ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 7 บ้านของปริวรรตเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น บนที่ดินสองแปลงรวมร้อยหกสิบตารางวาในโครงการจัดสรรขนาดใหญ่ชานกรุงเทพ อยู่ไม่ห่างจากโรงงานและท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ด้วยเหตุที่ใกล้กันนี่เอง ทำให้ปริวรรตใช้เวลาไม่มาก เพียงบ่ายสองโมงเศษๆ เท่านั้น เขาก็กลับมาถึงบ้าน อันที่จริงปริวรรตเคยอยู่บ้านหลังใหญ่โตกว่านี้มากนัก จะเรียกว่าคฤหาสน์ขนาดย่อมๆ เลยก็ว่าได้ ทว่าหลังจากมารดาเสียชีวิต บิดาเกษียณตัวเองย้ายไปทำสวนส้มอยู่ที่แม่อาย โดยบริวารเก่าแก่สองสามีภรรยา น้าจอนกับน้าอุ่นย้ายตามไปด้วยแล้ว ปริวรรตก็ตัดสินใจขายคฤหาสน์หลังเดิม แล้วซื้อบ้านจัดสรรหลังเล็กๆ อยู่แทน พอลงจากรถแท็กซี่ ยังไม่ทันจะไขกุญแจประตูหน้าบ้าน ปริวรรตก็ยิ้มออกมา เมื่อเห็นรถโฟลค์เต่าอายุมากกว่าเขาเกือบสองเท่าจอดเคียงคู่กับรถเก๋งรุ่นใหม่ล่าสุด มองดูราวเป็นปู่กับหลานอย่างไรอย่างนั้น ปริวรรตเก็บกุญแจใส่กระเป๋ากางเกง ไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันอีก เขาเลื่อนประตูรั้วแล้วเดินเข้าไป ประตูกระจกกรอบอลูมิเนียมของตัวบ้านก็เช่นกัน มันไม่ถูกล็อคใดๆ ทั้งสิ้น “เฮ้ย สบายจริงนะ” ปริวรรตโผล่หน้าเข้าไปทักชายหนุ่มซึ่งนั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟา ดูโทรทัศน์จอแบนขนาดห้าสิบนิ้วอย่างสบายอกสบายใจ “อ้าว... กลับมาแล้วเหรอ  แหม... ไม่ให้สุ้มให้เสียง” ชายหนุ่มผู้ทำตัวราวกับเจ้าของบ้าน ทักทายกลับยิ้มๆ วางถุงขนมก่อนหยิบรีโมตกดปุ่มเปลี่ยนช่อง “ก็ให้เสียงอยู่นี่ไง” ปริวรรตกล่าวพร้อมกับก้าวเข้าไปในบ้าน “มานานหรือยังวะ” “ดูหนังจบไปแล้วเรื่องนึง เพิ่งเปลี่ยนมาดูโทรทัศน์” เศรษฐ์ตอบอ้อมๆ แล้วบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “ทำไมเดี๋ยวนี้รายการโทรทัศน์ถึงไม่มีอะไรน่าสนใจเลย” “ทำไมวะ มีเป็นร้อยช่อง หาดูไม่ได้เลยหรือ” ปริวรรตหัวเราะ ก่อนหยุดกึกเมื่อนึกขึ้นได้ “เฮ้ย... แล้ววันนี้ทำไมไม่ไปทำงาน” “วันศุกร์แห่งชาติ” เศรษฐ์ตอบหน้าตาเฉย “ทำแค่ครึ่งวันก็พอแล้ว” ปริวรรตทำตาปริบๆ มองเพื่อนร่วมๆ นาที “อ้าว... แล้วทีรับเงินเดือน นายรับจากเราเต็ม” “ก็ตอนไลน์ผลิตมีปัญหาตอนดึกๆ นายยังเรียกเราไปทำงานโดยไม่จ่ายโอทีเลยนี่หว่า” เศรษฐ์เถียง ก่อนท้า “ไม่พอใจก็ไล่ออกเลยสิ” “ไล่นายก็ไม่ไป” ปริวรรตส่ายหน้า “แน่จริงลาออกเองสิวะ” “ลาออก... นายก็ไปตามเรากลับมาอยู่ดี” แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็หัวเราะเสียงดังลั่น เศรษฐ์เป็นวิศวกรฝีมือดีหาตัวจับยาก หากอารมณ์ศิลป์เกินไปสักหน่อย ปริวรรตไม่คิดว่าจะมีใครทำงานได้ดีกว่าเพื่อน เช่นเดียวกับเศรษฐ์ที่นึกไม่ออกว่าจะมีบริษัทไหนให้อิสระแก่เขามากไปกว่านี้อีกแล้ว “แล้วมาทำไมนี่” ปริวรรตถามขณะลากกระเป๋าไปวางข้างบันได ก่อนเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาเทใส่แก้วยกดื่ม “มาเตือนให้นายไปงานน้องเนย” คำตอบของเพื่อนทำให้ปริวรรตวางแก้วน้ำลงทั้งๆ ที่ยังดื่มไม่ถึงครึ่ง “จะต้องมาเตือนทำไมอีก เรารีบกลับมาจากแม่อายก็เพื่อจะไปงานน้องเนยอยู่แล้ว” “เรากลัวใจนายว่ะ” เศรษฐ์กล่าวพร้อมเอนหลังพิงโซฟาจ้องหน้าเจ้าของบ้าน “ไม่ไปไม่ได้เชียวนะ คุณศักดินันท์อุตส่าห์มาเชิญด้วยตัวเอง ย้ำนักย้ำหนากับเรา เขาบอกว่าโทรไปหานายหลายครั้งแล้ว แต่โทรไม่ติด” ปริวรรตนิ่งไปสักพัก ก่อนพูดหน้าตาเฉย “เราเปลี่ยนใจแล้ว” “เฮ้ย...” เศรษฐ์ชันตัวขึ้นนั่งหลังตรง “ไม่ได้นะ เรารับปากแทนนายไปแล้ว” “เราเปลี่ยนใจไม่ไปคนเดียวต่างหาก” ปริวรรตยิ้มให้คนตาเหลือก “นายต้องไปกับเราด้วย” เศรษฐ์ส่ายหน้าดิก “เขาไม่ได้เชิญเรา” “เถอะน่า ไปแล้วก็ไม่มีใครไล่ออกมาหรอก” เศรษฐ์ยังคงส่ายหน้าไม่หยุด จนปริวรรตอดหัวเราะไม่ได้ “งานนี้มีสาวๆ เพื่อนน้องเนยหลายคนนะจะบอกให้ แล้วก็ไม่ใช่ว่านายจะไม่คุ้นเคยกับอาศักดินันท์ ตัวน้องเนยเองก็เห็นคุยกันดีไม่ใช่หรือ ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยเถอะ ว่าไง... ตกลงมั้ย” “ไปก็ไป” คนเพิ่งหยุดส่ายหน้าอมยิ้ม “เราตัดสินใจตั้งแต่นายพูดประโยคแรกแล้ว” ค่ำวันนั้น รถโฟล์คเต่าสีขาวรุ่นปี ค.ศ. ๑๙๖๓ ก็แล่นช้าๆ เข้าไปในคฤหาสน์ของนายศักดินันท์เจ้าของโรงงานผลิตบรรจุภัณฑ์รายย่อม ชายหนุ่มคนขับชะเง้อมองเหลียวซ้ายแลขวาหาที่จอดรถ เศรษฐ์รู้จักคุ้นเคยกับเจ้าของก็จริง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้ามาในบริเวณคฤหาสน์หลังนี้ แรกเริ่มเดิมทีปริวรรตจะขับรถของตนเองมา หากถูกคัดค้านอย่างหนักหน่วงจากเศรษฐ์ “เอาเจ้าเฮอร์บี้นี่แหละไป” ปริวรรตมอง ‘เจ้าเฮอร์บี้’ แล้วส่ายหน้า “อย่าเลย เราขี้เกียจช่วยนายเข็นรถ” “ไว้ใจได้น่า มันไม่งอแงมานานแล้ว” เศรษฐ์รับรองแข็งขัน พร้อมกับใช้กำปั้นทุบหลังคารถดังตึงๆ แสดงความหนาของเหล็ก ทั้งๆ ที่ไม่เกี่ยวกับเครื่องยนต์เลย และในที่สุด ปริวรรตก็ต้องยอมจำนนโดยสารมาในรถโฟล์คเต่า ด้วยเหตุผล “ให้เรามีทางออกบ้างเถอะ เผื่อเขาไม่ต้อนรับ จะได้อ้างว่าเรามาส่งนายเท่านั้น” ถึงแม้ว่าปริวรรตจะเชื่อว่าไม่มีทางเป็นเช่นนั้น แต่เขาก็ต้องยินยอมเพื่อความสบายใจของเพื่อน และหากเจ้าเฮอร์บี้เกเรขึ้นมา การขึ้นรถแท็กซี่ต่อก็ไม่ไช่เรื่องยากเย็นใดๆ “มาผิดวันหรือเปล่านี่ ทำไมถึงเงียบอย่างนี้” เศรษฐ์รำพึงเบาๆ สายตากวาดไปทั่วบริเวณ ตั้งแต่ผ่านประตูรั้วอัลลอยขนาดใหญ่ซึ่งมียามรักษาความปลอดภัยเปิดให้ เข้ามาตามถนนคอนกรีตผ่ากลางสนามหญ้าผืนมหึมา จวนเจียนจะถึงตัวคฤหาสน์แล้ว เขายังไม่เห็นผู้ใดอีกเลย “ไม่ผิดหรอก ก็นี่มันหน้าบ้าน” คำพูดของปริวรรตทำให้เศรษฐ์เลิกคิ้วขึ้นสูง “ยังไงกัน” ปริวรรตไม่ตอบ หากพยักพเยิดให้คนสงสัยขับรถอ้อมตัวคฤหาสน์ไปทางด้านหลัง แล้วดวงตาของเศรษฐ์ก็เบิกโพลง