ความคิดเห็นที่ 1            "หม่อมฉันก็แค่...ทูลถามดูเท่านั้นเพคะ อย่าได้ถือสาเลยเพคะ" ดวงพักตร์หวานจึงค่อยคลี่คลายความบึ้งตึงลง   และแย้มสรวลละมุนละไมออกมา             "เจ้าเหงารึ?"            "ก็แค่...คิดถึงเสด็จพี่เท่านั้นแหละเพคะ   มิใช่เรื่องใหญ่โตอันใดอย่าได้กังวลเลยเพคะ"            "ถ้าเช่นนั้นไปชมตลาดล่างนอกราชวังบ้างดีไหม?  แม้ไม่สวยสะอาดเท่าตลาดบน  แต่ก็มีหลายสิ่งแปลกตาให้เลือกดูได้ไม่น้อย"            คำแนะนำนั้นฟังดูประหลาดนัก  โดยราชประเพณีแล้วสาวชาววังโดยเฉพาะเชื้อพระวงศ์มิค่อยได้เสด็จออกไปไหน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นั้นเป็น "ตลาดล่าง" หรือตลาดชาวบ้านนั่นอง  ตลาดนี้ตั้งอยู่บริเวณท่าเรือริมแม่น้ำสามคดฝั่งตรงกันข้ามกับพระบรมมหาราชวัง  ยามปกติแล้วนางข้าหลวงกำนัลที่ทำให้ที่ในห้องเครื่อง  มักจะหาซื้อผักปลาจากตลาดบนอันเป็นตลาดหน้าเมืองที่อยู่ในขอบรอบรั้วเวียงแก้ว   ตั้งห่างจากด่านประตูวังไม่มากนัก   ผักผลไม้และเนื้อสัตว์ต่างๆ จากถูกขนขึ้นเรือมาส่งยังตลาดก่อนฟ้าสางของทุกๆ วัน   นานๆ สักคราหญิงชาววังจึงจะออกไปนอกเขตรั้วพระราชฐาน   มหิตาเทวีจึงแปลกพระทัยยิ่งนักกับถ้อยดำรัสของพระสวามี            "การออกไปข้างนอกก็ทำให้เราได้เห็นชีวิตชาวเมืองบ้าง   ว่านี่คือมนุษย์...เอ้อ...ประชาชนในปกครองของเรา  การได้แลเห็นความเป็นอยู่ของเขาเหล่านั้นด้วยตาตนเอง   ย่อมดีกว่าฟังคำบอกเล่าของเสนาอำมาตย์นัก   การเดินทางก็มิได้ลำบากลำบนดอก  แค่ข้ามเรือไปเท่านั้นเจ้าพากุสุมาลย์กับศรีดาราและนางอื่นไปเป็นเพื่อน  แต่อย่าให้เอิกเกริกนัก"            'ตานี่บ้าหรือเปล่า?  มหิตาบอกว่าเหงาให้อยู่ติดบ้านบ้าง  ดันบอกให้ไปตลาดแทน'            เคียงฟ้าฟังแล้วต้องขมวดคิ้วให้ยุ่ง  ไม่อาจเข้าใจรับสั่งของนาคเจ้าได้  ว่าบัดนี้หทัยทั้งดวงทุ่มเทให้กับการดูแลชาวประชาจุมภะปุระ  นคราอันเป็นแผ่นดินประทานจากพระบิดาพญามหิทธราบดีนาคราช            "เที่ยวชมตลาดล่าง คงจะช่วยให้เจ้าหายเบื่อได้บ้างกระมัง...เห็นกุสุมาลย์บอกว่าระยะนี้เจ้าอารมณ์ไม่สู้ดีนัก   กระทั่งนางยังเข้าหน้าไม่ติด"            "พี่กุสุมาลย์บอกหรือเพคะ?  นางทูลเสด็จพี่เมื่อใด?" พระชายาคาดคั้นขึ้นมาทันที            "ก็ความเป็นอยู่ของเจ้าทุกประการล้วนเป็นหน้าที่ของนางนี่   เมื่อครู่ก่อนเข้ามาเราพบนางในอุทยานที่หน้าตำหนักนี้เอง"             ผู้ไม่มีชะนักใดติดกายก็ย่อมบอกเล่าได้คล่องชิวหามิมีติดขัดไม่   เจ้าของวรกายทรงสง่าและดวงพักตร์งามปานสลักเสลาก็เช่นกัน   ภูวิษะเจ้าแย้มสรวลไปในขณะที่เอ่ยถึงนางกำนัลคนโปรดของชายาแห่งองค์            "อย่าได้หงุดหงิดเจ้าโมโหโทโสนักเลย  ครั้งก่อนนี้นางก็เจ็บตัวเพราะเจ้านี่แผลยังไม่ทันทุเลาเลย   อย่าเพิ่งหาเรื่องปวดหัวให้นางนัก"            "หม่อมฉันทำอันใดเล่าเพคะ?  ตรัสเหมือนหม่อมฉันเป็นเด็กน้อยจนพี่กุสุมาลย์ต้องไปฟ้อง...แล้วไฉนจึงไม่บอกกล่าวแก่หม่อมฉัน  ไยจึงต้องไปลอบฟ้องเสด็จพี่กันเล่า" มหิตาเทวีมีสีพระพักตร์บึ้งตึงขึ้นมาทันที            "ทะเลาะอันใดกับกุสุมาลย์หรือเปล่า?"            "นางทูลฟ้องอันใดเสด็จพี่กันเล่าเพคะ...ถึงได้ทรงตำหนิหม่อมฉันเช่นนี้ ? "            ทรงยั้งโอษฐ์ไว้ว่าทอดพระเนตรเห็นกุสุมาลย์ร้องห่มร้องไห้เป็นการใหญ่   และพระสวามีก็ปลอบประโลมนางด้วยท่าทีอันสนิทสนมนัก  ด้วยความกริ้วจึงมิได้เรียกสรรพนามแทนตัวนางคนโปรดว่าพี่เหมือนเช่นที่เคยเป็นมา            "แล้วเจ้าทำสิ่งใดให้นางฟ้องเราได้รึเด็กน้อย?" ยิ่งเห็นสีพระพักตร์พระชายาก็ยิ่งทรงนึกขำ ราวกับเห็นเด็กน้อยกำลังแง่งอนจนนวลปรางแดงใส            "หม่อมฉันมิได้กระทำสิ่งใดเสียหน่อย...."            "ถ้าอย่างนั้นแล้ว...เราก็ว่าเรามิเคยจำได้เช่นกันว่า....ได้เอ่ยจะยกกุสุมาลย์ให้เป็นเมียผู้ใด"            พระขนงเข้มเรียงตัวงดงามขมวดขึ้นมาบ้าง  เมื่อทรงผินพักตร์มาถามมหิตาเทวี   ทำเอาพระชายาทรงนิ่งอึ้งไป  ส่วนเคียงฟ้าได้แต่มองคนทั้งคู่สลับกันไปมา   และเริ่มที่จะนั่งลงใกล้แท่นบรรทมรอฟังความบ้าง            "เสด็จพี่เรื่องนี้...."            "หากให้นางออกเรือนไปกับผู้อื่น  มิได้อยู่ถวายการรับใช้เสียแล้ว  เจ้ามิเหงาแย่รึน้องพี่?" มหิตาเทวีมิได้ตอบได้แต่ก้มพักตร์นิ่งอึ้ง  จนพระสวามีต้องตรัสถามซ้ำ            "มหิตาแน่ใจแล้วหรือว่าประสงค์ดังนี้?  