ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากวันนั้น ภัคจิราก็ไม่มีเวลามากพอ ที่จะปลีกตัวไปเยี่ยม คนเจ็บที่นอนอยู่โรงพยาบาลได้จริงๆ อย่างที่ รุธ หรือ รณภพ คาดการณ์ไว้ แต่ดอกไม้จากร้านดอกไม้ ที่มาส่งทุกวัน ทำให้ชายหนุ่มที่นอน เจ็บอยู่ รู้สึกมีกำลังใจจะหายป่วยได้มาก กล้วยไม้หลากสีวางอยู่เต็มห้อง จนคนเยี่ยมไข้คนอื่นๆอดถาม ไม่ได้ว่าใครเป็นผู้ส่ง กระนั้นคนนอนเจ็บก็ได้แต่อมยิ้ม เก็บเงียบไม่บอกใคร เช่นกัน เขารู้ หล่อนโทรมาถามอาการเขาตลอดทั้งเช้า เย็น ทำไมนะเหรอ? ก็คุณพยาบาล เขาคอยมากระซิบบอกอยู่เรื่อย “แฟนคุณเขาน่ารักมากเลยนะคะ มาเยี่ยมไม่ได้ แต่ก็คอยโทร ถามอาการตลอด” หรือ “วันนี้แฟนคุณเขาสั่งให้จัดอาหารแบบนี้ ทานให้อร่อยนะคะ” “รุธ รุธ ยัยปาเขาถามนะได้ยินไหม”นางพรรณีร้องเรียกลูกชาย คนเจ็บ สติกลับคืนทำหน้าซื่อถามกลับว่า “ถามอะไรครับ” “เป็นยังไงสิ พักนี้ถึงได้เหม่อลอยนัก ดูสิ ดอกไม้เต็มห้อง ถาม ว่าใครส่งมาให้ก็ไม่บอก” “อย่าไปถามกวนใจเจ้ารุธมันเลยครับแม่ ให้มันได้จมอยู่ใน ความฝันอีกสักระยะเถอะ” พัคพงศ์ตอบให้ อย่างรู้ความหมาย คนเป็นแม่ ได้ยินก็ขมวดคิ้ว สงสัยมิวาย หากแต่คนเจ็บนั้น แววตาหม่นลง สงสัยตัวเองคงกำลังจะฝันไป อีกเช่นเคย อย่างที่พี่ชายว่าก็เป็นได้ “พี่พงศ์พูดอย่างนี้แปลว่าพี่พงศ์ต้องรู้เรื่องแน่ๆเลยคะแม่” ลูกสาวคนเล็กพูดยุ กอดแม่อย่างประจบ จนคนเป็นแม่ต้องส่งค้อนไปให้ลูก ชายคนโตก่อนจะต่อว่าอย่างไม่จริงจังว่า “รู้อะไรก็ไม่ยอมบอกแม่บ้างเลย แล้วก็ให้แม่มารู้อีกทีตอนโน่น แก้ไม่ทันแล้ว แล้วก็กินเหล้าเมา ฟูมฟายกันพี่น้อง” “แม่ครับพูดแบบนี้ ผมก็เสียไปด้วยนะสิ คนกินนะนอนเจ็บอยู่ โน่นครับ ผมแค่รับฟังปัญหาน้องเฉยๆ” ผู้เป็นพี่โยนความผิดให้คนเจ็บหน้าตาเฉย “ก็ทั้งสองคนนั่นแหละ” ผู้เป็นแม่ยังอดว่าต่อไม่ได้ ก่อนจะถาม จริงจัง “แล้วนี่อีกกี่วันถึงจะออกโรงบาลนี่ได้ละ” “พรุ่งนี้ครับแม่ คุณหมอให้รอดูอาการอีกวัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ คงให้กลับได้” ลูกชายคนโตตอบ “แล้วออกไปนี่ อย่าทำตัวแบบเดิมละ เอาแต่ทำงาน ไม่กินข้าว เงินที่หาได้ก็มารักษาตัวนี่แหละ ไม่รู้จะทำให้เหนื่อยไปทำไม”               “แต่อีกหน่อยคงไม่ต้องเหนื่อยกันแล้วละครับ” ได้จังหวะลูกชายคนโต จึงพูดเสริม  