ความคิดเห็นที่ 1 หน้าจอคอมพิวเตอร์ดับลง เมื่อเมาส์เลื่อนไปที่ปุ่มเทิรน์ ออฟ  จิดารวบกระดาษ A4 ที่กองระเกะระกะอยู่บนโต๊ะขึ้นมา และกระแทกมันลงบนโต๊ะเบาๆ เพื่อให้มันซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบจะได้ง่ายเวลาค้นหาในครั้งต่อไป แล้วเลื่อนไปวางไว้ที่มุมโต๊ะ และลุกขึ้นบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นดังกร๊อบๆ หลังจากที่นั่งทำงานมาหลายชั่วโมง “เมื่อยๆๆๆ เมื่อยชะมัดเลย ...หิวแล้ว ลงไปหาอะไรกินดีกว่า”    จิดาหมุนตัวหันไปด้านหลัง กำลังจะเดินลงไปด้านล่างแต่ยังไม่ทันจะได้ไปเธอก็ต้องผงะอย่าตกใจ  “เฮ้ย!!”    เธอง้างกำปั้นขึ้นมาทำท่าจะชก “คุณๆๆ คุณจี๊ด ผมเองๆ”   ดวงจิตเวทินกระโดดหลบแทบไม่ทัน   “นี่จะชกกันเลยเหรอไงคุณ” “ก็คุณมายืนทำไมเงียบๆล่ะ ฉันก็ตกใจน่ะสิ ”    จิดาปล่อยกำปั้นลงข้างลำตัว    “บอกกี่ครั้งแล้ว เวลาคุณจะมา ให้ส่งสัญญานบอกก่อนเล่นโผล่มาพรวดพราดแบบนี้ใครบ้างล่ะไม่ตกใจ ดีนะเนี่ยที่ฉันไม่ได้เป็นโรคหัวใจไม่อย่างนั้นคงหัวใจวายตายไปแล้ว”   จิดาบ่นด้วยน้ำเสียงเคืองๆ แต่ครั้งนี้เวทินเงียบไม่เถียงเธอเหมือนอย่างเคย จนจิดานึกแปลกใจ อดที่จะถามออกไปไม่ได้   “คุณเป็นอะไรเหรอ ทำไมถึงได้ดูหงอยๆเหมือนไก่เป็นโรคอย่างนี้ล่ะ” เวทินถอนหายใจยาว เดินไปอยู่ที่ริมหน้าต่าง  “เฮ้อ...เมื่อไหร่จะถึงเวลาของผม ล่ะคุณจี๊ด” “เวลา...เวลาอะไร? ...อ๋อคุณอยากให้ถึงเที่ยงคืนใช่ม้า...คุณคงอยากเจอคุณกานต์น่ะสิ” เวทินส่ายหน้า  “ไม่ใช่แต่เป็นเวลาที่ผมจะกลับไปเป็นคนมีตัวตนอีกครั้งต่างหาก ผมไม่อยากล่องหนแบบนี้แล้ว ผมอยากมีตัวตนอยากมีคนมองเห็น”    จิดาถึงบางอ้อนึกเห็นใจเขาอยู่เหมือนกัน “นี่... คุณอย่าเศร้าไปเลยน่า อืม...จะว่าไปเป็นเหมือนคุณก็มีข้อดีเหมือนกันนะ” “ข้อดี?” “ใช่...คุณลองนึกตามฉันนะ เป็นคุณตอนนี้สบายจะตายไปได้หยุดพักผ่อน ไม่ต้องทำงานจนหัวปั่น ดูฉันสิเร่งทำงานส่งพี่นินาจนหัวฟูเป็นรังนกไปหมดแล้ว และบางครั้งนะฉันยังคิดเลยว่าคุณน่ะเป็นนักมายากล” “นักมายากล?” จิดาพยักหน้ารับ   “แล้วก็ไม่ใช่นักมายากลธรรมดานะ แต่เป็นนักมายากลที่หายตัวได้เนียนที่สุดในโลกเลย ไม่ใช้ สตั๊น ไม่มีแสตนอิน ทำได้จริง อะไรจริงจะไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องโหนรถเมล์ให้เมื่อย ไม่ต้องขับรถให้เปลืองน้ำมัน ไม่หิว ไม่กิน  ไม่ต้องอาบน้ำ”  เธอทำท่ายกนิ้วมือขึ้นมานับ  “โห... ประหยัดค่าครองชีพไปได้ต้องเยอะแน่ะ แถมยังมีเซนส์แม่นกว่าหมอดูอีกนะฉันว่าถ้าคุณเปิดสำนักนะรวยและแน่ๆเลยคุณว่าจริงไหมล่ะ เห็นหรือยังว่าเป็นคุณเนี่ยข้อดีเพียบ”     เวทินฟังเธอพูด แล้วยิ้มออกขึ้นมาหน่อย “โคร๊ก!” “แต่ผมว่า คุณต้องกินแล้วล่ะ ผมได้ยินเสียงท้องคุณร้อง ดังลั่นเลยตอนนี้”    เขาชี้ไปที่ท้องเล็กๆของเธอ จิดายกมือขึ้นลูบท้อง  “จริงด้วย ฉันลืมไปเลยว่าหิว เดี๋ยวฉันไปต้มบะหมี่กินก่อนนะ เดี๋ยวมา”   แล้วจิดาก็เดินแกมวิ่งออกไปจากห้องทันที เวทินโครงศีรษะเล็กน้อยมองคนลืมหิวที่เดินออกนอกห้องไป “คำปลอบใจของคุณนี่ แข็งโป๊กเป็นก้อนหินเลยนะ แต่ก็...น่ารักดี”  เขาอมยิ้มกับการมองโลกในแง่ดีของเธอ ภารวีรู้สึกตัวและก็ต้องรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ศีรษะ เธอค่อยๆลืมตาขึ้นกวาดตามองสิ่งต่างๆที่อยู่รอบกายที่ผิดแผกแปลกตาไป ธันตะที่นอนอยู่บนโซฟาหันมาเห็นเธอตื่นพอดี เขารีบลุกขึ้นมาถามอาการของเธอด้วยความเป็นห่วง “เป็นยังไงบ้างคุณ?” “ผู้กอง...ฉันตายหรือยังเนี่ย”     ภารวีเอ่ยถามอย่างอ่อนแรง ธันตะหัวเราะเบาๆ กับคำถามของเธอ   “ถ้าคุณตาย แล้วจะคุยกับผมได้ยังไง” จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 14:36:50

