ความคิดเห็นที่ 1 รถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกจากโรงแรมไปตามเส้นทางที่พริกแกงบอกเพื่อกลับที่พักได้ครู่หนึ่ง พี่แท็กซี่ก็พูดขึ้นมาว่า                    “ห่วงกันขนาดนี้ ทำไมไม่ตามมาส่งด้วยเลยล่ะ” พริกแกงงงกับคำพูดเปรย ๆ นั้น แต่เมื่อเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร ก็ตอบกลับไปว่า                     “เขาขี้ระแวงน่ะพี่ ช่างเขาเถอะ”                     “แฟนสวยอย่างนี้ ก็น่าหวงหรอกนะ” คนขับหัวเราะ พริกแกงได้แต่ถอนใจ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็เลยจะตัดบทด้วยการฟังเพลงจากโทรศัพท์มือถือตามความเคยชิน เอ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ คราวนี้พริกแกงใจหายวาบ เมื่อรู้ว่าเธอขึ้นมาบนรถคันนี้โดยที่สัมภาระของเธอไม่ได้ติดตัวมาด้วยแม้สักชิ้น                      “เอ่อ พี่คะ เปลี่ยนที่ค่ะ”                       ปลายทางที่พริกแกงบอกกับคนขับนั้น ซึ่งมันก็คือต้นทางที่เธอเพิ่งจะออกไปนั่นแหละ เธอวนกลับไปที่โรงแรมเพื่อจะสอบถามถึงกระเป๋ากล้องของเธอ ซึ่งคำตอบที่ได้รับทำเอาเธอกลุ้มใจ                      “กระเป๋าใบนั้นเราให้คุณผู้ชายไปแล้วค่ะ”                      แล้วจะไปตามคืนได้ที่ไหนล่ะเนี่ย  ว่าแล้วก็โมโหตัวเองที่รีบร้อนออกมาจากที่นั้นโดยเร็ว เพื่อจะไม่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง แต่แล้วก็ลืมของสำคัญจนได้ พริกแกงเดินคอตกกลับมานั่งบนแท็กซี่คันเดิมอีกครั้ง                     “ไปที่เดิมหรือเปล่าน้อง” คนขับถาม                     “เปลี่ยนอีกที่แล้วกันค่ะพี่” หญิงสาวตอบเสียงอ่อย ๆ พร้อมถอนใจ                      พริกแกงเข้ามาที่สำนักงานตอนสาย ๆ ของวันนั้น หลังจากที่เธอนั่งแท็กซี่เข้ามาที่นี่เพื่อเอากุญแจสำรองทั้งกุญแจรถและกุญแจห้องพัก แล้วค่อยกลับไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาทำงานอีกครั้งหนึ่ง พอพริกแกงก้าวเข้ามาในออฟฟิศ นายเล็กก็รายงานเธอว่า                     “พี่แกง เมื่อเช้ามีคนโทรศัพท์มาหาพี่แน่ะ”                     “ใครหรือเล็ก”                     “พอผมบอกว่าพี่ยังไม่เข้ามา เขาก็วางหูไป เลยไม่รู้ว่าใครอ่ะ” นายเล็กตอบทั้งที่ปาท่องโก๋อยู่เต็มปาก และในมือก็มีแก้วกาแฟอยู่ด้วย พริกแกงถือโอกาสรับกาแฟจากมือนายเล็กไปยกขึ้นดื่มเสียดื้อ ๆ                     “วันนี้พี่แกงมาสายแฮะ เมื่อคืนกลับดึกหรือพี่ เป็นไง ลอยกระทงสนุกมั้ย” พริกแกงไม่ตอบ ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะของพริกแกงก็ดังขึ้น                       “รับหน่อยซิ เล็ก” พริกแกงจิบกาแฟต่อไป พร้อมมองดูนายเล็กเคี้ยวปาท่องโก๋ไปพร้อมกับพูดโทรศัพท์ไปด้วย แต่แล้วนายเล็กก็สำลักปาท่องโก๋ แล้วทำตาโตหันมาเรียกเธอไปรับโทรศัพท์                       “พี่แกง โทรศัพท์พี่น่ะ”                       “ใครโทรมา” พริกแกงถามขณะเดินมารับโทรศัพท์ นายเล็กก็ตอบมาเสียงดังฟังชัดว่า                                           “เขาบอกว่า คนที่นอนกับพี่เมื่อคืนน่ะ” พริกแกงแทบจะพุ่งพรวดมาแย่งโทรศัพท์ แล้วอยากก็อัดปาท่องโก๋สักสองสามตัวเพื่อปิดปากน้องชาย ก่อนที่คนอื่นจะรู้เรื่องของเธอกันทั้งสำนักงาน                       “นี่คุณ พูดให้มันดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง” พริกแกงส่งเสียงแหวใส่คนในโทรศัพท์ ซึ่งฝ่ายนั้นหัวเราะเสียงดังกลับมา                       “ถ้าบอกอย่างอื่น ผมก็กลัวว่าคุณจะจำไม่ได้ เห็นมั้ย จำแม่นเลย” ฝ่ายนั้นพูดไปหัวเราะไป แล้วก็เข้าเรื่องที่เธอกำลังอยากฟัง                                               “ลูกชายคุณดูจะติดใจผมนะ เขากลับมาอยู่กับผมอีกแล้วล่ะ” เสียงนั้นเหมือนจะล้อเลียนความรักลูกชายของเธออยู่ในที ก่อนจะพูดต่อไปว่า                         “คุณแกงจะมารับลูกชายกลับไปเมื่อไหร่ดีครับ” เขาพูดอย่างเป็นต่อ เพราะประจักษ์กับตัวเองมาแล้วว่า เธอรักเจ้าลูกชายตัวหนักของเธอขนาดไหน ก็ถึงขั้นยอมเดินมาหาเขาถึงห้องพัก แถมยังยอมตื่นแต่เช้ามานั่งรอเขาที่ห้องอาหารอีก                         “จะให้ฉันไปเจอคุณได้ที่ไหนล่ะ” พริกแกงถาม นี่ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายสุดที่รัก เธอจะไม่ร้อนใจขนาดนี้เลย และเมื่อปลายสายตอบกลับมา พริกแกงก็ส่งเสียงดังกว่าเก่า                         “ที่อื่นมีตั้งเยอะ ทำไมต้องนัดที่นั่นด้วยล่ะ”                         “อ้าว ก็คุณบอกว่าถ้ามีคนผู้ชายสักคนชวน คุณก็จะมา นี่ไง ผมชวนคุณแล้ว เย็นนี้พบกันนะครับ” อภิเศกวางสายไปแล้ว โดยไม่ทันให้พริกแกงได้ต่อรองใด ๆ เธอวางโทรศัพท์ลงกับที่ แล้วก็หันมาพบสายตาประหลาด ๆ ของคนในออฟฟิศ แล้วก็เสียงหนึ่งลอยขึ้นมาให้เธอได้ยิน                           “คืนลอยกระทงมีมนต์ขลังจริงหนอ” แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 21:38:59 จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 13:23:52

