ความคิดเห็นที่ 1 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 1 "ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวเล็๋กๆครอบครัวหนึ่ง ซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งของเมืองหลวงชื่อกรุงเทพมหานคร" แต่ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะพบกับเธอ ผู้ทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไป 19.35 น. 8/5/52 "แรกเจอ" ฉันจำได้แม่นยำ มันเป็นวันแรกที่เราได้คุยกัน และเป็นบทสนทนาที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งของชีวิต ซึ่งก่อนนี้เราได้แต่เดินผ่านกันไปมาโดยไม่เคยสนใจ หรือมีความคิดอะไรเข้ามากระทบส่วนสมองให้นึกคิดบางอย่างในเชิงชู้สาว จนมาถึงนาทีนั้น!!! ฉันเลิกงานตามปกติของทุกๆวัน จึงมารอลิฟท์หน้าออฟฟิตเพื่อลงไปชั้นจอดรถด้านล่าง ซึ่งไม่นานลิฟท์ก็ได้มาจอด ฉันรู้สึกดีที่ในลิฟท์ว่างและไม่มีคนอยู่ แอบยิ้มกลุ้มกลิ้มในใจที่ว่าเราจะได้ลงไปได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องจอดชั้นอื่นๆ ฉันจึงเข้าไปในลิฟท์และกดชั้นที่ต้องการไป แต่เมื่อเวลาลิฟท์จะปิด ทันใดนั้น!! มีเสียงผู้หญิงตะโกนมาว่า "รอด้วยค่ะ"พร้อมยืนขาเข้ามาบังประตูลิฟท์เพื่อไม่ให้มันปิดลงได้ ฉันรีบกดปุ่มOPEN เพื่อให้ประตูลิฟท์เปิดและไม่ทำอันตรายกับขาข้างซ้ายที่แสนจะดูดีของผู้หญิงคนนั้น และเมื่อประตูลิฟท์เปิดจนสุด ฉันต้องผงะพร้อมอุทานขึ้นในใจ "เชี้ยไรว่ะเนี่ย" สิ่งที่ตาทั้งสองข้างของฉันมองเห็นตรงหน้านี่มันเป็นอะไรที่ทำให้ใจฉันนั้นมันเต้นรั่วผิดปกติ เลือดที่อยู่ในร่างกายมันพุ่งพล่านไปทุกๆอะนูของผิวหนัง และทำให้ขนทุกๆเส้นลุกขึ้นมาพร้อมๆกัน และสิ่งที่ฉันเห็นนั้นมันคือ............to be continued (โปรดติดตามตอนต่อไป) แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 19:06:06 จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:05:28

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่อง ครอบครัวของฉัน(เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 2 และสิ่งที่ฉันเห็นนั้นมันก็คือ.... "ผู้ชาย"ในร่างสตรีที่สองมือเต็มไปด้วยถุงกระดาษแบรนด์เนมชื่อดัง ซึ่งไม่สามารถใช้อวัยวะส่วนใดๆนอกจากขาซ้ายและน้ำเสียงที่ละหม้ายคล้ายกับผู้หญิงที่จะหยุดไม่ให้ประตูลิฟท์นั้นปิดลงได้ นายหรือเธอคนนั้นได้เดินเข้ามาในลิฟท์ด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนพร้อมเสียงขอบคุณในความกรุณาที่ฉันกดเปิดประตูลิฟท์ให้ และขอให้ฉันกดปุ่มชั้นที่ต้องการไป "โอ้แม่พระคุณรุนช่อง'' มันเป็นคำอุทานในใจที่ฉันคิดได้ในเวลานั้น เพราะจุดหมายที่เขาต้องการไปนั้นเป็นชั้นเดียวกันกับรถที่ฉันจอดไว้ ฉันไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยืนอยู่ด้านหลังของเขา ตาทั้งสองข้างดันสันปะดนมองลงตรงบันท้ายที่ได้รูปของชายในร่างหญิงท่านนี้ ทำให้ฉันจินตนาการ ไปถึงเมื่อคราวที่ฉันย่างเข้าในวัยรุ่น สมัยที่เรียนมัธยมต้น ใส่ชุดนักเรียนตราสมอ รองเท้านันยางคู่โปรด วันพุธ ใส่ชุดลูกเสือ ทรงผมสั้นเกรียนแบบรองทรงสูง และหยุดคิดไม่ได้ถึงคุณเธอที่ยืนอยู่หน้าของฉันว่าจะเป็นเช่นไรในสมัยนั้น จนทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนคนหนึ่ง ''อีอ๊อดดดดดด'' อ๊อด..คือชื่อเพื่อนในห้องเรียนของฉันคนหนึ่งมันเป็นเด็กผู้ชายแต่ชอบเล่นคุกคลีอยู่กับเด็กผู้หญิงในห้องเรียน ซึ่งฉันชอบแกล้งและแหย่เล่นอยู่เป็นประจำ จนมาเมื่อปีที่แล้วได้ข่าวว่าตอนนี้มันไปทำงานเป็นแก็งค์ทวงหนี้นอกระบบ ...555555 มันจะเป็นไปได้เหร๋ออออ จากเด็กกระเทยคนหนึ่งโตมาจะกลับใจ ไปเป็นแก็งค์ทวงหนี้ได้ แหม..อะไรๆบนโลกนี้มันช่างไม่แน่นอนซะจริงเชียว รึว่า..