อุ๊ยตายแล้ว! อิดวง.. เห็นแบบที่กูเห็นไหม!
เต็มสองตาเลยเจ้าคะ คุณพิศ! อิ..เอ๊ย คุณลำพู..เธอนับบ่าวแก่ๆเป็นแม่ละเจ้าค่ะ!
ลำพูกับมิ่งสะดุ้งเฮือก ไม่นึกว่าจะมีคนได้ยิน.. มิ่งรีบแกะมือของนายสาวออกจากรอบตัว แต่ลำพูหันกลับมา..ส่ายหน้าเป็นเชิงห้าม
คุณพิศ มีธุระอะไรกับลำพูรึเปล่าค่ะ?
เจ้าของใบหน้าหวานหยด เอ่ยถามร่างสมส่วนที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อน เจ้าของร่างเป็นดรุณีน้อยวัยกำดัด..ดูแล้วน่าจะอายุอ่อนกว่าหล่อนๆราวสองหรือสามปี หน้าตาถูกแต่งเสียจนจัดจ้าน ไม่มีเค้าความไร้เดียงสาอย่างที่เด็กวัย 15 ควรจะเป็น ลำพูอดสังเวชกับพฤติกรรมและท่าทางเกินวัยของเด็กตรงหน้าไมได้
มองอะไรของหล่อน! พิศพิลาศถลึงตาเล็กๆ ใส่นังเด็กขี้ครอกที่อยู่ตรงหน้า
ดูดู๊!...คุณพิศดูคุณลำพูมองซีเจ้าค่ะ! ใช้สายตาหาเรื่อง! ดวง.. สาวใช้วัยเดียวกับลำพู จีบปากจีบคอพูดกับพิศพิลาศ หรือหญิงพิศ เจ้านายของหล่อน..
พิศพิลาศ หันไปฟังคำพูดของสาวใช้ผิวพรรณดำหยาบกร้านที่อยู่ข้างหลัง ก่อนที่เจ้าหล่อนจะสะบัดหันขวับกลับมา ด้วยอยากรู้ว่าคนใช้ของหล่อนนั้นพูดจริงหรือไม่ ลำพูสะดุ้งกับสายตาที่ไม่ได้มองมาแบบประสงค์ดีของพิศพิลาศ เธอพยายามก้มหน้ามองต่ำ แต่ก็ไม่ทันการณ์ เมื่อมือน้อยๆของพิศพิลาศเอื้อมมาบีบคางหล่อนไว้เสียจนเจ็บ
โอ๊ย! หล่อนหลุดเสียงร้อง เมื่อเล็บแหลมๆของพิศพิลาศจิกเข้าตรงเนื้อบริเวณปลายคาง เรียกเลือดซิบ หางตาของลำพูมองเห็นแม่มิ่ง ของหล่อนถลาเข้ามาพยายามจะห้าม แต่แรงของคนแก่มีหรือจะสู้แรงของเด็กสาว.. เพียงพริบเดียว ท่านหญิงพิศพิลาศก็ผละออกจากหล่อน และหันไปผลักแม่มิ่งเสียจนกระเด็น ก่อนจะบุ้ยปากเป็นเชิงให้ดวงไปจัดการต่อ ไม่เปิดโอกาสให้หล่อนหนี ..มือคู่นั้นก็หันมาบีบคางหล่อนไว้ต่อ
ลำพูนิ่วหน้าเจ็บ..ชั่วเวลานั้น หล่อนนึกถึงเทพบุตรของหล่อน..คุณกลาง
อ้อนวอนฉันซิ! นังไพร่! นังเด็กขี้ครอก! น้ำตาเริ่มไหลริน..เจ็บแสนเจ็บ เจ็บที่กายที่โดนคุณหญิงเธอทำร้าย แล้วยังเจ็บที่ใจ ที่โดนคุณหญิงเธอทำร้ายทางใจอีก
ไม่น่ะ..ไม่ ฉันไม่ใช่เด็กขี้ครอกนะ!
ชะ...หนอย..!พิศพิลาศร้องเสียงสูง ความรู้สึกไม่ชอบหน้านังขี้ครอกวิ่งพล่านไปทั่วตัว คนเขารู้กันทั้งบาง ว่าหล่อนนะเป็นลูกนังโจร .. เป็นไพร่เป็นบ่าวก็ว่าต่ำศักดิ์พอตัวแล้ว! ยังริเป็นโจร.. ชิชะ.. อิลูกโจร! ลำพูส่ายหน้าน้ำตาไหลพราก..
ไม่จริง! แม่ฉันโดนใส่ร้าย แม่ฉันโดนใส่ร้าย!
อุ๊ย อิหน้าโง่ ไปฟังอิไพร่คนไหนมันพูดมาละ ไม่ว่าเปล่า หล่อนยังตวัดสายตามองอิมิ่ง มันก็เป็นเพื่อนกับแม่ของหล่อนนั่นแหละ อิโง่!
ไม่จริงน่ะ ไม่จริง แม่ฉันโดนใส่ร้าย! อิภริยาใหญ่มันใส่ร้ายแม่ฉัน!
ลำพูตวาดใส่หน้าพิศพิลาศ..พิศพิลาศนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะแอบสบตากับดวง..
ชะช่า!.. หล่อนเรียกสติตัวเองกลับคืนมา จ้องใบหน้าหวานสวยเกินหล่อน แล้วยิ่งบีบหนักมือเขาไปอีก อิเลวชาติ! กล้าว่าผู้มีพระคุณกะหล่อนนะ บุญเขาท่วมหัวหล่อน เขาเลี้ยงดูหล่อนดี ไม่ปล่อยไปตกระกำข้างถนน..ไหนจะลูกสาวเขาอีก.. พิศพิลาศเว้นวรรค เมื่อนึกถึงคุณยิ้มใจ ลูกสาวเขา..ได้ดี มีศักดิ์เป็นเมียหม่อม..เอาหล่อนมาเลี้ยงเป็นลูก หล่อนก็ยังไม่สำนึก! โธ่ อิสันดานงูพิษ!
จากคุณ |
:
มิสซิสคัลเลน
|
เขียนเมื่อ |
:
4 พ.ย. 55 18:24:13
|
|
|
|