ความคิดเห็นที่ 1 อภิเศกรักษาคำพูดที่ว่าจะเลี้ยงอาหารเย็นมื้อนี้ ระหว่างที่ลงมือรับประทานอาหารอยู่นั้น ไม่มีใครพูดอะไรกัน พริกแกงรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แต่ก็คอยเหลือบมองชายหนุ่มร่วมโต๊ะที่ดูจะหน้าตึง ๆ มาตั้งแต่อยู่ที่ร้านพี่วีร์ พริกแกงชักเป็นห่วงจึงถามขึ้นว่า                 “อาหารไม่อร่อยหรือคะ”                   “เปล่าครับ อร่อยดี” อภิเศกตอบเสียงเรียบ                 “เห็นคุณไม่ค่อยทานเลย ไหนว่าหิว”                 “ก็ทานได้เรื่อย ๆ” ชายหนุ่มตอบ พริกแกงเห็นท่าไม่ดีจากอาการถามคำตอบคำของเขา หญิงสาวเริ่มรู้สึกว่า เขาคงโกรธที่เธอพูดชวนพี่วีร์ให้มาเลี้ยงอาหารเธอต่อหน้าเขา มันอาจทำให้เขาเสียหน้า                 “โกรธแกงหรือเปล่าคะ” เธอเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อเล่น พร้อมทำเสียงอ่อน ๆ “ง้อ” เขา                 “ผมจะโกรธคุณเรื่องอะไร” อย่างนี้แหละเขาเรียกว่าโกรธ ยังไม่นับตาขวาง ๆ นั่นอีกล่ะ                 “แล้วทำไมต้องทำหน้าดุใส่แกงด้วยล่ะ” หญิงสาวพยายามทำน้ำสียงสดใส เพื่อลดความตึงเครียด แต่อีกฝ่ายดูจะไม่เล่นด้วย                 “ใครจะไปหน้าหล่อใส อย่างพี่วีร์ของคุณล่ะ”                 “เอ๊ พี่วีร์เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ” พริกแกงพูดได้เท่านั้นแล้วก็ต้องนิ่ง อภิเศกมองหญิงสาวที่นั่งตรงข้ามกับเขาที่ตอนนี้ดูจะหงอย ๆ ลงไป เขาเริ่มรู้ตัวว่าคงแสดงอาการไม่พอใจมากเกินไปแล้ว แต่เรื่องอะไรจะปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไปเฉย ๆ                   โอกาสที่เธอจะต้องเป็นฝ่าย ง้อ เขาบ้าง                   ลมแม่น้ำพัดมาเย็น ๆ กระทบใบหน้าของชายหนุ่ม ดอกลีลาวดีจากต้นที่อยู่ริมน้ำปลิวมาตกบนโต๊ะอาหารอภิเศกหยิบมันมาหมุนเล่น พร้อมเอ่ยปากถึงเรื่องที่ติดอยู่ในใจของเขาให้หญิงสาวร่วมโต๊ะฟัง                   “คุณแกง” เขาเรียกเธอด้วยชื่อเล่นอย่างคุ้นเคย “จำได้มั้ยครับที่ผมเคยถามคุณว่า คุณเคยเห็นผมมั้ย”                   “จำได้ค่ะ ทำไมหรือคะ” พริกแกงตอบรับเขาด้วยน้ำเสียงที่แสดงความสนใจ ทั้งที่เธอไม่ได้ติดใจกับเรื่องนี้                   “ที่ผมถามอย่างนั้นเพราะว่าผมเคยเห็นคุณ” ก็แน่ล่ะ พริกแกงคิดในใจ ถ้าเขาจำได้ว่าเธอเป็นคนที่ตามถ่ายรูปเขา เขาก็ต้องเคยเห็นเธออยู่แล้ว ไม่น่าแปลก แต่พริกแกงก็ถามกลับไปอย่างอยากจะเอาใจมากกว่าสนใจจริง                   “เห็นฉัน เห็นที่ไหน”                   “ในพระบรมมหาราชวัง มีต้นลั่นทมใหญ่ ๆ” อภิเศกเริ่มเล่า                   “เขาเปลี่ยนชื่อเป็นลีลาวดีแล้ว” พริกแกงบอก                   “อืม นั่นแหละ ต้นนั้นแหละ” อภิเศกรับคำ แล้วก็ทำเสียงดุพร้อมทำหน้ายุ่งที่ถูกขัดคอ                   “ช่างมันก่อนได้มั้ย” แล้วอภิเศกก็เล่าต่อ “ผมเห็นคุณตรงต้นลีลาวดี ตรงประตูสุวรรณบริบาล คุณรู้จักมั้ย”                   “รู้จักสิ”                   “ทำไมรู้จัก” คราวนี้ฝ่ายชายถามกลับ                   “อ้าว ที่เล่ามานี่ตั้งใจจะให้นึกไม่ออกเหรอคะ” พริกแกงหัวเราะแล้วพูดต่อ “ฉันเรียนที่ศิลปากร ห่างจากวัดพระแก้วแค่ถนนกั้น ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ ว่าอะไรอยู่ตรงไหน ประตูสุวรรณบริบาล อยู่ข้างพิพิธภัณฑ์วัดพระแก้ว ถูกมั้ยคะ” อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนพูดต่อไป                   “อืม ใช่ ผมลืมไปว่าคุณเรียนโบราณคดี คณะเดียวกับนายวีร์นั่น” หางเสียงของเขาดูสะบัด ๆ ชอบกล พริกแกงเลยรีบถามต่อเพื่อไม่ให้เกิดเรื่อง                     “มีต้นลีลาวดีแล้วยังไงต่อคะ” ชายหนุ่มนิ่งไปนิดหนึ่งเหมือนคิดคำพูดต่อ                     “ผมเห็นคุณตรงต้นลีลาวดี คุณไว้ผมกลม ๆ ตรงนี้” อภิเศกทำมือกลม ๆ วางบนศีรษะตนเอง                     “ผมจุก” พริกแกงต่อให้                     “แล้วก็ใส่กางเกงผ้าตัวใหญ่ ๆ ที่เหมือนมีหางน่ะ”                     “โจงกระเบนมั้ง”                     “คงใช่” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ส่วนพริกแกงยิ้มนิด ๆ เพราะนึกขำว่า ทีชื่อยาก ๆ อย่างชื่อประตูดันจำได้ แต่คำง่าย ๆ อย่าง ผมจุก หรือ โจงกระเบน อีกฝ่ายกลับไม่รู้เสียอย่างนั้น แต่ที่น่าสงสัยคือ                     “เดี๋ยว ๆ ที่คุณเล่ามานี่ เป็นฉันตรงไหน” พริกแกงถามพร้อมชี้มือมาที่ตนเอง                     “ใช่สิครับ” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับลงมือเปิดกระเป๋ากล้องของเธออย่างคุ้นเคย พร้อมค้นหาอะไรบางอย่าง แล้วยื่นกระดาษใบหนึ่งมาตรงหน้าหญิงสาว                     “นี่ใช่รูปของคุณหรือเปล่าล่ะ” อภิเศกถามยิ้ม ๆ “ที่ผมเห็นในความฝันน่ะเป็นอย่างนี้เลย” ชายหนุ่มหมุนภาพนั้นกลับไปดูแล้วก็พูดต่อว่า “นี่ไง ผมจำฟันแทะนี่ได้” อภิเศกทำนิ้วงอ ๆ ข้างปากตัวเองพร้อมหัวเราะอย่างขบขัน                     ภาพถ่ายในมือของชายหนุ่มเป็นภาพเด็กหญิงสิตา ตอนอายุไม่น่าจะเกินแปดขวบ แม้เธอจะไม่ได้ไว้ผมจุกหรือนุ่งโจงกระเบนตามที่ชายหนุ่มคู่สนทนาบอกเธอก็ตาม แต่ฟันกระต่ายคู่หน้าของเธอก็ดูจะเห็นได้ชัด จนอีกฝ่ายเอามาล้อ                     “เขาเรียก ฟันกระต่ายย่ะ” พริกแกงแหวใส่ แต่อีกฝ่ายยังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับภาพถ่ายใบนั้นอยู่ จนพริกแกงทนไม่ไหว จึงเอาส้อมจิ้มลงไปที่นิ้วของชายหนุ่ม อีกฝ่ายร้องลั่นจนคนในร้านหันมามองโต๊ะของเธอเป็นตาเดียว                     “โอ้ย คุณแกง เล่นอะไรอย่างนี้ล่ะครับ ผมเจ็บนะ” อภิเศกชักมือหนี พร้อมสะบัดเร่า ๆ                       “ก็คุณมารื้อของเค้าทำไมล่ะ” คราวนี้เป็นพริกแกงที่ทำหน้างอใส่ชายหนุ่มบ้าง                     “อ้าว ถ้าผมไม่รื้อ แล้วผมจะติดต่อคุณได้ยังไงล่ะ” อีกฝ่ายแก้ตัว ก่อนที่อภิเศกจะยืดตัวตรง พร้อมจ้องตาหญิงสาวนิ่ง                       “คุณพริกแกง ผมมีเรื่องจะบอก”                     “อะไรอีกล่ะ” หญิงสาวทำเสียงสะบัด ๆ ใส่เขาเพราะยังไม่หายโมโห แต่พอเห็นท่าทางจริงจังของคนตรงหน้า เธอก็เลยต้องนิ่งและตั้งใจฟังว่าเขาจะพูดอะไร                       “อะไร” พริกแกงถามย้ำอย่างระแวงนิด ๆ ประโยคที่ออกจากปากของอภิเศกก็คือ                       “คุณแกง คุณคือผู้หญิงในฝันของผม” จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 07:51:34

