ความคิดเห็นที่ 1 แม้ว่าขายังเจ็บอยู่ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคในการช่วยงานในร้าน ตั้งแต่เปิดร้านจนกระทั่งใกล้เที่ยง ลูกค้าทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย มองนาฬิกาเวลาอาหารกลางวันของจูดี้มาถึงแล้ว หญิงสาวจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน แวะเข้าไปในครัวเพื่อหยิบถุงอาหารเม็ดแล้วเดินไปมุมที่หมาตัวโปรดยังคงนอนหมอบอยู่ หางขนสีน้ำตาลเป็นพวงกระดิกอย่างดีใจเป็นการต้อนรับเจ้าของ อาหารเช้าในชามของเจ้าจูดี้หมดเกลี้ยง ผู้เป็นเจ้าของจึงเทอาหารเม็ดในถุงใส่จนค่อนชาม “หายไปเล่นทั้งวัน พอหิวก็รีบกลับมาเชียวนะ” หญิงสาวเอ่ยพลางลูบหัวมันอย่างห่วงใย ก่อนจะเดินเลี้ยวซ้ายเข้าไปในห้องรับแขก โซฟาไม้มีเบาะวางรองอยู่ว่างเปล่า ไม่มีใคร หญิงสาวจึงก้าวเท้าไปยังหน้าต่าง มองออกไปนอกบ้าน เห็นย่ากำลังเดินอยู่ในสวน ลักษณะเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง เมื่อคืนฝนตกหนัก กลิ่นไอดินยังฉ่ำชื้นอบอวลต้นไม้ใบหญ้าที่ไร้ความแห้งแล้ง เสียงนกร้องมาแว่วๆ  ฟังแล้วเพลิดเพลินจำเริญใจ แม้กระทั่งตอนนี้ มิใช่นภาจะกระจ่าง มันกลับเต็มไปด้วยความมืดครึ้ม “มีน ออกมาทำไมลูก ดินเฉอะแฉะไปหมด” ผู้เป็นย่าถาม เมื่อเห็นหลานสาวกำลังเดินมา “ย่ามาทำอะไรในนี้ ทำไมไม่เรียกมีน มีนจะได้พามา เอ๊ะ แล้วย่าเอาพร้ามาทำอะไรจ๊ะ” อมีนาตั้งคำถามรัวเป็นปืนกล ดวงหน้าของหญิงซึ่งผ่านวันเวลามายาวนานถึงเจ็ดสิบปี หันมามองหลานสาวพร้อมกับรอยยิ้ม “โธ่ แค่นี้เอง จะเรียกใครทำไมให้วุ่นวาย หนูก็ช่วยงานในร้านอยู่ไม่ใช่หรือ” “ก็ดูสิ ดินเป็นโคลนเละเทะ เกิดย่าลื่นล้มขึ้นมาจะแย่นะ” ผู้เป็นหลานเอ่ยอย่างห่วงใย “ตัวเองมากกว่าล่ะมั้ง ขาก็เจ็บอยู่ด้วย” ย่ามณฑาหัวเราะชอบใจ “โธ่ ย่า... คนเป็นห่วงยังจะเห็นเป็นเรื่องสนุกอีกนะ” “เอาล่ะๆ ก็ขอบใจที่หนูห่วงย่า แต่นี่มันบ้านย่า หลับตาเดินยังได้เลย ถ้าห่วงนักก็ไปด้วยกัน ย่าว่าจะเดินเข้าไปข้างในอีกหน่อย ไปตัดเอารากลำใยมาต้ม” “รากลำไย เอามาทำอะไรเหรอจ๊ะย่า” เด็กสาวถามอย่างงงๆ “ก็เอาไปต้มสักกำมือ ให้หนูดื่มแทนน้ำ แก้อาการช้ำในได้ดีทีเดียวล่ะ” ใครๆ มักบอกว่าอมีนาชอบสนทนากับผู้ใหญ่หรือคนมีอายุ ไม่เหมือนกับเด็กวัยรุ่นทั่วๆ ไปที่มักเที่ยวเล่น สนุกไปวันๆ สำหรับอมีนาแล้ว การได้พูดคุยกับผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนนั้นเป็นประโยชน์ให้กับชีวิตที่จะก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้า ทั้งความรู้แปลกใหม่ที่ได้รับมา สามารถนำไปใช้ได้จริงในชีวิตประจำวัน “น้ำรากลำไยนี่ขมไหมจ๊ะย่า” “ไม่หรอก เดี๋ยวคอยดูไม่เกินสามวัน ไอ้ที่เจ็บระบมอยู่จะหายเป็นปลิดทิ้งเลย” อันที่จริงต้นลำไยที่ปลูกอยู่ในบริเวณบ้าน มันไม่แข็งแรงเท่าใดนัก เนื่องด้วยสภาพดินฟ้าอากาศไม่เหมาะสม ทีแรกย่ามณฑาให้คนเอาต้นสำเร็จมาหย่อนลงดิน แต่ดูแลไปได้ไม่เท่าไหร่ มันก็ไม่โตไปกว่านั้น ดอกผลก็ไม่ออก แต่มันก็ยังยืนต้นคงทน ยังไม่ล้มตายไปเสียทีเดียว “เสียงนกอะไรจ๊ะย่า ร้องแปลกๆ” หลานสาวเอ่ยถาม เมื่อได้ยินเสียงแจ้กๆ ของนกชนิดหนึ่งร้องทักทาย ย่ามณฑาแหงนมองไปตามมือชี้ของหลานสาว หรี่ตาเพ่งพินิจอยู่สักพัก ดวงตาคนแก่ฝ้าฟางเต็มที แต่จากที่หลานสาวบอกถึงเสียงร้องของนกก็พอจะเดาได้ “น่าจะเป็นนกตะขาบนะ ย่าก็มองไม่ค่อยชัด ไกลเกือบยอดไม้โน่น” “ตกลงจะเป็นนก หรือเป็นตะขาบกันแน่นะ” ผู้เป็นหลานเย้าเล่น “ลองเป็นตะขาบได้เอาพร้าตัดขาดเป็นสองท่อนเลย” แล้วย่าหลานก็หัวเราะประสานเสียงกัน “หนูรู้ไหมลูก เจ้านกชนิดนี้น่ะ ถ้าลองมันร้องแจ้กๆ แล้วล่ะก็ อีกเดี๋ยวเถอะฝนจะตกลงมา” ผู้เป็นย่าเอ่ยต่อ เรียวปากบางเผยรอยยิ้มละมุน เกาะแขนเหี่ยวย่นของผู้เป็นย่าด้วยความรัก แค่เดินมาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอก็ได้ความรู้แปลกใหม่ไปแล้วสองอย่าง “อืม ถ้างั้นทำไมกรมอะไรนะ ที่พยากรณ์อากาศน่ะ ทำไมถึงไม่เลี้ยงนกแจ้กๆ นี่เอาไว้เลยล่ะ” อมีนาพูดกลั้วหัวเราะ “นกพวกนี้มันมีถิ่นอยู่ในป่าเขา มันบอกล่วงรู้อากาศได้ก็เพราะสัญชาตญาณ ลองถ้ามันไปอยู่ให้คนเลี้ยงในกรงแคบๆ ที่อับๆ มันจะรู้ได้ยังไง” “ย่าของมีนเก่งที่สุดเลย แต่จริงๆ ไม่ต้องพึ่งเจ้านกนี่ มีนก็รู้ว่าเดี๋ยวฝนจะตก ก็ดูสิฟ้ามืดมาเลย” “งั้นเรารีบเดินกันเถอะ เดี๋ยวฝนเทลงมาจะยุ่ง” อมีนาประคองผู้เป็นย่าแล้วพาเดินไป ต้องเลือกเดินตรงที่ดินเริ่มแห้ง เลี่ยงดินเละเทะ ไม่เพียงแต่จะทำให้รองเท้าเลอะเทอะ แต่หากลื่นล้มขึ้นมา ลำพังเด็กสาวๆ อย่างอมีนาไม่เท่าไหร่ แต่ย่าน่ะสิ ชรามากแล้ว เกิดลื่นล้มไปจะแย่ ยิ่งเดินลึกเข้าไปยิ่งได้กลิ่นหอมของลีลาวดีดอกสีม่วงส่งกลิ่นกำจาย เกร็ดน้ำค้างยังเกาะตามกลีบดอกใบให้ความรู้สึกชุ่มชื่น ย่ามณฑาเหลือบมองหลานสาวแล้วเอ่ยถาม “พรุ่งนี้ หลานสาวย่าก็อายุครบยี่สิบปีแล้วสินะ วันเวลาผ่านไปเร็วเหลือ...