ความคิดเห็นที่ 1            เสียงเครื่องยนต์ค่อยๆ เงียบๆ ลงเมื่อยานยนต์สีงาช้างนั้นจอดสนิทลง  ตรีภูมิก้าวลงมาก่อนแล้วกุลีกุจอยัดเสื้อเชิ้ตเข้าไปในกางเกงพลางเช็คเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย จากนั้นจึงปั้นแต่งกิริยาให้ดูสงบเสงี่ยม ผิดกับปกติไปมากมายนัก  จนคนที่มาด้วยกันนึกขำ                "เป็นอะไรไป? หงอยเชียว? หรือปวดท้อง?"            "บ๊ะ!! ไอ้นี่คนเขาอุตส่าห์เอาเก็บหมาไว้ในปากดีๆ อย่ามาแหย่ให้เสียเรื่องสิวะ" วิมุตติฟังเข้าก็นึกขำจนต้องปล่อยเสียงหัวเราะออกมา            "ท่าทางพ่อท่านจะมาถึงแล้ว  รีบเข้าไปดีกว่า" กล่าวจบร่างสูงก็เดินนำหน้าปล่อยให้เพื่อนตัวใหญ่ของเขาเดินตัวลีบตามหลังมา              เมื่อสรวงแลเห็นลูกชายสีหน้านั้นผ่อนคลายลงเป็นอันมาก อีกทั้งยังเผลอถอนหายใจออกมาด้วย  คล้ายกับเกร็งอยู่เป็นระยะเวลานาน  ที่ต้องสนทนากับชายหนุ่มต่างภพภูมิอยู่ร่วมชั่วโมง วิมุตติยกมือไหว้ทำความเคารพบิดาแล้วจึงหันไปยิ้มให้นาคเจ้าก่อนจะนั่งลง            "ไปไหนกันมาล่ะ?"            "จาก มอ...เอ้ย มหาวิทยาลัยก็ตรงดิ่งกลับบ้านเลยครับ  ไม่ได้ไถลสักนิด" ตรีภูมิเป็นคนตอบพร้อมตั้งยกมือขึ้นปฏิเสธเป็นการใหญ่   เหมือนเด็กร้อนตัวจะถูกผู้ใหญ่ตำหนิไม่มีผิด            "กินข้าวกันมาหรือยังล่ะ?" หากเป็นยามปกติแล้วพ่อเลี้ยงสรวงอาจจะขวางหูขวางตากิริยาทะลึ่งตึงตังของเพื่อนบุตรชายไปบ้าง  แต่เป็นยามนี้เขากลับรู้สึกปลอดโปร่งโล่งใจที่เห็นตรีภูมิมาที่นี่ด้วย               "ยังเลยครับ  เฮ้ย! เจ้าภูมีไรกินบ้างฟะ?" คนตอบนอบน้อมกับผู้สูงวัย แต่หันไปทำหน้าทะเล้นทักทายชายหนุ่มเชื้อเจ้าที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงกันข้ามกับบิดาของวิมุตติ                 "ก็มีหลายอย่างอยู่   รู้ว่าคุณจะตรีมาด้วยเลยสั่งให้เขาทำเตรียมไว้เยอะหน่อย"            "Very good อย่างนี้สิค่อยสมเป็นเพื่อนกันหน่อย"            เจ้าภูวิษะยิ้มรับอาการโมเมเป็นเพื่อนของหนุ่มร่างท้วมอย่างขบขัน ต่างกับสรวงซึ่งตีสีหน้าไม่ถูกทั้งอึ้งกับอาการตีสนิท  ที่เขาคิดว่าออกจะลามปามไปหน่อย แต่เมื่อคิดว่าตรีภูมิหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นมีศักดิ์ฐานะสูงส่งเพียงใดจึงลดสีหน้าตำหนินั้นลง            "รู้จักกันเมื่อไรรึ? ดูท่าจะสนิทนะ" คำถามนั้นดูหยั่งเชิงอยู่ในที หากแต่นาคเจ้ามิได้ตอบอันใดออกมา  ยังคงปล่อยให้คนพูดมากเป็นฝ่ายอธิบายแทน                   "อ๋อ...ก็รู้จักกันตอนไปค่ายรับน้องที่ไร่น่ะครับ   แล้วก็มาเจอกันอีกทีที่กรุงเทพเมื่อสองวันก่อน"            ".....ก็ไม่นานนัก...ทักกันเสียอย่างกับว่ารู้จักกันมาแรมปี" น้ำเสียงของชายวัยกลางคนกึ่งตำหนิกึ่งพิศวง แต่ตรีภูมิยังไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ยิ้มตอบอย่างร่าเริง            "แหม...ผมมันเข้ากับคนง่ายน่ะครับคุณลุง ญาติของไอ้เจ้าก็เหมือนญาติผมนี่แหละเนอะ!!" ท้ายประโยคเขาหันไปพยักพะเชิดกับวิมุตติ            "ก็ดี...ตามสบายแล้วกันหนุ่มๆ  งั้นพ่อขอตัวไปพักผ่อนสักหน่อย  ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วเรียกด้วยล่ะ"            "ครับ" เสียงตอบประสานกันจากชายหนุ่มทั้งสามไม่เว้นแม้แต่นาคเจ้า            "คุณ  มาคุยกับพ่อประเดี๋ยวสิ"             วิทยาธรเทพพอจะรู้ว่าบิดาจะซักถามเรื่องใดก็ลุกตามไปโดยดี  ปล่อยทิ้งให้สหายมนุษย์และนาคาสนทนากันไปตามลำพัง  พอลับหลังชายหนุ่มแล้วตรีภูมิก็ขยับเข้าไปประชิดกายนาคเจ้าพลางยิ้มแผ่ออกมา            "เจ้าภูมีเรื่องเม้าท์ว่ะ...รับรองฮาแตก "            "มีอะไรหรือคุณตรี?" นาคเจ้าเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน            "วันนี้ไอ้เจ้ามันหลับตอนสอนหัวโขกโต๊ะดังลั่นห้องเลย"            "หะ...." หลังจากนั้นเสียงหัวเราะก็ดังไปทั่วห้องโถง จนคนที่ปลีกตัวไปสนทนากันอีกห้องพลอยได้ยินเสียงไปด้วย              "ท่าทางเขาจะปรับตัวได้ดีนะ" พ่อเลี้ยงสรวงเอ่ยขึ้นมาหลังได้ยินเสียงขบขันนั้นดังเล็ดลอดเข้ามา            "ตรีหรือครับ?  เขาเข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว"            "ไม่ใช่...ผมหมายถึง "เขา" น่ะ"            "อ้อ...ภูวิษะเจ้าน่ะหรือครับ ยังไม่ค่อยแนบเนียนดีนักดอก  แต่ตรีช่วยได้มากไม่ให้เขาดูแปลกแยกยามที่ต้องสนทนากับผู้อื่น"  ผู้เป็นบิดาฟังแล้วก็พยักหน้าตาม นึกขอบคุณเพื่อนของบุตรชายที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงบรรยากาศเคร่งขรึมเมื่อครู่            "เขาจะอยู่กับเรานานเท่าไรรึ?"            "เรายังมิได้ตกลงกันในเรื่องนี้  แต่คงต้องพบเจอกันจนกว่าภารกิจจะสิ้นสุด  ซึ่งผมเห็นว่าคงไม่เหมาะนัก  หากปล่อยให้ภูวิษะเจ้าไปพักปะปนกับมนุษย์อื่นตามลำพัง เขาเพิ่งจะมาภพนี้ได้ไม่นานยังต้องทำความคุ้นเคยกับสังคมยุคนี้เสียก่อน"            "ก็แล้วแต่คุณจะเห็นควรเถอะ  ผมไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่...."            "กลัวหรือครับ? " วิทยเทพยิงคำถามตรงประเด็น   สรวงไม่ได้ตอบแต่สีหน้าบ่งบอกความกังวล            "พ่อท่าน....นาคเป็นเผ่าพันธุ์ที่น้อมลงในพระพุทธคุณยิ่งนัก อีกทั้งภูวิษะเจ้าถูกอบรมมาเป็นอย่างดี  รู้ว่าสิ่งใดควรไม่ควร   เขาเป็นผู้ยึดมั่นในศีลและรักษาสัตย์ยิ่ง  ของจงสบายใจเถิดพ่อท่านเขาจะไม่เป็นอันตรายกับผู้ประกอบกรรมดี"            "ไม่เป็นอันตรายกับคนดี...แล้วถ้าเจอคนไม่ดีเขาจะ....?" ประโยคทิ้งท้ายชวนให้คิดนัก            "หากมันผู้ใดพยายามก่อบาปสร้างกรรมขึ้นมาเบื้องหน้าเขา....ก็คงจะได้รับโทษบ้าง...."            ชายหนุ่มคลี่ยิ้มเยือกเย็นแต่เป็นยิ้มที่ผู้พบเห็นไม่สบายใจนัก ไม่นานนักเขาก็สังเกตเห็นสีหน้าบิดาจึงค่อยขยายความ  ก่อนที่ความกังวลจะแผ่กว้างไปกว่านี้                  "อย่าเพิ่งตีความไปกว้างนักเลยพ่อท่าน....เราหรือเขา  นาคหรือมนุษย์หากยึดมั่นในศีลธรรมย่อมคิดปฏิบัติไม่ต่างกันนัก   ดังเช่นเรากับพ่อท่านหากเห็นโจรผู้ร้ายกำลังข่มเหงคนอยู่เบื้องหน้า ก็ย่อมให้ความช่วยเหลือใช่หรือไม่  ก็เป็นเช่นนั้นแล...เป็นธรรมชาติของผู้มีศีลธรรมคิดอ่านย่อมไม่ต่างกันนัก"             "อืม..ม  นั่นสินะ   ว่าแต่เรื่องที่คุณกับเขาต้องทำเป็นอย่างไรบ้าง?  มีอะไรให้ผมช่วยเหลือไหม ? "            "ขอบคุณในน้ำใจพ่อท่านมาก  เพียงแต่...นี่เป็นปัญหาหัวใจเขาคงต้องคลี่คลายเรื่องนี้ด้วยตนเอง  หึ หึ"            "หา? ว่าไงนะ?" วิทยเทพมิได้ตอบรับหรืออธิบายขยายความใดให้กระจ่าง  คงมีแต่รอยยิ้มแฝงเลสนัยปรากฏให้เห็น                    "ตกลงนี่เขามาปรึกษาเรื่อง...เอ่อ...รึ?....เฮ้อ...ไม่ต่างกันเลยนะมนุษย์หรือนาค"            "ก็ไม่เชิงนักดอก...แต่จะว่าใช่ก็ใช่" วิมุตติเหลือบหางตามองก็พบว่าบิดามีผุดรอยยิ้มขึ้นมาได้แล้ว  จึงปล่อยให้ความเข้าใจผิดนั้นดำเนินต่อไป  มิได้แก้ต่างความใด         จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 14:47:52