เธอคนที่อยู่ตรงหน้าเราคนนี้เมื่อก่อนคงจะเป็นนักฟุตบอลตัวโรงเรียน หรือไม่ก็เด็กช่างสถาบันแห่งหนึ่งแน่ๆ ความคิดของฉันเริ่มหยุดลงเมื่อลิฟท์หยุดอยู่กับที่ ถึงชั้นจุดหมายพอดี พร้อมประตูลิฟท์ค่อยๆเปิดออก เธอคนนั้นเดินออกจากลิฟท์พร้อมหันหน้ามาส่งยิ้มละมัยโดยที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง ฉันยืนอึ้งไปพักใหญ่จนได้สติตอนประตูลิฟท์จะปิด ฉันเดินออกไปยังที่รถจอดอยู่ด้วยความสับสนในร่างกาย แต่เมื่อเดินมาถึงที่รถ จึงได้เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงข้างขวาซึ่งเป็นข้างที่ใสกุญแจรถไว้เป็นประจำ ฉิบผายแล้วกู...!!! สิ่งที่เกิดอยู่ภายใต้กางเกงมันคือ......ก็คือ........to be continued(โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:10:18

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 3 ฉิบผายแล้วกู...!!! สิ่งที่เกิดอยู่ภายใต้กางเกงมันก็คือ กุญแจรถของฉันมันไม่ได้อยู่ในนั้น ฉันใช้มือคำทั่วร่างกายที่คิดว่ากุญแจจะมีอยู่ จนที่สุดสมองซีกขวาก็ทำงานและนึกได้ว่าวางไว้ในลิ้นชักที่โต๊ะทำงานนั้นเอง ฉันจึงเดินไปที่ลิฟท์ตัวเดิม เพื่อที่จะขึ้นไปเอากุญแจรถ "วันนี้มันเป็นวันเชี้ยอะไรวะ!! ซวยแหม่งทั้งวัน" เป็นคำบ่นเพ้อลำพันของฉันมันเป่งออกมาจากอวัยวะที่เอากินอาหารหรือทำอย่างอื่นๆได้หลายๆอย่าง เขาเรียกกันว่า"ปาก" ปากของฉันมันห้อยย้อยตามธรรมชาติที่พ่อและแม่บรรจงสร้างให้มา ซึ่งฉันก็ไม่ได้มองว่าผิดปกติหรือเป็นปมด้อยแต่ประการใด เพราะฉันเองก็เคยเห็นปากของคนอื่นๆที่ห้อยมากกว่าของฉันอีกตั้งมากมาย บ้างครั้งมองกระจกยังสังเกตุว่า ริมฝีปากล่างของฉันเปรียบเหมือน กุนเชียง ที่เราชอบกิบกับข้าวต้มกุ๋ย นั้นเอง...55555 พูดแล้วหิ้วเลย แต่ปากก็เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ฉันได้พบเจอกับเธอในวันนั้น........ ฉันขึ้นลิฟท์ตัวเดิมที่ลงมา แต่ครั้งนี้มีคนอยู่ในนั้นพอสมควร ไม่มากไม่น้อยจนเกินไป ด้วยอาการเกรงใจคนที่อยู่ในลิฟท์อยู่แล้วจึงรีบเข้าไปและกดปุ่มปิดลิฟท์อย่างรวดเร็ว โดยชั้นออฟฟิตของฉันอยู่ชั้นบนสุด แต่ขึ้นลิฟท์ครั้งนี้ผู้โดยสารลิฟท์ต้องลงเกือบทุกชั้น ฉันเฝ้าแต่เงยหน้ามองตัวเลขบอกชั้นของลิฟท์ว่าเมื่อไรจะถึงชั้นของเราซักที เมื่อคนเริ่มทยอยออกจากลิฟท์ ภายในลิฟท์พื้นที่มากขึ้นหายใจได้สะดวก ทำให้ปอดของฉันทำงานได้ง่ายอีกครั้ง ฉันสังเกตุว่ามีคนอยู่ในลิฟท์ประมาณ3-4คนรวมทั้งฉันเอง ซึ่งหางตาข้างขวาของฉันได้หลืบเห็น ผู้หญิง2คน (คร่านี้เป็นผู้หญิงจริงๆนะฮ่ะ) กำลังยืนซุบซิบนินทราอะไรๆบางอย่างอยู่ในมุมของลิฟท์ตัวนี้และหนึ่งในผู้หญิง2คนนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น..........to be continued(โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:16:34

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 4 หนึ่งในผู้หญิง2คนนี้ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็น......ใช่แล้วครับ! เป็นเธอจริงๆ ...ฉันเองไม่เคยคิดเลยว่าทำไมโลกกลมๆเบี้ยวๆใบนี้ ที่ๆมีผู้คนเป็นล้านๆๆๆ คน มีพื้นที่ให้เดินให้วิ่งเล่นหลายๆล้านตารางเมตร แต่ผมกับได้เจอกับเธอในพื้นที่แคบไม่ถึง3ตารางเมตร ในลิฟท์ตัวหนึ่ง มันเป็นความบังเอิญหรือที่คนอื่นๆเรียกบุพเพสันนิวาสรึป่าว ฉันเองก็ไม่ทราบได้ เพราะว่าตอนนั้นฉันไม่ได้มีความสนใจกับสิ่งที่เกิดภายในลิฟท์ตัวนั้นเลย ห่วงแต่ว่าจะเจอกุญแจรถที่ลืมไว้ไหม จะ2ทุ่มแล้วร้านป้าแป๋วจะปิดรึยังว่ะ!! มันเป็นความนึกคิดของฉัน ในช่วงเวลานั้น ขออธิบายเกี่ยวกับร้านป้าแป๋วนะครับ ร้านแกเป็นร้านขายอาหารตามสั่งที่อร่อยที่สุดใน3โลก ร้านแกจะอยู่ตรงข้ามกับบ้านที่ฉันพักอาศัยอยู่กับเพื่อน*ในสมัยนั้น