ความคิดเห็นที่ 1 เหตุการณ์สำคัญที่เขาล่วงรู้เกี่ยวกับสยามตอนนี้ก็คือ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 3 ทรงปริวิตกกับเหตุการณ์ที่ ประชาชนของพระองค์เรียกพระเจ้าแผ่นดินรัชกาลที่ 1 ว่าแผ่นดินต้น และรัชกาลที่ 2 ว่าแผ่นดินกลาง ถ้าเป็นอย่างนั้นพระองค์เกรงว่าประชาชนจะเรียก ชื่อพระองค์ว่าแผ่นดินปลาย พระองค์และขุนนางในวังจึงได้สร้างพระพุทธรูปขึ้นมา 2 องค์ พระพุทธรูปองค์แรกทรงตั้งชื่อว่า “พระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก” ทรงบอกให้ขุนนาง ช่วยกันบอกประชาชนว่าพระองค์ทรงสร้างพระองค์นี้ถวายพระเจ้าแผ่นดินพระนาม “แผ่นดินต้น” ต่อไปก็ให้ประชาชนเรียกพระนามรัชกาลที่ 1 ว่า “พระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก” ยิ่งเรียกบ่อยยิ่งได้บุญ พระพุทธรูปองค์ที่ 2 ทรงตั้งชื่อว่า “พระพุทธเลิศหล้านภาลัย” ทรงบอกให้ขุนนาง ช่วยกันบอกประชาชนอีกเหมือนกันว่าพระองค์ทรงสร้างพระองค์นี้ ถวายพระเจ้าแผ่นดินพระนาม “แผ่นดินกลาง” ต่อไปก็ให้ประชาชนเรียกพระนามรัชกาลที่ 2 ว่า “พระพุทธเลิศหล้านภาลัย” ยิ่งเรียกบ่อยยิ่งได้บุญ ส่วนพระนามของพระองค์เองทรงโปรดให้เรียกว่า “พระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว” ทรงกระชับขุนนางเป็นทอดๆว่า ให้พสกนิกรของพระองค์ฝึกเรียกพระนามพระมหากษัตริย์สยาม ให้เคยชิน จะได้มีการเรียกพระนามพระเจ้าแผ่นดินแต่ละรัชกาลอย่างเป็นมงคล ราชศักดิ์เข้าใจความรู้สึกของพระเจ้าอยู่หัวดี จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:47:57

ความคิดเห็นที่ 2 ราชวงศ์จักรีเพิ่งมีแค่ 3 รัชกาล บ้านเมืองยังต้องการการพัฒนาอีกมาก พวกอีหรอบ (ยุโรป) ก็เริ่มเข้ามาเยือนแผ่นดินสยาม ลึกๆแล้วพระเจ้าอยู่หัวก็ทรงปรารถนาให้ราชวงศ์ของพระองค์อยู่ยั่งยืนยง ให้ความสุขสงบร่มเย็นแก่อาณาประชาราษฎร์ เมื่อทรงปริวิตกเรื่องการเรียกพระนาม พระเจ้าแผ่นดินของพสกนิกร ก็ทรงต้องแก้ปัญหาทุกรูปแบบ พอย้อนกลับมายังเรื่องราวต่างๆในวังเขมร สมเด็จพระมหาราชินีองค์มี หรือพระเจ้ากรุงกัมพูชาองค์ปัจจุบันก็น่าจะทรงหวงแหนพระราชวงศ์ของพระองค์เฉกเช่นเดียวกัน ทรงพร้อมจะทำทุกอย่างให้พระราชวงศ์ของพระองค์เองสถิตอยู่ยั่งยืนนาน ให้ความสุข ความร่มเย็นกับพสกนิกรของพระองค์อย่างถึงที่สุด ความรู้สึกแบบนี้ในพระราชหฤทัยของพระเจ้ามินมางแห่งด่ายนามคงไม่ต่างกัน พระองค์ทรงรักราชวงศ์เหงียนของพระองค์ยิ่งชีวิต ถึงกับทรงอยากขยายราชอาณาจักร และถึงกับส่งองเลิ้งกุ๋นมาที่นี่ ราชศักดิ์สงสัยเพียงว่าการที่พระองค์จะทำให้กัมพุชประเทศ กลายเป็นด่ายนามดังพระราชประสงค์นั้น พระองค์ทรงไม่เห็นพระทัยของ สมเด็จพระมหาราชินีองค์มีบ้างดอกหรือ ราชวงศ์ใคร ใครก็รัก จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:54:23