เมื่อเห็นแม่ม่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจความหมาย พัคพงศ์ จึงขยายความต่อ “วันก่อนผมเจอเพื่อนรุ่นน้องที่เรียนมัธยมที่เดียวกับผม” “เอ่อ แล้วยังไงตาพงศ์” “ตอนนี้เธอทำงาน เขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์อยู่ ผมเลยคิด ว่า อยากจะให้เธอมาทำ ระบบบัญชี แล้วก็จะทำเว็บไซด์ ของไร่เรา” “เธอ?...งั้นแสดงว่าต้องเป็นผู้หญิงน่ะสิ” แม่ถามตาโตตื่นเต้น ปา ริตาก็พลอยจ้องจับผิดพี่ชายด้วย “ครับ..ผู้หญิง” “แฟนแกเหรอ ตาพงศ์ หะ แหมๆ มีแฟนแล้วมาทำเป็นปิดแม่นะ ดีๆ พาน้องเขามาซะที่บ้าน ถ้ายังไงไปขอเลยดีไหม? ไม่ต้องเอาเรื่องงานมา อ้างหรอก ไปขอเลยฉันอยากจะอุ้มหลานเต็มทนแล้ว” “โห..แม่ครับ มันไม่ใช่ ไม่ใช่แฟน แล้วผมก็ไม่ได้เอาเรื่องงาน มาอ้าง ผมคิดว่ามันน่าจะดีกับไร่ของเรา แม่พูดอย่างนี้น้องเขาเสียหาย” “ทำไม?..ต้องเสียหาย เป็นแฟนแก มันไม่ดียังไง บ้านเราก็ไม่ ใช่ ยาจกนะ ไม่ใช่พวกที่เช่าที่เช่าทางเขาทำไร่ ทำสวนไปวันๆ ที่ดินของเรา มีเป็นพันไร่ ทั้งในกาญจนบุรี ทั้งที่เชียงใหม่ ก็ยังมีอีกตั้งภูเขา มันเสียหาย ตรงไหนหาตาพงศ์” “โอย..โอย..แม่ครับ ไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้น คือ ..” พัคพงศ์หันมองน้องชายที่นอนบนเตียงผู้ป่วยหวังให้ช่วย หากคนเจ็บ ไม่ เพียงไม่ช่วย ยังพูดขึ้นมาอีกว่า “แต่เมื่อก่อนเคยเห็น คบกันนี่ น้องเขาไปไหนก็ตามติดกันไม่ ห่างเลยไม่ใช่เหรอ” “อย่า..ไอ้นี่ อย่ามัวแต่ยึดติดกับเมื่อก่อนได้ไหม เหตุผลก็พูด เป็นร้อยครั้งแล้ว เฮ้อ..ท่าจะพูดกันยาว เอาอย่างนี้แล้วกันครับ เอาเป็นว่าเขา เป็นเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกัน แล้วเขาก็ทำงานด้านนี้อยู่ แล้วผมก็เลยอยากจะ จ้าง ให้มาช่วยปรับปรุงระบบในสวนของเรา พวกบัญชีต่างๆ แล้วก็ อยากให้ ทำเวปเกี่ยวกับสวนของเรา แม่เห็นว่ายังไงครับ” คนเจ็บทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง แววตาที่ไม่อยากให้ ใครเห็นที่สุด v v v v ต่อๆ จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:31:44