กุสุมาลย์รับใช้เจ้ามาเนิ่นนาน   ยากยิ่งจะหาคนรู้ใจเจ้าได้เท่านาง"            คำถามที่ทรงหยิบยื่นให้นั้นมิได้ตำหนิพระชายาแต่อย่างใด  คล้ายว่าตรัสถามด้วยความห่วงไย  ในขณะที่พระชายาสดับฟังแล้วกลับยิ่งว้าวุ่นสับสนพระทัยนัก  ด้วยในดวงหทัยยามนี้มีหมอกควันอันคลุมเครืออัดแน่นอยู่   และพลังอำนาจของจิตฝ่ายต่ำนั้นมีอิทธิฤทธิ์รุนแรงเกินกว่าผู้ใดจะคาดคิดถึง            "หม่อมฉันเพียงแต่เสียดาย...พี่กุสุมาลย์งดงามออกเพียงนี้  หากต้องมาเก็บซ่อนตัวที่ตำหนักเพื่อรับใช้หม่อมฉันเท่านั้นล่ะก็....เกรงว่าจะเป็นการปิดโอกาสของนาง" หลังทรงเงียบอยู่ครู่ใหญ่ในที่สุดก็ตรัสตอบออกมาได้            "แต่ความสุขของกุสุมาลย์มิใช่การเป็นออกเรือนกับบุรุษมียศฐาใหญ่โตไม่   อีกทั้ง...อายุอานามขนาดนี้คงหาคู่ที่เหมาะสมคู่ควรกันนั้นคงยากยิ่ง  มีเพียงแต่ต้องแต่งไปเป็นเมียรอง...หรือนางห้ามของผู้มียศฐาบรรดาศักดิ์เท่านั้น   เรื่องนี้เจ้าได้ถามความเห็นนางหรือยัง?"            "....มิได้เพคะ   หม่อมฉันเพียงแค่เปรยปรึกษากับพี่ศรีดาราดู  ยังไม่ได้เห็นชอบเรื่องนี้แต่อย่างใดเพคะ" ตรัสตอบไม่เต็มสุรเสียงนัก            "อ้อ! งั้นแม่ม้าศรีดาราคงตกอกตกใจ  จนรีบโหนโยนทะยานไปบอกกุสุมาลย์   โดยมิทันได้ถามไถ่เจ้าให้แน่ชัดสินะ" เสียงถอนหทัยดังขึ้นมาพร้อมๆ ภูวิษะเจ้ากับส่ายพระพักตร์ด้วยความหน่ายหทัย            "...ฟังความยังมิทันครบจบกระบวนดี  ก็บอกเล่ากันไปเสียใหญ่โต...เฮ้อ"            "อย่าโทษพี่ศรีดาราเลยเพคะ   หากกริ้วก็ตำหนิหม่อมฉันเถิดเพคะ  เป็นหม่อมฉันเองที่เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างไม่รอบครอบ  ทำให้พี่กุสุมาลย์เสียใจร้อนถึงเสด็จพี่ไปด้วย"            ถ้อยดำรัสนั้นแฝงไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำฤทัย  หากแต่พระสวามีมิทันได้ฉุกคิด  พระองค์เห็นเป็นเพียงเรื่องของการสื่อสารที่ไม่ครบถ้วนกระบวนความ  จึงทำให้เกิดความเข้าใจผิดไปเท่านั้น            "ถ้าเป็นเช่นนั้นเราก็สบายใจ  หากไม่มีสิ่งใดแล้วก็เข้านอนกันเถิด...วันนี้เราเหนื่อยนัก พรุ่งนี้ก็ต้องไปเฝ้าพระแม่เจ้าแต่รุ่งสาง  ทรงดำริจะทำพิธีบวงสรวงใหญ่ถวายพระบิดาเรา...เอ้อ...พญามหิทธราบดีนาคราช  ที่ทรงบันดาลชัยชนะแก่จุมภะปุระ  พรุ่งนี้เราคงต้องไปเฝ้าถวายอาหารให้เจ้าจิตตะด้วยอีกคน...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"            ตรัสแล้วก็ทรงเผลอส่งสุรเสียงสรวลออกมาเสียเอง  เมื่อดำริไปถึงงูเผือกตัวใหญ่ที่นาคาสถานแล้วก็อดขำมิได้   นาคเจ้าคาดว่าเจ้าจิตตะคงทำหน้าเหรอหราให้ขบขันเมื่อพบว่าเป็นผู้ใดมาทำการบวงสรวง  และคงรีบตรงรี่เข้ามาหาเป็นแน่แท้  หากเป็นยามปกติแล้วมหิตาเทวีคงจะสรวลตามด้วยความขบขัน   แต่ยามนี้ในพระทัยถูกหมอกอันมัวสลัวปกคลุมดวงฤทัยเสียจนหม่นหมอง   จึงได้แต่แย้มโอษฐ์เล็กน้อยยิ้มรับเท่านั้น            เมื่อมิมีความใดแล้วพระองค์จึงเสด็จเข้านิทราไป   ปล่อยทิ้งให้หญิงสาวต่างชาติภพสองนาง  หมกมุ่นกระวนกระวายต่อไปตามลำพัง  เคียงฟ้ารู้สึกหงุดหงิดที่มหิตาเทวีปิดบังความทุกข์ในพระทัย  ไม่ตรัสถามองค์สวามีไปให้แน่ชัดเสีย  ส่วนพระนางนั้นเล่าได้แต่ลืมเนตรโพลงไปตลอดราตรีนั้น      นานๆ ครั้งภูวิษะเจ้าจะทรงขยับวรกาย  เมื่อทอดพระเนตรผ่านมามืดเห็นพระชายายังไม่บรรทม   ก็ทรงดึงวรองค์แสนเสน่หานั้นมากอดรัด   แม้นไม่ทรงทราบแน่ชัดว่ามหิตาเทวีกำลังดำริสิ่งใดอยู่   แต่ก็ทอดพระเนตรเห็นว่าชายาของพระองค์นั้นดูมีความนัยพระทัยบางประการ   หากแต่เจ้านาคราชมิได้ตรัสถามเนื่องด้วยอ่อนเพลียเป็นสำคัญ   จึงเพียงแค่ปลอบประโลมด้วยวงพาราและแผ่นอุระอันอบอุ่น   ให้มหิตาเทวีได้ซุกวรกายอ้อนแอ้นเข้าแนบชิดเข้ามาในฤทัยนาคเจ้าเท่านั้น              ภูวิษะเจ้าแม้นจะเป็นพญานาคผู้มากฤทธีและปรีชาสามารถเพียงใด   แต่กลับมิเคยทราบว่าดวงใจสตรีนั้นยากแท้หยั่งถึง   อีกทั้งยังเชี่ยวลึกไหลวนยิ่งกว่าสายนทีใดๆ ในโลกา  จึงมิทันได้เฉลียวใจว่าการศึกสงครามใดนั้นจะสร้างความทุกข์ได้เท่าศึกแห่งหทัย   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++       แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:24:34 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 07:40:32