ความคิดเห็นที่ 2                        เย็นวันเดียวกันนั้น อภิเศกมาถึงสถานที่นัดพบตามเวลา แล้วเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากล้องของพริกแกงดังขึ้น อภิเศกเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอจึงกดรับ                         “สวัสดีครับ คุณอานุชา”                         “ฉันเอง” พริกแกงโทรศัพท์ไปหาเขาเพื่อทราบสถานที่นัดพบที่ชัดเจน และเพื่อให้มั่นใจว่ากระเป๋ากล้องอยู่กับเขา และเขานำมันมาคืนเธอจริง                         “ผมอยู่ตรงริมน้ำที่มีร้านอาหารน่ะ”                         “ฉันอยู่ฝั่งนี้”                         “ฝั่งไหน” อีกฝ่ายย้อนถาม                         “ฝั่งธนฯ น่ะ โรงแรมเขามีสองฝั่ง”                         “อ้าวแล้วคุณไปทำอะไรที่ฝั่งโน้นล่ะ ข้ามมาสิครับผมรออยู่”                           “ไม่ ฉันไม่ข้ามเรืออีกเด็ดขาด” อีกฝ่ายได้ฟังก็หัวเราะออกมา                                               “ข้ามมาเถอะคุณแกง ผมรออยู่ที่ท่าน้ำนี่แหละ”                           “ไม่ คุณนั่นแหละที่ต้องข้ามมา”                                                 “คุณไม่มาก็ไม่เป็นไร งั้นผมกลับ” อีกฝ่ายตัดบทเสียดื้อ ๆ                         “นี่คุณ เดี๋ยวสิ” พริกแกงพูดได้แค่นั้น เพราะอีกฝ่ายวางสายไปแล้ว หญิงสาวโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง นึกอยากจะกระทืบเท้าแบบเด็ก ๆ ที่ถูกขัดใจ แต่ก็ทำไม่ได้ เธอได้แต่นั่งขบเขี้ยวเคี้ยวฟันคนฝั่งตรงข้ามที่ทำให้เธอต้องเสี่ยงชีวิตนั่งเรือข้ามฟากมาหาเขาจนได้                       พอเรือใกล้เทียบท่าพริกแกงก็ได้เห็นชายหนุ่มที่เธอคุ้นตา แต่วันนี้เขาอยู่ในชุดที่แปลกไปจากที่เธอเห็นเป็นประจำ พริกแกงยังคงมองมาที่เขาอย่างงง ๆ จนเขาชี้มือเป็นสัญญาณว่าเรือเข้าเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว พริกแกงถึงได้ลุกขึ้นยืนเตรียมก้าวขึ้นเรือ หญิงสาวจับเสาเรือไว้มั่น แม้เรือจะเทียบท่าสนิทดีแล้วแต่เธอก็ยังไม่ก้าวขึ้นมา จนอภิเศกต้องยื่นมือออกมารับ                       “ขึ้นมาสิครับ”                       พริกแกงปล่อยมือจากเสามาจับมือคนตรงหน้า ชายหนุ่มออกแรงดึงเล็กน้อยพริกแกงก็สามารถขึ้นมาบนโป๊ะเรืออย่างปลอดภัย อภิเศกยิ้มนิด ๆ กับท่าทางขาดความมั่นใจของหญิงสาว เขาพอเข้าใจได้ว่า เธอคงยังเข็ดกับเหตุการณ์เมื่อวานอยู่ พอขึ้นมาจากเรือได้สายตาที่พริกแกงมองชายหนุ่มตั้งแต่ตอนอยู่บนเรือก็กลับมาอีกครั้ง จนอภิเศกต้องมองตัวเขาเองว่ามีอะไรผิดปกติไปหรือไม่                       “วันนี้ใส่เครื่องแบบ” พริกแกงพูด                       “ครับผม ผมมีงานทำนี่” ชายหนุ่มในเครื่องแบบนายทหารเรือสีกากี แต่คลุมด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีดำอีกชั้นหนึ่งตอบยิ้ม ๆ พริกแกงทราบว่าเขาเป็นทหารเรือจากภาพถ่ายของนายเล็ก แต่ก็เพิ่งจะเห็นเขาใส่เครื่องแบบตัวเป็น ๆ ก็วันนี้                         “เป็นยังไงบ้าง”                        “หือ” พริกแกงหันไปทางคนถาม                         “ข้ามเรือมาเป็นยังไงบ้าง” นั่นไง ได้ฟังแล้วก็นึกโมโห ยังจะมีหน้ามาถามได้                         “คุณจะแกล้งฉันใช่มั้ย ทำไมเป็นคนอย่างนี้นะ” พริกแกงออกอาการกระฟัดกระเฟียดใส่ชายหนุ่ม แต่อภิเศกเห็นอาการเหล่านั้นเป็นเรื่องน่าขัน