ความคิดเห็นที่ 1 “เรมี่...อ้อ! พวกเจ้าสู้ ‘เขา’ ไม่ได้หรอก แล้วก็ไม่ต้องห่วง อีกไม่นานเซนีก็ต้องใช้พวกเจ้าช่วยงาน โดยเฉพาะใช้จัดการกับเรมี่” เอร่ายิ้มบางเมื่อคิดถึงเรื่องสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้น แล้วก็นึกขึ้นได้ถึงธุระของตัวเอง “เพเนวา หลังจากนี้ กระจกทุกบานที่ฉันเข้าใกล้ในคฤหาสน์นี้ให้เชื่อมเข้ากับกระจกที่ห้องของเซนี อีกสักพักฉันจะกลับไปทางนั้น บอกเซนีด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง” ให้มันรู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร แค่หนีจากป่ามนตร์ดำแค่นี้ไม่ได้ก็คงไม่ต้องทำอะไรแล้ว จะเข้าไปคลุกคลีอยู่กับพวกเงาแห่งชาโดว์ได้ ข้อแรกคือต้องรู้จักจัดการแก้ปัญหาเรื่องจุดอ่อนของตัวเองเสียก่อน แล้วเธอก็อยากหนีไปต่อหน้าพวกมันด้วย ไม่ใช่ตอนนี้ “เจ้าค่ะ” เพเนวาตัวน้อยรับคำจากนั้นก็หายตัวไป เอร่ารีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามากดห้ามเลือดเอาไว้ เลือดทุกหยดของแม่มดเป็นสิ่งสำคัญที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังเวทมนตร์ โดยเฉพาะเลือดของเธอที่ต้องห้ามไม่ให้ตกลงสู่ผืนดินแม้แต่หยดเดียว เพราะถ้าใครขโมยมันไปได้เรื่องใหญ่และยุ่งยากทั้งหลายก็จะตามมาไม่รู้จบ ส่วนเลือดบนกระจกนั้นเป็นเครื่องสังเวยให้กับการใช้มนตร์ดำ เพราะฉะนั้นมันจึงหายไปอย่างไร้ร่องรอยไม่จำเป็นต้องห่วง น่าเสียดายที่เวทมนตร์ดำที่เธอใช้ได้กลับต้องใช้ผ่านเลือดเท่านั้น ปกติแล้วแม่มดขาวไม่สามารถใช้เวทมนตร์ดำได้ เว้นแต่ว่าแม่มดขาวตนนั้นจะมีเชื้อสายของพวกเผ่าที่เกี่ยวข้องกับมนตร์ดำจึงจะสามารถใช้เวทมนตร์ดำได้ หากแต่เวทมนตร์สองสายที่ขัดกันจะทำให้ร่างกายอ่อนแอ ได้อย่างก็เสียอย่าง อยากได้อะไรก็ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน ...นี่คือกฎของธรรมชาติ ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ปกติเสียงเคาะประตูเพียงแค่นี้ย่อมไม่สามารถปลุกเอร่าขึ้นมาได้ แต่ที่นี่คือป่ามนตร์ดำ ต่อให้อยากนอนหลับแค่ไหนแต่ร่างกายก็ไม่ฟังคำสั่งของเธออยู่ดี ยิ่งอยู่ในป่านี้นานเท่าไหร่เลือดในกายของเธอก็ยิ่งขัดแย้งกันรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น แล้วในช่วงเวลาที่ร่างกายกำลังอ่อนแอแบบนี้อีก... เธอจะทำได้อะไรได้นอกจากจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตู “เชิญที่ห้องโถงด้านล่างครับ” เมื่อประตูเปิดขึ้น ชายผู้สวมหน้ากากทองคำคนใหม่ก็เอ่ยทันใด ท่าทาง ‘คนสำคัญ’ ของพวกมันคงจะมาถึงและพร้อมเจรจากับเธอแล้ว ชายผู้นั่งอยู่ตรงหน้าทำให้เอร่าถึงกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างพิศวง อึ้งและแทบจะปล่อยขำให้กับที่ครอบหัวทองคำแสนประหลาด ถึงแม้รอบที่ครอบหัวอันนี้จะพยายามแกะสลักให้งดงาม หากแต่มันก็ยังชวนให้ขำอยู่ดีเมื่อนึกว่ามีใครสักคนใส่หมวกกันน็อกทองคำนั่งวางท่าแบบเจ้าชายอยู่ในคฤหาสน์หลังโต ข้อดีของเจ้าหมวกกันน็อกทองคำนี้คือ มันจะทำให้อีกฝ่ายไม่เห็นถึงสีผม สีตา รวมถึงสีหน้าของผู้สวมใส่ เพราะเทคโนโลยีใด ๆ ก็ใช้ไม่ได้กับที่นี่ ต่อให้ย้อมสีผม ผมก็จะกลับเป็นสีเดิม วิธีนี้จึงดีที่สุดที่จะปกปิดตัวตน แม้มันจะสะดุดตาและชวนให้จ้องเอามาก ๆ ก็ตาม “สวัสดีครับคุณเอร่า หวังว่าการต้อนรับของเราคงเป็นที่พอใจ” น้ำเสียงของคนพูดถูกดัดเล็กน้อย หากแต่จากการสังเกตจากน้ำเสียง ร่างสูงสมส่วน มือที่โผล่พ้นเสื้อผ้า และบุคลิกโดยรวมแล้วทำให้เอร่าตัดสินได้ไม่ยากว่าคนตรงหน้าต้องมีอายุไม่ห่างจากเธอมากนัก “น้ำผลไม้อร่อยดีค่ะ ขอบคุณ” แสดงท่าทีเห็นได้ชัดว่าเธอไม่ปลื้มกับ ‘ขนมง่าย ๆ’ ที่อีกฝ่ายนำมามากนัก หากแต่น้ำผลไม้ในแก้วใบสวยออกจะเข้าทีอยู่... ใครใช้ให้โรสชอบวางยาในเครื่องดื่มมากกว่าในอาหารจนเธอคุ้นชินกับการแยกแยะพิษในเครื่องดื่มมากกว่าล่ะ ไม่อย่างนั้นขนมข้างหน้านี่ก็ออกจะยั่วน้ำลายอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว “นอนหลับสบายไหมครับ” เหมือนถามสารทุกข์สุกดิบธรรมดา หากแต่คำพูดนั้นก็แฝงนัยเอาไว้ไม่น้อย นั่นขึ้นอยู่กับว่าอีกฝ่ายรู้ข้อมูลของเธอมากแค่ไหน “ก็คงดีค่ะ เสียแต่ว่าเตียงแข็งไปนิด หมอนนิ่มไปหน่อย ส่วนผ้าห่มหนาเกินไป” ดูจากท่าทีสบาย ๆ นั่นแล้ว เอร่าคาดว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้ม ส่วนเธอเองก็กำลังยิ้มเหมือนกัน เพราะท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เธอพอจะเดาอะไรได้อีกหลายอย่าง... คน ๆ นี้เป็นหัวหน้าที่ใจเย็น ฉลาด ที่สำคัญคือเอาอกเอาใจเธอมากเสียด้วย นั่นอาจไม่ใช่เพราะ ‘คำสั่ง’ หากแต่เขาต่างหากที่เป็น ‘คนสั่ง’ ให้คนอื่น ๆ ปฏิบัติต่อเธอด้วยดี “ขออภัยครับ คราวหน้าทางเราจะปรับปรุงให้ดีกว่านี้” “ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เพราะคงไม่มีคราวหน้าอีก” เอร่าตัดบท “อะไร ๆ ในโลกนี้ไม่เคยแน่นอนเสียที เผื่อไว้บ้างก็ดีไม่น้อยนะครับ... ชีวิตคนเราเองก็แสนสั้น ใครจะรู้ครับ... พรุ่งนี้เราอาจจะโดนลูกศรพุ่งใส่โดยไม่รู้ตัว หรืออาจพลาดตกลงไปในสระน้ำก็ได้” คำพูดกับท่าทีสบาย ๆ นอกจากจะทำให้เอร่าหมั่นไส้แล้วมันยังทำให้เธอต้องกำแก้วในมือแน่น ก็เล่นประกาศโจ่งแจ้งเสียขนาดนี้ว่าลูกศรเวทสูญหายที่พุ่งใส่หัวของเธอเมื่อครั้งงานวันเกิดของเทียร์ และการที่เทียร์ตกน้ำเมื่อไม่นานมานี้เป็นฝีมือของพวกมัน แบบนี้แล้วจะไม่ให้เธอเจ็บใจได้ยังไง ลูกศรเวทสูญหายจะทำลายเวทมนตร์โดยไม่ทำร้ายร่างกาย แปลว่าพวกมันคิดแค่ทำลายเวทมนตร์แต่ไม่คิดฆ่าเธอ แต่เวทมนตร์คือสิ่งที่สำคัญมากในชีวิตเอร่า และที่สำคัญที่สุดคือการที่พวกมันคิดฆ่าเทียร์ ไม่ว่ายังไงเอร่าก็ไม่มีวันปล่อยเรื่องนี้ไปเฉย ๆ แน่ “นั่นสิคะ อะไร ๆ ก็ไม่แน่นอนจริง ๆ เพราะฉันเองก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ไปทำอะไรไว้ ไม่เข้าใจว่าทำไมมิสเทรสถึงได้เจอแต่เรื่องร้ายไม่รู้จบ” ไม่รู้เธอไปทำอะไรไว้ พวกมันถึงได้มาจองล้างจองผลาญกับพวกเธอแทนที่จะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น... ทั้ง ๆ ที่การประกาศตัวเป็นศัตรูกับเธอก็เท่ากับประกาศตัวเป็นศัตรูกับชาโดว์แท้ ๆ “ผมว่าบางทีเรื่องร้าย ๆ อาจจะผ่านพ้นไป ที่ผ่านมามันก็แค่มาเตือนไม่ให้ทำอะไรไม่ดีเท่านั้นครับ อย่าคิดมากเลย” ท่าทีและน้ำเสียงปลอบโยนทำให้มือของเอร่ากำแน่นขึ้นเสียจนกลัวว่าแก้วจะแตกคามือ ...พวกมันกล้าขู่เธอ! บอกว่าที่ผ่านมาทั้งเรื่องลูกศรบ้านั่นและเรื่องที่เทียร์ตกน้ำเป็นเพียงแค่การเตือนเท่านั้น! ...แม้จะโกรธหากแต่ความเป็นนักแสดงก็ยังทำให้ใบหน้ารักษารอยยิ้มหวานได้เป็นอย่างดี “นั่นสิคะ ฉันเองก็คงคิดมากไป ใครทำอะไรไว้ก็คงได้อย่างนั้น ฉันเองก็ไม่เคยลงมือทำอะไรใครก่อนสักที ได้แต่ตอบโต้ไปเมื่อจำเป็นเท่านั้น” ...เธอไม่เคยไปทำอะไรพวกมันก่อน ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องมาขู่กันแบบนี้... “ธรรมชาติเครนิสของเราก็ออกจะสวยดี สังคมก็แสนสงบสุข เมื่อคุณเอร่าไม่ได้ทำอะไรก็คงไม่มีใครไปทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองหรอกมั้งครับ” ...แปลว่าอย่าได้ยื่นมือเข้ามายุ่งเกี่ยวในสงครามของกษัตริย์แห่งเครนิสกับพวกกบฏสินะ... “ก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ ลมของเครนิสเราพัดเย็นสบายดีอยู่แล้ว ถ้ามันไม่พัดฝุ่นเข้าตา ก็คงไม่จำเป็นต้องเอามือไปขยี้ตาเพื่อเอาฝุ่นออก จริงไหมคะ” ...เรื่องของเครนิสเธอไม่ยุ่งอยู่แล้ว อย่าได้มายุ่งกับเธออีกก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน... “ก็คงเป็นเช่นนั้นครับ” พออีกฝ่ายพูดจบแล้วเอร่าก็ยิ้มหวานเป็นการตอบรับ เธอดื่มน้ำผลไม้จนหมดแล้วถือแก้วไว้ในมือ ร่างบางลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่หน้ารูปถ่ายขนาดใหญ่เท่าตัวคนจริงในกรอบกระจกสวยหรู เอร่าจ้องรูปชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาและเส้นผมสีรัตติกาลผู้เป็นเจ้าของทุกสิ่งในป่ามนตร์ดำที่แม้จะสิ้นชีพไปแล้วแต่ยังไม่สิ้นฤทธิ์ตรงหน้าแล้วก็ยิ้มหวาน แม้ไม่ต้องอ่านคำอธิบายใต้ภาพเธอก็รู้ว่าชายผู้นี้คือปีศาจดำตัวสุดท้ายเมื่อหลายพันปีก่อน ...อาจเป็นเพราะแววตาเด็ดเดี่ยวแต่แสนเศร้าในภาพ เพราะแหวนวงสวยร้อยด้วยสร้อยสีเงินที่ชายหนุ่มห้อยคอไว้ เพราะบุคลิกของเขาที่ก่อให้เกิดความรู้สึกคุ้นเคย หรืออาจเป็นเพราะวิญญาณในร่างเธอกำลังร่ำร้องถึงอะไรบางอย่างก็เป็นได้... “มาอยู่ที่นี่นานแล้ว มีงานรอให้ทำอีกเยอะ คงได้เวลาที่ฉันต้องกลับเสียที” เธอเอ่ยขึ้นในที่สุด หมดเวลากับที่นี่ไปมากแล้ว... เวลาของเธอเองก็เหลือน้อยลงทุกที “เดี๋ยวผมให้รถไปส่ง” “ไม่ต้องค่ะ ลาก่อน หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก” เอร่ายิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินเข้ากรอบรูปกระจกหายไป ทิ้งไว้แต่เพียงความตกตะลึงของอีกฝ่าย และสิ่งที่เหนือความคาดหมายของกาลเวลา ...