ความคิดเห็นที่ 1 อราลีกำลังนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อเธอเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนน่าจะเป็นเขตชานเมืองของปางแก้ว มองจากจุดนี้ดูจะเป็นชุมชนเมืองในหุบเขาที่แลดูมีบ้านเรือนและผู้คน และสถานที่สำคัญต่างๆ อย่างพร้อมเพรียง เธอแอบลอบมองเมืองเล็กๆ แห่งนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มองจากหน้าต่างเธอก็พอจะรู้ว่าที่พักเคมินอยู่บนเนินเขาห่างจากตัวเมืองแห่งนี้อยู่สักระยะ แต่ก็คำนวณแล้วเหมือนกันว่าเป็นระยะทางที่เธอเดินไหว ขอให้หลุดไปถึงตัวเมืองแล้วหาทางติดต่อใครสักคนได้เถอะ เธอยังพอมีเงินติดตัวบ้าง.. น่าจะพอไปรอด ถ้าออกไปได้แล้วเธอจะรีบไปให้ถึงด่านชายแดนแล้วกลับเมืองไทยแบบลาขาดกันไปเลยสำหรับแดนเถื่อนแห่งนี้ หญิงสาวเดินเลียบๆ ถนนเส้นนั้นแบบกลัวๆ กล้าๆ มันดูเปลี่ยวอยู่บ้างเพราะยังเช้าอยู่ และก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเมื่อมีรถกระบะคันหนึ่งแซงหน้าไป คนบนรถจะเหลียวมาทางเธอแล้วพูดกันว่า “เฮ้ย ผู้หญิงคนนั้นหน้าคุ้นๆ ว่ะ ใช่คนที่คุณทาช่ากำลังต้องการตัวรึเปล่าวะ” ชายฉกรรจ์คนขับชะลอรถเมื่อวิ่งผ่านผู้หญิงร่างโปร่งที่ดูออกชัดว่าเธอไม่เหมือนคนท้องถิ่นแถบนี้ “เออ ใช่ๆ ข้าก็จำได้ สาวๆสวยๆ อย่างนี้ล่ะ”ชายอีกคนพยักหน้ารับ “เอาตัวมาเลยดีมั้ย คุณหนูเธอยังบอกว่าถ้าเจอตัวจะทำอะไรกับนังนี่ก็ได้ให้มันไปไกลๆ จากแถวนี้” “ทำอะไรก็ได้อย่างนี้ก็หวานสิวะ” คนขับมองหน้าเพื่อนข้างๆ อย่างรู้ทันว่าควรจะทำอะไรกับผู้หญิงที่มาเดินเพียงลำพังแบบนี้ ทั้งสองคนเป็นบริวารของเปาเชิงหวาและเป็นกลุ่มคนเดียวกับที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนายสาวจับตัวผู้หญิงไทยคนนี้ขึ้นมาบนรถพอดี จำได้ว่าวันนั้นที่ควานหาตัวแม่นี่ไม่เจอ พวกเขาโดนด่าทอครั้งใหญ่ พร้อมคำกำชับว่าหากเจอแม่นี่ที่ไหนจะต้อง ‘จัดการ’ ให้คุณทาช่าให้ได้! เมื่อได้ยินเสียงรถถอยหลังมา อราลีก็ชะงักอย่างหวาดหวั่น สัญชาตญาณบางอย่างของเธอทำให้รับรู้ได้ถึงรังสีมุ่งมาดทำร้ายในบรรยากาศ ไม่ได้การแล้ว! ต้องวิ่งหนีลงเขาอีกแล้วเหรอเรา! อราลีกระตุกฝีเท้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงจอดรถ เหลียวไปเธอก็เห็นชายวัยกระทงสองคนรีบเดินลงมาแล้วตามมาที่เธอเช่นกัน อราลีนึกสงสัยว่าพวกเขาเป็นคนของเคมินหรือไม่? จึงได้ตามเธอมาขนาดนี้? มันเป็นการวิ่งที่กระชั้นชิดเพราะพวกเขาตามเธอมาในระยะใกล้ ประกอบกับร่างกายหญิงสาวเองก็ไม่สมบูรณ์นักเพราะยังไม่หายดีจากอุบัติเหตุครั้งก่อนทำให้เคลื่อนไหวลำบากกว่าปกติ อราลีแทบกรีดร้องเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบของชายสองคนนั้นใกล้เข้ามา “กรี้ดดดด!!!!” หญิงสาวหวีดร้องเมื่อโดนหนึ่งในสองจับตัวได้ แรงกระชากทำให้ผู้หญิงร่างบางเซถลาและล้มลงกับพื้นดิน รู้สึกเจ็บแปล๊บที่เข่าอีกรอบเพราะผิวเนื้อครูดกับผิวดิน คนแรกจับตัวเธอได้ตามด้วยคนที่สองที่ตามมาติดๆ อราลีได้ยินเสียงชายหน้าตาทะมึนทั้งสองคุยกันด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจ “พาไปตรงไหน หรือตรงนี้เลยดีมั้ย?” คนแรกเอ่ยถาม “เฮ้ย.. ประเจิดประเจ้อไป เอาขึ้นรถไป ‘จัดการ’ ที่อื่นดีกว่า แถวนี้ใกล้คุ้มปางแก้วด้วย เสี่ยงนะเอ็ง” อีกคนว่า งานนี้ถึงอราลีจะฟังภาษาพวกเขาไม่ออก แต่ท่าทีตะกรุมตะกรามอย่างนั้นก็ทำให้เธอไม่สามารถตีความหมายไปเป็นอย่างอื่นได้ แน่นอนว่าเธอพยายามดิ้นรนและกรีดร้องอีกรอบ แต่ก็ถูกตะปบปากไม่ให้ส่งเสียงทันควัน “ฤทธิ์มากจริงว่ะ ต้องใช้ไม้แข็งแล้ว” ชายคนแรกเอ่ยแล้วออกแรงชกหมัดเข้าที่ท้องน้อยหญิงสาวเบาๆ แต่ด้วยเรี่ยวแรงของชายฉกรรจ์ก็ทำให้เหยื่อสาวสะดุ้งเฮือก.. ก่อนจะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงต่อต้านอีกต่อไป.. อราลีถึงกับจุกที่ช่วงท้อง.. ไม่สามารถแม้จะส่งเสียง  เหนื่อยหอบแทบตายแต่เธอก็หนีไม่ได้หรอกหรือนี่.. คนที่นี่เป็นอะไรไป..ทำไมถึงได้ป่าเถื่อนกันขนาดนี้ หรือเธอมันโง่เองที่ไม่ยอมอยู่อย่างสงบๆ ที่บ้านพักของเคมิน.. ที่ซึ่งแม้ไม่มีอิสรภาพ แต่เธอกลับมีความปลอดภัยกว่าการเสี่ยงมาข้างนอกเช่นนี้? ร่างเธอถูกโยนเข้าสู่เบาะหลังในสภาพที่เรียกว่าดูไม่ได้ รู้สึกด้วยซ้ำว่ารองเท้าข้างหนึ่งร่วงลงไป ชายทั้งสองดูจะแน่ใจว่าเธอไม่มีแรงต่อสู้ จึงสตาร์ทรถแล้วเตรียมจะออกตัว เอี้ยดดด!!!! ชายฉกรรจ์ทั้งสองซึ่งเตรียมเคลื่อนรถออกถึงกับเบิกตาค้างกับภาพตรงหน้า รถออฟโรดสีดำที่พวกมันรู้ว่าใครเป็นเจ้าของแล่นมาด้วยความเร็วก่อนจะเบรกตรงหน้าห่างออกไปไม่กี่เมตร คนขับได้ตีวงเลี้ยวแล้วเบรกชนิดให้รถขวางลำกลางถนนแบบปิดทางไม่ยอมให้ไปไหน พวกมันเจอเข้ากับคุณเคมินแห่งปางแก้วเข้าแล้ว! คนขับเตรียมจะถอยหนีไปด้านหลังแต่ก็ดูจะช้าไป