มนต์ขลังของสายลมหนาว ที่หวีดหวิวผ่านทิวเขาหิมาลัย
จะล่อลวงดวงใจของเขาและเธอให้หลงทาง
หรือจะกระชากสองดวงใจให้หลุดพ้นจากภาพมายา
ที่บังตาบังใจ
ให้สองดวงใจกลับมาผูกพัน
เป็นหนึ่งเดียว.....ชั่วนิรันดร์
.................. มายาแห่งรัก มายาหิมาลายัน.............
บทที่1 บางเสี้ยวของความทรงจำจากเนปาล
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12811335/W12811335.html
บทที่ 2 รำลึกความหลัง...นักแบกเป้มือใหม่
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12822953/W12822953.html#4
บทที่3 อาการป่วยเป็นใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12872912/W12872912.html
บทที่ 4 ราเชนทรา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12895719/W12895719.html
บทที่ 5 หนุ่มตาคม คนโจดปูร์
***พศ 2549***
เดี๋ยวเราไปด้วยรถใต้ดิน ผู้ชายนัยน์ตายิ้มกริ่มวางแผนการเดินทาง พลางวาดสายตาเต้นระริกไปตามเรียวน่องของสาวสวยที่เดินผ่านไปมาในล้อบบี้ของโรงแรมขนาด 4 ดาวที่เข้าพัก
ที่โรงแรมอันตกแต่งด้วยสไตล์ภารตะแห่งนี้ ครอบครัวของจิมมี่มีหุ้นร่วมลงทุนอยู่ด้วยกันกับญาติที่อยู่ทางเมืองไทย และได้รับความนิยมในหมู่นักท่องเที่ยวและนักธุรกิจเชื้อสายภารตะ และนั่นเป็นเหตุให้จิมมี่ต้องมาเรื่องธุรกิจที่เมืองไทยทุกปี
นายรู้จักบ้านดีดี้ด้วยรึ ราเชนทราเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย
ดูเหมือนเพื่อนเขาจะ สนิท กับราชาวดี มากกว่าที่คาด
อืมห์ ไปกันเถอะ หนุ่มนัยน์ตาพราว ส่งช่อบูเกต์กุหลาบขาวเล็กๆให้เพื่อนช่วยถือหนึ่งช่อ และเดินนำไปสู่สถานีรถไฟใต้ดิน ท่าทางไม่แคร์สายตาใครๆ ที่จับจ้องมองสองหนุ่มกับช่อกุหลาบด้วยแววตายิ้มๆ ราเชนทราไม่คุ้นกับสายตาสอดรู้แกมอมยิ้มแบบนี้นัก หากจิมมี่ ดูเหมือนจะชิน สงสัยเพื่อนเขาจะถือดอกไม้ไปแจกสาวๆบ่อย
เคยไป หลายเดือนก่อน ตอนคุณพ่อคุณแม่ดีดี้เสีย ฉันมางานศพ แต่ไม่ทันล่ะ ตอนนั้นก็มีเรื่องยุ่งๆ เหมือนกัน กว่าจะมาถึง เขาก็เผาไปแล้ว แต่มาถึงวันที่ดีดี้เก็บกระดูกพ่อกับแม่ แล้วไปลอยอังคารกัน ก็หลังวันเผาน่ะ จิมมี่เฉลย เมื่อเห็นแววตาสงสัยจากนายแพทย์หนุ่ม
ดีดี้ มีญาติน้อยมาก วันนั้น มีแค่ฉันกับกุน เขาเข้มแข็งมากเลยนะ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กผู้หญิงอายุยี่สิบที่ต้องโทรไปขออนุญาตพ่อไปเที่ยวนาคราก้อตกับเราเมื่อสองปีก่อน จะไม่ร้องไห้เลยสักแอะตอนลอยอังคารกระดูกพ่อกับแม่
