ความคิดเห็นที่ 1 ภัคจิรามายืนรออยู่ยังจุดนัดพบ วันนี้คนในห้างสรรพสินค้า ค่อนข้างพลุกพล่าน จนภัคจิ รารู้สึกลายตาอย่างที่สุด เธอหาที่นั่งรอและพยามยามจำกัดสายตาอยู่กับน้ำพุใหญ่กลาง ห้าง เท่านั้นเผื่อจะลดอาการเมาคนของเธอได้บ้าง “เฮ้..ภัค ภัค” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างชัดเจน ทำให้ผู้ถูกเรียกต้องหันรีหันขวางหาต้นเสียง และบอกตาม ตรงการทำอย่างนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเมาคนเพิ่มขึ้นจนอยากจะอาเจียนเต็มที อัญชริกาตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังลืมนึกไปว่า ตอนนี้เธออยู่กลางห้างสรรพสินค้า และ เมื่อใครๆต่างพากันหันมอง หญิงสาวรีบเก็บเสียงเดินตรงรี่เข้าตีไหล่เพื่อนสาวทันที แต่ เมื่อเห็นหน้าเพื่อนสาวชัดก็ร้องตกใจ “อ้าวเป็นอะไร หน้าซีดเชียว” “เมาคน..ห้างอะไร คนเยอะอย่างกับหนอนใบชา” “บ้า..ตัวล่ะก็ แล้วนี่มาทำอะไรล่ะถึงได้มานั่งเมาคนอยู่นี่” อัญชริกาหัวเราะคิกคัก กับ คำ พูดยียวนของเพื่อน “มารอคนเลี้ยงข้าว” “ทำไม งานล้นมือขนาด นั้น ยังต้องรอให้ใครเลี้ยงข้าวอีกเหรอ” “อืม ประหยัดได้ก็ประหยัด” “บ้า..ตัวนี่ นิสัยงก เนี่ย มันไม่หายง่ายๆใช่ไหม” “อืม” ภัคจิราลากเสียงตอบ “มียาดมไหม” “ห๊า หนักขนาดนั้นเชียว” “อืม..ก็เริ่มๆละ...ปวดตา” อัญชริกาลดตัวลงนั่งข้างๆ มือก็ควานหายาดมที่พกติดตัวเสมอในกระเป๋า ภัคจิราจึงถือ โอกาสเอนตัวพิงไหล่ หลับตาลงเพื่อพักสายตา และพยายามหายใจยาวๆช้าๆ เพื่อลด อาการเมาคนของเธอ “แล้วตกลงมารอใคร อย่าบอกนะ ว่า..พี่..” “บ้า อย่าพูด ชื่อ นะ.. เดี๋ยวโผล่มา ซวยเลย” ภัคจิราตอบเสียงเขียวทั้งที่ยังหลับตา เป็นเหตุให้อัญชริกาถึงกับหัวเราะร่า ถามย้ำอีกครั้ง ด้วยความอยากรู้ “แล้วตกลงตัวมารอใคร” แต่ยังไม่ทันที่ คนโดนซักจะตอบ ความรู้สึกอบอุ่นจางๆ ก็เกิดขึ้นตรงหน้า สองสาว จึง เงยหน้ามองคนตัวสูง แต่งกายเรียบร้อย ยืนค้ำ ดวงตามองตรงมาเล่นเอาอัญชริกาถึงกับ ใจสั่น ส่วนสาวอีกคนส่งยิ้มเซียวๆให้ “เป็นอะไร” เสียงทักราวกับรู้จักกันมานาน ดังขึ้น อัญชริกาจึงต้องหันมองเพื่อนที่ตอนนี้หน้าเริ่มมี สีสันขึ้นบางๆ “เมาคน” “เป็นมากไหม กลับไปพักผ่อนที่คอนโดก่อนดีหรือเปล่า” “หิว” เสียงตอบสั้นอย่างคนเอาแต่ใจ คนถาม จึงได้แต่ยิ้มกว้าง อัญชริกาขยับตัวนิดๆ เชิงบอกให้รู้ว่ายังมีเธออยู่ตรงนี้อีกคน คนตัวสูงจึงมองเธอส่งยิ้ม บางๆให้อย่างอ่อนโยน ภัคจิราขยับตัวนั่งตรงขึ้นมานิดหนึ่ง ก่อนจะทำหน้าที่อย่างรู้ทัน “รุธ นี่ อัญ เพื่อนภัคเอง” ทันที่ที่อัญชริกาได้ยินชื่อคนตัวสูง เธอก็ยิ้มกว้างมากขึ้น ตาพราว “แหม นัดกับเจ้าชายไว้นี่เอง มิน่าถึงยอมออกมาในที่ ที่คนเยอะอย่างนี้ให้มึนหัว ทั้งทีไม่ ว่าจะเป็นตายยังไง ตัวก็จะไม่มีวันออกมาในที่ ที่มีคนเยอะๆแบบนี้เป็นอันขาด” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นนิดกับคำแซว “ยินดีที่ได้รู้จักครับ” “อัญชริกา จากหนังสือ เดอะการ์เด้น โรส ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวเอง และขยิบตาให้นิดหนึ่งอย่างมีความหมาย รณภพเองก็โค้งศีรษะ ให้นิดอย่างนุ่มนวล ใบหน้าเรียบเฉยแฝงรอยยิ้มละมัย ราวกับคนทั้งคู่รู้จักกันมานาน แต่ ท่าทีของอัญชริกาที่กำลังแลกเปลี่ยนนามบัตรกันมันทำให้รู้สึกเหมือนเพิ่งรู้จักกันจริงๆ “ตัวหิวไหม” ภัคจิราหันไปถามเพื่อนสนิท “หิว แต่ว่า ต้องรีบกลับไปส่งต้นฉบับ ติด บก. ไว้ตั้งแต่ บ่าย ต้องปิดเล่มให้ได้ก่อน เที่ยง คืน เพราะงั้น ไปด้วยไม่ได้” ประโยคหลังเธอหันมามองหนุ่มหล่อ ส่ายหน้าเหมือนไม่ อยากจะเข้าไปขัดจังหวะ และรีบพูดต่อ “ในเมื่อเจ้าหญิงก็พบกับเจ้าชายในฝันของเธอแล้ว อมาตเล็กอย่างเราคงต้องลาไปก่อน ล่ะ แล้วเจอกันนะคะ” อัญชริกาหันมองรณภพอีกครั้ง พร้อมกับเดินออกไปทันที ร่างเล็กแต่ดูปราดเปรียวยกมือขึ้นโบกลาโดยไม่หันมอง ปล่อยให้ ประโยคล้อเลียนนั่น เป็นประโยคปริศนาสำหรับคนทั้งคู่ต่อไป o(≧v≦)o  ต่อๆ จ้า จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 17:44:28

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้าของสมญานาม 'เจ้าชายในฝัน' เลิกคิ้วสูง หลิ่วตามอง สาวอีกคนที่ยังคงนั่งอยู่กับ เก้าอี้ไม้ ที่ตอนนี้เธอทำท่าทางเหมือน ไม่ได้ยินอะไรซะอย่างนั้น หวังให้อธิบาย “เจ้าชายในฝันหรือ? คุณพูดถึงผมในแง่ไหนให้คุณอัญฟังหรือครับ” เมื่ออีกฝ่ายยังทำนิ่งไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่ม ก็เงียบเช่นกัน “ก็ไม่ได้พูดอะไรเลยนี่คะ” ภัคจิราทนไม่ได้ หันตอบทำหน้าทำตาแบบคนไม่รู้เรื่องอะไร จริงๆ แต่คำตอบที่ได้รับดูเหมือนจะยังไม่ถูกใจ ชายหนุ่มจึงหย่อนตัวนั่งข้างๆ นิ่ง ภัคจิราถอนใจเฮือก ความลับที่ ฝังลึกในใจ จะต้องมาเปิดเผยกันวันนี้หรือนี่.. “ภัคไม่ขอตอบค่ะ หิวแล้ว รุธจะพาภัคไปกินข้าวได้หรือยังคะ หรือว่า ถ้าตอบไม่ถูกใจ ก็ จะปล่อยให้ผู้หญิงน่ารักอย่างภัค หิวตายไปเลยคะ” คนฟังยิ้มขันในน้ำเสียงและคำถามที่กระแทกกระทั้นอย่างคนเอาแต่ใจ   “ผมแค่อยากรู้เท่านั้น ดูเหมือน คุณอัญจะรู้จักผม ก่อนที่ผมจะแนะนำตัวซะอีก” “ก็เรื่องส่วนตัวทั่วไปนะคะ”ภัคจิราตอบเลี่ยง (จะได้จบๆกันไป ...