เพราะอีกด้านหนึ่งเองก็มีรถกระบะอีกสองคันซึ่งมาจากคุ้มของผู้นำแห่งปางแก้วแล่นมาแล้วจอดตีคู่กันขวางถนน เสมือนหนึ่งว่าตอนนี้พวกมันอยู่ในวงล้อมของวายัณกลุ่มปางแก้วอย่างไม่อาจหนีได้ ภาพถัดไปยิ่งทำให้มันทั้งสองขนพองสยองเกล้า เพราะชายหนุ่มร่างสูงที่ลงมาจากรถสีดำนั้นคือเคมินตัวจริงเสียงจริง! แม้ชายทั้งสองจะไม่ค่อยได้พบหน้าค่าตาแบบใกล้ๆ นัก แต่ก็พอรู้กิติศัพท์ของชายหนุ่มผู้นี้ดี และยิ่งเมื่ออีกฝ่ายเดินลงมาด้วยดวงตาเย็นเยียบแต่มีร่องรอยจับผิดอย่างชัดแจ้ง บริวารเปาเชิงหวาทั้งสองคนก็ถึงกับลนลาน “เอาผ้าใบปิดนังนั่นไว้ อย่าให้เคมินเห็น!” คนขับละล่ำละลัก และคนนั่งข้างก็รีบเหลียวเอาผ้าใบที่มีในรถคลุมร่างหญิงสาวเร็วรี่ โดยที่อราลียังคงไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นเพราะนอนขดด้วยความเจ็บช่วงท้องอยู่ นายน้อยแห่งปางแก้วเดินลงมาอย่างเจ้าถิ่น คนสนิทอย่างต้าหมิงก็เดินมาตีคู่กัน ส่วนอีกฝั่งนั้นคนจากปางแก้วก็ทยอยลงมาจากรถกระบะทั้งสองคัน ผู้แปลกถิ่นกลืนน้ำลายเอื้อกเพราะรวมๆ แล้วเรียกได้ว่ามากันเกือบสิบ! เมื่อเคมินเดินมาถึงรถ คนขับก็เลื่อนกระจกลงแต่เพียงครึ่งเดียว.. ด้วยกลัวคนข้างนอกจะมองเห็นภายในชัดเจน “เห็นฉันแล้วจะรีบไปไหนกัน?” เคมินเอ่ยถามเสียงห้วนเมื่อมาถึงรถกระบะคันนั้น และเขาก็จำได้เช่นกันว่าเป็นรถของเปาเชิงหวา..เพราะคนในวายัณนี้ถ้าไม่ใช่คนค้าขายก็มีคนอีกไม่มากรายที่เป็นเจ้าของรถยนต์ได้ และเจ้าพ่อแต่ละรายก็มักมีสัญลักษณ์ติดรถบอกสังกัดเสมอ “เอ่อ.. พวกผมก็แค่ผ่านมาซื้อของที่ปางแก้วกันครับคุณเคมิน ไม่มีอะไรมากมาย” คนขับพยายามทำใจดีสู้เสือ “เหรอ..” ชายหนุ่มผู้มีตำแหน่งสูงสุดในนั้นตอบรับอย่างไม่เชื่อ สายตาสำรวจตรวจตราของเขามองไปทั่วรถแล้วก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง รองเท้าของผู้หญิงข้างหนึ่งที่น่าจะเป็นของอราลีนอนนิ่งอยู่ไม่ห่างจากรถคันนั้น.. “ดูเหมือนว่า..” เคมินเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบถึงขั้วหัวใจ “พวกนายกำลังจะก่อเรื่องไม่ดีในเขตปางแก้วนี้นะ” “ปะ..เปล่านี่ครับ คุณเคมิน..พวกผมแค่ผ่านมา” เจ้าคนขับยังยืนกราน นายน้อยแห่งปางแก้วยิ้มเหยียด ก่อนจะหลุดปากเพียงสั้นๆ “ค้นรถ!” ว่าแล้วประตูด้านหลังก็ถูกเปิดผลั้วะ ตามด้วยเสียงเปิดผ้าใบดังพรึ่บ และร่างของผู้หญิงที่เคมินกำลังตามหาให้ควั่กก็ปรากฏแก่สายตาเจ้าถิ่นในสภาพที่มองออกว่าคลุกดินคลุกฝุ่นมาพอดู “อ้าว! คุณอราลีนี่นา” ต้าหมิงที่เป็นคนเปิดประตูด้านหลังให้เคมินถึงกับอุทานเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเกือบกลายมาเป็นเหยื่อของชายทั้งสองคนนี้ “นายสองคน..ลงมาจากรถ!” เคมินสั่งห้วน แต่ก็ยังผลให้ทั้งสองบริวารของเปาเชิงหวาคอตกแล้วค่อยๆ เดินออกมาจากรถกระบะ ท่ามกลางคนจากคุ้มปางแก้วที่ยืนคุมเชิงแบบไม่ให้หลุดไปไหนได้ง่ายๆ เคมินมองภาพหญิงสาวที่นอนคดงอแล้วได้แต่ถอนใจ.. ใจที่นึกโกรธอราลีเมื่อครู่ได้เลือนหายไปบ้างเมื่อเห็นว่าเธอคนนี้ไม่แคล้วต้องได้เจ็บตัวเรื่อยไปเมื่ออยู่ในเขตวายัณ ทั้งที่ตัวก็เล็กแค่นี้..แต่บาดแผลเธอไม่เคยลดลงเลย “พวกแกทำอะไรเธอ?” เสียงถามเหี้ยมเกรียม โดยที่สายตาไม่ละไปจากร่างบางนั้นสักนิด “มะ..ไม่ได้ทำครับ คะ..แค่ชกท้องไป.. นิดเดียว” คนตอบเริ่มลนลาน แต่คำตอบนั้นก็ทำให้ดวงตาเคมินวาวโรจน์ “ใครสั่งให้แกทำร้ายเธอ? ทาช่าใช่ไหม?” “เอ้อ...” ชายทั้งสองไม่กล้าตอบ.. เพราะอย่างไรเสียนายเหนือหัวมันก็ต้องห้ามพาดพิงห้ามพูดถึง “งั้นก็ไม่ต้องอธิบายฉันตรงนี้ แต่แกสองคนต้องเข้าไปที่ว่าการของปางแก้วเสียก่อน พุมมากับยูเจียง..พาทั้งสองคนนี้ไปที ถ้าพบคุณตาฉันก็อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟังด้วย แล้วฉันจะตามไป” เคมินสั่งการ ก่อนจะปล่อยให้คนของเขาจัดการทุกสิ่งต่อไป อราลีไม่ได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นภายนอกนักเพราะพวกเขาพูดกันเป็นภาษาที่เธอไม่เข้าใจ..และเธอเองก็ยังไม่สามารถขยับตัวได้อย่างอิสระนักด้วยความเจ็บช่วงท้องและรู้สึกมีเลือดซิบๆ ที่เข่าและแขน แต่อย่างน้อย..การที่ได้เห็นว่าคนที่โผล่เข้ามาและกระชากแผ่นผ้าใบออกจากตัวเธอเป็นต้าหมิงและเคมินก็ทำให้เธอรับรู้ได้ว่ารอดตายแล้ว คนตัวสูงแถมตอนนี้สีหน้าเคร่งเครียดตรงมายืนตระหง่านที่ประตูหลังของรถกระบะ นัยน์ตายาวเรียวทอดมองร่างบางที่คดงออย่างระอาใจ “บอกแล้วใช่มั้ย.. อย่าออกมาเพ่นพ่าน” ดูเอาเถอะ แม้แต่คำแรกของเขาก็ยังตำหนิเธอจนได้ แต่วินาทีนั้นที่รู้แก่ใจว่าเขาออกตามหาเธอได้ทันเวลาวิกฤติ ก็ทำให้อราลียอมรับความผิดโดยไม่เกี่ยงงอน “ฉัน..