ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๘ คำทิพย์เงยหน้าขึ้นมามองโทรศัพท์มือถือตนเองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหน้าจอว่าคนที่โทร. มาหาคืออราลี อารามดีใจทำให้หล่อนรีบกดรับทันที “พี่แอ้ม!” คำทักแรกของเธอฟังดูตกใจชนิดเพื่อนร่วมงานด้านข้างยังเงยหน้ามามอง “พี่เป็นไงบ้างคะ? เกิดอะไรขึ้นกับพี่? แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนคะ หนูห่วงพี่มากเลยเนี่ย!” “ใจเย็นๆ จ้าคำทิพย์ พี่ขอค่อยๆ ตอบทีละคำถามนะ” เสียงอราลีแว่วมาอย่างอารมณ์ดี “พี่ก็สบายดีนะคำทิพย์ ไม่ได้โดนลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่สักหน่อย เพียงแต่ว่าหลายวันที่ผ่านมาพี่ไปพักผ่อนในเขตปกครองพิเศษของวายัณ..ก็คือเมืองปางแก้วมาน่ะ ก็ไม่มีอะไรมากนะ สนุกดี จนวันนี้ที่พี่มาถึงเชียงรายและกำลังจะขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพแล้วล่ะจ้า” “แล้ว.. เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงคะ พี่ถึง..ไปรู้จักคุณเคมินคนนั้นได้น่ะ” คำทิพย์อดสงสัยไม่ได้ “เอ้อ..เรื่องมันยาวแฮะ” อราลีทำเสียงหนักใจอยู่เหมือนกัน “เป็นว่า..พี่เคยเห็นหน้าอีตานายน้อยแห่งปางแก้วคนนี้มาบ้างแล้วกัน รู้จักกันแบบ..ผิวเผินไง พอไปบ้านคำทิพย์ พี่ก็ดันเดินเลินเล่อไปหน่อย ก็ไปเจอกับรถของนายเคมินคนนี้ที่เกือบชนพี่ พี่หัวแตกนิดหน่อย เค้าก็เลย..ดูแลพี่ที่บ้านพักของเค้า แล้วพอพี่อาการดีขึ้นเขาก็พามาส่งนี่ล่ะจ้า” แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องราวที่ฟังแล้วไม่ค่อยปะติดปะต่อและมีเหตุผลรองรับสักเท่าไหร่ คำทิพย์เองยังทำหน้าทะ:-)ๆ เมื่อเอ่ยรับว่า “ฟังแปลกๆ นะคะพี่แอ้ม แล้ว..พี่แน่ใจนะคะว่าพี่ปลอดภัย คนพวกนั้น..ไม่ได้ทำอะไรพี่นะ?” “เฮ้ย..พี่ปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนนะคำทิพย์” อราลียืนยันเสียงเข้ม “เขาดูแลพี่ดีกว่าที่คิด ทำยังกับให้พี่พักปางแก้วรีสอร์ทแอนด์สปาเชียวล่ะ เอาน่า คำทิพย์..ยังไงตอนนี้พี่ก็กลับเมืองไทยแล้วก็จะขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพฯ แล้วล่ะจ้า ก่อนขึ้นเครื่องเลยนึกได้ว่าคำทิพย์อาจเป็นห่วงพี่เลยรีบโทร. รายงานตัว” “ได้ยินอย่างนี้หนูก็สบายใจขึ้นค่ะ ตอนแรกหนูตกใจแทบแย่ที่พี่หายไป กำลังจะไปแจ้งความแล้วเชียว.. นายคนนั้นที่ดูกวนๆ น่ะค่ะ ก็โผล่มาที่บ้านคำทิพย์แล้วขอเอากระเป๋าเดินทางพี่ไป หนูล่ะงงเลย” “อ๋อ.. ต้าหมิงน่ะเหรอ เขาเป็นคนอารมณ์ดีออกนะคำทิพย์ ตอนที่พี่เป็นแขกที่บ้านเคมินนี่ก็ได้เค้านี่ล่ะคอยสร้างบรรยากาศตลกๆ ให้พี่ได้ขำตลอด” “ไม่รู้ล่ะ แต่หนูว่าไอ้หมอนี่กะล่อน!” สาวชาวไทยใหญ่ปรามาส “แหม..ก็แค่ภายนอกน่าคำทิพย์” เสียงอราลีแก้ต่างมาตามสาย “เขาเป็นคนขี้เล่น ชอบสร้างความเฮฮาให้คนรอบข้าง แรกๆ ที่เจอก็อาจจะคิดว่าเขากะล่อนนั่นล่ะ แต่ถ้าได้รู้จักเค้าไปเรื่อยๆ ล่ะก็จะรู้ว่าเค้าก็มีความจริงใจในแบบของเค้านะ” “โอ้โห.. นี่ไปอยู่ในเขตปกครองวายัณไม่นาน พี่แอ้มรู้จักพวกเค้าขนาดนั้นเลยเหรอคะเนี่ย” คำทิพย์เปรยอย่างนึกทึ่ง “ก็ตามประสาจ้า พี่ว่าพี่เหมือนได้เปิดหูเปิดตารับรู้อะไรมากขึ้นกว่าเก่าเยอะทีเดียว” ปลายสายรับคำ “ยังไงก็ตาม หวังว่าหลังจากเวิร์คช้อปนี่แล้วเราจะได้ต่อโปรเจคท์เกี่ยวกับการพัฒนาดินแดนสามเหลี่ยมทองคำโดยเฉพาะเขตปกครองวายัณกันนะคำทิพย์ กลับกรุงเทพฯ รอบนี้นายพี่รอเรียกไปคุยเรื่องลุยโปรเจคท์นี้ต่อไปเหมือนกัน” “ก็ดีค่ะพี่แอ้ม ถ้ามีการต่อโปรเจคท์แล้วหนูได้เจอพี่แอ้มอีกก็ดีนะคะ เห็นทางออฟฟิศคำทิพย์ก็อาจเรียกประชุมเรื่องนี้เหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้คำทิพย์ก็อยากกลับเข้าไปทำอะไรแถวนั้นเหมือนกันค่ะ ยังไงมันก็ไม่ห่างจากบ้านของหนูมาก ถ้าได้ไปทำงานใกล้ๆ บ้านจะได้อยู่กับครอบครัวหนูสักทีเหมือนกัน” พูดคุยกันอีกไม่นาน อราลีก็ต้องร่ำลาคำทิพย์เพื่อเดินไปขึ้นเครื่องบินดังที่กล่าวเอาไว้ สองสาวที่สนิทสนมกันดีเหมือนเป็นพี่น้องจึงวางสายลงในเวลาไม่นาน ทว่าหลังวางสายจากอราลีได้ไม่ถึงสามนาที โทรศัพท์ของคำทิพย์ก็แผดร้องขึ้นอีกรอบ! “ใครเนี่ย?!” หญิงสาวอุทานกับตัวเองเมื่อมองหน้าจอแล้วเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้น แต่ก็ตัดสินใจกดรับไว้ก่อน “สวัสดีคร้าบ คุณคำทิพย์นะคร้าบ” เสียงปลายสายเป็นผู้ชายเอ่ยขึ้นมาแบบอารมณ์สดใส ทำเอาเจ้าของชื่อคำทิพย์ถึงกับขมวดคิ้ว “ใช่ ฉันน่ะคำทิพย์ มีธุระอะไรเหรอคะ?” “แหม..ดีใจจังที่ได้ยินเสียงคุณอีก เจอกันครั้งที่แล้วขอเบอร์ไว้แล้วคุณไม่ให้ ทำเอาผมใจแป้วไปเลยนะ แต่ก็โชคดีที่ตอนนี้ได้เบอร์คุณมาแล้ว และมีโอกาสลองโทร.มาด้วย” หือ..เสียงนี้มันคุ้นๆ นะ ผู้ชายคนไหนที่เคยขอเบอร์ติดต่อเธอเอาไว้แล้วเธอไม่ยอมให้น่ะเหรอ นึกถึงตรงนี้ได้สาวชาวรัฐฉานก็เหลือกตากว้าง “เฮ้ย.. นาย..นายต้าหมิง! นายได้เบอร์ฉันมาได้ยังไงกันเนี่ย?” “แหม.. เห็นเหมือนผมกะล่อนแต่ผมก็มีความตั้งใจนะ แต่คุณอย่าคาดคั้นเลยก็แล้วกันนะว่าผมได้เบอร์คุณมาได้ยังไง แบบ..ผมไม่อยากให้คุณโกรธคนที่ให้เบอร์คุณกับผมน่ะ เพราะผมเกรงใจเค้าคนนั้นด้วยล่ะ” พูดอย่างนี้.. มีความเป็นไปได้น่าจะมีแค่คนเดียวก็คือพี่สาวชาวไทยที่เธอเพิ่งคุยด้วยเมื่อกี้นี้ พี่แอ้ม! เผลอแป้บเดียวนี่ไปเข้าพวกกับเหล่าวายัณขนาดลักลอบให้เบอร์ของหล่อนกับนายคนสนิทของเคมินคนนี้เลยหรือนี่? “พี่แอ้มให้เบอร์ฉันกับนายใช่มั้ย?” คำทิพย์เอ่ยเสียงโหด “เอ่อ..อย่าไปเอ่ยถึงชื่อเค้าเลยดีกว่านะ” เสียงต้าหมิงจนมุม “แบบ..ผมไม่อยากให้เค้าโดนหางเลขไปด้วยน่ะ ทั้งที่ความจริงแล้วเค้าไม่ได้ตั้งใจให้เบอร์คุณกับผมหรอก แต่เจอลูกตื้อของผมมากๆ เค้าเลยให้แบบส่งเดชน่ะ” โอเค..เป็นว่าหล่อนจะไม่โกรธพี่แอ้มเพราะดูแล้วน่าจะเป็นเพราะความดื้อดึงของนายต้าหมิงนี่มากกว่า กระนั้นหล่อนก็อดกรอกเสียงถามลงไปไม่ได้ว่า “แล้วนายโทร.มาทำไมกันนี่?” “อยากได้ยินเสียงก็เลยโทร.