ความคิดเห็นที่ 1 ปราบดาคลำลูกกระเดือกของตัวเอง ว่ายังอยู่ครบสมบูรณ์ดีหรือไม่  “แล้วนี่เอ็งเป็นอะไร นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรขึ้นมา ถึงได้เปิดเพลงรักดังลั่นบ้านขนาดนี้” ปราบดาถามลูกชาย ปราการยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอกครับ พ่อก็รู้ว่าผมชมฟังเพลงแนวนี้ ฟังแล้วสบายใจดี เปิดดังนิดหน่อยเองครับ” ปราการ ถึงเขาจะเป็นคนสมัยใหม่ และไม่ว่ายุคสมัยจะเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาเพียงใด เพลงแนวโน้น แนวนี้ จะเกาหลี ซารางเฮโย เคป๊อบ อาร์แอนด์บี กันอย่างไร แต่เขาก็ยังชอบฟังเพลงลุกทุ่ง ลูกกรุง และเพลงไทยเดิม เป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะวงสุนทราภรณ์ที่เขาชื่นชอบมากเป็นพิเศษ และที่สำคัญเขาร้องได้เกือบทุกเพลง “ไม่ดังของเอ็ง ได้ยินไปถึงหน้าบ้านโน่นแน่ะ”  ปราบดาหลิ่วตามองลูกชาย เพื่อจับพิรุธ “นี่เอ็งไม่ได้ไปหลงรักสาวที่ไหน ใช่ไหมเนี่ยไอ้ลูกชาย” “โอ๊ย...ไม่มีหรอกพ่อ” เขาโบกมือพลวัน “แน่นะ ถ้ามี บอกพ่อ เดี๋ยวพ่อจะยกขันหมากไปสู่ขอแต่งเมียให้ถึงที่เลยเว้ย” ปราบดาหัวเราะชอบใจ ปราการหุบยิ้ม ถอนหายใจยาวพลางส่ายศีรษะ “มันคงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะพ่อ มันสายไปแล้ว...” “เอ็งพูดว่าอะไรนะ?” “ช่างเถอะ ว่าแต่ พ่อมีอะไรจะใช้ผมหรือเปล่าครับ หรือว่า พ่อจะให้ผมบุกป่าไปหาเกจิอาจารย์ ให้ท่านปลุกเสกน้ำมนต์ที่ผมทำหก มาให้ใหม่” “ไม่ใช่ๆ แต่พ่อจะมาชวนเอ็งไปบ้าน เอื้องจัน มันสักหน่อย” ปราบดาว่า “บ้านอุ้ยเอื้องจัน...มีอะไรเหรอครับ?” “เดี๋ยวเองไป ก็รู้เอง” “ไปไหนกันหรือครับ ขอผมไปด้วยคนได้หรือเปล่า” สุดเขตต์โผล่หน้าเข้ามาถาม “จะไปก็ตามมา ไม่ต้องถาม เข้าใจ๋” ปราการเดินไปตบไหล่ญาติลูกพี่ลูกน้อง คว้ากุญแจกระบะรถที่แขวนไว้ตรงเสาบ้าน และเดินลงไปด้านล่างทันที ทิวไม้เขียวขจี บ่งบอกได้ถึงความอุดมสมบูรณ์ในพื้นถิ่น เสียงนกร้องและเสียงน้ำไหล เมื่อฟังรวมกันแล้ว มันทำให้คนเราสุขใจได้อย่างน่าอัศจรรย์ เพราะมันก็คือเสียงดนตรีที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ขึ้นมาดีๆนี่เอง ธารน้ำธรรมชาติจากบนภูเขา ใสสะอาด และไหลเย็นแบบนี้ได้ตลอดทั้งปี เพราะเดี๋ยวนี้คนเราหันมารักษาธรรมชาติกันมาขึ้น มีการสร้างฝายชะลอน้ำ ตามแนวพระราชดำรัส ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ มีการปลูกป่าทดแทน ซึ่งเป็นการช่วยรักษาให้ต้นน้ำลำธารมีความอุดมสมบูรณ์ และชาวบ้านจะมีน้ำใช้ได้ตลอดทั้งปี สะพานที่ใช้ในการข้ามลำธารไปยังฝั่งตรงข้าม เป็นเพียงแค่ไม้ไผ่ 2ลำ ที่พาดยาวออกไปเพียงเท่านั้น ปราการปราบดา และสุดเขตต์ ค่อยเดินเหยียบบนไม้ไผ่นั้นไป เพราะถ้าทรงตัวไม่ดี ก็อาจจะตกน้ำตกท่าลงไปได้ จากตอนแรกที่ขับรถกระบะกันมา ก็ต้องจอดเอาไว้ที่ปากทาง  เพราะด้วยเส้นทางที่เดินทางมานี้ ไม่สันทัดนัก ที่รถจะวิ่งผ่านเข้ามาได้ สุดเขตต์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเท้าเหยียบลงบนพื้นดิน เขาคิดว่าจะไม่รอด หงายท้องตกน้ำไปเสียแล้ว เบื้องหน้าที่ทุกคนได้เห็น คือเรือนเครื่องผูก [1]ซึ่งสร้างด้วยไม้ไผ่ ที่ตั้งเด่นอยู่ข้างหน้า สภาพดูทรุดโทรมเป็นอย่างมาก เพราะขาดการซ่อมแซมและบำรุงรักษามานานแรมปี นี่ถ้าไม่มีแปลงผักกาดขาว ปลูกอยู่หน้าเรือน ก็คงไม่แปลกอะไร ถ้าจะมองว่าเรือนแห่งนี้ เป็นเรือนร้าง “ที่นี่โทรมไปมากเลยนะพ่อ” ปราการเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสภาพสิ่งปลูกสร้าง ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ปราบดาพยักหน้า “อืม...พ่อก็ไม่ได้มาเสียนานเหมือนกัน ...นี่ก็ไม่รู้ ว่าจะมีคนอยู่หรือเปล่า ไม่ก็ออกไปหาของป่า กันทั้งแม่ทั้งลูก” ปราบดาว่า “อยู่เจ้า” เสียงหญิงคนหนึ่งตอบกลับมา ปราการหันไปมอง ก็พบว่าเป็นหญิงอายุประมาณ 40 ปลายๆ กับหญิงสาววัยเดียวกับปราการ ยืนคู่กันอยู่ [1] เรือนเครื่องผูก ภาษาพื้นเมืองเรียกว่า ‘ตูบ’ สร้างขึ้นด้วยไม่ไผ่เป็นส่วนใหญ่ เสาจะนิยมใช้ไม้เนื้อแข็ง พื้นทำด้วยไม้สาน หรือฟากสับ ฝาเป็นฝาไม้ไผ่สาน หลังคามุงแฝกหรือใบตองตึง การยึดโครงสร้างต่างๆคล้ายเรือนพื้นบ้านภาคกลาง นิยมใช้ตอกและหวายเป็นตัวยึดส่วนต่างๆ ของเรือนเข้าด้วยกัน จึงเรียกกันว่า ‘เรือนเครื่องผูก’ มีลักษณะชั่วคราวอยู่ได้ 2-4 ปี เมื่อถึงฤดูฝน จะต้องมีการซ่อมแซม โดยใช้พื้นที่ให้เกิดประโยชน์มากที่สุด มีสัดส่วนที่ลงตัว     จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:31:32

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว...เอื้องจัน เอื้องฟ้า กึ๊ดว่า บ่มีไผอยู่เสียแล้ว” ปราบดาอู้คำเมืองตอบเช่นกัน ไม่นานนัก ขันสีเงินที่ภายในบรรจุน้ำฝนเย็นเจี๊ยบ ก็ถูกเอื้องฟ้ายกมาวางตรงหน้าคนทั้งสาม “กินน้ำฝนเย็นๆก่อนน่ะเจ้า ตักมาจากโอ่งรับรองเย็นชื่นใจ๋” เอื้องจันเอ่ย “ขอบคุณครับ อุ้ย[1]เอื้องจัน” ปราการ กล่าวขอบคุณ “อ้ายปราบดา มาหาเฮาถึงนี่ มีอะหยังเจ้า?” เอื้องจน เอ่ยถาม “อ้อ...เอื้องจัน ฉันขอพูดกลางก็แล้วกันนะ พอดีวันนี้มีหลานชายมาด้วย เพิ่งมาจากกรุงเทพ นั่งงอยู่นั่นเดดี๋ยวจะฟังไม่เข้าใจ” ปราบดาว่า สุดเขตต์พยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เมื่อกี้เขาก็ยังนั่งเกาหัวแกรกๆ ดูปราบดากับปราการอู้คำเมืองกันเป็นชุด กว่าจะจับใจความได้แต่ละคำ เขาก็พูดจบกันไปหลายประโยคแล้ว เอื้องจันยิ้มให้เขา“ ได้จ้ะ ...พี่ปราบมาหาฉันกับลูกถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” “ใจ๊เจ้า...” เอื้องฟ้ากำลังจะอู้คำเมือง แต่ยั้งไว้ได้ทัน “ใช่จ้ะ ลุงปราบมีอะไรหรือจ๊ะ ให้ใครมาตามก็ได้ไม่เห็นต้องลำบากมาเองเลย” “ไม่ลำบากหรอก ลุงอยากมาเยี่ยม ไม่ได้มาเสียนาน แล้วก็จะมาถามข่างคราวของพ่อเรา ด้วยน่ะ ตกลงเป็นยังไง เจ้าเหล็ก มันกลับมา หรือติดต่อมาบ้างหรือเปล่าลูก?” เอื้องฟ้าส่ายหน้าเศร้าๆ “ยังเลยจ้ะลุงปราบ พ่อไม่ได้กลับมา แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาด้วยจ้ะ” “ใช่จ้ะพี่ปราบ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพี่เหล็กหายไปอยู่ที่ไหน” เอื้องจันเอ่ยเสียงเครือ ปราบดาพยักหน้ารับรู้ “แปลก แปลกจริงๆเจ้าเหล็กมันไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบ แล้วอีกอย่าง มันรักลูกรักเมียยิ่งกว่าชีวิตของมันเสียอีก แล้วอยู่ๆ มันจะหายตัวไปเฉยๆอย่างนี้ได้ยังไง มันผิดวิสัย แล้วก็ผิดปกติมาก”  ปราบดาครุ่นคิด “จริงสิ...” ปราการหันไปพูดกับเอื้องฟ้า “หลังจากเรียนจบ ม.6 เราจำได้ว่า เอื้องฟ้าสอบชิงทุนเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ต่างประเทศได้นี่นา เป็นยังไงบ้าง?” เอื้องฟ้าหลบตา ไม่ยอมตอบปราการ “เอื้องฟ้า เรียนคณะอะไรเหรอ?” “เอ่อ...คือ...คือ เรา เราไม่ได้ไปเรียนต่อหรอกป้อม เราสละสิทธิ์” เอื้องฟ้าตอบเสียเศร้า “สละสิทธ์?” ปราการทวนคำของเธอ “ทำไมล่ะเอื้องฟ้า เธอสละสิทธิ์ทำไม? ทุนนั้นมันไม่ได้ได้มาง่ายๆนะ” “เดี๋ยวๆ ไอ้ป้อม...” สุดเขตต์ทักขึ้น “แกรู้จักคุณเอื้องฟ้าด้วยเหรอวะ?” เขากระซิบถาม “อืม ก็เอื้องฟ้าเป็นเพื่อนฉัน เรียนห้องเดียวกัน” “อ้อ...” สุดเขตต์ถึงบางอ้อ เขานึกสงสัยอยู่เมื่อครู่นี้ว่า ทำไมปราการถึงได้ดูสนิทกับเอื้องฟ้านัก “อย่างนี้นี่เอง ...แหมไอ้ป้อม แกนี่มีแต่เพื่อนสวยๆหน้าตาดีทั้งนั้นเลยนะเว้ย ไหนจะคุณแฝดพี่ลูกไม้ คุณแฝดน้องเตยหอม ยายมดแดงดูมๆ แล้วก็คุณเอื้องฟ้าคนนี้อีก น่ารักไม่ใช่เล่นนะเนี่ย”  สุดเขตต์กระซิบข้างหูเพื่อน ปราการโครงศีรษะน้อยๆให้เพื่อน ก่อนจะหันไปถามเอื้องฟ้าต่อจากเมื่อครู่ “เพราะอะไรเธอถึงได้ สละสิทธิ์ทุนที่ได้ล่ะเอื้องฟ้า?” “ขอโทษนะครับ...ผมขอออกความคิดเห็นนิดนึงนะครับ” สุดเขตต์ยกมือขึ้น เหมือนเด็กขออนุญาตตอบคำถาม “อุตส่าห์ สอบชิงทุนได้ ไปเรียนต่อถึงต่างประเทศ เรียนฟรีเลยนะครับ ทำไมถึงสละสิทธิ์ ถ้าให้ผมไปสอบนะครับ ผมคงสอบไม่ได้ หลายคนเลยนะครับที่รอโอกาสแบบนี้ มันไม่ได้ๆมาง่ายๆนะครับ” สุดเขตต์ถามด้วยความสงสัย ปราการพยักหน้าเห็นด้วย “นั่นสิ เอื้องฟ้า เราเสียดายโอกาสแทนเธอนะ” “ไม่ใช่เราไม่เสียดายนะป้อม ...แต่เราไปไม่ได้จริงๆ เราห่วงแม่ แม่กับพ่อต้องทำงานหนักทุกวัน และถึงจะเรียนฟรีก็จริง แต่เรื่องค่าใช้จ่ายอย่างอื่น เราคงไม่มีปัญญา...เราหมายถึง เราคงสู้ค่าครองชีพที่นั่นไม่ได้หรอก ป้อมก็รู้ว่าฐานะทางบ้านเราเป็นยังไง จะให้เราไปเรียนต่ออย่าสบายใจแล้วทิ้งพ่อกับแม่ให้ลำบากที่นี่ เราทำไม่ลงหรอก สู้เราอยู่ที่นี่อยู่ดูแลแม่ที่นี่ดีกว่า เราไม่อยากทิ้งแม่”  [1] อุ้ย คนทางภาคเหนือจะใช้เรียก ลุง ป้า น้า อา ปู่ ย่า ตา ยาย เช่น แม่อุ้ย ป้ออุ้ย หรือบางที่ใช้เรียกนำหน้าชื่อ เช่นอุ้ยดำ อุ้ยแดง   จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:36:50

