ความคิดเห็นที่ 1 “ฉันไปเมืองลันกับคุณได้จริงๆ เหรอ?” อราลีเบิกตากว้างอย่างไม่แน่ใจเมื่อก้าวเข้ามาพบหน้ากับเคมินที่รอถามเธอด้วยเรื่องการเดินทางไปเมืองลันของเขา ในความรู้สึกของเธอเมืองลันน่าจะเป็นเขตหวงห้ามเพราะทราบมาว่าเป็นคล้ายเมืองหลวงของเขตปกครองพิเศษวายัณ ดังนั้นการจะได้เข้าไปถึงใจกลางของดินแดนสนธยาแห่งสามเหลี่ยมทองคำนับเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นไม่น้อย “ก็เห็นว่าคุณทำตัวดีขึ้นเยอะ แล้วแผลก็ดีขึ้นบ้างแล้ว คิดว่าคุณคงไม่มีปัญหากับการนั่งรถทางไกล” ชายหนุ่มให้คำอธิบายที่น่าฟังที่สุดสำหรับอราลี “ก็ดีนะคะ ฉันไม่ชอบอยู่กับที่” หญิงสาวพยักหน้า นิสัยที่แก้ไม่หายอย่างหนึ่งของเธอคือรักการเดินทางนี่ล่ะ “คุณจะต้องไปทำอะไรที่นั่นเหรอคะเคมิน?” “ไปพบคนรู้จักที่พรรคสักหน่อย ความจริงผมก็เข้าเมืองลันประจำอยู่แล้ว ขึ้นอยู่กับว่าจะแวะเข้าไปวันไหนแค่นั้นเอง อย่างที่เห็น ผมเดินทางบ่อย” “ก็ดีค่ะ ถ้าคุณอนุญาตให้ฉันไปด้วย ฉันก็อยากไปเห็นที่โน่นบ้าง” เธอรับอย่างหมายมาด ก่อนจะสำเหนียกได้ถึงอะไรบางอย่าง “ว่าแต่.. คุณแน่ใจนะคะว่าคนนอกอย่างฉันเข้าไปที่โน่นจะไม่เป็นปัญหา..” “ถ้าไม่ใช่ว่าคุณไปทำตัวลับๆ ล่อๆ ก็ไม่มีใครจับคุณไปสอบสวนหรอก แต่การไปครั้งนี้คุณถือไปในฐานะแขกของผม ถ้ามีคนของผมคอยอยู่ด้วยตลอดก็ไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว” ได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวก็เบาใจไปบ้าง เพราะใจนั้นอยากไปเห็นศูนย์กลางของสหภาพแห่งชาติวายัณที่ไม่ค่อยมีคนนอกได้เข้าไปสัมผัสสักเท่าไหร่เหมือนกัน แถมยังมีไกด์นำทางอีก โอกาสอย่างนี้หาได้ไม่ง่าย ทว่าความคิดแวบหนึ่งก็ทำให้อราลีชะงัก “แล้ว..ที่โน่น ฉันแน่ใจได้ใช่ไหมคะว่าปลอดภัย ฉันหมายถึง.. เอ่อ.. คุณคงรู้ว่ามีลูกสาวผู้มีอิทธิพลในพรรควายัณคนนึงไม่ชอบหน้าฉันเอามากๆ ฉันไม่แน่ใจว่าถ้าเธอคนนั้นได้พบหน้าฉันอีกครั้งจะเป็นยังไง..” แน่นอน อราลียังคงไม่ลืมสายตาอาฆาตมาดร้ายของทาช่าลูกสาวเจ้าพ่อเปาเชิงหวาที่ไล่ล่าเธอจนแทบเอาชีวิตไม่รอดคนนั้น แล้วนี่เธอกำลังจะเดินทางเข้าไปสู่ดงของเหล่าเจ้าพ่อเขตวายัณ ถ้าปะเหมาะเคราะห์ร้ายเจอหน้ากันขึ้นมาการณ์จะเป็นเช่นไร? แต่ก็แปลกที่เคมินกลับคลี่ยิ้ม.. แต่ก็เป็นยิ้มเย็นเยียบแบบที่เธอไม่เข้าใจความหมาย ก่อนจะเอ่ยแบบไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ “ตราบใดที่คุณยังอยู่ในสายตาผม คุณก็ไปได้ทุกที่ในเขตวายัณ ใครกล้าเข้ามาทำอะไรคุณก็ลองดู” # # # การเดินทางไปเมืองลันครั้งนี้มีผู้โดยสารบนรถปาเจโรเพียงสี่คน คือต้าหมิงที่รับหน้าที่ขับรถ และมีคนนั่งด้านหน้าคู่กันที่อราลีได้ยินว่าเขาชื่อ พุมมา ถ้าจำไม่ผิดก็คือคนที่อยู่ในเหตุการณ์วันที่อราลีหนีออกไปแล้วเคมินไปตามกลับมานั่นเอง พุมมาดูจะสูงวัยกว่าต้าหมิง แต่ก็เป็นคนสงบเสงี่ยมเรียบร้อยดี ส่วนด้านหลังก็มีอราลีและเคมินนั่งไปด้วยกัน ระยะทางจากปางแก้วไปเมืองลันถือว่าไม่ไกลกันมาก ด้วยสมรรถนะรถขับเคลื่อนสี่ล้อเช่นนี้สามารถแล่นไปถึงเมืองหลวงวายัณได้ในเวลาราวชั่วโมงครึ่ง แสดงว่าเขตปกครองพิเศษวายัณไม่น่าจะกว้างใหญ่มาก แต่กลับมีความสำคัญถึงขนาดเป็นเขตปกครองตนเองในรัฐฉานได้ท่ามกลางการรบพุ่งของชนกลุ่มอื่นๆ และที่ยิ่งกว่าคือโด่งดังในระดับโลกเพราะขึ้นชื่อเรื่องเป็นถิ่นผลิตยาเสพติด “ถึงเขตเมืองลันแล้วนะครับคุณอราลี” ต้าหมิงคนขับหันมาบอกหญิงสาวอย่างต้องการนำเสนอ เมื่อรถกำลังแล่นผ่านประตูเมืองที่มีป้ายเขียนกำกับหลายภาษา ทั้งพม่า ไทยใหญ่ และภาษาจีน หญิงสาวคอยมองรอบกายอย่างสนอกสนใจเหมือนเด็กเล็กที่ได้เข้ามาสำรวจดินแดนที่ไม่มีใครได้เข้ามาง่ายๆ เมืองลันก็คล้ายปางแก้วตรงตั้งอยู่ในที่ราบลุ่มของหุบเขาแต่น่าจะมีขนาดใหญ่กว่ากันเล็กน้อย ตึกรามบ้านช่องของตัวเมืองก็มีลักษณะสถาปัตยกรรมที่ให้กลิ่นอายโบราณแบบสหภาพโซเวียตหรือจีนคอมมิวนิสต์ประปราย ผู้คนมากหน้าหลายตาโดยสารรถทั้งมอเตอร์ไซคล์และกระบะขวักไขว่ไปมาในเมืองแห่งนั้น มีรถบางคันเป็นรถขับเคลื่อนสี่ล้อคันใหญ่ที่บ่งบอกยี่ห้อว่าราคาแพงมีระดับขับสวนมา บางคันมีการบีบแตรทักทาย.. แสดงว่าล้วนเป็นคนรู้จักกันกับเจ้าของรถคันนี้ดี และแสดงว่าเจ้าของรถคันนี้ก็เป็นที่รู้จักของหลายคนที่เมืองลันเช่นกัน มิใช่แค่ที่ปางแก้วเพียงที่เดียว “ที่ทำการพรรคสหภาพแห่งชาติวายัณครับ” ต้าหมิงเอ่ยต่อเป็นไกด์กิติมศักดิ์ เมื่อรถเลี้ยวเข้ามายังตัวตึกที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางขุนเขาที่โอบล้อมเบื้องหลัง อราลีนึกอุทานในใจว่า.. ที่นี่เองศูนย์บัญชาการของชนกลุ่มน้อยวายัณที่ทั้งโลกเกรงขามและร่ำลือ และที่ทำให้เธอนึกอึ้งไปมากกว่าเดิมคือเมื่อรถแล่นไปจอดยังลานกว้างของที่ทำการพรรควายัณ เพราะรถที่จอดนิ่งอยู่เหล่านั้นหลายคันเป็นรถมีราคา ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์เอนกประสงค์ขนาดใหญ่โตเท่าบ้าน รถยนต์ทรงหรูโฉบเฉี่ยว หรือยานยนต์ยี่ห้อหรูของยุโรปที่ว่าหาเจอได้ไม่ง่าย.. เธอก็เห็นมันอยู่ที่นั่น สิ่งที่เห็นยิ่งทำให้เธอคลางแคลงใจกว่าเดิม ดินแดนเล็กๆ ท่ามกลางขุนเขาแห่งนี้จะเอาเงินมาจากไหน.. ถ้าไม่ใช่เพราะยาเสพติดดังที่ทั้งโลกประณาม? “มีอะไรรึเปล่า?” เคมินถามขึ้นด้วยแววสงสัย เขานั่งอยู่ด้านข้างแล้วคงเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถามของเธอ “ก็..