ความคิดเห็นที่ 2 อาหารเย็นมื้อนั้นจบลง ก่อนที่ฟ้าจะมืดเล็กน้อย ทั้งสองคนเดินออกจากร้านอาหารเงียบ ๆ ระหว่างทางที่เดินออกจากร้านมายังสนามกว้างของโรงแรม พริกแกงยังนึกถึงประโยคที่อภิเศกพูดกับเธอบนโต๊ะอาหาร ที่ว่า               “คุณคือผู้หญิงในฝันของผม”               ประโยคอย่างนี้ผู้หญิงที่ไหนได้ฟังก็คงเคลิ้ม แต่สำหรับพริกแกงยังพิเศษมากขึ้นไปอีก เมื่อชายหนุ่มพูดกับเธอต่อไปว่า               “ผมล่ะดีใจจังที่คุณโตเร็ว” พูดจบชายหนุ่มก็อมยิ้ม พริกแกงได้ฟังก็ทำหน้างง อภิเศกเลยพูดต่อว่า“ก็ถ้าคุณยังเป็นเด็กน้อยอย่างที่ผมฝัน ผมคงต้องรอคุณอีกนาน”               “แล้วมารอเค้าทำไมล่ะ” พริกแกงตอบออกไป โดยเธอจะรู้ตัวหรือเธอทันได้สังเกตตัวเองหรือเปล่าว่า เวลานี้เธอชักจะแสนงอนมากขึ้นทุกที โดยเฉพาะเมื่ออยู่กับท่านราชองครักษ์หนุ่มซึ่งเวลานี้ได้แต่ส่ายศีรษะไปมากับความแสนงอนของหญิงสาว               “สวยจัง” พริกแกงละความสนใจจากเรื่องที่เพิ่งคุยกัน แล้วออกเดินไปยังสิ่งที่เธอออกปากชมว่าสวยนั่นแหละ มันคือต้นลีลาวดีในสวนของโรงแรมหรูซึ่งมีอยู่หลายต้น แต่ละต้นออกดอกสีขาวเหลืองทั้งที่อยู่บนต้นเป็นช่อ ๆ และทั้งที่ร่วงหล่นเต็มพื้นสนามหญ้าสีเขียวตัดกันดูสวยงาม               “ขอกล้องหน่อยสิคะ” พริกแกงเดินมาเปิดกระเป๋ากล้องที่ชายหนุ่มยังสะพายไว้กับไหล่ แล้วพริกแกงก็เดินไปถ่ายรูปดอกลีลาวดีต้นนั้นต้นนี้อย่างเพลิดเพลิน อภิเศกมองภาพนั้นอย่างเพลิดเพลินไม่แพ้กัน อย่างนี้แล้วจะให้เขาไม่เชื่อได้ยังไงว่า พริกแกงคือเจ้ากระแตน้อยในความฝันของเขา               แต่นอกจากเจ้ากระแตน้อยที่เขาเคยฝันถึงแม้เพียงครั้งเดียวเขาก็จดจำได้อย่างแม่นยำ แต่ยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ร้องเรียกให้เขาช่วย หญิงสาวคนนั้นเกี่ยวข้องกับหญิงสาวที่กำลังเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปดอกไม้คนนี้หรือเปล่า               พริกแกงกำลังก้มลงถ่ายภาพดอกลีลาวดีที่ร่วงลงบนสนามหญ้าอย่างตั้งอกตั้งใจ อภิเศกเดินมาหยุดยืนข้าง ๆ เธอ แล้วก็พูดกับเธอว่า                 “คุณแกงครับ คุณเคยได้ยินมั้ย เรื่องที่เขาเล่าว่า ถ้าใครเก็บดอกลีลาวดีหกกลีบได้คนนั้นจะโชคดี”               “ไม่เคยค่ะ" แล้วเจ้าตัวก็เหลียวหาก่อนจะบอกว่า "ไม่เห็นจะมีเลย” เจ้าตัวแสบพูดเท่านั้นยังไม่พอ เธอกลับยังมองหน้าเขาเหมือนกับว่า