แหมพ่อหนุ่มจอมตื้อ ไม่ตอบก็ไม่เลิกถามซะทีนะ) ชายหนุ่มทำตาโต ก่อนจะแกล้งถาม “ส่วนตัว ถึงเรื่องนั้นเลยเหรอ” หญิงสาวมองพิจารณาก่อนพูดต่อ “เรื่องนั้นนะเรื่องไหน ภัคแค่เล่าว่าคุณก็เป็นเพื่อนกับภัค คนหนึ่งเหมือนกัน” แม้คนตอบ จะพูดแบบนั้น แต่จากท่าทางของสาวอีกคน เขารู้ไม่ใช่แค่นั้น ชายหนุ่มนิ่ง รอ สำหรับคำตอบที่แท้จริง (ดื้อชะมัดเลยแหะ คนอะไร - -a ) และเมื่อเห็นว่า รณภพยังคงเงียบอยู่อีก หญิงสาวจึง ตัดสินใจโพล่งออกมาว่า “แม้ก่อนหน้านั้นเราจะคบกัน แต่ก็เป็นเพียงความรักแบบเด็กๆ ทีนี้พอใจหรือยัง จะพาภัค ไปทานข้าวได้หรือยังคะ” รณภพยิ้มบางๆ ดึงมือของหญิงสาวมากุมหน้าตาเฉย ไออุ่น จากอุ้มมือที่คุ้นเคย เหมือน มันจะทำหน้าที่กะเทาะความโดดเดี่ยวที่เกาะกุมหัวใจมาเนิ่นนาน จนภัคจิราเกือบจะกลั้น น้ำตาไว้ไม่ได้ หญิงสาวกระพริบตาถี่ ไล่ความรู้สึกคิดถึงอย่างประหลาดออกไป ก่อนจะ ยิ้มกว้างให้เขา ดึงมือมากอดอกไว้อย่างหลวมๆ ลุกขึ้นยืน “ไปค่ะ ภัคหิวแล้ว” ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นสูง รอยยิ้มบางๆ ส่งให้อย่างเคย ก่อนจะเดินนำภัคจิรา เข้าร้านอาหาร แบบสไตล์ญี่ปุ่น เมื่อพนักงานพามานั่งยังโต๊ะอาหาร รณภพก็สั่งอาหารที่ตนและหญิงสาว ชอบอย่างไม่รีรอ ระหว่างทานอาหาร รณภพพูดถึงเรื่องระบบงานในไร่ภูรักษ์ ที่พัคพงศ์ได้พูดเกริ่นไว้เมื่อ คราวก่อน และชวนให้เธอมาเขียนระบบบัญชี ของทางไร่ ภัคจิราขอเวลาศึกษาระบบงานในไร่ก่อน ซึ่งอาจจะต้องใช้เวลาบ้างแต่ก็คงไม่นาน เพราะเธอมีความชำนาญพอสมควร แต่ก็ยังต้องศึกษาระบบงานบัญชี ก่อนจะลงมือเขียน โปรแกรม เพราะแต่ละบริษัท หรือ ธุรกิจ ก็อาจมีสิ่งที่แตกต่างกันอยู่ เธอจึงต้องเก็บราย ละเอียดส่วนนั้น  เหมือนอย่างทุกงานที่ปฏิบัติมา การเดินทางไปกลับ ระหว่างคอนโดในกรุงเทพ กับ ไร่ภูรักษ์  ค่อนข้างจะต้องใช้เวลาพอ สมควร ชายหนุ่มจึงเสนอให้หญิงสาวไปพัก ในไร่ ซึ่งหญิงสาวสามารถพักได้อย่างอิสระ เมื่อจำเป็นต้องกลับมาดูงานที่ไหน ก็สามารถทำได้ไม่ยุ่งอยาก อันที่จริง มีอีกเหตุผล ที่รณภพอยากให้ไปอยู่ที่ไร่ แต่ไม่ได้บอกกับหญิงสาวก็คือ เขา เป็นห่วงความปลอดภัยในการเดินทาง และหากหญิงสาวได้มาอยู่ใกล้ หญิงสาวอาจจะ เข้าใจในตัวเขามากขึ้นก็ได้ ภัคจิราขอเวลาเคลียร์งาน อีกสองสามงานก่อนจะไปที่ไร่ภูรักษ์ ซึ่งหญิงสาวคิดแล้วว่า ถ้าได้ไปพักใกล้ชิดกับระบบงานที่ทำจะสามารถทำให้ได้งานได้เร็วขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น หญิงสาวก็มีกำหนดในการทำงาน ให้แล้วเสร็จภายใน 3 เดือน หลังจากอิ่มกับอาหาร รณภพก็พาภัคจิรา ขึ้นดูหนังในโรงภาพยนตร์ตามที่ได้ตกลง กันเอาไว้ เมื่อหนังจบ ชายหนุ่มก็อาสาที่จะขับรถไปส่ง ให้ที่คอนโด แต่ภัคจิรา ปฏิเสธ   โดยให้เหตุผลว่า เขาเองก็ต้องใช้เวลาในการขับรถกลับไร่เช่นกันจึงไม่อยากให้ถึงที่ไร่ ดึกไปกว่านี้ ทั้งสองตกลงกันอยู่สักพัก ในที่สุดภัคจิราก็ต้องยอมให้ รณภพมาส่ง เพราะ เธอหาเหตุผลในด้านของความปลอดภัยสู้มาเขาไม่ได้   รถหรูสีดำจอดเทียบหน้าตึกคอนโดหรู ในเวลาที่ค่อนข้างจะดึกพอสมควร เพื่อความ ปลอดภัย และเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้น รณภพจึงอาสาเดินไปส่งเธอให้ถึง หน้าห้อง และก่อนจะหญิงสาวจะปิดประตูใส่หน้า ชายหนุ่มคว้ามือเล็กๆของหญิงสาวมา กุมไว้อีกครั้ง ใบหน้าเรียบเฉย “วันนี้ผมสนุกมาก และผมไม่เคยคิดสักนิด ว่าความรู้สึกระหว่างเราจะเป็นไปแบบเด็กๆ” ภัคจิราอึ้งไปเล็กน้อย เหมือนตั้งตัวไม่ทัน ยิ้มบางๆที่ชายหนุ่มเคยส่งให้อย่างทุกครั้ง ก็ แสดงให้เห็นออกมา “ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณพร้อมเมื่อไหร่ผมจะมารับ” เมื่อบานประตูห้องถูกปิดลง พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ห่าง แต่อีกเสียงกลับค่อยๆดัง ขึ้น .. ..เสียงหัวใจของเธอ... มันเต้นอย่างไม่เป็นระส่ำขึ้นอีกแล้ว ใบหน้าที่เธอพยามยามวางให้มันเรียบเฉยอย่าง ปรกติ บัดนี้ มันกำลังร้อนวูบวาบ อย่างที่เจ้าตัวก็ไม่อาจจะห้ามได้ ‘ผมไม่เคยคิดสักนิด ว่าความรู้สึกระหว่างเราจะเป็นไปแบบเด็กๆ’ ดังขึ้นอีกครั้งในหัว... ..บ้า..ภัคจิรา..เธอจะมีตื่นเต้นอะไรกับประโยคพวกนี้ ป่านนี้แล้ว..เขาก็คงมีใครที่เขาจริง จัง ไปแล้ว ..ใครคนนั้น..ที่อยู่เคียงข้างเขาในวันที่เธอจากมา... ภัคจิราถอนหายใจแรง ..พอแล้ว..อย่าคิดมาก..ทุกอย่างมันผ่านไปหมดแล้ว..วันนี้เรา จะเป็นแค่เพื่อนกันเท่า นั้น หญิงสาวพร่ำบอกตัวเอง..เธอสะบัดหัวแรง ราวกับอยากจะให้ความคิดฟุ้งซ่านของจิตใจ เธอตอนนี้ หายไป o(≧v≦)o  ต่อๆ จ้า จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 17:46:00

ความคิดเห็นที่ 3 ระบบคอมพิวเตอร์ของทางโรงพยาบาลที่ได้ตกลงกันไว้ เสร็จสิ้นเรียบร้อย การอบรมเจ้า หน้าที่ขึ้นมาดูแลและแก้ไขปัญหาระบบเบื้องต้นผ่านไปด้วยดี ภัคจิรายังคงค้างงานอีก สองอย่างคือสอนหนังสือ เกี่ยวกับการทำเว็บไซด์ ให้กับ รุ่นน้องคนหนึ่งซึ่งจะทำการปิด สอน วันนี้ ส่วนอีกงาน คือ ต่อระบบเครือข่ายให้แล้วเสร็จที่บริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่ง หญิง สาวคาดการณ์ว่าจะเสร็จภายใน พรุ่งนี้ ภัคจิราหลับตาครุ่นคิดถึงอีกงานที่รอให้หญิงสาวไปทำอยู่ที่ ไร่ ก่อนที่เสียงของนพ รุ่น น้องที่หญิงสาวรับจ้างสอนเขียนโปรแกรมจะมาทำลายสมาธิ “คิดอะไรอยู่ครับพี่ภัค” “เรื่องงานนิดหน่อยนะ พร้อมหรือยัง วันนี้เราจะเรียนกันวันสุดท้ายแล้ว” “ผมยังอยากเรียนอีกเรื่องด้วยครับพี่ พี่จะสอนผมได้หรือเปล่า” “อะไรละจ๊ะ” “ผมอยากเรียนทำระบบอี-คอมเมิร์ซ ผมอยากจะเอาสินค้าที่บ้านขึ้น เวป นะครับ” “ได้ จะเริ่มเรียนต่อไปเลย หรือว่า...” “ขอพักสักอาทิตย์แล้วกันครับ ผมอยากจะลองดีไซด์เวป ที่พี่สอนผมก่อน” เมื่อตกลงตามนั้น หญิงสาวก็ไม่ติดปัญหาอะไร เพราะหญิงสาวสามารถแบ่งเวลาทำงาน ได้อย่างชัดเจนถูกต้อง การสอนเสร็จสิ้นลง ภัคจิราจึงมีเวลาว่างนิดหน่อยก่อนจะค่ำ จึงถือโอกาสจับจ่าย ข้าว ของจำเป็นที่ต้องใช้ก่อนจะเดินทางไปไร่ภูรักษ์ในวันมะรืน หลังจากนั้นหญิงสาวก็กลับคอนโด เตรียมตัวสำหรับงานสุดท้ายในวันพรุ่งนี้ ในระหว่าง เช็คสายแลนน์ ที่จะใช้พ่วงต่อกับคอมพิวเตอร์ เสียงโทรศัพท์ เครื่องจิ๋วดังขึ้น หญิงสาว จึงผละมือไปรับสายและกรอกเสียงลงไปว่า “สวัสดีค่ะคุณหมอ” "ครับทำอะไรอยู่ครับ" "ก็เตรียมอุปกรณ์สำหรับงานพรุ่งนี้น่ะค่ะ" "นี่มันสองทุ่มแล้วนะครับ ยังคิดจะทำงานอยู่อีกหรือ" "ก็ แค่เตรียมเอาไว้ พรุ่งนี้ หากภัคตื่นสายก็จะได้ไม่ต้องลนไง" "ผมว่าพักก่อนดีกว่า งานสำคัญก็จริงแต่ร่างกายคุณก็สำคัญไม่แพ้กันหรอกนะ อย่าลืม สิ" "จ้าๆ คุณหมอ คุณเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะปลดอาชีพหมอออกจากบ่าคุณเลยนะ ภัคก็เป็น ห่วงนะ เป็นแบบนี้คงได้เครียดตาย" ภัคจิราตอกกลับขำๆ วางสายคอมพิวเตอร์ในมือ มา นั่งที่โซฟาคุยตั้งใจคุยกับฝ่ายตรงข้าม เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ "ว่าแต่ มะรืนนี้คุณว่างหรือเปล่า" "มะรืนนี้ ภัคต้องไปทำงานที่ไร่ เอ๋ ภัคยังไม่ได้คุณหรือ" ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง ว่า "อ้อ จริงสิ ผมลืมไปขอโทษที ว่าแต่ทุ่มทุนขนานนี้ คงได้ค่าจ้างคุ้มเลยสินะครับ” “ถ้าคิดว่าคุ้ม ก็คุ้มค่ะ แค่ได้เปลี่ยนบรรยากาศในการทำงานนะคะ คิดแบบนี้ก็คุ้มจริงๆ” “เอ..