ความคิดเห็นที่ 1 พอออกมาจากบ้านพักของขุนพลเฒ่าซอหม่องลูได้ อราลีก็เพิ่งประจักษ์ใจว่าเมื่อสักครู่ไม่ใช่การพบหน้าค่าตาธรรมดา แต่การณ์กลับกลายเป็นว่าเธอกับท่านถกกันเป็นประเด็นยาวเรื่องความเป็นอยู่ของเขตปกครองพิเศษวายัณกับความพยายามจะเข้าสู่กระแสโลก หรือถ้าจะเรียกให้หรูก็เป็นวาระการประชุมนอกรอบครั้งไม่เป็นทางการ นับว่าเป็นบุคคลสำคัญที่เธอนึกยอมรับวิสัยทัศน์และความพยายามของอีกฝ่ายในการจะพลิกฟื้นดินแดนที่มีแต่ชื่อเสียงด้านลบแห่งนี้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรับรู้มาก่อนว่ามีผู้นำบางส่วนของวายัณยังมีความรักในเผ่าพันธุ์มากกว่าประโยชน์ส่วนตัว “ผมมีธุระจะต้องเข้าไปที่ทำงานในปางแก้ว ไปด้วยกันมั้ยล่ะ ช่วงนี้คุณมีเวลาว่างเยอะไม่ใช่เหรอ” เสียงถามของเคมินซึ่งกำลังบังคับพวงมาลัยอยู่ทำให้อราลีเหลียวมองมาที่เขาด้วยสายตาเคือง เนื่องเพราะในตอนท้ายของบทสนทนาระหว่างเธอกับคุณตาของเขา เธอถูกผู้อาวุโสถามว่า ‘หนูจะอยู่ที่นี่ได้อีกนานเท่าไหร่?’ เห็นอีกฝ่ายเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ อราลีจึงตอบตามเนื้อผ้าว่า ‘ความจริงช่วงนี้เป็นช่วงลาพักพิเศษค่ะ เลยมีวันหยุดยาวได้อีกสองสามอาทิตย์’ ‘อ้อ..งั้นก็ดี ความจริงถ้าหนูอยากจะเปิดหูเปิดตากับเขตปกครองพิเศษวายัณก็ได้นะ ทางเราเต็มใจให้คนข้างนอกเข้ามารับรู้ความจริงว่าพวกเราอยู่กันยังไง อยากจะไปไหนก็บอกเคมินก็ได้ ถ้าว่างก็ให้เขาพาไป’ ‘เอ.. คงไม่ดีมั้งคะ’ อราลีทำหน้าแหย ‘เท่าที่ทราบคุณเคมินก็คงจะงานยุ่ง คงไม่ว่างพาหนูไปเที่ยวที่ไหนในวายัณหรอกค่ะ หนูเองก็ไม่อยากรบกวนมาก หายจากอาการเจ็บเมื่อไหร่ก็คงจะกลับเมืองไทยได้’ ‘แต่ผมไม่ได้ยุ่งมากขนาดไม่มีเวลาว่าง’ จู่ๆ เคมินก็สวนขึ้น ‘และคิดคุณเองก็คงต้องพักที่นี่อีกยาว ดังนั้น..ผมก็เต็มใจจะให้เป็นแขกของที่นี่ไปอีกสักพัก ตกลงก็แล้วกันนะ’ เป็นการจบประโยคแบบไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้แย้ง และทำเอาหญิงสาวแทบหน้าเหวอเมื่อถูกมัดมือชกเข้าให้ แต่ต่อหน้าผู้อาวุโสแห่งปางแก้ว อราลีก็ไม่กล้าโวยวายออกมาอย่างโจ่งแจ้ง การณ์จึงกลายเป็นเหมือนเธอยอมรับไปโดยปริยาย “ใช่ค่ะ ฉันว่าง..แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดเวลาที่ฉันได้ลาพักตั้งหลายอาทิตย์อย่างนี้” อราลีแย้งอย่างหัวเสีย “ฉันยังไม่ได้ติดต่อทางบ้านเลย ป่านนี้จะคิดว่าฉันโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่รึเปล่าก็ไม่รู้” “ที่ออฟฟิศผมมีโทรศัพท์ คุณจะโทร.ทางไกลไปบอกครอบครัวก็ได้” เขาเอ่ยเหมือนต่อรอง “ทำไมคุณถึงอยากได้แขกกิติมศักดิ์ที่ชอบสร้างความเดือดร้อนคนนี้นัก?” “คงเพราะ.. เราไม่ค่อยมีแขกจากภายนอกเข้ามาสักเท่าไหร่ละมั้ง” เขายักไหล่นิดๆ “อย่างที่บอก..เขตปกครองพิเศษวายัณเป็นเหมือนแดนสนธยาที่คงไม่มีใครคิดอยากแวะมาเพราะจะมาเที่ยว ทุกคนมีจุดประสงค์บางอย่างจึงมาที่นี่ทั้งนั้น” อราลีไม่ได้ต่อความยาวว่าที่เขาเอ่ยถึงจุดประสงค์บางอย่างนั้นคืออะไร แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าคงหมายถึงกลุ่มขบวนการนอกกฎหมายทั้งยาเสพติดหรืออาวุธสงครามที่ได้ยินมาว่าพลุกพล่านไปทั่วแถบสามเหลี่ยมทองคำ แถบนี้มันแดนคนเถื่อนโดยแท้ เคมินขับรถแล่นลงมาจากเนินเขาเพื่อลงไปสู่ตัวเมืองปางแก้วเบื้องล่าง เมืองใหม่ที่อราลีเคยได้ยินคำร่ำลือมานานแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เคยได้ลงมาย่ำเท้าที่นี่ ด้วยเพราะมัวแต่บาดเจ็บจากอุบัติเหตุและการถูกทำร้ายร่ำไป “คุณตาของคุณ.. อยู่บ้านหลังเล็กๆ อย่างนั้นน่ะเหรอคะ?” จู่ๆ เธอก็นึกชวนเขาคุย อาจเป็นครั้งแรกเลยด้วยมั้งที่ไม่ใช่การหาเรื่องแขวะกันอย่างที่เคยเป็น “ใช่สิ ทำไม? คุณก็เห็นนี่” ชายหนุ่มตอบรับเสียงไม่ยินดียินร้าย “ท่านรักบ้านหลังนั้น เมื่อก่อนก็อยู่กับครอบครัวและกับคุณยายนั่นล่ะ พอยายตายไปเมื่อหลายปีก่อน..คุณตาก็ไม่คิดจะย้ายไปไหน แม้ว่าลูกๆ ของคุณตาทุกคนจะย้ายออกไป รวมทั้งแม่ผมที่ไปอยู่สิงคโปร์แล้ว คุณตาก็ไม่ขอย้ายไปที่ไหน” อราลีพยักหน้านึกรู้ อาจเป็นครั้งแรกก็ได้ที่ได้ยินเขาเอ่ยอะไรเกี่ยวกับครอบครัวตัวเอง โดยเฉพาะ..เพิ่งได้รู้ว่ามารดาของเขาพำนักในสิงคโปร์ มิน่า..