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากเขาตื่นนอนตอนเช้าแล้ว เขาจึงออกมาเดินเล่นในพระราชวังหลวง ราชศักด์แปลกใจที่พระราชวังหลวงส่วนใหญ่ทำด้วยไม้ ซึ่งก็คงอยู่ได้ไม่นาน ซึ่งต่างจากปราสาทหินที่จะอยู่ได้นานกว่า การเดินสำรวจของเขาไม่เป็นที่สงสัย ของทหารด่ายนาม เพราะองเลิ้งกุ๋นอนุญาตทุกอย่างโดยเข้าใจไปว่า ราชศักดิ์ในนามพนมวันเป็นสายลับเขมรที่สนิทกับสงคราม หลายคนเริ่มสงสัยว่าทำไมองเลิ้งกุ๋นจึงไว้ใจสงครามได้มากขนาดนั้น ไว้ใจพอๆกับฮาลอง ทหารคนสนิทของเขา เพราะมันดูไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย แต่คนที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือสงคราม ตามธรรมดา แม่ทัพคนอื่น จะไม่ชอบคนที่มาหวังจะเอาแผ่นดินประเทศเราไปเป็นของเขา แต่สงครามกลับไปญาติดีกับองเลิ้งกุ๋น ผิดกับบุเรที่เหม็นขี้หน้าองเลิ้งกุ๋นอย่างชัดเจน เหตุการณ์บางอย่างคงยังไม่สามารถหาคำตอบได้โดยเร็ววัน แต่ก็เป็นเรื่องที่น่าสงสัยยิ่ง การเดินเล่นแต่เช้าทำให้ราชศักดิ์เห็นองค์หญิงสงวนออกมาเดินเล่นตรงพระราชอุทยาน โดยมีทหารของด่ายนามคอยดูแลอยู่หลายนายมาก ดูท่าเหมือนองเลิ้งกุ๋นจะไว้ใจเจ้าหญิงน้อยองค์นี้ที่สุด ใช่แล้ว ราชศักดิ์เรียกพระองค์ในใจว่าเจ้าหญิงน้อยตั้งแต่แรกเห็น เขาคิดว่าพระองค์มีอะไรบางอย่างที่คล้ายนักองค์กระมล จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:58:27

