ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มมีแววตารับรู้ ก่อนสนทนากับคนทางปลายสายต่ออีกเล็กน้อย ท่าทางเขาเหมือนรับคำอะไรบางอย่างก่อนหันมาเจรจากับคนป่วยอย่างเป็นจริงเป็นจัง “ดีดี้  ผมเข้าใจ เอาเป็นว่าถ้าคุณต้องการไปโรงพยาบาลจริงๆ ราชจะแนะนำให้ว่าควรไปที่ไหน  และผมจะไปด้วย ดีไหมครับ เผื่อว่าคุณอาจมีปัญหาด้านการสื่อสาร และผมช่วยได้  ผมว่างไม่มีธุระที่ไหน และตอนนี้ ก็เย็นมากแล้วด้วย แท๊กซี่ที่นี่ คนขับก็ไม่ได้พูดภาษาอังกฤษกันทุกคนนะครับ  เอาล่ะ เดี๋ยวราชมา อีกไม่เกินสามนาที แล้วเราไปกันเลย” ชั่วเวลาไม่นานตามที่จิมมี่คาดคะเน หญิงสาวก็เห็น ‘คุณหมอ’ พาร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในโรงแรมอย่างรวดเร็ว น่าประหลาด ที่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินมาถึงมุมรับแขก   ผู้จัดการโรงแรมซึ่งเป็นเจ้าของเองด้วยก็รี่เข้าไปต้อนรับชายหนุ่มด้วยอาการนอบน้อมสุภาพผิดหูผิดตา ก่อนที่จะรับคำอะไรกับชายหนุ่มเบาๆ “มิส  คุณคงไม่ต้องการไปโรงพยาบาลแล้วใช่ไหมครับ ท่านนี้คือนายแพทย์ และบอกว่าท่านเป็นเพื่อนของคุณ “ เสียงผู้จัดการบอกกล่าว และราชเองก็นั่งลงใก้ลๆพร้อมเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษนุ่มนวลกับคนป่วยโดยตรง “จิมมี่โทรไปบอก บ้านผมอยู่ข้างๆนี่เอง ไม่ได้ทำคลีนิคจริงจังหรอกครับ แต่ที่บ้านทำห้องตรวจเอาไว้ มีอุปกรณ์ที่จำเป็นครบเหมือนคลีนิคทั่วไป เอาไว้รับรักษาเพื่อนๆและญาติเท่านั้น ว่าแต่คุณเป็นอย่างไรบ้าง? บอกผมได้ไหม” ราชาวดีแปลกใจตัวเองเหมือนกัน ที่ความระแวงกังวลใจจางหายไปหมดสิ้น  ทางผู้จัดการโรงแรมเองให้คำรับรองคุณวุฒิของคุณหมออย่างกระตือรือล้นช่วยให้หล่อนตัดสินใจง่ายขึ้น ที่จะไปที่บ้านของ’คุณหมอราเชนทรา’แทนการไปโรงพยาบาล ห้องตรวจของราช เป็นห้องเล็กๆติดกับห้องรับแขกใหญ่ในตัวบ้านตึกสองชั้นสีนวลตาที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนสวยด้วยดอกไม้เมืองหนาวที่กำลังออกดอกสีสดสะพรั่ง  ภายในบ้านดูบรรยากาศน่าสบายและอบอุ่นแต่ราชาวดีไม่ทันได้สังเกตอะไรมากนัก ด้วยคุณหมอเริ่มต้นวินิจฉัยอาการ พร้อมกับสอบถามประวัติการแพ้ยา และให้ความเห็นว่าราชาวดีมีอาการสูญเสียน้ำและอ่อนเพลียอันเป็นปกติธรรมดาของผู้ป่วยด้วยอาการท้องเสียเนื่องจากอาหาร