ความคิดเห็นที่ 1 ++++++++ ฝนด้านนอกยังคงตกไม่หยุดเมื่อธารากับวีณาได้รับคำเชิญให้ร่วมโต๊ะอาหารค่ำกับหญิงสาวเจ้าของบ้านในเวลาหกโมงตรง แรกทีเดียววีณาซึ่งยืนเป็นเพื่อนคุยกับเจ้าของบ้านเป็นคนได้รับเชิญก่อน แล้วจึงเดินขึ้นมาตามสามีให้ลงมาร่วมวงอาหาร ขณะเดินลงบันไดมาก็ทำการสรุปประวัติของเจ้าของบ้านให้สามีฟังอย่างสั้นๆ “คุณเบลล่าอายุสามสิบสาม แก่กว่าพวกเราสามปี เค้าแต่งงานแล้วกับผู้ชายชื่อเอ็ดเวิร์ด ก็คนที่คุณเห็นในรูปถ่ายนั่นแหละ คุณเอ็ดเวิร์ดมีหน้าที่ขับรถบรรทุกส่งของ ตอนนี้ไปส่งของให้นายจ้างที่เชียงใหม่ จะกลับบ้านอีกครั้งก็สามวันข้างหน้า คุณเบลล่าบอกว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมาบ่อยนัก แต่พรุ่งนี้เช้าจะมีรถส่งแก๊สซึ่งจะนำแก๊สมาส่งทุกวันเสาร์มาที่นี่ เราอาจขอติดรถพวกเขากลับออกไปและโทรเรียกประกันให้มาจัดการรถของเรา” “อืมม์  เบลล่ากะเอ็ดเวิร์ดงั้นหรือ? คุณคงไม่เชื่อใช่ไหมว่านี่คือชื่อจริงของพวกเค้าน่ะ?” ธาราถามพร้อมเดินตามภรรยาลงจากบันไดขั้นสุดท้ายโดยไม่สนใจรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ เพราะคิดว่าภรรยาคงจัดการได้ดีอยู่แล้ว “ทำไมล่ะ?” “ไม่รู้สิ หน้ายังกะโจรกระเหรี่ยงแบบนั้นอ่ะนะชื่อเอ็ดเวิร์ด ไปได้เศษเสี้ยวเชื้อฝรั่งมาจากไหนกัน แล้วคุณเบลล่าของเรานี่อีก ผมว่าถ้าชื่อเมฆขลาจะเหมาะกว่าอีกนะ หน้าไม่เห็นเหมือนฝรั่งเลยสักนิด ออกจะโหนกแก้มสูงผมดกดำขนาดนี้” วีณาลดเสียงลงเป็นกระซิบขณะเดินผ่านห้องรับแขกใต้แสงไฟนีออนมาใกล้ถึงห้องครัว “เงียบๆ หน่อยสิ เดี๋ยวคุณเบลล่าก็ได้ยินหรอก บางทีเค้าอาจจะชอบนิยายแวมไพร์ ทไวไลท์มากก็ได้ เลยเรียกตัวเองว่าเบลล่า แล้วเรียกคนรักของตัวเองว่าเอ็ดเวิร์ดไง” “เหมือนที่เราเคยเรียกกันว่าชิซูกะกับโนบิตะใช่มะ?” “บ้า” “หรือว่าเจนนี่กะแฮร์รี่?” “เหลวไหล” “หรือ – ” “พอแล้ว เขิน!” ธาราอมยิ้มไม่เอ่ยปากตอบภรรยาอีกเพราะพวกเขาเดินเข้ามาอยู่ในห้องครัวแล้ว สีหน้าท่าทางของภรรยาที่เกือบกลับมาเป็นปกติทำให้หัวใจของเขาพองโต ธาราส่งยิ้มให้หญิงสาวเจ้าของบ้านที่รออยู่ตรงโต๊ะอาหาร ในห้องนี้ไม่มีพัดลม แต่น่าแปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกร้อนอบอ้าวเลย หากถามความคิดเห็นของธารา เขาคิดว่าลักษณะของคุณเบลล่าไม่น่าจะใช่คนที่ชอบอ่านนิยายแฟนตาซีชวนฝันแบบนั้นเลยสักนิด เขาจะไม่แปลกใจเลยที่จะเจอหนังสือศาลาคนเศร้าหรือนิยายรักโศกสลดชนิดที่อ่านจบแล้วทำให้คนอ่านรู้สึกมืดมนเป็นวันๆ ธาราจำไม่ได้แล้วว่าใครกันเป็นคนกล่าวว่าคนเราสามารถเดาได้ว่าคนๆ หนึ่งชอบอ่านหนังสือแนวไหนจากบุคลิกนิสัยของเขา และคุณเบลล่าก็เป็นคนที่ให้ความรู้สึกของความทุกข์เศร้า มากกว่าความสดใสคึกคักใจ ห้องครัวขนาดไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่สว่างด้วยหลอดไฟนีออนดวงน้อยที่ห้อยอยู่เหนือโต๊ะอาหาร ธาราเลือกนั่งเก้าอี้ทางฝั่งขวาของโต๊ะ วีณานั่งทางฝั่งซ้าย ส่วนเจ้าของบ้านนั่งที่หัวโต๊ะ  บนโต๊ะที่กั้นกลางพวกเขาเรียงรายด้วยจานอาหารห้าอย่างกับข้าวสวยอีกหนึ่งโถ ธาราหยิบช้อนกับส้อมกวาดสายตาสำรวจอาหารเบื้องหน้าด้วยความสนใจ ส่วนใหญ่แล้วเป็นอาหารรสจัดทั้งนั้นซึ่งไม่ถูกโรคกับกระเพาะของเขาเลยสักนิด แต่ในยามที่หิวจนสามารถเขมือบช้างได้ทั้งโขลงเช่นนี้ จะเผ็ดจะร้อนอย่างไรขอแค่ให้มีอาหารตกถึงท้องบ้างก็เพียงพอแล้ว เมื่อนั่งประจำที่กันเรียบร้อย การรับประทานอาหารก็เริ่มต้นขึ้นพร้อมๆ กับการสนทนาอย่างเป็นกันเอง แต่ยิ่งพูดคุยกันมากขึ้นเท่าไหร่ ธาราก็คิดว่าหากเงียบไว้ยังจะดีกว่าเสียอีก อย่างเช่นเรื่องที่เขาถามคุณเบลล่าว่าทำไมแถวนี้ถึงไม่ค่อยมีคนอยู่เลย หล่อนไม่จำเป็นต้องตอบเขาตามความจริงก็ได้ แต่หล่อนก็ตอบ “คือที่จริงแล้ว เหตุผลที่แถวนี้ไม่ค่อยมีใครอยู่เป็นเพราะว่าเมื่อสักสิบกว่าปีก่อน ที่นี่เป็นแหล่งกบดานของแก๊งค้ายาบ้า คนที่อยู่ส่วนมากก็เป็นพวกคนของแก๊งนั้น ชาวบ้านเลยไม่ค่อยกล้าเข้ามายุ่มย่าม แต่ที่ทำให้พื้นที่รอบๆ นี้รกร้างก็เพราะอาถรรพ์เนี่ยแหละค่ะ ขึ้นชื่อว่าแก๊งค้ายา มีเรื่องขัดแย้งอะไรกันปุ๊บก็ฆ่ากันตายปั๊บ แล้วศพก็เอามาฝังที่ลานโล่งข้างๆ บ้านหลังนี้ล่ะค่ะ ตอนนี้มีหญ้าขึ้นรกหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกคุณก็คงเห็นกองดินพูนๆ เต็มไปหมด จากพื้นที่ธรรมดากลายเป็นป่าช้าสาธารณะแบบนี้ ใครจะไปทนอยู่ไหวล่ะ จริงไหมคะ?” ก็คนทนไหวกำลังนั่งพูดปาวๆ อยู่นี่ไง คนอะไรกันนะรู้ทั้งรู้ว่าบ้านติดป่าช้ายังจะกล้ามาอยู่อีก แล้วนี่มาอยู่เพราะซื้อ เพราะเช่า หรือเพราะหนีคดีติดตัวจากในเมืองมาอาศัยอยู่ฟรีๆ ก็ไม่รู้ ธาราคิดในใจพร้อมกับเปลี่ยนหัวข้อสนทนาหลังจากตักชิ้นเนื้อที่คิดว่าเป็นเนื้อไก่จากแกงคั่วให้ภรรยาอย่างเอาใจว่า “ถ้าไม่ได้ออกไปในตัวเมืองบ่อยๆ อย่างนี้ เวลาทำกับข้าว คุณเบลล่าก็คงต้องกักตุนวัตถุดิบทุกอย่างไว้เลยสินะครับ” “เปล่าหรอกค่ะ วัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารฉันก็ออกไปหามาจากแถวๆ นี้เอาทั้งนั้น” เจ้าของบ้านตอบเสียงเรียบพลางพยักหน้าไปทางวีณาที่กำลังเคี้ยวชิ้นเนื้อที่สามีตักให้อย่างเอร็ดอร่อย “อย่างงูเหลือมนั่นฉันจับได้ที่หลังบ้านตั้งแต่เมื่อวาน เช้านี้ผัดเผ็ดกินไปได้แล้วมื้อหนึ่ง เนื้อเหลืออีกก็เลยเอามาแกงขั้วได้อีกชาม” วีณาชะงักกึกเหมือนหุ่นยนต์ที่ระบบประมวลผลขัดข้องชั่วขณะ ก่อนจะเกิดอาการสำลัก ยกมือปิดปากและลุกขึ้นยืน วิ่งพรวดพราดเข้าห้องน้ำไปทันที “ภรรยาคุณแพ้ท้องหรือคะ?” หญิงเจ้าของบ้านทำท่าประหลาดใจจนธาราคิดว่าเป็นการแสดง “คงงั้นมั้งครับ” นักเขียนหนุ่มตอบอย่างขอไปทีขณะแว่วเสียงภรรยาอาเจียนในห้องน้ำโฮกใหญ่ เขารู้ดีว่าเธออ้วกเพราะเนื้องู ไม่ใช่เพราะสาเหตุอื่น  “แล้วนอกจากแกงขั้วงูเหลือมแล้ว กับข้าวที่พวกเรากำลังทานอยู่ตอนนี้มีอะไรบ้างครับ?” หญิงเจ้าของบ้านกวาดตามองอาหารบนโต๊ะและเริ่มแนะนำทีละอย่าง “ที่คุณธาราเพิ่งตักไปราดข้าวก็คือลาบกิ้งกือสับ ส่วนจานฟ้านั่นผัดกะเพราเนื้อคางคก จานขาวยำกบผสมตุ๊กแกและจานสุดท้าย กิ้งก่าผัดพริกไทยดำค่ะ” “แหม กินแต่อาหารรสจัด ระวังริดสีดวงเล่นงานเอานะครับ...ฮะ...ฮ่ะๆๆ” ธาราพยายามเล่นมุกตลกแป้กๆ เพื่อกลบเกลื่อนอาการพะอืดพะอมที่ดันก้อนอะไรบางอย่างมากระจุกในลำคอของเขาอย่างฉับพลัน “เอ้อ – อ่า – ผมขอตัวไปดูภรรยาก่อนนะครับ ไม่รู้ดีขึ้นบ้างหรือยัง” โดยไม่รอฟังคำตอบจากเจ้าของบ้าน ธารารีบขยับเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืนหันหลังเดินออกจากห้องครัวทันที ในชีวิตนี้เขาไม่เคยรู้สึกอยากสำรอกอาหารที่เพิ่งรับประทานมากเท่านี้มาก่อน ภาพของหนังคางคกตะปุ่มตะป่ำนั่งซุ่มริมบ่อน้ำ ภาพของงูเหลือมที่ขดตัวรัดกระต่ายน้อยบนพื้นหญ้าและมีเกล็ดมันเลื่อมสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยับ ภาพตุ๊กแกเกาะฝาผนังพร้อมอ้าปากหวอโชว์เขี้ยวคมที่เตรียบงับเหยื่อไม่ปล่อย ภาพเหล่านั้นล้วนพากันปรากฏในดวงตาของเขาสลับกันไปมา ธารารู้สึกวิงเวียนศีรษะ เข้าใจความรู้สึกเลยว่าเพราะอะไรวีณาถึงกับอ้วกแตกเมื่อได้ทราบว่าอาหารที่ลงท้องไปไม่ใช่เนื้อสัตว์ธรรมดาอย่างที่คิด เขากำลังจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นเข้าสู่ทางเดินที่ทอดไปสู่ห้องน้ำทางซ้ายมือกับห้องใต้บันไดทางขวามือ วีณาก็เปิดประตูออกมาอย่างโผเผ สีหน้าของเธอขาวซีดจนธาราต้องรีบเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง เขาถาม “เป็นไงบ้างจ้ะ?” “โอย หมดไส้หมดพุง” วีณารำพึง แล้วบัดดลนั้น ไฟทุกดวงในบ้านก็ดับพรึบ! วีณากรี๊ดด้วยความตกใจและเผลอตัวโอบกอดสามีแน่นด้วยความหวาดกลัว “ชัดเลย แบบนี้มันพล็อตนิยายผีชัดๆ” ธารากระซิบ โอบกอดภรรยาเอาไว้อย่างปกป้องเธอจากความมืดมิดรอบกาย “ถ้าให้เหมาะ ต้องมีคนย่องมาข้างหลังแบบไม่ให้เราตั้งตัว - ” ทันใดนั้น ธารากับวีณาต้องมีอันสะดุ้งโหยงจริงๆ ด้วยมีเสียงผู้หญิงเย็นยะเยือกดังขึ้น “พอฝนตกหนักทีไร ที่นี่ก็ไฟดับแบบนี้ประจำแหละค่ะ คงตกใจกันแย่เลยนะคะ” หญิงเจ้าของบ้านโผล่พรวดมาด้านหลังสองหนุ่มสาวพร้อมเทียนหนึ่งเล่มที่ลำแสงของมันขับเน้นใบหน้าของหล่อนให้แลน่าหวาดกลัวอย่างประหลาดเมื่อสองสามีภรรยาหันไปมอง “อ้ะ...ขะ...