ความคิดเห็นที่ 2            เมื่อถึงมื้ออาหารค่ำของวันนั้นความกังวลจึงหายไปจากสีหน้าของสรวง  อีกทั้งสายตายังเปลี่ยนไปจากเมื่อแรกที่ค่อนข้างหวั่นเกรงนาคเจ้า  แปรเปลี่ยนมาเป็นผู้ใหญ่มองผู้เยาว์ดังเช่นบิดามองดูมิตรสหายของบุตร            "อาหารถูกปากกันไหม?  รับประทานได้ไหมท่าน..เอ้อ...เจ้าภูวิษะ" พ่อเลี้ยงสรวงเอ่ยถามขึ้นมา            "ครับ" นาคาหนุ่มตอบรับสั้นๆ            "คุณลุงครับ...เมนูมื้อนี้เจ้าภูฯเขาเป็นคนสั่งเอง  ก็ต้องถูกปากเขาสิครับ...แต่แหมมีแต่ผักท่าทางเจ้าภูจะชอบกินผักลดน้ำหนักเหรอ?  หุ่นแบบนี้ไม่อ้วนหรอกน่า คนหล่อนี่มันคิดมากกันจริงวุ้ย" คนปากเบาอย่างไรก็ปากไวเสมอ  มีแต่วิมุตติที่ส่งสายตาบอกให้เพื่อนรักเงียบเสียงลงเสีย  เพราะบิดามีสีหน้าไม่พอใจนัก            "ตรี...กินไม่ได้รึ?"            "อ๋อ...ได้ไม่มีปัญหา"            "งั้นบ่นทำไม?" วิทยเทพย้อนถามแล้วคลี่ยิ้มเยาะออกมาอย่างไม่ปิดบัง            "เออๆๆๆ นะ ได้ทีซ้ำกันใหญ่"เสียงบ่นอุบอิบเหมือนคนขี้งอนนั้นทำให้คนทั้งโต๊ะต้องหัวเราะออกมาจนได้            "กับข้าวคนดอยก็เป็นเช่นนี้แหละ เก็บผักเก็บหญ้าเอามาปรุงตามที่หาได้ในท้องถิ่น" ภูวิษะเจ้าอธิบายออกมาอย่างถ่อมตน   ในขณะที่ตรีภูมิทำหน้าเบ้            "โห...เก็บผักเก็บหญ้ากิน  เจ้าเนี่ยนะ....ชอบกินผักก็บอกมาตรงๆ สิ  ไม่มีใครว่าหรอก"            "อาหารเมืองเหนือส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้แหละคุณตรี เนื้อสัตว์ก็มีบ้างแต่น้อยกว่าผัก ไม่ถูกปากหรือ?" คนติดเนื้อสัตว์แถมชอบกินเนื้อติดมันเป็นชีวิตรีบยิ้มกลบเกลื่อน แล้วชี้ไปที่อาหารในจานแก้เก้อ            "ไม่ๆ แค่สงสัยว่าไอ้นี่อะไรน่ะ  มันหวานๆ มัน  อร่อยแปลกๆ" สิ้นคำถามคนบนโต๊ะพากันมองไปที่จานกับข้าว                 "อ๋อ...แกงคั่วขนุน"            "แกง? ไม่เห็นมีน้ำเลย" คนช่างซักยังถามต่อ            "เขาผัดขลุกขลิกน่ะภูมิแต่เรียกแกงเหมือนกัน ใช้ขนุนอ่อนไปลวกแล้วเอามาคั่วพริกแก โรยหอมซอยทอด  ใส่ข้าวคั่ว กุ้งป่น  อีกหน่อยรสชาติเป็นยังไง?" เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของเขาเป็นคนอธิบายแทน            "อร่อยดีนะ  แล้วนั่นล่ะ?"            "นี่เหรอ?...แกงเปรอะน่ะ  เป็นแกงรวมผักหลายๆ อย่าง  คล้ายๆ แกงเรียง"            "เหรอ...แล้วนั่นล่ะ" แต่ก่อนที่ตรีภูมิจะทันได้ซักถามต่อ  พ่อเลี้ยงสรวงก็ขัดขึ้นมา            "จะเปิดร้านอาหารเหนือบ้างรึพ่อคุณ?"            "แหะ แหะ ขออภัยครับคุณลุงผมมันขี้สงสัยไปหน่อย เห็นกับข้าวหน้าตาแปลกๆ" ว่าแล้วก็รีบฉีกยิ้มหวานกลบเกลื่อนทันที   สรวงเห็นแล้วต้องส่ายหน้าอ่อนใจไม่ถือสาอะไรกับชายหนุ่มอีก            การสนทนาดำเนินไปจนเกือบจะกลมกลืน  มีการหยอกล้อกันบ้าง  คล้ายว่าทุกผู้ที่ร่วมโต๊ะอาหารนั้นเป็นมนุษย์สามัญชนคนธรรมดาจนสรวงแทบจะลืมเลือน  กระทั่งตรีภูมิยกเรื่องหญิงสาวที่เป็นเหตุให้วิมุตติไปสัปหงกในห้องเรียนขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนา  ทำให้อารมณ์อันเพลิดเพลินสะดุดไปทั้งโต๊ะ              "เฮ้ย! ไอ้เจ้าว่าแต่ตกลงสาวที่ไหนวะที่ทำให้ปวดหมอง  จนหลับไปสอนไปได้เนี่ย?  แถม...หมกเม็ดนะเฟ้ย!  ปิดเพื่อนปิดฝูงเสียเงียบเลย เจ้าภูพอรู้บ้างไหม?" สิ้นคำถามทำเอาคนทั้งโต๊ะอาหารพร้อมใจกันเงียบแล้วมองมาที่หนุ่มรูปทองเป็นตาเดียว  หากแต่ต้นเหตุเพียงแค่นิ่งอึ้งไปเล็กน้อยเท่านั้น              "ผู้หญิง? หลับตอนสอน?" เสียงพิศวงกึ่งขึงขังนั้นออกมาจากปากบิดาของวิมุตติ  และหันมาคาดคั้นเอาในที่สุด            "เรื่องอะไรกันรึคุณ?"            "เอ่อ..." หนุ่มรูปทองนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย  ก่อนจะชายหางตาไปตำหนิคนปากพล่อยที่นั่งข้างเคียง  หนุ่มร่างท้วมเองก็เพิ่งรู้สึกตัวแต่ไม่อาจห้ามปากไว้ทัน  จึงรีบช่วยเพื่อนรักกลบเกลื่อนบิดาทันที            "คือ..ผมแซวเล่นน่ะครับ  ร้อยวันพันปีเพิ่งเห็นเจ้ามันเก๊กหลุด แบบว่าวันนี้มีให้นักศึกษาพรีเซ้นต์รายงาน  สงสัยจะหลายกลุ่มไปหน่อย  ไอ้นี่ก็ฟังไปฟังมาคงง่วงหลับมันซะเฉยๆ อย่างนั้นแหละครับคุณลุง"            "อย่างคุณน่ะรึ? หลับในห้องเรียน?" ดูหน้าตาของสรวงแล้วชายวัยกลางพิศวงไม่น้อย  เนื่องด้วยบุตรชายรักษากิริยาของตนได้งดงามเสมอ  ไม่เคยมีเผลอไผลอย่างคนสามัญธรรมดาทั่วไป            "เมื่อคืนผมนอนน้อยไปหน่อยน่ะครับ...ก็เลย"            "ห้องเรียนมันก็แอร์เย็นด้วยนิ  น่านอนออก  แถมช่วงบ่ายๆ หลังกินข้าวหนังท้องตึง หนังตาหย่อนเป็นธรรมดาน่ะครับ  ผมเองก็แอบงีบในห้องเรียนบ่อยๆ  เพียงแต่ผมมันพวกเด็กหลังห้องไม่ใช่อาจารย์อย่างมัน  ถึงกรนก็ไม่มีใครสนใจ" ตรีภูมิพูดติดตลกตามสไตล์และพยายามยกเหตุผลมาอ้างให้น่าเชื่อถือมากที่สุด   แต่บิดาของเพื่อนยังไม่คลายสีหน้าสงสัยลงเลยแม้แต่น้อย              "แล้วไปทำอะไรมาถึงอดนอน?"            "เมื่อคืนผมคุยกับภูวิษะเสียจนดึก...ก็เลยเผลองีบหลับในห้อง"             พ่อเลี้ยงสรวงฟังแล้วอยากจะขยับปากถามต่อ  แต่เมื่อเห็นสายตาของนาคาหนุ่มที่มองมาจึงระงับถ้อยคำลง   แววตานั้นกึ่งสั่งกึ่งเตือนมิให้เขาถามก้าวล้ำไปกว่านั้น สรวงจึงได้แต่นิ่งเงียบไปทั้งที่ในใจมีคำถามมากมาย  แต่ผู้มีอำนาจเร้นลับนั้นชิงเอ่ยตัดบทขึ้นมาเสียก่อน            "แพ้สังขาร!! อย่างไรก็เป็นมนุษย์ง่วงก็ต้องหลับ" เจ้าภูวิษะกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มขบขัน     จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 14:49:07