ความคิดเห็นที่ 2 นางพรรณีกระพริบตาปริบๆ กับคำอธิบาย ของลูกชายคนโต หัน มองลูกสาวเชิงปรึกษา เพราะหน้าที่เกี่ยวกับบัญชีพวกนี้ เป็นหน้าที่โดยตรง ของลูกสาวคนเล็ก “... จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะคะแม่ หนูก็จะได้เบาแรง” ปาริตา พูดเสริมอีกแรง ความจริงเธอไม่ได้อยากจะเบาแรงนักหรอกเพราะงานบัญชี ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรนัก แต่ที่ช่วยพูดก็เพราะ เธออยากจะเห็นสาวคนนั้น มากกว่า “แล้วมันจะดียังไงละลูกไอ้ระบบที่ว่านะ” แม่ยังคงถามต่อ เพราะออกจะไม่ค่อยเข้าใจนักเกี่ยวกับการทำงานสมัยใหม่ที่ต้องพึ่ง คอมพิวเตอร์เป็นหลักนี่ “ผมว่าดีนะ ถ้าเราอยากจะได้ข้อมูลอะไร ก็พิมพ์ใส่เครื่องคอม นิดเดียวเราก็รู้แล้ว แล้วไอ้เว็บไซด์นี่ มันก็จะช่วยโฆษณาไร่ของเรา ทำให้ คนอื่นเขารู้จักไร่แล้วก็ผลผลิตของเรามากขึ้น” แม่พยักหน้าหงึกๆพอจะเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ก็ตั้งแต่ลูกชาย ทั้งสองโตพอเป็นหลักเป็นที่พึ่งได้หญิงสาวก็ปล่อยให้ลูกๆ เขาบริหารงานกัน ไปโดยที่หญิงสาวไม่ค่อยได้ยุ่งมากมายนัก เพราะลูกๆของเธอก็ทำให้เห็น แล้วว่า พวกเขาร่วมแรงร่วมใจกันทำได้ดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีกแต่ไป จะห่วงก็แต่ลูกสาวคนเล็ก นี่ล่ะ เรียนจบมาปีแล้ว ยังไม่เป็นงาน เป็นการกับเขา เอาแต่จะคอยอยู่กับแม่ท่าเดียว ไล่ให้ไปทำงานในไร่ก็ บอก ว่า .....พี่ๆเขาทำกันหมดแล้วไม่มีอะไรเหลือให้ทำ อยู่กับแม่กอด แม่ดีกว่า... คิดแล้วก็กลุ้ม ไม่ยอมโตซะทีลูกคนนี้ “อย่างนั้นก็ตามใจแกแล้วกัน แกว่าดี แม่ก็ไม่ว่าอะไร แล้วจะให้ น้องเขามาทำงานเมื่อไหร่ล่ะ จะมาพักที่ไร่ของเราเลยหรือเปล่าแม่จะได้ให้ แม่สายใจเตรียมห้องพักไว้ให้” คนป่วยแอบโล่งใจหันมองหน้าพี่ชาย “ก็ไม่นานนี้หรอกครับรอให้เจ้ารุธหายป่วยแล้วก็ ค่อยคุยกันอีก ที” พัคพงศ์แกล้งว่าเหล่มองน้องชาย ที่เอาแต่เบือนหน้าไปอีกทาง รู้สึกหมั่นไส้ เขารู้หรอกว่าน้องชายของเขาก็ต้องการจะให้เธอมาอยู่ใกล้ๆ เช่นกัน แต่กลับทำวางเฉยไม่สนใจ มันจึงอดไม่ได้จริงๆ ที่จะอยากเข้าไปเตะ ให้กลิ้งตกเตียง เสียแต่ติดว่าตอนนี้น้องเขากำลังเป็นคนป่วยอยู่ก็เท่านั้น “จะมาเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกันแม่จะได้เตรียมห้องไว้ให้” “ครับ” ชายหนุ่มรับคำพลางเดินไปรินน้ำกิน “แล้วสวยหรือเปล่า” ปาริตาเอ่ยถามบ้างเมื่อยังกอดเอวแม่โยก ไปมา “ใคร?” คนกินน้ำ ทำท่าสงสัย “ก็ ผู้หญิงที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ เอ้ย มาทำงานที่บ้านเราน่ะ เขาชื่อ อะไรน่ะพี่ รุ่นเดียวกับปาหรือเปล่า” “ชื่อภัค ภัคจิรา อืม รุ่นเดียวกับเจ้ารุธมัน ส่วนหน้าตาคงต้องเห็น เอง พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แบบไหนของเรา ถึงจะเรียกว่าสวย” ปาริตาหัวเราะคิกคัก มองพี่ชายอีกคนที่นอนเจ็บบนเตียง “แล้วพี่รุธรู้จักไหม” “ใคร?” รณภพตีหน้าซื่อไม่เข้าใจ “ว้า พวกพี่นี่ยังไงกันนะ ..ใคร? ใคร? ใคร? แหม ก็เรากำลังคุย ถึง ผู้หญิงที่ชื่อภัคจิรากันอยู่ไม่ใช่เหรอ”ปาริตาโวย ใส่พี่ชายทั้งสองคน “พูดให้มันดีๆ เราควรจะเรียกเขาว่า พี่ภัค” รณภพเอ่ยเรียบ “ค่ะ..ค่ะ..พี่ภัคสวยไหม หา..ว่าไงคะ พี่รุธ” “ไม่สวย” คนโดนถามตอบเร็ว ก่อนจะเผลอยิ้มให้ตัวเอง เมื่อ นึกถึง คนที่โดนเอ่ยถึง ถ้าได้ยินจะทำหน้ายังไง “แต่น่ารัก” “อ้อ..สรุปว่า พี่รุธก็สนใจ ผู้หญิงคนนี้..เอ่อ พี่ภัค นี่เหมือนกัน สิ” ปาริตาพูดพลางทำตาล้อเลียน “พูดมาก” คนเจ็บดึงผ้าห่มมาคลุมกาย ก่อนจะหลับตาลง ไม่ อยากให้ใครเห็นว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกดีใจแค่ไหน   ส่วนพัคพงศ์ ก็เดินเลี่ยงเข้าห้องน้ำ เพราะขี้เกียจอยู่คอยตอบ น้องสาวคนนี้อีก สุดท้าย เลยเหลือแต่แม่กับน้องสาวที่มองหน้าตากันเลิก ลัก จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:32:24

ความคิดเห็นที่ 3 ในขณะเดียวกัน ทางไร่ออนซี่ ดอกกล้วยไม้พันธ์ออนซี่ หรือ ตุ๊กตาเริงระบำ กำลังอยู่ในช่วงผลิดอก ทั้งดอกเล็ก ดอกตูม จึงมีให้เห็นจนลานตา ป้าพิณเดินตรวจความเรียบร้อยเป็นประจำทุกคืนก่อนเข้านอน..บริเวณรอบ บ้านมืดสลัวแต่ก็ยังคงพอเห็นทาง เพราะเดินอยู่เป็นประจำทุกวันจนชินทำให้ป้าพิณไม่ เตะถูกเก้าอี้ไม้ที่วางอยู่ หรือ เดินสะดุดอะไรหกล้ม "แบร่ !!" โต้งปะหน้าเสียขาวหว๋องโดดออกมาจากตะพุ่มไม้ แถมยังใช้ไฟฉายส่อง หน้าตัวเองเสียจนคนเห็นตกใจขนหัวลุกร้องออกมาไม่เป็นศัพท์ "โอ้ย..พุทธโธ ธรรมโม สังโฆ ตายแล้วไปอยู่ส่วนคนตาย อย่ามายุ่งกับคน เป็นเล้ย..คุณรุธเจ้าขา ช่วยป้าพิณด้วย" "ฮ่า ๆ ๆ ๆ " โต้งหัวเราะเสียงดังกับปฎิกิริยาของแม่ตัวเองที่ตอนนี้นั่งงุดมุด หน้ากับพื้นยกมือขึ้นไหว้ประหลกๆ และเสียงหัวเราะนั่นเองที่ทำให้ป้าพิณเงยหน้าขึ้น เมื่อเห็นชัดว่าเป็นไอ้โต้ง ลูกชายตัวดี ก็ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับรัวมือลงบนตัวไม่ยั้ง "โอ้ยๆ ๆ ฉันเจ็บนะแม่" "ดี แก ไอ้ลูกเวร กล้าหลอกกระทั่งแม่ตัวเอง ถ้าฉันหัวใจวายตาย แกจะบาป หนา ชาตินี้อย่าได้มีเมียเลย" "อ้าว แม่ ให้พรฉันซะ อย่างนี้แม่จะอดมีหลานด้วยนา" "เออ ช่าง หลานข้าถ้าต้องมีพ่อแย่ๆอย่างแก คงไม่ได้เป็นคนดีอย่างคนอื่น เขาหรอก" "โถ..