ครับ” ธาราพูดต่อในใจว่า แต่ผมตกใจคุณมากกว่าตกใจไฟดับอีก ทีหลังเดินมาก็ให้สุ้มให้เสียงหน่อยสิเจ๊! “กลับเข้าไปนั่งในห้องครัวกันก่อนเถอะค่ะ” หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยต่อ เปลวเทียนที่ใต้คางของหล่อนไหววูบวาบ “คือพวกเราอิ่มแล้วน่ะค่ะ” วีณารีบพูด เล็บมือจิกต้นแขนสามีอย่างส่งสัญญาณ “ใช่ครับ อิ่มแล้ว” ธารารีบเสริม “แต่นานๆ ฉันจะมีเพื่อนให้คุยแก้เหงาสักที หวังว่าพวกคุณคงไม่รังเกียจนะคะ” หญิงเจ้าของบ้านก้มหน้าลงสี่สิบห้าองศาและกระพริบตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร เจอไม้เด็ดกึ่งมัดมือชกครั้งนี้เข้าไป สองสามีภรรยาก็รู้ดีว่าถ้าปฏิเสธคงน่าเกลียดมาก พวกเขาทำอะไรไม่ได้อีกนอกจากเดินเกาะแขนกันไปตามหลังเจ้าของบ้านเหมือนแมวใหญ่ในคณะละครสัตว์ที่เชื่อฟังผู้ฝึกสอนเป็นอย่างยิ่ง เมื่อมาถึงห้องครัว หญิงเจ้าของบ้านก็ปักเทียมเล่มนั้นกลางโต๊ะอาหาร ขณะนี้มีการสลับที่นั่งกันเล็กน้อยคือวีณาย้ายมานั่งข้างสามี ส่วนคุณเบลล่าขยับมานั่งบนเก้าอี้ตัวเก่าของวีณา จึงกลายเป็นว่าเจ้าของบ้านกับอาคันตุกะนั่งอยู่คนละด้าน ให้ความรู้สึกเหมือนการเผชิญหน้าอย่างไรชอบกลในความคิดของธารา “พวกคุณชอบฟังเรื่องผีกันมั้ยคะ?” เจ้าของบ้านโพล่งถามโดยมีเสียงฟ้าร้องครืนมาแต่ไกลเป็นพื้นหลัง “โห ชัดมาก ชัดสุดๆ” นักเขียนหนุ่มเผลอพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัวเพราะกำลังครุ่นคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้ช่างเหมือนกับว่าตัวเขากับภรรยากำลังหลุดเข้ามาในนิยายหรือเรื่องสั้นสยองขวัญของใครสักคนเอามากๆ แต่เมื่อรู้สึกตัวเพราะภรรยาแอบเตะเท้าใต้โต๊ะ ธาราจึงหลุดออกจากห้วงคิดและแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ว่า “คือผมหมายความว่าผมชอบฟังอย่างชัดเจนเลยครับ ชอบฟังมาก” “แล้วคุณวีณาล่ะคะ?” หญิงเจ้าของบ้านเอียงหน้ามองผู้ถูกเอ่ยชื่อขณะวางข้อศอกลงบนขอบโต๊ะเพื่อนั่งเท้าคาง “ชอบฟังเรื่องผีหรือเปล่า?” “ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ก็พอฟังได้” ที่ไหนกันเล่า วีณาต่อท้ายในใจ เธอไม่เคยชอบเรื่องผี ขนาดงานเขียนของสามีตัวเองยังไม่เคยอ่านสักเล่ม อย่าหวังเลยว่าจะชอบฟังคนอื่นบอกเล่า แต่วีณาก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ขณะกล่าวต่ออย่างชวนคุย “พูดถึงเรื่องผี คุณเบลล่ารู้จักนักเขียนที่ชื่อธาร เทวโลกันต์บ้างไหมคะ?” ผู้ถูกถามเบิกตาโตอย่างประหลาดใจ “ใช่คนที่เขียนเรื่องคืนวิปลาสที่หนองน้ำเน่าหรือเปล่าคะ?” เมื่อวีณาพยักหน้าตอบ หล่อนก็เบะปากและพูดต่อ “ฉันไม่ชอบเลยค่ะ เขียนอะไรแต่ละอย่าง ทั้งซาดิสต์ วิปริต แล้วก็ความรุนแรงเลือดท่วมนั่นอีก ไม่รู้นะคะว่านักเขียนคนนี้โตขึ้นมาได้ยังไง ดูจากงานที่เขาเขียนแล้ว ฉันว่าสภาพจิตของเขาคงไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ คุณว่าอย่างงั้นมั้ยคะ?” ธาร เทวโลกันต์คือนามปากกาของธาราที่เขาภูมิใจมาก “อ่า ค่ะ ว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” วีณารับคำพลางหัวเราะคิกเมื่อหันมาเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของสามี “อ้าว เป็นอะไรไปคะคุณ ไหนคุณเคยบอกฉันว่าคุณเองก็ไม่ชอบหมอนั่นเหมือนกันไม่ใช่หรอ?” “หา?” ธาราเลิกคิ้วมองภรรยา เห็นอีกฝ่ายยักคิ้วข้างเดียวอย่างสะใจก็ได้แต่เออออตามไปด้วย “เอ้อ ใช่แล้วครับ ผมไม่ชอบงานของไอ้นักเขียนโรคจิตนั่นเลย เขียนมาได้ยังไงก็ไม่รู้ ว่าแต่คุณเบลล่าถามว่าพวกเราชอบฟังเรื่องผีหรือเปล่าทำไมหรอครับ?” “พอดีฉันมีเรื่องลึกลับจะเล่าให้ฟังเกี่ยวกับบ้านหลังนี้น่ะค่ะ คิดว่าบรรยากาศมืดๆ มีเสียงฟ้าร้อง มีสายฟ้าแลบแบบนี้ น่าจะทำให้ตื่นเต้นดี” นัยน์ตาลึกโหลของหญิงเจ้าของบ้านเปล่งประกายแห่งความมีชีวิตชีวามากที่สุดตั้งแต่สองสามีภรรยาก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้ “คุณเบลล่านี่มีรสนิยมแปลกดีนะครับ” ธาราพูดติดตลกขณะคิดว่ายังมีเรื่องอะไรน่ากลัวมากกว่าที่บ้านนี้ติดป่าช้าเถื่อนอีกหรือนี่? “งั้นเล่ามาเลยครับ ผมอยากฟังแล้ว” วีณาขยับเก้าอี้เข้ามานั่งชิดเขาโดยไม่รู้ตัว “เรื่องมันมีอย่างนี้ค่ะ “ แล้วเรื่องเล่าคลอเคล้าพายุฝนก็เริ่มขึ้น ++++++++ บ้านหลังนี้เดิมทีมีเจ้าของเป็นสองสามีภรรยาชื่อคำเผ่าและโฉมศรี ทั้งสองมีหน้าที่คอยดูแลความเรียบร้อยของชาวแก๊งค้ายาบ้าที่มากบดานในบริเวณนี้ พวกเขาเป็นคู่รักที่ทุกคนต่างอิจฉาในความดูดดื่ม จนกระทั่งวันหนึ่งโฉมศรีจับได้ว่าคำเผ่าแอบนอกใจไปมีสัมพันธ์สวาทกับหญิงสาวในแก๊ง หล่อนจึงจับคำเผ่าล่ามโซ่และขังไว้ในห้องใต้บันไดเพื่อเป็นการทำโทษ ไม่มีใครทราบว่านอกจากถูกล่ามโซ่ขังไว้ในห้องใต้บันไดแล้ว คำเผ่ายังโดนหล่อนลงโทษอะไรอีกหรือไม่ แต่คนที่อาศัยในละแวกใกล้เคียงมักได้ยินเสียงผู้ชายร้องโหยหวนพร้อมกับเสียงผู้หญิงหัวเราะอย่างสะใจดังออกมาจากบ้านหลังนี้เสมอ เหตุการณ์ผ่านไปสองอาทิตย์ คำเผ่าสามารถสะเดาะโซ่ที่ล็อคข้อมือข้อเท้าของเขาได้สำเร็จในเย็นวันหนึ่ง เขาพังประตูออกมาเจอโฉมศรีกำลังทำกับข้าวในห้องครัวจึงถลาเข้าไปหมายฆ่าให้ตายด้วยความแค้น แต่ตอนนั้นโฉมศรีกำลังใช้มีดปังตอสับกระดูกหมูพอดี ฝ่ายบาดเจ็บจึงกลายเป็นคำเผ่าเสียเองเมื่อเกิดการต่อสู้กัน คำเผ่าถูกฟันจนเนื้อตัวแหว่งวิ่นวิ่งตาลีตาเหลือกหนีออกมานอกบ้าน โฉมศรีตวัดมีดปังตอไล่ตามมาติดๆ คำเผ่าเลยคว้าขวานผ่าฟืนที่วางทิ้งอยู่ข้างบ้านขึ้นมาจามใส่กลางศีรษะของโฉมศรีเต็มแรงง้าง แต่นั่นก็เป็นหลังจากที่โฉมศรีฝังคมมีดปังตอจมหายลงไปในลำคอของคำเผ่าเกือบครึ่งด้ามเรียบร้อยแล้ว สองสามีภรรยายังไม่สิ้นลมหายใจเสียทีเดียว ดูเหมือนว่าในวินาทีที่ความตายกำลังอ้าแขนต้อนรับ พวกเขาจะรำลึกถึงความหลังที่มีต่อกันครั้งความรักยังดูดดื่ม ในวินาทีอันแสนสั้นนั้น คำเผ่าและโฉมศรีลืมความเกลียดชังที่มีต่อกันไปหมดสิ้น พวกเขากลับมารักกันอีกครั้ง ทั้งคู่จับมือกันและตะเกียกตะกายเข้ามานอนตายเคียงคู่กันภายในบ้านหลังนี้ และนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ดินแดนแถบนี้รกร้างมาจนถึงปัจจุบัน   ++++++++ “มะ...มะ...หมายความว่าห้องใต้บันไดที่คำเผ่าถูกจับขังคือห้องใต้บันไดที่อยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำงั้นหรือคะ?” วีณาถามอย่างละล่ำละลัก แทบจะกระโดดขึ้นมานั่งบนตักธาราอยู่แล้วเวลามีเสียงฟ้าคำรามเปรี้ยงๆ เสียทีหนึ่ง “ค่ะ” หญิงเจ้าของบ้านรับคำสั้นๆ แต่ได้ใจความ “แล้วคุณเบลล่าทราบเรื่องเล่าเรื่องนี้มาจากไหนครับ?” ธาราถามอย่างประหลาดใจกึ่งอยากรู้อยากเห็นตามประสานักเขียน “ก็ฟังจากพวกชาวบ้านในเมืองเล่ากันมาแบบปากต่อปากน่ะค่ะ” คุณเบลล่าตอบก่อนยกมือปิดปากหาวหวอด “เอิ้ววว์ ชักง่วงแล้วสิคะ แถวนี้ไม่มีคลื่นโทรศัพท์ ไม่มีคลื่นโทรทัศน์ ไม่มีคลื่นวิทยุ แถมไฟฟ้ายังดับบ่อยด้วย มันก็น่าเบื่อแบบนี้แหละค่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” หล่อนขยับเก้าอี้ออกแล้วลุกขึ้นยืน เอื้อมมือจะมาหยิบเทียน แต่ก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “อ้อ นี่ค่ะเทียนกับไม้ขีดไฟ เอาไว้ใช้เผื่อต้องลงมาเข้าห้องน้ำตอนดึกแล้วไฟยังไม่มา” หญิงเจ้าของบ้านกล่าวพลางล้วงมือเข้ากระเป๋าผ้ากันเปื้อนที่พาดอยู่กับพนักเก้าอี้ด้านหลังและหยิบเทียนสองเล่มกับไม้ขีดไฟหนึ่งกลัดส่งให้วีณา “ขอบคุณค่ะ” วีณารับมาและจัดการจุดไม้ขีดเติมแสงสว่างให้เทียนในมือหนึ่งเล่มทันที “ฉันว่าจะขึ้นห้องนอนพอดีเหมือนกัน” สองสามีภรรยาลุกขึ้นยืน หญิงเจ้าของบ้านเอื้อมมือหยิบถ้วยที่ปักเทียนติดมือเดินออกไป แต่ก็ยังมีกระจิตกระใจเหลียวหน้ามาอวยพรว่า “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คืนนี้ขอให้หลับฝันดีกันทั้งสองคนเลยนะคะ” “ค่า เช่นกันค่ะ” วีณาผงกศีรษะตอบรับอย่างยิ้มแย้มพร้อมกับคิดในใจว่าคงจะนอนฝันดีได้หรอก เล่นรู้ว่าบ้านอยู่ติดป่าช้าแถมเจ้าของบ้านคนเก่ายังฆ่ากันตายอย่างนี้ เมื่อหญิงเจ้าของบ้านเดินหายไปในความมืดเรียบร้อย ธาราก็ยกมือขยับแว่น ได้ยินเสียงเม็ดฝนสาดกระทบหลังคาและหน้าต่างดังเกรียวกราว ฟ้าคำรามขึ้นอีกครั้ง วีณาขยับมายืนเบียดเขา ธาราหันกลับไปมองใบหน้าใต้แสงเทียนของเธอ ทั้งสองสบตากัน แล้ววีณาก็พูด “ใจคอจะยืนมองกันอยู่แบบนี้หรือไง?” “คืนนี้ผมขอนอนบนเตียงด้วยคนได้มั้ยอ่ะ นอนข้างล่างมันหนาว มีอะไรอยู่ใต้เตียงคอยลากผมเข้าไปหรือเปล่าก็ไม่รู้” ธาราส่งสายตาออเซาะ วีณายิ้มอำมหิต “เลิกฝันได้แล้วค่ะ ไม่มีทางเสียหรอก” ++++++++ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 08:44:08 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 08:35:28 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 18:26:16

