ความคิดเห็นที่ 1 “แล้วจะอินอีกนานไหมคะ ...ปล่อยมือฉันได้แล้ว”    ภาวรตีมือธันตะไปหนึ่งที เขาถึงจะยอมปล่อย “คุณไว้ใจผมได้”    ธันตะลุกขึ้นยืนตรง    “ผม ร้อยตำรวจเอกธันตะ ธงไทย ขอสัญญาว่าจะคอยดูแลคุณภารวี ให้รอดปลอดภัยไม่บุบสลาย และไม่ให้ใครมาปล้ำคุณได้ ครับพ้ม!” “คุณทำอะไรเนี่ย คนเขามองกันใหญ่แล้ว นั่งลงเดี๋ยวนี้เลย”    ภารวีรีบดึงแขนเขาให้นั่งลง ด้วยเริ่มจะเขินกับสายตาที่คนในกองถ่ายฯที่มองมา “ก็คุณไม่เชื่อผมนี่” “ฉันเชื่อแล้วๆ คุณอย่าทำแบบเมื่อกี้อีกนะ ฉันอายเขา”  ภารวีเขินหน้าแดง “ครับผม”    ธันตะทำท่าตะเบ๊ะ “ก็ลองคุณไม่ช่วยฉันดูสิ...น่าดู”     ภารวีทำท่าเอานิ้วชี้ไปปาดที่คอประมาณว่า คุณตายแน่ถ้าไม่ช่วยฉัน พาฝันเมื่อได้รับข่าวว่า แม็กทำงานพลาดไม่เป็นไปอย่างที่ได้วางแผนเอาไว้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แทนที่จะได้รู้อะไรมากขึ้น แต่กลับคว้าน้ำเหลวกลับมาเสียเวลาเธอจริงๆ “เรื่องแค่นี้ พลาดได้ยังไง” “โถ่...พาฝันผมก็พยายามแล้วนะ คุณจะให้ผมทำยังไง ไอ้ตำรวจนั่นหูไวตาไว ฉลาดเป็นกรด ถ้าขืนผมตามมันต่อผมได้โดนจับได้แน่ๆ” “แม๊ก แต่ถ้านายไม่ประมาท ก็คงจะได้เรื่องอะไรมากกว่านี้” “ผมขอโทษนะ คราวหน้าผมสัญญาผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”    ไม่พูดเปล่าปากซุกซนก็เริ่มท่องเที่ยวไปบนลำคอของพาฝันอีกครั้ง พาฝันดันหน้าเขาออก “แต่ถ้าคราวหน้านายพลาดฉันก็ไม่รู้นะ ว่าคุณกรเขาจะจัดการกำนายยังไง” “เอาน่า...ผมว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องคนอื่นกันเลยนะ เรามาพูดเรื่อง...”   เขาใช้มือกดพาฝันให้นอนลงบนเตียง            “ เรื่องที่มีแต่เราสองคนกันดีกว่า ผมคิดถึงคุณจะตายอยู่แล้ว คุณเล่นหายไปอยู่กับนายตั้งหลายวัน”    พาฝันยิ้มหวานใช้มือโน้มคอเขาลงมา “นายนี่คิดเรื่องอื่นไม่เป็นแล้วใช่ไหม นอกจากเรื่องแบบนี้” “ใช่ เวลาอยู่กับคุณผมสมองตื้อคิดเรื่องอะไรไม่ออกเลยจริงๆ นอกจากเรื่องของเรา” “ถ้าอย่างนั้น เราก็คิดตรงกัน”    ลมปากร้อนๆของพาฝัน กระซิบที่ข้างหู พาใหอารมณ์ปรารถนาของคนทั้งสอง จุดติดพรึบเร็วยิ่งกว่าเปลวไฟก็ไม่ปาน ภายในห้องทำงานของธนา ในขณะที่เขากำลังนั่งทำงานอยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น... “เชิญครับ ...อ้อคุณหูกวาง มีอะไรหรือเปล่าครับ” แม่สาวหูกวางยิ้มแป้นเดินเข้ามา  “มีสาวมาพบบอสค่ะ” “สาวที่ไหนครับ?” “เขาบอกว่า ชื่อคุณเวทกานต์ค่ะ ตอนนี้หูกวางให้รออยู่ด้านล่าง” ธนายิ้มอย่างดีใจ  “คุณเวทกานต์ มาเหรอ”   แก้ไขเมื่อ 19 พ.ย. 55 16:40:04 จากคุณ : ชะ-นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:16:18

ความคิดเห็นที่ 2 “บอสจะลงไปพบเธอหรือจะให้หูกวางพาเธอขึ้นมาพบบอสคะ”    ธนายังยิ้มไม่หยุดจนหูกวางต้องเรียกซ้ำอีกครัง “บอสค่ะ” “ครับ ครับ ...เดี๋ยวผมลงไปพบเขาเอง”    ธนามองนาฬิกาข้อมือ  “นี่ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว ผมก็ว่าจะออกไปข้างนอกพอดีหูกวางช่วยไปบอกคุณกานต์ทีนะว่ารอผมแป๊บนึงก่อน” “ค่ะบอส...ว่าแต่ยิ้มกว้างแบบนี้ระวังแก้มจะแตกนะคะ”   แม่สาวหูกวางยังมิวายแซวธนาก่อนจะเดินออกไป ธนารีบเก็บของแล้วเดินลงไปหาเวทกานต์ทันที “คุณกานต์ครับ” เวทกานต์หันกลับมาตามเสียงเรียก  “คุณธนา ขอโทษนะคะที่มาโดยไม่บอก” “ไม่เป็นไรครับ มาบ่อยๆก็ได้” “ว่าอะไรนะคะ?” “เปล่าครับ ผมบอกว่า ผมเลิกงานพอดี ไม่ได้เลิกเวลานี้บ่อยๆ ปรกติผมกลับดึกน่ะครับ”    ธนารีบแก้ตัวกลบเลื่อน “อ๋อค่ะ” “ว่าแต่คุณกานต์มาหาผมถึงที่นี่ มีอะไรหรือครับ?” “อ้อ...พอดีว่ากานต์มี โปรเจ๊คงานใหม่ค่ะ ก็เลยจะลองเอามาปรึกษาคุณธนาดู” “ถ้าอย่างนั้นก็ได้เลยครับ เราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหมครับ คือ...ผมหิวข้าวแล้วด้วย มัวแต่นั่งทำงาน ยังไม่ได้ทานอะไรเลย”    ธนายกมือลูบท้องปอยๆ “ก็ดีค่ะ” “งั้นเดี๋ยวคุณกานต์ขับรถตามผมมานะครับ ผมจะพาคุณกานต์ไปกินอาหารที่อร่อยที่สุดในย่านนี้เลยครับ ร้านนี้ผมกับ ไอ้จี๊ดไปทานกันประจำ การันตีความอร่อย แน่นอนครับ” “ค่ะ” ใบหน้าของหูกวางค่อยๆโผล่ออกมาจากมุมที่ซ่อนอยู่ พร้อมกับสาวๆร่วมแก๊งค์ที่ ค่อยๆโผล่หน้าออกมาทีละคนๆ นับแล้วประมาณห้าชีวิต “นี่หูกวาง บอสไปรู้จักกับคุณเวทกานต์ได้ยังไง?” “ใช่ๆ ดูสนิทกันมากเลยนะ” “เดี๋ยวนะยายกิ๋ง ยายแก้ว นี่พวกเธอรู้จักคุณคนนั้นด้วยเหรอ?”    หูกวางเอ่ยถามด้วยความงุนงง “ใครก็รู้จัก ก็คุณเวทกานต์ ที่เป็น บอกอ.หญิง อยู่ที่สำนักพิมพ์วัฒน์มาลินทร์ไง ทั้งสวย ทั้งเก่ง ที่พี่ชายเขารถคว่ำ จนป่านนี้ยังนอนเป็นเจ้าชายนิทราที่โรงพยาบาลอยู่เลย ฉันเคยเห็นเขาไปที่โรงพยาบาลบ่อย ตอนฉันไปทำข่าว” “คนนี้เองเหรอคุณเวทกานต์ จะใช่คนเดียวกันกับที่ไอ้พี่แม๊กบอกหรือเปล่านะ”    หูกวางบ่นกับตัวเอง มองตามเวทกานต์ไปไม่คาดสายตา “ไอ้พี่แม๊กมันคิดจะทำอะไรของมัน...หวังว่าคงไม่หาเรื่องอะไรมาให้ฉันต้องปวดหัวอีกนะ ไอ้พี่บ้า”    หูกวางนึกไปถึงเรื่องที่พี่ชายตัวแสบสั่งให้ทำ   จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:42:05

