ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๔ ผู้ชายบ้าอำนาจ! เอาแต่ใจ! ไม่มีเหตุผล! หญิงสาวนึกก่นบ่นอย่างเดือดดาลเมื่อรู้ตัวว่าสู้เรี่ยวแรงของอีกฝ่ายไม่ได้จนต้องถูก ‘ลาก’ ให้เดินร่วมทางไปกับเคมินบนเส้นทางที่เป็นทุ่งกว้างอันเงียบสงบแห่งนั้น  แม้จะยอมรับว่าทัศนียภาพรอบด้านขณะนี้น่าจะสร้างความรื่นรมย์ให้ไม่น้อยเพราะเป็นทุ่งกว้างบนทางลาดไหล่เขาที่มองไปก็เห็นทิวเขาน้อยใหญ่ไล่เรียงสุดลูกหูลูกตา ทว่าสายลมเบาๆ ที่กรูเกรียวนั้นไม่ได้ทำให้อารมณ์เธอผ่อนคลายลงสักนิด.. ในเมื่อข้อมือเธอไม่มีทางสลัดพ้นไปจากเคมินแห่งปางแก้วคนนี้! “เคมิน! คุณจะไปไหนของคุณ? แล้วทำไมต้องลากฉันมาด้วย?” อราลีท้วงถามอย่างไม่กลัวเกรง แต่ร่างสูงก็ไม่มีท่าทีจะหยุดฝีเท้าสักนิด “ก็บอกแล้วว่าเดินเล่น” “เดินเล่นก็เรื่องของคุณคนเดียวสิ! เอาฉันไปเกี่ยวด้วยทำไม? แล้วนี่ทำไมต้องจูงมือกันอย่างนี้ด้วย..ปล่อยสักทีสิ!” “ผมต้องจับมือคุณเอาไว้ เพราะคนไม่รู้ที่ทางอย่างคุณปล่อยไปก็เดินหลงตกหน้าผาเท่านั้นเองล่ะ ผมยังไม่อยากมีปัญหากับองค์กรสากลเพื่อการพัฒนามนุษย์ของคุณ” เคมินหยุดเหลียวมามองเธอนิดหนึ่ง แต่คำอธิบายของเขาก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้น “เราจะพูดกันดีๆ ได้มั้ยคุณเคมิน? ฉันไม่ใช่เด็กๆ ที่จะพูดกันด้วยเหตุผลไม่ได้ และฉันไม่ชอบให้คุณทำเหมือนฉันเป็นตุ๊กตาที่จะเหวี่ยงไปตรงไหนก็ได้” เธอเอ่ยเสียงเข้ม ดวงตาสีนิลจ้องกลับไปที่ดวงตาคมปลาบของเขาอย่างไม่หวาดหวั่น และนั่นก็ทำให้ดวงตาเคมินทอแววอ่อนลงบ้าง “ก็อย่างที่บอกนะอราลี บางครั้งคุณก็เป็นคนดีและตรงเกินไป..  ทั้งที่ความดีนั้นอาจทำร้ายคุณ.. แต่คุณก็ยังยึดมั่นกับความเชื่อของตัวเอง”  สีหน้าคนพูดยังคงไม่สบอารมณ์ “ฉันไม่ใช่คนดี” หญิงสาวตอบกลับพลัน “ฉันแค่พยายามเข้าใจทุกอย่าง ยอมรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันเท่านั้น กับวินนายที่พบกันเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ความตั้งใจของฉัน เขาบังเอิญเห็นฉันในเมืองลันก็เลยเข้ามาหา ทั้งที่ฉันเองไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้ คุณก็รู้..ฉันไม่ชอบสร้างปัญหา แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธมิตรภาพของคนที่เคยรู้จักกันได้หรอก” “คุณมองว่าเป็นมิตรภาพแบบเพื่อน แต่แน่ใจเหรอว่าเขามองคุณด้วยสายตาอย่างนั้น?” เคมินถามกลับ “เอาล่ะ แต่ผมก็รู้ว่าเรื่องนี้มันคงเป็น ‘เรื่องส่วนตัว’ ของคุณที่คุณหวงแหนความเป็นส่วนตัวนักหนา แต่ก็แค่ขอเตือนด้วยความหวังดี.. ผมไม่ได้ต้องการเตือนให้ระวังเรื่องอันตรายจากผู้หญิงชื่อทาช่าเพราะนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกต่อไป แต่ให้ระวัง ‘ความไว้วางใจ’ ของคุณให้จงดีต่างหาก” “เขาจะคิดยังไงฉันไม่สนใจ รู้แต่ฉันไม่ได้รู้สึกกับเขาอย่างเดิมแล้ว และเขาเองก็ต้องรับรู้ว่าระหว่างฉันกับเขาไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ฉันบอกได้แค่นี้ คุณพอใจไหม?” ประโยคนั้นเหมือนจะทำให้เคมินยอมสงบลงได้ไปชั่วอึดใจ เขามองหน้าเธอนิ่ง.. แลลึกลงไปเห็นแววตาจริงจังในคำพูดของตัวเองของผู้หญิงตรงหน้า แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเมื่อเขาหันกลับไปเดินหน้าต่อและยังคงกุมข้อมืออราลีไว้กับตัว “เคมิน.. คุณจะพาฉันไปไหนกัน?” หญิงสาววกสู่คำถามนี้รอบแล้วรอบเล่า “เดินเล่นๆ ดูความเป็นจริงของวายัณ..” เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มให้คำอธิบายที่น่าจะแท้จริง “อย่างที่คุณถามผมเมื่อกี้.. ท่าทางคุณคงอยากไปจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด ดังนั้น ในเวลาที่คุณยังอยู่ที่นี่ ผมก็ควรเปิดโอกาสให้คุณได้เดินเข้ามาให้เห็นสภาพความจริงของเขตปกครองวายัณมากกว่าจะให้คุณอยู่แต่ในคุ้มปางแก้ว คุณอาจจะได้รู้ว่าเราอยู่กันอย่างไร มากกว่าจะฟังจากข้างนอกพูดถึงเราว่าพวกเราเป็นยังไง” และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวไม่แข็งขืนกับการจับจูงข้อแขนของเคมินอีกต่อไป และในความรู้สึก.. อีกฝ่ายก็โอนอ่อนกับเธอขึ้นมาก และลดอาการเดินพรวดพราดนั้นลงไปมาก “เคมินคะ ฉัน..ไม่ได้หมายความว่าฉันอยากรีบแจ้นไปจากที่แห่งนี้นะ” อราลีอธิบาย “ฉันแค่อยากบอกคุณว่า.. ฉันมีหน้าที่การงานที่ต้องกลับไปทำ แต่ตอนนี้ฉันโชคดีมากที่สามารถลาหยุดได้นาน.. ถึงได้รักษาตัวที่บ้านคุณได้” “ผมเองก็แค่อยากพาคุณมาเดินดูบริเวณเพาะปลูกของที่นี่ แต่ก่อนจะไปถึงแปลงเพาะปลูก.. คุณคงจะได้เห็นในสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนกระมัง” คำพูดของเขาเป็นปริศนาสำหรับคนแปลกถิ่นอย่างอราลี แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรนักเพราะรู้อยู่ว่ากำลังจะได้เปิดหูเปิดตาบนแผ่นดินกว้างที่เต็มไปด้วยขุนเขาแห่งนี้ และแล้ว.. นัยน์ตาอราลีก็เบิกกว้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อเธอก้าวมาถึงช่วงหุบเขาเล็กๆ ที่มีพืชสีเขียวชูผลและดอกสะพรั่งไปเกือบทั่วหย่อมหญ้า ลมพัดกรูเกรียวพาให้ต้นพืชเหล่านั้นไหวเอนไปมาและชูช่อสะบัดเหมือนเป็นการต้อนรับผู้มาใหม่จากต่างถิ่น ดอกเล็กๆ ของมันยามอยู่รวมกันก็ดูสวยงาม แต่จากที่เคยเรียนหนังสือมาอราลีก็ทราบว่า นี่คือทุ่งดอกฝิ่น! “ดอกฝิ่น?! ของจริงใช่ไหมคะนี่?” หญิงสาวเอ่ยอย่างตื่นเต้น แน่นอนว่าเธอไม่เคยพบเห็นมันมาก่อน “กะแล้ว.. คุณคงไม่เคยเห็นมาก่อน แต่นี่ล่ะ ทุ่งดอกฝิ่นของจริง” เคมินเปรยยิ้มอย่างคาดไว้อยู่แล้วว่าคนที่อยู่แต่ในโลกสว่างอย่างหญิงสาวไม่เคยพบพานสิ่งนี้มาก่อนเป็นแน่ “เอ๊ะ ไหนว่าทางพวกคุณมีแผนจะเลิกการปลูกฝิ่นยังไงล่ะ? ทำไม..