ความคิดเห็นที่ 1 นักองค์มีนิ่งก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องพูด “อืม แล้วสายลับที่ชื่อพนมวันล่ะ เขาไปอยู่ที่เวียงจันทน์นานแล้วเหรอ ข้าไม่คุ้นหน้าเขาเลย” บุเรตอบว่า “เขาเป็นสายลับจริงๆกระหม่อมคือไม่ค่อยจะเปิดเผยตนเองมากนัก ตอนที่อยู่ในเขมรก็ไม่ค่อยเข้าวัง โดยนิสัยแล้วเขาก็เป็นแบบนี้ด้วย” บุเรยังไม่อยากให้นักองค์มีรู้ว่าพนมวันนั้นแท้จริงแล้วคือทหารเสียมนามราชศักดิ์ บุเรยังเดาทางไม่ออกว่าถ้านักองค์มีรู้เรื่องนี้ พระนางจะรู้สึกอย่างไร เขาเองก็แค่เชื่อมั่นในตัวของซัน จึงรับรองหนุ่มเสียมคนนี้ไปด้วยว่า น่าจะเป็นคนที่ไว้ใจได้ เพียงแต่ต้องปกปิดเป็นความลับ แม้กระทั่งนักองค์มีก็ให้ล่วงรู้ไม่ได้ว่าพนมวันเป็นคนของเสียม เห็นท่าไม่ดี บุเรจึงเปลี่ยนเรื่องพูด “ซันและกลุ่มของเขาได้ค้นพบปราสาทบรมพิษณุโลกแล้วนะท่าน” นักองค์มีแสดงสีหน้าตื่นเต้นและดีใจเป็นอย่างมาก “จริงเหรอท่าน ท่านลองเล่าให้เราฟังซิ” ซันพยายามเล่าอย่างตั้งใจ “จริงๆแล้วเป็นการยากมากที่จะเห็นตัวปราสาทบรมพิษณุโลกได้ เพราะต้นไม้ขึ้นปกคลุมเต็มไปหมด แถวนั้นกลายเป็นป่าทึบ ที่คนธรรมดายากนักที่จะค้นพบ แต่ถึงแม้มองภายนอกจะกลายเป็นป่ารก แต่ถ้าเข้าไปด้านใน ต้นไม้ก็ไม่ได้ทำลายทัศนียภาพเสียเลยทีเดียว เพราะยังมีหลายส่วนที่ต้นไม้ไม่ได้บดบังไปเสียทั้งหมด คนของหม่อมฉันเมื่อเห็นปราสาทนี้ครั้งแรกก็ตกใจมาก เขาตื่นเต้นกับความงามวิจิตรที่เห็นอยู่ตรงหน้า ช่างเป็นปราสาทใหญ่ที่งดงามมาก ที่สำคัญคือ ยังมีชาวเขมรอาศัยอยู่ในนั้นด้วยนะกระหม่อม” จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 05:12:53 A:180.183.118.158 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 2 “อะไรนะ ยังมีคนอาศัยอยู่แถวนั้นอีกเหรอ” นักองค์มีถามด้วยความตกใจ “ใช่แล้วกระหม่อม พวกเขาเรียกปราสาทบรมพิษณุโลกกันว่านครวัดอย่างที่พระองค์เรียก ข้าเองถามพวกเขาแล้วว่าทำไมถึงเรียกกันแบบนี้ ก็ไม่ได้คำตอบแน่ชัด” “อย่างไรก็ตามมันก็ถูกต้องตามที่จารึกนั้นบอกทุกประการ” นักองค์มีรำพึงกับตัวเอง ทั้งสามคุยกันเรื่องปราสาทนครวัดที่ตอนนั้นยังไม่เป็นที่รู้จักของชาวเขมรเลยแม้แต่คนเดียว ราชศักดิ์เองนอนพักอยู่ที่ห้อง เขาคิดถึงนักองค์กระมลมาก ก่อนมานี่เขาบอกแค่ว่าเขาต้องกลับไปเวียงจันทน์อีก สุดท้ายนางก็เชื่อ อย่างไรก็ตาม ราชศักดิ์ไม่สบายใจเลยที่ต้องโกหกนาง แต่จะทำอย่างไรได้ เพราะตอนนี้เขาเองก็เลือกทำตามใจตัวเองไม่ได้ พอคิดหลายเรื่องก็ทำให่เขานอนไม่หลับ เขาจึงตัดสินใจ เดินสำรวจพระราชวังหลวงเสียเลย เขาเองรู้สึกว่าวังที่นี้ใหญ่โตโอฬารมากนัก แต่ก็ไม่น่าจะอยู่ได้นาน เหมือนกับปราสาทหินเขมรที่เขาเคยรู้จัก เพราะองค์ประกอบส่วนใหญ่ทำจากไม้ เขารู้สึกโชคดีมากที่ได้เข้ามาเห็นความสวยงามของพระราชวังหลวงแห่งนี้ ราชศักดิ์ประทับใจพระราชวังหลวงแห่งนี้มาก และเห็นได้ชัดว่า ต่างจากพระบรมมหาราชวังของสยามอย่างสิ้นเชิง ราชศักดิ์คิดว่าวังแต่ละที่ก็ต่างมีอัตลักษณ์ของตน อย่างวังที่เวียงจันทน์ก็จะเป็นอีกแบบ ราชศักดิ์ชื่นชอบสถาปัตยกรรมเป็นทุนเดิม เขาจึงชอบมากที่ได้มีโอกาสเห็นสถาปัตยกรรมที่หลากหลายในแต่ละเมือง จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 05:14:07 A:180.183.137.160 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 3 ในพระราชวังหลวงแห่งนี้เขาชอบทั้งฝั่งโพธิพระบาทและฝั่งบันทายแก้ว ทั้งสองฝั่งดูวิจิตรบรรจง แต่ให้ความรู้สึกที่ต่างกัน ขณะกำลังชมวังในยามราตรีเพลินอยู่นั้น ราชศักดิ์ก็ได้พบกับสงคราม เขานั้นสะดุ้งเล็กน้อย สงครามกล่าวทักขึ้นก่อน “ออกมาชมวังยามค่ำเหรอท่าน” “มิได้ท่านแม่ทัพ ข้าเองคิดถึงวังหลวงมากจึงแอบมาเดินชม จนถึงเขตชั้นใน ข้าต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่ง” “ไม่เป็นไรหรอกท่านพนมวัน อย่างไรเสียบุเรก็เป็นคนที่พาท่านมา ข้าเองไว้ใจเขามาก ข้าจึงไว้ใจท่านด้วย” ได้ทีราชศักดิ์ก็เลยถามถึงสิ่งที่อยากรู้ “แล้วองเลิ้งกุ๋นล่ะ ท่านแม่ทัพก็ไว้ใจเขาด้วยเหรอ” “ข้าคิดว่าเขายังน่าไว้ใจอยู่ถึงแม้เขากำลังพยายามจะทำให้เราเป็นญวณทุกวิถีทาง แต่เขาก็ยังช่วยงานราชการซึ่งเป็นงานที่สมเด็จมีทรงไม่ถนัด” “แล้วสมเด็จมีทรงอยู่ในฐานะไหน เป็นหุ่นเชิดขององเลิ้งกุ๋นเหรอท่าน” “ใครจะคิดยังไงก็ช่างแต่ข้าคิดว่า สมเด็จพระราชินีมีทรงทำหน้าที่ของพระองค์ได้ดีแล้ว การเป็นประมุขของประเทศไม่จำเป็นที่จะต้องว่าราชการเอง ขุนนางหลายคนคงไม่ชินที่สตรีจะมาทำงานเยี่ยงนี้ เพราะมันเป็นหน้าที่ของบุรุษ” ราชศักดิ์ไม่คิดที่จะถามอะไรอีก สงครามจึงคิดถามเขาบ้าง “เจ้าเองเป็นทหารมานานแล้วเหรอ ข้าไม่คุ้นหน้าเจ้าเลย เจ้ารู้จักกับบุเรมานานแค่ไหนแล้ว” จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 05:15:14 A:180.183.137.160 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 4 เพื่อให้สมจริงพอสมควร ราชศักดิ์เลือกที่จะตอบไปว่า “ข้าเองเป็นพวกพรานไพรเหมือนกับบุเร” “พวกพรานไพรหรอกรึนี่ มิน่าล่ะเจ้าถึงดูไม่เหมือนกับทหารในวัง จะอย่างไรก็ตามข้าก็ยังไว้ใจเจ้า เพราะข้าไว้ใจบุเร และจากที่ดูรูปร่างหน้าตาของท่านก็ดูเป็นมิตรดี ข้าจึงไม่คิดอะไรมาก” เขาสองคนพูดคุยกันอีกเล็กน้อยจึงต่างลากันไปพักผ่อน แต่ในห้องขององค์เพานั้น องค์สงวนยังไม่ลาไปไหน “พี่เพากำลังคิดอะไรอยู่เพคะ ดูสีหน้าไม่สบายใจเลย” องค์เพาหันหน้ามามองน้องสาว “คิดถึงความอยู่รอดของเราสองคนน่ะสิ” “ความอยู่รอดของเราสองคน แล้วพี่แบนกับพี่มีล่ะคะ” “เธอไม่ต้องไปห่วงสองคนนั้นหรอก ตอนนี้องค์แบนก็ดูแปลกๆ ส่วนองค์มีก็แส่หาเรื่องเอง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องของเขา มองอีกมุมเขาอาจจะไม่เสี่ยงอะไรเลยก็ได้ แต่เราสองคน ถึงจะได้ชื่อว่าประมุขรอง แต่เราสองคนนี่ตกอยู่ในฐานะที่เสี่ยงมากที่สุดเลย” “อืม น้องเองก็ยังไม่เข้าใจที่พี่เพาพูด มันหมายความว่าอะไรคะ” “เธอไม่ต้องเข้าใจอะไรหรอก แค่เดินตามรอยพี่ก็พอแล้ว น้องหงวนต้องคิดอยู่เสมอนะว่าตอนนี้เรามีกันและกันแค่เพียงสองคนเท่านั้น” องค์สงวนยังทำหน้างงๆอยู่ แต่องค์เพายังกล่าวต่อไป จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 