PANTIP.COM : W12955590 ซ่อนร้าย....ที่ปลายรัก >>> Imag ตัวละครและบทนำค่ะ ขอกำลังใจหน่อยนะคะ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 6

บทนำ

เสียงกระดิ่งจากสร้อยข้อเท้าดังกระทบทุกยามเมื่อเท้าข้างที่สวมมันไว้เคลื่อนไหว หญิงสาวร่างเล็กเดินคว้างอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นตา หันซ้ายแลขวาก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากหมอกควันจางๆ สาวเจ้าจึงหยุดเท้านิ่ง เสียงกระดิ่งก็เงียบลง แต่เบื้องหน้าของเธอ กลับปรากฏร่างสูงสง่าของผู้ชายที่หัวใจไม่เคยลืม สองตากลมเบิกกว้าง สองมือยกขึ้นกุมก้อนเนื้อที่ระรัวจนหายใจลำบาก ภาพของเขาค่อยๆ ชัดเจน น้ำเสียงทุ้มเริ่มดังก้อง ตรึงลึกในความทรงจำ

“ผมกลับมาแล้ว ตามคำสัญญา” สิ้นเสียงกังวานไพเราะ ร่างที่เคยสงบนิ่งอยู่ในนิทรา เด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ มือน้อยยังยกทาบอกกดก้อนเนื้อที่เต้นระรัวเอาไว้แน่น ลมหายใจที่พ่นผ่านปลายจมูกเร็วและแรงคล้ายเหนื่อยหอบ หญิงสาวหันมองไปรอบๆ ไม่เห็นใครในห้องนอน พอเรียกสติกลับมาได้ครบ ก็เริ่มลำดับเหตุการณ์และสรุปกับตัวเองได้ว่า

“ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย” นับรวมครั้งนี้ก็สามครั้งแล้ว ที่ความฝันคัดลอกกันมาได้ไม่ผิดเพี้ยน เธอฝันซ้ำๆ เรื่องเดิมๆ ในช่วงเวลาที่ติดต่อกัน น่าอัศจรรย์ดีแท้ หรือนี่จะเป็นฝันบอกเหตุตามคำโบร่ำโบราณ ว่ากันว่า ฝันใกล้รุ่งหรือสว่างมักจะเป็นความจริง

“เป็นไปไม่ได้!” เจ้าของความฝันส่ายหัวจนผมสั้นสะบัดไหว แต่ดูเหมือนลึกๆ ในใจอยากให้คำที่โบราณว่าไว้เป็นความจริงมากกว่า เพราะสมองสั่งมือน้อยให้ลูบคลำสร้อยข้อเท้าทองคำแท้ลายลูกโซ่ประดับกระดิ่งเล็ก แล้วหวนนึกถึงเจ้าของที่มอบมันไว้ให้ ห้าเดือนแล้ว มันถูกสวมอยู่ที่ข้อเท้าของเธอ ตั้งแต่วันที่เขาจากไป

“คุณจะกลับมาหาฉันจริงๆ เหรอคะ เอริค” เธอแผ่วถามกับสร้อยนั้น เหมือนในทุกครั้งที่ฝันถึงเขา หวังว่าสิ่งของที่เขามอบให้ จะสื่อผ่านความรู้สึกไปถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้นบ้าง

เอริคคือชายหนุ่มแสนสง่าจากแดนทะเลทราย เขาเปรียบเหมือนเทพบุตรในโลกแห่งจิตนาการ ที่เธอคิดว่าไม่มีตัวตน แล้ววันหนึ่งเขาก็ปรากฏอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง การได้พบและรู้จักกับเขา ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอทรมาน เมื่อครั้งที่เขาจากไป เขาแอบขโมยหัวใจ และทิ้งความหวังลมๆ แล้งๆ ไว้กับสร้อยข้อเท้าที่เขามอบให้

“สร้อยเส้นนี้จะเป็นเครื่องยืนยัน ว่าผมจะกลับมาหาคุณ” หญิงสาวจดจำคำพูดนั้นได้ขึ้นใจ เขามอบสร้อย มอบความหวัง รวมไปถึงความเหงาและความเดียวดายเอาไว้ที่เธอ ห้าเดือนแล้วที่หัวใจต้องทนเพราะคิดถึงเขา ห้าเดือนแล้วที่พบเจอกัน...แค่ในความฝัน

ติ่งต่อง ติ่งต่อง ติ่งต่อง เสียงกริ่งหน้าประตูรั้วถูกกดซ้ำกันหลายครั้ง ปลุกให้เจ้าของบ้านต้องรีบลุกลงจากเตียง พับความฝันเพ้อเจ้อเก็บใส่หัวใจเอาไว้ก่อน เพราะยังมีภารกิจอื่นต่อคิวเป็นขบวนรถไฟ และหนึ่งในนั้นคือการเปิดประตูให้นักออกแบบสวน ที่แม่ย้ำนักย้ำหนาก่อนไปทัวร์ประเทศเกาหลีกับเพื่อนๆ ว่าเช้านี้จะมีนักออกแบบสวนแวะมาที่บ้าน ให้เธอรับผิดชอบดูแลในฐานะเจ้าบ้านที่ดี

มณิการ์มองสภาพเพิ่งตื่นของตัวเองในกระจกแล้วทนไม่ไหว ต้องหยิบหวีขึ้นมาสางผมสั้นๆ จัดให้เป็นทรง เขย่าแป้งเด็กจากกระป๋องออกมาโปะหน้าให้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยก็กลบเกลื่อนสักนิดว่าเธอไม่ได้เพิ่งตื่นนอน ผลจากการลืมตั้งนาฬิกาปลุกทำให้ตื่นสาย สิบโมงกว่าแล้วเพิ่งเสด็จลงจากเตียง แต่จะให้อาบน้ำแต่งตัวใหม่ตอนนี้คงไม่ดีแน่ เพราะเกรงว่ากริ่งหน้าบ้านอาจชำรุดเพราะถูกรัวกดนับครั้งไม่ถ้วน

