ความคิดเห็นที่ 1 จบเจ๊ก็เดินส่ายสะโพกจนสไบสะบัด ไปหาลูกไม้  ท่านเจ้าที่กระพริบตาปริบๆ กับโหมดอารมณ์ของเจ๊รานี ที่เปลี่ยนไวยิ่งกว่า พายุเสียอีก “นี่ หล่อนอย่าเป็นแบบนี้สิ เศร้านานเดี๋ยวสุขภาพจิตย้ำแย่ ไม่สบายต้องไปหาหมอนะ” “หาหมอ หมอผีน่ะหรือเจ๊”  ลูกไม้หัววเราะฝืดๆ “ต๊าย...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ เจ๊ยิ่งแอนตี้คำนี้อยู่ ไม่เอาไม่พูด”  เจ๊รานีจุ๊ปาก “ฉันพูดผิดตรงไหนล่ะเจ๊ ก็ตอนนี้ฉันเป็นผี ก็ต้องไปหาหมอผีสิ จะไปหาหมอที่เป็นหมอคนได้ยังไง จริงไหมจ๊ะเจ๊” เธอพูดติดตลกแต่แววตากลับดูเศร้ายิ่งนัก “ชีวิตฉันนี่มันรันทดยิ่งกว่านางเอกละครหลังข่าวอีกนะเจ๊” “หล่อนอย่าคิดมากเลยนะ...”  แล้วเจ๊รานีก็ปิ้งไอเดียคิดบางอย่างออก  “พูดคำว่าคิดมาก แล้วนึกถึงปาล์มมี่   เอางี้ๆ เดี๋ยวเจ๊ร้องเองเพลงเพราะๆให้ฟังดีมั้ย ” ไม่รอให้ลูกไม้ตอบตกลงเจ๊รานีก็ดีดนิ้วปิ้ง เปลี่ยนชุดสไบของตัวเอง เป็นชุดเลียนแบบนักร้องสาวสุดเซอร์แห่งยุด แต่ชุดก็ยังไม่วายเป็นสีเขียวตามคอนเซ็ป ลูกไม้หันไปมองก็ถึงกับตาค้าง เจ้าที่ทิวาที่ยืนมองอยู่ถึงกับปล่อยกร๊ากออกมา “เจ๊ ทำไมปาล์มมี่ใส่ชุดเขียวขนาดนี้อ้ะ”  ลูกไม้เอ่ยถามกลั้วหัวเราะ “อ้าวก็นี่ไม่ใช่ปาล์มมี่ รามี่ต่างหากล่ะยะ” เจ๊รานี กระแอมกระไอ  “ฮัลโหลเทสๆ” เจ๊รานีเทสเสียใส่ไมค์  “โอเคๆ มิวสิค...เอ้า...วัน ทรู ทรี โก!...  กา ก้า กา ก้า กา กา กา ...จะมัวกังวนกันไปทำไม ปล่อยใจลอยไปให้สุขสบาย  ลืมความวุ่นวาย อยู่กับแร้งอยู่กับกา... อยู่คนเดียวให้มันสบาย ไม่รู้ไม่ชี้ไม่คิดไม่แคร์อะไร  มาคล้องแขนโยกย้าย กะโดดออกมาๆ เต้นกัน...”  เจ๊รานีไม่ยอมเต้นคนเดียวแต่กลับไปดึงแขนให้ลูกไม้ลุกขึ้นมาเต้นด้วย “เอ้า...