กับดักรักสองโลก 5.

.

.


5.


อาหารฟาสต์ฟู้ดประเภทจานด่วนสั่งปุ๊บได้ปั๊บดังใจหวังคงหาได้ไม่ยากนักยังเขตเมืองละแวกนี้ และที่สำคัญมันคงเป็นเรื่องดีในกรณีเร่งรีบประมาณทุกนาทีมีค่าราวกับทองคำสมบัติล้ำค่า กันยวัฒน์เดินดุ่มๆ ออกจากร้านขายแฮมเบอร์เกอร์เมื่อเขาจงใจจ่ายเงินซื้อติดไม้ติดมือกลับไปเป็นอาหารมื้อแรกของวันเพื่อประทังความหิวโหยที่กัดกร่อนกระเพาะจนไส้แทบขาดออกจากกันเสียให้ได้ ทว่าภารกิจหน้าที่ยังไม่บรรลุเป้าหมายจึงต้องยอมฝืนทนให้ท้องร้องเรียกอาหารต่อเวลาหิวโหยอีกซักหน่อย


เกิดมาเป็นบุรุษมาดเท่ทั้งทีไม่เคยต้องลำบากตรากตรำตระเวนหาซื้อเสื้อผ้าให้กับอิสตรีแม้ซักครั้งในชีวิต ขนาดขึ้นชื่อว่ามารดาบังเกิดเกล้าต้องทดแทนบุญคุณ เคยเสียที่ไหน มีแค่สร้างคุณงามความดีไม่ทำให้ท่านต้องเดือดเนื้อร้อนใจนับว่าดีที่สุดแล้วสำหรับเขา


แต่นี่จะบ้ากันไปใหญ่ ต้องมาเดินบุกห้างสรรพสินค้า ฝ่าร้านเสื้อผ้าชั้นนำมองหาชุดประดับประดาร่างกายให้เงือกพราย ยิ่งคิดยิ่งขัดใจพิลึก แต่ถึงอย่างไรมานึกบ่นเวลานี้คงสายไป ในเมื่อยอมลงทุนทุ่มเงินเพื่อนำเจ้าหล่อนมาครอบครองไว้คงต้องดูแลกันต่อไปเสมือนหน้าที่รับผิดชอบ กับสิ่งไม่เคยทำก็ได้ทำคงไม่เสียชาติเกิดก็คราวนี้


เสื้อยืดตัวโคล่งกับกางเกงยีนส์ขาสั้นตามสมัยนิยมถูกหยิบยกสำรวจ ขนาดสัดส่วนคงจะสวมใส่ได้กับร่างเล็กบอบบางของนีลาน่าสบายๆ หากความจำในความคิดยังจับภาพได้ติดตา


“ต้องการหาเสื้อผ้าให้ผู้หญิงหรือคะคุณผู้ชาย ไม่ทราบว่าเธอใส่กางเกงยีนส์ไซส์อะไรคะ”


“เอ่อ..”


กันยวัฒน์ยืนงงเป็นไก่ตาแตก ความจำที่สร้างเป็นเพียงการมโนภาพขึ้นเองทั้งนั้น คงระบุไม่ได้ชัดเจนว่ารูปร่างแบบนีลาน่านั้นเรียกเป็นไซส์จำเพาะอะไร ที่หยิบจับเหตุเพราะโปรดปรานส่วนตัวก็เท่านั้น


“ถ้าไม่ทราบขนาดลองดูเป็นชุดกระโปรงน่ารักๆ ดีไหมคะ แบบใหม่ๆ เข้ามาเยอะเลยค่ะ”


มือแข็งแรงปล่อยเสื้อผ้าทิ้งทันควัน ความคิดต้องชะงักงัน พนักงานขายคงรู้ถึงความต้องการและรู้ใจผู้หญิงด้วยกันดีกว่าเขาอย่างแน่นอน และอีกอย่างที่ลืมนึกถึงไปเสียสนิท ในเมื่อนีลาน่ามีสิทธิ์ตลอดเวลาที่สองขาเรียวจะกลับเปลี่ยนเป็นหางงดงาม กางเกงคงไม่เหมาะสม กันยวัฒน์ตัดสินใจเดินตามพนักงานเสนอสินค้าเพื่อเลือกหาสิ่งของที่ต้องการ


“เอาทั้งหมดนี่ละครับ คิดว่าคงใส่ได้ ช่วยใส่ถุงให้ด้วยครับ”


ใช้เวลาเลือกสรรอยู่พักใหญ่เขาจึงได้ชุดกระโปรงสีหวานสดใสให้กับสมบัติในครอบครองบรรลุตามวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้แต่แรก สายตาพลางกวาดมองไปรอบๆ อีกครั้งคล้ายลืมอะไรไปบางอย่าง พลันหางตามองเห็นสิ่งที่นึกขึ้นมาได้พอดิบพอดี


“สนใจชุดชั้นในด้วยหรือเปล่าคะ”


