ความคิดเห็นที่ 1 “มันน่าน้อยใจจริงๆทำไมถึงมีแต่คนมองว่าคนหน้าตาดีอย่างผมเป็นผีไปได้นะ”  คนที่เพิ่งชมตัวเองว่าหน้าตาดี ส่ายศีรษะไปมา ทำเสียงจึ๊กจั๊กๆ จนจิดานึดหมั่นไส้ “ไม่ใช่หรอกค่ะคุณวี คุณเวทินยังไม่ตาย เขาไม่ใช่ผี ถึงบางครั้งจะทำตัวเหมือนไปบ้างก็ตาม”  จิดาแขวะเขาอย่างเนียนๆ “อ้าวคุณนี่หลอกว่าผมเหรอ”  คนถูกหลอกว่าถามเสียงสูง  จิดายักไหล่ไม่แคร์ “แล้วที่วีเห็นเมื่อคืน มันคืออะไรเหรอคะ?” “ที่เราเห็นคือ จิตวิญญาณของเขาค่ะ” “จิตวิญญาณ?” “ค่ะ...คือจี๊ดก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าจะอธิบายยังไงให้เข้าใจง่ายกว่านี้...คือจี๊ดมีเซนส์ค่ะเลยสามารถมองเห็นคุณเวทินได้ และตอนนี้เขาก็อยู่ตรงนี้ด้วยนะคะ” “อะไรนะคะ  คือวีงงไปหมดแล้วค่ะ แล้วไหนล่ะคะเวทิน ทำไมตอนนี้วีถึงมองไม่เห็นเขา” “สงสัยต้องอธิบายกันยาว”    เวทินเอ่ย จิดาจึงส่งสายตาดุไปให้  “เอาเป็นว่าผมช่วยเชียร์คุณอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆแล้วกันนะ สู้ๆนะคุณ”   เวทินชูสองนิ้ว ทำท่าน่ารักๆให้เธอ จิดาแยกเขี้ยวให้เขาก่อนที่จะหันไปอธิบายเรื่องรารวทุกอย่างให้ภารวีฟัง “คือแบบนี้นะคะคุณวี เดี๋ยวจี๊ดจะลำดับเหตุการณ์ให้ฟังนะคะ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า....”    แล้วจิดาก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่แรกให้ภารวีฟัง ภารวีนั่งฟังตาปริบๆ อย่างอึ้งๆ ทึ่งๆ “คุณวีคะ...คุณวี”    ไร้ซึ่งสัญณาณตอบรับ จิดาโบกมือไปมาตรงหน้าเธออยู่หลายครั้ง    “คุณภารวี” “คะ คะ คุณจี๊ด”    ภารวีได้สติ “คุณวีโอเคไหมคะ เห็นนิ่งไปนึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก” “คือ วีพูดไม่ออกค่ะ มันเหลือเชื่อมหัศจรรย์ ลึกลับ ซ่อนเงื่อน ...จะใช้คำไหนดีล่ะคะ ตั้งแต่เกิดมา วีก็เพิ่งจะเคยเจอเรื่องลี้ลับแบบนี้กับตัวเองเหมือนกัน ยอมรับนะคะว่าวีช็อก” “ผมยังช็อกแทนคุณเลยภารวี”    เวทินพูดเสริม จิดาหันไปทำหน้าดุใส่เขา   “ไม่ต้องมาพูดเลย คุณนั่นแหล่ะที่จะทำฉันช็อกหัวใจจะวายวันละหลายรอบ ยังจะมาทำหน้าทะเล้นอีก”    เวทินยักไหล่อย่างไม่รู้สึกรู้สม “เอ่อ...นั่นคุณจี๊ดกำลังคุยอยู่กับ เวทินเหรอคะ?”   ภารวีมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใคร ทำให้เธอขนลุกซู่ขึ้นมาทันที “ค่ะ เขายืนอยู่ริมหน้าต่างนั่นไงคะ”    จิดาชี้ไปที่หน้าต่างภารวีมองตาม แต่ก็ไม่เห็นมีสิ่งใดนอกจาก ผ้าม่านสีชมพูปักลายลูกไม้ที่ปลิวอยู่ แต่ถ้าเธอมองเห็นเธอก็จะเห็นเวทินที่ยืนยิ้มหวานโบกมือไหวๆทำหน้าทะเล้นให้อย่างที่จิดาว่าไว้ไม่มีผิด   “จี๊ดถามคุณวีตรงๆนะคะ ผู้กองทำยังไงคะ คุณวีถึงได้ยอมช่วยเรื่องนี้” ภารวีหัวเราะ “ขอบคุณสำหรับคำถามนะคะคุณจี๊ด วีอยากจะแฉเอ๊ย เล่าเรื่องนี้มาต้องนานแล้วล่ะค่ะ...ผู้กองเขาใช้สารพัดวิธีค่ะ อ้อมีครั้งนึงนะคะ เคยปลอมตัวเข้าไปหาวีในกองถ่าย แต่โดนทีมงานเข้าใจผิด คิดว่าเป็นตัวประกอบก็เลยโดนจับแต่งเป็นกระเทยซะสวยเชียวค่ะ วีนั่งหัวเราะจนท้องแข็งไปหมดเลย”   ภารวีจัดการเม้าท์ธันตะให้จิดาฟัง โดนมีเวทินหัวเราะ เป็นลูกคู่อยู่ใกล้ๆ “นินทาอะไรผมอยู่หรือเปล่าครับ หัวเราะเสียงดังเชียว”    ธันตะส่งเสียงพร้อมกับเดินเข้ามาภายในบ้าน “สวัสดีค่ะผู้กอง แหมแต่งเต็มยศเชียวนะคะวันนี้ จะหล่อไปไหนคะเนี่ย”   จิดาแซว “ครับ พอดีตอนบ่าย ผู้กำกับเรียกพบเลยต้องต้องเรียบร้อยน่ะครับ นอกเครื่องแบบมาซะนาน” จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:23:54