ที่บ้านพักของเขาจึงไม่เห็นแม้แต่เงาของใครอื่น “ก็นับว่าแปลกดี ฉันนึกว่าคนที่ชื่อดังระดับนายพลซอหม่องลูจะ..เอ่อ.. อยู่วิลล่าหรูๆ ดูดีกว่านี้เสียอีก” หญิงสาวเอ่ยเก้อๆ “ก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนเจ้าพ่อค้ายาแถวนี้เท่าไหร่ ก็เลยไม่ได้มีเงินสร้างบ้านหรูๆ เหมือนคนพวกนั้น” เคมินทำหน้ายิ้มยาก “อย่างที่คุณรู้ คุณตาผมเคยเป็นผู้นำวายัณสายทหาร สมัยก่อนโน้นที่ยังมีสงครามหรือมีพรรคคอมมิวนิสต์แพร่เข้ามาก็ต้องทำงานหนัก พอหมดเรื่องคอมมิวนิสต์ก็กลายเป็นว่าต้องมาทำสงครามสู้รบกับขบวนการค้ายาเสพติดในแถบนี้อีก ก่อนที่จะเกษียณนั้น คุณตาผมเป็นหัวหน้าฝ่ายปราบปรามยาเสพติดของสหภาพแห่งชาติวายัณ” อราลีเบิกตากว้างเหมือนเพิ่งจะรับรู้ว่า.. ในสหภาพแห่งชาติวายัณก็มีหน่วยปราบปรามยาเสพติดกับเค้าด้วย? “ผมรู้ว่าคุณคงจะสงสัยว่าไอ้ชนกลุ่มน้อยที่ขึ้นชื่อว่าค้ายาเสพติดของโลกนี่มีหน่วยต่อต้านยาเสพติดด้วยเหรอ แต่ผมกำลังจะบอกคุณว่า ใช่..เรามี และเป็นงานที่ยากมากสำหรับดินแดนแห่งนี้” ชายหนุ่มเดาสีหน้าท่าทางเธอออกในทันที “นั่นสิ.. ฉันเองก็คิดว่ามันคงจะยากมาก บอกตรงๆ ไม่คิดมาก่อนเลยด้วยซ้ำว่าจะมีหน่วยงานนี้ในเขตวายัณของคุณ ขนาดทางการของสหรัฐฯ เองยังประกาศเลยว่ากองทัพของวายัณทำงานเหมือนเป็นกองคาราวานยาเสพติดดีๆ นี่เอง” ชายหนุ่มไม่ได้เหลียวหน้ามาหาเพราะเขากำลังขับรถ แต่อาการเบ้หน้าบ่งบอกอย่างดีว่าเขารู้สึกอย่างไร “ปัญหาของที่นี่เป็นเรื่องซับซ้อน..อย่างที่คุณตาผมบอกไว้ แต่ปัญหาใหญ่กว่าคือเราถูกทั้งโลกประณามแบบเหมารวมว่าคนวายัณทุกคนคืออาชญากรที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติด แต่ไม่เคยมีใครเข้ามามองความจริงจากภายในเลยว่าคนวายัณไม่ได้เป็นอย่างนั้นทุกคน” “อือ..ค่ะ ก็นับว่าคุณตาของคุณเคยรับงานหนักน่าดู” หญิงสาวเอ่ยอย่างพอจะเข้าใจ “มิน่า.. ความคิดความอ่านของคุณตาคุณนี่ถือว่าวิสัยทัศน์ดีนะ ถ้าบอกตรงๆ ฉันก็คิดว่าหายาก.. คนที่จะกล้าลุกขึ้นมาต่อสู้กับปัญหาใหญ่ขนาดนี้ มิน่า..คุณตาคุณท่าทางจะแข็งแกร่งและผ่านอะไรมาเยอะมากเลย” “ใช่.. แม้แต่เรื่องเลวร้ายที่สุด ท่านก็ผ่านมาแล้ว” เคมินพยักหน้า ก่อนเอ่ยด้วยเสียงติดจะขมขื่น “เมื่อหลายสิบปีก่อน.. ตอนที่ผมยังเด็ก คุณตาผมเคยถูกเจ้าหน้าที่ทหารพม่าในรัฐฉานจับตัวไปซ้อมแทบปางตาย สาเหตุก็เพราะในฐานะฝ่ายปราบปรามยาเสพติดของวายัณ ท่านได้ทำรายงานเกี่ยวกับเครือข่ายค้ายาในสามเหลี่ยมทองคำเพื่อส่งให้เจ้าหน้าที่ด้านยาเสพติดของสหรัฐฯ ในร่างกุ้ง แต่โชคร้ายอีท่าไหนไม่รู้รัฐบาลร่างกุ้งได้รับรู้รายงานฉบับนั้นด้วย..ซึ่งรายงานนั้นเปิดโปงขบวนการค้ายาครั้งใหญ่ว่ามีใครเกี่ยวข้องบ้าง คุณคงนึกออกใช่ไหมว่า..คนระดับสูงๆ ในรัฐบาลย่อมเกี่ยวข้องด้วย รวมทั้งเจ้าหน้าที่สถานทูตสหรัฐฯ ในร่างกุ้งบางคนที่ปล่อยให้รายงานนั้นหลุดไปถึงทางการพม่า” “คุณหมายความว่า..แม้แต่ในหมู่เจ้าหน้าที่ของสหรัฐฯ เองก็.. อาจจะมีบางส่วนที่รู้เห็นกับขบวนการค้ายาที่นี่..” “ก็คิดเอาเอง ผมแค่อยากจะบอกคุณว่าเครือข่ายนี้มันกว้างกว่าที่คุณคิด อย่าคิดเหมาว่าเป็นคนจากชาติที่เจริญแล้วจะใสสะอาดทุกคน..มันไม่มีหรอกในโลกความจริง” เขาเอ่ยเหมือนประชดประชัน “ไม่ว่ายังไงก็ตาม การเปิดโปงในครั้งนั้นนำอันตรายมาให้ตัวคุณตาเอง ท่านเกือบเอาชีวิตไม่รอดในห้องขัง แต่ทหารคนสนิทของคุณตาชื่อต้าหลัน ได้นำทหารวายัณเข้าไปล้อม ประกอบกับทางผู้นำวายัณคนอื่นช่วยต่อรองให้มีการปล่อยตัว ท่านจึงรอดมาได้” “แต่ฉันเคยได้ยินมาว่า.. ทางการพม่าค่อนข้างเกรงใจกองทัพวายัณไม่ใช่ใช่เหรอคะ? เพราะทางคุณเป็นกลุ่มที่เซ็นสัญญาหยุดยิงกับรัฐบาลแล้ว และเท่าที่รู้มาทางการพม่าค่อนข้างปล่อยพวกคุณเป็นอิสระด้วยซ้ำ” หญิงสาวนึกสงสัย “ที่ทางการเค้าเกรงใจน่ะ.. พวกเครือข่ายค้ายาด้วยกันเสียมากกว่า ไม่ใช่คนที่จะไปขัดผลประโยชน์เขาสักหน่อย” เขาทำหน้ายิ้มยากกว่าเดิม “นอกจากนี้ คนอเมริกันที่เป็นเจ้าหน้าที่ด้านยาเสพติดที่คุณตาติดต่อ ก็โดนพิษการเมืองเล่นงานจนหลุดจากตำแหน่งไปด้วย เพราะตอนนั้นเขาพยายามช่วยคุณตาผมทุกทางเหมือนกัน แต่โชคดีที่สุดท้ายคนมีความสามารถอย่างเขาก็เข้าไปทำงานในสหประชาชาติได้ และยังเป็นเพื่อนที่ดีกับคุณตาและผมจนทุกวันนี้” อราลีพยักหน้ารับฟังอย่างค่อยโล่งใจ.. ที่สุดท้ายแล้วเรื่องราวก็คลี่คลายบ้าง แม้จะจบลงไม่สวยเท่าไหร่ก็ตาม “แต่..