คำถามส่งตรงพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อพนักงานขายยื่นถุงสัมภาระที่จับจ่ายค่าสินค้าเป็นที่เรียบร้อย ทำเอากันยวัฒน์ยืนนิ่งอึ้งถึงกับพูดอะไรไม่ออกซักประโยค รับรู้ถึงสัมผัสความอุ่นวิ่งผ่านบนใบหน้าเล็กน้อย ก่อนพยักหน้ารับแล้วจัดแจงให้พนักงานสาวคนเดิมดำเนินการเลือกหาให้เสร็จสรรพ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ชายอกสามศอก ให้ไปยืนเลือกซื้อของส่วนตัวหญิงสาว ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาคงได้กล่าวหาว่าเขาลามกหรือเข้าข่ายโรคจิตอนาจารเป็นแน่  


++++


ประตูห้องบานใหญ่คุ้นตาซึ่งเห็นจนเคยชิน ถูกเปิดออกอย่างง่ายดายเมื่อผ่านการไขกุญแจปลดล็อค บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ค่อยๆ ก้าวเดินเข้าด้านในและผลักประตูให้ปิดสนิทลงช้าๆ ราวหัวขโมยย่องเบาแอบลักลอบเข้ามา ภาพเบื้องหน้าเมื่อเอี้ยวกายมองเห็นคือหญิงสาวร่างบางกำลังง่วนอยู่กับการหัดเดินที่เริ่มจะทำได้คล่องแคล่วขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มหวานๆ ระบายบนใบหน้าสดใสจนน่าหลงใหลกับสายตาคนมองตาม


“ว่าไงเงือกน้อย ไอ้กันย์เพื่อนผมล่ะ”


นีลาน่าตวัดสายตาตามเสียงทักทาย เกิดอาการไม่คุ้นเคยรีบกระโจนหลบยังหลังโซฟาหาเกาะกำบังรวดเร็ว จ้องมองยังมนุษย์แปลกตาอย่างหวาดระแวง


“เฮ้! ใจเย็น ไม่ต้องกลัวครับ จำผมไม่ได้เหรอ”


พรายสาวทำท่าครุ่นคิดชั่วครู่จดจ้องบุคคลเบื้องหน้าอย่างไม่ละสายตา ความคลับคล้ายคลับคลาเลือนรางเยี่ยมเยือนในความจำ ภาพมนุษย์ร่างสูงเคยพบเจอเมื่อครั้งถูกจับให้อยู่ภายในกรอบกระจกใสก็ปรากฏชัดเจน แต่ถึงแม้จะเคยเห็นหน้าค่าตากันมาบ้าง หากยังห่างไกลคำว่าคุ้นเคยอยู่ดี คงต้องขอเวลาปรับความรู้สึกอีกซักระยะคงได้ใช้คำว่าชิน เวลานี้ทั้งมนุษย์ทั้งเงือกพรายต่างแสดงความหวาดระแวงใส่กัน ต่างฝ่ายต่างกลัวการโดนทำร้ายรังแก  


‘เอาไงดีว่ะ ไอ้เพื่อนเวรก็หายหัว’ คำต่อว่าต่อขานผุดดังในความคิด บุรุษหนุ่มได้แต่ยืนปวดขมับหาหนทางขจัดความเงียบที่กำลังมาคุรุนแรง ภาษาจะใช้สื่อสารกับนางตรงหน้ายังไม่รู้ด้วยวิธีใดจึงจะเจรจากันได้รู้เรื่อง เวลานี้แค่เริ่มต้นสร้างบทสนทนากับหญิงสาวทำไมช่างยากเย็นแสนเข็ญ ต้องมายืนเป็นทุกข์เพียงเพราะสายตาแวววาวที่จ้องอย่างระแวดระวังไม่กระพริบ ส่งตรงมาพาคำพูดหล่นหายสิ้นจากลำคอ


“เอ่อ.. คือ.. ผมว่า..”


“...”


“เราสองคน.. มานั่งคุยกันก่อนดีกว่า.. นะครับ”


นีลาน่ายังคงจ้องบุรุษเบื้องหน้าอย่างไร้ความเชื่อใจ ถึงท่าทางจะดูสุภาพใจดี แต่นางยังคงหวาดหวั่นเกรงว่าเขาจะเป็นมนุษย์ใจเหี้ยมที่ดักจับนางมาให้ต้องเจอกับสถานการณ์ไม่คุ้นเคย จู่ๆ ความรู้สึกแปลกๆ ค่อยๆ คืบคลานเกาะกุมขาเรียวเล็ก ถึงแม้ความอดทนของนีลาน่าจะยิ่งใหญ่เพียงใดแต่อวัยวะแปลกใหม่คงไม่ทนเท่าจิตใจแข็งแกร่ง เรี่ยวแรงเริ่มหดหายไปกับการใช้กำลังหัดเดินเมื่อครู่ บวกกับเวลาที่ใช้ยาวนานเกินไปสำหรับการยืนตั้งท่าหลบบุคคลแปลกหน้าทำให้หมดแรง ขาอ่อนยวบทรุดกายลงกองกับพื้นอย่างไม่ตั้งใจ


“อ้าวคุณ!!”