ความคิดเห็นที่ 2 “แต่งแบบนี้แล้ว แกเท่มากเลยว่ะ ไอ้ผู้กอง”    เวทินหายตัวตัวมายืนอยู่ข้างเพื่อน “ผู้กองมารับคุณวีใช่ไหมคะ?”  จิดาเอ่ยถาม “ครับผม...แล้วนี่เป็นยังไงบ้างคุณ หายตกใจหรือยัง?”  ธันตะตอบจิดา และหันไปถามภารวี “ก็โอเค ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว พร้อมกลับไปเป็นแจ๋วทำตามคำสั่งทำงานให้คุณตำรวจแล้วล่ะ เจ้าค่ะ”  ภารวีประชดประชัน “นี่คุณ ผมไม่ได้โหดขนาดนั้นจะได้กล้าใช้งานคนป่วย ยิ่งคนป่วย เป็นถึงดาราดังด้วยแล้วเนี่ย เดี๋ยวผมตกเป็นข่าวกับคุณเรตติ้งผมก็ตกหมดน่ะสิ” “เหรอ...”    ภารวีลากเสียงยาว    “นี่คุณ... พาฉันไปส่งที่กองถ่ายหน่อยสิ” “ไหวหรือคะคุณวี คุณเพิ่งหายป่วยนะคะ”    จิดาเตือนด้วยความเป็นห่วง “นั่นสิคุณ กลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งกลางกองถ่ายหรอก”  ธันตะเอ่ย “ฉันก็ไม่ได้จะไปทำงาน แต่ฉันจะไปคุยกับพี่เหมียวผู้กำกับ ว่าจะขอพักงานถ่ายละครสัก 2-3 วัน” “ก็โทร.ไปบอกก็ได้นี่คุณ” “ไม่ได้ ฉันต้องไปบอกด้วยตัวเอง เขาจะได้รู้ว่าฉันป่วยจริงไม่ได้เฟค เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องหอบเอาใบหน้าโทรมๆของฉัน ไปให้เขาเห็นหน้าสักหน่อยก็ยังดี งานเขาจะได้ไม่ต้องมาเสียเพราะฉัน”    เวทินยกนิ้วโป้งให้ 2  นิ้ว “เยี่ยมไปเลยภารวี สปีริตแรงกล้านิสัยดีแบบนี้สิ ถึงได้มีคนรักนางร้ายหน้าสวยเยอะแยะใช่ไหมวะ ไอ้ผู้กองรถถัง ”    จิดายิ้มๆ พยักหน้าเห็นด้วย “คุณจี๊ดยิ้มอะไรหรือคะ?”    ภารวีถาม “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” “ถ้าอย่างนั้นวีไปก่อนนะคะแล้วพบกันค่ะ...วีไปนะคะเวทิน” “ครับผม...ไอ้ธันดูแลดีๆนะเว้ย”    เวทินเอ่ยบอก  พร้อมหายตัวไปอยู่ข้างๆเพื่อน “ผมไปนะครับคุณจี๊ด...ฉันไปนะเว้ยไว้ทิน” “เดี๋ยวจี๊ดเดินไปส่งหน้าบ้านนะคะ”   จิดาและเวทินยืนส่งธันตะและภารวีอยู่ที่หน้าประตูบ้าน   “นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่า รักระหว่างรบ”      จิดาเอ่ยขึ้น “คงใช่มั้ง แล้วอย่างคุณกับผมล่ะจะเรียกว่าอะไรดีน้า...”      เขาทำท่าคิดคำตอบ จิดายิ้มหวาน ก่อนตอบออกไป   “ก็คงเรียกว่า... นางฟ้า กับ คนบ้าจิตหลุดล่ะมั้ง” “นางฟ้า กับ คนบ้าจิตหลุด... เฮ้ยคุณ ผมจิตหลุดเฉยๆ ไม่ได้เป็นคนบ้า” “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนั่นแหล่ะ” “ถึงจิตผมจะหลุด แต่รักไม่หยุดแน่นอนครับ”    เวทินเก๊กเสียงหล่อ “พอๆๆๆ เซี่ยวมาก ฉันเสียดายข้าวเช้า ฟังแล้วมันเลี่ยน จะอ้วก”    จิดาอมยิ้ม เดินเลี่ยงหนีความเลี่ยนออกไป เวทินรีบเดินตาม “คุณจี๊ด เซี่ยวแล้วน่ารักป่ะล่ะ ...รอผมด้วยสิคุณ”    เวทินอมยิ้มแล้วรีบหายตัวตามเธอเข้าไปในบ้านทันที ระหว่างทางขณะที่ธันตะกำลังขับรถ  ภารวีสังเกตว่าเขามีท่าทางแปลกคือมองกระจกรถบ่อยกว่าปรกติ “ผู้กอง คุณเป็นอะไรหน้าเครียดๆ” “มีคนตามเรา” “อะไรนะ!” “อย่าหันไปมองนะคุณ เดี๋ยวมันรู้ตัว”    ธันตะรีบร้องห้าม ภารวีจึงมองที่กระจกมองข้างแทน “คุณแน่ใจเหรอ ว่าเขาตามเรามา เขาอาจจะไปทางเดียวกับเราก็ได้”  ภารวีพยายามมองโลกในแง่ดี แต่ในใจก็นึกกลัวอยู่มิใช่น้อย ด้วยเพิ่งจะถูกทำร้ายมาหมาดๆ แผลเก่ายังแปะผ้าก๊อซอยู่เลย แผลใหม่จะมาอีกแล้วหรือนี่ จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:25:38

