นัยน์ตาปูดโปนข้างหนึ่งกำลังจ้องตากับหล่อนในระยะประชิดตัว เธอกะระยะห่างระหว่างหน้าของเด็กผีตรงหน้ากับหน้าหล่อนได้คร่าวๆว่า คงห่างกันไม่เกินหนึ่งไม่บรรทัด ขนบริเวณท้ายทอยของเธอลุกซู่ขึ้นมา ขณะประสานสายตากับแววตาที่ตัวของหล่อนเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเจ้าของสายตาอยู่ในอารมณ์ใด ...อาฆาตแค้นที่หล่อนพยายามจะหนี หรือยังคงขอความช่วยเหลือจากหล่อนอยู่
พลอยจิตพยายามจะหลับตาลงอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับทำไม่ได้ เธอรู้สึกราวกับว่าตัวแข็งค้างไปทั้งตัว!
จะเอายังไงกับฉัน.. หญิงสาวทำใจกล้าสู้
ใบหน้าเละๆช้ำเลือดช้ำหนอง ทำแววตาเหมือนพึงพอใจ ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่คอของหล่อน... พลอยจิตสะดุ้งเฮือกกับมือผอมกะหร่องแต่แข็งแรงที่กำลังกุมรอบคอเธอเอาไว้
นี่! ปล่อยฉันนะ! พลอยจิตพยายามดิ้น แต่แรงของเด็กสาวคนนี้มีมากเกินไป แม้เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวด ทว่าเธอกลับรู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก
ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! เมื่อสู้แรงไม่ได้ หล่อนจึงพยายามส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือแทน โดยลืมนึกไปว่า ไม่มีใครได้ยินเสียงของหล่อน..
แย้มใจกำลังมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างชั่งใจ..คุณขาของหล่อนกำลังพยายามต่อสู้กับหล่อนเอง หล่อนรู้ว่าคุณขาจะไม่มีวันชนะหล่อน เพราะถ้าเทียบกันแล้ว คุณขาของหล่อนก็แค่จิตที่ออกจากร่างมาเที่ยวเล่น ไม่เหมือนกับหล่อน ที่เป็นวิญญาณเต็มตัว และยังแฝงไปด้วยกิเลสของการไม่ยอมตายเข้าไปอีก..
ได้เวลาแล้ว.. หล่อนรู้สึกได้ หล่อนรู้ รู้ว่ามีคนจะเข้ามารับตัวหล่อนไป.. หล่อนหมดกรรม ณ ที่แห่งนี้แล้ว... แต่ใช่ว่ากายของหล่อนจะต้องสลายไปตาม หล่อนยังมีเรื่องต้องทำอีกมากมาย หล่อนยังไปไม่ได้!
..แย้มใจกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะออกแรงบีบเข้าไปอีก ส่งผลให้หญิงสาวตรงหน้าดิ้นหนักขึ้นไปอีก แย้มใจพึมพำอโหสิก่อนจะจัดการคืนชีวิตให้กับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง...
พลอยจิตตาเบิกค้าง...ฉับพลันรู้สึกเหมือนร่างถูกเหวี่ยงและถูกดูดด้วยอะไรบางอย่างที่ตัวหล่อนเองก็ไม่รู้จัก...
เสี้ยวนาทีนั้น..ใบหน้าของเด็กสาวก็กลับมางดงามดังเดิม พลอยจิตทันเห็นรอยยิ้มที่แสนจะงดงามและบริสุทธิ์ของคุณแย้มใจ..คุณแย้มใจถอนสายบัวให้หล่อน ..เหมือนกับว่านี่เป็นการบอกลา เหมือนกับว่าได้พบกันเป็นครั้งสุดท้าย และแล้วสติของหล่อนก็วูบลง!
ตราบสิ้นหทัยรัก ๒-๓
กับบทที่ ๒ และ ๓ 