|
==บทนำ==
ภายในห้องขังช่วงกลางดึก บรรดานักโทษหญิงแต่ละคนต่างนอนเรียงรายกันอยู่ บ้างก็หลับสนิท บ้างก็ครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ยังมีหญิงสาวอยู่คนหนึ่งที่ยังไม่ล้มตัวลงนอน เธอนั่งนิ่งๆอยู่นาน โดยไม่มีทีท่าว่าจะง่วง เธอกำลังจ้องมองรูปภาพรูปหนึ่งอยู่ ซึ่งข้างหลังรูปได้บรรยายไว้ว่า "แหวนมุก - ดุจพลอย...เพื่อนกันตลอดไป" ส่วนรูปนั้นเป็นรูปของหญิงสาวสองคนกำลังกอดคอกันอยู่ ซึ่งรูปของผู้หญิงหนึ่งในสองคนนั้นคือเธอ พร้อมกับเขียนกำกับไว้ว่า'แหวนมุก' นั้นไงชื่อของเธอ แม้ว่ารูปนี้จะสื่อมิตรภาพของเธอและเพื่อนของเธอ แต่สายตาของเธอที่จับจ้องนั้น มันไม่ใช่แววตาซาบซึ้ง แต่เป็นแววตาที่โกรธแค้นมากต่างหาก
"หลายปีที่ฉันอยู่ในนี้ แต่แกไปเสวยสุขอยู่ข้างนอก พรุ่งนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็ถึงเวลาที่ฉันต้องชำระความกับเพื่อนอย่างแกสักที"
เธอพูดกับรูปนั้นอย่างเหี้ยมเกรียม พร้อมกับย้อนไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เหตุการณ์ที่เพื่อนรักที่สุดของเธอหักหลังเธอในชั่นศาล
"มุกเขารู้จักพิพิธมานานแล้วค่ะ แต่พลอยไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองไปถึงขั้นไหนแล้ว วันนั้นเขาทะเลาะกันหนักค่ะ พลอยไม่ได้อยู่เหตุการณ์ตอนนั้นนะคะ แต่พลอยมารู้ตอนที่ มุกเขาโทรหาพลอยแล้วนะคะ"
คำพูดประโยคนั้นของดุจพลอย เป็นคำพูดที่แหวนมุกจำได้ไม่ลืม เพราะคำพูดคำนั้น มันทำให้เธอต้องหมดอนาคต และต้องมาอยู่ที่นี้ เธอได้นั่งกำมือแน่นด้วยความแค้น เพราะชีวิตเธอทั้งชีวิต อนาคตข้างหน้าที่กำลังสดใส ต้องมาพังลง เพราะคำโป้ปดจากผู้หญิงคนนั้น เธอยิ่งคิดน้ำตาก็พานไหลลงมา
"ยังไม่นอนอีกเหรอ"
เสียงเพื่อนนักโทษของเธอ ส่งเสียงทักเข้ามา ทำให้เธอต้องรีบเช็ดน้ำตาออกทันที
"ยังจ้ะ พี่อ้อย ฉันยังไม่ง่วงจ้ะ"
"หรือว่าตื่นเต้น จะได้ออกจากนี่แล้ว"
"ฉันยิ่งกว่าตื่นเต้นอีกจ้ะพี่" แหวนมุกพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลสนัย
"เออๆ รีบๆนอน ดึกแล้ว"
"จ้ะพี่"
เธอตอบอ้อยแล้วค่อยๆล้มตัวลงน้อง แต่เมื่อเธอมองไปยังรูปถ่ายในมือเธอ เธอก็จัดการขยำมัน
"อีกไม่นานแล้วนะจ้ะ"
เธอพูดแล้วหลับตาลงช้าๆ แล้วค่อยๆยิ้มออกมา...
********************************************
แหวนมุก...คอยๆเดินออกจากเรือนจำอย่างเชื่องช้าโดยไม่หันกลับมามองอีก เพราะ ณ ที่แห่งนี้มันได้กลายเป็นความทรงจำอันข่มขื่นของเธอไปซะแล้ว เธอสวมเสื้อแขนยาวสีขาว กางเกงยีนสีดำ ส่วนผมของเธอก็มัดไว้แบบหลวมๆ พร้อมกับเป้สะพายใบหนึ่ง เธอเดินไปจนถึงหน้าเรือนจำ เมื่อถึงเธอก็พยายามมองหาคนๆหนึ่ง แต่ก็ก็ไม่มีวี่แวว จนกระทั่ง
"มุก!!!"
เมื่อเธอได้ยินเสียง เธอก็ค่อยคลี่ยิ้มออกมา พร้อมหันไป เธอก็ได้เจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปีอย่าง"ดุจพลอย" ซึ่งวันนี้เธอมาในมาดของหญิงสาวคนเดิม หญิงสาวในชุดกระโปรงสีหวาน สดใส น่ารัก ดุจพลอยยิ้มและวิ่งเข้ากอดเธอ เมื่อพ้นสายตาดุจพลอย จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ ฉับพลันก็กลายเป็นเฉยเมยทันที
"เป็นยังไงบ้างมุก ฉันขอโทษน่ะที่วันนั้น..."ดุจพลอยพูดแล้วร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรหรอกนะ พลอย มันผ่านไปแล้ว"
เธอยกมือขึ้นลูบหัวของดุจพลอยอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ดุจพลอยกำลังร้องไห้อยู่
"ฉันรู้ว่ามันผิดมากน่ะ ฉันผิดเอง มันไม่น่าให้อภัยเลย มันผิดมาก"
"เธออย่าพูดอย่างนั้นสิ มันไม่มีใครผิดหรอก มันเป็นกรรมฉันเอง ไม่เอา ไม่ร้อง"
เธอดันตัวของดุจพลอยออก พร้อมกับใช้นิ้วปาดน้ำตาออก พร้อมกับเอามือจับไหล่ของดุจพลอย
"ไม่ต้องร้องแล้วล่ะ มันผ่านไปแล้วพลอย มันผ่านไปแล้ว!!!"
ดุจพลอยมองหน้าของเธอ แล้วเอามือของเธอมาจับเอาไว้
"ฉันไม่รู้ว่าจะไถ่โทษให้เธอยังไง ฉันคิดว่าฉันอยากจะให้เธอไปอยู่ในบ้านของฉัน เพราะถึงยังไงฉันอยากเป็นคนดูแลเธอ ในเมื่อน้าศรี...เสียไปแล้ว"
"อย่าเลยนะพลอย มันจะลำบากเธอเปล่าๆ อีกอย่างคุณดุจแข แม่ของเธอ ท่านไม่ชอบฉันนี่ อย่าเลยน่ะ"
"ไม่ต้องปฏิเสธหรอก ฉันต้องทำอะไรตอบแทนเธอบ้าง นี่เป็นเบอร์ใหม่ของฉัน ตัดสินใจยังไงโทรมาบอกแล้วกันน่ะ"
"จ้ะ พลอย"
แหวนมุกตัดสินใจกอดดุจพลอยอีกครั้ง เพื่อเป็นการขอบใจดุจพลอย แล้วค่อยถอยตัวออกมา พร้อมกับยิ้มอย่างซาบซึ้งใจ ดุจะพลอยจับมือของเธออีกครั้งแล้วเดินจากไป เธอมองดูดุจพลอยค่อยๆเดินไปขึ้นรถ เมื่อมาถึงรถ ดุจพลอยโบกมือให้แหวนมุก ซึ่งแหวนมุกก็ยิ้มรับมันอย่างเต็มใจ เมื่อดุจพลอยขึ้นรถ และเคลื่อนตัวออกไป ใบหน้าที่ยิ้มแย้มจริงของแหวนมุก ก็กลายเป็นรอยยิ้มสะใจ สีหน้าสาแก่ใจเต็มที่...
*****************************************
ปล.นี่เพิ่งเป็นบทนำนะคะ น้อมรับทุกคำคิชม เลยค่ะ เผอิญเป็นนักเขียนมือใหม่ เพิ่งเขียนเรื่องนี้เรื่องแรก ^________________^ อาจสั้นไปหน่อย ขออภัย
แก้ไขเมื่อ 18 พ.ย. 55 19:10:08
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 55 05:11:36
| จากคุณ |
:
แสงดาวฝั่งตะวันออก 
|
| เขียนเมื่อ |
:
17 พ.ย. 55 05:07:38
|
|
|
| 
เงาแค้นสีกุหลาบ....บทนำ