เมื่อเห็นความแตกต่างอย่างสิ้นเชิงระหว่างหน้าบ้านกับหลังบ้าน สนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ว่ากว้างใหญ่แล้ว บริเวณที่จัดเป็นสวนพักผ่อนหย่อนใจยังกว้างขวางไม่ต่ำกว่าสองเท่า “โอ้โห...” คนเพิ่งเคยเข้ามาเป็นครั้งแรกอุทาน “นี่มันบ้านหรือสวนสาธารณะกันแน่” แล้วเศรษฐ์ก็ขับรถไปยังลานจอดซึ่งมีรถยนต์ของผู้มาร่วมงานจอดอยู่บ้างแล้ว หากเมื่อโฟล์คเต่าหยุดสนิท แทนที่เขาจะเปิดประตูลงมา กลับนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปริวรรตพอเดาออกว่าเพื่อนรู้สึกอย่างไร จึงตบบ่าเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ “ไป... เข้าไปในงานกันเถอะ มาด้วยกันจะไปหวั่นอะไรเล่า” คนนั่งถอนหายใจทำสมาธิอยู่อีกสักพักก็ตัดสินใจก้าวลงจากรถ ก้มมองชุดลำลองเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีครีม กางเกงสแล็คสีน้ำตาลของตัวเองแล้ว ไม่ค่อยจะมั่นใจเท่าไร ว่าจะเหมาะสมกับงานและสถานที่หรือไม่ ปริวรรตเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ ผายมือทั้งสองเข้าหาตัวเองให้เพื่อนดูว่าชุดของเขาก็ไม่ได้แตกต่างไปกว่ากันเลย --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:19:59

ความคิดเห็นที่ 2 . งานเลี้ยงฉลองการรับปริญญาของนัยนิตลูกสาวคนเดียวของนายศักดินันท์เจ้าของกิจการโรงงานผลิตบรรจุภัณฑ์ จัดขึ้นบริเวณรอบๆ สระว่ายน้ำ ติดกับด้านหลังอาคารคฤหาสน์หลังงาม โคมไฟประดับตามซุ้มไม้ต่างๆ เริ่มติดสว่างส่องสะท้อนผืนน้ำในสระสีฟ้าสดใสเป็นประกายสวยงาม เสียงเพลงบรรเลงแผ่วพลิ้วฟังรื่นรมย์เข้ากับบรรยากาศยามเย็นย่ำย่างเข้าสนธยา เศรษฐ์ใจมาเป็นกองเมื่อเห็นผู้มาร่วมงานแต่ละคนแต่งกายด้วยชุดลำลองสบายๆ บ่งบอกว่างานนี้จัดแบบกันเอง ไม่มีพิธีรีตองอะไรมากมาย “เห็นไหม เราบอกแล้วว่าเป็นงานเล็กๆ ฉลองเฉพาะญาติๆ กับเพื่อนสนิทของน้องเนยเท่านั้น” ปริวรรตสำทับตามภาพที่เห็นตรงหน้า เศรษฐ์พอยิ้มออกมาได้ อันที่จริงเขาก็เชื่อเพื่อนมาตั้งแต่แรกแล้ว ทว่าความใหญ่โตอลังการของสถานที่นั้น ข่มให้ใจเขาหวั่นไหว คนหนึ่งใจชื้นขึ้น แต่อีกคนกลับเคร่งเครียดลง ปริวรรตไม่ค่อยสบายใจนัก ยิ่งนัยนิตให้ความสำคัญแก่เขามากเท่าไร ความไม่สบายใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเป็นทวีคูณ ชายหนุ่มภาวนาว่าหญิงสาวจะสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆ ของเธอ จนไม่สนใจเขามากนัก “พี่ปลิว” เสียงทักทายร่าเริงอย่างนี้จะเป็นใครไปได้อีก นัยนิตยิ้มเกลื่อนดวงหน้าสดใสสมวัยสาว กึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามาหาปริวรรต ครั้นมาได้ครึ่งทางนัยนิตก็หยุดแล้วหันหลังไปกวักมือเรียกเพื่อนๆ ที่ยืนจับกลุ่มกันอยู่ที่ซุ้มเครื่องดื่ม ก่อนเดินมาหาปริวรรตอีกครั้ง เพียงกวักมือครั้งเดียว เพื่อนสาวทั้งหลายของเธอก็เดินตามกันมาเป็นพรวน “สวัสดีค่ะ พี่ปลิว” นัยนิตยิ้มหวาน พนมมือแต้มาแต่ไกล “นึกว่าพี่ปลิวจะไม่มาเสียแล้ว เห็นเงียบไปเลย” “สวัสดีครับ น้องเนย” ปริวรรตรับไหว้ ก่อนล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงเล็กกว่าฝ่ามือขึ้นมาส่งให้หญิงสาว “พี่กับเศรษฐ์ขอแสดงความยินดีด้วยครับ” ยิ้มที่หวานอยู่แล้วก็หวานมากขึ้นกว่าเดิม หากยังไม่เต็มที่ เพราะของขวัญชิ้นนี้ไม่ได้มอบให้โดยปริวรรตผู้เดียว ฟังจากคำพูด ชายหนุ่มอีกคนก็มีส่วนร่วมด้วย “ขอบคุณค่ะ พี่ปลิว... พี่เศรษฐ์” เธอยกมือไหว้ชายหนุ่มทั้งสองอีกครั้งอย่างนอบน้อม เศรษฐ์ยกมือรับไหว้คำขอบคุณอย่างพิพักพิพ่วน ด้วยของขวัญชิ้นนั้น แท้จริงแล้วเขาไม่มีส่วนร่วมเลย ไม่รู้ล่วงหน้าว่าจะต้องมาร่วมงานเสียด้วยซ้ำ นัยนิตเปิดกล่องของขวัญต่อหน้าผู้ให้ แววตาของเธอเป็นประกายเมื่อเห็นจี้รูปผีเสื้อตัวเล็กๆ ประดับด้วยพลอยสีเหลือง พอเธอพลิกไปมาก็ดูคลับคล้ายว่าปีกของมันจะขยับได้ “สวยถูกใจเนยมากค่ะ ใครเลือก...” เธอหยุดคำถามไว้แค่นั้น เพราะพอจะมองออกแล้วว่าสีหน้าของเศรษฐ์เริ่มเจื่อนลง แล้วเธอก็เปลี่ยนเรื่องพูดทันที “พี่เศรษฐ์มาก็ดีแล้วค่ะ เนยจะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนๆ” เศรษฐ์หูอื้อนัยน์ตาลาย จำชื่อสาวๆ ที่นัยนิตแนะนำไม่ได้สักคน ยิ่งสาวๆ เหล่านั้นเซ็งแซ่พร้อมเข้ามารุมล้อม เขาก็ยิ่งประหม่าพูดจาแนะนำตัวเองตะกุกตะกัก ปริวรรตยืนหัวเราะหึหึ ไม่กล่าวอะไร เขาพอจะรู้จักกับเพื่อนของนัยนิตบ้างแล้ว เดือดร้อนถึงหญิงสาว ต้องแนะนำเศรษฐ์ให้เพื่อนๆ ของเธอรู้จักซ้ำอีกหน พอรู้ว่าชายหนุ่มที่ยืนตัวแข็งเป็นท่อนไม้อยู่นี้เป็นถึงวิศวกรโรงงานควบคุมการผลิต บรรดาเพื่อนสาวของนัยนิตก็รู้สึกทึ่ง ที่ใจกล้าหน่อยก็เอ่ยปากแซว “บริษัทของพี่ปลิวนี่ น่าเข้าไปทำงานด้วยจริงๆ เจ้าของก็รูปหล่อ วิศวกรก็น่ารัก พี่ปลิวจะไม่รับพวกเราเข้าไปทำงานบ้างสักสองสามคนหรือคะ” ปริวรรตหัวเราะ เขาเพิ่งเคยเห็นเพื่อนอายม้วนต้วนวันนี้เอง “ขืนรับพวกเราเข้าไป พนักงานหนุ่มๆ ก็ไม่เป็นอันทำงานเท่านั้น วันๆ คงเอาแต่ก้มหน้าก้มตา” เศรษฐ์สะดุ้งเฮือกรีบเงยหน้าขึ้นทันที ครั้นเห็นสายตาของสาวๆ เขาก็ต้องก้มหน้าหลบอีกครั้ง เรียกเสียงหัวเราะได้อย่างครื้นเครง ยิ่งชายหนุ่มออกอาการเหนียมมากเท่าไรก็ยิ่งทำให้สาวๆ เอ่ยปากแซวมากขึ้นเท่านั้น “นี่ๆ อย่าล้อพี่ฉันมากนักสิ” นัยนิตห้ามปราม เมื่อเห็นว่าชักจะหนักข้อขึ้นทุกที “พี่เศรษฐ์นี่ พี่ของแกหรือเนย” “ใช่” นัยนิตรับเต็มปากเต็มคำ “พี่ปลิวก็ใช่เหมือนกัน ห้ามล้อ ห้ามแซว” พอได้ยินดังนั้นเข้า เป้าหมายจึงถูกเปลี่ยนมายังคนห้าม “ฮั่นแน่... พี่แกจริงหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จีบได้น่ะสิ” มะเหงกน้อยๆ ชูร่อนอวดคนพูดทันที ซ้ำยังเผื่อแผ่ไปยังคนอื่นๆ ที่ทำท่าทางเหมือนเห็นดีด้วย “ไม่ได้... สองคนนี้ ห้ามจีบ ห้ามแซว” สิ้นคำประกาศิต