ฉันเคยคิดว่ายายนั่นเป็นลูกแหง่เสียอีก เสียงเล่าเรื่อยๆ แววระริกหายไปจากนัยน์ตาของหนุ่มเจ้าสำราญ เหลือเพียงความอ่อนโยนลึกซึ้ง อย่างที่ราเชนทราหยั่งไม่ถึง
จิมมี่ดูมั่นอกมั่นใจ เขาเดินนำ เหมือนคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี ทั้งๆที่มีหลายช่องทางออก
เมื่อหยอดเหรียญคืน แล้วผ่านออกมาได้ ชายหนุ่มก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนคอยอยู่
จิมมี่ยิ้มกว้างให้สตรีในเดรสสีนวลตา ผู้หญิงผิวขาว ร่างระหง หน้าหวานๆนั้นแต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบา ผมยาวๆทิ้งตัวสลวยลงเบื้องหลัง หนุ่มนัยน์ตาพราวส่งดอกไม้ในมือให้ พลางรับมือหญิงสาวมาแตะแผ่วเบาด้วยปลายจมูกของตัวเองเป็นการทักทาย ก่อนหันมายักคิ้วให้ราเชนทรา
นี่ใคร? ใช่ดีดี้หรือเปล่า ชายหนุ่มแกล้งถามเพื่อนอย่างล้อๆ
นายแพทย์หนุ่มยิ้มบางๆให้สตรีสาวแล้วสัมผัสมือนุ่มๆของเธอ สวัสดีครับ กุน ดี ใจที่ได้พบกันอีกครั้ง
คุณหมอ คุณจิมมี่ ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้งค่ะ ดีดี้ให้ฉันมารับ เขากำลังยุ่ง กำลังทำอาหารไทยให้คุณสองคนทานค่ำนี้น่ะค่ะ อ้อ จิมมี่ มีแกงเขียวหวานไก่ด้วยนะ ทานกับโรตีอย่างที่คุณชอบ ตามสัญญา" หญิงสาวพูดพลางดมดอกไม้ไปพลาง
"ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ มาค่ะ เชิญทางนี้ เดินอีกนิดก็ถึงบ้านดีดี้แล้วล่ะ
ราเชนทราอยากจะเตือนให้เพื่อนรับช่อดอกไม้ที่เหลือไปถือไว้เอง แต่ไอ้คนเจ้าสำราญดูเหมือนจะทำไม่รู้ไม่ชี้ จนกระทั่งถึงหน้าบ้านมันถึงได้หันมาบอก
นายรออยู่ตรงนี้ก่อน ถ้าฉันยังไม่เรียก อย่าพึ่งเข้าไป อ้อ นายคือ เด็กส่งดอกไม้ เข้าใจนะ เพื่อนสั่งก่อนผลุบหายเข้าไปในตัวบ้าน
ราเชนทรามองไปรอบๆตัว บ้านของราชาวดี เป็นตึกหลังเล็กๆสองชั้น ที่คงสร้างมานานเต็มที หากสภาพนั้น ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี เนื้อที่ยังมีพอเหลือนอกเหนือจากการปลูกสร้างอาคารให้ปลูกต้นไม้ไว้เยอะพอควร เขาสังเกตเห็นไม้กระถางออกดอกสีสวยอยู่เยอะ
ผู้หญิงกับดอกไม้คู่กันเสมอ ก็แล้วเจ้าช่อกุหลาบขาวในมือเขาล่ะ ไอ้เพื่อนตัวดี มันจะให้เขาทำอะไรต่อ
ได้ยินเสียงใสๆทักทายด้วยความยินดีอยู่แว่วๆ เจ้าของเสียงนี้ ราชาวดีแน่นอน สาวน้อยตัวกลมเมื่อวันเก่าก่อน มีเสียงอันเป็นเสน่ห์ ใส และหวานปานนกร้องเพลงทีเดียว
เมื่อครู่ เขาสังเกตเห็นว่าศกุนตลางามขึ้นมาก แล้วอีกคนในบ้านเล่า นายแพทย์แสนขรึมนึกอยากเห็นขึ้นมาทันที
ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน ความยุติธรรม กุนได้ดอกไม้ แล้วของฉันล่ะคะ ไม่มีเหรอ เสียงใสประท้วง ทวงดอกไม้แว่วๆ