เกิน” แววตาของผู้พูดราวกับคิดอะไรบางอย่างที่มากมายกว่าคำพูด “แต่วันเวลาจะผ่านไปยังไง มีนก็ยังรักย่าของมีนคนนี้มากที่สุดในโลกเลยจ้ะ” อมีนาเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนพลางซบไหล่ผู้เป็นย่า “ต่อไปมีแฟน แล้วจะมาทำอ้อนย่าแบบนี้ไม่ได้นา” หลานสาวส่ายหน้าดิก “ถึงมีนจะมีแฟนก็คงอีกน๊านนาน... หรือไม่ก็ อาจไม่มีวันนั้นเลยก็ได้” “อ้าว! แบบนี้ย่าก็ตายก่อนได้อุ้มเหลนน่ะสิ” ยิ่งได้ยินคำว่า “ตาย” อมีนาก็ยิ่งกอดร่างเหี่ยวย่นผอมแกร็นของผู้เป็นย่าแน่นยิ่งขึ้น พาลน้ำตาก็คลอเบ้า “ไม่เอา ย่าห้ามพูดคำนี้ ย่าต้องอยู่กับมีนไปตลอดชีวิตเลย” “ดูสิ ย่าพูดแค่นี้ก็คิดเป็นจริงเป็นจัง คนเรามีชีวิตมีลมหายใจ ไม่มีใครเป็นอมตะ วันหนึ่งถ้าสิ้นอายุขัยก็ต้องจากไป เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา” ยิ่งสตรีชราอธิบาย น้ำตาที่คลออยู่ก็ยิ่งรินไหล ร้องไห้ฟูมฟายหนักกว่าเดิม จนย่ามณฑาอดหัวเราะไม่ได้ สำหรับอมีนาแล้ว ในชีวิตมีเพียงสองคนที่รักและผูกพันมากที่สุด นั่นคือ ย่ามณฑา และมารดา นอกจากเรื่องของการศึกษาเล่าเรียนที่อาจทำให้ต้องออกจากบ้าน การจะออกไปเที่ยวเล่นอย่างเด็กวัยรุ่นทั่วไป เห็นจะไม่มีเสียหรอกที่จะพาตัวเธอออกจากบ้านได้ อีกทั้งหญิงสาวไม่เคยกระทำสิ่งใดให้เป็นที่กังวลใจของผู้ใหญ่ทั้งสองเลย จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:49:33

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ... สตรีต่างวัยทั้งสองกลับเข้ามาทางประตูหลังบ้าน แล้วเดินตรงไปในครัว ย่ามณฑาจัดการนำรากลำไยที่ตัดมาประมาณกำมือล้างน้ำจนสะอาด จากนั้นก็นำรากลำไยลงหม้อ ใส่น้ำให้ท่วม แล้วต้มจนเดือด อมีนาดูขั้นตอนการทำตั้งแต่ต้นจนกระทั่งน้ำเดือด ไม่ถึงสิบนาทีกลิ่นคล้ายกับน้ำสมุนไพรโชยชายไปถึงร้านอาหารซึ่งคุณทิพย์ระวีกำลังคิดเงินให้กับลูกค้าอีกหนึ่งโต๊ะที่สั่งเช็คบิล คุณทิพย์ระวีบอกจำนวนเงินกับอุ๊ให้ไปเก็บลูกค้า แล้วจึงเดินตัดทางปูหินกาบซึ่งเชื่อมต่อระหว่างร้านอาหารกับตัวบ้าน “ต้มอะไรเหรอแม่ กลิ่นหอมเชียว” ผู้เป็นลูกสะใภ้ถาม “รากลำไย แม่ต้มมาให้เจ้ามีน” ตอบลูกสะใภ้แล้วก็หันไปบอกกับหลานสาว พร้อมกับใช้ทัพพีตักน้ำรากลำไยที่กำลังเดือดผลุดๆ ใส่จนค่อนแก้ว “หนูดื่มแทนน้ำ ก่อนอาหาร วันละสามครั้ง ครั้งละหนึ่งแก้ว รับรองไม่เกินสามวันหายระบมแน่นอน” ผู้เป็นย่าเพิ่มเติมความมั่นใจ ก่อนจะเดินออกจากครัวไปยังห้องรับแขก เปิดทีวีดูละครตอนบ่าย ขณะที่แม่ลูกต่างคนต่างยิ้มให้กัน “เดี๋ยวรอให้มันหายร้อนอีกหน่อยแล้วก็ดื่มซะนะ ได้เวลากินข้าวกลางวันพอดี” “หวังว่ามันจะอร่อยเหมือนกับน้ำลำไยที่แม่เคยทำให้กินนะ” บุตรสาวกลืนน้ำลายเล็กน้อย “พรุ่งนี้แม่ว่าจะปิดร้านเร็วหน่อย จะได้จัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้หนู พวกคนงานจะได้สนุกกันบ้าง พรุ่งนี้หนูชวนธารมากินข้าวเย็นที่บ้านเราสิลูก” “จริงหรือจ๊ะแม่ :-)ีใจจัง” แล้วร่างบางก็กระโดดโหยงๆ ดีอกดีใจยกใหญ่ ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความเอ็นดู ภายในร้านมีลูกค้าอยู่สามโต๊ะ นั่งทานไปสนทนากันไป เสียงหัวเราะแทรกขึ้นมาบ้าง กลบเสียงเพลงบรรเลงแบบไทยๆ ซึ่งทางร้านเปิดคลอไว้ไม่ให้เงียบเกินไป “เสียดาย มีนไม่รู้ว่าจะจัดงานวันเกิดให้มีน ไม่งั้นนะมีนจะชวนพี่สนต์ด้วย” แววตาของเด็กสาวแฝงความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “ริจะเป็นแม่สื่อนะเราน่ะ” ผู้เป็นแม่พูดอย่างรู้ทัน “โธ่ แม่ มีนก็แค่อยากให้สองคนนั้นเขาสนิทกันไว้ คนหนึ่งก็เพื่อนรักของมีน อีกคนก็พี่ชายที่แสนดี สู้ให้คนดีทั้งสองคนได้คู่กัน ไม่ดีกว่าหรือจ๊ะ” “ไม่มีใครบังคับใจใครให้เป็นอย่างเราต้องการได้หรอกลูก หนูอาจคิดอย่างนั้น แล้วสองคนนั้นเค้าคิดอย่างหนูหรือเปล่า” “ทางพี่สนต์น่ะ มีนไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะเขาอยู่ไกล มีนไม่รู้ว่าเขามีสาวๆ บ้างหรือเปล่า แต่ทางยายธารน่ะ มีนมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่าชอบพี่สนต์แน่นอน ชอบมานานแล้วด้วยล่ะ” “เที่ยวจับคู่ให้คนอื่นเขา แล้วหนูล่ะ ไม่มีใครมาชอบบ้างหรือไง อย่างพี่ชายของธาร แม่ก็ดูว่าเขาถูกใจลูกสาวแม่ไม่น้อยนา”   “เขาถูกใจ มีนไม่ถูกใจด้วยหรอกจ้ะ อย่างพี่ธีร์น่ะคงถูกใจผู้หญิงไปทั่วแหละ เจ้าชู้จะตาย” “แต่ส่วนใหญ่คนเจ้าชู้น่ะ ถ้าได้พบใครสักคนที่รักจริงๆ ก็จะทำให้คนๆ นั้นหยุดความเจ้าชู้ และกลายเป็นคนรักเดียวใจเดียวได้เลยนะ” “เฮ้อ แม่เรา ไม่น่าเป็นแม่ครัวเลย น่าจะเป็นนักเขียนมากกว่านะ เดี๋ยวมีนลองไปโทรชวนพี่สนต์ดูดีกว่า เผื่อพี่สนต์จะมาได้ อีกอย่างมีนจะได้มีของขวัญเพิ่มอีกชิ้นหนึ่งด้วย” “เรานี่ เจ้าเล่ห์จริงๆ” ผู้เป็นแม่กระเซ้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะที่มีสมุดบัญชีและเครื่องคิดเลข ซึ่งคิดรายรับรายจ่ายคั่งค้างอยู่ก่อนหน้านี้ จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:50:40

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อเลยค่ะ... กลิ่นดอกโมกที่ปลูกไว้ตรงริมรั้วของร้านหอมรวยรินมาตามลม ได้ยินเสียงล้านจานชามกระทบกันโคร้งเคร้งดังออกมาจากในครัว หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้าเดินกึ่งวิ่งไปยังเคาน์เตอร์ไม้ วางประดับด้วยแจกันกระเบื้องเคลือบปักดอกกุหลาบสีขาว ข้างๆ กันมีผลไม้พลาสติกหลากชนิดวางอยู่ในถาดสเตนเลส ถัดลงมาจากบนเคาน์เตอร์มีโทรศัพท์เครื่องหนึ่งวางอยู่ใกล้กับเครื่องเสียงขนาดเล็กซึ่งกำลังบรรเลงเพลงไทยเดิมไพเราะจับใจ นิ้วเรียวกดเบอร์โทรศัพท์มือถือของลูกพี่ลูกน้องได้ยังไม่ทันครบก็เปลี่ยนใจ นึกได้ว่าต้องแกล้งอำเสียหน่อย จึงเปลี่ยนเป็นกดเบอร์บ้านแทน รอสายอยู่สักพักก็ได้ยินปลายสายเอ่ยทักทาย “ครับผม” “ค่ะคุณสนธยา จำเมย์ได้ไหมคะ” อมีนาแสร้งดัดเสียงและพยายามกลั้นหัวเราะ อีกฝ่ายขมวดคิ้วมุ่น พยายามนึกทบทวนว่าตนรู้จักกับหญิงสาวที่ชื่อ “เมย์” บ้างไหมหนอ แต่นึกเท่าไหร่ ก็หาได้รู้จักหญิงสาวชื่อนี้ไม่ “ขอโทษนะครับ ผมนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่าเราพบกันที่ไหน” นี่แหละความสุภาพเรียบร้อยของเขาที่อมีนาประทับใจในตัวพี่ชายคนนี้นัก แต่หญิงสาวก็ยังไม่เลิกแกล้ง ยังคงโกหกต่อไป “ก็... ที่... ที่ร้านเพียงดาวไงคะ” ทั้งยังอ้างชื่อร้านจำหน่ายต้นไม้ที่สนธยาเพิ่งพูดถึงเมื่อวันก่อนอีก ยิ่งทำให้เขาติดใจ “ร้านเพียงดาว...หรือว่าจะเป็นคุณเมธาดา...” ชายหนุ่มคาดเดาจากคำนำหน้าชื่อจริงของลูกสาวเจ้าของโฮมสเตย์และแพริมน้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับร้านเพียงดาว การ์เด้นท์ อีกฝ่ายชะงักไป “เมธาดา” คือใครกันแสดงว่าสนธยาอยู่ทางโน้น ต้องมีผู้หญิงมาติดพันเป็นแน่ “พี่สนต์” อมีนาเรียกเสียงแข็ง ลืมไปสนิทว่ากำลังแกล้งอีกฝ่ายอยู่ “ยายเมธาดานี่ใคร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ” ชายหนุ่มได้ยินก็รู้ทันทีว่าเป็นเจ้าน้องสาวตัวแสบโทรมาแกล้งอำ แล้วก็ดันหลุดเผยมาเสียเอง เขานึกสนุก จึงแกล้งกลับบ้าง “แล้วเราจะรู้ไปทำไม” “นี่ถ้ามีนไม่แกล้ง มีนคงไม่รู้ว่าพี่สนต์มีแฟนอยู่ที่ทองผาภูมิ ปิดเงียบเลยนะ” น้ำเสียงของหญิงสาวไม่สบอารมณ์ “พี่ต้องรายงานเราด้วยหรือไง หือ” เขายังแกล้งต่อไป “ไม่ต้องเฉไฉ บอกมาเลยว่ายายเมธาดานี่เป็นใคร” “ก็จะเป็นใคร แล้วเราจะรู้ไปทำไมล่ะ” ชายหนุ่มพยายามกลั้นหัวเราะสุดๆ   “ไอ้เราสู้อุตส่าห์เชียร์ยายธารให้ ถ้ารู้แบบนี้นะ จะบอกไอ้ธารว่าพี่มีแฟนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย” น้ำเสียงยังคงความมึนตึงไม่ลดละ สนธยาจึงกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ หัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง “ก็เราน่ะ อยากมาแกล้งอำพี่ก่อนทำไมล่ะ แกล้งเอง โกรธเอง คนแบบนี้ก็มีด้วย” “แล้วตกลงเป็นใครล่ะ ก็บอกมาสิ” “เขาก็เป็นลูกสาวเจ้าของโฮมสเตย์กับแพริมน้ำที่อยู่ใกล้ๆ กับศูนย์พัฒนาฯ นี่แหละ เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนพี่อีกทีนึง แล้วโทรมาหานี่มีธุระอะไรหรือเปล่า หวังว่าคงไม่ใช่แค่โทรมาอำเล่นหรอกนะ” ได้ฟังคำตอบ ปลายสายค่อยๆ คลายความคุกรุ่นลง “พรุ่งนี้เย็นๆ พี่สนต์ว่างไหม จะชวนมาที่บ้าน” หญิงสาวเริ่มเรื่อง “พรุ่งนี้” เขาเงียบไปพักหนึ่งใช้ความคิด “วันเกิดเราไม่ใช่เหรอพรุ่งนี้” “นึกว่าจะจำไม่ได้ซะอีก พรุ่งนี้เย็นๆ แม่จะจัดงานวันเกิดให้มีน ธารก็มา มีนเลยอยากชวนพี่สนต์มาด้วย นะๆ มานะพี่” ผู้เป็นน้องทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “จะปฏิเสธได้ไง วันเกิดน้องสาวทั้งที พี่จะลงทุนลางานแล้วขับรถไปรอตั้งแต่บ่ายเลยดีไหม” “ได้เล้ย แล้วอย่าลืมของขวัญด้วยนะ” “งกจริงๆ เอ่อ... ถ้าพี่ขอพาเพื่อนไปด้วยคนหนึ่งได้หรือเปล่า” “จะพามากี่สิบคนก็ได้ แต่ของขวัญก็ต้องครบตามจำนวนคนนะ” อีกฝ่ายหัวเราะร่ากับความขี้เล่นของน้องสาว “คนเดียวก็เกินพอแล้ว...” คำตอบของพี่ชายไม่ได้ทำให้อมีนาเอะใจแม้แต่น้อย ฝ่ายสนธยาก็ยิ้มอย่างมีแผน เจ้าน้องสาวตัวดีทำตัวแม่สื่อแม่ชักดีนัก เขารู้อยู่ว่าน้องสาวคนนี้มีสองบุคลิกในตัวเอง บางมุมดูไม่เรียบร้อยเท่าใดนัก ขี้เล่น ขี้แกล้ง แต่ก็รู้จักกาลเทศะและชอบเข้าหาผู้อาวุโสต่างจากเด็กรุ่นเดียวกัน จึงทำให้ความคิดโตกว่าอายุ และที่สำคัญอมีนาไม่เคยทำตัวเหลวใหล เรื่องรักใคร่ผู้ชายพายเรือไม่เคยมี ใครมาชอบพอก็ปฏิเสธอยู่ร่ำไป อีกเทอมเดียวอมีนาก็จะเรียนจบปริญญาตรีแล้ว สนธยาเห็นว่าน้องสาวโตพอแล้วที่จะมีความรัก หรือพบเจอคนดีๆ ที่เหมาะสม มิเช่นนั้นคงจะนอนกอดคานทองซึ่งเป็นความทุกข์ของผู้หญิงหลายๆ คน ยกเว้นน้องสาวคนนี้เป็นแน่ที่ไม่เคยกังวลใจเรื่องนั้นเลย จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:51:55

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อค่ะ... นวลน้องเจ้า เฝ้าถวิล กรุ่นกลิ่นรัก จิตแน่นหนัก ประจักษ์แน่ แลหนอเจ้า แตกเนื้อสาว ช่างเย้ายวน แม่นงค์เยาว์ พี่แลเฝ้า วันสองเรา ผูกสัมพันธ์... เพลงโปรดของคุณย่าส่งทำนองไพเราะแว่วมาจากร้านอาหาร ทำให้ร่างบางซึ่งนอนคุดคู้อยู่บนเตียงนุ่มรู้สึกตัวตื่นแต่เช้า เพลงไทยเดิมแบบนี้ หญิงสาวได้ฟังมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนติดหู และความไพเราะของมันยังคงไม่เสื่อมคลาย จนนึกถึงฉายาที่เพื่อนๆ ตั้งให้ว่า “แม่เอ็นเชี่ยนเลดี้” แล้วก็อดขำไม่ได้ แปลเป็นไทยก็คือ “หญิงโบราณ” นั่นเอง ก็ดูสิ่งแวดล้อมเธอสิ วันทั้งวันก็ได้ยินแต่เสียงเพลงไทยเดิม หรือไม่ก็เพลงไทยบรรเลงเปิดคลอร้านอาหารจัดตกแต่งแบบไทยๆ ปลูกดอกไม้ไทยๆ ริมรั้ว แม้แต่บ้านที่อาศัยมาตั้งแต่เกิดจนเติบใหญ่ก็ยังเป็นบ้านไม้ทรงไทย เธอภูมิใจเสมอที่ได้เกิดมาเป็นลูกของแม่ เป็นหลานของย่า สิ่งเหล่านี้มันฝังอยู่ในรากลึกและผูกพันยิ่งสิ่งใด