ฉันฝากท้องอยู่กับแกเป็นระยะเวลาหลายปีตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจนจบและทำงาน ฉันนับถือแกเหมือนแม่คนหนึ่งที่คอยหาข้าวหาน้ำให้กิน บางวันกับบ้านผิดเวลาร้านแกก็ปิดลง ต้องออกมากินจั้งฟุ๊ดที่7-11 แต่ก็ไม่มีความสุขที่ได้กินข้าวร้านป้าแป๋ว ถ้าท่านใดสนใจอยากกินข้าวรสชาติหรูระดับภัตตาคาร แต่ราคารากหญ้าแล้วละก็ ขอเชิญได้ที่ร้านอาหารครัวทัดชา ซอยพหลโยธิน73ได้เลยฮ่ะ ..55555 โปรโมทให้แกซะหน่อย!! มีหลายต่อหลายเรื่องราวที่ฉันอยากเล่าเกี่ยวกับป้าแป๋วและหมู่มิตรสหายในช่วงเวลานั้นเอาไว้ติดตามในตอนต่อๆไปครับ กลับมาในพื้นที่แคบของฉันและเธอต่อครับนะครับ เมื่อลิฟท์ถึงจุดซึ่งจะเป็นทางแยกของเรา ประตูลิฟท์เปิดขึ้นตามกลไกของสายพราน ฉันซึ่งยืนอยู่ใกล้ปุ่มคอนโทลจึงอาสากดปุ่มopenค้างไว้เพื่อให้คนในลิฟท์ทั้งหมดออกก่อน ทุกคนภายในก็เริ่มทยอยเดินออกกัน ซึ่งเธอเป็นคนเดินออกคนสุดท้ายด้วยสีหน้าและท่าทางแตกต่างจากคุณผู้ฉิงกระเดือกโต ที่ลงไปด้วยในตอนแรก แว๊บบบบ...แรกที่เธอเดินผ่านไปมันทำให้อวัยวะส่วนหนึ่งของฉันร้อนผ่าว มันร้อนจริงๆครับ เพราะถุงแกงหรือต้มซุบอะไรซักอย่างในมือที่เธอถือมาด้วย มันสัมพัสกับแขวนของฉัน ในจังหวะนั้นเองฉันทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ชีวิตต้องเปลี่ยนคือ....คือ.........คือ.......to be continued(โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:19:15

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 5 ในจังหวะนั้นเองฉันทำอะไรบางอย่างที่ทำให้ชีวิตต้องเปลี่ยนคือ...ฉันเดินตามเธอไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว ตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองเป็นสายลับ CIA , KGB หรือ FBI อะไรซักอย่าง ตามที่ในหนังฝรั่งเขาทำกัน โดยลืมนึกถึงเรื่องกุญแจรถและข้าวผัดเตาหู้หมูสับตับเห็ดร้านป้าแป๋วอย่างสิ้นเชิง เพื่อประสงค์เดียวคืออยากรู้ว่าแม่สาวคนที่ทำร้ายร่างกายฉันด้วยถุงแกงร้อนๆของเธอ นั้นเป็นใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน และมันก็สัมฤิทธิ์ผลในที่สุด ฉันได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอ (บางส่วน)ได้ไม่ยากนัก ฉันยืนมองดูเธออยู่ไกลๆห่างๆ สังเกตุกริยาท่าทางของเธอเหมือนตัวเองเป็นพวกโรคจิตเปรียบดั่งไฮยีน่าซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า เฝ้าจดจองลูกกวางน้อย เผื่อจะรอจังหวะขย้ำ แต่สุดท้ายเหยื่อก็หลุดลอยไปพร้อมกับเสียง..."พี่ๆห้องน้ำไปทางไหน" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมหันมาบอกทางไปห้องน้ำให้กับเด็กชายชุดมัธยมหน้าตามึนงงคนหนึ่ง โดยสังเกตุเห็นว่าเธอคนนั้นมองมาทางฉันด้วยความสงสัย ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่เดินเหลียวหลังกับไปยังจุดหมายเดิมคือกุญแจรถที่โต๊ะทำงานและกลับบ้านไปกินข้าวร้านป้าแป๋วให้ทัน แต่อย่างน้อยฉันก็รู้สึกดีขึ้นเมื่อเจอกุญแจรถที่งานและขับรถกลับบ้านทันร้านป้าแป๋วปิด คืนนั้นฉันนอนคุ้นคิดอยู่ทั้งคืนเกี่ยวกับเหตุการณืที่เกิดขึ้นในวันนี้ ภาพของเธอจากเคยเลือนลางเหมือนหนังเรคอาร์ที่โดนเซ็นเซอร์เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนติดตาฉันเหมือนใส่แว่นดูหนังสามมิติ กรุงศรีไอแมค ทำให้ไม่สามารถข่มตานอนหลับได้เลย มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเป็นตัวอักษรหรือคำพูดได้ สิ่งที่ทำได้ในตอนนั้นคือนอนรอเวลาให้มันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้เจอกับเธออีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ฉันใช่เวลาที่ไร้ค่าในเวลานั้นคิดแผนการชั่วร้ายเพื่อจะยึดอะไรบางอย่างในตัวเธอมาเป็นของเราให้ได้ จนกระทั่ง ...ตายห่าล่ะหว่า!!!!.....to be continued(โปรดติดตามตอนต่อไป) แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 19:47:32 จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:20:47