ความคิดเห็นที่ 2                   กาลเวลาในความฝันผันผ่านไปเร็วเพียงแค่ลมพัดผ่าน  เพียงแค่หญิงสาวจากอนาคตกาลสัปหงกไปไม่กี่อึดใจ   ตะวันรุ่งของวันใหม่ก็มาเยือน  ภูวิษะเจ้าเสด็จไปร่วมประชุมยังตำหนักหลวงตั้งแต่แสงสางเพิ่งเริ่มทอตัวเท่านั้น   ส่วนมหิตาเทวีก็ทรงปฏิบัติกิจส่วนพระองค์เช่นเดียวกันกับทุกวัน   เริ่มตั้งแต่นางกำนัลนำอ่างดินเผาบรรจุน้ำจนเต็มมาถวาย  เพื่อให้สรงพระพักตร์และชำระพระทนต์   หน้าที่นี้เดิมเป็นของกุสุมาลย์แต่บัดนี้เป็นของปทุมมาแทน   ส่วนศรีดาราที่ช่วยหิ้วอ่างดินเผาว่างเปล่าสำหรับทิ้งน้ำที่ชำระพระทนต์แล้วตามหลังมา  นางมีสีหน้าง่วงงุนคล้ายคนนอนไม่เต็มอิ่มขอบตาหรือก็หมองคล้ำนัก            "ไฉนหน้าจึงหมองคล้ำนักเล่าพี่ศรีดารา"             เมื่อถูกถามนางคนทะเล้นก็ยิ้มรับด้วยสีหน้าไม่สดชื่นนัก  เพราะเมื่อคืนนี้นางครุ่นคิดหาวิธีแก้ไขความหมางใจระหว่างพระเทวีกับกุสุมาลย์จนฟ้าสาง  เป็นเหตุให้มิได้หลับได้นอน            "หม่อมฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะเพคะ"            ทูลพลางส่งก้านต้นข่อยที่ลอกเปลือกออกจนเห็นเนื้อไม้ขาวสะอาด  ปลายด้านหนึ่งเหลาจนเรียวจับถนัดมือ   ส่วนปลายอีกด้านนั้นถูกทุบจนเยื่อไม้แตกปลายฝอยแลดูคล้ายภู่กัน  จากนั้นจึงถวายผอบเล็กที่ใส่เกลือให้ใช้ชำระพระทนต์  เคียงฟ้ามองดูแปรงสีฟันโบราณนั้นด้วยอาการทึ่ง  แม้จะเคยได้ยินมาว่าคนโบราณใช้กิ่งข่อยถูฟัน  แต่ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วยังมีกิ่งของต้นไม้อีกหลายชนิดที่ใช้แปรงฟันได้   เช่น ก้านโกทา  ก้านพลู  หรือแม้แต่เปลือกหมากก็เช่นกัน  นอกจากกิ่งแล้วใบของต้นไม้ที่ใช้ต่างแปรงสีฟันเหล่านี้  เมื่อนำใบมาเคี้ยวให้แหลกคาปากแล้วบ้วนน้ำตาม  ก็ใช้ต่างน้ำยาดับกลิ่นปากได้ดีอีกด้วย  เลยค่อนข้างจะทึ่งกับภูมิปัญญาของคนโบราณซึ่งมีมานานหลายพันปี   ก่อนที่แปรงสีฟันฝรั่งจะถูกคิดค้นขึ้นมา  จนเป็นแปรงสีฟันพลาสติกด้ามใสสีสวยที่วางอยู่ในห้องน้ำที่บ้านของหล่อนอย่างในปัจจุบัน            "มีเหตุอันใดให้กลัดกลุ้มรึ?  หรือจะเป็นเรื่องออกเรือนของพี่กุสุมาลย์" มหิตาเทวีตรัสถามหลังจากทรงชำระพระทนต์เสร็จเรียบร้อยแล้ว   ก็ทรงลุกขึ้นมาใส่น้ำอบชะโลมเครื่องหอมประทินผิว            "เพคะ...หม่อมฉันไม่อ้อมค้อมนะเพคะ....ขอทูลถามตรงๆ จะไม่ทรงตัดสินพระทัยอีกครั้งหรือเพคะ? " สีหน้าของศรีดารายามนี้ดูไม่สดใสเหมือนเช่นเคย   จนมหิตาเทวีทอดพระเนตรเห็นแล้วก็ถอนหทัยออกมา            "เรามิได้ส่งพี่กุสุมาลย์ไปตายเสียหน่อย  เพียงแต่จะส่งเสริมให้ได้ดีมียศถาให้มีบุรุษดีงามคอยปกป้องคุ้มครอง  ไฉนจึงมีแต่คนคัดค้านแม้แต่เสร็จพี่ภูวิษะก็ทรงไม่เห็นชอบด้วย" สิ้นถ้อยดำรัสนางกำนัลทั้งสองก็ลอบสบตากัน            "....มะ...มิใช่  ดำริของท่านภูวิษะหรือเพคะ?"            "พวกพี่เคยเห็นภูวิษะเจ้ามายุ่งเกี่ยวกับภายในตำหนักหรือ?  แค่ราชกิจที่ทรงดูแลก็ล้นหัตถ์แล้ว"            "ละ...แล้ว  ที่พระเทวีตรัสว่าจะให้พี่กุสุมาลย์ออกเรือนเล่าเพคะ?"  พระเทวีผู้ทรงโฉมมิได้ตอบคำถามนางคนทะเล้นโดยพลัน    แต่หันไปรับสั่งให้ปทุมมาช่วยหวีพระเกศา            "เราเพียงแค่นึกเสียดายคนงามพร้อมสรรพอย่างพี่กุสุมาลย์  หากจะรับใช้เราไปเรื่อยๆ จนอายุมากกว่านี้  ก็คงหาคู่สมรสได้ยาก  ปีนี้พี่กุสุมาลย์อายุ 24  แล้วสินะ  ถือว่าเกินเกณฑ์ไปมากโข   เป็นผู้อื่นลูกเต้าคงโตจนช่วยงานเรือนได้แล้ว    หากช้ากว่านี้อีกสักปีคงไม่แคว้นต้องอยู่เป็นเดียวดายไร้คู่เชยชิดชมเป็นแน่แท้"            "แต่พี่กุสุมาลย์เต็มใจอยู่รับใช้ข้างพระบาทเช่นนี้ตลอดไปเพคะ   มิเคยเกี่ยงงอนว่ามิได้ออกเรือนเช่นหญิงอื่นนอกวัง"            "นั่นสิเพคะ  พวกหม่อมฉันนั้นตั้งแต่ถวายตัวมาเป็นนางกำนัลที่ตำหนักนั้น  ต่างก็เต็มใจจะอยู่รับใช้พระเทวีไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่  หากเกรงกลัวว่าจะมิได้ออกเรือนก็คงมาเป็นนางกำนัลดอกเพคะ"            ปทุมมาทูลขึ้นมาอีกผู้หนึ่ง  กฏอย่างหนึ่งของการเป็นนางกำนัลในวังหลวงนั้นคือจะมิได้แต่งงานยกเว้นแต่จะทรงพระกรุณาประทานสมรสให้  หากรักชอบพอกับบุรุษใดก็ต้องผ่านการพิจารณาจากเจ้านายเหนือหัว   เมื่อได้รับประทานอนุญาตแล้วฝ่ายชายจึงค่อยส่งผู้ใหญ่มาทาบทามสู่ขอ  ความรักของนางในวังนั้นจึงมิอาจมีได้โดยอิสระปราศจากกฏเกณฑ์ไม่            "พวกพี่ๆ ไม่ต้องมาเอาใจเราดอก  เรื่องพี่กุสุมาลย์เรายังมิได้บอกเสียหน่อยว่าจะยกให้ผู้ใด"            "พระเทวีทรงหมายความว่า...." นางกำนัลทั้งสองพากันตื่นเต้น   ในขณะที่เคียงฟ้านั้นก็พลอยลุ้นไปด้วย            "ก็มีแต่คนรักใคร่พี่กุสุมาลย์ออกมากมายเช่นนี้   ขืนเราไล่พี่กุสุมาลย์ไปให้ออกเรือนไป   คงมีแต่คนเสียใจเป็นแน่"   บางทีอาจจะรวมทั้งพระสวามีของพระองค์ด้วย  ดำริได้เช่นนี้ก็ทรงเศร้าหมองยิ่งนัก            "พระเทวี!!!  ขอบพระทัยเพคะ....พี่กุสุมาลย์ต้องดีใจมากแน่ๆ" ศรีดาราปลี่เข้าไปกุมหัตถ์พระนางน้อยเอาไว้ด้วยความปรีดายิ่ง  ทำเอาหญิงสาวที่เป็นเพียงร่างเงาไร้ตัวตนในภพนี้ยิ้มกว้างออกมา            "เฮ้อ....นี่คงตกใจกันไปทั้งตำหนักเลยสิ...แย่จริง" ตรัสแล้วก็ทรงถอนหทัยออกมา            "แหะ แหะ  หม่อมฉันปากไวไปเพคะ   น่าจะรอถามให้แน่ใจก่อนค่อยไปบอกพี่กุสุมาลย์  เลยทำให้ตกอกตกใจไปกันใหญ่   เมื่อคืนนี้พี่กุสุมาลย์ร้องไห้เสียใหญ่โตเลยเพคะ"            "แล้วไยจึงต้องไปร้องไห้ต่อหน้าเสด็จพี่ด้วยเล่า...." มหิตาเทวีสดับเข้าก็ตรัสพึมพำออกมาด้วยสีพระพักตร์ขุ่นข้องยิ่งนัก              "อะไรนะเพคะ  หม่อมฉันได้ยินไม่ถนัด"  แต่เมื่อถูกนางกำนัลร้องถามจึงรีบปรับพระพักตร์ให้แย้มยิ้มแล้วปฏิเสธไป            "ไม่มีอะไรดอก....แล้วตอนนี้พี่กุสุมาลย์เป็นอย่างไรบ้าง?"            "ก็ซึมเซาอยู่เพคะ  จะให้หม่อมฉันตามมาพบไหมเพคะ?" ศรีดารายิ้มกว้างต่างกับสีหน้าอมทุกข์ก่อนหน้านี้หน้ามือเป็นหลังมือ            "ไม่ต้องดอก...พี่ศรีดาราค่อยไปบอกทีหลังก็ได้"            "เพคะ" รับคำแล้วนางก็หันไปยิ้มให้ปทุมมาราวกับจะบอกว่าหมดเรื่องเสียที   ทั้งสองพยักหน้าให้กันอย่างโล่งใจ  ปทุมมาจึงขอตัวไปจัดเตรียมงานอื่น       แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:27:19 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 07:41:28