หาหน่อยครับ” เสียงตอบเขาเหมือนซื่อ “เวลาคุณเปิดปากด่าผมแว้ดๆ นี่มันรู้สึกจั๊กจี้ดีนะ เพราะปกติแล้วผมจะแย่งคนอื่นเค้าพูดได้หมด แต่พอเวลาพูดกับคุณผมต้องใช้ภาษาไทยใหญ่ซึ่งผมจะพูดได้ช้าลงใช่มั้ย แล้วทีนี้เวลาคุณเถียงฉอดๆ กลับมาทีนึงก็ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นว่ามีคนที่ด่าผมกลับได้ทันทีด้วย คุณต้องรีบใช้เวลานี้ให้ทันนะก่อนที่ผมจะพูดไทยใหญ่ได้ถนัดกว่านี้แล้วเถียงคุณกลับได้เร็วกว่านี้เนี่ย” “ตาบ้า! อยากฝึกภาษาไทยใหญ่ก็ไปฝึกที่อื่นสิยะ! ประสาทรึเปล่าชอบให้คนอื่นด่า?” คำทิพย์แค่นเสียงกลับอย่างปวดขมองกับความไม่เต็มเต็งของนายคนนี้ แต่คำแว้ดกลับของเธอดูจะไม่เป็นผลนัก เพราะอีกฝ่ายเหมือนจะหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดีเมื่อตอบกลับมา “เอาล่ะๆ ผมไม่รบกวนให้คุณด่าผมแล้วล่ะ นายผมจะกลับแล้ว ผมก็จะไปเหมือนกันล่ะ ตอนนี้รับหน้าที่เป็นคนขับรถอยู่ งั้นแค่นี้ก่อนนะคร้าบคุณคำทิพย์ วันหลังผมอาจจะขอรบกวนให้คุณด่า เอ้ย! สั่งสอนผมเป็นภาษาไทยใหญ่อีกแล้วกันนะ บายครับ” ว่าแล้วอีตากวนประสาทชาววายัณก็วางสายไปเหมือนไม่มีความขุ่นข้องแม้แต่น้อยทั้งที่โดนหล่อนจวกกลับไปตั้งหลายกระทง ทำเอาคำทิพย์กุมขมับอย่างเริ่มปวดหัว.. หมอนี่เป็นคนสนิทของเคมินแห่งปางแก้วที่ขึ้นชื่อเรื่องน่าเกรงขามจริงๆ เหรอเนี่ย.. ทำไมทำตัวปฏิภาคผกผันกับนายเหนือหัวตัวเองอย่างนี้ก็ไม่รู้ ต้าหมิง! นายเห็นฉันเป็นครูสอนภาษาไทยใหญ่หรือไงกันยะ ตาก๊องส์! # # # ‘กรุงเทพมหานครฯ ในที่สุดฉันก็กลับมาหาเธออีกรอบสินะเนี่ย’ อราลีเอ่ยกับตัวเองเมื่อตอนนี้เธออยู่บนรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางไปยังที่ทำงานซึ่งตั้งอยู่ย่านธุรกิจของเมืองหลวงที่ประชากรเกินสิบล้านแห่งนี้ การไม่ได้อยู่ที่นี่หลายสัปดาห์ทำให้ความรู้สึกกับเมืองใหญ่แห่งนี้แปลกไปบ้าง เธอมองไปข้างนอกตอนนี้ก็เห็นแต่ตึกระฟ้า อดไม่ได้ที่จะหวนนึกไปถึงเมืองเล็กๆ ในเขตวายัณที่เพิ่งผ่านมาในความทรงจำ ถ้าเป็นที่ปางแก้ว.. มองออกไปก็จะเห็นภูเขาเล็กใหญ่ แต่ก็มีตัวเมืองขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงนั้น เมืองที่เชื่อมไปถึงเมืองลันได้ด้วยถนนที่ค่อนข้างสภาพสมบูรณ์ และถัดมาจากนั้นไม่ไกลก็คือเมืองอื่นๆ ในรัฐฉานของพม่า เขตปกครองตนเองของวายัณเอาเข้าจริงๆ ก็ไม่ได้กว้างขวางมาก แต่น่าจะมีหลายพื้นที่ที่ห่างไกลการรับรู้ของผู้คน อราลีไม่รู้ตัวว่าเธอเริ่มคิดถึงปางแก้วตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อาจจะตั้งแต่วันที่กลับมาเมืองไทยเลยก็ได้ที่เธอรีบเปิดอินเตอร์เนทและค้นหาแผนที่สามเหลี่ยมทองคำ พบเรื่องราวเขตปกครองพิเศษวายัณที่เป็นดินแดนเล็กๆ ชายแดนตะวันออกของรัฐฉานในพม่า และเธอก็เริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้นเกี่ยวกับดินแดนสนธยาแห่งนั้น วันนี้เองเมื่อเข้าไปถึงออฟฟิศ หญิงสาวก็แวะเอาหนังสือที่หยิบยืมมาจากห้องเอกสารของสำนักงานไปคืนที่เดิม เจ้าหน้าที่ด้านในซึ่งตอนนี้นับเป็นเพื่อนร่วมงานที่คุ้นหน้ากันก็เอ่ยต้อนรับว่า “เป็นไงบ้างไปเวิร์คช้อปถึงเชียงรายมา แถมได้พักยาวเสียด้วย ไปไหนมาเหรอจ๊ะ?” ดาริกาเอ่ยถาม หล่อนมีหน้าที่ประจำอยู่กรุงเทพฯ และเห็นหน้าอราลีมาตั้งแต่ช่วงแรกที่เธอย้ายมาที่แห่งนี้ “ก็..พักผ่อนนิดหน่อยน่ะ” อราลีตอบสั้นๆ เสมอ ไม่อยากให้ใครรู้เท่าไหร่ว่าจริงๆ แล้วไปไหนมา “พักนานแบบลืมงานไปเลย กลับมาอีกทีเริ่มงงแล้วว่าจะต้องเริ่มทำอะไรตรงไหนบ้าง” “โห..ขนาดนั้นเชียว” อีกฝ่ายรับ พร้อมเก็บหนังสือคืนที่ อราลีจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “ว่าแต่.. นอกจากเล่มนั้นแล้ว มีหนังสือเล่มอื่นที่ว่าด้วยชนกลุ่มน้อยวายัณอีกรึเปล่าจ๊ะดา?” “เอ..เดี๋ยวเช็คให้นะ” เจ้าหล่อนว่าพลางค้นข้อมูลจากระบบ “อืม..ถ้าจะเอาเรื่องวายัณเลยก็มีเล่มนี้เล่มเดียวแหละ เอ..แต่มีหัวข้อใกล้ๆ กันที่ว่าด้วยยาเสพติดในสามเหลี่ยมทองคำนะ มีเล่มนึง เอาไปแทนก็แล้วกันนะ” อราลีพยักหน้า จากนั้นเจ้าหน้าที่คนดังกล่าวก็เดินไปหยิบหนังสือสารคดีอีกเล่มหนึ่งที่ว่าด้วยความขัดแย้งของชนกลุ่มน้อยและยาเสพติดในสามเหลี่ยมทองคำ ซึ่งดูจากหน้าปกแล้วหญิงสาวก็คิดว่าน่าสนใจทีเดียว “ว่าแต่ทำไมจู่ๆ สนใจขึ้นมาล่ะ เกี่ยวข้องกับโปรเจคท์ที่แอ้มไปร่วมประชุมมาเหรอ พวกวายัณขายยาบ้าเนี่ย” ดาริกาเอ่ยถามแบบนึกสงสัย แต่คำถามในตอนท้ายของอีกฝ่ายทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง “โห.. พูดถึงเผ่าวายัณปุ้บนี่ต้องนึกถึงยาเสพติดเลยเหรอเนี่ย?” “อ้าว ก็ได้ยินข่าวเวลาตำรวจเค้าดักจับยาบ้ายาอีพวกนี้ทีไรก็ต้องมีชื่อวายัณมาเกี่ยวข้องด้วยตลอดนี่นา” ดาริกาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ความจริงเราก็ไม่ค่อยรู้หรอกเกี่ยวกับชนเผ่าในพม่าเพราะมีเยอะเหลือเกิน แต่ที่แน่ๆ ไม่เคยได้ยินข่าวดีๆ เกี่ยวกับชนกลุ่มน้อยที่ชื่อวายัณนี่สักเท่าไหร่ โดนเอ่ยถึงเยอะขนาดนี้แสดงว่ามีเอี่ยวกับการค้ายาแน่ๆ ไม่ต้องสงสัยเลย” “แล้ว.. ถ้าให้เธอเข้าไปดูในเขตวายัณว่าพวกเขาผลิตยาเสพติดจริงไหม เธอจะลองเข้าไปรึเปล่า?” อราลีถามหยั่งเชิง “ว้าย! จะเข้าไปทำไมให้เสี่ยงชีวิตจ๊ะ” ดาริกาส่ายหน้ายิก “ฉันไม่ได้อยากไปเห็นพวกนี้ผลิตยาบ้าให้ดูสักหน่อย ใครจะรับรองความปลอดภัยให้ฉันได้ล่ะว่าฉันจะกลับมาครบสามสิบสองจริงๆ ขนาดแก๊งค์ค้ายาในไทยยังไม่อยากยุ่งเลย นี่จะให้ไปยุ่งกับพวกต้นตอการผลิตยาอย่างนี้ โอ้ย..ฉันยังอยากมีชีวิตอีกยาวนะเธอ” หญิงสาวพยักหน้า.. สังคมภายนอกเชื่อกันจริงๆ จังๆ ว่าเขตปกครองพิเศษวายัณคือแดนเถื่อนที่เต็มไปด้วยโรงงานผลิตยาเสพติด และวายัณคือชนกลุ่มน้อยที่เอาแต่ผลิตยานรกและไม่น่าเข้าไปข้องเกี่ยวที่สุดในโลกสำหรับทุกคนในตอนนี้ “แต่..