อยากได้ก็เดินไปหยิบเอง เด็กส่งดอกไม้ยืนรออยู่ข้างนอก เสียงเสแสร้งให้ฟังดูเหมือนเอือมระอาของเพื่อนเขาคล้ายจะเดินเข้ามาใก้ล
หากเสียงฝีเท้าซอยถี่ก็เร่งตามออกมาด้วย หลีกไปค่ะท่าน ได้โปรด หลีกไป ดิฉันจะเอาดอกไม้ คนทวง ส่งเสียงโวยแบบแกล้งๆ ทั้งยังพยายามดันร่างสูงใหญ่ของหนุ่มเจ้าสำราญเพื่อจะแทรกผ่านกรอบประตูออกมา
เพื่อนเขาแกล้งทำตัวเซไปมาไม่ยอมให้คนทวงผ่านออกมาได้ง่ายๆ เสียงใสๆยอมอ่อนข้อ ยึดเสื้อฝ่ายตรงข้ามไว้ให้หยุดแกล้ง
พลีสสสสส ก่อนโผล่หน้าออกมาจากหลังหนุ่มเจ้าสำราญ
ราเชนทรานึกถึงครั้งแรกที่ได้สบตากับราชาวดีที่กาฐมาณฑุ เจ้าหล่อนก็ทำอาการคล้ายๆอย่างนี้ ตัวอยู่ด้านหลังร่างสูงสง่าของจิมมี่ หากเอียงศรีษะออกมา 'ส่อง' ดูเขา
ตอนนี้ สาวน้อยชะงักงัน มือเล็กๆร่วงผล็อยลงจากการเกาะเกี่ยวเสื้อคนตัวสูงที่ขวางทางอยู่ หล่อนทำตาโต เรียวปากเผยอน้อยๆ จิมมี่ถอยเปิดทาง ให้ นัยน์ตาชายหนุ่มเปลี่ยนแววไปเล็กน้อย ก่อนใช้ปลายนิ้วชี้ดันคางของหญิงสาวให้ปิดปากเสียงดังกึก ก่อนจะเอ่ย
อย่าลืมให้ทิปล่ะ ดีดี้
ราชาวดีกระพริบตาถี่ๆ นัยน์คมซึ้งอย่างนี้ ผิวสีสวยๆด้วยคล้ายจะอาบชาเครื่องเทศใส่นม มาซาลาทีอย่างนี้ แว่นขรึมๆอย่างนี้ มีแต่คุณหมอใจดีของหล่อนเท่านั้น
.................................................................................................
ทั้งสี่คนเริ่มต้นด้วยเครื่องดื่มเบาๆและสนทนากันก่อนจะเคลื่อนตัวสู่โต๊ะอาหาร
ราชเพิ่งรู้ ว่าอดีตคนไข้ให้น้ำเกลือสามชั่วโมงของเขา มีฝีมือในการทำอาหารอยู่พอตัว
มื้อค่ำวันนี้เป็นอาหารไทยที่เปี่ยมทั้งรสชาติ สีสันและการจัดวาง อีกทั้งการตกแต่งโต๊ะอาหาร และบรรยากาศภายในบ้านหลังน้อยก็อบอุ่น และเก๋ไก๋ ได้อารมณ์ของปาร์ตี้เล็กๆ
ราชาวดีสาวน้อยตัวกลมผอมลงกว่าเดิมพอควร ร่างเล็กเตี้ยดูอิ่มเอิบ กลมกลึง อยู่ในเดรสลวดลายดอกไม้แนววินเทจ แม้ไม่เรียกว่าหุ่นดี หากก็น่าเอ็นดู เจ้าหล่อนยังมีกริยาน่ารักอย่างเป็นธรรมชาติเหมือนเดิม บทสนทนาแสนสนุก ทำให้คลายอารมณ์หมองๆของคนที่ยังไม่ได้กินข้าวกับแฟนสาวแสนสวยสักมื้อ
ช่วงหนึ่งของการสนทนา เจ้าบ้านสาวทำเอาเขาและจิมมี่ต้องอึ้ง เมื่อเธอเอ่ยถามถึงมารดาของนายแพทย์หนุ่ม เสียงใสแจ๋วทำชายหนุ่มสับสน
"คุณแม่คุณ ท่านสบายดีนะคะ หวังว่าสักวันจะได้กลับไปเนปาลและไปสวัสดีท่านอีกครั้ง"
" ดีดี้ เจอแม่ราชตอนไหนน่ะ" จิมมี่ถาม
"ก็ตอนนอนให้น้ำเกลือไง ท่านเดินเข้ามาดูฉันที่เตียงไงคะ แต่พูดกันไม่รู้เรื่อง ตอนนั้นมันงัวเงีย แล้วหลับคร่อกไปเลย"
