ความคิดเห็นที่ 1 "ฟ้า!  ฟ้าๆๆๆ  ฟ้าเป็นอะไรตื่นสิลูก !!? "   เสียงเรียกนั้นดังมาพร้อมๆ กับที่โลกของหล่อนสั่นคลอน  ภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนรางแล้ววูบหายไปพร้อมๆ กับสติของหญิงสาวที่ถูกดึงกลับเข้าสู่ร่าง เคียงฟ้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพบหน้ามารดา  ซึ่งนั่งหน้าซีดอยู่ข้างกายก็นึกประหลาดใจ             "แม่...เป็นอะไรไปเหรอคะ?" หญิงสาวลุกขึ้นนั่ง  เมื่อแรกที่ลุกนั้นหล่อนวิงเวียนจนเซต้องนั่งนิ่งๆ ปรับสายตาอยู่ครู่ใหญ่จึงเป็นปกติ            "ก็หนูน่ะ...ทำไมนอนนานขนาดนั้น   นอนแล้วก็ละเมอพูดเหมือนคุยกับใครอยู่ตั้งนาน  แม่ก็เลยปลุก...ฟ้าทำแม่ใจหายหมดเลย"    หล่อนไม่ได้ตอบมารดาในทันที   แต่เหลือบไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่มีวันที่บอกไว้พร้อมสรรพ  ก็พบว่าหล่อนหลับนานมากเกือบจะ 24 ชม.ทีเดียว            "ฟ้าหลับไปเป็นวันเชียวเหรอคะนี่   มิน่าล่ะฝันตั้งยาว" หล่อนเสยผมที่ปรกหน้าผากขึ้น            "หนูนอนนานเกินไป...ไม่ไหวแล้วนะ   ไปหาหมอกันดีกว่าลูก"            "ก็หนูเป็นไข้นี่คะ...." เคียงฟ้าเสียงอ่อยเมื่อนึกถึงเข็มฉีดยาของหมอขึ้นมา              "แต่ตอนนี้ไข้ลดแล้วมั้งคะ   ไม่ปวดหัวแล้ว...แถมยังร้อนด้วย...อยากอาบน้ำจังเลย" บ่นไปก็พบว่าใบหน้าและร่างกายนั้นชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ            "ฟ้าเมื่อกี้ฝันอะไรหรือลูก?"            "หือ? ก็ไม่มีอะไรนี่คะ...ตื่นมาก็จำไม่ได้แล้ว" หล่อนหลบสายตาคุณยุพาพักตร์ทันที   ไม่กล้าเล่าให้ฟังว่าหล่อนฝันเรื่องราวต่อเนื่องติดกันมาระยะหนึ่งแล้ว   ตั้งแต่ได้พบหน้าเขาคนนั้น....เจ้าภูวิษะ!            "ฟ้ามีอะไรปิดบังแม่หรือเปล่า?  ถ้าไม่สบายใจอะไรก็เล่าให้แม่ฟังเถอะ   เผื่อมีอะไรแม่จะได้ช่วยหนูได้   เรามีกันแค่สองคนแม่ลูกเองนะจ๊ะ"            "ไม่มีค่ะ...ไม่..." หล่อนตอบได้แค่นั้นก็หยุดชะงักไปไม่กล้าปริปากต่อ   เพราะแววตาของมารดาที่มองมายังหล่อนนั้นเต็มไปด้วยความห่วงหาอาทรและมากไปด้วยความกังวล            "จริงๆ ก็มีค่ะ....แต่มันก็แค่เรื่องไร้สาระ"            "เฮ้อ..." คุณยุพาพักตร์ฟังแล้วถอนหายใจยาวออกมาก่อนจะพูดต่อ "สำหรับคนเป็นแม่เรื่องของลูกทุกเรื่อง  เป็นเรื่องสำคัญไม่มีเรื่องไหนไร้สาระหรอกจ้ะ   เล่าให้แม่ฟังเถอะจะได้สบายใจขึ้น"            "แม่คะ...." หล่อนซาบซึ้งยิ่งนักจนต้องโผเข้าไปกอดมารดาแล้วสะอื้นไห้ออกมา            "แม่คะจริงๆ แล้วฟ้ากลัวมากเลย....ฟ้าฝัน..ฝันทุกวันเป็นเดือนมาแล้วตั้งแต่เจอผู้ชายคนนั้น"            "ผู้ชายคนนั้น?....เจ้าภูวิษะหรือ ?" บุตรสาวพยักหน้าหล่อนเห็นแล้วไม่กล้าบอกว่า   คนที่พูดถึงนั้นเพิ่งมาเยี่ยมหล่อนเมื่อกลางวันนี้เอง            "ฝันร้ายหรือลูก ?"            "ก็ไม่เชิงค่ะ"หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ "แต่..ฝันถึงคนกลุ่มเดียวกันเป็นเหตุการณ์ต่อเนื่อง  มีเขาอยู่ในนั้นด้วย...แต่ว่าเหมือนหนูเข้าไปอยู่ในอดีต  เป็นเมืองโบราณในฝันหนูเป็นพระเทวีเมืองนั้น....เป็นชายาของเขา" เสียงหล่อนแผ่วลงไปเมื่อพูดถึงท้ายประโยค  มีสีหน้าเอียงอายปรากฏขึ้นมาให้เห็นบ้าง            "ฟ้ากับเจ้าภูวิษะน่ะหรือ?" บุตรสาวพยักหน้าอีกครั้ง            "หนูมีอะไรฝังใจกับเขามากกว่าที่เล่าให้แม่ฟังหรือเปล่า? ถึงเก็บไปฝัน?"            "ไม่มีนะคะ  หนูเจอหน้าเขาแค่ไม่กี่หนเอง  แถมทุกครั้งเราก็ไม่เคยญาติดีกันเลยด้วย"            "เหรอจ๊ะ...น่าแปลกนะ  แล้วหนูฝันว่ายังไงบ้าง?"            เคียงฟ้าจึงค่อยๆ เรียบเรียงความฝันให้มารดาฟัง อาจมีตกหล่นหรือเล่าย้อนวกวนไปบ้าง  แต่พอจับความได้ว่าในฝันนั้นหล่อนเป็นพระธิดาเมืองโบราณในยุคที่มีปราสาทหิน  ส่วนเขาเป็นพญานาคที่แปลงร่างมาเป็นราชบุตรเขย  เพื่อแต่งงานกับหล่อน            "พญานาค!!?" ยุพาพักตร์อุทานเสียงดังออกมา  ในขณะที่บุตรสาวพยักหน้ารับ              ความคิดของหญิงวัยกลางคนก็ล่องลอยไปไกลเสียแล้ว  วันเวลาในอดีตสมัยที่ยังหวานชื่นกับกฤษฏาอดีตสามีย้อนกลับมาให้หวนรำลึก  หล่อนแต่งงานได้ไม่นานนักก็ตั้งครรภ์แรก  แต่ด้วยความไม่ประสีประสาจึงไม่ได้ระมัดระวังนัก   ท้องแรกจึงแท้งไปอย่างน่าเสียดาย  ครั้งนั้นหล่อนร่ำไห้เสียใจอยู่นานสามีก็เฝ้าปลอบประโลม   แต่ไม่ทำให้สภาพจิตใจดีขึ้นเลย  จนกระทั่งทั้งสองตัดสินใจไปเที่ยวพักผ่อนบนดอยสูงที่จังหวัดเชียงใหม่   ภาพวิวสุดลูกหูลูกตาของเวิ้งฟ้ากว้างไกล  ซึ่งเต็มไปด้วยปุยเมฆสีขาวที่ลอยต่ำจนติดยอดเขาจนเหมือนจะเอื้อมมือถึงได้  ทำให้จิตใจผ่อนคลายลืมเลือนความทุกข์ไปบ้าง               แล้วคืนนั้นหล่อนก็ฝันไปว่าได้ไปเที่ยวชมปราสาทหินโบราณที่ตั้งอยู่กลางลำน้ำ  มีสายหมอกโรยตัวห่อหุ้มอยู่รอบอาณาบริเวณ  ราวกับจะอำพรางปราสาทไม่ให้คนภายนอกได้พาลพบ  ปราสาทหินอันโอฬารตระการตาเมื่ออยู่ในสภาพสมบูรณ์ผิดกับซากปรักหักพัง เหมือนที่เคยเห็นในอุทยานประวัติศาสตร์ทั่วไป   มันช่างยิ่งใหญ่อลังการนัก  ระหว่างที่หล่อนกำลังตื่นตาตื่นใจอยู่นั่นเอง    ปราสาทกลางน้ำเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  จนมองเห็นแสงไฟกะพริบไหววิบ อยู่ภายใน  ทำให้หล่อนนึกสงสัยว่าใครกันหนอที่อยู่ในปราสาทนั้น  เมื่อปราสาทเคลื่อนมาเทียบติดกับผืนดินที่ยืนอยู่  ราวมีมนต์ขลังกำลังเชื้อเชิญให้ยุพาพักตร์เข้าไปข้างใน  หล่อนก้าวเข้าไปโดยไม่ลังเลดังถูกสะกดจิต    มารดาของเคียงฟ้าก้าวเดินไปเรื่อยๆ  จนถึงใจกลางปราสาทที่นั่นมีสระน้ำทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าอยู่   ใจกลางนั่นมีรูปปั้นขนาดใหญ่  เป็นรูปสลักของพญานาคตนหนึ่ง   ตามเกล็ดประดับด้วยอัญมณีหลากสีไล่เรียงกันสวยงามจนหล่อนต้องอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น  แต่เหนือสิ่งอื่นใดนั้นพญานาคตนนั้นโอบเลื้อยพันเอาร่างของหญิงสาวในชุดเจ้าหญิงโบราณไว้  เจ้าหญิงพระองค์นั้นหลับดวงเนตรพริ้มเอนวรกายอยู่ในขนดนาค  ดวงพักตร์งดงามราวกับนางในวรรณคดีต่างกับหญิงสาวในยุคสมัยของหล่อนโดยสิ้นเชิง  เป็นความงามแห่งยุคอดีตกาลโดยแท้            ยุพาพักตร์จ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความตื่นตะลึงอยู่นาน  นางงามในขนดนาคก็ลืมตาตื่นพลิกฟื้นขึ้นมา  รูปปั้นพญานาคประดับอัญมณีค่อยขยับกายคลายร่างที่โอบรัดอยู่      ‘รูปปั้นมีชีวิต!!’ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:58:57 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:42:55 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:16:03