เปล่าค่ะ เพียงแต่คิดว่า..คนระดับผู้นำวายัณแต่ละคนนี่.. ท่าทางร่ำรวยไม่ใช่เล่น” เธอเอ่ยทั้งดวงตาที่ยังคงทอดมองไปยังรถยนต์มากมายด้านนอก เคมินไม่ได้มีคำอธิบายกับคำเปรยนั้นของเธอ เขาได้แต่มองเมินไปทางอื่นเมื่อเอ่ยว่า “ธรรมดามั้ง ผู้นำชาติอื่นๆ เค้าใช้รถกันกระสุนราคาแพงกันด้วยซ้ำ” “ไม่รู้สิคะ ฉันอาจคิดมากไปเองก็ได้..” หญิงสาวยักไหล่ แต่ดวงตาคู่คมก็อดจะมองต่อแล้วเอ่ยขึ้นไม่ได้ “เพียงแต่เท่าที่ฉันรู้.. ผู้คนที่นี่โดยมากก็เห็นว่ายังยากจนอยู่ การมีสิ่งที่ขัดแย้งกันมันเลยทำให้รู้สึกแปลกไป คุณรู้ไหมคะ..รัสเซียสมัยเปิดประเทศสู่ทุนนิยมนั้นทุลักทุเลมาก คนทั่วไปยังปรับตัวไม่ได้และยากจนต่อไป แต่ในจังหวะที่รัสเซียเกือบล้มละลาย กลับกลายเป็นว่าบนท้องถนนของกรุงมอสโควนั้นเต็มไปด้วยรถยนต์หรูหราของผู้มีอันจะกินที่มีจำนวนน้อยนิดของประชากรทั้งหมด คนพวกนั้นคือมาเฟียทางธุรกิจที่มีช่องทางหารายได้ด้วยสิทธิพิเศษอย่างที่คนทั่วไปทำไม่ได้” คราวนี้ อราลีหันหน้ามาสบตากับเคมิน และพบว่าชายหนุ่มกำลังนิ่งฟังเธออย่างสนใจเมื่อเธอเอ่ยทิ้งท้าย “การมีรถยนต์หรูๆ ในบ้านเมืองที่เต็มไปด้วยความยากจน.. ไม่ได้หมายความว่าเศรษฐกิจของบ้านเมืองพัฒนา แต่มันกลับสะท้อนถึงการกระจายรายได้ที่ไม่เป็นธรรม วิกฤติของความโปร่งใสในการบริหารเศรษฐกิจ และอาจรวมถึง..ความล้มเหลวของระบอบปกครองด้วย” เป็นอีกครั้งที่เคมินคลี่ยิ้มที่มุมปากให้เธอด้วยความรู้สึกบางอย่าง และเขาไม่ได้ปฏิเสธข้อเท็จจริงนั้นแต่อย่างใด “เป็นว่าผมยินดีที่ได้รับฟังความคิดเห็นจากคุณ ถึงผมจะไม่ได้รวยขนาดมีรถหรูขับ แต่ผมก็อดยอมรับไม่ได้ว่า.. ที่คุณพูดก็มีส่วนถูกต้อง” เคมินก้าวลงไปจากรถพร้อมกับคนของเขาชื่อพุมมา ส่วนต้าหมิงได้รับมอบหมายให้ดูแลอราลีในยามที่คนเป็นนายต้องเข้าไปทำธุระข้างในสถานที่อันโอ่อ่าและใหม่เอี่ยมแห่งนั้น ซึ่งหญิงสาวก็รู้สึกสบายใจอยู่มากที่คนคอยตามประกบเธอคือต้าหมิง เพราะนับวันเธอก็ชักจะสนิทกับชายหนุ่มอารมณ์ดีคนนี้เหมือนเพื่อนเล่นกันไปทุกที “ออกไปข้างนอกได้ไหม ต้าหมิง ฉันคิดว่าสถานที่ทำงานอย่างนี้ไม่เหมาะกับฉันหรอก ยังไงฉันก็คนนอก ฉันคงไม่เหมาะจะอยู่ที่แห่งนี้” อราลีออกความเห็น และต้าหมิงก็เห็นด้วย ทั้งสองจึงเคลื่อนกายออกไปจากที่แห่งนั้นในเวลาไม่นาน # # # ชายหนุ่มร่างสูงในเสื้อแจ้กเก็ตดำเดินมาพร้อมคนของเขาและหยุดลงที่หน้าห้องทำงานเล็กๆ แห่งหนึ่งบนชั้นสองของที่ทำการสหภาพแห่งชาติวายัณ ป้ายด้านหน้ามีชื่อบอกว่าเจ้าของห้องมีนามว่า ‘เปงซัน’ พร้อมตำแหน่งฝ่ายทหารของกองทัพวายัณ เคาะเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน เสียงทักในคำแรกคือประโยคที่ว่า “ว่าไงไอ้คุณชายน้อยแห่งปางแก้ว ได้ฤกษ์โผล่มาหาพี่ชายอย่างฉันสักทีเหรอ ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะเอ็ง” คนพูดทักทายด้วยประโยคกวนโอ้ยที่รู้ว่าเฉพาะคนสนิทของเคมินเท่านั้นที่จะเล่นหัวกันได้ขนาดนี้ ชายผู้เป็นเจ้าของห้องอยู่ในวัยหนุ่มแต่ออกจะอาวุโสกว่าเคมินเพียงเล็กน้อย เขาอยู่ในชุดกึ่งเครื่องแบบเพราะเสื้อนอกแบบทหารนั้นถูกถอดออกแล้วพาดไว้กับเก้าอี้ทำงานใหญ่ ดวงหน้าถือว่าคมเข้มแต่ก็ไม่คล้ำกรำแดดจนเกินไป ชายหนุ่มคนนั้นพรายยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าคนที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานของเขาคือเคมิน ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกันนั่นเอง การที่เจ้าของห้องจะเรียกตนเองว่าพี่ชายก็คงไม่ผิดนัก เพราะเปงซันเป็นลูกของผู้มีศักดิ์เป็นลุงของเคมิน เขาจึงนับเป็นหลานแท้ๆ คนหนึ่งของนายพลซอหม่องลูที่เลือกเดินบนเส้นทางสายทหารเช่นเดียวกับรุ่นปู่ ผิดกันแต่ว่าครอบครัวเขาแยกออกมาจากปางแก้วสักพักแล้ว แต่กระนั้นความใกล้ของระยะทางก็ทำให้การไปมาหาสู่เป็นไปได้เสมอ “ครั้งที่แล้วผมก็แวะมา แต่พี่ไม่อยู่เอง” ชายหนุ่มแย้ง.. นึกไปถึงวันที่เขากับต้าหมิงมาที่เมืองลัน แล้วขากลับก็คือเหตุการณ์วันที่ขับรถแล้วเกิดอุบัติเหตุกับอราลีระหว่างทาง “เออ วันนั้นฉันก็ยุ่งๆ ออกไปตรวจท้องที่กับลูกน้องอยู่นี่หว่า งานฉันก็หนักนะเว้ยไม่ใช่งานสบาย” คนเป็นเจ้าของห้องแก้ตัว “นั่งก่อน เดี๋ยวจะให้คนหาอะไรมาให้จิบ พุมมา นายก็รอดื่มน้ำชาด้วยแล้วกันนะ” หนึ่งในผู้ติดตามของเคมินจากปางแก้วพยักหน้าให้กับอีกฝ่าย แล้วจึงนั่งลงเงียบๆ ปล่อยให้ผู้มีศักดิ์เป็นนายทั้งสองคนเปิดฉากสนทนากันต่อไป “คุณปู่ฉันเป็นยังไงบ้างล่ะ ยังอยู่บ้านหลังเล็กแล้วว่างๆ ก็แวะไปทำงานที่ปางแก้วเหมือนเดิม?” เปงซันเอ่ยถามถึงคนเป็นปู่ของตน ซึ่งสำหรับเคมินก็คือคุณตาของเขา “ก็มีบ้างครับ วันไหนว่างๆ นึกอารมณ์ดีแกก็จะไปที่ว่าการปางแก้ว ไม่ก็เดินร่อนไปมาในปางแก้ว บอกว่าอยากออกกำลังกาย แต่ผมไม่ค่อยห่วงเพราะถ้าเดินในปางแก้ว คนที่นั่นจะช่วยดูแลแกให้ทุกคนล่ะ” ชายหนุ่มว่าไม่ต่างจากความจริง คนในปางแก้วล้วนรู้จักและนับถือขุนพลซอหม่องลูกันทั้งนั้น แม้วันนี้ท่านจะชราไปมากและลดบทบาททางการเมืองตัวเองไปมากก็ตาม “คนที่รับบทหนักต่อจากคุณปู่ก็แกยังไงล่ะ คุณปู่เลยสบายใจไปเยอะละมั้ง นี่ก็ดีแล้วล่ะที่แกไม่เลือกมาเป็นทหารอย่างฉัน ไม่งั้นแกคงไม่มีเวลาไปติดต่อกับองค์กรต่างชาติได้หรอก” เปงซันว่า เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่าแม้เคมินจะไม่มียศทางทหารดังที่ลูกหลานนายพลมักเลือกเส้นทางนี้กัน แต่สิ่งที่กลับส่งให้เขาโดดเด่นขึ้นมาในวายัณเวลานี้คือความรู้ความสามารถจากต่างแดนที่ทำให้เขาติดต่อประสานงานกับโลกภายนอกได้อย่างไม่มีปัญหา และเขาก็เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญในการเจรจาหลายครั้งด้วย “ถึงผมไม่เป็นทหาร แต่งานผมก็เยอะไม่ต่างจากพี่หรอกน่า” คนมีศักดิ์เป็นน้องส่ายหน้า “แล้วพี่เองล่ะเป็นยังไงบ้าง เห็นบอกช่วงนี้ออกลาดตระเวณบ่อยเหรอ มีอะไรคืบหน้าที่น่าสนใจบ้างมั้ย” “วกเข้าเรื่องงานจนได้นะไอ้เคมิน แต่ก็ดี ฉันกำลังอยากจะหาเรื่องคุยกับแกเรื่องนี้บ้างเหมือนกัน” เปงซันมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม “ช่วงนี้มีความเคลื่อนไหวแปลกๆ ว่ะ ฉันกำลังจับตาอยู่ว่ามันเป็นพวกไหน แล้วก็ทำอะไร” ชายหนุ่มผู้มาเยือนพยักหน้าแต่ไม่มีท่าทีพิศวง เรื่องแปลกในวายัณจะมีกี่เรื่องกันนอกจากขบวนการยาเสพติดหรืออาวุธเถื่อนที่นับว่าเป็นปัญหาหลักในที่แห่งนี้ และลูกผู้พี่อย่างเปงซันเองก็ถือครองตำแหน่งทางทหารในหน่วยงานปราบปรามยาเสพติดของสหภาพแห่งชาติวายัณเช่นกัน อีกฝ่ายจึงรู้อะไรมากมาย แต่ก็ระมัดระวังตัวเองไม่น้อยเช่นกัน เหตุการณ์เมื่อหลายสิบปีก่อนที่ซอหม่องลูถูกทางการพม่ารวบตัวไปแก้แค้นเนื่องจากท่านทำรายงานเปิดโปงขบวนการค้ายาคือบทเรียนครั้งใหญ่ ที่ทำให้ทุกคนตระหนักว่าเครือข่ายค้ายาแถบสามเหลี่ยมทองคำไม่ได้มีเพียงคนในคือวายัณด้วยกันเอง แต่เต็มไปด้วยคนนอกผู้มีอิทธิพลมากมายทั้งพวกคนมีสีในกองทัพและนักธุรกิจร่ำรวยในพม่า หรืออาจรวมไปถึงคนในโลกตะวันตกที่มีอำนาจเข้ามาแทรกกลาง เครือข่ายโลกมืดโยงใยกันเพื่อพิทักษ์ผลประโยชน์ของตนอย่างแน่นหนา หลังจากเหตุการณ์นั้น.. ทำให้ลูกหลานทุกคนตระหนักว่าการก้าวเดินขั้นตอนต่อไปต้องระมัดระวังมากขึ้น การเล่นงานกันโดยซึ่งหน้าอาจนำมาสู่หายนะครั้งใหญ่ทั้งชีวิตและการงาน แต่ถึงอย่างนั้นผู้นำหลายคนของวายัณก็ยังมีความรักชาติและต้องการเห็นความเจริญก้าวหน้าเข้ามาสู่ชีวิตชาววายัณบ้างหลังดินแดนแห่งนี้ถูกโลกหลงลืมมาแสนนาน และทุกคนก็ล้วนทราบดีว่าที่โลกชิงชังวายัณก็เพราะพวกเขามีมลทินเรื่องยาเสพติด และนั่นเองคือสิ่งที่ทุกคนรับรู้ว่าต้องแก้ไขและปราบปราม.. แต่จะทำอย่างไรให้สำเร็จนั้นเป็นอีกความท้าทาย “ได้ข่าวว่ามีการเตรียมสร้างโรงงานผลิตยาอีกแห่งหนึ่ง นอกเขตวายัณไปนิดเดียว แต่คราวนี้คิดว่าเป็นอะไรที่มากกว่ายาบ้า” เปงซันเอ่ยเล่าต่อกับเคมิน เพราะชายหนุ่มทั้งสองต่างรู้ว่าควรแลกเปลี่ยนข้อมูลกันเสมอ “กำลังแอบสืบเสาะอยู่ว่าคนทำเป็นใคร.. แต่คิดว่ามีเงินทุนขนาดนั้นก็น่าจะเป็นคนใหญ่โตไม่ใช่น้อย ที่น่าแปลกคืออาจเป็นยาเสพติดรุ่นแพงหน่อยที่เตรียมจะผลิตออกมาจากที่นั่น แสดงว่าเตรียมจับตลาดบน ไม่ใช่ตลาดล่างธรรมดา นายคิดว่า..เจ้าเก่าเค้าขยายกิจการหรือเปล่าเคมิน” ‘เจ้าเก่า’.. ที่ว่านั้นก็รู้ๆ อยู่ว่าหมายถึงใครในสามเหลี่ยมทองคำ เพราะแม้แดนเถื่อนนี้จะมีเจ้าพ่อค้ายามากมายที่ค่าหัวมีราคาแพง แต่ถ้าแพงที่สุดล่ะก็ทุกคนจะรู้ว่ามีอยู่เพียงรายเดียว “หวังหยงเฉิน.. ไม่น่าลงมาเล่นอะไรอย่างนี้..” เคมินเอ่ยเปรยอย่างใช้ความคิด “คนระดับเค้าแค่รักษาฐานการผลิตที่ทำอยู่ก็วุ่นวายจนชีวิตไม่ได้ทำอะไรแล้ว อีกอย่าง..คนอย่างเค้ารู้เส้นเขตแดนดีว่าตัวเองควรจะอยู่ตรงไหน และเขาไม่ควรเข้าใกล้เขตวายัณไปมากกว่านี้ แต่ถ้าเป็นสมุนเค้าก็ไม่แน่” “เออ ฉันก็ว่างั้น ถึงกำลังคิดว่าเป็นพลพรรคของหยงเฉินคนไหนที่แอบมาตั้งโรงงานเอง หรือว่าเป็นคนในของเราที่หันไปเอาดีทางนี้กันแน่” เปงซันรับคำอย่างใช้ความคิด ก่อนจะหลุดคำเอ่ยอย่างติดตลก “แล้วก็นะ.. อย่าไปต่อว่าหยงเฉินเค้านักเลย นี่เพิ่งได้ข่าวว่าเค้าบริจาคเงินสร้างถนนกับสร้างห้องสมุดในเขตวายัณเรานี่เองล่ะ เศษเงินของเขา.. แต่ทำอะไรได้หลายอย่างชะมัด” “เค้าคงอยากทำบุญล้างบาปละมั้ง ก็อาจเป็นความคิดที่ดี ปล่อยเค้าไปเถอะ” เคมินไม่ได้อนาทรร้อนใจนัก แดนคนเถื่อนนี้จะแยกระหว่างความดีความชั่วให้ชัดเจนนั้นเป็นเรื่องยาก.. ทุกสิ่งดูจะสีเทาไปหมดสำหรับที่แห่งนี้ “เออ เป็นว่าฉันจะจับตาดูต่อไป ถ้าแน่ใจหรือต้องการให้แกช่วยอะไร ฉันจะติดต่อไปก็แล้วกัน” คนพูดพยักหน้า พร้อมกันนั้นทหารคนสนิทก็นำน้ำชามาเสิร์ฟพอดี “พี่เปงซันก็ระวังตัวหน่อยแล้วกันนะครับ แล้วผมเองจะเป็นหูเป็นตาให้ที่ปางแก้ว ถ้าเป็นที่โน่นอาจจะสอดส่องได้ง่ายหน่อยเพราะโดยมากก็คนของเราเองทั้งนั้น ไม่เหมือนที่นี่.. แบ่งพรรคพวกเยอะไปนิดนึง ผมเองทำอะไรไม่ใคร่จะถูก” เปงซันหัวเราะร่วนเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยเช่นนั้น “ขนาดแกทำอะไรไม่ค่อยถูก ทุกวันนี้เดินไปไหนในพรรควายัณคนก็แทบจะกราบกรานกันอยู่แล้ว ฉันละชอบจริงๆ ท่าทีเจ้าคนนายคนของแกนี่ ถ้ามาใส่ชุดทหารอย่างฉันคงเท่พิลึก” เปงซันเอ่ยตามจริง.. นับวันที่เคมินเติบโต ลูกผู้น้องคนนี้ก็มีความคิดอ่านในขั้นดีและมีท่วงท่าสง่าดังราชสีห์เสมอในทุกครั้งที่ก้าวเข้ามาในสภาของวายัณ และสำหรับบุคคลภายนอก..เขาได้ยินว่าเคมินนั้น ‘ป้อปปูลาร์’ เอาการทีเดียว “ผมคงไม่เอาดีทางทหารได้หรอกครับ หัวแข็งเกิน ผมช่วยงานคุณตาไปเรื่อยๆ อย่างนี้ดีแล้ว” เปงซันส่ายหน้า.. บางคนก็แปลกที่ไม่ได้แสวงหายศศักดิ์อะไร แต่คนอย่างเคมินก็ดูจะทรงอำนาจในแบบของเขาได้ “แกเป็นของแกนี่ล่ะดีแล้ว ฉันชอบ..แกมันดูเป็นคนรุ่นใหม่ดี เชื่อฉันเถอะ..