ความคิดเห็นที่ 3  เกมกล อลเวง ตอนที่25 ---------------------------------^^ 25   “แกไม่ต้องถามมาก แกมีหน้าที่แค่ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ”   แม็กหันไปบอกกับน้องสาว ที่พยายามถามเขาว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ “พี่แม็ก ฉันเป็นน้องพี่นะ ทำไมฉันจะไม่รู้ ว่าแต่ละเรื่องที่พี่ทำ มันชวนให้เดินเข้าคุกทั้งนั้น เมื่อไหร่พี่จะเลิกทำตัวแบบนี้สักทีฉันช่วยพี่ไม่ได้ทุกครั้งหรอกนะ ออกจากคุกมามันไม่ได้ช่วยให้พี่สำนึกอะไรได้เลยใช่มั้ย”    หูกวางบอกกับพี่ชายของตนเองอย่างเหนี่อยหน่าย “ไอ้กวางแกเป็นน้องนะ ไม่ใช่เมียฉันแกไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉัน ฉันให้แกทำอะไรแกก็ทำไปอย่าถามมาก ฉันรำคาญ”    แม็กตอบเสียงเขียวไม่ชอบใจนักที่น้องสาวมาออกคำสั่ง หูกวางถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างหนักอกหนักใจ  “ฉันก็เบื่อเหมือนกัน มีพี่ชายกับเขาทั้งคน แต่พึ่งพาอาศัยอะไรไม่ได้สักอย่าง วันๆเอาแต่สร้างปัญหา งานการก็ไม่ทำ ดีนะที่พ่อกับแม่เสียไปแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะช้ำใจตายที่มีลูกแบบพี่” “ไอ้กวาง แกกล้าด่าพี่อย่างนั้นหรือ!” “พี่ก็ทำตัวดีๆสิ ให้มันสมกับที่เป็นพี่หน่อยสิ ฉันจะได้ไม่ด่า” หูกวางสงบใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ  “ เอาล่ะ พี่จะบอกฉันได้หรือยัง ว่าพี่กำลังทำอะไรอยู่ ทำไมต้องลาออกจากงานมาทำตัวลับ ๆ ล่อๆ แบบนี้ด้วย” “ก็นี่แหล่ะงานของฉัน และถ้าฉันทำงานนี้สำเร็จเมื่อไร แกกับฉันก็จะสบาย ไม่ต้องมาลำบากนั่งทำงานต๊อกๆหลังขดหลังแข็งอยู่แบบนี้” “ลำบากแต่สุจริต ลำบากแต่ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร ฉันยอมลำบาก ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ สบายได้เงินก้อนใหญ่แบบพี่ ต้องต้องหนีหัวซุกหัวซุน” “ไอ้กวาง!”   พี่ชายตัวดีตวาดเสียงดังลั่น “พี่รู้จักคุณธนา กับคุณเวทกานต์ได้ยังไง?” “ฉันไม่รู้จัก แต่เจ้านายเขาสั่งฉันมาอีกที ฉันก็แค่ทำตามใบสั่งก็เท่านั้น”    แม็กตอบเสียงนิ่ง “เจ้านายพี่เป็นใคร?” “แกไม่จำเป็นต้องรู้ จำไว้งานนี้แกต้องช่วยฉันถ้าสำเร็จเราจะสบาย...ฉันขอยื่นคำขาด งานนี้แกต้องช่วยฉัน ไม่อย่างนั้นแกจะไม่ได้เห็นหน้าฉันอีก นายเอาฉันตายแน่”  พูดเสร็จแม็กก็เดินออกไปจากห้องของน้องสาวทันทีไม่เปิดโอกาสให้หูกวางได้ถามอะไรอีก “โธ่โว้ย...ไอ้พี่บ้า หาแต่เรื่องมาให้”  หูกวางด่าไล่หลังพี่ชายออกไป เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ภารวีที่นอนพักผ่อนอยู่ในห้อง ถึงกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากภวังค์เธอรู้สึกปวดหัวมากอาจเป็นเพราะแผลที่ศีรษะเริ่มอักเสบเธอพยายามพยุงตัวเองเดินไปส่องดูตาแมวที่ประตู ตกใจแทบหงายหลังเมื่อเห็นหน้าแขกที่มาเยี่ยมเยือน “ไอ้คุณกรมาได้ยังไงแล้วรู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ห้องนี้ บ้าจริง!”   ภารวีตื่นตระหนก   “เอายังไงดีล่ะ ผู้กองก็ยังไม่มาซะด้วย ไหนบอกออกมาแล้วไง ...แต่เราถ้าไม่เปิดประตูก็จะดูมีพิรุธ”    เสียงเคาะประตูยังดังอย่างต่อเนื่อง ภารวียังกดโทรศัพท์หาธันตะจนนิ้วแทบพันกัน   “ผู้กอง ทำไมไม่รับโทรศัพท์ฉันเนี่ยโธ่เอ๊ย! หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้มัวแต่ทำอะไรอยานะ ทำไมไม่มาสักที ...เอาวะ เป็นไงเป็นกัน”    ภารวีสูดลมหายใจลึก เอื้อมมือไปดึงลูกบิดประตูให้เปิดออก  คิดว่าแค่จะออกไปบอกว่าเธอไม่สบายให้เขากลับไปก่อนคงไม่น่าจะมีอะไร “ผมเคาะประตูต้องนาน คุณทำอะไรอยู่ครับ”    กรศักดิ์ถามเสียงหวาน    “อ้อ... ผมรู้แล้ว สงสัยคุณคงจะนอนพักผ่อน ดูสิยังสวมชุดนอนอยู่เลย”    กรศักดิ์ไล่สายตามองภารวีไปทั่วทั้งตัวอย่างถือวิสาสะ ภารวีรีบดึงเสื้อคลุมมาปิดให้มิดชิดขึ้น “คุณกร”  ภารวีฝืนยื้ม  “มาที่นี่ได้ยังไงคะ? ” “ผมถามทีมงานที่กองถ่ายฯ ของคุณมา เขาบอกว่าคุณวีไม่สบายผมเลยขอที่อยู่แล้วก็มามาเยี่ยม ตามประสาของคนสนิท” “เอ้อ...เหรอคะ แต่คุณกรไม่ต้องเป็นห่วงวีหรอกค่ะ”   จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:51:06

ความคิดเห็นที่ 4 “ต้องห่วงสิครับ”    กรศักดิ์มีท่าทีว่าจะเดินเข้ามาในห้อง ภารวีรีบห้าม “เอ่อ...คุณกรจะไปไหนคะคือวีปวดหัวค่ะ วันนี้คุณกลับไปก่อนได้ไหมคะ แล้วเราค่อยนัดเจอกันใหม่วันหลัง” “อะไรกันผมเพิ่งจะมายังไม่ได้คุยอะไรกับคุณเลย จะไล่กันแล้วหรือให้ผมอยู่คุยกับคุณก่อนนะนิดเดียวก็ยังดี”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนนิดๆ “ถ้าอย่างนั้น เราลงไปคุยกันด้านล่างดีกว่านะคะ เดี๋ยววีไปเปลี่ยนชุดก่อน ไม่นานหรอกค่ะ”   ภารวีพยายามยื้อสุดฤทธิ์ “ไม่เป็นไร ผมอยากคุยในนี้มากกว่า”    กรศักดิ์ทำไม่รู้ไม่ชี้เดินเข้าไปในห้องภารวีทันที  ภารวีจำต้องเดินตามเข้าไป แต่ลืมไม่พิมพ์ส่งข้อความไปหาธันตะว่า ‘ผู้กองมาเร็วๆฉันแย่แล้วข้าศึกบุก’  และเธอจงใจเปิดประตูห้องแง้มๆไว้โดยไม่ปิดให้สนิท เวทินถามจิดาเสียงดังฟังชัด เมื่อจิดามาบอกว่าเธอจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด 1 อาทิตย์... “อะไรนะ คุณจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด” “ค่ะ” “แล้วผมล่ะ?”   คนพูดเอามือจิ้มที่หน้าอกตัวเอง “คุณก็อยู่กับคุณกานต์ หรือผู้กองก็ได้นี่” “คุณจะทิ้งผมเหรอ?” “ฉันไม่ได้ทิ้ง ฉันจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ แค่อาทิตย์เดียวเอง” “ไม่....ผมจะไปด้วย” “เฮ้ย...คุณจะไปทำไม อยู่นี่แหล่ะเดี๋ยวฉันก็มาแล้ว” “ผม-จะ-ไป-ด้วย”   เขาเอานิ้วชี้ไปที่ปากตัวเอง “คุณเวทิน อย่าดื้อสิฉันไม่ได้ไปนานสักหน่อย ...เอาแบบนี้ เดี๋ยวฉันซื้อขนมมาฝาก” “คุณก็รู้ว่าผมกินไม่ได้ ”    เวทินทำหน้าเศร้า “เออจริงด้วย”  จิดาเกาหัวแกรกๆ “นะคุณจี๊ดให้ผมไปบ้านคุณด้วยนะๆๆๆ ” “ทำไมคุณถึงอยากไปนักล่ะ” “ผมไม่อยากอยู่คนเดียว คุณไม่อยู่ผมก็คิดถึงคุณแย่น่ะสิ”    เวทินหลุดปาก    “ก็...ก็ผมอยู่กับคุณทุกวัน เห็นหน้าทุกเวลามันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา” “เวอร์น่าคุณ จะคิดถึงอะไรกันนักกันหนา ฉันไปแค่ต่างจังหวัดนะไม่ใช่ต่างประเทศ”    จิดาตอบเสียงขรึมแต่แก้มแดงเพราะความเขิน คิดในใจ   ‘ตาบ้า พูดอะไรก็ไม่รู้ คิดถงคิดถึง เวอร์จริงๆ’  เวทินยิ้มแป้นเพราะได้ยินที่เธอคิด “ไม่รู้ล่ะยังไง ผมก็จะไปคุณไปไหนผมไปด้วย”    คนล่องหนยืนยัน จิดาจึงไม่ห้ามเขาอีกต่อไป ภารวีพยายามทำหน้าให้เป็นปรกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในใจก็นึกถึงธันตะว่าทำไมจนป่านนี้แล้วเขาถึงยังไม่มาสักที... “คุณวี เมื่อไหร่คุณจะใจอ่อนกับผมสักทีผมรอคุณมานานแล้วนะ”   กรศักดิ์เอ่ยพร้อมๆกับเอื้อมมาจับมือภารวี “คุณกรคะ วีคิดว่ามันเร็วไปนะคะเราเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่กี่เดือนเอง”    ภารวีดึงมืออก ไม่น่าเปิดประตูให้เข้ามาเลยจริงๆ  ใจเธอเต้นแรงขึ้น ด้วยความกังวนกลัวธันตะมาไม่ทัน เธอได้ถูกปล้ำอีกแน่ๆงานนี้ ไม่เคยทำงานแล้วเปลืองเนื้อเปลืองตัวแบบนี้มาก่อนเลยให้ตายเถอะ! “แค่นี้ก็นานเกินไปแล้ว...คือผมหมายถึงผมรักคุณจริงๆนะคุณวี รักมานานแล้ว”    กรศักดิ์กระเถิบเข้ามานั่งโซฟาตัวเดียวกับเธอ ภารวีกระเถิบหนี “คือวี... วีว่าเราไปหาอะไรดื่มแล้วก็คุยข้างล่างกันเถอะคะ”    ภารวีรีบเปลี่ยนเรื่อง จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:52:19

ความคิดเห็นที่ 5 “แต่ผมอยากอยู่กับคุณสองคน...แบบนี้”    กรศักดิ์โอบบ่าเธอ จนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว ภารวีนั่งตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก พยายามแกะมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล แกะเท่าไรก็แกะไม่ออกอย่างกับติดกาวตราช้างเอาไว้    “ภารวี คุณไม่สงสารผมบ้างหรือไง ผมรอคุณมานานแล้วนะ” ‘ฉันสงสารตัวเองมากกว่า’    ภารวีบ่นเบาๆ กรศักดิ์เอียงหน้ามาชิดหน้าเธอ    “เอ่อ..คุณกรคะ คือวีรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”    ภารวีเริ่มปวดหัวมากขึ้น กรศักดิ์ยิ้มเย็นอย่างรู้ทันเขาไม่เชื่อที่เธอพูดและเอามือไปอังที่หน้าผากเธอ “ตัวก็ไม่เห็นร้อนมากนี่” ภารวีขยะแขยงกับท่าทางของกรศักดิ์เสียเต็มประดา ‘นี่นอกจากมือจะเหนียวเป็นตีนตุ๊กแกแล้ว มือยังจะด้านอีก ตัวฉันร้อนเป็นไฟยังจะบอกว่าไม่ร้อนอีก โธ่เอ๊ย...ไอ้หน้าด้าน มือด้าน’  ภารวีด่าในใจ “...แต่ไม่เป็นไรถ้าคุณไม่สบายจริงๆเดี๋ยวผมเช็ดตัวให้เอาไหมรับรองไข้คุณลดแน่”    กรศักดิ์มองเรียวขาขาวของเธอ อย่างกระลิ้มกระเหรี่ย ภารวีรีบดึงหมอนมาปิดไว้ “ไม่ต้อง!”   ภารวีพูดเสียงดัง   “เอ่อวีหมายถึง ไม่เป็นไรค่ะวีไม่รบกวนดีกว่า เดี๋ยววีจัดการเองได้” “ให้ผมจัดการเองดีกว่า รับรองคุณจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยล่ะเพราะได้ยาดีจากผมไง”    กรศักดิ์ดึงหมอนที่ขาเธอออก และใช่ฝ่ามือร้อนๆวางลงไปแทน ภารวีสะดุ้งโหยง “วีว่า คุณก็กลับไปก่อนดีไหมคะวีปวดหัวจริงๆ วีอยากพักผ่อนค่ะ นะคะ”    ภารวีดันตัวเขาออกไป แต่คราวนี้กรศักดิ์กลับกอดเธอไว้   “ปล่อยวีก่อนนะคุณกร ”    ภารวีเริ่มตาลาย และปวดศีรษะที่เป็นแผลจนหน้าซีดเผือด “ผมปล่อยคุณมานานเกินไปแล้ว ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแน่ๆ ...ภารวีคุณต้องเป็นของผมคนเดียว”    กรศักดิ์อุ้มเธอลอยหวือไปวางบนเตียงนอน “อย่าทำอะไรวีเลยนะคะคุณกร วีขอร้อง”    ภารวีรู้สึกหนักที่ศีรษะ เหมือนถูกบีบไว้อย่างแรงไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นหนีในใจเธอตอนนี้คิดถึงแต่ธันตะ ‘ผู้กอง ช่วยฉันด้วย ฉันแย่แล้วผู้กอง’ กรศักดิ์แหวกเสื้อคลุมตัวบางของเธอเปิดออกอย่างง่ายดาย