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 6 ฉันใช้เวลาที่ไร้ค่าในตอนนั้นคิดแผนการชั่วร้ายเพื่อจะยึดอะไรบางอย่างในตัวเธอมาเป็นของเราให้ได้ จนกระทั่ง .....ตายห่าล่ะหว่า!!!!!! 9.43 น. 9/5/52 "ต้อง...จาก" ตายห่าล่ะหว่า!!!!!! สายอีกแล้วกู....เมื่อคืนฉันนอนคิดเรื่องราวหลายต่อหลายอย่างจนเพ้อหลับไปโดยไม่รู้ตัว และตื่นขึ้นมาพร้อมกับแสงแดดจร้าส่องมาตรงที่นอน ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับคำสบถ และดึงตัวเองขึ้นจากบนที่นอน รีบร้อนลุกลี้ลุกลน ทำธุระส่วนตัวในช่วงสายของวันหนึ่ง วันที่เหมือนกับทุกวัน ซ้ำๆซากๆเดิมๆอยู่อย่างนี้มาเป็นแรมปี ตื่นเช้า ไปทำงาน กลับบ้าน นอน...ตื่นเช้า ไปทำงาน กลับบ้าน นอน และก็ตื่นเช้า ไปทำงาน กลับบ้าน นอน ชีวิต..หน๋อออออ..ชีวิต ไม่มีอะไรมาจรรโลงทำให้จิตใจกระชุ่มกระชวยได้เลยซักวัน ฉันมองตัวเองเหมือนพวกซอมบี้ในหนังสยองขวัญ ที่มีแต่ร่างกายไร้วิญญาณ ทำงานเลี้ยงชีพไปวันๆ แต่แล้วฉันเริ่มมีความหวัง เห็นแสงเล็กๆไกลๆโน้นนน...เปรียบเหมือนหิงห้อย ลอยอยู่ในความมืดสนิท เมื่อนึกถึงเรื่องของเมื่อวานนี้ ฉันมีแรงที่จะไปที่ทำงานโดยทันที แต่ตอนนี้เวลามันล่วงเลยมาจากการที่ต้องสแกนนิ้วเข้างานมาพอสมควร ฉันจึงรีบเร่งโดยที่ร่างกายไม่พร้อมที่จะมีมนุษยสัมพันธ์กับคนอื่นที่ไม่คุ้นเคยหรือพูดคุยกันมาก่อน ทั้งเสื้อผ้า หน้าตา ทรงผม และรองเท้าคอนเวอส สีซี๊ดๆเก่าๆขาดๆ แถมถุงเท้า เน่าๆใส่3วันต่อ1คู่ มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าเราจะไปเจอกับเธอในสภาพนี้  เอาวะ!!!...เป็นคำให้กำลังใจกับตัวเองที่ฉันเอ่ยออกมา เมื่อมาถึงที่ทำงาน ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างในวันนี้ ขณะที่ฉันกำลังเดินไปเข้าออฟิตแต่ขากลับเดินไปอีกทางเพื่อผ่านไปยังที่เธอทำงานอยู่ เอาล่ะซิ!!..ฉันเห็นเธอแล้ว เธอยืนอยู่ข้างหน้าฉันซึ่งเป็นทางผ่านที่ฉันจะต้องเดินไป อีกไม่กี่เก้าก็จะถึงจุดที่เธอยืนเม้าท์มอยกับเพื่อนๆของเธออยู่ ฉันรีบเดินเหมือนนักกีฬาเดินเร็วที่กำลังแข่งขันในโอลิมปิคเกมส์ ใจเต้นรั่วเป็นจังหวะเร็วขึ้นเมื่อใกล้เข้าในจุดที่เธอยืนอยู่ ตึ๊ก...ตึก ตึ๊ก..ตึก ตึ๊ก.ตึก ตึ๊กตึก ตึกๆๆๆๆๆๆๆๆ ...มันเป็นเสียงเต้นของหัวใจฉันเอง เธอยืนอยู่ข้างหน้าแค่แนวกระเบื้องปูพื้นไม่มี่แผ่นเพราะตอนนั้นฉันเดินก้มหน้าอยู่สายตาที่มองเห็นมีเพียงแนวกระบื้องและรองเท้าคู่เก่าของฉันเอง ฉันเดินผ่านตัวเธอไปยังรวดเร็วพร้อมกับจังหวะเต้นของหัวใจที่ค่อยๆเป็นปกติในเวลาต่อมา มันห่าอะไรวะเนี่ยกู:-)!! เป็นคำสบถครั้งที่สองของวันนี้ ฉันรีบเดินเข้าที่ทำงานด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคล ท่วมตัวเหมือนเดินตากฝนที่ตกหนักมา ทั้งๆที่ความเย็นของเครื่องแอร์ทำงานเป็นปกติ ฉันเดินมาที่โต๊ะทำงานตัวเดิมที่ใช้อยู่เป็นประจำพร้อมสายตาเพื่อนร่วมงานที่มองมาเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด คล้ายแกะดำในฝูงหงส์ขาว แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ มันชินซะแล้ว กับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ฉันทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปคือเปิดเคื่องคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า มองดูเอกสารกระดาษนานาชนิด ทั้งขนาดA3-A4ที่วางอยู่บนโต๊ะ จนไม่มีที่จะวาง ทับเทินกับอยู่จนท่วมหัว ทันใดนั้นเอง!!..เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเครื่องสแกนเนอร์โต๊ะฉันก็ดังขึ้น ติ๊ดดดด..ติ๊ดดดด..ฮาโลครับ!...ห๋าาาาา..อะไรนะ!!!!! ..........to be continued(โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:23:41