ยังมีให้เห็นอยู่อีก?” หญิงสาวหรี่ตามองอย่างไม่เข้าใจ คราวนี้เคมินดูจะกลับมาเป็นคนเดิมที่นิ่งสงบและพร้อมจะอธิบายว่าอะไรเป็นอะไร “อราลี.. คุณเองก็บอกไม่ใช่หรือว่าการเปลี่ยนแปลงจากสีดำเป็นสีเทาหรือเป็นสีขาวนั้นต้องใช้เวลา การลดและเลิกปลูกฝิ่นก็เช่นกัน ชาวนาชาวไร่แถวนี้เค้าปลูกกันมานาน คุณไปสั่งให้เขาเลิกภายในวันพรุ่งนี้มันเป็นไปไม่ได้หรอก ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป และเราต้องหาพืชทดแทนและอาชีพเสริมทางอื่นให้ชาวบ้านด้วยในเวลาเดียวกัน” คำอธิบายอย่างหนักแน่นและมั่นคงทำให้หญิงสาวพยักหน้า เพราะจากการทำงานมาก็รู้ดีว่าการจะเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตผู้คนนั้นมิใช่ของง่ายเลย เคมินยังเอ่ยต่อว่า “แปลงปลูกฝิ่นนี้จะเป็นผืนสุดท้ายของเขตตรงนี้  แล้วภายในห้าปีจากนี้ ตามมติของสหภาพแห่งชาติวายัณ พื้นที่นี้จะต้องเปลี่ยนไปเพาะปลูกหรือทำอย่างอื่น เพราะเราจะให้ชาวบ้านลดการผลิตลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเราสามารถขจัดการปลูกฝิ่นไปได้จากดินแดนเราทั้งหมด” “อ๋อ..ค่ะ เข้าใจแล้ว” หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ พลางเหลียวมองรอบกายอย่างใจเย็นลง อย่างน้อยการที่ระดับผู้ปกครองวายัณเล็งเห็นความสำคัญในการเลิกปลูกฝิ่น ก็นับเป็นนิมิตหมายอันดีไม่น้อย ทุ่งดอกฝิ่นเป็นเหมือนแดนมหัศจรรย์ที่ไม่เคยปรากฏต่อสายตามาก่อน ดอกพลิ้วไหวของมันคล้ายเรียกร้องให้คนแปลกถิ่นต้องสนใจ อราลีค่อยๆ สละมือตัวเองจากเคมิน และคราวนี้ชายหนุ่มก็ยอมปล่อยมือจากเธอแต่โดยดี ร่างบางยอบตัวลงนั่งพร้อมมือหนึ่งเอื้อมไปสัมผัสต้นกำเนิดยาเสพติดตรงหน้า พืชพรรณที่เธอไม่เคยพบพานมาก่อน แต่กลับเป็นพืชที่คนทั้งโลกรู้จักทั้งชื่อและคุณสมบัติของมันดี และน่าสงสารที่ดูเหมือนมันจะเป็นที่ชิงชังของสังคมโลก ‘สิ่งนี้เองเหรอที่ถูกเอาไปสกัดเป็นยาเสพติด.. สิ่งที่คนทั้งโลกมองว่าเลวร้าย? ความเลวร้ายนั้นเกิดจากพืชต้นเล็กๆ เหล่านี้หรือว่าเกิดจากการกระทำของมนุษย์กัน?’ ท่าทีเอาแต่จ้องมองดอกฝิ่นและสัมผัสเจ้าดอกผลเล็กๆ ที่รายล้อมไปมาเหมือนเด็ก ทำให้เคมินลอบยิ้มอย่างเอ็นดู “คุณรู้ไหม ฝิ่น.. มีต้นกำเนิดมาจากผู้หญิง” คำเปรยนั้นทำให้คนเป็นผู้หญิงคนเดียวในทุ่งกว้างนั้นนิ่วหน้า “อะไรกันคุณ? ผู้หญิงเป็นเพศผู้ให้กำเนิดก็จริง แต่คุณจะเหมาเอาว่าผู้หญิงเป็นคนต้นคิดปลูกฝิ่นนี่นะ ไม่ตลกนะคุณเคมิน” “ผมไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงวายัณเป็นคนริเริ่มปลูกฝิ่นแล้วจัดการเอาฝิ่นไปขายสักหน่อย แต่ผมหมายถึงต้นกำเนิดของดอกฝิ่นตามตำนานท้องถิ่นวายัณ” “คุณมีนิทานเกี่ยวกับดอกฝิ่นด้วยเหรอคะ?” เธอเบิกตากว้างอย่างนึกใคร่รู้ “ก็มันเป็นสิ่งที่ใกล้ชิดกับคนที่นี่ขนาดนี้ จะไม่มีได้ยังไงกันล่ะ” เคมินกอดอกอย่างพร้อมจะเอ่ยเล่า “คนเฒ่าคนแก่เค้าชอบเล่าให้ผมฟังตอนเด็กๆ น่ะว่าฝิ่นเกิดมาจากผู้หญิงคนนึงที่อยู่บนภูเขา เธอเป็นคนสวยมาก สวยจนมีแต่คนมาหลงรักและขอเธอแต่งงาน แต่ตัวเลือกที่มากมายนั้นกลับทำให้เธอตัดสินใจเลือกใครไม่ได้เลย เธอตัดสินใจหนีผู้ชายเหล่านั้นด้วยการฆ่าตัวตาย พอเธอตายไป.. ร่างกายเธอก็สลายไปบนภูเขาแห่งนั้น แล้วก็มีพืชที่กำเนิดขึ้นมาจากร่างกายของเธอ นั่นคือต้นยาสูบที่กำเนิดจากช่วงอก ส่วนช่วงขาของเธอคือต้นกำเนิดของดอกฝิ่น” ถ้าเป็นนิทาน.. อราลีก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องที่ควรเล่าให้ลูกเล็กเด็กแดงฟังสักนิด เรื่องมีแต่โศกนาฏกรรมแถมจบลงด้วยการกลายเป็นต้นยาสูบกับต้นฝิ่นเสียอย่างนั้น! "ฟังแล้วโหดชะมัด ผู้หญิงนี่ตกเป็นเบี้ยล่างสังคมแทบทุกสมัยเลยจริงๆ แถมผู้หญิงคนนี้ฉันคิดว่าเธอน่าสงสารสุดๆ แค่เลือกใครไม่ได้ถึงกับต้องฆ่าตัวตายเลยเหรอ แถมพอตายแล้วมีต้นพืชเกิดขึ้นจากร่างกายเธอ ก็ถูกเอาไปใช้ประโยชน์อีก ไม่รู้ล่ะ งานนี้ฉันสงสารผู้หญิงคนนั้น" อราลีย่นหน้า “ก็มันเป็นแค่เรื่องเล่า..” เคมินเสียอีกยิ้มไปส่ายหน้าไป “ถ้าคุณเป็นผู้หญิงคนนั้นคุณจะทำยังไง?” คนถูกถามกลับทำท่าใช้ความคิด ก่อนจะโน้มดึงเอาดอกฝิ่นดอกหนึ่งมาอยู่ในมือขณะตอบกลับ “อืม.. ฉันตอบไม่ได้หรอกค่ะเพราะสภาพสังคมและความคิดฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนนั้นสักหน่อย ในสังคมชนเผ่าสมัยโบราณ ผู้หญิงคงไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเองจึงต้องอาศัยเพศชายในการดำรงอยู่ การเลือกคู่จึงเป็นสิ่งสำคัญ ฉันจึงไม่สงสัยเรื่องตำนานปรัมปราที่คุณเล่า แต่สำหรับฉัน.. ฉันเติบโตมากับยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลงและต้องทำมาหากินด้วยตัวเอง ปัญหาใหญ่ในชีวิตฉันคงไม่ว่าด้วยการเลือกคู่ครอง แล้วอีกอย่าง.. ฉันคงไม่คิดฆ่าตัวตายเพราะฉันรู้ว่าถ้าฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันจะสามารถทำงานเพื่อช่วยเหลือผู้คนได้อีกมากมาย ฉันจึงต้องมีชีวิตต่อไปเพื่อคนเหล่านั้น..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม..” เมื่อหันไป.. เป็นอีกครั้งที่เธอเห็นผู้ชายยิ้มยากอย่างเคมินค่อยๆ คลี่ยิ้มกระจ่างเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ไปกันเถอะ ยังมีทุ่งกว้างให้คุณเดินอีกเยอะ เขตปกครองวายัณอาจจะเหมือนเล็ก แต่ถ้าให้เดินจริงๆ ก็คงไม่ทั่วหรอก คิดเสียว่าวันนี้พาออกมาทัศนศึกษานอกสถานที่ก็แล้วกัน” หญิงสาวพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย เคมินพาเธอเดินต่อไปแต่ฝีเท้าเอื่อยเรื่อยไปมาก ระหว่างทางมีชาวบ้านสูงวัยสองคนหอบตะกร้าสะพายหลังบรรจุพืชผลเดินสวนมาและมองมาที่หญิงสาวอย่างแปลกใจ เคมินเสียอีกที่เป็นฝ่ายเอ่ยคุยอะไรกับคนเหล่านั้นก่อนสองสามประโยค ก่อนจะพยักหน้าแล้วอำลาจากกันไปง่ายๆ “คนที่อยู่แถวนี้เหรอคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อพวกเขาลับไปแล้ว “ฮื่อ.. เห็นบอกออกไปเก็บของป่า เพิ่งกลับมา ผมเลยบอกแค่ว่าพาแขกจากเมืองไทยมาเดินเล่น” “แสดงว่าพวกเขารู้จักคุณเหรอคะ?”  