ทำให้เขายังคงยืนยิ้มอยู่ได้แม้จะถูกหญิงสาวต่อว่า                         “โรงแรมเขามีสองฝั่ง ไปเจอกันฝั่งโน้นไม่ได้หรือไง” พริกแกงยังไม่หยุดต่อว่า                           “อ้าวเหรอ ผมไม่รู้นี่” เขาตอบหน้าตาเฉย                           “ตัวเองก็ทำงานอยู่ฝั่งนั้นอยู่แล้ว จะข้ามมาทำไมไม่รู้” พริกแกงยังบ่นต่อไป เขาเป็นทหารเรือย่างไรเสียที่ทำงานก็น่าจะอยู่ฝั่งธนบุรี แต่อีกฝ่ายไม่ยอมเช่นกัน                           “คุณทำงานฝั่งนี้อยู่แล้ว ข้ามไปทำไมฝั่งนู้น”                           “ฉันธุระแถวนี้หรอก เอาของของฉันคืนมาได้แล้ว ฉันจะได้กลับ” ใช่แล้ว สิ่งที่แปลกตาออกไปอีกอย่างนั่นก็คือ เขาสะพายกระเป๋ากล้องของเธอเอาไว้แบบเฉวียงไหล่ ดูคล้าย ๆ เด็กนักเรียนอย่างนั้นแหละ                             “เดี๋ยวสิครับ คุยกันก่อนไม่ได้เหรอ” ชายหนุ่มพูดขึ้น                           “ไม่” พริกแกงตอบเสียงหนัก ๆ                             “กินก็ได้ครับ กินข้าวกันก่อนนะ ผมหิว” ใครจะคิดว่า ผู้ชายตัวโต ๆ ในเครื่องแบบนายทหารจะทำน้ำเสียงออด ๆ ใส่เธอ แถมยังเอามือลูบท้องให้ดูน่าสงสารเสียอีก                             “จะกินอะไรล่ะ” พริกแกงลดอารมณ์เดือดลงแล้วย้อนถามเขา ฝ่ายชายได้ยินเข้าก็ทำหน้าสดใสขึ้นมานิดหนึ่ง นิดหนึ่งจริง ๆ เพราะใบหน้านั้นเหี่ยวลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคต่อมา                               “คุณเลี้ยงใช่ป่ะ” พริกแกงย้อนถาม เมื่อเหลียวมองดูริมฝั่งแม่น้ำนั้นจัดเป็น บุฟเฟ่ต์อาหารนานาชาติ ที่ดูน่ากินเชียวล่ะ อย่างนี้ต้องมี เจ้าภาพ                               “ว่าไงคะ” พริกแกงถามย้ำ แล้วก็ต้องหัวเราะกับท่าทางตบกระเป๋ากางเกงอยู่หลายทีของ เจ้าภาพ                                 “คุณล้างจานเป็นมั้ยล่ะ” เจ้าภาพ ถามเธอ                                 “เว่อร์ไปมั้ง” พูดแล้วพริกแกงก็หัวเราะอย่างไม่เชื่อ                                 “โธ่ ผมก็แค่นายทหารตัวน้อย ๆ” ชายหนุ่มทำหน้าน่าสงสาร                                 “ชิชะ แล้วจะมาชวนกินข้าว”                                   ก่อนที่ใครจะทำอะไรต่อไปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พริกแกงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูด                                   “เล็กเหรอ ว่ายังไง” พริกแกงพูดโต้ตอบกับคนในสายอยู่สักครู่ ก็วางสายไป แล้วเธอก็ออกเดินนำ แต่ไม่ได้นำไปที่โต๊ะเพื่อรับประทานอาหารบุฟเฟ่ต์นั้น แต่เธอเดินเข้ามาในโรงแรม                                   “นี่คุณกำลังจะไปไหน” อภิเศกถามระหว่างที่เดินตามหญิงสาวมา                                   “ฉันไม่ชวนคุณเข้าโรงแรมหรอกน่า” ถึงเธอจะพูดอย่างนั้น แต่ทางที่เจ้าตัวเดินไป เขาก็เห็นว่า เข้าไปในโรงแรมอยู่ดี --------------------------- น้องพริกแกง เจ้าตัวแสบของอภิเศก จะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย ติดตามกันต่อวันจันทร์หน้านะคะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 21:59:11 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 21:42:58 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 21:41:40 จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 13:27:25

