ความคิดเห็นที่ 1 จากร้านอาหารถึงไร่ภูรักษ์ ใช้เวลาร่วมชั่วโมง ตลอดเส้นทางหญิงสาวรู้สึกสดชื่นมาก จริงๆ เมื่อสองข้างทางของเธอ มันคือแนวเขา รากไม้ใหญ่ที่ยึดดินไว้เป็นระยะๆ อากาศก็ บริสุทธิ์จนเธอแอบเคลิ้มไปนิดๆ แต่ก็ยังคงเก็บอาการไว้ไม่ให้มันดูมากมายนัก ชายหนุ่ม ขับรถเลี้ยวซ้าย ขวา อีกสองสามโค้ง ก็เห็นป้ายทางแยก เข้าไร่ภูรักษ์ หญิงสาวมองภาพ ป้ายของไร่ คล้ายกลับจะจดจำมันให้ขึ้นใจเลยทีเดียว หลังจาก เลี้ยวรถเข้ามาไม่นาน ก็เห็นป้อมยามไม้เก่าๆ ตั้งอยู่ตรงกลางขวางเส้นทางเข้า ออก ชายหนุ่มขับผ่านไปโดยไม่สนใจ เส้นทางผ่านป่าดูเหมือนจะไม่สิ้นสุดลงง่ายๆ   เพียงแต่ด้านหนึ่งเป็นภูเขาที่ตั้งสูงตระหง่าน ส่วนอีกด้านดูเหมือนยังเป็นพื้นที่ป่าดงดิบก็ ไม่ปาน ทำให้เธอเริ่มรู้เหตุผลกลายๆ ว่า ทำไมเธอต้องมาพักที่นี่ การเดินทาง หากถ้าเทียบแค่ กรุงเทพ – กาญจนบุรีแล้ว ถือว่าง่ายมาก แต่หากจะเข้ามาถึงไร่นี่ นับว่า ค่อนข้างลำบาก ทีเดียว เพราะนอกจากจะต้องข้ามภูเขามามากกว่าสามลูกแล้ว แถมนี่ ขับเข้ามายังป้าย เข้าไร่แล้วแท้ๆ ยังมิวายจะเป็นป่า และ ภูเขาขนาบอีก รถคันหรูยังคงแล่นไปอย่าง ชำนาญเส้นทาง เกือบสิบนาที หญิงสาวมองจึงจะมองเห็นเรือนไม้ขนาดกลาง อยู่ด้านซ้ายมือ มีป้ายบอก ว่า ออฟฟิศ ด้านหน้ามีป้ายบอกทาง ซ้าย ขวา ถึงจุดหมายต่างๆ มันแปลกตา และต่างจากเดิมมาก หญิงสาวถอนใจเบาๆ คล้ายดังว่า ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆเธอคุ้นชินดังเดิมแล้ว... "ถอนใจทำไม" เสียงถามเบา อ่อนโยน ราวกับร่วงรู้ความคิด ภัคจิราหันมองยิ้ม "ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อืม .. ว่าแต่ อีกไกลไหมกว่าจะถึงบ้านน่ะค่ะ" "ก็อีกสิบนาที น่าจะได้" รณภพตอบพลางปรายตามองหน้าปัดนาฬิกาในรถ ภัคจิราภัคหน้า หันมองสำรวจทิวทัศน์ต่อ เห็นโรงกล้วยไม้ มีทางเดินเล็กๆ ขั้นกลางเป็น แถวๆ อย่างมีระเบียบ “ที่นี่ มีกล้วยไม้พันธ์อะไรบ้างหรือคะ” “ก็หวายม่วง ขาว เหลือง แคทลียา แล้ว ก็พวกไม้ประดับ อืม มีไร่อ้อยด้วย ติดกับป่า อีก ด้าน อยู่เกือบสุดไร่เลยน่ะ” ภัคจิราพยักหน้าหงึกๆ พลางคิดถึงเวลาที่กล้วยไม้พวกนี้พร้อมใจกันออกดอก และ เหมือนนึกอะไรออก หญิงสาวเอากระจกรถลง “อยากสูดอากาศธรรมชาติน่ะค่ะ” หญิงสาวหันไปอธิบายเหมือนจะรู้ว่าอีกหนุ่มกำลังสงสัย คราวนี้เมื่อชายหนุ่มเข้าใจ จึงลดระดับกระจกทั้งหมดลงเพื่อให้อากาศเข้ามาได้อย่างเต็ม ที่ ภัคจิราถึงกับห่อไหล่ อากาศเย็นทั้งที่มีแดด “หนาวเหรอ” “ก็เย็นดีค่ะ.. ภัคว่า อืม..” ภัคจิราลากเสียงพลางตั้งใจเอียงหูฟังเสียงน้ำที่ดังมาแว่วๆ "ภัคว่า ภัคเหมือนได้ยินเสียงน้ำนะ" “น้ำตกท้ายไร่ ยังอยู่” รณภพตอบเบา “โห...