ความคิดเห็นที่ 3            "ถ้างั้นหม่อมฉันตั้งสำรับเช้าเลยนะเพคะ"    เมื่อพระนางพยักพักตร์เป็นเชิงอนุญาต   ปทุมมาจึงคลานถอยออกไปจากห้องบรรทม   ศรีดาราจึงขยับเข้ามาช่วยแต่งภูษาแทน   นางเปิดตู้และเมียงมองภูษางดงามหลายผืนนั้นก่อนจะทูลถาม            "วันนี้ใส่ผ้าพันทรวงสีไหนดีเพคะ   สีขาบ*(สีน้ำเงิน)ดีไหมเพคะ?"            "เอาสิ"            เมื่อทรงเห็นชอบด้วย  ศรีดาราจึงนำภูษาสีขาบนั้นมาพันรอบพระถันเปลือยเปล่า  เมื่อแรกที่เห็นนั้นเคียงฟ้าไม่เคยชินและนึกเขินอายแทน  ด้วยว่าผู้หญิงที่นี่ส่วนใหญ่นั้นยามที่อยู่กับเย่าเฝ้ากับเรือน  หรือมิต้องออกไปทำธุระปะปังข้างนอกจะเปลือยอก  จะเว้นก็แต่นางผู้มียศฐาอันสูงส่งหรือเป็นนางกำนัลคนโปรดของผู้ใดจึงมีภูษามากมายให้ผลัดเปลี่ยน  นางอีกผู้หนึ่งที่ต้องแต่งกายให้เรียบร้อยเสมอนั้นคือคุณท้าวประจำตำหนัก  ทั้งนี้ก็เพื่อแสดงยศศักดิ์ฐานะของพระเทวีแห่งนาง              แต่กุสุมาลย์นั้นอยู่ในข้อยกเว้นเนื่องด้วยพ่วงตำแหน่งพระพี่เลี้ยงเข้าไปด้วย  หล่อนจึงไม่เคยเห็นแม่หญิงคนงามเปลือยอก  แต่กับนางกำนัลคนอื่นแล้วเคียงฟ้ามองเห็นปทุมถันเปลือยของนางเหล่านั้นบ่อยๆ จนแทบจะเป็นตากุ้งยิงไปแล้วด้วยซ้ำ  ผู้หญิงที่นี่ภูมิใจกับทรวงอกอันอิ่มอวบถือเป็นสิ่งดึงดูดบุรุษ  จึงไม่เขินอายยามที่ถูกบุรุษเมียงมอง  หากสายตาคู่นั้นมิได้แสดงอาการจาบจ้วงเกินงาม     แต่ความนิยมการเปลือยอกนี้เฟื่องฟูไปทั่วทั้งแผ่นดินจุมภะปุระและดินแดนใกล้เคียง  เป็นสิ่งที่พบเห็นได้จนเจนตา  เจ้าหญิงสูงศักดิ์นั้นแม้จะมิได้เปลือยพระถันเดินโทงๆ ให้เห็นบ่อยๆ เหมือนบรรดานางกำนัล  แต่ก็มีบางโอกาสที่ทรงเปลือยพระถันเสด็จออกงานเมือง  รวมไปถึงมหิตาเทวีก็เช่นกัน   แต่เพลาที่จะพบเห็นพระชายาเจ้านาคราชเปลือยพระถันนั้น   มักจะเป็นยามที่อยู่ในห้องหับอันรโหฐาน หรือในห้องบรรทม     ทุกค่ำคืนพระเทวีจะผลัดเปลี่ยนฉลองพระองค์ก่อนเข้าสู่นิทรารมณ์   ซึ่งทรงสวมแต่ผ้าภูษาชิ้นล่างยาวไปจนปลายพระบาทเท่านั้น    ส่วนพระถันนั้นปล่อยให้เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ปกปิด   จะเรียกว่าเป็นฉลองพระองค์ที่ใส่บรรทมโดยเฉพาะก็ว่าได้    ซึ่งทรงปฏิบัติกันมาช้านานตั้งแต่ก่อนจะอภิเษกสมรสกับภูวิษะเจ้ามาจนบัดนี้   จนเห็นเป็นเรื่องธรรมดาสามัญจึงไม่มีความเอียงอายสายพระเนตรพระสวามี   หรือนางกำนัลแต่อย่างใด      ตรงกันข้ามกับผู้หญิงในยุคของเคียงฟ้า   ประเพณีปฏิบัติต่างกันออกไปด้วยเหตุผลของกาลเวลา   จึงกลายเป็นว่าสาวๆ มักจะแต่งตัวเรียบร้อยในที่บ้าน  แต่พยายามนุ่งสั้นประหยัดเสื้อผ้าให้น้อยชิ้นแถมยังรัดรูปอวดทรวดทรงองค์เอว   และเนื้อหนังมังสาในที่สาธารณะแทน  ยิ่งเป็นเด็กยุคใหม่ส่วนใหญ่มักจะอายสายตาพ่อแม่มากกว่าสายตาแฟนหนุ่ม    ค่านิยมของแฟชันต่างยุคจึงออกมาตรงกันข้ามเลยทีเดียว   การเปลือยพระถันในยามที่เพิ่งตื่นบรรทมเช่นนี้   จึงมิใช่เรื่องแปลกประหลาดอันใด   เมื่อทรงชำระล้างเสร็จแล้วนางกำนัลจึงมาช่วยกันสวมใส่ภูษาและเครื่องถนิมพิมพาภรณ์ต่างๆ บนพระวรกายให้   แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเห็นกี่ครั้งหญิงสาวก็ไม่รู้สึกชินเสียที  หล่อนเสียอีกที่รู้สึกเขินอายแทน  จึงพยายามเลี่ยงที่จะไม่มอง  ยามที่พระเทวีผู้มีวรกายอรชรทรงเสน่ห์ชวนมองนั้นมิได้ทรงภูษาปกปิดพระถัน      ว่าแล้วหล่อนก็เลยหันหลังให้เสียเลย   เพราะรู้สึกเหมือนเสียมารยาทที่จะไปจ้องมองมหิตาเทวีแต่งฉลองพระองค์   ทั้งๆ ที่พระนางก็ไม่ได้มองเห็นหล่อนเลยสักนิด   และยังคงสนทนากับนางกำนัลต่อไปเรื่อยๆ             "แผลของพี่กุสุมาลย์ทุเลาลงหรือยัง?  ใช่มีรอยตำหนิติดค้างอยู่หรือไม่?"            "ค่อยยังชั่วแล้วเพคะ  ไม่บวมเท่าเมื่อแรก  แต่อาจจะเป็นรอยแผลเป็นที่เปลือกตาได้เพคะ   แต่...มิต้องหนักพระทัยไปเพคะรอยนั้นแค่เล็กแค่ปลายก้อยเท่านั้นเองเพคะ   ขอทรงอย่างวิตกกังวลไปเลย" ศรีดารารีบปลอบโยนด้วยเกรงว่ามหิตาเทวีจะทรงตำหนิองค์เอง   จนกลุ้มพระทัยอย่างที่แล้วมา            "คนงามปล่อยให้มีแผลคงไม่ดีนัก   เห็นทีคงต้องแต้มแป้งปิดเอา  จริงสิ! ถ้าเช่นนั้นแล้วยกสิ่งนั้นให้พี่กุสุมาลย์ไปก็แล้วกัน..."            ตรัสพลางแย้มสรวลออกมา  เป็นรอยยิ้มที่งดงามนักแต่ในสายตาหญิงสาวนั้น  ช่างดูว่างเปล่าและห่างเหินยิ่งนัก   ไม่เหมือนพระนางคนเดิมที่เคยสดใสร่าเริงดั่งกสุณาตัวน้อยโผบินขึ้นสู่ท้องนภา            "ในหีบนั้นมีกล่องประทิมโฉมที่เราเพิ่งได้มา  พี่ศรีดารานำไปให้พี่กุสุมาลย์เถิด"             ศรีดาราได้ยินรับสั่งดังนั้นก็กุลีกุจอไปเปิดหีบ  และค้นเอากล่องไม้ใส่เครื่องประทินโฉมที่สลักลวดลายลงรักปิดทองงดงามขึ้นมา  เคียงฟ้าเห็นกล่องใบนั้นเต็มตาก็ต้องตะลึงลานตาค้างไป   หล่อนจำได้ดีว่ามันเป็นกล่องใบเดียวกันกับที่พินทุมณีเทวีเคยนำมามอบให้ก่อนหน้านี้ไม่นานนัก  มันเป็นเครื่องประทิมโฉมที่ผสมผงคันเอาไว้  ทรงประทานให้พระขนิษฐาเพื่อไว้ใช้กลั่นหญิงงามจากกันทรานครเมื่อคราก่อน   แต่เมื่อพระสวามีของกัมลาภาเทวีทรงรับเอานางงามนั้นไว้เอง    กล่องประทิมโฉมใบนี้จึงถูกหลงลืมชั่วขณะ            'มหิตา!! นี่เธอคิดจะทำอะไร ?!!!'   [จบตอนที่ 32] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:29:57 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 07:42:53

