เมื่อผู้กล้าบอกว่าข้าจะครองโลก บทที่4 (ข้าเป็นจอมมารที่ตาบอดสี)
|
|
ตอนที่หนึ่ง ดูได้ที่นี่
**************************
บทนำ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=himan&month=14-11-2012&group=5&gblog=1
บทที่ 1 ข้าเป็นจอมมารที่โดนยิงเฉียดหัว
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=himan&month=14-11-2012&group=5&gblog=2
บทที่ 2 ข้าเป็นจอมมารที่โดนเจ้าหญิงกระโดดถีบ
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=himan&month=14-11-2012&group=5&gblog=3
บทที่ 3 ข้าเป็นจอมมารที่กลายเป็นแมว
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=himan&month=14-11-2012&group=5&gblog=4
*******************************
บทที่ 4 ข้าเป็นจอมมารที่ตาบอดสี
อีกสองสามวันต่อมา
บนยอดปราสาทของพระราชา ข้ามองดูผู้คนมากมาย ที่มาชุมนุมกันที่ ลานกว้างหน้าปราสาท ตรงนั้นมีลานประลองย่อยๆ ข้างถนน
และแน่นอน เมื่อความเห็นไม่ตรงกัน การพนันจึงเกิด
ตรงโน้นมีร้านขายขนมด้วยแฮะ
อืม
หอมดีแฮะ ไว้เดี๋ยวเสร็จงาน ข้าไปลองเดินดูดีกว่า
ตรงใจกลางงานมีเวทียกพื้นสูง มีก้อนหินหนึ่งก้อน ที่ข้าแอบไปปักดาบเอาไว้
แฮ่ม...ข้าสลักไว้ด้วยนะว่าดาบปราบจอมมาร
หืม....อะไรนะลายมือข้าห่วยงั้นเหรอ ข้าบรรจงแล้วเฟ้ย เดี๋ยวก่อนนะ นั่นมันใช่ประเด็นซะที่ไหนกันล่ะ
เอาล่ะถึงไหนแล้ว.... ข้าลายมือห่วย.... ข้าแค่เขียนสวยแล้วนะ เจ้าเรียนมาน้อยเลย อ่านไม่ออก มาว่าข้าลายมือห่วยได้ไง อ๊ะ!!! เจ้าทำข้าเกือบออกทะเลแล้วนะ
อะ แฮ่ม....
เอาล่ะเข้าประเด็นก่อน.....คือเรื่องของเรื่อง เมื่อสองสามวันก่อน ข้าเอาดาบที่จะมาปราบข้า ไปปักที่ก้อนหินเก่าๆข้างทางเดินปราสาท ดาบเล่มนี้ข้าเป็นคนออกแบบเองเชียวนะ เลิศหรูอลังการงานสร้างซะไม่มี
ตอนแรกข้านึกว่า
โอ้โห นั่นดาบในตำนานนี่ แล้วก็คงมีผู้กล้ามากมาย มาแย่งชิงกัน
ข้าจะได้คัดเลือกผู้กล้าที่จะมาเอาดาบมาจิ้มพุงข้า เห็นข้าเป็นแบบนี้ ข้าก็เลือกนะเออ ข้าไม่ใจง่ายขนาดที่จะให้ใครก็ไม่รู้ เอาดาบมาแทงข้าง่ายๆ หรอก
ข้ารออยู่วันหนึ่งก็แล้ว สองวันก็แล้ว สามวันก็แล้ว ข้าก็นึกว่าจะมีใครเห็นซะอีก แต่ก็ไม่มีใครเห็น แถมที่เจ็บกว่านั้น ยังมีคนเอาป้ายโฆษณาร้านขายหมูไปแขวนอีกด้วย
ข้าคิดว่า ถ้าปล่อยไว้ ดาบที่ข้าอุตส่าห์ทำขึ้นมา มีหวังได้เป็นราวตากผ้าของใครสักคนเป็นแน่ ข้าก็เลยให้ เจ้าปีศาจสายฟ้า ทำฟ้าผ่าที่ก้อนหินก้อนนั้นเรียกร้องความสนใจ
พอมีคนมาให้ความสนใจ ก็แกล้งไปปล่อยข่าวว่า
"เห็นเขาบอกว่านี่ คือดาบในตำนาน"
แล้วเชื่อไหม สามวันแค่นั้นล่ะ ลือหึ่งไปทั้งเมือง ดาบที่เกือบจะกลายเป็นราวตากผ้า มีคุณค่าทางอาหารขึ้นมาทันที ไม่ได้สงสัยกันเลย ที่ว่าเค้าว่ากันว่า แล้ว ไอ้เค้าที่ว่าน่ะใคร
แล้วหลังจากนั้นพระราชาอ้วน ก็สั่งให้คนมาดึงดาบออก
ฮ่า ฮ่าไม่มีทางซะล่ะ ดาบปราบมารที่ข้าทำ ไม่ใจง่ายนะ ขอบอก หลังจากนั้นเจ้าพระราชาอ้วน ก็เลยจัดงานประลองเพื่อคัดหาผู้กล้าที่จะมาดึงดาบไปปราบข้า นี่ล่ะเรื่องราวทั้งหมด ที่ทำให้ข้ามาอยู่ตรงนี้
ข้ามองดูผู้คนที่มาเที่ยวงานเพลินๆ ทันใดนั้นเองแตรก็ถูกเป่าขึ้น พรมแดงก็ถูกปูอย่างว่องไว แล้วพระราชาเดินขึ้นมาบนเวที คงจะมากล่าวเปิดงานสินะ สายตาของผู้คนนับร้อยจับจ้อง ร่างอวบอัดของเจ้านั่น เป็นสายตาเดียวกัน
พระราชา กระแอมในลำคอ ก่อนจะกล่าว อารัมภบทเสียยืดยาวว่าอาณาจักรแห่งนี้เกรียงไกรและยิ่งใหญ่เพียงใด เจ้านั่นเหนื่อยยากเย็นใด กว่าจะสร้างมาได้ บลาๆๆๆ เจ้านั่นพูดหาเสียงให้ตัวเอง จนข้าเกือบจะหลับกระทั่ง
เอาล่ะ ทุกๆคนคงทราบดีอยู่แล้วว่า เมื่อวันก่อนจอมมารได้ปรากฎตัวขึ้นที่ปราสาท พร้อมกับขู่ทำลายบ้านเมืองของเรา ด้วยเหตุนี้ ข้าจึงต้องการจัดการประลองหาผู้กล้า ที่จะมาอาสาดึงดาบในตำนานเล่มนี้
เออดีมากเข้าเรื่องสักที
จากนั้น บรรดาผู้ที่จะมาประลอง ก็ขึ้นไปบนเวที โบกไม้โบกมือ ให้บรรดาแฟนคลับทั้งหลาย
อ๊ะ !! ข้าเห็นป้ายไฟแวบๆด้วยนะ
อืม......ทุกอย่างจะเห็นไปตามแผนของข้า
ตูม!! มีเงาดำร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากไหนก็ไม่รู้ ลงตรงกลางเวทีเลย
สไตร์ค!!! เอ๊ย !! ทุกคนที่อยู่บนเวทีล้มลงไม่มีเหลือ ใครกันฟะ เมื่อฝุ่นจางลงข้าก็พบว่า
นาตาเวีย นั่นนาตาเวียแน่ๆ สายตาโหดเหี้ยมและเย็นชากว่านี้ ไม่มีอีกแล้วในสามโลก ถึงนางจะอยู่ในชุดรัดรูปที่ปิดบังใบหน้า จนมองแทบไม่รู้ก็เถอะ แต่ข้าจำนางได้ทันที
แค่กๆ เจ้าเป็นใคร มากค์ v11 เอ๊ย!! หนึ่งในผู้เข้าประลองถาม ชายคนนี้สง่า รูปหล่อ จนน่าจะไปเป็นพระเอกหนัง ปัดฝุ่น ที่ฟุ้งกระจายก่อนจะเอ่ยปาก
ข้าคือสมุนมือขวา ของจอมมาร มีนามว่า ปีกทมิฬ นางเป็นลูกน้องข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย ใครเป็นฝ่ายบุคคลตอนนี้ฟะ เดี๋ยวข้าจะหักเงินเดือนซะให้เข็ด ข้ากำลังอยากได้ ทีวีเครื่องใหม่อยู่ด้วย
ว่าแต่ นับจากหลังที่ข้าไปปรึกษาเจ้าโอลาฟ ข้ากลับมาก็ไม่เห็นหน้านางอีกเลย นางมาที่นี่ได้ยังไง
เจ้ามีจุดประสงค์อะไร
เจ้าอัศวินรูปหล่อ ชัดดาบออกมาด้วยท่าทางที่เท่โดนใจ เรียกเสียงกริ๊ดจากสาวๆข้างล่างเวทีได้สนั่น
ช้ามาเพื่อกำจัดผู้กล้า
.
นางชักดาบตอนไหนก็ไม่รู้ ข้าเองยังมองไม่ทัน แต่ที่รู้ๆ ดาบของเจ้านั่นเหลือแค่ด้าม
หนอยแน่ะ ด้วยเกียรติของข้า ข้าไม่ยอมแพ้หรอก เจ้านั่นทำท่าจะใช้มือเปล่า เข้าไปสู้กับนาง
นาตาเวียสบัดข้อมือนิดเดียว แต่ว่าเจ้านั่นก็กระโดดหลบได้ทัน
ดาบเจ้าไม่ต้องระคายผิวข้าหรอก รอยยิ้มสุดเท่ถูกส่งผ่านมา
นางไม่ตอบอะไร แต่ผิวปากอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะมองที่ปลายดาบ ทุกคนมองที่ดาบนาง ก่อนจะพบว่า
เข็มขัดเส้นหนึ่งอยู่ที่ปลายดาบ แค่นั้นกางเกงของผู้ชายคนนั้นก็หลุดลง
นางแสยะยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเบาๆ แต่เจ็บไปถึงขั้วหัวใจ
หึ
..มีแค่นี้เองเหรอ
ข้าพึ่งรู้ว่ามนุษย์นี่ ทำสีหน้าได้แดงขนาดนั้น
พวกที่เหลือคงรู้แล้วว่า เข้าไปคนเดียวคงได้โชว์จ้ำบ๊ะกลางเวทีเป็นแน่ เลยเข้าไปรุมพร้อมๆกัน
ไม่ทันถึงสามวินาที เหล่า ผู้กล้าก็ล้มไปแล้วห้าคน
ถ้าถูกจัดการเรียบ ข้าก็แย่สิใครจะมาเป็นผู้กล้าอีกล่ะทีนี้
ข้ามองซ้ายมองขวา หาคนที่จะมาจัดการกับนาง
อ๊ะ! ทันใดนั้นข้าก็เห็น
ในบรรดาผู้คนที่หลบบรรดาลูกหลงจากเวทีประลอง มีคนๆเดียวที่คอยปกป้องผู้คนจากลูกหลง เขาไม่ได้ขึ้นไปบนเวทีเพื่อชิงดีชิงเด่น แต่กลับคอยปกป้องผู้คน
อาห์~นี่ล่ะผู้กล้าในฝันของข้า นี่ล่ะ คนที่จะพามนุษย์ไปสู่แสงสว่าง
ข้าร่ายเวทย์ทะลุมิติ เพื่อนำเอายาลูกกลอนที่เจ้าโอลาฟให้ไว้ออกมา
ข้ายังไม่ได้บอกสินะ ข้าอยู่ในร่างนี้ ข้าใช้ได้แต่เวทย์มนตร์พื้นฐาน แต่เวทย์มนตร์ขั้นสูง ข้าใช้ไม่ได้
แต่ถ้ามียาของเจ้าโอลาฟ ข้าก็จะสามารถใช้พลังได้ชั่วคราว
ว่าแต่ ...อืมไหนๆ ฉลากยา ว่าไงนะ
ยาสีฟ้า จะทำให้ใช้พลังเวทย์ได้ชั่วคราว
ยาสีแดง จะทำให้ เพิ่มพลังเวทย์
ยาสีเหลือง จะหยุดพลังเวทย์
ปล.รักนะเด็กโง่
อืม...สรุปคือข้าต้องกินยาสีฟ้าสินะ แต่เจ้าบ้านั่นลืมอะไรไปรึเปล่า
แมวตาบอดสีเฟ้ย!!!
นาตาเวีย กำลังไล่เตะผู้กล้าลงจากเวทีทีล่ะคนสองคน จนเหลือผู้กล้าคนสุดท้าย ที่กำลังปกป้องคนที่โดนลูกหลง นางจ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชา ข้ามองดูผู้กล้าที่จ้องมองนาตาเวียอย่างไม่หวาดหวั่น มือทั้งสองข้างกางออกเพื่อที่ป้องผู้คนทางด้านหลัง โอ้ว..คนดีสุดๆ
แต่แหม...... ข้าว่าผู้กล้านี่ออกจะเซอร์ไปหน่อยนะ เพราะพอข้าลองสังเกตให้ดี ผู้กล้านี่ซอมซ่อชมัดเลย ดาบก็เก่า เสื้อผ้าก็โทรมๆ
เจ้าเป็นผู้กล้าที่จะเอาดาบมาจิ้มพุงข้านะเฟ้ย !! ไฮโซกว่านี้หน่อยไม่ได้เรอะ
แววตาของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อมองเห็นการกระทำของผู้กล้า ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น
เจ้าคิดว่า ด้วยดาบของเจ้า จะทำอะไรมือขวาของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ได้งั้นรึ
ดาบอยู่ที่ใจหาใช่ เหล็กไม่
เจ้าหมอนั่นตอบกลับมาได้เท่มาก ข้ายกป้ายคะแนนในส่วนของความเท่ 10.00
ชักดาบสิผู้กล้า หากเจ้าไม่กลัว นางเอ่ยปาก ด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่ง
"ข้าหากลัวไม่ " ผู้กล้าชักดาบออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปหา ไม่ไหวแฮะ ยกดาบทื่อๆแบบนั้น
เหมือนกับบอกว่า ข้าจะฟันทางซ้ายนะจ๊ะตัวเธอ หลบให้ดีล่ะ
เคล้ง !! เสียงโลหะกระทบกัน ดังขึ้นมาทันที
ข้าว่าผู้กล้าตายแหงๆ ฝีมือเจ้านั่นกับนาตาเวีย ไม่ใช่แค่ห่างชั้นแต่ว่าเจ้าหมอนี่
มันใช้ดาบไม่เป็นเลยนี่หว่า อย่าว่าแต่สู้กับนาตาเวียเลย แค่ถือดาบไม่ให้ฟันเท้าตัวอง ข้าว่าเจ้านั่นทำได้แค่นั้นก็เก่งแล้ว
แต่ดูเหมือนนาตาเวีย จะไม่อยากฆ่าเจ้าหมอนั่นแฮะ นางปัดดาบไปได้สองที นางก็เอ่ยปากว่า
ยอมแพ้เถอะ เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้หรอก
ข้ายอมแพ้ต่อคนทั้งโลกได้ แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อความโฉดชั่ว เจ้าหมอนั่นตั้งดาบขึ้นสูงก่อนจะปรี่เข้าไป
โอ้ว...นี่ล่ะ ผู้กล้า ข้าอดไม่ได้ที่จะกระหน่าโหวตรัวๆ หืม...เปลืองเงิน ไม่เป็นไรหรอก ไว้หักเงินเดือนลูกน้องมาก็ได้
แต่ประเด็๋นก็คือ ข้าใจละลายต่อความเท่
ว่าแต่...ถ้าปล่อยไว้ เจ้าผู้กล้าตายแหงแก๋ ดูสิ ยัยนั่นไม่ออมมือเลยสักนิด แย่ล่ะสิ ข้ามองเม็ดยาทีอยู่ในมือ เจ้าโอลาฟ ไอ้มังกรบ้าเอ๊ย ไม่รู้รึไงว่าแมวน่ะตาบอดสีนะ
เอาวะ กินมันหมดสามเม็ดนี่ล่ะ ข้ากลั้นใจกินมันหมดสามเม็ด
รู้สึกร้อนวูบๆแฮะ
ข้าลองปล่อยพลังลูกไฟเล็กๆที่มือ (ขาหน้า) เอาล่ะยาใช้ได้ผล
ข้าจัดการร่ายเวทย์เกราะปีศาจไปทีเจ้านั่น เวทย์นี่จะทำให้ ผิวหนังของเจ้านั่นฟันแทงไม่เข้า ตามด้วยเวทย์กำลังแห่งปีศาจที่จะทำให้มีพละกำลังมหาศาล
และตบท้ายด้วย หัวใจปีศาจจะทำให้มีความกล้ามากขึ้น เจ้านั่นจะได้เลิกหลับตาฟันดาบสักที ข้าล่ะกลัวเจ้าแทงพุงตัวเองจริงๆ
ข้ารวมพลังก่อนจะซัดไปที่ผู้กล้า พลังเวทย์ที่รุนแรง พุ่งตรงไปเป็นสาย โดนเข้าที่กลางหลัง
แหมๆยาของเจ้าโอลาฟของดีจริงๆแฮะ พลังเวทย์ของข้า ถ่ายทอดไปที่ผู้กล้าอย่างรวดเร็ว
เร็วดีจริงๆ ว่าแต่
ชักจะเยอะไปหน่อยมั้ย
อืม...ข้าลองหยุด
ซวยแล้วจ้า!! ข้าหยุดพลังเวทย์ตัวเองไม่ได้
...........
to be continue
แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 55 08:19:38
| จากคุณ |
:
sillfai  
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 พ.ย. 55 02:09:00
|
|
|
| 