“มาแล้วค่ะมาแล้ว” เสียงใสดังไปก่อนตัว เมื่อเสียงกริ่งยังดังซ้ำไปมา หญิงสาวไม่ทันได้สังเกตบุคคลนอกรั้ว เธอรีบเปิดประตูต้อนรับเขารวดเร็วแล้วเชื้อเชิญให้เข้าบ้านด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“เชิญ” คำว่า ค่ะ ยังจุกอยู่ในลำคอ เหมือนไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ มณิการ์ตาโต ตกตะลึงกับนักออกแบบสวนของผู้เป็นแม่ ไปสรรหาที่ไหนมานะ แน่ใจหรือว่าที่เห็นยืนอยู่ตรงหน้า คือนักออกแบบสวน คือคนที่คุ้นเคยกับต้นไม้ดอกไม้ และทำงานคลุกดินคลุกทราย ไม่ใช่นายแบบจากนิตยสารที่ไหนสักแห่ง รูปร่างสูงสง่า ดูจะเกินมาตรฐานชาติไทยไปเสียหน่อย ประเมินคร่าวๆ ไม่น่าต่ำกว่าร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร เพราะเธอยังสูงได้แค่อกของเขาเท่านั้น รูปหน้ายิ่งไม่ธรรมดา คล้ายหนุ่มลูกผสมที่ไม่ใช่ไทยแท้ ใบหน้าเรียว คิ้วหนาดกดำ ขนตายาวล้อมดวงตาเรียวคมชวนฝัน จมูกโด่งเป็นสันสวย ริมฝีปากดูหนาไปนิดแต่ก็หยักได้รูป ผิวสีแทน หุ่นสูงล่ำดูดีเหมือนคนที่รักษารูปร่างอยู่ตลอดเวลา สรุปโดยรวมว่าเพอร์เฟค แม้ชุดที่เขาสวมจะเป็นเพียงเสื้อโปโลปักตราบริษัท แขนสั้นพอดีตัว กับกางเกงยีนสีซีดและรองเท้าผ้าใบ ไม่ใช่สูทจากห้องเสื้อหรู แบรนด์ดัง
“สวัสดีครับคุณมณิการ์ ผมเขมินทร์ มาตามคำสั่งของคุณมณฑาครับ” เสียงทักของแขกทำให้ตากลมโตที่จ้องเขาไม่วาง กะพริบถี่ๆ เรียกสติของตัวเองคืน มณิการ์รีบก้มหน้าหลบสภาพไม่พร้อมพบคนหล่อของตัวเอง แล้วขยับถอยจากประตูเชื้อเชิญเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“ค่ะ ชะ เชิญค่ะ”

นักออกแบบสวนสุดหล่อก้าวเท้าเข้าบ้านแล้วแอบมองผู้หญิงตัวเล็กด้วยรอยยิ้มขัน เธอยังอยู่ในชุดนอนตัวโคร่งลายการ์ตูนที่เข้าชุดกันทั้งเสื้อและกางเกง ผมซอยสั้นแค่คาง หน้าใสไร้การตบแต่งด้วยเครื่องสำอาง สองแก้มระเรื่อแดงเป็นธรรมชาติจากไอแดดร้อน ผิวขาวเนียนผุดผ่องสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น หากมณฑาไม่บอกว่าลูกสาวทำงานแล้ว คงยากที่จะเชื่อ เพราะรูปร่างหน้าตาของมณิการ์ เหมือนเด็กมัธยมไม่ผิดเพี้ยน

“คุณมาคนเดียวเหรอคะ” มณิการ์ชะโงกหน้าไปนอกรั้วแล้วหันกลับมาถามเขาด้วยความแปลกใจ ปกติการออกแบบสวนมักทำงานเป็นทีม แต่ทำไมเขาถึงบุกเดียว

“ครับ วันนี้ผมแค่มาดูสถานที่ สำหรับร่างแบบ เอาไว้ตัวแบบเรียบร้อยถึงจะพาทีมงานมาช่วยน่ะครับ” เขมินทร์อธิบายแต่มองเจ้าของบ้านด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ เหตุเพราะมณิการ์หลบหน้าหลบตาเขา

“ถ้างั้นเชิญตามสบายนะคะ เดี๋ยวฉันขอตัวก่อน” พูดจบมณิการ์ก็รีบเข้าบ้าน ปล่อยเขมินทร์ไว้ตามลำพัง หญิงสาวลืมหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี เพราะไม่พร้อมจะต้อนรับคนหล่อด้วยสภาพน้ำไม่ได้อาบ หน้าไม่ได้ล้าง และฟันไม่ได้แปรง กลับห้องตัวเองได้ก็คว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ชำระล้างร่างกายทุกซอกทุกมุมจนมั่นใจว่าสะอาดสะอ้านตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จึงก้าวออกมาแต่งตัว

มณิการ์เลือกชุดในตู้เสื้อผ้ามาทาบกาย ไม่พอใจก็โยนไปกองไว้บนเตียง พิถีพิถันในการเลือกชุดราวจะออกเดทกับผู้ชายในฝัน ได้ชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดในตู้ก็รีบสวมแล้วมายืนโบ๊ะหน้าทาปากที่โต๊ะเครื่องแป้ง เคยแต่งแต้มสีสันบนใบหน้านิดหน่อยเวลาออกไปทำงาน แต่วันนี้มือไม้มันสั่นพิกล มณิการ์จึงเขียนคิ้วเขียนตาไม่สวยดังใจสักที เลอะจนต้องลบออกวาดใหม่อยู่หลายครั้งหลายหน

เจ้าของบ้านหนีหน้าแขกไปทำสวย เขมินทร์จึงเดินสำรวจบ้านกฤตภาสได้ตามอำเภอใจ เขาเดินเก็บรายละเอียดรอบบริเวณบ้าน เห็นต้นไม้ดอกไม้สะเปะสะปะไม่เป็นที่เป็นทาง พบเจออะไรที่ควรจดจำก็หยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กขึ้นมาบันทึก แล้วยกกล้องถ่ายรูปขึ้นมาเก็บภาพเอาไว้

เขมินทร์ชะโงกมองเข้าไปในตัวบ้านยังเงียบสงัด เขาสงสัยในท่าทางแปลกๆ ของมณิการ์ ดูเธอไม่ใส่ใจเขาอย่างที่เจ้าของบ้านควรกระทำ ซ้ำยังหลบหน้าหลบตา หรือจะกระดากอายที่ออกมาต้อนรับเขาทั้งชุดนอนลายการ์ตูนแบบนั้น

“เพราะแบบนี้สินะ” นึกถึงสีหน้าตกตะลึงยามเจ้าหล่อนพบเขาที่หน้าประตูรั้ว เขมินทร์ก็คิดเข้าข้างตัวเองว่ามณิการ์เขินอาย และหากเป็นเช่นนั้นจริง ตอนนี้วุ่นวายอยู่กับการแปลงโฉมตัวเองเสียใหม่ เขมินทร์ยิ้มขันเมื่อข้อสันนิษฐานที่ตั้งมั่วซั่วเกิดถูกเผงเมื่อสายตาแลเห็นคนที่กำลังนึกถึง

มณิการ์ถอดคราบเด็กสาวมัธยมเพิ่งตื่น กลายร่างเป็นสาวน่ารักสดใสในชุดเอี้ยมกระโปรงยีนสีเข้มยาวเหนือเข่าเล็กน้อย กับเสื้อยืดสีขาวคอวีรัดพอดีตัว หญิงสาวออกมาต้อนรับแขกของบ้านอีกครั้งด้วยรอยยิ้มที่แฝงแววประหม่า ในมือยกถาดพร้อมเสิร์ฟกาแฟและน้ำเปล่าเย็นเฉียบ แม้จะรู้สึกตัวช้าไปนิด แต่ก็ยังไม่สายที่จะทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี

“กาแฟกับน้ำเย็นๆ ค่ะ”