ความคิดเห็นที่ 3            "ว่าแต่...เจ็บมากไหม  ได้ยินว่าสัปหงกจนหัวโขกโต๊ะ?" คำถามนั้นเย้าแหย่อยู่ในทีมากกว่าจะเห็นใจจริงๆ            "เจ้าภูอย่าไปถามมันตรงๆ แบบนี้สิ...อูย  อายแทน  ฮ่า ฮ่า ฮ่า"            แล้วเสียงหัวเราะของตรีภูมิก็นำพาเอาผู้ฟังโต๊ะอดไม่ได้ที่จะร่วมหัวเราะไปด้วย  จนบรรยากาศผ่อนคลายลงไป  คงมีแต่เจ้าของเรื่องเท่านั้นที่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าบอกความไม่พอใจ            "เออ! หัวเราะไป   อย่าให้ถึงทีบ้างล่ะ"  เสียงบ่นเป็นไปอย่างไม่เป็นจริงเป็นจังนัก จนเมื่อเสียงหัวเราะจางลงสรวงจึงค่อยถามไถ่ขึ้นมาอีกครั้ง            "หลับยังไงเพลินเสียขนาดหัวโขกโต๊ะได้? คุณเจ็บหรือเปล่า?"            ฟังดูถ้อยคำคล้ายตำหนิทว่าน้ำเสียงนั้นอ่อนโยนยิ่งนัก บิดาของวิทยเทพยื่นมือเกือบถึงใบหน้าบุตรชาย  แต่แล้วก็ชะงักไปกลางคันไม่กล้าลูบศีรษะอีกฝ่าย  ทั้งที่ใจหมายจะดูรอยช้ำบนหน้าผากวิมุตติ  เพราะเกรงจะการไม่เหมาะสมอาจเอื้อมเกินไป   แววตาของชายหนุ่มอ่อนแสงลงเห็นอาการบิดาเข้าก็เข้าใจในทันที  จึงจัดแจงเสยผมตนเองขึ้นให้เห็นหน้าผากที่มีรอยแดงจางๆ ปรากฏอยู่เสียเอง                 "ช้ำเชียว  เจ็บมากไหม? ปกติคุณไม่ใช่คนซุ่มซ่ามนี่" ซุ่มเสียงนั้นบ่งบอกห่วงไยอย่างเห็นได้ชัด            "แค่ช้ำเท่านั้นไม่เป็นไรดอกพ่อท่าน"             คำถามห่วงใยยังดำเนินต่อไปอีกมาก  จนตรีภูมิหนุ่มร่างท้วมลอบมองบิดาของเพื่อนที่แสดงความเป็นกังวลราวกับว่าวิมุตติเป็นเด็กชายตัวน้อย  อายุไม่เกิน 5-6 ขวบ  จึงเฝ้าประคบประหงมด้วยอาการคันปากยิบๆ  หลังอาหารมื้อนั้นวิทยาธรเทพไปเป็นเพื่อนคุยกับบิดา ทิ้งให้สหายทั้งสองอยู่กันตามลำพัง  จึงเปิดโอกาสให้ตรีภูมิวิจารณ์เรื่องของสองพ่อลูกกับนาคจำแลงได้ถนัดปาก            "เรื่องรักลูก'เวอร์นี่กี่ปีๆ ก็ไม่เปลี่ยนจริงๆ  เพราะงี้ล่ะมั้งไอ้เจ้ามันถึงต้องเป็นเด็กดีตลอดเวลา  ไม่อึดอัดบ้างหรือไงน้า"            "ไม่หรอก...วิมุตติเพียงแต่เกรงใจคุณอาสรวงเท่านั้น  อยากให้เขาสบายใจ" คู่สนทนาไม่นำพาไปกับเขาด้วย   คนขี้บ่นจึงได้แต่พึมพัมไปตามประสา            "เฮ้อ...ไม่เข้าใจพวกเจ้าเลยวุ้ย! ไอ้เรามันคนสามัญนี่"            "เมื่อยังเด็กวิมุตติเคยเจ็บหนัก  ตกบันไดหัวฟาดพื้นไม่ได้สติสตัง เจ็บออดๆ แอดๆ  ตั้งแต่นั้นมาคุณอาก็เลยเป็นห่วงมากน่ะคุณตรี" หากเป็นปกติแล้วนาคเจ้าไม่ใคร่จะตอบปัญหาของคนอื่นเช่นนี้  แต่กับตรีภูมิแล้วภูวิษะเจ้าเกิดความรู้สึกฉันท์มิตรด้วย                 "โอ้ย...แต่นี่โตเป็นควายป่านนี้แล้ว ดูมันถึกทือจะตายชัก  ไม่ได้บอบบางอ่อนแออะไรอย่างที่พ่อมันคิดสักหน่อย"                 "คุณตรีในสายตาคนเป็นพ่อน่ะ  ลูกเป็นดังลูกนกเล็กๆ ที่ต้องปกป้องเสมอ   อีกอย่างวิมุตติเองก็ไม่ได้อึดอัดคับข้องแต่อย่างใดนี่   อะไรที่ทำแล้วคุณอาเป็นห่วงก็ไม่ทำให้เห็นก็เท่านั้น" เจ้าภูวิษะกล่าวไปเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจตรีภูมิสักเท่าไร  อีกทั้งยังหยิบนิตยสารขึ้นมาเปิดดู            "เดี๋ยวนะ...พ่อเป็นห่วงเลยไม่ทำต่อหน้าพ่อ? หมายความว่าลับหลังนี่มันเฮี้ยวเหรอ?" แต่คนช่างสงสัยยังซักถามต่อไปไม่ได้หยุดหย่อน            "ก็เป็นธรรมดา...นี่หรือคุณตรีไม่เป็นอย่างนั้น?"            "แหม...มันก็ใช่  แต่ว่าไอ้เจ้ามัน..เรียบร้อยจะตาย"            "ไม่ดอก...ก็แค่ต่อหน้าพ่อเท่านั้นแหละ  เมื่อยังเป็นละอ่อนก็ซนได้ที่  ก่อเรื่องให้ปวดหัวไว้เยอะเหมือนกัน  ไปล่าเนื้อจนตกภูเขาลงมาเองเดินไม่ได้อยู่หลายวันก็เคย  หรือจะก่อไฟไล่ผึ้งออกจากรัง  เพราะอยากได้ลูกผึ้งอ่อนไปทำยำกินแล้วก็โดนผึ้งต่อยเสียบวมก็เคยมาแล้ว" เสียงเล่านั้นเรียบๆ เรื่อยๆ ในขณะที่คนฟังอ้าปากค้างไปแล้ว            "เฮ้ย?!! มันซนเป็นลิงขนาดนั้นเลยเหรอเจ้าภู?"            "อืม...ก็เป็นธรรมดาของเด็กในป่าในดอย"            "ฮั่นแน่...ที่เล่าๆ มานี่ไปซนด้วยกันมาล่ะสิ" คนหน้าทะเล้นชี้หน้าถามคนหน้าขรึมที่บัดนี้มีรอยยิ้มซ่อนเล่ห์อยู่มุมปาก            "เปล่าดอก...เราก็แค่เรียนอยู่ด้วยกัน มีอาจารย์ผู้เดียวกัน วิมุตติจะก่อเรื่องอันใดก็พลอยได้รับรู้ไปด้วยเท่านั้นเอง"            "อ่านะ...แต่โตมามันเก๊กเป็นเจนทรัลแมนตลอดเวลา ไม่น่าเชื่อแต่ก่อนเคยเป็นไอ้จ๋อมาก่อน ว่าแต่เรื่องนั้นน่ะช่างเหอะ  เอาเรื่องนี้ดีกว่าเจ้าภูพอรู้เรื่องผู้หญิงของไอ้เจ้าบ้างป่ะ เล่าสู่กันบ้างดิ" ตรีภูมิทำตาเป็นประกายจนนาคเจ้าเห็นแล้วนึกขำ            "ก็ถามเขาเองสิ"            "มันไม่บอกนี่...ถ้ามันไม่หลุดออกมาเองอย่าหวังจะงัดปากมันได้เลย  ไอ้นี่ปากแน่นอย่างกับหอยกาบ"            "...หอยกาบ...หึ หึ ช่างสรรหาคำมาเปรียบเปรียบนักคุณตรี" คนขี้เก๊กคนที่สองที่หนุ่มร่างท้วมรู้จัก  กำลังสั่นสะเทือนด้วยอาการกลั้นหัวเราะเต็มที่             "นี่ถามจริงเหอะ  ถ้าหัวเราะออกมาดังๆ นี่มันจะเสียกฏตระกูลไหม?  ถ้าวันไหนไอ้เจ้ากับเจ้าภูนี่หัวเราะเห็นฟันขึ้นมาท่าทางฝนจะตกใหญ่แฮะ"                  คนโดนแซวฟังแล้วก็เอาแต่นั่งยิ้มแล้วไม่พูดอะไรอีก พลางไพล่คิดไปว่าหากตรีภูมิได้ยลโฉมแม่หญิงกุสุมาลย์คนงามจะว่าอย่างไรบ้างหนอ และยิ่งถ้ารู้ว่านางเป็นวิญญาณที่ไร้สังขารสถิต  คนอารมณ์ขันอาจจะขำไม่ออกก็ครานี้กระมัง     [จบตอนที่ 35] ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++   จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 14:50:12