ความคิดเห็นที่ 2 หล่อนบอกตนเองด้วยความตกใจ  แต่ยังไม่ทันได้เลี่ยงหนี   เจ้าหญิงโบราณนางนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนกายาเหินร่างบอบบางลงมาบนผิวน้ำราวกับไร้น้ำหนักตรงมาที่หล่อน  ผืนน้ำไม่ต่างกับพรมนุ่มที่รองรับร่างอรชรนั้น   ยุพาพักตร์ไม่เข้าใจว่าตนเองนึกอย่างไร  จึงยื่นมือไปรับเจ้าหญิงโบราณนางนั้นขึ้นมาจากสระน้ำ     พญานาคยังคงสงบนิ่งอยู่ที่เดิมมิได้ว่ายน้ำตามมา  เพียงแต่ส่งสายตาประกายสีทองเรืองโรจน์มองตรงมาที่หญิงทั้งสองเท่านั้น   เจ้าหญิงที่หล่อนกุมหัตถ์อยู่มิได้สนใจแววตาอันร้อนรุ่มนั่น  พระนางมิได้เหลียวมองกลับไปที่พญานาคด้วยซ้ำ   แววเนตรว่างเปล่าจนน่าหวั่นใจ  เมื่อถูกกระตุกมืออีกครั้งยุพาพักตร์จำต้องเดินตามเจ้าหญิงออกไปนอกปราสาท      แสงสางของฟากฟ้าส่องลงมาเบื้องล่าง เจ้าหญิงที่ยืนเคียงกันเมื่อครู่มลายหายไปเหลือเพียงประกายแสงแวววาว   และก่อนที่หล่อนจะทันได้หายประหลาดใจ  ประกายแสงเหล่านั้นถูกสายลมพัดจนหมุนวนอยู่รอบตัว   ลมหมุนพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นพายุ   ยุพาพักตร์ไม่อาจต้านทานแรงลมได้  หล่อนลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำเมื่อร่างโดนพัดจนล่องลอยไปไกล              จนกระทั่งรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่านอนอยู่บนเตียงของรีสอร์ทที่พักโดยมีสามีหลับอยู่ข้างๆ   และหลังจากไปเที่ยวครั้งนั้นไม่นานนัก  มารดาของเคียงฟ้าก็พบว่าหล่อนตั้งครรภ์อีกครั้ง  และคืนที่หล่อนถือกำเนิดนั้นดวงจันทร์สีนวลส่องกระจ่างไปทั่วฟ้า  ยุพาพักตร์จึงตั้งชื่อลูกสาวแรกเกิดว่า “จันทร์เคียงฟ้า”  แต่ชื่อนี้ยาวเกินไปและยังฟังดูเชยๆ เสียด้วย   กฤษฎาพ่อของเด็กหญิงจึงตัดให้สั้นลงเหลือแค่ "เคียงฟ้า" อันเป็นชื่อที่บุตรสาวของหล่อนใช้มาจนบัดนี้            "แม่คะ ? " เมื่อเห็นมารดาเหม่อลอยไปนาน หญิงสาวก็ร้องทักขึ้นมา            "เป็นอะไรไปคะแม่ ? "            "ไม่มีอะไรจ้ะ  แม่กำลังตั้งใจฟังที่ฟ้าเล่าไง  เอาอย่างนี้ไหมฟ้าไปอาบน้ำก่อน  วันนี้ยังเหลือเวลาเราแวะไปทำบุญที่วัดกันดีไหม   อาการดีขึ้นขนาดนี้แล้วพรุ่งก็ไปเรียนได้แล้วล่ะมั้ง"            "ค่ะ...เอ่อ...แล้วคุณแม่คิดยังไงกับความฝันของฟ้าคะ  ฟ้าไม่ได้ติดละครย้อนยุคจนเก็บไปฝันนะคะ  แล้วอีกอย่างฟ้าไม่พิศวาสอีตาเจ้าภูวิษะนั่นจนเก็บไปฝันหวานจ๋อยแบบนี้หรอกนะคะ"            "ฝันหวานจ๋อย? อ้าวไหนว่าฝันว่าเขาจะมีเมียน้อยไงลูก?" ทันทีที่ถามจบยุพาพักตร์ได้ยินเสียงบุตรสาวสำลักทันที            "คือฟ้าหมายถึง...." หล่อนหน้าแดงก่ำในขณะที่อธิบาย            "ช่วงแต่งงานใหม่ๆ ก็หวานเป็นธรรมดาแหละค่ะ   แต่หลังๆ นี่พฤติกรรมไม่น่าไว้วางใจ"            "แล้วตกลงเขานอกใจหรือเปล่า?"            ".....พฤติกรรมชวนให้คิดอยู่ค่ะ  แต่ยังจับไม่ได้คาหนังคาเขามหิตาก็เลยคิดมากน่ะค่ะ" หล่อนก้มหน้าตอบไม่เต็มเสียงนัก            "เฮ้อ...แล้วฟ้าก็เลยอินกับความฝัน  พอเจอหน้าเจ้าภูวิษะก็เลยไม่ชอบเขา"            "เปล่านะคะ !! ตานั่นไม่ชอบหนูก่อนต่างหาก  ถ้าแม่ได้เจอเขาจะรู้ทันทีว่าอีตานี่น่ะหยิ่งยโสขนาดไหน  ถือว่าตัวเองเป็นเจ้าเชิดเสียไม่มี"  ยุพาพักตร์ยิ้มเรียบๆ ไม่ตอบบุตรสาวว่าหล่อนเจอเขาแล้ว  ชายหนุ่มที่ประทับอยู่ในความทรงจำของเคียงฟ้าคนนั้น            "เอาเถอะจ้ะ   แม่ก็ตอบเรื่องที่ฟ้าฝันไม่ได้  หากสมมุติว่าเป็นชาติก่อนจริงๆ มันก็เป็นอดีตที่ผ่านพ้นไปแล้ว  ชาตินี้หนูไม่ใช่มหิตาเทวีคนนั้น  แล้วก็ไม่ใช่ชายาของเจ้าภูวิษะ หนูมีอิสระที่จะเลือกชีวิตใหม่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีก"            แต่ทันทีที่หญิงวัยกลางคนพูดจบประโยค   จู่ๆ ไฟฟ้าในบ้านก็ดับลงจนมืดสนิท   ทำเอาสองแม่ลูกผวาเข้ากอดกัน   แต่โชคดีที่ยังเป็นเวลากลางวันอยู่เมื่อตั้งสติได้   หล่อนก็ลุกไปเปิดม่านห้องนอนบุตรสาวให้แสงส่องเข้ามา            "ทำไมอยู่ๆ ไฟดับล่ะ?" เคียงฟ้าอุทานขึ้นมา    ในใจของยุพาพักตร์นั้นคิดไปทางที่วิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ไปเสียแล้ว  แต่ไม่กล้าบอกสาวน้อยตรงหน้าด้วยกลัวว่าเคียงฟ้าจะเสียขวัญ            "เฮ้อ..ยังดีนะที่ดับกลางวัน  ไม่งั้นแย่เลยนะคะแม่" คนฟังพยักหน้ารับแล้วออกปากไล่หล่อนไปอาบน้ำ            "เดี๋ยวแม่จะไปดูบ้านอื่นหน่อยว่าดับหรือเปล่า  ฟ้าไปอาบน้ำเถอะ"            "ทำไมต้องไปดูด้วยล่ะคะ?  ถ้าดับมันก็ดับทั้งซอยนั่นแหละค่ะ" ยุพาพักตร์ไม่ตอบแต่โบกมือไล่คนที่กำลังพูดแจ้วๆ  แล้วลุกขึ้นยืนก่อนเดินออกจากห้องไปยังหันมาสำทับว่า            "อย่าโอ้เอ้สิ...แม่หยุดงานดูแลหนูมาหลายวันแล้วนะ  คงหยุดไม่ได้อีกแล้ว  เดี๋ยวถ้ามืดจะไม่มีเวลาไปวัดกัน"            หญิงวัยกลางคนเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง  ก็ตรงขึ้นไปที่ห้องพระควานหาธูปและเทียนมาจุดทันที   หล่อนไม่กล้าบอกบุตรสาวว่าบ้านข้างๆ ไม่ได้ไฟดับไปด้วย   ถนนทั้งซอยไฟฟ้ายังคงใช้ได้ตามปกติมีแต่บ้านหล่อนเท่านั้น  และที่สำคัญเครื่องตัดไฟก็ไม่ทำงาน   แต่เหมือนมีใครสักคนมาตัดสายไฟที่ส่งเข้ามาในบ้านไปดื้อๆ  เพราะไม่พอใจคำพูดหล่อนอย่างนั้นแหละ            "คุณพระคุณเจ้า...ช่วยคุ้มครองลูกสาวของลูกด้วยเถอะค่ะ  ไม่ว่าแกจะเคยทำอะไรเอาไว้  หรือเคยเป็นใครเมื่อชาติก่อน  แต่เวลานี้ยัยฟ้าเป็นลูกสาวของลูก  และเป็นลูกคนเดียวเสียด้วย...ลูกไม่อยากเสียแกไป   หากสิ่งใดที่ยัยฟ้าเคยทำไม่ดีเอาไว้   ขอพระท่านทรงเมตตาช่วยผ่อนหนักเป็นเบา   ช่วยคุ้มครองฟ้าจากเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย   แล้วลูกจะทำบุญครั้งใหญ่ไปให้"     ยุพาพักตร์ยังคงสวดมนต์อธิษฐานอยู่ในห้องพระอีกนานร่วมชั่วโมง   จนเคียงฟ้าต้องมาตามเลยทีเดียว   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 18:04:24 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:41:57 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:17:39