เขามองร่างขาวงามภายใต้ชุดนอนบางเบาสีชมพูอ่อนอย่างจาบจ้วงภารวีพยายามขยับหนี “ วันนี้คุณจะไม่โชคดี หนีผมไปได้เหมือนวันนั้นหรอกภารวี ผมจะทำให้คุณมีความสุขเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลย” กรศักดิ์แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว “คุณกร ปล่อยวีนะวีไม่สบายจริงๆ”    ภารวีใช้มือที่อ่อนแรงดันแผงอกของเขาไว้ “ผมรู้ทันคุณหรอกภารวี มารยาหญิงของคุณใช้กับผมไม่ได้หรอก คุณเก็บเอาไว้ใช้กับไอ้เวทินเถอะ...แต่ผมไม่แน่ใจนะ ว่ามันจะมีโอกาสฟื้นขึ้นมาหายใจบนโลกนี้ได้อีกหรือเปล่า” “คุณจะทำอะไรเขา?” “แหม น่าดีใจแทนมันจริงที่มีแต่คนเป็นห่วงเป็นใย สภาพคุณเป็นแบบนี้ยังจะเป็นห่วงมันอีกหรือไง วันนี้คุณไม่โชคดีมีไอ้ตำรวจหน้าจืดนั่นมาช่วยคุณไว้ได้หรอก ภารวี” “คุณรู้?” “ไม่มีอะไรที่คนอย่างผมอยากรู้แล้วไม่รู้ อยากได้แล้วไม่ได้ โดยเฉพาะถ้าผมจะจัดการกับใครผมไม่มีทางปล่อยให้มันรอดไปได้แน่ ไอ้เวทินสุดที่รักของคุณก็เหมือนกัน ผมจะไม่มีทางจัดการมันพลาดอีกเป็นครั้งที่สองแน่!” “ฝีมือคุณจริงๆด้วย คุณนั่นเองที่เป็นคนคิดจะฆ่าเขาคุณทำอะไรเขา เขาถึงมีสภาพแบบนี้คุณมันใจยักษ์ใจมาร ใจดำที่สุด” “ไม่เอาน่า ถ้าบอกง่ายๆละครก็ไม่สนุกสิจะที่รัก ผมจะให้โอกาสคุณกับไอ้ตำรวจนั่นเล่นสนุกกันอีกสักพักสืบกันให้พอเลยนะ แต่ถ้าวันไหนผมหมดสนุกเมื่อไร วันตายของไอ้เวทินจะมาถึงทันที” “คุณนี่มันเลวจริงๆ”    ภารวีด่าไปดิ้นรนไป กรศักดิ์เริ่มโมโห จึงชกเข้าไปที่ท้องของเธอภารวีจุจนหมดแรงดิ้น จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:54:22

ความคิดเห็นที่ 6 “ชอบใช้กำลังก็ไม่บอก ผมจะได้จัดให้...คำด่าแค่นี้ผมไม่รู้สึกอะไรหรอกที่รัก มามะตอนนี้เวลาสนุกของเรามาถึงแล้วไปทัวร์สวรรค์กันดีกว่า” “อย่านะ คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ”    เสียงภารวีอ่อนล้านัก ด้วยพิษไข้ และจุกที่โดนชกท้อง เรี่ยวแรงต่อสู้เอาตัวรอดมีน้อยนิดตอนนี้ ดูจะไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เมื่อกรศักดิ์โถมตัวเข้าใส่ตัวเธอ จับข้อมือของเธอตรึงไว้แน่นหนาดังโซ่พันธนาการ จนเธอไม่อาจหนีไปไหนได้อีก   “ผู้กอง ช่วยฉันด้วย ช่วยด้วย”   คำพูดหลุดออกมาอย่างยากเย็นนัก ภารวีน้ำตาไหลอย่างรู้ตัว ว่าไม่มีทางรอดไปไหนได้อีกแล้ว... --------------------- +อั๊ยย่ะ! ตอนนี้จบแล้ว โปรดติดตามตอนต่อไป...ยยย+ จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 16:58:03