ความคิดเห็นที่ 2 “เออ จริงด้วยแล้วนี่มันที่ไหน”    ภารวีเอามือแตะไปที่ศีรษะ   “ทำไมฉันปวดหัวจังเลยล่ะ...อูย เจ็บๆ” “อย่าเพื่งไปจับสิคุณ แล้วก็อย่าเพิ่งลุกด้วยนอนไปเฉยๆ เดี๋ยวแผลอักเสบต้องตัดหัวทิ้งไม่รู้ด้วยนะ”   ธันตะแซว “จะบ้าเหรอไง มีที่ไหนแผลอักเสบแล้วต้องตัดหัวทิ้ง หัวคุณคนแรกเลยดีกว่า เดี๋ยวฉันไปยืมเครื่องประหารที่ศาลไคฟง[1] มาให้”  ภารวีค่อนเขาเสียงสะบัด ธันตะอมยิ้ม  “ด่าผมได้ขนาดนี้แสดงว่าสมองปรกติอยู่  คุณโดนมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวจนหัวกระแทกพื้น ตอนนี้คุณอยู่โรงพยาบาลปลอดภัยไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ” “หัวกระแทกพื้น!  ตายแล้ว แล้วหน้าฉันเสียโฉมหรือเปล่า ผู้กองหน้าฉันมีรอยอะไรหรือเปล่าเนี่ย?”  ภารวีรีบจับที่ใบหน้าของตัวเองอย่างอัตโนมัติ “ใจเย็นสิคู้น... หัวแตกแทนที่จะห่วงสมอง ยังจะห่วงว่าหน้าจะเป็นรอยเนี่ยนะโอ้...สุดยอดเลย”  เขายกหัวแม่โป้งให้เธอ  “ถ้าหน้าคุณไถลไปกับพื้นสิว่าไปอย่าง นี่คุณต้องขอบคุณผมนะเนี่ย ถ้าผมดึงตัวคุณออกมาไม่ทัน ไม่อยากจะคิดเลยว่าหน้าสวยๆของคุณเนี่ยจะเป็นยังไง...อึ๋ย สยอง”  เขาทำท่าขนลุกขนพอง “ขอบคุณนะค้า”  ภารวีหมั่นไส้คนทวงบุญคุณ แต่ถ้าเขาไม่ช่วยไว้ เธอก็อาจจะไม่ได้มานอนที่โรงพยาบาล แต่เป็นโลงศพแทน   “ฉันเป็นผู้หญิงนะก็ต้องห่วงสวยสิ คุณรู้ไหมรอยนิดเดียวบนหน้า สำหรับผู้หญิงมันยิ่งใหญ่มโหฬาร์แค่ไหน ” “นี่...คุณไม่ต้องต้องห่วงหรอก หน้าคุณไม่เป็นอะไร เอ...หรือว่าที่หน้าคุณมีสิ่งแปลกปลอมอยู่”   สิ่งแปลกปลอมที่ว่านั่นก็คือการทำศัลยกรรมนั่นเอง    “ตรงไหนล่ะคุณ เดี๋ยวผมให้คุณหมอมาเช็คให้”    ธันตะพูดกลั้วหัวเราะแต่เขาก็เบาใจ ลองถ้าต่อล้อต่อเถียง เถียงคำไม่ตกฝากกับเขาได้แบบนี้ แสดงว่าอาการและสมองยังปรกติอยู่ “จะบ้าเหรอไงคุณ...ความจริงมันก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นนะ”    ประโยคหลังพูดเสียงอ่อย จนธันตะอดอมยิ้มขำเธอไม่ได้   “หัวเราะอะไร” “เปล่าๆ ผมแค่ชอบคุณ ” ภารวีเบิกตาโต   “คุณว่าอะไรนะ?” “เอ้อ...