ความคิดเห็นที่ 3     ตอนที่ 34 ใจนางยากแท้หยั่งถึง            แว่วเสียงกรุ๋งกริ๋งของกระดิ่งทองเหลืองที่ประดับไว้ชายหลังคาโบสถ์  ล่องลอยมาตามลมให้ได้ยินเป็นระยะ   สองแม่ลูกนั่งเคียงกันอยู่บนขอบกระถางต้นไม้ใหญ่  ในมือของมารดายังถือเต้ากรวดน้ำค่อยรินน้ำออกมาพร้อมกับบทสวดอุทิศส่วนกุศล   น้ำใสเย็นค่อยๆ รดหรั่งออกมาต้องนิ้วของผู้อุทิศ             "อิมินา  ปุญญะ  กัมเมนะ  ด้วยเดชะผลบุญแห่งข้าฯ ได้สร้าง ขออุทิศส่วนกุศลนี้ไปอุดหนุนค้ำชูผู้ตกทุกข์ได้ยาก  เจ้ากรรมนายเวรของเคียงฟ้า ลูกสาวข้าพเจ้า  อย่าได้จองเวรซึ่งกันและกันเลย  สิ่งใดที่เคยกระทำผิดที่เคยร่วมเกินขอจงอโหสิกรรมให้แก่ลูกสาวของข้าพเจ้าด้วยเถิด...."            ยุพาพักตร์ยังสวดไม่ทันจบดีเมื่อเชยหน้ามาเห็นลูกสาวกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด  หล่อนจึงส่งสายตาตำหนิให้หล่อนอยู่ในสมาธิมี  ส่งความตั้งใจในการขออโหสิกรรมไปถึงผู้ที่เคยก่อบาปสร้างเวรต่อกันมา  แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะร้อนรุ่มไม่สามารถทำสมาธิได้อย่างที่มารดาสั่ง            "ก็หนูจำไม่ได้นี่คะ...ว่าเคยไปทำอะไรมา"            "ฟ้า! ทำไมพูดแบบนี้!!?" มารดาของหล่อนแทบจะทำเต้ากรวดน้ำหลุดมือเลยทีเดียว            "เอาใหม่เดี๋ยวนี้เลย...พูดดีๆ สิลูกคนไม่รู้ก็ย่อมไม่ผิด  แต่ไม่ใช่มาบอกปัดแบบนี้   บอกเขาไปว่าชาติก่อนหนูไม่รู้ว่าไปทำอะไรมา  แต่ว่าชาตินี้หนูจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดี  สิ่งใดร่วมเกินกันมาขออภัยต่อกัน" เคียงฟ้ามีสีหน้าไม่พอใจนักทั้งอึดอัดขัดข้องราวกับโดนบังคับให้ขอโทษทั้งที่ไม่เต็มใจ  แต่ไม่อาจขัดคำสั่งมารดาได้            "ฟ้าจำไม่ได้หรอกนะว่าชาติที่แล้วทำอะไรมา  แต่ถ้าสิ่งใดที่เคยทำลงไปก็ขอโทษด้วย...ถ้าอยากจะให้ชดใช้อะไรก็ขอให้ใช้กันหมดในชาตินี้แล้วกัน....ว้ายย!!!"            หล่อนกรีดร้องเสียงดังออกด้วยความตกใจยุพาพักตร์เองก็เช่น  เมื่อจู่ ๆ  ขันรองกรวดน้ำพลิกคว่ำ  เต้ากรวดน้ำในมือถูกใครบางคนที่มองไม่เห็นปัดกระเด็นไปโดนมือเคียงฟ้าก่อนจะหล่นลงพื้นไป  หญิงสองวัยมองหน้ากันเองด้วยความมึนงง    สายลมแรงพัดกรรโชกมาเป็นสาย  เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก็พบเมฆกำลังหอบเอาความมืดครึ้มเข้ามาปกคลุมผืนฟ้าที่เคยกระจ่างใสจนถึงเมื่อครู่   สองแม่ลูกผวาเข้าสวมกอดกันด้วยใจระทึกทันที  หล่อนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น   แต่คิดว่านี่มิใช่ความปรวนแปรของธรรมชาติตามปกติแล้ว  เพราะมองไม่เห็นสิ่งที่นอกเหนือสายตามนุษย์    เช่นคนมีสภาวะทิพย์เยี่ยงวิมุตติซึ่งแฝงร่างอยู่หลังเงาไม้  มองเห็นแม่หญิงกุสุมาลย์อยู่ตรงนั้น  นางเดินตามสองแม่ลูกมาตั้งแต่ออกจากโบสถ์  จนมานั่งกรวดน้ำที่โคนต้นไม้นี้ด้วยสีหน้าเครียดขรึมแลดูดุร้ายอยู่ในที  และเมื่อยิ่งฟังถ้อยคำของเคียงฟ้าแล้วความไม่พอใจโถมทวีขึ้นมาจนแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว  นางระงับอารมณ์ไม่ได้ถึงขั้นใช้มือปัดเต้ากรวดน้ำล้มคว่ำไปทันที            "คนอย่างเจ้ามันไม่มีสำนึก  อย่าคิดว่าทำบุญให้แค่นี้แล้วข้าจะให้อภัยเลย  ผลบุญของเจ้าข้าไม่รับ!!" เสียงนั้นตวาดดังก้องด้วยความโกธายิ่งนัก              ข้างฝ่ายเคียงฟ้ายังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อตั้งสติได้หล่อนก็ยกมือขึ้นมาดู  เมื่อครู่รู้สึกเจ็บจนชาจากการถูกปัดเต้ากรวดน้ำทองเหลืองใส่  จึงค่อยเห็นว่าหล่อนโดนขอบที่ดูไร้คมของเต้ากรวดน้ำบาดเอาจนเลือดออก  ยุพาพักตร์ยังไม่ทันเห็นแผลลูกสาวเพราะมัวแต่ตกใจกลัว  หญิงวัยกลางคนรีบยกมือขึ้นไหว้ปลกๆ กล่าวคำขอโทษขอขมาเป็นพัลวัน            "ลูกขอโทษถ้าลูกทำสิ่งใดให้เคืองโกรธ  โปรดอย่าถือโทษกันเลย...ฟ้าขอโทษสิ! ขอโทษเดี๋ยวนี้เลย!!" หล่อนหันไปสั่งลูกสาวแล้วพึมพำขอโทษต่อ            "ลูกสาวของลูกแกยังเด็ก บางทีก็พูดอะไรไม่คิด  ได้โปรดอย่าถือสาเลย" แต่เคียงฟ้ายังนิ่งอึ้งจนมารดาต้องเขย่าซ้ำ  หล่อนถึงกล่าวคำสมาออกมาได้            "ขอโทษค่ะ  หนูขอโทษหนูไม่ได้ตั้งใจทำให้โกรธ!!  ก็หนูไม่รู้นี่นาว่าไปทำอะไรไว้  คุณก็บอกมาสิ...ถ้าหนูทำผิดจริงหนูก็ยินดีรับผิด" หากแต่คำพูดของหล่อนนั้นยิ่งพูดเหมือนยิ่งยั่วยุ             "เจ้ามันไร้สำนึก!!" เสียงเดิมตวาดซ้ำแทรกเข้ามาในสายลมแรง  จนสองแม่ลูกกลัวตัวสั่นไปหมดพากันยกมือไหว้ไปรอบทิศ   แต่ก่อนที่สิ่งเหนือธรรมชาติจะสำแดงฤทธิ์มากกว่านั้น   เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมายุติเหตุการณ์ทั้งสิ้น            "โยม? ทำอะไรกันเสียงดังโครมครามไปถึงในโบสถ์?"            ชายจีวรสีกรักมิได้พลิ้วไหวไปตามลม  สีหน้าของภิกษุยังเจือไปด้วยความสงสัย  ยุพาพักตร์เห็นพระท่านเดินมาหล่อนดีใจจนน้ำตาคลอและนั่งทรุดตัวลงไหว้กับพื้นทันที  บุตรสาวของหล่อนก็นั่งลงข้างๆ ด้วยอาการตื่นตระหนกไม่แพ้กัน            "เป็นอะไรกัน? อ้าวสีกาเลือดออกนี่?"            "หลวงอาเจ้าขาเมื่อกี้ๆ...." พอจะเล่าเรื่องลมกรรโชกแรงเมื่อครู่ก็สงบลง  เมฆหมอกก็พัดหายไปจากท้องฟ้าราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้น            "ทำไมรึ? แล้วไปทำอะไรมาทำไมหน้าซีดตัวสั่นแบบนั้น"            "เรากำลังกรวดน้ำน่ะค่ะแล้ว...ลมก็พัดมาเหมือนฝนจะตก...แล้วๆ จู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงตวาดมาน่ากลัวมากเลยค่ะ" เคียงฟ้าพูดขึ้นบ้างแต่เมื่อเห็นพระท่านทำหน้าประหลาดใจ  หล่อนจึงไม่กล้าพูดต่อเกรงจะถูกหาว่าบ้า            "ค่อยๆ พูด ค่อยๆ เล่าก็ได้....ไปทำแผลก่อนดีกว่าไหม  เดี๋ยวจะให้เด็กเอากล่องยามาให้ เข้าไปในนั่งในโบสถ์ก่อนก็แล้วกัน"            เมื่อพระภิกษุวัยกลางคนท่านว่าอย่างนั้น  หญิงทั้งสองก็เห็นดีด้วยพร้อมกับพากันถอนหายใจโล่งอก  แล้วรีบลุกเดินตามไปทันที  ปล่อยทิ้งให้วิญญาณของกุสุมาลย์ยืนกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้นผู้เดียว            "อ้าว? ไม่อาละวาดต่อล่ะ?"            คำถามนั่นทำเอาวิญญาณจากอดีตกาลหันขวับไปทำตาเขียวให้เจ้าของเสียงทันที   นางจำเจ้าของเสียงได้ขึ้นใจนักและก็เป็นไปดังคาดหมาย   กายทิพย์โปร่งแสงของวิทยาธรเทพก้าวออกมาจากมุมหนึ่ง   เขามาที่นี่เมื่อใดนางมิทันได้สังเกตเห็น   เพราะกำลังจมอยู่กับโทสะจริตของตนเอง            "เกรงใจพระท่านรึไร ?" กึ่งเทพรูปงามเดินมายืนเคียงข้างพร้อมทั้งมองไปตามที่สองแม่ลูกเพิ่งจากไป            "คนอย่างท่านนี่มัน....."  ใบหน้างามเมินหนีคล้ายไม่อยากสนทนาด้วย            "แม่หญิงช่างทำให้เราประหลาดใจได้เสมอ  ทั้งที่โกรธแค้นถึงเพียงนั้นแต่ยังรู้จักสงบอารมณ์เมื่ออยู่ต่อหน้าพระต่อหน้าเจ้า"            "ข้ามิใช่คนมิรู้จักดีชั่ว!" นางตวัดดวงตางามงอนนั้นใส่  ทำเอาวิทยเทพยิ้มกริ่มด้วยความพึงใจ            "เราก็คิดเช่นนั้น...แม่มิใช่งามเพียงใบหน้า  หึ หึ"เสียงหัวเราะนั่นน่าชิงชังนักในสายตาของกุสุมาลย์  จึงอดมิได้ที่จะกล่าวกระทบกระเทียบออกไป            "ถ้าเมื่อครู่พระท่านมิได้ออกมาห้ามไว้  ท่านก็มิคิดจะห้ามหรือไร?"            "แม่มิใช่คนชั่วช้า  แม่ไม่ทำเช่นนั้นดอก  แล้วยิ่งนี่เป็นเขตพัทธสีมาอีกด้วย"  รอยยิ้มสวยยังระบายอยู่บนใบหน้า  หญิงงามยิ่งมองก็ยิ่งขัดข้อง            "ใครว่ากันเล่า  โอกาสนั้นยังไม่มาถึงเท่านั้น   เถรท่านนั้นออกมาขัดหวะเสียก่อนต่างหากเล่า!!"            "ถ้าเช่นนั้นเราคงต้องปล่อยวาง  หากแม่ปลงใจจะติดอยู่ในบ่วงกรรม  ส่วนเทวีน้อยหากต้องตายด้วยมือแม่ก็ถือว่าเป็นกรรมเก่าของนาง" วิมุตติพูดเรื่อยรินไร้สีหน้าวิตกกังวล  เหมือนดังแค่พูดเรื่องทั่วๆ ไปเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:44:26 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:35:51 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:19:10