และลงความเห็นว่าหล่อนควรได้น้ำเกลือสักขวด “  คุณอ่อนเพลียมาก แต่ไม่เกินสามชั่วโมง แล้วคุณจะออกไปวิ่งเล่นได้เลย” เสียงคุณหมอหนุ่มนุ่มนวลชวนฟัง หากแต่ราชาวดีโอดครวญกับศกุนตลาเป็นภาษาไทยอย่างไม่เก็บงำอาการ “อย่างอแง” เสียงไอ้กุนกำหราบมาเข้มเหลือใจ   “ แกอย่าลืมนะ ว่าพรุ่งนี้ เราต้องตื่นแต่เช้ามืดไปสนามบินกันอีกรอบ” “มันก็ใช่ แต่แกก็รู้ว่าชั้นกลัวเข็ม  อยู่ดีๆ ต้องเอาเข็มมาจิ้ม คาที่แขนอยู่ตั้งนาน มันน่าหวาดเสียวอ้ะ”  คนป่วยขอความเห็นใจคู่หู ท่าทางของสองสาวทำให้จิมมี่อดหัวเราะออกมาไม่ได้ แม้เขาจะฟังสิ่งที่ทั้งคู่โต้ตอบกันไม่เข้าใจเท่าใดนัก หากแต่ชายหนุ่มเดาได้ ว่าคนป่วยกำลังหาทางเลี่ยงการรักษาอย่างสุดฤทธิ์ ‘คุณหมอ’ เองก็ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ “ ถ้าคุณไม่มั่นใจในการวินิจฉัยของผม และต้องการไปตรวจซ้ำที่โรงพยาบาลก็ได้นะครับ ผมเข้าใจ” คุณหมอหนุ่มเอ่ยหน้านิ่ง สายตาที่ส่งผ่านออกมาจากแว่นกรอบขรึมนั่นอ่อนโยนก็จริงอยู่ แต่คำพูดเรียบๆนั้น ทำให้ราชาวดีกระวนกระวายใจอย่างแปลกๆ “ คุณหมอคะ  ฉันเพียงแต่ กลัวเข็ม กลัวเลือดเอามากๆ เท่านั้น” คนป่วยเอ่ยเสียงอ่อยก่อนจะยอมจำนน “ แต่พรุ่งนี้ พวกเราต้องตื่นแต่เช้าไปสนามบินเพื่อเม้าเท่นไฟลท์ ถ้าไม่ให้น้ำเกลือ ฉันก็จะไปไม่ไหวใช่ไหมคะ” จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 12:16:01

ความคิดเห็นที่ 2 “รู้ไหมครับ ผมอยากเป็นหมอตั้งแต่เด็กเลยนะ” คุณหมอหนุ่มเอ่ยเบาๆ   เขาเริ่มชวนคุยหลังจากแนะนำให้จิมมี่พาศกุนตลาออกไปนั่งรอที่ห้องรับแขก   ประตูห้องตรวจถูกเปิดเอาไว้กว้าง ราชาวดีได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่อยู่แว่วๆ คนป่วยอยู่บนเตียงตรวจ คลุมตัวด้วยผ้าเนื้อนุ่มกลิ่นหอมสะอาด มองตามคุณหมอไปเรื่อยๆขณะที่เขาเตรียมเครื่องมือ “ ผมเลยชอบเล่นเป็นหมอ จับเพื่อนๆ ญาติๆมาสมมติเป็นคนไข้  ผมบอกพวกเขาว่า ผมมีมือวิเศษ“ ราชาวดีมองคุณหมอตาปรอย เสียงเขานุ่ม ตาสวยคมของเขาฉายแววอบอุ่นอ่อนโยน เรือนผมดำสนิทหยักศกน้อยๆปรกระอยู่เหนือหน้าผากกว้างอย่างคนเจ้าปัญญา ผิวเขาสีสวย ราชาวดีคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงสีของมาซาลาที (Masala Tea) เจ้าชาเครื่องเทศใส่นมรสเข้มข้นที่หล่อนติดใจตั้งแต่ลองชิมครั้งแรก เขาอายุเท่าไหร่กันนะ คงจบแพทย์มายังไม่นานเท่าไหร่ ชายหนุ่มหันมาหาหล่อนเต็มตัว  โหนกแก้มคุณหมอขึ้นสีระเรื่อ  สาวน้อยตกใจ โอย ตายแล้ว นี่หล่อนเผลอไผลไปจาบจ้วงล่วงเกินคุณหมอด้วยสายตาเข้าให้แล้ว โอย เขาคงรู้ตัว  หนูดีเอ๋ย เก็บอาการหน่อย  ดีนะที่ไอ้กุนไม่อยู่ตรงนี้ ไม่งั้นมันเอาไปล้อตายเลย ได้ยินเสียงคุณหมอ เอ่ยคำขออภัยแผ่วๆก่อนจะยกมือยื่นมาแตะที่หน้าผากของหล่อนเบาๆ  เพียงปลายนิ้วของเขาให้สัมผัสแผ่วเบา หากก็อบอุ่นเหลือเกิน “ หลับตานะครับ “ เสียงอ่อนเกินกว่าจะเป็นคำสั่ง “ เป็นคนไข้ของผมนะ”   โอย สาวน้อยพึ่งรู้สึกว่าไอ้อาการใจละลายมันคงเป็นอย่างนี้นี่เอง หล่อนเคลิ้มไปกับเวทมนตร์ของคุณหมอหนุ่มเข้าแล้วหรือไร อาการกลัวเข็มถึงไม่ได้เข้ามาแผ้วพาน รู้สึกเพียงแขนหล่อนถูกสัมผัสอย่างนุ่นวล ชั่วครู่ก็เจ็บปลาบแต่มันก็นิดเดียว นิดเดียวจริงๆ สาวน้อยผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้ จำได้เพียงได้ยินเสียงหัวเราะสดชื่นของจิมมี่และเพื่อนคู่หูดังแว่วเข้ามา ก่อนคุณหมอหนุ่มจะบอกลาเบาๆเพื่อปล่อยให้คนป่วยได้พักผ่อนตามลำพัง ราชาวดีผู้อ่อนเพลียและง่วงงุน หลับๆตื่นๆหากยังรู้สึกได้ว่าเพื่อนรักเดินเข้ามาดูอาการหล่อนเป็นระยะ นอกจากนั้นยังเหมือนจะมีสตรีสูงวัยห่มส่าหรีชะโงกหน้ามาดูหล่อนอยู่ครั้งหนึ่ง หากสาวน้อยก็งัวเงียเกินกว่าจะทักทาย ได้แต่ปล่อยให้ความอ่อนเพลียฉุดรั้งเข้าสู่ความหลับใหล คืนนั้นขณะไต่บันไดกลับขึ้นห้องชั้นสี่อันเป็นที่พำนัก สาวน้อยรู้สึกเรี่ยวแรงกลับคืน อาการดีผิดไปมากจากขาลงเมื่อตอนเย็นซึ่งทำเอาหล่อนป้อแป้ เพลียเหมือนอยากจะลงนอนหลับตานิ่งๆอยู่อย่างเดียว ตอนนี้ร่างกายฟื้นคืนหากหัวใจสินะ ที่ดูเหมือนว่าจังหวะการเต้นของมันจะผิดแปลกไป ....................................................................................................... แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 13:44:14 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 13:42:54 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 16:57:37 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 13:11:04 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 12:19:01

