จันทรามนตรา ตอนที่ 2 ถูกลอบทำร้าย

ตอนที่ 1 วันแรมวิปโยค
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12907410/W12907410.html


ตอนที่ 2 ถูกลอบทำร้าย

“ยูนิคอร์น!!!” สองหนุ่มตกตะลึงกลั้นหายใจ

สัตว์ในเทพนิยายที่แพทย์หนุ่มไม่คิดว่า มีอยู่จริงบนโลกใบนี้ กำลังเหยาะไปมาอยู่หน้ารถยนต์ มีดวงตาสีนิลแวววาวยามต้องแสงไฟ ขนสีขาวบริสุทธิ์ส่องประกายระยิบระยับเป็นแสงสีเงิน ปีกขนนกทั้งสองข้างกลางลำตัวหายไปตั้งแต่กีบเท้าคู่หน้าสัมผัสถึงพื้น และที่เด่นที่สุด ก็คือ เขาอันแหลมคมบนกลางหน้าผากของมัน


“ว้าว!” ราซิสตาโตเหมือนนกฮูก ร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “ยูนิคอร์น ยูนิคอร์น จริงๆ ด้วย”


“ช่ายยย” แพทย์หนุ่มผ่อนลมหายใจออกมา “แปลกประหลาด สวยงาม และน่าอัศจรรย์ใจ”


ทั้งคู่เฝ้าดูยูนิคอร์นยืนอาบแสงไฟหน้ารถอย่างเงียบๆ ยามรัตติกาลกลางทะเลทรายอากาศจะเย็นยะเยือก อาจเป็นสาเหตุให้ยูนิคอร์นต้องการไออุ่น เสียงลมพัดหวิววู่ ไกลออกไปประมาณห้าสิบเมตร เงาดำตะคุ่มๆ กำลังย่างเข้ามาอย่างเงียบๆ มีดวงตาสีแดงซ่อนเร้นอยู่ในความมืดนั้น


“อ๊ะ นี่ไงละ วิญญาณผี ขาวๆ ลอยผ่านหน้ารถที่นายพูดถึง” ไรอันพูด
โพล่งออกมา เมื่อนึกขึ้นได้


“จริงด้วยฮะ!” เด็กหนุ่มตาพอง “ผมต้องจับมันเอาไปให้คนอื่นดู จะได้เลิกกลัวกันเสียที”


ไรอันใจหายวาบ ร้องห้ามทันที “ไม่! ราซิส เราจะปล่อยมันไป”


แต่ราซิสผลุนผลันปลดล็อคประตูลงจากรถอย่างรวดเร็ว กอปรกับคนข้างหน้าคว้าตัวไว้ไม่ทัน และเสี้ยววินาทีนั้นเอง เงาตะคุ่มเริ่มปฏิบัติการ มันยิงวัตถุบางอย่างออกจากเงามืดราวกับจรวด พุ่งตรงแหวกอากาศ ปักเข้าที่กลางหน้าอกของเด็กหนุ่มอาหรับ

“โอ๊ย.....”

“ราซิส!”


ไรอันรีบเปิดประตูรถออกไปดู ถ้าความเร็วของลูกธนูเท่ากับจรวด ความเร็วของยูนิคอร์นก็ใกล้เคียงกับความเร็วแสงซึ่งถือกันว่าเป็นความเร็วสูงสุดในจักรวาล มันกระโดดตัวลอยเอาร่างเข้าบังเด็กหนุ่มอาหรับไว้ ลูกธนูเกือบหนึ่งเมตรปักเข้าที่ท้องล่างของยูนิคอร์น


ราซิสผวาในวินาทีแรก แล้วแทบช็อกในวินาทีต่อมา ยืนตัวแข็งทื่อ ขาสั่นผับๆ มองดูร่างใหญ่โตสีขาวทรุดฮวบลงไปต่อหน้าต่อตา เลือดสีเงินไหลออกมาระยิบระยับเต็มพื้นถนน แล้วค่อยๆ ไหลซึมผ่านลงไปในเม็ดทรายข้างทาง


ยูนิคอร์นหายใจโรยริน ร่างที่เคยใหญ่โตราวกับถูกย่อส่วน ค่อยๆ ลดขนาดลงมาเท่ากับขนาดของมนุษย์ ลำตัวหนาโค้งเว้าอรชรอ้อนแอ้น ขนสีขาวบริสุทธิ์แปรเปลี่ยนเป็นผิวสีเนื้อ ขนฟูนุ่มบนหัวยืดออกกลายเป็นเส้นผมสีดำยาวสลวย ยาวลงปกคลุมร่างเปลือยเปล่าบอบบางไว้ ผู้หญิงสาวและน่าจะสวยได้ปรากฏต่อสายตาคนทุกคู่ที่จับจ้องมา รวมถึงผู้ร้ายคนนั้นด้วย

ฟิ้ววววววววววววววววว ลูกธนูถูกยิงมาอีกดอก คราวนี้มันพลาดเป้าข้ามหลังคารถไป


ไรอันตั้งสติได้ก่อน ร่างสูงเพรียวก้มตัวลงเพื่อหลบอาวุธ พลางวิ่งไปที่หญิงสาวแปลกหน้าซึ่งนอนหันหลังจมกองเลือดสีเงินอยู่ริมขอบถนน เขาถอดเสื้อโค้ทสีเขียวที่สวมอยู่คลุมร่างเปลือยเปล่าเอาไว้ ก่อนจะตรวจดูบาดแผลตรงบริเวณหน้าท้อง แสงไฟสลัวๆ ส่องให้เห็นรอยดำคล้ำรอบลูกธนูที่ปักอยู่ อันตรายเกินกว่าจะแตะต้องมันในตอนนี้ ไรอันหันไปดึงตัวราซิสให้คุกเข่าลงมา

“เป็นอะไรไหม” แพทย์หนุ่มถามอย่างเป็นห่วง เด็กหนุ่มอาหรับส่ายหน้าช้า แต่มือสั่นระริกไม่หยุด ไรอันจับมือนั้นไว้ แล้วพูดว่า

“เราจะปลอดภัย ราซิส เราต้องไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้”

“ผมต้องช่วยเธอก่อน” เด็กหนุ่มพูดเสียงแหบพร่า ขยับตัวเข้าไปหาหญิงสาวหมายดึงธนู

“อย่า ราซิส” ไรอันรีบตะคลุบเอวอีกฝ่ายไว้แน่น แล้วพูดแทบไม่หายใจ

“ธนูนั่นอาบยาพิษ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นพิษอะไร แต่ถ้าเธอดึงมันตอนนี้ เลือดจะไหลไม่หยุด พิษจะเร่งให้ผู้หญิงคนนี้ตายเร็วขึ้น”

“เพราะผมคนเดียว เธอช่วย..ชีวิตผม...เพราะผม” ราซิสนั่งคอตกคร่ำครวญ ระบายความเสียใจออกมาอย่างสุดกลั้น

“ไม่เอาน่า ไอ้หนู อย่าเพิ่งอ่อนแอเอาตอนนี้ซิ” ไรอันตบหลังราซิสเบาๆ “เธอต้องช่วยขับรถพาพวกเราหนี ฝีมือขับรถเธอไม่เป็นรองใครอยู่แล้วนี่ จริงไหม”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายสงบลง ไรอันก็ผละไปเปิดประตูท้ายรถยนต์เพื่อหยิบของบางอย่าง

สาวลึบลับตาพร่ามัวด้วยพิษตรงส่วนปลายลูกธนูซึ่งฝังอยู่ในท้องของเธอเริ่มออกฤทธิ์ แล้วเธอก็สะดุ้งโหย่งพลางขยับตัวหนีทันที เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลัง

“อย่าขยับ” ไรอันว่า พลางเอื้อมมือเรียวขาวไปจับหัวไหล่คนไข้สาวรั้งไว้ เขากลับมาพร้อมกับผ้ากอซหนาๆผืนใหญ่ในมือ

“ผมจะดึงธนูออก ทนเจ็บหน่อยนะครับ” เสียงแพทย์หนุ่มนุ่มนวลกว่าเดิม แล้วดึงร่างบอบ

“ม่ส้งวสาสายิรัเพค ส่ขขาบมสงวส ขรชาท้จขาง ส่นร่บ่ย่ย่ส่สส”
(ไม่ต้อง! หนีไปซะ พวกอะมอไรท์หาฉันเจอแล้ว มันกำลังมาทางนี้ หนีไป๊”

“ไม่ต้องอายนะครับ คุณพูดภาษาอังกฤษได้ไหม ผมเป็นหมอกำลังจะช่วยรักษาคุณ” ไรอันพูดจาสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเข้าใจว่าเธอกำลังอาย

อันที่จริง แพทย์หนุ่มวัยยี่สิบแปดก็อดชื่นชมรูปร่างโค้งมนได้สัดส่วนตรงหน้าไม่ได้ ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็นผู้หญิงเปลือยเสียเมื่อไร เพียงแต่หัวใจไม่เคยเต้นระทึก และรู้สึกหวั่นไหวรุนแรงแบบนี้มาก่อน เมื่อนึกถึงหน้าที่ ไรอันก็ตกใจกับความรู้สึกของตัวเอง

พรึบ พรึบ พรึบ พรึบ พรึบ พรึบ


“อะไรวะ?” ราซิสพิศวง เมื่อเห็นเปลวไฟพรึบพรับเป็นทิวแถวตรงขอบผืนทรายอีกด้านหนึ่ง ร่างผอมเพรียวปีนขึ้นไปยืนบนหลังคารถ แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง

“โอ้ฉิบ..!!” เด็กหนุ่มสบถ พลางร้องโวกเวกบอกคนข้างล่าง

“คุณหมอ ขึ้นรถเร็ว โจรสารเลวนั่นมันตามกองทัพม้าที่ไหนมาก็ไม่รู้”

อึดใจถัดมา เสียงฝีเท้าม้าก็ดังกึกก้อง บอกได้ถึงจำนวนกองทัพนับร้อย

“ผมจำเป็นต้องดึงธนูออกแล้ว”

และไม่รอฟังคำคัดค้าน ไรอันจับร่างบางพลิกทันที มือข้างขวากำคันธนูแน่นดึงออกอย่างเต็มแรง แล้วโยนมันทิ้งไป มืออีกข้างหนึ่งใช้ผ้ากอซที่เตรียมมากดบาดแผลไว้ แม้เขาจะทำได้อย่างรวดเร็วและเด็ดขาดแต่หัวธนูนั้นแหลมคม มันบาดเข้าเนื้อบริเวณโดยรอบ จนเธอสะดุ้งเฮือก เกิดความเจ็บปวดไปทุกส่วนประสาทไขสันหลัง เธอพยายามกลั้นเสียงกรี๊ดมิให้หลุดจากปาก

“คุณหมอเร็วเข้า” ราซิสเร่งมา เปลวไฟสีแดงใกล้เข้ามาทุกขณะ

“จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ไรอันตะโกนกลับไป พลางจับมือหญิงสาวมากดบาดแผลไว้ กำชับให้เธอกดมันแรงๆ แล้วกระชับเสื้อโค้ทคลุมร่างบอบบาง ก่อนสอดแขนอุ้มเธอขึ้นมากระชับอก พาขึ้นด้านหลังรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อ พาหนีไปด้วยกัน

“หนอย เจ้าโจรกระจอก จะวิ่งไม่ให้เห็นฝุ่นเลยเชียว” ราซิสกัดฟันกรอดๆ ระบายความแค้นออกมา

---------------------------------- จบตอน 2 --------------------------
เรื่องนี้ เขียนได้ 7 ตอนแล้วค่ะ ถ้าใครสนใจติดตาม หรืออยากอ่านต่อ
ให้ไปที่ลิ้งค์ ข้างล่างนะคะ

http://www.lightoflovebooks.com/fiction.php?id=342

จากคุณ	: พยัคฆ์ขาว
เขียนเมื่อ	: 9 พ.ย. 55 22:59:42 A:182.52.185.178 X: TicketID:376529

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป