ความทรงจำที่ถูกลืม(18+)-ตอน2 [PART2/2]
|
|
Vio Bli Sou: ความทรงจำที่ถูกลืม(18+)
เจ้าชายนา่สเกียแห่งแกรนเตลไม่เคยคิดหรอกว่าเขาจะต้องเห็นความสำคัญของสตรีนางหนึ่งซึ่งเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นจากการทดลอง ... สำหรับเขาแล้ว ... เธอเป็นแค่เครื่องจักรที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้น
บทนำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12803648/W12803648.html
ตอน1[PART1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12803685/W12803685.html
ตอน1[PART2/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12820767/W12820767.html
\\\\\\\\\\\\
มาอัพตอนเพิ่มค่า ^^~
ขอให้อ่านสนุกนะคะ
ความทรงจำที่ถูกลืม(18+)-ตอน2 [PART2/2]
เธอเปลี่ยนไปจากอาทิตย์ก่อนตอนที่ผมเจอเธอในคุกอย่างมาก ในคราวนั้นเธอแลดูสกปรกเนื้อตัวมอมแมมเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดและรอยฟกช้ำบนร่างกายจากการเฆี่ยนมากกว่าสามสิบแผล บัดนี้ผิวสีแทนสวยของเธอไร้ซึ่งรอยขีดข่วน เรือนผมสีดำสนิทยาวถึงกลางแผ่นหลังถูกรวบเป็นหางม้าเผยดวงหน้าผ่องใสซึ่งครั้งหนึ่งเคยแสดงความหวาดกลัวสุดขีด บันนี้ดวงหน้านั้นกำลังมอบความสงสัยพร้อมด้วยแววตาสีนิลแสดงความประหวั่นลึกๆซึ่งแฝงอยู่ภายใน
สวัสดี
มนุษย์เทียมสาวลุกขึ้นยืนช้าๆ เธอจับจ้องมองผมนิ่งตาไม่กระพริบ
ครั้งหนึ่งผมเคยเข้าใจว่ามนุษย์เทียมทุกคนจะต้องมีรูปร่างสูงโปร่งและปราดเปรียวเพราะพวกเขาเกิดมาเพื่อจุดประสงค์ทางการทหาร แต่ทว่าดูเหมือนผมคงประเมินคุณค่าของมนุษย์เทียมเบื้องหน้าตัวเองสูงไปหน่อย ผมจับจ้องหญิงสาวร่างเล็กสบมองตอบด้วยสีหน้าอันใสซื่อนั้นแล้วก็แทบจะทำให้เผลอหัวเราะ
คุณนั่งอยู่ในห้องใต้บันไดคนเดียวทำไม? ออกไปข้างนอกสิว่าพลางชี้ไปยังประตูทางออก
เธอไม่ได้ตอบ เธอยืนนิ่ง และทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้าไปหาหนึ่งก้าวเธอก็เลื่อนตัวเขยิบหนีจากมุมห้องฝั่งหนึ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง
ไม่ต้องกลัวๆเมื่อผมเหยียดมือห้าม คุณจำผมไม่ได้สินะ
อีกฝ่ายส่ายหน้าภายใต้สีหน้าเรียบปกปิดความคิดภายในใจจนหมดสิ้น
ผมมาที่นี่เพื่อต้องการให้คุณช่วยเหลือเมื่อผมกล่าวเช่นนั้นเธอก็เลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัยแม้ประกายตาของเธอยังคงฉายแววแห่งความหวาดระแวงก็ตามที คุณเป็นมนุษย์เทียมที่มีความสามารถเหนือมนุษย์ที่แท้จริงอย่างเช่นผมเพราะฉะนั้นแกรนติเนลจึงต้องการให้คุณช่วยเหลือ
เธอรีบส่ายหน้า
แสดงว่าเธอเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดทุกอย่าง ผมคงไม่ต้องอธิบายรายละเอียดให้แก่เธอฟังมากนักสินะ
ตอนนี้คุณคงไม่เข้าใจสถานการณ์ของตัวเองผมพูดพลางกวาดตามองรอบห้องสี่เหลี่ยม เราต้องออกไปคุยกันข้างนอก
ไม่ ...
ขอบคุณพระเจ้า ... ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมที่ผมได้ยินเธอพูด?
กลัวหรือ?
อีกฝ่ายปิดปากเงียบอีกครั้งแล้วจึงเขยิบเท้าเรียบไปตามผนัง นิ้วทั้งสองแทบจะจิกแผ่นไม้แข็งจนเป็นรอย
คุณจำอะไรได้บ้าง?