ความคิดเห็นที่ 2 ที่นอนของธาราในคืนนี้คือผ้าขนหนูผืนบางบนพื้นกระดานข้างเตียงจริงๆ มันไม่ใช่ที่นอนที่สบายนัก ธารานอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมาจนเพลียและเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ มาสะดุ้งตื่นอีกทีก็เพราะรู้สึกเหมือนมีคนมาเขย่าตัว พอลืมตาขึ้นก็สะดุ้งเล็กน้อยให้กับเงาตะคุ่มใต้แสงเทียนข้างตัวก่อนจะจำได้ว่าเงาตะคุ่มนั้นคือภรรยาของตัวเอง “ปวดฉี่ เดินไปเป็นเพื่อนหน่อย” เป็นคำขอร้องแกมบังคับที่เธอบอกกับเขาขณะธาราชันกายลุกขึ้นนั่ง เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดเพราะไม่อยากเสียเหลี่ยมของภรรยา ธาราก็อดแหย่ไม่ได้ทั้งที่ยังงัวเงีย “เป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้หรอ?” “มันใช่เวลามาตลกเรื่อยเปื่อยไหมฮะ?” วีณาขึงตาดุและจงใจทำน้ำตาเทียนหยดใส่แขนสามีสองสามหยด ธาราสะดุ้งโหยงแล้วผงะหนี เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาตาสว่างไปตลอดคืน “กลัวผีก็บอกกันดีๆ ก็ได้นิ ไม่เห็นต้องหาข้ออ้างเลย” ธาราลุกขึ้นยืน ยกมือลูบแขนที่ถูกหยดน้ำตาเทียนป้อยๆ แต่เมื่อพบว่าวีณาทำท่าเหมือนจะสะบัดน้ำตาเทียนใส่อีกครั้ง เขาก็รีบยกมือห้าม “อย่ารุนแรงสิจ้ะ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จา วีปวดฉี่หรอ? ปะ ไปกันเถอะ อั้นฉี่มากเดี๋ยวกระเพาะปัสสาวะจะอักเฉบ” “เมื่อไหร่นะคุณถึงจะเลิกเล่นไอ้มุกตลกฝืดๆ พวกนี้สักที” วีณาส่ายหน้าระอาใจ ส่งเทียนมาให้สามีถือก่อนจะเดินเกาะกันออกจากประตูห้องนอนสู่ความมืดมิดที่หนาแน่นบนเฉลียงทางเดินด้านนอก พวกเขาถูกความเงียบกลืนกิน อะไรบางอย่างในบรรยากาศที่แฝงตัวอยู่ในม่านแห่งความมืดรอบกายทำให้สองสามีภรรยารู้สึกไม่ปลอดภัยเวลาก้าวเท้าเดินลงบันไดไปข้างหน้า มันเป็นความรู้สึกหวาดหวั่นราวกับว่าปลายทางของบันไดจะเป็นโลกอีกใบที่พวกเขาไม่เคยรู้จัก แต่อย่างไรก็ตาม ห้านาทีต่อมา ธาราก็มายืนตบยุงเปาะแปะอยู่หน้าห้องน้ำด้านตรงข้ามกับห้องใต้บันไดได้อย่างปลอดภัย หลังบานประตูไม้ผุๆ ด้านหลังเขาที่ปิดอย่างไม่ค่อยสนิทดีนักเป็นร่างของวีณาที่กำลังทำธุระส่วนตัวของเธออยู่ เธอนำเทียนไขติดตัวเข้าไปด้วย ธาราจึงต้องตบยุงกลางความมืด แต่เขาก็ไม่เงียบเหงาเพราะภรรยาชวนคุยอยู่ตลอด การที่ต้องคุยโต้ตอบกับภรรยาทำให้ธาราไม่ทันได้สังเกตว่ามีบางสิ่งบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับห้องใต้บันไดนับตั้งแต่วินาทีแรกที่เขายืนหน้าห้องน้ำ ห้องทั้งสองห้องอยู่ห่างกันไม่มาก ประมาณหนึ่งถึงสองเมตรเท่านั้น เรียกว่าก้าวยาวๆ ทีเดียวก็แทบจะไปถึงแล้วและความผิดปกติที่ว่าก็คือมีอะไรบางอย่างกำลังใช้เล็บขูดขีดประตูด้านในดังแคร่กๆ ธารามาสังเกตถึงความผิดปกตินี้ก็เมื่อภรรยาเสร็จสิ้นภารกิจส่วนตัวและเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมแสงเทียน พวกเขาทั้งสองคนพากันเงียบเมื่อเสียงแหบโหยนั้นดังแว่วขึ้นอย่างไม่มีสัญญาณเตือน “...ชะร้วยยย...ดะร้วยยย...” ธารากับวีณาหันขวับมองหน้ากันเขม็ง ความเงียบแผ่รัศมีปกคลุมบรรยากาศ “...ชะร้วยยย...ผรม...ดะร้วยยย...” “หึย จะใส่ร.เรือควบทำไมมากมายฟะ” ธาราพึมพำขณะวีณาเบียดกายเข้ามากอดแขนเขาด้วยความหวาดหวั่น เล่นเอานักเขียนหนุ่มสะดุ้งโหยงร้องจ๊ากเพราะถูกเทียนที่วีณาถืออยู่สะบัดหยดน้ำตาร้อนๆ ใส่เท้าอย่างไม่ทันตั้งตัว “ชู่ว์ เบาๆ หน่อยสิ จะร้องทำไมคุณนี่” วีณาหันหน้าดุสามีอย่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายร้องทำไม ธารามองหน้าภรรยาน้ำตาไหล ยกเท้าขึ้นมากุมทำให้ต้องยืนเขย่งขาเดียวและเกือบพากันล้มไปทั้งคู่ ในขณะที่เสียงจากห้องใต้บันไดยังคงคร่ำครวญและตะกายประตูต่อไป “...ชะร้วยยย...ดะร้วยยย...มรีคระอัย...ดร้าย...ยะริน...มร้ายยยย...” “อ่า...คุณว่าที่เรากำลังเจออยู่ตอนนี้คือคนหรือผีล่ะนี่” วีณาถามหลังจากสติเริ่มกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เธอนำเรื่องราวทุกอย่างมาประติดประต่อกัน เมื่อนั้นเธอก็พบความผิดปกติบางอย่างที่มองข้ามไปอย่างไม่น่าเชื่อ ในเมื่อเธอไม่เห็นเสาไฟฟ้าแถวนี้สักต้น แล้วตอนเย็นที่ผ่านมาบ้านนี้รับกระแสไฟมาจากไหน เครื่องปั่นไฟก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะมี แถมคุณเบลล่าอะไรนั่นยังทำตัวพิลึกๆ อีก เป็นไปได้ไหมว่าหล่อนเป็นผีเจ้าของบ้านคนเก่าที่ทั้งฆ่าและถูกสามีฆ่าในเวลาเดียวกัน วิญญาณของพวกเขายังสิงสู่อยู่ที่นี่เพื่อหาตัวตายตัวแทน? “คนหรือผีไม่รู้ รู้แต่ว่าสัญชาติเขมรแหงๆ ร.เรือขวักไขว่ขนาดนี้” ธาราพูดและเอื้อมมือหยิบเทียนมาถือเสียเอง แม้ในตำแหน่งนักเขียน เขาจะเป็นผู้ที่สนุกสนานกับการใส่เหตุการณ์ไม่คาดฝันให้ตัวละครต้องเผชิญ แต่เมื่อต้องมาพบเหตุการณ์สยองขวัญเข้ากับตัวเองจริงๆ ธาราก็ไม่ได้รู้สึกสนุกสนานเลยสักนิด “ผมจะเข้าไปถามเขา คุณหลบอยู่ข้างหลังผมไว้นะ” ถึงไม่ต้องบอก ตอนนี้วีณาก็หลบมาอยู่ด้านหลังของเขาเรียบร้อยแล้ว เธอวางสองมือเกาะบนไหล่เขา เล็บที่ไว้ยาวและตกแต่งลายการ์ตูนจิกลงมาบนเสื้อ ธารารู้สึกเจ็บแต่กลัวว่าจะมีอันเจ็บมากกว่านี้ถ้าหันไปบอกให้เธอเลิกจิกเล็บใส่เขา ดังนั้นจึงเป็นอีกครั้งที่ปิดปากเงียบ จนกระทั่งขยับมาถึงหน้าประตูห้องใต้บันได ธาราก็เคาะประตูเบาๆ และกระซิบ “สวัสดีครับ คุณ...เอ่อ...ได้ยินผมหรือเปล่า?” “...อ๊าย มรีครนมราชะร่วยแร้ว รอดตรายแล้วตรู...” “เอ่อ คุณครับ คุณได้ยินผมหรือเปล่า คุณเข้าไปทำอะไรในนั้นครับ?” ธารากระซิบอีกครั้งก่อนจะหันมาพยักหน้าบอกภรรยาว่าชายลึกลับในห้องน่าจะเป็นคนมากกว่าผี “ผรม...มรั้ยดรั้ย...เขร้า...มรา...เอรง...นระ...แตร่...วร่า...อินะรัง...โฉรมศรี...มรันขรัง...ผรม...ไวร้...นรัย...นรี้ยยย์” เสียงหลังประตูตอบอย่างขาดเป็นห้วงๆ “ร.เรือเพ่นพ่านมากไปล่ะ” ธารามีสีหน้ารำคาญเล็กน้อยเพราะฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง “ครุณ เอ๊ย! แหม ติดปากเลยเห็นมั้ย เอาใหม่ๆ” เขาตบปากตัวเองและหันไปกระซิบกับบานประตูต่อ “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ ไหนช่วยพูดอีกทีสิครับ?” “โหรย...อร้ายสตริวปริ๊ด อร้ายบรัฟฟราโลเรียกพร้อ...ฟรังยะรัง...งะรัย...มรั้ยรู้เรื่อง...นริ...ผรม...บรอก...วร่า – ” “เขาบอกว่าเขาไม่ได้เข้าไปอยู่ในนั้นเองค่ะ แต่ว่าอีนังโฉมศรีเมียของเขา มันจับเขาเข้าไปขังไว้ในนั้น” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นเบื้องหลังสองสามีภรรยา ธารากับวีณาหันขวับกลับไปและพบว่าผู้ที่ปรากฏในแสงเทียนคือหญิงเจ้าของบ้าน คุณเบลล่านั่นเอง แต่ว่า ณ วินาทีนี้ หล่อนไม่ใช่คุณเบลล่าที่พวกเขาเคยเห็นหรือรู้จักอีกแล้ว ใบหน้าที่เคยซีดขาวและซูบตอบ บัดนี้แดงฉานไปด้วยเลือดสีแดงที่ไหลย้อยลงมาจากรอยแยกกลางศีรษะซึ่งเนื้อสมองกำลังทะลักออกมา เสื้อผ้าของหล่อนโชกไปด้วยเลือด นัยน์ตาที่เคยลึกโหลก็โปนถลนราวกับจะหลุดออกมานอกเบ้า แต่เหนืออื่นใด สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของหล่อนตอนนี้คือมีดปังตอเล่มโตที่เปล่งประกายวับวาวในมือขวา “คุณเบลล่า...คุณคือโฉมศรี...” ธาราอุทานตะกุกตะกักด้วยความไม่อยากเชื่อ “...คุณไม่ใช่คน...แต่คุณ...