ความคิดเห็นที่ 3 “มาทางเดียวกับเรา ตั้งแต่บ้านคุณจี๊ดอย่างนั้นเหรอ มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรือ คุณอย่าบอกนะว่ามันหลงทางไปไหนไม่ถูก ก็เลยตามเรามา” “นี่มันตามเราตั้งแต่ที่บ้านคุณจี๊ดเหรอ ...แล้วทำยังไงดีล่ะผู้กองแผลเก่าฉันยังไม่หายเลยนะ”   เธอชี้ไปที่แผลที่ศีรษะ ที่ยังมีผ้าก๊อซติดอยู่ “ดูก่อนว่ามันจะตามเราไปถึงไหน แล้วค่อยว่ากัน” ภารวีครุ่นคิด  “เอ๊ะ ผู้กอง ฉันว่ารถคันนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนฉันจะเคยเห็นที่ไหน” “ผมก็คุ้นเหมือนกันงั้นเอาแบบนี้นะคุณ...เดี๋ยวผมจะหลบเข้าข้างทางนะ รถคันนั้นไม่ได้ติดฟิล์ม คุณคอยดูหน้ามัน เดี๋ยวผมจะดูทะเบียนเอง”   ภารวีพยักหน้าเข้าใจ ธันตะเปิดไฟฉุกเฉินแล้วเลี้ยวรถเข้าข้างทางทันที  รถคันดังกล่าววิ่งแซงไปข้างหน้า สายตาเร็วไวของภารวี มองผ่านกระจกใสไปที่หน้าคนขับ ส่วนธันตะจับจ้องไปที่ทะเบียนรถ “เป็นยังไงคุณ เห็นหน้ามันไหม?” “คุณจำผู้ชายที่เลิฟซีนอยู่ในรถกับพาฝัน วันที่ฉันโดนรถชนได้ไหม?” ภารวีหยุดคิดนิดนึงก่อนจะเอ่ยถาม “คุณจะบอกว่า...” “รถใช่ คนใช่”    ภารวีว่า “ทะเบียนก็ใช่”     ธันตะเองก็จำได้ “คนขับคือผู้ชายคนนั้น”     ภารวีจำได้แม่นยำยิ่งกว่า “คนของพาฝัน !”  ทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:26:55