ถ้าให้ฉันเข้าไปตรงนั้นล่ะก็ ฉันคิดว่าฉันยินดีจะไปนะ” อราลีอมยิ้มติดตลก.. จะมีใครรู้กันว่าเธอนี่ล่ะเข้าไปถึงดินแดนแถบนั้นมาแล้ว “ยังไงก็ขอบใจมากนะดาที่หาหนังสือเล่มนี้มาให้ แล้ววันหลังจะเอามาคืนนะ” อราลียิ้มหน้าเป็นแล้วเดินจากไปทิ้งให้สาวห้องเอกสารถึงกับทำหน้างง พอจะเข้าใจแล้วว่าเจ้าหน้าที่ที่ทำงานในภาคสนามบางคนออกจะเป็นพวกชอบลองของแปลก อย่างเช่นอราลีนี่หล่อนก็พอจะได้ยินประวัติมาเหมือนกันว่าทำงานทั้งชายแดนและต่างแดนมาแล้วอย่างโชกโชน ประสบการณ์ที่นับว่าเหนือชั้นของอราลีดูจะเป็นที่ถูกใจของนายใหญ่อย่างไบบาอยู่ไม่น้อย อีกทั้งยังเป็นคนที่ใฝ่รู้เสมอ ดังเช่นก่อนได้รับมอบหมายให้ไปประชุมเกี่ยวกับดินแดนสามเหลี่ยมทองคำ เธอคนนี้ก็แวะมายืมหนังสือเกี่ยวกับชนเผ่าวายัณ พอกลับมา ก็ยังแวะมาหาอะไรอ่านเพิ่มเติมอีก ที่ทำให้งงหนักที่สุด คือที่อราลีบอกว่ากล้าจะเข้าไปในเขตวายัณนั่นล่ะ ดาริกาส่ายหน้ายิกๆ เพราะคิดว่าชีวิตมีค่ามากกว่าจะเข้าไปเสี่ยงภัยในดินแดนไร้ความเจริญแถมมีแต่ข่าวเรื่องยาเสพติดอย่างนั้น แต่ก็เชื่อได้เลยว่าถ้ามีโปรเจคท์ความร่วมมือที่ต้องเข้าไปในเขตแดนของวายัณล่ะก็.. คงจะมีแค่อราลีคนเดียวเป็นแน่แท้ที่กล้าขันอาสาจะไป ในขณะที่คนอื่นคงรักตัวกลัวตายกันกว่านี้ ยังสาวยังแส้อยู่เลย..แอ้มเอ้ย.. ไม่น่าคิดสั้นเลย # # # อราลีแทบไม่มีเวลาอ่านหนังสือเล่มนั้นนักเพราะกลับมาถึงสำนักงานก็ต้องเคลียร์งานหลายๆ อย่างหลังจากไม่ได้เข้าออฟฟิศมาหลายสัปดาห์ จนหลายวันให้หลังนั่นล่ะเธอจึงมีเวลาเปิดอ่านมันบ้าง และก็พบว่าเป็นหนังสือที่น่าสนใจเอามากๆ เพราะรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับทั้งชนเผ่าวายัณ เผ่าฮุนที่ว่าเป็นกลุ่มจีนเล็กๆ แถบชายแดน กลุ่มไทยใหญ่และกองกำลังเล็กน้อยต่างๆ แถบรัฐฉาน รวมทั้งรวบรวมโฉมหน้าเหล่าพ่อค้ายาเสพติดชื่อดังแถบสามเหลี่ยมทองคำ ‘ถ้าคุณมาอยู่ตรงนี้จริงๆ คุณจะเข้าใจเลยว่าเจ้าพ่อค้ายาชื่อดังแถวนี้มีครบทุกเชื้อชาติ’ คำเล่าของชายวัยกระทงชื่อซานมูแว่วมาเมื่อเธอไล่เรียงอ่านไปจนครบทุกคน คนที่ถูกเอ่ยถึงอันดับหนึ่งดูเหมือนจะเป็นเจ้าพ่อยาเสพติดเชื้อสายจีนยูนนานชื่อหวังหยงเฉิน ที่เธอเองก็เคยได้ยินชื่อจากสื่อของไทยมาบ้างเหมือนกัน นอกจากนั้นมีคนระดับผู้นำวายัณบางคนที่ติดโผไปด้วย แล้วก็มีคนอีกหลายชาติพันธุ์ พ่อค้ายาบางคนคือกลุ่มฮุน บางคนเชื้อสายไทยใหญ่ บ้างก็เชื้อสายจีนตอนใต้ หรือเชื้อสายชาวเขาเผ่าต่างๆ และเป็นไปได้ว่าคนพวกนี้ล้วนเชื่อมโยงได้กับกลุ่มผู้มีอิทธิพลสัญชาติไทยที่รับยาเข้ามาอีกทอดหนึ่ง มาเฟียค้ายาเสพติดเต็มไปด้วยคนทุกชนชาติ? แต่ทำไมจึงเป็นวายัณที่เป็นแพะรับบาปหนักหนากว่าใคร? แน่นอนว่าผู้นำในพรรควายัณบางคนมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะมีหลักฐานค่อนข้างชัดเจนถึงเส้นทางแห่งอำนาจของพวกเขาที่มักเติบโตขึ้นมาจากการเก็บภาษีฝิ่น แต่ในหนังสือเล่มนี้เองก็ยอมรับว่าไม่ใช่ว่าผู้นำวายัณทุกคนเกี่ยวข้องกับการค้าฝิ่น และยอมรับถึงแผนการปราบปรามยาเสพติดของวายัณที่เริ่มขึ้นมานานหลายสิบปีแล้วด้วย และเมื่อเปิดหน้าแรกของบทที่ว่าด้วยความพยายามขจัดยาเสพติด หัวข้อหนึ่งก็ทำให้อราลีแทบตาถลน ‘บทบาทของนายพลซอหม่องลู ในฐานะหัวหน้าฝ่ายปราบปรามยาเสพติดของสหภาพแห่งชาติวายัณ’ หญิงสาวแทบอดใจให้รีบอ่านข้อมูลเหล่านั้นไม่ไหว! เธอเคยรับรู้คำเล่าจากปากของเคมินมาก่อนว่าคุณตาของเขาเคยรับหน้าที่ปราบปรามการค้ายา และเขาก็เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่จริงจังถึงขนาดมีการเอ่ยถึงในหนังสือเช่นนี้! บทนั้นเริ่มต้นด้วยบทบาทหน้าที่ของซอหม่องลูในด้านการปราบปรามยาเสพติด และอุปสรรคครั้งสำคัญในชีวิตการทำงานของท่านก็ถูกหยิบยกมาเขียนด้วยความยาวเป็นหน้ากระดาษ “ในขณะนั้น ซอหม่องลูได้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่ปราบปรามยาเสพติดของสหรัฐฯ คือนายอัลเฟร็ด แฮมิลตัน เขาได้มอบข้อมูลลับเรื่องขบวนการค้ายาเสพติดแถบสามเหลี่ยมทองคำ ซึ่งระบุว่านายทหารยศพันเอกของกองทัพพม่าคนหนึ่งในรัฐฉานมีส่วนเกี่ยวข้องกับการค้ายา และยังสามารถระบุผู้เกี่ยวข้องได้อีกหลายคน ไม่มีใครทราบว่าด้วยสาเหตุใดรายงานที่ควรจะถูกเก็บไว้ในสถานทูตสหรัฐฯ ในร่างกุ้งจึงหลุดรอดไปถึงฝ่ายทางการพม่า เป็นไปได้ว่านายแฮมิลตันถูกใครสักคนในสถานทูตด้วยกันหรือคนภายนอก 'ลักลอบ' เอาข้อมูลดังกล่าวออกไป ผลปรากฏว่าซอหม่องลูถูกนายทหารพม่าคนดังกล่าวจับตัวไปกักไว้ในค่ายทหารในรัฐฉาน เขาถูกจับทรมาณเป็นการตอบแทนที่ได้เปิดโปงขบวนการค้ายา มีรายงานว่าซอหม่องลูถูกมัดขาแล้วแขวนไว้กลางห้องนานหลายวัน และถูกนายพันคนดังกล่าวทำร้ายร่างกายจนอวัยวะภายในบอบช้ำ เขาเกือบถึงแก่ชีวิตถ้าไม่เพราะเหล่าชาววายัณรีบยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ มหาคำ ผู้นำสูงสุดของวายัณได้ต่อสายตรงไปถึงรัฐบาลที่่ร่างกุ้ง และยื่นคำขาดว่ากองทัพวายัณจะละเมิดข้อตกลงหยุดยิงทันทีหากซอหม่องลูไม่ได้รับการปล่อยตัว พร้อมกันนั้นนายทหารที่ภักดีของนายพลซอหม่องลูก็ยกทัพกันมาเต็มอัตราศึกเพื่อเตรียมตะลุมบอน ทางการพม่าจึงตระหนักว่ากองทัพวายัณเป็นชนกลุ่มน้อยที่มีศักยภาพสูงด้วยกำลังเงินและสั่งสมอาวุธไว้มากมาย รัฐบาลพม่ายังไม่พร้อมจะเป็นศัตรูกับวายัณที่มีทั้งอำนาจมืดและอำนาจเงินขนาดนั้น จึงมีการปล่อยตัวซอหม่องลูออกมาในสภาพปางตาย แต่ขุนพลฝิ่นขาวคนนี้ก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจเดิมของตัวเองที่จะปลดปล่อยวายัณจากการเป็นทาสขบวนการยาเสพติด” อ่านมาถึงตรงนี้อราลีก็อึ้งทึงกับข้อเท็จจริงที่ปรากฏ.. คุณตาของเคมิน.. คนที่เธอได้เคยพบหน้าพูดคุย เคยผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายเพราะหน้าที่ต่อต้านยาเสพติดขนาดนี้เลยหรือนี่? แต่จำจากดวงตาที่เข้มแข็งของท่านแล้วหญิงสาวก็ไม่แปลกใจ นัยน์ตาอย่างนั้นคือคนจริงที่พบเจอเรื่องหนักหนามามาก แต่ก็ยังยืนหยัดอยู่ได้ท่ามกลางสายลมอันรุนแรงและโหดร้าย “อราลี เข้ามาคุยกันสักแป้บได้ไหม” จู่ๆ หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเธอก็ปรากฏข้อความจากไบบาผู้เป็นนายใหญ่ที่อราลีสังกัดอยู่ หญิงสาวรีบเก็บหนังสือแล้วเดินรุดไปยังห้องทำงานของอีกฝ่ายในทันที “ค่ะ ไบบา มีอะไรเหรอคะ?” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเคาะประตูแล้วก้าวเข้าไปในห้องนายสาวใหญ่ อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ เมื่อยื่นแฟ้มเอกสารอันหนึ่งมาสู่มือของเธอ “ลองอ่านแป้บนึง เกี่ยวข้องกับที่เธอได้ไปร่วมเวิร์คช้อปมานั่นล่ะ” ไบบาพยักหน้า คนเป็นลูกน้องกวาดตาคร่าวๆ ก็พอจับใจความได้ว่า นี่คือบันทึกข้อตกลงขององค์กรระหว่างประเทศต่างๆ เกี่ยวกับวาระที่ว่าด้วยการเริ่มต้นความร่วมมือในเขตปกครองพิเศษวายัณ “ไบบาคะ.. นี่หมายความว่า.. องค์กรต่างๆ ลงมติเห็นด้วยที่จะไปเริ่มต้นงานพัฒนาในเขตปกครองพิเศษของวายัณในพม่าแล้วเหรอคะ?” อราลีเงยหน้ามาถามเสียงตื่นเต้น “ก็..อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้น” ผู้เป็นนายพยักหน้า “องค์กรในรัฐฉานหลายแห่งยืนยันความปลอดภัยในการส่งเจ้าหน้าที่เข้าไปทำงานในเขตวายัณ ประกอบกับสหประชาชาติเองก็ประสานความร่วมมือมาเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้น ก้าวถัดไปคือการเจรจาตกลงกันก่อนว่าขอบเขตของพวกเราจะเข้าไปได้แค่ไหน และฉันเอง.. ในฐานะหัวหน้าฝ่ายปฏิบัติการ ก็ดูเหมือนว่าจะต้องเดินทางไปร่วมการประชุมในเร็วๆ นี้ด้วยหัวข้อนี้” จากนั้น.. นายสาวใหญ่ก็เปรยสายตาขึ้นมาหาหญิงสาว ก่อนเอ่ยด้วยยิ้มจางๆ ว่า “และก็เลยอยากจะถามเธอว่า จะโอเคไหมถ้าเธอจะไปด้วยในฐานะผู้ประสานงานภายนอก เพราะในบางเรื่องฉันอาจไม่มีเวลาเข้าไปร่วมรับรู้เพราะหน้าที่หลักน่าจะยุ่ง แต่เธอเป็นคนที่เราส่งไปร่วมเวิร์คช้อปตั้งแต่ครั้งที่แล้ว น่าจะมีแบ็คกราวด์เรื่องเหล่านี้ดี ก็เลยอยากถามความเห็นว่า..ติดขัดอะไรไหม?” คำถามของนายใหญ่ลงท้ายด้วยท่าทีไม่แน่ใจนัก แต่นั่นกลับทำให้หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาได้ “ยินดีอย่างยิ่งค่ะ ไบบา นี่เป็นข่าวดีเลยนะคะเนี่ย” “หา..ข่าวดี?” คนเป็นนายถึงกับเลิกคิ้ว “ต่อจากนี้ไปเธออาจจะต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับเขตปกครองพิเศษวายัณมากขึ้นเลยนะอราลี เธอคิดว่าเป็นข่าวดีหรือนี่?” “ก็ใช่สิคะบอส” หญิงสาวยิ้มร่า “ก็บอสบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าเราไม่ควรจะเลือกที่รักมักที่ชัง คนแต่ละที่ต้องการความช่วยเหลือ หน้าที่เราคือประสานงานตรงนั้น” “อืม.. ก็นับว่าเธอเป็นคนแปลกดี” ไบบาพยักหน้าหงึกๆ “ตอนแรกฉันคิดจะเอาผู้ช่วยสักคนที่เป็นผู้ชายไปเพราะคิดว่าอาจจะมีการต้องเข้าไปสำรวจในเขตแดนวายัณสักหน่อย แต่คิดๆ แล้วครั้งก่อนฉันส่งเธอไปก็จะลองถามเธอก่อน กะว่าถ้าเธอไม่รับฉันก็จะไม่แปลกใจหรอก และจะไม่ว่าอะไรเธอด้วย” “แหม..ไบบาคะ ถามฉันก่อนนี่ล่ะดีแล้วค่ะ ฉันถึงบอกบอสได้เต็มคำไงคะว่าฉันเต็มใจและยินดีจะร่วมงานนี้เต็มที่เลย” คนพูดมั่นใจเต็มร้อย ทำเอานายสาวใหญ่พยักหน้าอย่างทึ่งจัด “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วล่ะอราลี.. ที่เธอสนใจจะไปร่วมงานนี้ เพราะฉันก็คิดๆ อยู่เหมือนกันว่าคนอื่นคงจะไม่ค่อยมีใครอยากไปงานนี้สักเท่าไหร่หรอก ชื่อเสียงด้านลบของชนกลุ่มน้อยวายัณทำให้ไม่มีใครอยากเข้าไปข้องเกี่ยวนัก จะมีก็แต่เธอนี่ล่ะ.. ที่ฉันเห็นทำหน้าดีใจขนาดนี้ที่จะได้ทำงานเกี่ยวกับดินแดนแห่งนี้” คำท้วงนั้นไม่ได้ทำให้อราลีสะกิดใจ ถ้าเป็นตัวเธอเมื่อก่อนอาจจะตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างกับดินแดนวายัณที่ขึ้นชื่อเรื่องยาเสพติดแห่งนั้น แต่ในเมื่อเธอเคยก้าวไปเป็นแขกของเคมินแห่งปางแก้วและรับรู้ความจริงด้วยตัวเองหลายอย่าง ทำให้วันนี้ในใจเธอออกจะเต้นระรัวเมื่อรู้ว่าตนเองจะไปเป็นฟันเฟืองหนึ่งในการเข้าถึงที่นั่นอีกครั้ง “ไม่รู้สิคะ แต่อย่างที่บอสเคยว่าไว้.. ดินแดนแห่งนี้ถูกละเลยมานานแล้ว ฉันว่าถึงเวลาสักทีค่ะที่เราจะมองพวกเขาใหม่ โดยเอาอคติเดิมๆ ออกไปเสีย” ท่าทีเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นนั้นทำเอาคนเป็นนายแอบลอบยิ้ม แต่ก็รู้สึกยินดีที่คนอย่างอราลีตกปากรับคำจะร่วมงานนี้อย่างง่ายดาย หล่อนจึงเอ่ยปากขึ้นในตอนท้ายว่า “ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมแพ็คกระเป๋าได้เลย ตั๋วเครื่องบินไปเชียงรายของเราคงจะออกมาเร็วๆ นี้ ยินดีที่จะได้เป็นเพื่อนร่วมทางกัน อราลี” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 16:18:31

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ ๑๙ ความจริงแล้ว.. สิ่งหนึ่งที่อราลีคิดว่าเธอได้หลงลืมไปก็คือการติดต่อกับเคมิน เพราะในตอนท้ายของการร่ำลานั้นเธอไม่ได้ขอเลขหมายติดต่อกับเขาไว้ การพักอยู่บ้านเดียวกับเขาหลายวันทำให้เธอลืมไปสนิทใจว่าหลังจากแยกทางใครทางมันแล้วเธอก็ไม่รู้วิธีจะติดต่อกับเขาเลย โดยที่คนเดียวที่น่าจะรู้เบอร์ติดต่อเธอนั้นน่าจะเป็นต้าหมิง.. เพราะก่อนเธอกลับนั้นต้าหมิงเคยขอทั้งเบอร์โทรศัพท์เธอและคำทิพย์เอาไว้ โดยบอกว่าเผื่อฉุกเฉิน ฉุกเฉินที่ว่าของนายนี่จะทำให้ฉันโดนคำทิพย์เคืองมั้ยละ.. ต้าหมิงเอ้ย หญิงสาวโทร.ติดต่อกับคำทิพย์ไว้แล้ว และรับทราบเช่นกันว่าองค์กรพัฒนาที่คำทิพย์สังกัดก็เตรียมส่งคำทิพย์ให้มาร่วมงานประชุมที่กำลังจะจัดขึ้นที่เชียงรายเช่นกัน เธอจึงตกลงกันว่าจะได้เจอกับรุ่นน้องคนนี้อีกครั้ง นับเป็นเรื่องดีนัก ขณะนี้อราลีก็อยู่ที่ท่าอากาศยานกรุงเทพฯ อีกรอบเพื่อเตรียมขึ้นนกเหล็กไปยังเชียงรายพร้อมไบบาผู้เป็นนาย ทว่าขณะที่เตรียมจะขึ้นเครื่อง โทรศัพท์มือถือที่เธอยังไม่ทันปิดเครื่องก็ดังขึ้นเสียก่อน “ไบบาเข้าไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ แล้วฉันจะตามไป” เธอเอ่ยขึ้นเป็นการตัดบท และนายสาวชาวตะวันตกก็พยักหน้าแล้วเดินจากไป อราลียกหน้าจอมาดูแล้วก็งงๆ เพราะไม่ใช่เบอร์คุ้นเคย แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องกดรับสาย “อราลี..คุณใช่มั้ย?” เสียงนุ่มทุ้มถามขึ้นเป็นภาษาอังกฤษคำแรกทำให้เธอประหลาดใจ “ผมเอง..เคมิน” ชื่อที่เอ่ยออกมาทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้าง “คุณเคมิน? คุณ..