เขาหลอกเธออย่างนั้นแหละ อภิเศกจึงร้อนตัวแล้วรีบบอกว่า                 “เอาเถอะ ถึงคุณจะยังหาดอกลีลาวดีหกกลีบไม่เจอ แต่ตอนนี้คุณก็โชคดีแล้วล่ะ”                 “ทำไมคะ”                 “เพราะคุณเจอผมไง” อภิเศกเว้นไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อไปว่า “ถ้าคุณไม่เจอผม ป่านนี้คุณลอยออกปากอ่าวไปแล้ว” คงเพราะอภิเศกเห็นหน้าของพริกแกงยิ้มแหย ๆ เหมือนไม่เชื่อที่เขาพูดอย่างนั้น เขาย้ำประโยคท้ายอย่างเอาจริงเอาจัง                 “จริง ๆ นะคุณ แล้วคุณรู้ไหม แม่น้ำสายนี้ชื่อแม่น้ำเจ้าพระยา เพราะว่ามันไหลออกปากอ่าวที่บางเจ้าพระยา” คราวนี้พริกแกงมองเขาอย่างขัน ๆ ที่ชายหนุ่มพยายามให้ข้อมูลเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือ ทั้งที่ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกันเลย                 “นาวิกโยธินสหรัฐ เขาสอนเรื่องนี้ด้วยหรือคะ” พริกแกงถาม                 “ก็ตอนนี้ผมเป็นราชนาวีไทยแล้วนี่ครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ “ว่าแต่คุณมารู้ได้ยังไงว่าผมเรียนอะไรมา” นายทหารเรือหนุ่มถามกลับ แต่หญิงสาวไม่ตอบพร้อมออกเดินหนีเขา แต่อภิเศกรั้งมือของเธอเอาไว้                   “คุณแกง ผมอยากจะปักใจเชื่อเหลือเกินว่า คุณคือผู้หญิงในฝันของผม ผู้หญิงคนนั้นเรียกให้ผมช่วย ถ้าคุณคือผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้ผมช่วยคุณได้แล้ว ผมก็ไม่ต้องฝันร้ายอีกแล้ว” อภิเศกพูดจบก็ยิ้มให้หญิงสาวอย่างชื่นอกชื่นใจ                   อ้าว ที่เขาบอกว่า เธอเป็นผู้หญิงในฝันของเขา มันคือฝันร้ายหรือนี่                     “ก็ดีนะที่คุณไม่ต้องฝันร้ายอีกแล้ว แต่ฉันนี่สิ ยังไงฉันก็ยังกลัวน้ำเหมือนเดิม ไม่สิ มากกว่าเดิมอีก” หญิงสาวนึกย้อนถึงตัวเองแล้วก็พึมพำออกมาพร้อมกับถอนใจหนัก ๆ ทำให้ชายหนุ่มที่เดินตามหลังเธอมา เขยิบขึ้นมาเทียบข้างเธอ แล้วก็ยื่นมือข้างหนึ่งมาที่เธอ                   “อยู่กับผม คุณก็ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ มาสิครับ ผมจะไปส่ง” อภิเศกเดินตามมาส่งหญิงสาวขึ้นเรือข้ามฟากกลับไปที่รถ พริกแกงจับมือนั้นไว้แน่น ก่อนจะก้าวลงเรือข้ามกลับไปอีกฝั่งอย่างปลอดภัย แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 17:04:36 จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 07:55:39