อราลีไม่วายสงสัย ท่าทีมาดมั่นแบบเจ้าคนนายคนของเขานั้นดูไม่เข้ากับสถานที่อันเป็นท้องทุ่งแห่งนี้เท่าใดนัก แต่เมื่อครู่เขากลับพูดคุยกับชาวบ้านรากหญ้าได้อย่างไม่ขัดเขิน “ทำไมจะไม่รู้ล่ะ แถวนี้ผมเคยเดินผ่านไปมากับคุณตาบ่อยไป มันไม่ไกลจากปางแก้วมากสักหน่อยนี่” เขายักไหล่ “ผมมันก็โตมากับที่นี่ล่ะ เขตบ้านนอกๆ ของวายัณ เพียงแต่ตอนนี้ปางแก้วพัฒนาไปมาก ก็เลยเหมือนใช้ชีวิตในเมืองมากขึ้น” “แต่ภาษาอังกฤษคุณดีนะ อย่างน้อยมันก็บ่งบอกว่าคุณอาจเคยผ่านการใช้ชีวิตในต่างประเทศ” อราลีท้วงขึ้นเรียบๆ แต่ก็ทำให้เคมินพยักหน้าให้เธอก่อนเอ่ยเล่าประวัติคร่าวๆ ตัวเองเป็นครั้งแรกว่า “ผมเคยไปเรียนหนังสือที่สิงคโปร์น่ะ แม่ผมมีครอบครัวใหม่ที่นั่น คนอย่างผมน่ะไปได้ไม่ไกลมากหรอก คงไม่สามารถไปอเมริกาอย่างคุณได้เพราะถ้าทางสหรัฐฯ รู้ว่าผมมาจากเขตปกครองวายัณก็คงจะไม่ยินดีรับแล้วล่ะ!” นั่นอาจเป็นคำเล่าที่เปิดเผยพื้นฐานของตัวเองที่เปิดเผยมากที่สุดของเคมินเท่าที่หญิงสาวจะรับรู้ได้ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีจะเปิดปากเล่าอะไรมากไปอีก ชายหนุ่มเดินต่อไปอีกเล็กน้อย ก่อนจะพาเธอมาหยุดอยู่ตรงแปลงเกษตรกรรมที่แบ่งตารางเอาไว้ค่อนข้างเป็นระเบียบเรียบร้อย และพอเห็นพืชพรรณที่งอกเงยขึ้นมา อราลีก็ถึงกับอุทานแบบงงๆ ว่า "อ้าว ที่นี่ปลูกข้าวด้วยเหรอ?" “อราลี..” เคมินเรียกเธอพร้อมส่ายหน้าน้อยๆ “คุณคิดว่าคนวายัณจะปลูกเป็นแต่ฝิ่นหรือไงกัน เราไม่ได้กินฝิ่นแทนข้าวสักหน่อยนะ ชาวบ้านแถวนี้เค้าเพาะปลูกกันเป็นหลายอย่าง ข้าวนี่ก็เป็นเหมือนอาหารหลักอย่างนึงที่คนแถบอุษาคเนย์คุ้นเคยกันดี” “ก็ถ้าปลูกข้าวได้แล้วทำไมยังต้องมีการปลูกฝิ่นล่ะคะ? นี่ฉันเริ่มงงแล้วนะเนี่ย” “แล้วเวลาคุณกินข้าว คุณกินแต่ข้าวเปล่าหรือเปล่าล่ะ?” เคมินถามกลับ “นอกจากข้าว คนเราก็มีปัจจัยอย่างอื่นที่ต้องการ และการได้มาซึ่งปัจจัยพวกนั้นคุณก็ต้องมีอะไรไปขาย ผู้คนในดินแดนแถบนี้เคยชินกับการกรีดยางดอกฝิ่นแล้วรอคนมาซื้อ ฝิ่นเป็นพืชที่แปลกอย่างหนึ่งคือคุณไม่ต้องไปหาตลาดขายให้เหนื่อย จะมี ‘พ่อค้าคนกลาง’ เอาเงินมาให้ชาวบ้านถึงที่ ชาวบ้านจะได้เงินเล็กๆ น้อยๆ ที่พอทำให้พวกเขาหาซื้อของจำเป็นในชีวิต จากนั้น..ยางฝิ่นดิบจะเดินทางไปสู่กระบวนการสกัดให้บริสุทธิ์ต่อไป จะเอาไปใช้ในทางการแพทย์..หรือใช้ในโลกมืด ก็ว่ากัน” อราลีรับฟังแล้วความรู้สึกเย็นวูบไปถึงในหัวใจ จุดเริ่มต้นของกระบวนการผลิตยาอันโสมม ถือกำเนิดมาจากผลผลิตของคนตัวเล็กๆ เหล่านี้เองหรอกหรือ “แล้วชาวบ้านเค้าไม่รู้กันเหรอคะ.. ว่าฝิ่นที่เค้าผลิตได้นั้นส่งไปทำอะไรต่อ มันได้ส่งผลกระทบแค่ไหนให้กับโลกข้างนอก” คำถามของเธอถูกตอบกลับด้วยอาการถอนหายใจของชายหนุ่มเจ้าถิ่น “อราลี.. คุณคิดว่าพวกเค้ารับรู้มั้ยว่าพวกเขาทำผิด พวกเขาอาจจะรู้..แต่โดยมากก็ไม่รู้ว่าฝิ่นดิบพอพ้นจากมือตัวเองไปแล้วเอาไปทำอะไรต่อ  อย่างชาวบ้านสองคนเมื่อกี้ที่เราพบ ..คุณคิดว่าเขาคืออาชญากรมั้ย?” หญิงสาวนิ่งแทนคำตอบรับ เคมินจึงเอ่ยต่อ “เพราะพวกเขาคือคนรากหญ้าที่ก้มหน้าก้มตาปลูกอะไรก็ตามที่เลี้ยงชีพได้ หลังจากขายฝิ่นดิบไปแล้วพวกเขาก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรต่อไปแล้ว คนที่เอาฝิ่นไปปั่นจนได้เป็นยาเสพติดแล้วส่งขายนั่นต่างหากคือกลุ่มคนที่ได้ประโยชน์มหาศาลจากตรงนี้ และนั่นคือกลุ่มคนที่อยู่เบื้องหลังอำนาจ.. เบื้องหลังเครือข่ายยาเสพติดที่คุณชิงชัง” “แล้วปัญหายาเสพติดอย่างอื่นละคะ อย่างเช่น..ยาบ้าที่เค้าว่าผลิตกันในเขตของพวกคุณ” “ถ้าจะพูดกันเรื่องนี้ เราสองคนก็คงจะต้องคุยกันยาว” เคมินเอ่ยตามองตรงแน่ว “แต่ผมขอให้คุณเข้าใจก่อนว่า ตอนนี้ในวายัณเรามีปัญหายาเสพติดสองระดับ คือฝิ่นที่นำไปสกัดเป็นมอร์ฟีน โคเคน หรือเฮโรอีน ซึ่งทางวายัณเราเตรียมแก้ไขด้วยการลดเลิกการปลูกฝิ่น และอีกปัญหาใหม่ที่เกิดขึ้นมาในตอนนี้คือการผลิตยาจำพวกเมทแอมเฟตามีน หรือที่คุณเรียกว่ายาบ้า เป็นปัญหาอีกอย่างที่กำลังระบาดหนักและทำให้เราต้องปวดหัวกับการหาทางแก้อีกรอบ ที่สำคัญ..วิธีการแก้ไขก็ไม่เหมือนกัน” อราลีนิ่งฟังอย่างเพิ่งตระหนัก ว่ายาเสพติดจำพวกเฮโรอีนนั้นเกิดจากการสกัดจากดอกฝิ่น ส่วนยาเสพติดที่แพร่หลายในไทยอย่างยาบ้านั้นไม่ได้กำเนิดจากพืชเหล่านี้สักหน่อย “การผลิตยาบ้าไม่จำเป็นต้องใช้ฝิ่น เพียงแค่ใช้สารเคมีหัวเชื้อ การตั้งโรงงานผลิต และการลำเลียงออกมาสู่ตลาด สิ่งที่พ่อค้ายาพวกนั้นต้องการคือแดนเถื่อนที่ไม่มีกฎหมายควบคุมที่พวกเขาจะทำอะไรได้ตามใจ ซึ่งถ้าจะให้ยอมรับก็คือดินแดนแถบสามเหลี่ยมทองคำนี่เอง ดังนั้นผมจึงบอกคุณได้ว่าเราเจองานหนักอีกรอบ.. เพราะในระหว่างที่เรากำลังพยายามลดการปลูกฝิ่นนั้น ปัญหายาบ้าก็รุมเร้าเข้ามาอีก และยาบ้าก็ต่างจากฝิ่นตรงที่ คนปลูกฝิ่นบางคนคือคนวายัณยากจนที่เราเข้าถึงได้ แต่ยาบ้าเกิดมาด้วยจุดประสงค์ของอิทธิพลแก๊งค์ค้ายาที่ไร้สัญชาติและเข้าถึงได้ยากกว่าหลายเท่า” ยิ่งฟัง.. หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกเหมือนความเครียดขึ้นสมอง ดินแดนแห่งนี้เจอคำสาปหรืออย่างไรจึงได้แต่เจอผีซ้ำด้ามพลอย “พอเท่านี้ก่อนก็ได้ค่ะ.. เคมิน” สุดท้าย อราลีก็เอ่ยขึ้นอย่างเริ่มเข้าใจ “ตอนนี้.. ฉันรู้แล้วว่าที่ผ่านมาฉันไม่มีความเข้าใจปัญหาเหล่านี้มากพอ และคงจะต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่ฉันจะเข้าใจเรื่องพวกนี้ได้ถ่องแท้” “โอเค..ผมคงทำให้คุณปวดหัวแล้วสิ” ชายหนุ่มมองสีหน้าไม่ดีของเธออย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไร แต่ถ้าคุณอยากเข้าใจให้มากกว่านี้ บอกมาเถอะ ทางเราต้องการให้ ‘คนข้างนอก’ รับรู้ความจริงอะไรบ้าง นอกจากฟังข่าวไปวันๆ ว่าวายัณผลิตแต่ยาบ้าและเฮโรอีนอย่างนั้น” ประโยคท้ายนั้นทำให้หญิงสาวเริ่มตระหนักถึงความจริงบางอย่าง ในความเป็นคนนอก เธอไม่ต่างจากคนทั่วไปที่เชื่อฝังหัวว่าชนกลุ่มน้อยบางพวกแถบสามเหลี่ยมทองคำคือต้นตอของยาเสพติดร้ายของสังคม แต่วันนี้การรับรู้อะไรบางอย่างทำให้ความคิดนั้นแกว่งไกว วายัณไม่เพียงกำลังต่อสู่กับตัวเองในการลดและเลิกผลิตฝิ่น แต่พวกเขากำลังต่อสู้กับเครือข่ายยาเสพติดที่ฝังรากลึกในแถบนี้พร้อมอิทธิพลมืดที่ไม่อาจคาดเดา และที่สำคัญ.. พวกเขากำลังต่อสู้กับอคติจากโลกภายนอกที่ไม่เคยรับรู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรนอกจากทอดมองวายัณทั้งปวงด้วยสายตารังเกียจ ..นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ... แต่มันเป็นปัญหาซับซ้อนหลายชั้น.. ลึกซึ้งกว่าที่เธอคิดนัก “เคมินคะ..” “หือ?” หญิงสาวมีท่าทีหนักใจกับประโยคที่จะเอ่ยปากออกไป แต่เคมินก็เพ่งมองมาอย่างรอรับฟัง เธอจึงตัดสินใจเอ่ยโพล่งออกมาตรงๆ ว่า “ถ้าปัญหามันใหญ่ขนาดนี้ คุณคิดว่า.. ทางคุณจะทำได้เหรอคะ?” เป็นคำถามที่ทำให้คนฟังต้องหยุดคิด ชายหนุ่มถอนใจกับคำถามนั้น ก่อนดวงตาประกายกล้าจะฉายออกมาเมื่อตอบกลับว่า “ผมไม่แคร์เรื่องจะทำได้หรือไม่ได้ แต่คุณตาผมเป็นคนเริ่มต้นมาแล้วผมก็เพียงแต่ต้องสืบทอดเจตนารมณ์ต่อไป แต่เราต้องเริ่มต้นจากสิ่งเล็กๆ ไปสู่สิ่งใหญ่ๆ และต้องยอมรับข้อจำกัดบางอย่างที่เราเอื้อมไม่ถึง ที่สำคัญ.. ต้องระมัดระวังตัวให้มั่นเพราะอย่างที่คุณรู้.. ที่นี่เป็นแดนเถื่อนที่ไว้ใจกันไม่ได้หรอก ทุกคนมีแต่ผลประโยชน์ทั้งนั้น” “แล้วผลประโยชน์ที่คุณจะได้จากความพยายามตรงนี้ล่ะคะ? ฉันขอโทษนะคะที่ฉันถามอย่างคนนอกที่ไม่เข้าใจเรื่องราวตรงนี้ แต่ในเมื่อคุณก็รู้ว่าเขตของวายัณเต็มไปด้วยความขัดแย้งและธุรกิจมืดมากมาย ฉันคิดว่าการจะพลิกฟื้นดินแดนแห่งนี้ต้องใช้ความพยายามไม่น้อย” “ก็เพื่อจะได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในทางดีของวายัณสักทีละมั้ง” เขารับคำเหมือนเป็นของง่าย “ผมก็อาจจะคล้ายที่คุณพูดเมื่อกี้ คุณมีชีวิตอยู่เพื่อทำงานให้คนอื่นอีกมาก ผมก็เหมือนกัน..ผมมีหน้าที่ และหน้าที่ตอนนี้ก็คือพยายามลดการปลูกฝิ่นและความข้องเกี่ยวกับยาเสพติดเพื่อที่โลกภายนอกจะได้รับรู้ความตั้งใจของเราแล้วเข้ามาร่วมมือกับเรา คนวายัณที่ต้องการความช่วยเหลือจะได้ลืมหน้าอ้าปากได้สักที” เป็นอีกครั้งที่อราลีนึกอะไรพูดไม่ออก เธอเคยผ่านงานการช่วยเหลือผู้คนมามาก.. แต่ก็รู้ว่าอิทธิพลเถื่อนที่รุนแรงในที่แห่งนี้ย่อมเป็นก้างชิ้นใหญ่ของแผนพัฒนาดินแดนวายัณให้เป็นดังที่เขาต้องการ ในการทำงานของเธอนั้นยังมีประชาคมโลกรับรู้และมีเงินทุนต่างชาติสนับสนุน แต่กับคนเหล่านี้ พวกเขาจะเอาเรี่ยวแรงจากไหนมาขับเคลื่อนกัน? “ไปกันเถอะ ผมแค่จะพาคุณมาเดินเล่น ไม่ได้จะเปิดเลคเชอร์ยัดเยียดเรื่องราวของวายัณให้คุณสักหน่อย ขากลับเดินไปแบบเรื่อยๆ ดีกว่านะ เพลิดเพลินกับข้างทางบ้าง ผมแวะลงมาเดินที่ตรงนี้เพราะอยากได้ความสบายใจ” หญิงสาวยังคงได้แต่พยักหน้า และค่อยก้าวเท้าเดินย้อนกลับเพื่อลาจากท้องทุ่งแห่งนั้นพร้อมเหม่อมองเล็กน้อยไปยังทุ่งดอกฝิ่นที่ยังคงไหวเอนคล้ายเอ่ยอำลา เพราะมัวแต่ทำสีหน้าครุ่นคิดตามและออกจะเหม่อลอยกับเส้นทางเดินกลับนั่นเอง หญิงสาวจึงไม่รู้สึกตัวนักว่ามือข้างนึงของตัวเองไปอยู่ในอุ้งมือของคนเดินนำหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อเริ่มรู้ตัวอีกที.. อราลีก็รู้สึกว่าอุ้งมือใหญ่และอบอุ่นนั้นมั่นคงแข็งแรงนัก และเธอก็ไม่ได้คิดจะสลัดมือออกอย่างรวดเร็วแต่อย่างใด.. วินาทีนั้นอราลีรู้สึกเหมือนเส้นทางในหุบเขาแห่งนี้เป็นทางสายที่สามระหว่างเธอและเขา บนเส้นทางของโลกแห่งความมืดมิดและโลกแห่งสว่างที่ไม่น่าจะบรรจบพบเจอ.. แต่โชคชะตาก็พัดพาให้เธอมาพบกับเคมินคนนี้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเดินมาเกือบถึงรถ หญิงสาวก็ค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา และเคมินก็ยอมปล่อยอย่างง่ายดาย กระนั้นทั้งสองก็คงไม่ได้ยินเสียงคนที่อยู่ประจำการบนรถสองคนแอบกระซิบกระซาบกันว่า “สงสัยคุยกันเคลียร์เรียบร้อยเลยพี่พุมมา ดูสีหน้านายเราแจ่มใสขึ้นเยอะ” ต้าหมิงทำตาโต “ฉันรู้สึกอย่างนึงว่ะ ต้าหมิง..” พุมมาแอบอมยิ้มเมื่อเหลือบมองคนเป็นนายที่เดินใกล้เข้ามา “สงสัยที่ฉันชอบเรียกแขกคุณเคมินคนนี้ว่าคุณผู้หญิงเนี่ย ต่อไปคนทั้งบ้านอาจต้องเรียกอย่างนั้นเหมือนกันล่ะ!” ต้าหมิงทำท่าเหมือนจะหัวเราะคิกคักไปด้วย แต่ก็ต้องสงวนท่าทีนั้นเอาไว้พลันเพราะนายน้อยแห่งปางแก้วเดินกลับมาถึงรถพร้อมหญิงสาวชาวไทยพอดี บริวารทั้งสองจึงต้องรีบทำหน้าที่พาทั้งคู่กลับคุ้มปางแก้วให้ทันเวลา ‘ขาไปถูลู่ถูกังน่าดู แต่ขากลับมีจับมือกันมาด้วย.. กลับปางแก้วรอบนี้เอ็งรอดตายแล้วต้าหมิง’ จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 10:24:54

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑๕ “นายคะ วันนี้นายใหญ่แวะมารอทานข้าวเย็นค่ะ ตอนนี้อยู่ในบ้าน นายเข้าไปพบได้เลยค่ะ” เคมินเลิกคิ้วออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ วันนี้คุณตาของตนเองก็ถึงกับมาจากเรือนพักเพื่อมารอทานอาหารเย็นดังที่เด็กสาวเจียเอ่ย เพราะปกติแล้วเขาจะเป็นฝ่ายเดินไปกินเป็นเพื่อนมากกว่าจะให้คุณตาถ่อสังขารมาอย่างนี้ และถึงแม้จะมีอราลีมาร่วมชายคา แต่ก็ยังคงมีบางวันที่เขาปล่อยให้หญิงสาวทานข้าวกับบริวารที่บ้านแล้วเขาไปพบคุณตาเอง “อืม ขอบใจ งั้นบอกครัวตั้งโต๊ะเลยแล้วกัน” เขาพยักหน้า แล้วมองไปยังอราลีที่เดินลงรถตามกันมา วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เคมินเข้าไปทำงานที่ที่ว่าการปางแก้ว แล้วอราลีก็ติดสอยห้อยตามไปด้วยอย่างว่าง่ายเพราะเวลาไปไหนเขาก็ชอบจะคอยถามเธอเสมอว่าอยากไปด้วยกันหรือไม่ จนต้าหมิงและคนในคุ้มเริ่มชินกับการที่นายน้อยแห่งปางแก้วจะไปไหนมาไหนกับคุณอราลีคนนี้เสียแล้ว “คุณตาของผมมารอกินข้าว” เขาเอ่ยขึ้นกับหญิงสาวเมื่ออีกฝ่ายเดินขึ้นมาบนนอกชานทางเข้าบ้าน “เลยบอกให้แม่บ้านตั้งโต๊ะเลยก็แล้วกัน ยังไงวันนี้เราก็กลับค่อนข้างเย็นอยู่แล้ว” “อ้อ..ค่ะ” อราลีรับคำแบบตั้งตัวไม่ติดเล็กน้อย แต่ก็คิดอยู่ว่าบ้านใกล้เรือนเคียงขนาดนั้น ขุนพลซอหม่องลูจะไม่มาให้พบเห็นก็คงเป็นเรื่องแปลก ภาพชายหนุ่มผู้เป็นนายน้อยแห่งปางแก้วกับหญิงสาวชาวไทยเดินมาพร้อมๆ กันในห้องอาหารนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้อาวุโสอย่างซอหม่องลูมองอย่างใช้ความคิด ที่ผ่านมาท่านได้รับการบอกเล่าว่าจุดเริ่มต้นระหว่างหลานชายตนกับสาวไทยคนนี้คืออุบัติเหตุที่ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจของเคมิน เห็นว่าผู้หญิงคนนี้มีเรื่องอะไรสักอย่างที่ทำให้ลูกสาวของเปาเชิงหวาชิงชังและหาเรื่องกำจัดทิ้งจนเธอหนีกระเซอะกระเซิงมาเจอกับเคมิน ส่วนเคมินตัดสินใจเก็บเธอไว้ที่นี่เพื่อป้องกันไม่ให้ฝ่ายโน้นทำร้ายได้อีก ซึ่งท่านเองฟังแล้วก็พอรับได้อยู่เพราะผู้หญิงตัวเล็กๆ ทั้งคนจะปล่อยให้ถูกรังแกก็กระไรอยู่ ถึงจุดเริ่มต้นจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ไอ้ที่เกิดจากความตั้งใจน่ะมันน่าจะหลังจากนั้นต่างหาก ตามปกติแล้วอุบัติเหตุไม่หนักหนาขนาดนั้นพอร่างกายเริ่มฟื้นฟูก็น่าจะรีบพาสาวเจ้ากลับเมืองไทยได้สักที แต่นี่ก็เห็นยังยื้อให้เธอคนนี้เป็นแขกพิเศษของที่นี่ต่อไปโดยยังไม่เห็นท่าทีจะปล่อยกลับบ้าน ก็เป็นสิ่งที่ท่านมองอะไรบางอย่างออกระหว่างหลานชายกับผู้หญิงที่ดูพิเศษคนนี้ หลานชายตัวดีเดินปรี่เข้ามานั่งใกล้คนเป็นตา ขณะที่หญิงสาวผู้มาเยือนก็ค้อมศีรษะให้ขณะนั่งลงอีกฟากหนึ่ง “แผลต่างๆ เป็นยังไงบ้าง?” ซอหม่องลูเอ่ยถาม แม้จะพอสังเกตได้บ้างว่าบาดแผลใหญ่ๆ นั้นยังคงมีร่องรอยตกสะเก็ดหรือฟกช้ำให้เห็น แต่โดยภาพรวมเธอคนนี้ก็ถือว่าดีขึ้นมากกว่าวันแรกที่เกิดเรื่องร้ายๆ กับเธอ “ดีขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ” หญิงสาวตอบโดยสุภาพ “โชคดีมากที่ช่วงนี้เป็นช่วงพักผ่อน แทบไม่ต้องได้ทำอะไรมาก เลยรู้สึกว่าสุขภาพดีขึ้นทุกวันด้วย” “งั้นก็ดี บรรยากาศที่นี่ออกจะไม่เหมือนเมืองไทยไปบ้าง มีอะไรยังไม่พัฒนาเยอะ แต่คงพอรับได้ใช่ไหม?” ผู้อาวุโสถามไม่จริงจังนัก “แต่ละที่ก็ย่อมไม่เหมือนกันหรอกค่ะ เมืองไทยพัฒนาไปบ้าง แต่ก็ยังมีหลายส่วนไม่พัฒนาอีกเยอะ ส่วนปางแก้วนี่ถือว่าเป็นเมืองที่กำลังน่าอยู่นะคะ เทียบกับเมืองที่หนูเคยอยู่ในเนปาลก็จะคล้ายๆ กันคือยังไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของคนภายนอก ที่สำคัญคนยังไม่พลุกพล่าน เรียกว่าตอนนี้คงเป็นเมืองที่กำลังเติบโตและต้องคอยดูแลผังเมืองให้ดีค่ะ” นายพลเฒ่าพยักหน้าหงึกๆ ด้วยสายตายอมรับ.. ผู้หญิงคนนี้พูดอะไรได้มีเหตุผลและน่าคิดเสมอ จากนั้นท่านก็หันหน้ามายังหลานชายที่นั่งอยู่ข้างกัน “เป็นยังไงบ้าง วันนี้พาแขกไปทำอะไรมา?” “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับคุณตา ผมต้องแวะไปที่ทำการปางแก้วก็เลยพาอราลีไปด้วยก็แค่นั้น ให้อยู่แต่บ้านก็สงสารเดี๋ยวเค้าจะเบื่อเสียก่อน ให้ไปเดินเล่นในเมืองเสียบ้างก็ถือเป็นการฟื้นฟูร่างกายไปในตัว” ผู้สูงวัยพยักหน้า แต่ก็รู้ว่าพักหลังเคมินคงจะ ‘หอบหิ้ว’ อราลีไปไหนต่อไหนบ่อยจนคนในปางแก้วเริ่มร่ำลือถึงผู้หญิงไทยคนนี้ให้ได้ยินหนาหู ตอนท่านไปเดินทอดน่องในเมืองก็ยังพบกับแม่ค้าบางคนที่ได้เห็นภาพอันแปลกมหัศจรรย์เพราะเคมินปล่อยให้คนทั่วไปในปางแก้วได้เห็นเขากับอราลีบ่อยครั้ง คำเล่าของคนเหล่านั้นล้วนสรุปได้เป็นใจความเดียว ‘ผู้หญิงของนายน้อยท่าทางดูดีนะคะท่าน ดูท่านายน้อยจะหวงเธอมากทีเดียว ไปไหนเอาไปด้วยตลอด’ นึกๆ ไปแล้วซอหม่องลูเองก็ยังขำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านจะอยากไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของคนเป็นหลานเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายมีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากเกินกว่าจะชักนำ แต่กระนั้นบ้านพักของเคมินก็เรียกได้ว่าหัวกระไดไม่ใคร่จะแห้งเพราะคนดังแถบละแวกนี้ก็มักจะพาลูกสาวเลียบๆ เคียงๆ มา ‘ดูตัว’ กับหลานชายบ่อยๆ แต่ด้วยอุปนิสัยเป็นเอกเทศ รักความเป็นส่วนตัว และไม่ชอบนิสัยจุกจิกของผู้หญิง ทำให้เคมินเลือกจะเฉยและกลายเป็นท่าทีปฏิเสธแบบเงียบๆ ไป เหล่าเจ้าพ่อระดับกลางไปถึงรายย่อยพวกนั้นจึงไม่มีโอกาสให้เกี่ยวดองกับขุนพลซอหม่องลูเรื่อยมา ประกอบกับเท่าที่ท่านทราบ เคมินก็เคยพลัดพรากจากคนรักเก่าสมัยหลานชายเรียนที่สิงคโปร์ ตามประสาคนวัยหนุ่มก็ย่อมเจอคนถูกอกถูกใจเป็นธรรมดา แต่เมื่อถึงคราวเรียนจบหลานชายก็ตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวที่จะกลับมาอยู่กับท่านที่นี่ โดยที่ฝ่ายหญิงไม่คิดจะตามมาน่าจะเพราะรับไม่ได้กับดินแดนล้าหลังแห่งนี้ แล้วจากนั้น.. ท่านก็ไม่เห็นหลานชายจะสนใจอะไรอีกนอกจากงานช่วยท่านก่อร่างสร้างเมือง และก็เป็นอย่างนี้อยู่นาน ขนาดคนเป็นคุณตายังเคยเปรยถามหลานชายไม่ได้ ‘ไม่คิดว่ามีใครที่พอจะไปกันได้กับหลานบ้างเหรอ?’ ‘ถ้ามีก็คงจะเจอกันเองล่ะครับ’ คนตอบทำท่าเฉยๆ จนวันนี้ คนในคุ้มปางแก้วเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างของนายน้อย การมีอราลีเข้ามาอยู่ร่วมบ้านทำให้บริวารเริ่มรู้สึกแปลกใจกับเจ้านายหนุ่มที่รักสันโดษ แต่กลับดึงดันเอาตัวเธอคนนี้ไว้ไม่ห่าง และท่าทีของผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะแผกจากแม่สาวหลายๆ คนที่เคยถูกส่งมาทาบทามเคมิน เพราะเธอคนนี้ไม่เรียกว่าอ่อนหวาน.. แต่ก็ไม่ดุดัน บางครั้งบางครายามเดินเหินเธอจะดูมาดมั่นอย่างคนเมือง.. แต่ก็ไม่ใช่คนหยิบหย่งทำอะไรไม่เป็น ที่สำคัญเธอสุภาพกับทุกคนเสมอไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นเคมินหรือเป็นเพียงคนดูแลบ้าน นี่คือสิ่งที่คนงานหลายคนรู้สึกได้ ‘หรือคนนี้ไอ้เคมินมันเอาจริง?’ เป็นคำถามที่ซอหม่องลูเองก็นึกรู้อยู่ในใจ แต่.. มันจะเป็นไปได้แค่ไหนในเมื่อฝ่ายหญิงเขาก็มีหน้าที่การงานสำคัญไม่น้อยในกรุงเทพฯ เมืองหลวงของประเทศไทยห่างจากที่นี่ตั้งเป็นโยชน์ “คุณตา พรุ่งนี้คนจากยูเอ็นจะมาพบครับ” คำเล่าของหลานชายทำให้ผู้อาวุโสกลับมาเพ่งความสนใจกับปัจจุบัน “อ๋อ.. ที่เกี่ยวกับแผนปฏิบัติการขั้นต่อไปในปางแก้วใช่มั้ย” ขุนพลเฒ่าเอ่ยรับ “ครับ ดูเหมือนเขาจะขอความร่วมมือจากทางเราด้วย เห็นว่าจะมีการประชุมวางแผนในไทยเร็วๆ นี้ ผมอาจต้องไปร่วมงาน” หลานชายว่า และก็คุยกันไปอีกยาวเรื่องงานบริหารบ้านเมืองต่างๆ ที่จะต้องเตรียมเข้าวาระในการพูดคุยติดต่อกับชาวต่างชาติเหล่านั้น ตลอดเวลาการสนทนาระหว่างเคมินและคุณตาของเขา อราลีเองเรียกได้ว่าอยู่นอกวงเพราะทั้งสองมักคุยกันเป็นภาษาวายัณมากกว่า แต่กระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากเพราะรู้ที่แห่งหนของตนดีว่าควรอยู่จุดไหน เหตุบ้านการเมืองของที่นี่ก็ต้องปล่อยเจ้าถิ่นเค้าจัดการกันเอง อาหารเย็นมื้อนั้นเสร็จสิ้น อราลีก็ขอตัวไปที่ห้อง ปล่อยให้ชายหนุ่มได้พูดคุยกับคุณตาของเขาตามลำพัง กระนั้นเองตอนเดินกลับไปห้องพัก เธอก็เห็นคุณป้าสูงวัยคนหนึ่งกำลังเตรียมที่หลับที่นอนอยู่ตรงข้างห้องเธอ เจียที่เดินมาด้วยกันก็อธิบายขึ้นว่า “ป้าเหล็งค่ะ คนจากบ้านนายใหญ่ ท่านฝากมาให้ดูแลคุณอีกคน แกเลยมานอนตรงนี้” “อ้าว ก็บ้านนี้ฉันก็มีเจียแล้วนี่จ๊ะ ทำไมต้องเอาคนมาเพิ่ม?” เด็กสาวส่ายหัวดิกๆ “ไม่รู้สิคะ คงเห็นหนูมีห้องนอนอยู่อีกเรือนแยกต่างหากมั้ง แต่ป้าเหล็งนั่นนายใหญ่เค้าจะให้กางมุ้งนอนตรงข้างห้องคุณน่ะค่ะ เห็นบอกว่าเผื่อคุณอยากได้อะไรจะได้จัดหาให้” “เหรอ..แปลกจัง ก็ฉันไม่ได้ต้องการอะไรสักหน่อย..” หญิงสาวอดพึมพำไม่ได้ คนอย่างเธอเนี่ยนะจะต้องมีคนคอยรับใช้อะไรกับเค้าด้วย เฮ้อ..สงสารคุณป้าคนนี้ยังไงก็ไม่รู้ที่จะต้องมานอนข้างๆ ห้องเธอ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งมาจากนายใหญ่แห่งปางแก้ว ก็คงไม่มีใครกล้าขัด ในขณะที่ในห้องครัว ต้าหมิงที่เพิ่งรับรู้ข่าวว่านายใหญ่ซอหม่องลูจัดเอาแม่บ้านมากำกับดูแลอราลี ก็ถึงกับหัวเราะก๊ากกับพุมมา ยูเจียง และคนอื่นๆ ในคุ้มปางแก้วแล้วตีความให้สนุก “สงสัยนายใหญ่ท่านกลัวนายน้อยอดใจไม่ไหวแอบลอบเข้าห้องคุณอราลี เลยเอาป้าเหล็งมาเป็นไม้กันหมา แหม..แผนสกัดดาวรุ่งของนายใหญ่ท่านเหนือชั้นจริงๆ” # # # จะว่าไปแล้วความจริงขุนพลเฒ่าซอหม่องลูอาจไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงสวัสดิภาพของผู้มาเยือนชาวไทยก็ได้ เพราะบริวารทุกคนในบ้านรู้ดีว่าในยามราตรีนั้นนายน้อยแห่งปางแก้วและคุณอราลีนั้นก็อยู่ใครอยู่มัน โดยที่เคมินจะมีห้องนอนอันกว้างขวางของตัวเองที่มีโต๊ะทำงานในตัว และปกติแล้วเวลาค่ำเขาก็จะเข้าห้องพักตัวเองเป็นสรณะ ส่วนแขกอย่างอราลีนั้นบางทีก็อาจนั่งดูโทรทัศน์อยู่ห้องกลางกับเด็กสาวอย่างเจีย บางครั้งถ้าเจียไปเข้านอนแล้ว เธอก็อาจจะยังนั่งอยู่ตรงนั้นเพื่ออ่านหนังสือเล่นหรือทำอะไรเรื่อยเปื่อย ส่วนวันนี้แม้จะมีคนของ ‘คุณตาของเคมิน’ มาอยู่เป็นเพื่อน แต่อราลีก็ยังไม่คิดจะเข้านอนตอนนี้ เธอยังคงอยู่กับสมุดจดเล็กๆ ตรงหน้าแล้วก็หาอ่านอะไรอย่างเพลิดเพลิน เสียงก็อกแก๊กตรงประตูทำให้หญิงสาวคิดว่าเป็นเจียที่ชอบเข้ามานั่งดูโทรทัศน์ เธอจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “เจีย.. ขอถามอะไรแป้บนึงได้มั้ย คำนี้แปลว่าอะไรจ๊ะ? เอ๊ะ!” ตอนท้ายนั้นกลายเป็นคำอุทานไป เมื่อเห็นว่าคนที่ก้าวเข้ามาห้องนั่งเล่นตรงนั้นไม่ใช่เด็กสาว แต่เป็นเคมินที่ก้าวเข้ามาด้วยฝีเท้าเบา “ทำอะไร ยังไม่เข้านอน?” แน่นอนว่าเขาไม่จำเป็นต้องตอบ แถมอราลียังได้คำถามกลับมาอีก หญิงสาวมองเขาอย่างรู้สึกไม่ชินตาอยู่สักหน่อย เพราะอีกฝ่ายอยู่ในชุดเสื้อนอนแบบหลวมๆ และกางเกงนอนขายาวตัวโพรก อันเป็นภาพอันเรียบง่ายของ ‘นายน้อยแห่งปางแก้ว’  ที่เธอไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ เพราะแม้จะอยู่บ้านพักของเคมินมาสักพัก แต่ก็ไม่บ่อยที่เธอจะได้พบเขาในยามวิกาลเช่นนี้ รับรู้แค่ว่าเขามักใช้เวลาในห้องส่วนตัวมากกว่า “ฉันยังไม่ง่วง มันไม่ใช่เวลานอนฉันสักหน่อย” เธอแย้งเบาๆ อราลีเคยชินกับวิถีคนเมืองอยู่บ้างตรงการเข้านอนที่ไม่สามารถหัวถึงหมอนได้ในเวลาหัวค่ำ ต้องดึกสักหน่อยนั่นล่ะจะนอนได้ “แล้วเมื่อกี้ถามอะไร?” เขาวกมาประโยคแรกที่เธอเอ่ย “ก็..คือ..” หญิงสาวลังเล “ฉันใช้เวลาที่ว่างๆ อยู่นี่คอยถามภาษาวายัณกับเจีย คำไหนที่เป็นคำง่ายๆ ฉันก็อยากเข้าใจ ปกติเจียจะคอยสอนคอยบอกตลอด” ถ้าตาไม่ฝาด อราลีคิดว่าตัวเองเห็นเคมินเอียงหน้าแล้วอมยิ้ม “แล้วทำไมไม่ถามผมล่ะ? คำไหนก็ว่ามาสิ จะอธิบายให้” ว่าแล้วร่างอีกฝ่ายก็เดินมาหยุดเบื้องหลังของโซฟายาวที่เธอนั่งอยู่ อาการค้อมตัวลงมาน้อยๆ ทำให้หญิงสาวหนีเขาไม่พ้น “ก็.. คำนี้ค่ะ ฉันเหมือนเคยได้ยินบ่อยๆ แต่ไม่ค่อยเข้าใจ” เธอเอ่ยพร้อมอธิบายคำศัพท์สี่ห้าคำที่จดเอาไว้ในสมุดโน้ตเล่มเล็กประจำกาย ซึ่งชายหนุ่มก็อธิบายเธอได้คล่องแคล่วและชัดเจนกว่าเจียเยอะ ยิ่งกว่านั้น.. เคมินในเวลานี้เป็นเหมือนอีกคนที่เธอไม่เคยรู้จัก เพราะเขาคอยลอบยิ้มเวลาเธอพยายามออกเสียงภาษาวายัณให้ถูกดังที่เขาคอยสอน “คุณเก่งนะ ออกเสียงได้ค่อนข้างไว ทั้งที่อยู่ที่นี่ไม่นาน” สอนเสร็จแล้วเขาก็ชมเปาะ ทำเอาคนถูกชมอมยิ้ม “คงเพราะอยู่ที่นี่มันว่างมากละมั้งคะ บอกตรงๆ ฉันไม่เคยว่างงานขนาดนี้มาก่อน  ชีวิตที่ผ่านมาทำงานตลอด ไม่ทำงานก็พักผ่อนตามเมืองต่างๆ เพิ่งจะมีครั้งนี้ล่ะได้อยู่ที่เงียบสงบ” “เบื่อมั้ย อยู่ที่นี่? มีแต่ทีวี แต่อย่างอื่นก็ไม่ค่อยมีให้บันเทิงใจ?” “ก็เบื่อบ้างนะคะ” เธอเลือกจะตอบตรงๆ “ปกติแล้วการใช้ชีวิตประจำวันของฉันน่ะอินเตอร์เนทสำคัญมาก แต่ตอนนี้ลาพักงานแล้วก็ไม่อยากยุ่งกับมันสักพัก.. แต่ว่า..พอไม่ได้แตะอินเตอร์เนทแล้วมันก็รู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ ที่สำคัญไม่รู้ว่าออฟฟิศส่งอีเมล์อะไรด่วนมารึเปล่า” “อยากใช้อินเตอร์เนทก็ไม่บอก” เจ้าบ้านส่ายหน้า “ห้องผมมีคอมพิวเตอร์เชื่อมต่ออินเตอร์เนท ถ้าคุณอยากใช้ก็ไปใช้ได้ตอนนี้ ผมจะล้อกอินให้” คนฟังทำตาโตเมื่อรู้ว่าในแดนไกลอย่างวายัณแห่งนี้มีอินเตอร์เนทให้ใช้ด้วย แต่คิดๆ ไปก็อาจไม่แปลกมากเพราะตอนเข้าไปในปางแก้วเธอเห็นอินเตอร์เนทคาเฟ่อยู่สักแห่งสองแห่งได้ แต่การได้รู้ว่าที่พำนักตอนนี้มีการเชื่อมต่อกับโลกภายนอกก็ทำให้เนื้อเต้นไม่น้อย แต่..เอ๊ะ! ว่าไงนะ อยู่ในห้องนอนของเคมินเหรอ? ข้อเท็จจริงนั้นทำให้แขกกิติมศักดิ์ต้องคิดหนัก แม้ที่ผ่านมาจะรู้ว่าเคมินน่าจะไว้ใจได้แต่อราลีก็ยังรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่สมควร ท่าทีชะงักนิ่งไปของหญิงสาวทำให้เคมินรู้ได้ว่าในใจเธอคิดไปถึงไหนต่อไหน เขาจึงเอ่ยกลั้วยิ้มว่า “ไม่ต้องกลัวหรอกน่าว่าผมจะทำมิดีมิร้าย คนของคุณตาก็คอยตรึงสถานการณ์อยู่แค่ตรงนี้เอง รับรองคุณแค่ร้องเอะเดียวแม่เฒ่าเหล็งก็จะวิ่งเอาไม้มาแพ่นกบาลผมเองล่ะ ผมจะเปิดประตูห้องทิ้งไว้เลยเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ ถึงมันอาจจะทำให้ยุงเข้าห้องผมไปบ้างก็เหอะ” ลองเจ้าบ้านลงทุนขนาดนี้ แอบแว้บไปสักแป้บคงไม่เสียหายอะไรหรอกนะ เพราะอย่างไรเสียอราลีก็มั่นใจว่าเสียงเธอดังพอจะพิฆาตเขาได้ก็แล้วกัน แต่กระนั้นตอนก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนของเคมิน อราลีก็ยังกลัวๆ กล้าๆ และมองประตูไว้เหนียวแน่นเหมือนหาทางหนีทีไล่อยู่ในที “คงใช้เวลาแป้บนะกว่าจะต่อเข้าอินเตอร์เนทได้ มันไม่ใช่แบบความเร็วสูงอย่างเมืองไทยหรอก อินเตอร์เนทที่นี่ติดบ้างดับบ้างตามยถากรรม ใช้ๆ ไปก็อย่าคิดมากก็แล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยอธิบายเมื่อปล่อยให้เธอยืนมองรอบห้องเขาอย่างสนใจ ห้องของเคมินน่าจะใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ เตียงนอนขนาดใหญ่ทำจากไม้ฉลุลายขัดเงานั่นดูออกจะวิจิตรตา ของตกแต่งในห้องแม้จะมีไม่มากชิ้น แต่ก็มักจะดูเป็นเครื่องเรือนทำจากไม้ที่ดูมีอายุ สิ่งเดียวที่ดูทันสมัยที่สุดอาจจะเป็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะสีดำที่อยู่บนโต๊ะทำงานพร้อมโคมไฟนั่นต่างหาก อราลีเลือกจะไม่เข้าใกล้เขานัก เธอยืนอยู่ตรงผนังห้องและก็เหลือบตามองกรอบรูปต่างๆ อย่างสนอกสนใจ รูปถ่ายหลายใบของเขาในยามเด็กและยามเติบโต และที่ทำให้เธอตาไม่กะพริบคือใบปริญญาบัตรทั้งขั้นปริญญาตรีและปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยชั้นนำในสิงคโปร์ “เคมิน.. คุณจบขั้นปริญญาโทจากสิงคโปร์เลยเหรอคะ?” “ทำไมล่ะ แปลกเหรอ ยังไงผมก็ไม่เท่าคุณหรอกที่จบปริญญาโทจากสหรัฐฯ” “เปล่านะคะ ฉันก็.. แค่แปลกใจ” เธอว่าตามตรง เพราะไม่คิดมาก่อนว่าแดนเถื่อนห่างไกลนี้จะมีคนร่ำเรียนถึงขึ้นปริญญาโทด้วย ถึงตอนนี้เธอก็ไม่สงสัยแล้วว่าทำไมภาษาอังกฤษเขาจึงค่อนข้างคล่องปรื๋อ “อย่างที่ผมเคยเล่าให้คุณฟัง แม่ผมไปมีครอบครัวใหม่กับนักธุรกิจสิงคโปร์ หลังแต่งงานใหม่แม่ก็ย้ายไปอยู่ที่โน่นกับเขา จนป่านนี้แม่ได้สัญชาติสิงคโปร์แล้วมั้ง ส่วนผมนั้นแม่ก็ชวนไปอยู่ด้วยเหมือนกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย ผมก็เลยไปอยู่กับพวกเขาหลายปี จบตรีแล้วต่อโททันที แต่ก็ไปๆ กลับๆ ระหว่างสองประเทศ แล้วพอจบ ผมก็กลับมาอยู่ที่นี่กับคุณตา” อาจเป็นคำอธิบายยาวเหยียดอีกรอบเกี่ยวกับผู้ให้กำเนิดของเขา อราลีพยักหน้ารับทราบแต่ก็ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะเล่าให้เธอฟังขนาดนี้ “เชิญคุณมาใช้อินเตอร์เนทได้” เคมินเอ่ยพร้อมลุกจากโต๊ะตรงนั้นให้เธอแล้วเดินเลี่ยงออกไป อราลีเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ แล้วก้าวเข้าไปเปิดเบราเซอร์แล้วจัดการเช็คอีเมล์เรื่องงานต่างๆ แล้วก็เข้าเวบไซท์ที่เข้าประจำเพื่ออัพเดทข้อมูลบ้าง จากนั้นเธอก็พยายามจะรีบปิดทุกอย่างเสียแล้วออกไปจากห้องเขาให้เร็วที่สุด “ขอบคุณมากนะคุณเคมิน ฉันกลับล่ะ อ๊ะ!” ผู้มาเยือนอุทานเมื่อลุกพรวดแล้วเจอกับร่างสูงที่มายืนดักอยู่ด้านหลังแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง “อ้าว ขอโทษ คุณจะรีบไปแล้วเหรอ?” เขาเอ่ยอย่างแปลกใจ โดยไม่สังเกตว่าฝ่ายหญิงกระถดตัวห่างไปอีกฟุตหนึ่ง “เสร็จแล้วนี่คะ จะไปเตรียมนอนแล้ว” เธอตอบเลี่ยงๆ มองหน้าเคมินตอนนี้ก็เหมือนเขาลังเลอะไรบางอย่าง แต่สุดท้าย ชายหนุ่มก็ยกซองจดหมายสีขาวขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยเสียงเป็นไงเป็นกันว่า “คุณคงจำเจ้าจดหมายผิดซองระหว่างเราสองคนได้ดี มันเป็นจดหมายจากพ่อของผม แต่ว่าตั้งแต่ได้มันมา..ผมยังไม่ได้อ่านเลย รบกวนคุณ.. ช่วยอ่านแล้วแปลให้ได้มั้ยว่าเค้าเขียนว่าอะไร” แค่นั้น.. อราลีก็ถึงบางอ้อ เจ้าจดหมายต้นกำเนิดแห่งการพบกันระหว่างเขาและเธอฉบับนั้นนั่นเอง! “ได้สิคะ เอ..ว่าแต่คุณ.. อ่านภาษาไทยไม่ได้อย่างนั้นเหรอคะ?” เขาพยักหน้าช้าๆ “ผมอาจเข้าใจภาษาไทยใหญ่และพม่า ฟังภาษาไทยได้นิดเดียว แต่ผมอ่านภาษาไทยไม่ได้” อราลีพยักหน้าเข้าใจแล้วเอื้อมมือไปรับจดหมายจากมือของเขา ความจริงเธอก็พอจะจำเนื้อหามันได้ตั้งแต่ตอนแอบอ่านไปเมื่อครั้งโน้น เมื่อได้มาเปิดอ่านอีกครั้งแล้วแปลประโยคต่อประโยคให้เคมินจึงไม่เป็นปัญหา แต่ก็แปลกที่สีหน้าเคมินไม่ได้ปลื้มใจนักกับเนื้อความทั้งหมด หญิงสาวยังคงเห็นเขาทำหน้าเฉยชา “ท่าทาง..พ่อคุณอาจจะคิดถึงคุณนะคะ” เธอเปรยขึ้น แต่กลับเรียกสีหน้าชายหนุ่มให้แปลกแปร่ง “ผมก็ไม่รู้สิ ผมไม่เคยเจอหน้าเขา เขาคงรู้แค่ว่าหลังจากแม่คลอดผมแล้ว แม่ก็ส่งผมมาให้คุณตาคุณยายดูแลตลอด และเขาเองก็คงจะไม่กล้าเข้าในเขตวายัณนี่ด้วยเพราะมันไม่ใช่ที่ที่คนไทยจะเข้ามาง่ายๆ ยิ่งสมัยก่อนแถวนี้ไม่ค่อยจะมีใครกล้าเข้ามา” แต่หญิงสาวก็ยังคงเอ่ยต่อด้วยความรู้สึกคล้ายเดิม “แต่เท่าที่ฉันอ่าน.. ฉันว่าตอนนี้เขาคงคิดถึงคุณอยู่นะคะ ติดแต่ว่าเขาคงคุยกับคุณไม่สะดวกแค่นั้นเอง” “ให้บอกตรงๆ ผมเองไม่คุ้นกับพ่อแท้ๆ ตัวเองเท่าไหร่” เคมินพับจดหมายลงคืนซองเมื่อเอ่ยประโยคเฉยชานั้น “ผมรับรู้แค่ว่า.. แม่ของผม.. มีผมตอนที่ไม่ค่อยพร้อม ตอนนั้นแม่ยังวัยรุ่นแล้วเข้าไปใช้ชีวิตในไทย แล้วก็ไปเจอกับหนุ่มไทยก็คือพ่อ ผมไม่รู้ว่าเกิดปัญหาอะไรระหว่างทั้งสองคนกันแน่ แต่ได้ยินมาว่า.. ครอบครัวทางพ่อกีดกันแม่เพราะเค้าไม่ชอบที่แม่มาจากเผ่าวายัณ ตอนนั้นไม่มีใครรู้จักพวกเรา..รู้แค่ว่าน่าจะเป็นพวกล้าหลังจากฝั่งพม่า แต่นั่นก็น่าจะเพียงพอให้รังเกียจ” อราลีรับฟังอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่ง แม้จะไม่คาดคิดว่าคนอย่างเคมินจะยอมเปิดเผยชาติกำเนิดของตัวเองขนาดนี้ “ตอนนั้นเห็นว่าครอบครัวพ่อเองก็เตรียมหมั้นหมายคนอื่นไว้ให้แล้วด้วย ถึงตอนนั้นแม่ผมจะท้องเค้าก็ไม่สนใจ ส่วนคุณตาผมก็โกรธเลือดขึ้นหน้าเหมือนกันที่แม่ท้องโดยไม่ได้แต่งงานและเรื่องครอบครัวฝ่ายพ่อไม่ยอมรับ แต่ก็ให้อภัยแม่ผมได้เพราะยังไงก็ลูกสาว หลังแม่คลอดผม แม่ก็คงจะรู้สึกอับอายคนแถวนี้ สักพักแม่จึงไปอยู่ร่างกุ้ง แล้วก็เจอกับสามีคนปัจจุบันที่มาติดต่อธุรกิจที่นั่น” “เคมิน.. ช่างเถอะค่ะ เหตุการณ์มันก็ผ่านมานานแล้วไม่ใช่เหรอคะ เรื่องก็ดูจะคลี่คลายดีแล้ว” “ใช่ ผ่านมานาน แต่คนอย่างพ่อผมเพิ่งจะติดต่อมา” เขาเหลือบตามองซองจดหมายสีหน้าขมๆ “อราลี.. ผมไม่เข้าใจ ในเมื่อเขาไม่ยอมรับผมมาตั้งแต่แรก เขาก็ไม่ควรจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับผมอีก เขาแค่ให้กำเนิด แต่เขาไม่เคยได้เลี้ยงดู คนอย่างนั้น..ผมไม่รู้ว่าจะเรียกว่าพ่อได้รึเปล่า..” “แต่เขาก็เป็นฝ่ายพยายามตามหาคุณนี่คะ เห็นเขียนในนั้น” เธอแย้งเรียบๆ “แล้วที่ผ่านมา เขาก็เหมือนพยายามจะติดต่อคุณด้วยไม่ใช่เหรอคะ เขาคง..ไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก” “ไม่รู้สิ ผมตอบไม่ถูก ผมอายุขนาดนี้แล้วแต่ผมก็ไม่เคยเจอหน้าเขาเลย อาจจะ..เคยได้ยินเสียงเขาโทร.มาหาผมบ้างตอนเด็ก แต่ก็รู้สึกว่าห่างไกลกันนัก หลังเลิกกับแม่เขารู้แค่ว่าคุณตาผมเป็นทหารยศใหญ่ของวายัณและเลี้ยงดูผมได้ดี แต่เขาเองอาจก็ไม่กล้าจะเข้ามายุ่มย่ามแถวนี้คงเพราะคิดว่ามันไม่ใช่ที่ปลอดภัยที่ควรเข้ามา” “ค่ะ.. ฉันพอเข้าใจ และคุณก็ควรเข้าใจเขา” “ผมก็อาจจะเข้าใจ แต่ผมไม่แน่ใจว่าความเป็นพ่อลูกมันเป็นความรู้สึกยังไงกันแน่ ผมโตมากับคุณตาคุณยายตลอดนับจากวันที่แม่จากที่นี่ไปอยู่ร่างกุ้ง โลกของผมก็มีแต่คุณตาและปางแก้ว ถ้าไม่มีท่าน ผมก็คงไม่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้” ชายหนุ่มเหลียวไปมองใบประกาศนียบัตรที่เด่นหราอยู่บนผนัง “และผมก็โชคดีอยู่บ้างที่ครอบครัวใหม่ของแม่ไม่เลวร้าย สามีใหม่ของแม่เป็นนักธุรกิจสิงคโปร์ที่ทำงานด้านสายการบิน แม่มีลูกกับเขาสองคน ตอนผมไปเรียนที่โน่น แม่ก็ถามเหมือนกันว่าจะมาอยู่ด้วยกันเลยไหม เพราะแม่รู้ว่าดินแดนวายัณนั้นยังด้อยพัฒนาและมีอะไรหลายๆ อย่างที่ทำให้ไม่น่าอยู่” “แต่คุณก็ไม่เลือกที่นั่นนี่คะ” อราลีเอ่ยขึ้นดักทาง “สุดท้าย ดูคุณจะเลือกที่นี่..” “ผมทิ้งคุณตาไม่ได้..” ชายหนุ่มตอบกลับชัดแจ้ง “ผมใกล้ชิดท่านมาตลอด รับรู้ตลอดว่าคุณตาทำอะไรบ้าง แม้ตอนไปเรียนในต่างประเทศจะทำให้ผมรู้สึกว่าบ้านเมืองตัวเองช่างล้าหลังได้อย่างน่าสงสาร แต่มันก็เป็นที่ที่ผมเติบโตมาแต่เด็ก อาจมีบางครั้งที่ผมคิดว่าอยู่ต่างประเทศแล้วสะดวกปลอดภัยกว่า แต่สุดท้ายผมก็ทิ้งที่นี่ไม่ได้เพราะคุณตาผมได้ก่อร่างสร้างฐานอะไรไว้มากมาย และผมไม่อยากให้สิ่งเหล่านั้นสูญสลายไป” อราลีมองลึกลงไปในสายตาเรียวคมคู่นั้น เห็นวี่แววหลายอย่างปะปนกันในเงาตา นี่อาจจะเป็นครั้งแรกและคงเป็นครั้งเดียวที่เธอได้เห็นแววตาทั้งขมขื่นและเด็ดเดี่ยวของผู้ชายอย่างเคมิน “ดึกแล้ว.. ได้เวลานอนแล้วค่ะ ขอไปล่ะนะคะ ไม่รบกวนคุณแล้ว” สุดท้ายหญิงสาวก็เลือกจะตัดบทเรียบๆ “อืม ตามสบาย ยังไงก็ขอบคุณมากนะอราลี.. ที่ช่วยอะไรผมเล็กๆ น้อยๆ” ชายหนุ่มถอนสายตาออกมาจากประกายอารมณ์ต่างๆ ที่พลุ่งพล่านเมื่อครู่ “ไม่เป็นไรค่ะ ยินดี ยังไงที่ผ่านมาคุณก็เป็นเจ้าบ้านที่ดูแลแขกอย่างฉันดีเสมอ เล็กๆ น้อยๆ ฉันก็ตอบแทนคุณได้” เธอว่าพลางก้าวเท้าออกไปจากห้องเขาโดยไว แต่ก็ต้องหันมาเมื่อได้ยินคำสุดท้ายว่า “อราลี..” เขาเอ่ยเรียกรั้งท้ายเสียงนุ่มทุ้ม “ดูเหมือนที่ผ่านมาผมจะไม่เคยพูดคำนี้กับคุณเลยใช่มั้ย ..ราตรีสวัสดิ์ แล้วพรุ่งนี้พบกัน” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 10:25:31

ความคิดเห็นที่ 3 ทำเป็นบ้าอำนาจ แต่สุดท้ายก็หวานนนนนนซะ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 10:54:23

ความคิดเห็นที่ 4 แตง (comicclubs)>> คุณแตง.. ใช่ที่เหมือนจะเคยคุยกันทางนิยายในเนทกับ ณ พิชา รึเปล่าคะ ถ้าไม่ใช่ก็ขออภัย แต่ถ้าใช่ ก็ขอบอกว่ายินดีที่ได้พบกันในนี้อีกค่ะ - ใช่ค่ะ คนเดียวกัน ^^ จากคุณ : comicclubs เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 12:03:21