ความคิดเห็นที่ 4 ขณะราชศักดิ์กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น เขาก็พลันเห็นงูเลื้อยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเจ้าหญิงน้อยของเขา เขารีบยิงธนูเพื่อปลิดชีวิตงูตัวนั้น ดูท่าเจ้าหญิงน้อยจะตกพระทัยมาก ราชศักดิ์รีบวิ่งไปหาพระองค์ “เป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม อย่าทรงตกพระทัยไปเลย” องค์หญิงสงวนยังทรงตกพระทัยอยู่ ราชศักดิ์จึงอาสาพาพระองค์กลับห้องส่วนพระองค์ ราชศักดิ์เริ่มแน่ใจว่าทหารด่ายนามทุกนายที่รายล้อมองค์หญิงทุกพระองค์ มันไม่ใช่เป็นการคุ้มครอง แต่เป็นการควบคุมพระองค์หญิงทั้งหมด ไม่ให้เล็ดลอดสายตาขององเลิ้งกุ๋นไปได้ ราชศักดิ์สงสัยว่าองค์เลิ้งกุ๋นน่าจะกำลังคิดการใหญ่อยู่ในขณะนี้ ไม่นานนักการเปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญจึงเกิดขึ้นเมื่อองเลิ้งกุ๋นสั่งให้ ย้ายที่พำนักขององค์มีจากวังฝั่งบันทายแก้วไปสู่พระตำหนักนาวาฝั่งโพธิพระบาท ถึงแม้องเลิ้งกุ๋นจะอ้างว่าเพื่อเป็นการยกย่องและให้เกียรติ แต่หลายคนก็รู้สึกว่ามันเป็นเสมือนหนึ่งนำพระนางไปไว้ในห้องคุมขัง วันที่ย้ายนั้นองค์หญิงทั้งสามจะมองภาพเหล่านั้นได้ชัดจากระเบียงแก้ว มันเป็นภาพที่ทหารด่ายนามเป็นร้อยคุมองค์มีเพียงพระองค์เดียว การย้ายครั้งนี้ไม่มีเสลี่ยงหรือแคร่หาม นักองค์มีต้องเดินภายใต้วงล้อมของทหาร ดูไปดูมาก็ไม่ผิดอะไรกับการนำนักโทษไปกักขังเพื่อรอวันประหาร องเลิ้งกุ๋นอนุญาตให้เพียงแค่นางกำนัล 1 คนที่สามารถอยู่กับพระนางได้ แต่ไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบพระเจ้ากรุงกัมพูชา แม้กระทั่งองค์หญิงทั้ง 3 พระองค์ ก็ให้พบง่ายๆไม่ได้ ถ้าใครจะพบองค์มีจะต้องขออนุญาตจากองเลิ้งกุ๋นก่อน จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:03:52

ความคิดเห็นที่ 5 องเลิ้งกุ๋นเองก็เข้ามาอยู่บนตำหนักใหญ่ฝั่งบันทายแก้วแทนองค์มี วันแรกที่องค์มีย้ายไปสู่พระที่นั่งนาวา องเลิ้งกุ๋นสั่งกำชับทหารว่า ให้เอาสิ่งที่อาจจะเป็นอาวุธทำร้ายตัวเองได้ออกจากห้องส่วนพระองค์ให้หมด เมื่อทหารสำรวจตรวจตราในห้องเสร็จสิ้นแล้ว ทหารพบว่าองค์มีหยิบก้อนหินติดตัวมาด้วย ทหารขอก้อนหินจากพระองค์ แต่พระองค์ไม่ให้ จนเกิดการยื้อแย่งกัน จนฮาลองมาพบเข้า “พวกเจ้าทำอะไร” “ข้ากำลังจะนำก้อนหินที่คาดว่าเป็นอาวุธไปทิ้ง แต่พระนางไม่ยอม” ฮาลองมองพระพักต์ของพระองค์ นักองค์มีพูดกับฮาลองเป็นเชิงขอร้อง “อย่าให้ทหารของท่านพรากสิ่งนี้ไปจากตัวเราเลย” ฮาลองมองพระองค์ด้วยความเวทนา ข้างเขานั้นคือพระเจ้ากรุงกัมพูชา ที่กำลังขอร้องอ้อนวอนเขาอย่าให้ทหารพรากก้อนหินก้อนหนึ่งไปจากพระองค์ เหตุการณ์นี้สะเทือนใจฮาลองมาก เขานิ่งชั่วครู่ก่อนจะพูดกับทหารว่า “ยอมให้พระนางเก็บก้อนหินนั่นไว้เถอะ” “แล้วถ้าองเลิ้งกุ๋นทราบละท่าน ข้าไม่หัวขาดหรือ” “มีอะไรข้าจะรับผิดชอบเอง” นักองค์มีมองหน้าของฮาลองอย่างสำนึกบุญคุณก่อนจะเดินเข้าห้องไป จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:06:38

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนนั้นนางกำนัลยังคุยกับฮาลองอยู่นอกห้อง ในห้องจึงมีแต่พระองค์เพียงลำพัง พระองค์ทรุดตัวลงนั่งคุกเข่า น้ำพระเนตรไหลเปื้อนหินก้อนนั้นที่ทรงวางอยู่บนพระหัตถ์ พระองค์ทรงหวนแหนหินก้อนนี้มาก พระองค์ได้มาจากพรานไพรที่พระองค์สนิทด้วย พรานไพรบอกว่าหินก้อนนี้คือส่วนหนึ่งของทับหลังของปราสาทนครวัด ตอนนั้นแทบจะไม่มีใครเลยทราบว่ามีปราสาทแห่งนี้อยู่ในบรรณพิภพด้วย หลังจากวันที่พระองค์ได้ครอบครองมัน พระองค์รู้สึกเหมือนกับว่า มันเป็นเครื่องรางนำโชคหรือเป็นของขวัญล้ำค่าที่พระองค์ได้มา ในขณะที่พระองค์กำลังขาดสิ่งยึดเหนี่ยว พระองค์รู้สึกว่าหินก้อนนี้มีความหมายกับพระองค์มาก และเป็นสิ่งหนึ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตและจิตใจของพระองค์ท่ามกลางความเศร้าหมอง ที่หลายคนตราหน้าว่าเป็นหุ่นเชิด ณ เวลานั้นที่เมืองกำปงโสม ออกญาไชยและออกญาชู กำลังเตรียมกำลังพลพร้อมบุกพระราชวังหลวงเพื่อปลดปล่อย สมเด็จพระมหาราชินีองค์มีและกัมพูชาออกจากกำมือของพวกญวณ ออกญาทั้งสองซึ่งเป็นพี่น้องกันนั่งปรึกษากันทุกวันเกี่ยวกับแผนการรบ และการทดกำลังแบบที่พวกเขาได้ฝึกกันมา ตอนนั้นบุเรเริ่มทนไม่ได้ที่องค์มีถูกกักบริเวณ เขาพยายามจะเข้าไปพบองค์มี แต่โดนทหารหน้าห้องห้ามไว้ เขาดันทุรังจนเกิดปากเสียง และถึงขั้นต่อสู้กัน แต่เนื่องจากทหารญวณมีมากกว่า บุเรจึงถูกรุม คนที่เข้ามาช่วยเขาไว้คือ สงคราม ฮาลองและราชศักดิ์ ฮาลองเป็นคนอนุญาตให้บุเรเข้าพบองค์มีได้ เมื่อองค์มีเห็นสภาพของบุเร น้ำพระเนตรก็ไหลนองอาบแก้ม บุเรถามพระองค์ว่า “เป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม ข้าพระองค์ห่วงพระนางมาก” “แล้วเจ้าล่ะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าทหารมันห้ามเข้า เจ้าก็อย่าดันทุรังเลย ดูสิ บอบช้ำไปทั้งตัว” “ถึงร่างกายกระหม่อมจะบอบช้ำ แต่ก็ไม่เท่าหัวใจของกระหม่อมที่บอบช้ำยิ่งกว่า” นักองค์มีมองหน้าของบุเร น้ำพระเนตรของพระนางยังหลั่งออกมาไม่หยุด จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:08:56

ความคิดเห็นที่ 7 “อดทนไว้นะกระหม่อม อย่าทำร้ายตัวเองนะกระหม่อม” องค์มีหยิบก้อนหินออกมา “นี่คือกำลังใจอีกอย่างของข้า” “มันคืออะไรหรือกระหม่อม มันแค่หินก้อนเดียวนี่” “ไม่ใช่หรอกบุเร มันไม่ใช่แค่ก้อนหิน แต่มันคือชิ้นส่วนของ ทับหลังของปราสาทนครวัด” “แล้วกระหม่อมได้มันมาได้อย่างไร” “พรานไพรคนหนึ่งให้ข้ามา” นักองค์มียังกล่าวต่ออีกว่า “ถึงวันนี้เราจะเหมือนคนสิ้นชาติสิ้นแผ่นดิน แต่เมื่อนึกถึงกษัตริย์องค์ก่อนๆที่ได้ปกครองดูแลแผ่นดินนี้มา ทำให้เรายังอยากมีชีวิตอยู่ที่จะดูแลรักษาตราบจนสิ้นลมหายใจ ข้าเพิ่งตระหนักเดี๋ยวนี้เองบุเรว่ากษัตริย์อย่างเราผูกพันกับแผ่นดินมากแค่ไหน มันเหมือนจะเป็นชีวิตของเราเลย คงไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกแบบนี้หรอก” จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:10:58

ความคิดเห็นที่ 8 “ข้าพระองค์เข้าใจดีกระหม่อมว่าพระองค์รู้สึกอย่างไร หรือราชวงศ์รู้สึกอย่างไร เข้าใจว่าแผ่นดินมีความหมายต่อพระองค์อย่างไร” องค์มีมองหน้าบุเร น้ำตานองพระพักต์ “บุเร เราจะรักษาแผ่นดินของเราไว้ได้ไหม” “ต้องรักษาไว้ได้สิกระหม่อม ข้าพระองค์เชื่อเช่นนั้น พระองค์เองก็ยังมี ก้อนหินนำโชคนั้นเป็นเครื่องราง พระองค์ต้องรักษาแผ่นดินนี้ไว้ได้แน่ๆ” “แต่ ... แต่ข้ายังมองไม่เห็นทางเลยบุเร ยังมองไม่เห็นเลย” ถึงบุเรจะห่วงแผ่นดินมากแค่ไหน แต่ความห่วงใยในนักองค์มีมีมากกว่าเป็นเท่าทวีคูณ ฮาลองได้ไปพบองเลิ้งกุ๋นที่ห้อง องเลิ้งกุ๋นไม่พอใจมากที่ฮาลองยอมให้บุเร เข้าไปพบนักองค์มีได้ ฮาลองพยายามอ้อนวอน “ขอไว้สักคนเถอะท่านเจ้าเมือง ขอให้บุเรได้เข้าเฝ้าพระเจ้ากรุงกัมพูชาบ้าง” องเลิ้งกุ๋นหันมายิ้มเยาะ “ก็ได้ แต่มันต้องมีของแลกเปลี่ยน” “อะไรหรือท่าน” ฮาลองถามด้วยความตกใจ องเลิ้งกุ๋นกล่าวว่า “สายรายงานมาว่า ออกญาไชยกับออกญาชู เมืองกำปงโสมกำลังคิดแข็งข้อกับเรา พวกมันกำลังเตรียมยกทัพมาที่วังแห่งนี้ ข้าอยากให้เจ้านำทหารไปปราบพวกมัน และเด็ดหัวไอ้ออกญาสองพี่น้องนั่น มากำนัลข้าหน่อย” โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:13:10

ความคิดเห็นที่ 9 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 1 และตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12447981/W12447981.html ตอนที่ 3 และตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12469609/W12469609.html#10 ตอนที่ 5 และ ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12668421/W12668421.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12758259/W12758259.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12844756/W12844756.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12889322/W12889322.html ตอนที่ 10 และ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12894150/W12894150.html ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12899209/W12899209.html ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12927302/W12927302.html จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:21:40

ความคิดเห็นที่ 10 ติดตามตอนเก่าๆได้ที่ www.dek-d.com ครับผม จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:23:11

ความคิดเห็นที่ 11 ขอตามอ่านด้วยคนนะคะ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 11:25:37

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากครับ คุณ lovereason ที่ตามอ่าน ขอบคุณมากๆครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:28:54

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12952600/W12952600.html#10 จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 17:02:46