ความทรงจำที่ถูกลืม-ตอน3 [PART1/2]
|
|
Vio Bli Sou: ความทรงจำที่ถูกลืม
เจ้าชายนา่สเกียแห่งแกรนเตลไม่เคยคิดหรอกว่าเขาจะต้องเห็นความสำคัญของสตรีนางหนึ่งซึ่งเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นจากการทดลอง ... สำหรับเขาแล้ว ... เธอเป็นแค่เครื่องจักรที่ใช้แล้วทิ้งเท่านั้น
บทนำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12803648/W12803648.html
ตอน1[PART1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12803685/W12803685.html
ตอน1[PART2/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12820767/W12820767.html
ตอน2[PART1/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12828440/W12828440.html
ตอน2[PART2/2]
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12869103/W12869103.html
\\\\
Vio Bli Sou 3: คนเก่าในร่างใหม่
เมื่อวานนี้ผมค้างคืนที่บ้านของแทบบินส์
ตลอดช่วงเช้ามนุษย์เทียมสาวไม่มองหน้าผมเลยสักนิด
หึ ... ก็ช่างเธอสิ ผมไม่ใช่พ่อของเธอเสียหน่อย ผมจะต้องสนใจความรู้สึกของเธอเพื่ออะไร?
หลังจากที่พวกเรารับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว แทบบินส์ก็ขอตัวไปทำงานชั้นใต้ดิน ส่วนผมก็รีบปิดประตูขังหญิงสาวจอมระแวงเอาไว้กับผมเพียงลำพัง
ผมจะประทับใจมากกว่านี้หากผู้ที่อยู่ด้วยกันกับผมในตอนนี้คือแอชลีย์ เดอบีล
602 คือชื่อของคุณ ... มันเป็นหมายเลขที่นักวิจัยตั้งมาให้แก่คุณหลังจากคุณมีชีวิต
เธอเหลือบตามองผมนิดหนึ่ง
หก ... ศูนย์ ... สองเปิดปากสะกดทีละพยางค์ให้เธอออกเสียงตามแต่เธอกลับตีสีหน้าเบื่อหน่ายราวกับต้องการจะบอกว่าเธอฉลาดมากกว่าที่ผมคิด แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่สนใจผมอีก
ผมมองเธอสานเส้นดินสอขยุกขยิกเป็นก้อนๆแลดูไม่เป็นรูปทรงแล้วก็อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ
คุณฟังอยู่หรือเปล่าน่ะ?
เงียบ ...
คุณยังกลัวผมอยู่อีกเหรอ?ถึงแม้ว่าเธอจะทำทีเป็นไม่ได้ยินแต่เชื่อเถอะว่าเธอฟังสิ่งที่ผมพูดทุกประโยค คุณจะช่วยเหลือผมหรือเปล่า?เธอเงยหน้ามองผมอย่างจริงจังทันที ผมต้องการใช้ความสามารถในการใช้พลังจิตมองภาพอนาคตเพื่อคาดคะเนเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น
ไม่เธอตอบเพียงคำเดียวก่อนจะเริ่มกดดินสอลงบนกระดาษเบาๆอีกครั้ง
ถ้าคุณตอบว่าไม่ ... ทำไมคุณจึงฝึกเขียนภาพเพื่อแทบบินส์ มอร์นากีย์?
เธอวางดินสอ สายตากวาดมองรูปถ่ายของอาคารวิจัยแห่งหนึ่ง เขาไม่ได้ต้องการใช้งานเราเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง เขาแค่คิดว่าสิ่งที่เราทำมีประโยชน์ต่องานของเขา
มีประโยชน์ต่องานวิจัยของเขา?
ใช่และเขาก็บอกด้วยว่าการร่างภาพเป็นการฝึกการใช้สมาธิ ช่วยเพิ่มทักษะการใช้พลังจิตของเรา
คุณเชื่ออย่างนั้น?