" คุณแม่ผม ท่านอยู่อินเดียครับ" แพทย์หนุ่มเอ่ยเรียบๆ
"อ้าว เหรอคะ งั้นก็เข้าใจผิดซะแล้ว ตอนนั้นก็ง่วงๆ แล้วผู้หญิง แก่แล้วล่ะค่ะ เธอสวมสาหรี เข้ามาพูดอะไรกับฉัน แต่ ฟังไม่ออก แป้ปเดียวก็หลับปุ๋ยเลย" เสียงใสๆหัวเราะพร้อมโคลงศีรษะในความโก๊ะของตัวเอง
ศกุนตลาเหลือบตามองสองหนุ่ม แล้วก็เห็นทั้งคู่ลอบสบตากันเอง ก็วันนั้น ในบ้านราช ไม่มีผู้หญิงคนไหนนอกจากเธอ นอกจากยามหน้าประตูใหญ่ ราชยังมีคนรับใช้ผู้ชายที่เข้ามาจัดโต๊ะอาหารและบริการเครื่องดื่มให้กับเธอ เท่านั้นเอง
ราชาวดีคงฝันไป
หลังมื้ออาหารที่แสนจะถูกปากแขกผู้มาเยือน เจ้าภาพสาวชวนย้ายมาที่มุมรับแขกเพื่อจัดการกับเครื่องดื่มหลังอาหารพร้อมสนทนากันต่อ
ราเชนทราเห็นเพื่อนสนิท เคลื่อนตัวช้าๆ ไปจับจ้องยังมุมห้องที่มีภาพถ่ายรายเรียง หนุ่มเจ้าสำราญมีอาการเหมือนอยู่ในภวังค์
นายแพทย์ละสายตาจากเพื่อนชั่วครู่ แล้วตัดสินใจไปช่วยศกุนตลายกเครื่องดื่ม จากหางตา เขาเห็นราชาวดี เดินเข้าไปใก้ลจิมมี่
จิมมี่คะ คุณจะดื่มอะไรดี กุนให้มาถาม เสียงใสข้างตัวปลุกให้หนุ่มตาคมตื่นจากภวังค์ หากก็ยังนิ่งอยู่เหมือนเดิม
เจ้าของบ้านสาว เห็นแขกร่างสูงสง่าจับจ้องมองที่ภาพครอบครัวของหล่อน
ที่มุมนั้น หญิงสาวจัดเอาไว้เป็นมุมแห่งความรำลึกถึงคืนวันเก่าก่อน มีภาพของบิดามารดาและตัวหล่อนจัดเรียง และตกแต่งบนฝาผนังเอาไว้อย่างสวยงาม
นิ้วเรียวสีนวลของแขกร่างสูงแตะที่กรอบรูปหนึ่งเบาๆ เป็นภาพของราชาวดีในวัยแรกแย้ม แก้มยังกลมและยิ้มนัยน์ตายิบหยีอยู่ในอ้อมกอดของบิดา
ทั้งคู่นิ่งอยู่ในอาการอันเงียบงัน ก่อนเจ้าบ้านสาวจะไหล่ไหวสะท้าน น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นอย่างเกินกว่าจะระงับใจ
เสียงสะอื้นฮักไม่สามารถดึงสายตาของคนร่างสูงให้เหลียวมามองได้ หากแต่เขาวาดวงแขนดึงตัวหล่อนเข้าไปกอดไว้ ไร้สิ้นซึ่งคำปลอบโยนใดๆ
เจ้าของอ้อมแขนแข็งแกร่งสบตากับบิดาในภาพถ่ายของหญิงสาวในอ้อมกอดแน่วแน่ นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่เขาโอบเอาตัวเจ้าหล่อนไว้หวังเพียงให้น้ำตาของเธอจางลง
ไม่อยากเห็น และไม่อยากให้ใครมาเห็นน้ำตาของสตรีนี้ อารมณ์ชายหนุ่มขุ่นมัวอย่างอธิบายไม่ถูก
รู้สึกได้ว่าคนตัวเตี้ยกำลังพยายามหยุดอาการสะอื้น หากเขายังไม่อยากปล่อย ความอบอุ่นจากร่างอิ่มกลมกลึงทำให้ยังอยากโอบประคองเอาไว้อีกนิด อยากให้แน่ใจ ว่าเจ้าหล่อนจะหยุดร้องไห้แน่ๆแล้วค่อยปล่อยมือ
นึกถึงเมื่อไม่หลายเดือนที่ผ่านมา ในวาระที่มีเพียงเขาและศกุนตลาอยู่ข้างกายคนตัวกลมที่ซีดเซียวผิดตา ในวันที่ฝนพรำละอองตั้งแต่ช่วงเช้าที่พวกเขาพากันประคองคนตัวเตี้ยโอบห่อผ้าขาวสองห่อไว้กับตัวออกจากวัดมุ่งหน้าไปเช่าเรือที่ปากน้ำเพื่อทำพิธีลอยอังคารกระดูกทั้งหมด
ศกุนตลาเล่าให้เขาฟังว่าราชาวดีไม่มีน้ำตาให้ใครเห็นแม้แต่เธอผู้เป็นเพื่อนสนิทในระหว่างพิธีทางศาสนาตลอดหลายวัน
หากเมื่อกลับจากการลอยเรือถึงบ้าน ราชาวดีก็สิ้นความอดทนอยู่ตรงมุมนี้ เหมือนวันนี้ ที่เขากำลังโอบกอดเจ้าหล่อนไว้
ชายหนุ่มมองบิดาของหญิงสาวในภาพแน่วแน่ หัวใจไหวเอน และมันกำลังตอกย้ำคำที่เคยรับปากกับบิดาของหญิงสาวไว้เมื่อสองปีก่อน เขารู้ว่าในวันนั้น ความหมายมันมีเพียงการรับปากว่าจะดูแลเธอในขณะร่วมทางไปเที่ยวเมืองบนเขานาคราก้อต หากวันนี้ เขาขอส่งใจไปยืนยันให้คนบนฟ้ารับทราบอีกครั้ง ว่าเขายังยืนยันคำพูดเดิมที่เคยให้ไว้
..................................................................
ศกุนตลา ที่กำลังประคองถาดเครื่องดื่มออกมาต้องชะงักเมื่อเห็นภาพสองหนุ่มสาวถนัดตา
หญิงสาวละล้าละหลัง มีนายแพทย์หนุ่มช่วยถือถาดอีกใบอยู่ข้างๆ ก่อนจะระบายลมหายใจบางๆและสืบเท้าต่อไปที่มุมรับแขก เมื่อสองหนุ่มสาวนั้นถอยกลับออกมาจากมุมรูปถ่าย
แต่ทั้งศกุนตลาและราชยังทันเห็นหนุ่มตาคมคนเมืองโจดปูร์จรดจุมพิตบางเบาลงบนศีรษะของหญิงสาวในโอบประคองแต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกตัว และเดินกลับมาสู่มุมรับแขกด้วยนัยน์ตาระเรื่อ
ศกุนตลาพยายามลอบมองจิมมี่อย่างค้นคว้า แต่ทว่านัยน์ตาของเขามันช่างนิ่งและลึกอย่างยากที่จะหยั่ง ก่อนจะกลับมาแพรวพรายตามสไตล์หนุ่มเจ้าสำราญอีกครั้ง ในชั่วแวบ
ทั้งสี่เริ่มสานต่อบทสนทนาแสนสนุกกันก่อนสองหนุ่มจะลาจากบ้านหลังน้อยในเวลาต่อมา
คืนนั้น ราเชนทราขบคิดถึงอาการของสหายรัก หนุ่มเจ้าสำราญที่เขารู้จักซ่อนความรู้สึกไว้ลึกเร้นแค่ไหนกัน
อาการนั้นคือความรัก หรือคือแค่ความเอื้อเอ็นดูกันแน่ เขาอ่านเพื่อนไม่ออกเลย
...........................................................................
แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 55 12:24:29
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 55 12:11:56
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 11:58:32
แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 12:58:32
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 19:03:22
มายาหิมาลายัน.....บทที่5 หนุ่มตาคม คนโจดปูร์