บุรุษหนุ่มรีบรุดเดินยังหลังโซฟาเกาะกำบังเมื่อเห็นนีลาน่าวูบลงกองอยู่กับพื้นห้อง เพื่อสำรวจดูอาการว่านางยังอยู่รอดปลอดภัยดีหรือไม่


“เป็นไงบ้างครับ”


นีลาน่าขยับร่างถอยหนีอย่างหวาดหวั่น ไม่ปลอดภัย


“อย่ากลัวผมเลย ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่ารับรองได้”


สายตาแน่วแน่จ้องมองยังหญิงสาวเบื้องหน้า สร้างความมั่นใจว่าสำหรับเขาเป็นมิตรไม่เคยคิดร้ายใดๆ ต่อนางเลยแม้แต่น้อย นีลาน่าเริ่มดูอ่อนลงจากความเกรงกลัว มือยาวค่อยๆ เคลื่อนจับข้อเท้าอย่างเบาแรง จากการคาดเดาคงเกี่ยวกับขาเรียวคู่นี้ที่ดูจะมีปัญหา หน้าที่บีบนวดลดอาการเหน็บชาเริ่มต้น บุรุษผู้นี้ดูท่าทางไว้ใจได้เพราะดูมีน้ำใจดี จิตใจงามแก่นางผู้ซึ่งไม่เคยรู้จักมักคุ้นและที่สำคัญมาจากต่างแดนโลกอีกด้วย นีลาน่าได้แต่ครุ่นคิดในใจ


“เมื่อกี้ผมเห็นคุณกำลังหัดเดินอยู่ ใช่ไหมครับ”


นีลาน่าพยักหน้ารับเบาๆ เป็นการส่งคำตอบ


“เอ๊ะ! พยักหน้าอย่างนี้แสดงว่าคุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ไหมครับ ดีจัง ผมก็กังวลอยู่ว่าจะคุยกับคุณแบบไหน”


“ขาเราเป็นอะไร..”


คำถามซื่อๆ มาพร้อมเสียงใสๆ พาคนฟังหลุดหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว ขนาดขาเป็นอวัยวะส่วนตัวนางยังถามได้หน้าตาเฉย ส่งตากลมโตกลิ้งไปมาให้เห็นแววไร้เดียงสา


“แล้วตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างล่ะครับ”


“ไม่รู้สึก ขยับไม่ได้ คล้ายไม่มีชีวิต”


ประโยคหวั่นใจสร้างเสียงหัวเราะร่าให้กับผู้ช่วยเหลือเป็นอย่างมาก ไม่คิดเลยเงือกพรายจะมีอารมณ์ขบขันได้ถึงเพียงนี้ นี่ถ้าไม่ติดเป็นสมบัติของเพื่อนสนิทมีหวังเขาคงหอบหิ้วกลับไปเลี้ยงดู คลายความเงียบเหงาไว้เสียเอง


“อาการแบบนี้เขาเรียกเหน็บชา”


เปลือกตากระพริบปริบๆ จดจำความรู้ที่ได้รับเพิ่มเติม มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองไม่นานก็ได้รับรู้หลายสิ่งที่ไม่เคยรู้ และควรอย่างยิ่งที่ต้องเรียนรู้


“เจ้าเป็นสหายกับมนุษย์บุรุษโลกันต์งั้นหรือ”


เสียงหัวเราะพุ่งพรวดอีกครั้งอย่างอดกลั้น เมื่อนึกได้ว่าชื่อเพื่อนสนิทถูกเปลี่ยนให้โดยพรายสาวเจ้าเสน่ห์


“นี่คุณเปลี่ยนชื่อให้เพื่อนผมเสร็จสรรพแถมเท่อีกต่างหาก ไอ้กันย์มันคงชอบนะ”


นีลาน่าได้แต่มองตามวงหน้าคมสันที่วาดยิ้มระบายขึ้น สร้างความรู้สึกเป็นกันเองให้นางไม่ต้องพะวงอึดอัดอีกต่อไป กลับบางอย่างเคยคิดว่าน่ากลัวตามข่าวลือที่ได้รับรู้มา ความจริงแล้วพอได้สัมผัสใกล้ชิดกลับไม่น่ากลัวเสมอไป ดังมนุษย์บุรุษสองนายที่เพิ่งได้รู้จักและเจอะเจอ


“ว่าแต่คุณอยู่ที่นี่ เป็นไงบ้างครับ เริ่มคุ้นเคยหรือยัง”