เงียบ ... แน่นอน ... ผมเป็นคนยิงประกบหน้าผากของเธอเองและเป็นคนชำแหละสมองของเธอเพื่อซ่อมแซมร่างกายให้เธอกลับมามีชีวิตได้อีกครั้งด้วย คงไม่แปลกนักหากเธอจะจำอะไรไม่ได้เลย
ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก ออกไปข้างนอกผมพูดอย่างใจเย็นที่สุดแต่อีกฝ่ายกลับยืนตัวแข็งทื่อราวกับเธอรอให้ผมรำคาญท่าทีดื้อด้านของเธอแล้วก็ทิ้งให้เธออยู่ในห้องใต้บันไดตามลำพัง ออกไปข้างนอกอีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉย ผมมองท่าทีนั้นสักครู่ก่อนจะผายมือกัดฟันพูดเชิญคุณออกไปข้างนอก
ไม่
เธอทำให้ผมเริ่มไม่พอใจ
นอกจากลานิน เดอบีนแล้วก็คงแทบจะไม่มีใครอื่นเลยขัดใจผมมากไปกว่านี้ แต่ดูเหมือนมนุษย์เทียมสาวคนนี้กำลังทำให้ผมนึกถึงใบหน้าถมิงทึงของพ่อบุญธรรมจนชวนให้โมโหยิ่งนัก
อย่าให้ผมต้องพูดอีกครั้ง
เธอเงียบ
ก็ดี ... พอกันที
ผมเดินตึงๆเข้าไปหาในทันทีจนเธอถอยเท้าแทบไม่ทัน อย่า! ผมคว้าข้อมือของอีกฝ่ายได้แล้วเธอก็หวีดร้องลั่นอย่างตกอกตกใจ ปล่อย!เธอรีบสะบัด แต่ด้วยพละกำลังของผมทำให้เธอสามารถขัดขืนผมได้
เมื่อได้ทีผมก็กระชากแขนของหญิงสาวบังคับให้เธอเดินออกมาจากห้องใต้บันได ปล่อย! เราเจ็บ! ผมบีบข้อมือจนเธอทนไม่ไหว เธอรีบคว้ามีดปอกผลไม้ในกระเป๋าเสื้อออกมาข่มขู่ทันที
เฮ้ย!ด้วยสัญชาตญาณ ไม่ทันที่เธอจะยืดแขนชูมีด ผมก็ใช้หลังมือปัดมีดด้วยความเร็วจนมันกระเด็นหลุดจากนิ้วเล็กๆของเธอก่อนจะกลิ้งควงเป็นวงกลมบนพื้นห้อง เธอรีบหมุนตัวกระโดดเข้าไปตะครุบมันทันที หยุดนะ!ผมตระเบ็งเสียงรีบแทรกตัวเข้าไปเพื่อแย่งมีด แต่ในวินาทีนั้นเองเธอก็ป้องกันตัวเองด้วยการพลิกตัววาดมีดกลับมาด้านหลัง แนวมีดปาดเข้าใส่ใบหน้าของผม แม้ว่าผมจะสามารถเลื่อนตัวหลบได้แต่แขนขวาที่ใช้ในการปัดป้องก็หลบไม่พ้น ชั่วอึดใจหนึ่งรอยแผลแดงเถือกแนวเฉียงก็เกิดขึ้นแล้วเลือดก็ซึมออกมา
เราทั้งสองคนมองรอยแผลฉีกลึกเป็นแนวยาวด้วยความตกตะลึง
ความโกรธกลบความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทั้งหมดในทันที ผมกำหมัดกัดฟันแน่น ใบหน้าร้อนผะผ่าว
มนุษย์เทียมสาวซึ่งยังคงอยู่ในอาการตกใจได้แต่เบิกตามองเลือดบนแขนของผม ในวินาทีนั้นผมก็กระชากมีดปอกผลไม้มาจากเธอและขว้างมันปักลงบนผนังไม้ก่อนจะหันมามองมนุษย์เทียมสาวด้วยความโมโหจัด
คุณตายมาแล้วครั้งหนึ่งยังไม่สะใจพอใช่ไหม!?ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีทางเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดแต่ผมก็ไม่สนใจอีกแล้ว ผมดึงตัวเธอลุกขึ้นจากพื้น กระชากเธอสุดแรงจนแขนแทบหลุด เมื่อเธอพยายามถอยหนีผมก็อุ้มเธอในทันที
กรี๊ด!!
มนุษย์เทียมสาวหวีดเสียงร้องลั่นตกอกตกใจจนแทบบินส์ต้องเดินลงมายังชั้นใต้ดิน เขามองดูผมเดินออกมาจากห้องทำงานอย่างสงสัยเธอทำอะไรน่ะชามัลลี!?
ผมจะสั่งสอนยัยนี่ความโมโหไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเธอดีดดิ้นอยู่ใต้วงแขนและพยายามจะตบตีผมสุดกำลัง
ชามัลลี! เดี๋ยวก่อน! เธอก็รู้ว่ามนุษย์เทียมเพิ่งจะตื่นขึ้นมาเพียงแค่อาทิตย์เดียว มนุษย์เทียมต้องการการเอาใจใส่ดูแลและต้องฟื้นสมรรถภาพทางด้านร่างกาย อารมณ์อาจจะแปรปรวนและตกใจง่ายแต่ว่า ... เดี๋ยวก่อน! ชามัลลี!
