ความคิดเห็นที่ 1 “แม่แย้ม!” “คุณแย้ม!!! ว้าย! คุณแย้ม!” “ ใครก็ได้! ช่วยคุณแย้มที! คุณแย้มตกสระบัว! ว้าย!”   เธอกำลังยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้า... ตรงหน้าพลอยจิตเป็นสระบัวที่กะด้วยสายตาแล้วน่าจะลึกพอสมควร  เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังทำท่าตะกุยตะกายน้ำไปมาเหมือนคนจะจมน้ำ และด้านหลังของหล่อนก็เป็นสตรีกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งที่กำลังเอะอะโขมงโฉงเฉง สตรีเหล่านั้นล้วนแต่สวมใส่เสื้อผ้างดงามแต่ไม่ใช่แบบสมัยนิยมที่เธอเคยเห็น เสื้อผ้าที่พวกเธอใส่ เป็นชุดลูกไม้แบบหลวมๆ กับนุ่งซิ่นแค่เข่า และยังสวมหมวกสีพาสเทลใบโตไว้เสียด้วย นอกจากนี้บรรยากาศโดยรอบก็ไม่คุ้นตาหล่อนเอาเสียเลย มันเหมือนกับว่าหล่อนมาโผล่ที่ไหนซักแห่ง ดูมัวๆหม่นๆชอบกล เหมือนกับการมองรูปภาพแบบวินเทจ  พลอยจิตหันหน้ากลับมาทำหน้าพิกลให้กับตัวเอง... นี่ฉันฝันเหรอ? หล่อนเอามือตบหน้าตัวเองอย่างแรง หวังว่าจะให้ตื่น... แต่ต่อให้ตบอีกกี่เพียะ พลอยจิตก็รู้สึกว่า เธอก็ยังยืนอยู่ที่เดิม  เสียงโหวกเหวกโวยวายยังคงดังอย่างต่อเนื่อง และเหมือนกับว่าไม่มีใครสังเกตเห็นร่างโปร่งใสของพลอยจิตเลยซักคนเดียว ทุกคนยังโวยวายและชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปที่เด็กสาวที่กำลังจะใกล้ตายคนนั้น และจากประสบการณ์ของหล่อนที่อ่านหนังสือนิยายมาเยอะบวกกับดูละครน้ำเน่าบ่อยๆ ทำให้เธอพอจะเดาได้ว่า ณ ตอนนี้ เธอคงจะเป็นร่างโปร่งแสงที่ไม่มีใครมองเห็น หรือเรียกให้มันง่ายๆก็คือ ผีหรือวิญญาณนั่นเอง “หลีกๆ!” เสียงห้าวทุ้มหลายเสียงดังมาจากทางซ้ายมือของพลอยจิต หญิงสาวหันหน้าไปมอง.. และก็เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ตัวสูงเหมือนน้องๆยักษ์วัดแจ้ง กำลังวิ่งตรงมาที่ทางเธอ ท่าทางของพวกเขาดูน่ากลัวมาก ทำให้พลอยจิตต้องก้าวถอยหลังไปอีกก้าวสองก้าวโดยที่ไม่รู้ตัว พลางสังเกตทุกอิริยาบถของพวกเขา ชายหนุ่มสองคนที่มาถึงก่อนใคร ต่างก็พากันถอดรองเท้า แล้วกระโดดลงสระบัวนั่นเสียจนชายเสื้อปลิวสวย คนหนึ่งคว้าได้แขนซ้ายของเด็กสาวคนนั้น ส่วนอีกคนคว้าได้แขนขวา แล้วก็พากันช่วยเด็กสาวคนนั้นขึ้นมาจากสระบัว ขณะที่ชายหนุ่มอีกสามคนที่ตามมาทีหลัง ต่างก็เอื้อมมือมาช่วยพยุงทั้งเด็กสาวคนนั้นและชายหนุ่มอีกสองคนให้ขึ้นมาจากสระบัว  พลอยจิตมองพวกเขาวางร่างเด็กสาวตัวเล็กคนนั้นลงกับพื้นหญ้าสีเขียวก่อนจะปฐมพยาบาลกัน เธอพินิจพิจารณาเด็กสาวคนนั้นอย่างสนใจ หล่อนคาดคะเนว่า เด็กสาวผมยาวหยักศกที่นอนนิ่งตรงหน้า น่าจะอายุประมาณ 15 ปี ผิวขาวซีด ปากเล็กสีแดงที่ตอนนี้ซีดขาว จมูกน้อยๆ ให้นิยามได้ว่าจิ้มลิ้มพริ้มพราว...    “พี่กลาง พี่ว่าแย้มตายรึยัง?” เด็กหนุ่มร่างผอมเก้งก้าง ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปล่อยชายเอ่ยถามชายหนุ่มหน้าตาคมคายคนหนึ่งที่ยืนทางซ้ายของเธอ  เขาสวมชุดสูทสีเข้ม พลางเอามือขยับแว่นตาอย่างครุ่นคิดขณะมองผู้คนที่กรูกันเข้ามาหามตัวเด็กสาวที่ได้รับการปฐมพยาบาลแล้วขึ้นตึกใหญ่ไป  “พี่ไม่รู้หรอก ” ชายหนุ่มคนนั้นตอบกลับ ก่อนจะเอ่ยถามหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนตัวสั่นทางด้านขวาของเธอ “มีใครไปตามหมอรึยัง?” หญิงสาววัยกลางคนนั้นส่ายหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นหญ้าและเริ่มต้นร้องไห้ออกมา. ในขณะที่หญิงสาวคนอื่นๆต่างก็รีบคุกเข่าลงเช่นกัน เหลือแต่หญิงสาวอีกคนที่มีท่าทางสูงศักดิ์กว่ากับคนรับใช้ด้านหลังอีกสองคน “คุณกลาง คุณเล็ก อิฉันผิดไปแล้วเจ้าค่ะ! อิฉันไม่น่าชวนคุณแย้มออกมาเล่นแถวนี้เลย” จากการคาดเดาแบบมีหลักการของพลอยจิต เธอเดาว่า ... คุณกลาง จะต้องเป็นชายหนุ่มในสูทสีเข้มท่าทางคงแก่เรียนแต่คมคายคนนั้นเป็นแน่ ส่วนคุณเล็ก จะต้องเป็นเด็กหนุ่มเก้งก้างท่าทางซุกซนที่กำลังเสยผมเล่นอย่างใจลอยข้างๆกัน ส่วนอีกสามคนด้านหลัง  เธอไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร แต่ว่า สองคนจากสามคนในนั้น เป็นคนที่กระโดดลงไปช่วยเด็กสาว  คนหนึ่งใส่เชิ้ตสีขาว และมีสูทสีเข้มเปียกๆพาดไหล่เอาไว้ กับผมทรงหวีเรียบ ขัดกับหน้าตาท่าทางดูขี้เล่น และหล่อเหมือนกับพระเอกหนังจีนที่เคยตกเป็นข่าวฉาวเรื่องคลิปลับ ส่วนอีกคนหนึ่ง เข้าตำราดาร์คทอลแอนด์แฮนด์ซั่ม เข้มและท่าทางดูองอาจในชุดทหารสีเขียวขี้ม้า .. แต่เสียอย่างเดียวคือติดบึ้งตึงไปหน่อย ดูแล้วน่าจะแก่กว่าคนที่หน้าตาขี้เล่นอยู่หลายปี ส่วนอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้กระโดดลงไปช่วย หน้าตาดูสูงอายุกว่าใครเพื่อน.. มีหนวดเหนือริมฝีปาก ท่าทางดูวางอำนาจมาก เขามาในสูทแบบเต็มยศ และอีกมือหนึ่งก็ถือกระเป๋าเอกสารไว้ ให้ท่าทางเหมือนอาเสี่ยใหญ่ “เอาอย่างไรดี? พี่รอง” คุณกลางหันไปถามคนที่ชื่อรอง หนึ่งในสามคนด้านหลัง  พลอยจิตเห็นคนที่ทำหน้าบึ้งตึงหน่อยๆ ยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะอ้าปากตอบ “ แล้วแต่กลางเลยละกัน.. พี่มีหน้าที่แค่ช่วยเหลือคน ไม่ได้มีสติปัญญามากพอจะตัดสินใจ” หน้าตากับฝีปาก ท่าทางจะไปด้วยกันได้.. หญิงสาวสังเกตเห็นคุณกลางทำหน้าเสียเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหันไปถามอีกสองคนที่เหลือที่ยืนข้างๆคุณรองสุดบึ้งตึง.. “แล้วน้อยละ? ว่าไง”  คนที่ขี้เล่นและหน้าตาเหมือนพระเอกหนังจีนก็ไม่พูดอะไรเลย นอกจากส่ายหน้ายิ้มๆ และก่อนที่คุณกลางจะเบนเข็มไปถามคนที่ไว้หนวดนั้น