PANTIP.COM : W12890637 กล่องความทรงจำของหัวใจ [เรื่องสั้น]

ความคิดเห็นที่ 8

“พี่ก้องค่ะ” ฉันเอ่ยขึ้นเสียงเบาๆ ในระหว่างทางที่เราเดินกลับบ้านกันอยู่

“ฮืม..........” พี่ก้องยังคงขานรับอยู่เสมอ ไม่ใช่เพียงแค่ส่งเสียง แต่พี่ก้องจะหยุดทุกอย่าง เพียงเพื่อจะหันมาฟังฉันอย่างตั้งใจ ไม่ว่าจะทำไรอยู่ก็ตาม

“เพื่อนพี่ก้องบอกน้ำมนว่า...............” เอาอีกแล้วไม่กล้าพูดอีกแล้ว เฮ้อ......เมื่อไหร่หนอที่ฉันจะมีความกล้ามากกว่านี้ซักที กล้าที่จะบอกอะไรต่างๆนานา

“ว่า..........พี่ก้องได้ทุนไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่น” ในที่สุดฉันก็ต้องบอกออกไป เพราะทนไม่ไหวกับบางสิ่งบางอย่างในหัวใจ..........
ใช่สิ...หัวใจของฉัน หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้จากปากของเพื่อนสนิทของพี่ก้อง ...........
หัวใจของฉัน ........มันยังคงอยู่ที่เดิม แต่........ความรู้สึกต่างหากที่มันเกิดขึ้นมา
เหงา............อ้างว้าง

เพียงแค่ได้ยินเรื่องนี้ ..........ฉันยังรู้สึกได้มากขนาดนี้

“เอ่อ.........พี่ว่าจะบอกเราอยู่เหมือนกัน แต่......” เสียงของพี่ก้องขาดหายไป ใบหน้าที่สดใสอยู่เสมอต้องหมองลงไปถนัดใจ

ฉันเองไม่อาจรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของพี่เขาได้ แต่สำหรับฉัน...................มันยาก.........ยากมาก...........ยากมากเหลือเกิน ที่จะยอมรับถึงสิ่งที่ควรจะต้องเป็นไป
“ทุนนี้มีระยะเวลา 5 ปี ถ้าพี่ไป เท่ากับว่าพี่จะไม่ได้กลับเมืองไทยตลอด 5 ปีเลยนะ” พี่ก้องเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน

“พี่เป็นห่วงเรา พี่ไม่อยากทิ้งเราไป อีกอย่างมหาวิทยาลัยในไทยก็ตั้งเยอะแยะ เรียนที่ไหนก็เหมือนกันแหละ เราว่าอย่างนั้นไหม”

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้นก็ตาม แต่ในใจของฉันกลับรู้ดี ว่าคนพูดต้องกลั้นใจแค่ไหน พี่ก้องอยากเป็นวิศวะกร อยากสร้างหุ่นยนต์ มันคือความฝันของเขา แต่สิ่งที่ออกจากปากมา มันไม่ตรงกับความจริง ที่ญี่ปุ่น........มันสมควรแล้วที่พี่ก้องจะได้ไปอยู่ ณ ที่นั่น............ที่แห่งความฝันของเขา ไม่ใช่ที่นี่...................

ไม่ใช่เพราะฉัน

“พี่ก้องไปเถอะค่ะ“.............เงียบเหลือเกิน หลังจากที่ฉันกล่าวคำๆนั้นออกไป ทั้งๆที่เสียงรอบตัวจะดังแค่ไหนแค่เราทั้งสอง กลับจมอยู่ในความคิดของตนเอง

“ทำไมล่ะค่ะ........ทำไมถึงอยากให้พี่ไป” อย่า...........อย่าทำหน้าและสายตาอย่างนั้น สายตาวิงวอนของพี่ก้อง แทบจะทำให้ฉันหมดกำลังใจที่จะพูดต่อ แต่เพื่ออนาคตของเขา................

“มน....อยากให้พี่ได้ทำตามความฝันของตัวเองนะคะ มนรู้ว่าพี่เองก็อยากไปญี่ปุ่น ...........รู้ว่าพี่ต้องพยายามแค่ไหนถึงจะได้ทุนนี้มา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะ ถ้าพี่จะละทิ้งโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตของพี่ไปเพราะมน มนคงเสียใจมากและคงไม่มีความสุขมากๆเลยด้วย ”

ฉันได้แต่พูดออกไปตามที่คิด ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ใจของฉันเจ็บหนึบก็ตาม “พี่ไม่ต้องกลัวว่ามนจะเหงานะคะ มนมีเพื่อนเยอะแยะ มีกิจกรรมตั้งมากมายให้มนทำ พี่เองก็คงเหมือนกัน ถ้าได้ไปอยู่ที่โน่นแล้ว ไหนจะต้องปรับเรื่องภาษา เรื่องเรียน กินอยู่ คงจะยุ่งน่าดู ...........คงไม่เหงามากหรอกนะคะ มนอยู่ที่นี่ ก็จะตั้งใจเรียนเหมือนกัน พี่ก้องเจอความฝัน ของตัวเองและไขว่คว้ามันมาสำเร็จแล้ว ก็ต้องพยายามมากๆนะคะ มนจะเอาใจช่วย”

อย่าเพิ่งนะ.................อย่าเพิ่งไหลออกมา..............อย่าเพิ่งให้เขาเห็นความอ่อนแอของเราตอนนี้ ............อีกนิดเดียว....อีกนิดเดียวเท่านั้น

“พี่เข้าใจล่ะ” แค่คำนี้คำเดียว ที่เขาเอ่ยออกมา ไม่ว่าพี่ก้องจะเอ่ยออกมาจากใจ หรือเพียงแค่รับคำเฉยๆ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน เสมือนคำสัญญาว่าเขา .........จะเลือกเดินบนเส้นทางที่ดีที่สุด

“น้ำมนจะเอาใจช่วยพี่ก้องอยู่เสมอนะคะ” พูดได้แค่นั้น แค่นั้นจริงๆ .........เพียงแค่นั้นน้ำตาที่สู้ทนเก็บไว้มานานก็ไหลรินออกมา

น้ำตาที่ไหลออกมาจากความรู้สึกของฉันทั้งหมด ......ไหลริน........พร้อมกับที่ฉันตัดสินใจเดินหันหลังเข้าบ้าน ..................
.........ปิดประตูบ้านพร้อมๆกับปิดประตูหัวใจของตนเอง ..............

เจ็บ...........

เจ็บเหลือเกิน................

เจ็บกับการตัดสินใจของตัวเอง

มันไม่ใช่บทสุดท้ายของเราสองคน เพราะมันไม่มีแม้กระทั่งบทเริ่มต้น.......................จบตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

ไม่กล้า...........ที่จะพูด ..........ไม่กล้าที่จะบอก ..............ไม่กล้าที่จะฟังแม้แต่....................เสียงกระซิบของ ”หัวใจ” ตัวเอง

กลัวว่าถ้าทำตามที่หัวใจสั่งแล้ว............พี่ก้องอาจจะต้องสูญเสียอะไรไป .................. ไม่ได้..............ไม่ได้เป็นอันขาด............

ทั้งๆที่ใจอยากจะกรีดร้อง....................แล้วอ้อนวอนขอให้อยู่ที่นี่...................แต่

เพื่ออะไร..............ไม่มีทาง....ไม่มีประโยชน์...

เพื่ออนาคต................และเพื่ออนาคต

จากคุณ : อังศุมาดาริน

เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:14:14