ความคิดเห็นที่ 4 ดีจ้า จากตอนที่แล้วนะจ๊ะ ขอบคุณจ้า คุณSniper-1500watt คุณมาโซคิส---ภารวีต๊กกะใจ ตั้งตัวไม่ทันเลยลมจับไปเลยจ้า555 คุณกระดานสีครีม---ตาผู้กองโดนศอกภารวีบอกได้คำเดียวว่าจุครับผม^^ คุณN_Foxtrot --- ท้ายเรื่องได้เจอกันแน่ๆจ้า นี่ก็เริ่มเข้าท้ายเรื่องแล้ว ^^อีกนิดเดียวๆ ส่วยจะไปรายงานเจ้านายยังไง ก็ไปบอกว่าเจอผอ-สระอี ไงค่ะ 555+ คุณห้าสิบป่าย --- นายไว รู้เรื่องมาก ก็เพราะว่า พาฝันเป็นคนสั่งให้คอยตามดูภารวีจ้า คุณกระตุ้งนิ้ง---^^ภารวีไหวอยู่แว้ว...แต่ตกใจนิดหน่อย เอ๊ะไม่นิดแล้วล่ะค้า เป็นลมไปเลย 55+ ส่วนตาผู้กองก็สบโอกาส นิดเดียวก็ยังดี^0^ คุณPsycho man ---^+++^ ขอบคุณมากนะคะ แหมๆ คิดถึงเจ๊รานี(ของผมด้วย)^^ เจ๊แกคงดีใจตายเลยนะคะเนี่ย555 คิดถึงกันข้ามเรื่อง ขอบคุณทุคนคร้าบพ้ม!^^ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 10:11:56 จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 10:08:07

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกๆ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 13:09:56

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกสนานดีค่ะ อ่านแล้วก็แบบเวทิน หยอดนิดๆ เอาไว้จีบจริงๆตอนกลับเข้าร่างใช่มั้ย ฮ่าๆๆ ส่วนกร ก็ดีเหมือนกันนะ ทำอะไรก็ให้พาฝันนำหน้าตลอด เลยไม่มีใครสงสัย.. จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 14:15:12

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 21:43:55

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านแล้วค่ะ กำลังมันส์เลย เวทินน่ารักจังตอนนี้ มีคนสะกดรอยตามคุณวีกับผู้กองซะแล้ว น่าตื่นเต้นจัง พี่ชมน มาต่อไวๆน่าค่ะ กำลังฟิน เลย 555+ จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 14:51:47

ความคิดเห็นที่ 9 ผู้กองกะคุณวีนี่ท่าทางจะเจอศึกหนักตลอดๆ ไม่เป็นไร..รักระหว่างรบจะได้หวานกันมากๆ เนอะ..คริ..คริ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 09:35:42

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่รู้ไม่สนล่ะ ว่าเรื่องอะไร มองหาแต่เจ๊รานีของผม เอาเจ๊รานีของผมคืนมา!!!!!!! จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 20:09:35