ความคิดเห็นที่ 3 คุยกับคนอ่าน ขออภัยมาคุยกันช้าไปหน่อย วันนี้งานเข้า ต้องออกนอกสถานที่ คุณ N_Foxtrot มาต่อให้แล้วนะคะ ไม่รู้อย่างนี้เรียก แก้ลำ หรือเปล่านะ คุณ อรุสา (npuiy) ทั้งสองคนมาเจอกันแล้วนะคะ คุณ ดีแอน (เกิดมาไม่เคยจิ้นคู่ไหน... คู่นี้ต้องจิ้นแระ) : ปานนั้นเลยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ คุณ คุณนายนวล ดีใจค่ะที่คนอ่านชอบ คุณ ห้าสิบป่าย (ฮ่า ฮ่า มึตะคนคิดมาก) มันก็น่าคิดนะคะ ฮิฮิ คุณ :::อาราเร่::: รีบหนีจนลืมนั่นเอง คุณ คำนาง (ตั้งแต่ตอนที่ ๑๑ แกงเขียวหวาน) : ชมกันขนาดนี้ คนเขียนลอยเลยค่า (คิดว่าลอยขึ้นอยู่นะ อิอิ) ติดตามกันต่อนะคะ ขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ติดตามอ่าน และ กำลังใจนะคะ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 22:48:21 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 21:37:21 จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 13:28:07

ความคิดเห็นที่ 4 รอตอนต่อไปจ้า จากคุณ : คุณนายนวล เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 14:06:46

ความคิดเห็นที่ 5 ค่ะ อนุญาตค่ะ 555 ปล พริกแกงกลัวน้ำได้แฟนเป็นหนุ่มทหารเรือ เหมาะกันดีนะ 555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 14:12:30

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 22:45:13

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้ยยยยยยยย ทำมายยยยยย ชอบตัดจบได้ค้างคนอ่านจังเลย ฮือๆๆๆ นายทหารเรือหล่อๆ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 23:57:15

ความคิดเห็นที่ 8 มาต่อแล้วค่า ตามหนุ่มนี้มาได้เลยนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12916854/W12916854.html#3 วุ่นนัก รักกับบอดี้การ์ด ๑๖ วีร์ เครดิตภาพ : ผู้ชายในตำนาน จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 00:38:07