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 7 เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเครื่องสแกนเนอร์โต๊ะฉันก็ดังขึ้น ติ๊ดดดด..ติ๊ดดดด..ฮาโลครับ!...ห๋าาาาา..อะไรนะ!!!!!ครับ สิ่งที่ฉันได้ยินจากแท่งพลาสติกที่แนบอยู่ข้างรูหูก็คือ "ร้านแซ่บอีหลี ใช่บ่จ้าาา..?" เป็นเสียงสำเนียงไทยอีสานของผู้หญิงวัยกลางคน ฉันรีบตอบกลับไป ต่อผิดแล้วนะครับ!!และรีบวางแท่งพลาสติกที่มีสายม้วนคล้ายสปริงคืนที่เดิม พร้อมเสียงบ่น อะไรว่ะ!!แหม่งเอ๊ยยยย.. ฉันหัวเสียไม่รู้ว่าเหตุผลใด กะอีแค่คนโทรผิด ปกติก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรมากมาย แต่วันนี้มันไม่เหมือนวันก่อนๆ หรือว่านอนดึกเกินไป หิ้วข้าวก็ไม่น่าใช่ ช่วงสายวันนั้น ฉันทำงานโดยที่ใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว มันลอยไปอยู่ที่ไหน ทุกคนอาจเข้าใจได้ จนมาถึงเวลาหนึ่ง ซึ่งพนักงานออฟฟิตอย่างเราๆต้องได้เจอ "พักเที่ยง"มันเป็นตอนพักเที่ยงเหมือนทุกวันๆที่ไฟแสงสว่างเหนือฝ้าเพดานจะต้องปิดลง เพราะเป็นนโยบายประหยัดพลังงานของออฟฟิต และทุกครั้งฉันจะได้เห็นปรากฎการณ์เหล่าหงส์ผู้เลอโฉมบินออกหากินตามแหล่งอาหารต่างๆที่มีอยู่ภายในห้างสรรพสินค้า ส่วนแกะดำผู้ต่ำต้อยอย่างฉันคงเป็นแหล่งอาหารเดียวคือ "โรงอาหารของพนักงาน" ที่อยู่ชั้นใต้ดินเป็นแหล่งอาหารของคนชั้นรากหญ้า ราคาไม่แพงมากนัก มีทั้งข้าวแกงคุณยาย ก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ ก๋วยจับน้ำข้น ต้มเลือดหมูข้าวเปล่า และอีกหลายต่อหลายอย่าง ไม่ต้องคอยให้ใครมาบริการ ไม่ต้องมีผ้ากันเปื้อนมาวางที่ตัก เราสามารถนั่งกินข้าวกับคนที่ไม่รู้จักได้อย่างสบายๆ เพราะมันเป็นโต๊ะแบบนั่งร่วมกัน ตรงไหนวางก็ไปนั่งเลย ฉันชอบบรรยากาศตรงนั้นมันเหมือนนั่งกินข้าวกับญาติห่างๆหลายๆคน ใครอยากกินอะไรก็ต้องไปต่อแถวซื้อมา ไม่มีเมนูรูปอาหารสวยให้เลือกแบบในภัตตาคาร มีแต่ป้ายกระดาษเขียนด้วยปากกาเมจิที่ติดอยู่ตรงตู้กระจกด้านในห้อยไก่คอพับอยู่แค่2ตัว ขณะฉันรอน้ำซุบข้าวมันไก่ที่แม่ค้ากำลังตักให้อยู่นั้นเอง ตาซ้ายของฉันได้ชำเลืองเห็น ...... เฮ้ย!!.เป็นไปได้ไงนี่...แม่สาวถุงแกงผมสีน้ำตาลแดงในลิฟท์ คนที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับในคืนนั้น เธอกำลังปรุงเครื่องปรุงอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ ถัดจากร้านข้าวมันไก่ ใกล้ๆนี้เอง ใจฉันเริ่มเต้นเป็นจังหวะเฮฟวี่เมทัลอีกครั้ง ....น้ำซุปได้แล้วจ๊ะ!!!..เป็นอะไร หน้าซื้ดๆ ไม่สบายรึป่าว? เป็นคำพูดของแม่ค้าข้าวมันไก่ ที่ฉันซื้อกินอยู่เป็นประจำ แบบคนคุ้นเคยกัน  เปล่า..ครับป้าไม่ได้เป็นอะไร!! ฉันตอบพร้อมหยิบถ้วยซุปออกไปหาโต๊ะนั่งในเวลานั้นเองฉันหยุดคิดว่าต้องพลิกวิกฤตให้โอกาส 5555...ฟ้ามีตา เมื่อฉันเห็นเธอกำลังเดินไปที่โต๊ะนั่งอยู่ที่หนึ่งของมุมห้อง ซึ่งเป็นโต๊ะหน้าขาวขนาดประมาณเมตรคูณเมตรสามารถนั่งได้4ที่ แต่มีเก้าอี้แค่3ตัว ฉันจึงรีบเดินไปที่จุดๆนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ไม่นะ!!!..เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง มีผู้หญิงหนึ่งคน ฉันเข้าใจว่าต้องเป็นคนที่เธอรู้จักนำแก้วน้ำอัดลมพร้อมจานข้าวของเขามาวางที่โต๊ะนั้น พร้อมนั่งลงพุดคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง แต่ด้วยความอยากรู้จักหรือความหน้าด้านก็ไม่ทราบได้ในตอนนั้น ฉันยังเดินไปที่จุดหมายเดิมคือโต๊ะที่เธอนั่งอยู่พร้อมจานข้าวมันไก่และถ้วยน้ำซุบ ขอโทษครับ!!..