ดีจัง ว่าแต่ ไร่สวยๆอย่างนี้ ไม่คิดเปิดเป็นโฮมสเตย์บ้างหรือคะ อากาศก็ดี มีน้ำตก แถมถ้าถึงตอนช่วงที่กล้วยไม้พวกนี้พร้อมใจกันออกดอกภัคว่าต้องสวยแน่ๆเลย” “ก็ธรรมดา” ชายหนุ่มพูดเบา “อะไรนะคะ เสียงลมมันดัง ภัคไม่ค่อยได้ยินน่ะค่ะ”  ภัคจิราตะโกนถามแข่งกับเสียงลม ชายหนุ่มถอนหายใจแรง ก่อนจะพูดว่า “ผมยังไม่คิดจะเปิดไร่หรอกครับ แม่ไม่ค่อยชอบความวุ่นวายเท่าไหร่ พี่พงศ์น่ะเขาอยาก ทำ แต่อันที่จริงผมก็คิดเหมือนแม่” ภัคจิราหันมายิ้มให้นึกเสียดายที่หลายคนจะไม่ได้เห็นบรรยากาศแบบนี้แต่ก็ดีใจ ที่รณ ภพจะได้ไม่ต้องไปเจอใครต่อใครมากมายนัก ถึงแม้หญิงสาวจะพอรู้มาบ้างว่าปัจจุบัน เขาค่อนข้างจะกว้างขวางทีเดียวในจังหวัดนี้   เมื่อเข้าใกล้บ้านมากขึ้น ป้ายบอกทางแยกไปส่วนต่างๆของไร่ก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้น ทั้ง ป้ายบอกทางไป เรือนกล้วยไม้ตัด เรือนกล้วยไม้แคทลียา  เรือนเพาะเนื้อเยื่อ และอีก เยอะแยะมากมาย หญิงสาวอ่านป้าย อย่างตื่นเต้น หลังป้ายบอกทางต่างๆคือ เรือนไม้สองชั้นขนาดใหญ่ ปกคลุมไปด้วยต้นไม้หลากชนิด และสะพานไม้เชื่อมต่อไปยัง เรือนไม้ชั้นเดียวขนาดกะทัดรัดอีกสองหลัง ดูใหม่กว่า เรือนใหญ่ มาก รถคันหรูจอดพรืดลงหน้าเรือนใหญ่ แล้วหันมามองหญิงสาว เอ่ยว่า “ยินดีต้อนรับสู่ไร่ภูรักษ์” ใบหน้าเรียบเฉยดูจริงจัง ยิ้มน้อยๆ ทำเอาผู้ที่ถูกต้อนรับ รู้สึกขัดเขินแต่ก็ปรับซ่อนอาการ อย่างรวดเร็ว ยิ้มกว้าง “ค่ะ ยินดี ที่ได้ร่วมงานกัน” ภัคจิราลงจากรถ โดยมีรณภพเปิดประตูให้  มองเลยขึ้นไปด้านหลัง เห็นพัคพงศ์กำลังสั่ง งานลูกน้องคนหนึ่งอยู่ รณภพเดินนำหญิงสาวเข้าไปที่เรือนใหญ่ เมื่อถึง ลูกน้องคนนั้น ก็ แนะนำว่า “โต้ง นี่ คุณภัค เธอจะมาทำระบบคอมพิวเตอร์ในไร่” “ภัค ถ้าต้องการข้อมูลอะไรของคนงานที่นี่เพิ่ม ถามเจ้านี่ได้นะ เขาเป็น GB ของที่นี่” ผู้ที่ถูกแนะนำยืดขึ้นเล็กน้อยภาคภูมิในตำแหน่ง ก่อนจะยิ้มแหย อธิบาย เมื่อเห็นอีกคน ทำหน้างง “GB ย่อมาจาก general เบ้ครับ คุณภัค”  เมื่อรู้ความหมายทั้งหมดก็หัวเราะครืน ภัคจิรายิ้มกว้างให้พัคพงศ์นิดหนึ่งก่อนจะเดิน ตาม รณภพเข้าไปด้านใน “แม่ครับ ยัยปา” รณภพเรียกผู้เป็นแม่ที่กำลังสนใจทีวีกับน้องสาวเบาๆ เมื่อทั้งสองหัน มา ชายหนุ่มก็แนะ นำ “ผมพาภัคจิรา กลับมาแล้วครับแม่ ภัค นี่แม่ของผม แล้ว นั่นก็ยัยปา ปาริตาน้องสาว” “สวัสดีค่ะคุณน้า สวัสดีจ้ะน้องปา” ภัคจิรายกมือขึ้นไหว้ผู้สูงวัยกว่าอย่างนอบน้อมที่สุด และเลยยิ้มกว้างทักทายผู้ที่อ่อนวัย กว่า “สวัสดีจ๊ะ กินอะไรกันมาหรือยังลูก” “สวัสดีค่ะ” ปาริตายกมือไหว้ "นั่นสิคะพี่ภัคทานอะไรมาหรือยัง ปาให้แม่ครัวทำอาหาร ให้ จะทานเลยไหมคะ นี่ก็เกือบเที่ยงแล้วนะ" ปาริตารีบตีสนิท ไม่ว่าเบื้องหลังเธอจะเป็นยังไง แต่การที่พี่ชายทั้งสองคน มีทีท่ากระวนกระวาย แถม ห้องพักนั่นก็สั่งให้ต่อเติม ตบแต่งใหม่ เป็นพิเศษโดยใช้เวลาชั่วข้ามคืนก็ได้ห้องที่หรูหรา สวยงามขนาดนั้น มันทำให้เธอแน่ใจว่า ภัคจิรา ต้องเป็นคนสำคัญมากสำหรับพี่ชายของ เธอทั้งสองคนแน่นอน คำทักทายสนิทสนมของเจ้าของบ้าน ทำให้ผู้ถูกทักเบาใจขึ้น ก่อนจะตอบ “ทานแล้วค่ะ เมื่อเช้าพอดีภัคเกิดหิวข้าวกลางทาง รุธก็เลยพาแวะทานข้าวก่อนจะมาถึงที่ นี่น่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะจ๊ะ น้องปา” ภัคจิราเอ่ยตอบอย่างเกรงใจ ปาริตาแอบเหล่พี่ชายคนรอง คนแบบนี้นะเหรอ จะมีพาสาวแวะทานข้าวก่อนเข้าบ้าน ผู้ชายที่เฉยได้ตลอดกาลนี่นะ นับเป็นเรื่องประหลาดใจสำหรับเธอมากจริงๆ แต่สำหรับคนที่ถูกแอบเหล่ กลับวางเฉย เดินออกไปด้านนอกเงียบๆ พัคพงศ์ที่เดินเข้า มาพอดี ยิ้มทัก "ไง เหนื่อยไหม เจ้ารุธมันขับรถเร็วเกินอัตราอีกหรือเปล่า" "พี่พงศ์ก็พูดไปเรื่อย รุธขับรถช้าออก ปลอดภัยดี ไม่งั้นภัคจะมายืนตรงนี้ไหมล่ะ" ภัคจิ ราตอบคุ้นเคย นั่นล่ะ เรื่องที่ทำให้ปาริตา ประหลาดใจ เพิ่มขึ้นอีกเรื่อง พี่ชายคนรองผู้ที่ได้ชื่อว่า ขับรถ วิบากที่สุด ไม่ว่าจะหลุม บ่อ หรือ โคลน ไม่เคยคิดจะหลบสักนิด แถม ชอบขับรถด้วย ความเร็วชนิดที่เรียกว่า จะเหยียบยังไงก็ตามไม่ทัน วันนี้กลับ ขับรถช้า...น่าแปลกใจมากๆ ปาริตาทำตาหยี เหมือนกำลังเจอเรื่องสนุกเสีย แล้ว “อย่างนั้นก็ไปดูห้องพักก่อน มาเหนื่อยๆ กินน้ำกินท่าพักซะก่อน" หนุ่มคนโตสุดในบ้าน พูดก่อนจะหัน มาพูดกับแม่และน้องว่า"เดี๋ยวผมพาเธอไปดูห้องก่อนนะ" "เอาเถอะ ไปพักเสียก่อน เดี๋ยวหายเหนื่อยแล้ว ค่อยมาทานข้าวกันนะ" พัคพงศ์ยิ้มแก้มแทบปริ เอามือรุนไหล่ของภัคจิราไว้สองข้าง พาเธอไปยัง ทิศทางเดียว กับที่รณภพเพิ่งจะเดินออกไป ภัคจิราแอบทำท่าลำบากใจให้ แม่และปาริตา แต่เธอก็ ยอมเดินออกไปแต่โดยดี o(≧v≦)o จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:52:05