ความคิดเห็นที่ 4            "ข้าไม่เชื่อ  อย่างท่านน่ะรึ? จะยอมปล่อยให้ข้าฆ่านางคนบาปนั่น!  มิเช่นนั้นแล้วจะมาคอยตามอยู่เยี่ยงนี้ไปทำไฉน?"            "แม่อยากรู้จริงรึ? ว่าเราคอยวนเวียนให้แม่ชังน้ำหน้าเล่นไปด้วยเหตุอันใด?" ร่างสูงขยับเข้าประชิดกายอรชร  พลางโน้มใบหน้าลงข้างหูนางสะคราญโฉมแล้วกระซิบซาบกล่าวคำ             "ข้าไม่อยากรู้!!? จะมาด้วยเรื่องอันใดของท่านก็ช่างปะไร!!" สีระเรื่อจับต้องสองนวลแก้มหญิงงาม  นางขยับร่างถอยออกห่างทันที            "หากแม้นเทวีน้อยต้องสิ้นบุญในชาตินี้  ภูวิษะเจ้าคงเสียใจยิ่งนักด้วยยังมิทันสะสางเรื่องที่ผิดใจกัน   แต่เราคงโทมนัสเสียยิ่งกว่า...หากแม่จักต้องกลายเป็นผีร้ายวิญญาณบาป  เพราะต้องกรรมด้วยการพรากชีวิตผู้อื่น" เมื่อเหลียวมองหญิงงามข้างกาย  เห็นว่านางมิได้โต้ตอบอันใดคล้ายกำลังจมอยู่ในห้วงคำนึง  วิทยเทพจึงกล่าวต่อ            "หากแม่ต้องตกทุกข์ไม่สิ้นสุด...ด้วยโทษทัณฑ์นี้...." คำพูดเว้นช่วงหายไปแต่มือใหญ่อบอุ่นนั้นค่อยๆ เอื้อมมาสัมผัสใบหน้านางแทน   ปลายนิ้วค่อยไล่ละเลี่ยไปที่นวลแก้มอย่างอ่อนโยน            "แม่เข้าใจหรือไม่...เราไม่ต้องการให้แม่ได้รับทุกเข็ญ"            กุสุมาลย์ที่นิ่งอึ้งไปนานเงยดวงหน้าหวานซึ้งนั้นขึ้นจ้องมอง  อารมณ์สับสนปรวนแปรฉายออกมาอย่างไม่ปิดบัง  สองตานั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสอาบอุ่น  อีกทั้งแววตานั้นก็หม่นแสง  ดวงใจระทมยิ่งนักทั้งแสนโกรธาทั้งรวดร้าวและหวั่นไหวไปกับบุรุษตรงหน้า            "เพื่อข้า? หรือเพื่อกิจของท่านกันเล่า...วิมุตติ?"          นั่นเป็นครั้งแรกที่หญิงงามเรียกขานนามของบรุษผู้มาจากแดนสรวง   มิใช่เรียกขานด้วยตำแหน่งเหมือนทุกครั้งไม่  หากแต่เสียงนั้นเศร้าสร้อยบาดฤทัยยิ่งนัก            "กุสุมาลย์...."            "ไปให้พ้น !!!?"            อารมณ์อันแช่มช้อยและโศกตรมเมื่อครู่จางหายไป  แต่ถูกแทนที่ด้วยทิฐิอันร้อนแรง   นางส่งเสียงตวาดดังกึกก้องพร้อมทั้งใช้สองมือผลักไสร่างวิมุตติโดยแรง   ข้างฝ่ายกึ่งเทพมิทันตั้งตัวรับอารมณ์อันแปรปรวนนี้ร่างจิตถึงกับกระเด็นไปตามพลังแห่งความเจ็บแค้นนั้นทันที   ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++            "กุสุมาลย์!!"            วิทยาธรเทพอุทานออกมาด้วยความตกใจ  จิตอันเป็นทิพย์ถูกดึงกลับเข้าร่างด้วยความรวดเร็ว  แต่มิทันได้ทรงร่างให้ดีจึงเสียหลัก  ข้อแขนที่ค้ำใบหน้าไว้ในท่านั่งเท้าคางเลื่อนหล่นตกโต๊ะ  เป็นเหตุให้ชายหนุ่มหน้าคว่ำลงไปจนหน้าผากกระแทกกับโต๊ะเรียนเสียงดังก้อง            "อาจารย์?!!"            เสียงนั้นคงดังพอควรจึงทำเอาลูกศิษย์ทั้งชั้น  รวมทั้งนักศึกษากลุ่มที่กำลังพรีเซ้นต์รายงานอยู่หน้าห้อง  หันมามองยังต้นเสียงที่นั่งอยู่หลังห้องเรียนกันเป็นตาเดียว  เจ้าตัวนิ่งไปชั่วอึดใจก็ค่อยเงยหน้าขึ้นทั้งเจ็บหน้าผากทั้งอับอายนักศึกษา  เพราะบรรดาลูกศิษย์เข้าใจไปว่าชายหนุ่มนั่งฟังรายงานแล้วเผลอสัปหงกไปจนศีรษะฟาดโต๊ะ  จึงพากันกลั้นยิ้มแต่ไม่กล้าหัวเราะออกมา            "ขอโทษนะ...ผมขอพักสัก 5 นาที  ไปห้องน้ำสักครู่"            ว่าแล้วอาจารย์คนใหม่ก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปดื้อๆ ไม่สนใจสีหน้านักเรียน  พอร่างสูงพ้นประตูไปเท่านั้นเสียงหัวเราะที่กลั้นกันมานานก็ดังขึ้นสนั่นห้อง            ตอนเย็นวันนั้นตรีภูมิทำหน้าระรื่นเข้ามาหาถึงห้องพักอาจารย์  วิมุตติเห็นเข้าก็ถอนหายใจออกมาด้วยพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายมาทำไม  แล้วก็เป็นจริงดังคาดเมื่อหนุ่มร่างท้วมเอ่ยออกมา’            "เฮ้ย! ได้ข่าวเอาหัวโหม่งโต๊ะมาเหรอวะ?  ไหนเอาหัวมาดูหน่อยซิไอ้รูปหล่อ  อิ๊ อิ๊"            แม้ยามปรกติชายหนุ่มจากเมืองเหนือไม่ค่อยเปลี่ยนสีหน้ามิว่าจะสนทนาเรื่องใดก็ตาม   มีเพียงรอยยิ้มน้อยๆ ที่ปรากฏให้เห็นอยู่เสมอเท่านั้น  แต่คราวนี้เจ้าตัวขมวดคิ้วมุ่นเม้นริมฝีปากบางลง   ด้วยหมั่นไส้กิริยาคนตรงหน้าเป็นกำลัง          "เอาน่า...ไม่ต้องอาย  เขาเม้าท์กันไปทั้ง มอฯ แล้วเว้ย  ฮ่า ฮ่า"            "มาด้วยเรื่องแค่นี้น่ะรึ?"            "เรื่องแค่นี้ที่ไหนนี่เรื่องทอล์ค ออฟ เดอะ ทาว เชียวนะเว้ย!! เมื่อคืนไปทำอะไรมาวะถึงไปนั่งหลับตอนสอนได้"            "ไม่ได้หลับตอนสอนเสียหน่อย...แค่เคลิ้มตอนฟังรายงาน"            "ก็นั่นแหละเมิง...หลับก็คือหลับ  อย่ามาเลี่ยงบาลี  ไงไปทำไรมาวะเสียฟอร์มเจ้าวิมุตติหมด?" คำพูดนั้นคล้ายจะเห็นใจแต่สีหน้าของตรีภูมิแสดงออกตรงกันข้ามอย่างเห็นได้ชัด  เหมือนดีใจที่เห็นคนขี้เก๊กฟอร์มหลุดเสียบ้าง            "ช่างเถอะ...อย่าสนใจเลย" ชายหนุ่มตัดบทเรียบๆ            "โถ...แค่นี้ทำใจน้อย  ไหนเอาหัวมาดูหน่อยซิ" หนุ่มร่างท้วมไม่รอให้วิมุตติอนุญาต  แต่ลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือข้ามโต๊ะไปเสยผมที่ปรกหน้าผากอีกฝ่ายขึ้นทันที            "อู้ว...โนเป็นลูก  แกนี่...ท่าจะหลับลึกแฮะ" หนุ่มรูปงามปัดมือเพื่อนออกจากศีรษะตนเองด้วยใบหน้ามุ่ยๆ            "เฮ้ยๆๆๆ อย่าคิดมาก...ดูอย่างข้าปะไร  หน้าแตกไม่รู้วันละกี่สิบหน  ยังไม่เห็นรู้สึกห่าไรเลย" เขาเข้าใจไปว่าคนมาดดีอย่างวิมุตติรู้สึกเสียหน้าจึงบูดบึ้งอยู่เช่นนี้              "ไม่ใช่หรอก...พอดีมีเรื่องหงุดหงิดนิดหน่อยน่ะ  ก็เลยนอนไม่พอ...ตอนนี้ก็เลยเซ็งๆ อยู่"            "อ้าว? ไปทำอะไรมาวะ? หรือทะเลาะกับเจ้าภู?"            "เจ้าภู? ภูวิษะเกี่ยวอะไรด้วย?"  คิ้วเข้มนั่นเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ            "ก็ตอนนี้เจ้าภูพักอยู่บ้านแกไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่เจ้าภูแล้วแกไปทะเลาะกับใครมาล่ะ?"            ตรีภูมิเก่งตรงที่จับอารมณ์คนอื่นได้ไว  อีกทั้งเพื่อนของเขามิได้มีมิตรสหายมากนัก  จึงทายว่าต้นเหตุเป็นญาติรูปงามของเขานั่นเอง  แม้จะเดาเรื่องไม่ถูกต้องนักแต่ก็ถือว่าใกล้เคียงจนคนฟังพิศวง            "กับเจ้าภูน่ะถึงทะเลาะกันวันละร้อยหน  ก็งั้นๆ แหละ ชินแล้ว"  ว่าแล้วก็เผลอเรียกขานนามนาคเจ้าย่นย่อตามคู่สนทนาไปอีกคน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:21:21