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน AutumN555 : หลายๆ บ้านก็ยังมีเข็มขัดโบราณอยู่นะคะ ในสมัยก่อนมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันเนอะ jeansbubble : เมื่อกี้มรดกคุณแม่ คนนี้มรดกอาม่า เด็กใต้..ตัวดำ : ก็อยากมาเร็ว แต่ว่า..ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะค่ะ varavari : ต่างหูโบราณ ทางล้านนาเรียกว่า "ลานหู" ค่ะ เพิ่งจะสั่งซื้อลานหูแบบโบราณไป แต่ยังไม่ได้ของงั้นขอติดไว้ก่อนนะคะ มาเมื่อไรจะถ่ายรูปมาอวด kiwi@eve : อ่านตอนนี้แล้วคงพอจะเดากันออก ว่าทำไมกุสุมาลย์ถึงแค้นนัก goldensun : สถานการณ์มันเอื้ออำนวยให้เข้าใจผิดน่ะค่ะ แล้วมหิตาก็เป็นคนคิดมากด้วย กระดานสีครีม : ตอนใหม่วันนี้มาตรงเวลานะคะ อิ อิ เพลิดเพลิน : รอบนี้พาไปเที่ยวค่ะ บ่อสร้างค่ะ สายลมที่พริ้วไหว : เขียนหมายเลขตอนผิดจริงๆ ค่ะ ขอบคุณที่ช่วยตอบแทนนะคะ mimny : กุสุมาลย์เป็นคนโปรดน่ะค่ะ เพราะเป็นพระพี่เลี้ยงที่ร่วมน้ำนม(แม่ของกุสุมาลย์เป็นแม่นมของมหิตาด้วยค่ะ) ดังนั้นก็เลยพิเศษกว่านางกำนัลคนอื่นๆ Tyra : ต่อไปอาจต้องหนักใจแทนกุสุมาลย์แล้วล่ะค่ะ N_Foxtrot : เรื่องผ้าและการแต่งกายขอติดไว้ก่อนนะคะ อธิบายเป็นตัวหนังสือ ไม่สู้เห็นรูปประกอบค่ะ   ไว้เดี๋ยวหารูปมาให้ดูดีกว่าค่ะ น่าจะทำให้เข้าใจได้ง่ายกว่า   MOMIJI_99 : เมืองบรึ้้ม <--ชอบคำนี้จัง ก็คนละนิดคนละหน่อยทำให้เกิดเรื่องจริงๆ นั่นแหละค่ะ jazzzero : แปลกนะคะ ทั้งที่ปกติแล้วคนอ่านมักชอบเรื่องแฮปปี้ แต่เรื่องนี้บอกตั้งแต่ต้นเรื่อง ว่าเกิดความบรรลัยขึ้น ความขมมากกว่าความหวานด้วยซ้ำ แต่ทุกคนก็อยากรู้สาเหตุที่ทำให้เกิดโศกนาฎกรรม ในฐานะคนเขียนก็ต้องบอกว่าดีใจค่ะ ดีแอน : มหิตาเค้าขาดที่ปรึกษา คิดมาก เยาว์วัย มีคนยุยง ตัวเองขาดความมั่นใจ ขี้หึง ยิ่งคิดมากยิ่งดิ่งลง ความซวยก็ไปตกที่คนรอบข้าง การที่ตัวเองทุกข์ไม่ใช่คนอื่นจะสุข แต่ความทุกข์มันมักระบาด ทำให้คนที่รักเราและคนที่เรารักทุกข์ไปด้วย และยิ่งถ้ามัวแต่คิดว่าตัวเองทุกข์อยู่คนเดียว ยิ่งทำให้เห็นทุกอย่างเป็นลบได้  ทุกศาสนาถึงได้สอนว่าจงระวังความคิด แค่คิดก็เกิดกรรมได้ มโนกรรม ต่อจากนั้นก็ลามไปเป็น วจีกรรม กายกรรม สุดท้ายทุกข์ถ้วนหน้าทุกคน ว่าวปักเป้า : นี่ก็มีเข็มขัดมรดกคุณแม่ แทบจะมีกันทุกบ้านเลยนะคะ ลูนาติก : แต่งหน้า -->เข็มขัด-->ไปเที่ยวแล้วค่า กระดิ่งสีดำกับพระจันทร์สีเงิน : เพราะมหิตาเทวีหลบหน้าค่ะ กุสุมาลย์ไม่มีโอกาสเข้าหา แล้วร้อนใจเลยไปพบคนที่อำนาจที่สุดในตำหนักซึ่งก็คือภูวิษะเจ้านั่นเองค่ะ หลงรักผู้ชายชุดหมี : มหิตายังไม่เลิกจิตตกง่ายๆ ค่ะ  ยังคงดิ่งต่อไป.. สายฮั้งแอวนี่ที่เชียงใหม่มีเยอะค่ะ หรือจะสั่งซื้อในอินเตอร์เน็ตก็สะดวกดีค่ะ ราคาก็แล้วแต่วัสดุ Love U like a Love song : ว่างๆ ค่อยมาอ่านก็ได้ค่ะ แค่มาทักทายก็ดีใจแล้วค่ะ เพชรน้ำค้าง : คุณยายได้จากคุณทวด งั้นต่อไปคงเป็นมรดกให้คุณเพชรน้ำค้างล่ะค่ะ ส่งต่อรุ่นต่อรุ่น Dream_Soul : สถานการณ์มันอำนวยให้คิดมากเนอะ ยิ่งกับคนขี้หึงแล้วด้วยล่ะก็ โกมาซุม : สายเอว / สายรั้ง /ปลอกเอว ความหมายใกล้เคียงกันนะคะ เห็นภาพมากกว่าเข็มขัด Thanks for gif :mimny, kiwi@eve, goldensun, เต็มล้าน, Ms.petal, ป้าทุยบ้านทุ่ง, สายลมที่พริ้วไหว, เลิฟ2ซี, Tyra, TheMinussa, MOMIJI_99, นวลน้ำผึ้ง, ข้าวผัดปูใส่โกชูจัง, พี่อู๊ดกะน้องเหมียว, Dream_Soul, +++Orchid aNd Glue+++, pedso, ว่าวปักเป้า, ลูนาติก, ขนมดังโงะ, dark_smile, Kazeni, อสิตา, Janet Blue, Love U like a Love song, The Sphinx, สามปอยหลวง, หัดใหม่อั๊ยยะ, AdeliE จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 07:49:44