ความคิดเห็นที่ 3 ทั้งปราบดา ปราการ และสุดเขตต์ที่ได้ฟังเหตุผลของเธอ ต่างก็พยักหน้าเข้าอกเข้าใจ ปราบดารู้ดี เอื้องฟ้าเป็นเด็กกตัญญู เรียนเก่ง และเอางานเอาการ แต่โอกาสทางสังคมไม่ค่อยจะมีมากนัก ด้วยฐานะทางบ้าน ก็แค่พอมีพอกินไปวันเพียงเท่านั้น ถ้าเธอได้ไปเรียนต่อ ก็คงจะมีอนาคตที่สดใสมากกว่านี้ อาชีพหาของป่า และปลูกผักขายรายได้ไม่แน่นอน ด้วยเรื่องสุขภาพของผู้เป็นแม่ จึงทำให้เธอตัดสินใจสละสิทธิ์ทุนเรียนต่อที่ได้มาอย่างเสียดายสุดชีวิต ทั้งๆที่รู้ดี ว่าสิ่งๆนั้นมันจะทำให้ชีวิตของเธอดีขึ้นกว่านี้ตั้งมากมาย ก็ตาม แต่ถ้าจะให้เธอทิ้งบุพการีให้ลำบากอยู่ทางนี้ เธอก็ไม่สามารถทำได้เช่นกัน เอื้องจันเองก็รู้ว่าลูกต้องเสียใจมากแค่ไหน ที่ลูกต้องทิ้งสิ่งที่ขวนขวายมาอย่างสุดความสามารถเพื่อเธอ แต่ตัวเธอเองก็จนใจ เพราะลูกได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าจะพูดอย่างไรลูกก็ยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนใจ เธอยังนึกโกรธตังเองมาจนถึงทุกวันนี้ ว่าเธอเป็นคนที่ทำให้ลูกพลาดโอกาสดีๆในชีวิตเช่นนั้นไปอย่างน่าเสียดาย “เป็นเพราะฉันเองล่ะจ้ะพี่ปราบ ฉันเป็นตัวถ่วงของลูก” เอื้องจัน เอ่ยเสียงเศร้า “แม่อย่าพูดอย่างนี้อีกนะ ฉันเป็นคนตัดสินใจเองไม่เกี่ยวกับแม่ แล้วแม่ก็ไม่ใช่ตัวถ่วงของฉัน ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น” เอื้องฟ้าจับมือมารดาเอาไว้แน่น “ยิ่งตอนนี้พี่เหล็กก็มาหายตัวไปอีก ฉันก็จนปัญญาไม่รู้ว่าจะไปตามหาที่ไหน ฉันเป็นห่วงพี่เหล็กเหลือเกินจ้ะ พี่ปราบ” เอื้องจันเอ่ย “อืม...พี่เข้าใจ  เอาล่ะ ยังไงเสียพี่ก็เชื่อนะ ว่าอีกไม่นาน เจ้าเหล็กมันต้องกลับมา มันไม่มีทางทิ้งให้เอื้อจัน กับลูกไปได้นานหรอก มันรักของมันยิ่งกว่าชีวิต มันจะต้องกลับมา เชื่อพี่สิ” ปราบดาเอ่ยปลอบใจ “ แล้วถ้ามีอะไรให้พี่ช่วย ก็บอกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ...อีกอย่าง อยู่ที่นี่ก็ระวังตัวด้วยล่ะ อยู่ลึกขนาดนี้ หันไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้มีแต่ป่า เป็นผู้หญิงทั้งสองคน มันอันตราย” ปราบดาเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง ปราการกับสุดเขตต์เอง ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของปราบดา“ ถ้าอย่างนั้น วันนี้ พี่กลับก่อนนะ เอาไว้จะแวะมาเยี่ยมใหม่” “เจ้า...ขอบคุณอ้ายปราบดา มากน่ะเจ้า” เอื้องจันเอ่ย “สวัสดีดีเจ้า ลุงปราบ” เอื้องฟ้าไหว้ทำความเคารพ “ป้อม ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวเราเดินไปส่งที่ลำธารนะ ตอนข้ามกันมา ท่าจะลำบากกันน่าดู สะพานมันข้นข้างจะเก่าน่ะ พ่อไม่อยู่ก็เลยไม่มีคนซ่อม” เธอพูดพลางเดินไปด้วย โดยมีปราบดาเดินนำหน้า และปราการกับสุดเขตต์เดินอยู่ด้านหลัง เดินคุยกันไปเรื่อยๆ “ใช่ครับ ผมงี้กลัวจะหล่อนตูมตกน้ำแทบแย่” สุดเขตต์ว่า “ไม่หล่นหรอกค่ะ เพราะคุณตัวไม่หนัก” เอื้องฟ้าเอ่ยยิ้มๆ “เอาไว้ เดียวเรากับไอ้เขตต์มาช่วยกันซ่อมสะพานให้ดีกว่านะ” ปราการอาสา “รบกวนป้อมหรือเปล่า?” สุดเขตต์รีบตอบ “ไม่รบ ไม่กวนหรอกครับ ผมช่วยเต็มที่เลย ตอนเรียนพวกผมอยู่ชมรมค่ายอาสานะครับ” สุดเขตต์ว่า “สร้างโรงเรียนให้ชาวเขา ซ่อมห้องสมุด ทาสีโรงอาหาร ช่วยพี่ทหารลงเรือแจกของตอนน้ำท่วม” สุดเขตต์บรรยายสรรพคุณ “แล้ว จะไม่กวนเวลางานของเหรอจ๊ะ จริงสิ ทำงานกันอยู่หรือเปล่า ถ้าต้องหยุดงานมา ไม่เป็นไรก็ได้นะ” “หยุดที่ไหนกันล่ะครับ มาที่นี่ก็มาปะ...”