อย่างน้อยข้อดีของการมาในครั้งนี้ก็คือ เธอได้แก้วใบสวยติดมือกลับไปฝากโรสแล้ว... ---***---***---***---***--- “เอร่า” เสียงเรียกดังขึ้นหลังจากเทียร์ประตูเข้ามาในห้องทำงานสีขาว และความนิ่งเงียบของเจ้าของห้องก็ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจ ไม่บ่อยนักที่เอร่าจะนั่งนิ่งและทำสีหน้าเรียบเฉยขนาดนี้ “เอร่า” เทียร์เอ่ยเรียกอีกครั้งให้อีกฝ่ายรู้ตัว เอร่าหันมามองแต่ไม่ได้ทักทายอะไรนอกจากพยักหน้ารับเบาๆ แล้วนิ่งเงียบไปจนผิดวิสัย “เกิดอะไรขึ้น” คราวนี้เทียร์นั่งลงแล้วเอามือจับแก้มเอร่าไว้ทั้งสองข้างเพื่อล็อกไว้ไม่ให้หันไปสนใจอย่างอื่น ท่าทางบ่งบอกชัดเจนเลยว่าถ้าไม่เล่าเธอไม่ยอมจบง่ายๆ แน่ “พวกมันขู่ฉัน... มันจะทำลายมิสเทรสถ้าเรายื่นมือเข้าไปยุ่งแม้แต่เพียงนิดเดียว หรือถ้าเห็นว่าเป็นอันตราย พวกมันก็พร้อมที่จะกำจัดโดยไม่ลังเล แต่ดูเหมือนมันจะยกเว้นฉันไว้คนเดียว ...ถ้ากำจัดมิสเทรสคนอื่นและปล่อยฉันไว้ ยังไงซะฉันก็ต้องแก้แค้นอยู่ดี” เอร่าตอบและทำตัวผ่อนคลายมากขึ้นเพื่อให้เทียร์สบายใจเมื่อเห็นว่าเทียร์ชักกังวลไปด้วย “อาจเป็นเพราะใครสักคนในนั้นที่ตัดเธอไม่ขาด เธอน่าจะรู้ดีว่าใคร” “ทั้งที่ฉันเป็นคนที่น่ากำจัดที่สุดอย่างนั้นเหรอ” ...หากเป็นเธอ เสี้ยนหนามที่ใหญ่ขนาดนี้เป็นสิ่งแรกที่ควรกำจัดให้สิ้นซาก... “เธอยังมีประโยชน์กับ ‘เขา’ อยู่” เทียร์วิเคราะห์และเอ่ยออกมาในที่สุด จะประโยชน์ทางการเมืองหรือประโยชน์ทางใจสำหรับอีกฝ่ายก็น่าจะเก็บเอร่าเอาไว้ทั้งนั้น แต่ข้อเสียที่จะตามมาจากการเก็บตัวอันตรายที่สุดอย่างเอร่าเอาไว้นี่ก็น่าคิดอยู่เหมือนกัน “ทั้งๆ ที่ฉันไม่มีทางให้ความร่วมมือ...” “ถ้าถึงขนาดกำจัดมิสเทรสคนอื่นๆ ได้ล่ะก็ พวกมันคงคิดว่าการหาทางควบคุมเธอคงไม่ใช่เรื่องยาก โดยเฉพาะ ‘เขา’ ที่รู้จักเธอดี” “มันไม่รู้จักฉัน” เอร่าตอบทันควัน จาก ‘เขา’ เปลี่ยนเป็น ‘มัน’ ได้ในชั่วอึดใจ “เคยรู้จัก และคิดว่าคงรู้จัก... น่าจะติดตามและวิเคราะห์นิสัยเธอในตอนนี้อยู่นานพอดูเสียด้วย” นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เอร่าเป็นฝ่ายคิดอะไรไม่ออกและเทียร์เป็นคนวิเคราะห์และตอบคำถามให้ หากใครมาเห็นคงแปลกใจพอดู “งั้นฉันก็ควรทำให้พวกมันรู้จักสินะ ว่าพวกมันคิดผิดมายุ่งกับฉัน” รอยยิ้มเหี้ยมที่มุมปากทำให้เทียร์นึกเสียวสันหลังวาบอยู่ในใจ “ตอนนี้เธอไม่ไหวหรอก ให้ฉันจัดการเองดีกว่า” “ไม่!” เอร่าตอบทันควันพลางเชิดหน้าขึ้น นิสัยดื้อรั้นที่น้อยครั้งนักจะโผล่ออกมาให้เห็นทำให้เทียร์ที่ได้ชื่อว่าดื้อยังต้องปวดหัว “งั้นเอาเบาๆ แบบไม่ให้พวกนั้นรู้ตัวก่อน ไม่อย่างนั้นถ้าโต้ตอบกันไปมาจะกลายเป็นว่าเราก่อสงครามกับพวกนั้นแทน” จากคุณ : arissina (arissina) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:57:06