ผมชอบที่คุณเป็นคนตรงไปตรงมาดี มีอะไรก็พูดตรงๆแต่บางทีก็อาจจะตรงจนเกินไป หัดอ้อมๆไว้บ้างก็ดีนะ บางทีความจริงบางอย่างถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องพูดออกมาทุกอย่างก็ได้”    ธันตะรีบแก้ตัวกลบเกลื่อนแทบไม่ทัน “แน่นอนสิ ก็ฉันไม่ใช่คนขี้โกหกนี่นา ทำฉันก็บอกว่าทำไม่ได้ทำฉันก็บอกว่าไม่ได้ทำ”    เธอเหน็บแนมธันตะเรื่องที่มากล่าวหาว่าเธอเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีของเวทิน “โอเคๆ ผมไม่อยากทะเลาะกับคนป่วยเถียงกับคุณยังไงผมก็ไม่ชนะ” “รู้ก็ดีแล้ว”  เธอสะบัดหน้าตอบเขางอนๆ ธันตะปรับสีหน้าให้จริงจังขึ้น ท้าวมือลงไปบนเตียงของเธอ  “เอาล่ะ แล้วคุณคิดว่า ใครเป็นคนสั่งให้คนมาทำร้ายคุณ?” ภารวีนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะตอบออกไป  “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”  ภารวีตอบไปตรงๆ “เอ้า...นั่งนึกต้องนานผมก็นึกว่ามีเยอะจนเรียบเรียงไม่ถูก ดันคิดไม่ออกซะอย่างนั้น”  ธันตะเกาหัวแกรกๆ  “เอางี้คุณเคยมีศัตรูที่ไหน หรือไปทำอะไรให้ใครเขาไม่พอใจบ้างหรือเปล่า?” “เรื่องไม่พอใจเหรอ”    ภารวีกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด    “ศัตรูฉันไม่มีแน่นอน แต่ถ้ามีเรื่องก็เป็นบางครั้งนะ” “กับใครบ้าง?” “ล่าสุด ก็กับยายฝันสลายเมื่อตอนหัวค่ำนั่นแหล่ะ ฉันแค่ก็แค่พูดแทงใจไปดำนิดหน่อยเอง” “พาฝันเนี่ยนะ แล้วเขาจะกล้าทำรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ ถึงตายเลยนะคุณ” “พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณรู้จักยายฝันสลายน้อยไป ยายนั่นน่ะแอ๊บแบ๊ว จนสตรอเบอร์รียังเรียกแม่จ๋าๆ เลยล่ะ” [1]ศาลไคฟง (Kaifeng) อยู่อำเภอไคฟง เมืองเจิ้งโจ มณฑลเหลหนาน ประเทศจีน ในอดีตเคยเป็นเมืองหลวง และเป็นถิ่นพำนักของเปาบุ้นจิ้น เป็นศาลที่เปาบุ้นจิ้นใช้ตัดสินคดีความ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 14:38:28

ความคิดเห็นที่ 3 “เฮ้ย...นี่ยังมีคนยิ่งกว่าคุณอีกเหรอ ผมไม่อยากจะเชื่อ”    ธันตะแกล้งลอยหน้าลอยตาถาม “ผู้กองอ้ะ...ปากร้ายนะคุณ ฉันว่าฉันปากจัดแล้วนะ ยังสู้คุณไม่ได้เลยนะเนี่ย ... ฉันยอมรับว่าฉันสตรอเบอร์รี่ แต่ฉันก็สตรอเบอร์รี่อย่างมีลิมิต ไม่ได้ปลูกเป็นไร่ขายเป็นตันจนสินค้าล้นตลาดอย่างยายนั่น”    ภารวีส่งค้อนปะหลับปะเหลือให้เขา “โอเคๆ ผมขอโทษๆ แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง ...แต่ผมก็เป็นคนตรงไปตรงมาคิดอะไรก็พูดแบบนั้น...เหมือนคุณไง” เขาเอาคำพูดของเธอมาย้อน  “สรุปนะ คนที่คุณมีปากมีเสียงด้วยก็คือพาฝัน?”   ภารวีพยักหน้า  “แล้วคุณก็คิดว่า พาฝันเป็นคนจ้างคนให้มาทำร้ายคุณ?” “แน่นอนที่สุด”  เธอยืนยันหนักแน่  “ฉันไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อนเลย ภารวีคอนเฟริ์ม”  เธอทำท่าเหมือนหมดดูชื่อดัง “ถ้าอย่างนั้น เราต้องสืบให้แน่ชัดก่อน ว่าข้อสันนิฐานของคุณเป็นจริงหรือเปล่า”         “สืบอีกแล้ว ทำไมถึงได้ต้องสืบๆๆๆๆ  สืบอยู่ได้ ฉันเหนื่อยแล้วนะผู้กอง”  ภารวีถอนหายใจเฮื้อกใหญ่ “ใช่สิคุณ ต้องสืบสิจะให้ผมเดินดุ๋ยๆเข้าไปโดยไม่มีหลักฐานจับเขาได้ยังไง  เดี๋ยวคดีก็ได้พลิกกันพอดี” “แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่ถึงตอนแก่ไหมเนี่ย เฮ้อ”    ภารวีบ่นกระปอดกระแปด ไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้เธอต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง “แค่คิดฉันก็เหนื่อยแล้ว” ธันตะยิ้มกว้างมองดูคนป่วยขี้บ่น   “คุณนอนพักเถอะ เรื่องอื่นเดี๋ยวค่อยว่ากัน แล้วก็อย่าถอนหายใจให้มันบ่อยนะ ดูแล้วเหมือนคนเบื่อโลกยังไงก็ไม่รู้” “ยังนอนไม่ได้อะ” “ทำไมล่ะ หรือว่าคุณเจ็บแผลเดี๋ยวผมตามหมอให้นะ”    ธันตะทำท่าจะเดินออกไป แต่ภารวีรั้งแขนเขาเอาไว้ “แผลก็เจ็บอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ฉันหิวมากกว่า” “หิว ? ”   ธันตะพลิกนาฬิกาที่ข้อมือดูเวลา  “แต่นี่มันดึกมากแล้วนะ ผมเห็นพวกนางแบบเขาอดอาหารกัน คุณไม่กลัวอ้วนเหรอ?” “กลัว” “อ้าว ?”  ธันตะทำเสียงขึ้นจมูก “แต่ฉันกลัวทนหิวไม่ได้มากกว่า อีกหลายชั่งโมงแน่ะกว่าจะถึงเช้า ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยนะนอกจากน้ำสตรอเบอร์รี เมื่อตอนเย็น”  ภารวีกระพริบตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร   “นะผู้กอง หาอะไรให้ฉันกินหน่อยนะ นะๆๆ ฉันหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว  สงสารผู้หญิงสวยๆ น่าตาดี ตัวเล็กน่าถนุถนอมเถอะนะ”    ภารวีส่งตาหวานให้ปิ้งๆๆ  ธันตะหยุดมองตาเธออยู่ครู่หนึ่ง “พอแล้วคุณ ไม่ต้องมาทำน่าสงสาร เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้ก็ได้” “ขอบคุณนะผู้กอง คุณนี่น่ารักที่สุดเลย” “แต่ตอนนี้ผมยังไปไม่ได้” “เอ้า...ทำไมอีกล่ะ” ธันตะยกแขนขึ้น   “ก็คุณเกาะแขนผมเป็นลูกลิงอยู่นี่ ผมจะไปได้ยังไง” “อุ๊ย ...ลืมไป”   ภารวีรีบปล่อยมือออก  “ฉันปล่อยแล้วไปสิคุณ ฉันหิวอยู่นะเนี่ย” “ขอรับ คุณผู้หญิงไปแล้วขอรับ”   ธันตะโค้งคำนับให้เธอแล้วเปิดประตูเดินออกไป “ความจริง ถึงตาผู้กองจะปากร้ายไปหน่อย แต่นิสัยก็ดีใช้ได้นะ”    ภารวี เอ่ยยิ้มๆ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 14:39:48

