ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๕ :   อากาศที่เริ่มหนาวทำให้ไม่มีใครแปลกใจที่เห็นคนขี่ม้าแล้วพันผ้าปิดบังหน้าตาของตนเองเกือบมิดชิด ถึงจะเพิ่งเริ่มต้นฤดูก็ตาม แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้ลมหนาวก็อาจบาดผิวให้แสบๆ ได้เหมือนกัน อีกอย่างหนึ่ง คนที่จะขี่ม้าผ่านประตูวังเข้ามาได้ก็มีเฉพาะข้าราชบริพารที่ถวายราชการเท่านั้น คนบนหลังม้าแอบถอนใจกับท่าทีของทหารหน้าประตูวัง ความเคยชินก่อให้เกิดความประมาทโดยแท้ ถ้าพระราชอาคันตุกะเสด็จกลับไปเมื่อไหร่ เห็นทีต้องปรับการทำงานของฝ่ายทหารใหม่ทั้งหมด ร่างสูงใหญ่ตวัดตัวลงจากหลังม้า ทอดธุระให้ฝ่ายทหารที่รับหน้าที่ดูแลม้า เข้ามาจูงม้าไปผูกไว้อีกทางหนึ่ง ส่วนตัวเขาเดินลิ่วเข้าไปในเขตพระราชวัง เมื่อเดินล่วงเข้ามาถึงอาณาเขตของพระตำหนักมณีราตรี เจ้าตัวจึงปลดผ้าที่ปิดบังหน้าตาตนเองออกเพียงครึ่งเดียว เผยให้เห็นดวงตาดุๆ ชัดเจน เภตราเดินออกมารับเหมือนรออยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว บานพระทวารห้องหนังสือปิดสนิททันทีที่เภตรากับคนตัวสูงเดินผ่านเข้ามา สองคนค้อมตัวถวายความเคารพฝ่ายที่ประทับรออยู่ในห้องอย่างพร้อมเพรียง ถึงตอนนี้ผ้าคลุมหน้าถูกปลดลงทั้งหมดแล้ว ดวงหน้าที่เริ่มขาวขึ้นเมื่อเข้าฤดูหนาวมีรอยเขียวจางๆ ของไรหนวดที่เพิ่งขึ้น กับนัยน์ตาดุๆ คู่นั้นทำให้เจ้าตัวยิ่งดู 'ดุ' ขึ้นกว่าเดิม คนหน้าดุเหลือบสายตาไปทางเภตราที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างประตูเหมือนตั้งคำถาม “เภตราเป็นราชองครักษ์ของฉัน บางทีก็เป็นเลขาฉันด้วย ไว้ใจได้เจ้าคุณ” สุรเสียงทุ้มนุ่มตรัสบอก อีกฝ่ายค่อยคลายกังวลลงได้ เจ้าชายกฤตตินสรวลนิดๆ “ตอนนี้ฉันคิดว่าเข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำไมทหารของจันทรมัสถึงกลัวเจ้าคุณกลาโหมนัก” “เพราะอะไรหรือ กระหม่อม” “แค่หน้าก็กินขาดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ยิ่งเจอสายตาคงแทบเข่าอ่อน” เสนาบดีกลาโหมยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง แล้วหัวเราะออกมา ส่งให้ดวงหน้านั้นดูอ่อนโยนลง อันที่จริงเสนาบดีกลาโหมของจันทรมัสดูจะอายุน้อยกว่าที่ธยามันเสียอีก น่าจะเพิ่งสี่สิบต้นๆ กระมัง แต่ก็ไม่แน่หรอก ถ้าดูแลตัวเองด๊ๆ ก็อาจทำให้เจ้าตัวดูอ่อนกว่าอายุจริงได้เหมือนกัน “ขนาดดุอย่างนี้ ก็ยังมีข้อบกพร่องเลยกระหม่อม” “มาดื่มชากับฉันหน่อยเถอะเจ้าคุณ ดื่มคนเดียวเหงาเอาการ รอประเดี๋ยวนะ เจ้าพี่ทรงติดธุระนิดหน่อย แล้วจะเสด็จมาสมทบ” เสนาบดีกลาโหมเดินเข้ามาทำตามพระประสงค์อย่างว่าง่าย หัตถ์ใหญ่เลื่อนจานเครื่องว่างส่งไปให้คนตรงหน้า ทีแรกคิดว่าเป็นเค้ก แต่ไม่ใช่ จนยกขึ้นมาดูถึงรู้ ข้าวเหนียวสีน้ำตาลอ่อนมีลูกเดือย เม็ดบัว และพุทราจีนผสมอยู่ แล้วกดลงในพิมพ์กลมอีกทีหนึ่ง ดูเผินๆ จึงคล้ายเค้ก “ข้าวเหนียวหวาน อร่อยดี แต่ระวังหน่อยนะ เห็นข้างนอกเหมือนจะเย็น แต่ข้างในยังร้อนอยู่” จริงอย่างที่ตรัส เพราะพอใช้ช้อนตัก ไอร้อนก็กรุ่นขึ้นมา สีม่วงอ่อนๆ ที่เจือแทรกอยู่ด้านในน่าจะเป็นเผือกกระมัง “เผือกจะเก็บความร้อนให้ระอุอยู่ข้างใน ถ้าคนไม่เคยกิน นึกว่าเย็น ตักเข้าปากไปคายแทบไม่ทัน” เจ้าชายกฤตตินตรัสกลั้วสรวล เสนาบดีกลาโหมชะงักไปนิดกับนัยแห่งพระวาจานั้น ก่อนจะหัวเราะตามไปด้วย เนตรสีลูกหว้าปรายไปทางราชองครักษ์ที่ยืนนิ่งประหนึ่งเจ้าตัวกลายร่างเป็นเครื่องเรือนชิ้นหนึ่งของห้อง “เภตรา มานั่งกับฉันนี่ จะไปยืนทำอะไรตรงนั้น” “คอยปิดช่องประตูและปิดหูกำแพง กระหม่อม” เภตราทูลตอบหน้าตาเฉย “เอา ตามใจ ฉันจะแบ่งชากับขนมของเธอไว้ให้” ปกติก็คอยแหย่คอยกวนพระอารมณ์อยู่ หากถึงเวลาทำงานเภตราเป็นคนที่เอาจริงอย่างน่าชมเชยทีเดียว เสนาบดีกลาโหมดื่มชาร้อนแล้ว จึงทูลถาม “เจ้าชายคงไม่ได้เรียกหาหม่อมฉันมาเพียงเพื่อประทานเลี้ยงกระมัง” “ถูกต้อง แต่ตอนนี้ฉันอยากให้เจ้าคุณผ่อนคลายก่อน เจ้าพี่รับสั่งกำชับมาทีเดียวว่าต้องให้เจ้าคุณผ่อนคลายมากๆ” “แปลว่าต้องมีเรื่องหนักมากๆ รออยู่แน่เลย กระหม่อม” เสนาบดีกลาโหมทูลยิ้มๆ เขาพอจะรู้เรื่องจากพระราชาธิบดีมาบ้างแล้ว และทรงสั่งให้เขาคอยช่วยเหลือสองเชษฐาอนุชาเป็นการลับ ซึ่งเขาก็ยินดีและเต็มใจเป็นที่สุด   คณะเสนาบดีเกินกว่าครึ่งหนึ่งรู้ดีว่าพระราชาธิบดีภูบดีทรงมีทิศทางการเมืองเป็นไปในทางไหน ต่างคนต่างยอมรับ รัฐจันทรมัสมิอาจดำรงตนได้เพียงลำพังในกระแสคลื่นแห่งความผันแปรเช่นนี้ การอิงแอบอยู่กับแคว้นใดแคว้นหนึ่งน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด สองแคว้นใหญ่อย่างอคินกับไศเลนทร์แสดงท่าทีชัดเจน เมื่อใดก็ตามที่ได้จันทรมัสผนวกรวม เมื่อนั้นการเมืองการปกครองตลอดจนวิถีชีวิตต้องเปลี่ยนแปลงให้เป็นอย่างเดียวกันกับผู้ปกครอง ตัวอย่างมีให้เห็นแล้วที่โรธัสกับศิรกานต์ ทุกอย่างไม่ได้จบแค่การเป็นแคว้นในอารักขา เพราะแม้แต่คนพื้นเมืองเก่ายังกลายสภาพเป็นข้าทาสของเจ้าอาณาเสียด้วยซ้ำ เมื่อแคว้นธยามันแทรกตัวเองเข้ามาในท่ามกลางความผันผวน การแสดงท่าทีอย่างมิตรโดยสุจริต ทำให้เสนาบดีเกือบทั้งคณะลงมติเอกฉันท์ ผนวกรัฐจันทรมัสกับแคว้นธยามันคือทางออกที่ดีที่สุด แม้แต่รัฐวาตายุที่ไม่ยอมก้มหัวสวามิภักดิ์ต่อแคว้นใด หากดำรงตนเป็นรัฐอิสระมานาน สุดท้ายก็ยอมเป็นหนึ่งเดียวกับธยามัน เหตุการณ์ครั้งนั้นเป็นเรื่องใหญ่แพร่สะพัดไปทั่วรัฐน้อยใหญ่ และพระราชาธิบดีของวาตายุเองก็ทรงยอมรับ ธยามันทรงให้ความช่วยเหลือในทุกทางจวบจนวินาทีสุดท้าย สิ่งที่ซื้อใจชาววาตายุได้คือน้ำใจ หาใช่การบีบบังคับไม่ และตอนนี้จันทรมัสก็ได้เห็นน้ำพระทัยและน้ำมิตรจากรัฐใหญ่สุดของแคว้น ความจริงเหตุการณ์ควรจะราบรื่นเป็นไปด้วยดี ถ้าเสนาบดีมหาดไทยจะไม่ฝักใฝ่อยู่กับฝั่งของอคิน หากต้องถือคตินิ้วไหนร้ายให้ตัดนิ้วนั้นทิ้งแล้ว ก็คงเสนาบดีมหาดไทยนี่แหละ แต่...จะตัดอย่างไรไม่ให้บาดแผลลุกลามจนต้องตัดทิ้งทั้งมือ     “หม่อมฉันแน่ใจ คณะทำงานจากอคิน รวมทั้งวาโยอยู่กับหม่อมฉันตลอดเวลาที่ทำการปักปัน และไม่ปรากฏว่ามีการสำรวจสายแร่ทองคำอะไรทั้งสิ้น ความข้อนี้คนของหม่อมฉันยืนยันได้ กระหม่อม” เสนาบดีกลาโหมยืนยันหนักแน่นหลังจากที่ทราบเรื่องทั้งหมดจากเอกสาร และจากพระโอษฐ์ขององค์เวธัสบดีที่เสด็จตามมาสมทบเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ยอมรับว่าเพิ่งรู้จริงๆ เพราะเมื่อคืนวานที่เข้าเฝ้าพระราชาธิบดีเป็นการส่วนพระองค์ ท่านรับสั่งเพียงแค่ว่าวาโยเสนอเงื่อนไขเพิ่มเติมเข้ามาในสัญญา ทำให้มีปัญหา และอยากให้เขาเข้ามาช่วยราชการองค์เวธัสบดีกับพระอนุชาเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าส่วนที่ 'มีปัญหา' จะเป็นเรื่องนี้ “เป็นไปได้หรือเปล่าเจ้าคุณ ที่อคินอาจมีการสืบหาสายแร่มาก่อนหน้า หรืออาจได้ข้อมูลมาจากทางศิรกานต์ เพราะทางโน้นเขาก็อยากได้พื้นที่ส่วนนี้เหมือนกัน” องค์เวธัสบดีรับสั่งถาม ก่อนจะทรงหันไปสบเนตรกับพระอนุชาที่ทรงยืนอยู่ใกล้ๆ เมื่อสดับคำตอบของเสนาบดีกลาโหม “เราพิพาทกันเรื่องเขตแดน และทางศิรกานต์ก็เคยอยากได้พื้นที่เพราะสายแร่ทองคำก็จริง  แต่หม่อมฉันแน่ใจว่าศิรกานต์จะไม่แพร่งพรายให้ใครรู้ทั้งสิ้น ลึกๆ แล้วศิรกานต์ก็ยังคิดว่าพื้นที่ตรงนั้นเป็นของเขาอยู่นะกระหม่อม หึ! พูดถึงศิรกานต์ ป่านนี้คงรู้รสเมืองขึ้นแล้วล่ะกระหม่อม บทเรียนที่ได้รับย่อมสอนให้พวกเขารู้จักสงวนผลประโยชน์ของตัวเอง ถ้าหลุดปากเรื่องนี้ไป ไศเลนทร์คงโจนเข้าตะครุบไม่เหลือหลอ” “ไม่ใช่แค่ไศเลนทร์หรอก อคินก็ตาลุกเหมือนกัน คราวนี้สองแคว้นใหญ่อาจร่วมมือกันทำประโยชน์ แล้วแบ่งสันปันส่วนจนเปรมเลยก็ได้ ป่านนี้คงได้กลิ่นข่าวแล้วกระมัง”  เจ้าชายกฤตตินตรัสขรึมๆ   “ศิรกานต์ไม่พูด เราไม่พูด พวกนั้นก็จะคิดว่าเป็นแค่ข่าวลือกระหม่อม เพราะถ้าจะว่ากันตามจริง มีแต่เรากับศิรกานต์เท่านั้นที่รู้ความลับเรื่องสายแร่นี้”       “เป็นความลับหรือ” มิใช่คำถาม แต่ทรงทวนคำของอีกฝ่ายอย่างทรงตรึกตรอง หากนี่คือความลับระหว่างสองรัฐ คนที่รู้ตื้นลึกหนาบางดีที่สุดก็มีแค่ผู้ที่เกี่ยวข้องเท่านั้น “กระหม่อม” เสนาบดีกลาโหมรับคำไปแล้วก็นึกได้ “เจ้าคุณมหาดไทย จริงแล้วกระหม่อม ระยะสองสามเดือนมานี้เจ้าคุณมหาดไทยขาดการประชุมหลายครั้งติดต่อกัน ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเรื่องการทำป่าไม้และเหมืองแร่ เจ้าคุณมหาดไทยรับผิดชอบดูแลทั้งหมด” คำตอบชัดเจนอย่างที่ทรงคาดเอาไว้ เจ้าชายกฤตตินทรงสบเนตรกับพระเชษฐาอย่างหนักพระทัย รอนกิ่งก้านของเสนาบดีมหาดไทยนั้นไม่ง่ายเลย กลาโหมคุมทหารก็จริง แต่มหาดไทยดูแลประชาชน เมื่อไรก็ตามที่มหาดไทยใช้อำนาจ พลเรือนที่มีมากกว่าทหารก็พร้อมลุกขึ้นสู้ และทุกอย่างจะควบคุมยากกว่าเดิม “เอาล่ะ ทีนี้เรารู้สาเหตุแล้ว ต่อจากนี้คือการแก้ไข อยู่ที่ว่าเจ้าคุณพร้อมจะเสี่ยงไปกับฉันหรือเปล่า เดิมพันคราวนี้ไม่ใช่แค่ชัยชนะในสัญญาอีกแล้ว แต่เราวางเดิมพันเป็นธยามันกับจันทรมัสทั้งรัฐทีเดียว” องค์เวธัสบดีรับสั่ง ปัญหาใหญ่กับชั่วระยะเวลาไม่ถึงสองวันดี ออกจะหนักหนาอยู่เหมือนกัน แต่ทุกอย่างต้องดำเนินแข่งกับเวลา เคราะห์ดีที่ปัญหาอีกข้อหนึ่งเจ้าชายกฤตตินทรงหาทางหนีทีไล่ไว้แล้ว อีกครั้งหนึ่งที่ทอดพระเนตรไปทางพระอนุชา รอยคล้ำใต้พระเนตรบอกชัด อีกฝ่ายยังไม่ได้บรรทมเลยด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวกลับไม่ปริพระโอษฐ์บ่นแม้สักคำเดียว เรื่องนี้ทรงเคยรับสั่งดุแกมบ่นมาครั้งหนึ่ง ทว่าคำตอบที่ทรงได้รับนั้น ทำให้คนถามถึงกับนิ่งงันไป “พระราชาธิบดีของหม่อมฉันยังไม่บรรทมเลย หม่อมฉันเป็นเพียงข้าแผ่นดิน จะนอนก่อนผู้เป็นนายอย่างไรได้” เสนาบดีกลาโหมทูลลากลับไปตอนใกล้ค่ำ องค์เวธัสบดีจึงทรงหันมาทางพระอนุชาที่ประทับทรงงานง่วนอยู่ที่โต๊ะรับแขกเล็กๆ ในห้องหนังสือนั้น ไม่มีทีท่าว่าจะทรงเหนื่อยอ่อนเลยสักนิด วรกายสูงลุกขึ้นดำเนินสืบบาทเข้าไปใกล้ ก่อนจะประทับลงที่เก้าอี้นวมฝั่งตรงข้าม “วางมือก่อนเถอะกฤตติน กินข้าว อาบน้ำแล้วนอนพักเสีย พี่รู้ว่าเธอไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้ว” “รับสั่งยังกับหม่อมฉันเป็นเด็กตัวเล็กๆ” คนตอบตอบทั้งที่ยังไม่เงยพักตร์จากหนังสือเล่มโตเบื้องพระพักตร์ คนสั่งถึงกับส่ายพระพักตร์ “ถ้าเป็นผู้ใหญ่แล้วก็คงไม่ต้องรอให้พี่สั่งอย่างนี้หรอก” “ก็งานยังไม่เสร็จนี่กระหม่อม” พระอนุชาทรงเถียงทันควัน “งานของพี่ต่างหาก งานของเธอเรียบร้อยไปแล้วตั้งแต่ยังไม่เที่ยงคืนเสียด้วยซ้ำ เธอกำลังแย่งงานพี่อยู่นะกฤตติน” “ไม่ได้แย่งสักหน่อย ก็แค่ช่วย” “ไปนอนก่อน แล้วค่อยมาช่วย” “อีกนิดเดียว” ตรัสผัดไปเรื่อย จนคนฟังชักจะทรงทนไม่ไหว องค์เวธัสบดีทรงดึงหนังสือออกจากหัตถ์อนุชา พร้อมทรงปั้นสีพระพักตร์ดุๆ จนเจ้าชายกฤตตินถอนพระทัยเฮือกใหญ่ ยอมลุกขึ้นแต่โดยดี หากยังไม่วายจะทรงบ่น “ก็เคยทูลแล้ว นายยังไม่บรรทม ข้าจะหนีไปนอนก่อนได้อย่างไร” “ตอนนี้นายสั่งให้ไป หรือเธอจะขัดคำสั่งพี่” “ทรงดุเสียจริง” ตรัสอุบอิบ แต่พระเชษฐาดันพระกรรณดี ได้ยินเสียอีก “พี่ดุยังน้อยกว่าเมียดุ ไม่เชื่อคอยดู” “ไม่มีทาง ถึงหญิงอินจะแสนงอนก็เถอะ” “พอ ไม่อยากเถียง ไปเดี๋ยวนี้เชียว เภตรา” ท้ายประโยครับสั่งเรียกราชองครักษ์ประจำพระองค์เจ้าชายกฤตติน “ดูแลนายของเธอให้ดี ถ้าไม่ยอมหลับ ฉันอนุญาตให้เธอจัดการได้ตามที่เห็นสมควร” ราชองครักษ์ฉีกยิ้มกว้างรับพระบัญชาทันทีจนผู้เป็นนายโดยตรงอดขวางพระเนตรไม่ได้ เมื่อดำเนินผ่านจึงทรงแกล้งชกเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายทีหนึ่ง แล้วเสด็จออกจากห้องหนังสือไป เภตรายิ้มขันๆ กับองค์เวธัสบดีก่อนจะถวายความเคารพแล้วก้าวยาวๆ ตามเสด็จเจ้าชายกฤตตินไปบ้าง   คล้อยหลังเภตรา องค์เวธัสบดีทรงทิ้งองค์ลงพิงกับพนักเก้าอี้นวม รอยแย้มพระโอษฐ์ค่อยๆ เลือนหายด้วยความหนักพระทัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งที่พระทัยแท้จริงทรงอยากให้ค่อยเป็นค่อยไปทีละน้อย แต่ดูเหมือนเหตุการณ์ทุกอย่างจะเป็นตัวเร่งให้สิ่งที่ทรงเคยดำริเอาไว้ ให้ต้องลงมือกระทำเร็วขึ้น ทว่าจะทรงปล่อยผ่านให้เป็นไปตามพระดำริแต่เดิมก็จะช้าเกินการ ไม่ว่าทางใดก็ล้วนเป็นผลเสียทั้งสิ้น เสียงเคาะบานพระทวารห้องหนังสือดังขึ้นก่อนที่จะถูกเปิดออกพร้อมกับทหารนายหนึ่งที่ไม่ทรงคุ้นหน้าเดินเข้ามาด้านใน ครั้งแรกทรงคิดว่าคงเป็นทหารที่เพิ่งผลัดเวรใหม่ แต่พอทอดพระเนตรกระดาษแผ่นจ้อยเท่านามบัตร มีลายมือตวัดเล่นหางนิดๆ ด้วยหมึกสีน้ำเงิน 'รอที่ห้องดนตรี' แนวขนงเข้มขมวดมุ่น ใครที่เรียกองค์เองออกไปด้วยวิธีเช่นนี้ เมื่อจะทรงถามทหารคนเดิม ปรากฏว่าเจ้าตัววางหน้าเฉยราวกับว่าเป็นเรื่องปกติสามัญ แล้วค้อมตัวถวายความเคารพก่อนกลับออกไปโดยไม่พูดไม่จา องค์เวธัสบดียังประทับนิ่งอยู่ที่เดิม ทอดพระเนตรบานพระทวารห้องที่ปิดสนิทอย่างทรงครุ่นคิด ท่าทางลับลมคมในไม่ชวนให้วางพระทัยเสียเลย แวบหนึ่งที่ดำริจะเสด็จไปชวนพระอนุชาไปด้วยกัน หากทรงฉุกพระทัย คนนัดจะต้องรู้แน่ว่าพระองค์ประทับอยู่ในห้องนี้พระองค์เดียว ไม่เช่นนั้นเจ้าทหารคนนี้คงเข้ามาเสียนานแล้ว กษัตริย์หนุ่มทอดพระเนตรลายมือสวยนั้นอีกครั้ง ทรงครุ่นคิดอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งจึงตัดสินพระทัยเสด็จออกไป ห้องดนตรีในพระตำหนักมณีราตรีนั้นอยู่ทางปีกขวาของตัวตำหนัก และปิดเอาไว้ไม่ได้ใช้มานานเต็มที ซ้ำยังอยู่สุดปลายทางเดินที่ค่อนข้างวกวน จึงไม่ค่อยมีใครกรายผ่านไปบริเวณนั้น ยิ่งมีเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่า วันดีคืนดีจะมีเสียงดนตรีดังลอดออกมาจากในห้องด้วยแล้ว ยิ่งทำให้พื้นที่ส่วนนั้นไม่มีใครอยากยุ่งโดยไม่จำเป็น ทหารคนเดิมนำเสด็จมาตามทางอย่างคุ้นเคย องค์เวธัสบดีทรงยอมรับ หากให้เสด็จเองอาจทรงหลงทางเอาได้ง่ายๆ เจ้าทหารคนนี้น่าจะได้รับการฝึกมาดี เพราะเมื่อเสด็จออกจากห้องหนังสือ ก็ทรงพบอีกฝ่ายรออยู่หน้าห้องไม่ไปไหน   บานพระทวารส่งเสียงเอียดอาดเบาๆ เพราะความฝืด แต่ในห้องก็สะอาดสะอ้านพอสมควร เพราะมีการทำความสะอาดเดือนละครั้ง เครื่องดนตรีทุกชิ้นได้รับการคลุมด้วยผ้าขาวเพื่อป้องกันฝุ่น ม่านหนาถูกเปิดออกครึ่งหนึ่งให้แสงจันทร์สาดส่องเข้ามาต่างแสงไฟ ร่างสูงยืนหันหลังเห็นเป็นเพียงเงาตะคุ่มอยู่ตรงหน้าต่างทรงสูง องค์เวธัสบดีเสด็จเข้ามาแล้ว ก็ทรงมองหาสวิทช์ไฟที่จะเปิดช่อแชนเดอเลีย และทรงพบว่ามันอยู่ข้างประตูนั่นเอง หากยังไม่ทันจะทรงกดเปิด เสียงทุ้มกังวานก็ปรามมาก่อน “ไม่ต้องเปิด หม่อมฉันไม่อยากให้มีใครรู้มากนักว่าหม่อมฉันมาที่นี่” พร้อมกับวาจานั้น บานพระทวารห้องดนตรีถูกดึงปิดทันที พระประมุขธยามันทรงหันขวับ หัตถ์แตะที่ภูษารัตพัสตร์ซึ่งทรงซ่อนพระแสงกรรบิดเอาไว้อย่างพร้อมต่อสู้ หากจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น บุรุษในเงาจันทร์หัวเราะนิดๆ เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย “หม่อมฉันไม่ทำอะไรพระองค์หรอก สบายพระทัยได้ หม่อมฉันมาก็เพียงจะกราบทูลความสักเล็กน้อย แล้วจะกลับเลย” “เรื่องอะไร” “สายแร่ทองคำที่ทำให้ทรงปวดพระเศียรอยู่นี่อย่างไรล่ะ กระหม่อม” กังวานเสียงต่ำลึกในคอ แต่สำหรับในห้องที่เงียบสงัด มันดังมากพอที่จะทำให้คนฟังชะงักไปชั่วขณะ คนคนนี้รู้ หากยังไม่ทันรับสั่งถาม คนลึกลับก็ทูลขึ้นก่อนอย่างรู้พระทัย “อย่าเพิ่งทรงสงสัยว่าหม่อมฉันรู้ได้อย่างไร เท่ากับที่อย่าทรงพยายามอยากทราบว่าหม่อมฉันเป็นใคร ทรงรู้เพียงแค่หม่อมฉันเป็นข้าแผ่นดินคนหนึ่งของจันทรมัสก็พอ หม่อมฉันรู้ว่าคงจะทรงลังเลพระทัยไม่น้อย ที่หม่อมฉันมาก็เพื่อจะทูลขอให้ทรงตัดสินพระทัยเด็ดขาด”   “ปุบปับเกินไป ชาวจันทรมัสจะคิดอย่างไร รัฐจันทรมัสเป็นอิสระมานานพอดู อยู่ๆ จะให้ผนวกรวม ไม่ง่ายเลย” “ทรงเคยได้ยินสุภาษิตนี้บ้างไหม  A People deserves its own government” ประชาชนเป็นอย่างไรก็ได้รัฐบาลอย่างนั้น สุภาษิตอังกฤษบทนี้ไม่มีใครในชนชั้นปกครองจะไม่เคยคุ้น พระอาจารย์ชาวอังกฤษที่ทูลหม่อมพ่อทรงจ้างมาถวายการสอนองค์เองกับพระอนุชาก็เคยพูดอยู่บ่อยๆ “โดยนัยเดียวกัน หากทรงมีพระประสงค์จะทรงทราบว่าประชาชนจันทรมัสมีมุมมองต่อธยามันอย่างไร ก็ทอดพระเนตรคณะเสนาบดีของเรานั้นเถิด หม่อมฉันหมายถึงคณะเสนาบดีเสียงข้างมากนะ กระหม่อม” ชายในเงาจันทร์ทูลกลั้วหัวเราะในประโยคท้าย พลอยให้คู่สนทนาสรวลตามไปด้วย น้ำเสียงนั้นคุ้นพระกรรณอยู่ แต่ทรงนึกไม่ออกว่าเคยสดับมาจากที่ใด “ท่านน่าจะพอรู้ การผนวกรวมรัฐเป็นอย่างไร” “รู้ดีทีเดียว แต่เรายินดีให้เป็นเช่นนั้น พระองค์คงจะทรงทราบว่าเมื่อครั้งเกิดกรณีพิพาทระหว่างวาตายุกับไศเลนทร์ รัฐอื่นๆ ต่างพลอยตื่นตัวและดูท่าทีของส่วนกลาง” “กรณีใหญ่ อย่างไรก็ต้องเป็นที่สนใจ” รับสั่งตอบกลางๆ อย่างทรงรอดูท่าที “จันทรมัสเหมือนรัฐกันชนอยู่ระหว่างกลาง ขนาบด้วยปีกอำนาจของสองแคว้นใหญ่ อคินกับไศเลนทร์ ในสายตาคนบางกลุ่มอาจนับรวมธยามันเข้าไปด้วยเป็นสาม ยิ่งเป็นอย่างนี้เราต้องยิ่งติดตามสถานการณ์อย่างใกล้ชิด ส่วนวาตายุก็อยู่ถัดลงไปทางตะวันออกราวร้อยกิโลเมตรเท่านั้น เกิดอะไรขึ้นมา แน่นอน จันทรมัสเองก็อาจถูกกระทบด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เราต้องเลือก”   “ทำไมเลือกธยามัน แทนที่จะอิงสองแคว้นใหญ่” ไม่ใช่คำถามเพื่อหยั่งท่าทีอย่างเดียว แต่เพราะคนถามทรงอยากรู้เองด้วย “ตัวอย่างมีให้เห็นในโรธัส ศิรกานต์ และนัทธี พวกเขาแทบไม่เหลือรากเหง้าของตนเองไว้เลย” คำตอบชัดเจน “ผิดกับวาตายุ เคยเป็นมาอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น อาจถูกลดทอนอำนาจพระราชาธิบดีลงไปเหลือเพียงสถานะเจ้าฟ้าผู้ครองรัฐ แต่รากเหง้าและตัวตนของพวกเรามิได้ถูกทำลาย” “ต้องถูกลดทอนอำนาจ ไหนจะการบริหารราชการต้องมีคนจากส่วนกลางเข้ามาร่วมด้วย เป็นอย่างนั้นแล้ว จันทรมัสยอมได้หรือ” องค์เวธัสบดีทรงแสร้งรับสั่งถามหยั่งเชิง “ถือว่านั่นคือการแลกเปลี่ยนที่พอเหมาะพอสม ไม่มีใคร 'ได้' ทุกอย่างหรือ 'เสีย' ทุกอย่างหรอก จริงไหมกระหม่อม” “พระราชาธิบดีภูบดีทรงยอมหรือ” “หากนี่ไม่ใช่พระดำริของพระราชาธิบดี หม่อมฉันคงไม่กล้ามาทูลเรื่องนี้กับพระองค์” “หมายความว่าพระราชาธิบดีส่งท่านมา” “จะว่าใช่ก็ได้ ไม่ใช่ก็ได้” คนอาศัยความมืดทูลเล่นลิ้น “ธยามันยังไม่แน่ว่าจะรอดปากเหยี่ยวปากกา ถ้าวันใดธยามันต้องมีชะตากรรมอย่างแคว้นรอบๆ นี้ ท่านอาจเสียใจว่าไม่น่ารวมกันเลย” กษัตริย์หนุ่มรับสั่งทีเล่นทีจริง วิกฤตทางการเมืองจากแคว้นมหาอำนาจไม่มีอะไรแน่นอน ทุกอย่างพร้อมจะพลิกผันตลอดเวลา คู่สนทนาหัวเราะน้อยๆ “ธยามันจะเป็นแคว้นเดียวที่ธำรงเอกราชของตนไว้ได้ เพราะมีพระประมุขเช่นพระองค์ และคณะที่ปรึกษาอันชาญฉลาดเช่นเจ้าชายกฤตติน” องค์เวธัสบดีรับสั่งไม่ออกกับวาจาที่แสดงความเชื่อมั่นอย่างที่สุดของคู่สนทนา ร่างสูงขยับหันมา แต่ก็ไม่ทำให้ทอดพระเนตรหน้าตาของอีกฝ่ายได้อยู่ดี เพราะเจ้าตัวเลือกจะยืนบังแสงไม่ให้ตกกระทบดวงหน้าของตน บุรุษลึกลับค้อมตัวลงถวายความเคารพ   “คนเดียวในจันทรมัสที่ต้องทรงระวังคือเจ้าคุณมหาดไทย เอาล่ะ หม่อมฉันเห็นจะต้องทูลลาเสียที เสร็จเรื่องแล้ว” “จะไปแล้วหรือ ยังไม่รู้ชื่อเสียงเรียงนามกันเลย แล้วจะให้ฉันเรียกว่าอย่างไร” “ชื่อสำคัญสำหรับพระองค์มากเทียวหรือ เช่นนั้นทรงเรียกหม่อมฉันว่า เงาจันทร์” เงาจันทร์ทูลแล้วรูดม่านปิดโดยเร็ว ความมืดที่แผ่คลุมห้องโดยปัจจุบันทันด่วนทำให้พระประมุขธยามันทรงคลำหาสวิทช์ไฟโดยเร็ว แสงไฟจากช่อแชนเดอเลียสว่างจ้าขึ้น แต่ในห้องนั้นไม่มีวี่แววของเงาจันทร์เสียแล้ว องค์เวธัสบดีทรงแน่พระทัยว่าทรงใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเสียด้วยซ้ำ และทางเข้าออกห้องนี้มีแต่ประตูบานที่พระองค์ทรงยืนขวางอยู่ทางเดียวเท่านั้น ถ้าออกไปทางนี้ก็ต้องทรงทราบ เขาหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ สมกับชื่อเงาจันทร์! “เจ้าพี่แน่พระทัยแล้วหรือที่จะทำอย่างนี้” เจ้าชายกฤตตินตรัสถามเมื่อทรงทราบการตัดสินพระทัยของเชษฐา องค์เวธัสบดีระบายปัสสาสะยาว “แน่ใจ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นพี่ก็ต้องทูลเจ้าอากับคณะที่ปรึกษาของจันทรมัสก่อน ทำได้หรือไม่อยู่ตรงนั้น พี่ได้แค่คิด แต่คนที่จะตัดสินใจจริงๆ คือฝ่ายจันทรมัส” “เสี่ยงเอาการ” เจ้าชายกฤตตินทูลสีพระพักตร์ขรึม “ดูเหมือนว่าเจ้าพี่ต้องทรงเสี่ยงอีกอย่างแล้ว” “อะไร” “ถ้าหม่อมฉันเษกแล้ว จะขออยู่ที่จันทรมัสนี่จนกว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง” “นั่นเสี่ยงยิ่งกว่านะกฤตติน” องค์เวธัสบดีรับสั่ง สีพระพักตร์ไม่สู้ดีนัก “หม่อมฉันทราบดี แต่อย่างไรเราก็ต้องส่งคนจากส่วนกลางเข้ามาดูแลจัดระเบียบภายในอยู่แล้วไม่ใช่หรือ หม่อมฉันจึงคิดว่าหม่อมฉันควรรับผิดชอบหน้าที่นี้เสียเอง” “เธอจะเป็นเป้าให้ศัตรูเล็งเอาง่ายๆ มากกว่า” พระเชษฐารับสั่งอย่างไม่ทรงเห็นด้วย เจ้าชายกฤตตินแย้มพระโอษฐ์นิดเดียว แต่ลักษณะเช่นนั้นองค์เวธัสบดีทรงทราบ พระอนุชาตัดสินพระทัยแล้วเช่นกัน “นั่นคือความประสงค์ของหม่อมฉัน” วรกายสูงลุกขึ้นจากพระเก้าอี้ เจ้าชายกฤตตินทรงค้อมองค์ลงต่ำกว่าทุกครั้ง การถวายความเคารพอย่างสูงสุดของธยามัน องค์เวธัสบดีทรงเยือกไปทั้งพระอุระกับพระกิริยานั้น นานแล้วที่พระอนุชาไม่ได้ทรงทำเช่นนี้ ครั้งสุดท้ายคือครั้งที่องค์เองทรงขึ้นครองราชย์ เจ้าชายกฤตตินทรงเงยพระพักตร์ขึ้น เนตรสีลูกหว้าเป็นประกายวาวจ้าสบประสานนิ่งกับเนตรแห่งองค์พระประมุข ยามตรัสถ้อยทูลลาไปรับราชการในต่างแดน “หม่อมฉัน เจ้าชายกฤตติน เสนาบดีมหาดไทย ทูลขอพระบรมราชานุญาตพระราชาธิบดี เพื่อพำนักและรับราชการสนองใต้ฝ่าพระบาทที่รัฐจันทรมัส ด้วยลมหายใจ เลือดเนื้อ และวิญญาณแห่งธยามันพระพุทธเจ้าข้า”   “พี่ขัดเธอไม่ได้แน่แล้วใช่ไหม” เจ้าชายกฤตตินทรงยืนนิ่ง ไม่ตรัสตอบว่าอย่างไร องค์เวธัสบดีระบายรอยแย้มพระโอษฐ์อ่อนจาง ทรงลุกขึ้นยืนบ้าง หัตถ์ใหญ่วางลงบนอังสาพระอนุชา “ในฐานะแห่งพระราชาธิบดีแห่งธยามัน ขอประสาทพรให้เจ้าชายกฤตตินจงประสบความสำเร็จในสิ่งที่ประสงค์ทุกประการ และในฐานะพี่ พี่ขอให้เธอระวังตัวให้มาก”                                                                                                อริญชย์ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 21:10:31

ความคิดเห็นที่ 2 คุยกันท้ายบทค่ะ ขอขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ สามปอยหลวง, ณ พิชา, Psycho man และคุณ mimny ค่ะ (^^) คุณ chenjiayi : 5555+ ใช่ค่ะ ชื่อพ้อง ก็เลยต้องกันตัวเองไว้นิดนึง กฤตตินกับหญิงอินเป็นคู่หมั้นกันอยู่แล้วค่ะ ยังไงก็ต้องดองกันสองรัฐอยู่ดี หุหุ ติดตามต่อไปค่ะ ว่าเจ้าชายธเรษกับเจ้าคุณมหาดไทยจะทำอะไรกันต่อ **************** คุณ อรุสา (npuiy) : อันนี้ชมใช่ป่าว ขอบใจจ้า อิอิ **************** คุณ jazzzero : ขอบคุณและดีใจที่ชอบค่ะ ^___^ **************** คุณ Psycho man : กระโดดเข้ามารับลูกยอด้วยความเต็มใจค่ะ อิอิ อ่า... แบบว่าตอนตั้งชื่อนางเอกแล้วลืมคิดถึงตอนเรียกชื่อย่อๆ น่ะสิคะ  อินทุมณฑล จะย่อยังไงดีง่า ถ้าไม่ใช่หญิงอิน จะให้เรียกหญิงทุ หญิงมณ (อาจได้ล้ออีกว่าทำไมต้องหญิงมณ 555) หญิงฑล มันก็คงแปลกๆ จริงมั้ยคะ (ฮ่า) แง่ม... ใช้มือซ้ายเขียน เป็นความคิดที่ดีค่ะ (เอาเข้าไป) ขอบคุณค่า ^^a **************** คุณ mimny : เรื่องนี้เขียนไปก็เสียวหลังไปนะคะคุณมิ้ว เหมือนแขวะการเมืองยุคนี้ไงก็ไม่รู้ ^^" **************** จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 16 พ.ย. 55 23:31:56

ความคิดเห็นที่ 3 สารภาพว่าเริ่มมึนกับชื่อรัฐ เงาจันทร์ของจันทรมัสลึกลับสุดๆ อยากร ้จังว่าเป็นใคร เจ้าชายกฤตตินถ้าเษกแล้วอยู่จันทรมัส งั้นองค์เวธัสบดีก็เหงาอยู่ธยามันคนเดียวสิ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 09:52:34