ความคิดเห็นที่ 3 เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ทั้งคู่จับแท๊กซี่ไปสนามบินกันอีกรอบ วันนี้โชคดีเป็นของแบคแพคเกอร์สาว ฟ้าโปร่ง อากาศแจ่มใส ทั้งคู่ได้ก้าวขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินเล็กขนาดไม่เกิน 20  ที่นั่งของสายการบิน Buddha Air ซึ่งขึ้นบินตรงตามกำหนดเวลา เมื่อเจ้าเครื่องบินเล็กทะยานขึ้นฟ้าได้ระดับ สองสาวก็แทบจะกรี๊ด  ทิวทัศน์จากบนฟ้านี้ ช่างสวยสดงาม เมฆก้อนขาวๆดูน่ารักลอยระเรี่ยฟุ้งทาบแผ่นฟ้าสีจัดจ้า ทิวเขาหิมะเผยโฉมละลานตา แอร์โฮสเตสสาวเชิญให้ผู้โดยสารทยอยกันเข้าไปชมวิวในห้องนักบินทีละคน เมื่อถึงคราวของราชาวดี ประสบการณ์มองผ่านกระจกห้องนักบินนั้นสุดจะบรรยาย หล่อนได้ยินเสียงนักบินกล่าวแสดงความยินดี  เมื่อชี้ชวนให้ชมยอดเอเวอเรสต์ “ คุณโชคดีมากครับ วันนี้ Sagarmartha ต้อนรับคุณอย่างแจ่มใส ไม่มีเมฆบังเลย ยินดีด้วยครับ ” สาวน้อยกล่าวตอบขอบคุณเบาๆ ถ่ายรูปไปอีกหลายชอต ก่อนจะเดินกลับที่นั่ง ประสบการณ์สบตากับมหาภูเขานามเอเอวอร์เรสหรือสการ์มาธาในภาษาเนปาลจะเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่คงไม่มีวันลืม วันนั้นทั้งสองสาวพากันเที่ยวเล่นเก็บตกวัดสำคัญในกาฐมาณฑุ และที่วัดปศุปฏินาถ ราชาวดีก็ได้เห็นพิธีการเผาศพตามประเพณีของชาวเมือง ณ ริมฝั่งน้ำบัคมาติ ร่างที่ไร้ลมหายใจร่างหนึ่งถูกวางบนกองฟืน สองสาวยืนสงบนิ่งสำรวมจิตข้ามแม่น้ำอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเดินจากมากอย่างเงียบๆ วันนี้ตั้งแต่เช้า ทั้งราชาวดีและศกุนตลา ไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก จนตกบ่ายคล้อย ไอ้กุนเพื่อนซี้ถึงได้เอ่ยปาก “แกว่าไง เรื่องไปนาคราก้อต” ราชาวดีสบตาเพื่อนนิดหนึ่งแล้วเสหลบตา “ แล้วแกว่าไงล่ะ” “ ยังไงเราก็จะไปกันอยู่แล้ว” ไอ้กุนงึมงำ “ ใช่ แต่แกอยากไปแบบไหน  กับใคร “ ราชาวดีพลอยงึมงำไปกับเพื่อนอีกคน นิ่งกันไปชั่วครู่ ก่อนสองสาวจะเอ่ยออกมาพร้อมกัน “ แกคิดว่าเขาเป็นไง?” ราชาวดีสบตาเพื่อนอีกครั้ง ก่อนขู่เสียงแข็งน้อยๆ “ แกก่อน กุน” “ทำไม?” ไอ้กุนเมิน ทำเชิด ไม่สู้ตา “ ก็เขาชวนแกนี่ ตอนชั้นนอนให้น้ำเกลืออ้ะ” ราชาวดีเล่นแง่แต่เสียงอ่อย เมื่อคืนนี้ศกุนตลาเล่าว่าจิมมี่และราชให้การต้อนรับหล่อนเป็นอย่างดีระหว่างที่ราชาวดีนอนหลับอยู่บนเตียงตรวจพร้อมขวดน้ำเกลือ ทั้งสองหนุ่มเลี้ยงอาหารมื้อค่ำง่ายๆและชวนคุยซักถามถึงแผนการท่องเที่ยวที่เหลือของสองสาว ศกุนตลาบอกพวกเขาไปว่า วันรุ่งขึ้นจะไปเม้าท์เท่นไฟล์ท และเก็บตกวัดสำคัญที่เหลือ  วันต่อไปซึ่งตรงกับวันเสาร์พวกหล่อนวางแผนจะไปนาคราก้อต นอนค้างหนึ่งคืน และวันอาทิตย์แวะเที่ยวชมเมืองโบราณบัคตาปูร์ ก่อนกลับเข้ากาฐมาณฑุ เพื่อรอขึ้นเครื่องกลับเมืองไทยในวันจันทร์ถัดไป  และหากเป็นไปได้สองสาวอยากสัมผัสการเดินเขาในชนบทของเนปาลแบบสั้นๆ  ซึ่งมีนักท่องเที่ยวที่พักโรงแรมเดียวกันแนะนำว่า จากนาคราก้อตไปวัดชังกูนารายัน สามารถเดินเล่นได้ ทิวทัศน์สวยปลอดภัยไม่ไกลมากแค่ชั่วระยะเดินเท้าราวๆสามชั่วโมง อย่างน้อยก็น่าจะพอชดเชยความผิดหวังจากเมืองโพคาราได้บ้าง   เป็นเรื่องบังเอิญ ที่จิมมี่มีนัดที่จะไปคุยเรื่องธุรกิจที่นาคราก้อตพอดี  ชายหนุ่มวางแผนที่จะไปสำรวจสภาพและสถานที่ของโรงแรมขนาดย่อมแห่งหนึ่งที่เมืองบนเขาแห่งนั้น  เท่าที่ฟัง นอกเหนือจากร้านขายเครื่องประดับและวัตถุโบราณแล้ว ดูเหมือนครอบครัวของชายหนุ่มจะมีหุ้นในโรงแรมขนาดสามดาวครึ่งแห่งหนึ่งในกาฐมาณฑุ และได้รับการทาบทามเสนอขายหุ้นโรงแรมบนเขาที่นาคราก้อต   ชายหนุ่มจะไปกับราชและจะถือโอกาสพักค้างหนึ่งคืนในช่วงสุดสัปดาห์นี้พอดี  ทั้งสองเอื้อเฟื้อชวนศกุนตลาให้ร่วมทางไปด้วยกันเพื่อความสะดวก หากแต่สาวน้อยผลัดว่าต้องปรึกษาราชาวดีก่อนและจะให้คำตอบในวันนี้ตอนเย็น “ชั้นว่าคุณหมอกะคุณจิมมี่เขาก็ดูสุภาพนะ ใจดีมากด้วย และแกกับชั้นก็มีหน้าตาเป็นอาวุธ ฮะ ฮะ เอาเป็นว่าชั้นตามใจแกก็แล้วกันหนูดี” “ ถ้าพ่อกับแม่อนุญาตก็ดี” ราชาวดีงึมงำ สาวน้อยมาจากครอบครัวเล็กๆที่อวลอุ่นไปด้วยความรัก การถูกเลี้ยงดูมาอย่างให้เกียรติและไว้เนื้อเชื่อใจในตัวบุตรีคนเดียวทำให้ราชาวดีต้องคิดถึงความรู้สึกของบิดมารดาทุกครั้งก่อนจะตัดสินใจทำอะไร แม้บิดาและมารดาจะเปิดกว้างทางความคิดและให้อิสระแก่หล่อนอย่างมาก หากราชาวดีก็มีสำนึกถึงความถูกต้องดีงามและจะไม่ยอมทำสิ่งใดก็ตามที่อาจทำให้บุพการีต้องเสียใจ สาวน้อยภาคภูมิใจในตัวเองเสมอที่ได้รับความไว้วางใจ และหล่อนก็พอใจที่จะเล่าทุกเรื่องให้บิดามารดารับรู้ “มีอีกเรื่องที่ชั้นยังไม่ได้บอกแก  เขามีแฟนแล้วล่ะ  เป็นคนไทยด้วย” ศกุนตลาเอ่ยทำลายความเงียบ “ใคร? “ “ คุณหมอ” ราชาวดีอึ้งไปชั่วขณะ “เหรอ  แหม มิน่า