คำตอบที่ได้รับมีเพียงสายตาละห้อยพร้อมส่ายหน้าเบาๆ เท่านั้น


“เอางี้ครับ วันนี้ผมพอมีเวลานิดหน่อย จะพาคุณไปเปิดหูเปิดตาเดินดูบรรยากาศข้างล่างดีไหม”


“สหายเจ้าสั่งห้ามไม่ให้เราออกไปไหน”


“ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวผมจัดการมันให้เอง”


นีลาน่าลังเลชั่วครู่ แต่ความต้องการหนักหนากว่าปฎิบัติตามคำสั่ง ขนาดกฏเมืองนางยังกล้าหาญแหกคอกได้ นับภาษาอะไรกับเสียงห้ามปรามของบุรุษแปลกหน้าที่เพิ่งคุ้นเคยได้ไม่นาน ร่างบอบบางพยายามประคองตนเองลุกขึ้นโดยมีมือแข็งแรงช่วงพยุงอย่างเต็มใจ หนึ่งมนุษย์หนึ่งพรายพากันเยื้องย่างออกจากห้องพักปล่อยให้ความว่างเปล่าเข้าครอบครองเต็มพื้นที่


++++


ความรู้สึกสูญเสีย หดหู่ เศร้าหมอง ยังคงคละคลุ้งทั่วท้องมหาสมุทร หลายราตรีแล้วที่นีลาน่าถูกลักพาหายไปจากแดนบาดาลแห่งนี้ พรายหลายตนยังคงง่วนหาวิธีติดตาม ดูอย่างไรก็เหมือนจนมุมไร้ทางออก แม้แต่ไตรตรอนยังหมดวิธีจัดการกับเรื่องที่ทุกข์ใจเวลานี้


“ท่านควรให้ข้าขึ้นเหนือน้ำ เพื่อตามหานีลาน่า”


“แดนมนุษย์กว้างใหญ่นัก เจ้าจะคลำทางตามหาอย่างไรไฮโรเทน”


พรายบุรุษนิ่งอึ้ง หาหนทาง ค้นความคิด เพื่อติดตามว่าที่เจ้าสาวที่หายสาบสูญอย่างไร้ร่องรอย เขาเข้าใจดีว่าตามหานีลาน่ายากเทียบเท่างมเข็มในมหาสมุทรกว้างใหญ่ ความหวังจะเจอพรายสาวแทบไม่มีให้เห็น แต่คงไม่อาจละทิ้งความตั้งใจ เนื่องจากเวลานี้ความร้อนรนแผดเผาจิตใจจนไฟลุกโชน


“ถ้าข้าจะลองซักตั้ง ท่านเห็นเช่นไร ท่านไตรตรอน”


พรายเฒ่าชั่งใจ ถ่วงน้ำหนัก จริงๆ แล้วส่วนหนึ่งอยากออกตามหาบุตรสาวแทบขาดใจ แต่อีกใจรู้ว่าเสียเวลาเปล่า และหนทางเบื้องหน้าไม่อาจคาดเดา ถึงแม้ไฮโรเทนจะเก่งกาจสักเพียงใดยังเมืองบาดาลแห่งนี้ แต่อีกแดนโลกคงยากต่อการปรับตัว ไตรตรอนไม่อยากเสี่ยงปล่อยให้พรายบุรุษในปกครองทำตามแต่ใจดื้อรั้น ไม่ห่วงบุคคลเบื้องหลัง


“ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงนีลาน่าลูกสาวข้าไม่น้อยไปกว่ากันซักเท่าใด แต่เวลานี้สิ่งที่เจ้าควรตระหนักถึงคือชื่อเสียงเกียรติยศวงตระกูลเจ้า งานมงคลสมรสคงจะร้างไม่ได้เมื่อถูกกำหนดไว้แล้ว ข้าอยากให้เจ้าไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง ถึงอย่างไรอียาน่าก็พร้อมเป็นตัวแทนนีลาน่า และข้าอยากให้เจ้าด่วนตัดสินใจเร็วไว ที่สำคัญควรคิดถึงหน้าตาพ่อแม่เจ้าให้มากๆ ไฮโรเทน”


ไตรตรอนตีจากไป ทิ้งปัญหาและประโยคสนทนาหนักอกไว้เบื้องหลัง สุดท้ายไฮโรเทนคงต้องเลือกซักหนทางที่เหมาะสมเพื่อตนเองและบุคคลรอบข้าง รอยยิ้มแห่งความปลื้มปิติเตรียมคว้าชัยชนะแค่เอื้อม หลบมองอยู่ห่างๆ อียาน่าได้แต่เฝ้ารอความสำเร็จที่กำลังจะเดินทางมาถึง


++++


สัมภาระข้าวของถูกหอบหิ้วพะรุงพะรัง อันประกอบด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ สิ่งของเครื่องใช้จำเป็น พร้อมทั้งอาหารประทังชีวิตที่เวลานี้เริ่มหิวโหยจนตาลาย กันยวัฒน์ส่งยิ้มทักทายหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ยืนตัวตรงทำความเคารพแขกผู้ใช้บริการของโรงแรมด้วยความเคยชินระหว่างเดินตรงยังลิฟต์บริเวณล๊อบบี้กว้างขว้าง