ๆ แม่ก็ อย่าเพิ่งโกรธฉันเลย ก็ฉันเห็นบ้านมันเงียบก็แค่หยอกเล่นแค่ นั้นเอง" โต้งเดินเข้ามากอดแม่อ้อนเป็นเด็กๆ "ก็เงียบซี่ คุณรุธไม่อยู่ เออ ว่าแต่แกมาทำอะไรที่ไร่ออนซี่นี่ ทำไมไม่ไป ดูแลที่ภูรักษ์ หรือว่าเห็นนายเขาเจ็บหน่อยก็เลยจะอู้งาน" "โถแม่ ใครเขาจะกล้าล่ะ นายรุธน่ะโหดอย่างกับอะไร ที่ฉันมานี่เพราะพี่โจ สั่งให้มาหรอก ที่นี่มีแต่แม่คนเดียวไม่มีผู้ชายเลย เกิดอะไรขึ้นมาใครจะช่วยแม่ได้เล่า" "แล้วมันจะเกิดอะไร ไร่นี่เป็นไร่ของคุณรุธทุกคนก็รู้กันดีอยู่ลองใครเข้ามา แหยมสิ ได้มีเรื่องกันแน่ๆ" "ใช่ๆ แต่ตอนนี้คุณรุธนอนเจ็บอยู่โรงพยาบาล คนคิดไม่ซื่อมันต้องหา โอกาสช่วงนี้ล่ะ" "เออ จริงของแก เฮ้อ..คุณรุธก็ไปนอนโรงพยาบาลเล่นซะอีก จะเป็นยังไง บ้างก็ไม่รู้" "แม่..ใครว่าคุณรุธไปนอนโรงบาลเล่น นั่นน่ะเจ็บจริงไม่อิงสตั้นนะ" "เออ ข้ารู้ว่าเจ็บจริง ก็เล่นไม่กินข้าว กินแต่เหล้า กระเพาะจะไม่ทะลุได้ยัง ไง เตือนก็แล้ว ห้ามก็แล้ว ไม่ฟังเห็นมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้ก็ไม่รู้" "แม่ก็อย่าว่านายเลย ลงว่านายมีเรื่องดีใจก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก" "ไม่รู้จะเสียใจอะไรนักหนา ไร่นี่ก็ดูสิ บุกเบิกซะใหญ่โตแถมผลผลิตไม่ได้ น้อยหน้า ปีหนึ่งก็ได้กำไรมากโขอยู่ แต่ดูสิ ทำตัวแบบนี้ มันน่าตีจริงๆ" ป้าพิณยังคงบ่น ไม่วาย ก็ป้าแกเลี้ยงของป้ามา รักเทียบเสมือนลูกชายคนหนึ่งก็ไม่ปาน แต่ไหนแต่ไร ชายหนุ่มก็มักจะเป็นคนว่าง่ายเสมอ แต่จู่ก็กลับทำตัวแบบนี้ มันน่าเสียใจและก็น่าเป็น ห่วงจนเธอไม่รู้จะระบายออกอย่างไร จะบอกคุณพรรณี นายแม่ ก็กลัวจะร้อนใจจึงได้แต่เก็บเงียบเอาไว้ แล้วเป็น ไง สุดท้ายต้องหามเข้าโรงพยาบาล "นี่ไอ้โต้ง ว่าแต่นายแกจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ หา ฉันล่ะเป็น ห่วงจริงๆ" "ก็คงจะอีกวันสองวันนี้ล่ะมั้ง พี่โจก็ไปดูๆอยู่ เห็นว่าอย่างนั้นนะ" "อืม กลับมาฉันจะตีให้เข็ดเชียว คุณรุธนะคุณรุธ" "ทำเป็นพูดดี เห็นทีไร มีแต่พะเน้าพะนอเสียจนออกนอกหน้า" โต้งเบ้ปาก เพราะรู้ดี