ไม่มีใครสักคนที่จะสังเกตเห็นใบหน้าที่ก้มงุดอยู่ของเศรษฐ์นั้นมีความแช่มชื่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด นัยนิตคงจะต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนอีกหลายคำ ถ้าไม่เป็นเพราะบิดาของเธอออกจากหลังบ้านเดินเลียบสระน้ำอ้อมมาทางนี้ “กินอะไรกันหรือยัง ลูกๆ อ้าว... ปลิว... เศรษฐ์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งมาถึงสักครู่นี้เองครับ” ปริวรรตตอบหลังจากยกมือไหว้ทำความเคารพ “กะว่าทักทายน้องๆ เสร็จแล้วจะไปกราบสวัสดีคุณอา” “เฮ่ย... สวัสดงสวัสดีอะไรกัน ไม่ต้องพิธีรีตองมากมาย กันเองทั้งนั้น” นายศักดินันท์โบกไม้โบกมือก่อนหันไปทางลูกสาว “พาคุณเศรษฐ์ไปหาอะไรดื่มหน่อยสิลูก พ่อขอคุยธุระกับปลิวหน่อย” นัยนิตรับคำบิดาแล้วยิ้มให้เศรษฐ์ก่อนพาเพื่อนๆ เดินไปยังซุ้มอาหาร เศรษฐ์ทำท่ากล้าๆ กลัวๆ หันมาสบตาปริวรรต ครั้นพอเห็นเพื่อนพยักหน้าให้จึงค่อยๆ ก้าวเท้าเดินตามสาวๆ ไป ปริวรรตมองเพื่อนจนห่างออกไปสักระยะแล้วจึงถามนายศักดินันท์ “คุณอามีธุระอะไรกับผมหรือครับ” “เอ้อ...” ชายหนุ่มเห็นแววตาลังเลไม่มั่นใจของนักธุรกิจรุ่นบิดาซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน เขานึกไม่ออกเลยว่าจะมีเรื่องราวใดที่สร้างความหนักใจได้ถึงขนาดนั้น “มาคุยกันทางนี้ดีกว่า” นายศักดินันท์ตบบ่าปริวรรตเบาๆ แล้วพาเดินกลับเข้าไปในบ้าน ครั้นพอถึงห้องรับแขก เขาก็เชิญให้นั่งลงบนโซฟาแล้วถาม “ดื่มอะไรสักหน่อยไหม หลานชาย” ปริวรรตปฏิเสธด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ตอนนี้เขาอยากรู้ปัญหาของนายศักดินันท์มากกว่าสิ่งอื่นใด “พูดกันตรงๆ เลยนะ อามีเรื่องอยากจะขอร้อง” เจ้าของบ้านกล่าวหลังจากนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม “ว่ามาเลยครับคุณอา ถ้าช่วยได้ ผมยินดีเต็มที่” ปริวรรตกล่าวด้วยความจริงใจ บิดาของเขาเป็นเพื่อนและทำธุรกิจกับนายศักดินันท์มานมนาน ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริงๆ มีหรือที่ชายหนุ่มจะปฏิเสธ คนขอความช่วยเหลือเม้มปากเหมือนกับตัดสินใจครั้งสุดท้าย ส่วนปริวรรตก็คิดล่วงหน้าไปสารพัดว่านายศักดินันท์จะมีปัญหาเรื่องใดให้ช่วย ตั้งแต่เรื่องใหญ่ๆ จนลงมาถึงเรื่องเล็กๆ แล้วในที่สุด นักธุรกิจรุ่นอาวุโสก็เปิดปาก “อาอยากขอให้ปลิวรับน้องเนยไปทำงานด้วย ไม่ทราบว่าจะขัดข้องไหม” ปริวรรตอึ้งไปชั่วขณะ ยอมรับกับตัวเองว่า... ปัญหานี้ ไม่เคยมีอยู่ในหัวเลย ----------- จบบทที่ 7 ----------- ต่อบทที่ 8 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:21:15

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 8 “ลำบากใจหรือเปล่า หลานชาย” นายศักดินันท์ถาม เมื่อเห็นปริวรรตนิ่งเงียบไป ก็สมควรอยู่หรอก เพราะในสภาวะเศรษฐกิจขณะนี้ จะมีบริษัทห้างร้านใดๆ เพิ่มค่าใช้จ่ายโดยไม่จำเป็น “ไม่ลำบากใจแม้แต่น้อยครับ” ปริวรรตตอบเมื่อตั้งหลักได้ “เพียงแต่ผมสงสัยเท่านั้น” “สงสัยว่า ทำไมอาไม่ให้น้องเนยทำงานที่โรงงานของอาเองใช่ไหม” “ครับ” “อามีลูกสาวเพียงคนเดียว และตั้งใจจะให้สืบทอดกิจการต่อไป จึงอยากฝึกให้ทำงานเป็น อยู่กับอามีแต่คนเกรงใจ แล้วเมื่อไรจะเข้มแข็ง ยืนได้ด้วยตัวเอง” ปริวรรตยังไม่เข้าใจอยู่ดี เพราะถึงนัยนิตจะมาทำงานกับเขา พนักงานคนอื่นๆ ก็ต้องเกรงใจไม่แตกต่างกัน “ไม่เหมือนกันหรอกปลิว” นายศักดินันท์พูดเหมือนอ่านความคิดของปริวรรตออก “ลูกสาวเจ้าของกิจการ กับน้องสาวเจ้าของกิจการน่ะ ความรู้สึกมันแตกต่างกันอยู่แล้ว” ปริวรรตพิเคราะห์ดูแล้ว ก็เห็นว่าจริง ลูกสาวเจ้าของกิจการก็เหมือนเจ้าของกิจการคนหนึ่ง อย่าว่าแต่จะทำงานพลาดเล็กๆ น้อยๆ เลย ต่อให้ทำความผิดเสียหายต่อบริษัทใหญ่หลวง ใครเล่าจะกล้าตำหนิ “ถ้าเป็นความประสงค์ของคุณอา มีหรือผมจะกล้าขัดข้องครับ” แววตากังวลของนายศักดินันท์สลายไปอย่างรวดเร็ว “ขอบใจมากหลานชาย น้องเนยรู้ คงดีใจ” ปริวรรตยิ้ม ทั้งๆ ที่ยังนึกไม่ออกเลยว่า เขาจะให้นัยนิตทำหน้าที่อะไรดี พนักงานทุกตำแหน่งล้วนเต็มอัตราหมดแล้ว ปริวรรตเดินออกมายังสระน้ำอีกครั้ง ใจนึกเป็นห่วงเพื่อนด้วยเกรงว่าจะถูกสาวๆ รุมต้อน แต่แล้วเขาก็เบาใจเมื่อเห็นจับกลุ่มคุยกันเป็นปกติ จนเมื่อเข้าไปใกล้แล้วจึงรู้ว่าหัวข้อของการสนทนานั่นเองที่ทำให้เศรษฐ์ ไม่ตกอยู่ในสภาพย่ำแย่เหมือนตอนแรก สาวๆ คุยกันเรื่องผีๆ นัยนิตหน้าซีด ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่ปริวรรตนึกขันก็คือ ท่าทางของแต่ละคน ดูอยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกิน ทั้งๆ ที่กลัวแสนกลัว ไม่เว้นแม้แต่คนที่กำลังเล่าเรื่องด้วยเสียงกระซิบกระซาบราวกับเกรงว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังกล่าวถึงนั้นจะได้ยิน จะมีก็แต่เศรษฐ์เท่านั้นที่ทำหน้าเป็นอยู่เพียงคนเดียว เขาไม่เชื่อเรื่องผีเรื่องสางเลย ทว่ายังคงเป็นผู้ฟังที่ดี ไม่โต้แย้งขัดคอ หรืออาจจะเป็นเพราะเข็ดจากการถูกรุมมาแล้วก็เป็นได้ “น่ากลัวจัง จ้างให้ฉันก็ไม่กล้าไปสถานที่แบบนั้น” นัยนิตพูดเบาหวิว เรียกเสียงสนับสนุนจากเพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดี “อยากรู้นักว่าพอตกกลางคืนแล้ว จะมีใครกล้าผ่านไปบ้าง” “อย่าว่าแต่กลางคืนมืดๆ เลยแก ต่อให้เป็นกลางวันแสกๆ ฉันก็ไม่กล้า” “ขนาดแค่ฟัง ฉันยังขนลุกเลย” ต่างสรุปกันเป็นเสียงเดียวว่า ผี เป็นสิ่งที่ทุกคนสมควรกลัว “เอ้า... นี่มันงานเลี้ยงฉลองรับปริญญา หรืองานก่อตั้งสมาคมปอดลอยกันแน่” ปริวรรตสัพยอก แต่สาวๆ ยังขำกันไม่ออก “พี่ปลิวน่าจะได้ฟังตั้งแต่แรก จะได้รู้ว่าน่ากลัวขนาดไหน” นัยนิตพูดแทนเพื่อนๆ เศรษฐ์พยักหน้าหงึกๆ ก่อนเอ่ยปากเตือน “อย่ามาทำเป็นตลกเชียวนะ เสียบรรยากาศหมด” ถ้าจะขำก็ขำคนเตือนนี่แหละ ปริวรรตคิด นับว่าเศรษฐ์ปรับตัวได้เร็วไม่น้อย “บรรยากาศในงานเลี้ยงฉลองเนี่ยนะ” ปริวรรตอดหัวเราะไม่ได้ ท่ามกลางสายตาขุ่นเขียวของหลายคนรวมทั้งเศรษฐ์ เขาจึงยอมแพ้ “ไหนลองเล่าให้ฟังหน่อยซิ ว่าเป็นยังไง ผีในบ้านร้าง หรือผีในป่าช้า” “ผีในเมืองโบราณค่ะ” นัยนิตตอบ “เค้าว่ากันว่าในเมืองเก่าๆ แต่โบร่ำโบราณ จะมีวิญญาณสิงสถิตวนเวียนอยู่บริเวณเหล่านั้น ไม่ยอมไปผุดไปเกิด ด้วยเหตุผลต่างๆ กัน” เธอพยักพเยิดให้เพื่อนเจ้าของเรื่องเป็นคนเล่า แต่แล้วก็เปลี่ยนใจพูดตัดบท “พี่ปลิวอย่ารู้เรื่องเลย ถึงเล่าไปก็ไม่เชื่ออยู่ดี สู้พี่เศรษฐ์ก็ไม่ได้ ตั้งใจฟังเงียบกริบเชียว จริงไหมคะ” จู่ๆ เธอก็โยนคำถามมาให้เศรษฐ์ ทำเอาเจ้าตัวตั้งหลักแทบไม่ทัน “จริงครับ” ปริวรรตหัวเราะหึหึ ตบไหล่เพื่อนดังป้าบ “เชื่อเรื่องผีเรื่องสางตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อ้อ... สงสัยเมื่อกี้นี้เองใช่มั้ย” เศรษฐ์ไม่ตอบ แต่แอบค้อนเพื่อนปะหลับปะเหลือก แล้วการเล่าเรื่องผีก็ยุติลงเพียงเท่านี้ งานเลี้ยงฉลองการรับปริญญาของนัยนิตเป็นไปอย่างเรียบง่าย หากกระนั้นปริวรรตก็ยังระวังตัวแจ ไม่แสดงความสนิทสนมกับเจ้าของงานมากจนเกินงาม เขาดีใจที่คิดถูก ชวนเศรษฐ์มาด้วย อย่างน้อยเศรษฐ์ก็แบ่งสายตาจากบรรดาญาติๆ ของนัยนิตไปจากเขาได้บ้าง แต่อย่างไรก็ตาม ปริวรรตหลีกเลี่ยงจากความสงสัยไม่ได้อยู่ดี ญาติสนิทของนัยนิตหลายคนเข้าใจผิดว่าเขากับเธอกำลังอยู่ในช่วงดูใจกัน แม้แต่บางคนที่รู้ดีว่ายังไม่ถึงขั้นนั้น หากก็เอาใจช่วย อยากได้เขาเป็นหลานเขยทุกคน “พี่พันธ์ เป็นอย่างไรบ้างปลิว อาได้ข่าวว่าไม่สบาย” น้องชายคนสุดท้องของนายศักดินันท์ถาม ปริวรรตยิ้มให้ก่อนตอบ “ความดันโลหิตสูงครับ ตอนนี้ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว” “อ๋อ... คนอายุมากแล้วก็อย่างนี้แหละ ต้องดูแลใกล้ชิดหน่อย” “ผมจ้างนางพยาบาลไว้สองคนครับ คอยสลับกันมาดูแลคุณพ่อตอนกลางคืน” ปริวรรตกล่าว ในขณะที่ภาพของนางพยาบาลร่างเล็กบอบบางปรากฏขึ้นในความคิด “ดีแล้วหลานชาย มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันทัน” ข้อนี้ปริวรรตยังไม่มั่นใจเลยว่า หากอาการของบิดากำเริบขึ้นมาจริงๆ พุดตานจะช่วยอะไรได้สักเท่าไร คิดแล้วก็ไม่น่าจ้างเธอเลย นางพยาบาลคนอื่นๆ ท่าทางแข็งแรงทะมัดทะแมงกว่ามีตั้งมากมาย การสนทนากับญาติๆ ของนัยนิตส่วนใหญ่เป็นการไต่ถามอาการของนายประพันธ์ จะมีเรื่องเกี่ยวกับกิจการของปริวรรตก็เพียงเล็กน้อย ส่วนเรื่องที่ชายหนุ่มหวั่นเกรงนั้นไม่มีเลย ทำให้เขาลอบถอนหายใจด้วยความโลงอก จนกระทั่ง เขาพลาดเอ่ยประโยคนี้ออกไป “ระยะนี้ผมคงต้องขึ้นไปเยี่ยมคุณพ่อบ่อยๆ งานที่นี่ถ้าไม่มีอะไรเร่งด่วน อาช้วนจะเป็นผู้จัดการแทนครับ” “ขึ้นเหนือเหรอ” เสียงสูงๆ อย่างนี้ ปริวรรตจำได้ว่าเป็นเสียงป้าของนัยนิต ชายหนุ่มยังไม่ทันจะกล่าวอะไร ประโยคเด็ดก็ตามมาติดๆ “ว่างๆ ก็ชวนน้องเนยไปเที่ยวบ้างสิ ปลิว เปลี่ยนบรรยากาศ” ปริวรรตเหลือบมองไปทางนัยนิต ซึ่งยังคุยจ้อสนุกสนานอยู่กับเพื่อนๆ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีผู้ใหญ่กล่าวถึง “ผมเกรงว่าน้องจะลำบากนะครับ ที่สวนส้มไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ เลย” “ป้าถึงบอกว่าเปลี่ยนบรรยากาศไง อยู่แต่ในเมืองมันอุดอู้ พาน้องไปสูดอากาศโปร่งๆ สบายๆ บ้าง” หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย คำพูดแบ่งรับแบ่งสู้ของปริวรรตไม่มีผลเลย จึงได้แต่เงียบและยิ้มรับ “แต่ก็... เออ... ไร่ที่ว่าน่ะ อยู่ที่ไหนนะ ป้าจำได้แต่อยู่จังหวัดเชียงใหม่” ญาติคนเดิมของนัยนิตถาม “อำเภอแม่อายครับ” สิ้นคำพูดของปริวรรต ความเงียบก็ตามมา ทำให้ชายหนุ่มเชื่อว่า แต่ละคนในที่นี้ไม่รู้จักอำเภอแม่อาย คงกำลังคิดกันอยู่ว่ามันอยู่ส่วนไหนของจังหวัดเชียงใหม่ แต่แล้วก็มีเสียงแหบพร่าของหญิงชราดังขึ้น “แม่อาย... เวียงสนธยา” --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:22:36

ความคิดเห็นที่ 4 . งานเลี้ยงฉลองต้องเลิกก่อนกำหนด เมื่อคุณย่าของนัยนิตไม่สบายอย่างกะทันหัน แม้อาการจะไม่ย่ำแย่ถึงขนาดต้องส่งโรงพยาบาล แต่ก็สร้างความวิตกให้แก่ญาติๆ พอสมควร “ทำไมจู่ๆ แกก็เป็นลมวะ ตอนหัวค่ำยังเห็นแข็งแรงดีอยู่เลย” เศรษฐ์ถามทำลายความเงียบระหว่างขับรถพาปริวรรตไปส่งที่บ้าน “น้องเนยบอกว่าอายุตั้งแปดสิบแล้ว เรายังไม่ค่อยจะเชื่อ” คนถูกถามเหม่อมองฝ่าความมืดออกไปนอกรถ เขาอยากจะคิดว่าเรื่องเจ็บป่วยกะทันหัน เป็นธรรมดาของผู้สูงอายุ ทว่าคำพูดสุดท้ายของย่าศุขก่อนจะเป็นลมพับไป ยังติดอยู่ในโสตประสาท “เวียงสนธยา...” “ปลิว นายฟังเราอยู่หรือเปล่า” เศรษฐ์ชักสงสัย จะว่าเขาพูดเบาไปก็ไม่น่าใช่ อยู่ในรถเพียงแค่สองคนเท่านี้ ปริวรรตยังคงนิ่งเงียบ เวลาผ่านไปสักพักเขาจึงเอ่ยปาก “เศรษฐ์... นายเคยได้ยินชื่อเวียงสนธยาบ้างไหม” คำถามของเพื่อนทำให้เศรษฐ์แปลกใจถึงกับหันหน้ามามอง “ไม่เคย... ฟังเหมือนกับเมืองโบราณยังไงยังงั้น มีอะไรหรือ” “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่ย่าศุขท่านกล่าวชื่อนี้ออกมาหลังจากรู้ว่าพ่อเราอยู่ที่อำเภอแม่อายเท่านั้น” “เวียงสนธยา เมืองโบราณ” แล้วเศรษฐ์ก็หัวเราะออกมาลั่นรถ “เอาละสิ อย่างนี้แม่อายก็ต้องมีวิญญาณสิงสถิตอยู่ ไม่ยอมไปผุดไปเกิดแหงๆ ไม่แนะนะ อาจจะปรากฏกายให้นายเห็นแล้วก็ได้” ผลก็คือ ปริวรรตกลับไปจมอยู่ในความคิดเหมือนเดิม “เฮ้ยๆๆๆ อย่าบอกนะว่า นายกลัวผี” คำอุทานผสมเสียงหัวเราะของเศรษฐ์บ่งบอกให้รู้ว่าขำมากกว่าตกใจ ซึ่งปริวรรตก็แยกแยะออก จึงโต้กลับ “ผีน่ะ เราไม่กลัวหรอก แต่วันนี้เห็นบางคน กลัวผู้หญิง” พอถูกจี้จุดอ่อนเข้า เศรษฐ์ก็เลยเป็นฝ่ายเงียบไปบ้าง ก่อนอ้อมแอ้มออกมา “ไม่ได้กลัว แค่ประหม่า” “ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่เลย” ปริวรรตหัวเราะ ชีวิตประจำวันของเพื่อน เจอแต่แบบบนกระดาษ หรือไม่ก็เครื่องจักร ที่พอจะได้พบผู้คนบ้างก็กลายเป็นช่างผู้ชายเสียอีก พอได้มาเจอสาวๆ สวยๆ จึงออกอาการสั่นอย่างที่เห็น “เปลี่ยนไปคุมงานด้านอื่นดูมั่งมั้ย เผื่อจะได้เจอผู้หญิงบ้าง” “นายก็พูดไปเรื่อย” เศรษฐ์ส่ายหน้า “เราว่านายหาลูกน้องผู้หญิงมาให้เราบ้างจะดีกว่า เอาสวยๆ นะ” “อย่างน้องเนยนี่สวยพอมั้ย” “พูดเป็นเล่นเรื่อยเปื่อยอีกแล้ว โรงงานของพ่อเธอออกจะเบ้อเร่อเบ้อร่า” “เราพูดจริง น้องเนยจะมาทำงานกับเรา” “เฮ้ย...” เศรษฐ์ตกใจ ทั้งร้องทั้งเหยียบเบรกจนตัวเองและปริวรรตหัวคะมำ ดีที่ไม่มีรถตามหลังมา “นายพูดผิด พูดใหม่ได้นะ น้องเนยนะหรือจะมาทำงานกับเรา” “จะพูดกี่หนก็พูดอย่างนี้แหละ” ปริวรรตกล่าว แล้วก็เล่าเรื่องที่เขาคุยกับนายศักดินันท์เมื่อตอนพลบค่ำให้เพื่อนฟัง ก่อนลงความเห็นในตอนท้าย “เรายังนึกไม่ออกเลยว่าจะให้เธอทำอะไรดี แต่ละหน้าที่ แต่ละตำแหน่งก็เต็มอัตราหมดแล้ว” “ทำอะไรก็ให้ทำไปเถอะ ให้มานั่งเฉยๆ ก็ได้” “ไอ้บ้า ขืนทำอย่างนั้น อาศักดินันท์ได้มาต่อว่าเรานะสิ เขายิ่งอยากให้ลูกสาวเขาเป็นงานเร็วๆ” ปริวรรตหัวเราะหึหึ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ารถจอดนิ่งอยู่กลางถนน “เอ้า ไปได้แล้ว ประเดี๋ยวก็ถูกชนตายกันพอดี” เศรษฐ์มือไม้สั่นไปหมด แทนที่จะเข้าเกียร์หนึ่งกลับกลายเป็นเข้าเกียร์สาม รถโฟล์คเต่าจึงกระตุกแล้วดับ คนขับจึงลุกลี้ลุกลนสตาร์ตเครื่องยนต์ใหม่ ปริวรรตมองท่าทางของเพื่อนด้วยความแปลกใจ เศรษฐ์ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย เช้าวันจันทร์ ไม่ว่าจะเป็นสัปดาห์ไหนๆ ก็ยังคงเป็นวันที่วุ่นวายที่สุด ทั้งเรื่องงานและเรื่องคน สินค้าที่ต้องส่งตัวแทนจำหน่ายทั้งคั่งค้างจากสัปดาห์ที่แล้วและที่ต้องดำเนินการในสัปดาห์นี้ ไหนจะวัตถุดิบที่ต้องสั่งเข้ามาสำรองให้เพียงพอต่อการผลิต คนงานส่วนใหญ่จะกระฉับกระเฉง เนื่องจากได้พักมาหนึ่งวันเต็มๆ แต่ก็มีบางส่วนที่เนือยนาย เบื่อหน่ายวันเริ่มต้นของการทำงานในสัปดาห์ ที่ร้ายไปกว่านั้นคือ บางคนมีวันหยุดแต่กลับไม่พักผ่อน ทำให้ร่างกายย่ำแย่ มาทำงานไม่ไหว เหตุการณ์เหล่านี้มีให้เห็นทุกวันจันทร์ นายช้วนผู้จัดการโรงงานจึงต้องมาแต่เช้าตรู่ ชายวัยใกล้หกสิบจิบชาจีนร้อนๆ ที่แม่บ้านนำมาเสิร์ฟ เขาถือถ้วยชาเดินออกมาจากห้องทำงานที่อยู่บนชั้นลอยซึ่งยาวตลอดสุดตัวอาคารโรงงาน บนระเบียงมีราวเหล็กกั้น สามารถมองเห็นสายการผลิตได้อย่างทั่วถึง ชาจีนชั้นเยี่ยมเลิศทั้งกลิ่นและรสชาติไหลผ่านลำคอ พร้อมๆ กับความหลังผุดขึ้นมาในความคิด หลายสิบปีก่อน เขาก็เคยทำงานอยู่ข้างล่าง เด็กหนุ่มลูกจีนจบเพียงชั้นประถมต้น อาศัยความขยันขันแข็ง ทำงานด้วยความซื่อสัตย์ และจดจำรายละเอียดต่างๆ รอบตัว สามารถฉุดตัวเองขึ้นมาจนถึงวันนี้ นายประพันธ์เจ้าของกิจการคนเดิมให้ความเมตตา เป็นที่เคารพเทิดทูนยิ่งของนายช้วน แม้แต่ปริวรรตเจ้าของกิจการคนใหม่ ซึ่งเขาเห็นมาตั้งแต่เกิด นายช้วนก็ยังเคารพรัก ไม่ใช่ในฐานะลูกชายของเจ้านายเท่านั้น หากเขายังรู้สึกว่า ชายหนุ่มให้เกียรติและนับถือตนเองดั่งญาติผู้ใหญ่เสมอมา แรกๆ นายช้วนยังหวั่นใจเมื่อนายประพันธ์วางมือ บริษัทแห่งนี้มีผู้ถือหุ้นหลายรายก็จริง ทว่าพี่น้องของนายประพันธ์ผู้ถือหุ้นเหล่านั้น มีสัดส่วนอยู่เพียงเล็กน้อย เพียงเพื่อให้จดทะเบียนบริษัทได้เท่านั้น การบริหารงานทั้งหมดจึงตกอยู่ที่ปริวรรตเพียงคนเดียว ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป เขาก็เบาใจว่าบริษัทผลิตอุปกรณ์ประกอบรถยนต์แห่งนี้จะต้องไปรอดอย่างแน่นอน ปริวรรตเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน และรู้จักใช้คน การตัดสินใจในเรื่องสำคัญๆ ข้อมูลจะถูกกลั่นกรองอย่างดีมาจากผู้บริหารระดับล่าง ไม่แน่นัก อาจจะเจริญรุ่งเรืองกว่าสมัยนายประพันธ์ก็เป็นได้ ปริวรรตมาถึงโรงงานเวลาเจ็ดนาฬิกาเศษ รถเก๋งคันงามแล่นผ่านโรงจอดจักรยานและจักรยานยนต์ซึ่งพอมีจอดอยู่ประปราย แต่อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงมันจะต้องแน่นขนัดด้วยรถของคนงาน ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่บริษัทแห่งนี้มีนโยบายรับคนงานในท้องถิ่น รวมถึงละแวกใกล้เคียง ที่มียานพาหนะเองก็ขับขี่กันมา แต่พวกที่ไม่มี ปริวรรตก็จัดรถสองแถวไปรับตามรายทาง พอมาถึงโรงจอดรถยนต์ ปริวรรตก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นรถเก๋งสองคันจอดอยู่ใกล้ๆ กัน คันหนึ่งเป็นรถยุโรปใหญ่เทอะทะ อายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบปี ส่วนอีกคันหนึ่งเป็นรถยุโรปเช่นกัน หากคันเล็กกว่าราวสองเท่า อายุอานามเกือบห้าสิบปี แน่นอนว่าเจ้าของของมันคือผู้จัดการโรงงาน และวิศวกรควบคุมการผลิต ปริวรรตจอดรถในที่ของเขา แล้วเดินเข้าอาคารโรงงาน เขาตรงไปยังห้องที่อยู่ส่วนลึกที่สุดของชั้นล่าง ในห้องขนาดสี่คูณแปดเมตร เต็มไปด้วยอะไหล่เครื่องจักร ทั้งที่ชำรุดเสียหาย และที่ใหม่เอี่ยมยังไม่ได้ใช้งาน รวมถึงตัวอย่างผลิตภัณฑ์ซึ่งอยู่ในสายการผลิตด้วย “ขยันแต่เช้าเชียวนะ เพื่อน” ปริวรรตทักทายเจ้าของห้องซึ่งกำลังง่วนอยู่กับจอคอมพิวเตอร์และกระดาษพล็อตแบบ “ยังไม่ได้ทำงานหรอก” เศรษฐ์ตอบพลางละสายตามาที่คนทัก “นั่งออกแบบอะไรเล่นๆ ดูหน่อย เผื่อจะเอาไปใช้งานได้” “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์เขาเถอะ” ปริวรรตพูดยิ้มๆ ในขณะที่เศรษฐ์กลับไปจ้องจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม “ก็แค่ลอง... เผื่อนายจะลดต้นทุน ให้เราไปทำหน้าที่ออกแบบอีกอย่างนึง” “เดี๋ยวจะฟ้องคุณสุ ว่ามีคนจะแย่งตำแหน่ง” ปริวรรตหมายถึงหัวหน้าฝ่ายออกแบบผลิตภัณฑ์ แล้วเขาก็เลิกพูดเล่น กล่าวอย่างจริงจัง “อีกสักพัก ไปหาเราที่ห้องหน่อยนะ จะปรึกษาเรื่องงาน” “คุยตรงนี้ก็ได้นี่หว่า” เศรษฐ์ขมวดคิ้ว ปกติถ้าปริวรรตเดินมาหาถึงที่แล้วจะไม่เรียกไปคุยที่อื่นอีก “ไม่ได้หรอก เพราะต้องปรึกษาอาช้วนด้วย” ปริวรรตกล่าว และที่ทำให้เศรษฐ์ถึงกับหูผึ่งก็คือประโยคสุดท้าย “เราจะขอปรึกษาเรื่องน้องเนย” ----------- จบบทที่ 8 ----------- ต่อบทที่ 9 -----------> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:24:40