ความคิดเห็นที่ 7 ดีจ้า จากตอนที่แล้วจ้า ขอบคุณ--- คุณSniper-1500watt คุณดีแอน---ขอบคุณนะคะ ที่แวะเข้ามาอ่าน^^ คุณN_Foxtrot --- ขอบคุณค่ะ หยอกไว้ก่อนเดี๋ยวถ้าเข้าร่างได้เมื่อไรล่ะ น่าดู เอิ๊กๆๆๆ ตากรศักดิ์มันตัวช่วย้ยอะ ชอบวางแผน แต่เดี๋ยวเวทินก็จะค่อยๆรู้เรื่องไปเรื่อยๆจ้า... คุณห้าสิบป่าย ---ขอบคุณค่ะ ที่อ่านแล้วสนุก555+ คุณ กระดานสีครีม --- ขอบคุณจ้า แวะมาอ่านบ่อยๆน้า ตอนนี้เริ่มเข้าท้ายเรื่อง จะจบแล้วจ้า มาลุ้นกันๆ^^ คุณกะตุ้งนิ้ง --- ไม่รู้ภารวีโชคดีหรือโชคร้าย ดันมาคู่กะ ตาผู้กอง555+ เจอแต่ล่ะเรื่องอั๊ยย่ะ! หวาดเสียว...ววว ๆ ทั้งน้าน...นน คุณ Psycho man ---- เจ๊รานีไม่ได้อยู่ กับเวทินเน้อ5555+ เจ๊รานีอยู่กะยายลูกไม้ ตอนนี้พามาส่งเรียบร้อยแล้วจ้า ลองไปตาหาดู^^ ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะค้า... จากคุณ : ชะ -นะ-มน-ทะ-รส (ชนมนธรส) เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 17:13:07

ความคิดเห็นที่ 8 ได้อ่านแล้ว แต่มาอ่านที่บ้าน เลิกงานก่อน ไม่ทันได้อ่าน จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 19:29:12

ความคิดเห็นที่ 9 เฮ้ย ผู้กองทำไรอยู่ วีจะโดนเขือบแล้วเนี่ย ส่วนเวทิน กะไปบ้านจี๊ด เพราะอยากสืบอยากรู้จักพ่อแม่จี๊ดใช่มั้ยล่าาา รอตอนต่อไปนะ อยากรู้ว่าผู้กองจะมาเป็นอัศวินม้าขาวทันมั้ย? จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 20:52:35

ความคิดเห็นที่ 10 คิดว่ายายตานีจะเข้ามาสิงภารวีเสียแล้ว เล่นเปลี่ยนชื่อยายฝันสลายซะงั้น ฮ่าฮ่า จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 21:18:17

ความคิดเห็นที่ 11 อ้าว นายผู้กองหายไปไหน เห็นรับปากซะดับดี ไม่คุ้มกันเลย..หนูภา เลิกเถอะงานนี้..!! พาขวาน...(ก็พาฝันนั่นล่ะ แบบว่าพูดไม่ชัด^^.) กับนายแม๊ก ก้ช่างสมกันดีแท้ แหม..มีการยืมมือน้องสาวให้ช่วย แสบมาก จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 08:41:40

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าววว..ไหงงั้นอ่า..ผู้กองมัวทำอะไรอยู่เนี่ย..อย่างนี้ต้องตัดคะแนนนะคะ..มาช้ามากกกก..คุณวีแย่แล้วอ่ะ.. จากคุณ : กะตุ้งนิ้ง เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 18:57:37

ความคิดเห็นที่ 13 ผู้กองด้วย ไปตามเจ๊รานีอยู่หรือเปล่าาาาา อิอิ มาลงต่อไวๆ วันศุกร์ๆ จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 12:16:30