ก็เห็นคุณตาคุณพูดว่าทางวายัณมีเงินพอแล้ว แต่ต้องการการพัฒนา อย่างนั้นเหรอคะ?” หญิงสาวหวนนึกถึงคำพูดตอนท้ายๆ ของขุนพลเฒ่าผู้นั้น “ก็อาจเป็นตามนั้น ด้วยความที่เราปกครองตัวเอง รายได้ที่มีจึงนับว่าพอใช้ได้ เพียงแต่ปัญหาก็คือต่อให้คุณมีเงินอยู่ในมือ แต่คุณอยู่ในที่ที่ไม่สามารถซื้อหาอะไรได้ดังใจ เงินมันก็ไม่เป็นประโยชน์ดั่งใจหรอก” นับเป็นเรื่องค่อนข้างแปลก.. อยู่ห่างไกลความเจริญขนาดนี้แต่ก็บอกได้อย่างชัดเจนว่าเขตปกครองตนมีเงินมากพอ นับเป็นการสวนกระแสหลักการพัฒนาที่เธอเคยรับรู้มาครั้งใหญ่เพราะปัญหาในโลกมักเกิดจากความยากจนและไม่มีเงินจึงต้องการพัฒนาชีวิตและอาชีพให้นำมาซึ่งรายได้เข้าตัวเอง แต่กับที่นี่..กลับกลายเป็นว่าพวกเขาบอกว่าตัวเองมีเงินในกระเป๋าพอแล้ว.. แต่ไม่มีสิ่งที่ต้องการอยู่ในมือ?! แล้วเงินที่พวกเขาได้.. มาจากไหนกันล่ะ ถ้าไม่ใช่ยาเสพติด? อราลียังคงคิดอย่างเคลือบแคลง “รู้ไหมคะ ฉันกำลังนึกถึง.. คำสาปของชาวยิวที่เคยได้ยินได้ฟังมา” จู่ๆ หญิงสาวก็หลุดปากออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “คำสาปยิวพูดไว้คล้ายๆ ว่า ขอให้ท่านมีเงินมากมาย.. แต่ไม่สามารถนำเงินมาใช้ได้สักเบี้ยเดียว นับเป็นความทรมาณอย่างหนึ่งเพราะแม้คุณจะมีสิ่งที่ทุกคนต้องการ.. แต่คุณก็ใช้มันไม่ได้ดังใจปรารถนา” รถแล่นมาถึงทางแยกที่กำลังจะเข้าสู่ตัวเมืองด้านล่าง เคมินเหยียบเบรคเบาๆ แล้วหันมาสบตาเธอนิ่งเมื่อเอ่ยถามกลับด้วยดวงตาสะท้อนลึกว่า “แล้ววายัณล่ะ เราทำอะไร? ทำไมถึงโดนคำสาป?” คำถามนั้นทำให้หญิงสาวมีสีหน้าลำบากใจ “ฉันไม่รู้.. แต่อย่างน้อยคุณก็ต้องยอมรับว่า.. คนวายัณบางคนมีส่วนที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดจริง” “แล้วคนชาติพันธุ์อื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการค้ายาในโลกนี้ล่ะ พวกเขาไม่ต้องรับคำสาปนี้เหรอ? ทำไมต้องเป็นวายัณเท่านั้นที่ต้องโดนลงโทษ? หรือพวกเราเป็นคนบาปที่ไม่มีทางจะยืนหยัดได้บนโลกใบนี้อีกต่อไป?” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 18:38:35

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑๑ “เอาล่ะ คุณได้เห็นปางแก้วเต็มๆ ตาสักทีนะว่ามันเป็นยังไง หลังจากที่คุณเฝ้าพยายามเดินทางมาที่นี่เมื่อวันก่อน จริงไหม” เสียงเคมินเอ่ยขึ้นกับเธอเมื่อรถแล่นเข้ามาถึงส่วนที่เป็นชุมชนของปางแก้ว เมืองใหม่ที่ขึ้นชื่อว่าขยายตัวขึ้นเพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงและการพัฒนาที่วายัณรอคอยให้เข้ามา ในสายตาของอราลี.. มันก็เป็นชุมชนที่เหมือนเมืองชายแดนที่มีกลิ่นอายทั้งพม่าผสมไทยใหญ่ มีตัวตึกคล้ายที่เคยเห็นในจีน และมีส่วนที่เป็นสิ่งก่อสร้างใหม่ซึ่งดูล้ำสมัยคล้ายต่างจังหวัดสักแห่งของประเทศไทย ผู้คนรถราที่สวนกันขวักไขว่ทำให้อราลีรู้สึกอุ่นใจว่ากำลังอยู่ในตัวเมือง “ก็.. ดูดีกว่าที่คิด” หญิงสาวพยักหน้ายิ้มๆ “ถึงบางครั้งฉันจะไม่ชอบอยู่ในเมือง.. โดยเฉพาะเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ แต่จากการทำงานในพื้นที่ห่างไกลในบางประเทศ บางครั้ง..ฉันก็ชอบความเป็นเมือง” อราลีทอดมองสิ่งต่างๆ อย่างแปลกตาและสนใจ ป้ายโฆษณาบางป้ายมีหลายภาษากำกับ ทั้งพม่า จีน และคงจะไทยใหญ่ด้วยเพราะเขตปกครองวายัณแฝงตัวอยู่ในรัฐฉาน หนึ่งในนั้นเธอก็ได้เห็นคัตเอาท์ที่มีภาษาอังกฤษกำกับเกี่ยวกับการต่อต้านยาเสพติด ทำเอาหญิงสาวนึกทึ่งว่า.. พวกเขาเอาจริงหรือแค่โฆษณาชวนเชื่อ? ‘ที่ทำงาน’ ที่เคมินว่าไว้ก็ดูจะเป็นเหมือนสำนักงานเล็กๆ คือเป็นอาคารสองชั้นที่มีเนื้อที่จอดรถเหลือเฟือ ด้านหน้าสำนักงานนั้นมีธงเล็กๆ ปักอยู่ และเธอก็แน่ใจว่าไม่ใช่ธงชาติพม่า แต่คงเป็นธงของสหภาพแห่งชาติวายัณเอง นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้อราลีนึกหนักใจ ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันน่าจะเป็นปัญหาหลักของการพัฒนาประเทศพม่าแห่งนี้ เพราะชนเผ่าที่มีแต่ละพวกล้วนคำนึงถึงตนเองและไม่ได้มองตัวเองว่าเป็นส่วนหนึ่งของสังคมพม่าโดยรวม ดังนั้นแล้วการอยู่ร่วมกันของประเทศนี้จะไปในทางใด น่าจะต่างกับประเทศไทยที่ถูกท้วงติงเรื่องรวมศูนย์กลางมากเกินไป.. แต่ในอีกทางหนึ่งประเทศไทยก็มีปัญหาชาติพันธุ์น้อยกว่าที่แห่งนี้นัก มีพนักงานสามสี่คนทักทายเขาด้วยภาษาท้องถิ่น อราลีที่เดินตามมาได้แต่ยิ้มๆ และก็ไม่มีใครในที่นั้นจะกล้าเอ่ยถามว่าพาคนแปลกหน้าอย่างเธอมาด้วยทำไม ประกอบกับเคมินเองก็ไม่ได้สนใจจะแนะนำ ได้แต่ก้าวเดินพรวดๆ ให้เธอเดินตามไปห้องด้านในสุดด้วยกัน ห้องทำงานเขาเป็นแบบเรียบง่าย อยู่ด้านในเป็นเอกเทศและมีวิวเป็นกระจกหน้าต่างบานใหญ่มองเห็นทัศนียภาพของปางแก้วกระจ่างตา เบื้องข้างโต๊ะไม้สีเข้มนั้นมีตู้เก็บเอกสารที่รวมหลายแฟ้มและยังมีกองหนังสืออีกมากมาย หลายภาษา อราลีได้แต่มองภาพเหล่านั้นอย่างแปลกตา “ที่นี่คือที่ไหน คุณทำงานตำแหน่งอะไรกันแน่?” ผู้มาเยือนนึกสงสัยขณะนั่งลงที่เก้าอี้รับแขกของห้องทำงานของเขา เจ้าของห้องซึ่งเพิ่งนั่งลงกับเก้าอี้ประจำตำแหน่งตอบอย่างไม่ลังเล “ที่นี่ก็ที่ว่าการของปางแก้ว ส่วนที่ถามถึงตำแหน่งผมน่ะมันเยอะ มีทั้งตำแหน่งที่เมืองลัน กับปางแก้ว อยากรู้ที่ไหนก่อนล่ะ?” คำตอบของเขากำกวม แต่อราลีก็ยักไหล่ “จะที่ไหนก่อนก็ได้ ยังไงคุณก็ต้องตอบทั้งหมดอยู่ดี” “ก็ถ้าเป็นที่เมืองลัน คุณคงทราบว่าเมืองลันเป็นคล้ายๆ เมืองหลวงของเขตปกครองวายัณ ที่นั่นทางสภาเค้าเตรียมมอบหมายให้ผมช่วยงานโฆษกเพราะต่อไปเขาคาดหวังให้มีการติดต่อกับองค์กรต่างชาติ ส่วนที่ปางแก้ว..ตำแหน่งไม่ใหญ่หรอกแต่กลับงานยุ่งเพราะต้องช่วยคุณตาผมทั้งหมด คุณตาเป็นคล้ายๆ ที่ปรึกษาอาวุโส ก็เลยเอาผมมาเป็นคนช่วยงานตรงนี้ด้วย อ้อ..แล้วก็มีธุรกิจค้าไม้และแร่ธาตุเล็กๆ ของคุณตาด้วยที่ผมช่วยดูแลบัญชีให้” หือ.. รับจ๊อบหลายที่จริงนะ อราลีนึกในใจ กับระบบสืบทอดตำแหน่งโดยสายเลือดที่ฟังดูคร่ำครึอย่างไรก็ไม่รู้ แต่อย่างไรเสียไม่ว่าชื่อตำแหน่งเขาจะเป็นอย่างไร หญิงสาวก็คิดว่าหน้าที่เขาดูจะสำคัญกว่านัก “แล้วฉันจะอยู่ตรงนี้ยังไงคะ? ในเมื่อคุณต้องทำงานของคุณไปทั้งวัน” อราลีว่าอย่างนึกเซ็ง เธออุตส่าห์ได้ลาพักงานแต่ก็ต้องมานั่งดูผู้ชายคนนี้ทำงานเนี่ยนะ “ก็ช่วยไม่ได้ ผมไม่ใช่คนว่างงานที่จะร่อนไปมา ที่ผ่านมายุ่งกับเรื่องของคุณจนแทบไม่ได้เข้าออฟฟิศนี่นา” เคมินท้วงด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องวุ่นๆ ของอราลีที่ทำให้เขาป่วนไปหมด หญิงสาวมองใบหน้าเขาด้วยสายตาแปลกใจ  มันคล้ายจะเป็นรอยยิ้มแรกที่เธอเคยเห็นจากเขาคนนี้ก็เป็นได้ “ก็ขออภัยค่ะที่เป็นคนทำชีวิตคุณป่วนมาหลายวัน” อราลียอมรับกลายๆ ก่อนจะถามเรื่อยเปื่อย “งานคุณตรงนี้..ยุ่งมากมั้ยล่ะคะ?” “คนที่ทำงานประจำอย่างคุณคงเข้าใจคำว่ายุ่งยากดี  งานผมตรงนี้ก็มีเรื่องราวให้คิดมากทีเดียว อ้อ..มีแฟ้มเสนองานเกี่ยวกับโครงการพัฒนาของที่นี่ด้วย เป็นภาษาอังกฤษเพราะผมไปติดต่อกับองค์กรต่างชาติเอาไว้ คุณอยากมาช่วยดูงานผมมั้ยล่ะ?” คนถามปรายตาไปยังแฟ้มสูงที่อยู่มุมโต๊ะ แต่ก็ไม่จริงจังนัก “เอ..คุณเคมิน คุณให้ฉันมารับรู้งานคุณเพราะเห็นว่างานฉันใกล้เคียงกับโครงการพัฒนาที่นี่ใช่มั้ยเนี่ย?” อราลีหรี่ตามองอีกฝ่าย “รู้ตัวว่าคุณมีประโยชน์ก็ดีแล้วนี่” เขาคลี่ยิ้มให้เธออีกรอบ..ยิ่งทำให้บรรยากาศละมุนขึ้น “อย่างเมื่อเช้าคุณยังเป็นเพื่อนถกประเด็นกับคุณตาผมได้สนุกเลย ท่าทางท่านจะชอบแนวคิดคุณเหมือนกันนะ เห็นมั้ยว่าคุณนี่มีโอกาสจะเป็นคนสำคัญสำหรับที่นี่” “เอ่อ..คุณเคมินคะ ฉันคงไม่อาจทำหน้าที่ได้ขนาดนั้นหรอกค่ะ ตำแหน่งฉันก็แค่เล็กๆ ฉันไม่ใช่คนใหญ่คนโตขนาดจะสั่งการอะไรได้มากมาย” อราลีพยายามย้ำความเป็นผู้น้อยของเธอ “อีกอย่าง ต้องขอโทษด้วยนะคะ บังเอิญว่าช่วงนี้เป็นช่วงลาพักร้อนจากการทำงาน และฉันไม่อยากรับงานนอกเพราะรายได้ปัจจุบันก็พอกินแล้ว ดังนั้นถ้าคุณคิดจะโยนงานอะไรมาให้ฉันช่วยก็คงจะผิดหวังหน่อยล่ะ” ชายหนุ่มผู้เป็นนายน้อยแห่งปางแก้วไม่ได้เคืองใจที่เธอลอยหน้าลอยตาปฏิเสธตรงๆ อย่างนั้น เขายิ้มที่มุมปากเมื่อเอ่ยว่า “ดีจังนะอราลีที่คุณยังมีวันหยุดพัก แต่คนทำงานให้ปางแก้วและเขตปกครองพิเศษวายัณอย่างผมยังหาวันหยุดให้ตัวเองแทบจะไม่ได้เลย” ถึงแม้ชายหนุ่มจะเอ่ยอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีเหนื่อยล้าให้เห็นในดวงตาที่กลับโชนฉายไฟแห่งการทำงานของเขา เคมินไม่ได้เอ่ยอะไรอีกเมื่อต้องเปิดเอกสารตรงหน้าขึ้นเพื่อเริ่มต้นทำงานอย่างจริงจัง เป็นอีกครั้งที่อราลีทอดมองเขาด้วยสายตาสนใจ เริ่มรู้สึกอย่างหนึ่งว่าผู้ชายคนนี้ถ้าทำอะไรก็ดูจะตั้งใจทำอย่างมาก ที่สำคัญคือสิ่งที่เขาทำคือความยากที่เรียกว่าขั้นเทพ โดยเฉพาะการจะเปลี่ยนแปลงดินแดนวายัณที่คนภายนอกต่างประณามอย่างไม่ลืมหูลืมตา เธอเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานเขาแล้วค่อยๆ หยิบแฟ้มที่อยู่มุมโต๊ะด้านซ้ายของเขาออกมา แน่นอนว่าเคมินเหลือบมามอง “ไหนคุณว่าคุณกำลังพักผ่อนไง” เขาท้วงด้วยดวงตาห้ามปราม “คุณไม่ต้องมาช่วยงานผมหรอก ผมทำของผมเองได้ เมื่อกี้ก็แค่ถามเล่นๆ คุณไปนั่งเถอะ ผมยังถือคุณว่าเป็นคนเจ็บอยู่“ “ฉันมีแผลเจ็บที่แขนที่ขา แต่ไม่ได้ปวดลูกตาสักหน่อย” อราลียักไหล่เหมือนเป็นเรื่องเล็ก “ได้นอนเต็มอิ่มมาวันสองวันแล้ว วันนี้ฉันเลยค่อนข้างกะปรี้กะเปร่า ที่สำคัญ.. ในฐานะที่ฉันทำงานองค์กรสากลด้านการพัฒนามนุษย์ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าโครงการที่กำลังจะเริ่มในแถบนี้มีอะไรบ้าง เพราะมันอาจเกี่ยวข้องกับงานฉันก็ได้ จริงไหม?” “แต่ผมอยากให้คุณพักจริงๆ” เขาส่งสายตาจริงจัง “ที่ผ่านมาคุณเจอเรื่องหนักหนามามากในวายัณแห่งนี้ ผมรู้ว่าร่างกายคุณต้องการการฟื้นฟู” “นั่นมันเรื่องของร่างกาย แต่นี่มันเป็นเรื่องของสมอง” เธอแย้งกลับ “ถึงฉันจะพักจากงาน แต่สมองก็เป็นสิ่งที่ต้องทำงานเรื่อยๆ เหมือนงานด้านการพัฒนามนุษย์ก็เป็นสิ่งที่ต้องเดินไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่อง ฉันจะรู้สึกดีถ้าได้รู้ว่ามีคนอีกมากได้รับประโยชน์จากงานที่ฉันทำ มากกว่าจะพอใจว่าตัวเองได้พักผ่อนมากน้อยกี่วัน และที่สำคัญ.. ฉันนั่งเฉยๆ ไม่เป็น!” เป็นว่าวันนั้นอราลีก็ได้ยุ่งวุ่นวายกับงานแฟ้มโครงการต่างๆ บนโต๊ะของเคมินอย่างสมใจนึก การทำงานด้านนี้มาหลายปีทำให้เธอมองแต่ละโครงการได้ค่อนข้างทะลุปรุโปร่งและเข้าใจขั้นตอนต่างๆ ได้อย่างเป็นระบบระเบียบ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าโครงการต่างๆ เป็นเพียงขั้นเริ่มต้นของการเจรจา ยังไม่มีโครงงานชิ้นไหนเริ่มเห็นแนวทางการทำงานเป็นรูปธรรมเท่าไรนัก เคมินในยามทำงานเป็นเหมือนอีกคนที่เธอไม่เคยเห็น ยามเขาอยู่บนเก้าอี้ทำงานนั้นเหมือนนั่งอยู่บนบัลลังก์ที่เขาควบคุมทุกอย่าง บางทีก็เห็นเขาเดินออกไปสั่งใครข้างนอก บางทีคนข้างนอกก็เข้ามาเอาอะไรให้เขาเซ็น บางทีเขาก็ต้องโทรศัพท์ติดต่อใคร ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอก็ได้แต่นั่งมองเงียบๆ ขณะที่ ‘แอบอ่าน’ งานต่างๆ ไปเงียบๆ เหมือนกัน “คุณไม่ใช้โทรศัพท์เหรอ เครื่องนี้โทร.ต่างประเทศได้นะ ตามสบาย รหัสทางไกลอยู่ตรงนี้” เขาเอ่ยอนุญาตให้เธอเข้ามาใช้โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานแห่งนั้น แล้วตัวเขาเองก็เลือกจะเดินไปข้างนอกเสียเหมือนเป็นการให้พื้นที่ส่วนตัว หลังเอ่ยขอบคุณเขาแล้วอราลีก็ลงมือกดเบอร์ลูกพี่ลูกน้องอย่างป่านแก้วทันที แน่นอนว่าคำแรกย่อมเป็นเสียงบ่นเป็นกระบุงยกหนึ่งที่หญิงสาวอยู่โยงในที่แห่งนี้ยาวนานกว่าที่คิดไว้ หญิงสาวรีบให้เหตุผลอย่างใจเย็นว่า “คือว่าอย่างนี้นะคะพี่ป่าน.. แบบ..แอ้มอยากอยู่ที่นี่อีกแป้บเพราะบ้านเพื่อนน่าอยู่มากเลยค่ะ บรรยากาศเงียบดี แอ้มไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตเงียบๆ อย่างนี้นานเป็นปีแล้วจากที่ผ่านมาทำงานแทบตลอด ร่างกายต้องการฟื้นฟู เอ้ย! พักผ่อนค่ะ” หญิงสาวรีบแก้คำเมื่อเกือบหลุดปากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังรักษาตัวจากอาการเจ็บช้ำต่างๆ ในร่างกาย “แล้วจะพักที่บ้านเราไม่ได้เลยหรือไงจ๊ะแม่คุณ? ทำมั้ย...ทำไมชอบหายหน้าไปนัก บ้านเมืองอย่างนั้นน่ะไปอยู่ทำไม อยู่บ้านเราเจริญกว่าเยอะ แอ้มเลือกเดินทางไปแต่ละที่นี่พี่ล่ะยอมจริงๆ เล้ย” พี่ป่านแก้วบ่นมาอีกตามฟอร์ม อราลีใช้เวลาไม่นานในการเจรจากับญาติสาวที่คุ้นเคยกันดีถึงกำหนดกลับของเธอที่น่าจะเลื่อนไปอีกยาว.. ตราบเท่าที่เธอยังไม่หายดีหรือตราบเท่าที่เคมินยังคงต้องการดูแลเธอที่นี่ก่อน จากนั้น หญิงสาวก็นึกครึ้มใจติดต่อผู้เป็นนายของตนที่สำนักงานในกรุงเทพฯ บ้าง หลังจากไม่ได้เห็นหน้าค่าตาหรือส่งอีเมล์หาไบบาร่วมสัปดาห์กว่า “อราลี! เป็นยังไงบ้างกับการลาพักร้อน สนุกมั้ยเด็กน้อย?” เสียงสาวใหญ่สัญชาติแคนาดาฟังดูตื่นเต้น “พักผ่อนสบายดีค่ะ อยู่ที่นี่มีเรื่องสนุกๆ เยอะเลย” อราลีว่าตามจริง.. โดนตามล่าถึงสองครั้งแต่ก็รอดมาได้เพราะเคมินทั้งสองครั้งนี่ถือเป็นความหฤหรรษ์ที่สุดแล้ว “แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนกันจ๊ะ?” “ก็บอสส่งฉันมาแถวเชียงราย ฉันก็เลยข้ามมาแถบรัฐฉานของพม่า แล้วตอนนี้ก็เหมือนจะหลงทางที่ไหนสักแห่งในสามเหลี่ยมทองคำอยู่ค่ะ”อราลีเลี่ยงจะตอบอย่างติดตลก เพราะถ้าขืนบอกบอสอย่างจริงจังว่าอยู่ในเขตปกครองพิเศษวายัณ.. น่าจะเป็นเรื่องใหญ่ “โอ้โห.. นี่เธอลงทุนเจาะลึกถึงภาคสนามตั้งแต่โครงการยังไม่เริ่มเลยเหรอนี่ ขยันจริงๆ นะลูกน้องฉันคนนี้” “โครงการยังไม่เริ่ม? หมายความว่ายังไงคะ จะมีโครงการอะไรเริ่มเร็วๆ นี้แถวนี้” อราลีนึกฉงน “ก็โครงการเกี่ยวกับเวิร์คช้อปที่เธอไปร่วมนั่นล่ะอราลี” คนเป็นนายอธิบายอย่างใจเย็น “เห็นทางยูเอ็นและหน่วยงานต่างๆ มีมติกันแล้วว่าขั้นตอนถัดไปจะมีหน่วยงานเฉพาะกิจที่จะเข้าไปพัฒนาชีวิตคนในสามเหลี่ยมทองคำอย่างชัดเจนมากขึ้น และเขตปกครองวายัณในรัฐฉานจะเป็นเป้าหมายในครั้งนี้..เพราะที่นี่คือดินแดนที่แทบไม่เคยได้รับการเหลียวแลจากนานาชาติตลอดเวลาที่ผ่านมา” ไม่น่าเชื่อ.. คำเล่าของไบบาช่างตรงกับคำกล่าวอ้างของนายพลซอหม่องลูและเคมินที่ว่าดินแดนวายัณเป็นเหมือนแดนสนธยาที่ไม่มีใครกล้ำกรายมานาน.. น่าจะเพราะภาพพจน์ยาเสพติดเรื้อรังนั่นเอง “บอสคะ แล้วบอสเห็นด้วยมั้ยคะที่องค์กรเราจะเข้ามาร่วมมือตรงนี้ด้วย?” ลูกน้องสาวชาวไทยลองถามหยั่งเชิง “ทางเรากำลังพิจารณาอยู่ทีเดียว..” คนเป็นนายตอบเสียงใคร่ครวญ “เราไม่ได้เลือกที่รักมักที่ชังอยู่แล้ว ที่ไหนในโลกต้องการให้เราไปช่วยเราก็ต้องไป แต่ก็ต้องผ่านมติหลายฝ่าย และที่สำคัญ.. อย่างที่เธอรู้ เราจะเป็นห่วงเรื่องเดียวก็ความปลอดภัยของพนักงาน เราไม่เสี่ยงเอาคนของเราไปเจอกระสุนง่ายๆ หรอก” “อืม..ค่ะ” อราลีรับอย่างเห็นด้วย ใจอยากจะตอบไบบาไปว่า.. ตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่ในปางแก้วซึ่งถือเป็นเมืองหลักแห่งใหม่ของวายัณ ก็รู้สึกได้ทีเดียวว่าที่นี่ ‘ปลอดภัย’ กว่าที่คนนอกคิดไว้มากนัก “แต่ยังไงก็ตามเราก็ต้องระวังเรื่องการเมืองท้องถิ่นให้มาก พื้นที่แถวนั้นบอกตรงๆ ใครๆ ก็รู้ว่าความขัดแย้งสูง รัฐฉานประกอบด้วยกลุ่มติดอาวุธหลายกลุ่ม แม้แต่กลุ่มวายัณเองก็มีภาพลักษณ์ที่น่าเคลือบแคลงไม่น้อย แน่นอนว่าพวกเขาน่าจะมีส่วนเรื่องค้ายาเสพติด แต่งานของเราพยายามเป็นกลาง.. เราจะต้องระวังมากเป็นพิเศษ” “ค่ะ บอส ฉันเข้าใจ และคิดว่าที่นี่จะพร้อมสำหรับงานพัฒนาเหล่านั้นค่ะ” “แหม..พูดยังกับเข้าไปเจรจากับทางวายัณเรียบร้อยแล้วแน่ะ” คำท้วงติงของไบบาทำเอาอราลีแทบสำลัก.. เกือบไปแล้วมั้ยล่ะเรา! “แหม..ก็อ่านมาบ้างแล้วก็ฟังจากเวิร์คช้อปน่ะค่ะ” อราลีเอ่ยแก้เก้อ “แต่ว่า..ไบบาคะ เรื่องความเป็นกลางนั้นเป็นสิ่งที่พูดยากจริงๆ นะคะ จากบทเรียนที่ฉันเคยเรียนและประสบการณ์ที่ผ่านมา.. แม้องค์กรนานาชาติจะพยายามบอกว่าตัวเองอยู่เหนือการเมือง แต่เอาเข้าจริงๆ..สิ่งที่เราทำนั่นล่ะคือการเมืองโดยแท้ ใครจะพูดไว้ฉันก็ไม่รู้นะคะ แต่ตอนนี้เริ่มรู้สึกแล้วว่ามันเป็นความจริง” อราลีได้ยินเสียงไบบาหัวเราะหึๆ มาตามสาย “พูดอีกก็ถูกอีกนะเด็กน้อย ก็เพราะว่าการที่ต่างชาติยื่นมือเข้าไปทำอะไรสักอย่างในอีกเขตอธิปไตยหนึ่งนั่นล่ะคือการแทรกแซงทางการเมืองโดยแท้ แต่เราก็ต้องห่อหุ้มมันไว้ด้วยคำว่ามนุษยธรรมและพยายามทำให้มันอยู่เหนือการเมือง.. เพื่อผลประโยชน์ปลายทางของคนตกทุกข์ได้ยากนั่นยังไงล่ะ” อราลีได้แต่นิ่งรับ.. ไม่ว่าอย่างไรคนเราก็หนีคำว่าอำนาจ อิทธิพล และการเมืองไม่พ้นเลยจริงๆ   # # # “เที่ยงกว่าแล้ว ออกไปหาอะไรกินกันเถอะ” จู่ๆ เคมินก็เอ่ยขึ้นขณะอราลีกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือตรงหน้าอยู่เพลินๆ เธอจบการเปิดแฟ้มหนานั่นไปบ้างแล้วเพราะรู้ว่าเอกสารมากมายจะมีใจความสำคัญอยู่ก็เพียงไม่กี่หน้า จากนั้นก็ไล่อ่านหนังสือภาษาอังกฤษที่อยู่ในห้องเขาจำพวกรายงานและสารคดีต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับดินแดนสามเหลี่ยมทองคำ อราลีเงยหน้ามา เห็นชายหนุ่มลุกขึ้นมาอย่างพร้อมแล้ว ท่าทางจะเป็นคนทำอะไรรวดเร็วกว่าที่คิด “อ้อ ค่ะ” เธอตั้งตัวไม่ทันเล็กน้อย “ปกติคุณไปกินอะไรที่ไหนกัน?” “ปกติแล้วต้าหมิงจะเตรียมมาให้ งานผมมันไม่ติดที่ บางวันต้องไปเมืองลันบ้าง กลับมานี่บ้าง หรือข้ามไปติดต่อธุระที่ชายแดนไทยก็มี หรือบางทีก็ต้องออกไปกินข้างนอกกับแขก คนที่นี่เค้าเลยไม่ได้เตรียมให้” เขารับอย่างไม่ยี่หระ “งั้นคุณจะพาฉันไปไหนก็พาไปเถอะ ฉันกินง่ายอยู่ง่าย” หญิงสาวว่าอย่างตกลง เคมินเดินรอให้เธอค่อยๆ ก้าวไปพร้อมกัน ด้วยตอนนี้สภาพร่างกายของเธอนั้นถือว่าเพิ่งดีขึ้นจากวันก่อน แผลที่เข่านั้นทำให้เธอเดินเหินได้ช้าลงบ้าง แต่ชายหนุ่มก็พอจะเข้าใจจึงไม่ได้ก้าวนำพรวดๆ ตอนเขาออกมาพนักงานด้านในก็หลบๆ กันไปบ้างเพราะไม่ต้องการรบกวนเขาและแขกกิติมศักดิ์อย่างเธอ แต่กระนั้น.. อราลีก็รู้สึกได้ว่าพวกเขาแอบลอบมองอย่างสนอกสนใจ แล้วคนที่คอยตามหน้าตามหลังเขามากมายหายไปไหนกัน? เป็นคำถามที่จู่ๆ หญิงสาวก็นึกเอะใจว่าไฉนนายน้อยแห่งปางแก้วอย่างเขาจึงไปไหนมาไหนเองเหมือนไม่มีบริวารอย่างนี้ ตอนเจอกันที่สังคมภายนอกเช่นที่เชียงราย เคมินดูเหมือนเป็นมาเฟียที่ไปไหนก็มีลิ่วล้อตามเป็นพรวน แต่ไฉนพอเขาร่อนไปมาในเขตปางแก้ว.. เขากลับดูง่ายๆ สบายๆ ไม่จำเป็นต้องมีผู้ติดตามคอยประกบเหมือนที่เคยพบเจอ หรือมันเป็นเพราะว่าที่นี่คือเขตอิทธิพลของครอบครัวเขาอย่างแท้จริงจึงไม่ต้องเกรงกลัวภัยอะไร? ข้อสงสัยที่คิดน่าจะใช่ เพราะตอนแล่นรถออกมาแล้วผู้คนข้างทางหลายคนเมื่อเห็นรถออฟโรดคันนั้นของเคมินก็พากันหลีกทางให้แต่โดยดี ที่น่าแปลกใจคือมันไม่ใช่การหลีกให้โดยหวาดหวั่น.. เพราะบางคนนั้นเห็นยิ้มให้เขาอย่างคุ้นเคยกันดีทีเดียว และเธอก็เพิ่งจะเคยเห็นคนที่ชอบทำหน้าเฉยอย่างเขายิ้มตอบคนเหล่านั้นด้วย รถขับเคลื่อนสี่ล้อของเขาจอดลงที่ร้านอาหารขนาดสองคูหา ซึ่งน่าจะเป็นร้านที่ขายดีไม่น้อยสำหรับเมืองขนาดกลางอย่างปางแก้วนี้ และเวลาช่วงจวนเจียนบ่ายก็ยังมีลูกค้าให้เห็นหนาตา กระนั้นก็ตามทุกคนดูจะมองมาที่ชายหนุ่มและหญิงสาวผู้มาใหม่เป็นจุดเดียว จนอราลีชักนึกอึดอัดที่ต้องติดสอยห้อยตามคนดังแห่งปางแก้วคนนี้ หญิงสูงวัยซึ่งน่าจะเป็นเจ้าของร้าน ปรี่เข้ามาหาและทักทายเขาอย่างนอบน้อม “อ้าว.. นายน้อย มากินข้าวเหรอคะ” หล่อนถามยิ้มๆ อราลีได้แต่ยืนนิ่งๆ ด้วยฟังภาษาพวกเขายังไม่ออก “ครับ พอมีโต๊ะว่างไหม ผมมากับ..แขกจากเมืองไทย” ชายหนุ่มว่ายิ้มๆ แต่ก็ทำให้เจ้าของร้านเผล่มองมาที่หญิงสาวคนที่ว่าอย่างสนใจ “โอ้ย สำหรับคุณเคมินยังไงก็ต้องมีที่ว่างค่ะ เชิญที่ห้องส่วนตัวด้านในเลยก็แล้วกัน นั่งสบายๆ ไม่ต้องเบียดกับคนอื่น” ว่าแล้วนางก็จัดแจงพานายน้อยแห่งปางแก้วกับหญิงสาวชาวไทยเข้าไปยังห้องที่กั้นด้วยกระจกด้านในทันที อราลีรู้สึกคล้ายภัตตาคารจีนที่เคยพบเห็นยามไปกินข้าวกับเพื่อนที่มักจะมีห้องส่วนตัวอยู่ด้านในไว้รองรับแขกเฉพาะกิจ อราลีปล่อยให้เป็นหน้าที่เคมินสั่งอาหารเพราะไม่เคยคุ้นกับอาหารการกินแถบนี้สักเท่าไหร่  เจ้าของร้านรับออเดอร์แล้วก็เตรียมเอาไปยื่นให้คนงานที่รออยู่ด้านนอก แต่กระนั้นนางก็เหลือบเห็นเนื้อตัวของหญิงสาวอย่างไม่ตั้งใจ และตั้งคำถามอะไรสองสามคำที่เกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ แต่อราลีก็ไม่เข้าใจความหมาย จนนางกระวีกระวาดออกไป เธอจึงได้โอกาสถาม “พวกคุณพูดถึงฉันใช่ไหมเนี่ย?”  หญิงสาวเพ่งมองไปที่ใบหน้ามนของเขา เคมินบัดนี้ดูผ่อนคลายเหมือนคนที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน “อ้อ.. นึกว่าจะไม่รู้” เขารับยิ้มๆ “แกถามถึงคุณนั่นล่ะ เห็นเนื้อตัวมีแต่รอยแผลเลยตกใจว่าไปทำอะไรมา ผมก็อธิบายสั้นๆ แค่ว่าคุณประสบอุบัติเหตุ กำลังพักฟื้น ก็เลยเป็นแขกที่มาพักฟื้นที่บ้านผม” “ฮึ” หญิงสาวหลุดปากบ่นได้แค่นั้นเพราะอย่างไรแผลทางกายก็ต้องใช้เวลาในการเยียวยา และต่อให้เธอกลับเมืองไทยด้วยสภาพตอนนี้.. ก็รับรองว่าพี่ป่านแก้วต้องได้กรีดร้องแล้วส่งเข้าไปตรวจกับหมอที่โรงพยาบาลอีกรอบแน่ “เอาล่ะ อาหารชุดแรกมาแล้ว ร้านนี้เป็นอาหารจีนนะเพราะร้านที่ดังที่สุดในปางแก้วก็เป็นอาหารจีนนั่นล่ะ มันนิยมมาจากเมืองลัน แต่ต่อไปก็เห็นว่าจะมีร้านอีกหลายแบบผุดขึ้นมาอีกเยอะ ตอนนี้ชิมแบบจีนไปก่อน” เคมินเอ่ยเมื่อสำรับอาหารแรกมาถึง อราลีเป็นพวกกองทัพต้องเดินด้วยท้องอยู่แล้วจึงลงมือหยิบตะเกียบคีบโดยไม่เกี่ยงงอน อาหารเที่ยงมื้อนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย ตัวอราลีเองก็ผ่านการใช้ชีวิตมาหลายรูปแบบในหลายประเทศจึงค่อนข้างกินง่ายอยู่ง่ายดังคำคุย แถมยังไม่เคยทำให้แม่ครัวต้องช้ำใจด้วยสาเหตุกินข้าวเหลือ.. เพราะเห็นตัวบางอย่างนี้เธอก็จัดการอาหารต่างๆ ได้หมดเรียบวุธ แต่จะมาตกม้าตาย.. ก็ตอนสุดท้ายที่สาวใหญ่เจ้าของร้านนำถ้วยเล็กๆ บรรจุน้ำสีเข้มหน้าตาประหลาดมาวางไว้ตรงหน้าเธอโดยเฉพาะนั่นล่ะ “นี่อะไรคะ? น้ำชาตบท้ายเหรอ? ทำไมเขาไม่ให้คุณด้วยล่ะ? ทำไมเอามาให้ฉันคนเดียว?” หญิงสาวถามอย่างงงจัด “เค้าบอกเป็นยาสมุนไพร ช่วยบำรุงร่างกายแล้วก็แก้ช้ำในและแผลต่างๆ” ชายหนุ่มอธิบายใจเย็น “สกัดจากสมุนไพรที่หาได้ตามท้องถิ่นแถวนี้ล่ะ ตอนเด็กๆ สมัยผมเล่นซนจนได้แผลก็เคยกินเหมือนกัน” อราลีมองถ้วยเล็กนั้นอย่างไม่ไว้ใจ..ไม่เห็นน่ากินเหมือนน้ำใบบัวบกของไทยเลย.. “ไม่กินได้มั้ย” หญิงสาวทำหน้าแหย “ควรกิน” ปากบอกว่าควร แต่นัยน์ตาเรียวคู่นั้นคมกริบอย่างจะบังคับจนอราลีนึกอยากขัดใจ “ของแปลกอย่างนี้ฉันไม่กล้ากินหรอกนะคะคุณ เกิดคุณใส่ยาพิษมาจะทำยังไงล่ะ” น่าจะได้ผล เคมินถอนใจน้อยๆ ก่อนจะหันไปบอกอะไรเจ้าของร้านสั้นๆ จากนั้นนางก็นำถ้วยแบบเดียวกันใส่น้ำสมุนไพรสีเดียวกันเป๊ะมาเสิร์ฟตรงหน้าชายหนุ่ม “ถ้าคุณไม่ไว้ใจ ผมจะกินให้ดูก่อน” ชายหนุ่มยกถ้วยเล็กๆ นั้นดื่มพรวดเหมือนมันเป็นน้ำเปล่าไม่มีรสชาติ เสร็จแล้วเขาก็พยักเพยิดให้เธอแทนคำพูดว่า.. ถึงคิวเธอแล้ว เอาน่า.. อีกฝ่ายกินแล้วก็ยังทำหน้าเฉยๆ รสชาติมันก็คงไม่เลวร้ายหรอก.. ดูคุณเจ้าของร้านที่ยืนรอจ่อเหมือนลุ้นผลล้อตเตอรี่นั่นสิ ขืนไม่ยอมกินเข้าไปมีหวังโดนข้อหาทำร้ายจิตใจคนปางแก้วเป็นแน่ “อื๋อ..” เป็นคำอุทานแรกหลังน้ำสีแปลกนั้นล่วงผ่านคอลงไปถึงกระเพาะ อราลีเอามือกุมปากและเบิกตากว้างมองเคมินด้วยสายตาแค้น เพราะทั้งกลิ่นทั้งรสมันฉุนและแปลกแปร่งอย่างที่ไม่เคยกินมาก่อน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะกลืนไปแล้วหมดถ้วย คราวนี้เคมินยิ้มระคนขบขัน ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า “ไม่มียาที่ไหนหวานหรอกคุณ เขาเอาของดีมาให้คุณก็ถือว่าได้กำไรไปเยอะแล้วน่า ห้ามบ่นล่ะ” เจ้าของร้านสาวใหญ่มองภาพเคมินและอราลีแล้วได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เหมือนไม่ได้เห็นนายน้อยแห่งปางแก้วในอิริยาบถสบายๆ อย่างนี้นานแล้ว ชายหนุ่มพาเธอออกมาในเวลาไม่ช้าไม่นาน ตลอดสองข้างทางยังคงเต็มไปด้วยคนรู้จักเขาที่เข้ามาทักทายบ้างหรือยิ้มให้ห่างๆ บ้างเหมือนเคย สิ่งที่อราลีเริ่มรู้สึกได้อย่างหนึ่งคือคนหลายคนในปางแก้วล้วนรู้จักเขา.. แน่นอนในฐานะหลานชายของขุนพลซอหม่องลูผู้มีถิ่นพำนักที่เนินเขาเหนือเมืองนี้ย่อมเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปอยู่แล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้อราลีแปลกใจคือเคมินไม่จำเป็นต้องชี้นิ้วสั่งใคร คนหลายคนก็พร้อมจะเข้ามาเคารพนบนอบเขากันเองแทบทั้งสิ้น จากวันที่ผ่านมาที่ได้พบกับเคมินและได้สนทนากับนายพลซอหม่องลู เธอก็พอจะเข้าใจว่าทำไมคนเหล่านี้จึงให้ความเคารพบุรุษสองวัยนี้จากใจจริง บางทีการทำอะไรก็อาจไม่สำคัญเท่า..ทำเพื่อใคร จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 18:40:34

ความคิดเห็นที่ 3 นึกถึงมิราจากรอยอินทร์เลยค่ะ ชอบตัวเอกที่ทำงานแนวนี้มากเลย จากคุณ : Miss Hangover เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:34:22

ความคิดเห็นที่ 4 เริ่มหวานแหววแล้ว ชอบๆชอบพระเอกลักษณะนี้จัง จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 21:20:51

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาทักทายบนถนนเส้นนี้ค่ะ จะมีเรื่องใหม่ต่อจากนี้อีกมั้ยคะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 12:27:08

ความคิดเห็นที่ 6 ว้าย เคยอ่านในเด็กดีละค่ะ ชอบเคมินมาก ฮอตมาก ฮ่าๆ เลยอดมาทักทายไม่ได้ค่ะ จากคุณ : LJ.Kanomjan เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 03:05:51