เขมินทร์มองผู้หญิงชุดเอี้ยมแบบงงๆ เจอกันครั้งแรกเธอน่ารักแบบเป็นธรรมชาติ แล้วเธอก็หายไปนานร่วมชั่วโมงก่อนจะปรากฏตัวอีกครั้งในมาดที่น่ารักและตรึงตามากกว่า มณิการ์ไม่ใช่ผู้หญิงสวย เธอน่ารักและดูมีเสน่ห์ น่ามองกว่าผู้หญิงสวยเป็นไหนๆ ตุ๊กตาเดินได้ คือคำนิยามของผู้หญิงที่ชื่อมณิการ์ในความคิดของเขมินทร์ เพราะเธอผิวขาวผ่อง ตัวเล็กแต่ได้สัดส่วน ตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย แก้มป่องสีเรื่อดูมีเลือดฝาด เธอน่ารัก…น่ารักกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยรู้จัก
“ขอบคุณครับ” เขมินทร์กล่าวขอบคุณสาวน่ารักแล้วเลือกยกน้ำเปล่าขึ้นจิบ ก่อนจะตอบแววตาสงสัยของมณิการ์ด้วยรอยยิ้มหวานชวนมอง

“ผมไม่ดื่มกาแฟครับ”

“อ๋อ ค่ะ” มณิการ์พยักหน้าเข้าใจแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไปพร้อมถาดและกาแฟถ้วยสวย หญิงสาวตรงเข้าครัวแล้ววางของในมือลงบนโต๊ะ พ่นลมหายใจให้กาแฟที่ตั้งใจชง เสียดายที่เขาปฏิเสธมัน แต่ก็โล่งอกไม่น้อย กลัวว่าหากเขมินทร์ลิ้มรสกาแฟของเธอเข้าไป เขาจะขยาดจนไม่กล้าดื่มกาแฟไปตลอดชีวิต มณิการ์ไม่ชอบงานครัว ไม่ชอบทำอาหาร ชงกาแฟให้อร่อยสักถ้วยจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนไม่ดื่มกาแฟอย่างเธอ ประเภทฉีกซองแล้วเติมน้ำร้อน แบบกาแฟทรีอินวันน่ะมณิการ์พอไหว แต่จะให้ตวงให้ตัก ผสมจนถูกปากหรือรสกลมกล่อมน่ะมณิการ์ไม่ไหว นับว่าโชคดีที่เขมินทร์ไม่ชอบดื่มกาแฟ แบบนี้จะแอบสรุปได้มั้ยนะ ว่ารสนิยมของเขาและเธอตรงกัน

ล้างถ้วยกาแฟเรียบร้อยมณิการ์ก็ออกมาชะโงกมองนักออกแบบสวนสุดหล่อ แต่ไม่เห็นเขาอยู่ในบริเวณที่ควรจะอยู่ มณิการ์เห็นหลังไวๆ ของเขมินทร์ที่รั้วบ้าน เธอเข้าใจว่าเขากำลังจะกลับ จึงวิ่งแจ้นไปหาเขา หวังทำหน้าที่เจ้าบ้าน ส่งแขกด้วยรอยยิ้มมีไมตรีอีกสักครั้ง แต่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือเขมินทร์กำลังด้อมๆ มองๆ กล่องรับจดหมายหน้าบ้านของเธอ

“ทำอะไรเหรอคะ”

เขมินทร์สะดุ้ง รีบถอยห่างจากกล่องรับจดหมายแล้วซ่อนบางสิ่งเอาไว้ข้างหลัง พอเห็นว่าเป็นมณิการ์ เขาก็ยิ้มกลบเกลื่อนแล้วรีบแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า ไม่ให้มณิการ์เข้าใจเขาผิดไป

“จดหมายของคุณน่ะครับ” เขายื่นซองจดหมายสีชมพูให้มณิการ์แล้วรีบอธิบายให้ดูน่าเชื่อถือ “พอดีผมเห็นมันตกอยู่ที่พื้น เลยจะเอาใส่ไว้ในกล่องรับจดหมาย แต่คุณออกมาซะก่อน”

“อ๋อ ค่ะ ขอบคุณนะคะ” มณิการ์ยื่นมือไปรับซองจดมายสีหวานด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ เธอพยายามบังคับมือไม่ให้สั่น เพราะกลัวจะขายหน้าเขมินทร์ อาการแพ้คนหล่อ จะเกิดขึ้นแค่ระยะแรกเท่านั้น หากเธอกับเขาพบกันมากกว่านี้ สนิทสนมคุ้นเคยกันมากกว่านี้ อาการก็จะหายไป เมื่อนั้น เธอจะสามารถมองหน้าเขาได้เต็มตา และไม่ประหม่าเวลาต้องใกล้ชิดกัน

“วันนี้ผมเก็บข้อมูลได้มากพอแล้ว งั้นผมขอตัวกลับเลยก็แล้วกันนะครับ” เขมินทร์รีบตัดบท เมื่อภารกิจที่ได้รับมอบหมายลุล่วงไปด้วยดี เขาส่งยิ้มหวานให้เจ้าของบ้านอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปที่รถกระบะทรงสูงคันโต สไตล์สปอร์ตแมน

รถของเขมินทร์หายไปจากหน้าบ้าน มณิการ์ก็ถอนใจโล่งอก สาวเจ้าเดินกลับเข้าบ้านแล้วแกะซองจดหมายสีชมพูหวาน เธอหยิบกระดาษในซองขึ้นมาคลี่อ่านด้วยความเคยชิน ไม่มีใครส่งจดหมายถึงเธอหรอก นอกจากบรรดาห้างร้านต่างๆ ที่เคยสมัครสมาชิกไว้ คูปองส่วนลดบ้าง อะไรบ้าง ส่งถึงเธอบ่อยครั้งไป คราวนี้ใช้ซองจดหมายสีชมพู คงหวังจะให้กลมกลืนกับเทศกาลวาเลนไทน์ที่กำลังจะมาถึงสินะ

พลันสายตาสะกดตัวอักษรราวลายมือเด็กอนุบาลขยุกขยุยจนจบประโยค สองตาโตก็ยิ่งเบิกกว้าง หัวใจที่เพิ่งกลับมาเต้นปกติดี ระรัวจนคับอก หายใจได้ไม่ทั่วท้อง มณิการ์กะพริบตาปริบๆ แล้วอ่านทวนข้อความในจดหมายอีกครั้ง

“ผมจะกลับมาหาคุณเร็วๆ นี้ รอผมนะครับ” ท้ายข้อความลงลายเซ็นหวัดๆ และชื่อที่เขียนขยุกขยุยอีกตามเคยว่า เอริค

มณิการ์ทำอะไรไม่ถูก เธอทรุดนั่งบนโซฟาตัวนุ่มอย่างคนไร้เรี่ยวแรง พอหายตกตะลึงก็พลิกหน้าซองหาชื่อที่อยู่ผู้จัดส่ง หน้าซองระบุแค่ชื่อผู้รับ ไม่มีข้อมูลที่เธอต้องการ ไม่มีแสตมป์อากรและตราประทับจากไปรษณีย์ แล้วจดหมายฉบับนี้ถูกส่งมาหาเธอด้วยวิธีใด
“คุณกำลังเล่นตลกอะไรกับฉันคะ คุณเอริค” ประโยคนั้นเธอฝากสายลมให้พัดพาไป มณิการ์รู้สึกสับสน หลายวันมานี้มีแต่เรื่องของเขารบกวนจิตใจ ยามนอน เขาตามไปหลอนหัวใจเธอในฝัน ยามตื่น เขายังส่งจดหมายปริศนาฉบับนี้มาให้อีก หรือหนุ่มเมืองอียิปต์จะมีเวทมนต์ นี่เขากำลังร่ายมนต์ไม่ให้เธอหลงลืมเขาสักเสี้ยวนาทีงั้นหรือ

