มาแว้วๆ ...ตอนที่19 จ้า
แล้วเจอกันท้ายกระทู้คร้าบ...พ้ม!+o+
------------------------------------------
19
ทุกสิ่งย่อมมีเวลาเป็นของตนเอง จะเร่งรีบหรือเร่งเร้าอย่างไร แต่ถ้ายังไม่ถึงเวลาที่ควรมันก็เท่านั้น อย่ากังวนไปเลย เวทินละสายตาจากที่มองพื้น เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียง ที่รู้สึกได้ว่าเต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา เขาเห็นเท้าอันเปล่าปราศจากรองเท้า และชายผ้าเหลืองสีเข้มปลิวไสวอยู่ตรงหน้า ท่านยืนอยู่ด้วยท่าทางสำรวมเรียบร้อย เวทิน ลุกลงจากเก้าอี้ ไปนั่งอยู่กับพื้นแล้วก้มลงกราบ 3 ครั้ง
หมายความว่าอย่างไรครับหลวงตา? เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วพนมมือถามขึ้น
ท่านยิ้มอย่างเมตตาแล้วตอบเขา สิ่งที่โยมรอคอย มันยังไม่ใช่เวลา
หลวงตาทราบหรือครับ ว่าผมกำลังรออะไรอยู่ คนถามท่าทางตื่นเต้น
หลวงตายิ้มอ่อนโยน คนเราอยู่ได้ด้วยความหวัง เกิดมาก็ต้องชดใช้เวรกรรมกันทุกคน อาตมาเองก็เหมือนกัน
ไม่ทันขาดคำของหลวงตา บุรุษพยาบาลก็เขนเตียงผู้ป่วยผ่านเข้ามาพอดี เวทินลุกขึ้นมองอย่างไม่เชื่อสายตา เพราะคนป่วยที่นอนอยู่บนเตียงรูปร่างหน้าตา เหมือนหลวงตาที่เขายืนคุยอยู่ด้วยไม่มีผิดเพี้ยน
ละ ละ หลวงตาตาย เอ๊ย! มรณภาพแล้วหรือครับ ...ถ้าอย่างนั้น หลวงตาก็เป็น ผะ ผะ ผะ ผีน่ะสิครับ เวทินถอยหลังอัตโนมัติ หลวงตาส่ายศีรษะยิ้มๆ
ยังหรอกโยม อาตมายังไม่ตาย แล้วโยมจะกลัวทำไม เพราะตอนนี้โยมก็ไม่ได้อยู่ในรูปลักษณ์ของมนุษย์เหมือนกัน หลวงตาเตือนสติ
จริงด้วยครับ ผมลืมไป เวทินยิ้มเจื่อนๆ ลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองก็ไม่ใช่คนเหมือนกัน แล้วทำไมหลวงตาเอ่อ... เขามองร่างโปร่งแสงของหลวงตา
อาตมาก็เหมือนโยมนั่นแหล่ะ จะผิดกันก็แต่ตอนนี้ถึงเวลาของอาตมาแล้ว แต่โยมยังคงต้องชดใช้กรรมเก่าอยู่ เวทินอ้าปากจะถาม แต่หลวงตาพูดขึ้นก่อน ไม่ต้องถาม เพราะอาตมาบอกอะไรโยมมากไม่ได้ มันเป็นเรื่องของกฎแห่งกรรม แต่สิ่งใดเกิดขึ้นแล้วอีกไม่นานมัน ก็ต้องผ่านพ้นไปไม่มีสิ่งใดอยู่อมตะหรอกนะโยม
เวทินก้มลงกราบเท้าหลวงตาแต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหลวงตายืนอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว หลวงตาคงกลับเข้าร่างไปแล้ว แล้วเมื่อไหร่ล่ะครับหลวงตา เมื่อไหร่จะถึงเวลาของผมบ้าง
หลังจากที่เยี่ยมเวทินที่โรงพายบาลเรียบร้อยแล้ว ภารวีก็ขับรถมินิคูเปอร์สีดำมาจอดที่ลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งเพราะรับงานอีเว้นท์ที่นี่เอาไว้ แต่เมื่อกำลังจะเปิดประตูรถออกไปตาเจ้ากรรมก็ดันไปเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรจะเห็นในสถานที่แห่งนี้เอาเสียเลย
เฮ้ย! นั่นมันอะไรกันน่ะ
สิ่งที่ภารวีเห็นคือหญิงชายคู่หนึ่งกำลังนัวเนีย กอดจูบกันอยู่ในรถอย่างเผ็ดร้อน อี๋อุจาดตาเป็นบ้า! ฉันจะเป็นตากุ้งยิงไหมเนี่ย ภารวีรีบหยิบแว่นกันแดดอันโตขึ้นมาใส่ทันทีหวังว่ามันคงจะช่วยปกปิดอะไรได้บ้างแต่ไม่ใช่เลย ภาพทุกอย่างยังชัดเป๊ะเหมือนเดิมเหมือนละครเรด ฉ. ไม่มีผิด
คุณภารวี เสียงชายคนหนึ่งเรียกชื่อเธอ และใช้มือเคาะกระจกรถเธอเบาๆ
ภารวีหันกลับไปมอง ผู้กอง เธอรีบปลดล็อกประตูรถให้ธันตะเข้ามา คุณมาทำอะไรที่นี่เนี่ย เอ๊ะนี่อย่าบอกนะว่าสะกดรอยตามฉันมาอีกแล้ว
เปล่า ผมไม่ได้ตามคุณ ผมตามรถคันนั้นมาต่างหาก ธันตะบุ้ยหน้าให้เธอดูรถคันดังกล่าว
อี๋... ผู้กองฉันไม่คิดเลยนะ ว่าคุณจะเป็นคนลามก ถ้ำมอง วิปริตขนาดนี้ ถึงขั้นแอบมาดูคนอื่นเขาพลอดรักกันเลยเหรอ น่าเกลียดที่สุด ภารวีใส่ไม่ยั้ง
แก้ไขเมื่อ 03 พ.ย. 55 19:05:14
เกมกล อลเวง ตอนที่19