สุดเขตต์ ยังพูดไม่ทันจบปากของเขาก็ถูกมือของปราการมาปิดเอาไว้ “ไม่รบกวนหรอก เอื้องฟ้า เราลาพักร้อนมา ช่วงนี้ก็เลยว่างน่ะ” ปราการตอบ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบใจมากๆนะ” เอื้องฟ้าบางๆยิ้มให้ สุดเขตต์สังเกตเห็นอะไรบางอย่างในรอยยิ้มนั้น “เออ...จริงสิ เอื้องฟ้า รู้ข่าวยายลูกเหม็น เอ๊ย ยายลูกไม้แล้วใช่ไหม?” ปราการถามขึ้น เพราะเอื้องฟ้ากับลูกไม้ก็เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆคนหนึ่ง เอื้องฟ้าพยักหน้ารับ “รู้จ้ะ เราเองก็ไปงานศพของลูกไม้มาด้วย วันที่สวดคืนที่สองน่ะ คงจะเป็นวันก่อนที่ป้อมจะกลับมาจากกรุงเทพฯน่ะ ลูกไม้ไม่น่าเลยจริงๆ” เอื้องฟ้าถอนใจยาว “อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ทุกเวลาเลยจริงๆ ...ป้อมรู้ไหม วันนั้นตอนเช้า ลูกไม้เพิ่งจะมาหาเรากับ พ่อแม่อยู่เลย เอาข้าวของเครื่อง เอาขนมอร่อยๆใช้มาฝากยังนั่งคุยกันดีๆอยู่เลย ...แต่พอตอนเช้า เราเอาผักไปขายในตลาด เราก็ได้รู้ข่าวว่า ลูกไม้...ลูกไม้ตายแล้ว” เอื้องฟ้าน้ำตาซึม เมื่อนึกถึงเพื่อนรัก “เรา...เราทำใจไม่ทันจริงๆ ทุกอย่างมันดูเร็วไปหมด” จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:38:23

ความคิดเห็นที่ 4 “เดี๋ยวนะ เอื้องฟ้า...วันที่ยายลูกไม้มาหาเอื้องฟ้า วันนั้น น้าเหล็กยังอยู่ใช่ไหม?” ปราการเอ่ยถาม “จ้ะ วันนั้นพ่อยังอยู่ แล้วก็วันนั้นอีกนั่นแหล่ะ ที่พ่อหายตัวไป” “หายไป ?” “คือ พ่อรับจ้างทำงานในเมืองน่ะ ต้องออกไปทำงานทุกวัน แล้วตอนค่ำถึงจะกลับบ้าน บางวันก็กลับดึก ...แต่ว่า วันนั้นพ่อบอกว่า จะต้องไปส่งของสำคัญให้นาย” “นายเหรอ?... แล้วของสำคัญที่ว่าคืออะไร?” “เราไม่รู้หรอก” “อ้าว...แล้วอย่างนี้ เอื้องฟ้ารู้หรืเปล่า ว่าน้าเหล็ก เขารับจ้างทำงานให้ใครในเมือง?” “พ่อทำงานกับ...”  ยังไม่ทันที่เอื้องฟ้าจะตอบเสียงวัตถุตกกระทบกับผิวน้ำอย่างแรงก็ดังขึ้น “ตูม!!!” น้ำในลำธารกระจายขึ้นมาเป็นสาย ก่อนที่คนที่อยู่ในน้ำจะทะลึ่งพรวดขึ้นมาเกาะสะพานไม้ไผ่เอาไว้ “ไอ้เขตต์!” ปราการหันไปดูก็เห็นว่าญาติลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง กำลังลอยคออยู่ในน้ำ เปียกมะลอก มะแลกเป็นลูกหมาตกน้ำ ปราการปล่อยกร๊ากออกมาในทันที “เอ็งลงไปทำอะไรในน้ำวะน่ะ ร้อนจนทนไม่ไหวรึไง? ฮ้าๆๆ” ปราบดาตะโกนถาม เพราะตัวเองข้ามไปถึงฝั่งโน้นเรียบร้อยแล้ว พอหันมาก็พบว่าหลานชายของตัวเองตกลำธารจนน้ำกระจาย “ไอ้เขตต์ แกอยากเล่นน้ำ ทำไมไม่บอกฉันดีๆวะ ลงไปไม่บอกไม่กล่าว” ปราการยังหัวเราะเพื่อนไม่เลิก เอื้องฟ้าก็เช่นกัน เธอยืนกลั้นยิ้มจนแก้มป่อง