คุณเป็นผีใช่มั้ย?” “แหม อิโง่ มาเต็มขนาดนี้ยังจะต้องถามอีกเรอะ!” แล้วหญิงเจ้าของบ้านก็จิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย “คุณ บอกฉันหน่อยสิว่าฉันกำลังฝันอยู่ใช่มั้ย?” วีณาหันมาถามธาราด้วยสีหน้าที่อยากให้เขาตอบว่าเธอกำลังฝันไป ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง ธาราไม่อยากโกหกภรรยา เขาจึงสะบัดน้ำตาเทียนหยดใส่แขนภรรยาหนึ่งหยด วีณาสะดุ้งโหยงลืมกลัวผีไปชั่วขณะเพราะพุ่งความสนใจมาที่การใช้กำปั้นทุบแผ่นหลังสามีแทน ผีเบลล่าหรือที่ถูกต้องควรเรียกว่าผีโฉมศรียืนกระพริบตาปริบๆ อย่างหดหู่นิดหน่อยเพราะไม่มีใครให้ความสนใจหล่อนเลย พลัน เสียงในห้องใต้บันไดดังขึ้นอีกครั้ง “...อ๊า...มรั้ยมรี...ครัย...ชะร่วย...ตรูเรย...นริ...หาทราง...อรอกเอรง...กร้อ...ดรั้ย...วระ...” “นี่เจ๊ ว่างๆ หัดพาผัวเจ๊ไปเรียนพูดภาษาไทยซะบ้างนะ” ธาราพูดกับผีโฉมศรีก่อนจะระลึกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นผี เขากระโดดกอดกับภรรยาแนบแน่น ผีโฉมศรีกลับมามีสีหน้าคึกคักอีกครั้ง หล่อนย่างสามขุมเข้ามา มีดปังตอเงื้อสูงเหนือศีรษะ ในขณะเดียวกันหลังบานประตูห้องใต้บันไดก็บังเกิดเสียงตึงๆ เหมือนบุคคลที่อยู่ข้างในกำลังโถมตัวใส่ประตูเพื่อพังออกมาอย่างบ้าคลั่ง ในวินาทีแห่งความสยองขวัญนั้น สัญชาตญาณการเอาตัวรอดสั่งให้ธาราวิ่งหนี แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะฉุดมือภรรยามาด้วย ทว่าการวิ่งโดยที่มือหนึ่งต้องประคองเทียนไม่ให้ดับ ส่วนอีกมือก็ต้องจับมือภรรยาไม่ให้หลุดไม่ใช่การวิ่งที่ง่าย  กว่าจะเคลื่อนมาถึงประตูทางออกก็ช้ากว่าที่ควรจะเป็นและเมื่อเปิดประตูออกเพื่อเห็นร่างที่โชกทั้งเลือดทั้งน้ำฝนของผีโฉมศรียืนถือมีดดักอยู่ด้านนอก ความหวังทั้งหมดก็แทบมลายหายไปทันที เพราะผีโฉมศรีแยกร่างจำแลงออกเป็นสิบๆ ร่างยืนรายล้อมรอบบ้านหลังนี้เอาไว้ ธารากระแทกประตูปิดตามเดิม เขาหันหลังพิงประคูเคียงคู่กับภรรยา ตัดสินใจว่ายืนหยัดเผชิญหน้าความมืดในห้องนั่งเล่นดีกว่าออกไปสู่ความเหน็บหนาวของพายุฝนและฝูงผีโฉมศรีที่ด้านนอก ธาราคิดว่าตรงจุดนี้อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้วล่ะ สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้คือหันหน้ามองภรรยาและพูดด้วยความรู้สึกเสียใจ “วี ผมไม่รู้ว่าคืนนี้เราจะรอดออกไปจากที่นี่ได้หรือเปล่า แต่ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมขอโทษที่ลืมวันครบรอบวันแต่งงานของเรา แล้วก็ลืมวันเกิดของคุณ ผมมันหมกมุ่นกับงานเกินไป แต่ที่ผมทำแบบนั้นก็เพื่อครอบครัวของเรา ผมไม่อยากให้ใครมาดูถูกคุณว่าเลือกแต่งงานกับคนไม่เอาไหน ผมอยากเป็นสามีที่ทำให้คุณภูมิใจเวลามีคนพูดถึง” “ฉันไม่เคยสนใจคำพูดของใครหรอกค่ะธา แล้วฉันก็ไม่เคยโกรธคุณด้วยที่คุณลืมวันครบรอบวันแต่งงานของเรา หรือคุณจะลืมวันเกิดของฉันก็ตาม ฉันเข้าใจว่าสมาธิทั้งหมดของคุณจดจ่ออยู่กับงาน” วีณาเงยหน้ามองเขา ใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันแค่คืบ มีเพียงเปลวเทียนเท่านั้นที่คั่นกลาง “แล้วคุณโกรธผมเรื่องอะไรหรือ?” ธารากระซิบอย่างอ้อนวอน ดวงตาของวีณาเป็นประกายของน้ำตา “ฉันโกรธที่คุณมองข้ามบางอย่างไป บางอย่างที่ฉันแอบเอาไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของคุณตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนเพราะอยากให้คุณเซอร์ไพรซ์” “อะไรบางอย่าง?” นักเขียนหนุ่มขมวดคิ้วครุ่นคิด แต่เขาก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่ามีอะไรแปลกปลอมเข้ามาในกองข้าวของบนโต๊ะทำงานอันแสนยุ่งเหยิงของเขา “มันคืออะไรหรอวี ช่วยบอกผมหน่อย” “มันคือแผ่นตรวจครรภ์” วีณากระซิบตอบ ริมฝีปากบิดตัวเป็นรอยยิ้มอ่อนโยน “เราสองคนกำลังจะมีลูก” “อะไรนะ! เรากำลังจะมีลูกแล้วหรอ!!!” ธาราตะโกนด้วยความดีใจกึ่งประหลาดใจขณะเสียงประตูห้องใต้บันไดหลุดออกจากวงกบและฟาดโครมกับพื้นลอยเข้ามาถึงหู นักเขียนหนุ่มทำอะไรไม่ถูกนอกจากดึงตัวภรรยาเข้ามาสวมกอด “เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมคุณไม่บอกผมนะ คุณก็รู้ว่าผมตาถั่ว แถมสายตาสั้นอีกต่างหาก” “ก็อย่างที่บอก ฉันอยากให้คุณเซอร์ไพรซ์” วีณาตอบ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่สามารถห้ามได้ ธาราส่ายศีรษะและฝังจมูกลงบนเรือนผมของเธอ หัวใจที่หมดหวังของเขาพลันลุกโชนด้วยความฮึกเหิม คืนนี้เขาไม่มีทางยอมแพ้ไอ้ผีร้ายพวกนั้นหรอก เขาจะต้องปกป้องวีณาและลูกน้อยในท้องของเธอให้ได้ แต่ยังไม่ทันที่ความฮึกเหิมจะกระจายไปทั่วร่าง เงาทะมึนของชายคนหนึ่งก็เดินลากเท้าเข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมกับเสียงสายโซ่ที่ระมาตามพื้นโดยมือก็กำลังควงขวานผ่าฟืนไปด้วย “...ฮริ...ฮริ...ฮริ...” มันหัวเราะ ธารากับวีณารีบคลายกอดออกจากกัน เสียงฟ้าคำรามเปรี้ยง สายฟ้าแลบแวบผ่านหน้าต่างที่ขณะนี้กำลังเปิดปิดเองตามจังหวะหนังผีสูตรสำเร็จเข้ามาในห้อง แสงฟ้าแลบนั้นส่องต้องร่างอันชุ่มเลือดกับมีดปังตอที่ปักอยู่ข้างลำคอของชายผู้ถูกขังอยู่ในห้องใต้บันไดอย่างชัดเจน ธาราเห็นใบหน้าของชายผู้นั้นถนัดตาในวินาทีที่อีกฝ่ายเดินลากเท้าเข้ามาในรัศมีแสงเทียน พลัน ความทรงจำก็ถูกเติมเต็มด้วยภาพของชายคนหนึ่งกำลังข้ามถนนตัดหน้ารถของพวกเขาในระยะกระชั้นชิด อันเป็นเหตุให้เขาต้องบังคับรถพุ่งชนต้นไม้... “พวกแกวางแผนให้เรามาที่นี่แต่แรก!” ธาราตะโกนด้วยความโมโห “ฉันไม่รู้ว่าพวกแกต้องการอะไร แต่ฉันจะไม่ยอมให้แกทำอะไรคนที่ฉันรักแน่!” นักเขียนหนุ่มสะบัดมือของภรรยาที่กอดแขนเขาออก สายลมด้านนอกพักพาละอองฝนโปรยผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนั่งเล่น ธาราปล่อยหมัดใส่ร่างของผีฉกรรจ์ แต่ผีฉกรรจ์ผู้เป็นสามีของเจ้าของบ้านก็ฉากหลบได้ทัน ก่อนจะตวัดขาเตะชายโครงนักเขียนหนุ่มจนเซแซ่ดๆ ไปกระแทกโซฟา แว่นตาหลุดออกจากดั้งจมูกและตกพื้นแตกร้าว ผีฉกรรจ์เห็นธารามีฝีมืออ่อนหัดก็ระเบิดเสียงหัวเราะชอบใจ แม้ข้อเท้าจะมีปลอกรัดซึ่งยังมีสายโซ่ขาดๆ ติดอยู่ แต่มันก็เหมือนจะเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของผีฉกรรจ์ไปแล้ว มันย่างเท้าเข้าหาธาราพลางตวัดขวานในมือขวับๆ อย่างไม่ได้มีท่าทีรำคาญต่อสายโซ่นั้นเลย ธาราทราบดีว่าเขาไม่สามารถต่อกรกับผีร้ายตัวนี้ได้ เขาไม่ได้เก่งกาจเหมือนพระเอกในนิยายที่เขาเขียน เขาไม่มีทางรอดออกไปจากที่นี่ แต่บางทียังมีทางรอดสำหรับวีณาถ้าเขายอมสละชีวิตตัวเอง ธาราสูดหายใจลึก หันไปมองวีณาและตะโกน “หนีไป ผมจะถ่วงเวลามันเอาไว้ วิ่งหนีไป อย่าหันหลังมองกลับมาอีก ผม...ผม...” นักเขียนหนุ่มพูดไม่ออก “...ผมจะไปรอคุณอยู่ที่ทางช้างเผือกกก!” จบคำตะโกนของเขา วีณาซึ่งยืนป้ายน้ำตาก็วิ่งกระโจนเข้ามา ไม่ได้เข้ามาหาสามีของเธอ แต่วิ่งเข้ามาด้านหลังของผีฉกรรจ์และก้มลงดึงสายโซ่ที่ลากเป็นทางเหมือนหางสัตว์ วีณารวบโซ่และกระตุกอย่างแรง ร่างของผีฉกรรจ์ล้มคะมำมาด้านหน้า ธาราเห็นทุกอย่างเป็นภาพเบลอแต่ก็ยังมุดหลบได้ทันเมื่อขวานผ่าฟืนในมือผีฉกรรจ์หลุดลอยมาทางเขา มันปักจึกเข้ากับพนักพิงของโซฟาพอดี หากหลบช้ากว่านี้สักนิด ศีรษะของเขาคงแหลกเละไปแล้ว “มาช่วยกันเร็วสิคุณ!” วีณาตะโกน ปล่อยมือออกจากโซ่และคว้าเก้าอี้ไม้เก่าๆ กับของที่ตั้งอยู่แถวนั้นทุ่มใส่ผีฉกรรจ์ไม่ยั้งมือ เมื่อควานหาแว่นและนำมาใส่เรียบร้อย ธาราก็ลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปเตะลำตัวของผีฉกรรจ์เต็มแรง แก้แค้นที่โดนเตะไปเมื่อครู่ “อ๊ากกก...