ความคิดเห็นที่ 5            ถ้านับจากครั้งที่วิทยาธรเทพยังเป็นเพียงมานพน้อยอ่อนเยาว์  มิได้มีสภาวะอันเป็นทิพย์ได้ถูกบิดาผู้เป็นใหญ่ในแว่นแคว้น ส่งมาศึกษาเล่าเรียนที่สำนักตักศิลาผู้มีอาจารย์อันเลื่องชื่อ  เฉกเช่นเดียวกับบุตรมนุษย์ผู้มีมาจากวงศ์ตระกูลสูงทั่วไป  ความคิดของบิดานี้คล้ายคลึงกันมิว่าจะอยู่ในชั้นวรรณะใด  ไม่ยกเว้นแม้แต่พญานาคราชผู้เกรียงไกรก็เช่นกัน  ย่อมอยากให้บุตรธิดาของตนได้รับการศึกษาที่ดี  มีความรู้ความสามารถในการดำรงค์ชีวิตเมื่อเติบใหญ่    โอรสเจ้านาคราชยามนั้นยังเยาว์วัย  พญามหิทธราบดีทรงโปรดให้จำแลงกายไปศึกษาเล่าเรียนกับอาจารย์ผู้มากด้วยคุโณปการในภพมนุษย์   จึงเข้ามาศึกษาเล่าเรียนที่เดียวกันหากล่าช้ากว่าวิมุตติสองสามปี     นับแต่วันนั้นผ่านมาวันเวลามานานนัก จนต่างฝ่ายต่างเปลี่ยนสถานะจากนักศึกษาไปเป็นอื่น  เพื่อนฝองร่วมโรงเรียนก็ถูกโชคชะตาพัดพาให้เวียนว่ายตามบุญกรรมแห่งตน  ได้พบปะบ้างหายหน้าลาลับมิพานพบกันอีกก็มีมากนัก   คงเหลืออยู่ไม่กี่ผู้ที่ก้าวข้ามพ้นวิถีมนุษย์มาสู่ภพนิรันดร์  ด้วยน้ำมิตรนี้เองจึงทำให้ทั้งสองไม่เคยถือโทษโกรธเคืองกัน  แม้ปะทะคารมกันหนักนิดเบาหน่อยก็ปล่อยวางไป                "งั้นทะเลาะกับใครมาวะ?" คนช่างสงสัยยังซักไซร้ต่อ            "นี่...ไม่มีอะไรหรอกน่า...ทำไมต้องคิดว่า.." วิมุตติยังกล่าวไม่จบประโยคดีก็ต้องชะงักไปเมื่อตรีภูมิขัดขึ้นมาได้อย่างถูกต้อง            "หรือว่าผู้หญิงวะ!!?"  เมื่อเห็นว่าเพื่อนนิ่งอึ้งไปซ้ำยังมองมาที่ตนตาค้าง  หนุ่มร่างท้วมก็รู้ว่าตนมาถูกทางแล้ว  ความรู้สึกใคร่รู้ยิ่งถูกกระตุ้น            "ผู้หญิงที่ไหน? นี่แกแอบไปปิ๊งใครเข้า...โห อุบเงียบเชียวนะเอ็ง ไม่บอกเพื่อนฝูงบ้างเลย"            "ตรี...เราไม่ได้....ยังไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย  อย่าเพิ่งตีความไปไกลสิ" เจ้าของเรื่องถอนหายใจและพยายามเก็บซ่อนสีหน้าให้สนิท  แต่ดูเหมือนจะช้าไปแล้ว            "งั้นจะบอกว่าผู้ชายหรือไง?"            "จะบ้าเรอะ!!" เสียงตอบนั้นหมดอารมณ์จะพูดคุยไปเรียบร้อยแล้ว  อีกทั้งยังยกแฟ้มขึ้นมาตบศีรษะตรีภูมิโดยแรง  ก่อนจะรวบข้าวของบนโต๊ะมาไว้ในมือแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับบ้าน            "อะไรวะ? แซวเล่นนิดเดียวก็โกรธ" คนปากเปลาะรีบเดินตามเพื่อนรักไปทันที            "เฮ้ย! บอกหน่อยสิผู้หญิงที่ไหน?...นะๆๆๆ เห็นแก่ความอยากรู้ของเพื่อนสนองหน่อย"            "แกไม่รู้จักหรอก" คำเฉลยหลุดมาจนได้เมื่อโดนลูกตื๊อ            "ว่าแล้ว!!  กลุ้มเรื่องผู้หญิงจริงๆ ด้วย"            "นี่จะหยุดพูดได้หรือยัง?" เสียงตอบกลับมาฟังดูห้วนนักคล้ายไม่อยากพูดถึง  ยิ่งทำให้ตรีภูมิขำเข้าไปอีก            "อะไรว้า...หล่อๆ อย่างแกนี่ยังต้องมากลุ้มเรื่องผู้หญิงอีกเหรอ?" ร่างสูงขยับปากจะตอบโต้แต่เหลือบไปเห็นนักศึกษาสาวหน้าตาคุ้นเคยคนหนึ่งเดินตรงมาจึงยกมือขึ้นห้ามเพื่อน            "พี่เจ้าคะ" เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังมาแต่ไกลนั่นเป็นเสียงของมิรันตี            "เป็นไงบ้างคะพี่  ยังเจ็บหัวอยู่หรือเปล่า" คำถามนั้นทำเอาหนุ่มร่างท้วมซึ่งยืนอยู่ข้างๆ รีบยกมือขึ้นปิดปากกลบเสียงหัวเราะทันที  จนวิมุตติปลายหางตามองด้วยความไม่พอใจ            "ไม่เป็นไรแล้วครับ"            "แอนเป็นห่วงค่ะ  เสียงอย่างดังเลย..กลัวพี่เจ้าจะได้แผลจัง" หล่อนคงไม่รู้ตัวว่ายิ่งพูดยิ่งย้ำความอับอายให้เขา            "น้องแอน...อย่าไปถามมันแบบนี้  แค่นี้ไอ้เจ้ามันก็อายตายห่าแล้ว"            "อ๊ะ...ขอโทษค่ะ  แอนไม่ได้ตั้งใจ"            "ไม่เป็นไรครับ" เขายังคงตอบเรียบๆ ตามเคย            "เอางี้ไหมคะ?  ให้แอนเลี้ยงขอโทษแล้วกัน  แอนรู้จักร้านอร่อยๆ ไม่ไกล มอฯ เราด้วย  ไปด้วยกันนะคะ" หล่อนคะยั้นคะยอพร้อมกันนั้นก็ยกมือขึ้นดึงแขนชายหนุ่มทันที            "เพื่อนๆ ก็ไปด้วยนะคะ  ไปเถอะค่ะพี่เจ้าแอนจะปิดปากพวกนั้นเองรับรองไม่มีใครกล้าล้อ" หล่อนรีบออกตัวเพราะรู้ว่าเขาจงใจเว้นระยะลูกศิษย์กับอาจารย์พอสมควร            "เอ่อ...พอดีวันนี้ผมนัดกับตรีไว้  ว่าจะเลี้ยงต้อนรับเจ้าภูวิษะมากรุงเทพฯ  ต้องขอตัวล่ะครับ  ขอบคุณที่อุตส่าห์ชวน" ตรีภูมิที่ยืนอยู่ข้างเกาหัวแกร่กๆ ทันทีที่ถูกยกมาอ้าง  เขาก็เพิ่งรู้ว่าวันนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับญาติของเพื่อน            "เจ้าภูวิษะมากรุงเทพฯ เหรอคะ?" นัยน์ตาหล่อนเป็นประกายทันที            "งั้นแอนไปด้วยดีกว่า" หล่อนตัดสินใจทันทีโดยไม่ถามไถ่ว่าอีกฝ่ายจะอนุญาตหรือไม่            "อ้าว? น้องแอนไหนว่าจะกินข้าวกะเพื่อนไง" รุ่นพี่ของหล่อนเองก็งง            "โอ้ย...เพื่อนๆ นี่เจอกันอยู่ทุกวัน  ไม่ไปสักวันก็ไม่เป็นไรหรอกพี่ตรี"            "เล่นง่ายแบบนี้เลยเหรอน้องแอน? ไม่ต้องไปบอกพวกนั้นเหรอว่าไปแล้ว" มิรันตีเม้มปากเหมือนเด็กถูกขัดใจ            "เดี๋ยวค่อยโทรไปก็ได้น่าพี่ตรีก็  แล้วถึงไม่โทรถึงเวลาไม่เห็นแอนพวกนั้นก็ไปกันเองได้น่า" หล่อนพูดจบก็หันมาคลี่ยิ้มหวานให้วิมุตติ            "เราไปกันเลยนะคะพี่เจ้า"            "ไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ  เพราะว่าไม่ใช่เลี้ยงกันเป็นส่วนตัวมีผู้ใหญ่ท่านอื่นๆ ด้วย  ผมเกรงว่าจะไม่เหมาะ"            เขายิ้มอ่อนๆ ให้หล่อนเหมือนที่เคยทำประจำจนติดเป็นมารยาท   ก่อนจะปลายตามองมือที่ดึงแขนเสื้อของเขาไว้แน่น  หากเป็นปกติแล้วมิรันตีแน่ใจว่าตนเองจะต้องตื๊อต่อและสำเร็จจนได้   หล่อนไม่เคยมีใครปฏิเสธหล่อนสำเร็จสักครั้ง   แต่พอเป็นผู้ชายตรงหน้าหญิงสาวจำต้องยอมปล่อยมือ  คล้ายว่าหากรุกล้ำมากกว่านี้เขาอาจจะหายวับไปต่อหน้าต่อตาได้ทันที  จึงจำต้องเว้นระยะไว้ไม่ลุกไล่ประชิดเกินไป            "ค่ะ...ถ้าอย่างนั้นพี่เจ้าสัญญานะคะ  ว่าครั้งหน้าต้องไปกินข้าวกับแอน" หล่อนทำตัวเป็นสาวน้อยว่าง่ายน่ารักขึ้นมาทันที            "ไว้ค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกันครับ" อาจารย์คนใหม่ไม่ได้ตอบคำใดเป็นการรับปาก  แต่ยังคงรักษามารยาทดีนั่นไว้ได้อย่างเหนียวแน่นจนมิรันตีอึดอัดใจ            "ขอให้สนุกนะครับ  ไปตรี..." เขายิ้มให้หล่อนอีกครั้ง  ก่อนจะหันไปพยักหน้าเรียกตรีภูมิ  หญิงสาวจึงจำเป็นต้องยกมือไหว้ร่ำลาเมื่อโดนตัดบท ทั้งสองเดินมาไกลจนถึงลานจอดรถ  เมื่อเห็นว่าห่างสายตามิรันตีแล้วหนุ่มร่างท้วมจึงถามขึ้นมา            "มีงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าภูจริงเหรอวะ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้มาก่อน?"            "อ๋อ...ก็เพิ่งคิดจะจัดเมื่อกี้น่ะ" หนุ่มรูปทองตอบหน้าตาย  ทำเอาตรีภูมิทนเก็บเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่ได้   ต้องหัวเราะเสียงดังออกมา            "ไอ้บ้าเอ้ย!  ฮ่า ฮ่า ฮ่า  แล้วแกจะเชิญผู้ใหญ่ที่ไหนมาร่วมได้งานตอนนี้วะ?"            "พ่อเราไง!" คำตอบนั้นทำเอาหนุ่มร่างท้วมชะงักเสียงเราะลงทันที  เมื่อนึกถึงชายภูมิฐานวัยกลางคนที่ดูเจ้าระเบียบเสมอ            "อ่ะ...พ่อแกลงมากรุงเทพฯ เหรอ...งั้นตามสบายเถอะ  เชิญฉลองกันในวงศาคณาญาติ  คนนอกไม่รบกวนล่ะเกรงใจ" พูดพลางขยับตัวหนีทันที  แต่ก่อนจะทันได้หมุนร่างจากไปก็ถูกวิมุตติคว้าคอเสื้อเอาไว้ได้  และผลักไสเข้าไปในรถทันที            "ไปด้วยกัน!!" ดั่งปกาศิตวิมุตติสตาร์ทรถแล้ววิ่งออกไปทันที  โดยไม่ฟังเสียงโวยวายของเพื่อน      [จบตอนที่ 34]    ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:44:01 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:23:43