มณิการ์อ่านประโยคนั้นซ้ำไปมา แล้วผูกโยงกับฝันประหลาด หรือเขาจะกลับมาหาเธอจริงๆ แค่คิดหัวใจก็บีบรัดจนอึดอัดไปทั้งทรวง เธอควรวางตัวเช่นไรหากต้องกลับมาพบกับผู้ชายที่นั่งอยู่ในใจเธอมาตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ควรจะแสดงสีหน้า ท่าทางยังไงให้ดูน่ารักสะดุดตา ใส่เสื้อผ้าแนวไหน ทรงผมอะไร น้ำหอมกลิ่นหวาน หรือลงทุนซื้อแบรนด์ดังจากฝรั่งเศลสักขวด สารพันความคิดตีกันจนเหยิง มณิการ์เดินวนไปมา แล้วหยุดความคิดลงเมื่อปวดศีรษะจนแทบระเบิด หญิงสาวถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงพิงพนักโซฟาอย่างอ่อนแรง ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเอริคก็ยังไม่กลับมา แล้วจะคิดฟุ้งซ่านให้มันได้อะไร ปลงตกไปแบบนั้น ก็เดินกลับห้องด้วยหัวใจอ่อนล้า กดรีโมทให้ชุดสเตอริโอทำงาน บรรเลงเพลงสากลจังหวะเบาๆ ขับกล่อมคนฟังให้เคลิบเคลิ้มพอได้หลงลืมเรื่องหนักหัวใจลงไปได้บ้าง

เริ่มงานวันแรกของสัปดาห์ มณิการ์ยังวุ่นอยู่กับงานที่คั่งค้าง แต่ยุ่งแค่ไหน สมองอีกส่วนก็ยังแอบเผลอคิดถึงข้อความในจดหมายปริศนา ไม่เว้นแม้แต่ในเวลาประชุม

“ว่าไงตัวเล็ก มีความเห็นว่ายังไงบ้าง” หนึ่งในผู้ประชุมถามความเห็นจากนักออกแบบอัญมณีที่ยังนั่งตาลอยแล้วเคาะปากกาในมือซ้ำไปซ้ำมา

“ตัวเล็ก” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อเจ้าของชื่อยังไม่มีทีท่าจะสนใจสิ่งอื่นใดแม้แต่น้อย

“คะ” เพราะถูกเพื่อนร่วมงานสะกิด คนนั่งใจลอยถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง หญิงสาวหน้าเสียเมื่อเห็นแววตาน่ากลัวของท่านรองประธานกรรมการ จ้องมาที่เธอ

“ขอโทษค่ะ พี่ชินทร์ว่าอะไรนะคะ” คนรู้ตัวว่าเสียมารยาท แสดงสีหน้าสำนักผิดแล้วยิ้มแก้เก้อ

“กระแสตอบรับเครื่องประดับชุดใหม่ดีมาก และจากฟีดแบคของลูกค้า อยากให้บริษัทออกเครื่องประดับชิ้นพิเศษในเซทนี้อีกสักชิ้นสองชิ้น พี่กำลังคิดว่า จะส่งต่างหูและเข็มกลัดลงตลาด ตัวเล็กคิดว่ายังไง”

ราชินทร์ หรือท่านรองประธานกรรมการของบริษัท Lovely Jewelry บริษัทชั้นนำด้านการออกแบบและผลิตเครื่องประดับอัญมณีหลากชนิด ที่มีสาขาทั้งในและต่างประเทศ ครองตลาดเครื่องประดับอัญมณีระดับต้นๆ ของเมืองไทย กำลังชี้แจงให้นักออกแบบอัญมณีคนเก่งรับรู้ว่า ผลงานชุด Imagination World หรือโลกแห่งจินตนาการ ที่มณิการ์เป็นผู้ออกแบบ ได้รับความนิยมเป็นอย่างสูง จากมติในที่ประชุมการขายและการตลาดเมื่ออาทิตย์ก่อน ลงความเห็นให้ตอบสนองความต้องการของลูกค้า เพราะหวังจะครองใจลูกค้าให้ยาวนานที่สุด

“ก็ดีนะคะ ต่างหูตัวเล็กพอจะมีแบบอยู่บ้าง ส่วนเข็มกลัดคงต้องออกแบบใหม่”

“แล้วคนอื่นล่ะว่ายังไง” ราชินทร์หันไปถามผู้ร่วมประชุมคนอื่น ซึ่งแต่ละคนก็เห็นพ้องต้องกันกับความต้องการของเขา ทำให้การประชุมเสร็จสิ้นลงได้ง่ายดาย ท่านรองประธานกรรมการกล่าวสรุปการประชุมและบอกให้ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงาน แต่สำหรับมณิการ์ เธอยังไม่ได้รับอนุญาตให้ก้าวออกจากห้องประชุมโดยง่าย

“เป็นอะไรไปเรา ไม่สบายรึเปล่า” เพราะรักเพราะห่วงมณิการ์ไม่ต่างจากน้องสาว จึงอดไม่ได้ที่ราชินทร์จะซักคนใจลอยให้ได้ความ

“ตัวเล็กไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะพี่ชินทร์ แค่สมองมันคิดอะไรเพลินไปหน่อย ถูกแม่ทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวเป็นเดือนๆ มันก็เลยฟุ้งซ่านน่ะค่ะ”

“พูดเหมือนคุณน้าไม่เคยทิ้งให้เราอยู่บ้านคนเดียวงั้นแหละ คราวก่อนทัวร์ญี่ปุ่น พี่ก็เห็นหายไปตั้งเกือบสองเดือน”

“แหม่ พี่ชินทร์ก็ ตัวเล็กเหงาเป็นเหมือนกันนะคะ ตั้งแต่ยัยหนันท้อง ตัวเล็กไม่มีเพื่อนช้อปปิ้งเลย วันๆ ยัยหนันเอาแต่คลุกอยู่ที่ร้านคุณลูกปัด พูดคุยกันตามประสาคุณแม่มือใหม่ น่าเบื่อจะตายชัก” มณิการ์จำต้องเบี่ยงเบนประเด็นไปอีกเรื่อง เพราะไม่พร้อมจะให้ใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเธอกำลังคิดอะไร แม้แต่ราชินทร์ที่เธอเคารพดุจพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง แสร้งโมเมถึง ยัยหนัน หรือปาหนัน เพื่อนสนิทของเธอ ภรรยาของราชินทร์ และคุณลูกปัด หรือปัทมา น้องสะใภ้ของราชินทร์ยังจะดีเสียกว่า ราชินทร์จะได้เลิกเซ้าซี้ เพราะเกรงความลับจะแตกอยู่เหมือนกัน