เมรียจร๋า...ชะร่วย...ผรัว...ดะร้วยยยย...” ผีฉกรรจ์เก็บคองอเข่าครวญครางอย่างหมดสภาพ ทันใดนั้น ฟ้าคำรามเปรี้ยง ห้องทั้งห้องสว่างวูบเหมือนมีคนถ่ายรูป ร่างของผีโฉมศรีผู้โชกเลือกปรากฏวูบข้างกายธารา หล่อนตวัดมือบีบลำคอเขาก่อนจับเหวี่ยงไปกระแทกผนังข้างประตูห้องครัว วีณามองร่างของสามีไถลรูดลงมากองบนพื้นอย่างตกตะลึง เธอไม่มีโอกาสทำอะไรมากไปกว่านั้นเพราะวินาทีต่อมา ผีโฉมศรีก็วาร์ปมาอยู่ข้างตัวเธอและเหวี่ยงเธอมากระแทกผนังจนไถลรูดลงมานอนกองอยู่ข้างๆ ธารา “ไอ้ผัวเฮงซวย ใช้งานอะไรไม่เคยได้เรื่องสักอย่าง” ผีโฉมศรีโวยใส่ผีสามีขณะขยุ้มคอเสื้อและกระชากให้ลุกขึ้นยืน “...กรัวแร้วจร้า กรัวแร้วว์ ยร่า...ทรัม...เคร้า...เรย...นร้า...” ผีคำเผ่าหลับตาปี๋เมื่อเห็นผีภรรยาเงื้อมีดขึ้น ผีโฉมศรีลดมีดลงและปล่อยมือออกจากคอเสื้อที่เปื่อยขาดของผีสามี หล่อนหันขวับมาทางธาราและวีณา ก่อนจะใช้วิธีการหายตัวจากจุดที่ยืนอยู่มายืนค้ำศีรษะพวกเขาอย่างแสดงอำนาจ ทั้งธาราและวีณายังไม่มีใครหมดสติ พวกเขาจับมือกันแนบแน่น เงยหน้ามองผีโฉมศรีด้วยสายตาที่บอกว่าถึงหล่อนจะฆ่าพวกเขาเพื่อเป็นตัวตายตัวแทนของตนเอง แต่พวกเขาก็จะตายอย่างมีความสุข ด้วยว่าพวกเขาตายเพราะความรัก ตายเพราะปกป้องกันและกัน ไม่เหมือนคู่ของหล่อนที่ตายด้วยความแค้น ตายเพราะฆ่ากันเอง “หึย ฉันเกลียดความรักของอิพวกน้ำเน่าจริงจริ๊งงง” ผีโฉมศรีลากเสียงสูง “ถึงเวลาที่ฉันจะต้องส่งพวกแกไปให้พ้นๆ หน้าสักที” มือของธารากับวีณาบีบจับกันแน่นมากขึ้น พวกเขาละสายตาจากใบหน้าของผีเจ้าของบ้านและหันมองตากัน ผีโฉมศรีไม่อยากเห็นสายตาแห่งความรักให้ทิ่มแทงหัวใจอีก หล่อนยกมือขึ้น ดีดนิ้วดังเปราะ แล้วความมืดมิดก็เข้าครอบคลุมสติสัมปชัญญะของสองสามีภรรยาทันที ++++++++ ลำแสงของแดดอุ่นทอดตัวผ่านกระจกรถมาสัมผัสผิวหน้าของธาราและทำให้เขาสะดุ้งตื่น นักเขียนหนุ่มยกมือแตะศีรษะที่ปวดตึบ เขาเหยียดตัวนั่งหลังตรง พบว่าตนเองกำลังนั่งอยู่บนเบาะหลังพวงมาลัยของรถเก๋งที่กระโปรงหน้าควรมีสภาพยับเยินเพราะชนกับต้นไม้  แต่เท่าที่ทอดสายตาผ่านกระจกหน้ารถออกไป ฝากระโปรงรถยังเป็นปกติดีและมันก็ไม่ได้อัดกระแทกกับต้นไม้แต่อย่างใด รถของพวกเขาเพียงแค่จอดเทียบด้านข้างของต้นไม้เท่านั้น ธารายกมือดันแว่น พลันก็ตระหนักได้ว่าเลนส์แว่นของเขามีรอยแตกร้าวเหมือนใยแมงมุมเล็กๆ ความทรงจำเริ่มกลับเข้าที่เข้าทางและรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่าง นักเขียนหนุ่มอุทานพร้อมกับหันมองภรรยาที่นอนหลับอยู่บนเบาะผู้โดยสาร ใครบางคนที่พาตัวพวกเขามาที่นี่ปรับเบาะของเธอและของเขาให้เอนไปด้านหลังเพื่อให้นอนสบาย  แต่ว่าใครกันล่ะที่ช่วยพวกเขาออกจากเงื้อมมือของผีร้ายสองตัวนั้น? ธารายกมือนวมขมับ อดถามตัวเองไม่ได้ นี่เขาไม่ได้บ้าและจินตนาการเรื่องราวทั้งหมดไปเองใช่ไหม? ทันใดนั้น สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับร่องรอยของหยดน้ำตาเทียนบนท้องแขน เรื่องทั้งหมดไม่ใช่จินตนาการของเขาแน่ หลักฐานยังปรากฏให้เห็นโทนโท่ ธารากระหวัดสายตาไปยังร่างของภรรยาอีกครั้ง บนแขนของเธอเองก็มีหยดน้ำตาเทียนจากฝีมือของเขาปรากฏอยู่เช่นกัน “วีจ้ะ วี ตื่นเถอะ” ธาราตัดสินใจเอื้อมมือไปเขย่าไหล่ภรรยา ผู้ถูกปลุกสะดุ้งเฮือกและลืมตาตื่น คำแรกที่หล่อนโพล่งถามออกมาคือ “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม ผีพวกนั้นทำอะไรคุณหรือเปล่า?” “ผมไม่เป็นไร พวกเรารอดแล้ว” ธาราเข้าใจได้ทันทีว่าวีณาก็จดจำเรื่องราวแห่งคืนสยองขวัญที่ผ่านมาได้เช่นเดียวกัน เขาส่งสัญญาณมือบอกเธอว่ายังไม่ต้องพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งนั้น วีณาพยักหน้ารับรู้ ธาราจึงตั้งสติและลองกดปุ่มสตาร์ทเครื่องยนต์ เสียงเครื่องยนต์ครางหึ่ง ระบบไฟในรถสว่างวูบดั่งข้ารับใช้ที่ทำงานอย่างซื่อสัตย์ รอยยิ้มแห่งความดีใจถูกแต่งเติมลงไปบนใบหน้าของทั้งสอง ธาราชำเลืองมองหน้าภรรยา เขาเอื้อมมือออกไปแตะหลังมือของเธอและพูด “ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหมที่ได้ยินคุณบอกว่าเรากำลังจะมีลูก?” วีณาสั่นศีรษะ ใบหน้ายังคงเปื้อนยิ้ม “คุณไม่ได้ฝัน  มันคือเรื่องจริง” ธาราบีบมือเธอแนบแน่นด้วยความรัก เขาถาม “เราจะไปไหนกันดี คุณยังอยากไปที่รีสอร์ทอยู่ไหม?” “ไม่แล้วล่ะ ฉันอยากกลับบ้าน” เธอตอบ “บ้านของเรา” นักเขียนหนุ่มผงกศีรษะอย่างแข็งขัน “ตกลงจ้ะ เราจะกลับบ้านของเรากัน” บ้านหลังเก่าที่จะอบอุ่นด้วยความรักและความเข้าใจที่เพิ่มมากขึ้น ธาราจัดการพารถกลับขึ้นมาอยู่บนพื้นถนนคอนกรีตได้ในอีกไม่กี่นาทีต่อมา และด้วยสัญญาณโทรศัพท์ที่กลับมามีเต็มคลื่นผิดจากเมื่อวานลิบลับ พวกเขาก็ใช้แผนที่ดาวเทียมตรวจดูเส้นทางออกจากถนนสายนี้ซึ่งใช้เวลาขับรถไปตามทางอีกสิบห้านาที รถเก๋งสีขาวปลอดของสองสามีภรรยาก็ออกมาสู่ถนนเส้นหลักของชาวบ้านท้องถิ่นอย่างง่ายดาย แน่นอนว่าระหว่างทางที่ขับมานั้น พวกเขาต้องผ่านจุดป่าช้าเถื่อนที่มีบ้านไม้สองชั้นหลังนั้นตั้งอยู่ และแน่นอนอีกเช่นกันว่า ทั้งธาราและวีณา ไม่มีใครกล้าชำเลืองมองไปทางบ้านหลังนั้นเลยสักแวบเดียว ++++++++ หากธาราหรือวีณากล้ามอง พวกเขาก็จะได้เห็นว่าที่หน้าต่างห้องนอนของเจ้าของบ้านหลังนั้น มีโครงร่างของชายหญิงคู่หนึ่งยืนซุ่มอยู่ในเงามืด โครงร่างนั้นคือผีโฉมศรีและผีคำเผ่า “สุดท้ายก็คืนดีกันจนได้ ฮิฮิ” ผีโฉมศรียกมือปิดปากหัวเราะชอบใจขณะมองท้ายรถเก๋งของอาคันตุกะแล่นหายลับไปจากสายตา “ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์หลอก ฉันล่ะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพวกมนุษย์หรอกนะ แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ไม่อยากให้คนรักต้องมาผิดใจกันเพราะความไม่เข้าใจที่ต่างคนต่างไม่พูด มันงี่เง่าสิ้นดี คุณว่าไหมคะ?” “จร่ะ เคร้าคริดม้ะเรือนตรัวทรุกประกรันร่ะจร่ะ” ผีคำเผ่ารับคำอย่างนอบน้อม ผีโฉมศรีตีหน้าเครียด หมุนตัวกลับมาจ้องมองสามีและพูดเสียงเขียว “มาทำพูดดี แหม ทำยังไงให้ขวานหลุดมือเกือบไปเฉาะหัวเขาได้น่ะ อยากหาบาปใส่ตัวเพิ่มหรือไงยะ?” ผีคำเผ่าพยายามแก้ตัวบอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ ขวานมันหลุดมือออกไปเองเพราะเขากำลังเสียหลัก แต่โฉมศรีไม่ฟัง หล่อนบอกว่าเขาเกือบทำแผนการที่หล่อนวางเอาไว้ให้สองสามีภรรยาคู่นั้นคืนดีกันเสียแผนหมด แล้วโฉมศรีก็ใช้มีดปังตอสับหน้าคำเผ่าเป็นการทำโทษก่อนจะหายวับไปอยู่ในห้องครัวซึ่งเป็นที่สิงสถิตของหล่อน ส่วนผีคำเผ่าก็กลับมาอยู่ในความมืดของห้องใต้บันไดตามเดิมต่อไป โดยไม่รู้ว่าจะมีคนแปลกหน้าหลงเข้ามาบนถนนสายนี้ให้พวกเขาหาอะไรทำแก้เซ็งอีกเมื่อไหร่   การต้องอยู่กับภรรยาจอมเอาแต่ใจ ช่างเป็นเรื่องที่น่าเบื่อจริงๆ เฮ้อ! -------------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 18:27:07