ความคิดเห็นที่ 2 “วันนี้เธอแปลกๆ นะเทียร์ เห็นปกติยุส่งให้ฉันกำจัดพวกมันทุกที” เจ้าของห้องหันมาถามเธออย่างแปลกใจ ส่วนเทียร์ก็ได้แต่ถอนหายใจไปหนึ่งเฮือกแล้วตอบแบบเซ็งๆ “ก็ตอนนี้เธอกำลังโกรธ แล้วพอโกรธเธอก็จะประมาท” “ฉันเจ็บใจ แล้วก็ไม่ชอบถูกเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว แถมยังถูกข่มขู่อีก... พวกมันรู้จักฉันน้อยไปจริงๆ” “หรืออาจจะรู้จักมากไป แล้วดึงเธอเข้าสู่เกม กำจัดคนอื่นๆ ในมิสเทรสซะ จากนั้นก็ทำให้เธอโทษว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ” เทียร์ว่าไปอีกแนวทางหนึ่ง ซึ่งไม่ว่าจะจริงหรือไม่ อย่างน้อยก็ได้เตือนสติของเอร่าไม่ให้ทำอะไรบุ่มบ่าม “ความประมาทเป็นหนทางสู่ความตาย” เอร่าเอ่ยถ้อยคำที่ตอกย้ำอยู่ในใจบ่อยๆ กี่ครั้งแล้วที่ความประมาทนำเธอสู่อันตราย กระทั่งนำคนรอบข้างเธอสู่ความตายไปด้วย พอคิดแล้วก็ใจเย็นลงอีกนิดและไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนมากขึ้น “เพชรต้านเวท” ประโยคนี้ของเอร่าที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้นทำให้เทียร์ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยว่าเอร่าคิดไปถึงไหน ใช่เรื่องเดียวกันหรือเปล่า “ฉันว่าจะไปเอามานานแล้ว เพชรต้านเวทยิ่งอยู่ที่พวกมันนานยิ่งอันตราย ถึงเวลาต้องไปเอามาเสียที” แล้วเพชรนั่นก็เป็นสมบัติประจำเผ่าไกเร็ท เพราะฉะนั้นมันควรจะเป็นของมาย ไม่ใช่ให้ใครแย่งชิงไปใช้ในทางที่ผิด ว่าแล้วท่านผู้บริหารสูงสุดก็กดปุ่มเพื่อเรียกผู้ช่วยเลขาฯ เข้ามาทันใด “เรลีส เข้ามาข้างใน” หนึ่งในเหตุผลที่เอร่าเก็บเรลีสเอาไว้ ก็เพราะหล่อนมีพลังจิตในการค้นหา ทั้งสิ่งของ ทั้งคน แทบไม่มีอะไรที่ใช้พลังแล้วจะหาไม่เจอ แต่คนที่รู้ก็มีแค่ตัวเรลีสเอง บรัส และเธอเท่านั้น ไม่นานนักประตูสีขาวก็เปิดออก หญิงสาวร่างเล็กก้าวเข้ามาในห้อง สิ่งแรกที่สะดุดตาคือแก้วใบสวยซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเจ้านาย และพอเจ้าของห้องเห็นสายตาของอีกฝ่ายถึงได้นึกขึ้นได้เรื่องแก้วใบนี้ “เดี๋ยวเอาแก้วใบนี้ไปให้โรส บอกว่าฉันฝากเอาไปทำลาย หรือไม่ก็ขายทอดตลาดแล้วเอาเงินไปบริจาค” คำพูดของเอร่าทำให้เทียร์เบิกตาโต “เธอให้โรสเอาของที่ตัวเองอยากได้ไปทำลายหรือไม่ก็ขายทิ้งเนี่ยนะ ใจร้ายจริงๆ” “มันเป็นของสกปรกจากคนสกปรก ไม่มีค่าคู่ควรกับโรสหรอก” “ก็จริงของเธอ” เทียร์พยักหน้าเห็นด้วย ความจริงถ้าดูจากความเกลียดของเอร่าที่มีต่อเจ้าของแก้ว เจ้าตัวคงอยากจะทำลายทิ้งเองด้วยซ้ำ “ได้ค่ะ” เรลีสจะเข้ามารับแก้วบนโต๊ะ แต่เห็นอีกฝ่ายทำมือให้หยุดเสียก่อน “ฉันมีงานให้เธอทำก่อน” เอร่าหยิบข้อมูลและรูปภาพจากลิ้นชักขึ้นมาวางลงบนโต๊ะแล้วบอกให้เรลีสไปหยิบเก้าอี้อีกตัวมานั่ง บ่งบอกว่าเรื่องนี้คงต้องคุยกันอีกยาว “ฉันอยากให้เธอค้นหามันให้หน่อย ลองใช้พลังค้นหาดู น่าจะอยู่ในป่ามนตร์ดำ” “แต่ป่านั่น...” เรลีสไม่มั่นใจว่าพลังของตัวเองสามารถใช้ในพื้นที่ป่านั้นได้ “ของวิเศษที่เธอใช้เป็นตัวค้นหามาจากปีศาจดำ คิดว่าน่าจะใช้ได้ แล้วก็นี่คือเลือดของแม่มดดำช่วยเพิ่มพลัง” เอร่าโยนขวดแก้วใบเล็กที่บรรจุเลือดสีสดให้กับเรลีส เธอศึกษาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับพลังของเรลีสจนแทบจะรู้ดียิ่งกว่าเจ้าตัว ส่วนเทียร์ก็แอบอึ้งไปเล็กน้อย ...รู้แบบนี้ใช้เรลีสค้นหาเอร่าตั้งแต่แรกก็คงดี แล้วก็ไปกรีดเลือดพ่อมดดำมาใช้ช่วยเพิ่มพลังและความสะใจ... “ฉันจะลองดูค่ะ” เรื่องที่ของวิเศษของเธอมาจากปีศาจดำเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย เพราะมันสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเธอมาหลายต่อหลายรุ่นจนไม่รู้ที่มา อีกอย่างคือเลือดของแม่มดเป็นของหายากมากจนแทบจะเกินจินตนาการ ถึงใครๆ จะบอกว่ามันช่วยเพิ่มพลังเวทมนตร์ได้ แต่ก็ไม่เห็นเคยมีใครได้มาสักที เรลีสถอดสร้อยเส้นเล็กออกมาจากคอ ตัวจี้เป็นสีทองเช่นเดียวกับสร้อยและดูเหมือนสร้อยทองที่มีจี้รูปหัวใจธรรมดาไม่สะดุดตาอะไร หากใครจะรู้ว่านี่คือของล้ำค่าอย่างหนึ่งที่เคยเกิดการแย่งชิงกันในหมู่ปีศาจดำเมื่อหลายพันปีก่อน หญิงสาวเอาเลือดราดลงไปบนจี้แล้วเพ่งมองจี้รูปหัวใจสีทองคำพลางคิดถึงเพชรต้านเวทที่เอร่าให้ค้นหา เวลาผ่านไปเพียงครู่หนึ่งตัวจี้ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและเปล่งแสงสีเดียวกันออกมาอ่อนๆ สายลมหมุนวนรอบห้องจนพัดเอกสารต่างๆ ปลิวว่อนทั้งที่ไม่ได้เปิดหน้าต่าง แต่คนที่อยู่จุดศูนย์กลางพายุหมุนเล็กๆ อย่างเรลีส เทียร์ และเอร่าไม่ได้รับผลกระทบใดๆ จะมีก็แต่บรรยากาศกดดันจากพลังที่ส่งออกมาที่ทำให้เอร่าทรุดลงไปกับพื้นเพราะเวทมนตร์ดำจากสร้อยนั้นต้านกับเวทมนตร์ขาวของเธอ “เอร่า!” เทียร์ร้องเมื่อเห็นคนข้างตัวทรุดลงไป “ไม่เป็นไร” ปากบอกอย่างนั้นแต่เหงื่อกลับผุดพรายขึ้นบนใบหน้า เอร่าส่งสายตาบอกเรลีสให้ทำต่อไปไม่ต้องห่วงเธอ แล้วจับมือของเทียร์ที่กำเสียแน่นให้คลายความตกใจ ที่เธอเป็นแบบนี้ก็เพราะพลังเวทมนตร์เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยพยุงชีวิต ดังนั้นพอมีอะไรมากระทบกับมันเลยส่งผลอย่างรุนแรง แถมพลังของสายเลือดในร่างกายยังต่อสู้กันตลอดเวลาเลยยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ระยะเวลาผ่านไปนานเหลือเกินในความรู้สึกของเอร่าที่เริ่มหอบหายใจ แล้วพายุหมุนขนาดย่อมก็สิ้นสุดลงพร้อมๆ กับที่หญิงสาวเจ้าของต้นกำเนิดของพลังทรุดตัวลงไปที่พื้นด้วยความหมดแรง หากแต่สติของเธอคงยังแจ่มชัดมากกว่าเจ้านายที่ดูอาการแย่เต็มทน “เอร่า เป็นอะไรไป” เทียร์ถามด้วยความกังวล เธอไม่เคยเห็นเอร่าดูแย่ขนาดนี้มาก่อน แวบหนึ่งที่เหมือนจะเห็นดวงตาของเอร่าเปลี่ยนสีไปทำให้เทียร์คิดว่าเธอตาฝาด เพราะเอร่าใช้เวทมนตร์ในการเปลี่ยนสีผมและตามานานเหลือเกิน นานจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ดังนั้นแม้แต่ในที่ซึ่งไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ก็ยังไม่สามารถทำให้มันเปลี่ยนจากสีดำที่ใช้อยู่เป็นสีเดิมที่ควรเป็นได้ “ไม่เป็นไร” หญิงสาวตอบเทียร์ด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงแล้วหันไปถามอีกคนแทนเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “เรลีส มันอยู่ที่ไหน” “คฤหาสน์ในป่ามนตร์ดำ” พอได้ยินแล้วเอร่าก็พยักหน้ารับช้าๆ คำตอบเป็นไปตามที่เธอคาดเดาไว้ “ฉันไปเอง” เทียร์อาสา “ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป... ฉันจะให้เซนีพาคนไปจัดการ” “แต่นี่เป็นเรื่องของเรา ฉันควรจะจัดการเอง” เทียร์ยังคงเถียง เธอไม่ชอบใจที่เอร่ากันเธอออกจากเรื่องอันตรายต่างๆ โดยเฉพาะหลังทาเรต้าตาย อาการนี้ของเอร่าและคนอื่นๆ ก็ยิ่งเป็นหนักขึ้น “มันอันตรายเกินไป ถ้านี่เป็นกลลวงก็เท่ากับฉันส่งเธอไปตาย” ...เหมือนกับที่เคยส่งทาเรต้าไปตาย... ประโยคหลังเอร่าได้แต่คิดในใจไม่ได้พูดมันออกมา แต่เธอรู้ว่าเทียร์เองก็รู้ดีกว่าทำไม “ฉันจะไม่ตาย และจะกลับมาพร้อมกับเพชรบ้านั่นด้วย!” เทียร์ตะโกนและจ้องมองเอร่าเหมือนจะให้อีกฝ่ายเชื่อมั่น ...เธอยังให้คำนิยามกับเพชรต้านเวทน้อยเกินไปด้วยซ้ำ เพราะเพชรเม็ดนี้ กษัตริย์เอรัลและราชินีราเดเวียร์ถึงกับต้องสิ้นชีพ รีเอตต้ากลายเป็นบุคคลหายสาบสูญ และเพราะเพชรเม็ดนี้เอราห์ทถึงได้โดนฆ่าล้างชนเผ่าได้อย่างง่ายดายโดนที่ต่อต้านอะไรแทบไม่ได้เลย แล้วเอร่ายังจะไม่ให้เธอเข้าไปยุ่งอีกหรือ “ไม่ได้นะเทียร์” เมื่อเห็นท่าทีแข็งกร้าวของอีกฝ่ายเอร่าก็ต้องเอาไม้อ่อนเข้าสู้ “ฉันเหลือแค่เธอเท่านั้นนะเทียร์ เราเหลือกันแค่สองคน เพราะฉะนั้นฉันถึงยอมให้เธอไปเสี่ยงไม่ได้” หญิงสาวเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายที่ยืนนิ่ง ที่ผ่านมาแค่พูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ กับอ้อมกอดอีกหน่อยเทียร์ก็มักจะใจอ่อน แต่คราวนี้กลับไม่เหมือนเดิม “แต่เธอกำลังจะทำให้ฉันไม่เหลือใคร ...ถ้าทุกอย่างยังเป็นแบบนี้ เธอก็จะจากฉันไปเหมือนกับทุกๆ คน” มือของเทียร์โอบกอดอีกฝ่ายแน่น แล้วพูดในสิ่งที่เธอตัดสินใจ “ขอโทษนะเอร่า แต่ฉันต้องไป ...ขอพลังให้ฉันด้วย!” ในวินาทีหลังจากเทียร์เอ่ยคำพูดนั้น เปลวไฟสีขาวโอบรอบตัวเธอไว้แล้วพาร่างบางหายลับไปจากสายตา...