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน สามปอยหลวง : ขอบคุณค่ะ แก้คำผิดแล้วค่ะ ^^ ลูกแม่เล็ก : รูปสุดท้ายอุ้งมือแมวที่บ้านค่ะ ^^ กระจ้อน : เขียนนิยายไม่ว่าประวัติศาสตร์หรือแนวไหน ก็ต้องเก็บข้อมูลทั้งนั้นแหละค่ะ อ่านให้เข้าใจก่อน ส่วนข้อมูลจะนำมาใช้มากใช้น้อยก็อีกเรื่องหนึ่ง ขึ้นอยู่กับความขวนขวายของนักเขียนด้วยล่ะค่ะ บางคนชอบเขียน แต่ไม่ถนัดหาข้อมูล อย่างเราพออ่านไปแล้วก็เผลอลากยาวอ่านต่อ โน่นนี่นั่น สรุปเอาแต่อ่านไม่ได้เขียนสักที เต็มล้าน : เดี๋ยวดูกันว่าอาทิตย์นี้ใครเม้นท์เป็นคนแรกนะคะ เจ้าภูของดิฉัน<--ขีดเส้น คำว่า "ของดิฉัน" varavari : ผู้ชายเรื่องนี้น่ารักทุกคนสินะคะ ป้าทุยบ้านทุ่ง : แค่มาทักทายกัน OK แล้วค่ะ กิฟแล้วแต่ค่ะให้ก็ได้ไม่ให้ก็ไม่บ่นค่ะ ส่วนตัวชอบคุยกับคนอ่านมากกว่า dark_smile : นึกว่าฟินเพราะพี่เจ้าหัวโขกโต๊ะ 555 ส่วนตัวคนเขียนสะใจฉากนี้มากค่ะ princess charity : เริ่มปันใจจากคุณภูไปหาพี่เจ้าแล้วเหรอคะ สายลมที่พริ้วไหว : ก็สาวๆ สมัยนี้น่ากลัวนี่คะ พี่เจ้าเค้าชายโบราณ เค้าก็ชอบสาวโบราณสิคะ ดีแอน : เห็นด้วยกับคุณดีแอนเลยค่ะ เรื่องมหิตากับเคียงฟ้า แต่ว่าถ้านางไม่เป็นอย่างนี้ ก็ไม่มีเรื่องมาเล่าล่ะค่ะ ว่าวปักเป้า : คุณว่าวฯ ชอบหรือว่าไม่ชอบ ตัวละครไหนเป็นพิเศษบ้างไหมคะ? ข้าพเจ้านางสาวฮิปโป : อาทิตย์นี้มาช้าหน่อยนะคะ คนเขียนหมดแรงค่ะ  เลยว่าลงวันจันทร์ละกัน กำลังคิดว่าหรือว่าย้ายมาโพสวันจันทร์ไปเลยดีน้อ N_Foxtrot : เคียงฟ้าเป็นคนดื้อค่ะ อะไรที่ไม่รู้ไม่เห็นด้วยตัวเองไม่ยอมรับค่ะ ดังนั้นเธอก็เลยต้องรับรู้เรื่องในอดีตผ่านทางความฝัน  จะได้เปรียบเทียบกันระหว่างตอนที่เป็นมหิตาเทวี กับตอนที่บุคคลที่ 3 มาเห็นเหตุการณ์ ถ้ามองจากมุมนอกจะเข้าใจเรื่องเกิดขึ้นได้ชัดเจน ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอจะแก้ไขเรื่องในอดีตที่ทำบาปสร้างเวรไปยังไงล่ะค่ะ หวานเย็นผสมโซดา : งั้นตอนนี้ไปบ้านพี่เจ้ากันดีกว่าค่ะ Love U like a Love song : เอาต่างหูให้มหิตาใส่ตอนนี้คงไม่ทันแล้วค่ะ หูเธอลอยได้ไปแล้ว เพลิดเพลิน : จริงค่ะ สงสารกุสุมาลย์ที่สุดในเรื่องแล้วค่ะ ร่วงรุ้งระบายฟ้า : ต่างหูสั่งทำจากร้านที่เชียงใหม่ค่ะ ตอบหลังไมค์ไปแล้วนะคะ ^^ รพิชา : อาการแพ้ทุกชนิด ต้องใช้ระยะเวลาเหมือนกันค่ะ ขึ้นอยู่กับภูมิในร่างกายคนด้วย ถ้าภูมิตกก็แพ้เร็ว ถ้าแข็งแรงหน่อยก็แพ้ช้า ในกรณีนี้จะแพ้เมื่อไรเดี๋ยวเราค่อยๆ ติดตามกันไปนะคะ Tyra : ตอนนี้ได้เจอหน้าเจ้าภู คงหายคิดถึงนะคะ jeansbubble : เพิ่งรู้ว่าระเบิดรูหูแล้วพอไม่ใส่นานๆ รูหดได้ด้วย หลงรักผู้ชายชุดหมี : มีแต่คนยุให้เอาต่างหูไปถ่วงหูมหิตาทั้งนั้นเลย เด็กใต้..ตัวดำ : รอบหน้าค่อยทวงตำแหน่ง เม้นท์มือหนึ่งคืนแล้วกันนะคะ goldensun : ที่แม่หญิงแกเป็นเจ้ากรรมนายเวรโดยตรง เพราะว่าถูกกระทำโดยตรงน่ะค่ะ กุเต่ยโหดกระถีบ : อยากเป็นแม่หญิง หรืออยากให้พี่เจ้าจีบกันแน่คะ รู้นะ Kally_narak : ชาตินั้นพี่เจ้าไม่ได้เกิดที่เมืองเดียวกันกับแม่หญิงค่ะ ไปเกิดอีกเมืองเลยไม่ได้เจอกัน แล้วนางกำนัลอย่างแม่หญิงก็เก็บเนื้อเก็บตัว ไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก โอกาสพบปะกับชายหนุ่มก็มีน้อย โกมาซุม : งานเยอะก็ต้องหาเวลาพักผ่อนบ้างค่ะ ไม่งั้นความเครียดจะสะสม ดังนั้นมาอ่านนิยายเจ้าแก้วซะดีๆ (โปรโมทซะเลย) Dream_Soul : พี่เจ้าแกไม่ได้เป็นคนเรียบร้อยหรอกค่ะ แกแค่แอ๊บเรียบร้อย พอเจอสาวสวยถูกใจก็...หยอกสักหน่อยให้กระชุ่มกระชวย mimny : เคียงฟ้าเค้ามีทิฐิน่ะค่ะ เลยกลายเป็นยั่วยุให้เจ้ากรรมนายเวรโกรธเสียอย่างนั้น เพชรน้ำค้าง : โบกพู่เชียร์คู่แม่หญิง-พี่เจ้าสินะคะ Psycheza : ง่ะ...ขออภัยค่า วันศุกร์ที่ผ่านมากลับมาดึก แถมยังไม่ได้เขียนเกร็ดด้วย ด้วยความเหนื่อยก็เลยอู้ค่ะ Kazeni : อาทิตย์นี้คนเขียนหมดแรง ขอโพสวันจันทร์นะคะ Thanks for gif :  สามปอยหลวง, Miss Hangover, ลูกแม่เล็ก, อินทรายุธ, เต็มล้าน, มานีโอลา, dark_smile, สายลมที่พริ้วไหว, เลิฟ2ซี, รพิชา, TheMinussa, ว่าวปักเป้า, ลูนาติก, Know Thyself, N_Foxtrot, ป้าทุยบ้านทุ่ง, หวานเย็นผสมโซดา, Love U like a Love song, dokmainana, ดำ..อย่างมีคุณค่า, Pooklook ~ all my heart, Tyra, หลงรักผู้ชายชุดหมี, ปราณธร, goldensun, กุเต่ยโหดกระถีบ, Dream_Soul, kmhm11, mimny, เพชรน้ำค้าง, Janet Blue, Sky With Rainbow, enrich with magic, The Sphinx เกร็ดประจำวันนี้...มีสองเรื่องค่ะ   อย่างแรกอยากแนะนำหนังสือเล่มนี้  แต่น..แต๊น  พจนานุกรม "ล้านนา" เอาไว้กันงง เวลาอ่านเอกสาร หรือ ไปอู้คำเมืองกับชาวบ้าน หรือเพื่อความชัวร์ ว่าเขียนลงในนิยายแล้วมั่วหรือเปล่า หรือใช้สำหรับเทียบหาคำเมืองกับคำไทย สรุปแล้ว..มันมีประโยชน์ค่ะ มีให้เทียบทั้งอักษรไทย อักษรล้านนา  และคำแปลภาษาอังกฤษ ค่ะ ใครที่อยากเขียนอะไรเกี่ยวกับล้านนา เล่มนี้ช่วยได้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 16:24:52 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:06:12