ผมไม่ได้ฟังแทบบินส์พล่ามเลยสักนิด คำกล่าวห้ามของเขาไม่มีผลกับผมในตอนนี้ ผมเดินตึงๆเข้าไปในห้องน้ำชั้นใต้ดินและโยนมนุษย์เทียมสาวทิ้งลงไปในอ่างอาบน้ำทันที
โอ๊ยก้นของเธอกระแทกพื้นอ่างจนทำให้เธอจุก เธอนิ่งไปสักครู่ทำให้ผมมีโอกาสกดคอของเธอจนศีรษะชนกับท่ออ่างอาบน้ำจากนั้นแล้วผมก็เปิดก๊อกน้ำฝักบัวสาดน้ำใส่หน้าของเธอ มนุษย์เทียมสาวดิ้นพรวดพราวราวกับถูกน้ำร้อนลวก
ช่วย! ...เธอหวีดเสียงไม่ได้อีกเมื่อผมออกแรงบีบคอของเธอแน่น หญิงสาวปัดป่ายดีดดิ้นสุดกำลังพยายามหนีอย่างทุลักทุเล ดูแล้วช่างน่าสมเพสสิ้นดี
ผมเปิดก๊อกฝักบัวจนสุด น้ำสาดใส่หน้าของเธอราวกับน้ำตก เธอสำลักหายใจไม่ออกใบหน้าแดงก่ำ ช่วยด้วยแรงขัดขืนและแรงตบตีค่อยๆแผ่วลงแต่ผมไม่ได้สนใจนัก ผมมองเธอทุลนทุลายตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอด ช่วย ...เมื่อเธอหยุดดิ้นผมจึงปล่อยมือออกจากลำคอของเธอ
แค่กๆเธอไอติดต่อกันนานจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด ผมมองดูเธอพลิกตัวพยายามตะกายลุกออกจากอ่าง หอบหายใจด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
ผมบอกได้ตามตรงเลยว่าผมสะใจมากที่ได้เห็นการร้องขอชีวิตและสภาพเจ็บปวดของเธอในยามนี้
พอใจแล้วใช่ไหมยัยตัวแสบ?
อีกฝ่ายไม่หันหน้ามาสบมองผมเลยสักนิด เธอหอบหายใจพิงศีรษะกับขอบอ่าง ผมคงทำให้เธอกลัวผมมากกว่าแต่ใครจะสน?
ในระหว่างที่ผมกำลังจะลุกขึ้นไปคว้าตัวเธอ แทบบินส์ก็วิ่งถลาเข้ามาในห้องน้ำ เขาเบิกตามองพวกเราสองคนอย่างตกอกตกใจ
ให้ตายเถอะ! เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าทำอะไรลงไปน่ะชามัลลี!?เขาพูดจบก็วิ่งผ่านผมรีบเข้าไปช่วยพยุงร่างของมนุษย์เทียมสาว
คุณควรจะถามเธอก่อนเถอะว่าเธอขโมยมีดปอกผลไม้จากห้องครัวของคุณมาซ่อนเอาไว้ในเสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ผมพูดพลางยกแขนขวาชี้ไปยังรอยแผลให้แก่แทบบินส์
แน่นอน ... รอยแผลแค่นี้ก็เหมือนรอยข่วนเท่านั้น ผมเคยได้รับบาดเจ็บที่สาหัสมามากว่านี้นับครั้งไม่ถ้วนเพราะผมต้องฝึกซ้อมการต่อสู้ร่วมกับเหล่าทหารของแกรนติเนลมาตลอดช่วงชีวิต
เธอทำให้ผมโกรธก่อนนะผมว่าพลางชี้ไปยังตัวต้นเหตุซึ่งพยายามเบิกตามองผมด้วยความหวาดกลัวจนตัวสั่นใต้อ้อมกอดของพ่อทูนหัวของผม
ชามัลลี ... ถ้าหากเธอจะต้องทะเลาะกับใครสักคนด้วยเรื่องแค่นี้ ฉันคิดว่ามันสมควรแล้วที่พระราชาลานินจะทรงกริ้ว
คุณพูดว่าอะไรนะ?คำพูดของแทบบินส์เรียบนิ่งแต่เชือดเฉือนผมจนเจ็บลึกร้าวไปถึงจิตใต้สำนึก
แทบบินส์ทำทีเป็นไม่สนใจผม เขาหันไปสอบถามมนุษย์เทียมว่าเป็นอย่างไรบ้างแล้วจึงพาเธอออกไปจากห้องน้ำโดยไม่หันมามองผมอีกเลย
เชอะ
เขาให้ความสำคัญกับมนุษย์เทียมมากกว่าลูกชายของเขาอย่างนั้นเหรอ?
ผมได้แต่ยืนหัวเสียสบถด่าตัวเองอีกสักพักใหญ่
| จากคุณ |
:
Pakkie Davie
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 พ.ย. 55 16:09:46
A:118.173.82.78 X: TicketID:318829
|
|
|
| 
