|
พริกแกงมารู้สึกตัวอีกครั้งหนึ่ง เมื่อแผ่นหลังของเธอสัมผัสเข้ากับพื้นนุ่มของโซฟาตัวนั้น น้ำหนักที่กดทับลงมาทำให้ยากจะขยับหนี ผิวสัมผัสและไอร้อนที่เป่ารดอยู่แถวใบหน้านั้น ไม่ว่าเธอจะหันไปทางไหนอย่างไรก็ดูจะไม่สามารถหลบพ้นไปได้ แล้วจู่ ๆ น้ำหนักที่กดร่างของเธออยู่ก็ผละออกไป ก่อนจะมีเสียงพูดกันเบา ๆ ที่หน้าประตู พริกแกงดันตัวเองขึ้นมาแล้วมองข้ามโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่ออกไป เธอเห็นชายหนุ่มในชุดเสื้อคลุมที่ดูไม่เรียบร้อยเท่าที่ควร ในมือของเขาข้างหนึ่งถือไม้แขวนเสื้อ ไม่รู้ว่าพริกแกงถามออกไปได้อย่างไรว่า
นัดกันไว้หรือคะ พร้อมแววตาสุดพิศวง เขาได้ยินเสียงเคาะหรือเสียงเรียกได้อย่างไร เพราะเธอเองไม่เห็นจะได้ยินอะไรเลย แต่คำตอบกลับเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเองต้องเขิน
ผมคงไม่นัดมาเวลานี้หรอก นั่นล่ะ พริกแกงรีบกระชับเสื้อคลุมที่ออกจะรุ่ยร่ายให้เข้าที่ แล้วก็แทบจะกระโดดข้ามโซฟาพรวดเดียวมาถึงตัวเขา และเหมือนจะชายหนุ่มจะรู้ทัน เขาเอี้ยวตัวหลบพร้อมเอาไม้แขวนเสื้อผ้าเบี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง พร้อมกระเซ้าว่า
คงยังไม่ต้องใช้มั้งครับ พริกแกงไม่พยายามที่จะยื้อแย่งเสื้อผ้าไปจากมือเขา เพราะเธอเคยลองทำมาแล้ว และรู้ว่ามันยากจะสำเร็จ อภิเศกจึงได้โอกาสเอามือข้างที่เหลือคว้าตัวเธอไว้ แล้ววางเสื้อผ้าทั้งหมดลงบนโต๊ะหน้ากระจก ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของเขากอดเธอเอาไว้แน่น สองกายแนบกันชิดใกล้ หญิงสาวตัวเกร็งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนนั้น เพราะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ชายหนุ่มแนบใบหน้าของเขาลงกับเรือนผมของเธอนิ่ง ๆ แล้วพูดขึ้นว่า
ตัวคุณอุ่นขึ้นแล้ว คุณยังอยู่กับผมจริง ๆ พริกแกงคลายความเกร็งลง แต่ก็ยังได้แต่ยืนนิ่ง ๆ ทำอะไรไม่ถูก ความอบอุ่นที่เธอรู้สึกในเวลานี้มิใช่รู้สึกแค่ร่างกาย
แต่มันรู้สึกอบอุ่นไปถึงหัวใจ อบอุ่นทั้งจากคำพูดและการกระทำ
ขอบคุณค่ะ พริกแกงเอ่ยคำขอบคุณขึ้นเบา ๆ ขณะที่เธออยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่เป็นนาน ก่อนเธอจะบอกต่อไปว่า
ฉันคิดว่า เราควรจะกลับบ้านกันดีมั้ยคะ
ไม่ดีหรอก อีกฝ่ายว่า
ทำไมคะ หญิงสาวย้อนถามงง ๆ
ตอนนี้ดึกมากแล้ว แล้วผมก็เพลียมากด้วย ถ้าคุณไม่ร้องขึ้นมา ป่านนี้ผมหลับสบายไปแล้ว ชายหนุ่มที่ทำเอาเธอซาบซึ้งอยู่เมื่อครู่นี้ กลับบอกว่าเธอเป็นตัวขัดขวางการนอนของเขาเสียอย่างนั้น
คุณก็นอนไปแล้วกัน ฉันกลับเองก็ได้ พริกแกงทำเสียงสะบัด ๆ ใส่เขา
ไปนอนเถอะคุณ จะกลับคืนนี้ หรือ กลับพรุ่งนี้ก็ถึงบ้านเหมือนกัน เอ๊ะ หรือไม่เหมือน
ทำไม พริกแกงถามเมื่ออีกฝ่ายหยุดไป
ดึก ๆ อย่างนี้ไม่รู้คุณจะเจออะไรบ้าง ผมไม่ได้เอารถมาซะด้วย ถ้าให้นั่งแท็กซี่ไปเป็นเพื่อนแล้วเกิดโดนจี้ขึ้นมา ผมไม่มีแรงช่วยคุณนะ พูดเสียน่ากลัวเชียว พริกแกงนึก ความจริงเธอก็เพลียมากไม่อยากเดินทางกลับบ้านเช่นกัน แต่ที่เธอร่ำร้องจะออกจากที่นี่ไม่ใช่อะไร เพียงแค่เธอไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับชายหนุ่มที่ทำให้เธอหวั่นไหวสองต่อสองแบบนี้น่ะสิ เข้าใจมั้ยคะ คุณอภิเศก
เช้าวันต่อมา พริกแกงตื่นขึ้นเพราะมอร์นิ่งคอล ที่ไม่รู้ว่าใครสั่งให้โทรมาปลุกเวลานี้ แต่เมื่อเธอตื่นแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะกลับบ้าน เมื่อออกมาจากห้องนอนของตนหญิงสาวก็พบว่าชายหนุ่มร่วมห้องที่ตอนนี้เขาก็แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเช่นกัน พริกแกงถึงได้เห็นว่าชุดที่เขาใส่มาลงเรือวันนี้เป็นชุดสูทสีดำสนิท เหมือนกับทุกครั้งที่เธอเคยเห็น เขายืนพิงโต๊ะหน้ากระจก มือล้วงกระเป๋ากางเกง ก้มหน้านิด ๆ ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
หล่อจัง หญิงสาวคิด
และที่คิดต่อไปก็คือ เธอพลาดอะไรไปหรือเปล่า นั่นคือคำถามที่พริกแกงถามตัวเองเล่น ๆ แล้วก็เผลอหัวเราะออกมากับความคิดซุกซนนั้น จนเขาหันมามอง แล้วก็ทำหน้าสงสัย แต่ไม่มีคำถาม พริกแกงจึงออกเดินนำ
ตื่นเช้าจังนะครับ อภิเศกทักเป็นคำแรกของวัน
ฉันตื่นเพราะเสียงมอร์นิ่งคอลน่ะค่ะ พริกแกงตอบด้วยเสียงง่วง ๆ
อ้อ ขอโทษที ผมสั่งไว้น่ะ ผมกลัวหลับเพลิน
อ๋อ อีตานี่นี่เองที่สั่ง นั่นทำให้พริกแกงหันไปมองค้อนเขาด้วยสายตาง่วงเต็มแก่ เพราะถึงเธอจะไม่ได้อยากค้างที่นี่ แต่เธอก็ไม่อยากตื่นเช้าขนาดนี้นะ คุณทหาร
| จากคุณ |
:
ธ.ศ.ร. (Thomket)  
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 พ.ย. 55 00:14:09
|
|
|
|
--วุ่นนัก รักกับบอดี้การ์ด-- ตอนที่ ๑๔ - อุ่น
เลย