หลังจากจัดการกับกิจวัตรในตอนเช้าเรียบร้อยแล้ว ร่างบอบบางก็เดินทอดน่องปะทะกับลมบางเบาโชยมา รู้สึกได้ชัดว่าอาการปวดระบมทุเลาลง หญิงสาวเดินไปยังร้านอาหาร กลิ่นควันจากเตาถ่าน เตาแก๊สระอุอยู่ในครัว บนเคาน์เตอร์มีถาดเครื่องเซ่นศาลพระภูมิวางอยู่ “แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะคุณมีนผู้น่ารัก” อมีนาหันไปยิ้มให้เจ้าของเสียงที่ทักทายมาจากในครัว “ขอบใจจ้ะพี่อุ๊ แล้วไหนของขวัญ” “โอ้โห... ไม่น่าทักเลยเรา” อุ๊พูดยิ้มๆ “ล้อเล่นหรอกน่า...” “แหม วันเกิดคุณมีนทั้งที ไม่มีของขวัญได้ไง แต่รอให้ตอนเย็นพร้อมคนอื่นดีกว่า” “นึกว่าจะลืมซะแล้ว แล้วพี่ปานกับพี่เซียงล่ะ” “ไปตลาดค่ะ นี่ก็ไปนานแล้ว เดี๋ยวสักพักคงกลับ คุณทิพย์ให้สั่งเค้กไว้สำหรับเย็นนี้ด้วย พูดแล้วอยากกินชะมัดเลย” “เป็นยังไงบ้างลูก ดื่มน้ำรากลำไยแล้ว หายปวดแผลขึ้นบ้างไหม” ผู้เป็นแม่ถาม “ดีขึ้นมากเลยจ้ะแม่ ขนาดผ่านไปแค่คืนเดียวเอง แล้วพี่ปานจะรอเอาเค้กกลับมาด้วยหรือเปล่า” “แม่จะวานให้สนต์แวะไปเอาที่ร้าน เพราะขามาเขาผ่านร้านเค้กพอดี หนูมายกถาดกับข้าวไปตั้งรอใส่บาตรหน้าร้านไปลูก เดี๋ยวแม่จะยกถาดเล็กไป” บุตรสาวทำตามอย่างว่าง่าย ประตูกระจกหน้าร้านเปิดค้างไว้ข้างหนึ่ง มีป้ายติดข้อความไว้ว่า “วันนี้ร้านปิด 15.00 น.” โต๊ะกางไว้พร้อมอยู่หน้าร้าน บนโต๊ะมีโถข้าวเปล่าและดอกไม้ธูปเทียนเก้าชุดวางอยู่ก่อนแล้ว เธอจึงหยิบถุงกับข้าวเก้าถุงเรียงใส่ถาดไว้แถวแรก แถวถัดมาเป็นครองแครงกรอบเก้าถุง จัดวางอย่างเป็นระเบียบ วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบยี่สิบปีของเธอ จึงใส่บาตรพระเก้ารูป ปกติแล้วย่ามณฑากับคุณทิพย์ระวีจะสอนให้หญิงสาวหัดใส่บาตร รู้จักทำบุญทำทานจะได้เป็นกุศล มีภัยอันตรายใดๆ จะได้แผ้วพาน มีบุญเป็นเกราะคุ้มภัยให้เบาบาง แต่กระนั้น อมีนาก็ไม่ได้ปฏิบัติเป็นประจำทุกวันเหมือนมารดา โดยเฉพาะถ้าเปิดเทอม เห็นจะมีเพียงสามวันเท่านั้นในหนึ่งสัปดาห์ที่หญิงสาวตื่นแต่เช้ามาใส่บาตรพร้อมมารดา จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:53:09

ความคิดเห็นที่ 5 โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^___^   จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 10:05:36

ความคิดเห็นที่ 6 okค่ะ^^ เดี๋ยวจะเข้าไปอ่าน พรายเสน่หา ในบล็อกนะคะ เป็นไงเดี๋ยวจะเม้นท์บอก จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 11:39:36

ความคิดเห็นที่ 7 แม่ลูกน่ารักจริงๆ^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 07:31:01