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 9 ปริวรรตเดินขึ้นบันไดเหล็กสู่ชั้นลอย พอผ่านห้องของผู้จัดการโรงงานก็แวะเข้าไปคุย และบอกเรื่องที่จะขอปรึกษา โดยนัดเวลา ‘อีกสักพักหนึ่ง’ เหมือนกับที่นัดเศรษฐ์ไว้ ครั้นเดินมาถึงห้องทำงานของตัวเอง เปิดประตูเข้าไป เขาสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนรักมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว “อ้าว... ทำไมรีบมา อีกสักพักก็ได้” “ก็ไม่ได้ทำอะไร ว่างอยู่” เศรษฐ์ตอบพร้อมกับหมุนตัวบนเก้าอี้หันหน้ามาหา “รีบมาจะได้รีบคุย นายเป็นกังวลอยู่ไม่ใช่หรือ” ปริวรรตทำหน้าชอบกล รู้สึกว่าเศรษฐ์จะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ แต่เขาก็เห็นด้วยกับเพื่อน เมื่อพร้อมแล้วก็ควรคุยกันให้จบ จะได้ไม่กังวลอีกต่อไป โทรศัพท์ภายในถูกยกหูขึ้นโทรหานายช้วน อีกเพียงชั่วอึดใจผู้จัดการโรงงานวัยใกล้เกษียณก็ปรากฏกายอยู่ภายในห้องของปริวรรต เมื่อปริวรรตเชิญให้นายช้วนนั่งลงแล้ว เขาก็เริ่มสนทนาหัวข้อที่จะขอปรึกษาทันที “ผมต้องขอโทษด้วยที่ต้องเชิญคุณอากับเศรษฐ์มาหารือตั้งแต่เช้า เศรษฐ์คงพอจะรู้เรื่องบ้างแล้ว เรื่องที่อาศักดินันท์ฝากลูกสาวให้เข้ามาทำงานกับเรา” เศรษฐ์พยักหน้าหงึกๆ ส่วนนายช้วนยังคงนิ่งฟังสงวนท่าที ปริวรรตจึงพูดต่อ “มันเป็นเรื่องที่ไม่อาจปฏิเสธ และผมก็ได้รับปากเขาไปแล้ว” “นายปฏิเสธไม่ได้หรอก” เศรษฐ์ยังคงพยักหน้า “ทางฝ่ายโน้นเป็นคู่ค้าที่สำคัญของเรา กล่องบรรจุผลิตภัณฑ์ที่เขาขายให้เรา ถูกกว่าเจ้าอื่นครึ่งต่อครึ่ง” อย่าว่าแต่ความสำคัญที่ตีค่าเป็นตัวเงินเลย ความสัมพันธ์ที่มีมาตั้งแต่บิดาของเขานั้น ก็ยังเป็นตัวค้ำไม่ให้เอ่ยคำปฏิเสธ “แน่นอนอยู่แล้ว ในส่วนนั้น ทำให้เราประหยัดต้นทุนไปได้ปีละหลายล้านบาท” “แล้วนายจะมากลุ้มใจเรื่องอะไร” เศรษฐ์ขมวดคิ้วก่อนสรุป “จ้างมานั่งเฉยๆ ยังคุ้ม” “เราไม่เคยมีพนักงานอย่างนั้น นายก็รู้” ปริวรรตถอนหายใจเฮือกใหญ่ “และนั่นก็คือประเด็นที่เราจะขอความเห็นจากนายกับอาช้วน” “ควรจะให้น้องเนยทำงานตำแหน่งอะไรดี ถึงจะสมเหตุสมผล ไม่ให้สูงไปจนเสียการปกครองหรือทำให้งานของเราเสียหาย และไม่ให้ต่ำเกินจนเป็นการดูถูกดูแคลนสร้างความไม่พอใจให้แก่อาศักดินันท์ หรือแม้กระทั่งตัวน้องเนยเอง” เศรษฐ์เงียบไปสักพักก่อนถาม “เธอจบอะไรมา” “ปริญญาตรี สาขาการบัญชี” คราวนี้เศรษฐ์นิ่งเงียบไปนานกว่าเดิม และก็เป็นนายช้วนที่เปิดปากพูดหลังจากนั่งฟังอยู่นาน “คุณศักดินันท์เขาบอกเหตุผลหรือเปล่าครับ ว่าเหตุใดจึงอยากให้คุณนัยนิตมาทำงานกับเรา” “บอกครับ” แล้วปริวรรตก็เล่าให้นายช้วนฟังถึงเหตุผลที่นายศักดินันท์บอกมา สุดท้ายเขาก็ย้อนถาม “หรือว่าอาช้วนมองเห็นเป็นอย่างอื่นครับ” ผู้จัดการวัยใกล้เกษียณลูบคางตัวเองเบาๆ ก่อนกล่าว “ผมว่านั่นคือสาเหตุรอง ส่วนสองเหตุผลหลักก็คือ หนึ่ง เมื่อคุณนัยนิตทำงานอยู่ที่นี่ จะเป็นการรับรองได้อย่างหนึ่งว่า เราจะเป็นลูกค้าของเขาตลอดไป” “ยังไงเราก็ไม่ซื้อกล่องบรรจุภัณฑ์จากที่อื่นอยู่แล้วนี่ครับ ตราบใดที่เขายังขายให้เราในราคานี้ นี่ยังไม่นับถึงบริษัทเขากับบริษัทเรา มีความสัมพันธ์กันมานานตั้งแต่สมัยคุณพ่อของผม” “ความสัมพันธ์ที่ว่านั้นคือข้อสอง” นายช้วนสบตาผู้เป็นเจ้านาย “ใครจะรู้... คุณศักดินันท์อาจจะต้องการให้ความสัมพันธ์ของสองบริษัทลึกซึ้งไปยิ่งกว่านั้น” ‘เพล้ง’ ถ้วยเซรามิคเคลือบตกจากมือของเศรษฐ์กระทบพื้นไม้ปาเกต์แตกเป็นสามเสี่ยง กาแฟกระจายไหลนอง “ขอโทษ... ขอโทษครับ” วิศวกรหนุ่มละล่ำละลักบอกพลางจะก้มลงเก็บ จนปริวรรตต้องร้องห้าม “ปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ เศรษฐ์ ให้แม่บ้านมาจัดการดีกว่า” เศรษฐ์หน้าตาซีดเซียว จนปริวรรตคิดว่าเพื่อนตกใจที่ทำถ้วยกาแฟราคาแพงแตก เขาโบกมือให้คนหน้าซีดเป็นทำนองว่าไม่เป็นไร ก่อนหันมาพูดกับนายช้วนต่อ “เมื่อกี้ถึงตรงไหนแล้วครับ อ้อ... เรื่องความสัมพันธ์ อาช้วนคิดว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือครับ” “มีโอกาสทั้งเป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้นั่นแหละครับ คุณปลิว” นายช้วนตอบ แล้วก็หัวเราะเป็นทีสัพยอกชายหนุ่ม “เอ... ผมว่าเรื่องแบบนี้ คุณปลิวน่าจะรู้ดีกว่าผมนะ” ปริวรรตยอมรับว่าตนเองพอรู้และพอสัมผัสเรื่องแบบนี้ได้ แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นจริงไปเสียทั้งหมด นัยนิตชอบใกล้ชิดและทำตัวสนิทสนมกับเขา จะด้วยความรู้สึกแบบพี่กับน้อง หรือความรู้สึกเชิงชู้สาวนั้นยากเกินความคาดเดา หากบรรดาญาติๆ ของเธอต่างตีความตามกันไปหมดแล้วว่า เขากับเธอน่าจะเป็นแฟนกัน ส่วนความคิดของนายศักดินันท์นั้น ปริวรรตมองไม่ออกเลยว่า จะเห็นด้วยหรือไม่แต่ประการใด “แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม เราก็ต้องรับคุณนัยนิตมาร่วมงานอยู่แล้วนี่” นายช้วนกล่าวเมื่อเห็นปริวรรตเงียบไป “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ให้ไปอยู่คลังสินค้าเลยเป็นไง จะได้ช่วยประสานงานติดต่อบริษัทคุณศักดินันท์ด้วย” ปริวรรตยังลังเล คลังสินค้าเป็นงานที่สำคัญ ผลิตภัณฑ์ทั้งหมดจะถูกลำเลียงจากโรงงานไปไว้ในคลังซึ่งห่างออกไปประมาณหนึ่งร้อยเมตร ก่อนจะกระจายสินค้าไปให้ผู้แทนจำหน่าย ทั้งยังรวมถึงการสำรองวัตถุดิบและกล่องบรรจุผลิตภัณฑ์ด้วย คนที่ทำงานด้านนี้ต้องละเอียดรอบคอบมาก เพราะหากคำนวณจำนวนสินค้าที่จะส่งออกไป หรือคาดการณ์การสำรองวัตถุดิบผิดพลาด จะเกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวง “ไม่เหมาะกระมังครับ” เศรษฐ์เป็นคนคัดค้าน ปริวรรตกับนายช้วนจึงมองมาที่เขาเป็นตาเดียว “ทำไมหรือ” ปริวรรตต้องการทราบเหตุผล หากคนคัดค้านกลับอ้ำๆ อึ้งๆ จนปริวรรตต้องเดา “หรือว่านายกลัวจะเป็นภาระ” “เป็นภาระ...” เศรษฐ์ทวนคำ แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ ถึงอาคารคลังสินค้ากับอาคารโรงงานจะอยู่ห่างกัน ทว่าผู้ควบคุมคลังจะต้องติดต่องานกับเขาอยู่เนืองๆ หากวัตถุดิบไม่พอเพียงหรือผลิตสินค้าไม่ทัน เขาเคยไปลุยถึงที่นั่น เช่นเดียวกันกับหัวหน้าคลังสินค้าเคยบุกมาถึงที่นี่ เป็นงานที่ต้องประสานกัน หรือทะเลาะกันก็ว่าได้ “เอ้อ... อันที่จริงก็เหมาะสมเหมือนกันแฮะ” เศรษฐ์กลับลำร้อยแปดสิบองศา เปลี่ยนความเห็น “แต่เอ... แล้วจะเอาหัวหน้าคลังสินค้าคนเก่าไปไว้ไหน” “เฮ้ย...” ปริวรรตกับนายช้วนสะดุ้งพร้อมๆ กัน “ใครบอกว่าจะให้น้องเนยเป็นหัวหน้า แค่ให้ช่วยทำบัญชีกับตรวจนับเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น” “อ้าว... เหรอ” เศรษฐ์หัวเราะแหะ แหะ ในขณะที่ปริวรรตชักจะแปลกใจที่เพื่อนนับวันจะออกอาการป้ำๆ เป๋อๆ ขึ้นทุกที นัยนิตฮัมเพลงควงกุญแจรถยนต์เดินลงบันไดมาจากห้องส่วนตัว เธอทราบข่าวที่ปริวรรตตกลงรับเข้าทำงานแล้ว จึงอารมณ์ผ่องใสเป็นพิเศษ พอเห็นบิดานั่งอยู่ในห้องโถงใหญ่ก็ชะงักเท้าแล้วทำท่าจะหมุนตัวกลับ ทว่าไม่ทันการ “ตื่นมาทำไมแต่เช้าล่ะลูก เมื่อคืนนอนดึกไม่ใช่หรือ” หญิงสาวเกรงจะถูกบิดาตำหนิที่เธอสวมกางเกงขาสั้นตามสมัยนิยมออกนอกบ้าน ครั้นเห็นบิดายังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือพิมพ์อยู่จึงค่อยหายใจทั่วท้อง “นัดกับเพื่อนจะไปเลือกซื้อชุดทำงานกันค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะคะ วันนี้ไม่ไปทำงานหรือ ปกติป่านนี้ออกจากบ้านไปแล้วนี่คะ” “คุณย่าไม่ค่อยสบาย พ่ออาจจะไปทำงานสายๆ หน่อย” “ตายจริง เนยนึกว่าค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว” “ก็ค่อยยังชั่วแล้วละลูก เพียงแต่เห็นบ่นๆ ว่าเวียนหัว” “ถ้าอย่างนั้น เนยไปหาคุณย่าก่อนดีกว่า” พูดจบนัยนิตก็เดินลิ่วไปทางห้องนอนของคุณย่าซึ่งอยู่ชั้นล่าง นายศักดินันท์ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ ชำเลืองมองลูกสาวแล้วโคลงศีรษะช้าๆ เขาเตือนจนปากเปียกปากแฉะแล้วว่าอย่านุ่งสั้นจนเกินไป ทว่าก็ได้แค่เตือน ลูกสาวจะเชื่อฟังก็ต่อหน้าเท่านั้น พอลับหลัง ก็นำมาสวมใส่อีก เขาคิดว่าเขาทำถูกแล้วที่ไม่ตามใจให้นัยนิตเรียนต่อปริญญาโททันทีที่เรียนปริญญาตรีจบ ประสบการณ์ ในการทำงานเป็นเรื่องสำคัญ เว้นสักปีสองปี หรือทำงานไปเรียนไปก็ยังไม่สาย ซึ่งกว่าเขาจะเกลี้ยกล่อมเธอได้ก็ต้องใช้เวลาอยู่นาน บางที การทำงานอาจจะทำให้นัยนิตโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาบ้างก็ได้ --- มีต่อ ---> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:25:59

ความคิดเห็นที่ 6 . หญิงสาวเปิดประตูห้องย่าศุขเข้ามา พอเห็นเจ้าของห้องนอนหลับตาอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ปิดประตูเบาๆ แล้วเดินจรดปลายเท้าไปหา ลมหายใจของท่านผู้เฒ่าสม่ำเสมอ น่าจะหลับสนิท นัยนิตไม่อยากจะรบกวน จึงคุกเข่ามองดูอยู่สักพักค่อยลุกขึ้นยืนแล้วเดินจรดปลายเท้ากลับออกมา ทว่าพอมือเอื้อมแตะลูกบิดประตูยังไม่ทันจะเปิด เธอก็ได้ยินย่าศุขเรียกเบาๆ “เนย... เนยเอ๊ย...” “ขา... คุณย่า” นัยนิตขานรับ แล้วรีบกลับไปหา คราวนี้ไม่ต้องจรดปลายเท้าอีกแล้ว “เห็นคุณพ่อบอกว่าคุณย่าเวียนหัว” พอพูดออกไปแล้วจึงเห็นว่าย่าศุขยังนอนหลับตาอยู่ คำตอบที่เคยได้ยินเป็นประจำว่า ‘คนแก่ก็เป็นอย่างนี้แหละลูกเอ๋ย’ ก็ไม่ได้ยิน มีแต่ความเงียบกับเสียงลมหายใจเบาๆ เท่านั้น นัยนิตเอียงศีรษะด้วยความฉงน จะว่าหูฝาดไปก็ไม่น่าใช่ เมื่อกี้ได้ยินเสียงย่าศุขเรียกชัดๆ ครั้นเธอหมุนตัวจะกลับออกไปอีกหน พลันมืออันเหี่ยวย่นก็คว้าแขนยุดเอาไว้ “อย่า... ไป...” นัยนิตขมวดคิ้ว เสียงย่าศุขแหบพร่าอยู่ในคอ จับใจความไม่ค่อยจะได้ เธอจึงโน้มกายเข้าไปหา แล้วตอบไปตามที่เธอเข้าใจ “เนยกำลังจะออกไปห้างสรรพสินค้าค่ะ จะไปซื้อชุดทำงาน” ย่าศุขไอสองสามครั้ง สูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดออกมาอีกหน พร้อมๆ กับลืมตาอันฝ้าฟางขึ้นมามองหลานสาว ในขณะที่มือของนางยังจับแขนนัยนิตไว้แน่น “อย่า... อย่าไป... เวียงสนธยา” คราวนี้นัยนิตได้ยินถนัดหู คิ้วน้อยๆ ก็ขมวดเข้าหากันอีกหน หรือว่าย่าศุขจะฟังคำพูดของเธอผิดไป “เนยจะไปห้างสรรพสินค้าค่ะ คุณย่า ไม่ใช่เวียงสนธยา” แล้วมือของหญิงชราที่จับแขนนัยนิตไว้ก็คลายออกพร้อมๆ กับดวงตาปิดสนิท ลมหายใจกลับไปสม่ำเสมอดังเดิม ไม่มีคำพูดใดๆ อีก นัยนิตค่อยๆ จับมือของย่าศุขวางลงข้างตัวท่าน ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้ บางทีย่าศุขอาจจะนอนหลับแล้วละเมอออกมา หรือไม่ก็ครึ่งหลับครึ่งตื่นจนฟังคำพูดของเธอผิดเพี้ยน “เวียงสนธยา...” หญิงสาวทวนคำของย่าศุข จะว่านามนี้เพราะก็ใช่ จะฟังให้ดูวังเวงน่ากลัวก็ใช่อีก เธอยักไหล่ส่ายหน้า แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีก เดินเปิดประตูออกจากห้องย่าศุขไป ปริวรรตโทรศัพท์ไปสอบถามอาการของบิดาทุกวัน แม้จะได้รับคำยืนยันจากเจ้าตัวว่าไม่เป็นอะไรแล้ว แต่เขาก็ยังไม่วางใจ ต้องสอบถามจากนายจอนอีกปากหนึ่ง ทำให้รู้ว่านอกจากอาการของบิดาจะไม่กำเริบแล้ว ท่านยังดูมีความสุข ขี่จักรยานออกกำลังกายตอนเช้าๆ ได้ทุกวัน ภายใต้การดูแลของนางพยาบาลทั้งสอง ชายหนุ่มไม่ได้ถามถึงพุดตานและกันยา ทั้งๆ ที่อยากจะรู้ความเป็นไปเต็มแก่ เขารอให้บิดาหรือนายจอนเป็นฝ่ายเล่าออกมาเอง