มีคนนั่งรึป่าว? ฉันยิงคำถามไปที่ผู้หญิง2คนที่นั่งอยู่ เธอ2คนหันมองหน้ากันและยิ้มตามประสาเพื่อนซี้ 1ใน2คนนั้นหันมาส่ายหัวและเชื้อเชิญให้นั่ง ฉันรีบวางจานข้าวลงและร่วมนั่งโต๊ะอาหารมื้อนั้นกับเธอ โดยไม่ได้พูดอะไร ต่างคนต่างกินกันไป ตอนที่ฉันกำลังกินข้าวในจานอยู่นั้น ส่วนบนร่างกายก็เหมือนคนกินข้าวปกติทั่วไป แต่ใต้โต๊ะตั้งแต่หัวเข่าลงไปสุดปลายรองเท้า มันเขย่า เหมือนเจ้าที่กำลังเข้าทรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุอันใดกัน ทำไมร่างกายฉันถึงผิดปกติไปจากเดิม ไม่เหมือนตอนกินข้าวตอนเที่ยงเหมือนทุกวัน เมื่อกินไปได้เกือบครึ่งจาน ฉันจึงรวบรวมความกล้าหาญที่มีอยู่ทั้งหมดถามคำถามหนึ่ง ซึ่งเป็นคำถามทั่วๆไปที่คนอื่นเขาใช้กันก็คือ ...มาแค่2คนเหร๋อครับ? ..งี่เง่าฉิบเป๋ง!! เห็นก็เห็นอยู่ว่ามีแค่2คน เมิงจะถามเขาทำไมว่ะ!! ฉันด่าท้อว่าตัวเองในใจ แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ ค่ะ!!... สั้นๆง่ายๆได้ใจความ มันมาพร้อมรอยยิ้ม ตอนที่เธอกำลังจะดูดตีนไก่ ที่ตะเกียบคีบอยู่ ฉันจึงเลิกเซ้าซี้เธอ เกรงว่าก๋ยวเตี๋ยวไก่ในชามจะอืดชื้ด ด้วยคำถามงี่เง่าของฉัน และแล้วก็มาถึงจุดๆหนึ่ง "เวลาอาหารสิ้นสุดลง" ฉันและเธอต้องจากโดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสแบบนี้อีกหรือไม่? แค่ชื่อเธอก็ยังไม่รู้เลย สุดท้ายเธอและเพื่อนก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทางด้านหลังของฉัน ทิ้งไว้เพียงกระดาษทิชชู่ที่มีคราบเช็คปากไว้ข้างชามซากตีนไก่ที่เหลือแต่กระดูก ฉันเหลียวหลังมองดูเธอเดินจากไปอยู่พักหนึ่ง และหันกลับมาซดน้ำซุปจนหมดถ้วย ในใจคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอก็คงหันกลับมามองฉันตอนที่ฉันหันหลังกลับมาแล้ว เหมือนในหนังที่ต่างคนต่างหันกลับมามองกันแต่ไม่มีใครรู้ว่าหันมา ยัง!!แต่มันยังไม่จบเท่านี้...........to be continued(โปรดติดตามตอนต่อไป ซึ่งเสนอเป็นตอนทสุดท้าย) จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:30:45

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ตอนที่ 8  ตอนสุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด ฉันเหลียวหลังมองดูเธอเดินจากไปอยู่พักหนึ่ง และหันกลับมาซดน้ำซุปจนหมดถ้วย ในใจคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอก็คงจะหันกลับมามองฉันตอนที่ฉันหันหลังกลับมาแล้ว เหมือนในหนังที่ต่างคนต่างหันกลับมามองกันแต่ไม่มีใครรู้ว่าหันมา ยัง!!แต่มันยังไม่จบเท่านี้...ข้าวมันไก่มันยังพอ ขอต่อด้วยขนมบัวลอยอีกซักหนึ่งถ้วยละกัน พร้อมกับนมเย็นแก้วบิ๊กไว้ล้างคออีกหนึ่งแก้ว เพื่อให้ภายในร่างกายของฉันมันเต็มไปด้วยน้ำตาล จะได้ทำอะไรหวานๆหรือพูดจาหวานๆ อย่างคนอื่นๆเขา อาจทำให้เธอหันมาสนใจเราได้บ้าง และวิถีชีวิตฉันก็ต้องเปลี่ยนไปนับจากวันนั้น ทุกๆวันตอนพักเที่ยงฉันจะลงมาดักรอเธอที่โรงอาหารแห่งนี้ ที่โต๊ะตัวเดิมเก้าอี้นั่งตัวเดิม แต่คราวนี้ฉันเปลี่ยนจากข้าวมันไก่ร้านเดิม เป็นบะหมี่ก๋วยเตี๋ยวไก่มะระร้านที่เธอซื้อกินบ้าง ด้วยความอยากลองชิมรสชาติตีนไก่ตุ๋นเปื่อยๆ เลือดก้อนโต พร้อมเนื้อไก่ฉีกที่มีอยู่ในชาม แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบครึ่งชั่วโมง บะหมี่ไก่ตอนนี้มันก็กลายเป็นน้ำต้มจับฉ่ายที่เหลือแต่เศษกระดูกทั้งส่วนข้อ ส่วนขา ไม่หลงเหลือว่าเคยเป็นก๋วยเตี๋ยวอยู่เลย และไม่มี..วี่แววของเธอในโรงอาหารแห่งนี้ เฮ้อออออ!!!....ซี๊ดดดดดดดด...ฉันถอนหายใจออกเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากและหายใจเข้าพร้อมเสียงซี๊ดดดดด..