เพราะเป็นคนไทยเหมือนแฟนเขาด้วยมั้ง เนอะ เลยใจดีเป็นพิเศษ โชคดีจัง ฮะ ฮะ”   สาวน้อยรู้สึกเหมือนเสียงตอบแกมหัวเราะของตัวเองดูเสแสร้งเต็มทน แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 18:52:23 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 13:16:06 แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 13:15:25 จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 12:22:53

ความคิดเห็นที่ 4 เย็นนั้นสองสาวพบกับจิมมี่ที่เดินผ่านหน้าโรงแรมขณะกำลังจะไปหาราชที่บ้าน ราชาวดีบอกกับเขาว่าจะขอตัวไปโทรศัพท์กลับบ้านสักครู่และจะให้คำตอบเรื่องการเดินทางไปนาคราก้อต ชายหนุ่มเดินเอามือซุกกระเป๋าตามเข้ามาที่โรงแรม เขาชวนศกุนตลาคุยเรื่อยเปื่อยระหว่างราชาวดีรอพนักงานของโรงแรมช่วยต่อโทรศัพท์ เพียงชั่วครู่ก็สังเกตเห็นอาการผิดปกติของสาวน้อยนามศกุนตลาที่กำลังเบิ่งตามองราชาวดีคู่หู “ ดีดี้  มีอะไรหรือครับ” สาวน้อยที่ถูกเรียกว่า ‘ดีดี้’ ดูมีอาการอึกอักแปลกๆขณะสบตาเขา “ครับ  มีอะไรให้ผมช่วยไหม” ชายหนุ่มเขยิบเข้าใก้ลอีกนิด “ เอ่อ  พ่ออยากคุยกับคุณค่ะ” ราชาวดีเสียงแผ่ว   ชายหนุ่มยิ้มกว้างเอ่ยคำขออภัยเบาๆก่อนจะปลดหูโทรศัพท์ออกจากมือหล่อนอย่างนุ่มนวลและเจรจากับบิดาหญิงสาวทันที สาวน้อยรู้สึกเหมือนตัวเองหูอื้อ มึนงงน้อยๆภาษาอังกฤษที่ค่อนข้างดีสมกับมีบิดาเป็นครูภาษาอังฤกษดูเหมือนจะเดี้ยงไปชั่วขณะ   หล่อนได้ยินเสียงจิมมี่แนะนำตัวเองแว่วๆ  จับความได้ไม่ชัดเจนนักขณะชายหนุ่มอธิบายเรื่องการเดินทางอย่างละเอียด และรับคำกับบิดาทางปลายสายอยู่หลายอย่าง ก่อนจะส่งสายคืนมาให้หล่อน “ หนูดี “ เสียงพ่อเรียก “ ขา พ่อ “ เสียงหวานของลูกสาวแผ่วหวิวทีเดียว “  พูดอังกฤษนะลูก “ เสียงพ่อสั่งมา ในเนื้อความต่อจากนั้นบิดามิได้ตำหนิหรือพาดพิงถึงอะไรอย่างที่สาวน้อยนึกหวั่น เพียงบอกมาว่าได้กล่าวขอบคุณในความเอื้อเฟื้อและอนุญาตให้หล่อนร่วมเดินทางไปกับชายหนุ่มได้ แต่ขอให้แยกพักคนละโรงแรมเนื่องจากราชาวดีและคู่หู เป็นแบคแพคเกอร์เต็มขั้นคงอยากจะพักโรงแรมเล็กๆที่เหมาะสมกับนักเดินทางประเภทนี้ มากกว่าการไปพักที่โรงแรมชั้นดีที่จิมมี่กำลังจะไปเจรจาธุรกิจและคงจะพักที่นั่นเลย เนื่องจากเอื้อเฟื้อเรื่องการเดินทางอย่างมากแล้วจึงไม่ควรที่จะรบกวนชายหนุ่มในเรื่องที่พักและอื่นๆอีก  