ความคิดเห็นที่ 5 จริงๆ ก็แนะนำหนังสือมาหลายเล่มแล้ว กลัวจะเบื่อกัน เราไปหาความรู้นอกตำรากันดีกว่าค่ะ เราไปที่นี่กันดีกว่า ที่นี่คือ โรงเรียนสืบสานภูมิปัญญาล้านนา เขียนแบบคำเมืองก็คือ โฮงเฮียง เนื่องจาก "ร" ของภาคกลาง ออกเสียงเป็น "ฮ" ของภาคเหนือค่ะ ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนเหมือนที่อื่นๆ ซึ่ง 8 โมงเช้ามายืนเข้าแถวเคารพธงชาติ จากนั้นเข้าห้องเรียน แต่โรงเรียนที่นี่เน้นปฏิบัติค่ะ ใครอยากเรียนก็มาเรียน จะมีสอนหลายวิชาให้เลือก ครูก็เป็น พ่ออุ๊ยแม่อุ๊ย(ผู้เฒ่า) เป็นส่วนใหญ่ สอนวิชาที่สืบทอดวัฒนธรรมล้านนา เช่น วิชาทำบายศรี ทำโคม เพ้นท์ร่ม ฟ้อน ตีกลองปูจา ทอผ้า อักษรล้านนา ฯลฯ  ขั้นแรกก็ไปที่โรงเรียนก่อนนะคะ โรงเรียนนี้อยู่ในอำเภอเมืองเลยค่ะ  อยู่ตรงข้ามโรงเรียนปริ๊นเชียงใหม่ หาไม่ยากค่ะ จากนั้นก็ไปดูบอร์ดว่าเขามีวิชาอะไรสอนบ้าง ก็ไปติดต่อเจ้าหน้าที่ ซึ่งเจ้าหน้าที่ก็จะดูให้ ว่าป้อครูแม่ครูท่านใดว่างสะดวกมาสอนบ้าง  ค่าเล่าเรียนแล้วแต่พ่อครูแม่ครูจะคิด ซึ่งมักจะเป็นค่าไหว้ครู สำหรับเรียนรู้วิชานั้นๆ จุ๊ๆ จะบอกให้ว่า...หนึ่งในครูมี อ.มาลา คำจันทร์ ด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 15:21:14 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 15:19:12 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:18:17

ความคิดเห็นที่ 6 นอกจากพ่อครู แม่ครูสูงวัยแล้ว  ครูหนุ่มๆ ก็มีนะคะ หุ หุ อย่างคนนี้เป็นต้น สอนฟ้อน กระบี่กระบอง ขลุ่ยน้ำเต้า สารพัด จะเก่งไปไหนเนี่ย? ป้อครูน้องบอมค่า  ฟ้อนงามมากกกกกกกกก...ก  ขอบอก จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:20:23

ความคิดเห็นที่ 7 นั่งเรียนกันบนพื้นเรือนแบบนี้เลยค่ะ  มีป้อครูช่วยสอนอย่างไม่หวงวิชาเลย จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:23:01

ความคิดเห็นที่ 8 สอนทำโคม ทำตุง ก็มีค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:23:43

ความคิดเห็นที่ 9 ตัวเล็กตัวน้อยมาทัศนศึกษา ที่นี่เป็นห้องเรียนพื้นบ้าน เพื่อสืบสานภูมิปัญญา จึงมักจะมีเด็กจากโรงเรียนต่างๆ มาเรียนรู้ค่ะ   ในรูปนี้เนื่องจากเป็นวันศุกร์ เด็กๆ ก็เลยแต่งกายพื้นบ้านค่ะ น่าเอ็นดูมาก พอใส่กันหลายๆ คนแล้ว น่ารัก เหมือนฝูงเจี๊ยบน้อยเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:26:23

ความคิดเห็นที่ 10 สถานที่เรียนบรรยากาศดีนะคะ เงียบสงบ เป็นเรือนไม้ สะพานก็ทำจากไม้ ในแบบวัฒนธรรมเก่า เจ้าแก้วชอบแนวคิดของโฮงเฮียนสืบสานฯ มากค่ะ เพราะการสร้างวัฒนธรรมให้แข็งแรง มันคือความแข็งแกร่งของชาติเช่นกัน ล้านนามีความคลาสสิคแบบที่ใครเห็นก็ต้องหลงใหล จึงต้องมีการสนับสนุน วัฒนธรรมเก่าไม่ให้ล้มหายตายจาก เพียงแต่...จะมีสักกี่คนที่สนใจ แล้วก็...ที่นี่อ่อนการประชาสัมพันธ์ ขาดการสนับสนุนจากภาครัฐ และ...ขาดกิจกรรมเชิงรุกไปหน่อยค่ะ  คนเชียงใหม่หลายคนก็ไม่รู้ว่ามีโฮงเฮียนนี้ตั้งอยู่ สุดท้าย...ก็ต้องลุ้นกันนะคะ ว่าระหว่างวัฒนธรรมอันงดงามแบบเก่า  กับวัฒนธรรมสากลที่รับเขามา มันก็สวยค่ะแต่มันสวยเหมือนกับที่อื่น ที่ไหนก็มี กับที่สวยและมีเฉพาะภาคเหนือ แบบไหนจะชนะใจผู้คนมากกว่า สำหรับเจ้าแก้ว...เลือกไปแล้วค่ะ เจ้าแก้วหลงรักแม่ญิงคนเดิมที่นุ่งผ้าซิ่น เกล้ามวยปักปิ่นมากกว่าค่ะ   เจอกัน "วันจันทร์"สัปดาห์หน้านะคะ   แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 15:35:29 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:34:28

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านจบแล้ว ชื่นใจแล้วค่ะ เสียดายตอนเดียวเอง TT นับวันรอวันศุกร์อีกรอบ ^^ จากคุณ : Psycheza เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:41:10

ความคิดเห็นที่ 12 มาแล้ว...มาแล้ว ตอนนี้นี่ มิมีแม่ญิงคนใดมาเลย...มีแต่เจ้าทั้งนั้น หนูช๊อบชอบ คริคริ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 15:55:55 จากคุณ : หลงรักผู้ชายชุดหมี เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:54:53

ความคิดเห็นที่ 13 ภพปัจจุบันสนุกที่สุดแระ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:18:48

ความคิดเห็นที่ 14  อาทิตย์หน้าโพส "วันจันทร์" นะคะ  จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:28:45

ความคิดเห็นที่ 15 แอะ วันจันทร์ ตายดีกว่า.....TT ปล.งั้นนับวันรอวันจันทร์อีกรอบค่ะ ^^ จากคุณ : Psycheza เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:40:16

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นตอนที่มีแต่หนุ่มๆจริงด้วย  หุหุ ชอบเชียงใหม่และวัฒนธรรมล้านนาที่แข็งแรง ชอบการแต่งชุดพื้นเมืองในวันศุกร์ดูน่ารักดีค่ะ แล้วยังเป็นการส่งเสริมผ้าไทยและผ้าทอมือให้คงอยู่ด้วยค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 17:07:42

ความคิดเห็นที่ 17 เปิดอ่านในมือถือคะ ทำไมช่วงแรกตัวอักษรเป็นสีขาว (อ่านไม่ได้ คงต้องไปเปิดในคอมฯอ่านแทน) แต่ช่วงที่สองเป็นอักษรสีดำคะ จากคุณ : คุณนายชั้น 4 เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 17:11:19

ความคิดเห็นที่ 18 ภูมินี่ตัวชูรสจริงๆ ออกตอนไหน ได้คลายเครียดกันตอนนั้น มีการเกรงสรวงแต่ไม่เกรงเจ้าภูซะด้วย ช่างไม่รู้เลย เปิดมาให้เจอเห่าดงให้ตื่นเต้น ดีที่เจ้าภูมาปรามไว้ทัน สาวๆ เก็บตัวเงียบเชียว ตอนนี้ ปล่อยหนุ่มๆ บรรเลงกันไป ชอบโฮงเฮียนอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้านจัง เพราะอ่านข่าวปัจจุบัน น้องๆ หนูๆ เสื่อมออกสือกันรายวันทั้งในกรุงและต่างจังหวัดกันเชียว ยังดีที่ยังมีข่าวชนะประกวดทางวิชาการมาให้ได้ชื่นใจบ้าง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 17:20:42

ความคิดเห็นที่ 19 จันทร์เช้า สาย บ่าย หรือ ค่ำคะ 555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 19:39:40