ความคิดเห็นที่ 2 ภัคจิราเธอจำต้องเดินนำโดยเลี่ยงไม่ได้เพราะพัคพงศ์รุนหลังดันเธอไม่ยอมปล่อยมือสัก ที จากบ้านหลังใหญ่ ด้านข้างจะเห็น สะพานโค้งไม้ เมื่อข้ามมา จะพบเรือนไม้หลังเล็ก ซุก ตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ตามระเบียงทางเดินและ ระเบียงโดยรอบมีกล้วยไม้แขวนอยู่เป็นระยะๆ  สีสันของดอก กล้วยไม้ ดูอบอุ่นและสวยงาม โดยเฉพาะกล้วยไม้สีเหลืองที่ถูกปลูกไว้ในกระถางตั้ง เรียงตามทางเดิน ด้านซ้ายมือ หน้าประตูไม้สีขาวตรงกลางเป็นกระจกยาว มีน้ำตกจำลองเล็กๆดูน่ารัก มี เก้าอี้ชิงช้าไม้วางอยู่ข้างๆ สำหรับนั่งพักผ่อน อีกฝากมีโต๊ะไม้ตั้งไว้หนึ่งชุด ชายผู้ขับรถพาเธอมากำลังยืนรอ เธออยู่ตรงนั้น เขากำลังยืนมองน้ำตกนั่นเล่น ก่อนจะ หันมองมาที่เธอ ดวงตาสีชาสงบนิ่งราวกับ ภาพที่เห็นมันเป็นเรื่องปรกติ แต่ ภัคจิรากลับ รู้สึกผิดอย่างรุนแรง เธอขืนตัวออกจากแขนของพัคพงค์ทันที ซึ่งพัคพงศ์เอง ก็ปล่อยมือ ก่อนที่เธอจะขืนตัวออกด้วยซ้ำ ยิ้มแห้ง "อ้อ มาอยู่ตรงนี้เอง" ชายหนุ่มเอ่ยทัก "อืม" "อ้อ งั้น..นายก็จัดการต่อเลย ฝากด้วยแล้วกัน" พัคพงศ์รีบเดินออกไปเหมือนรู้กาลควร ไม่ควร ส่วนภัคจิราได้แต่ยืนนิ่ง "ชอบไหม" เสียงถามเรียบ ก่อนที่คนถามจะหันมองบ้านหลังน้อยตรงหน้าอย่างภูมิใจ "จะให้ภัค อยู่ที่นี่นะเหรอ" "อืม ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ" ภัคจิรายิ้มกว้างอย่างดีใจ รู้สึกตื่นเต้นลึกๆ "ชอบมากต่างหาก แต่มันสวยมากๆขนาดนี้ เดี๋ยวภัคก็ลืมพอดี ว่าภัคมาทำงาน" "ถ้าถูกใจ ก็อยู่ไปตลอดเลยสิ" "บ้า เดี๋ยวจะหาว่าภัคมาอู้ กินเงินเดือนฟรีๆน่ะสิ ไม่เอาหรอก" ภัคจิรายิ้มกว้างก่อนจะเดินไปเข้าไปสำรวจด้านใน สัมภาระของเธอ ถูกนำมาวางไว้แล้ว โดยลูกน้องสักคนเป็นแน่ ภัคจิรามองเลยเข้าไป ด้านในถูกจัดแบ่งสัดส่วนลงตัว ระหว่าง ที่นอนกับที่พักทำงาน ชั้นวางหนังสือติดกำแพงมีหนังสือที่หญิงสาวชอบตามที่เขาว่า จริงๆ   แต่เมื่อคล้อยหลังพี่ชาย ปาริตาก็เอ่ยกับมารดาตนทันที “ว่าแต่ทำไม พี่รุธเป็นคนไปรับล่ะ เพื่อนรุ่นน้องของพี่พงศ์ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เป็นพี่พงศ์ ไปรับล่ะ” “ไม่รู้สิ เห็นว่าเจ้ารุธมันก็รู้จักด้วยนี่” “มันชักจะยังไงอยู่น้ะ...ปาไม่เคยเห็นพี่เขาจะอะไรกับผู้หญิงคนไหนเลย” “อะไร..ของลูกนี่มันอะไร?” ผู้เป็นแม่ขมวดคิ้วสนใจบ้าง “ก็ พี่รุธน่ะ เนื้อหอมจะตาย ใครๆก็อยากมาไร่ภูรักษ์ หรือไม่ก็ไร่ออนซี่ของพี่รุธกันทั้ง นั้น แม่ไม่รู้เหรอ ลองพี่รุธเดินเข้าไปในเมืองตอนนี้สิ กว่าจะเดินกลับมาที่รถได้ ก็ปาไป ชม.