สองเท้าก้าวฉับๆ  หยุดยืนเบื้องหน้าประตูห้องพักเมื่อลิฟต์เดินทางถึงชั้นที่อาศัย ในใจหวนคิดถึงหญิงงามผู้อยู่ด้านหลังประตูบานใหญ่ ไม่รู้เวลานี้จะเป็นเช่นไรบ้าง และทุกสิ่งทุกอย่างที่บรรจงสรรหาจะใช้ได้หรือไม่สำหรับนาง กันยวัฒน์ไม่รอช้าเปิดประตูออกกว้างหวังขอดูผลงานที่เคยสอนสั่งไว้


ทว่าเหลียวมองทางไหนไม่เจอแม้สิ่งมีชีวิตใดๆ นอกจากความว่างเปล่า ใจล่วงหายลงตาตุ่ม สมบัติส่วนตัวของเขาล่องหนยังที่แห่งใดถึงไม่มีปรากฏให้เห็นแก่สายตา


กันยวัฒน์รีบเร่งสาวเท้าก้าวเข้าด้านในห้องพักด้วยใจตุ่มๆ ต่อมๆ จัดแจงวางสิ่งของในมือลงยังโซฟาซึ่งเคยเป็นที่พักหลับนอนของเงือกพรายนีลาน่า แต่เวลานี้นางสูญหายไร้ตัวตน รอบบริเวณห้องถูกสายตาคมกริบตรวจสอบทุกซอกมุมไม่เห็นแม้แต่เงาพรายสาวที่ตามหา นี่นางกล้าดีอย่างไรถึงขัดคำสั่ง อวดดี ไร้การเชื่อฟัง จนเสียการควบคุมเช่นนี้ แค่สอนให้หัดเดินเป็นหน่อยริอาจปีกกล้าขาแข็ง ตามตัวเจอเมื่อไรคงได้เห็นดีกันซักตั้ง ไม่รอช้าเขารีบเดินออกตามหายังรอบบริเวณโรงแรมทันที


“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเห็นผู้หญิงผมยาวระดับเอว ตัวเล็กๆ ขาวๆ เดินป่วนเปี้ยนแถวนี้บ้างไหมครับ”


น้ำเสียงกระตือรือร้น ถามไถ่ยังพนักงานต้อนรับที่ยืนให้บริการอยู่ด้านหน้าบริเวณล๊อบบี้หรูหรา สายตากวาดมองไปรอบๆ สอดส่องหานีลาน่าอย่างร้อนใจ ไม่ทันไรก็ทำเอาปวดสมอง ทั้งหิวโหย ทั้งโกรธเคือง อีกไม่นานเขาคงได้กลายร่างเป็นยักษ์เป็นมารก็งานนี้


“ดิฉันเห็นเธอเดินไปทางสระว่ายน้ำของโรงแรมกับผู้ชายอีกคนนะคะ”


“โอเค ขอบคุณครับ”


ความเคลือบแคลงสงสัยพาใจจดจ่อ นำร่างกายตรงดิ่งยังที่หมายอย่างไม่รอช้า ขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงนิสัยคงไม่ต่างกันซักเท่าไรไม่ว่าจะมนุษย์หรือเงือกพราย ชายใดหมายเข้าใกล้เป็นต้องเล่นด้วยไปเสียทุกราย กันยวัฒน์ได้แต่แค่นยิ้มเยือกเย็น เหยียดหยามความคิดของสตรีที่เขาไม่ควรไว้ใจไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ตาม


สระว่ายน้ำขนาดใหญ่มีของเหลวกระเพื่อมเคลื่อนไหวอยู่ภายในพื้นที่กรอบสี่เหลี่ยมทรงจตุรัส นีลาน่าเบิกตากลมโตจ้องมองลงไปในน้ำสีฟ้าใส นึกถึงเมืองบาดาลขึ้นมาจับใจ ภาพนางเคยเวียนว่ายผลุบๆ โผล่ๆ ในท้องน้ำแสนจะสุขล้ำปรากฏในความทรงจำ เวลานี้ไม่อาจเป็นเช่นอดีตได้อีกแล้ว


พรายสาวยืนเหม่อลอยคิดฝัน หากย้อนเวลากลับไปได้นางคงไม่ก่อเรื่องวุ่นวายให้ทุกสิ่งต้องลงเอยเช่นนี้ ร่างบางย่อกายอยากสัมผัสรับความละมุนของพื้นน้ำ


“ผมบอกไม่ให้คุณออกจากห้องไง!”


น้ำเสียงดุดันตวาดอารมณ์ใส่ พร้อมแรงกระชากแขนทำให้นีลาน่าเซถลาตามรอยดึงเกือบทรงตัวยืนไม่อยู่ เหลียวสายตากลมกลิ้งแฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่นมองยังผู้ซึ่งแผ่รังสีอำมหิตฟุ้งรอบบริเวณ


“เรา..”


“ไม่ต้องแก้ตัว! นี่คุณขัดคำสั่งผมชัดๆ”


ความโมโหเดือดดาลก่อตัวเป็นมรสุมพัดผ่านในอารมณ์ความคิด ทำให้นีลาน่ายับยั้งการตอบโต้ เวลานี้คงไม่เหมาะจริงๆ ที่นางจะหาเหตุผลใดๆ มาอธิบายให้เขาฟัง


“...”


“นี่ผมสอนให้คุณเดินเป็นหน่อยก็คิดหนีแล้วว่างั้น”


กันยวัฒน์ยังคงระเบิดอารมณ์ใส่ต่อเนื่อง เขาคงยอมเสียไม่ได้หากจะชวดเงินหมื่นไปฟรีๆ โดยสมบัติชิ้นนี้เป็นฝ่ายเดินหนีตีจากไปเอง


“เราไม่เคยคิดหนีเจ้า..”


เอาแต่โวยวายขึ้นเสียง มนุษย์โลกนี่ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี จะอธิบายด้วยเหตุผลดีๆ กลับกลายเป็นแก้ตัวหาข้ออ้าง นีลาน่าสะบัดสายตาหันหนีทางอื่นอย่างขัดใจเล็กๆ พยายามขัดขืนแรงบีบที่เวลานี้สร้างความเจ็บปวดตามรอยกดด้วยอารมณ์เหวี่ยงของมนุษย์บุรุษไม่มีเหตุผล


“ชาตินี้ถ้าผมไม่คิดปล่อยคุณไปไหน คุณอย่างหวังว่าจะได้หนีหายไปจากผมจำไว้นะคุณเงือกน้อย”


“ไอ้กันย์โว้ย! ข้าเอาเจ้านี่มาฝาก!”


“เฮ้ย!!”


ตูม!!


พื้นน้ำถูกแทรกซึมเมื่อมีบางสิ่งบางอย่างตกกระแทกจนเกิดเสียงดังลั่น มวลน้ำกระเซ็นแตกกระจายเป็นฟองคลื่น เสียงหัวเราะชอบอกชอบใจตามมาติดๆ ไม่เคยคิดฝันจะได้เห็นความหวาดผวาของสุภาพบุรุษอกสามศอกเป็นเรื่องตลกขบขันเพียงนี้ ช่างน่าอับอายเสียชื่อเสียงลูกผู้ชายด้วยกัน


“นีลาน่า ผมจัดการมันให้แล้วนะครับ”


พรายสาวมองตามยังร่างสูงที่ลอยคออยู่ในน้ำ เกิดอดขำเสียไม่ได้ มนุษย์อะไรตัวใหญ่อย่างกับยักษากลับกลัวสิ่งมีชีวิตตัวเล็กกระจ้อยหร่อยกว่าหลายสิบเท่า รอยยิ้มหวานๆ ผุดบนใบหน้าสดใส แค้นนี้ได้ชำระสูญสิ้น


“ไอ้แฟรงค์!! ไอ้เวร!! ไอ้เพื่อนชั่ว!! รู้ว่าข้าไม่ถูกกับมัน ดันเอามาหลอกซะได้ ไอ้บ้าเอ้ย!!”


เสียงสบถด่าทอดังไม่ขาดสาย กันยวัฒน์รู้สึกเสียหน้าอย่างถึงที่สุด สิ่งที่เขาเกลียดกลัวเป็นไหนๆ ชาตินี้ไม่ขอเข้าใกล้คือแมวทุกชนิดทุกสายพันธุ์ ยิ่งห่างไกลได้เท่าไรยิ่งดี


“ไอ้กันย์ เมื่อไหร่เอ็งจะเลิกกลัวเจ้าเหมียวน้อยซะทีว่ะ แค่นี้ถึงกับหนีลงน้ำเลยเหรอ”


“ไม่ได้หนี!! แค่ตกใจตั้งตัวไม่ทัน เล่นโผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง อย่าให้ข้าเอาคืนนะ ไอ้แฟรงค์!!”