แม่ของเขาน่ะรักนายรุธเสียยิ่งกว่าอะไร เรื่องจะให้ตี หรือต่อว่า เป็นไปไม่ได้ เด็ดขาด "เอาล่ะๆ แม่ไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันอยู่ทางนี้ดูความเรียบร้อยให้" "เออ ฝากด้วยล่ะ ระวังของบนห้องคุณเขา อย่าให้มีอะไรหายเชียว ของ สำคัญระดับชีวิตนะ ฉันขอเตือนแกไว้ก่อน" "คร้าบบ รับทราบ แม่ไปนอนเถอะ ถ้าพี่โจรู้ว่าผมปล่อยให้แม่มาเดินคนเดียวกลางค่ำ กลางคืนอย่างนี้ มีหวังผมโดนเตะตาย" "ดี สมน้ำหน้าแก" ป้าพิณยิ้มร่าก่อนจะเดินกลับเรือนพัก มันก็จริงอย่างที่ลูกชายนางว่านั่นล่ะ ถ้าคุณรุธกลับ มามีหวังเธอจะเข้าไปกอดให้หายคิดถึง และคลายความห่วงก็แค่นั้น เรื่องตีอะไรนั่น ให้ ตายชาตินี้ก็ไม่มีวันที่จะลามปามลูก นายหรอก o(≧v≦)o  ต่อๆ จ้า จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:37:15

ความคิดเห็นที่ 4 “เพื่อนของคุณเขาออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ” นายแพทย์กิติ เอ่ยขึ้นขณะที่ ภัคจิราก้มๆเงยๆ หาจุดข้อผิดพลาดของสาย ต่อคอมพิวเตอร์ที่ร้านคลินิกส่วนตัว ชายหนุ่มมาเปิดไว้ด้วยเงินทุนของตนเอง หลังจาก เวลาออกเวรแล้ว หมอกิติก็มักจะอยู่ที่นี่ตลอด ภัคจิราเงยหน้าขึ้นมองผู้พูดก่อนจะยิ้มกว้าง เอ่ยขณะ มือยังสาละวิน กับ สายคอม “ค่ะ ภัคต้องขอบคุณด้วยที่คุณลงมาดูแลอาการของเพื่อนภัคให้” แพทย์หนุ่มพยักหน้าก่อนจะพยักพเยิด ไปทางเครื่องคอมถามว่า “มันเป็นยังไงบ้าง” “ก็ นิดหน่อยค่ะดูเหมือนสายแพข้างในมันจะขาด เดี๋ยวภัคเปลี่ยนสายให้ ใหม่” แพทย์หนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง พลางชวนคุยต่อ “ช่วงนี้คุณงานยุ่งนี่” “นิดหน่อยค่ะ จังหวะดีงานเข้าเยอะ” “ยังไงก็ดูแลสุขภาพด้วย คอมฯพวกนี้อยู่กับมันนานก็ทำให้เกิดโรคได้ ถ้า อยู่หน้าจอนานเกิน5ชั่วโมง นอกจากจะทำให้เสียสายตาแล้ว ยังเสี่ยงแต่การเป็นโรคเนื้อ งอกในสมองได้ด้วยนะ” “โห.. คุณพูดแบบนี้ภัคชักกลัวแล้วสิคะ” “คุณนะเหรอกลัว วิ่งเข้าใส่มันสิไม่ว่า ผมเป็นห่วงถึงผมจะรักษาคนมาเยอะ แต่ผมก็ยังไม่อยากต้องมารักษาคุณนะ” ภัคจิรา เงยหน้ามองผู้พูดอีกครั้ง ยิ้มกว้าง ก่อนจะเสริม “ภัคทราบคะ ภัคจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ต้องใช้บริการคุณหมอหรอก บอก ตรงๆภัคเองก็ไม่อยากจะโดนเข็มฉีดยาเหมือนกัน” “เพิ่งรู้ว่าคุณกลัว” “ก็ไม่เท่าไหร่หรอกคะ แค่ไม่อยากจะเข้าใกล้เท่านั้น” หญิงสาวพูดยิ้มๆก่อน จะเดินไปคว้าสายคอมเส้นใหม่ในกระเป๋าอุปกรณ์ ที่หญิงสาวมักจะพกไว้เสมอ “เอาล่ะ..