ความคิดเห็นที่ 3 ที่มา - ที่ไป เรื่องสั้นเรื่องนี้เกิดขึ้นมาจากความอยากลองเขียนแนวสยองขวัญตลก ผสมกับคิดว่าในเรื่องสั้นชุด Love Like Blood น่าจะมีเรื่องสั้นสักหนึ่งเรื่องที่ฉีกอารมณ์ออกไปจากเรื่องอื่นๆ ให้คนอ่านได้ผ่อนอารมณ์บ้าง ฮามากฮาน้อยอย่างไร ก็หวังว่ามันคงพอเรียกรอยยิ้มจากคนอ่านได้บ้างนะครับ เรื่องต่อไป "นางฟ้าในเมืองมาร" ฝากติดตามด้วยนะครับ ปล.ค่ำนี้อย่าลืมให้กำลังใจนักฟุตซอลทีมชาติไทยที่ช่อง 9 กันเน้อ เอาใจช่วยกันหน่อย ปู๊นๆ ปล.อีกนิ๊สสส์ เอ๊ะ รับปากคุณ Badgirl_No.1 ไว้ว่าจะพยายามไม่โพสต์วันหวยออก ไปๆ มาๆ ก็ต้องมาโพสต์วันหวยออกจนได้ ลุ้นหวยเสร็จแล้ว อย่าลืมมาอ่านนิยายกันเด้อพี่น้อง ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 18:28:02

ความคิดเห็นที่ 4 มาทันพอดี มาวันหวยออกจริงๆ ด้วย ขออนุญาตลงชื่อก่อนนะคะ จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 20:29:15

ความคิดเห็นที่ 5 เป็นหยดเลือดที่รู้สึกผ่อนคลายมากที่สุดเลยค่ะ น่ารัก หักมุม ปนตลก (แอบขำ กับมุกผีเขมร ร เรือ เยอะมว๊ากก) สรุปแล้วชอบมากเลยค่ะ อ่านไป แอบลุ้นตอนจบตลอด กลัวจบแบบว่าพระเอก นางเอก ก็ตายแล้ว เลยหลอกผีสองผัวเมียกลับบ้าง (แบบพลอต เรื่อง4 แพร่ง) ขอบคุณมากค่ะ รอลุ้นสัปดาห์หน้า เลือดหยดสุดท้าย จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 21:57:06

ความคิดเห็นที่ 6 มาช่วยจับเป็ดจับห่าน --- หลงมาจนได้เนอะ ^^ แกงคั่ว - ผัดกระเพรา (หรือกะเพราหว่า จำไม่ได้ละ) - สุ้มเสียง ปล. คนละเรื่องกะตอนที่แล้วเลยอ่ะ หลุดขำมาตั้งแต่เบลล่า เอดเวิร์ด พอถึงตอนพ่อเอดเวิร์ดร้องขอความช่วยเหลือแล้ว แทบจะบ้าตาย หักมุมตั้งแต่กลางเรื่อง จะจบแล้วยังไม่วาย แก้คำผิด กะใส่คำแปลพ่อเอดเวิร์ดกำกับเพิ่ม แล้วเจ๊จะให้เต็มสิบนะคะสุดหล่อ ฮาาาา จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:36:38