ขอโทษ...” “พูดไม่ไหวก็ยังไม่ต้องพูดหรอก” เคมินกำชับมาอีก แต่ทั้งเสียงและแววตาดูอ่อนลง “บาดแผลเดิมก็ยังไม่หายดี ยังหนีออกมาให้คนอื่นเค้าทำร้ายซ้ำอีก  กลับไปบ้านรอบนี้อาจต้องให้หมอดูอาการอีกทีละมั้ง” อราลีหน้าเสีย.. อาการเจ็บปวดทางกายอาจเป็นข้ออ้างที่ทำให้เธอต้องอยู่ที่นี่นานขึ้น แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อชะตากรรมเธอในตอนนี้คล้ายอยู่ในอาณัติของเขาแล้ว แต่ก็เป็นภาวะเบี้ยล่างที่แปลกอยู่อย่างตรงที่.. หญิงสาวเริ่มไม่รู้สึกอึดอัดกับมันอีกต่อไป หญิงสาวค่อยๆ ยันกายตัวเองขึ้นมาหลังความเจ็บจุกที่ช่วงท้องเริ่มคลายไปบ้าง แต่ความเชื่องช้านั้นดูจะไม่เป็นที่พอใจของเคมินสักเท่าไหร่ เพราะเผลอแป้บเดียวที่เธอไม่ทันตั้งตัวเขาก็เข้ามาดึงตัวเธอออกมาแล้วช้อนร่างรวบขึ้นทันที อราลีถึงกับเกร็งเมื่อถูกอีกฝ่ายช้อนร่างเหมือนเด็กๆ ไม่แน่ใจว่าเธอเคยเห็นเขาในระยะใกล้ขนาดนี้ไหม.. ใกล้ขนาดเห็นรอยเขียวครึ้มของช่วงคางมน แต่พอเคมินเหลียวลงมาสบตา..เธอก็เบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง.. “ต้าหมิง ไปเปิดประตูที”  เคมินว่าขณะสาวเท้ากลับไปที่รถทรงออฟโรดของตัวเอง คนสนิทเขาเองก็ดูจะรู้จังหวะเพราะรีบวิ่งมาเปิดประตูหลังให้ได้ทันท่วงที ขากลับรอบนี้ ต้าหมิงค่อยโล่งใจไปบ้างเพราะคราวนี้เขาได้นั่งตรงที่คนขับสักที ไม่อย่างนั้นถ้าปล่อยให้คุณเคมินขับกลับอีกรอบมีหวังช่วงล่างรถคงพังเป็นแถบ.. ดูอารมณ์ท่านพุ่งสูงขนาดนั้น.. บรรยากาศด้านหลังรถดูอึมครึมเมื่อนายน้อยแห่งปางแก้วดูจะไม่พูดไม่จา มีแววว่าไม่พอใจที่อาคันตุกะหนีออกมาขัดคำสั่ง แต่ต้าหมิงว่าที่ทำให้นายเขาเครียดกว่าคือสภาพอราลีที่ถูกทำร้าย.. นั่นน่าจะทำให้คุณเคมินเคืองใจกว่าเยอะ “ต้าหมิง อย่าลืมให้คนติดต่อทางเปาเชิงหวา บอกให้มารับลูกน้องที่ทำตัวเกะกะระรานแถวนี้ด้วยล่ะ” นั่นปะไร อย่างที่เขาคิดไว้เป๊ะ งานนี้ถึงอีกฝ่ายจะเป็นเปาเชิงหวาหรือธิดาสุดรัก แต่ถ้าเรื่องราวที่เกิดรุนแรงขนาดนี้ ต้าหมิงก็คิดว่าคงจะต้องมีการ ‘ตักเตือน’ อะไรกันบ้างตามระบอบของวายัณ ระหว่างนั้น อราลีเองก็นั่งนิ่งๆ เงียบๆ พร้อมเอนศีรษะไปด้านหลังและกุมช่วงท้องน้อยเหมือนต้องการให้ความเจ็บคลายไป แต่กระนั้นเธอก็ไม่กล้ามองหน้าคนข้างๆ ได้แต่หลับตาเป็นการพักผ่อนจากความเหนื่อยล้า.. หลับตาเพราะรู้ว่าเธอจะปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขา.. “ยังเจ็บอยู่มั้ย?” เสียงถามด้านข้างฟังดูยากว่าห่วงใยหรือแค่ถามไถ่ เพราะหญิงสาวยังคงไม่กล้าเปิดตา “ดีขึ้น..เยอะค่ะ แต่..เหนื่อย” เธอไม่ได้ยินเขาตอบรับอะไรในทันที มีเพียงความเงียบไปอีกอึดใจ ก่อนเขาจะเอ่ยปากด้วยประโยคสั้นๆ แต่ทรงความหมายในตัวเองว่า “คุณยังต้องการหนีผมไปอีกมั้ย?” “ฉันขอโทษ..” หญิงสาวรีบตอบกลับทันที “ฉันจะไม่หนีคุณอีกแล้ว เคมิน..” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 18:48:48

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๙ ในวัยกว่าเจ็บสิบปีของนายพลซอหม่องลู ไม่ได้ทำให้ขุนพลชราผู้นี้ร่วงโรยไปมากนัก อาจด้วยความจริงที่ว่าคนที่ทำงานเสมอมักมีเรี่ยงแรงแม้ในยามบั้นปลาย จึงทำให้ในวัยเกษียณของนายพลเฒ่าผู้นี้ยังคงมีภารกิจในการปกครองของวายัณอย่างไม่จบสิ้น แม้ปัจจุบันงานใหม่ๆ ที่เข้ามาของเขาจะถูกโอนย้ายไปให้หลานชายมือขวาอย่างเคมินก็ตามที ดังเช่นในวันนี้.. ที่คนงานสองคนของเปาเชิงหวาเข้ามาก่อเรื่องฉุดกระชากผู้หญิงในเขตปางแก้วก็เป็นเรื่องที่ท่านต้องลงมาสะสาง เพราะคนที่ต้องมารับลูกน้องของตนเองคืนคือเปาเชิงหวา เจ้าพ่อคนใหม่ผู้เริ่มมีอิทธิพลขึ้นมาจากการค้าขายแถบชายแดน ตอนทราบว่ามีลูกน้องเปาเชิงหวามาเกะกะระรานในถิ่นนี้ก็ว่าเป็นเรื่องแปลกอยู่ แต่ที่ขุนพลเฒ่าเองก็นึกแปลกใจกว่าตอนคนของท่านบอกว่า ผู้หญิงที่ถูกทำร้ายเป็นแขกของเคมินหลานชาย ซึ่งเป็นเรื่องคลางใจก็ตรงที่เคมินซุกซ่อนหล่อนเอาไว้ที่บ้านโดยไม่ได้บอกท่านมาก่อนถึงเรื่องนี้ ‘บ้านตาก็อยู่ใกล้กันนิดเดียว.. ยังเอาผู้หญิงมาซุกไว้ได้นะไอ้เคมินเอ้ย เสร็จงานนี้ไหนขอพบตัวหน่อยเถอะ.. ผู้หญิงคนแรกที่เคมินเอาไปเก็บไว้ที่บ้าน’ “คุณเคมินมาแล้วครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยบอกขุนพลใหญ่เมื่อร่างนายน้อยแห่งปางแก้วปรากฏ คนที่เดินมาพร้อมกับเคมินก็ไม่พ้นต้าหมิง ที่นายไปไหนก็ต้องเป็นเงาตามตัว ต้าหมิงเป็นหลานชายของต้าหลัน คนสนิทที่สุดคนหนึ่งของนายพลซอหม่องลูที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน แม้แต่ตอนท่านโดนฝ่ายทางการพม่าจับไปเพราะส่งข้อมูลลับให้ต่างชาติเรื่องเครือข่ายยาเสพติดที่เกี่ยวข้องกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของพม่าในเขตวายัณ ก็เป็นต้าหลันที่พาทหารไปล้อมหน่วยงานของพม่าและต่อรองให้มีการปล่อยตัว มิฉะนั้นจะเกิดการต่อสู้ทันที พร้อมกันนั้นผู้นำวายัณคนอื่นก็ต่อสายตรงถึงรัฐบาลพม่าว่าจะละเมิดข้อตกลงหยุดยิงหากนายพลซอหม่องลูเป็นอะไรไป นั่นเอง..