ทว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่มีเล็ดลอดออกมาจากปากของใครเลย นับวันก็ยิ่งร้อนรน จนในที่สุดปริวรรตก็ตัดสินใจไปแม่อายอีกหนในค่ำวันศุกร์ ครบหนึ่งสัปดาห์ที่เขากลับมากรุงเทพพอดี “รถมันจะติดไปถึงไหนกันเนี่ย” คนบ่นพึมพำ แทนที่จะเป็นคนเดินทางกลับกลายเป็นคนอาสามาส่ง เศรษฐ์เอานิ้วเคาะพวงมาลัยรถยนต์พลางพยายามชะเง้อมองให้พ้นท้ายรถคันหน้า สลับกับก้มลงมองดูนาฬิกาตนเอง “ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ขยับได้หรอกน่า” ปริวรรตปลอบเพื่อน ทั้งๆ ที่เริ่มกังวลขึ้นมาบ้างแล้ว เขาเผื่อเวลาไว้พอสมควร แต่ไม่คิดว่ารถจะติดมาก “ปกติมันไม่ติดขนาดนี้นี่หว่า ชานเมืองแท้ๆ” เศรษฐ์ยังบ่นไม่เลิก มองเห็นหลังคาอาคารผู้โดยสารของสนามบินสุวรรณภูมิอยู่ลิบๆ แต่ไปไม่ถึงเสียที “จะเอาอะไรกับการจราจรในกรุงเทพ นายยังไม่ชินอีกหรือ” ปริวรรตก็เหมือนกับคนอื่นๆ ที่เหมาเอาจังหวัดในปริมณฑลเป็นกรุงเทพไปทั้งหมด “ไปเช็คอินช้า เขาจับไปไว้ท้ายเครื่องไม่รู้ด้วย” “ท้ายเครื่องสิดี” ปริวรรตพูดยิ้มๆ “จากสถิติเครื่องบินตก คนที่รอดตายมักจะนั่งท้ายเครื่อง” “ไอ้บ้านี่...” เศรษฐ์หัวเราะออกมาได้ “จะขึ้นเครื่องบินดันพูดเรื่องเครื่องบินตก จะเข้าป่าเขาห้ามพูดถึงเสือ ไม่เคยได้ยินหรือ” แล้วปริวรรตก็หัวเราะไปด้วยอีกคน “ทำเหมือนตัวเองเชื่อถือเรื่องแบบนี้อย่างนั้น” พนักงานเช็คอินจัดที่นั่งให้ปริวรรตอยู่ท้ายเครื่องบินจริงๆ ซึ่งชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไร มันก็แค่สะเทือนกว่าที่นั่งตอนอื่นเล็กน้อยเท่านั้น อีกทั้งเวลาเดินทางถึงสนามบินแม่ฟ้าหลวงจังหวัดเชียงรายก็เพียงชั่วโมงเศษๆ เผลอๆ ยังรับประทานอาหารไม่ทันเสร็จเสียด้วยซ้ำ ปริวรรตขึ้นเครื่องบินเกือบเป็นคนสุดท้าย เพราะรู้อยู่แล้วว่าที่นั่งของตัวเองอยู่ที่ไหน เขาจึงเดินตรงไปโดยไม่ต้องเสียเวลาค้นหา ไฟลต์นี้ผู้โดยสารเต็มลำตามคาด ส่วนใหญ่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว อุปทานทำให้ปริวรรตคิดว่าทุกคนมองมายังเขาเป็นตาเดียว ทว่าเมื่อกวาดสายตากลับไปก็พบว่า แต่ละคนต่างง่วนอยู่กับที่นั่งของตัวเอง ไม่มีใครสนใจใคร สัญญาณไฟเตือนให้คาดเข็มขัดนิรภัย และปรับที่นั่งให้ตรงสว่างขึ้นหลังจากปริวรรตนั่งลงได้ไม่นานนัก แล้วเครื่องบินก็ค่อยๆ ถอยหลังก่อนเคลื่อนตัวเข้าสู่รันเวย์ เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มพร้อมๆ กับความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างเต็มที่ แล้วเครื่องบินขนาดสองเครื่องยนต์ก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทิ้งแผ่นดินไว้เบื้องล่าง ปริวรรตมองแสงไฟของกรุงเทพและปริมณฑลยามค่ำคืนผ่านหน้าต่างบานเล็ก เครื่องบินตีโค้งเบนหน้าจากทิศตะวันตกเฉียงใต้มุ่งสู่ทิศเหนือ สัญญาณไฟเตือนต่างๆ ดับลงแล้ว สักพักพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็เข็นรถมาเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม ปริวรรตยังไม่หิว แต่ก็ตั้งใจจะรับประทานให้เสร็จสิ้น เพื่อจะได้งีบหลับไปจนถึงจุดหมายปลายทาง พักผ่อนสักครึ่งชั่วโมงบ้างก็ยังดี ยังไม่ทันจะเปิดกล่องอาหาร สัญญาณไฟเตือนให้คาดเข็มขัดกับปรับที่นั่งให้ตรงก็สว่างขึ้นอีกครั้ง พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินรีบเข็นรถกลับไป แล้วเครื่องบินก็เริ่มสั่นเบาๆ จนกระทั่งแรงขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความหวาดวิตกของทุกคน ผู้โดยสารซึ่งนั่งข้างๆ ปริวรรตพยายามยิ้มเพื่อปลอบใจภรรยาที่นั่งถัดไป “ไม่มีอะไรหรอก อากาศข้างนอกคงแปรปรวนนิดหน่อย” ขาดคำเครื่องบินก็กระแทกอย่างรุนแรง ชายผู้นั้นหน้าเสีย แต่ก็ยังปลอบใจภรรยาไม่หยุด “อย่าตกใจ อย่าตกใจ แค่เครื่องตกหลุมอากาศเท่านั้น” ไม่รู้ว่าภรรยาของเขาจะเชื่อหรือเปล่า หากปริวรรตเห็นเธอเริ่มสวดมนต์ เครื่องบินยังคงสั่นบ้าง เอียงบ้าง กระแทกบ้าง ราวกับเรือต้องมรสุมกลางมหาสมุทร สุดท้ายมันก็ตกหลุมอากาศอีกครั้ง คราวนี้ถึงขั้นรุนแรงจนหน้ากากออกซิเจนเหนือศีรษะผู้โดยสารถูกปล่อยลงมา แต่ละคนหน้าซีด เงอะๆ งะๆ คว้ามันมาสวมใส่ผิดๆ ถูกๆ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินสาธิตวิธีใช้ให้ดูแล้ว ‘ไอ้บ้านี่... จะขึ้นเครื่องบินดันพูดเรื่องเครื่องบินตก’ ปริวรรตอดนึกถึงคำพูดของเศรษฐ์ไม่ได้ แล้วไฟทุกดวงในห้องโดยสารก็ดับลง รอบๆ ตัวมีแต่ความมืดมิด ก่อนเครื่องบินซึ่งมีกำหนดถึงสนามบินแม่ฟ้าหลวงอีกสี่สิบนาทีข้างหน้าจะดิ่งวูบลงสู่พื้นดิน ท่ามกลางเสียงกรีดร้องระงม ก่อนสติสัมปชัญญะสุดท้ายของปริวรรตจะสิ้นลง เขาได้ยินเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาดังกังวานแว่ว “ข้ารอท่านมานานนักแล้ว...” ------------ จบบทที่ 9 ------------ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:27:03

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทที่ 1-3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12773597/W12773597.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12796982/W12796982.html ------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:27:45

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 14:22:38

ความคิดเห็นที่ 9 เมืองโบราณที่สาวๆเล่าใช่เวียงสนธยาหรือเปล่าน้า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 20:15:53

ความคิดเห็นที่ 10 จะเป็นอะไรหรือเปล่าปริวรรต จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 16:31:19

ความคิดเห็นที่ 11 ทำไมคุณย่าถึงรู้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 13:53:11

ความคิดเห็นที่ 12 ตกจริงเหรอ แล้วน้องเนยจะมาเกี่ยวอะไรด้วยหนอ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 22:10:08