เธอพยักหน้าเบาๆโดยไม่หันมามองผม
คุณไม่คิดบ้างหรือว่าบางทีเขาอาจจะฝึกฝนคุณเพื่อเตรียมคุณให้พร้อมสำหรับรับงานอันตรายบางอย่างดูเหมือน602จะไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ เธอชะงักไปชั่วครู่ขณะตั้งใจฟังผมพูด
แน่นอน ... แทบบินส์เป็นคนดีสำหรับทุกคน เขาช่วยเหลือแม้กระทั่งมนุษย์เทียมอย่างเธอ ซึ่งแตกต่างจากผมเพราะผมต้องการเพียงผลประโยชน์จากเธอเท่านั้น ... ในเมื่อเธอเกิดมาเพื่อผลประโยชน์ทางการทหาร ผมจึงคิดว่าผมไม่ผิดหรอกถ้าหากผมจะใช้ความสามารถของเธอให้คุ้มค่ากับการที่เธอเกิดมา
แทบบินส์ มอร์นากีย์เป็นพ่อทูนหัวของผมพูดพลางก็เดินไปยกกาน้ำชาเอามาตั้งไว้บนโต๊ะกระจก ผมเป็นเจ้าชายนาสเกียแห่งแกรนเตล
ท่าทีของเธอแลดูสงบนิ่งในขณะที่ฟังผมพูด
อืม ... แทบบินส์คงเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับผมให้เธอฟังไม่มากก็น้อย
ผมครอบครองผืนดินทุกแห่งหนในแกรนติเนลและเป็นเจ้าชีวิตของคุณด้วยพูดพลางชี้นิ้วใส่อีกฝ่าย ถึงแม้ว่าแทบบินส์ต้องการช่วยเหลือคุณและดูแลคุณเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะยินยอมทำตามคำขอร้องของผมพร้อมทั้งยอมมอบคุณให้แก่ผมด้วย ... ที่จริงแล้วผมมาที่นี่ก็เพื่อรับตัวคุณไปที่พระราชวังอิลเลน ที่นั่นมีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่คอยปรนนิบัติหน้าที่ให้แก่ผม พวกเขาจะช่วยเหลือคุณได้
เธอมอบนัยน์ตาคมกริบให้แก่ผมหนึ่งครั้งก่อนจะหันไปมองถ้วยชาแล้วก็เริ่มเขียนรูปต่อ
ในระหว่างที่ความเงียบเข้าปกคลุมความว่างเปล่าภายในห้องนั่งเล่นนานเกินหนึ่งนาที ผมก็เริ่มคิดได้ว่าบางทีเธออาจจะไม่พร้อมต่อการรับรู้สิ่งใหม่ๆ บางทีเธอคงต้องการเวลาอีกสักพักเพื่อปรับตัวต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับความจริงที่ว่าเธอเป็นเพียงเครื่องมือของมนุษย์แท้
ผมนั่งเอกเขนกบนโซฟาตัวยาว คอยมองดูการกระทำอันเฉยชาของ602และพยายามชั่งใจอีกฝ่าย
คุณคิดอะไรอยู่?
602ถอนหายใจและยักไหล่ตอบ เธอส่ายหน้าครั้งหนึ่งก่อนจะส่งเสียงพึมพำแผ่วๆ
คุณคิดอะไรอยู่?ผมถามย้ำอีกครั้ง
คิดว่าทำไมเราต้องทำตามที่คุณพูด
เมื่อได้ยินเช่นนั้นผมก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ผมวางถ้วยชาแล้วจึงเขยิบตัวมานั่งข้างๆ602 เธอมีท่าทีฝืนเกร็ง
ผมเป็นเจ้าชายพูดพลางย้ำบนหน้าอกตัวเอง คุณเป็นแค่สามัญชน ผมจะกำจัดคุณทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ ... คุณเกิดขึ้นมาจากฝีมือของนักวิจัยมืดเฮงซวยพวกนั้นประโยคท้ายนี้ผมแทบจะพูดกรอกหูของเธอ ถ้าหากคุณไม่ช่วยเหลือผม คุณก็คือศัตรูของผม ... สิ่งที่ผมจะทำกับศัตรูของผมก็คือ ...พูดจบก็ดึงกระดาษแผ่นที่เธอกำลังเขียนรูปขึ้นมาก่อนจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆพร้อมกับแสยะยิ้มให้ คุณเข้าใจนะ
602มองผมด้วยสายตาเคร่งเครียดก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี ริมฝีปากของหญิงสาวสั่นระเทิ้ม
เดี๋ยวก่อน 602!เมื่อเธอลุกขึ้นผมก็จับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น
ปล่อย602พูดเสียงแผ่วเจือความขอร้องเอาไว้ลึกๆ แก้มของเธอสั่นแดง น้ำตากำลังจะไหล
ผมอาจจะบีบบังคับเธอมากเกินไปแต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ... ชะตาชีวิตของเธอถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้เพราะเธอไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาดังเช่นผม เธอเป็นคนพิเศษมากกว่านั้น ... พิเศษจนชีวิตของเธอคงหาความเป็นส่วนตัวหรือปลอดภัยไม่ได้ พลังพิเศษทำให้เธอกลายเป็นบุคคลอันตรายและกลายเป็นที่หมายปองของผมรวมทั้งเหล่านักวิจัยมืดซึ่งทำงานให้กับรัฐบาลแกรนติเนลด้วย
ปล่อยน้ำเสียงนั้นสั่นพร่าเนื้อตัวสั่นเทา สุดท้ายผมก็เกิดความสงสารจึงยอมปล่อยมือออก
ปล่อยก็ได้ คุณอยากจะไปไหนก็ไป รีบไปให้พ้นหน้าเร็วๆก็ยิ่งดีคุยกันไม่รู้เรื่องแบบนี้รู้สึกหัวเสียชะมัด
ผมนั่งพิงโซฟาตีสีหน้าบูดบึ้งใส่อีกฝ่ายพลางกอดอกแน่น
602ชำเลืองมองผมด้วยใบหน้าหมองเศร้าก่อนจะเลื่อนตัวนั่งลงบนโซฟาโดยเขยิบห่างจากผมออกไปราวๆสองเมตร
ถ้าหากผมไม่พาตัวคุณมาไว้ที่นี่ ก็ต้องมีกลุ่มคนที่เป็นคู่อริของผมมาจับตัวคุณไปอยู่ดี ... พวกเขาอาจจะไม่ปราณีคุณเหมือนดังเช่นผม คุณก็รู้ ... นักวิจัยมืดไร้ศีลธรรมมากแค่ไหน พวกเขามองคุณเป็นเพียงแค่เครื่องมือชิ้นหนึ่งเท่านั้น
คุณก็เหมือนกัน เธอสวนด้วยคำพูดที่ทำให้ผมต้องสะอึกหรือว่าไม่จริง?เธอปรายสายตามองหาคำตอบจากผมแต่ผมกลับปิดปากเงียบแล้วจึงรีบกล่าวเลี่ยงในทันที
คุณต้องเลือก
602ก้มหน้ามองพื้นพรม ทอดสายตาอย่างเลื่อนลอยผ่านไปยังโซฟาฝั่งตรงข้าม
เราเคยเลือกหรือเปล่า?