คุณเองเหรอคะ?” “ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อคุณเลยเมื่อหลายวันที่ผ่านมา” เสียงเขามีแววขอโทษจริงจัง ก่อนประโยคต่อไปจะเจือแววโกรธกรุ่นน้อยๆ “เพิ่งรู้จากนายตัวแสบต้าหมิงว่าหมอนี่มีเบอร์คุณเก็บไว้ด้วย แต่ก็ดันทำเงียบไม่บอกผมเลย เพิ่งเค้นเอาความจริงมาได้เมื่อคืน” อราลีขำกิ๊ก “อย่าโกรธต้าหมิงเลยน่าคุณเคมิน ฉันเป็นคนบอกเขาเองล่ะว่าอย่าเอาเบอร์ฉันไปใช้สุ่มสี่สุ่มห้า ฉันชอบความเป็นส่วนตัว” “ความเป็นส่วนตัวคุณที่ต้าหมิงรู้เบอร์คุณได้ แต่ผมไม่รู้นี่นะ?” นายน้อยแห่งปางแก้วแย้งเสียงมุ่น “นี่ถ้าไม่ขู่ว่าจะไล่เตะรอบบ้าน ต้าหมิงคงเล่นตัวอีกนาน” “โธ่.. ต้าหมิงที่น่าสงสาร” อราลียังคงขำไม่หยุด “เอาล่ะ ฉันคงคุยกับคุณได้ไม่นานนะคะ เคมิน คือว่า..ฉันจะต้องรีบไปขึ้นเครื่อง” เธอเอ่ยอย่างจะตัดบท เพราะเวลาจะขึ้นเครื่องนั้นจวนเจียนมาทุกทีแล้ว “คุณกำลังจะไปไหน?” “ฉันมีธุระต้องไปเชียงรายอีกรอบแล้วล่ะ” เธอตอบเสียงเริงร่า “เคมิน..ฉันคิดว่านี่เป็นข่าวดีนะคะ เท่าที่ฉันรู้ องค์กรเพื่อการพัฒนาหลายแห่งกำลังจะร่วมมือกับยูเอ็นในเขตปกครองพิเศษวายัณและเขตรัฐฉานเพื่อเริ่มต้นโครงการในนั้น และตอนนี้ฉันก็กำลังจะเดินทางพร้อมนายของฉันเพื่อไปร่วมประชุมแผนแม่บทที่เชียงราย” “อืม..ใช่ เป็นข่าวดีมาก แสดงว่าคุณจะมาแล้วสิ” เสียงเขาฟังดูยินดี แต่ก็คล้ายว่าไม่ใช่ประเด็นที่เธอเอ่ยมายาวยืดเหล่านั้น “ค่ะ ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงจะถึงเชียงรายแล้ว” “ดีจริง งั้นก็เจอกันได้” เคมินยังแว่วมาตามสาย แต่คนฟังถึงกับขมวดคิ้ว “เอ..คุณเคมินคะ ฉันจะไปเชียงรายนะคะ แต่ยังไม่ได้บอกคุณสักนิดว่าจะแวะข้ามแดนไปเยี่ยมพวกคุณที่ฝั่งโน้น” “ผมรู้แล้ว” เขาตอบกลับเสียงเรียบ “แค่รู้ว่าคุณจะเป็นคนหนึ่งที่จะมาประชุมที่เชียงรายก็ดี เอาเถอะ จะรีบไปขึ้นเครื่องไม่ใช่เหรอ รีบไปเถอะผมไม่อยากให้คุณตกเครื่องบิน งั้นแค่นี้นะ เจอกันอราลี” “ค่ะ..” วางสายแล้วหญิงสาวก็ได้แต่นึกงงในใจเล็กน้อย เจอกันงั้นเหรอ? หรือเคมินคิดจะข้ามแดนมาฝั่งไทยเพื่อทำธุระอะไรบางอย่างแล้วแวะพบเธอได้กันนะ ก็อาจเป็นไปได้นะเพราะเห็นว่าเขาก็มีธุระต้องมาแถบชายแดนไทยบ่อยเหมือนกัน # # # ภายหน้าห้องแกรนด์บอลรูมของโรงแรมที่พักในจังหวัดเชียงรายขณะนี้เต็มไปด้วยผู้มาร่วมประชุมที่เรียกได้ว่าค่อนข้างหนาตา เกินครึ่งนั้นถือได้ว่าเป็นชาวต่างชาติทั้งจากตะวันตกและเอเชียที่ล้วนมีที่มาจากหน่วยงานต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับด้านการพัฒนาและยาเสพติดเกี่ยวกับสามเหลี่ยมทองคำ ดังเช่นนายใหญ่ของอราลีคือไบบาที่นับเป็นที่รู้จักในระดับหนึ่งของวงการองค์กรระหว่างประเทศที่นี่ เมื่อมาถึงจึงเป็นว่าไบบาได้เจอเพื่อนเก่าอยู่สองสามคนจึงปลีกตัวไปคุยก่อนงานจะเริ่ม สำหรับอราลีเองก็เช่นกันที่งานนี้เธอเจอกับเพื่อนเก่าคือคำทิพย์ที่เป็นตัวแทนจากหน่วยงานของหล่อนจากจังหวัดเชียงใหม่ พอเจอหน้ากันอีกรอบหญิงสาวสองคนก็แทบปรี่เข้ามาหากันด้วยความดีใจ “พี่แอ้ม! ดีใจจังค่ะที่ได้เจออีกรอบแหม..ท่าทางเราสองคนนี่จะเป็นคู่กันนะพี่แอ้มนะ” คำทิพย์เข้ามาทักด้วยความตื่นเต้น อราลีเองก็ยิ้มปริ่มไม่แพ้กัน “นั่นสิ สงสัยเรานี่จะเป็นคู่บุพเพสันนิวาส แต่พี่ดีใจมากเลยนะที่ทางองค์กรเค้าให้คำทิพย์มาอีก พี่เองก็โชคดีที่นายพี่ถามความเห็นเหมือนกันว่าจะมาด้วยมั้ย” หญิงสาวว่าด้วยรอยยิ้ม “แล้วองค์กรพี่ส่งพี่มาคนเดียวเหรอคะ?” “เปล่าจ๊ะ รอบนี้พี่มากับนายใหญ่ฝ่ายปฏิบัติการของพี่ เธอชื่อไบบา แต่ตอนนี้ดูเหมือนเค้าจะเจอเพื่อนเก่ารึยังไงล่ะ โน่นไงจ๊ะ คุยกับเพื่อนเค้าอยู่โน่น” อราลีบุ้ยใบ้นายสาวใหญ่ของตนให้รุ่นน้องจากรัฐฉาน “อ๋อ.. นายใหญ่พี่คนนี้ หนูเป็นในชื่อของเอกสารประกอบการประชุมเหมือนกัน ดูเหมือนคราวนี้องค์กรของพี่กับทางยูเอ็นจะรับหน้าที่ใหญ่เลยละมั้งคะ ถึงได้ส่งระดับหัวหน้าใหญ่มาขนาดนี้” “ฮื่อ..ตอนแรกนายเรียกพี่ไปคุยเฉยๆ ว่าจะมาด้วยกันมั้ย แต่ไม่คิดว่าพี่จะตกปากรับคำเพราะแกคิดไว้ว่าอาจจะเอาเจ้าหน้าที่ผู้ชายมาร่วมด้วยมากกว่า เพราะบางทีนี่อาจมีการเข้าไปสำรวจถึงดินแดนของวายัณซึ่งตอนแรกนายพี่คิดว่าไม่อยากส่งผู้หญิงเข้าไป แต่พี่ยืนยันด้วยตัวเองเลยว่าพี่พร้อมจะมา ก็เลยได้มานี่ล่ะ” คำทิพย์หรี่ตาอย่างนึกรู้ทัน “เรื่องใจกล้าบ้าบิ่นนี่ต้องยกให้พี่แอ้มสินะคะเนี่ย ว่าแต่ว่า.. ก็ความจริงแล้วพี่แอ้มก็เคยเข้าไปในนั้นไม่ใช่เหรอคะ ก็..ตอนที่พี่หายไปแล้วกลายไปเป็นแขกของคุณเคมินในเขตเมืองปางแก้วของวายัณนั่น..” “คำทิพย์.. ไม่จำเป็นอย่าบอกใครเรื่องนี้นะ” หญิงสาวเอ่ยตัดบทสีหน้าครุ่นคิด “คือว่า.. กับคำทิพย์พี่ไม่อยากปิดเรื่องนี้หรอกเพราะคำทิพย์กับพี่สนิทกัน แต่กับคนอื่น.. พี่รู้ว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกเอาการที่คนนอกที่ไม่เคยเข้าไปข้างในอย่างพี่สามารถเข้าไปในเขตปกครองพิเศษของวายัณได้ขนาดนั้น มันเป็นเรื่องที่พี่เองก็.. หาคำอธิบายได้ยากเหมือนกัน และโดยตำแหน่งของพี่เองแล้วก็ถือว่าเป็นคนองค์กรสากลที่ควรจะเป็นกลางและไม่ทำอะไรเกินหน้าที่ วันหยุดพิเศษที่ผ่านมาของพี่ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่เล่าให้ใครฟังได้ยาก.. ขนาดพี่เองยังแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเลย” คนเป็นรุ่นน้องรับฟังด้วยสีหน้าครุ่นคิด “นั่นสิคะ หนูยังแปลกใจเลยว่าพี่ไปรู้จักกับเคมินแห่งปางแก้วได้ยังไงกัน?” “นั่นล่ะ.. พี่ก็ยากจะอธิบายแฮะ..”..” หญิงสาวเองยังทำหน้าปั้นได้ยาก “แต่หนูก็แอบขอถามนิดๆ เถอะค่ะพี่แอ้ม” คำทิพย์ขอสักทีแบบอยากรู้อยากเห็น “ตกลงหลายวันที่พี่หายหน้าไป จนกระทั่งวันที่พี่โทร.หาหนู นั่นคือพี่พักอยู่ที่ปางแก้วในฐานะแขกของคุณเคมินตลอดเลยเหรอคะ?” “ก็...