ความคิดเห็นที่ 20 อ่านแล้วหิวแหะตอนนี้. งวดหน้าขอเกร็ดความรู้อาหารน่าจะดีนะคะอาหารเหนือแบบมังสะวิรัต มาสายตั้ง 2 วัน แถมมาตอนเดียวอีก น่าจะมีดอกเบี้ยมากกว่าจะมาลดตอนนะคะคุณแก้วกังไส จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 20:18:46

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนนี้สนุกจังค่ะ มีแต่หนุ่ม ๆ อ่านเพลินเลย จากคุณ : The Sphinx เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 01:25:11

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาตาม........อ่าน      ผมชอบ  ตรีภูมิ  เป็นตัวละครที่มีมิติ และดูเป็นธรรมชาติ      เป็นตัวเชื่อมเหตุการณ์ และตัวละครต่างๆเข้าด้วยกัน จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 09:27:29

ความคิดเห็นที่ 23 กลั้นหัวเราะจนตัวสั่นเลยสิภูวิษะเจ้า จริงๆก็อยากถามเหมือนตรีภูมิเหมือนกันนะ ถ้าหัวเราะจนเห็นฟันนี้จะเป็นยังไงนะ...555 คงน่าหยิกน่าดู พาออกมาสูดอากาศนอกตำหนักมหิตาบ้างก็ดีเหมือนกันค่ะคุณแก้ว อยู่ในนั้นนานๆอึดอัด จริงๆ แต่ว่าเนื้อเรื่องส่วนใหญ่ก็คงอยู่ในนั้นล่ะเนอะ เหตุการณ์สำคัญๆก็น่าจะเกิดขึ้นที่นั้น เฮ้อออออออ อยากรู้แล้วสิว่าทำไมถึงได้แยกจากกันได้นะ ทั้งที่รักกันมากขนาดนั้น... จากคุณ : เพชรน้ำค้าง เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 14:36:09

ความคิดเห็นที่ 24 อ่ะ สั้นจัง ตอนเดียวเองหรือคะ ปล.กิฟหมดค่ะ ติดไว้ก่อนนะ ^^ จากคุณ : Dream_Soul เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 15:30:31

ความคิดเห็นที่ 25 โอ๊ยยย คิดถึงแกงคั่วขนุน(บ้านเราเรียกตำบะหนุนค่ะูู^^) ซื้อตลาดก็ไม่อร่อยเท่าฝีมือแม่ จะทำเองก็ทำไม่เป็น เพิ่งทำผักกาดจอเป็นเอง..เอิ๊กๆๆ ตอนนี้มีแต่หนุ่มๆชอบจังเลย >.< เวลาหนุ่มๆขี้เก๊กเค้าหลุดฟอร์มนี่ น่ารักดีนะคะ คิคิ โรงเรียนนี่อยู่แถวๆปริ้นเลย ไม่รู้มาก่อนเลยค่ะ ต้องหาเวลาไปเยี่ยมซะแล้ววว เห็นแบบนี้แล้วชื่นใจจังค่ัะ ยังมีที่ที่พยายามรักษาวัฒนธรรมล้านนาเราอยู่ ตอนนี้เราว่าเชียงใหม่น่าห่วงนะคะ ความเจริญกระจุกในตัวเมืองมากๆและเริ่มขยายออกไปเรื่อยๆ รถติดมากกก(ขอบ่นหน่อยค่ะ - -") แล้วห้างใหม่เปิดกันเมื่อไร ไม่อยากจะคิดเลยค่ะ >< จากคุณ : Love U like a Love song เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 20:51:01

ความคิดเห็นที่ 26 รู้สึกว่าชอบอ่านที่เป็นภาคปัจจุบันมากกว่าภาคอดีตค่ะ บรรยากาศคุ้นเคยมั้งคะ ^^ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 16:19:20

ความคิดเห็นที่ 27 มาติดตาม จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 18:33:50

ความคิดเห็นที่ 28 ^^ ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้น แต่ยังตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อนะคะคุณแก้วกังไส ชอบตรงที่อ่านจบตอนแล้วยังมีเกร็ดความรู้มาให้อ่านด้วยค่ะ ได้มีโอกาสเปิดหูเปิดตากับเรื่องราวและสิ่งที่ไม่เคยเห็นไปด้วย ขอบคุณนะคะ จากคุณ : jazzzero เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 19:08:51

ความคิดเห็นที่ 29 มาตามอ่านหลังจากที่ไม่ได้อ่านนาน ตอนนี้เจ้าวิมุติน่ารักจัง เป็นตอนที่อ่านแล้วรู้สึกฮา 555+ มารอตอนต่อไปค่ะ คุณแล้วรีบมาต่อไวๆน่ะค่ะ ป.ล อยากให้วิมุติได้คู่กับกุสุมาลย์จัง - จากคุณ : กระดานสีครีม (makichan1) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 22:32:10

ความคิดเห็นที่ 30 คุณพ่อสรวงเป็นคนดีมากกกเลย รักวิมุตติจริงๆๆแม้ไมใช่ลูกตัวน่าสรรเสริญ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 23:24:03

ความคิดเห็นที่ 31 วันก่อนดูข่าว จับงูเห่าขาย 600 กว่าตัว นึกถึงเจ้าภูวิษะ  ไม่ไปช่วยเรอะ บริวารโดนจับขายแน่ะ   จากคุณ : โกมาซุม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 09:21:09

ความคิดเห็นที่ 32 อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเป็นตอนที่สบายๆที่สุดเลยมั้งคะเนี่ย อ่านแล้วฮาๆ ไม่ค่อยพีค ไม่ค่อยเครียดดี ถ้าเจ้าสองคนนั้น ไม่มีตรีภูมิมาสร้างเสียงฮา นี่คงจะไม่คุยเฮฮากันแน่ๆเลย จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 14:21:24

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนหน้าจะมีโอกาสเป็นไปได้ไหมคะที่ฝนจะตกใหญ่ เพราะสองเจ้า ^^ จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 13:19:22

ความคิดเห็นที่ 34 นิยายสนุกมากเลยค่ะ อ่านมาหลายชม.ติดเลยแหะๆ แต่ว่ามีปัญหานิดนึงค่ะว่าตอนที่ 20-21 ลิ้งมันเสียเลยไม่ได้อ่านต่อ รบกวนคุณแก้วกังไสช่วยลงลิ่้งให้อีกทีนะคะๆ^ ^ จากคุณ : waanyen_choco เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 17:06:41

ความคิดเห็นที่ 35 วันนี้วันอาทิตย์ ดูเดอะวอยส์ อยู่ ตะโกนว่า. " พรุ้งนี้วันจันทร์. ". นะจ๊ะ จากคุณ : เต็มล้าน เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 19:33:11

ความคิดเห็นที่ 36 ตอนที่ 36 ค่ะ วันนี้แอบมาเร็ว http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12982787/W12982787.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 03:32:19