กา ๆๆๆๆๆ ฮิๆๆๆๆๆ ฮ้าๆๆๆๆๆ วู้ๆๆ... มาทำอะไรให้มันร่าเริง มาทำชีวิตให้มีชีวา In to the sky กระโดดออกมาๆ มาเต้นกัน... what up Yo! มาสนุกกันเร็ว โย่ๆๆ”   แล้วเจ๊รานีก็ทั้งร้องทั้งเต้นอย่างเมามันส์ ลูกไม้คนเดียวยังไม่พอเจ๊ยังไปดึงท่านเจ้าที่ทิวา มาร่วมทีมเต้นกันอย่างสนุกสนานร่าเริง ตอนแรกท่านเจ้าที่ก็อิดออดไม่ยอมมาแต่พอดนตรีมันส์เข้าหน่อยก็โชว์สเต็ปเสียพลิ้วไหว เจ๊รานีคงลืมไปว่าเมื่อกี้ยังงอนกันอยู่ แต่มันก็ทำให้ลูกไม้ลืมความเศร้าไปได้มากเลยทีเดียว เต้นกันอยู่นาน เจ๊รานีแกจะเริ่มหอบเพราะความเหนื่อยหลังจากที่แดนซ์จนกระจายไปหลายเพลง มานั่งพิงพับอยู่ที่ต้นกล้วยอย่างหมดแรง “โอ้ย...เหนื่อยเป็นบ้าเลย...รามี่ ไม่ไหวแล้ว...นี่ ถ้าไม่รักกันจริงเจ๊ไม่ลงทุนขนาดนี้นะเนี่ย ยายลูกล้อ” เจ๊พูดไปหอบไป “เฮ้อ...เจ๊รามี่ของฉัน หมดสภาพเลย...แต่ฉันขอบคุณเจ๊มากนะ ถ้าไม่ได้เจ๊ฉันคงยังเศร้าไม่เลิก” ลูกไม้ช่วยเอาใบตองมาพัดให้ “ว่าแต่ เจ๊โอเคไหมเนี่ย ยาหอมไหม” “ไม่เป็นไรย่ะ เจ๊ยังไม่ต้องพึ่งยาหอม แค่ยาดมก็พอ เจ๊โอเคๆ เจ๊เอาอยู่... ” เจ๊ยกนิ้วโอเค  “แต่หล่อนต้องสู้ๆ ไฟท์ติ้งๆนะ อย่าให้การลงทุนของเจ๊ต้องเจ๊งตั้งแต่เพิ่งจะเริ่มนะ เจ๊เต้นสุดแรงตายเลยนะเมื่อกี้ ” “เขามีแต่สุดแรงเกิดไม่ใช่เหรอเจ๊” “ก็เจ๊ตายแล้วตอนนี้เป็นผี แถมยังสวย และหน้าตาดี อีกด้วย เจ๊ก็ต้องเต้นสุดแรงตายน่ะถูกแล้วย่ะ” เจ๊รานียังมิวายอวยตัวเอง  เธอออดยิ้มให้กับความอารมณ์ดี ของเจ๊รานีไม่ได้  “จ้ะเจ๊ ไฟท์ติ้งๆ ฉันก็จะสู้จนสุดแรงตายเหมือนกัน” “มันต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมกับเป็นศิษย์เอกของเจ๊รานีสุดสวยหน่อย” “จ้า...” ลูกไม้หันไปหาท่านเจ้าที่ “ฉันก็ขอบคุณท่านด้วยนะ ...ไม่ยักรู้ว่าท่านก็เต้นเก่งเหมือนกัน”  เธอแซว แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 18:14:05 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 16:05:10 จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 14:35:56

ความคิดเห็นที่ 2 “ก็...ก็พอได้น่ะ...แต่เรายังไม่ได้ช่วยอะไรเลย มาขอบคุณเราทำไม”  ท่านเจ้าที่กอดอกแก้เก้อ  “เราไปก่อนนะ มีงานต้องทำ” พอพูดจบท่านก็หายวับไปโผล่อยู่ที่ศาลพระภูมิ เจ้าที่ทิวาเผลอยิ้มให้กับทั้งสองตน “เฮ้ย...แล้วเราจะยิ้มทำไมเนี่ย ไม่ได้ๆ เราจะช่วยเหลือไม่ได้ มันผิดกฎของเบื้องบน...”  ท่านเจ้าที่สูดหายใจลึก “เอาล่ะๆ ไปตรวจ GPS หาดวงวิญญาณเร่ร่อนดีกว่า ทำงานๆๆ”  เจ้าที่ทิวาสะบัดศีรษะ ไล่ความคิดที่จะใจอ่อนออกไปจากสมอง “อ้าว...ไปซะแล้ว เจ๊วันนี้ท่านเจ้าที่เขาเป็นอะไรไป” เจ๊รานีเชิดหน้า “เชอะ ไม่รู้ไม่ชี้” “นี่ เจ๊ไปงอนอะไรท่านทิวาเขาอีกเนี่ย” ลูกไม้ถามกลั้วหัวเราะ “ก็เจ๊ อยากให้ท่านทิวาเขาช่วยหล่อน แต่เขาบอกว่าเขาคงช่วยอะไรไม่ได้ คนอะไรไม่มีน้ำใจนักกีฬา ฮ้าไฮ้!  เอาซะเลย” “โถนึกว่าเรื่องอะไร ...เจ๊อย่าไปโกรธท่านทิวาเขาเลยนะ ท่านทิวาเขาคงช่วยอะไรไม่ได้จริงๆนั่นแหล่ะ เพราะเขาก็จะทำผิดกฎ” “ ฮึ ...เจ๊ล่ะเบื่อจริง ไม่รู้จะเคร่งอะไรนัก ไม่รู้จักคำว่าคิดนอกกรอบบ้างรึไง ไม่อารต์เลยอะ วัยรุ่นเซ็ง” เจ๊รานีหน้ามู่ “เอาน่าเจ๊ เจ๊เพิ่งทำให้ฉันหัวเราะได้ แต่กลับมานั่งหน้ายุ่งแทนฉันเนี่ยนะ ไม่ดีมั้งเจ๊ เดี๋ยวแก่เร็วน้า....” เจ๊จับไปที่ใบหน้าของตัวเองในทันทีที่ได้ยินคำว่าแก่  “ฉันชอบเจ๊รามี่ กา กา แบบเมื่อกี้มากว่าน้า...เต้นอีกรอบเอามั้ยจะได้หายเครียด” เจ๊รานียกมือห้าม “โน โน เจ๊ไม่ไหวแล้ว เมื่อกี้เต้นซะใบตองสะเทือนเลื่อนลั่น ขืนเต้นต่อนะ เจ๊ได้เป็นรานีตองเหลืองแน่ๆเลย  เจ๊อยากจะนอนแผ่มันซะตรงนี้ ถ้าไม่ติดว่าเป็นสาวเป็นแซ่ แถมหน้าตาดีเป็นทุนเดิม”  เจ๊ยังมิวายชมตัวเองเหมือนเดิม “แล้วเจ๊คิดว่าฉันควรจะเอายังไงต่อไป”  เธอถามความคิดเห็น “ก็ถ้าหล่อนไม่ยอมให้ นายป้อมสุดหล่อช่วยเนี่ยนะ หล่อนก็ต้องหาคนอื่นช่วยสิ ยายลูกตำลึง” “แล้วใครล่ะเจ๊ ฉันยังนึกไม่ออกเลยนะว่าใครเขาจะมามองเห็นแล้วก็คุยกับฉันได้อีก นอกจากนายป้อมยามสามตานั่นน่ะ ...แล้วทำไมต้องเป็นนายนั่นด้วยก็ไม่รู้ และฉันก็ยังสงสัยไม่หายเลยนะว่านายป้อม อยู่ดีๆจะมามองเห็นพวกเราได้ยังไง” เธอครุ่นคิด “นั่นน่ะสิ...เอ๊ะ! เจ้าที่ทิวาเคยบอกว่า ต้องเป็นคนที่มีจิตผูกพัน”  เจ๊รานีพยายามนึก  “เจ๊นึกออกแล้ว!” “ใครหรือเจ๊?” ลูกไม้ตื่นเต้นไปตามเสียงของเจ๊รานี “ก็น้องหล่อนไง” “ฮะ! เตยเนี่ยนะ?...ไม่ไหวมั้งเจ๊ คราวที่แล้วฉันแค่ไปเข้าฝัน ยังกลัวฉันอย่างกับอะไรดี กำพระแน่ยิ่งกว่ากำเงินซะอีก” เธอเปรียบเทียบ “พูดซะเจ๊เห็นภาพเลย แต่มันก็ต้องลองใหม่สิยะ การทดลองและการตั้งสมมุติฐาน เป็นการเริ่มต้นของการเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ดี ” “มันเกี่ยวอะไรกับนักวิทยาศาสตร์เนี่ยเจ๊” เจ๊ส่ายหน้า “ไม่เกี่ยว เอาน่าๆ เชื่อเจ๊สิ ยายลูกม้า ของแบบนี้มันลองใหม่กันได้” “เจ๊...ฉันเชื่อเจ๊นะ แต่เมื่อไรจะเรียกชื่อฉันถูกเนี่ย...ฉันชื่อลูกไม้”  เธอท้วงเสียงเข้ม เจ๊รานีทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กำลังคิดแผนการเด็ดให้ศิษย์เอกอย่างมุ่งมั่น สายลมโชยเย็น ปลุกให้หญิงสาวตื่นจากการหลับใหล เธอลืมตาขึ้นช้า สิ่งแรกที่เห็นคือต้นหญ้าสีเขียวอ่อนๆ เธอเพิ่งรู้สึกว่าใบหน้าของเธอกำลังนอนซบกับต้นหญ้าอ่อนนุ่มนั้นอยู่ เธอใช้มือดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน และกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบก็เห็นแต่ทุ่งหญ้า ดอกไม้ และท้องฟ้าสีฟ้าสีส้มอมชมพู ที่แสงจากดวงอาทิตย์มาตกกระทบ “เอ๊ะ ที่นี่มันที่ไหน แล้วเรามานอนอยู่นี่ได้ยังไง ก็จำได้ว่านอนอยู่ในห้องนี่นา” เตยหอมเกาหัวแกรกๆ งงเป็นเด็กหลงทาง ที่หาทางกลับบ้านไม่เจอ ไม่เข้าใจว่าตัวเองมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ยังไง ในเมื่อจำได้ว่าเมื่อคืนเธอก็เข้านอนในห้องตามปกติ   จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 14:37:46

ความคิดเห็นที่ 3 “ที่นี่มัน...” เธอแหงนมองต้นจามจุรีต้นใหญ่ ที่กำลังออกดอกสีชมพูสะพรั่งอยู่เต็มต้น  “ที่ที่ พ่อกับแม่ชอบพาเรากับลูกไม้ มานั่งเล่นนี่นา” เตยหอมเดินไปใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่นั้น พยายามมองหาอะไรบางอย่าง เธอค่อยๆดึงเถาว์วัลย์ ที่พันรกอยู่ที่รอบลำต้นนั้นออก  “ใช่ต้นนี้จริงๆด้วย” เธอเอ่ยอย่างดีใจ และใช้มือลูกไปตรงรอยสลัก ที่เขียนเอาไว้ว่า ‘ลูกไม้ กับ เตยหอม’  และมีรูปหัวใจดวงใหญ่วาดอยู่ข้างๆ ด้านในหัวใจนั้นเขียนว่า ‘พ่อกับแม่’ และในขณะนั้นเอง เธอก็ได้ยินเสียงเล็กสองเสียงกำลังหัวเราะ และท่าทางจะมีความสุขมากเลยทีเดียว เตยหอมเดินตามเสียงที่ได้ยินนั้นไปจนกระทั่ง ...  “นั่นมัน...” เธอยกนิ้วชี้ที่สั่นระริกชี้ออกไป “เรา...เรากับ กับลูกไม้นี่นา!”  เตยหอมยืนมอง เด็กผู้หญิงสองคน ที่หน้าตาเหมือนกัน คนนึงรวบผมเป็นหางม้า ใส่ชุดเอี๊ยมสี่น้ำเงินเข้ม นั่นคือลูกไม้  อีกคนผูกเปียสองข้าง ใส่ชุดเอี๊ยมสีชมพู นั่นคือตัวเธอเอง และที่นั่งอยู่ข้างๆกำลังเตรียมอาหารนั้นอยู่นั้น ก็คือ เทวา และราศี พ่อกับแม่ของเธอเอง “พ่อ แม่!”  เตยหอมหน้ายุ่ง  “นี่มันอะไรกัน ...หรือว่า เราจะนั่งไทม์แมชชีน ย้อนเวลากลับมาตอนเด็ก! หรือฝันวะ”   เตยหอมพยายามรวบรวมความคิดและสติสตัง เธอลองเดินเข้าไปใกล้ ตัวเองในตอนเด็ก เธอแน่ใจแล้วว่าทุกคนในที่นี้ไม่มีใครมองเห็นเธอ เธอค่อยเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆเด็กแฝดทั้งสองคน ที่กำลังช่วยกันระบายสีภาพภาพหนึ่งอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ ภาพนั้นเป็นภาพของเด็กผู้หญิงสองคน ที่คนวาดคงจะพยายามวาดหน้าตาให้เหมือนกันมากที่สุด คนหนึ่งใส่ชุดสี่ชมพู อีกคนใส่ชุดสีน้ำเงิน ในภาพ ทั้งคู่กำลังจูงมือกันเดิน และยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ถึงแม้สีจะดูเลอะเทอะไปบ้าง แต่เธอก็จำได้ว่า เธอกับพี่สาวตั้งใจวาดภาพนี้กันมากแค่ไหน เตยหอมมองภาพครอบครัวสุขสันต์นั้นอย่างมีความสุข เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา “มันคงจะไม่มีภาพแบบนี้อีกต่อไปแล้ว...เตยคิดถึงไม้นะ คิดถึงที่สุด ชาตินี้เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ถ้าชาติหน้ามีจริงๆเรามาเกิดเป็นพี่น้องกันอีกนะ ลูกไม้”  เธอบอกกับเด็กผู้หญิงที่ใส่ชุดเอี๊ยมสีน้ำเงิน ที่นั่งอยู่ตรงหน้าและกำลัง ขมักเขม้น อยู่กับการระบายสี เสียงใบแห้งถูกเหยียบ ทำให้เตยหอมสะดุ้งและหันไปมอง เธอเห็นเป็นเงาของใครบางคน กำลังยืนอยู่หลังพุ่มไม้ “นั่นใคร...ฉันถามว่าใคร!?” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากเงาปริศนา เตยหอมตัดสินใจเดินตามเงานั้นไป เธอไม่เห็นอะไรเลยนอกจากจะได้ยินแต่เสียงใบไม้ถูกเหยียบดังมาเป็นระยะๆ... “นี่ เรียกไม่ได้ยินหรือไงทำไมถึงไม่หยุด” เตยหอมเร่งฝีเท้าเดินตาม จากทุ่งหญ้าเข้าไปในป่าและเริ่มจะไกลและลึกเข้าไปเรื่อย “เฮ้ย! หายไปไหนแล้ว เมื่อกี้ก็เดินตามมาติดนี่หว่า”  เธอหยุดหอบหายใจ “ไวอย่างกับนิจา ทำเหมือนหายตัวได้อย่างนั้นแหล่ะ เร็วเป็นบ้า แล้วฉันจะไปทางไหนต่อวะเนี่ย มีแต่ป่า”  แต่แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นเงาปริศนานั้นอีกครั้ง “เฮ้ย! อยู่ตรงนั้น...เดี๋ยวหยุด หยุดก่อน ๆ”  คราวนี้ได้ผลเงานั้นหยุดตามเสียงเรียกของเธอ เตยหอมรีบวิ่งตามไปด้วยกลัวจะคลาดกันจนตามไม่ทันอีก เธอวิ่งมาหยุดอยู่ใกล้ๆก็พบว่าใครคนนั้นคนนี้เป็นผู้หญิง “เธอเป็นใคร แล้วทำไมถึงต้องเดินหนีฉันด้วย...ฉันถามได้ยินหรือเปล่า”  หญิงคนดังกล่าวพยักหน้า “ได้ยินก็หันมาคุยกันสิ ยืนหันหลังแบบนี้แล้วจะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง”  แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 14:55:24 จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 14:38:49

ความคิดเห็นที่ 4 จากกระทู้ที่แล้วจ้า ดีจ้า...คุณ  Sniper-1500watt, มาโซคิส, ห้าสิบป่าย, Psycho man คุณมาโซคิส ---  ชื่อยาวมาก...กกก แต่เจ๊รานี จำได้นะ 555+ คุณกระดานสีครีม--- ใช่ๆ ^^ ลูกไม้เริ่มจะออกฤทธิ์แล้ว กำลังเข้าใกล้ความจริงจ้า แต่คงไม่ง่าย รอดูกันต่อไปนะจ๊ะ คุณกะตุ้งนิ้ง --- ชมแบบนี้เจ๊รานรักตายเลย เดี๋ยวจะแวะไปขอบคุณด้วยตัวเอง555 แต่ไม่แน่ใจนะวาเจ๊รานี จะเรียกชื่อคุณกระตุ้งนิ้งถูกหรือเปล่า โฮะๆๆ คุณPsycho man --- มันเป็นชื่อประจำตำแหน่ง แต่ดันยาวไปนิด...ดดดนึง555+ ขอบคุณและ สวัสดีเจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า^^ จากคุณ : ชนมนธรส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:09:18

ความคิดเห็นที่ 5 มาแล้ว เจ๊รานี  เด๊วเจอกัน จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 19:35:09

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านสามตอนรวดค่ะ ตัดจบได้ค้างมากๆค่่า.. แต่ว่าเรื่องเริ่มกระชับเข้ามาแล้วสินะ นางเอกของเราเริ่มได้เบาะแสละ ตอนนี้กำลังรวบรวมขุมกำลังอยู่ ฮึบ! สู้ๆนะ ;D จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 19:49:29

ความคิดเห็นที่ 7 เจ้าที่และพี่ราณีงอนกันน่ารักจังเลยค่ะ มารอตอนต้อไปอยากรู้จังว่าเตยจะช่วยลูกไม้อย่างไร  มาต่อไวๆน่ะค่ะพี่ชมน จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 20:03:39

ความคิดเห็นที่ 8 หันมาแล้วจะเป็นอย่างไร จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 21:03:30

ความคิดเห็นที่ 9 เจ๊รานี มันส์มาก... เจ้าที่ก็พลอยเป็นไปด้วย^^ (จะเข็ดไหมนี่...) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 06:52:37

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าเจ๊รานีจะมาหาจริงๆ ..ขอเจอแบบเจ๊รามี่สไตร์ได้มั๊ยค๊า.. แล้วอย่าลืมมาแด๊นซ์กระจายให้เดี๊ยนดูด้วยล่ะ..อิ..อิ.. ส่วนเรื่องชื่อ..ยกให้เจ๊เค้าแล้วค่ะ..เจ๊เธอช่างสุดยอดในการครีเอทชื่อให้หนูลูกไม้มาก 55+ จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 20:52:41