ฉันมองไม่พลาด สักวันแกจะมีโอกาสขึ้นไปได้สูงกว่านี้ และจริงๆ ฉันก็อยากให้เป็นแกที่ได้ไปสูงกว่านี้ เพราะฉันรู้ว่า..แกทำได้” “แต่ผมกลับไม่คิดว่าผมจะทำได้” เคมินตัดบทเสียงเรียบ “ผมไม่ได้มีเชื้อสายวายัณแท้ๆ ครึ่งนึงของผมไม่ได้เป็นอย่างที่พี่เป็น ผมโชคดีก็แค่คุณตาเลี้ยงดูผมมาตลอดก็แค่นั้น” เปงซันส่ายหน้าเพียงครั้งเดียวแต่มั่นคง “นั่นล่ะคือความเป็นวายัณของแท้ของแก สายเลือดวายัณในตัวแกจะมีแค่ไหนก็อย่าไปสนใจ สมัยนี้คนเราก็แต่งงานข้ามเผ่าพันธุ์กันเป็นเรื่องปกติ แต่แกจะทำอะไรอยู่นั่นต่างหากคือสิ่งสำคัญ” บุรุษหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นญาติร่วมสายเลือดพูดคุยกันอีกไม่นาน เคมินก็เตรียมจะอำลาออกไปเพื่อติดต่องานกับคนอื่น กระนั้นเองผู้เป็นเจ้าของห้องก็ยังแอบหยอดคำถามทิ้งท้ายว่า “ได้ยินว่าตอนนี้ที่บ้านพักบนเนินของนายน้อยแห่งปางแก้วไม่ว่าง แต่มีสาวสวยคนนึงไปอยู่ที่นั่น ใครกัน?” เคมินเขม้นตามอง “ใครคาบข่าวมาบอกกัน?” “ก็แค่อยากรู้..” เปงซันแทบหลุดขำ สายตาไม่สบอารมณ์อย่างนี้มันยังไงอยู่ “นี่ขนาดฉันเป็นพี่แก..แกยังหวงได้ขนาดนี้ ฉันชักอยากเห็นแล้วสิ ผู้หญิงที่เคมินถึงกับเก็บไว้ที่บ้านพักของตัวเองอย่างนี้” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 18:49:34

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑๓ เดินเลี้ยวมาจากอาคารของสหภาพแห่งชาติวายัณ ต้าหมิงก็พาอราลีเดินชมร้านรวงและสำนักงานที่กระจุกกันอยู่ในตัวเมือง เขาคุ้นเคยกับที่นี่มากจึงอธิบายได้แทบทุกอย่างว่าอะไรเป็นอะไร จนมาถึงสำนักงานเล็กๆ ที่เป็นหน่วยงานวิจัยมีชื่อทางเกษตรจากญี่ปุ่น และที่นั่นต้าหมิงก็ได้พบกับคนรู้จักของเขาคนหนึ่งที่เดินออกมาพอดี “พี่ซานมู” ต้าหมิงเรียกชื่อชายวัยกระทงที่เดินออกมาจากสำนักงานแห่งนั้น “ไม่เจอกันนาน เป็นยังไงบ้าง” “อ้าว ต้าหมิง! มาทำอะไรที่เมืองลัน มากับนายน้อยล่ะสิ” ชายผู้นั้นตอบอย่างยินดีที่ได้พบหน้าค่าตา เขามองมาที่หญิงสาวด้วยสายตาสนใจเพราะมองออกทันทีว่าเธอไม่ใช่คนที่นี่ “อืม พาคุณเคมินมาที่พรรควายัณน่ะ แล้วก็นี่.. เป็นแขกของคุณเคมิน ชื่ออราลี เธอมาจากเมืองไทย” ต้าหมิงได้โอกาสแนะนำอีกฝ่ายให้รู้จักกันเสียเลย “คุณอราลีครับ นี่ซานมู คนรู้จักผมเอง เขาทำงานกับหน่วยงานของญี่ปุ่นในเมืองลันนี้” “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” หญิงสาวยิ้มแย้มรับอย่างเต็มใจยิ่ง “อ้อ คุณมาจากเมืองไทยนี่เอง” ซานมูเอ่ยด้วยท่าทีตื่นเต้น “ยินดีที่ได้รู้จักครับ นานแล้วที่ผมไม่ได้พบกับคนไทยหลังจากมาทำงานที่เขตปกครองพิเศษวายัณแห่งนี้ อ้อ ผมเรียนจบปริญญาโทจากในประเทศไทยครับ เลยดีใจเป็นพิเศษที่ได้พบคนไทย” อราลีมีสีหน้าตื่นเต้นเช่นกันเมื่อรู้เช่นนั้น แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรมากนัก ต้าหมิงก็ขอเอ่ยแทรกขึ้นว่า “เอ่อ ท่าทางคุณสองคนจะคุยกันนานใช่มั้ยเนี่ย? งั้นเราไปนั่งร้านน้ำชาฝั่งตรงข้ามกันดีกว่ามั้ย จะได้ไม่ต้องยืนให้เมื่อย” ซานมูมีท่าทีเห็นด้วย ทั้งหมดจึงย้ายขบวนกันไปยังร้านน้ำชาดังที่ต้าหมิงเสนอ พอนั่งลงกับโต๊ะได้ ชายวัยกระทงชื่อซานมูก็เริ่มต้นแนะนำตัวกับอราลีว่าเขามาจากเมืองเชียงตุงของรัฐฉาน ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเขตปกครองพิเศษวายัณแห่งนี้ เขาจบปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยในพม่า ก่อนจะได้มีโอกาสเข้ามาร่วมงานด้านการพัฒนาในเขตวายัณเมื่อแปดปีก่อน จากนั้นเขาก็ได้รับทุนไปศึกษาต่อปริญญาโทในมหาวิทยาลัยชื่อดังของไทยที่กรุงเทพฯ โดยหลังจากเรียนจบเขาก็กลับมาที่เดิมแล้วได้ทำงานกับหน่วยงานด้านการวิจัยจากญี่ปุ่นแห่งนี้เอง “ผมเองก็เป็นคนเชียงตุงนี่เองครับ เคยไปๆ มาๆ แถวนี้อยู่ตลอด เขตวายัณก็เข้ามาเที่ยวบ่อย ประกอบกับจังหวะจะได้งาน ก็เป็นงานที่ทำวิจัยเพื่อคนรากหญ้าที่นี่ ก็เลยทำมาเรื่อยๆ จนบัดนี้” อราลีพยักหน้าอย่างเพิ่งเข้าใจ.. งั้นคนภายนอกก็เข้าใจกันไปเองน่ะสิว่าเขตปกครองพิเศษวายัณเป็นแดนสนธยาที่ไม่มีใครจะก้าวเข้ามาได้ง่ายๆ ทำไมข่าวลือที่ออกไปภายนอกนี่มันถึงได้เกินจริงไปมากขนาดนั้นนะ “เอ..คุณบอกคุณมาจากเชียงตุง งั้นคุณเป็นคนไทยใหญ่เหรอคะ?” หญิงสาวนึกสงสัย “ไม่เชิงครับ พ่อผมเป็นจีนมาจากยูนนาน แม่ผมเป็นไทยใหญ่ ทั้งสองคนมาตั้งรกรากด้วยกันที่เชียงตุง คนแถวนี้เราอยู่ด้วยกันแบบหลายเชื้อชาติมานานแล้ว จะจีน จะไทยใหญ่ จะวายัณ หรือจะเผ่าไหนๆ กาลเวลาผ่านไปก็มีการแต่งงานข้ามชาติพันธุ์กันมากขึ้น และสำหรับการเข้ามาทำงานในดินแดนวายัณแห่งนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากหรือเป็นอะไรที่น่ากลัวเลยครับ ผมว่ามันก็ออกจะปกติ.. อาจจะเรียกว่า.. ภายในค่อนข้างสงบด้วยซ้ำเพราะไม่ต้องไปคอยรบกับกองทัพพม่า” “แต่.. ก็เคยได้ยินมาว่า.. กองกำลังไทยใหญ่มักปะทะกับกองกำลังวายัณไม่ใช่เหรอคะ เอ่อ..