ได้มั้ง แถมไม่ได้กลับมือเปล่านะ ของฝากติดไม้ติดมือมาเพียบ” ผู้เป็นน้องสาธยาย “เรื่องนั้นแม่ก็ได้ยินมาเหมือนกัน แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับพี่ภัคเขาล่ะลูก” “อ้าว ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็ อย่าว่าแต่ไปรับเลย แค่ให้เข้าเมืองไปตอนนี้ พี่รุธยังไม่ยอมไป เลย เก็บตัวอยู่แต่ในไร่ แต่นี่ อย่างวันนี้ แม่ก็เห็น แถม ปาแอบได้ยินมา วันก่อนพี่รุธกับ พี่ภัค มีนัดไปดูหนัง กินข้าว ที่กรุงเทพฯกันด้วยนะ” “หา จริงเหรอยัยปา” นางพรรณีทำตาโต “ก็จริงน่ะสิ แล้ววันนี้ก็ยังตื่นแต่เช้าขับรถไปรับถึงที่อีก หนูว่า สงสัยจะมี something กัน แน่ๆเลย” “อะไร ซัมตง ซัมติง” “แหมแม่..ก็...แบบว่า ชอบๆกันน่ะ” “อย่างนั้นงานนี้ แม่ก็จะได้อุ้มหลานแล้วล่ะสิ” นางพรรณียิ้มกว้าง อย่างมีความหวัง “โห...แม่ครับ....เร็วไปหรือเปล่า แค่สะใภ้ ไอ้รุธมันจะหามาให้แม่ได้หรือเปล่ายังไงไม่รู้ เลย จะเอาหลาน” สองสาว หันมองพัคพงศ์ พร้อมกัน “โผล่มาได้ยินตอนไหนล่ะเนี่ย” ปาริตาแหววใส่ “ก็ทันตอนที่เธอว่า พี่เขาแอบนัดสาวไปกินข้าวดูหนังนั่นแหล่ะ แหม..รู้มากจริงๆนะ” “มันต้อง ฉับไว ทันเหตุการณ์ บ้างสิ ไม่อย่างนั้น ผู้ชายกระล่อนอย่างพี่พงศ์ปาจะจับได้ เหรอ” "ให้มันน้อยๆหน่อยยัยปา พูดว่าพี่แบบนี้ได้ที่ไหน" "ก็มันจริงนี่" "พี่ไม่ได้กระล่อน ก็แค่สนุก ก็แค่นั้น ว่าพี่เสียหายแบบนี้ พี่ไม่ยอม" ว่าแล้ว พัคพงศ์ ยกมือขึ้นยีหัวน้องสาวอย่างหมั่นเขี้ยว กับ สายตาสับประรดของเธอ เห็น ทีเขาเองก็ต้องระวังไว้บ้างเช่นกัน “ไม่พูดด้วยดีกว่า แม่ครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปในไร่ คงกลับมืดเลย ว่าจะไปดูหวายม่วง หน่อย รู้สึกว่าจะตัดขายได้แล้ว แล้วก็เลยไปดู นางประไพมันด้วย นั่นก็ใกล้จะออกลูก เต็มที” พัคพงศ์เอ่ยถึง แม่ม้าตัวงามที่เขาเลี้ยงมันมาตั้งแต่แบเบาะ “งั้นก็รีบไปลูก ขับรถขับราดีล่ะ” “ครับแม่” นางพรรณีมองหลังลูกชาย นี่ก็อีกคน เรื่องสาวไม่เคยได้รู้ระแคะระคายอะไรเลย พ่อ หนุ่มอารมณ์ดี ที่ดีแต่โปรยเสน่ห์ เขาไปทั่ว แต่ไม่เห็นจะพาใครมาแนะนำให้รู้จักสักคน นางพรรณีได้แต่ถอนใจ o(≧v≦)o จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:53:26