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าได้พิมพ์จะยังเรียงเรื่องตามนี้หรือเปล่าครับ ผมว่าน่าหนักใจเหมือนกันนะ จะกะน้ำหนักให้มันพอดีได้ยังไง จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 07:31:02

ความคิดเห็นที่ 8 ผีประสานใจ..^^ แวะมาเก็บรายละเอียดตอนสายๆ Plot เรื่อง ไม่ซับซ้อน พอจะเดาทางได้ตั้งแต่ช่วงแรก แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะความเสน่ห์ของเรื่อง อยู่ที่ชั้นเชิงของคนเขียนต่างหาก ที่เก็บรายละเอียดทั้งฉาก เหตุการณ์ และใส่ความมีตัวตนให้กับตัวละครแบบมืออาชีพ มีลายมือเป็นของตัวเอง อนาคตนักเขียนมออาชีพอยู่ไม่ไกล ไม่เชื่อคอยดู (ถ้าเจ้าตัวไม่ทิ้งงานเขียนแล้วปลอมตัวไปหารักแท้ในบ้านทรายเงินเสียก่อน^^.... gเรื่องนี้ทำให้ยิ้มได้หัวเราะได้เลยทีเดียวเชียวครับ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 09:41:03 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 07:38:35

ความคิดเห็นที่ 9 มาแว้ววว์ มาพร้อมชัยชนะของทีมฟุตซอลไทย จุ๊กกรู๊วววว์ มาเริ่มทักทายคนอ่านกันเลยคร้าบ //ลั้ลลามากวันนี้ @5 - คุณ Badgirl_no.1 มาเป็นคนแรกอีกเช่นเคยเลยนะครับ ดีใจที่คุณยัยตัวร้ายฯ ชอบครับ แต่ตอนจบไม่กล้าหักมุมขนาดนั้นครับ กลัวโดนคนอ่านหักคอตาย! เอิ๊กๆ ปล.Love Like Blood มีทั้งหมดสิบสามหยดครับ เรื่องหน้ายังไม่ใช่หยดสุดท้ายเน้อ ^^ @6 - บก.สไนเปอร์ แก้ไขให้แล้วนะครับ ไม่แก้ตัวด้วยว่าพิมพ์ผิด แต่ไม่กำกับคำแปลของนายเอ็ดเวิร์ดน้า เค้าอยากให้คนอ่านนั่งแกะความกันเองอ้ะ ได้ความรู้สึกของตัวละครในเรื่องที่มันฟังรู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่งไง ไม่ว่ากันเนอะ แหะๆ แต่ได้ข่าวว่าจะทุ่มผมหรอ? โหย เจ๊ใจร้ายยยยยยยย @7 - พี่โส้ย ถ้าได้พิมพ์ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามที่ทีมงานเขาจะเห็นควรล่ะครับ แต่ถ้าความตั้งใจจริงของผมแล้ว ผมก็เรียงตามนี้นะ เพราะยังมีอีกสี่เรื่องให้ได้โหดเลือดสาดกันต่อ ยึดน้ำหนักตามจังหวะเพลงร็อคครับที่ตอนกลางๆ ค่อนไปทางท้ายเพลงจะมีช่วงเบรก - ดาวน์ให้คนฟังผ่อนอารมณ์ ก่อนจะสาดความมันส์ใส่กันต่อแบบสุดตัว อิอิ @8 - อาจารย์จี กระทู้นีผีน่ารักครับอาจารย์ ฮี่ๆๆ ขอบคุณสำหรับคำชมที่สร้างกำลังใจให้ได้มากมายเลยครับ ผมจะต้องเป็นนักเขียนอาชีพให้ได้ครับ! //ชูหมัดมองดวงอาทิตย์ด้วยดวงตามุ่งมั่น สงสัยตอนนี้จะไม่ถูกใจขาโหดเนอะครับ คุณอ็อกซี่ (ขอเรียกชื่อนี้แล้วกันนะครับคุณ oxygen2me ^^) แหมๆ ซุ่มอ่านเงียบเชียว อิอิ //แซวเล่นน้า นางฟ้าในเมืองมารจะกลับสู่สภาวะปกติ โหด สยอง เลือดสาดตามเดิมแล้ว ฝากติดตามกันด้วยนะครับ น่าจะทันอังคารหน้า ไม่เลทแล้วล่ะ(มั้งนะครับ :p) แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 09:55:26 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 09:50:48 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 08:37:23

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านไปอ่านมาชอบเรื่องนี้ซะงั้น เบลล่า กับเอ็ดเวิร์ดน่ารักดีนะค่ะ ^___________^ จากคุณ : kiwi@eve เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 14:36:39

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดียามดึกจ้า . . . น้องทะเล    มาจองที่ . . เสิร์ฟมื้อดึก . . เป็น กุ้งเทมปุระ . . . ดึกแล้ว . . มิกล้าอ่าน . . . ขอให้พระอาทิตย์ขึ้นก่อน . . . นะน้องนะ  ****************************************** มาอ่านแย้วววววว ชอบมากจ้า . . . สนุกจริงๆ  แต่เมนูของน้องทะเล . . . เห็นทีจะขอบาย . .   แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 16:20:06 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 22:10:06

ความคิดเห็นที่ 12 สองหนแล้ววันนี้ที่ได้เห็นกุ้งเทมปุระ --- หลอกหลอนมาก พรุ่งนี้ต้องจัดซะหน่อยละ ฮาาาา จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 23:54:39

ความคิดเห็นที่ 13 @10 - คุณ kiwi@ev ดีใจครับที่มีนักอ่านชื่นชอบ เรื่องหน้าหักอารมณ์จากเรื่องนี้แล้วครับ แหะๆ @11 - พี่กาปอม โหย ยังกะรู้ใจ กุ้งเทมปุระนี่ของโปรดผมเลยครับ! งั่มๆๆ @12 - บก.สไนเปอร์ ตกลงจัดมาหรือยังครับ ถ้าทำเองเอามาอวดกันบ้างจิ อยากเห็นกุ้งสวิสชุบแป้งทอด ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 19:21:22

ความคิดเห็นที่ 14 ทักทายค่ะ^^ ตามอ่านหน้ามืดเลยทีเดียว... จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 23:42:46

ความคิดเห็นที่ 15 หมดแล้วสิเธอ บ้านนี้ทำกับข้าวทีไร ไม่ค่อยได้มีโอกาสถ่ายรูปเก็บไว้หรอก นึกได้ตอนหมดจานแล้วทุกทีน่ะ ฮาาาา จากคุณ : Sniper (Sniper-1500watt) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 16:40:32

ความคิดเห็นที่ 16 @14 - พี่ไหม หายไปนานเลยน่อ สบายดีมะครับ น้องคอมพ์หายป่วยยังอ้ะ? @15 - บก.สไนเปอร์ แหมๆ ลืมถงลืมถ่ายอะไรกัน กลัวผมไปแย่งกินก็บอกมาเต๊อะ อะโด่ ปล.ประกาศ สัปดาห์นี้ Love Like Blood มาช้าหนึ่งวันนะค้าบบบ แหะๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:51:36