เรื่องยาเสพติด” หญิงสาวเปิดประเด็นถามเรื่องที่สงสัย แม้จะรู้ว่ากำลังอยู่ตรงหน้าคนวายัณอย่างต้าหมิงและนี่ก็เป็นคล้ายเมืองหลวงของวายัณด้วยซ้ำไป ซานมูพยักหน้า “ครับ กองกำลังของไทยใหญ่ด้านนอกเป็นกองทัพที่ประกาศชัดเจนว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด และผมก็เชื่อว่าเขาทำสิ่งที่ถูก แต่สิ่งที่คุณอาจต้องทำความเข้าใจคือดินแดนแห่งนี้มีผู้มีอิทธิพลมากมาย คนเหล่านั้นคือพ่อค้ายาที่มีกองกำลังติดอาวุธของตัวเองในการลำเลียงยาไปข้างนอก คนเหล่านั้นบางคนก็เชื้อสายวายัณ แต่หลายคนก็ไม่ใช่วายัณสักนิด เพียงแต่ว่าใช้สถานที่หรือลูกน้องที่มาจากวายัณ ดังนั้นโดยภาพรวมเวลาคุณได้ยินข่าวเกี่ยวกับยาเสพติด ทุกครั้งจะต้องมีคำว่าผลิตในเขตวายัณหรือทหารวายัณลำเลียงยาเสพติดเสมอ มันเหมือนเป็นยี่ห้อที่ติดตลาดไปแล้วยังไงไม่ทราบได้” “เท่าที่ฟัง.. คุณกำลังจะแก้ต่างให้วายัณรึเปล่าคะ?” อราลีรู้สึกเคลือบแคลง แต่ก็กระหายจะรู้สิ่งที่เขาต้องการอธิบาย ”ขออภัยที่ถามตรงๆ แต่คุณเป็นคนแรกในวายัณเลยนะคะที่ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นกลางมากพอจะอธิบายให้ฉันได้ เพราะคุณเป็นคนนอกเผ่าวายัณ” “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีตอบ” ซานมูดูใจเย็นยิ่ง และต้าหมิงก็พอใจให้อีกฝ่ายอธิบายเช่นกัน “ตอนผมอยู่ในไทยและเตรียมเขียนวิทยานิพนธ์เกี่ยวกับความพยายามจะปราบปรามยาเสพติดของวายัณ ก็เป็นสิ่งที่คนหลายคนคาดไม่ถึงว่ามันเป็นเรื่องจริง สำหรับคนไทยแล้ว ทุกครั้งที่มีข่าวยาเสพติดทะลักมาจากสามเหลี่ยมทองคำ จะได้ยินตลอดเลยใช่มั้ยครับว่าเป็นยาเสพติดจากเขตวายัณ หรือผลิตจากมาเฟียค้ายาของกองทัพวายัณ” อราลีพยักหน้าแทนคำรับ ซานมูจึงเอ่ยต่ออย่างค่อยเป็นค่อยไป “ประเด็นก็คือไม่มีใครมาตรวจสอบว่าข่าวที่ว่านั้นเป็นจริงแค่ไหน ผมไม่ขอพูดถึงเครือข่ายยาเสพติดเพราะมันกว้างและบอกได้เลยว่ามีหลายคนเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าคุณมาอยู่ตรงนี้จริงๆ คุณจะเข้าใจเลยว่าเจ้าพ่อค้ายาชื่อดังแถวนี้มีครบทุกเชื้อชาติ แต่ผมขอพูดในประเด็นภาพพจน์ของวายัณที่ตกเป็นเป้าหมายในการรุมประณามของนานาชาติว่าเป็นกลุ่มคนค้ายาเสพติด ทั้งที่พวกเขาทุกคนไม่ได้ลงมือทำ แต่มันเป็นเครือข่ายของคนหลายชาติ  วายัณพวกเดียวไม่สามารถกระจายยาเสพติดได้ขนาดนั้นหรอกครับ” “ค่ะ.. ฉันเข้าใจว่านี่คือเครือข่ายอาชญากรรมข้ามชาติ แต่ในฐานะต้นกำเนิด.. ยังไงก็หลีกหนีข้อกล่าวหาไม่พ้นหรอก ฉันพอเข้าใจค่ะว่าทำไมที่นี่ถึงดูไม่ดีเลยในสายตาชาวโลก” “นั่นล่ะครับสิ่งที่ผมอยากให้คุณเข้าใจ เพราะตอนนี้ทางวายัณรู้แล้วว่า.. ทั้งโลกกำลังเกลียดชังพวกเขาด้วยภาพพจน์แหล่งผลิตยาเสพติด ทำให้ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยชาวบ้านจนๆ ที่ต้องการความช่วยเหลือให้พวกเขาพ้นจากการปลูกฝิ่นหรือเข้าไปสู่วงจรค้ายา ดังนั้นผู้นำวายัณหลายคนจึงต้องการแก้ไขปัญหานั้นด้วยการกำจัดยาเสพติดให้หมดไปจากวายัณ” “ใช่ค่ะ นับเป็นงานที่หินมาก ฉันเคยได้อ่านหนังสือเหมือนกันว่าการเสพยาเป็นสิ่งผิดกฎหมายของที่นี่ แล้วก็..ฉันเองก็เพิ่งทราบมาว่าสหภาพแห่งชาติวายัณมีหน่วยปราบปรามยาเสพติดของตัวเองด้วย.. เพิ่งรู้สดๆ ร้อนๆ เลยล่ะค่ะ” “ครับ ไม่ค่อยมีคนนอกรับรู้เหมือนกันว่าภายในวายัณมีการปราบปรามเรื่องยาเสพติดจริงๆ” ซานมูพยักหน้าพร้อมมีท่าทีหนักใจ “แต่อย่างที่บอกคุณว่าปัญหามันกว้างเกินกว่าเขตของวายัณ ยาเสพติดกระจายได้ทุกที่ที่ไม่มีอำนาจรัฐควบคุม กลุ่มวายัณเองแม้จะสอดส่องในเขตตัวเองได้เต็มที่ แต่ก็ไม่มีอำนาจนอกเหนืออาณาเขตตน คุณอาจไม่รู้ว่าพื้นที่ปลูกฝิ่นและโรงงานผลิตยาตอนนี้อยู่นอกเขตวายัณก็มี แต่ลำเลียงผ่านเขตวายัณ” อราลีเบิกตากว้างอย่างนึกทึ่ง “นี่มันซับซ้อนซ่อนเงื่อนกว่าที่คิดนะคะเนี่ย..” ชายชื่อซานมูมองใบหน้าสับสนของหญิงสาวอย่างเข้าใจ.. เธอเหมือนเป็นคนนอกที่รับรู้เรื่องนี้น้อยกว่าเขานัก “ผมถึงได้อยากบอกคุณครับว่า การแก้ปัญหาเรื่องนี้.. วายัณแก้ฝ่ายเดียวได้ไม่หมด มันต้องอาศัยความร่วมมือทั้งระบบ ทั้งจากรัฐบาลพม่า รัฐบาลไทย และหน่วยงานต่างชาติที่จะเข้ามาช่วยเหลือชาวบ้านตาดำๆ  ที่ผ่านมาผู้นำวายัณบางคนพยายามทำเพียงลำพัง แต่ก็ต่อสู้กับกระแสอิทธิพลมืดไม่ได้มากนัก และที่สำคัญสิ่งที่วายัณเผชิญอยู่คือกระแสต่อต้านจากโลกภายนอกด้วย คุณเคยได้ยินไหมครับ.. คนจะเลิกเสพยานั้นต้องการความเชื่อมั่นจากสังคมว่าเขากลับมาเป็นคนดีได้ วายัณก็เช่นกัน.. ตราบใดที่สังคมโลกยังมองพวกเขาอย่างคลางแคลงและไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือหรือรับฟังความจริง ปัญหาของวายัณก็จะยังคงรุนแรงและส่งผลกระทบสู่โลกภายนอกต่อไปตราบนั้น” # # # อราลีเดินออกมาจากร้านน้ำชาแห่งนั้นด้วยความรู้สึกแปลก..เหมือนได้รับรู้อะไรใหม่ๆ กว่าเดิม ชายคนนั้นพูดมาก็มีส่วนถูกและเป็นข้อเท็จจริงที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ประกอบกับเรื่องราวที่ได้สัมผัสมาด้วยตนเองในดินแดนวายัณ ล้วนทำให้ทัศนคติดั้งเดิมที่มองที่นี่ติดลบเริ่มสั่นคลอน “แอ้ม..” เสียงเรียกด้วยชื่อเล่นดังคนคุ้นเคยดังขึ้นไม่ไกล และมันก็ทำให้หญิงสาวเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อได้พบว่า.. เธอพบกับวินนายเข้าอีกแล้วในเมืองลันแห่งนี้! “ดีใจที่ได้พบคุณ สบายดีมั้ยตอนนี้ คุณมาที่นี่..อ้อ.. กับคนของเคมินนั่นเอง” อราลีถอนใจน้อยๆ ความจริงเธอรู้ว่าควรเลี่ยงจะพบหน้า แต่ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้..ก็ต้องพบ หญิงสาวพยักหน้าก่อนหันไปบอกต้าหมิงว่าขอเวลาสักครู่ คนสนิทของเคมินทำหน้าปุเลี่ยนๆ เหมือนไม่อยากปล่อยให้เธอได้คุยกับวินนายตามลำพัง แต่อราลีก็ส่งสายตาดุๆ ที่ทำให้ต้าหมิงยอมล่าถอยออกไปหลายก้าว เมื่อต้าหมิงยอมเลี่ยงออกมาให้เธอได้พูดคุยกับชายหนุ่ม อราลีจึงบอกอีกฝ่ายตรงๆ ว่า “วินนายคะ ฉันคงพบคุณได้ไม่นานมาก คุณคงรู้.. ว่าเพราะอะไร” “ผมรู้.. เพราะคุณมากับเคมินนั่นใช่มั้ย” เสียงเขาไม่สบอารมณ์นัก “คุณรู้ไหม.. ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องกับคุณ วันที่ทาช่าส่งคนไปตามหาตัวคุณแถวปางแก้ว ผมก็เข้าไปปางแก้ว..ไปหาคุณเพราะรู้ว่าเคมินพาคุณไปรักษาตัวที่นั่น” “คุณ.. คุณไปหาฉันถึงบ้านของเคมินเลยเหรอคะ?” อราลีเอ่ยถามอย่างงุนงง.. เคมินไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังมาก่อน “เขาไม่ได้บอกอะไรคุณเลยใช่มั้ยละ ผมกะแล้ว” วินนายขบกรามนิดๆ “วันนั้นผมอุตส่าห์ฝ่าเข้าไปถึงบ้านพักเค้าโดยหวังจะพบคุณบ้าง.. ผมแค่อยากรู้ว่าคุณปลอดภัยดี แต่เคมินบอกผมว่าคุณเข้านอนแล้วและไม่ต้องการให้ใครเข้าไปรบกวน เขาไม่อนุญาตให้ผมพบคุณ” หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง มิน่าวันนั้นจู่ๆ เจียและต้าหมิงก็ต้อนให้เธอไปเข้านอนเร็วกว่าปกติ! “จากนั้นผมก็เลยรู้.. ว่าถ้าคุณอยู่ในสายตาเค้านี่เค้าคงไม่อนุญาตให้คุณได้พบใครแน่  ผมไม่รู้ว่าสาเหตุที่เขาดึงรั้งตัวคุณไว้อย่างนี้คืออะไรนะ แต่ผมอยากบอกว่าผมก็เป็นห่วงคุณ ถึงแม้ผมอยากได้พบคุณอีกนานๆ แต่..ผมกลับอยากให้คุณกลับเมืองไทยเสียมากกว่า” เขายังเอ่ยเหมือนบ่นไปเรื่อย “ทำไมล่ะคะ? ทำไมฉันถึงไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่?” หญิงสาวแย้งอย่างไม่เข้าใจ “คุณเป็นคนดี..ควรอยู่ที่ดีกว่านี้ ที่แห่งนี้..มีแต่คนสกปรก” คำว่าสกปรกของวินนายนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ เขาหมายรวมถึงคนที่เป็นเจ้าของที่พักของเธอด้วยรึเปล่า หรือเขาหมายถึงเหล่าคนในโลกมืดที่หาได้ทั่วไปบนเขตแดนนี้ “ค่ะ.. ที่นี่มีคนสกปรกอยู่เยอะ แต่คนทั่วไปที่เค้าลำบากล่ะค่ะ เค้าก็ไม่ได้ต่างจากคนมากมายที่ฉันเคยทำงานให้สักหน่อย ฉันแยกแยะออกว่าใครดี..ใครไม่ดี” เธอแย้งเรียบๆ “แต่ที่แน่ๆ ฉันก็พอรู้ตัวว่ามีคนอยู่คนนึงในวายัณอยากกำจัดฉันไปให้พ้นทาง” วินนายหน้าเสีย เขารู้ดีว่าเธอหมายถึงใคร  “ทาช่าเป็นคนร้ายกาจ.. ผมเสียใจกับสิ่งที่เธอพยายามทำกับคุณ” อราลีพยักหน้าอย่างนึกรู้อยู่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น แต่ดินแดนแห่งนี้กลับเอาผิดอะไรลูกสาวผู้มีอิทธิพลอย่างทาช่าไม่ได้ และที่เธอสะท้อนใจกว่า.. คือความจริงที่ว่าวินนายก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ในเรื่องนี้ สิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุดก็เพียงคำว่า.. เสียใจ “ช่างเถอะค่ะ ยังไงฉันก็รอดมาได้ ถึงมันจะทำให้ฉันต้องอยู่ใต้อาณัติเคมินก็ตามเถอะ แต่มันก็ไม่เลวร้ายหรอก” เธอยักไหล่ “ฉันพอเข้าใจผู้หญิงด้วยกันนะ.. บางคนเวลารักก็จะรักมาก มากจนเห็นผิดเป็นถูก ทั้งที่ความรักบนโลกนี้สามารถสร้างอะไรงดงามได้ แต่คนพวกนึงก็กลับสร้างพันธนาการให้ความรัก และทำให้ความรักกลายเป็นความร้าย” วินนายทอดสายตามองอราลีนิ่ง ความแตกต่างครั้งใหญ่ที่สุดระหว่างอราลีและทาช่าคือมุมมองความรักที่อยู่คนละขั้ว ทาช่าพันธนาการเขาไว้แน่นด้วยอำนาจและความรักที่มากเกินไป ขณะที่อราลีกลับให้อิสระกับความผูกพัน แต่วันนี้เธอก็เป็นความรักที่เขาปล่อยให้หลุดมือไปอย่างง่ายดาย.. ทั้งที่เธอไม่ได้ผิดอะไร “หัวใจคุณให้อภัยทุกคนเสมอเลยนะแอ้ม ผมถึงได้บอกคุณว่าสำหรับผมแล้ว คุณเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด” “อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะ ยังไงฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีประโยชน์สำหรับเส้นทางใครบางคนหรอก” เธอยิ้มเศร้าให้เขา วินนายรีบส่ายหน้า “แอ้ม..ผมไม่อยากให้คุณคิดอย่างนั้น และคุณพูดอย่างนี้ยิ่งจะทำให้ผมนึกเสียใจว่า.. ผมควรจะเลือกใคร” “ถึงวันนี้แล้วฉันไม่ต้องการเป็นตัวเลือกของใคร” เธอแย้งขึ้นทันควัน “อย่ารื้อฟื้นสิ่งที่จบไปแล้วเลยดีกว่านะคะวินนาย ชีวิตที่ผ่านมาสอนฉันว่าโลกมีเหตุผลของมัน.. ฟ้าอาจกำหนดมาแล้วให้เราสองคนลงเอยกันเช่นนั้น อย่างที่ฉันบอกคุณว่าจุดนั้นเองที่ทำให้ฉันได้เลือกเส้นทางการทำงานที่เติมเต็มชีวิตให้ฉัน และทำให้ฉันได้เติบโตกว่าเดิม” มาถึงจุดนี้ ชายหนุ่มมองหน้าเธอเหมือนรับรู้อะไรที่ไม่เหมือนเดิม “คุณดูจะไม่รู้สึกอะไรกับผมแล้วสินะ..” “เรายังเป็นเพื่อน.. เป็นคนรู้จักกันได้ค่ะวินนาย เพียงแต่กาลเวลาที่ผ่านมาที่ฉันได้ทุ่มเทกับงาน ทำให้ฉันได้เรียนรู้อะไรขึ้นเยอะ” ว่าแล้วเธอก็คลี่ยิ้มจางๆ ให้เขา “และที่ผ่านมาคุณเองก็คงได้เรียนรู้อะไรเยอะเหมือนกัน ใช่ไหมคะ?” "แปลกนะ..” วินนายกลับเริ่มต้องยอมรับอะไรบางอย่าง “คุณสามารถยิ้มให้ผมได้..คุณทำเหมือนเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เหมือนคุณลืมไปหมดแล้วว่าตอนเราจากกันมันเจ็บแค่ไหน เวลาผ่านไปคุณดูจะเข้มแข็งขึ้นมากมาย ในขณะที่ผมไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย.." อราลีทำหน้าไม่ถูก วันคืนดีๆ ที่เคยผูกพันกันนั้นยังคงมีคุณค่าอยู่ เพียงแต่มันก็จบลงไปแล้ว และวันนี้เธอเองก็เริ่มรู้สึกว่าแม้วินนายจะก้าวมาไกลยังดินแดนวายัณแห่งนี้ เขาก็ยังคงเป็นคนแบบเดิมๆ ที่ไม่เปลี่ยนแปลง “ขอรบกวนเวลาคุณทั้งสองสักครู่นะ” จู่ๆ เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นระหว่างเธอและวินนาย หญิงสาวเหลียวหน้าไปก็พบว่าเป็นเคมินที่เดินมาพร้อมพุมมากับต้าหมิง ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่คาดคิดเพราะกะว่าคุยกับวินนายเสร็จแล้วจะเดินกลับไปที่ทำการพรรควายัณ มิใช่ว่าเคมินเป็นฝ่ายเดินมาถึงตัวเธอเช่นนี้ แต่กระนั้นการที่เขาพบเธออยู่กับวินนายก็ทำให้อราลีรู้สึกกระอักกระอ่วน เพราะในสายตาของเคมินตอนนี้นั้นนิ่งเกินไป! “อ้าว.. คุณวินนายเองเหรอครับ” เคมินหันไปยิ้มเยือนให้ชายหนุ่มฝ่ายตรงข้าม ทำสีหน้าเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรด้วยซ้ำเมื่อจงใจเอ่ยประโยคที่ว่า “ได้ข่าวว่าใกล้แต่งงานแล้วนี่ครับคุณวินนาย ไม่ไปดูแลว่าที่เจ้าสาวหน่อยเหรอครับ เดี๋ยวเค้าจะงอนนะ” “ก็คงไม่ขนาดนั้นหรอกครับ เค้ามีคนคอยช่วยเยอะ” วินนายแค่นยิ้มกลับ “ผมแค่แวะมาคุยกับเพื่อนเก่าเท่านั้น” “ครับ.. ‘เพื่อนเก่า’ ที่หวังว่าคุณทาช่าคงจะเข้าใจ” ไม่ต้องอุปปาทานก็รู้..ว่าคนพูดจงใจยิ่งนัก  วินนายหน้าตึงเมื่อตอบกลับว่า “ผมก็หวังเช่นนั้น ขอบคุณคุณเคมินมากที่อุตส่าห์เป็นห่วงทาช่าขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่รบกวนแขกของคุณมากไปกว่านี้ก็ได้” วินนายเอ่ยตัดบทด้วยรู้ดีว่าเคมินไม่ใช่คนที่เขาจะต่อกรได้โดยง่าย แต่กระนั้นเขาก็ยังอุตส่าห์หันไปหาอราลีพร้อมเอ่ยอำลาด้วยรอยยิ้มและคำพูดที่แสนไพเพราะ.. แต่จงใจให้ใครตรงนั้นได้ยินเต็มสองหู “แอ้ม.. ขอบคุณมากนะที่สละเวลาอันมีค่าของคุณมาพบกับผม ถ้าไม่ได้พบกับคุณด้วยตัวเองที่นี่ก็คงจะหาโอกาสเจอกันยากเหมือนกัน ทั้งที่อยู่ในเขตวายัณเหมือนกันแท้ๆ.. แต่ก็เหมือนมีอะไรมากีดกันไม่ให้เราทั้งคู่พบกันได้ง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้น ผมดีใจเสมอที่ได้พบกับคุณ ขอให้คุณหายเจ็บเร็วๆ และได้กลับเมืองไทยเร็วๆ ด้วย” ต้าหมิงกับพุมมาที่ยืนรออยู่นอกวงถึงกับกลืนน้ำลายเอื้อก.. ไอ้หมอนี่มันกล้ามาก.. ที่มาเล่นกับคุณเคมิน ดูสายตานายเหนือหัวตอนนี้สิ เห็นยืนนิ่งอย่างนั้นน่ะปรอทข้างในขึ้นสูงไปถึงไหนแล้ว บริวารทั้งสองเห็นเจ้านายหนุ่มแสยะยิ้มก่อนเอ่ยรับแทนอราลีว่า “ก็ขอบคุณคุณวินนายมากนะครับที่อวยพร ‘แขกของผม’ ด้วยความหวังดีขนาดนี้ คุณช่างเป็นเพื่อนเก่าที่มีความหวังดีต่ออราลีจริงๆ” เคมินทำเสียงเหมือนซาบซึ้งทั้งที่ดวงตาเฉยเมย ก่อนจะเอ่ยด้วยวาจาที่ถือสิทธิ์ว่า “อราลี..ได้เวลากลับแล้ว!” หญิงสาวคนเดียวผู้เหมือนเป็นคนต้นเรื่องของบรรยากาศระอุมีสีหน้าอึดอัดใจไม่น้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อชายหนุ่มแตะที่ต้นแขนเธอเป็นอาณัติว่าเธอต้องไปกับเขาแล้ว อราลีจึงจำต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้เพราะเริ่มรู้จักเคมินมากพอจะรู้ว่าอารมณ์เช่นนี้ของเขานั้นขัดไม่ได้ ขณะที่เคมินเดินนำอราลีกลับไปที่รถนั้น บริวารทั้งสองคนก็รู้สึกได้ถึงรังสีขุ่นมัวที่แผ่กำจายออกมาจากคนเป็นนาย งานนี้มีสาเหตุมาจากอะไรไม่ต้องเดาให้เหนื่อย โดยเฉพาะต้าหมิงที่นึกปวดขมับเพราะก่อนหน้านี้ตนเองรับหน้าที่ดูแลอราลี แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้คุณเธอไปพบกับคนรักเก่าเธอต่อหน้าต่อตานายเหนือหัวได้ ‘ซวยแล้ว ปล่อยศัตรูหัวใจนายเพ่นพ่าน กลับปางแก้วรอบนี้จะโดนอะไรรึเปล่าวะเนี่ย’ ต้าหมิงนึกครวญในใจ บรรยากาศในขากลับนี้ต้าหมิงบอกได้เลยว่า ‘ไม่จืด’ เพราะที่เบาะหลัง ชายหนุ่มผู้เป็นนายทำท่าเฉยเมย แต่ไอ้อาการนิ่งแต่ดวงตาเหลือบมองข้างๆ บ่อยๆ นี่ล่ะรู้เลยว่ามีเคืองเข้าแล้ว ส่วนคุณอราลีก็ยังดูไม่สบอารมณ์นักที่จู่ๆ คุณเคมินก็ดูจะใช้อำนาจลากตัวเธอออกมา เขาจึงได้ยินฝ่ายหญิงเอ่ยขึ้นก่อนว่า “เมื่อกี้ฉันแค่คุยกับวินนายเฉยๆ ไม่ได้มีอะไร” อราลีเอ่ยเสียงห้วน “และเขาเล่าให้ฉันฟังด้วยว่า วันนั้น..ที่เกิดเรื่อง เขาอุตส่าห์มาพบฉันที่บ้านคุณ แต่ดูเหมือนคุณจะไม่อนุญาตให้เขาพบฉันใช่ไหม?” ชายหนุ่มไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือแปลกใจอะไร และเคมินก็คิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันวินนายจะต้องฟ้องเรื่องนี้กับหญิงสาวด้วยตัวเอง แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องน่าหวั่นใจสำหรับเคมินแห่งปางแก้วคนนี้สักนิด “ก็คุณเข้านอนแล้ว!” เขารับไม่ยี่หระ “แต่วันถัดมาคุณก็ไม่บอกฉันสักคำว่ามีคนแวะมาพบ” “ผมไม่จำเป็นต้องให้คนที่เป็นสาเหตุให้คุณเจ็บตัวเข้าพบคุณ” “แต่เขาไม่ได้เป็นคนทำ..” เธอยังคงแย้งต่อ “คนอื่นต่างหากที่คิดทำร้ายฉัน ไม่ใช่เขา” “ถึงเขาไม่ใช่ สักวันเขาก็ต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว” เคมินเถียงกลับท่าทีหงุดหงิด “ถ้าคุณอยากปกป้องเขามาก ก็เชิญตามสบาย แต่อย่าไปคาดหวังว่าเขาจะปกป้องคุณได้จากว่าที่ภรรยาตัวเองล่ะ คุณโดนกระทำขนาดนี้เขายังช่วยอะไรไม่ได้เลย ถ้าคุณอยากจะเล่นบทแฟนเก่าที่แสนดีต่อไปก็ตามใจ” แม้จะต้องยอมรับว่าสิ่งที่เคมินพูดมาถูกต้องแทบทุกคำ แต่อราลีก็มีความทะนงตนอยู่ว่าเธอไม่ได้ทำอะไรผิด อีกทั้งการได้รู้ความจริงว่าเขาปิดกั้นเธอจากวินนายและยังท่าทีวันนี้อีกที่ทำให้คนรักอิสระอย่างอราลีหัวเสียนิดๆ ทั้งที่เธอก็บอกแล้วว่าเรื่องราวระหว่างวินนายกับเธอนั้นเป็นอดีตไปแล้ว แต่อราลีก็ยังหงุดหงิดเพราะเขาทำเหมือนมีสิทธิ์แทบทุกอย่างในตัวเธอ แล้วทำไมเธอต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องล่ะ? จู่ๆ หญิงสาวก็ถามตัวเอง เขาไม่จำเป็นต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้นี่นา แต่ทำไม.. ใจเธอต้องเดือดร้อนไปด้วยกับสายตามึนตึงของเขา ผู้ชายที่ชอบใช้อำนาจ.. เห็นเธอเป็นเบี้ยล่างของเขาอย่างนี้ แรงผลักดันบางอย่างทำให้เธอเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบระหว่างเธอและเขาขณะที่รถแล่นฉิว “คุณเคมิน ฉันขอถามอะไรคุณสักทีได้ไหม?” โครงหน้ามนเหลียวมา ดวงตาเรียวยังคงฉายแววเย็นเยียบและมึนตึงขณะหลุดปากออกมาสั้นๆ “เชิญว่ามา” “เมื่อไหร่กันที่คุณจะปล่อยฉันไป?” เป็นคำถามสั้นๆ ที่กลายสภาพเป็นเหมือนหมัดที่พุ่งเข้าตรงเป้าหมายของคนฟัง ใบหน้ามนได้รูปมีแววเคร่งเครียดขึ้นจากเดิมที่เมินเฉยมามากพอแล้ว ในขณะที่คนพูดก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้อยากเอ่ยคำถามนี้.. ทั้งที่ในใจตัวเอง.. เธอไม่มั่นใจเสียด้วยซ้ำว่านี่คือสิ่งที่เธอต้องการหรือเปล่า! “คุณอยากไปให้พ้นๆ จากดินแดนที่ป่าเถื่อนอย่างนี้ใช่ไหม? คุณไม่ต้องการได้ยิน..ไม่ต้องการรู้เห็นอีกแล้วใช่ไหมว่าความจริงแล้วที่แห่งนี้มีสภาพเป็นยังไง คุณไม่ต้องการเห็นหน้าผมอีกแล้วใช่ไหม..อราลี?” “คุณเคมิน! กรุณาอย่านอกเรื่อง ฉันแค่ถามถึงสิทธิ์ในการใช้ชีวิตตามปกติของฉัน” หญิงสาวพยายามเข้าประเด็น ทั้งที่มองสายตาของเขารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างไรพิกล “ผมยังไม่ให้คุณไปตอนนี้ บอกได้แค่นั้น!” “คุณ!!!” อราลีเบิกตากว้าง ในขณะที่เคมินเหมือนเพดานอารมณ์ของเขาจะทะลุขีดจำกัดอะไรบางอย่างของตัวเอง เธอเห็นเขาขบกรามเบาๆ.. แต่นั่นก็มากพอจะทำให้บริวารสองคนด้านหน้ามองหน้ากันเลิ่กลั่กเหมือนจะรู้ว่าเคมินถึงขีดสุดแล้วเช่นกัน บรรยากาศในห้องโดยสารให้ความรู้สึกกดดันกว่าเดิม รถแล่นไปเรื่อยๆ โดยที่เคมินไม่ได้หันหน้ามาหาเธอ ทว่าในจังหวะหนึ่งเขาก็เอื้อมตัวไปเอ่ยอะไรบางอย่างกับต้าหมิงซึ่งเป็นคนขับ ทำให้อีกไม่กี่นาทีถัดมา อราลีก็รู้สึกได้ว่ารถคันนี้เลี้ยวไปถนนเล็กๆ สายหนึ่งที่ไม่ใช่เส้นหลักดังที่ควรเป็น และยังคงแล่นมาเรื่อยๆ อยู่เช่นนั้นโดยที่รอบด้านเริ่มเป็นท้องทุ่งและภูเขา มิใช่บ้านเรือนผู้คน “นี่เรากำลังจะไปไหนกัน?” หญิงสาวคนเดียวที่ไม่รู้ที่ทางหลุดปากถามขึ้นอย่างหวั่นใจ ต้าหมิงทำหน้าแหยๆ คล้ายอยากจะตอบแต่ก็ติดอยู่ที่ปาก จะพูดอะไรก็ไม่ได้เพราะเคมินขึงตามองนิ่งเป็นการกำกับอยู่ด้านหลัง “เคมิน? คุณจะพาฉันไปไหน?” เมื่อรีดคำตอบจากลูกน้องไม่ได้ หญิงสาวก็หันมาเล่นงานกับชายหนุ่มด้านข้างอย่างไม่กลัวเกรง “ผมแค่อยากเดินเล่น..” เขาเอ่ยเสียงเรื่อยเหมือนไม่ได้เห็นเธอสลักสำคัญ อราลีหันรีหันขวางกับที่ทางที่ไม่คุ้นตา และไม่ช้าไม่นานรถก็ค่อยๆ ชะลอลงบนทุ่งกว้างท่ามกลางขุนเขา หญิงสาวมองทุกอย่างรอบตัวอย่างเริ่มไม่ใจ แม้พบเจอหน้ากันมาสักพักและรู้สึกคุ้นเคยกันมาบ้าง.. แต่วันนี้ดูเคมินจะแผ่รังสีบางอย่างน่ากลัวออกมาจากตัวเอง และเธอก็ตระหนักดีว่าตัวเธอเองอาจเป็นสาเหตุให้เขาเป็นอย่างนี้ เคมินก้าวลงรถแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งที่เธอนั่ง เขาเอ่ยเพียงสั้นๆ เมื่อฉุดเธอลงมาจากรถคันนั้น “ไปเป็นเพื่อนผมหน่อย” ร่างหญิงสาวแทบถลาลงมา ดีแต่ว่าเคมินรับไว้โดยรวบช่วงเอวบางไว้อย่างเหมาะมือ แต่พอตั้งตัวได้เธอก็สลัดตัวเองออกและมองหน้าเขาขุ่นๆ เหลียวไปก็เห็นต้าหมิงกับพุมมายังนั่งประจำที่อยู่บนรถอย่างไม่มีท่าทีจะติดตามกันมา หญิงสาวรีบเอ่ยเสียงสั่น “ต้าหมิง! พุมมา! ทำไมไม่มาด้วยกัน?” “ต้าหมิง พุมมา รออยู่ที่รถนั่นล่ะ!” เคมินเสียอีกที่เอ่ยขัดลำ “ไปแป้บเดียว เดี๋ยวกลับมา ไม่ต้องห่วง” คำสั่งอราลีหรือจะมาศักดิ์สิทธิ์เท่าคำสั่งนายเหนือหัว ต้าหมิงยิ้มแหยแบบช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ภาพต่อไปที่บริวารทั้งสองเห็นคือชายหนุ่มผู้เป็นนายพาหญิงสาวเดินไปด้วยกันอย่างทุลักทุเล เพราะเห็นได้ชัดว่าคุณอราลีพยายามรั้งตัวไว้แล้วแต่ก็สู้แรงคุณเคมินไม่มีทางได้ สุดท้ายข้อมือเธอก็ถูกนายน้อยแห่งปางแก้วกุมไว้แน่นขณะเดินไปไกลบนทุ่งกว้างตรงนั้น “ปล่อยไปอย่างนั้นจะดีเหรอ..ต้าหมิง?” พุมมาเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบายใจ “ปล่อยนายไปเหอะพี่ เวลาเค้าไม่พอใจอะไรมากๆ เค้าจะชอบไปเดินทุ่งกว้างๆ” คนสนิทเอ่ยอย่างรู้ใจกัน “แล้ว..คุณผู้หญิงล่ะ นายไม่ห่วงหรือไง? ” พุมมามีท่าทีเป็นห่วง เขาใช้คำว่า ‘คุณผู้หญิง’ ในการเรียกอราลี ซึ่งก็ไม่มีใครในบ้านคัดค้าน “เออน่า.. นายไม่เหวี่ยงเธอลงเหวหรอก พี่ก็น่าจะรู้.. เค้าหวงของเค้าขนาดนั้น แต่ถ้าเป็นคุณวินนายนั่นไม่แน่..เห็นสายตานายแล้วคิดว่าคงอยากเตะหมอนั่นสักเปรี้ยงเหมือนกัน” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 18:51:33

ความคิดเห็นที่ 3 สมน้ำหน้าวินนาย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 22:31:57

ความคิดเห็นที่ 4 ปิ๊งส์ผู้ชายที่เหมือนสายลมมากกกกกกกกค่ะ จากคุณ : หนอนแบกเป้ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 12:54:02

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาส่งกำลังใจให้ค่ะ เดี๋ยวว่างๆ จะตามอ่าน จากคุณ : แตง (comicclubs) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:03:56

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบชอบ รอตอนต่อไปนะคะ^^ จากคุณ : คุณนายนวล เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 18:35:42