ความคิดเห็นที่ 6 คุยกับคนอ่าน เด็กใต้..ตัวดำ : ได้แชมป์เม้นท์เร็วคืนแล้วสินะคะ Tyra : มาแล้วค่า วันนี้มาเร็ว มาตรงเวลานะคะ Jeansbubble : ลองเสิร์ชในเน็ตดูนะคะ มีขายตามเวบไซต์ หรือไม่ก็เฟซบุ๊ค แต่ว่าราคาจะแพงกว่าไปซื้อที่บ่อสร้าง 2-3 เท่า ลูนาติก : วันนี้กลับมาแต่งตัวต่อค่ะ คุณนายชั้น 4 : อ่านชื่อล็อคอินผ่านๆ กลายเป็นคุณนายที่ 4 (มงกุฏดอกส้ม)ไปโน่นนน..น Kazeni : คิดเหมือนกันค่ะ สงสัยแอบเครียดขนาดนั้นก็คุยกันให้เคลียร์ไปเลยสิ ทั้งสามี ทั้งพี่เลี้ยง คิดเองเออเองนี่จะพังกันทั้งหมด  เรื่องรวมเล่มได้ถ้ารวมจะรีบบอกค่ะ ดีแอน : คุณภูเขาไม่ช่างสังเกต ยิ่งเหนื่อยๆ ด้วย เฮ้อ..อ เต็มล้าน : ถ้าเขียนมหิตาน่ารักกับคุณภู ไม่มีปัญหากัน เราก็ไม่มีเรื่องนินทามหิตาสิคะ รพิชา : เรื่องกล่องเครื่องสำอาง มหิตาตั้งใจให้หรือว่าลืม ต้องติดตามกันต่อไปค่า ^^ Love U like a Love song : ถ้าเราเป็นดูเราจะเห็นอะไรชัดกว่า เราไปเป็นบุคคลที่ 1 หรือที่ 2 ค่ะ ความตั้งใจของเรื่องนี้คือเป็นกรณีศึกษา ของการใช้ชีวิตคู่ระหว่างสามีภรรยาน่ะค่ะ ตอนนี้เลยอาจจะเครียดไปสักนิด สายลมที่พริ้วไหว : ค่าสระไดร์ที่บ่อสร้างถูกจริงอะไรจริงค่ะ 40 บาท ไม่รู้อยู่ได้ไง แต่ในเมืองก็ปกตินะคะ 80 บาท ป้าทุยบ้านทุ่ง : ชอบให้มีคอมเม้นท์มากกว่ากิฟอีกค่ะ ดังนั้นขอบคุณมากค่ะ หลงรักผู้ชายชุดหมี : อ่านเม้นท์คุณหลงรักฯ แล้วขำก๊ากเลยค่ะ คิดได้ไงนี่ สลับร่างเปลี่ยนวิญญาณ เพชรน้ำค้าง : ทนอ่านไปก่อนนะคะ เรื่องสามีภรรยาคู่นี้กำลังระอุได้ที่เลยค่ะ โกมาซุม : ไม่เฉลยนะคะ ว่าเดาถูกหรือเปล่า เดี๋ยวไม่สนุก mimny : วิเคราะห์ได้ละเอียดมากเลยค่ะคุณมิ้ม ว่าวปักเป้า : สวัสดีค่ะ goldensun : กรี๊ดดดดด!! พิมพ์ผิดจริงๆ ด้วย Dream_Soul : พี่เจ้ากับคุณภู(ภาคปัจจุบัน)ใกล้คัมแบ็คแล้วค่ะ เต็มล้าน : เขียนชื่อคนเขียนผิด หักคะแนน มีคนถามเรื่องชื่อ มาหลายคนเหมือนกันค่ะ  แก้วกังไสไม่ใช่ชื่อคำเมือง  แปลตรงตัว แก้วก็คือแก้วค่ะ ส่วนกังไส คือเครื่องกังไส ของจีนค่ะ สรุปก็คือ เครื่องแก้วที่เขียนลายสีแบบกังไสของจีนค่ะ Thanks for gif :Tyra, Dream_Soul, t_n, SONG982, ดำ..อย่างมีคุณค่า, พี่อู๊ดกะน้องเหมียว, varavari, ลูนาติก, สายเดี่ยว โจงกระเบน, สายลมที่พริ้วไหว, Kazeni, เอริชา, เต็มล้าน, ลูกแม่เล็ก, เลิฟ2ซี, รพิชา, กุเต่ยโหดกระถีบ, Love U like a Love song, สามปอยหลวง, Friday Story, The Sphinx, หลงรักผู้ชายชุดหมี, tiNgrOyArrAi, mimny, goldensun, Keir Dingue, Janet Blue ==================================== มาเม้าท์เถอะค่ะ   ตอนที่แม่ของเคียงฟ้าฝันว่าเข้าไปในปราสาท แล้วเจอรูปปั้น พญานาคกับเจ้าหญิง  ถ้าเป็นนิยายอยากให้ฉากนี้เป็นปกมากที่สุดค่ะ อาจจะมีคนสงสัยว่าทางเหนือทำไมมีปราสาทหินไม่ใช่เขมรสักหน่อย จริงอยู่ว่านิยายเรื่องนี้ไม่ได้ระบุที่เกิดเหตุอย่างชัดเจน ไม่ได้ระบุไทม์ไลน์ของเวลาที่แน่นอน แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีแหล่งที่มาที่ไป พออ่านแล้วคงนึกภาพคร่าวๆ กันออกนะคะ ว่าที่ไหนอย่างไร ในช่วงเวลานั้นมีประเพณีวัฒนธรรมประมาณไหน แต่เนื่องจากมันเป็นนวนิยายไม่ใช่วิชาการเลยไม่ได้ฟิคเป๊ะนักค่ะ กลัวอ่านแล้วเบื่อถ้าอัดข้อมูล เดี๋ยวกลายเป็นสารคดีไป ส่วนปราสาทหินนั้น มีไว้สำหรับสักการะเทวา จึงสร้างเป็นปราสาทด้วยวัสดุถาวร อย่างหิน/ศิลาแลง/อิฐ/ปูน  และต้องสร้างไว้ให้สูงกว่าที่อยู่มนุษย์เสมอค่ะ นาคาลัยในความฝันของยุพาพักตร์ก็เช่นกันค่ะ ส่วนบ้านเมืองคนรวมทั้งวังในยุคนั้นกลับทำด้วยไม้เพราะเป็นมนุษย์   และเป็นอย่างนี้เรื่อยมา จนเข้าสู่ยุคหลังคำว่าปราสาทจึงกลายมาเป็นราชวัง ไปด้วยในที่สุด เพราะราชวังสร้างขึ้นอย่างใหญ่โตเพื่อสมฐานะกษัตริย์ผู้เป็นสมมุติเทพ นอกจากปราสาทหินแล้วยังมี "โอสถศาล" หรือ "ศาลายา" นั่นแหละค่ะ ที่เป็นรูปลักษณ์คล้ายปราสาทหินหลังเล็ก มีกระจายอยู่ทั่ว ที่มีหลักฐานคงอยู่มากที่สุดเห็นจะมาจากสมัยพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ที่ทรงสร้างไว้เยอะ แต่ใช่ว่ามีแต่เขมรเท่านั้นที่สร้างปราสาทหิน อินเดียก็สร้างค่ะ การรับอิทธิทางประวัติศาสตร์ ไปได้หลายทาง ปราสาทหินจึงกระจายไปหลายที่ทั่วประเทศ แต่แหล่งที่พบ มากที่สุดเป็นภาคอีสาน โดยเฉพาะจังหวัดที่ติดกับชายแดนเขมร แต่ไม่ใช่ว่า ภาคอื่นๆ จะไม่มีนะคะ แต่จำนวนหลักฐานที่คงอยู่มีน้อยกว่า และไม่เป็นที่รู้จักเท่าค่ะ  ถ้าเล่าเดี๋ยวยาว..อ่านแล้วเจ้าแก้วง่วง คนอ่านคงง่วงตาม และวันนี้อยากคุยเรื่องอื่นค่ะ เรื่องต่างหูที่ขอไว้ไงคะ วันนี้จะมาเล่าให้ฟัง พร้อมรูปถ่าย แต่ที่เกริ่นขึ้นมาก่อน  เนื่องจากอยู่ในซีนที่ชอบเลยอดจะพูดถึงไม่ได้น่ะค่ะ สรุปแล้วมันยาว เอาไว้ก่อนนะคะ   นิยายเรื่องหนึ่งทำให้คนขี้เกียจอย่างเจ้าแก้วรู้อะไรมากขึ้นเยอะเลยล่ะค่ะ เปิดหูเปิดตาสุดๆ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 23:20:16 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 23:05:07 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 22:56:32 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 22:55:01 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 15:37:47 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:37:08

ความคิดเห็นที่ 7 ตุ้มหู /ต่างหู  ของทางเหนือมีชื่อเรียกอยู่มากมาย ตามลักษณะของต่างหูคู่นั้นๆ ค่ะ เช่น แบบนี้เป็นดอกๆ ใหญ่ๆ  ก็เรียกว่า "ด็อกหู" แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 15:40:28 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:38:54

ความคิดเห็นที่ 8 ใส่รูปแล้วไม่ติด งุงิ ว่าแต่อันนี้ใหญ่พอจะถ่วงหูมหิตาไหมคะ? จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:40:08

ความคิดเห็นที่ 9 นอกจาก ด็อกหู(ไทยวน/ไทยอง) ก็เรียกว่า ปี่หูหรือปิ่นหู(ไทใหญ่) จี้หู หรือลานหู  แล้วยังมี ท่อต๊าง /ท่อต๊างหู /หน้าต้าง /หละกั๊ด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:50:43

ความคิดเห็นที่ 10 ก้านก็มีหลายแบบด้วยนะคะ  มีทั้งก้านแบบนี้ หรือก้านห้อย ก้านใหญ่ๆ แบบเจาะระเบิดหูกันเลย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:51:38

ความคิดเห็นที่ 11 ลงอย่างรวดเร็วเลยนะครับ คุณแก้ว ปล. ตอน 34 ชายจีวรสี "กรัก" หรือเปล่าครับ? จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:55:07

ความคิดเห็นที่ 12 สมัยก่อนคงไม่สามารถทำก้านเล็กๆ บางๆ ได้ เพราะกลัวทองไม่แข็งแรง อุปกรณ์ในการทำไม่ได้มีมากมาย ส่วนมากก็ทำกันด้วยมือ ขึ้นโครงทำแม่พิมพ์กันแบบบ้านๆ เทคโนโลยีก็ตามยุคสมัยค่ะ   ส่วนการเจาะหูก็เจาะด้วยมือ ใส่ยาหม่องน้ำมันนวดให้ชา แล้วเอาเช็มแทง เรียกวิธีนี้ว่า "บ่องหู"   ส่วนเจาะระเบิดรูหู เมื่อเจาะแล้วจะใส่แผ่นโลหะม้วนเข้าไปจนกว่ารูหูจะขยาย อาจต้องใช้เวลาหลายเดือน  วิธีนี้เรียกว่า "ควากหู" จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 15:55:51

ความคิดเห็นที่ 13 บางทีเขาก็ว่า เรียกลานหู เพราะมันเป็นลานสำหรับเสียบดอกไม้ค่ะ ในแบบนี่คือลานหูดอกคำ  เป็นพุดพิชยา เรียกสั้นๆ ว่าหนูพุด อันนี้เพิ่งสั่งซื้อมาค่ะ เลยถ่ายมาอวดกันหน่อย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:00:08

ความคิดเห็นที่ 14 สมัยก่อนคงเป็นก้านเจาะค่ะ  แต่นี่เป็นแบบหนีบค่ะ สะดวกในการใส่ ดอกใหญ่มาก ปิดตามิดเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:01:25

ความคิดเห็นที่ 15 สมัยนี้ไม่ต้อง "ควากหู" ก็ใส่ได้แล้วค่ะ แบบหนีบตรงกลางเลย  อันนี้ถ้าดูจากลักษณะเรียกว่า ท่อต๊างหู ก็น่าจะได้นะคะ แต่ถ้าเป็นแบบโบราณจริงๆ เขาจะม้วนเอาใบลานเป็นม้วนๆ แบบนี้แล้วเสียบเข้าไปค่ะ ก็เรียกว่าลานหูได้เช่นกัน แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 16:03:43 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:02:35

ความคิดเห็นที่ 16 แบบห้อยกันบ้าง  ถ้าใส่แบบนี้คงจะไม่เป็นคนหูเบาแน่ๆ ค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:04:48

ความคิดเห็นที่ 17 แต่ละแบบนี่ รูหูต้องใหญ่แน่ๆ เลย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:06:08

ความคิดเห็นที่ 18 ภาพสุดท้าย เป็นลานหูก้นแหลม  ที่ใช้แม่เหล็กดูดระหว่างหัวกับปลายค่ะ ไม่ต้องควากหูกันแล้ว สมัยนี้มีเทคนิคในการใส่หลายอย่าง ระหว่างที่กำลังถ่ายอยู่นั่นเอง ก็มีมือปริศนา..ยื่นมาตะปบ คนกำลังถ่ายอยู่ ตีมือเลย ซนจริง แมวบ้านนี้ พบกันใหม่อาทิตย์หน้าค่ะ ต้นฉบับใกล้หมดสต๊อกแล้ว ตาเหลือกกลับไปเขียน ปล.ขอบคุณค่ะคุณหมอก สงสัยพิมพ์ผิดเดี๋ยวกลับไปแก้ค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:12:17

ความคิดเห็นที่ 19 สนุกมากค่ะ มารอให้ท่านวิมุตติทำให้พี่กุสุมาลย์ใจอ่อนเร็วๆ อยากเห็นฉากหวานๆบ้าง อุ้ย... รูปสุดท้าย อุ้งมือใครน่ะ น่ารัก ^^ จากคุณ : ลูกแม่เล็ก เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:26:28

ความคิดเห็นที่ 20 เคยเห็นแต่ต่างหูของขอม  กับชาวเขมรในสมัยปัจจุบันที่มีอายุ  ยังคงใส่อยู่ใน เหมือนในภาพ คห. 16   ค่ะ   ถ้ามองกันจริงๆ พี่ก็แยกไม่ออกค่ะว่า  ศิลปะต่างหูนี้  เป็นของที่ไหน   เพราะเหมือนกันไปหมด  ^^   เขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์นี่ ยังกับ วิจัยเลยนะคะ จากคุณ : กระจ้อน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:47:17

ความคิดเห็นที่ 21 ลงชื่อไว้ก่อน .... ว่าวันนี้มาก่อนคุณเด็กใต้...ตัวดำ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:47:52

ความคิดเห็นที่ 22 เห็นตุ้มหู น่าเอาให้มหิตาใส่อันหนัก ๆ จะได้ไม่หูเบาฟัง พี่สาวตัวแสบ จนเป็นเรื่องเป็นราว ให้เจ้าภู ของอิฉันเดือดร้อน! จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 16:54:14

ความคิดเห็นที่ 23 55 ได้ดูรีวิวต่างหูตามคำขอแล้ววว ทีนี้เอาให้พระเทวีน้อยใส่เยอะ ๆ เลยนะคะ อันที่เป็นแม่เหล็กน่าจะเหมาะ แต่ต้องใหญ่กว่านี้ :P อา.. เค้าชอบคุณตรีจังเลยยยยย //เอ๊ะ เหมือนจะบอกชอบผู้ชาย 3 คนในเรื่องครบแล้วสินะ -////////- จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 17:15:19

ความคิดเห็นที่ 24 อ่านและคอมเม้นท์ด้วย IE   เลยยังให้กิฟท์ไม่ได้ค่ะ วันนี้อ่านจุใจมาก ๆ ๆ   รวมทั้งมือน้อย ๆ ขุนปุยด้วย เดี๋ยวขออ่านต่อเนื่องก่อน แล้วค่อยมากิฟท์นะคะ จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 20:04:41

ความคิดเห็นที่ 25 วันนี้มาอ่านเเล้ว ฟินฉากพ่อแง่:-)อนของกุสุมาลย์มากเลยคะ ชอบมากเลยคะ อ่าาาา อยากอ่านต่อเร็วๆจังเลยค่า จากคุณ : กระดิ่งสีดำกับพระจันทร์สีเงิน (dark_smile) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 20:11:35