แค่นี้ก็เรียบร้อย ใช้งานได้ตามปรกติ” “ขอบคุณ มากนะที่แวะเข้ามาดูให้” “พูดอย่างกับเป็นคนอื่นคนไกลไปได้นะ งานใหญ่ระดับ โรงพยาบาลนั่น ได้ มาก็เพราะคุณ ภัคยังไม่ได้ตอบแทนเลย นี่เรื่องเล็กหรอก” “คุณก็พูดซะ ตอบทง ตอบแทนอะไรกัน อะไรที่ช่วยได้ผมก็อยากจะช่วย คุณ ถึงคุณจะไม่ตอบรับความรู้สึกผม ผมก็ยังอยากช่วยคุณอยู่ดี ภัค” หญิงสาว ส่งยิ้มให้... ยิ้มที่เรียบง่าย และ คงไม่มีวันแปรเปลี่ยนไปได้ มากกว่านี้ “เรียบร้อยแล้ว ภัคก็กลับล่ะนะ” “เย็นนี้จะทานข้าวคนเดียวเหรอ” “อย่างภัคนะเหรอ จะกินคนเดียวได้” “นัดไว้กับใครหรือครับ” “แม่ค่ะ ก็ เอารูปท่านมาตั้งไว้ที่โต๊ะ แล้วก็ ... กินข้าวไปด้วยไง” “ไปทานกับผมดีกว่า” “ไม่ล่ะ ดูคนไข้คุณซะก่อน นั่งรอคิว เกือบ20 คนได้มั้งนั่นน่ะ ภัคไม่รอ หรอก เอาเป็นว่าไว้ค่อยคุยกัน ภัคกลับแล้ว” “ก็ได้ ตามใจคุณ ขับรถกลับดีๆนะครับ” “ค่ะ” ภัคจิรารับคำ เก็บอุปกรณ์ หญิงสาวไม่ต้องเหนื่อยหอบกระเป๋าใบโตใส่รถ เองหรอก หมอหนุ่มคงไม่ยอมแน่ๆ ไอ้เรื่องไม่ไปกินข้าวด้วยกันนี่ ถือว่าเป็นเรื่อง ธรรมดา แต่ เรื่อง หยิบ จับ ยกของ หากไม่ให้เขาได้ทำ คงมีบ่นกันไม่จบ o(≧v≦)o  ต่อๆ จ้า จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:39:00

ความคิดเห็นที่ 5 ภัคจิราขับรถออกจาก คลินิกตรงกลับคอนโดของตนอย่างที่ตั้งใจไว้ แม้จะ ขับด้วยความเร็วปกติ(ค่อนข้างสูง) แต่ถึงอย่างนั้นกว่าจะถึงคอนโด ก็ปาเข้าไปเกือบสอง ทุ่ม หญิงสาว หอบข้าวของ ของตนขึ้นห้องอย่างทุกที จากนั้น ก็อาบน้ำ ให้ สบายตัว จะว่าไป เธอไม่ได้กลับบ้านไปหา พี่ชายของเธอร่วม 4 ปีได้กระมัง 4 ปี ที่เธอหันหลังให้กับเรื่องวุ่นๆ ทุกอย่างที่นั่น... เสียงสัญญาณโทรศัพท์เครื่องจิ๋วก็ดังขึ้นทำลายความคิด หญิงสาวหยิบมัน ขึ้นมาดู เบอร์ที่คุ้น ยิ่งกว่าคุ้น หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดรับสาย และปรับ เสียงให้ เป็นปรกติ “เป็นไงคะคนเจ็บ หายดีแล้วเหรอ” “อืม ดีขึ้นแล้ว ผมอยากจะชวนคุณมาทานข้าวสักมื้อ” “ว้า..ทำไม ผู้ชายเวลาจะจีบสาวต้องนัดกินข้าวทุกทีน้า..