บิดายังบอกอีกว่าแม้ราชาวดีจะดื่มแอลกอฮอล์ได้นิดหน่อย แต่ราชาวดีได้ให้สัญญาไว้ตั้งแต่ขออนุญาตแบกเป้มาเนปาลแล้วว่าทั้งสองสาวจะไม่แตะเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ทุกชนิด     บิดายังสั่งหล่อนอีกด้วยว่าควรหาโอกาสเลี้ยงอาหารไทยตอบแทนชายหนุ่มทั้งสอง  “คุณจิมมี่ชอบกินโรตีแกงเขียวหวาน” “ พ่อบอกว่าคุณชอบแกงเขียวหวาน”  สาวน้อยวางสายลงอย่าง งง งง ก่อนเอ่ยถามมึนๆ “ ผมชอบกิน โรตีกับแกงเขียวหวานไก่ “   ไอ้คำว่า’โรตี’นั้นมันออกสำเนียงบ้านเขา แต่ไอ้’แกงเขียวหวานไก่’นี่สิ ชายหนุ่มออกเสียงได้ใก้ลเคียงภาษาบ้านหล่อนเลยเชียว “คุณพ่อคุณท่านบอกว่าคุณจะเลี้ยงผมกับราชมื้อนึง” ชายหนุ่มตบท้ายก่อนจะนัดแนะเวลาและอำลาไป ปล่อยให้สาวๆยืนทำหน้าพิลึกกันอยู่สองคน อาจเป็นเพราะข้อมูลจากศกุนตลาที่บอกว่าคุณหมอราชมีคู่รักแล้วเป็นสุภาพสตรีชาวไทย ทำให้อาการหัวใจเต้นผิดจังหวะของราชาวดีหายไปเกือบจะเป็นปลิดทิ้ง สองสาวสนุกสนานกับการเดินทาง ชายหนุ่มทั้งคู่ประพฤติตนได้น่าชื่นชม ไม่มากไป ไม่น้อยไป และไม่มีเลศนัยแอบแฝง   ตอนหนึ่งของการสนทนา ราชาวดีฉุกคิดขึ้นได้ว่าจิมมี่เรียกหล่อนว่า “ดีดี้” อยู่เรื่อย หล่อนจึงถามเจ้าตัว “ คุณแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือครับ  มิสซิสราชาวดี“   สาวน้อยยิ้มกร่อยๆ ไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไร “ คนที่แต่งงานแล้ว ผมถือว่าเป็นผู้ใหญ่ ผมต้องให้เกียรติ เลยเรียกคุณว่าดีดี้ (Diddi)  ที่แปลว่า พี่สาวไงครับ” ชายหนุ่มอธิบายเสียงหนักแน่นแต่นัยน์ตาพราวเอาเรื่อง “ แต่ผมแปลกใจจัง  เรื่องที่เดินทางไปนาคราก้อตด้วยกัน ทำไมคุณขออนุญาตคุณพ่อ แทนที่จะเป็นคุณสามีล่ะครับ หืมห์ ดีดี้ “ สาวน้อยหน้าเหวอ ในขณะที่ศกุนตลาหัวเราะกิ๊ก จิมมี่ร้ายนัก รู้ว่าหล่อนโกหก ก็หยิบเอามาเหน็บแนมแกมขำ “ ดีดี้ เราอยากรู้ ว่าทำไมคุณถึงบอกใครๆว่าแต่งงานแล้วล่ะครับ  กุนบอกเราว่า คุณใช้มุขนี้ตลอดเลย” เสียงคุณหมอราชตั้งปุจฉา คนพูดน้อยอย่างคุณหมอก็ยังไม่วาย เฮ้อ  ราชาวดีกลุ้มแกมขำ ก็หล่อนจะกล้าอธิบายให้สองหนุ่มที่ดูดีสุดๆทั้งคู่เข้าใจได้อย่างไร ว่าในระหว่างการหาข้อมูลท่องเที่ยวนั้น เหล่ากูรูหลายคนให้คำแนะนำว่า ที่เนปาลและอินเดีย สาวๆต่างชาติจะได้รับความสนใจไต่ถามสถานภาพสมรสกันเป็นพิเศษ หากไม่อยากต่อปากต่อคำยืดยาว การออกตัวว่าสมรสแล้วจะช่วยตัดทอนการสนทนาไม่พึงประสงค์ได้ บางรายยังถึงขนาดแนะนำให้หาแหวนมาใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายเสียด้วยซ้ำ “ ขอโทษที่พูดไม่จริงค่ะ เอาเป็นว่า ดีดี้ ก็ดีดี้ละกัน”  สาวน้อยตอบเซ็งๆ ช่วงเวลาสองวันที่ได้ร่วมเดินทางท่องเที่ยวไปกับสองหนุ่มนับได้ว่าเป็นวันเวลาแสนดีของสาวน้อยจากเมืองไทย  เจ้าถิ่นพาไปชมวัดโบราณชังกูนารายัน และเดินเท้าลัดเลาะทิวเขาขึ้นไปสู่เมืองบนเขาอันเป็นที่หมาย ผ่านหมู่บ้านเล็กๆ และไร่นาชนบทฤดูแล้ง  สีเหลืองกระจ่างของทุ่งเรปซีดที่กำลังออกดอกเหลืองสว่างไสวดูสดใสสมกันดีกับสภาพแสงสวยๆ แผ่นฟ้ากระจ่างจ้า และยอดเขาหิมะที่เห็นรายล้อมอยู่ลิบๆ ที่เมืองบนเขานามนาคราก้อต แบคแพคเกอร์สาวใช้เวลาเป็นส่วนตัวกันเองโดยไม่รบกวนเจ้าถิ่น ด้วยรู้ว่าจิมมี่มาด้วยเรื่องธุรกิจ เพียงนัดแนะเวลากลับลงจากเขาในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ก่อนกลับเข้าเมืองหลวง ชายหนุ่มทั้งคู่พาแวะเที่ยวชมเมืองโบราณบัคตาปูร์ อันเป็นเมืองมรดกโลกที่สำคัญและมีภาพงดงามปรากฏสู่สายตาชาวโลกมากมายด้วยถูกใช้เป็นฉากสำคัญในภาพยนตร์เรื่อง Little Buddha คืนสุดท้ายในเนปาล สองสาวเชิญเจ้าถิ่นดินเนอร์ที่ร้านอาหารไทยในกาฐมาณฑุเป็นการตอบแทน ก่อนกล่าวคำอำลา ภาพความทรงจำดีๆมากมายถูกบันทึกเอาไว้ทั้งในสมุดบันทึกและหน่วยความจำกล้อง หากราชาวดีเพิ่งรู้สึกตัว ว่าทั้งหลายทั้งปวงนั้น ไม่มีแม้เงาของคุณหมอใจดีผู้ร่ายเวทมนตร์ใส่จนหล่อนหายกลัวเข็ม สำหรับสาวน้อย ทุกรายละเอียดของเขาจะผุดพรายอยู่ในความทรงจำได้เสมอ และแอบหวังลึกๆ ว่าสักวันคงมีโอกาสได้พบกัน อีกสักครั้ง .............................................................................................. จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 12:31:22

ความคิดเห็นที่ 5 หวานดีนะคะ อ่านแล้วนึกอยากแบกเป้เที่ยวบ้างแฮะ จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 19:23:00

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ ณ พิชา ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ บทที่ 4 มาแล้วนะคะ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 14:46:23