ความคิดเห็นที่ 3 “ทุกอย่างที่อยู่ในห้องนี้ ผมเตรียมไว้ให้คุณ ถูกใจหรือเปล่า” รณภพเอ่ยถามหลังจากที่ เห็นภัคจิราเดินเข้าห้องนั้น ห้องนี้สำรวจเป็นว่าเล่น ภัคจิราหันกลับมายิ้มก่อนจะเอ่ย “ภัคเกือบจะลืมเลยนะคะ ว่าภัคมาที่นี่เพื่อทำงาน”เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ความหมายหญิงสาวจึงเสริม “นึกว่าตัวเองมาเที่ยว พักในรีสอร์ทหรูซะอีก ก็ดูสิ ทีวี ตู้ เย็น แอร์ มีวีดีโอ ให้ดูอีกเพียบ นี่ถ้าแถมสระว่ายน้ำอีก ก็ต้องโยนเรื่องงานทิ้งก่อน แล้ว ก็เที่ยวให้ชุ่มก่อนแน่นอน” เมื่อขยายความให้เป็นที่เข้าใจ เธอก็ได้รอยยิ้มอ่อนโยนเป็นการตอบแทน แน่ล่ะ ก็เขาต้องการให้เธอรู้สึกอย่างนี้นี่.. “ก็มี แต่ไม่ใช่สระน้ำแบบกระเบื้องนะ เป็นสระน้ำจากธรรมชาติ คิดว่าน่าสนใจกว่าหรือ เปล่าล่ะ" ภัคจิรากระโดดผลุงจากโซฟา ทำท่าหันซ้าย หันขวา "จริงสิ น้ำตกไง แต่ว่า ไปทางไหนล่ะ" รณภพแอบหัวเราะ สมัยก่อนตอนเขาพาเธอมา ก็แอบผูกตาเธอเอาไว้ ตอนนี้ ผ่านไป หลายปี ก็มีแต่จะยิ่งจำไม่ได้ก็เท่านั้น “อ๊ะ ว่าแต่ เราจะเริ่มทำงานกันเลย ดีหรือเปล่าคะ” ภัคจิรารีบเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะไม่ อยากให้ตัวเองยิ่งหลงในคืนวันที่แสนหวานนานนัก วันนี้..เธอไม่ได้จะมาอยู่ใกล้เขา เพียงแค่เที่ยวเล่นสนุก แต่อีกฝ่ายกับตอบดื้อๆ ใบหน้าเรียบเฉย “ไม่ดี เพิ่งมาถึง พักก่อนดีกว่า พรุ่งนี้เราค่อยมาเริ่มงานกัน” “ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้ ภัคอยากจะดูระบบการทำงานที่นี่” ภัคจิราไม่ทันจะพูดจบ ชายหนุ่มก็ พูดขัดขึ้นก่อนว่า “ไม่เอาไม่พูดเรื่องงาน พักสักหน่อยดีกว่า แต่ถ้าคุณยังไม่เหนื่อย จะล้างหน้าล้างตาก่อน ก็ได้ ผมจะพาคุณไปเที่ยวที่น้ำตกท้ายไร่” “ไปค่ะไป" ภัคจิรารีบบอกอย่างตื่นเต้น "รอเดี๋ยวนะ ภัคขอล้างหน้าล้างตาแป๊บ” หญิงสาว ผลุบเข้าห้องน้ำทันที ส่วนรณภพก็รู้ตัวดี เขาเดินเลี่ยงออกมารอเธอหน้าบ้าน ไม่นานหญิงสาวก็ออกมาหน้าตา สดชื่นขึ้น พร้อมจะเดินทาง o(≧v≦)o  ไปเที่ยวน้ำตกกันดีกว่า..ไว้พบกันตอนหน้าค่ะ    o(≧v≦)o แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 55 19:10:58 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:55:07

ความคิดเห็นที่ 4 ห้องพัก นางเอกของเรา  แบบนี้ดีกไหม จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:56:24

ความคิดเห็นที่ 5 อยากมีบ้านงี้ คงอยู่สงบน่าดู นางเอกคงชอบ 55 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 55 00:56:22

ความคิดเห็นที่ 6 งงๆกับสถานะของสามคนนี้จริงๆเลย สรุปเคยเป็นแฟนของทั้งพี่ทั้งน้องมาก่อนเลยหรอ? รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้จริงๆว่าจะไปเที่ยวน้ำตกกันไดหวานขนาดไหน จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:37:39