เพราะรสเผ็ดของพริกป่นที่ฉันปรุงในก๋วยเตี๋ยวชามนั้น ฉันลุกออกจากโต๊ะนั้นด้วยความหมดหวังที่จะได้เจอเธออีก "เดินหลังงอคอตกมือทั้งสองข้างห้อยย้อยเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรงออกมาจากสถานที่แห่งนั้น" สิ่งที่ฉันจินตนาการนั้นคือ ตัวเองค่อยๆเดินไปอย่างเชื่องช้าแบบภาพสโลโมชั่น ส่วนผู้คนรอบๆตัวผ่านไปผ่านมาแบบสปีครวดเร็วเหมือนพระเอกมิวสิควีดีโอ แต่ยังไม่ลืมที่จะแวะซื้อขนมบัวลอยกับนมเย็นแก้วบิ๊กไปกินที่ออฟฟิตเพื่อแก้รสเผ็ดและเพิ่มปริมาณน้ำตาลกับตัวเอง ฉันเป็นเช่นนี้อยู่ทุกๆวันเกือบหนึ่งสัปดาห์ จนกระทั่ง......!!! 12.10 น. 16/5/52 "เข้าระบบ" เป็นมื้อเที่ยงเหมือนทุกวันๆที่ฉันต้องลงไปโรงอาหาร เดินผ่านร้านข้าวมันไก่ ไปร้านก๋วยเตี๋ยวจนป้าขายข้าวมันไก่มองฉันด้วยสายตาแบบค้อนๆ แกคงคิดว่าเมื่อก่อนฉันจะต้องกินข้าวร้านแก แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ไปกินแต่ก๋วยเตี๋ยวอย่างเดียว ไม่เหลียวแลข้าวมันเหมือนแต่ก่อน พี่!!. หมี่..ตีน..คอ..ข้อ ชาม!! เป็นเมนูที่ฉันสั่งในวันนั้นด้วยอารมณ์ที่บ่จอยนัก และฉันก็ได้รับอย่างที่สั่งในเวลาไม่นานนัก ฉันปรุงเครื่องปรุงที่อยู่ตรงหน้าร้านรสชาติเดิมๆที่เคยปรุงคือ น้ำปลา1ช้อน น้ำส้ม1ช้อน พริกป่นช้อนครึ่งและน้ำตาล2ช้อนเพราะยังคงคอนเซ็ปเดิมเรื่องความหวาน ขณะที่ปรุงเสร็จกำลังหันหลังเดินไปที่โต๊ะตัวเดิมนั้น ทันนั้นเอง!! สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้านั้น...ธ..ธ..ธ..เธอ.เธอ เธอครับ!!เธอเอง เธอรอคิวซื้อก๋วยเตี๋ยวอยู่ด้านหลังฉันเอง เธอยิ้มให้ฉันด้วย ฉันดีใจมากมาก พร้อมเอ่ยคำ ส..ส..สวัสดีครับ!! คุณณณณณ....ฉันลากเสียงยาวเพื่อที่หวังจะ...... แอน!!ได้ข้าวรึยัง? ทันใดนั้นเพื่อนซี้เธอคนเดิม เดินเข้ามาหาและถามเธอ และแล้วฉันก็รู้จักชื่อของเธอด้วยความบังเอิญ.."แอน" พระเจ้าเข้าข้างเราแล้ว!! ฉันรู้สึกได้ในตอนนั้น เราร่วมโต๊ะกินข้าวกันอีกครั้ง หลังจากเวลาผ่านไปหลายวัน และวันนี้เองฉันและเธอกินอาหารอย่างเดียวกัน นั้นคือก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ แตกต่างตรงที่เส้น ฉันกินเส้นหมี่ แต่เธอเป็นเส้นบะหมี่แค่นั้นเอง วันนั้นเราได้คุยกันมากกว่าคำว่า มาแค่2คนเหร๋อครับมันเป็นวันแรกที่เราได้คุยกันเป็นบทสนทนา ที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งของชีวิต จากที่เคยอารมณ์เสียตอนแรกกับกลายเป็นความเบิกบานเข้ามาแทน สะเหมือนดอกไม้ได้รับแสงแดดในยามเช้า จนเพื่อนเธอตาร้อนเพราะอาการอิจฉา แต่ดอกไม้นั้นต้องหุบลงโดยทันที เมื่อเธอบอกว่าต้องไปจากที่นี่ในวันพรุ่งนี้ ฉันชะงักและหยุดดูดตีนไก่ในทันที พร้อมยิงคำถามเธอ อ้าว!!..ทำไมล่ะ? สิ่งที่เธอตอบมาฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นเรื่องการงานที่เธอทำ และฉันจะไม่ระลาบระล้วงเธอต่อไป แค่คิดว่าจะทำเช่นไรที่จะได้คุยกันไม่ใช่เฉพาะในโรงอาหารแห่งนี้ เบอร์โทร!!..ใช่แล้ว.ต้องเป็นเบอร์โทรศัพท์ของเธอที่เราต้องพยายามมีไว้คุยกับเธอในครั้งต่อไปให้ได้ แต่วิธีใดล่ะ..? คำถามเกิดขึ้นในใจ จะขอตรงๆก็กลัวเธอคิดว่าเราเป็นพวกโรคจิตคุยกันเจอกันไม่กี่ครั้งจะขอเบอร์ซะแล้ว คิดๆๆๆ..ทำไงก็คิดไม่ออก จนเวลาล่วงเลยผ่านไป เหตุการณ์เหมือนคราวก่อนเป๊ะ!!เธอและเพื่อนก็ลุกขึ้นเดินออกไปทางด้านหลังของฉัน  คร่านี้ฉันจะไม่ยอมนั่งอยู่เฉยๆให้เธอเดินผ่านไป ฉันลุกขึ้นเดินตามเธอไป โดยขึ้นลิฟท์ไปพร้อมกันแต่ไม่มีโอกาสได้ทำสิ่งที่ต้องการ จนลิฟท์ถึงจุดหมายต่างคนต่างแยกกันไปคนละทาง ฉันกระวนกระวายมากในบ่ายวันนั้น เพราะมีโอกาสแค่ไม่กี่ชั่วโมงนี้เท่านั้นเอง ทำยังไงดีหน๋ออออ... ฉันนั่งคุ้นคิดมือกุ้มขมับ จนถึงเวลาเย็น เวลาของว่างที่ฝ่ายของฉันชอบหาอะไรมากินกัน และของกินเล่นเย็นวันนั้นมันก็คือ "ขนมจาก" เป็นของฝากจากหนองมน เมืองชลบุรี ที่พี่ท่านหนึ่งแกไปเที่ยวมาเมื่อสุดสัปดาห์ที่แล้ว ปริ๊ง!!..