น้ำเสียงดุดัน คาดโทษเพื่อนสนิท พลางค่อยๆ เคลื่อนย้ายพาตนเองขึ้นพ้นจากน้ำ เปียกโชกไปทั่วร่างกาย


“ช่วยไม่ได้ เอ็งอยากต่อว่านีลาน่าทำไม เห็นแล้วทนไม่ได้จริงๆ ว่ะ ข้าเป็นคนพาเขาลงมาเองล่ะ เอาน่าอย่าโกรธไปเลย เรื่องแค่นี้”


เรื่องแค่นี้สำหรับคนจงใจกลั่นแกล้ง กับเรื่องแค่นี้ของคนถูกแกล้งมันช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว ทั้งแค้น ทั้งเจ็บใจ ไหนจะหวาดผวา เสียหน้า สารพัดความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามา เวลานี้ความอับอายแทรกซึมความรู้สึก ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายโดนลบสิ้นแล้วดังเสือสิ้นลาย กันยวัฒย์เดินตัวปลิวด้วยอารมณ์คุกรุ่นพร้อมหยดน้ำที่เกาะกายร่วงหล่นเป็นทาง หนีหายขึ้นห้องพัก


“ไอ้กันย์มันกลัวเจ้านี่มากๆ”


นีลาน่าละลายสายตาจากบุคคลผู้เดินลับจาก พร้อมหันเหความสนใจยังสิ่งมีชีวิตสี่ขา ที่หน้าตาประหลาดขนปุยรุงรัง แต่ช่างน่ารักน่าเอ็นดูเป็นไหนๆ นางเอื้อมมือหยิบอุ้มสัตว์โลกไว้แนบอก


“เจ้านี่ คือสิ่งใด”


“แมว.. ที่นี่เรียกมันว่าแมว เป็นสัตว์เลี้ยง”


“แมวน้ำ?”


“ไม่ใช่แมวน้ำ นี่แมวเฉยๆ มันอยู่บนบก”


เสียงหัวเราะประสาน พาสนุกสนานขำขัน ทั้งคู่ต่างพากันเดินเยื้องย่างพลางคุยหยอกล้อเล่นกับสัตว์โลกตัวน้อยแสนน่ารักพักใหญ่ ก่อนพากันเดินกลับขึ้นยังด้านบนห้องพักส่วนตัว


“เหตุการณ์เมื่อครู่คงทำให้ สหายเจ้าโกรธเคืองไม่น้อย”


นีลาน่ายังคงรู้สึกกังวลในใจเมื่อหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักอาศัยของผู้เป็นเจ้าถิ่นที่โดนหักหน้าสร้างความอับอายขายหน้า เรื่องที่นางมีส่วนผิดจนโดนกล่าวหาว่าหลบหนีออกจากที่พักยังไม่ทันคลี่คลาย ความฉุนเฉียวโกรธาก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อถูกคู่ซี้คู่เกลอกลั่นแกล้งให้เจ็บใจเล่น


“โอ๊ย คนอย่างไอ้กันย์โกรธใครได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวมันก็หาย คุณอย่ากังวลไปเลย”


ความเงียบบังเกิดเมื่อประตูเปิดออก ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตายังด้านในของห้องพัก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสิ้นกันยวัฒน์ได้แต่นั่งนิ่ง กดรีโมทต์เปิดทีวีเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสิ่งใดๆ รอบกาย


“เห้ย! ไอ้กันย์เอ็งโกรธจริงๆ หรือไงว่ะ”


“เปล่า..”


น้ำเสียงนิ่งเรียบ ดูอารมณ์ยังคุกรุ่นไปด้วยแรงโกรธเคืองไม่ยอมจางหาย สร้างความรู้สึกอึดอัดให้กับบุคคลรอบข้างไม่น้อย ด้วยยังไม่เคยรู้นิสัยธาตุแท้หรือตัวตนจริง นีลาน่าได้แต่รู้สึกผิดในใจ ด้วยนางเองที่ขัดคำสั่งทำให้เรื่องทุกอย่างลงเอยออกมาในรูปแบบนี้ นางได้แต่รู้สึกแย่เพิ่มทวีคูณ จ้องมองใบหน้าคมสันที่แสดงความเฉยชาต่อทุกสิ่งจนดูน่ากลัว


“เลิกงอนซะทีว่ะ แมวน้อยตัวนั้นข้าก็ปล่อยมันไปแล้ว”


“ลองเอามันเข้ามาในห้อง เอ็งได้กลายเป็นศพอยู่ขั้วโลก ไม่ต้องกลับเมืองไทยแน่ไอ้แฟรงค์”


เสียงหัวเราะหึในลำคอ สร้างความรู้สึกสยองให้เพื่อนสนิทอยู่ลึกๆ ถึงอย่างไรคำพูดที่ดูขนหัวลุกมันคงเป็นเพียงอารมณ์ขุ่นเคืองในใจที่ยังไม่เป็นปกติเท่านั้น


“เออ.. เกือบลืมเรื่องสำคัญ”


กันยวัฒน์หันสายตามองตามเพื่อนที่ลดระดับเสียงลงจนแทบกลายเป็นกระซิบกระซาบ ด้วยรู้สึกประหลาดใจเล็กๆ


“เรื่องอะไรที่ว่าสำคัญ”


“พวกเราคงต้องกลับเมืองไทยแล้วล่ะ”


“เพราะ..”