ท่านจึงได้รับอิสรภาพ น่าเสียดาย..ต้าหลันก็จากท่านไปแล้วเมื่อสองปีก่อน คลื่นลูกเก่าย่อมดับสลายไปตามกาลเวลาเพื่อเปิดทางให้คลื่นลูกใหม่ก้าวขึ้นมา อย่างตอนนี้ท่านก็มีคลื่นลูกใหม่ของตนเองคือเคมินหลานชาย ต้าหลันเองก็ทิ้งหลานชายตนไว้เป็นเพื่อนร่วมทางไปข้างหน้าด้วยกัน แม้คนหนุ่มทั้งสองไม่ได้เลือกเข้าสู่เส้นทางการเป็นทหารของกองทัพวายัณ แต่นั่นก็อาจเป็นทางเลือกที่เหมาะควรเพราะซอหม่องลูเองก็ตระหนักดีว่าโลกในยุคต่อไปคือสงครามทางการค้าและติดต่อต่างประเทศ เขาจึงปล่อยให้หลานชายเติบโตในทางสายนี้อย่างไม่ลังเล “ผมได้ยินมาว่าเปาเชิงหวากำลังจะมารับตัวคนของเขา เลยมาขอพบหน้าสักหน่อย” หลานชายตัวสูงเอ่ยขึ้น “ทำไมล่ะ จะต่อว่าอะไรเขารึ ฝากตาก็ได้มั้ง.. เจ้าเองยังเด็ก” ซอหม่องลูเปรยเสียงเรียบ อย่างไรเสียระบบอาวุโสที่นี่ก็ยังเข้มข้น “แค่ฝากไปบอกลูกสาวเขาหน่อยน่ะครับคุณตา.. ว่า..อย่าเล่นแรงกันเกินไป” คำพูดหลานชายทำให้เรื่องราวยังคงเป็นปริศนา แสดงว่าบุตรสาวเจ้าอารมณ์ของเปาเชิงหวาอาจอยู่เบื้องหลังของเรื่องวุ่นๆ นี้ก็เป็นได้ “โอ๊ะ..คุณเคมิน คนที่คุณอยากเจอมาโน่นแล้วไงครับ” ต้าหมิงเสียอีกที่ยังอารมณ์ดีได้ทั้งที่นายของตนยังคงหน้ามุ่ย คราวนี้ทุกคนหันขวับไปยังผู้มาใหม่ซึ่งประกอบด้วยเปาเชิงหวา.. และที่เดินมาอย่างกลัวๆ กล้าๆ ก็คือทาช่าบุตรสาว เปาเชิงหวาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มและท่าทีที่ดูนอบน้อมเพราะรู้ตำแหน่งดีว่านายพลซอหม่องลูแก่กว่าทั้งประสบการณ์และบารมี ทั้งที่แท้จริงแล้วซอหม่องลูอาจเป็นคนที่เขาพยายามเลี่ยงจะพบหน้าตรงๆ เพราะทราบกิตติศัพท์ในความเป็น ‘คนจริง’ ของอีกฝ่ายดี ทั้งยังเป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องแผนพัฒนาคุณภาพชีวิตและแผนการลดเลิกจากฝิ่นและยาเสพติดนั่นอีก เหอะ..ไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะต้องถ่อสังขารมาถึงที่นี่เพื่อมาถูกตำหนิด้วยคดีอันเกิดจากความใจร้อนเกินเหตุของลูกสาวสุดรัก “ขอโทษที่ต้องเรียกตัวมาจากเมืองลันนะ เชิงหวา เพียงแต่ว่าที่ปางแก้วนี่มีเรื่องนิดหน่อย” ผู้อาวุโสสุดในที่นั้นเอ่ยขึ้นเมื่อแขกที่ต้องการพบมาถึง “อ้อ ครับ” เปาเชิงหวาพยักหน้าน้อยๆ “ตอนที่ทราบจากทางท่านว่าคนของผมมาก่อคดีในเขตปางแก้วก็รู้สึกใจไม่ดีเหมือนกัน คนของผมก็มากมายเพราะธุรกิจเยอะขึ้นเรื่อยๆ บางทีดูแลควบคุมพฤติกรรมกันไม่ไหว คงต้องขออภัยท่านล่วงหน้าถ้าคนของผมได้ทำอะไรไม่ดีลงไปในในเมืองนี้” “ไม่เป็นไร..” นายพลเฒ่ารับคำ “แต่คราวหน้า.. หวังว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก บ้านเมืองเราเองก็มีกฎระเบียบอยู่ ความจริงฉันเองก็ไม่อยากตั้งศาลเตี้ยเรียกเธอมาตักเตือนเองเช่นนี้ แต่มันก็ยังดีกว่าส่งเจ้าสองคนที่เป็นลูกน้องเธอเข้าไปให้ทางการพม่าเค้าจัดการ เธอคงรู้.. พวกเราควบคุมคนของเรากันเองได้มาแต่ไหนแต่ไร” เปาเชิงหวาพยักหน้าอีกคำรบ.. ในเขตปกครองตนเองของวายัณนั้นแม้จะขึ้นตรงกับรัฐบาลพม่า แต่ก็นับได้ว่าคนภายในค่อนข้างจะพอใจที่จะอยู่กับการตกลงกันเองและปกครองกันเองมากกว่า แต่ก็ใช่ว่ารัฐบาลจะไม่มีอำนาจ เพียงแต่ว่าตอนนี้ที่ทุกคนเข้าใจคือรัฐบาลกลางคงวางยุทธศาสตร์ไว้ให้วายัณนั้นเป็นฝ่าย ‘ยัน’ เอาไว้กับชนกลุ่มน้อยอื่นๆ ที่มีมากมายในรัฐฉานจะดีกว่า จะว่าไปรัฐบาลทหารพม่าก็ฉลาดตรงนี้ รู้ว่าวายัณแข็งแกร่งเรื่องรบ และมีเงินสะพัดจากยาเสพติดในแถบนี้มาก จึงปล่อยให้ ‘คนเถื่อนวายัณ’ เป็นใหญ่เพื่อถ่วงดุลกับกลุ่มติดอาวุธอื่นๆ ในรัฐฉาน ทางสภาแห่งวายัณเองก็รู้ถึงจุดนี้.. เพียงแต่การได้รับอำนาจปกครองตัวเองบ้างจะให้ประโยชน์กว่าการตั้งหน้าตั้งตาเป็นศัตรูกับรัฐบาลกลางจึงตกลงกันได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็ใช่ว่ารัฐบาลพม่าจะไว้ใจได้ทั้งหมด ดูอย่างหลายสิบปีก่อนที่ขุนพลซอหม่องลูถูกอุ้มตัวไปทารุณกรรมโดยทางการพม่านั่นเป็นตัวอย่าง ทาช่ายืนนิ่งเงียบอยู่ข้างกายบิดาหล่อนตลอด แม้หล่อนจะรู้สึกหวาดหวั่นกับการเข้ามาร่วมฟังคำพิพากษาของฝ่ายปกครองแห่งปางแก้ว แต่อย่างไรหล่อนก็มั่นใจว่าจะไม่มีใครรู้ว่าหล่อนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด “แต่ก็เอาเถอะนะ” เสียงซอหม่องลูเอ่ยขึ้น “ยังไงตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นเค้าก็อยู่ในที่ปลอดภัยแล้ว เค้าเป็นแขกที่มาพักที่คุ้มปางแก้วของเคมินน่ะ” คราวนี้นักธุรกิจใหญ่จึงต้องหันหน้ามาเอ่ยอะไรกับเคมินบ้าง “ขอโทษจริงๆ นะที่คนของอามันจะทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงที่นี่ มันคงไม่รู้ว่าเป็นแขกของหลาน..