ใช่จ๊ะ..” อราลีปฏิเสธไม่ออกจริงๆ “แล้ว.. ที่นั่นเป็นยังไงบ้างคะ คือหนูไม่เคยไปน่ะค่ะทั้งที่ใครๆ เค้าบอกว่าปางแก้วเป็นเมืองที่เปิดกว้างใครเข้าใครออกได้ค่อนข้างอิสระ” “ปางแก้วเหรอ คือพี่ว่ามันก็เป็นเหมือนชุมชนขนาดกลางที่ค่อยๆ เติบโตนะ มันก็ประมาณอำเภอนึงในไทยหรือจังหวัดเล็กๆ สักที่นั่นล่ะ แต่การวางผังเมืองค่อนข้างใช้ได้เพราะเค้าศึกษามาค่อนข้างดี พี่เองยังได้แวะไปโรงพยาบาลปางแก้วเลย รู้สึกเหมือนเป็นโรงพยาบาลเล็กๆ ที่ดีใช้ได้ แต่ถ้าเทียบกับเมืองลันนะ ที่โน่นจะค่อนข้างมีอิทธิพลเมืองแบบจีนคอมมิวนิสต์อยู่มาก ให้อารมณ์เมืองแนวเก่าๆ แบบโซเวียต แต่ปางแก้วจะให้อารมณ์ชุมชนใหม่กำลังเติบโต” “หา..นี่พี่ได้ไปเมืองลันที่เป็นเมืองหลวงของวายัณด้วยเหรอคะ?” คำทิพย์เบิกตากว้าง ทำเอาคนตอบหน้าแหย “เอ่อ..ก็.. บังเอิญโชคดีที่มีโอกาสแวะไปกับคุณเคมินเค้าน่ะ เค้าบอกจะไปธุระที่เมืองลันพี่ก็เลยได้ตามเค้าไป” “โห.. พี่แอ้มคะ นี่หนูว่าที่ผ่านมาไม่ใช่แค่น่าแปลกอย่างเดียวที่พี่ได้เข้าไปพักที่ปางแก้วอย่างนั้น หนูว่าเหลือเชื่อเลยล่ะที่พี่สามารถไปได้หลายที่อย่างนั้น แสดงว่า..พี่กับเคมินสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอคะ?” “คำทิพย์ก็.. อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ” อราลีโวยวายสีหน้าชักจะแย่ “พี่ก็แค่แบบ.. หลังเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยก็เลยกลายเป็นแขกของเคมิน แล้วก็ได้พูดคุยได้รับรู้อะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเรื่องราวของวายัณและปางแก้ว แล้วก็เมืองลัน.. บังเอิญว่าพี่มีเวลาว่างเค้าก็เลยพาชมสถานที่บ้างเท่านั้นเอง” คำทิพย์พยักหน้าหงึกๆ แต่วี่แววสงสัยใคร่รู้ก็ยังคงอยู่เต็มประดา “ค่าๆ.. หนูจะไม่ซักพี่มากหรอก เป็นว่าหนูเชื่อเท่าที่พี่เล่าให้หนูฟังแล้วกันนะคะ แต่ยังไง..หนูก็ยังแอบอยากรู้นะพี่แอ้ม คุณเคมินที่พี่พบ..ตัวจริงเค้าเป็นยังไงบ้าง? เค้าดูนิ่งๆ โหดๆ แบบที่หนูเห็นเค้าตามข่าวหรืองานต่างๆ รึเปล่า?” “ก็..จะว่ายังไงดีล่ะ” คราวนี้อราลีทำหน้ายากจะตอบที่สุด “อย่างแรก.. เค้าไม่ได้หยิ่งหรือถือตัวอย่างภาพลักษณ์ที่เราเห็นตอนแรกๆ หรอกนะ ช่วงแรกที่พี่เจอกับเค้าน่ะยอมรับว่าเค้าดูเป็นคนดุจริง แล้วก็ยอมรับด้วยว่าตอนแรกพี่ไม่ชอบท่าทีอย่างนี้ของเขาเลย แต่พอได้รู้จักเรื่อยๆ พี่ก็คิดว่าที่เขามีภาพลักษณ์อย่างนั้นเพราะเขามีหน้าที่เยอะมากกว่า คือเหมือนกับว่าเขารับหน้าที่ทั้งงานของคุณตาตัวเองในปางแก้วและงานของทางพรรควายัณที่เมืองลัน อย่างที่เรารู้กันว่าพักหลังเขาจะต้องมาติดต่อกับองค์กรต่างชาติก็เลยค่อนข้างยุ่ง” “นั่นแน่.. แสดงว่าระหว่างที่พักที่โน่น พี่แอ้มได้รู้จักเค้าเพิ่มขึ้นเยอะเลยล่ะสิ” คำทิพย์จับไต๋ได้ “คำทิพย์ก็..” คนตอบทำหน้าว้าวุ่น “ก็พี่อยู่โยงที่นั่นตั้งหลายวัน เหมือนเป็นการพักผ่อนและฟื้นฟูร่างกายแหละ ก็เลยได้พบหน้าเขาบ่อยด้วยเพราะปางแก้วนั่นก็เขตของเขานี่นา จะหนีหน้าไปได้ยังไงกัน” คราวนี้สีหน้าท่าทางตะกุกตะกักของอราลีทำให้คำทิพย์แอบอมยิ้ม หล่อนเชื่อแน่ว่าจะต้องมีอะไรในกอไผ่ระหว่างอราลีคนนี้และนายน้อยแห่งปางแก้วคนนั้น แต่ก็เอาเถอะ ตอนนี้อาจยังไม่ควรแก่เวลา ไว้รอให้อะไรๆ แน่นอนก่อนแล้วค่อยตะล้อมถามอีกฝ่ายอีกทีก็แล้วกัน จากนั้นอราลีและคำทิพย์ก็แยกย้ายกันไปลงทะเบียนและเตรียมเข้าสู่ห้องประชุมขนาดใหญ่ที่น่าจะเป็นงานช้างทีเดียวเพราะมี:-)านใหญ่คือองค์กรระดับสหประชาชาติ ทั้งยังยกขบวนมาด้วยองค์กรนานาชาติและหน่วยงานด้านพัฒนาทั้งของไทยและของรัฐฉานในพม่ามาเสริมทัพ จึงเรียกได้ว่างานนี้ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษ “ดูเหมือนงานนี้เค้าจะกำหนดที่นั่งมาแล้วว่าองค์กรไหนนั่งตรงไหนยังไงบ้าง สงสัยเราจะไม่ได้นั่งด้วยกันล่ะนะคำทิพย์” อราลีหันมาบอกคนเป็นรุ่นน้อง “ช่างเถอะค่ะพี่แอ้ม ไว้ว่างๆ เราค่อยเจอกันก็ได้ค่ะ มีโอกาสอยู่แล้ว” คำทิพย์ว่าแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไป อราลีนั้นล่วงเข้าไปด้านในก่อน ส่วนคำทิพย์ขอเวลาส่วนตัวแวะไปเข้าห้องน้ำสักครู่ค่อยเข้าไปด้านใน แต่พอเดินออกมาด้านนอกแล้วเตรียมจะเดินเข้าไปสู่ห้องประชุม คำทิพย์ก็ต้องเบิกตาค้างเป็นมนต์นะจังงัง “อ้าว! คุณคำทิพย์ มาที่นี่ด้วยเหรอคร้าบ โชคดีจังที่ได้เจอ!” ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งยืนยิ้มแป้นให้หล่อนมาแต่ไกลเมื่อคำทิพย์เดินพ้นห้องน้ำมาได้เพียงพักเดียว งานนี้ไม่ต้องกะพริบตาปริบๆ สาวชาวไทยใหญ่ก็อุทานอย่างตกใจว่า “นายต้าหมิง! นาย..นายมาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย?” “อ้าว ผมมาแถวเชียงรายนี่เป็นเรื่องปกตินี่ครับ บางทีก็ข้ามแดนมาทำธุระกับนายของผม ว่าแต่คุณเถอะ บังเอิญจริงที่ได้เจอกันอีกรอบแล้ว มาจากเชียงใหม่เหรอครับเนี่ย” หนุ่มวายัณถามยิ้มกริ่ม ไม่ได้นำพากับดวงตาเบิกกว้างของคู่สนทนาสักเท่าไรนัก “ก็..ก็ฉันมาร่วมงานประชุมที่นี่ ไม่เห็นจะแปลก นายนั่นล่ะที่มาแปลก มะ..มาได้ยังไงกันเนี่ย?” คำทิพย์ยังงงไม่หาย เพิ่งจวกใส่นายคนนี้เมื่อหลายวันก่อนอยู่หยกๆ แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอหน้ากันแบบไม่คาดฝันอย่างนี้ “อ้าวแหม ผมก็ข้ามแดนมาอย่างถูกต้องตามกฎหมายนะคู้ณ ไม่ได้ลอบเข้ามาค้ายาเสพติดอย่างที่คนแถวนี้ชอบคิดว่าคนวายัณมีแต่ค้ายานะเออ” “แล้วนายมาทำอะไรที่โรงแรมนี้เนี่ย?” “อ๊าว.. ก็บอกแล้วว่าผมมาพร้อมนายผม คุณเคมินน่ะ นายผมมาธุระที่นี่ ผมก็ต้องมาด้วยสิ” ต้าหมิงตอบลอยหน้าลอยตา “งั้นแสดงว่าคุณก็จะเข้าประชุมนี่เหมือนกันใช่มั้ย แหม..เสียดายจังที่เขาเชิญแค่นายผมคนเดียว ไม่งั้นนะผมจะขอใช้สิทธิ์ความเป็นมือขวาของคุณเคมินเข้าไปนั่งด้วยซะหน่อยแล้ว จะได้ไปเจอหน้าคุณข้างในไง” ความจริงแล้วคำทิพย์น่าจะแว้ดกลับเรื่องที่เขาอยากหาเรื่องตามหล่อนไปข้างใน แต่ตอนนี้หล่อนกลับติดใจจะถามเรื่องอื่นมากกว่าว่า “หา? ว่าไงนะ นายของคุณ..เคมินแห่งปางแก้ว เค้าได้รับเชิญมาประชุมงานนี้ด้วยเหรอ?” “อ้าว แน่นอน!” ต้าหมิงรับเหมือนคนมีชัย “ก็นายผมเค้าได้รับการติดต่อจากหน่วยงานเอาไว้ว่าถ้าเริ่มมีประชุมแผนแม่บทเมื่อไหร่ ตัวแทนจากสหภาพแห่งชาติวายัณควรเข้าร่วมในการประชุมกับองค์กรต่างชาติทั้งหลายด้วย คุณเคมินเค้าก็เลยมาตามคำขอไง” “นี่..นี่หมายความว่าการประชุมนานาชาติครั้งนี้วายัณส่งตัวแทนเข้าร่วมด้วยน่ะเหรอ? เหลือเชื่อเลยนะเนี่ย!” คำทิพย์อุทานอย่างนึกตกใจ เพราะที่ผ่านมาการตกลงขององค์กรภายนอกมักตกลงกันเองว่าจะร่วมมือกันเข้าไปพัฒนาพื้นที่แห่งนั้นอย่างไร ในขณะที่วายัณเป็นชนกลุ่มลี้ลับที่แทบไม่เคยได้ส่งตัวแทนมาให้เห็น ดังนั้นครั้งนี้หากเคมินจะมาร่วมงานอย่างเป็นทางการในฐานะตัวแทนจากวายัณ แสดงว่าต้องเป็นวาระไม่ธรรมดา “ครับ เรื่องจริงร้อยเปอร์เซ็นต์ คุณเข้าไปข้างในก็เตรียมได้พบหน้าคุณเคมินจากสหภาพแห่งชาติวายัณไว้เลยก็แล้วกัน เห็นว่าออกจะเป็นเรื่องกะทันหันสักหน่อยแต่นายผมก็เตรียมตัวได้ทันเพราะรู้ว่านี่อาจเป็นครั้งแรกก็ได้ที่วายัณเราจะเปิดตัวสู่โลกภายนอกขนาดนี้ เห็นมีเตรียมร่างคำอภิปรายอะไรก็ไม่รู้ ทำเอานายผมเหนื่อยไปเหมือนกัน ถ้าคุณเจอเขาข้างในก็ฝากเป็นกำลังใจให้นายผมด้วยก็แล้วกันนะ” คำทิพย์ทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนอีกฝ่ายมอบหมายหน้าที่จำเป็นให้กันขนาดนี้ หล่อนได้แต่ทำหน้าเบ้ว่า “ไม่รับรู้ เขาไม่ใช่นายเหนือหัวฉันสักหน่อย แต่ก็.. จะรอดูนายคุณในงานประชุมนี้ก็แล้วกันนะ ฉันไปล่ะ ไม่งั้นเข้าห้องประชุมสาย!” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ลี้หน้าจากต้าหมิงไปแบบไม่ยอมเอ่ยลากันดีๆ แต่คนโดนชิ่งก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรนักเพราะรู้อยู่ว่าอย่างไรเสียคำทิพย์ก็ต้องวนๆ เวียนๆ อยู่ละแวกนี้และโอกาสได้เจอหน้ากันยังไงก็มีเยอะอยู่ดี! ต้าหมิงยืนยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวไม่นาน พุมมากับยูเจียงที่แอบลอบมองตลอดเหตุการณ์อยู่ไม่ห่างก็เดินลอยชายเข้ามาหา “โอ้โห.. ไอ้ต้าหมิง เอ็งนี่มันเสือปืนไว้จริงๆ เข้ามาในไทยแป้บเดียวก็หาเรื่องจีบสาวแล้วเรอะ” ยูเจียงเป็นฝ่ายเอ่ยแซว ส่วนพุมมาค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่กว่าจึงไม่เอ่ยปากอะไรแต่ก็ลอบขำ “เฮ้ย..ไม่ได้ไวไฟอะไรขนาดนั้นเฟ้ยยูเจียง คนนี้ฉันเคยเห็นหน้ามาตั้งนานแล้ว สมัยยังอยู่ในรัฐฉานโน่น นี่ได้เจอหน้ากันอีกก็เลยดีใจเข้ามาทักทายกันไงล่ะ” “เออ ฉันรู้ว่านายน่ะดีใจ แต่ท่าทางฝ่ายหญิงเค้าไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่นะ ดูๆ เหมือนอยากจะกัดหัวนายไงไม่รู้ว่ะ” ยูเจียงยังคงแขวะต่อ “แต่ยอมรับว่าน่ารักดี” “แหม.. ก็เค้ายังไม่ค่อยคุ้นกับฉันนี่หว่า ก็อาจจะยังไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ละเว้ย” ต้าหมิงโวยวาย “อ๊ะๆ แล้วก็ห้ามก้อร่อก้อติกนะไอ้ยูเจียง คนนี้ข้าขอ.. ด่าไฟแล่บได้สะใจมาก ไม่เคยพบเจอเหมือนกัน ห้ามใครจีบนะเว้ย หวง!” เจอคำนี้เข้าไปทั้งพุมมาและยูเจียงได้แต่มองหน้ากัน แล้วก็อดกลั้นหัวเราะออกมาไม่ได้ # # # อราลีเข้ามานั่งในห้องประชุมก่อนไบบาเล็กน้อย ท่าทางงานนี้จะมีการจัดระบบค่อนข้างเป็นระเบียบเพราะที่นั่งแต่ละคนมีชื่อและองค์กรกำกับไว้เรียบร้อย และที่น่าสนใจคือบุคคลที่นั่งด้านข้างเธอเป็นพัฒนากรสูงวัยจากหน่วยงานของไทยที่ทำหน้าที่พัฒนาพื้นที่เชิงเขาในจังหวัดทางภาคเหนือ ซึ่งแต่เดิมคือพื้นที่ที่ชาวเขาเคยทำการปลูกฝิ่นอย่างเป็นล่ำเป็นสัน แต่ปัจจุบันทางการไทยสามารถแก้ไขวิถีทำกินของชาวบ้านได้สำเร็จและชาวเขาเหล่านั้นก็หันมาปลูกพืชชนิดอื่นโดยไม่หันกลับไปปลูกฝิ่นอย่างเดิมอีกแล้ว “เป็นเรื่องน่าสนใจนะคะ แสดงว่าทางภาคเหนือของประเทศไทยเราสามารถกำจัดการปลูกฝิ่นได้แล้วใช่ไหมคะคุณอรัญ?” หญิงสาวเอ่ยถามหลังได้พูดคุยกันสักครู่ในเรื่องงานของอีกฝ่าย “ครับ คืออย่างแรกตอนที่เราจะไปให้เค้าเลิกปลูกฝิ่น เราต้องเตรียมเรื่องของการปรับสภาพดิน เรื่องตลาดพืชผลการเกษตร แล้วก็ศึกษาสภาพภูมิอากาศที่เหมาะสมกับการปลูกพืชแต่ละชนิด พอเราให้เค้าลดการปลูกฝิ่น เราก็เสริมพวกพืชทดแทนเข้าไป จากนั้นก็ค่อยๆ ลดลงจนปัจจุบันชาวเขาพวกนี้ไม่ปลูกฝิ่นแล้ว” อีกฝ่ายอธิบายเป็นลำดับอย่างคนเชี่ยวประสบการณ์ “แล้วตอนนี้คนที่นั่นเป็นยังไงบ้างคะ ชีวิตหลังจากหลุดพ้นจากการปลูกฝิ่น?” “พวกเค้าก็มีชีวิตก็ตามอัตภาพนะครับ เราอาจโชคดีที่มีโครงการหลวงมาช่วยเสริม แล้วก็มีแรงหนุนจากภาครัฐแล้วก็เอกชน ทำให้คนพวกนี้ไม่รู้สึกเหมือนโดนบีบบังคับให้เลิกปลูกฝิ่น” อีกฝ่ายว่า “แล้ว.. สำหรับวายัณล่ะคะ คุณเคยได้ยินเรื่องราวของพวกเค้าไหมคะว่าจะเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหนที่จะเลิกปลูกฝิ่นได้อย่างที่ชาวเขาในไทยทำสำเร็จ?” อราลีถามด้วยท่าทีกริ่งเกรง และอีกฝ่ายก็พยักหน้าด้วยสีหน้าครุ่นคิดทีเดียว “อย่างแรก ต้องยอมรับนะครับว่าการเมืองและสังคมชาวเขาในไทยและชนกลุ่มน้อยวายัณแตกต่างกัน ในประเทศไทยแรงมีสนับสนุนจากภาครัฐและเราก็มีโครงการหลวงช่วยเหลือพวกชาวเขา เรียกว่าเราทำกันอย่างเป็นระบบและทำมานานหลายสิบปีแล้วด้วย แต่สำหรับทางฝั่งเขตแดนวายัณ บอกตรงๆ ผมว่าอุปสรรคที่เรียกว่ายากก็คือการเมืองในสามเหลี่ยมทองคำที่ง่อนแง่น ภาครัฐของทางโน้นมีหลักการต่อต้านยาเสพติดก็จริง แต่ในความจริงจะทำได้แค่ไหน อีกอย่างกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุดในละแวกนั้นก็ไม่พ้นเหล่ามาเฟียค้ายาเสพติด ไม่ใช่รัฐบาลหรือหน่วยปกครองในท้องที่วายัณ” “แต่ว่า.. สหภาพแห่งชาติวายัณก็มีหน่วยปราบปรามยาเสพติดนะคะ..” อราลีเอ่ยเสียงอ่อย ส่วนคุณอรัญนั้นได้แต่ยิ้มจางๆ แล้วถอนใจเมื่อเอ่ยรับ “อันนั้นผมพอได้ยินมา.. แต่เรี่ยวแรงของพวกเขาจะมีแค่ไหนเราไม่รู้นี่ครับ จากปัญหาลุกลามปัจจุบันก็บอกได้ว่างานนี้เป็นเรื่องยาก การมีเพียงกลุ่มคนเล็กๆ ที่พยายามจะแก้ไขปัญหานั้นผมบอกได้เลยว่าไม่เพียงพอกับความรุนแรงของปัญหายาเสพติดแถบสามเหลี่ยมทองคำ การแก้ไขเรื่องนี้จำเป็นต้องทำเป็นระบบและร่วมมือจากหลายฝ่าย เอาล่ะครับ นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำไมพวกเราทั้งหลายจึงได้มาร่วมประชุมกันในครั้งนี้ อืม..ผมว่านี่เป็นการประชุมที่น่าสนใจนะ เพราะดูเหมือนจะมีตัวแทนจากวายัณเข้ามาร่วมด้วยเลยนี่” ประโยคสุดท้ายของอีกฝ่ายทำเอาอราลีนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่างานประชุมในระดับหน่วยงานภาครัฐและเอกชนครั้งนี้ สหภาพแห่งชาติวายัณจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเชียวหรือ แต่เธอก็ต้องยุติบทสนทนาระหว่างเธอและคุณอรัญไปก่อนเนื่องจากด้านข้างกันนั้นนายใหญ่ของเธอคือไบบาเข้ามาประจำตำแหน่งพอดี “โทษทีนะจ๊ะอราลี เจอเพื่อนเก่าเลยคุยกันนานไปนิด โอ้..นี่ดูท่าจะได้เวลาประชุมพอดีสินะ” ไบบาเอ่ยกับเธอเมื่อนั่งลงกับที่แล้วเปิดแฟ้มเอกสารประกอบการประชุมตรงหน้า “ค่ะ แหม..ตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้นะคะบอส ส่วนใหญ่ฉันจะทำงานแบบถึงลูกถึงคนมากกว่าจะได้มีโอกาสมานั่งในที่ประชุมทางการอย่างนี้” อราลีเอ่ยยิ้มๆ “เข้าประชุมบ้างก็ดีนะจ๊ะอราลี เพราะใครจะรู้ว่าต่อไปถ้าเธอได้ทำตำแหน่งนี้เรื่อยๆ ก็อาจจะต้องร่วมเวิร์คช้อปบ่อยๆ ล่ะจริงไหม อืม แต่ฉันว่าประชุมครั้งนี้น่าสนใจมากเลยนะ เมื่อกี้ฉันคุยกับเพื่อนเรื่องวาระการประชุมอันใหม่ที่เค้าส่งมาให้ น่าสนใจมากทีเดียวที่ตัวแทนวายัณมาร่วมงานนี้ด้วย” คำเล่านั้นทำให้หญิงสาวสะดุดกึก “วาระการประชุมใหม่? อันไหนเหรอคะ แล้วบอสว่าอะไรนะคะ สหภาพแห่งชาติวายัณส่งตัวแทนเข้าร่วมด้วยงั้นเหรอคะ?” “อ้าว! นี่เธอไม่ได้เปิดเมลอันใหม่ที่ฉันส่งให้เมื่อวานเหรออราลี แต่ก็นะ..กำหนดการเค้าใส่เพิ่มมานิดเดียวเธอไม่ได้เปิดเมลอันนั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ความจริงเปิดจากเอกสารตรงหน้าเธอก็ได้ว่าสิ่งที่เค้าเพิ่มมาคืออะไร แต่ที่สำคัญคือนับเป็นครั้งแรกเลยทีเดียวที่กลุ่มวายัณส่งตัวแทนมาอย่างเป็นทางการอย่างนี้!” เร็วเท่าคำพูดของคนเป็นนาย อราลีก็รีบเปิดแฟ้มตรงหน้าแล้วเลื่อนสายตาไปยังรายชื่อผู้เข้าร่วมงานที่เธอเคยอ่านรวบๆ ก่อนหน้านี้ จำได้ว่ามีเพียงเจ้าหน้าที่องค์กรต่างประเทศ พัฒนากรของไทย และองค์กรท้องถิ่นในรัฐฉานจากพม่า ทว่าวันนี้.. สิ่งที่ทำให้เธอเบิกตากว้างกลับเป็นบรรทัดสุดท้ายที่ว่าด้วยตัวแทนจากสหภาพแห่งชาติวายัณที่ถูกเพิ่มเข้ามาอย่างสดๆ ร้อนๆ และชื่อบุคคลที่เป็นตัวแทนก็ทำให้เธอแทบไม่เชื่อสายตา “ฉันว่าเธอไม่ต้องก้มลงอ่านก็ได้นะอราลี ดูเหมือนว่าสิ่งแปลกใหม่ที่เค้าเพิ่งใส่เข้ามาในการประชุมจะเดินมาถึงในนี้แล้ว!” คำเรียกของนายสาวใหญ่ทำให้หญิงสาวละสายตาจากกระดาษตรงหน้า ในห้องประชุมที่ขณะนี้ผู้เข้าร่วมงานแต่ละคนล้วนอยู่ในตำแหน่งของตนเองอย่างเรียบร้อย ผู้ก้าวเข้ามาใหม่สองคนจึงกลายเป็นที่จับตาของหลายคนอย่างช่วยไม่ได้ เนื่องจากคนหนึ่งคือชายชาวตะวันตกสูงวัยและดูจะเป็นผู้ครองบทบาทครั้งสำคัญในการประชุมครั้งนี้ ส่วนอีกผู้นั้นแม้จะเป็นคนอ่อนวัยกว่านัก แต่กลับเรียกความสนใจจากแทบทุกคนในห้องประชุมได้อย่างเกินความคาดหมาย ชายหนุ่มคนนั้นร่างสูงเกือบจะไล่เลี่ยกับชายสูงวัยชาวตะวันตกที่เดินคู่เคียงมากันกับเขา ท่าทีมาดมั่นไม่วอกแวกแม้ทั้งห้องประชุมจะประกอบไปด้วยบุคคลระดับนานาชาติทำให้หลายคนตระหนักถึงความมั่นใจและลุ่มลึกในตัวเองของเขาคนนี้ การแต่งกายค่อนข้างสากลที่แม้จะเป็นโทนเทาดำเรียบง่าย ทว่าเสื้อเชิ้ตเนื้อดีด้านในสีเทากำมะหยี่ตัดทับด้วยแจ้กเก็ตสูทสีดำขลับกลับส่งราศีให้เขาเปล่งประกาย โครงหน้ามนรับกับดวงตาทรงเรียวรีและแววตาที่นิ่งสงบสยบทุกความเคลื่อนไหว โดยภาพรวมแล้วชายหนุ่มคนนี้ต่างหากที่ทำให้คนหลายคนในห้องประชุมทอดมองอย่างประหลาดใจ เคมิน!! อราลีนึกอุทานในใจ เป็นเขาจริงๆ ที่ทางวายัณส่งมาเป็นตัวแทนออกงานสากลในครั้งนี้ ไม่น่าเชื่อว่าพอได้พบเขาในภาพลักษณ์ค่อนข้างเป็นทางการแถมไม่มีแว่นกันแดดคู่เก่งแล้ว อีกฝ่ายจะสร้างความตื่นตะลึงให้เธอและหลายคนในนั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ! อราลีได้ยินเสียงไบบาผู้เป็นนายของเธอเปรยขึ้นว่า “อัลเฟร็ด จากสหประชาชาติที่จะทำหน้าที่ประธานการประชุมครั้งนี้ แล้วก็นั่น.. ตัวแทนวายัณสินะเนี่ย..” แม้แต่นายใหญ่ของเธอยังปกปิดความตื่นเต้นไม่มิด “พระเจ้า! อราลี.. ฉันไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าชนกลุ่มน้อยที่หาเจอตัวยากอย่างพวกวายัณนี่จะมีตัวแทนที่หนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวขนาดนี้ แค่พวกเขาส่งตัวแทนมาร่วมงานระดับนานาชาตินี่ได้ก็นับว่าแปลกเอาการแล้วนะ แต่พอได้เจอหน้าพ่อหนุ่มคนนี้แล้วฉันงงหนักกว่าเก่า เธอบอกฉันทีได้ไหมว่าเขาเป็นนายแบบหรือว่าเป็นตัวแทนวายัณกันแน่เนี่ย?” จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 16:20:06

ความคิดเห็นที่ 3 จ๊ะเอ๋ คราวนี้เราสองคนใจตรงกันเด๊ะๆ มาโพสติดกันเลยค่ะ เรื่องของคุณ ณ พิชา น่าสนใจมากค่ะ ไม่ค่อยเจอแนวนี้ ได้ทั้งความรู้ ได้ทั้งความโรแมนติก คู่รองก็น่ารักน่าเอ็นดูนะคะ เป็นพระเอก นางเอกได้อีกคู่เลย พระเอกตามหาหัวใจว่องไวจริงๆ จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 17:29:12

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งได้มีโอกาสอ่าน เลยตามไล่อ่านบทก่อนหน้าด้วย ขอบอกว่าชอบมากค่ะอ่านแล้วนอกจากความเพลิดเพลินที่ได้รับยังมีความรุ้แทรกอยู่ แสดงให้เห็นว่าผู้เขียนมีความรุ้หรือทำการบ้านมาอย่างดีก่อนจะลงมือเขียนนิยายเรื่องนี้ ชื่นชมด้วยใจจริงค่ะ จะรออ่านบทต่อไปนะคะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 18:08:45

ความคิดเห็นที่ 5 คุณณ พิชาทำงานแนวนี้มั้ยคะ? น่าสนใจมาก จากคุณ : Miss Hangover เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 18:22:43

ความคิดเห็นที่ 6 รอดูหนุ่มหล่อพูดค่ะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 19:11:42

ความคิดเห็นที่ 7 ตามอ่านค่ะ ^____^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 20:16:45