ไร่ที่ว่านี่อยู่ไหนครับ เผื่อผมมีเวลาจะได้แวะเข้าไปเยี่ยม” ภัคจิราหัวเราะเบาๆก่อนตอบ “ขืนคุณต้องไปเยี่ยมภัคคงจะต้องโดนเข็มฉีดยาเข้าไปหลายเข็ม” “โธ่ ภัคล่ะก็ กลัวไปได้ถ้าคุณรักษาตัวเองดีๆ ไม่เจ็บไม่ป่วยผมจะฉีดยาให้คุณทำไม” “คะ อย่างนั้นภัคก็จะดูแลตัวเองดีๆ คุณหมอ จะได้ไม่ต้องไปเยี่ยมนะคะ” ปลายสายวางโทรศัพท์ไปแล้วแต่ หญิงสาวยังคงถือเครื่องเล่นอยู่ นึกสนุกเมื่อคิดถึง ที่ พักใหม่ที่กำลังจะไปอยู่ หมอกิติ เรียกหัวหน้านางพยาบาลสาวเข้าพบ โดยให้เอาประวัติคนไข้ของคนที่สั่งมา ด้วย แฟ้มประวัติคนไข้ ถูกพลิกอ่านอย่างละเอียด ทั้งชื่อและที่อยู่ถูกเขียนไว้อย่าง ชัดเจน จนถึงชื่อโรงพยาบาลที่รักษาประจำ ก่อนจะถูกนำส่งตัวมาที่นี่เด่นหลาอยู่ตรง หน้า แต่ถึงอย่างนั้นหัวหน้านางพยาบาลยังรายงานต่อว่า “เป็นคนไข้ที่ย้ายมารักษาตัวจากโรงพยาบาลที่กาญจนบุรีค่ะ” “คุณรณภพนี่ คุณหมอท่านไหนเป็นเจ้าของไข้ครับ” “คุณหมอประวิทย์ เป็นคนส่งตัวมาค่ะ” หมอกิติพยักหน้ารับ ก่อนจะส่งแฟ้มคืน ไร่ภูรักษ์...บางทีเขาอาจะต้องหาโอกาสไปเที่ยวที่นั่นสักครั้งก็เป็นได้..ใบหน้านิ่งเฉยนั่น ซ่อนความเป็นห่วงไว้กลายๆ o(≧v≦)o  ต่อๆ จ้า จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 17:48:31

ความคิดเห็นที่ 4 ในที่สุดภัคจิราก็เคลียร์งานเสร็จสิ้นตามที่ตั้งเป้ากำหนดไว้ เมื่อกลับมาถึงห้องพัก หญิง สาวก็จัดการเอาของที่ซื้อเพิ่มเข้ามาวันนี้ ใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย อาบน้ำแล้วเข้านอนแต่ หัวค่ำ หลับตาลงคิดถึงวันพรุ่งนี้ นาฬิกาตีบอกเวลา หกโมงเช้า ภัคจิราลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวลงไปใส่บาตรข้างล่างตาม ปกติ จ๊อกกิ้ง นิดหน่อยอย่างมีเวลา ก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว รอ คนมารับ เก้าโมงตรง เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น หญิงสาวรู้เขาตรงเวลาเพียงใด หญิงสาวเดินไป เปิดประตูต้อนรับอย่างไม่แปลกใจ คนมารับส่งยิ้มให้บางๆ ก่อนจะก้าวล้ำเข้าห้องอย่าง สุภาพ รณภพมองของที่หญิงสาวเตรียมไป ก่อนจะช่วยกันกุลีกุจอลากเข้ารถ เมื่อรถคันหรู เคลื่อนที่ออกจากคอนโด หญิงสาวก็เริ่มบทสนทนา “ทานอะไรมาหรือยังคะ” “คุณหิว?” ชายหนุ่มถามกลับเหลือบมองหน้าคนถามขณะขับรถ หญิงสาวพยักหน้ารับนิด หนึ่ง ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะเสริมว่า “เดี๋ยวหลุดจากตรงนี้ได้ แล้วค่อยหาร้านทานแล้ว กันนะ ผมมีร้านหนึ่งอร่อยมากบรรยากาศก็ดี” “ค่ะ” “แล้วคุณเตรียมของอะไรมาบ้าง” “ก็เสื้อผ้านิดหน่อย หนังสือ แล้วก็โน้ตบุ๊ก” “อันที่จริงผมลืมบอก ที่ไร่ผมก็เตรียมคอมไว้ให้ที่ห้องพักของคุณ แล้วก็หนังสือ ที่คิดว่า คุณจะชอบเอาไว้อ่านยามว่าง” หนอนหนังสืออย่างหญิงสาว มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวชอบอ่านหนังสือประเภทไหน แนวไหน ภัคจิรา ยิ้มกว้าง สนใจหนังสือที่เขาว่า “ดีจัง มีหนังสือเยอะๆพอหมดเวลางานภัคก็จะได้อ่านหนังสือ” “คุณมี เวลาหมดงาน ด้วยหรือ”ชายหนุ่มถาม เหมือนไม่แน่ใจที่ได้ยิน “ผมคิดว่าคุณมีแต่ เวลางานซะอีก” “รุธคะ ถึงภัคจะบ้างานยังไง ภัคก็มีเวลาส่วนตัวของภัค ภัคก็ไม่ได้บ้าเขียนโปรแกรม 24 ชั่วโมงซะเมื่อไหร่ล่ะ” ใบหน้าเรียบเฉย ยกมุมปากขึ้นนิด แต่ก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไร การสนทนาจึงหยุดลง แค่นั้น และเริ่มต้นสนทนาใหม่ เมื่อรถเลี้ยวเข้าร้านอาหาร บรรยากาศดีอย่างที่ รณภพว่า เมื่อทั้งสองได้ที่นั่ง รณภพก็เริ่มต้นการสั่งอาหารสองสามอย่างให้อย่างรู้ใจ รอไม่ทาน อาหารก็ถูกยอกมาเสิร์ฟ ภัคจิราเริ่มลงมือทานทันที เพราะหิวจริงๆอย่างที่เธอบอกไว้ เมื่ออาหารเข้าปาก เธอก็ยิ้มบางๆ กับคำพูดที่รณภพพูดไว้ “อาหารที่นี่อร่อยจริงๆด้วย  แถมการตกแต่งร้านก็โอเค ดูอบอุ่น แล้วก็เป็นธรรมชาติ มาก” “ผมก็คิดว่าคุณต้องชอบ” “แล้วที่ไร่จะให้ภัค พักอยู่ที่ไหนคะ” เธอเปลี่ยนเรื่อง เมื่อความกังวลจู่ก็เล่นขึ้นมา รณภพพูดยิ้มบาง ๆตักอาหารส่งใส่จานให้หญิงสาว “ผมเตรียมจัดไว้แล้วคิดว่า คุณต้องชอบแน่ๆ” “ขอบคุณมากค่ะ” “สำหรับอาหารหรือห้องพักครับ” “ก็..ทั้งสองอย่างนั่นแหล่ะค่ะ” ภัคจิราทานอาหารจนหมด และดูเหมือน จริงๆแล้ว ชายหนุ่มแทบไม่ได้แตะอาหารมื้อนี้ เลย มันอิ่มโดยที่เขาไม่ต้องกินเลย แค่เห็นเธอกำลังอร่อยกับอาหารตรงหน้า กับอาหาร ที่เขาเลือกสรรมาให้ แค่นี้ก็อิ่มจนไม่อาจจะพูดอะไรได้อีก "อิ่มแล้วค่ะ ไปกันต่อไหม แต่ว่า ภัคเห็นคุณไม่ค่อยทานเลย" "ผมอิ่มแล้วน่ะ ถ้าคุณอิ่มแล้วเราก็ไปกัน" ภัคจิราพยักหน้า ชายหนุ่มจึงยกมือให้พนักงานมาเก็บเงิน ก่อนจะลุกขึ้น ไปเลื่อนเก้าอี้ให้ หญิงสาว เขาทำราวกับนี่คือความเคยชินของเขา ทำให้ภัคจิราอดคิดไม่ได้ว่า บางทีเขาอาจจะทำ แบบนี้กับผู้หญิงคนสำคัญของเขาจนชิน เสียแล้ว หญิงสาวผ่อนลมหายใจนิดหนึ่ง รีบปัด ความคิด o(≧v≦)o  จบแระ..โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ o(≧v≦)o   ขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ที่เข้ามาให้กำลังใจกันนะคะ (～o￣▽￣) จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 17:53:09

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วแอบเขินแทนนางเอกเป็นบ้า 555 โดนจับมือหน้าตาเฉย จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 18:56:06