สู่ป่ามนตร์ดำ สิ่งที่ทิ้งไว้เบื้องหลังคือเอร่าที่ถูกดูดพลังเวทมนตร์ไปมากมายอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว! “คุณเอร่า!” เรลีสที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดร้องขึ้นเมื่อร่างของเจ้านายทรุดลงที่พื้น และยิ่งตกใจเมื่อเห็นนัยน์ตาคู่นั้นกำลังเปลี่ยนสีไปมาอย่างไม่เคยเป็น “โทรศัพท์” เสียงที่เอ่ยบอกอีกฝ่ายเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ ในวินาทีที่พลังเวทมนตร์ส่วนใหญ่หายไปทำให้แม้แต่การหายใจก็กลายเป็นเรื่องที่ยากลำบาก “โทร...หา...ออส” “แต่...” “เร็ว” ดวงตาที่เริ่มพร่ามัวบ่งบอกว่าเธอกำลังจะหมดสติทำให้เอร่าเร่งอีกฝ่ายเร็วขึ้น ถ้าทำได้ต่อให้ต้องคลานไปโทรศัพท์เองเธอก็จะทำ เพราะยิ่งช้ามากเท่าไหร่ เทียร์ก็ยิ่งตกอยู่ในอัตรายมากขึ้นเท่านั้น “ค่ะๆ” เรลีสรีบหยิบโทรศัพท์ที่ตัวขึ้นมาแล้วต่อสายทันที เธอนึกขอบคุณอยู่ในใจที่ชาโดว์ให้โทรศัพท์ที่บันทึกเบอร์โทรผู้บริหารทุกคนมา พอโทรหาออสติดเธอก็รีบบอกอีกฝ่ายว่าเอร่าต้องการคุยด้วยด่วน “ได้แล้วค่ะ” หญิงสาวยื่นโทรศัพท์ไปใกล้หน้าของเอร่าที่ซีดลงทุกที เนื้อตัวที่เริ่มเย็นลงของเจ้านายทำให้เธอยิ่งตกใจ “เอร่า มีอะไร” น้ำเสียงปลายสายถามขึ้นอย่างงุนงง เอร่าไม่เคยให้เลขาฯ ต่อโทรศัพท์ถึงเขา ปกติเธอจะติดต่อเขาเองโดยตรง “ช่วย...เทียร์...ด้วย” ว่าแล้วก็รวบรวมพลังเวทมนตร์เฮือกสุดท้ายส่งออสที่ยังไม่รู้เรื่องรู้ราวไปช่วยเทียร์ “คุณเอร่า!” เรลีสร้องขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างของเอร่าแน่นิ่งไป ตอนนี้เอร่าไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว เธอฝากความหวังสุดท้ายไว้กับออส หวังว่าเขาคงช่วยเทียร์ได้ ...พ่อมดดำ คือความหวังสุดท้ายของเธอ... ------------------------------------------------------------------------------------------------------- aris : แล้วพบกับตอนที่ 41 อดีต ปัจจุบัน และอนาคต เร็วๆ นี้ค่ะ >> ทีแรกจะแบ่งบทที่ 40 ออกเป็นครึ่งแรกและครึ่งหลัง แต่เนื่องจากมันยาวพอจะได้บทนึงเลยตัดสินใจแยกบทดีกว่า บทหน้าออสกับเทียร์จะมาพร้อมกับเรื่องราวและข้อมูลมากมายให้ได้รู้กันค่ะ ^^ [บทหน้าข้อมูลเยอะพอสมควรเลยเชียว รวมถึงเป็นจุดสำคัญที่จะบอกเรื่องราวหลังจากนี้อีกด้วย] ปล.จะเปิดเทอมอีกแล้ว เวลาจะน้อยลงอีกแล้ว แต่จะพยายามอัพนะคะ ขอโทษที่อัพช้ามากๆ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้เสมอมา ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ ^^ ปล2. 31 ตุลาคมที่ผ่านมา Happy Halloween และ HBD เทียร์ค่ะ (อ่า...เขียนเรื่องนี้มาตั้งแต่อายุน้อยกว่าเทียร์ จนตอนนี้อายุแอบเลยเทียร์ไปแล้ว) จากคุณ : arissina (arissina) เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 03:57:45