ผู้ชายร่างสูงท่าทางคมเข้มก็พูดขัดคอขึ้น “จะเอาอย่างไรก็รีบเถิด.. พี่ยังไม่อยากให้สวนบัวบ้านนี้ต้องมีผีเด็กสิงสถิต” “ คุณรอง!” หญิงสาวท่าทางสูงศักดิ์ที่อยู่ใต้ร่มคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ผู้ชายหน้าเข้มหรือคุณรอง ทำหน้าตาแบบไม่ยี่หระก่อนจะยักไหล่ขึ้นลงประมาณไม่สนใจเท่าใดนัก “ กรุณาระวังรักษาคำพูดด้วย ถึงอย่างไร...แม่แย้มก็เป็นน้องสาวดิฉัน ดิฉันก็เป็นภรรยาคนหนึ่งของท่านชาย คุณพ่อของคุณ นับดูแล้ว แม่แย้มก็มีศักดิ์เท่าเทียมกับบรรดาน้องๆของคุณเหมือนกัน!” คำพูดของผู้หญิงคนนี้ก่อให้เกิดกระแสความเงียบเชียบ ณ บริเวณนั้นทันที... จากคุณ : มิสซิสคัลเลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:43:40

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ทว่าชั่วพริบตานั้นเอง..หล่อนก็ทันเห็นแววตาอันขมขื่นของคนสองคนที่จับจ้องกัน กระแสความเจ็บปวดลอยคละคลุ้งจนแม้แต่คนความรู้สึกช้าแบบหล่อนจับความผิดปกติได้.. “เอาเถอะ..” คุณรองถอนสายตาจากการจับจ้องจากหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างหงุดหงิด “ อยากจะพูดอะไรก็พูดไป... อยากให้เป็นน้อง ผมก็จะให้เธอเป็น...ผมพูดแบบนี้แล้ว หวังว่ายิ้มคงจะพอใจบ้างนะ” “ไอ้รอง นั่นเมียพ่อ จะพูดจะจาหัดระวังท่าทีด้วย ประเดี๋ยวกลิ่นคาวๆมันจะคละคลุ้งทั่วสวนบัวกู ”   คนที่ไว้หนวดเฟิ้มและท่าทางเหมือนเสี่ยใหญ่คนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบนาบแต่ทว่าแฝงแววประสงค์ร้ายไว้ สาวใช้บ่าวไพร่รอบข้างเป็นอันต้องก้มหน้างุด ไม่กล้าสู้หน้า ส่วนหญิงสาวสูงศักดิ์คนนั้นแค่นยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลง เสมือนไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้อะไรอีก คุณรองคนนั้นไม่พูดอะไรอีก นอกจากทำหน้าตาเฉยชาเหมือนยั่วอารมณ์คนพูด จนคนที่ไว้หนวดเฟิ้มคนนั้นท่าทางสั่นเทิ้มด้วยความโกรธไปทั่วทั้งร่าง ดูน่ากลัวมาก แต่ทว่าคุณรองคนนั้นก็ยังไม่มีทีท่าจะแสดงความหวาดกลัวออกมาให้เห็น สงครามเย็นสลับร้อนคงจะดำเนินต่อไปแบบนั้น ถ้าชายหนุ่มท่าทางขี้เล่นคนนั้นไม่จัดการสงบศึกซะก่อน “พอเถอะครับ พี่ใหญ่ พี่รอง.. นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาทะเลาะกันนะครับ..ทั้งๆที่พี่รองกับผมก็ปฐมพยาบาลให้แย้มแล้วแท้ๆ แล้วทำไมตอนนี้แย้มถึงยังไม่ฟื้นเลยละ. แล้วถ้าท่านพ่อรู้ ท่านพ่อคงจะต่อว่าพวกเราเป็นแน่.”  แทนคำตอบ...คนที่ไว้หนวดเดินมาตรงหน้าคนรับใช้วัยกลางคนคนนั้น ก่อนจะง้างเท้าเตะเข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น พลอยจิตกรี๊ดขึ้นมาอย่างตกใจ และแน่นอนเรียกเสียงกรีดร้องจากคนรับใช้คนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์ได้เป็นอย่างดี เถื่อน...เถื่อนมาก! เถื่อนเกินไป! “แต่งตัวอย่างกับผู้ดี แต่ทำไมทำตัวต่ำแบบนี้” หล่อนอ้าปากด่าพลางชี้หน้าใส่ผู้ชายหน้าหนวดที่เตะป้าคนรับใช้ แม้จะรู้ว่าอาเสี่ยคนนี้คงจะไม่ได้ยินคำพูดของหล่อนก็ตามที หล่อนรู้สึกสงสารป้าคนนี้เหลือเกิน ดูท่าป้าแกจะเจ็บ แต่คงไม่กล้าเปล่งเสียงร้องแน่ๆ อย่างที่เธอคิด ผู้ชายหน้าหนวดท่าทางแก่ๆคนนั้นคงจะไม่ได้ยินเสียงบริภาษจากพลอยจิต เพราะทันทีที่เขาเตะป้าเสร็จ เขาก็เดินกลับไปอีกทางโดยไม่พูดอะไรเลยซักคำโดยมีคุณกลางที่หน้าเคร่งขึ้นกว่าเดิมกับคุณเล็ก เดินตามไปติดๆ ที่นี่มันอะไรกันน่ะ! คิดจะทำร้ายร่างกายกันง่ายๆก็ทำกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอไง “ป้ากอบ..” หญิงสาวท่าทางสูงศักดิ์คนนั้นก้าวเท้าเข้ามาและช่วยพยุงป้าคนรับใช้ที่โดนเตะเสียจนหน้าหงายขึ้นมาจากพื้นหญ้า พลอยจิตมองหน้าหญิงสาวคนนี้ ก่อนจะนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวที่เคยนอนหายใจรวยระรินอยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว... หน้าถอดสำเนากันมาเป๊ะ.. ไม่แม่ลูกก็น่าจะเป็นพี่สาวน้องสาว แต่ดูท่าดูทางดูอายุดูหน้าแล้ว หล่อนคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า เพราะดูๆแล้วอายุก็น่าจะห่างกันไม่เกินสิบปี “ป้าไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ คุณยิ้ม... “ ป้ากอบค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาจากพื้นอย่างลำบาก โดยมีคุณรองหน้าบึ้งตึงที่ไม่รู้มาตอนไหน ค่อยๆช่วยป้ากอบลุกขึ้นมาอีกแรง  “เป็นความผิดป้าเอง สวนบัวเป็นที่ของคุณใหญ่ คุณใหญ่แกหวงสวนบัวแก คนเก่าคนก่อนเขารู้กันทั้งนั้น แต่คุณแย้มเป็นคนมาใหม่ .. ป้าผิดเองที่ไม่รู้จักห้ามจักเตือนคุณแย้ม” พลอยจิตได้แต่กลอกตาไปมา ถึงยังไง คุณใหญ่หนวดเฟิ้มอะไรนั่นก็ทำเกินไป.. “แต่อย่างไร...ยิ้มว่าคุณใหญ่เธอก็ทำเกินไป ไม่ใช่วิสัยของคนที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว”  “บ้านนี้มันก็เป็นแบบนี้แหละครับป้า คนที่โตก็ไม่รู้จักโต เอาตัวเองเป็นใหญ่” พลอยจิตอดที่จะเขม้นมองคุณรองหน้าเข้มคนนี้ด้วยหางตาไม่ได้ แหม่..ปากจัดเสียด้วย ผู้ชายหน้าบึ้งตึงคนนี้. นับว่าหล่อนเดาไว้ไม่มีผิด หน้าตากับฝีปาก...ไปด้วยกันได้ดี  จากคุณ : มิสซิสคัลเลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:45:04