หืม?คำถามของเธอช่างน่าสงสัย
เราเคยเลือกที่จะอยู่ฝ่ายใครระหว่างคุณกับนักวิจัยมืด?
ผมกรอกตาตั้งสมาธิพยายามเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด คุณหมายถึงตัวคุณเองก่อนที่คุณจะมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม?เธอพยักหน้ารับ คุณไม่ได้เลือกเพราะตอนนั้นภายในแกรนติเนลยังไม่เกิดความขัดแย้งมากมายเท่าเวลานี้
แกรนติเนลมีปัญหาอะไร?
แทบบินส์ไม่ได้บอกคุณเหรอ602?
เขาบอกว่าคุณมีปัญหากับพระราชาลานินและรัฐบาลแกรนติเนล ... ในขณะที่พวกเขามีแนวทางในการบริหารจัดการกับประชากรในแกรนติเนลแบบหนึ่ง คุณก็จะมีความเห็นอีกแบบหนึ่ง ... ความขัดแย้งนี้อาจจะก่อให้เกิดสงครามขึ้นได้ภายในแกรนติเนล
เขาพูดถูก
แล้วแทบบินส์อยู่ฝ่ายไหน?
เขาไม่เลือกฝ่าย เขาเป็นนักวิจัยบริสุทธิ์ ทำงานเพื่อค้นคว้าและพัฒนา ต่อให้ผมพูดกรอกหูสักกี่ครั้งเขาก็ไม่ทำงานให้กับผมหรอก
ถ้าอย่างนั้นเราก็ควรจะอยู่เฉยๆด้วย
ผมต้องหันขวับกลับไปมองเธอในทันที ผมไม่ยอมให้คุณอยู่เฉยๆ
ทำไมคุณต้องบังคับเรา?แววตาของเธอกำลังสื่อให้ผมรู้ว่าเธอต้องการความยุติธรรมแต่ผมไม่มีทางมอบมันให้กับเธอหรอก ... เธอเป็นแค่สิ่งที่มนุษย์ด้วยกันสร้างขึ้นมาเท่านั้น เธอไม่มีสิทธิเรียกร้องแม้แต่ชีวิตของเธอเองด้วยซ้ำไป
แล้วทำไมคุณต้องถามผม?คราวนี้เธอรีบสะบัดหน้าหนี นั่งกอดเข่าพยายามหลีกสายตาจากผมคุณจำอดีตของตัวเองได้หรือเปล่า602?
เธอส่ายหน้าตอบ
คุณจำได้ไหมว่าใครฆ่าคุณ?
เราไม่รู้
ผมฟังน้ำเสียงใสซื่อของเธอแล้วก็ต้องยิ้มกริ่ม ถ้าหากเธอรู้ว่าผมเป็นคนฆ่าเธอในเรือนจำ ออกคำสั่งแก่ลูกน้องให้ส่งร่างไร้วิญญาณของเธอไปที่ศูนย์วิจัยและส่งตัวเธอมาพักรักษาในบ้านหลังนี้แล้วเธอจะตกใจสักเพียงไร
แล้วเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นอีกล่ะ?
เราจำไม่ได้
ถ้าอย่างนั้นคุณจำอะไรได้บ้าง?
เธอเงยหน้ามองหลอดไฟสว่างบนเพดานก่อนจะหลับตานึก แทบบินส์
หืม?
จำได้ว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแทบบินส์ปลุกเราให้ตื่น ทันทีที่เราเห็นเขาเราก็ตกใจกลัวเขามาก เราพยายามจะลุกหนีออกจากเตียงพยาบาล แต่จู่ๆก็เกิดอาการวิงเวียนหน้ามืด เราต้องพยายามปรับการทรงตัว พักฟื้นอีกประมาณหนึ่งวันจากนั้นแทบบินส์ก็ดูแลเรามาตลอด
อืม ... แสดงว่าเธอจำไม่ได้เลยสินะว่าผมเป็นคนจับเธอเปลือยร่างแล้วก็อุ้มเธอลงไปแช่ในอ่างสารเคมีนานกว่าสิบสองชั่วโมง
| จากคุณ |
:
Pakkie Davie
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 พ.ย. 55 16:54:41
A:171.5.96.228 X: TicketID:318829
|
|
|
| 
