ยุ่งนักรักคนเสื้อกาวน์ นิยายเบื้องหลังวงการแพทย์ ตอนที่ 19 หมอวิกรมตามหาหัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้





ยุ่งนักรักคนเสื้อกาวน์ หรือ ลิขิตรัก เสื้อกาวน์สีขาว

นิยายรักโรแมนติกในวงการแพทย์

เรื่องราวความรัก ความแค้นระหว่างอดีตนักศึกษาแพทย์เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง  ที่มีเหตุจำเป็นถูกใส่ร้ายจนเรียนไม่จบ ต้องจากไปต่างบ้านต่างเมือง จากหญิงคนรักที่ทำให้เขาเจ็บปวดสุดแสนสาหัส สิ้นรัก สิ้นอนาคต ชีวิตจะมีความหมายอะไร

หากหัวใจเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ

แต่แล้วสวรรค์ก็ลิขิตให้เขากลับมาอีกครั้งหนึ่ง ในนามมหาเศรษฐีชาวจีน เพื่อกลับมาแก้แค้นหญิงคนรัก แต่บัดนี้ เธอกลายเป็นแพทย์อาชีพที่เขาเคยใฝ่ฝัน แต่เรียนไม่จบ

เขาจะทำให้เธอรักเขาอีกครั้งในสถานะใหม่ และทิ้งเธอไปเช่นที่เธอเคยทิ้งเขาไปในอดีต

แต่แล้วกลายเป็นว่า เขานั่นแหละกลับมาหลงรักเธออีกรอบ ไม่ใช่สิ เขาไม่เคยหยุดรักเธอเลยต่างหาก  และปมในอดีตที่ต้องการสะสางกลับค่อยเผยตัวมาทีละนิด

ขณะเดียวกันความเป็นหมอทั้งจิตวิญญาณของเธอกลับก่อความวุ่นวาย ทำให้เขาเดือดร้อน ต้องคอยตามช่วยเธอตลอด

แล้วนี่ เขาจะเอาเวลาที่ไหนมาแก้แค้นเธอกันล่ะ


เธอคืดว่าเธอเป็นผู้พิทักษ์ชาวโลกหรือไงกันนะ แถมไม่ใช่เธอคนเดียว ดันดึงเขาไปเอี่ยวด้วยทุกงาน

แล้วเป็นไง เวลาเธอเดือดร้อน ถูกฟ้องร้อง ถูกเข้าใจผิด ถูกสังคมตราหน้า แม้แต่คำว่าแพทย์ เธอก็ไม่มีสิทธิ์จะใช้นำหน้าชื่อของเธอ


ก็เป็นเขา ที่คอยช่วยเหลือเธอตลอด แล้วไงล่ะ พอเธอรอดปลอดภัย เธอกลับสลัดนายเฉินฮ่าวหมิงเหมือนรองเท้าเก่าๆ

มัวแต่ไปคร่ำครวญถึงไอ้บ้าคนหนึ่งที่หายสาบสูญไปเป็นชาติแล้ว

เขาพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถดึงเธออกจากหมอนั่นได้

เรื่องคงไม่ยาก ถ้าไอ้บ้าที่เธอไม่เคยลืมก็คือเขาในอดีต 

เขาต้องกลายเป็นผู้ชายสองคนวิ่งสลับกลับไปกลับมา

ถ้าเธอไม่จับได้ก่อน เขาก็คงเหนื่อยตายไปเสียก่อน

แล้วเขาจะทำอย่างไรดี ปวดหัวจริงโว๊ย 

ยังไงเสีย เขาต้องตัดใครสักคนทิ้งไป

ไม่นายเฉินฮ่าวหมิง ก็ต้องเป็นนายเตชิต ใครสักคนต้องหายสาบสูญไป

แต่ที่แน่ ไม่ว่าจะเหลือใครไว้ เขาจะไม่ยอมสูญเสียเธอเป็นอันขาด
 


นิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
มิได้เอาเรื่องจริงของแพทย์ท่านใดมาแฉ
แต่เรื่องดีๆที่เกิดขึ้น ส่วนใหญ่เป็นชีวิตจริงของแพทย์บางท่าน
ที่เผยประสบการ์ณมาให้ผู้เขียนได้เรียบเรียงร้อยถ้อยคำเป็นเชิงนวนิยาย

และขอบคุณแพทย์ทุกท่านผู้เป็นเจ้าเของเรื่องดีๆ แพทย์ที่ต้องช่วยชีวิตคนไข้ แม้ตัวตายก็ไม่คำนึง

แพทย์ไม่ใช่อาชีพ แต่แพทย์ต้องมีจิตวิญญาณของความเป็นแพทย์ ความเป็นแพทย์ไม่มีเวลาพักร้อน ไม่มีวันหยุด ไม่ใช่เป็นแพทย์เฉพาะในโรงพยาบาล

หมอจะไปไหน เมื่อเจอคนเจ็บ จะไม่ปิดบังสถานะภาพของตนเอง ต้องรีบรุดไปให้ความช่วยเหลือ โดยไม่ต้องมาคำนึงว่า
เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รอง แต่ดันเอากระดูกมาแขวนคอ
ในกรณีที่การช่วยเหลือไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง และอาจถูกฟ้องร้องได้

แต่ไม่ว่าจะถูกกล่าวหาอย่างไร แพทย์ก็คือแพทย์ ต้องยืนหยัดทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด  





นิยายชุด เสื้อกาวน์สีขาว
ลิขิตรักเสื้อกาวน์สีขาว หรือยุ่งนักรักคนเสื้อกาวน์

ปาฏิหาริย์รักเสื้อกาวน์สีขาว


สายใยรัก เสื้อกาวน์สีขาว












ฉากนี้ดูธรรมดาแต่จะมีความสำคัญต่อเนื่องในเรื่องสายใยรัก เสื้อกาวน์สีขาว
เพราะหมอพิมพ์จะเป็นอีกคู่หนึ่งในเรื่องสายใยรัก เสื้อกาวน์สีขาว
 และสำคัญเกี่ยวข้องกับเคสคนไข้ตายของหมอฉัตรมงคลในตอนกลางๆเรื่องนี้

บทที่ 19

"พ่อ ปล่อยยายกล้วยไปตามลำพังอย่างงั้นได้ไง?" ประตูห้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลเพขรธานีถูกเปิดผลัวะเข้ามาอย่างแรงโดยไม่มีการเคาะบอกกล่าวกันล่วงหน้า แม้ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของห้องก็เดาได้ว่าเป็นใคร

  "เรดาร์แกนี่ไวยิ่งกว่ายิงสัญญาณผ่านดาวเทียมเสียอีก" หมอรักดีเอ่ยทักลูกชาย มือยังจับปากกาเซ็นชื่อในเอกสารสำคัญตรงหน้า

  "ไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลย พ่อตั้งใจปิดผมชัดๆ” คนเป็นลูกพรวดพราดเข้ามาถึงก็ยกมือสองข้างเท้าโต๊ะ พูดด้วยท่าทางเอาเรื่อง

“พ่อรู้จักเฉินฮ่าวหมิงดีแล้วหรือ เขาเป็นคนยังไง ไว้ใจได้แค่ไหน ผู้หญิงตัวคนเดียวไปอยู่กลางดงเสือ สิงห์ กระทิง แรด”  ใส่เป็นชุดๆจนดูไม่ออก ใครเป็นพ่อ ใครเป็นลูก 

“ผมเซอร์สประวัติแล้ว มันเป็นเจ้าพ่อมาเฟียชัดๆ ทำตัวลึกลับ ไม่ยอมเผยตัว สงสัยต้องทำมาหากินผิดกฏหมาย คนแบบนี้พ่อให้ยายกล้วยไปอยู่ด้วยได้ยังไง? เกิดคิดทำมิดีมิร้ายกับยายกล้วยขึ้นมา จะทำยังไง?"

"ถ้าหมอกล้วยเขาจะถูกทำมิดีมิร้ายง่ายๆ เขาคงเสร็จแกไปนานแล้ว"

"พ่อ! พูดงี้ได้ไง ผมน่ะ ลูกชายพ่อนะ” หมอวิกรมหน้างอ  “จนป่านนี้พ่อยังไม่รู้จักลูกชายตัวเองเลย”

  "ใช่! ในโรงพยาบาลนี้ ฉันรู้จักแกน้อยกว่าทุกคนด้วยซ้ำ” ผอ.ขยับแว่น ผลักกองเอกสารไปข้างๆ พูดเสียงดัง “สิ่งที่แกทำในโรงพยาบาลน่ะ ถ้าฉันไม่หนังหน้าหนาเพราะโบกปูนซีเมนต์ตราช้างไว้ละก็ ฉันคงต้องหาปี๊บมาคลุมหัวเดินแล้ว”

  "พ่ออย่ามาทำเนียนเฉไฉไปเรื่องอื่นหน่อยเลย ผมไม่ยอมนะ เอายายกล้วยของผมคืนมา"

  "เขายอมเป็นของแกตั้งแต่ตอนไหน ฉันเห็นเจอแกทีไร ไม่ขู่ฟอดๆ ก็จะอ้าปากขบหัวแกแทะเล่น"

  "พ่อพูดอะไรอะ ผมไม่ใช่ถั่วแระนี่ จะได้เอาไปแทะเล่น"

  "แกเลิกห่วงเขาเถอะ ถือว่าเขาเป็นวีรสตรีเสียสละเพื่อโรงพยาบาลที่ปู่แกใช้ฝีมือผ่าตัดขั้นเทพสร้างขึ้นมา อย่าให้มาล่มสลายเพราะรุ่นแกเลย"

  " พ่อ อย่าเล่นโยนขี้มาให้ผมยังงี้สิ ปู่อยู่บนสวรรค์ได้ยิน จะเข้าใจผิด ถ้าจะล้มน่ะ มันรุ่นพ่อเอง ผมไม่เกี่ยว"

  "สมัยพ่ออายุเท่าแก ปู่แกก็ให้พ่อเป็นผู้บริหารโรงบาลแล้ว แต่นี่แม้แต่หัวหน้าแผนก ยังไม่มีใครเอาแกเลย"

  "อ้าวพ่อ แผนกผม หมอเก่งๆเพียบ พี่ฉัตรเป็นหัวหน้าแผนกก็ดีแล้วนี่  ฝีมือ ความรู้ก็ดี  เทวดามาเกิดแท้ๆ พ่อจะให้ผมไปเทียบเขาได้ยังไง” ลูกชายท้วง “ไม่เหมือนสมัยพ่อนี่ หมอเก่งๆมีไม่กี่คน พ่อก็ได้ตำแหน่งง่ายๆสิ”

  "หนอยแน่ะ ไอ้ลูกเวร ได้ทีฉวยโอกาสด่าพ่อเลยนะแก...เออ แล้วเคสหมอฉัตรเรียบร้อยดีไหม”  หมอรักดีเปลี่ยนเรื่องฉับพลัน

 “เพิ่งออกจากโออาร์ ยังไม่รู้เหมือนกัน...”  ได้ผล หมอลูกชายทำหน้าหนักใจเพราะเป็นผู้ช่วยเข้าเคสผ่าตัดกับหมอรุ่นพี่เอง “ท่าทางคงเอาท่อช่วยหายใจออกไม่ได้ง่ายๆ ไม่รู้จะช่วยแม่อาจารย์ทันหรือเปล่า”

หมอวิกรมเรียกหมอลูกชายเหยื่อค่าไถ่เป็นอาจารย์เพราะเคยเป็นลูกศิษย์มาก่อน

คนเป็นพ่อแอบยิ้มในใจที่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้สำเร็จ

“ท่าทางพี่ฉัตรเครียดน่าดู ออกจากโออาร์ก็นั่งเฝ้าข้างเตียงตลอด ยิ่งกว่าญาติตัวเองเสียอีก”

พอพูดจบก็นึกได้ว่าเข้ามาพูดเรื่องอะไร เจ้าตัวจึงรีบเบนการสนทนากลับเข้ามาที่เดิม “อย่ามาพาออกทะเลดีกว่า ผมจะไปตามยายกล้วยกลับ”

  "เฮ้ย แกจะบ้าหรือ” คนเป็นพ่อร้องเสียงหลง
 
  “ถ้าแกไปพาเขากลับมานี่ เสียหายหลายร้อยล้าน แล้วที่สำคัญยายกล้วยเขาไม่บ้าจี้กลับมากับแกแน่”

  "งั้นให้ผมไปหาเขาหน่อยก็แล้วกันนะพ่อนะ จะได้ไปช่วยดูลาดเลาให้ ปลอดภัยแค่ไหน” ลูกชายเสียงอ่อนแถมอ้อนไปในตัว "พ่อบอกมาหน่อยสิ บ้านไอ้หมอนั่นอยู่ที่ไหน?"

  "แกอยู่เฉยๆดีที่สุด เอาไว้หมอกล้วยเขาทำงานเข้าที่เข้าทางแล้ว ฉันจะบอกแกเอง” แล้วหมอรักดีก็เสียงอ่อยๆบอกตามตรงว่า “เขาไม่ชอบให้คนไปวุ่นวายที่บ้านของเขา”

  หมอวิกรมหงุดหงิดงุ่นง่าน เดินกระแทกเท้าออกจากห้องหลังจากสืบเรื่องปันนาไม่สำเร็จ

                  แม้แต่นายมั่นคนขับรถแท้ๆ ยังอ้างว่าขับไปตามทางที่มารุตบอก เลี้ยวไปวนมาจนจำทางไม่ได้

                  แหลกันทั้งนั้น ทุกคนจงใจปิดบังเขา กว่าจะรู้ว่าปันนาตกลงยอมตามเงื่อนไขของเจ้ามาเฟึยหนุ่มนั่น ก็เช้าวันใหม่แล้ว
 
ให้มันรู้ไป แค่สืบรู้ที่อยู่ของเจ้าหมอนั่นไม่ยากหรอก
 
  ถ้าอยู่ในเมืองไทย

                 หวังว่ามันคงไม่เอายายกล้วยไปอยู่กับมันที่เมืองจีนนะ

หมอพิมพ์ดาวเป็นคนต่อไปที่เขานึกถึง เพราะอยู่แผนกเดียวกัน น่าจะรู้อะไรบ้างเพราะการที่ปันนาลางาน คนที่หล่อนจะฝากคนไข้ในความรับผิดชอบให้ก็ต้องเป็นพี่พิมพ์นั่นแหละ

  เพราะฉะนั้นหมอรุ่นพี่แผนกเดียวกันน่าจะรู้อะไรบ้าง

  "อ้าว หมอพิมพ์ไม่สบาย เป็นอะไร?"

  หมอวิกรมงงเมื่อพยาบาลแผนกสูติที่รับสายรายงานว่าหมอพิมพ์ป่วย

  "เห็นว่าปวดหัว ตอนนี้คงยังอยู่ห้องเอกซเรย์ล่ะมังคะ"

ิ แล้วหมอวิกรมก็เบนเข็มลงบันไดเลื่อนจากสำนักผู้อำนวยการตรงไปยังแผนกเอกซเรย์แทน

เมื่อมาถึงชายหนุ่มทันเห็นหมอวิชุดาหัวหน้าแผนกเอกซเรย์ภรรยาหมอโยเซฟกำลังช่วยพยุงหมอพิมพ์ดาวออกมาจากอุโมงค์เครื่องสแกนสมอง

  ถึงจะเป็นภาพที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นเพราะหมอวิกรมรู้ดีว่าหมอวิชุดาและหมอพิมพ์ดาวไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร แต่สาเหตุจริงๆ ทุกคนรู้เพียงแค่ผิวเผิน

  เรื่องหมอโยเซฟ

  "พี่พิมพ์เป็นอะไรหรือครับ? เห็นบอกว่าปวดหัว” ชายหนุ่มถามหมอรุ่นพี่ทันทีที่ออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์

  หมอพิมพ์ดาวเป็นหญิงสาวรูปร่างเล็กผอมบางน่าทะนุถนอม ใบหน้าเรียว ผิวสีน้ำผึ้ง ตาคมหวานแฝงแววเศร้าลึกเร้นล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวงอนช้อย ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ แม้อายุจะเลยสามสิบไปแล้ว แต่ก็มีเค้าสวยคมขำอย่างมากในอดีต แม้วันนี้หน้าตาจะออกซีดเซียวไปบ้างก็ตาม

  ขณะที่หมอวิชุดาซึ่งอยู่ในวัยเดียวกัน ดูสวยเปรี้ยว ถึงผิวพรรณหน้าตาจะยังใสเด้งแต่ก็ดึ๋งดั๋งเต่งตึงจนดูไม่เป็นธรรมชาติ ทั้งยังโปะหน้าด้วยรองพื้นหนา ป้ายมาสคาร่า เขียนอายไลน์เนอร์ จนดูหน้าเข้มดุ

  เขาเคยนึกสงสัยหมอโยเซฟ ทำไมจึงเลือกหมอวิชุดาแทนหมอพิมพ์ดาว

  "พี่โอภาสสงสัยจะมีเลือดออกใหม่จ๊ะ เลยให้มาทำซีที”

  หมอวิชุดาเป็นคนตอบ ขณะที่หมอพิมพ์ดาวขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ

  "แล้วเป็นอะไรมากไหมครับ?" ถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง

  ใครๆในโรงพยาบาลต่างรู้ดีว่าหมอพิมพ์ดาวเคยประสบอุบัติเหตุรถคว่ำจนเลือดออกในสมองเมื่อหลายปีก่อน ระหว่างการขับรถมาโรงพยาบาลกลางดึกเพื่อมาผ่าตัดเคสคนไข้ฉุกเฉิน แต่โชคดีที่เป็นบริเวณไม่สำคัญ หลังผ่าตัดดูดเลือดออก หมอพิมพ์ดาวจึงยังทำงานผ่าตัดได้ตามปกติเพียงแต่ต้องระมัดระวังการกระทบกระเทือนทางสมองซ้ำอีกครั้งเท่านั้น

  "ไม่มีอะไรจ๊ะ” หมอเอกซเรย์ตอบอย่างอ่อนหวานกับว่าที่ผู้อำนวยการ

  "ก็โชคดีได้หมอวิคอยดูแลเองทุกครั้งที่มาตรวจ” พิมพ์ดาวที่เปลี่ยนเครื่องแต่งกายเรียบร้อยพูดชมเพื่อนให้รุ่นน้องฟัง หน้าตาของหล่อนระบายด้วยรอยยิ้ม

  หมอวิกรมมัวแต่หันไปมองหมอพิมพ์ดาวจึงไม่ทันเห็นว่าตาคมเข้มของหมอวิชุดาเปลี่ยนแสงไปแวบหนึ่ง
 
 "ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับพี่ อีกหน่อยพี่ก็ต้องคอยระมัดระวังตัวนะครับ ถ้าให้ดีรับฝากคลอดน้อยๆหน่อย จะได้ไม่ต้องทำอะไรรีบๆ" หมอวิกรมเตือนด้วยความหวังดี ก่อนจะวกถามเรื่องที่ต้องการรู้ "กล้วยเขาฝากเคสให้พี่ดูแลต่อหรือเปล่าครับ?"

  "เอ๊ะ! เปล่านี่" พิมพ์ดาวทำหน้างง "ทำไมต้องฝาก กล้วยเขาไปไหนหรือ?"

  "หมอกล้วยเขาไปประชุมหรือจ๊ะ?" วิชุดาถามบ้าง

  หมอวิกรมทำหน้าเหรอ ไม่มีใครรู้ว่าปันนาไม่อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว

  "ผมไม่เห็นเขาน่ะครับ เลยถามดู"

  "เมื่อก่อนกล้วยจะฝากพี่บ่อยถ้าเขาไม่อยู่ แต่ระยะหลังตั้งแต่พี่ไม่ค่อยสบาย กล้วยก็ฝากเคสให้แพรบ้างหรือพี่พิชัยบ้างแล้วแต่"

  พี่พิชัยคือรองหัวหน้าแผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาล

  "แล้วเคสเด็กที่ท้องนอกมดลูกล่ะครับ กลับบ้านหรือยัง"

  "กลับไปแล้วจ๊ะ"

  "อ๋อ...เคสที่เด็กติดเอดส์ด้วยใช่ไหม?"

  "ใช่จ๊ะวิ"

  "แล้วตกลงแม่รู้หรือยังว่าลูกเป็นอะไร?"

  "ยังไม่มีใครบอกเลย"

  วิกรมฟังแล้วก็คันปากอยากบอกต่อว่า
  แพรวาบ่นอุบ

  ยายกล้วยนะยายกล้วย พูดตกลงเสียดิบดี จะเป็นด่านหน้าเข้าไปคุยกับแม่เด็กเอง ไปๆมาๆ ลางานไปเฝ้าทอฝันเฉยๆซะงั้น ทิ้งอุนจิก้อนมหึมาให้แพรวาจัดการเคลียร์เองหน้าตาเฉย ก็เลยเป็นที่มาของการรับรู้เรื่องปันนาตกลงไปเฝ้าไข้ทอฝันนั่นแล

  ถึงตอนนี้หมอวิกรมเองก็นกรู้ เดาได้ทันทีว่าเรื่องปันนาไปเฝ้าไข้ทอฝัน บิดาของตนคงไม่อยากให้ใครรู้สักเท่าไหร่ จึงทำเฉไฉไปเรื่องอืน

เสียท่าจริงๆ เมื่อเช้ามัวแต่ยุ่งเคสคนไข้โจรเรียกค่าไถ่ กว่าจะช่วยหมอฉัตรมงคลผ่าตัดเสร็จก็เข้าไปครึ่งค่อนวัน ถึงเพิ่งมารู้ว่าปันนาไม่อยู่แล้ว


[ ค้นหาเว็บบอร์ดทุกโรงเรียน แวะไปล่างสุดโฮมเพจ Dek-D ]

แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 13:47:57

จากคุณ	: mamahuhu
เขียนเมื่อ	: 11 พ.ย. 55 13:44:59

bookmark

เก็บเข้าคลังกระทู้

ส่งต่อกระทู้

พิมพ์

หน้าหลัก

กระทู้ก่อนหน้า

กระทู้ถัดไป