ความคิดเห็นที่ 3 “รถสวยนี่” อภิเศกออกปากชมเมื่อเห็นรถสปอร์ตคันเก่งของพริกแกง แล้วเขาก็ต้องยิ้มกับคำตอบที่สวนกลับมาทันควัน                  “เหมือนเจ้าของนั่นแหละ” พริกแกงตอบแล้วก็หัวเราะ ก่อนจะถามเขาว่า “แล้วนี่คุณจอดรถไว้ฝั่งนู้นใช่มั้ยคะ” ประโยคหลังหญิงสาวถามชายหนุ่มกลับไป ระหว่างที่เธอเก็บกระเป๋าเข้ารถ                  “ผมไม่ได้เอารถมาหรอกครับ”                  “อ้าว แล้วคุณจะกลับยังไง” หญิงสาวย้อนถาม                  “คุณก็ช่วยไปส่งผมหน่อยสิ”                  “ฮื้อ เรื่องอะไร” พริกแกงส่งเสียง                  “อะไรกันเมื่อกี้ผมยังมาส่งคุณเลย คุณจะส่งผมบ้างไม่ได้เชียว” อภิเศกทวง                  “แค่ส่งลงเรือข้ามฟากเนี่ยนะ” พริกแกงร้องเสียงดัง แต่เพื่อแสดงความมีน้ำใจและตอบแทนที่เขาเลี้ยงอาหารค่ำมื้อที่ผ่านมา เธอจึงถามกลับไปว่า “บ้านอยู่ไหนล่ะคะ แกงจะได้ไปส่ง”                   พอรู้ว่าหญิงสาวยอมไปส่ง อภิเศกก็รีบจัดแจงพาตัวเองเข้ารถอย่างว่องไว เพราะกลัวสาวเจ้าจะเปลี่ยนใจ ไม่น่าเชื่อว่ารถยนต์ของพริกแกง ที่ดูจากภายนอกนั้นออกจะมีขนาดกะทัดรัดตามแบบฉบับของรถสปอร์ตแต่ภายในก็กว้างขวางอย่างที่ชายหนุ่มตัวโต ๆ อย่างเขานั่งยืดขาได้สบาย ๆ อภิเศกบอกปลายทางให้เจ้าของรถฟัง พริกแกงสอบถามเส้นทางนิดหน่อยก็เคลื่อนรถออกจากที่จอด อภิเศกก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่า ตอนนี้เขาไม่ได้แค่ขึ้นมานั่งบนรถสปอร์ตธรรมดา แต่นี่เขาขึ้นมานั่งบนรถแข่งขนาดย่อม ๆ เข้าให้แล้ว **************************** เอ๊ะ ๆ คู่นี้นี่ชักอะไร ยังไง เสียแล้ว ติดตามต่อวันจันทร์หน้านะคะ ธ.ศ.ร. คุยกับคนอ่านค่า @ คุณ คุณนายนวล มาต่อตอนใหม่แล้วนะคะ @ คุณ อรุสา (npuiy)(ศัตรูหัวใจที่สนิทกันมากๆ เสียด้วย) ก็เขารู้จักกันมาก่อนนี่นะ @ คุณ ห้าสิบป่าย (นายวีน่ะ ไม่เป็นศัตรูหัวใจหรอก ออกจะเชียร์ด้วยซ้ำ  เนอะ) อันนี้ต้องดูกันต่อไปค่า @ คุณ N_Foxtrot ตอนต่อไปมาแล้วนะคะ @ คุณ คำนาง เลือกยากนะคะ หล่อ รวย ดี มีชาติตระกูลทั้งคู่ อิอิ ชอบแบบเข้ม ๆ  กับ แบบขาว ๆ แล้วกันนะคะ @ คุณ ดีแอน (มีวีร์มาก็ดี ตาอภิเศกสมรสจะได้รู้ใจตัวเองไวๆ) ฮ่า ๆ เอาอย่างนั้นเลยนะคะ @ คุณ :::อาราเร่::: (ง่า...ชอบพี่เบ อ่ะ ><) ชอบเหมือนกันค่า ถ้านึกถึงผู้ชาย สไตล์เมโทร ต้องคนนี้เลยค่า @ คุณ sasatorn ขอบคุณค่ะ อ่านกันต่อนะคะ จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:10:43