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวยืนฟังบทสนทนาระหว่างสามคนนั้นอยู่ซักพัก แล้วมานึกขึ้นได้ว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะมายืนเป็นเสาเอกอยู่ตรงนี้ หล่อนจึงค่อยๆเคลื่อนตัวเอง ใช่ เคลื่อนตัวเองเหมือนในหนังผีนั่นแหละ และเดินเข้าไปในตึกหลังใหญ่โตโอ่อ่าที่เด็กสาวหน้าจิ้มลิ้ม หรือคนที่ใครต่อใครเรียกว่า ”คุณแย้มใจ” ถูกหามขึ้นไป ใช้เวลาไม่นาน เธอก็เห็นหญิงสาวคนนั้นกำลังนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวทางด้านซ้ายมือของเธอ รอบๆตัวของเด็กสาวคนนั้น มีคนหลายคนกำลังยืนล้อมรอบประหนึ่งเด็กคนนั้นเป็นของหายาก พลอยจิตแทบอยากจะตะโกนบอกให้ทุกๆคนถอยออกไปให้หมด และควรมีคนซักสามสี่คนช่วยกันหามเด็กคนนั้นไปส่งโรงพยาบาลหรือสถานีอนามัยที่ไหนก็ได้ แต่หล่อนก็รู้ดีว่าถึงจะตะโกนไป ยังไงคนพวกนี้ก็ไม่ได้ยิน เพราะนี่มันก็แค่ความฝันประหลาดๆของหล่อนเอง พลอยจิตถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันหลังกลับ. แต่ซักพักเธอก็ต้องหันหน้ากลับมาที่เดิมเพราะรู้สึกว่าเหมือนมีคนจ้องมองหล่อนจากทางด้านหลัง. “โอย...กรรม ซื้อหวยทำไมไม่แม่นแบบนี้นะ!”  หล่อนรำพึง เบื้องหน้าของพลอยจิต..ปรากฏร่างโปร่งแสงเช่นเดียวกับเธอ กำลังนั่งพับเพียบอย่างเรียบร้อยอยู่บนพื้นหินอ่อน นัยน์ตาคมแต่แฝงไว้ซึ่งแววโศกกำลังจ้องมองหล่อน ดวงหน้าจิ้มลิ้มเล็กๆทำให้เธอนึกถึงเด็กสาวที่กำลังนอนสลบไสลเพราะจมน้ำ พลอยจิตหัวเราะด้วยน้ำเสียงประหลาด! นี่หล่อนเจอผีของจริงเสียแล้วไหมละ! “หัวเราะด้วยเรื่องอะไรหรือคะ คุณขา”  เด็กสาวตรงหน้าเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงุนงง เสียงเล็กๆใสๆของเธอทำให้พลอยจิตนึกถึงเด็กสาวตัวน้อยแถวบ้านเธอ แม้เสียงของเด็กสาวตรงหน้าจะเล็กและใส แต่มันก็กังวานก้องไปทั่วตึกทรงยุโรปหลังนี้ พลอยจิตเหลือบเห็นทุกๆคนที่ยืนล้อมร่างของเด็กสาวคนนั้นชะงักแข็งค้างเหมือนมีใครมากดหยุดเวลาเอาไว้ “ ก็มันน่าขำน่ะซี..” หล่อนกลืนน้ำลายก่อนจะกล่าวต่อ “ฉันฝันว่าฉันป็นผี แล้วฉันก็มาเจอผีในฝันอีกต่อนึง! เธอว่าน่าขำไหมละ!”  แล้วพลอยจิตก็หัวเราะต่อ แต่เป็นการหัวเราะแบบฝืดเคือง เด็กสาวคนนั้นส่ายหน้าจนผมยาวหยักศกของเธอกระจายไปมา เมื่อยามเป็นคนคงดูน่ารัก แต่ตอนนี้เจ้าหล่อนเป็นผี! พลอยจิตคิดว่าคงไม่น่ารัก อาจจะทำให้ดูน่ากลัวเสียมากกว่า “คุณขาจะกลัวไปทำไมค่ะ ในเมื่อยามนี้ แย้มกับคุณขาก็เป็นผีเหมือนกัน” พลอยจิตยิ้มแหยๆให้กับเด็กสาวนัยน์ตาโศกตรงหน้า หล่อนไม่ยักคิดว่าหล่อนกับคุณแย้มใจจะเป็นผีเหมือนกัน เพราะถ้าแค่หล่อนตื่น หล่อนก็จะมีชีวิตแบบสมบูรณ์อยู่ในโลกแห่งความจริง เด็กสาวตรงหน้ายิ้มแย้มเหมือนรู้ถึงความคิดของหล่อน... เธอสะบัดหน้าไปมาจนผมหน้าม้ากระจายอีกครั้ง “คุณขาจะไม่ได้กลับไปหรอก” พลอยจิตขนลุกซู่ ตามองเด็กสาวที่ตอนนี้ก้มหน้ามองพื้นหินอ่อน “คุณขาต้องอยู่ที่นี่ คุณขาต้องแก้ไข คุณขาต้องสานต่อ คุณขาต้องทำให้เรื่องดำเนินต่อ” พลอยจิตมองเด็กสาวคนนั้นที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา... เธอเห็นหยดเลือดสีแดงที่ค่อยๆหยดลงบนพื้นหินอ่อน สีแดงตัดกับพื้นสีขาว เธออยากจะหันหลังกลับและวิ่งออกไปจากที่นี่ตรงนี้ แต่เธอก็ทำไม่ได้ เพราะเหมือนกับมีใครตอกตะปูตัวใหญ่ตรึงร่างเธอไว้ มันชาไปหมด “คุณขา....” พลอยจิตตาเบิกกว้างขึ้น  เสียงเล็กๆใสๆนั้นเนิบกว่าที่ควรจะเป็น  “คุณขา....สานต่อมันที แย้มยังไม่อยากไป แต่แย้มต้องไป” ใบหน้าเละๆช้ำเลือดช้ำหนองกำลังมองมาที่เธอ ลูกกะตาห้อยย้อยแปะไว้ที่แก้ม เลือดสีแดงสดอาบทั่วใบหน้า พลอยจิตรู้สึกกลัวจับใจ อยากจะพูดอะไรออกมาแต่ก็พูดไม่ได้ พลันนั้นเอง แขนผอมกะหร่องแต่ดูช้ำเลือดช้ำหนองก็ยื่นมาจับขาเธอเอาไว้! พลอยจิตพยายามสะบัดขาหนีและพยายามที่จะถอยหลัง แต่ทว่าตะปูตัวที่ตอกเธอไว้นั่นแน่นหนาเหลือเกิน  เธอกรี๊ดออกมาโดยไร้เสียง สบสายตากับดวงหน้าที่เคยจิ้มลิ้ม “คุณขา... แย้มรู้ว่าทำแบบนี้มันผิด แย้มอาจไม่ได้เกิดเป็นคนอีกแล้วในชาติหน้า แต่คุณขา ต้องช่วยแย้ม...ช่วยแย้มที ช่วยแย้มด้วย แย้มยังเด็กเกินไป” เด็กสาวตรงหน้าเอามืออีกข้างปิดใบหน้าก่อนจะเอาแต่คร่ำครวญอยู่แบบนี้กลับไปกลับมา.. พลอยจิตหลับตาปี๋พยายามไม่ฟัง. แต่ซักพักเสียงนั้นก็เงียบไป... พลอยจิตพยายามขยับเท้าดู หล่อนทดสอบดูจนแน่ใจว่ามันใช้การได้เหมือนเดิม ยังคงขยับได้และน่าจะวิ่งได้ พลอยจิตลืมตาขึ้นตั้งใจออกตัววิ่ง.. ทันทีที่หล่อนลืมตา  หล่อนก็รู้แล้วว่าหล่อนนั้นคิดผิด! จากคุณ : มิสซิสคัลเลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:45:57

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อเม้น 6 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 04:01:15 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 04:00:28 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 03:59:28 จากคุณ : มิสซิสคัลเลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:46:15

ความคิดเห็นที่ 5 ติดตามและคอมเม้นแสดงความคิดเห็นกันได้ที่นี่ : http://www.hongsamut.com/writerdetail.php?writerid=2264  ปล. นี่คือเรื่องแรกของเราค่ะ ติชมได้เต็มที่ ไม่ต้องกลัวเรางอน อยากได้คำคิชมแบบตรงไปตรงมา จะได้รู้จุดด้อยของเราค่ะ เพราะตั้งใจจะนำต้นฉบับไปส่ง สนพ. โดยเฉพาะค่ะ  จากคุณ : มิสซิสคัลเลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:52:10

ความคิดเห็นที่ 6 นัยน์ตาปูดโปนข้างหนึ่งกำลังจ้องตากับหล่อนในระยะประชิดตัว เธอกะระยะห่างคร่าวๆได้ว่า คงไม่เกินหนึ่งไม่บรรทัด ขนบริเวณท้ายทอยของเธอลุกซู่ขึ้นมา ขณะประสานสายตากับแววตาที่ตัวของหล่อนเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเจ้าของสายตาอยู่ในอารมณ์ใด ...อาฆาตแค้นที่หล่อนพยายามจะหนี หรือยังคงขอความช่วยเหลือจากหล่อนอยู่   พลอยจิตพยายามจะหลับตาลงอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับทำไม่ได้ เธอรู้สึกราวกับว่าตัวแข็งค้างไปทั้งตัว! “จะเอายังไงกับฉัน..” หญิงสาวทำใจกล้าสู้ ใบหน้าเละๆช้ำเลือดช้ำหนอง ทำแววตาเหมือนพึงพอใจ ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่คอของหล่อน... พลอยจิตสะดุ้งเฮือกกับมือผอมกะหร่องแต่แข็งแรงที่กำลังกุมรอบคอเธอเอาไว้ “นี่! ปล่อยฉันนะ!” พลอยจิตพยายามดิ้น แต่แรงของเด็กสาวคนนี้มีมากเกินไป แม้เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวด ทว่าเธอกลับรู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”  เมื่อสู้แรงไม่ได้ หล่อนจึงพยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแทน โดยลืมนึกไปว่า ไม่มีใครได้ยินเสียงของหล่อน.. แย้มใจกำลังมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างชั่งใจ..คุณขาของหล่อนกำลังพยายามต่อสู้กับหล่อนเอง หล่อนรู้ว่าคุณขาจะไม่มีวันชนะหล่อน เพราะถ้าเทียบกันแล้ว คุณขาของหล่อนก็แค่จิตที่ออกจากร่างมาเที่ยวเล่น ไม่เหมือนกับหล่อน ที่เป็นวิญญาณเต็มตัว และยังแฝงไปด้วยกิเลสของการไม่ยอมตายเข้าไปอีก.. ได้เวลาแล้ว.. หล่อนรู้สึกได้ หล่อนรู้ รู้ว่ามีคนจะเข้ามารับตัวหล่อนไป.. หล่อนหมดกรรม ณ ที่แห่งนี้แล้ว... แต่ใช่ว่ากายของหล่อนจะต้องสลายไปตาม หล่อนยังมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย หล่อนยังไปไม่ได้! ..แย้มใจกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะออกแรงบีบเข้าไปอีก ส่งผลให้หญิงสาวตรงหน้าดิ้นหนักขึ้นไปอีก แย้มใจพึมพำอโหสิก่อนจะจัดการคืนชีวิตให้กับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง... พลอยจิตตาเบิกค้าง...ฉับพลันรู้สึกเหมือนร่างถูกเหวี่ยงและถูกดูดด้วยอะไรบางอย่างที่ตัวหล่อนเองก็ไม่รู้จัก... เสี้ยวนาทีนั้น..ใบหน้าของเด็กสาวก็กลับมางดงามดังเดิม พลอยจิตทันเห็นรอยยิ้มที่แสนจะงดงามและบริสุทธิ์ของคุณแย้มใจ..คุณแย้มใจถอนสายบัวให้หล่อน ..ทำเหมือนกับว่าจะได้พบกันเป็นครั้งสุดท้าย และแล้วสติของหล่อนก็วูบลง! แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 04:03:03 จากคุณ : มิสซิสคัลเลน เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 04:01:51

ความคิดเห็นที่ 7 ความเห็นที่ 1 - 2 - 3 ตัวหนังสือค่อนข้างอ่านลำบาก ความเห็นแรกสุดและความเห็นที่ 6 อ่านง่ายสบายตากว่าเยอะครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 19:29:41