และฉันก็คิดออกในทันที ฉันขอขนมจากส่วนหนึ่ง เอามาห่อกระดาษหนังสือพิมพ์ให้สวยงามเหมือนเดิม หยิบขนมมาหนึ่งชิ้น ซ่อนกระดาษโน๊ตไว้ด้านใน แล้วเก็บใส่ในห่อเช่นเดิม ฉันขอไม่เอ่ยถึงข้อความในกระดาษนั้น แต่มันไปพร้อมตัวเลข10ตัว ซึ่งเป็นตัวเลขสำคัญที่จะสามารถสื่อสารกันได้ ฉันรีบเดินเอาไปให้เธอที่ทำงาน พร้อมข้าวหลามอีก1บ้อง เมื่อมาถึงจุดหมายเห็นเธอกำลังเก็บสิ่งของบางอย่าง ฉันจึงเรียกเธอมารับถุงขนมจากและบ้องข้าวหลามที่ถือมา เธอรับไปด้วยสีหน้ามึนงง ฉันยิ้มให้และรีบเดินกลับออฟฟิตด้วยความร้อนร่น รออะไรบางอย่างด้วยใจจดใจจ่อ เภาวนาขอให้เธอเห็นกระดาษโน๊ตใบนั้นในเร็ววัน สุดท้ายเวลาผ่านไปไม่นาน smsในมือถือดังขึ้น ฉันดีใจรีบกดเข้าดู "ริงโทนเพลงฮิตรอสายตามใจคุณกด*4999" ฉิบผาย!!..มาทำห่าอะไรตอนนี้ เป็นข้อความเข้าที่ฉันไม่อยากจะเจอ จนอยากขว้างมือถือทิ้งไป ไม่ได้!!..ไม่ได้!!..ถ้าเกิดว่าเธอ...ล่ะ!! .ใจยังนึกเข้าข้างตัวเองอยู่ ฉันนั่งจ้องโทรศัพท์เครื่องนี้อยู่หลายชั่วโมง เวลาผ่านไป..ผ่านไป..แล้วก็ผ่านไป จนถึงเวลาเลิกงาน ทุกอย่างในหัวมืดมิด มองไม่เห็นหนทาง ไฟในออฟฟิตปิดลงตอนทุ่มครึ่ง ฉันยังนั่งอยู่ตรงจุดเดิม แต่สุดท้ายสติฉันก็กลับมายังร่างที่ไร้วิญญาณ ฉันถอดใจหยิบโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋า เก้าออกจากตรงนั้น จุดหมายคือกลับบ้านเหมือนวันปกติที่ผ่านมา และแล้วเมื่อฉันเก้าขึ้นรถสตาร์ทเครื่องยนต์ กระเป๋ากางเกงของฉันสั่นเพราะเครื่องโทรศัพท์ ตอนแรกกะว่าจะไม่สนใจ คงเป็นข้อความขยะทั่วไป เหมือนลางบอกเหตุอะไรซักอย่าง สุดท้ายฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ และสิ่งที่ตาเห็นก็คือข้อความตัวอักษรที่อ่านว่า .... "สวัสดีความรัก หากต้องการเข้าระบบ กรุณากด 1 ยกเลิกกด 2 ส่งมาที่เบอร์ที่ส่งมา จาก คนชอบกินก๋วยเตี๋ยวไก่มะค่ะ"....ฉันยิ้มกลุ้มกลิ่มพร้อมบิดกุญแจดับเครื่องยนต์ไฟส่องหน้ารถดับลง แต่ไฟในใจเริ่มสว่างขึ้น ..แล้วคุณๆคิดว่าฉันจะกดอะไรกลับไปหาเธอในตอนนั้น..? จบบริบูรณ์ ....สวัสดี!!!! (มีต่อ...ภาคผนวก) แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 19:59:06 จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:42:08

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่อง ครอบครัวของฉัน (เป็นของขวัญให้เธอ) ภาคผนวก หลายคนอาจจะคิดว่าฉันกด 1 และส่งข้อความไปหาเธอ เพื่อเข้าระบบความรัก "แต่ที่จริงแล้วฉันกดตัวเลข 8" และส่งไปให้เธอ ตามเบอร์ที่ส่งข้อความมาในครั้งแรก ต่อมาไม่นานก็มีข้อความกับมาว่า "ทำไมถึง 8" ฉันจึงกดโทรไปที่เบอร์ต้นทางของข้อความเพื่ออธิบายตัวเลข 8 ตุ๊ดดดดด.....ตุ๊ดดดดดด....ฮาโหลค่ะ!!..ใช่แล้วครับนั้นคือเสียงของเธอ.. ฉันจำเสียงของเธอได้ง่ายมากกว่าเบอร์โทรศัพท์ของตัวเอง ฉันเริ่มอธิบายตัวเลข8ให้เธอได้ฟังว่าตัวเลข1-9โดยไม่นับเลข0 มีเลข8เท่านั้นที่เขียนแล้วไม่มีจุดจบ มันจะหมุนไขว้คล้องกันอยู่อย่างงี้ตลอดไปเหมือน....... ตอนนั้นเราคุยกันนานนนนนน....ถึงนานมาก จนลานจอดรถที่รถของฉันจอดอยู่เหลือเพียงรถฉันแค่คันเดียว ฉันพูดอยู่กับโทรศัพท์มือถือยิ้มและหัวเราะภายในรถคนเดียวคล้ายคนบ้า จนลืมเวลากลับบ้านไปให้ทันร้านป้าแป๋วปิด แต่ทุกอย่างตอนนั้นมันไม่มีอะไรสำคัญแล้วสำหรับฉัน นอกจาก.............credit by Chaiurob อ้อ!!..เกือบลืมบอกไป วันที่ฉันเจอเธอในลิฟท์(ตอนที่ 4) สิ่งที่เธอถือมาด้วยนั้น มันไม่ใช่ถุงแกงหรือต้มซุปอย่างที่ฉันเข้าใจ แต่มันเป็นถุงก๋วยเตี๋ยวไก่มะระที่เธอชอบกินนั้นเอง!!...ครับ จากคุณ : ชายยุโรป เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 55 19:45:23