ความคิดเห็นที่ 5 :) มาทวงตำแหน่ง จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:12:38

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้พาไปเที่ยวกันบ้างดีกว่าค่ะ เครื่องประดับเก็บเข้ากรุไปก่อน หนังสือก็เบื่อแล้ว ไปเที่ยวดีกว่า คงเคยได้ยินชื่อ "บ่อสร้าง" กันมาบ้างนะคะ เมื่อก่อนก็มีเพลง "บ่อสร้างกางจ้อง" มันแปลว่าอะไรหว่า?   บ่อสร้าง เป็นตำบลหนึ่งในอำเภอสันกำแพง จังหวัดเชียงใหม่ มีชื่อเสียงเรื่องการทำ "จ้อง" หรือว่า "ร่ม" นั่นเอง โดยเฉพาะร่มกระดาษค่ะ ร่มของที่นี่จะมีลวดลายสวยงาม สีสันสดใส เป็นของฝากประจำถิ่นเลยล่ะค่ะ   เมื่อปีที่แล้วเจ้าแก้วไปอยู่สันกำแพงเสียเกือบเดือน ทุกๆ วันที่กลับเข้าบ้าน ต้องผ่านบ่อสร้าง...งั้นไปเที่ยวเลยละกัน  บ่อสร้างเป็นเมืองเล็กๆ อยู่กับแบบบ้านๆ เงียบสงบผู้คนใจดี หลังสองทุ่มเตรียมตัวอดตาย...ปิดบ้านปิดร้านกันหมด ถ้าอยากกินอะไรต้องขับรถออกไปไกลหน่อยค่ะ  จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:28:19

ความคิดเห็นที่ 7 แต่ข้าวของที่นี่ถูก...แบบถูกจนช็อค  เช่น ไปร้านทำผม สระ-ไดร์ 40 บาท!!! พระเจ้าจอร์จ 40 บาท แถมสระดีด้วยนวดหัวให้อีกต่างหาก กรี๊ดกร๊าด!! หรือเช้าๆ จะมีคนปั่นจักรยานมาขายอาหารเมืองถึงหน้าบ้าน ซื้อไป 4 อย่าง หมดไปไม่ถึงร้อย  ถูกกกก...ก อร่อย....แต่เผ็ดบรรลัย!   ใครบอกอาหารเหนือไม่เผ็ด เถียงตายเลย อาหารเหนือที่ไม่เผ็ดคืออาหารที่มีไว้ ขายนักท่องเที่ยว ขายฝรั่ง กินกันเอง..นี่หมกพริกเพียบ เผ็ดน้ำตาริน อย่างอาหารที่ปั่นจักรยานมาขาย แต่ละอย่างห่อใบตองน่ากิน พอกินแล้วซี๊ดดด..ด  บ๊ะเจ้า!! กะฆ่ากันด้วยพริกใช่ไหม? แต่อร่อยค่ะ กินต่อไป  พอกลับมากรุงเทพฯ พบว่าตัวเองกินเผ็ดขึ้นเยอะเลย =========================================================   เรามาดูของดีบ่อสร้างกันดีกว่า ทางเข้าสีแปร๋นมาก น่าถ่ายรูปเป็นที่สุด มาที่นี่ใส่เสื้อผ้าสีเข้ม-ดำ มาดีกว่าจะได้ตัดกับร่ม  ถ่ายแล้วจะได้โดดเด้งค่ะ ถ้าใส่สีสดพอกันเดี๋ยวร่มแย่งซีน       แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:40:49 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 08:43:07 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:36:51

ความคิดเห็นที่ 8 ทำผมถูก อาหารถูก จ้องก็ถูก...ไปกางจ้องเล่นที่บ่อสร้างกันดีกว่าค่ะ   ร่มที่นี่ผลิตมาจากกระดาษสาเป็นส่วนใหญ่ ร่มจากผ้าก็มีบ้างค่ะ อย่าคิดว่าเป็นกระดาษแล้วจะไม่ทน  ใครบอกร่มที่นี่แข็งแรงมากค่ะ บังแดดได้ดีกว่าร่มที่ทำจากผ้าหรือพลาสติกเยอะเลยค่ะ บังฝนก็ได้ไม่มีรั่วไม่มีซึม วัสดุก็ทำมาจากธรรมชาติทั้งหมด  ข้อเสียมีแค่ 2 อย่างคือ มันพับไม่ได้ค่ะ ไม่กะทัดรัดเหมือนร่มทั่วไปที่พับได้สามท่อน  อีกข้อก็คือ กลิ่นของน้ำมัน ที่ทาเคลือบลงบนกระดาษค่อนข้างแรง ใช้มาเป็นปีกลิ่นน้ำมันยังอยู่เลย   นอกจากสวย ทนทาน ใช้งานดีแล้ว  ราคาล่ะ...เริ่มที่ 160 up ไม่เกิน 300 บาท แต่ถ้าไปขายที่อื่น หรือขายทางอินเตอร์เน็ตแล้ว จะขึ้นไปถึง 3-500 บาทเลยล่ะค่ะ ร่มราคาร้อยกว่าบาทแถมสวยแบบนี้หาที่ไหนได้  ที่สำคัญมันใช้งานได้จริง ไม่ได้มีดีแค่สวย ไว้โชว์ประดับนะคะ  จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:38:39

ความคิดเห็นที่ 9 โม้มาเยอะแล้ว เราเข้าไปเที่ยวศูนย์อุตหสากรรมจ้องบ่อสร้างกันดีกว่าค่ะ ฟังว่าอุตสาหกรรมอย่าคิดว่ามีเครื่องจักร  เปล่าเลยค่ะทุกอย่างยังทำมือ เหมือนสมัยก่อนเปี๊ยบ  เป็นชุมชนพื้นบ้านที่ทำอาชีพนี้มาแต่บรรพบุรุษ อยากให้รัฐบาลสนับสนุนสินค้าถิ่นมากๆ จังเลย พวกเขาจะได้ไม่ต้องทิ้ง ของดีที่มีอยู่ไปทำงานในเมือง ทำงานในถิ่นตัวเองนอกจากช่วยอนุรักษ์แล้ว ยังเป็นการสนับสนุนการท่องเที่ยวอีกด้วยค่ะ ที่ศูนย์นี่ด้านหน้าจะขายสินค้า คือร่มต่างๆ และยังมีตุง โคม พัด ตุ๊กตาไม้ สารพัดให้เลือกซื้อเลยค่ะฯลฯ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:51:01