ความคิดเห็นที่ 4 คุณคือผู้หญิงในฝันของผม มันจะหวานเกินไปแล้วนะตาอภิเศก จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:19:52

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารัก จากคุณ : sasatorn เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 08:29:10

ความคิดเห็นที่ 6 อ่าว พริกแกงเป็นนักซิ่งด้วย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:00:44

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้ามีหนุ่มหล่อดูดี and PERFECT มาพูดกับป้าว่า “คุณคำนาง คุณคือผู้หญิงในฝันของผม” ป้าคงอ่อนระทวยค่อยๆย้วยจนละลายอยู่ตรงนั้นแน่ๆ แต่ว่าหนูแกง เธอเป็น New Generation เธอเลยไม่อะไรมากมายนัก ดีใจจัง ที่ได้เห็นความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ขยับเข้าใกล้กันอีกระดับ จากคุณ : คำนาง (คำนาง) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:28:58

ความคิดเห็นที่ 8 พระเอกถึงเนื้อถึงตัวเนียนมากก  เค้าชอบบบบบแบบนี้  พี่อภิของหนูนวล แอร๊ยยย ขอตอนต่อไปด่วนๆค่า จากคุณ : คุณนายนวล เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 10:47:20

ความคิดเห็นที่ 9 หวานเนียนเชียว ขอจำไปบอกเมื่อมี....คนที่จะเป็นผู้หญิงของผมมั่งนะ อยากหวานต่อ รีบมาเร็วๆนะค้าบ อย่าอืดอึดทึดแบบ บางคน  พาบ่าววีหนีเข้าป่าไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:21:21

ความคิดเห็นที่ 10 ขออนุญาตแอบเนียนใช้พื้นที่กระทู้นิดนึงนะจ๊ะน้องเกตุ "อยากหวานต่อ รีบมาเร็วๆนะค้าบ อย่าอืดอึดทึดแบบ บางคน  พาบ่าววีหนีเข้าป่าไปไหนแล้วก็ไม่รู้" ^ ^ ^ ก็รอคนแถวนี้เข้าป่าไปตามหาเป็นเพื่อนไง มัวแต่เที่ยวทะเลอยู่นั่นแหละ ทางนี้เลยคอยเก้อ หงึ งอลลลลล จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 12:30:58

ความคิดเห็นที่ 11 โอยยยยย คุณอภิเศก หวานได้โล่เลยนะคะ แบบนี้รักตายเลยยยยย มุกจีบสาวเยี่ยมมากกๆๆๆๆๆ รอลุ้นแต่ว่าเมื่อไหร่พริกแกงจะยอมใจอ่อนสักที ปล.นึกว่าพริกแกงคือเด็กในฝันนะนี่ แต่จริงๆแล้วเป็นแค่ฝันเท่านั้นหรอกหรอเนี่ย จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 19:40:45

ความคิดเห็นที่ 12 ติดรถน้องพริกแกง กลับบ้านไปพร้อมท่านราชองครักษ์อภิเศกได้ที่นี่เลยค่ะ วุ่นนัก รักกับบอดี้การ์ด ตอนที่ ๑๘ ท้าทาย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12949549/W12949549.html จากคุณ : ธ.ศ.ร. (Thomket) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 00:09:13