05:16:32 A:180.183.118.158 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 5 “เราต้องเริ่มรุกบ้าง ปล่อยไว้แบบนี้ต้องไม่มีอะไรดีแน่ๆ เราจะต้องรุกบ้าง แต่เราจะทำอย่างไรดีล่ะ” องค์เพายังเดินไปเดินมา ท่ามกลางสายตาขององค์สวนที่จ้องตาพี่สาวไม่กระพริบ ไม่นานนักองค์เพาก็ทำสีหน้าเหมือนจะคิดอะไรออกได้ “จริงสิ ทำไมถึงลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท จริงๆสามารถที่จะใช้เรื่องนี้ในการ กระชับสัมพันธ์ก็ได้นี่” องค์เพายิ้มแย้มท่ามกลางความสงสัยขององค์สงวน เช้าวันรุ่งขึ้น องค์เพารีบไปเฝ้าผู้ว่าราชการกรุงพนมเปญ องเลิ้งกุ๋น ตอนนั้นองเลิ้งกุ๋นรู้สึกงุนงงที่องค์เพามาหาตนแต่เช้า “มีอะไรเหรอนักองค์เพา พระประมุขรอง” “ไม่มีอะไรมากหรอกท่าน เพียงแต่ข้ากับน้องสงวนอยากจะเดินทาง ไปเคารพศพท่านพ่อที่เขาพระราชทรัพย์ ท่านเห็นว่าอย่างไร” องเลิ้งกุ๋นยิ้ม “จริงสิ” เขารีบเดินออกจากท้องพระโรงทันที เขาเดินไปยังท้องพระโรงหลักที่นักองค์มีอยู่ โดยมีนักองค์เพาเดินตามไป เพียงแต่องค์เพายืนอยู่ตรงประตูไกลๆ เพราะนางไม่กล้าเข้าไป ถึงแม้จะได้รับการแต่งตั้งให้เป็นประมุขรองก็ตาม นักองค์มีงงที่องเลิ้งกุ๋นเดินยิ้มมาแต่ไกล “วันนี้ทำไมท่านมาหาข้าด้วยสีหน้าระรื่นแต่หัววันล่ะ” “ไม่มีอะไรมากหรอก เพียงแต่ข้าจะชวนเจ้าไปเคารพศพ พระอุทัยราชาบนเขาพระราชทรัพย์” “ทำไมท่านถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมาตอนนี้” “ตั้งแต่ท่านเป็นกษัตริย์และข้าเป็นผู้ว่าราชการเมือง เรายังไม่เคยเดินทางไปเคารพศพพระอุทัยราชาด้วยกันเลย ข้าว่าเราควรจะทำเป็นอย่างยิ่ง เพราะเป็นสิ่งที่ควรทำมากๆ” องค์เพาได้ยินไกลๆว่าองเลิ้งกุ๋นพูดว่าอะไรกับนักองค์มี องค์เพาคิดในใจว่า “ทำไมถึงเอาความคิดของข้าไปชวนองค์มี องเลิ้งกุ๋น ตอนนี้เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่นะ” โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 05:17:39 A:180.183.137.160 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 6 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 1 และตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12447981/W12447981.html ตอนที่ 3 และตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12469609/W12469609.html#10 ตอนที่ 5 และ ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12668421/W12668421.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12758259/W12758259.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12844756/W12844756.html จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 05:19:13 A:180.183.118.158 X: TicketID:351433

ความคิดเห็นที่ 7 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 10 และตอนที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12894150/W12894150.html#10 จากคุณ : ภควัต เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 03:26:36 A:202.28.62.245 X: TicketID:351433