ความคิดเห็นที่ 10 ส่วนด้านหลังจะเป็นที่ผลิตสินค้า เปิดให้เข้าชมการผลิตกันด้วย ส่วนมากจะคุณลุงคุณป้ามาโชว์ฝีมือค่ะ   มีโชว์การผลิต แสดงให้เห็นลำดับการทำร่มด้วยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:54:21

ความคิดเห็นที่ 11 ร่มที่นี่ผลิตจากวัสดุที่หาได้จากน้องถิ่น หลักๆ เป็นวัสดุจากธรรมชาติ จึงเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม  นอกจากความสวยงามแล้ว เจ้าแก้วคิดว่ามันเก๋ แสดงภูมิปัญญาที่สืบทอดกันมาแต่โบราณ  เป็นศิลปะแสนสวยอีกต่างหาก อย่างส่วนยอดของร่ม กับด้าม ไม้กลึงนี่ต้องใช้ช่างที่มีความชำนาญ ในการกลึงให้ด้รูปร่างแบบนี้ด้วยนะคะ ไม่ใช่ทำกันง่ายๆ เลย แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 08:58:55 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 08:57:33

ความคิดเห็นที่ 12 นอกจากทำจ้องแล้ว ก็ยังรับเพ้นท์สีลงบนสิ่งต่างๆ ด้วยนะคะ ทั้งเสื้อ กางเกงยีนส์ ฝีมือดีนะคะ เพ้นท์เร็วด้วย แป๊บๆ เสร็จละ    บริเวณถนนด้านนอกรอบๆ ศูนย์ทั้งเส้นเลย จะเป็นร้านขายของที่ระลึก ขายจ้องกันทั้งถนนค่ะ ราคาไล่เลี่ยกันทุกร้าน ต่อรองได้อีกต่างหาก    แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:10:38 แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:04:51 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 09:03:40

ความคิดเห็นที่ 13 เจ้าแก้วก็เลยเอาปลอกกล้องให้พี่เขาเพ้นท์ให้ค่ะ ค่าเพ้นท์...จุดละ 50 บาทหรือยังไงนี่จำได้ไม่แน่นอน แต่ว่าไม่เกินร้อยค่ะ สวยไหมๆ ถ้าใครมีโอกาสไปเชียงใหม่ ลองแวะไปเที่ยวที่นี่ดูนะคะ ปล.ร่มเหล่านี้ เหมาะแก่การคอสเพลย์เป็นอย่างยิ่งค่ะ โดนน้องมายืมไป ใส่กับชุดซามูไรด้วยล่ะ เข้ากั๊นเข้ากัน พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 09:10:05 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 09:06:54

ความคิดเห็นที่ 14 มาแล้วเหรอค่ะ รอมาทั้งวันเลยเดี๋ยวขอกลับขึ้นไปอ่านก่อนนะอิอิ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 09:10:30

ความคิดเห็นที่ 15 สงสารกุสุมาลย์แล้วล่ะเฮ้อหนักใจแทน จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 09:32:34

ความคิดเห็นที่ 16 แอบอยากได้ร่มบ้างง่ะ สวย... จากคุณ : Jeansbubble (jeansbubble) เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 10:02:58

ความคิดเห็นที่ 17 อืม แต่งตัวไปเที่ยวนี่เอง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 12:41:09

ความคิดเห็นที่ 18 สงสารกุสุมาลย์คะ จากคุณ : คุณนายชั้น 4 เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 12:42:20

ความคิดเห็นที่ 19 โอ้ว..... อ่านตอนจบ ครั้งนี้แล้ว อดทนไม่ไหวต้องขอ โพส บ้างละคะ ^^'' ทำไมมหิตาถึงเป็นอย่างนี้นะ ถ้าเป็นเรา คงจะถามเจ้าพี่ ให้ชัดเจนไปเลย ว่าคุยอะไรกัน บอกไปเลยว่าเราเห็นนะ !!! เราเชื่อว่า เจ้าภูวิษะ บอกแน่นอน ล่ะว่า คุยอะไรกัน แล้ว ตอน สุดท้าย เฮ้อ..... เธอทำอะไรของเธอน่ะ มหิตาาาาา !!!! .......... ขอบคุณ เจ้าแก้วค่ะ แต่งนิยายดีดีแบบนี้ ออกมา เมื่อไหร่ตีพิมพ์ แจ้งด่สนๆเลยนะคะ จะซื้อมาเก็บสะสม ค่ะ ^^ จากคุณ : Kazeni เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 15:43:34

ความคิดเห็นที่ 20 จะว่าภูวิษะไม่ช่างสังเกต อาการพระนางเทวีน้อยรึก็ไม่ เพราะที่พระนางมีก็แสนจะสบาย...แต่ชอบเก็บเรื่องเล็กน้อยมาคิดอ่ะ ภูวิษะกลับบ้านก็นอนตล้อด พระนางเลยงอลป่าว ไม่ยอมทำการบ้าน 555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 17:20:06

ความคิดเห็นที่ 21 คุณแก้วเจ้าขา. ช่วยเขียนให้มหิตาน่ารักๆสมกับเจ้าภู ของอิฉันหน่อยได้ไหม กุสุมาลย์. จะกลายเป็นนางเอกผู้โดนรังแกอยู่แล้ว พอดีอิฉัน อินกะคนที่คุณภูรักมากไปหน่อย ชักคิดถึงพี่เจ้าแหละ  รักคุณภู เสียดายพี่เจ้า จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 19:17:50

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่องเครื่องสำอางมหิตาลืมหรือตั้งใจกันแน่เนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 01:10:41

ความคิดเห็นที่ 23 มาแล้วค่ะ ^^ ตามอ่าน 3 ตอนรวดดดด แต่ไหงมีแต่เรื่องเครียดๆหว่า่ - - ผู้หญิงไม่ว่ายุคใดสมัยใด ก็เป็นกันแบบนี้ซะหมด คิดเล็กคิดน้อย แสนงอน คิดเองเออเอง แล้วก็ปากแข็ง ไม่ถามออกไปตรงๆ !!! ส่วนผู้ชายก็เป็นเหมือนๆกันอีก ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่าผู้หญิงเค้าคิดยังไง คือถ้าอยากให้เข้าใจผู้หญิงเราก็ต้องพูดออกไปให้ชัดเจน ซึ่งผู้หญิงเราก็อย่างที่บอก ไม่ชอบพูดออกไปตรงๆ ปากกับใจไม่ตรงกัน - -" เรื่องมันถึงได้วุ่นวายขนาดนี้ อ่านไปเครียดไป อึดอัดใจแทน มีอะไรไม่พูดไม่ถามกัน ....ที่ว่ามาคือจากคนส่วนใหญ่ที่ตัวเราพบเจอนะคะ จากเรื่องราวของตัวเองกับแฟน >//< และเพื่อนๆชอบมาปรึกษา  เดี๋ยวนี้คนปากกับใจตรงกันเยอะแยะไปเนอะ ^^ คงเพราะผู้หญิงละเอียดอ่อนมากๆมั้งเนอะ เราร้องไห้ได้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆเลย เช่นเวลาเจอคนแก่มาเดินขายพวงมาลัย เจอคนสติไม่ค่อยดี นอนตามข้างทาง เราจะสงสารคิดไปว่าลูกหลานเค้าอยู่ไหน ทำไมปล่อยมาอย่างนี้ แล้วพาลจะร้องไห้ TT ในขณะที่ผู้ชายจะมองว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา มันคือสัจธรรม คือประมาณว่า เค้าก็เห็นใจนะ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ (เค้าไม่เก็บมาคิดต่ออย่างเรา มาเวิ่นเว้อ คิดไปอีกนานอ่ะค่ะ) แหะๆ เห็นมั้ยคะเจ้าแก้ว ขนาดจะเรียบเรียงความคิดมาเป็นคำพูด ยังไม่ได้ดั่งใจเลย -.,- ร่ายมาซะยาว อาทิตย์ก่อนไม่ได้โม้ 5555+ มาๆ เข้าเรื่องมหิตาดีกว่า เธอจะทำอะไรนั่น !!! จากนางเอกจะกลายเป็นนางร้ายซะแล้ว ตอนเด็กๆก็ดูฉลาดเฉลียวดี ช่างพูดช่างสงสัย ไม่กลัวอะไร ถึงขนาดกล้าเข้าไปในที่ๆจิตตะอยู่ จนเจอกับภูวิษะ แล้วก็ยังไม่กลัวด้วย !!! แล้วนี่อะไรของหล่อนยะ.... ความฉลาด ความกล้า ตอนเด็กมันหายไปไหนหมดเนี่ย เฮ้ออ..พอก่อนดีกว่า่ค่ะ เผื่อตอนหน้ามหิตายั้งใจคิดได้ ไม่ให้หรือห้ามได้ทัน  ออกตัวแรง เผื่อว่านางเอกของเราก็ยังจะกลับมาเป็นนางเอกเหมือนเดิม ^^ จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 12:10:46