นะเคมิน” “เรื่องอย่างนี้ไม่ควรเกิดขึ้นครับคุณอา ไม่ว่าผู้เคราะห์ร้ายจะเป็นใคร” เคมินตอบกลับเสียงเรียบ “แต่ว่าแขกของผมคนนี้เป็นคนไทยชื่ออราลี เธอทำงานกับคณะกรรมาธิการสากลเพื่อการพัฒนามนุษย์ คนที่มีตำแหน่งในองค์กรสากลระดับนี้ถ้าเป็นข่าวในดินแดนวายัณของเราขึ้นมา.. ผมว่ามันไม่คุ้มกัน ที่ผ่านมาวายัณมีแต่ข่าวร้ายๆ กับโลกภายนอกมากพอแล้ว ดังนั้นผมจึงฝากเตือน ‘คนของคุณ’ ว่าถ้าคิดจะทำอะไรใครก็ควรไตร่ตรองให้ดีบ้าง” ทาช่ารู้สึกเหมือนว่าเคมินเอ่ยประโยคนั้นกับหล่อนอย่างจงใจ แต่หล่อนก็ต้องตีบทนิ่งไว้ก่อน  แม้จะสงสัยอยู่ครามครันว่านังผู้หญิงไทยคนนั้นไปรู้จักคนระดับเคมินได้อย่างไร ฝ่ายเปาเชิงหวาก็พยักหน้าเข้าใจ.. แต่ในใจก็แอบลอบเคืองที่คนอายุระดับเขาถูกคนอ่อนวัยกว่าคราวลูกถอนหงอกครั้งใหญ่ ชิ..ไอ้หลานนายพลใหญ่ อำนาจคุณตาช่างทำให้มันกำแหงได้ขนาดนี้ “โอเค อาเข้าใจ ยังไงก็ขออภัยท่านซอหม่องลูและทางการของปางแก้วด้วย แล้วทางเราจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก” เจ้าพ่อดาวรุ่งพยายามรอมชอม “ทางฉันก็ไม่มีอะไรแล้วเหมือนกัน” ซอหม่องลูเอ่ยขึ้นอย่างต้องการจบเรื่องราวเช่นกัน จึงพยักหน้าให้เปาเชิงหวาเป็นสัญญาณว่าเรื่องราวจะจบลงสักที เมื่อเปาเชิงหวาและทาช่าจะเดินออกมาจากห้องทำงานซอหม่องลูบนที่ว่าการปางแก้ว เคมินเป็นคนรับหน้าที่ส่งแขกต่อจากคุณตาของเขา “พุมมากับยูเจียงคุมตัวคนสองคนของคุณอาอยู่ เดี๋ยวตอนคุณอาออกไปก็รอรับคืนไปได้ ไปกันเถอะครับ ขอผมไปส่งคุณอาเอง” เปาเชิงหวามองสีหน้าท่าทางตึงเครียดของเคมินแล้วก็นึกหวั่นใจ เคยพบเจอกันมานักต่อนักก็ยังคิดว่าคุยกันได้รู้เรื่อง แต่วันนี้การที่ทาช่าลูกสาวสั่งบริวารตามล่าและทำร้ายผู้หญิงที่เป็นอาคันตุกะของเคมินกลับสร้างเรื่องใหญ่อย่างเกินคาดคิด นัยน์ตาคู่เรียวของคนหนุ่มฉายแววกร้าวทรงอำนาจอย่างประหลาดจนเปาเชิงหวาเริ่มตระหนัก.. อายุเพียงเท่านี้ยังทำให้เขาหวาดหวั่นได้ถึงเพียงนี้ ถ้าปล่อยให้เติบใหญ่ไปยิ่งกว่านี้จะกล้าแข็งขนาดไหน? การส่ง ‘นักโทษ’ กลับไม่ได้มีพิธีรีตองอะไรมาก แค่เพียงคนของเคมินเอาตัวสมุนเปาเชิงหวาที่ถูกควบคุมอยู่ในห้องสอบสวนของปางแก้วมาคืนเจ้านายมัน จากนั้นกลุ่มของเปาเชิงหวาก็พร้อมจะเผ่นแนบไปจากเขตอิทธิพลของนายพลเฒ่าในทันที ทว่าในจังหวะที่ทาช่ากำลังจะเตรียมเดินไปขึ้นรถกับพ่อของหล่อน เคมินก็เดินเข้ามาเทียบแล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า “คุณทาช่า คุณยังต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหม?” “ใครคะ คุณ..หมายถึงใคร?” ทาช่าหันหน้ามาทำไขสืออย่างแนบเนียน แต่เคมินก็แค่นยิ้มกลับ “ผู้หญิงคนที่ดูท่าคุณจะไม่ชอบหน้าเค้ามาก ทั้งๆ ที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรให้คุณสักนิด ผู้หญิงที่ตอนแรกคุณได้พยายามกำจัดเค้า.. แต่ไม่สำเร็จ คุณถึงกับลงทุนควานหาเค้าอีกรอบ แต่ก็ไม่สำเร็จอีก และทำให้เรื่องใหญ่กว่าเดิมด้วย” “เคมิน..คุณเอาอะไรมาพูด..” ทาช่าแย้งเสียงอ่อน นั่นยิ่งทำให้เคมินจ้องกลับด้วยสีหน้าเย็นชา “ผมแค่อยากบอกว่า.. ผมรู้ว่าคุณทำอะไรตั้งแต่แรก แต่ผมไม่ตอบโต้เพราะเห็นว่าเรื่องอย่างนี้พวกเราตกลงกันเองได้ แต่การมีครั้งที่สองในเขตปางแก้วทำให้ผมเริ่มรู้สึกว่าคุณกำลังล้ำเส้นมากเกินไป ผมไม่รับรู้ว่าสาเหตุที่ทำให้คุณเกลียดเธอคนนั้นขนาดนี้เป็นเพราะอะไร แต่ผมจะไม่อดทนอีกต่อไปถ้าผู้หญิงคนนั้นต้องเจ็บตัวเพราะคุณอีก..ขอให้คุณจำไว้” แม้แต่ต้าหมิงที่คุ้นเคยกับเคมินที่สุดยังกลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อได้ยินเช่นนี้  มิไยที่ทาช่าจะรีบหันหลังกลับและจ้ำเท้าขึ้นไปบนรถแต่โดยเร็ว โดยมีประโยคสุดท้ายของเคมินตามหลังมาว่า “ผมบอกคุณก็ได้ว่าตอนนี้อราลีอยู่ที่คุ้มปางแก้ว อยากได้ตัวเธอไปทำอะไรก็เชิญฝ่าดงคนของผมมาเอง ไม่ต้องเล่นสกปรก” # # # พอเอาเข้าจริงๆ คนแรกที่กล้า ‘ฝ่าดง’ คนของเคมินมาหาอราลี ไม่ใช่ทาช่าหรือสมุนคนไหนของหล่อน แต่กลับเป็นวินนายที่ตอนนี้ขับรถเข้ามาสู่เขตคุ้มปางแก้วอย่างร้อนรนทั้งที่เป็นเวลากลางคืนแล้ว ทันทีที่วินนายได้ทราบข่าวว่าเปาเชิงหวานายตนถูกนายพลซอหม่องลูเรียกพบ ก็นับเป็นเรื่องแปลกอยู่มากเพราะปกติการเรียกพบโดยส่วนตัวไม่ใช่เรื่องเกิดขึ้นได้ง่ายสำหรับคนระดับซอหม่องลู  แต่เรื่องที่ทำให้เขาเต้นเป็นเจ้าเข้าคือข่าวที่ว่าสมุนสองคนของเปาเชิงหวาไปก่อเรื่องจะทำมิดีมิร้ายผู้หญิงในเขตปางแก้ว ที่หนักหนาคือผู้หญิงคนนั้นเป็นแขกของเคมิน และสิ่งที่ทำให้เขาใจหายอย่างที่สุดคือการได้ทราบว่า.. เธอคนนั้นคืออราลี ทำไมอราลีถึงไปอยู่ในเงื้อมมือของเคมิน? เป็นคำถามที่ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองมาตลอดทาง ผู้ชายคนนั้นไปรู้จักกับอราลีตั้งแต่เมื่อไหร่? และสิ่งที่ทำให้วินนายขัดใจก็การได้รู้ว่าอราลีพักอยู่ที่นั่น.. คุ้มปางแก้วของเคมิน วินนายไปถึงประตูทางเข้าบ้านเนินเขาอันเป็นที่พักอันเรียบง่ายแต่แข็งแกร่งแน่นหนาเหมือนป้อมปราการของเคมิน พอแจ้งว่าเขาเป็นใคร คนเฝ้าประตูด้านหน้าก็บอกสั้นๆ ว่า “รอเดี๋ยว.. นายจะตอบมาว่าคุณจะเข้าไปพบได้รึเปล่า” แล้วเขาก็ต้องรอสักครู่กว่าจะมีคำตอบ พอเข้าใจแล้วเหมือนกันเรื่องเจ้าพ่อของวายัณแต่ละคนจะมีเขตอิทธิพลของตนเอง ซอหม่องลูและเคมินเองก็ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าถิ่นที่ใครๆ ก็ต้องยอมให้ประจำปางแก้วอันเป็นเมืองใหม่ที่มีหลายอย่างอันทันสมัย ในขณะที่เมืองลันเป็นเมืองชายแดนจีนที่มีความเก่าแก่และไม่ได้ปกครองด้วยเจ้าพ่อคนเดียว แต่มีผู้นำหลายฝ่ายกระจุกตัวรวมกันจึงเป็นลักษณะแบ่งอำนาจกันมากกว่า “เอาล่ะ เข้าไปได้ นายรออยู่” คนเฝ้าประตูตอบรับ วินนายจึงได้รับอาณัติให้เข้าสู่อาณาจักรของผู้นำปางแก้ว ชายหนุ่มจอดรถแล้วลงไปอย่างร้อนรน.. เขาเป็นห่วงอราลี และตอนนี้ก็รู้ชัดว่าที่ผ่านมาทาช่าคงพยายาม ‘กำจัด’ อราลีด้วยการส่งคนของพ่อหล่อนมาตามควานหาตัวหญิงสาวถึงปางแก้ว ถึงตอนนี้วินนายต้องยอมรับว่าแม้เขาจะไม่พอใจที่อราลีมาพำนักที่นี่ แต่..การอยู่ในเขตอิทธิพลของเคมินที่ปางแก้ว.. อาจเป็นความปลอดภัยอย่างหนึ่งของอราลีก็เป็นได้สำหรับแดนเถื่อนอย่างวายัณแห่งนี้ “สวัสดี คุณวินนาย” เจ้าบ้านนั่งรอพบเขาอยู่แล้วในห้องรับแขก เคมินรอต้อนรับเขาเพียงลำพังเมื่อวินนายเดินขึ้นไปบนเรือนพักที่สร้างจากไม้หลังนั้น ออกจะเป็นเรือนพักที่ไม่ใหญ่โตโอ่อ่ามากจนเรียกได้ว่าผิดไปจากที่คาดการณ์ เพราะเมื่อเทียบกับเปาเชิงหวา.. รายนั้นชอบอะไรวิลิศมาหรากว่านี้เยอะ ลักษณาการของเคมินก็ไปกันได้ดีกับที่พักของเขา ชายหนุ่มคนนี้มักแต่งกายด้วยอาภรณ์เรียบง่าย เพียงเสื้อคอปกสีครีมอ่อนกับแจ้กเก็ตดำก็ยังทำให้อีกฝ่ายดูดี.. ชนิดที่วินนายต้องยอมรับ “สวัสดีครับคุณเคมิน คือว่า..ผม.. มาขอพบอราลี” ว่าแล้วประโยคแรกของผู้มาเยือนก็มุ่งตรงเข้าเป้า แม้จะรู้สึกได้ถึงรังสีบางอย่างจากชายผู้เป็นเจ้าของบ้านก็ตาม “พบอราลี? คุณรู้จักเธอด้วยเหรอครับวินนาย?” เจ้าบ้านถาม แต่เสียงไม่ได้แปลกใจเท่าที่ควร “เอ่อ..ครับคุณเคมิน ผมกับอราลีเคยเรียนด้วยกันที่อเมริกา เป็นเรื่องบังเอิญมากที่เราได้พบกันที่นี่อีก” วินนายเลือกจะไม่บอกความจริงทั้งหมด “อ้อ พอเข้าใจครับ แต่ว่า..ต้องขอโทษด้วย เธอพักผ่อนอยู่ คงไม่สะดวกพบคุณตอนนี้” คำรับของเคมินทำเอาวินนายตาวาววับ เพราะชายหนุ่มผู้นี้ทำเหมือนไม่ยี่หระกับคำขอเขาเท่าไหร่ “อราลีเป็นอะไรมากไหมครับ เธอสบายดีมั้ย ทำไมคุณถึงบอกว่าเธอพักผ่อนและไม่สะดวกพบผม?” ประโยคสุดท้ายวินนายจงใจถามเคมินโดยเฉพาะ อีกฝ่ายจ้องตาเขากลับก่อนจะตอบอะไรยาวๆ เป็นครั้งแรกว่า “เป็นอะไรมากมั้ย.. ผมตอบได้ไม่ถนัดนัก รู้แต่ว่าวันแรกที่เธอมาเป็นแขกผมนั้น.. ดูเหมือนว่าเธอจะถูกผู้หญิงคนนึงตามไล่ล่าอย่างไม่มีเหตุผล วันนั้นเธอเองก็ได้รับบาดเจ็บพอประมาณ แล้วพอวันนี้.. เธอออกไปข้างนอกแล้วก็เจอกับสมุนของผู้หญิงคนนั้นตามทำร้ายเธออีก แต่ก็โชคดีที่ผมไปตามตัวทันและพาเธอมาไว้ที่นี่ได้ คุณคิดว่าเธอจะสบายดีมั้ย?” วินนายนึกอุทานกับตัวเองในใจ ทาช่า! หล่อนร้ายกาจกว่าที่เขาคิด! “ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เธอเจอแต่เรื่องร้ายๆ แต่ผมบอกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ถึงจะผ่านอะไรหนักหนามาเยอะแต่เธอก็เข้มแข็งกว่าที่คิด อ้อ หวังว่าคุณคงไม่สงสัยนะว่าทำไมวันนี้เธอถึงต้องพักผ่อน” เคมินเอ่ยปิดท้าย “ถ้าอย่างนั้น คุณควรให้ผมพบเธอ ผมอยากเห็นว่าเธอเป็นยังไงบ้าง” วินนายเอ่ยด้วยแววตาห่วงใยถึงหญิงสาว “แล้วคุณอยากเข้าไปพบเธอในฐานะอะไรกัน?” “คุณเคมิน..” วินนายเริ่มมีสีหน้าไม่พอใจ “ผมบอกคุณแล้ว.. ว่าผมกับอราลีเคยเรียนที่เดียวกันในสหรัฐฯ เราเคยรู้จักกันมาก่อน และผมมีสิทธิ์เจอเธอได้อย่างเพื่อนเก่าพึงกระทำ” “แน่ใจว่าคุณมองเธอเป็นเพื่อน?” เคมินถามด้วยดวงตาคมปลาบ “คุณคิดว่าผู้ชายด้วยกันอย่างผมดูไม่ออกเชียวเหรอว่าสายตาของคุณที่พูดถึงเธอหมายความว่ายังไง ถ้าคุณแน่ใจว่าคุณเป็นเพื่อน.. แล้วทำไมเรื่องร้ายๆ ต้องเกิดกับอราลี ถ้าไม่ใช่เพราะ.. คำว่าความเป็นเพื่อนระหว่างคุณกับเธอนั่นเหรอ” “ดูท่า..คุณจะรู้อะไรมากกว่าที่คิด” ถึงคราวที่วินนายเริ่มตระหนักสักทีว่าเขาปกปิดความจริงเคมินไม่พ้น “เอาล่ะ คุณก็พูดถูก ผมยอมรับก็ได้ว่าเพราะผมกับอราลีเคยคบกัน ทาช่าเลยไม่พอใจอย่างมากแล้วเกิดเรื่องราวพวกนี้ขึ้น แต่ตอนนี้ผมก็มาในฐานะคนรักเก่าของเธอ และผมก็คิดว่าผมมีสิทธิ์จะพบหน้าเธอบ้าง ไม่เห็นจะแปลก” เคมินทำเหมือนยักไหล่ “ไม่เห็นแปลก.. แต่ก็ไม่น่าจะเป็นคำพูดของคนที่เตรียมจะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวอยู่รอมร่อเท่าไหร่นะคุณวินนาย ครั้งก่อนๆ นี้เรื่องราวเกิดขึ้นเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะคุณพบกับเธอแล้วมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ให้ทาช่าตามราวีเธอคนนี้หรอกเหรอ คุณเองก็กำลังจะแต่งงานกับทาช่าอยู่แล้วคุณยังจะต้องการอะไรอีก” “คุณเคมิน.. ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้คุณตัดสินการกระทำของผม แต่ผมมาที่นี่เพราะอยากเห็นหน้าเธอ ก็แค่นั้น”ผู้มาเยือนยังคงยืนกรานคำเดิม “งั้นก็ขออภัยที่ผมจะบอกว่าวันนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่ วันนี้เพิ่งมีเรื่องยุ่งๆ ผมอยากให้แขกของผมพักผ่อน” “แต่ผมกลับคิดว่า คุณกำลังปิดกั้นผมจากเธอมากกว่านะ” วินนายแย้งกลับ เคมินมองตรงมาที่เขาอย่างไม่ยอมหลบสายตาสักนิดเมื่อเอ่ยกลับว่า “ก็แล้วแต่จะคิด” นั่นเหมือนเป็นคำท้าทายครั้งใหญ่ระหว่างบุรุษสองคนที่มีภาพลักษณ์เป็นคนหนุ่มรุ่นใหม่คล้ายกัน แผกกันแต่ว่า..คนหนึ่งคือผู้มาใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้าสู่วงการอำนาจของวายัณ ส่วนอีกคนหนึ่งคือผู้มาก่อนแต่ดั้งเดิม “ผมไม่เข้าใจคุณนะ..เคมิน ทำไมคุณต้องเก็บเธอไว้ที่นี่ ทำไมคุณถึงทำอย่างนั้นได้ อราลีไม่ใช่คนจะยอมอยู่ภายใต้อำนาจใครง่ายๆ ผมบอกได้เลย” วินนายแย้งอย่างรู้จักนิสัยหญิงสาวดี แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือท่าทีไม่ยี่หระของนายน้อยแห่งปางแก้ว “ผมไม่ได้บังคับให้ใครอยู่ใต้อำนาจผม คนอย่างผมไม่ต้องบังคับใคร แต่สิ่งที่ผมรู้สึกว่าผมต้องทำในตอนนี้คือช่วยเหลือผู้หญิงคนนึงจากการถูกรังแกในดินแดนของวายัณเรา เพราะผมรู้ว่าเธอไม่สมควรถูกกระทำอย่างนั้น” วินนายรู้สึกฮึดฮัด แน่นอนว่าเจ้าถิ่นอย่างเคมินยันเตไม่ให้เขาเข้าพบอราลีได้โดยง่าย และสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มเริ่มตระหนัก คือความรู้สึกที่ว่าผู้ชายคนนี้เริ่มรู้สึกอย่างไรกับคนรักเก่าของเขา.. อันเป็นความอัดอั้นเมื่อเขาประจักษ์แก่ใจว่าด้วยสถานะตัวเองไม่มีอำนาจพอจะปกป้องอราลีอย่างที่ผู้ชายคนนี้ทำได้เลย “วินนาย ผมคิดว่าให้อราลีอยู่ที่นี่ต่อไปจะดีกว่า ปางแก้วอยู่ในอาณัติของคุณตาผม เป็นที่ที่คุณจะแน่ใจได้เลยว่าทาช่าไม่สามารถส่งใครเข้ามาทำร้ายอราลีได้อีก อย่างน้อยเธอก็จะปลอดภัยในช่วงพักฟื้นร่างกายที่นี่ และสำหรับผม..ที่ผ่านมาดูเหมือนอราลีต้องเจ็บเพราะคุณกับทาช่ามามากพอแล้ว ผมคิดว่าเธอไม่ควรจะต้องเจออะไรแบบเดิมอีกต่อไป” “คุณเคมิน.. คุณก็ควรจะรู้นะว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคือทาช่า ผมไม่เกี่ยวข้อง และถ้าผมรู้ว่าทาช่าจะทำอย่างนี้กับเธอ ผมไม่มีทางยอมแน่ ถึงแม้อราลีจะเป็นเพียงอดีตคนรักผมก็ตาม” “ถูกต้อง อราลีเป็นเพียงอดีตของคุณและเป็นบุคคลที่สามที่ไม่ควรเกี่ยวข้องตั้งแต่ต้น ส่วนเรื่องของคุณกับทาช่านั้นผมไม่ต้องการรับรู้ แต่เรื่องของอราลี.. ปล่อยให้เธอเป็นอดีตไปอย่างที่คุณพูดไว้จะดีกว่า จริงมั้ยคุณวินนาย” สุดท้ายแล้ว.. ชายหนุ่มครึ่งกะเหรี่ยง-ไทยใหญ่ก็ต้องตัดสินใจล่าถอยออกมาเมื่อแน่ใจได้ว่าเจ้าบ้านอย่างเคมินคงไม่ยอมให้เขาเข้าพบอราลีเป็นแน่แท้ ในสายตาของเคมิน.. การที่ปล่อยให้เขาพบกับอราลีคงรังแต่จะสร้างปัญหาให้หญิงสาวไม่จบสิ้น วินนายทั้งสะเทือนใจและร้อนรุ่มในอก.. ที่เขาปกป้องคนที่เขาเคยรักและยังรักอย่างอราลีไม่ได้.. แม้แต่ตอนเดินมาส่งวินนายที่รถ นายน้อยแห่งปางแก้วยังเอ่ยทิ้งท้ายกับอาคันตุกะว่า "ไม่ต้องห่วงนะคุณวินนาย ตราบใดที่เธออยู่ในสายตาผม ใครก็ทำอะไรเธอไม่ได้" วินนายเพ่งมองประกายตาของเคมินแน่นิ่ง เหมือนลูกผู้ชายสองคนที่ต่างอ่านเกมทางสายตากันออกว่าอีกฝ่ายคิดอ่านอย่างไร และบัดนี้วินนายรับรู้แล้วว่าเคมินสื่อความหมายว่าอะไร.. “ขอบคุณนะครับที่ดูแลอราลีให้” วินนายทิ้งท้ายท่าทางขุ่นมัว “แต่ทางที่ดีคุณควรส่งเธอกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุดจะเหมาะกว่า เพราะเธอเป็นคนดีเกินกว่าที่จะมาเดินดินอยู่ในแดนเถื่อนอย่างวายัณแห่งนี้!” # # # เคมินแง้มเปิดประตูห้องนอนอย่างแผ่วเบา และก็ได้แต่พยักหน้าน้อยๆ เมื่อเห็นว่าไฟทุกดวงด้านในมืดดับไปหมดแล้ว แสดงว่าอราลีคงกำลังพักผ่อนอย่างที่เขากล่าวอ้างจริงๆ ชายหนุ่มแค่นยิ้มให้ตัวเองว่าอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกหกวินนาย ผู้หญิงคนนี้คงต้องการนอนพักยาวๆ หลังจากผจญภัยในวายัณมาหนักหน่วงขนาดนั้น แพทย์ที่รู้จักกันในปางแก้วถูกเรียกมาแบบด่วนเมื่อเขาพาอราลีมาถึงบ้านในตอนเช้าวันนี้ ตรวจแล้วก็ยังโชคดีที่บาดแผลบนร่างกายไม่ได้หนักหนาสาหัส.. เพียงแต่ว่ามันไม่ได้ดีขึ้นเพราะวันนี้ดูท่าอราลีจะหนีตายแบบบุกป่าฝ่าดงเหมือนวันนั้น