สุดเขตต์พ่นน้ำออกจากปาก “ผมไม่ได้อยากลงมาเล่นน้ำครับ ลุงปราบ ฉันไม่ได้อยากเล่นน้ำโว้ยไอ้ป้อม ก็ไม้มันลื่นฉันทรงตัวไม่อยู่เว้ย อายสาวเลยตู...” สุดเขตต์แอบบ่นเบาๆ ยิ้มเขินเอื้องจัน “เอ้า ไอ้ป้อมแกมัวแต่ยืนหัวเราะฉันอยู่ได้ มาช่วยดึงฉันขึ้นไปหน่อยสิวะ” สุดเขตต์กวักมือหย๋อยๆ “เร็วสิ ฉันหนาวจะแย่อยู่แล้ว น้ำมันเย็นนะเนี่ย” “แกลงไปเองได้ ทำไมขึ้นมาเองไม่ได้วะ” ปราการแกล้งเพื่อนไม่ยอมลงไปช่วย “ก็เพราะข้าไม่ได้ลงมาเองไงวะ จะถามอีกนานไหมเนี่ย น้ำมันเย็นจนตะคริวจะกินขาอยู่แล้ว” สุดเขตต์พูดเสียงสั่น “ป้อม เราว่าป้อมรีบไปช่วยเขาขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวก็หนาวจนจับไข้กันพอดี” เอื้องฟ้าบอกยิ้มๆ “เออๆ รอเดี๋ยวๆ” ปราการเอ่ยพร้อมกับเดินไปอีกฝั่ง แล้วช่วยดึงสุดเขตต์ขึ้นมาก่อนจะตะโกนบอกเอื้องฟ้า “เรากลับก่อนนะเอื้องฟ้า แล้วเดี๋ยวเราจะมาช่วยซ้อมสะพานให้นะ” “จ้า...” เอื้องฟ้าตอบกลับไป และแล้วปราการก็ลืมที่จะฟังคำตอบของเอื้องฟ้า ที่เขาได้ถามไปสักครู่ หารู้ไม่ว่า คำตอบนั้นอาจจะทำให้อะไรๆที่เขาสงสัย กระจ่างชัดเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้าง ไม่มากก็น้อย... “ฮัดเช้ย!” สุดเขตต์นั่งจามฟุดฟิตๆ คัดจมูกไปหมด “โอ๊ย...คัดจมูกเป็นบ้า” เขาบ่นอุบ พลางใช้ผ้าขาวม้า เช็ดผมของตัวเองไปด้วย “ก็แกอยากลงไปเล่นน้ำเองนี่หว่า” ปราการแซว “ไอ้บ้า ฉันบอกแล้วไง ว่ามันลื่นๆ แล้วสะพานก็มีแค่ไม้ไผ่ ผุๆ2ลำ มันก็เลยเสียการทรงตัว พูดถึงก็ยังอายคุณเอื้องฟ้าคนสวยไม่หายเลยนะเนี่ย เสียฟอร์มหมดเลย ” “เฮ้ยเอื้องฟ้าเขาไม่ถือหรอก” ปราการบอกขำๆ “เออ...พูดถึงคุณเอื้องฟ้า นี่ไอ้ป้อม ฉันถามอะไรหน่อยสิ” สุดเขตต์กระซิบถามเพื่อน “ถามอะไรวะ แล้วทำไมแกต้องกระซิบด้วยเนี่ย” จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:39:33

ความคิดเห็นที่ 5 “สมัยเรียน แกกับคุณเอื้องฟ้า แบบว่า...แกเคยเป็นแฟนกันหรือเปล่าวะ?” “ไม่เคย...แล้วแกถามฉันทำไมวะ?” ปราการเลิกคิ้วสูง “ก็ฉันสังเกตเห็นอะไรบางอย่างน่ะสิวะ” “อะไรของแก? นี่แกชักจะทำตัวเป็นนักวิทยาศาสตร์เข้าทุกวันแล้วนะไอ้เขตต์ ช่วงนี้ช่างสังเกตผิดปกติ” “ก็สายตาที่คุณเอื้องฟ้าเขามองแก มันดูไม่ค่อนจะเหมือนแววตาที่เพื่อนมองเพื่อนน่ะสิวะ” สุดเขตต์ว่า “นอกจากจะเป็นนักวิทยาศาสตร์แล้ว ฉันว่าแกน่าจะไปเป็นหมอดูนะ” “เกี่ยวอะไรกับหมอดูวะ?” สุดเขตต์ถามงงๆ “ก็หมอดู คู่กับหมอเดาไง แกเนี่ยมันชอบใช้เวิบทูเดา แถวยังมั่วเก่งอีกต่างหาก ฉันกับเอื้องฟ้าเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่เคยเป็นอะไรไปมากว่านั้น ฉันคิดกับเอื้องฟ้าแค่เพื่อน แล้วเอื้องฟ้าก็คงคิดกับฉันแค่เพื่อนเหมือนกัน” ปราการอธิบายยาว “เหรอ...” สุดเขตต์ลากเสียงยาว “นี่ไอ้เขตต์ แกถามฉันแบบนี้ อย่าบอกนะว่าแกคิดจะจีบเอื้องฟ้า ...ถ้าใช่แกได้เจอกับอุปสรรค์ชิ้นโตแน่ๆ” “อุปสรรค์ชิ้นโต? อะไรวะ?” สุดเขตต์เกาหัวแกรกๆ “ก็นายต่อตวง พี่ชายมดแดง ลูกกำนันพันทีไง” “เอ้ย นี่แกอย่าบอกฉันนะว่า...นายต่อตวงรักอยู่กับ คุณเอื้องฟ้า?” “ต่อตวงน่ะใช่ เพราะตามจีบมานานตั้งแต่เอื้องฟ้ายังเรียนอยู่ จนถึงทุกวันนี้ แต่เอื้องฟ้าไม่เล่นด้วย” ปราการเล่าให้เพื่อนฟัง “จริงหรือเนี่ย?” “จริง” “เอ้ย ถ้างั้น แกไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะเว้ย ฉันยอมรับนะ ว่าคุณเอื้องฟ้าสวยมาก หน้างี้หวานเจี๊ยบ ชวนม้องชวนมอง แต่ว่าตอนนี้ หัวใจของฉันมีใครอีกไม่ได้แล้วเว้ย นอกจากคุณแฝดเตยคนเดียว” สุดเขตต์ทำท่าเพ้อฝัน นึกไปถึงหน้าเตยหอม “นี่แกชอบเตยจริงๆหรือวะเนี่ย?” ปราการถามแบบไม่อยากจะเชื่อ ตอนแรกเขาคิดว่าสุดเขตต์พูดเล่นด้วยซ้ำ “ก็จริงสิวะ เอ๊ะเดี๋ยวนะๆ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า นายต่อตวง ก็ยังไปมาหาสู่กับคุณเอื้องฟ้าอย่างนั้นหรือวะ?” “ฉันแอบไปถาม น้าเอื้องจัน เขาก็บอกว่า นายต่อ ยังคอยมาหาเอื้องฟ้าอยู่บ่อยๆ แต่เอื้องฟ้าก็ยังไม่มีท่าทีอะไรเหมือนเดิม” ปราการว่า “อืม...ฉันก็ว่าไม่แปลกนะเพราะคุณเอื้องฟ้า สวยขนาดนี้ นี่ถ้าจับไปแต่งหน้าแต่งตัวดีๆ คงจะงามแต๊ๆ งามกว่านี้อีกหลายเท่าเลยนะเว้ย เป็นดาราได้สบายๆ” ปราการพยักหน้าเห็นด้วย “แต่แกอย่าลืม ว่าความสวยมีทั้งคุณทั้งโทษ ยังไงฉันก็ยังเป็นห่วงเอื้องฟ้าอยู่ดี ยิ่งบ้านอยู่ห่างไกลชุมชน ร้างผู้คนขนาดนั้นแล้วด้วย ยิ่งเสี่ยงกับอันตราย” ปราการเอ่ยด้วยความเป็นห่วงสองคนแม่ลูก จากใจจริง จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 09:40:38

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านชื่อผิดมาตลอดเลย   ข้าพเจ้าอ่าน ชน มน ธ รส  555  ขออภัยนะคะ   เจ๊รานีมาแล้ว!! ลงชื่อไว้ก่อนเด๊วตามมาอ่าน แก้ไขงานก่อนค๊า จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 10:10:34

ความคิดเห็นที่ 7 ^^ ว่าแล้วเชียว เป็นไปอย่างที่คิด เพื่อนยังเคยบอกเลยว่าชื่ออ่านยาก555 + ชนมนธรส อ่านว่า ชะ-นะ-มน-ทะ-รส  จ้า คุณมาโซคิส และทุกๆคนจ๋า ถ้าวันนี้ ไม่เจอเจ๊รานี ก็อย่าว่ากันน้า^^ วันนี้ขอเป็นงานเป็นการนิดนึง555+ แต่ถ้าคิดถึงเจ๊รานี หรือรามี่ สไตล์ ตอนหน้า ได้ฮากันแน่นอน ชมน (เรียกตามคุณกระดานสีครีม ^++^)  คอนเฟริ์มจ้า วันจันทร์ ค่อยมาเจอเจ๊รานีกันเนอะ เดี๋ยวจะเข้ามาอัพวันจันทร์ จ้า เร็วกว่าปกติ1วัน ทุกทีจะเห็นเจ๊มาโผล่ทุกวันอังคาร กับ วันศุกร์^^ เดี๋ยวจะให้เจ๊รานีมาตอบกระทู้ บ้างดีกว่า555 ท่าทางFc จะอยากเจอ ^^ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 10:40:57 จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 10:33:10

ความคิดเห็นที่ 8 อะแฮ้มๆ สวัสดีทุกคน เห็นสีเขียวมาแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก...          ฉัน...My name is รานี หรือจะเรียก เจ๊รานี อย่างที่ยายลูกมะละกอ เรียกก็ได้นะจ๊ะ เจ๊เป็นนางสาวตานีสุดสวย ย้ำนะ ว่านางสาว          วันนี้เจ๊ ขอมาตอบกระทู้บ้างอะไรบ้างนะจ๊ะ คงไม่ว่ากันนะ... วันนี้ไม่เจอเจ๊ในเรื่อง แต่มาเจอกันในนี้ก็แล้วกันนะยะ   คุณมาโซคิส--- ที่เจ๊เรียกชื่อยายลูกมะม่วง ไม่เคยถูก ก็เพราะว่ามันเป็นคาแรคเตอร์ ของเจ๊จ้ะ (คนเขียนสั่งมา หุๆๆ) เรียกถูกก็ไม่ใช่เจ๊รานีน่ะสิ โฮะๆๆๆ ชิมิๆ คุณPsycho man ---ใช่จ้ะๆ เจ๊ยังอิน ซึ้งตามเลยนะเนี่ย ...ตายแล้วๆ คุณPsycho man อ้ะ ^0^ ชมเจ๊แบบนี้ เจ๊เขินนะ ทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย อิๆๆ  พูดจริงป่ะตัวเอง^^ คุณN_Foxtrot --- ฮาเจ๊รึเปล่ะจ้ะ เจ๊เป็นคนเป็นกันเอ้ง กันเองกับทุกๆคน ดีใจจังที่สนุกไปกับเจ๊ด้วย เฮ้อ...ส่วนเรื่องดอกไม้ ก็ยายลูกเจี๊ยบไม่ยอมเปิดดูน่ะสิ ว่าดอกไม้เป็นของใคร เจ๊อุตส่าห์มองเห็นแต่ยาย ลูกออดไม่สนใจเอง เจ๊ก็ช่วยอะไรไม่ได้ คริๆ คุณห้าสิบป่าย ---เลยไม่รูน่ะสิ ก็ยายนั่นไม่ยอมเปิดดูดอกไม้ เจ๊เซ็งเลยอะ ไม่ได้ดังใจคนหน้าตาดีเลย ชิ... สงสัยต้องรอให้ป้อมสุดหล่อของเจ๊มาเฉลยเองจริงๆแล้วแหล่ะ คุณกะตุ้งนิ้ง --- อินตามเจ๊เลยเหรอ ก็เจ๊สงสารน้องสาวยายลูกมะพร้าวนี่นา ดูสิ พูดแล้วก็น้ำตาจะไหล T_T คุณกระตุ้งนิ้งอยากให้เจ๊ตั้งชื่อให้จริงๆเหรอ ได้ๆขอมาเจ๊ก็จัดให้ เอาเป็น กระตุ้งติ้ง กระตุ้งตุ้ง กระตุ้งกระตึก กระตุ้งโม๊ง  กระตุ้งตับ ตับๆๆๆ คริๆ วันนี้เอาไปแค่นี้ก่อนนะ ถ้าเจ๊คิดออกแล้วจะมาบอกใหม่ ^O^ (ตั้งชื่อให้แบบนี้ จะว่าเจ๊มั๊ยเนี่ย^^) ขอบคุณทุกคนที่ติดตามผลงาน ของเจ๊ นะจ๊ะ เจ๊รักทุกคน จุ๊บๆ จูบุๆ ม๊วัฟๆ เจอกันวันจันทร์นะจ๊ะ     แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 12:28:08 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 11:33:57 จากคุณ : เจ๊รานีคนสวย ^^ (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 11:32:17

ความคิดเห็นที่ 9 ดีจัง เจ๊รามี่มาเอง หอบกล้วยหอมมาด้วย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 21:50:44

ความคิดเห็นที่ 10 T T เสียใจ เจ๊รานีหายตัว ไม่เป็นไร อ่านหนุ่มๆ คุยกันบ้าง ;p จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 23:34:01

ความคิดเห็นที่ 11 อยากเห็นเจ้ราณีตอนผมไม่ปิดตาจังว่าจะสวยแค่ไหน >< อยากเห็นท่านเจ้าที่ด้วยว่าจะหล่อไหม >< จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 09:42:59

ความคิดเห็นที่ 12 แห๊มมม..กะลังจะบ่นเลยว่า..วันนี้ไม่เจอเจ๊รามี่..แล้วเหงาๆ เหมือนขาดอะไร.. แต่ก็ให้อภัยแระ..เพราะเจ๊อุตส่าห์สละเวลาออกจากต้นกล้วยมาตอบทู้เองเลย..กรี๊ดดดดด..ดีใจได้เจอเจ๊ตัวเป็นๆ นะค๊า.. ปล. เอิ่มม..ขอบคุณชื่อที่เจ๊ตั้งให้ด้วยค่ะ..แต่ชื่อสุดท้ายนี่มัน.....ออกแนวอยากกินตับกันแล้วนะเนี่ย 55+ จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 09:54:19

ความคิดเห็นที่ 13 เอาเจ๊รานีผมคืนมา งือๆๆๆๆ คนอื่นในเรื่องเป็นไงก็ช่าง รานีของผมต้องรอดปลอดภัย งือ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 20:16:59