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านตอนนี้แล้วอยากจะกรีดร้องว่า แม่มหิตา หล่อนคิดจะทำอะไรกับกุสุมาลย์ ดูร่มบ่อสร้างแล้วอยากไปแอ่วบ่อสร้างซื้อร่มอีกจัง เคยซื้อไปอันแล้วพังไป แต่ติดใจร้านทำผมสระไดร์ 40บาท แม่เจ้า อยากไปสระทุกวันจัง จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 22:50:48

ความคิดเห็นที่ 25 มาลงชื่อตามอ่านค่ะ ปกติอ่านเสร็จแล้วจะขอบคุณด้วยหัวใจ แต่ตอนนี้กดไม่ได้  ขอบคุณเป็นตัวอักษรแทนนะคะ จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 08:04:24

ความคิดเห็นที่ 26 แหะ แหะ อ่านไป เปิดเพลงบ่อสร้างกางจ้อง คลอไป ได้ฟีลมาก อะไรกันนี่...นางมหิตา หล่อนยังจะจิตตกได้อีกหรือนี่ แต่เริ่มสงสัยว่า เรื่องเครื่องสำอาง นี่หล่อนลืม หรือว่า ตั้งใจกันแน่ เนียนมากกกกกกกกกกกกก รู้สึกว่า มหิตา กะ กุสุมาลย์ นี่พวกหล่อนสลับร่างสับเปลี่ยนวิญญาณกันรึ เพลียจิต --" จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:16:18

ความคิดเห็นที่ 27 ใจมนุษย์ (สตรี) ยากแท้หยั่งถึงจริงๆ แม้เป็นนาคเจ้าก็ใช่จะหยั่งรู้ทุกเรื่อง เฮ้ออออออออ อยากรู้ว่าเมืองนี้ล่มยังไงแล้วสิค่ะคุณแก้ว เริ่มจะเหนื่อยกับการตามติดชีวิตมหิตาแล้วสิ มันมีแต่เรื่องเครียดจริงๆ... จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:17:01

ความคิดเห็นที่ 28 แหม่...นึกแล้วเชียว แป้งนั่นต้องให้กุสุมาลย์แน่ วันก่อนที่ผีสาวกุสุมาลย์แสดงให้เห็นแผลบนหน้า ยังคิดว่าหรือจะถูกไฟลวก ตอนนี้ชักจะคิดว่าเป็นเพราะแป้งเจ้าปัญหานั่นน่ะสิ  มหิตาเอ๋ย...เจ้าใยใจร้ายนัก จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 12:35:55

ความคิดเห็นที่ 29 มหิตาคงจะไม่ลืมหรอกเรื่องเครื่องสำอาง แต่ก็คงไม่คิดว่ามันจะมีอะไรร้ายแรงเพราะพี่สาวบอกว่าแค่ทำให้คันหน้าเท่านั้น อารมณ์ประมาณหมั่นไส้อยากแกล้งเล็กๆน้อยๆ ไม่คิดว่าพี่สาวตัวเองจะให้อะไรที่สามารถทำร้ายคนได้ถึงชีวิตหรือสาหัสปางตาย เป็นอยู่คนเดียวล่ะมั้งเนี่ยที่รู้สึกเห็นใจและเข้าใจมหิตา เราเป็นคนอ่านเรารู้ความรู้สึกของตัวละครรู้ว่าใครคิดอย่างไร ภูวิษะไม่เคยคิดมีใจให้มหิตา แต่มหิตาไม่ได้รู้ความรู้สึกนั้นเหมือนคนอ่าน เวลาอ่านนิยายหรือดูละครก็อินเวลาพระนางทำตัวงี่เง่าแต่พอด่าตัวละครจะอินเสร็จก็มานั่งนึกทุกทีว่าก็ตัวละครมันไม่รู้เรื่องเหมือนที่เรารู้นี่เนอะ ถ้าเป็นในชีวิตจริงเห็นสามีตัวเองแสดงความสนิทสนมจับเนื้อต้องตัวผู้หญิงที่เป็นลูกน้องใกล้ชิดของเราจะรู้สึกอย่างไรยิ่งรู้ด้วยว่าเด็กของเรามีใจให้สามีของเราด้วยแน่ใจเหรอว่าใจคอจะหนักแน่นไม่มีระแวงกันบ้างเลย ถึงจะเป็นลูกน้องที่เรารักเหมือนคนในครอบครัวแต่สามีจำเป็นต้องมาทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมขนาดนี้ด้วยเหรอ ให้ความเมตตาเอ็นดูแต่ก็ไม่ใช่จะจับเนื้อต้องตัวกันแบบนี้ แล้วคนเราไม่ว่าจะหญิงหรือชายก็มีทั้งคนประเภทที่พูดถามออกไปตรงๆกับเก็บเงียบไม่ถามอะไรเลย แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 55 21:23:20 จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 17:01:50

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาตาม.........อ่าน จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:08:38

ความคิดเห็นที่ 31 อ่านตอนนี้เสร็จแล้วก็ขอถอนหายใจซะทีนึง เฮ้อ ไม่น่าเลย ภูวิษะเจ้ามารักเด็ก แถมยังไม่เข้าใจเด็กที่รักอีกซะด้วย งานศึก งานบ้านเมืองเอาเวลาไปหมดเลย เหนื่อยจนลืมสังเกตอาการของมหิตาไปเลย ข้างมหิตาก็เอาแต่เก็บกด คงได้ระเบิดออกมาซักวัน ก็ถ้าสุขุมาลย์เป็นอะไรไป แป้งก็มาจากมหิตา ความดีที่ผูกใจบริวารมาตลอด ได้กร่อนกันงานนี้ ปลอบประโลมด้วยวงพาราและแผ่นอุระ --> วงพาหา ใช่มั้ยคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:51:58

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านจบ ถึงกับอุทาน เฮ้ย!!!! ... นึกว่า คิดมากเฉยๆ นี่คิดจริง เอาจริง ทำจริงด้วย แล้วจะเกิดอะไรกับพี่กุสุมาลย์ละเนี้ย คิดถึงเจ้าภู กับพี่เจ้าเหมือนกัน ... หายไปนานแล้ว ปล. เราชอบเจ้าภู ในช่วงเวลาปัจจุบันมากกว่าช่วงอดีตอีกอ่ะ แบบว่า แอบร้ายนิดๆ เกรียนหน่อยๆ 55555 จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 10:09:22

ความคิดเห็นที่ 33 ไม่มีอะไรคะ แค่เข้ามาบอกว่า.....วันนี้วันศุกร์คะคุณแก้วกังใส.... เดินออกจากกระทู้อย่างสงบ! จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 14:21:42

ความคิดเห็นที่ 34 ตอนที่ 33-34 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12906549/W12906549.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:13:23