แถมยังมีแผลใหม่ให้เห็นอย่างน่าใจหาย แต่เธอคนนั้นก็ไม่ร้องไห้สักนิดเมื่อตอนถูกหมอทำแผลสดให้ และเธอก็ดูจะโอนอ่อนผ่อนตามกับคำสั่งหรือคำขอของเขามากขึ้นกว่าเคย คงเพราะรู้ว่า.. อย่างน้อยเขาก็จะไม่ทำร้ายเธอเป็นอันขาด เธอดีเกินกว่าจะหลุดมายังแดนเถื่อนแห่งนี้? คำท้วงติงของวินนายแว่วมาในสำนึก แต่มันก็ทำให้ชายหนุ่มนึกถอนใจเบาๆ มีเรื่องบังเอิญมากมายระหว่างเขาและอราลีนับตั้งแต่แรกพบเจอ ผู้หญิงที่เขาแปลกใจกับการอ่านหนังสือเรื่องของวายัณอย่างขะมักขะเม้น ผู้หญิงที่เขาบังเอิญได้รู้ว่าเธอทำงานในหน่วยงานระดับนานาชาติ ผู้หญิงที่มีอดีตบางอย่างกับวินนายจนทำให้เธอแทบเอาชีวิตไม่รอด ถึงเขาจะช่วยเธอเอาไว้ แต่เขาก็รู้แก่ใจว่าเมื่อวันใดที่เธอหายดี เธอก็จะต้องไป.. “วันนี้เจอยาหมอเข้าไป คุณอราลีเลยง่วงไปจริงๆ ครับ สงสัยหลับไปแล้ว”   ต้าหมิงซึ่งแกร่วรออยู่ห้องด้านในไม่ไกลกันเผยกายออกมาเมื่อเคมินปิดประตูห้องพักอราลีแผ่วเบา ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ในขณะที่คนพล่ามเก่งอย่างต้าหมิงยังคงพูดจ้อต่อไป “เพิ่งจะรู้แฮะว่านายผมนี่เป็นเจ้าบ้านที่ดี๊ดี เป็นห่วงขนาดว่าแขกจะไม่ได้พักผ่อนถ้ามีคนมารบกวน เลยตัดหน้าด้วยการส่งแขกไปนอนพักก่อนที่จะมีคนมาหาซะเลย” “ไม่ใช่เรื่องของนาย” ชายหนุ่มผู้เป็นนายปรายตาอย่างนึกรำคาญท่าทางกวนประสาทนั้น “คร้าบ ไม่ใช่เรื่องของผม แต่ว่าใครก็ไม่รู้น้าที่พอรู้ว่าคุณวินนายจะเข้ามาพบ ก็สั่งให้ผมกับเจียช่วยกันตะล่อมพาคุณอราลีไปนอนพักที่ห้องให้ได้ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเธอยังนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอยู่เลย” ว่าแล้วต้าหมิงก็ฟื้นฝอยหาตะเข็บ เพราะก่อนหน้าที่ผู้มาเยือนจะเข้ามานั้น อราลียังได้รับอนุญาตให้นั่งอ่านหนังสือที่ห้องนั่งเล่นอยู่เลย พอคนมากระซิบกับเคมินว่าวินนายมาขอพบ นายเขาก็นึกอีท่าไหนไม่รู้ ไล่ต้าหมิงและเจียให้พาอราลีไปที่ห้องส่วนตัวก่อนหน้าตาเฉย คุณอราลีนั้นแม้จะไม่ค่อยเข้าใจสาเหตุที่โดนไล่ที่ทาง แต่ดูท่าหลังเหตุการณ์ล่าสุดแล้วเธอจะยอมเชื่อฟังคุณเคมินขึ้นมาก จึงยอมไปพักห้องด้านหลังแต่โดยดี ด้วยเหตุนั้น ต้าหมิงจึงยังหาเรื่องแซวต่อได้อีกกระบุง “คุณเคมินนี่ก็น้า.. ไปปิดกั้นคนอื่นเค้าได้ เค้าอุตส่าห์มาดีนะเออ ไม่เหมือนว่าที่ภรรยาเค้าที่ว่าร้ายสุดๆ” “ฉันไม่ใช่พ่อพระที่จะใจดีกับทุกคน แล้วก็ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องมีน้ำใจให้ผู้ชายคนนี้ได้เจอหน้าคนที่ยังไม่หายเจ็บ นายมีปัญหาอะไรมั้ยต้าหมิง?” ลงท้ายคำถามด้วยท่าทีกอดอกนิ่งๆ อย่างที่คนสนิทรู้ว่านี่ล่ะเตรียมมีเรื่อง “โอ้ย..ไม่มีคร้าบนาย.. เข้าใจทุกอย่าง เคลียร์!” ต้าหมิงรีบรับคำพร้อมยิ้มแหย ด้วยเกรงว่าถ้ากวนประสาทไปมากกว่านี้จะโดนไล่เตะรอบบ้าน ทั้งที่ในใจน่ะอยากจะแซวคุณเคมินไปตรงๆ เลยว่า.. โคตรหวงก้างเลยครับนาย! แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 19:07:18 จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 18:57:01

ความคิดเห็นที่ 3 ==================================================== เปลืองเนื้อที่กระทู้ไปนิด ขอโทษนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะชมและให้กิ้ฟ นะคะ mamahuhu>> ภาษาที่เราใช้ก็อยู่ในระดับกลางๆ น่ะค่ะ เพียงแต่เรื่องนี้พลังการเดินเรื่องมันจะพุ่งเยอะหน่อยเพราะอารมณ์ตอนเขียนค่อนข้างเต็มที่ หลังจากนี้ก็ไม่ค่อยมีไฟเขียนเท่าไหร่แล้วค่ะ ทุ่มกับการทำงานประจำมากกว่า ^_^ (แต่งานคงไม่ยุ่งขนาดคุณหมอน่ะค่ะ อย่างน้อยยังมีวันหยุดเสาร์อาทิตย์ เย้ๆ) ส่วนเรื่องรอเป็นเล่มก็ขอรอคำตอบจาก สนพ ชัดๆ อีกทีนะคะว่าจะเป็นยังไง npuiy>> รับทราบค่าว่ามีคุณปุ้ยเป็นกำลังใจเสมอ นิยายคุณปุ้ยเราเองก็แว้บๆ ไปอ่านบ่อยๆ นะคะ รอทางคุณปุ้ยเหมือนกันเน้อ อาจมีโอกาสได้แลกนิยายกันในอนาคตนะคะ แก้ไขเมื่อ 02 พ.ย. 55 19:06:42 จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 18:57:33

ความคิดเห็นที่ 4 ติดตามค่ะ จากคุณ : กระรอกเมือง เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 19:03:11

ความคิดเห็นที่ 5 พระเอกเท่มากกกกกค่ะ ฉากนี้ คำสั้นๆ แต่บาดลึก ค้นรถ เด็ดขาด เผด็จการ ทรงอำนาจ อิจฉานางเอกซะแล้ว แนวนี้แลย สเปกค่ะ กำลังพยายาให้นายเฉินของเราเท่ๆอย่างนี้บ้าง แต่คุณเฉินฮ่าวหมิงของเรา แกเท่ไม่ค่อยจะออกเพราะโดนยายหมอกล้วยป่วนตลอด แต่คางพระเอกนี่ คางมนหรือคะ ปกติเห็นแต่คางนางเอกมนๆ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 21:41:26 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 20:35:33 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 20:14:20