แถมดูหนังสักเรื่อง ได้หรือเปล่าคะ มีหนังเข้าใหม่อยากดู” เสียงหัวเราะที่ลอยมาเบาๆตามสายทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชุ่มชื่นหัวใจไม่น้อย รณภพยิ้มกว้างกับอากาศ ก่อนจะกรอกเสียงลงไป “ได้ครับ พรุ่งนี้สะดวกหรือเปล่า มื้อเย็นก็ได้ แล้วดูหนังรอบดึก” “คุณเลี้ยงนะ” “ได้ครับผม ไม่มีปัญหาแต่อย่ากินของแพงมากนักนาเดี๋ยวกระเป๋าฉีก” หญิงสาวหัวเราะมาตามสายก่อนจะเสริม “อย่างรุธนะเหรอกระเป๋าฉีก” “อย่างผมนี่แหละครับกระเป๋าฉีก ผมก็แค่คนสวนคนไร่” “มีข่าวออกทีวี ปีนี้น้ำแล้ง ที่ไร่มีปัญหาด้วยหรือเปล่าคะ” “ก็มี แต่ก็แก้กันไปได้” “อย่างนั้นก็โล่งใจ นึกเป็นห่วงเหมือนกันคะ ว่าจะมีปัญหา” “ดีใจจัง ที่คุณยังเป็นห่วง” “แบบเพื่อนหรอกค่ะ” คำแก้ตัวแบบรัวเร็วนั้น เล่นเอาหัวใจพองโตของ รณภพ เหี่ยวแห้งไปแทบจะ ทันที แต่ก็ไม่นาน “ผมเข้าใจ เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เจอกัน บ่าย3 แล้วกันนะ” “จ๊ะ..อืม..รุธคะ” เสียงเรียกยังคงเสนาะหูเช่นเดิม รณภพจึงเงียบตั้งใจฟัง หากแต่สุดท้ายก็ได้ ยินเพียงว่า “ขับรถดีๆนะ” “ครับ” เขารับคำเพียงสั้นๆ ก่อนที่ฝ่ายหญิงจะวางสายไป รณภพถึงกับผ่อนลม หายใจเบาๆ สิ่งที่เขาคาดหวังไว้..คงยังอยู่อีกไกลสินะ... แต่ชายหนุ่มไม่รู้หรอก หลังจากที่ภัคจิราวางสายไปแล้ว เธอก็ยังคงเอามือ ถือมาแนบไว้กับอก คำพูดสุดท้ายที่อยากจะพูด ภัคคิดถึงคุณจัง... คำพูดที่เธอ อยากจะบอกเขาตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกันอีก ครั้ง หญิงสาวหลับตาลงช้า วันเวลาเนิ่นนาน ที่เขา..อยู่แต่ในความฝันของเธอ แต่..พรุ่งนี้..พรุ่งนี้จะได้พบกันอีกครั้งแล้ว o(≧v≦)o --------------โปรดติดตามตอนต่อไปจ้าา ------------------o(≧v≦)o จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:41:40

ความคิดเห็นที่ 6 เนอะ ชื่อออกจะน่ารัก 555 ไว้มาอ่าน พักกลางวันแล้ว ไปกินข้าวกันค๊าาาา จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 11:53:53

ความคิดเห็นที่ 7 โอเคค่ะ ทานเข้าให้อร่อยนะ คุณภัค (อิอิ) จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 12:28:42

ความคิดเห็นที่ 8 ภัค.. คิดถึงคุณ.. จัง  อิอิ กำลังได้อารมณ์งี้ ช่วงนี้ 55 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 12:46:32

ความคิดเห็นที่ 9 เอาใจดวงนี้ไปแทนนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 14:04:40