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนจบจะมีกี่คู่เนี่ย จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 14:59:21

ความคิดเห็นที่ 5 รอลูกไม้ลาย เฮี้ยนอยู่นะ T T แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 55 15:21:43 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 15:20:28

ความคิดเห็นที่ 6 จากกระทู้ที่แล้วจ้า สวัสดีจ้า คุณ มาโซคิส, ห้าสิบป่าย, Sniper-1500watt, Psycho man, makichan1, N_Foxtrot, :::อาราเร่::: คุณPsycho man --- พาฝัน นี่ล่ะตัวดี555+ คุณกะตุ้งนิ้ง --- เอิ๊กๆๆ ภารวีรับจ๊อบ พิเศษบ้างอะไรบ้างจ้า...คุณกระตุ้งนิ้ง^^ คุณกระดานสีครีม --- ภารวีพูดแทงใจดำโฮะๆๆๆ ยายพาฝันเถียงไม่ทัน>0< ขอบคุณจ้า ที่ตามอ่านลูกไม้ด้วย^^ แต่ถ้าขี้เกียจหาลิงค์ลูกไม้ อ่านในบล๊อกก็ได้จ้า คุณ N_Foxtrot --- เริ่มเข้าใกล้ความจริงแล้วจ้า เริ่มจะพบเจอกับกลโกงของผู้ร้าย  อันตราย! 0-0 คุณอาราเร่--- อีกนิดนึงหัวจะเป็นน๊อตอยู่แล้ว555+ ขอบคุณทุกคนนะคะ เจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 15:34:32

ความคิดเห็นที่ 7 พี่ชมนค่ะ คู่ผู้กองและคู่ของเวทินน่ารักจังเลยค่ะ อ่านแล้วจิกหมอนไปด้วย >< มาต่อไวๆน่ะค่ะ ป.ล ดูและสุขภาพด้วยน่ะค่ะ :> จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 19:43:42

ความคิดเห็นที่ 8 หืมมม..ผู้กองขา..ทำเนียนนะคะ..หลุดปากบอกว่า..ชอบ..ไปแล้วอ่ะ..คริ..คริ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 20:18:56

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านไปยิ้มไปครับ.. ตัวละครพูดจาคุยกันน่ารักสนุกสนานมาก^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 11:02:23

ความคิดเห็นที่ 10 แอบหวานกันด้วย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 20:37:11