สายตาคมกริบสลดวูบไหว เหตุการณ์ครั้งเก่ากลับมาตามหลอกหลอนเมื่อนึกถึงบางสิ่งที่เขาต้องยอมหนีจากมาเพื่อหลบเลียแผลใจอยู่ที่นี่เวลานี้ ใบหน้าของคนคุ้นเคยขึ้นชื่อว่าคนรักเก่าปรากฏชัดเจน เมื่อไรถึงจะลืมได้เสียทีกับนางฟ้าใจร้าย ที่ทำลายจิตใจแข็งแกร่งจนเสียสูญ ไร้หนทางรักษาเยียวยา


“เอ็งอ่านข้อความในนี้เอาแล้วกันว่ะ”


เครื่องมือสื่อสารขนาดพกพาถูกยื่นส่งตรงหน้า กันยวัฒน์หยิบจับและกดอ่านข้อความเพื่อรับรู้ข้อมูลข่าวสารบางอย่างที่เพื่อนสนิทต้องการบอกเล่า มือไม้สั่นไหว ใจกระตุกเจ็บปวดรุนแรงกะทันหัน กำแพงหนาที่ก่อตัวปิดกั้นความเจ็บปวดเสียใจ เวลานี้มลายสิ้น


“...”


“พรีมกำลังจะหมั้น ข้าว่าเอ็งควรกลับไปนะไอ้กันย์”


โทรศัพท์ถูกเหวี่ยงลงข้างๆ ก่อนลุกยืนเต็มความสูง กันยวัฒน์เดินหลีกหนีหลบเลี่ยงการสนทนาใดๆ หายลับเข้ายังห้องนอนส่วนตัว เสียงถอนใจไล่ตามหลัง บุรุษหนุ่มร่างใหญ่เข้าใจดี เวลานี้จิตใจของเพื่อนสนิทบอบช้ำสาหัสเพียงใด  เพียงเพราะบุคคลอันเป็นที่รักตีจากพร้อมยอมตกเป็นของคนอื่นอย่างเลือดเย็น ไม่มีแม้แต่ความหลังครั้งเก่าให้หวนรำลึกถึงเวลาแห่งความสุขที่เคยคบเคยรักกันมาเนิ่นนานร่วมห้าปีเห็นจะได้ ผู้ชายรักเดียวใจเดียวอย่างกันยวัฒน์คงตรอมใจ ทนทุกข์ทรมานราวตกนรกตายทั้งเป็นเมื่อรับรู้ข่าวคราวการหมั้นหมายของบุคคลผู้ซึ่งยังรักมากจนลืมไม่ลง


นีลาน่าได้แต่นั่งมองเหตุการณ์เบื้องหน้าอย่างเงียบเชียบ มนุษย์บุรุษทั้งสองคงมีปัญหาหนักอกบางอย่างที่นางเองไม่อาจเข้าใจ จึงทำให้ห้องทั้งห้องนิ่งเงียบไร้เสียงเจรจา หนึ่งบุรุษหันหนีตีจาก อีกบุรุษท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจหนักหนาเดินกลับมานั่งยังโซฟารับแขกใกล้ๆ นางพราย


“ผมว่าพวกเราคงต้องเดินทางกันแล้วล่ะครับ”


นีลาน่าได้แต่มองตาปริบๆ ส่งสายตาสงสัยใคร่รู้ตั้งคำถามกลับชัดเจน หรือบุรุษหนุ่มผู้นี้เริ่มมีความเห็นใจอยากส่งให้นางกลับเมืองบาดาลโดยเร็ว


“เจ้าจะพาเรากลับอย่างนั้นหรือ”


“ครับ พากลับบ้าน ผมคงต้องหาทางทำเรื่องการเดินทางอย่างด่วนซะแล้ว”


นีลาน่าระบายยิ้มบางๆ รู้สึกตื่นเต้นดีใจ อีกไม่นานนางคงได้กลับเมืองบาดาลสมใจรอคอยเสียที


“อ้าว.. นี่ของผู้หญิงนิครับ สงสัยไอ้กันย์มันออกไปหามาให้คุณ ดูสิสวยๆ ทั้งนั้นเลย ชอบไหม”


เสื้อผ้าอาภรณ์หลากหลายสีสันถูกจับชูขึ้นสำรวจตรวจตรา และหยิบส่งให้ยังผู้เป็นเจ้าของ ถึงจะทำเป็นใจร้ายเพียงใดแต่บุรุษหนุ่มกลับดีกับนางยิ่ง สรรหาสิ่งสวยงามมาให้ ทำให้นีลาน่ารู้สึกซึ้งน้ำใจอันงดงาม สายตากลมโตส่งตรงยังประตูห้องที่ปิดสนิท มีโอกาสคงต้องหาเวลาขอบอกขอบใจซักครั้ง


++++

โปรดติดตามตอนต่อไป

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 55 18:38:19

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 23:57:44

แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 09:05:10

แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 08:58:54

จากคุณ	: มาโซคิส
เขียนเมื่อ	: 9 พ.ย. 55 07:39:33

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป