ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๖ คงเป็นเวลานับชั่วโมงแล้วที่เจ้าหน้าที่จากสหประชาชาติด้านอาชญากรรมและยาเสพติดเข้าไปคุยธุระกับเคมิน ซึ่งเป็นเรื่องที่อราลีรู้ตัวว่าไม่ใช่หน้าที่ของตนจึงเลี่ยงมานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ อยู่อีกห้องหนึ่งภายในที่ว่าการของปางแก้ว อันเป็นสถานที่ซึ่งพักหลังเธอมักตามเคมินมานั่งอ่านอะไรเรื่อยเปื่อย หรือบางทีก็เดินไปข้างนอกเล่นๆ เพื่อรอเคมินทำงานแล้วกลับบ้านพร้อมกัน วันนี้ต้าหมิงมาที่ทำงานแห่งนี้ด้วยอันเป็นกิจสรณะของเขาในฐานะผู้ติดตามคนสำคัญของเคมิน และอราลีก็เห็นเหมือนต้าหมิงเดินคุยกับคนที่น่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานอีกคน แล้วก็ไปรอที่หน้าห้องของเคมิน นั่นทำให้เธอรู้ว่าวันนี้ชายหนุ่มน่าจะมีธุระเยอะพอดู หญิงสาวเดินเกร่มาที่ห้องโถงของสำนักงาน บอร์ดประกาศเล็กๆ มีข่าวคราวน่าสนใจติดอยู่ทั้งภาษาท้องถิ่น พม่า และอังกฤษ และเธอก็เห็นรูปข่าวการเผาทำลายยาเสพติดจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นแห่งหนึ่งแปะเอาไว้ ในภาพมีเคมินประกบอยู่ด้านหลังนายพลซอหม่องลูในงานพิธีวันต่อต้านยาเสพติดโลก แล้วก็นึกได้ว่ารุ่นน้องอย่างสายโลนบอกว่าเขาเป็นคนถ่ายรูปนี้เอง อารามดีใจทำให้เธออมยิ้มกับภาพตรงหน้า “เป็นภาพที่สวยงามทีเดียวนะครับ ว่าไหม?” จู่ๆ เสียงถามภาษาอังกฤษก็ดังขึ้นด้านข้าง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งตัวแล้วหันขวับ พบว่าชายชาวตะวันตกวัยน่าจะสามสิบกว่ายืนยิ้มให้เมื่อเห็นเธอมองภาพการทำลายยาเสพติดของกลางเหล่านั้น “ค่ะ ก็..ถือเป็นนิมิตหมายอันดีของที่นี่ในการขจัดยาเสพติดค่ะ” เธอรับพร้อมยิ้มละมัย “ว้าว คุณพูดอังกฤษได้ดีทีเดียว” เขาทำหน้าตาตื่น คงไม่คาดว่าเธอจะตอบได้ลื่นไหล “ว่าแต่คุณทำงานที่นี่เหรอครับ? ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย” “เปล่าค่ะ คือ..ฉันเป็นคนไทย ฉันเป็น..เออ.. เพื่อนของเคมิน” อราลีอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขาได้ลำบากสักหน่อย “อ้อ.. คุณนี่เองที่เคมินบอกไว้ว่าเขามีแขกคนนึงอยู่ด้วยช่วงนี้” ชายคนนั้นหรี่ตาอย่างครุ่นคิด “เป็นแขกของ White Opium Prince นี่ท่าทางคุณจะสำคัญไม่ใช่น้อยนะเนี่ย..” “หา..คุณหมายถึงใครนะคะ? White Opium Prince..เจ้าชายฝิ่นขาว?” “อ้อ..ก็ฉายาคุณเคมินนั่นล่ะครับ ทางพวกยูเอ็นเราชอบเรียกเค้าลับหลังเล่นๆ อย่างนี้” อีกฝ่ายยิ้มเผล่ “ก็คุณตาของเค้าฉายาขุนพลฝิ่นขาว เราก็เลยเรียกเค้าว่าเจ้าชายฝิ่นขาวซะเลย เพราะเค้าเป็นตัวตายตัวแทนของท่านซอหม่องลูในแผนการขจัดยาเสพติดในเขตปางแก้วและรวมถึงสหภาพวายัณแห่งนี้ แล้วก็อีกอย่างนะครับ.. มาดเค้านี่ยังกับเจ้าชายยังไงยังงั้นเลย!” หญิงสาวแอบลอบขำไปยกหนึ่งเมื่อได้รู้ฉายาอีกนามหนึ่งของเคมินนอกจากคำว่า นายน้อยแห่งปางแก้ว “โอ๊ะ..ตาย คุยกันมาตั้งนาน ลืมแนะนำตัวไปได้ไง ผมชื่อแกรี่นะครับ ผมทำงานยูเอ็นด้านยาเสพติด เรามีสำนักงานเล็กๆ ในเมืองลัน แล้วก็ชอบไปๆ มาๆ ระหว่างเมืองลันกับปางแก้วนี่ ยินดีที่ได้รู้จักแขกของเคมินครับ” ชายหนุ่มผู้นั้นยื่นมือมาแนะนำตัวอย่างตะวันตก อราลีจึงตอบกลับไม่เคอะเขิน “ค่ะ..ฉันชื่อ อราลี นะคะ แล้วก็..ความจริงตอนนี้ฉันทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ประสานงานภายนอกของกรรมาธิการสากลเพื่อการพัฒนามนุษย์ เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันกำลังลาพักงานสองสามอาทิตย์เลยได้พักผ่อนสักพักค่ะ” “ว้าว..คุณทำงานองค์กรนั้นจริงๆ เหรอ?” แกรี่เบิกตากว้างอย่างสนใจ “ผมเคยได้ยินชื่อองค์กรคุณมาบ้าง เนื้อหางานของพวกคุณน่าสนใจดี เสียดายแต่ว่าองค์กรเราไม่ค่อยได้ร่วมงานกับทางคุณเท่าไหร่เลย” “แต่งานยูเอ็นเท่าที่รู้ก็ยุ่งนี่คะ” เธอเอ่ยกลับอย่างพอรู้จักแวดวงนี้พอควร “พวกคุณเป็นเหมือนแกนกลางในกิจกรรมหลายๆ อย่าง องค์กรคุณเองในเขตปกครองวายัณนี่ก็คงต้องทำงานหนักน่าดู เพราะที่สามเหลี่ยมทองคำแห่งนี้คือต้นตอของปัญหายาเสพติดระดับโลก อ้อ..ตอนนี้อาจเป็นรองทางอัฟกานิสถานนิดเดียวละมั้งคะ” “ว้าว..ผมประมาทคุณไม่ได้แล้วสิ” แกรี่พยักหน้ากับประโยคสุดท้ายอย่างนึกทึ่ง “คนมักคิดว่าสามเหลี่ยมทองคำผลิตยาเสพติดจากฝิ่นได้มากที่สุดในโลก แต่ความจริงอัฟกานิสถานเบียดมาติดๆ จนตอนนี้ชนะเลิศไปแล้ว เอ..คุณรู้ได้ยังไงเหรอครับทั้งที่งานคุณก็ดูจะไม่เกี่ยวกับด้านยาเสพติดเท่าไหร่?” “ฉันเคยไปทำงานในปากีสถานเพื่อแก้ไขปัญหาผู้ลี้ภัยชาวอัฟกันค่ะ” คำตอบอราลีชัดเจนยิ่ง “ในปากีสถานมีคนอัฟกันตกค้างเป็นล้านคน แสดงถึงสภาพบ้านเมืองที่เป็นสูญญากาศ ผู้คนอยู่ไม่ได้เพราะไม่มีความปลอดภัย และคนที่โน่นก็เคยเล่าให้ฉันฟังบ้างเรื่องขบวนการปลูกฝิ่นและผลิตยาเสพติดในนั้น ท่าทาง.. มันจะเป็นแดนมิคสัญญีที่คนอยู่แทบไม่ได้เพราะไม่มีกฎหมายดูแล” “โอเค งั้นผมหมดสงสัยแล้วล่ะ คุณพูดถูกครับ ยาเสพติดเป็นปัญหาที่เกี่ยวพันกับการเมือง แต่จะว่าไปผมว่าปัญหาทุกอย่างมีต้นตอจากการเมืองทั้งนั้นล่ะ ถ้ารัฐเข้มแข็งพอที่จะปราบปรามยาเสพติด.. โรงงานผลิตยาและทุ่งดอกฝิ่นก็จะถูกทำลาย แต่ยาเสพติดไม่ได้สูญหายไปจากโลกนี้ง่ายๆ มันแค่โยกย้ายไปสู่ที่ไหนสักแห่งที่อำนาจรัฐอ่อนแอ เต็มไปด้วยคอรัปชั่น มาเฟียท้องถิ่น ไร้กฎหมายควบคุม.. นั่นล่ะปุ๋ยชั้นดีของเครือข่ายยาเสพติดเลยทีเดียว” อราลีพยักหน้ารับฟังอย่างสนใจ “เหมือนภาคเหนือเมืองไทยเมื่อก่อนที่ชาวเขาปลูกฝิ่นกันรึเปล่าคะ พอทางการไทยรณรงค์ให้มีการเลิกปลูกสำเร็จ ก็กลายเป็นว่าฝิ่นในสามเหลี่ยมทองคำยังคงเติบโตจนเป็นเครือข่ายใหญ่ขนาดนี้” “ก็อาจจะใช่ครับ ยาเสพติดอย่างที่คุณเรียกว่า ยาบ้า นั่นก็เหมือนกัน มันก็ย้ายที่อยู่บ่อย.. เออ..ขอโทษนะครับถ้าจะบอกว่าบ้านเก่าของยาบ้าก็คือประเทศไทยนั่นเอง แต่พอทางรัฐบาลคุณปราบปรามหนัก มันก็เข้ามาสู่สามเหลี่ยมทองคำแห่งนี้ และวายัณก็ดูจะเป็นพวกที่โดนป้ายหัวว่าเป็นผู้ผลิตรายใหญ่” “ค่ะ..ฉันพอเข้าใจ” หญิงสาวรับคำ “อยู่ที่นี่สักพักฉันก็เริ่มเข้าใจความจริงในวายัณบ้างเหมือนกันว่าพวกเขาไม่ได้เป็นพ่อค้ายาทุกคน ที่นี่มีคนดีคนเลวปะปนกันไปหมด แต่ในเรื่องที่คุณพูดเกี่ยวกับฝิ่นและยาบ้า.. ว่าที่ไหนมีการปราบปราม มันก็จะหนีไปอีกที่หนึ่ง.. มันเป็นแค่การย้ายฐานการผลิตใช่ไหมคะ แต่ไม่ใช่จุดจบของปัญหา?” ชายหนุ่มจากองค์กรระดับโลกพยักหน้ารับ “ครับ.. อย่างที่บอก การแก้ปัญหายาเสพติดไม่ได้สำเร็จแค่การดักจับคาราวานยาแล้วเอาของกลางไปเผา แต่ถ้าคุณจะแก้มันอย่างถอนรากถอนโคน คุณต้องแก้ระบบการเมืองและสังคมด้วย และความยากจนก็เป็นสาเหตุหนึ่งของการผลิตยาในวายัณแห่งนี้ ดังนั้นผมจึงบอกคุณได้เลยว่า ถ้าเราจะทำงานนี้จริงๆ ต้องมีการพัฒนาชีวิตผู้คนด้วย” “ใช่ค่ะ.. ฉันก็เคยได้ยินอย่างนั้น” ว่าแล้วหญิงสาวก็หวนนึกถึงคำอภิปรายในสัมมนาครั้งล่าสุด การแก้ปัญหาอย่างยั่งยืนต้องทำเป็นระบบ และเกี่ยวข้องกับการเมืองอย่างเลี่ยงไม่ได้ “แต่อย่างน้อยผมว่าที่นี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่น่าสนใจครับ แม้จะยอมรับว่ายังยากอยู่มาก ในเขตที่ฝ่ายปราบปรามยาเสพติดของวายัณทำงานจริงจัง.. โรงงานผลิตยาก็ลดน้อยลงบ้าง แต่ข่าวร้ายก็คือบางทีมันก็หนีไปโผล่นอกเขตแดนวายัณ โดยอาศัยหลุมดำของผู้มีอิทธิพลที่ไม่มีใครเอื้อมถึง และก็จะเป็นอย่างที่ผมพูดละครับ ตราบใดที่คนข้างนอกยังต้องการมัน สิ่งเหล่านี้ก็จะตามหลอกหลอนพวกเราต่อไป” “อืม.. ฟังแล้วใจแป้วเลยค่ะ แต่ก็นับว่าคุณได้ให้ความรู้ใหม่ๆ ฉันมากเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้” “ไม่เป็นไรครับ ก็มันงานผมโดยตรง” เขาว่ายิ้มๆ “แต่ผมว่านะงานของพวกเรายังขาดสิ่งสำคัญไปอย่าง คืองานด้านพัฒนาชีวิตผู้คนอย่างที่คุณทำอยู่ ผมไม่รู้ว่าเนื้องานคุณเป็นยังไงนะ แต่ผมบอกได้เลยว่าการจะปลดปล่อยคนวายัณยากจนที่ปลูกฝิ่นให้ทำมาหากินอย่างอื่นต้องอาศัยเวลาและแผนพัฒนาชีวิตระยะยาว ซึ่งถ้าจะให้บอกตรงๆ ผมยอมรับว่าองค์กรเรามีหน้าที่เฉพาะทางด้านยาเสพติด แต่เราไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องการแก้ปัญหาชีวิตผู้คน ดังนั้นผมจึงมองว่าถ้าต่อไปเราดึงเอาองค์กรพัฒนาอื่นๆ เข้ามาที่นี่ได้ ปัญหาตรงนี้จะแก้ไขได้มาก” “นั่นสิคะ เป็นแนวคิดที่ดี” อราลีพยักหน้า “ความจริง.. ฉันมาที่นี่ก็เพราะก่อนหน้านี้ฉันเพิ่งเข้าร่วมเวิร์คช้อปที่เชียงรายเกี่ยวกับการแก้ปัญหาสามเหลี่ยมทองคำเหมือนกันค่ะ และถ้าหน่วยงานต่างประเทศตกลงกันเสร็จ ฉันคิดว่า..เราอาจจะได้เห็นกองทัพหน่วยงานพัฒนาอีกมากที่เข้ามาสู่ที่ตรงนี้..” “ว้าว.. ถ้าเป็นจริงล่ะผมชอบแน่ ได้เพื่อนร่วมงานอีกเยอะอย่างนั้น” อีกฝ่ายหรี่ตาลงเมื่อถามว่า “แล้วองค์กรคุณล่ะครับ?  จะเข้ามามั้ย? คุณจะเป็นคนหนึ่งที่เข้ามาร่วมงานกับพวกเราตรงนี้ไหม?” เมื่อมาถึงตรงนี้.. นั่นกลับเป็นคำถามที่ทำให้อราลีเริ่มยิ้มได้ “ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็คิดจะมานะคะ เพราะคิดว่า.. เริ่มรู้จักที่ทางอะไรบางอย่างที่นี่ ในขณะที่คนข้างนอกคงไม่มีใครอยากเข้ามาเท่าไหร่” “ยินดีอย่างยิ่งที่ได้ยินเช่นนี้ครับ ผมชอบทัศนคติคุณจัง” แกรี่ยิ้มกว้าง “ถึงตอนนี้ผมไม่สงสัยแล้วล่ะว่าทำไมคุณถึงเป็นแขกคนสำคัญของคุณเคมิน เท่าที่ผมได้ร่วมงานกับเค้ามา ผมเองก็รู้สึกว่าเค้าเป็นคนที่ไนซ์คนนึงในดินแดนที่ไม่มีใครอยากเข้ามาแห่งนี้ แต่ผมชอบเขานะ เขาดูเป็นคนรุ่นใหม่ที่ก้าวเข้ามาพร้อมพลังในการเปลี่ยนแปลงดีออก” อราลีคลี่ยิ้มออกมาอีกรอบเมื่อได้ยินแกรี่พูดถึงชายหนุ่มที่เธอชักคุ้นหน้าไปทุกวันคนนั้น แต่ในจังหวะที่เตรียมจะเอ่ยอะไรกลับ แกรี่ก็ทำตาโตแล้วโบกไม้โบกมือไปด้านหลังเธอพร้อมเอ่ยว่า “ไฮ.. เคมิน ผมลืมขออนุญาตคุณมาคุยกับแขกคนสำคัญของคุณคนนี้ หวังว่าคุณจะไม่เคืองผมนะ” หญิงสาวหันขวับ เป็นเคมินที่เดินมาพร้อมตาหมิงจากห้องทำงานด้านบนของเขา ส่วนชายอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมต้าหมิงในตอนแรกเดินเลี่ยงไปนอกวงแล้วจากไปเงียบๆ “ไม่เลยนี่ แกรี่” เคมินส่ายหน้า ก่อนเอ่ยติกตลก “ผมไม่ใช่เจ้าของชีวิตเธอสักหน่อยที่คุณจะต้องขออนุญาตคุยกับเธอจากผม” “แหม.. แต่ในปางแก้วนี่คุณก็ใหญ่เกือบจะที่สุดแล้วละน่า” แกรี่เย้า ส่งผลให้นายน้อยแห่งปางแก้วยักไหล่เมื่อตอบกลับว่า “ผมไม่ใช่ผู้มีอิทธิพล” คำตอบของเคมินทำให้ทุกคนในที่นั้นออกจะไม่เห็นด้วย เพราะปากบอกไม่ใช่.. แต่ในทางปฏิบัติน่ะตรงเผง “เอาล่ะ ผมไม่รบกวนคุณแล้วล่ะ มีงานต้องกลับไปสะสางเยอะเหมือนกัน เอ้อ..ขอบอกว่าแขกคุณคนนี้เก่งทีเดียว ถ้ามีสตางค์คุณน่าจะจ้างเธอไว้เป็นที่ปรึกษาถาวรด้านการพัฒนาเลยนะ ผมว่าคุ้ม” เจ้าหน้าที่ยูเอ็นเอ่ยแซว แต่ทำเอาคนถูกชมตีสีหน้าไม่ถูก และยิ่งสะดุ้งเมื่อได้ยินเคมินตอบกลับเสียงเรียบๆ ว่า “เป็นคำแนะนำที่ดี ผมก็อยากทำเหมือนกัน” จากนั้นฝ่ายเคมินก็แยกตัวออกมาพร้อมอราลีและต้าหมิง ส่วนเจ้าหน้าที่สหประชาชาติก็แยกตัวกลับไปทางของตน โดยขากลับนี้ เพื่อนร่วมงานอีกคนของแกรี่ที่รอสมทบอยู่ก็เข้ามากระแซะกันอย่างสนิทสนมว่า “นั่นแน่.. นายคิดจะเป็นคู่แข่งของเจ้าชายแห่งปางแก้วหรือแกรี่? เร็วไปม้าง” “ผมไม่คิดหรอก คุณดูสายตาของเคมินที่มองเธอคนนั้นก่อนสิ” แกรี่หัวเราะหึๆ “แต่จากการได้พูดคุยกับอราลีคนนี้นะผมบอกได้เลยว่าเป็นคนความคิดดีคนนึง ที่สำคัญ..ผมว่าเธอน่ารักนะ มองตอนเขาสองคนเดินไปพร้อมกันนี่ผมว่าก็เหมาะกันดี เฮ้อ..ว่าแล้วเราก็หมดสิทธิ์แฮะ แต่ก็เอาเถอะ เพื่อเจ้าชายฝิ่นขาวคนนี้ ผมยอมให้เขาได้” #  #  # ต้าหมิงไม่แน่ใจนักว่าในปางแก้วนี่คนจะพูดถึงการปรากฏตัวของอราลีกับเคมินอย่างไร แต่ที่แน่ๆ เขาได้ยินมาว่าสาวน้อยสาวใหญ่ในปางแก้วนั้นตอนนี้เรียกว่าอกเดาะกันเป็นแถว ก็ดูนายน้อยของเขาสิ.. ไปไหนก็ต้องหอบคุณอราลีไปด้วยเหมือนอีกฝ่ายจะเข้ามาเป็นคนสนิทแทนที่เขาเสียอย่างนั้น แต่กระนั้นมันก็เป็นปรากฏการณ์ใหม่ที่ทำให้ต้าหมิงรู้สึกยินดี เพราะอราลีดูจะคุยกับคุณเคมินรู้เรื่องในหลายๆ ประเด็น แม้สาวคนอื่นอาจตาร้อนผ่าวๆ ที่ได้เห็นผู้หญิงไทยคนนี้ได้ใกล้ชิดกับคุณเคมินขนาดนี้ แต่คนใกล้ตัวอย่างต้าหมิงยืนยันได้เลยว่า เวลาอยู่ใกล้ๆ กันสองคนนี้ไม่ค่อยคุยกันกระหนุงกระหนิงให้เห็นหรอก บางทีก็คุยกันเรื่องสภาพความเป็นอยู่ของคนวายัณ แผนขจัดยาเสพติด แผนการพัฒนาชีวิต คงอย่างที่ฝรั่งยูเอ็นคนนั้นแซวจริงๆ ว่านายน้อยน่าจะจ้างเธอมาประจำที่นี่ให้รู้เรื่องรู้ราวไปเลย ‘ผู้หญิงไทยคนนั้น.. ตกลงแฟนคุณเคมินเหรอ?’ พนักงานละแวกที่ทำการปางแก้วเคยเลียบเคียงถามต้าหมิง ‘ไม่รู้สิ เรื่องของนาย’ ต้าหมิงเลือกจะเลี่ยงตอบ อีกฝ่ายจึงเอ่ยต่อ ‘ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอจะดุคล้ายๆ นายน้อยเคมิน เพราะเวลาเธออ่านอะไรนิ่งๆ เธอจะดูจริงจัง แต่พอตอนเข้ามาคุยกับฉันเธอยิ้มแย้มดี อ้อ..พยายามพูดภาษาวายัณกับฉันด้วยล่ะ น่ารักนะ’ นั่นสิ ต้าหมิงก็ยอมรับว่าอิริยาบถของอราลีในบางครั้งนั้นแลดูเหมือนนางพญา เพราะแม้เธอจะเป็นคนที่กินง่ายอยู่ง่ายและเป็นกันเอง แต่ยามเดินเหินหรือพูดจา.. ผู้หญิงคนนี้กลับมีรังสีอะไรบางอย่างที่ทำให้คนภายนอกรู้สึกว่าเธอน่าเชื่อมั่น และบางครั้งยามอราลีอยู่ใกล้ๆ กับคุณเคมิน ต้าหมิงไพล่คิดไปเองว่าเหมือนเห็นนางพญาคู่กับราชสีห์ยังไงยังงั้น วันนี้หลังทานอาหารเที่ยงเสร็จ เคมินก็พาอราลีไปตรวจกับแพทย์ประจำโรงพยาบาลปางแก้วเพื่อดูบาดแผลต่างๆ ซึ่งแพทย์หญิงสูงวัยเชื้อสายพม่าก็ลงความเห็นว่าอาการอราลีนั้นดีขึ้นเป็นลำดับ และไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีกต่อไป “อราลี วันนี้คุณกลับไปที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นๆ ค่อยพบกัน” เคมินเอ่ยขึ้นกับหญิงสาวเมื่อทั้งคู่ออกมาจากโรงพยาบาล “อ้อ..ค่ะ” หญิงสาวชาวไทยพยักหน้าโดยไม่เกี่ยงงอน แต่กระนั้นก็อดถามขึ้นไม่ได้ว่า “คุณ..จะไปธุระเหรอคะ?” “นิดหน่อย” นายน้อยแห่งปางแก้วไม่มีท่าทีจะขยายความไปมากกว่านั้น “บ่ายนี้ผมจะออกไปข้างนอกสำนักงาน ไม่อยากทิ้งคุณไว้ที่ว่าการปางแก้วคนเดียว เดี๋ยวผมกับต้าหมิงไปส่งคุณแล้วก็จะออกไปกันเลย” อราลีพยักหน้า เธอไม่ใช่คนประเภทเซ้าซี้มากจึงไม่เอ่ยถามอะไรมากกว่านั้น จากการใกล้ชิดเคมินมาสักพักเธอก็รับรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีหน้าที่หลายทางอย่างที่เขาว่าไว้จริง และในเรื่องที่เขาไม่อยากให้เธอรับรู้ เธอก็ไม่จำเป็นต้องละลาบละล้วง ต้าหมิงแล่นรถออฟโรดสีดำประจำตำแหน่งของเคมินมายังบ้านพักบนเนินเขาเหนือปางแก้ว กระนั้นก็ตาม ขณะที่หญิงสาวกำลังจะก้าวออกไปจากรถคันนั้น เธอก็หันหน้ามาเอ่ยทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มกระจ่างใสกับเคมินว่า “ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ แล้วตอนเย็นเจอกัน” “ขอบคุณ แล้วเจอกัน” ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของคุ้มปางแก้วคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินเช่นนั้น และในสายตาของคนสนิทอย่างต้าหมิงแล้ว นี่อาจเป็นรอยยิ้มละมุนที่สุดของคุณเคมินก็เป็นได้ ต้าหมิงไม่สงสัยแล้วว่าทำไมบริวารในคุ้มปางแก้วถึงเริ่มรู้สึกว่า.. นายน้อยของพวกเขากำลังเปลี่ยนไป โลกของนายเขาดูท่าจะสดใสขึ้นกว่าเคยตั้งแต่มีเธอคนนี้อยู่ใกล้ๆ แต่คิดๆ ไปแล้วก็น่าเสียดาย.. หากวันนึงที่อราลีจะต้องกลับไปบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองในอนาคตอันใกล้นี้ # # # บ้านพักของเคมินค่อนข้างดูเงียบเหงาเมื่ออราลีต้องอยู่เพียงลำพัง แม้จะมีเจียคอยเดินไปมาให้เห็น แต่หญิงสาวก็ต้องยอมรับว่า.. มันเป็นความเงียบในชีวิตที่เธอไม่ค่อยได้พบเจอมาก่อน บางทีเธออาจอยู่กับการทำงานมากเกินไปก็ได้จึงไม่ค่อยคุ้นกับการอยู่นิ่งๆ กับบ้านไม้หลังใหญ่บนภูเขาที่เต็มไปด้วยพืชพรรณธรรมชาติเช่นนี้ หลังการตรวจร่างกายกับแพทย์หญิงสูงวัยที่โรงพยาบาลปางแก้ว อราลีก็ทราบแน่ชัดว่าร่างกายเธอค่อนข้างกลับสู่สภาวะสมบูรณ์ มีเพียงแผลตกสะเก็ดเท่านั้นที่ยังคงทิ้งรอยให้เห็น แต่โดยรวมแล้ว เคมินก็คงทราบดีว่าใกล้ได้เวลาอันควรของเธอแล้ว อราลีควรจะถูกส่งตัวกลับบ้านที่เมืองไทยสักที แต่เมื่อได้อยู่คนเดียวเพียงเงียบๆ ความทรงจำหลายอย่างที่เกิดขึ้นในปางแก้วก็ผุดเข้ามาในสำนึก เธอพำนักอยู่ที่นี่มาหลายวัน มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายตั้งแต่ได้พบกันเคมินอย่างไม่คาดฝัน การได้ใกล้ชิดและเข้าใจในสิ่งที่ขุนพลซอหม่องลูและเคมินเพียรพยายามพลิกฟื้นแผ่นดินเถื่อนนี้ให้คนภายนอกได้รับรู้และเข้ามาช่วยเหลือ และเธอยังได้พบผู้คนมากมายทั้งชาววายัณและคนเชื้อสายอื่นๆ ที่ทำงานเพื่อที่แห่งนี้ด้วยความมุ่งมั่น ดังเช่นวันนี้ที่เธอได้พบเจ้าหน้าที่สหประชาชาติและแพทย์ที่โรงพยาบาล ‘หมอเป็นคนพม่าจากมัณฑะเลย์เหรอคะ? แล้วทำไมหมอถึงเลือกจะมาทำงานที่นี่ล่ะคะ?’ อราลียังจำได้ถึงบทสนทนาระหว่างเธอกับแพทย์หญิงสูงวัยที่โรงพยาบาลปางแก้ว หลังพูดคุยกันแล้วรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายอัธยาศัยดีไม่น้อย ‘หมอมีหน้าที่รักษาคนไข้ค่ะ ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเชื้อชาติศาสนาอะไร’ แพทย์หญิงไม่ได้มีท่าทีอึดอัดใจกับคำถามนี้ ‘เขตแดนวายัณนี้ก็ถือว่าอยู่ภายในประเทศพม่าเหมือนกัน ถึงแม้มันอาจเป็นดินแดนที่คนภายนอกมองแง่ลบเสียมาก แต่คนลำบากยากจนที่เจ็บป่วยก็คือคนที่หมอต้องช่วยเหลือ อีกอย่าง..หมออยู่ที่นี่มานานจนรู้สึกเหมือนเป็นบ้านของตัวเองไปแล้ว หมอเองก็ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในทางดีของที่นี่หลายอย่างในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา’ ‘แล้วตอนแรกหมอไม่กลัวการมาใช้ชีวิตที่นี่เหรอคะ?’ ‘ตอนแรกคนที่บ้านก็ห่วงนะคะ แต่ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าหมออยู่ที่นี่ได้สบาย’ คนเป็นหมออธิบายพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ ‘ตอนแรกที่หมอมาที่นี่เมื่อหลายสิบปีก่อน แถวนี้ไม่ค่อยมีโรงพยาบาลดีๆ นัก แต่ตอนนี้โรงพยาบาลปางแก้วของเราก็นับว่าพัฒนาขึ้นมาก เมืองปางแก้วเองก็มีพัฒนาการในทางดีขึ้น หมอเองก็อยากอยู่เห็นความก้าวหน้าตรงนี้ต่อไป’ ‘แล้วหมอคิดว่าวายัณจะก้าวไปได้แค่ไหนคะ ในเมื่อคนภายนอกมองว่าที่นี่เต็มไปด้วยยาเสพติด?’ แพทย์สาวใหญ่พยักหน้าอย่างเข้าใจอะไรๆ ดี ‘หมอคงทำอะไรมากไม่ได้หรอกค่ะเพราะหน้าที่หมอก็เพียงแค่รักษาคนไข้ที่โรงพยาบาล แต่..ถ้าเป็นไปได้ หมอก็อยากให้คนภายนอกเข้ามาเห็นด้วยตาค่ะว่า ที่นี่ก็ยังมีชาวบ้านตาดำๆ อีกมากที่ต้องการความช่วยเหลือ ส่วนเรื่องอิทธิพลของมาเฟียค้ายาแถบนี้นั้น หมอก็ยอมรับว่าเป็นสิ่งที่มีมานานแล้ว ถ้าไม่มีผู้ซื้อ ผู้ขายเหล่านี้ก็คงไม่เติบโตได้ขนาดนี้หรอกค่ะ หมอคิดว่าโลกภายนอกก็ต้องร่วมมือกับวายัณด้วย’ นับเป็นแพทย์หญิงคนหนึ่งที่ทุ่มเทความพยายามให้กับดินแดนวายัณแห่งนี้ ซึ่งอราลีเองก็นึกยอมรับในจิตวิญญาณความเป็นแพทย์ของท่านไม่น้อยทีเดียว น่าแปลก.. อราลีพลัดหลงเข้ามาในเขตปกครองตนเองวายัณที่ขึ้นชื่อเรื่องเลวร้ายทางยาเสพติด แต่ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ เธอกลับได้พบผู้คนมากมายที่มีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือเปลี่ยนแปลงดินแดนที่ถูกสังคมภายนอกชิงชังแห่งนี้ให้กลายเป็นความหวังของคนรุ่นต่อไป เสียงฝนตกเปาะแปะภายนอกทำให้อราลีเงยหน้าขึ้นมาจากภวังค์ ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้วและเม็ดพิรุณก็ร่วงหล่นลงมาแบบไม่ให้สัญญาณมาก่อน นี่อาจเป็นฝนแรกที่เธอได้พบเห็นในดินแดนที่ระอุไปด้วยอิทธิพลมืดนี้เลยกระมัง อราลีเดินไปเปิดประตูด้านหลังของบ้าน ไอเย็นและละอองฝนแผ่กำจายไล้มาที่ใบหน้า แต่หญิงสาวก็ได้แต่ยืนนิ่งเหม่อมองสายฝนที่โปรยปรายเหมือนจะจดจำห้วงเวลานี้เอาไว้ในห้วงนึก นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่เธอจ่อมจมตัวเองอยู่ที่ตรงนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงคุ้นเคยยิ่งแว่วมาจากด้านหลัง “อราลี..มาทำอะไรตรงนี้กัน?” “หือ..” คนกำลังเหม่อหลุดปากแล้วเหลียวกลับมา พบว่าร่างสูงของเคมินก้าวเข้ามาจนถึงตัวเธอแล้ว คงด้วยเสียงเม็ดพิรุณที่สาดเททำให้เธอไม่ได้ยินเสียงรถหรือเสียงฝีเท้าของเขาก่อนหน้านี้ “อ้าว..คุณ.. กลับมาแล้วเหรอคะ” “เพิ่งมาถึงนี่ล่ะ แปลกใจที่ไม่เห็นคุณในห้องนั่งเล่นเลยเดินหา” เคมินทอดมองอราลีด้วยสายตาทั้งดุทั้งเป็นห่วงเมื่อเอ่ยต่อว่า “เป็นอะไรไป ทำไมมายืนเปิดประตูต้อนรับสายฝนอย่างนี้?” “ก็.. ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เพียงแต่บางครั้ง..ฝนตกมันก็จะให้ความรู้สึกแปลกๆ กับเราดี และฝนตกแต่ละที่ก็บรรยากาศไม่เหมือนกัน” เธอเอ่ยยิ้มๆ กับเขา แต่เคมินสบสายตาจริงจังเมื่อเอ่ยถามสั้นๆ ว่า “คิดถึงบ้านเหรอ?” อราลีไม่มีคำตอบสำหรับคำถามนั้น.. ก่อนหน้านี้ เธออาจจะเรียกร้องให้เขาพาเธอกลับเมืองไทยให้เร็วที่สุด เคยไม่ชอบใจอะไรบางอย่างในตัวเขา แต่สำหรับตอนนี้..เธอเริ่มแน่ใจว่าไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นอีกต่อไปแล้ว อาการเงียบของเธอดูจะทำให้เคมินไม่มีถ้อยคำใดออกมาเช่นกัน แต่เขาก็เอื้อมมือไปปิดประตูบานที่เธอเปิดกว้างนั้นเป็นการตัดบทไม่ให้หญิงสาวยืนรับไอเย็นของสายฝนต่อไปอีก “เข้ามาในบ้านได้แล้ว ขืนคุณยืนตากละอองฝนไปเรื่อยเดี๋ยวผมก็ต้องพาคุณไปหาหมออีกรอบหรอก” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดุเหมือนเป็นผู้ปกครองคนหนึ่งของเด็กน้อยที่ซุกซนชอบเล่นกับสายฝน แต่ก็แปลกที่วินาทีนั้นอราลีกลับไม่รู้สึกว่าเป็นคำดุที่น่ากลัวแม้แต่น้อย เธอยังมีแก่ใจเย้าแหย่กลับไปว่า “กลัวต้องจ่ายค่ายาให้ฉันอีกรอบเหรอคะ?” “ไม่เคยคิดถึงจุดนั้น” เขาแย้งกลับชัดเจน “แต่เพียงแค่อยากให้คุณดูแลตัวเองดีๆ ตอนนี้ร่างกายคุณก็ดีขึ้นมากแล้ว ถ้าขืนป่วยเป็นหวัดก่อนกลับเมืองไทยผมคงโดนหาว่าเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ได้เรื่อง มาเถอะ..ได้เวลากินข้าวแล้ว” ไม่ต้องพูดพล่ามทำเพลง เคมินก็คว้าเอาข้อมือหญิงสาวให้เดินไปด้วยกันอย่างถือสิทธิ์ แต่มันก็ไม่ใช่การฉุดกระชากลากดึงกันแต่อย่างใด ในเมื่อร่างบางนั้นไม่ได้ยื้อตัวเองไว้สักนิด อราลีโอนอ่อนผ่อนตามเดินตามเจ้าบ้านเข้ามาด้านในแต่โดยดีเหมือนเด็กน้อยที่อยู่ในโอวาท ...นี่เธอยอมให้เขาจับมือถือแขนได้ง่ายๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอแทบไม่รู้ตัวเองเลย.. เมื่อมาถึงกลางบ้าน เจียและคนอื่นๆ ก็ทยอยเอากับข้าวมาให้อย่างเรียบร้อย ท่าทางวันนี้จะมีเพียงเคมินและอราลี เพราะไม่เห็นต้าหมิงโผล่มาให้เห็นเลย “ต้าหมิงล่ะคะ?” เธออดจะเอ่ยถามถึงคนสนิทเขาที่นับวันก็คล้ายจะเป็นเพื่อนสนิทเธอไปด้วยเหมือนกัน “ลงจากรถแล้วก็ไม่รู้ไปไหนเหมือนกัน แต่คงไม่ต้องห่วงหมอนั่นหรอก ต้าหมิงหิวเมื่อไหร่ก็เดินเข้าครัวด้วยตัวเองอยู่แล้ว” “เมื่อกี้คุณบอกว่ากลัวฉันป่วยก่อนกลับเมืองไทย แสดงว่า.. คุณกำลังจะไปส่งฉันที่โน่นแล้วใช่ไหมคะ?” คำถามนั้นดูจะทำให้เคมินชะงักไปบ้าง แต่เขาก็ปรับสีหน้าให้มั่นเมื่อตอบกลับเธอ “ผมกักขังคุณไม่ได้หรอก อราลี คุณมีตำแหน่ง..มีหน้าที่ที่ดีในองค์กรระดับนานาชาติ อนาคตที่สดใสของคุณรออยู่ที่ภายนอกนั่น ผมช่วยเหลือคุณก็จริง.. แต่ผมก็อาจจะทำเกินเหตุเกินไปถ้าจะรั้งคุณไว้มากกว่านี้ ผมรู้เวลาของคุณดี” เคมินในเวลานี้ดูไม่เหมือนนายน้อยแห่งปางแก้วที่เธอเคยรู้จัก เขาดูจะรู้ดีว่าเขาไม่อาจกุมชะตาชีวิตเธอได้อีกต่อไป ถัดจากนี้คือโลกความจริงที่ว่าอราลีต้องกลับไปสู่การทำงานในหน่วยงานระหว่างประเทศของตนตามปกติ “แต่ฉันขอพูดอะไรตรงนี้กับคุณนะคะ ฉันดีใจมาก.. ที่ได้เป็นแขกของเคมินแห่งปางแก้วคนนี้ และที่ฉันต้องกลับเมืองไทยก็เพราะฉันมีหน้าที่ เหมือนกับคุณที่มีหน้าที่ในวายัณแห่งนี้ แต่ถ้ามีโอกาส ฉันบอกได้เลยว่า ฉันพร้อมจะกลับมาที่นี่อีกเสมอ ฉันพร้อมจะไปได้ทุกที่ที่ต้องการความช่วยเหลือ” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 18:53:32

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑๗ บ้านพักขุนพลซอหม่องลูวันนี้ยังคงมีไฟสว่างด้วยเจ้าของบ้านและหลานชายผู้ใกล้ชิดกำลังนั่งอยู่ด้วยกันที่ห้องรับแขกกลางบ้าน อันเป็นการณ์ที่ค่อนข้างปกติสำหรับเคมินเพราะบางครั้งนั้นเขาก็จะโยกย้ายตัวเองมานอนที่บ้านหลังนี้เลยด้วยซ้ำ ทว่าวันนี้การพูดคุยดูจะเป็นเรื่องราวเคร่งเครียดกว่าทุกวัน “หลังผมคุยกับเจ้าหน้าที่ยูเอ็น คนของพี่เปงซันแวะมาบอกข่าวครับ ตอนบ่ายผมกับต้าหมิงก็เลยออกไปข้างนอกเพื่อดูลาดเลา” เคมินเอ่ยเล่าข่าวคราวที่ได้รับทราบเพิ่มเติมจากสายสืบเพื่อรายงานแก่นายใหญ่แห่งปางแก้ว พร้อมด้วยรายละเอียดว่าตนเองออกไปทำอะไรที่ไหนมาบ้าง ก่อนจะสรุปว่า “ถ้าเดาไม่ผิด การตั้งโรงงานในพื้นที่อย่างนี้ต้องเส้นใหญ่น่าดูนะครับเพราะดูเหมือนเจ้าของจะเป็นคนในกองทัพรัฐบาล แต่ผมเองก็สังหรณ์ใจไว้ก่อนเลยว่าน่าจะมีคนในพรรควายัณที่ร่วมมือด้วยตรงนี้ เพราะพี่เปงซันบอกว่าลักษณะอย่างนี้คิดจะจับตลาดบน ไม่ใช่ตลาดล่าง แล้วกลุ่มฮุนเองก็ยังน่าจับตาว่าเกี่ยวข้องรึไม่” “คนพวกนี้รู้ดีว่าตั้งโรงงานในเขตวายัณไม่ได้ เลยพยายามเลี่ยงไปนอกเขตวายัณ” ผู้สูงวัยเอ่ยใคร่ครวญ “แต่ปกติแล้วถ้ากลุ่มฮุนเองเค้าจะไม่ค่อยเปลี่ยนรูปแบบการผลิตอย่างนี้ ยาเสพติดจากฮุนมักเป็นยาบ้าระดับกลางถึงล่างที่ราคาไม่สูง แต่ถ้าจะมีการผลิตยาในเกรดสูง แสดงว่าน่าจะมีการร่วมมือกัน..และน่าจะเป็นคนรู้จักตลาดภายนอกด้วย” ขุนพลเฒ่าครุ่นคิดหนัก กลุ่มฮุนเป็นกลุ่มจีนเล็กๆ แต่ก็นับว่ามีอิทธิพลไม่น้อยในสามเหลี่ยมทองคำเพราะมีส่วนแบ่งเรื่องยาเสพติดสูสีกับชื่อเสียงกระฉ่อนของวายัณ เพียงแต่ว่าเป็นกลุ่มที่มีจำนวนน้อยกว่าและไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของโลกภายนอกทั่วไปเหมือนวายัณ จึงอาจเรียกได้ว่าพ่อค้ายาแถบสามเหลี่ยมทองคำนี้ต่างฉวยเอาโอกาสที่คนภายนอกตราหน้าเผ่าวายัณในฐานะผู้ค้ายามาใช้ประโยชน์ ดังเช่นการผลิตยาที่แต่ละเจ้าต่างพยายามปั้มยี่ห้อให้เป็นชื่อของวายัณเสมอ..แม้ว่าพ่อค้ายาเหล่านั้นบางคนจะไม่ใช่คนวายัณก็ตาม “นั่นล่ะครับ ผมถึงคิดว่า.. พ่อค้ายาในวายัณน่าจะมีเอี่ยวด้วยในครั้งนี้” คนเป็นหลานชายสรุป “เขตที่พวกเขาเตรียมจะสร้างโรงงานนั้นรู้สึกจะอยู่ค่อนไปทางกลุ่มติดอาวุธของไทยใหญ่เสียด้วย ผมคิดว่า..บางทีเราอาจต้องประสานกับกองกำลังไทยใหญ่เพื่อสอดส่องเรื่องนี้” “ถ้าอย่างนั้นตาจะให้อูบาจีไปติดต่อก็แล้วกัน อูบาจีเป็นคนที่ทางกองกำลังไทยใหญ่เคยเจรจาด้วย น่าจะพอเข้าใจกันได้” ซอหม่องลูเอ่ยถึงนามผู้ช่วยบริหารของปางแก้วคนหนึ่ง ที่มีเชื้อสายไทยใหญ่ในตัวและคุ้นเคยกับกลุ่มกองกำลังไทยใหญ่ดี “คุณตาคิดว่า.. ครั้งนี้เราควรทำกันเงียบๆ ต่อไปหรือให้ใครระดับสูงในพรรควายัณรับทราบอีกไหมครับ?” คำถามนั้นทำให้ขุนพลเฒ่าพยักหน้าเข้าใจ เพราะในพรรควายัณเอง.. ก็ใช่ว่าจะไว้เนื้อเชื่อใจกันได้ทั้งหมด “ทำต่อไปในแบบที่เจ้าถนัดนั่นล่ะ..ดีแล้วเคมิน คนพวกนี้เราจะเล่นที่แจ้งไม่ได้หรอก เราต้องรู้จังหวะและวิธีจะเล่นงาน ตอนนี้เราสะสมกำลังของเรามาได้พอควรแล้ว อย่าเพิ่งให้เสียแผนแต่เนิ่นๆ เลย” “ครับ..ผมเข้าใจ” หลานชายพยักหน้าน้อยๆ “แม้แต่ท่านผู้นำมหาคำเอง.. คุณตาก็เคยพูดไว้ว่าเราต้องเผื่อใจไว้ในเรื่องที่ว่าท่านอยู่ฝ่ายไหนกันแน่ แม้ท่านมหาคำจะเอ็นดูผมเหมือนเป็นลูกคนหนึ่ง แต่ผมก็จำคำสอนคุณตาได้ครับว่า..ในวายัณนี้อะไรก็แปรเปลี่ยนได้เสมอ” “ความจริงคือสิ่งที่เราต้องยอมรับ เคมิน” ขุนพลเฒ่าเปรยเสียงเรียบ “ท่านมหาคำอาจชอบใจที่ตาสามารถทำหน้าที่ด้านปราบปรามยาเสพติดได้อย่างน่าพอใจในช่วงที่ตายังคงมีตำแหน่งทางทหาร แต่ตาก็บอกไม่ได้หรอกว่าเบื้องหลังท่านมหาคำคืออะไร ถึงอย่างนั้นตอนที่ตาถูกทางการพม่าจับตัวไป ท่านมหาคำก็เป็นคนสำคัญที่ต่อรองกับรัฐบาลพม่าให้ปล่อยตัวตาโดยเร็ว อย่างน้อยท่านก็ยังเห็นแก่ความเป็นวายัณด้วยกัน” เคมินนิ่งไปเมื่อนึกถึงความจริงข้อนั้น “แต่..คุณตาคงจะทราบใช่ไหมครับว่า บางที..การที่เขาช่วยเหลือคุณตาหรือปล่อยให้คุณตาได้ดำรงตำแหน่งปราบปรามยาเสพติดต่อไปนั้น ก็เพื่อจะให้คุณตาได้เป็นหมากเกมหนึ่งบนกระดานของเขานั่นเอง..” “ก็นี่ล่ะคือเกมของเขา และเราก็ต้องเล่นตามเกม” ซอหม่องลูประกายตาวับเมื่อตอบกลับ “ท่านมหาคำและผู้นำวายัณคนอื่นๆ ปล่อยให้ตาผงาดขึ้นมาในฐานะฝ่ายปราบปรามยาเสพติด เพื่อที่จะได้มีหัวโขนไว้ประกาศกับโลกภายนอกว่าพรรควายัณมีฝ่ายที่ทำงานต่อต้านยาเสพติดอย่างจริงจัง แม้เบื้องหลังผู้นำคนอื่นอาจจะเกี่ยวพันกับธุรกิจค้ายาแถวนี้ก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น.. ในเมื่อเขาปล่อยให้เราเติบโตในทางนี้แล้ว เราก็ต้องใช้โอกาสนี้เล่นเกมให้เป็นประโยชน์ต่อเราให้มากที่สุด” “ครับ..ผมเข้าใจ..” เคมินรับคำ แต่สีหน้าหนักใจ ทั้งหลายทั้งปวงนี้ นายพลซอหม่องลูและเคมินเองต่างก็ทราบดีว่าสิ่งที่ตนเองเฝ้าเพียรทำอยู่ไม่ใช่ของง่าย โลกภายนอกมองพรรควายัณทั้งหมดว่าคือมาเฟียค้ายา แต่ไม่ใคร่จะมีใครรู้ความจริงว่าในหมู่ผู้นำวายัณเองก็มีความเห็นแตกแยกเป็นสองฝ่าย คือพวกที่ยังคงมีเบื้องหลังกับการค้ายาเสพติดเพราะเห็นว่าเป็นแหล่งรายได้หลักที่นำความร่ำรวยมาสู่ตนเอง อีกพวกหนึ่งคือผู้นำวายัณรักชาติที่มองเห็นว่าการเลิกข้องเกี่ยวกับการปลูกฝิ่นและผลิตยาเป็นสิ่งจำเป็นในการเริ่มต้นพัฒนาความเป็นอยู่ของวายัณให้ดีกว่านี้ และสองแนวคิดนี้ก็ปีนเกลียวและคลุมเครือกันมาตลอด เพราะแม้เบื้องหน้าในยามประชุมพรรคทุกคนจะเห็นด้วยกับแผนกำจัดยาเสพติด แต่ในเบื้องหลังก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะไม่มีผู้นำพรรคคนใดเกี่ยวข้องด้วยจริงๆ นี่คือความลักลั่นของแดนเถื่อนที่ถูกโลกประณามไปเรียบร้อยแล้วว่าเป็นอาชญากรค้ายาเสพติด จะว่าไปมันก็คงไม่แปลกหากเป็นเช่นนั้น เพราะพื้นที่ละแวกนี้เต็มไปด้วยภูเขาและป่าไม้ จึงเป็นที่ซ่องสุมของกองกำลังพ่อค้ายาเสพติดหลายราย ดังเช่นเจ้าพ่ออันดับหนึ่งอย่างหวังหยงเฉิน ที่ถูกทางการสหรัฐฯ และไทยหมายหัวไว้ด้วยค่าตัวสูงลิ่ว ผู้คนในแถบละแวกนี้รู้ว่าหวังหยงเฉินพำนักอยู่ถิ่นไหน แต่ทุกฝ่ายก็พร้อมจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ โดยเฉพาะผู้นำสูงสุดสหภาพแห่งชาติวายัณที่ว่ากันว่า.. น่าจะรู้ดีที่สุดด้วยซ้ำว่าจะเข้าถึงตัวหวังหยงเฉินได้อย่างไรกัน ‘ผู้ใหญ่บางคนในพรรควายัณมีเหตุผลที่ปล่อยให้หวังหยงเฉินผลิตยาต่อไป’ ท่านซอหม่องลูเคยอธิบายกับเคมิน ‘ตราบใดที่หยงเฉินยังคงอยู่ พรรควายัณก็จะได้ป้ายความผิดไปให้เขาแทนเพื่อจะอ้างว่าวายัณไม่ได้ผลิตยา แต่หยงเฉินซึ่งเป็นคนนอกต่างหากเป็นคนผลิต ทว่าในขณะเดียวกัน..คนหลายคนในพรรควายัณก็คงจะได้ส่วนแบ่งผลประโยชน์โดยตรงจากหยงเฉิน จึงพร้อมจะปกป้องไม่ให้เขาโดนฝ่ายไหนจับตัวไป มันเป็นผลประโยชน์ที่ต่างได้ต่างเสียเท่าๆ กัน’ “คุณตาคิดว่า.. หวังหยงเฉิน อยู่เบื้องหลังโรงงานที่ตั้งใหม่แห่งนี้ไหมครับ?” เคมินเอ่ยถามขึ้น “ผมเคยคุยกับพี่เปงซัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นเขา เพราะหลายปีมานี้เขาทำตัวเงียบเชียบ แค่โรงงานผลิตในแถบคฤหาสน์ของเขาก็ทำให้เขารวยไม่รู้เรื่องแล้ว และลักษณะขยายกิจการอย่างนี้ไม่น่าใช่แบบของเขา..ผมรู้สึกอย่างนั้น..” “ตาก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน หลายปีมานี้แม้หยงเฉินจะอายุมากขึ้นแต่ก็ระวังตัวเองเหมือนเดิม ตารู้ว่าเขามีฐานการผลิตที่มากเกินพออยู่แล้ว และที่สำคัญ..เขาไม่ใช่คนที่จะเล่นอะไรข้ามถิ่นง่ายๆ ตายังจำได้ว่าเขาเคยพูดไว้เช่นนั้น” คนเป็นหลานรับฟังคำสุดท้ายของผู้เป็นตาอย่างเข้าใจ ในความเป็นหัวหน้าฝ่ายปราบปรามยาเสพติดของเขตปกครองพิเศษวายัณ น้อยคนนักที่จะได้รู้ว่าครั้งหนึ่ง.. คุณตาของเขาเคยฝ่าดงเหล่าบอดี้การ์ดของหวังหยงเฉินเพื่อไป ‘ตกลง’ กันในเรื่องห้ามผลิตยาในเขตวายัณ ทั้งที่มันออกจะเป็นเรื่องแปลกเหลือเชื่อ แต่ในเวลานั้นคุณตาของเขาก็ก้าวเข้าไปด้วยมือเปล่าเพื่อขอเอ่ยอะไรเพียงสั้นๆ ไม่กี่ประโยค ‘คุณคงจะรู้ว่าเราต้องการกำจัดยาเสพติดออกไปจากเขตของเรา ท่านมหาคำเองก็คงจะแจ้งให้คุณทราบ ดังนั้นกรุณาอย่าล้ำเขตแดน’ ‘นับว่าคุณเป็นผู้นำวายัณคนแรกที่กล้าก้าวเข้ามาบอกผมตรงๆ อย่างนี้ ซอหม่องลู..ไม่ได้เจอกันมานานสินะเราหลังพรรคคอมมิวนิสต์สลาย แต่คุณยังใจกล้าบ้าบิ่นเหมือนเดิม’ หวังหยงเฉินพยักหน้าอย่างนึกยอมรับ ‘แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ผมรับรู้ที่ที่ผมควรอยู่ดี’ นายพลซอหม่องลูเองก็รู้ดีแก่ใจว่า หวังหยงเฉินเป็นพ่อค้ายาเสพติดอันดับหนึ่งที่กล้าแกร่งเกินไปที่จะโค่นได้ในเวลาอันสั้น ยิ่งกว่านั้นเขาก็มีคุณสมบัติหนึ่งในความเป็นผู้นำเพราะเขาเป็นพ่อค้ายาที่ฉลาดในการผลิตและบริหารเครือข่ายของตน และที่สำคัญ.. หวังหยงเฉินเป็นคนไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับการเมืองและชอบเก็บตัวเงียบเชียบในเขตอิทธิพลตนมากกว่าอื่นใด เขาต่างจากมาเฟียค้ายาหลายคนที่ชอบออกมากร่างใช้อำนาจกับภายนอก แต่คนระดับสูงสุดอย่างหยงเฉินกลับสนใจสร้างฐานอำนาจภายในให้ตนเองมากกว่า นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเหนือกว่าใครในหมู่เจ้าพ่อยาเสพติด เคมินอยู่พูดคุยกันได้เพียงอีกไม่นาน คนเป็นหลานก็เอ่ยขอตัวกลับไปที่บ้านพัก คราวนี้ผู้อาวุโสเอ่ยขึ้นในช่วงท้ายว่า “พรุ่งนี้..จะพาแขกของหลานไปส่งที่ชายแดนไทยแล้วหรือ?” นายใหญ่แห่งปางแก้วเปรยถาม ไม่มีเรื่องใดที่รอดพ้นการรับรู้ของท่านไปได้ “ครับ..ก็.. อาการเขาดีขึ้นมากแล้ว และเขาก็พักผ่อนที่นี่มาหลายวันแล้ว ก็สมควรแก่เวลาสักที” เคมินรับคำ แต่สีหน้าบ่งบอกว่าไม่มีความยินดีปรีดา “หลานก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าสักวันเขาก็ต้องกลับไปสู่ที่ของเขา” ผู้อาวุโสแสร้งเอ่ยเสียงรู้ทัน “แต่ดูเหมือนที่ผ่านมาที่เขาอยู่ที่นี่.. จะเกิดจากความจงใจอะไรบางอย่างมากกว่าน่ะสิ..ใช่ไหมละ” “ก็...” เคมินอับจนถ้อยคำ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้ที่นายน้อยแห่งปางแก้วถึงคราวจนมุมคุณตาของตัวเอง “เออ ไม่ต้องอธิบายหรอก ตามองหน้าเจ้าก็เข้าใจแล้ว” นายใหญ่ของปางแก้วคลี่ยิ้มออกมาอย่างผ่อนคลาย “ตั้งแต่ตอนแรกแล้วที่รู้ว่าเจ้าเก็บเค้าไว้ที่บ้าน.. ตาก็รู้ว่าหลานเปลี่ยนไป ยิ่งได้พบพูดคุยกับอราลีคนนั้น.. ตาก็ได้รับรู้ว่าเธอคนนี้มีอะไรไม่เหมือนใคร ผู้หญิงคนนี้เกิดมาเพื่อช่วยเหลือคนอื่น ความคิดและการพูดจา..บ่งบอกมุมมองและประสบการณ์ที่ลึกซึ้งทั้งนั้น โดยรวมแล้ว ตาบอกได้เลยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจที่สุดคนนึงที่ตาเคยพบ” คนเป็นหลานยิ้มกว้างทีเดียวเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะหลุดปากออกมาเหมือนยอมรับกลายๆ ว่า “ครับ เธอเป็นคน..ค่อนข้างพิเศษ..” # # # “เจีย ขอบใจมากนะที่เธอช่วยดูแลฉันมาตลอด ไว้ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากเจอกับเธออีกนะ” เป็นคำสุดท้ายที่อราลีเอ่ยกับเด็กสาวผู้ทำหน้าที่เหมือนคนคอยดูแลเธอไม่ห่างในยามที่เธอพำนักในปางแก้วแห่งนี้ ความจริงแล้วเธออยากเอ่ยลากับบริวารทุกคนในปางแก้วที่เคยพบเจอด้วยซ้ำ แต่ติดที่ว่าตัวเองก็ไม่ได้คล่องภาษาพวกเขาเท่าไหร่นัก แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าแต่ละคนดูจะอยากมาร่ำลาเธอกันทั้งนั้นในยามที่เธอเตรียมก้าวขึ้นไปบนรถขับเคลื่อนสี่ล้อพร้อมเคมิน พวกเขาก้าวเข้ามายิ้มๆ ให้เธอแล้วก็จากไป “ท่าทางคนในคุ้มปางแก้วจะคิดถึงคุณอราลีกันทั้งนั้นนะครับ” ต้าหมิงเอ่ยแซว “จะไปซะแล้ว.. เฮ้อ..ใจหายเลย” คนเตรียมจากไปได้แต่ยิ้มอ่อน กระเป๋าเดินทางใบย่อมของเธอถูกจัดแจงไว้ด้านหลังรถเรียบร้อยแล้ว การไปส่งเธอครั้งนี้แน่นอนว่าเคมินจะร่วมทางไปด้วย โดยด้านหน้านั้นมีคนขับคือต้าหมิงเจ้าประจำเพราะเขาเป็นคนที่ขึ้นชื่อเรื่องขับรถด้วยความระมัดระวังและไม่ขับซิ่ง ส่วนอีกคนที่นั่งมาคู่กันดูเหมือนจะชื่อยูเจียง ซึ่งก็ดูเป็นหนึ่งใน ‘องครักษ์’ ของเคมินที่อราลีพอจะคุ้นหน้าบ้างหลังจากพักผ่อนที่นี่มาได้หลายวัน “ไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวจะถึงด่านชายแดนไม่ทัน” เคมินถามเป็นคำสุดท้ายเมื่อจะก้าวขึ้นรถ แต่ก็เอ่ยอย่างมีรอยยิ้มในประโยคถัดไปว่า “แต่ถึงลืมอะไรก็ค่อยแวะมาเอาคืนทีหลังก็แล้วกัน คุณคงไม่คิดจะไปแล้วไปลับไม่กลับมาที่นี่หรอก จริงมั้ย” “ทำอย่างกับฉันเป็นคนว่างงานขนาดแวะมาเที่ยวสามเหลี่ยมทองคำได้ง่ายๆ นะคะคุณเคมิน..” อราลีทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ที่ผ่านมาเที่ยวเล่นแถวปางแก้วได้หลายวันขนาดนี้ก็เพราะสะสมวันหยุดไว้เป็นปีหรอกค่ะถึงพักได้นานหลายสัปดาห์ จากนี้ก็คงไม่มีวันหยุดเยอะขนาดนี้แล้วล่ะค่ะ กลับไปสู่การทำงานอย่างเต็มที่” “จะไม่มีโอกาสมาที่นี่อีกเลยรึไง?” ชายหนุ่มถามแบบอดรนทนไม่ได้ ส่วนฝ่ายหญิงได้แต่ยิ้มอย่างเป็นต่อ “ก็ต้องแล้วแต่เรื่องงานค่ะ ถ้าโปรเจคท์ที่ต้องทำคือความร่วมมือแถบสามเหลี่ยมทองคำนี้ก็คงได้มา แต่ถ้าไม่มีหรือเค้ามอบหมายให้คนอื่น ก็อาจจะ..ไม่ได้มาละมั้ง”อราลียักไหล่แบบไม่ใส่ใจ “ก็เปลี่ยนมาทำงานที่ปางแก้วนี่สิ มีบ้านให้พัก มีคนเต็มใจเลี้ยง อยากได้อะไรก็บอก..เดี๋ยวก็มีคนจัดให้” เคมินเอ่ยทิ้งท้ายก่อนก้าวขึ้นไปบนรถล่วงหน้า ทิ้งให้คนเตรียมลาจากได้แต่ลอบยิ้มอย่างขบขันกับข้อต่อรองขนาดนั้นของเจ้าภาพ แต่ก็ก้าวขึ้นไปบนเบาะด้านหลังแต่โดยดี ต้าหมิงนั่งรอออยู่หลังพวงมาลัยรถได้แต่กลั้นยิ้ม อะโห...นายเรา.. เป็นเอามากแฮะกับคุณอราลีคนนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้หรอกเพราะอย่างไรคุณอราลีเธอก็มีหน้าที่การงานของตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงที่ยืนบนลำแข้งตัวเองเสียขนาดนั้น ในสายตาของต้าหมิง ตั้งแต่พบเจอผู้หญิงที่ได้เข้ามาใกล้ชิดคุณเคมิน อราลีดูจะเป็นคนที่แปลกกว่าใครเพราะประการแรกเธอไม่หวาดกลัวสายตาเย็นชาของนายน้อยแห่งปางแก้วที่ขึ้นชื่อเรื่องสายตาคมและเย็นเยือกเป็นน้ำแข็งขั้วโลก นอกจากนี้เธอยังสามารถเถียงนายน้อยได้ฉอดๆ หรือพูดอะไรให้นายน้อยได้คิดด้วยแง่มุมลึกซึ้ง และที่แปลกที่สุดก็คือ.. เธอคนนี้ดูจะเป็นคนเดียวที่คุณเคมินมีท่าทีอยากจะอยู่ใกล้มากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา ถึงขนาดออกปากจะให้มาพักที่ในคุ้มปางแก้วนี่ก็ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ!! “แล้ววันนี้.. คุณว่างเหรอคะ ถึงจะไปส่งฉันถึงเชียงรายนั่น?” อราลีเอ่ยถามเมื่อรถแล่นออกมาจากคุ้มปางแก้ว เพราะรู้สึกเกรงใจเนื่องจากรู้ดีว่าคนที่ทำงานในพรรควายัณอย่างเขาไม่น่าจะหาเวลาว่างได้ง่ายนัก “ก็พอว่างหรอก บอกแล้วว่าผมเป็นเจ้าบ้านที่ดี ช่วยใครแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุด” เคมินรับไม่เดือดร้อน วันนี้เขากลับมาอยู่ในชุดฟอร์มของตัวเองตามเคยคือท่อนบนทับด้วยแจ้กเก็ตดำตัวเก่ง และเมื่อรถแล่นออกมาอย่างนี้ก็สวมแว่นกันแดดประจำตำแหน่งเหมือนเคย “ปางแก้วนี่.. เป็นเมืองที่กำลังน่าอยู่นะคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อรถแล่นจากบ้านเนินของเคมินเพื่อตัดผ่านปางแก้ว และมุ่งตรงไปยังชายแดนไทย “ก็กำลังเติบโตเรื่อยๆ” นายน้อยประจำเมืองเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อทอดมองไปยังชุมชนขนาดกลางในหุบเขาแห่งนั้น “แต่ก็อย่างที่คุณบอก เมืองเป็นศูนย์รวมอะไรหลายๆ อย่าง เป็นเครื่องบ่งบอกถึงความเจริญ แต่คงต้องคอยดูแลระบบต่างๆ ให้ดี เพราะถ้าระบบจัดการในเมืองเสื่อม.. มันก็หมายถึงความล้มเหลวของพวกเราไปด้วย” “คง..ไม่เป็นอย่างนั้นง่ายๆ หรอกค่ะ ถ้ามองดูจากความตั้งใจของพวกคุณ” อราลีเอ่ยรับประกัน “แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ขอบอกว่าเมืองใหญ่แต่ละแห่งในโลกนั้น.. ต่างมีปัญหาในตัวเองทั้งสิ้น ไม่มีชุมชนมนุษย์ที่ไหนไร้ซึ่งปัญหาหรอกนะคะเพราะมนุษย์คือสัตว์โลกแห่งความขัดแย้ง ความเสื่อมจึงเป็นสิ่งที่ตามมาเสมอ.. เราห้ามมันไม่ได้เหมือนเหรียญที่มีสองด้าน การพยายามเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างให้ดีขึ้น ยังไงเสียก็จะมีด้านมืดของมันติดตามมาเสมอ.. นี่เป็นสิ่งที่นักพัฒนาในโลกนี้หลายคนยอมรับ” เคมินรับฟังทุกประโยคอย่างสงบ และคลี่ยิ้มละมุนเมื่อตอบรับว่า “ผมน่าจะขอจ้างคุณไว้เป็นที่ปรึกษาด้านการพัฒนาประจำปางแก้วอย่างที่แกรี่แนะนำจริงๆ” “ฉันยังไม่เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ อย่าเสียเงินเปล่าเลย” อราลีส่ายหน้าขำๆ “ฉันเพิ่งเข้าใจหลักการพวกนี้ก็ตอนเรียนมาบ้างเท่านั้น แต่งานที่ผ่านมาของฉันมักจะว่าด้วยผู้คนและปัญหาเฉพาะทางมากกว่า โดยเฉพาะความซับซ้อนของปัญหาเรื่องยาเสพติดในดินแดนแถบนี้นั้นยอมรับว่าเป็นเรื่องใหม่สำหรับฉันจริงๆ คงต้องอาศัยเวลาอีกสักหน่อยกว่าฉันจะเข้าใจอะไรได้มากขนาดคุณ” “แต่ผมเชื่อว่าคุณจะทำได้” เคมินตอบรับเสียงมั่น “คุณเป็นคนมีความตั้งใจดีเป็นทุนเดิม ขอเพียงเวลาและประสบการณ์เท่านั้นที่จะทำให้คุณเข้าใจที่แห่งนี้ได้ถ่องแท้” “ซึ่งนั่นก็หมายความว่าฉันจะต้องได้รับมอบหมายให้เข้ามามีส่วนร่วมกับโปรเจคท์ตรงนี้นะคะ” เธอเอ่ยเสริม “เพราะปกติแล้วงานฉันไม่เคยเกี่ยวข้องกับละแวกนี้เลย” เคมินมองตาเธอนิ่งเมื่อตอบรับว่า “ผมก็หวังให้เป็นอย่างนั้น” อราลีเข้าใจในความหมายของเคมินดี.. ทั้งเขาและคุณตาของเขาพยายามบอกเธอมาตลอดว่าดินแดนวายัณแห่งนี้ถูกทั้งโลกประณามและละเลย พวกเขาต้องการให้ใครสักคนได้รับฟังเสียงของคนตกทุกข์ได้ยาก และในย่างก้าวถัดไปสิ่งที่พวกเขาก็ต้องการคือให้ประชาคมโลกเข้ามามีส่วนร่วมในการช่วยเหลือและพัฒนาชีวิตผู้คนภายในที่ยังยากลำบาก “ขอฉันพูดอะไรนิดนะคะ การพัฒนาโดยจริงแท้นั้นคือความเปลี่ยนแปลงจากภายใน ไม่ใช่แรงผลักดันจากภายนอก อย่างที่มีคำกล่าวว่าพระเจ้าจะช่วยเหลือคนที่รู้จักช่วยตนเองก่อน ฉันก็เลยอยากบอกคุณเช่นกันค่ะว่า ‘คน’ คือปัจจัยสำคัญที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง และมันควรเป็นการเปลี่ยนแปลงจากเบื้องล่างขึ้นมา.. ไม่ใช่เบื้องบนลงไป” “ผมก็ขอพูดอะไรเช่นกันนะอราลี” เคมินเอ่ยขึ้นเป็นการตอบรับ “สิ่งที่คุณพูดอาจเป็นทฤษฎีที่ถกเถียงกันมาตลอดในทางวิชาการ แต่ในความเป็นจริงอย่างวายัณแห่งนี้ บางครั้งเราก็อาจต้องพยายามทำอะไรบางอย่างจากเบื้องบนเพื่อให้คนเบื้องล่างที่ลำบากได้เงยหน้าอ้าปากสักที ผมตอบไม่ได้หรอกว่าเรากำลังพยายามเปลี่ยนแปลงจากจุดไหน แต่ผมบอกได้ว่าเรามีข้อจำกัดเยอะกว่าที่คุณคิด เราไม่อาจทำตามทฤษฎีได้ทุกข้อ.. โลกของเราไม่เหมือนที่อื่น..ในเมื่อที่นี่คือแดนเถื่อนที่ไม่มีใครเล่นตามกติกามาตั้งแต่แรกแล้ว” อราลีนิ่งไปอย่างยอมจำนนกับความเป็นจริงดังที่เขาว่ามา สภาพบ้านเมืองของชายขอบพม่าแห่งนี้คือดินแดนที่ห่างไกลจากการรับรู้ของผู้คนและการปกครอง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่มันกลายเป็นสูญญากาศให้เกิดขบวนการอิทธิพลมืดและการค้ายาอย่างเป็นล่ำเป็นสัน อย่างเส้นทางที่เคมินพาเธอเดินรถมานี่สิ.. มันคือเส้นทางสายหลัก แต่เส้นทางสายรองและแยกย่อยอีกมากมายที่ขรุขระและตัดผ่านความยากจนของผู้คนนั้น ใครจะไปรู้ว่าอาจกำลังมีการลำเลียงยาเสพติดครั้งใหญ่อยู่ก็ได้ คนที่นี่มีชีวิตกับสิ่งที่เรียกว่าผิดกฎหมายมากกว่าสิ่งถูกต้อง การจะเอาบรรทัดฐานของอีกโลกหนึ่งไปตัดสิน... มันจึงลำบากนัก รถขับเคลื่อนสี่ล้อสีดำแล่นมาอย่างสะดวกโยธินจนถึงด่านผ่านแดนฝั่งพม่า แน่นอนว่าอราลีทำหน้าหนักใจเล็กน้อยในเรื่องของวีซ่าผ่านแดนที่น่าจะเรียกว่าหมดกำหนดไปแล้วในเมื่อตอนแรกเธอทำเรื่องเข้ามาแบบชั่วคราวเท่านั้น แต่การณ์กลับกลายเป็นว่าการเดินทางมาพร้อม 'นายน้อยแห่งปางแก้ว’ คนนี้กลับทำให้ปัญหาดังกล่าวไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใด เจ้าหน้าที่ตรงด่านผ่านแดนบางคนคล้ายจะเป็นคนเคยคุ้นของเขาเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นเมื่อเคมินให้คนของเขาเอาพาสปอร์ตเธอเข้าไปติดต่อเพียงครู่เดียว ทุกอย่างก็ออกมาในสภาพเรียบร้อย แน่นอนว่าอราลีไม่ชมชอบการใช้ระบบเส้นสนกลใน เธอจึงเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไม่ดีนักเมื่อรับหนังสือเดินทางคืนมาว่า “ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ฉันพร้อมจะเสียค่าปรับให้ถูกต้อง ไม่ชอบการเล่นใต้โต๊ะหรือใช้เส้นสายอะไรกันอย่างนี้” “ผมบอกแล้วว่าบางครั้งคุณก็ตรงเกินไป” เคมินส่ายหน้า “ผมจะใช้วิธีอะไรก็ตามแต่ แต่ผมก็ต้องรับผิดชอบเพราะผมเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คุณบาดเจ็บและเป็นคนไม่อนุญาตให้คุณกลับเมืองไทยตั้งแต่วันแรกทั้งที่คุณเรียกร้องใจจะขาด คิดเสียว่าเป็นสิ่งหนึ่งที่ตอบแทนวันเวลาดีๆ ที่เราได้พบกันก็แล้วกัน” “ฉันแค่อยากทำในสิ่งที่รู้สึกสบายใจ” เธอแย้ง “ผมก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำเพื่อคุณ” เขาย้อนกลับ อราลีทำหน้าไม่ถูกเมื่อมองตรงไปยังใบหน้าคมสันของอีกฝ่าย แม้จะอยู่ในกรอบแว่นกันแดดที่คุ้นตา.. แต่เธอก็รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มเพิ่มพูนขึ้นทุกวันระหว่างเธอกับเขา รถขับเคลื่อนสี่ล้อคันนั้นสามารถข้ามแดนมาได้ถึงท่าอากาศยานที่เชียงราย อราลีได้ติดต่อไฟลต์บินเอาไว้ทางอินเตอร์เนทเนื่องจากในการเดินทางกลับนั้นทางองค์กรของเธอออกค่าตั๋วเครื่องบินไว้ให้เรียบร้อย รอเพียงคำยืนยันจากอราลีเท่านั้นว่าหญิงสาวจะเดินทางในวันไหน เมื่อรู้ดังนั้นเคมินจึงเป็นฝ่ายอาสามาส่งเธอถึงสนามบินด้วยตัวเอง กระเป๋าของเธอวางพร้อมบนรถเข็นของสนามบิน อราลียืนมองนายน้อยแห่งปางแก้วเป็นครั้งสุดท้ายก่อนลาจากกลับไปยังเมืองหลวง “เคมิน ขอบคุณมากนะคะสำหรับการเป็นเจ้าบ้านที่แสนดีของคุณที่ผ่านมา เป็นช่วงเวลาที่ฉันประทับใจมาก” เธอเอ่ยกับเขาอย่างเป็นการเป็นงาน “ฉันดีใจมากนะที่ได้พบกับคุณ” ชายหนุ่มพยักหน้าช้าๆ พร้อมถอดแว่นกันแดดออกเพื่อสบตาเธอนิ่งเมื่อเอ่ยคำอำลาสุดท้ายของเขาเช่นกัน “ผมก็เช่นกัน และผมหวังว่าจากนี้ไป เราจะต้องได้พบกันอีก อราลี” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 18:54:37

ความคิดเห็นที่ 3 มาเกาะขอบคนแรกอีกแล้ว อิอิ อ่านแล้วนึกถึงฉากพันไมล์ต้องจากนาคิมเลยค่ะ แต่ไม่เศร้าเท่านั้น สงสารพระเอกต้องเดินทางไกลเพื่อตามหารักซะแล้ว จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 20:15:39

ความคิดเห็นที่ 4 รอรอตอนต่อไปค่า^^ จากคุณ : คุณนายนวล เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 07:16:48

ความคิดเห็นที่ 5 มาตามอ่านด้วยค่ะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 12:14:28

ความคิดเห็นที่ 6 ขออภัยค่ะ ผิดพลาดทางเทคนิค ^_^ แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 55 16:18:18 จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 16:17:25