ความคิดเห็นที่ 26 กรี๊ดเจ้าภูมานาน ตอนนี้พี่เจ้าเริ่มหล่อแล้วสิ จากคุณ : princess charity เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 20:45:25

ความคิดเห็นที่ 27 พี่เจ้ารู้สึกกรุ้มกริ่มกะกุสุมาลย์จัง ทีกะสาวๆสมัยนี้พี่เจ้าหวงตัวมาก   จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 21:33:42

ความคิดเห็นที่ 28 กลับมาภาคปัจจุบันแล้วว ดีใจมากกกกก บอกตรงๆเบื่อมหิตาสุดๆ เป็นนางเอกหรือตัวเอกที่บุคคลิก ความคิดติดลบมาก เคียงฟ้ายิ่งแล้วใหญ่ ปล ไม่ได้มีบทบาทในบทนี้แต่ได้ยินชื่อภูวิษะเจ้าก็มีความสุขแล้ว หง่ะ 555 แก้ไขเมื่อ 10 พ.ย. 55 07:04:00 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:27:00

ความคิดเห็นที่ 29 เข้ามาตาม.......อ่าน จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 10:21:53

ความคิดเห็นที่ 30 ตามมาติดๆ จากคุณ : ข้าพเจ้านางสาวฮิปโป เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 11:06:26

ความคิดเห็นที่ 31 ตามมาอ่านสามตอนติด(รวมตอนที่แล้วด้วยค่ะ) อ่านแล้วขัดใจกับนิสัยของทั้งมหิตาและก็เคียงฟ้าเลยค่ะ เหมือนไม่ยอมรับผิดแฮะ แต่ก็นะ คนไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไรจะให้มายอมรับผิดก็กระไรอยู่ อ่านแล้วลุ้นจริงๆ ลุ้นพี่เจ้านะ ชอบคู่นี้มากกว่าอีก จิ้นเกินที่คุณแก้วเขียนไปแล้วค่าาา กุสุมาลย์ จะเคลิ้มหน่อยก็ไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ รอตอนต่อไปนะคะ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 17:00:14

ความคิดเห็นที่ 32 แหม ! เล่นทิ้งท้ายแบบนี้ หวานเย็นล่ะอยากร้องขอตามไปด้วยคนจังค่ะ ^^ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 18:39:03

ความคิดเห็นที่ 33 ดีจังค่ะ ตอนนี้มีฉากหวานๆแซมมาบ้าง ^^ เครียดมาหลายตอนเลย อารมณ์เดียวกับตอนดูละคร 365 วันแห่งรัก ดูไปเครียดไป ลุ้นไป ก็อย่างที่เจ้าแก้วว่าไว้ เรามันบุคคลที่ 2 ที่ 3 ที่ 4 ..... ดูจากมุมนี้มันขัดใจหลายๆอย่าง ถ้าตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์เดียวกับมหิตา อาจจะโหดกว่านี้รึเปล่า !!! ฮ่า ฮ่า ฮ่า .... ไม่มีแน่นอน เรามันชอบเคลียร์สดๆตอนนั้นเลย ไม่เก็บมาคิดนาน ขี้งอน ขี้น้อยใจ แต่เล่นตัวแค่พอเป็นพิธี คิคิ เห็นตุ้มหูสมัยก่อนแล้วสวยจังค่ะ ก้านใหญ่มาก  คงหนักน่าดู เอาให้มหิตาใส่เยอะๆๆเลย ... ยังทันมั้ยเนี่ยยย มหิตาเอ๋ยย จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 19:29:58

ความคิดเห็นที่ 34 สงสารกุสุมาลย์จังค่ะ จากคุณ : เพลิดเพลิน เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:48:11

ความคิดเห็นที่ 35 คุณแก้วกังไสคะ ขอนอกเรื่องเล็กน้อย ต่างหูดอกพุดพิชญา สวยมากกกกก เลยค่ะ อยากได้บ้าง ซื้อที่ไหนคะ ราคาเท่าไร รบกวนด้วยนะคะ นิยายสนุกนะคะ ตามอ่านเงียบๆ แต่มากรี๊ดแตกตอนเห็นรูปต่างหูค่ะ อยากได้บ้าง จากคุณ : ร่วงรุ้งระบายฟ้า เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 20:02:11

ความคิดเห็นที่ 36 ทำไมใช้เครื่องสำอางแล้วไม่คันเนี่ย ยาพิษต้องค่อยๆ ซึมแน่ๆ เลยใช่มั้ยคะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 00:44:59

ความคิดเห็นที่ 37 คิดถึงเจ้าภู จังค่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 05:50:43

ความคิดเห็นที่ 38 สาวๆ เรื่องนี้นี่อ่านแล้วหุดหิด 55+ แต่หนุ่มๆ เรื่องนี้อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยทุกคน ฮิ้ววววว ด็อกหูนี่...ใหญ่ๆ อย่างนี้ สมัยนี้ก็มีสาวๆ ที่ใส่ได้นะเออ (แต่ก่อนเคยระเบิดหูซะกว้าง ใส่ได้สบายแหงๆ แต่ตอนนี้หดแล้วฮ่ะ ... ทำงานแล้ว ห้ามใส่งั้นแล้ว ภาพลักษณ์ไม่ดี) จากคุณ : jeansbubble เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 11:21:02

ความคิดเห็นที่ 39 ป้าด ขอเอา ด็อกหู แบบเต่ารั้ง ไปถ่วงหูมหิตาได้ไหมนี่ ว่าแล้วก็พับมหิตาไว้ในกรุต่อไป ... มาจิ้นพี่เจ้า กะ กุสุมาลย์ ดีกว่า อุตส่าห์เอาใจช่วยให้แม่หญิงกุสุมาลย์เคลิ้มไปกะพี่เจ้า แบบที่คนอ่านเคลิ้มบ้าง แต่นางก็ใจแข็ง ทิฐิจัด ซะงั้น คนอ่านขัดใจวุ้ย ชิชะ จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 11:34:15

ความคิดเห็นที่ 40 รอบนี้สละตำแหน่งให้คุณเต็มล้านจ้า จากคุณ : เด็กใต้..ตัวดำ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:11:21

ความคิดเห็นที่ 41 ตกบางคำ เจอ ขัดหวะ ค่ะ พิษไม่ใช่แค่คันมังคะ น่าจะแรงกว่านั้น แต่ออกฤทธิ์ช้าแน่ น่ากลัว ลุ้นให้เจ้าวิมุตติเปลี่ยนใจกุสุมาลย์ได้จะดีกว่า ไม่น่าเจอกันช้า น่าจะมาพร้อมภูวิษะ มหิตาจะได้ไม่ระแวง มั้งคะ ทั้งเมืองล่ม แต่ที่อาฆาตแรงมีกุสุมาลย์คนเดียวหรือคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 21:28:21

ความคิดเห็นที่ 42 อ้ากกกกกกกกกกกกกก อยากเป็นกุสุมาลย์ จากคุณ : กุเต่ยโหดกระถีบ เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 22:54:30

ความคิดเห็นที่ 43 อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค ทำไมฟ้าไม่ยุติธรรมกับพี่กุสุมาลย์เลยอ่ะ เปนวิญญาณแล้วจารักกับวิมุตติได้ไงเนี่ยะ กรีสสสสสสสสสสส แล้วชาตินั้นวิมุตติ ไปไหนอ่า ทำไมไม่เจอพี่กุสุมาลย์คะ จากคุณ : Kally_narak เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 14:24:18

ความคิดเห็นที่ 44  เจ้าของมือปริศนา ช่วงนี้เครียดงาน  ระบบงานมันช้าจนอยากจะบ้าตาย เข้ามาอ่านนิยาย  ได้กุสุมาลย์กับวิมุตติช่วยคลายเครียด ขอบคุณน้า... จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 14:59:27

ความคิดเห็นที่ 45 แอบเขิน เวลาพี่เจ้าอยู่กับกุสุมาลย์ ... แม่อย่างนั้น แม่อย่างนี้ ...อั๊ยย่ะ เชียร์คู่นี้ (ได้ข่าวว่าครั้งที่แล้วบอกชอบคุณภู 55555) จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 20:42:29

ความคิดเห็นที่ 46 ก้นะไม่รู้ว่าเคยทำอะไรผิดในอดีตจะให้ยอมขอโทษจากใจก็ยังไงๆอยู่ แต่แม่หนูเคียงฟ้าจะพูดขอโทษขอขมาก็ไม่น่าจะพูดขอไปทีปนท้าทายนะจ๊ะไม่ดีเลยไม่พอใจไม่เต็มใจก็เก็บไว้ในใจดีกว่ามั้ง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 23:53:19

ความคิดเห็นที่ 47 แหม วิทยาธรนี้เค้าปากหวานกันจริงๆ แม่ ก็ อย่าอยากทำบาปเลยนะ สงสารเดี๋ยวพี่วิมุตติ เขาต้องรอแม่ไปอีกนานกว่าแม่จะหลุดบ่วงกรรมที่แม่ก่อ 555 จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 11:17:32

ความคิดเห็นที่ 48 แอบมารอ TT จากคุณ : Psycheza เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 17:39:28

ความคิดเห็นที่ 49 คุณ แก้ว หายไปไหนแล้ว T_T จากคุณ : Kazeni เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 13:00:07

ความคิดเห็นที่ 50 อ่า...ขอโพสวันจันทร์นะคะ แบบว่าเค้ายังไม่ได้เตรียมเกร็ดสารคดีท้ายเรื่องเลย สองวันที่ผ่านมาเป็นวันแห่งความไม่ว่างค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 14:28:24

ความคิดเห็นที่ 51 ^^ เข้ามารอวันจันทร์ค่ะ กระพริบตาแวปเดียว เดี๋ยวก็วันจันทร์ละ...เร็วจริงๆ วันหยุดสุดสัปดาห์... จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 15:45:17

ความคิดเห็นที่ 52 อ้าว! แล้วก็เป่าปาก ก้มหน้าเดินออกจากกระทู้ไปอย่างสงบ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 08:05:43

ความคิดเห็นที่ 53 ตอนที่ 35 มาแล้วค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12952059/W12952059.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:37:39