“ก็รีบหาคนรู้ใจสักคนซิ จะได้ไม่เหงา อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะตัวเล็ก ปีนี้ก็ยี่สิบห้าแล้ว เมื่อไหร่จะหาน้องเขยให้พี่สักที” ราชินทร์พูดจบก็หัวเราะร่วน เพราะมณิการ์ทำหน้าบูดบึงแล้วขว้างค้อนใส่เขาตาแทบกลับ

“ผู้หญิงอย่างตัวเล็ก ไม่มีใครสนใจหรอกค่ะ วันๆ หัวฟูอยู่กับการร่างแบบ ไม่เคยได้โผล่หัวออกไปไหนเลย แล้วผู้ชายดีๆ สมัยนี้นะคะพี่ชินทร์ หาย้ากยาก คนดีๆ ไม่มีเมียแล้ว ก็กลายพันธุ์เป็นเก้งเป็นกวางกันไปหมด เฮ้ออ”

มณิการ์บ่นยืดยาวแล้วถอนหายใจคล้ายปลงตกในชีวิต ใช่ว่าเธออยากจะแห้งเหี่ยวเดียวดายเป็นแตงเถาตายเสียเมื่อไร แต่สวรรค์ยังไม่เมตตาส่งใครมาให้เธอสักคน แม้จะมีคนที่คิดถึงอยู่ทุกเวลา แต่สารรูปเช่นเธอ จะคู่ควรกับเทพบุตรได้อย่างไร เธอไม่ใช่นางฟ้า เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาที่เดินดิน

“คิดอะไรอย่างนั้น น้องพี่ก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ซะหน่อย อย่าปิดกั้นตัวเองขนาดนั้นซิ บางที ผู้ชายคนนั้นเขาอาจกำลังตามหาตัวเล็กอยู่ก็ได้นะ”

ฟังคำของราชินทร์ ถ้อยประโยคในจดหมายก็ย้อนมาให้มณิการ์นึกคิดอีกครั้ง หญิงสาวหัวเราะเกลื่อนพิรุธราวกับคำพูดของราชินทร์มันน่าขันนัก ก่อนจะเบี่ยงประเด็น วกกลับมาคุยเรื่องงานได้หน้าตาเฉย ทั้งสองสนทนากันอีกราวครึ่งชั่วโมงก่อนจะแยกย้าย ตัวเล็กตรงกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ ยังไม่ทันถึงดีก็เริ่มแยกเขี้ยว เมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังละลาบละล้วงกดโทรศัพท์มือถือของเธอเล่น

“ใครอนุญาตให้นายยุ่งกับโทรศัพท์ของฉันไม่ทราบหะ”

“ก็เห็นมันดัง แล้วเธอไม่อยู่ ฉันนั่งอยู่ตรงนี้พอดี ก็เลย”

“เสียมารยาทกดรับซะ” มณิการ์ต่อปากต่อคำรวดเร็ว เป็นเรื่องปกติของรชัชต์ที่ชอบหาเรื่องยียวนกับเธออยู่บ่อยๆ รชัชต์เป็นน้องชายต่างมารดาของราชินทร์ และถือหุ้นในบริษัทพอๆ กับพี่ชาย แต่ด้วยประสบการณ์ที่อ่อนกว่า คุณราชิตผู้เป็นบิดา ท่านประธานกรรมการใหญ่ จึงให้เขาเรียนรู้งานและดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดไปพลางๆ ก่อน เดิมทีเธอและรชัชต์ไม่กินเส้นกัน ฟาดฟันด้วยคำพูดคำจาเฉือดเฉือนกันทุกครั้งที่พบหน้า เหตุเพราะรชัชต์นิสัยแย่ ตั้งตัวเป็นศัตรูกับราชินทร์ พี่ชายที่เธอเคารพรัก และหาเรื่องเดือดร้อนให้ราชินทร์ไม่เคยเว้น ดีที่ตอนนี้เขากลับตัวกลับใจเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้ เธอจึงยอมสงบศึกและญาติดีกับรชัชต์ สุดท้ายก็คบหากันไม่ต่างจากเพื่อนสนิท

“หากฉันไม่รับ ก็คงไม่รู้ ว่ามีหนุ่มๆ โทรมาหายัยไฮเปอร์อย่างเธอด้วย”

“บอกให้เลิกเรียกว่ายัยไฮเปอร์สักที สมองนายนี่ไม่เคยจำเลยรึไง” แย่งโทรศัพท์ตัวเองคืนมาได้ก็บ่นไปอีกกระบุง รชัชต์ชอบเรียกเธอว่า ยัยไฮเปอร์ เพราะเห็นว่าเธออยู่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ค่อยจะเป็น และเขาก็ยังติดปาก เรียกเธอแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร

“แหม่ รีบกดดูเบอร์เชียว ฉันแกล้งเล่น ไม่ใช่หนุ่มที่ไหนหรอก หนันโทรมาน่ะ บอกว่าเลิกงานแล้วให้แวะไปที่ร้านหน่อย ย่างบาร์บีคิวเอาไว้รอ”

“แจ๋วไปเลย กำลังอยากกินอยู่พอดี แล้วนายกับพี่ชินทร์ล่ะ จะไปพร้อมกันเลยรึเปล่า”

“ไปซิ พี่ชินทร์ไม่พลาดอยู่แล้ว ส่วนฉันก็ไม่พลาด คิดถึงลูกปัดจะแย่”

“คิดถึงคุณลูกปัด หรือคิดถึงตาหนูในท้องคุณลูกปัดกันแน่ ตั้งแต่ได้เป็นพ่อคน ฉันเห็นนายเห่อลูกไม่เคยเว้นวัน” ตัวเล็กไล่เพื่อนตัวโตที่ยึดเก้าอี้เธอให้ลุกขึ้นแล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างสบายอารมณ์ รชัชต์จึงต้องลากเก้าอี้อีกตัวที่ไม่มีเจ้าของมาครอบครองแทน

“ตาหนูยอมกลับมาอยู่กับฉันทั้งที ก็ต้องเห่อเป็นธรรมดา คนโสดแบบเธอไม่เข้าใจหรอก ว่าความรักของคนเป็นพ่อเป็นแม่น่ะ มันยิ่งใหญ่แค่ไหน” หลายปีก่อน ลูกปัด หรือปัทมา ภรรยาอันเป็นที่รัก เคยทำแท้งลูกคนแรกของเขา ด้วยเหตุผลงี่เง่าของตัวเขาเองที่ไม่พร้อมจะรับผิดชอบ ครั้งนั้นเขาทอดทิ้งปัทมา แต่สุดท้ายก็ไม่อาจตัดเธอออกจากชีวิตและหัวใจของเขาได้ วันนี้เขาได้กลับมาครองรักกับปัทมาอีกครั้ง และเขาจะทำทุกวันของเราให้สวยงาม และเติมเต็มทุกช่วงเวลาด้วยความสุข เขาจะดูแลภรรยาและลูกให้ดีที่สุด ตราบเท่าทั้งชีวิตนี้จะทำได้ เขาจะไม่ทำให้ปัทมาต้องเสียใจ และจะไม่ยอมให้เรื่องราวในอดีตกลับมาทำร้ายผู้หญิงที่เขารักอีกเป็นอันขาด

“ก็ขอให้รักไปตลอดแล้วกัน ขืนนายกลับไปทำตัวเหลวแหลกแบบเมื่อก่อน แล้วทำให้คุณลูกปัดเสียใจอีก ฉันฉีกนายออกเป็นชิ้นๆ แน่ คอยดูซิ” มณิการ์ขู่ฟ่อ ตีหน้าขึงขัง ยกกำปั้นขึ้นอย่างเอาเรื่อง คนถูกขู่ก็แกล้งรนรานไปตามบทบาท

“กลัวแล้วจ้ะ ๆ ...แหม่ดุขนาดนี้ใครจะเอาทำเมียเนี่ย” ประโยคหลังรชัชต์ตั้งใจจะพูดกับตัวเอง แต่มันคงดังไปกระทบใจของใครเข้า เพราะทันทีที่จบประโยค มือเรียวก็ฟาดผัวะมาที่กลางหลังของรชัชต์เต็มแรง เรียกเสียงโอดครวญของคนตัวใหญ่ได้หลายนาที จนต้องรีบขอโทษขอโพยมณิการ์ ก่อนเธอจะบ้าระห่ำทุบเขาจนหลังหัก ตายคาเก้าอี้อย่างอเนจอนาถ

บรรยากาศยามเย็นที่ร้านกาแฟเล็กๆ ชื่อว่าร้านคนเหงา ครึกครื้นขึ้นทันตาเพราะมีปาร์ตี้บาร์บีคิวจากคุณแม่มือใหม่ทั้งสองคนที่คิดสนุกอยากทดลองทำเมนูใหม่ๆ เอาใจสามีและเพื่อนสาวอย่างมณิการ์ เพราะถูกสามีสั่งห้ามทำงานหนัก แต่ละวันปาหนันจึงแวะมาขลุกอยู่ที่ร้านคนเหงา กินบ้าง นอนบ้าง และใช้เวลาส่วนใหญ่ช่วยปัทมาคิดเมนูอาหารและเบเกอรี่ใหม่ๆ ออกขาย เพราะชื่นชอบการทำอาหารเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ส่วนปัทมา แม้รชัชต์จะขอร้องเกือบร้อยครั้งให้ปิดร้านในช่วงที่กำลังตั้งครรภ์ แต่คนไม่ชอบนั่งๆ นอนๆ อยู่เฉยๆ ก็รั้นไม่ยอมทำตาม จนรชัชต์เองต้องยอมตามใจ เพราะเห็นแก่ความสุขของภรรยา

“มาแล้วเหรอคะ บาร์บีคิวกำลังจะสุกพอดีเลยค่ะ” ปาหนันถอดผ้ากันเปื้อนแล้วเดินอุ้ยอ้ายมาหาสามีสุดหล่อที่ยิ้มร่ามาให้เธอแต่ไกล ยอมให้ราชินทร์สวมกอด หอมแก้มซ้ายแก้มขวา และทักทายแม่หนูน้อยในครรภ์ของเธอ จากการอัลตราซาวน์ ทราบว่าลูกของเธอและราชินทร์เป็นเพศหญิง และดูท่าทาง คุณพ่อจะเห่อลูกสาวคนนี้เสียเหลือเกิน ไม่ต่างอะไรกับรชัชต์ที่เห้อตาหนูในท้องของปัทมา
“ยัยตัวเล็กกับชัชต์ละคะพี่ชินทร์” เห็นสามีเดินเข้ามาลำพัง และยังไม่เห็นวี่แววของแขกคนอื่น ปาหนันก็หันซ้ายทีขวาที แล้วมาหยุดมองหน้าสามี

“เห็นแวะเข้าปั๊มน่ะ อีกเดียวคงตามมาแล้วล่ะจ้ะ นั่นไง พูดถึงก็มาพอดีเลย ตายยากจริงๆ คู่นี้”

“ตัวเล็ก”

พอเห็นเพื่อนสาวโบกมือทักทาย มณิการ์ก็ยิ้มกว้าง โบกมือตอบแล้วหิ้วของฝากเร่งเท้าเดินเข้าไปหาปาหนัน ส่วนรชัชต์ ไม่ต้องหันไปมองให้เสียเวลา จอดรถเข้าที่เข้าทาง ยิ้มทักทายปาหนันกับราชินทร์เรียบร้อย ก็จ้ำอ้าวเข้าครัวไปหาภรรยาของเขาทันที

“มีอะไรกินบ้างเหรอหนัน ฉันหิวไส้จะขาดแล้วน่ะ” ตัวเล็กวางกระปุกมะขามสามรสตรงหน้าปาหนัน แล้วลากเก้าอี้ไม้ตัวที่ว่างมานั่งลง

“เยอะแยะเลย รออีกเดี๋ยวนะ คงใกล้จะเสร็จแล้วล่ะ ว่าแต่นี่ของฝากฉันหมดเลยรึเปล่า” ปาหนันลากถุงของฝากตรงหน้ามาวางบนตักตัวเองอย่างหวงแหน
“จ้า ยัยขี้งก ของแกหมดนั่นแหละ ส่วนของคุณลูกปัด นายชัชต์หิ้วมาตั้งถุงเบ้อเริ่ม”

“แต่แกเอามาฝากฉันสามกระปุกเนี่ยนะ” ปาหนันเริ่มขึ้นเสียง

“แหม่ คุณหนันขา สามกระปุกเนี่ยก็กินให้มันหมดซะก่อนเถอะค่ะ แล้วหมดเมื่อไหร่ก็บอกคุณสามีให้ซื้อให้ใหม่นะคะ” มณิการ์ลากเสียงยียวน เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ชายคนเดียวที่นั่งฟังสองสาวเถียงกันอยู่นาน

“นั่นสิคะหนัน สามกระปุกนี่ก็เยอะแล้วนะคะ จะให้ลูกสาวพี่ทานแต่มะขามคลุกเกลือรึไง ขาดสารอาหารกันพอดี”

“พี่ชินทร์ก็...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย” ปาหนันส่งค้อนแล้วขมุบขมิบบ่นมณิการ์ที่ยังหัวเราะและทำท่าทำทางล้อเลียน

“ยัยไฮเปอร์ มาช่วยฉันยกของหน่อย” เสียงเรียกดังมาจากห้องครัว มณิการ์จึงยุติสงครามเล็กๆ กับปาหนันแล้วรีบลุกออกไป ยกอาหารหน้าตาชวนทานออกมาเสิร์ฟให้กับทุกคนจนเกือบล้นโต๊ะ มณิการ์ชื่นชอบรสมือของปาหนันและปัทมา สองคนนี้ทำอะไรก็อร่อย น่าทานไปเสียหมด ผิดกับเธอที่ไม่ประสีประสาได้เรื่องได้ราว ทอดไข่สักฟอง ก็ยังไม่อร่อยเท่าฝีมือของผู้ชายอกสามศอกอย่างราชินทร์และรชัชต์

“ค่อยๆ กินซิตัวเล็ก เดี๋ยวก็ติดคอตายหรอก”

“ให้ตัวเล็กกินไปเถอะค่ะพี่ชินทร์ เดี๋ยวไส้จะขาดซะก่อน ไก่คั่วเกลือนี่ก็อร่อยนะแก ลองดูซิ” ปาหนันบอกสามีจบก็ตักไก่ชิ้นพอดีใส่จานเพื่อนสาว ที่วันนี้ดูจะพูดน้อยกว่าทุกวัน เพราะเห็นตั้งหน้าตั้งตาตักนู้น นี่ นั่นเข้าปาก ไม่สนใจใคร

“ตัวเล็กหิวมากไปหน่อยค่ะพี่ชินทร์” มณิการ์ยกน้ำกีวีขึ้นดื่ม แล้วเงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร เพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอมูมมาม เธอหิวนั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วน กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองลำพัง จนไม่อยากพูดคุยกับใคร

“ดูท่าจะหิวมากจริงๆ นะ เพราะวันนี้เธอพูดน้อยเป็นประวัติการณ์”

“ชัชต์ก็ อย่าไปล้อคุณตัวเล็กซิคะ” ปัทมาตีแขนสามีแล้วขยับจานบาร์บีคิวไปเอาใจมณิการ์

“ทานเยอะๆ นะคะ ในครัวยังมีอยู่อีก”

“ขอบคุณมากค่ะคุณลูกปัด” ตัวเล็กแยกเขี้ยวใส่รชัชต์เรียบร้อยก็หันมายิ้มให้ปัทมาแล้วจิ้มบาร์บีคิวเข้าปาก หันซ้ายก็เห็นคู่รักหวานอย่างรชัชต์และปัทมา หันขวาก็คู่ของราชินทร์และปาหนัน ทั้งสองคู่หวานใส่กันจนน้ำตาลยังอาย คนโสดอย่างเธอที่นั่งโดดเดียวอยู่หัวโต๊ะก็ไม่รู้จะคุยอะไร ไม่อยากเห็นเขาหวานใส่กัน ก็ต้องมุ่งมั่นกับสารพัดเมนูอร่อยบนโต๊ะนี่แทน รีบกวาดลงท้องให้เรียบแล้วรีบกลับ ก่อนจะสำลักความหวาน หรือถูกมดทั้งสองรังกัดจนตายอนาถอย่างไม่รู้ตัว

*************************************

ขอลงบทที่ 1 ต่อไปเลยนะคะ
แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 10:31:55

จากคุณ : บ้านสายไหม

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 10:26:37

ความคิดเห็นที่ 7

สิบสี่กุมภาพันธ์ วันที่โลกของใครหลายคนแต่งเต็มไปด้วยสีชมพู โดยเฉพาะหนุ่มสาวที่กำลังมีความรักแต่มิใช่คนไร้คู่อย่างมณิการ์ วันแห่งความรักหรือวาเลนไดท์เดย์วนเวียนมาถึง ความเดี่ยวดายก็เยี่ยมหน้าเข้ามาทักทายอย่างรวดเร็ว มณิการ์แทบไม่อยากโผล่หน้าออกจากบ้าน เพราะเบื่อจะเห็นหนุ่มสาวเดินเคียง บ้างก็โอบกอด แสดงความรักต่อกันหวานหยดย้อย มีดอกไม้หลากสี ไม่ก็ของขวัญกระจุกกระจิก ช๊อค โกแลตสารพันยี่ห้อ ที่อัพราคาแพงกว่าวันปกติอีกหลายเท่าตัววางขายกันเกลื่อนไปทั้งเมือง เห็นแพงหูฉี่ กระเป๋าแทบฉีก โดยเฉพาะดอกกุหลาบที่อิมพอตมาจากต่างประเทศ แต่แปลกที่กลับขายดีเป็นเทน้ำเทน้ำ

มณิการ์มองกลุ่มวัยรุ่นที่รุมซื้อกุหลาบแดงดอกละห้าสิบบาทแล้วโคลงศีรษะ หากทั้งโลกมีแต่คนโสดที่ไม่มีใครสนแบบเธอ แม่ค้าพวกนั้นคงเจ้ง ล้มเลิกธุรกิจกันไปเลยเชียว และวันวาเลนไทน์คงถูกลบออกจากสารระบบไปโดยปริยาย โตมาจนเข้าเบญจเพส ไม่เคยได้รับดอกไม้จากผู้ชายสักดอก ของขวัญวันวาเลนไทน์ส่วนใหญ่ หนีไม่พ้นลูกอมผลไม้รูปหัวใจ ไม่ก็ขนมช็อคโกแลตฝีมือของปาหนัน ปาหนันชอบทานช็อคโกแลต หากเจ้าหล่อนนึกสนุกก็ลุกมาทำช็อคโกแลตสูตรแปลกๆ ให้เป็นของขวัญเสมอ บางชิ้นพิสดาสจนมณิการ์ไม่กล้าหยิบเข้าปาก แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น ตกเป็นหนูทดลองยาของเพื่อนรัก เพราะหากเธอปฏิเสธ ปาหนันจะเริ่มเบะปาก บีบน้ำตา ทำท่าจะเป็นจะตาย

“เฮ้ออ” มณิการ์คนสตอเบอรี่สมูทตี้แก้วสวยแล้วถอนหายใจกับน้ำสีชมพูหวาน หลังเลิกงานเธอแวะเข้าร้านไอศครีมเจ้าประจำที่เคยมาอุดหนุนกับปาหนันอยู่บ่อยๆ แต่นับจากเพื่อนสาวแต่งงานมีครอบครัว เวลาที่ปาหนันมีให้เพื่อนก็ลดน้อยลง มณิการ์ไม่เคยน้อยใจ เข้าใจและเต็มใจยอมรับสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปแต่โดยดี ปาหนันมีสามีและลูกต้องคอยดูแล เวลาเกือบร้อยในชีวิตปาหนันต้องทุ่มไปกับครอบครัว ส่วนผู้หญิงตัวคนเดียวเช่นเธอ ก็ต้องทุ่มเวลาเกือบร้อยดูแลมารดาที่รักและการทำงาน อารมณ์เหงาๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้ คงเพราะยังไม่ชินที่ต้องไปไหนมาไหนลำพัง หรือไม่เช่นนั้น ก็เพราะถูกแม่ทิ้ง มณิการ์ไม่อยากผูกใจให้คิด ว่าที่เธอกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ เหงาและเดี่ยวดายอยู่ตอนนี้ เพราะผู้ชายคนนั้น พ่อเทพบุตรในฝัน....ที่ไม่มีวันเป็นความจริง

“ของขวัญพิเศษ ในวันพิเศษ ขอบคุณที่มาอุดหนุนค่ะ แล้วแวะมาอีกนะคะ”พนักงานของร้านยื่นกุหลาบสีชมพูดอกสวยให้เธอหนึ่งดอก แล้วโค้งขอบคุณด้วยท่วงท่าน่ารัก

“ขอบคุณค่ะ” มณิการ์ยิ้มให้แม่สาวแก้มป่องในชุดกระโปรงสีชมพูหวานรับวันแห่งความรัก หยิบของขวัญพิเศษมาถือไว้แล้วเดินออกจากร้านไปด้วยรอยยิ้มที่คล้ายจะสมเพชตัวเองอยู่ในที ดอกกุหลาบดอกแรกในวัยสาว คือของสัมมนาคุณจากร้านไอศครีม ที่ดูเหมือนทางร้านจะจงใจมอบให้ลูกค้าที่แวะมาเพียงลำพัง แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ อย่างน้อย วาเลนไทน์ปีนี้ ก็ยังมีอะไรดีๆ เข้ามาในชีวิตบ้าง ก็ดอกกุหลาบสีชมพูดอกนี้นี่ไง

คนไร้คู่ขับรถกลับบ้านพร้อมดอกกุหลาบที่นอนนิ่งอยู่บนเบาะด้านข้าง มณิการ์ไม่ลืมหยิบมันลงจากรถไปพร้อมๆ กับกระเป๋าโน๊ตบุ๊กและกระเป๋าสะพาย

“เอ๊ะ” เสียงอุทานตกใจเมื่อประตูบานใหญ่ของบ้านที่ควรล็อคไว้อย่างดี กลับเปิดออกได้ง่ายโดยไม่ต้องไขกุญแจ มณิการ์ใจเต้นแรง เมื่อสมองนึกคิดไปในแง่ลบ หรือว่าอาจจะเป็นขโมย

ไม่รอช้า ผลักประตูพรวด ก้าวขาเข้าบ้านแล้ววางสัมภาระไว้บนชั้นวางรองเท้าข้างประตู ใจเหมือนจะหาย หน้ามืดเหมือนคนจะเป็นลม เมื่อเก้าอี้บุนวมตัวยาวที่ห้องรับแขกมีใครบางคนนั่งหันหลังให้เธอ มณิการ์ตาโตตกใจเพราะนึกว่าถูกผีหลอก แล้วยิ่งช็อคอีกทวีคูณ เมื่อคนที่นั่งอยู่เฉยๆ เริ่มลุกยืนแล้วหันมามองเธอพร้อมรอยยิ้มที่อาจฆ่าเธอให้ตายได้ในบัดดล

สมองของมณิการ์หยุดสั่งการ ขาไม่มีแรงจะทรง ร่างเล็กเซไปพิงผนังโดยอัตโนมัติ ปากยังอ้า ตายังเบิกโตเป็นไข่ห่าน จมูกสวยหลงลืมหน้าที่ของมันคือการหายใจ

‘นี่ฉันกำลังฝันไปใช่มั้ย’ เสียงสั่นร้องถามอยู่ในใจเมื่อบุรุษร่างสูงย่างเท้าเข้ามาใกล้ และใกล้มากยิ่งขึ้น ทั้งรูปหน้า แววตา รอยยิ้ม ราวกับหลุดออกมาจากความฝัน มณิการ์กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ปิดเปลือกตาลงแล้วลืมขึ้นมาใหม่ ผู้ชายในฝันก็ยังยืนยิ้มไม่หายไปไหน มีแต่หัวใจของเธอเท่านั้น เต้นแรงคล้ายจะหลุดออกมาทั้งยวง

“ผมกลับมาแล้ว ตามคำสัญญา” ประโยคคุ้นหูในความฝันดังพร้อมรอยยิ้มบาดใจและแววตาหวานหยดของเทพบุตรสุดหล่อจากแดนทะเลทราย ดวงตาสีนิลคู่นั้นจ้องมณิการ์ไม่วาง มันส่งผ่านความหมายมากมายแต่มณิการ์ไม่มีวันอ่านมันได้เข้าใจ เพราะสมองเธอปิดตายตั้งแต่ได้พบหน้าเขา
“เป็นไปไม่ได้” ใช่ เป็นไปไม่ได้ที่ฝันจะเป็นจริง มณิการ์บอกตัวเองแล้วส่ายศีรษะอย่างเชื่อไม่ลง มือไม้เย็นราวถูกแช่แข็ง อึ้งจนบรรยายไม่ถูกว่าความรู้สึกตอนนี้ของเธอคืออะไร ตกใจ ดีใจ หรือประหลาดใจกับสิ่งที่คาดไม่ถึง

เห็นสาวเจ้าเอาแต่หลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่ พร้อมกับส่ายศีรษะไปมาคล้ายพยายามสลัดบางสิ่งให้กระเด็นออกจากสมอง เอริคจึงต้องพิสูจน์ ว่าเขามีตัวตน และสัมผัสได้จริงๆ ไม่ต้องเสียเวลาพูดพร่ำทำเพลง มือที่ว่างดันผนังได้ก็โน้มหน้าลงไปมองผู้หญิงตัวเล็กด้วยรอยยิ้มบาดใจ จากส่ายศีรษะอย่างเอาเป็นเอาตายกลับชะงักงัน มณิการ์เงยหน้าขึ้นมองเขาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น เขาเปิดโอกาสให้เธอแค่นั้น แล้วโน้มลงประทับกลีบปากอิ่มสีระเรื่อด้วยรสสัมผัสนุ่มจากริมฝีปากหยักได้รูป มอบจุมพิตดูดดื่ม เคล้าสัมผัสเร่าร้อน เป็นเครื่องยืนยันตัวตน

มณิการ์ปิดเปลือกตาลงในวินาทีที่ริมฝีปากได้รับสัมผัสแปลกใหม่ คนไม่ประสีประสายืนตัวแข็งเป็นหิน ปล่อยให้เอริคลิ้มชิมรสกลีบปากนุ่มตามอำเภอใจ จมูกยังลืมหน้าที่ของมัน สองหูไม่รับรู้ไม่ได้ยินเสียงรอบตัว คล้ายโลกหยุดหมุน รวมไปถึงระบบการทำงานทุกส่วนในร่างกายก็คล้ายถูกดูดกลืนพลังไปอย่างประหลาด และทันทีที่บุรุษนัยน์ตาสีนิลถอนจุมพิตดูดดื่มนั้นคืน ร่างเล็กก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้น ยังดีที่แขนแข็งแรงของเอริคคว้าเอวบางและพยุงมณิการ์เอาไว้ได้

“ผมคิดถึงคุณ” เสียงพร่ากระซิบบอกผู้หญิงในอ้อมแขน พร้อมกันกับกุหลาบสีแดงกำมะหยีช่อสวยที่เขาซ่อนเอาไว้ข้างหลังถูกยื่นออกไป

“Happy Valentine Day ครับ”

สมองของมณิการ์ยังไม่สั่งการ สองตาโตยังจ้องหน้าคมของเขาและกุหลาบช่อนั้นคล้ายกับช็อคในสิ่งที่เกิดขึ้น วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอ คนบนฟ้าเล่นตลกอะไร จู่ๆ คนที่เธอคิดถึงเขามาห้าเดือนเต็มๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นในบ้านของเธอ หนำซ้ำเขายังจูบเธอ ยังบอกว่าคิดถึงเธอ ยังมีช่อดอกไม้สวยๆมาให้เธอ ไม่แค่นั้น แววตาที่เขาทอดมองเธอ มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่ยากเกินจะเข้าใจได้ มณิการ์คิดอยู่เสมอ ว่าผู้หญิงเดินดินเช่นเธอ ไม่มีคุณสมบัติใดควรคู่กับผู้ชายเพรียบพร้อมอย่างเอริค ความสัมพันธ์ของเธอและเขาดำเนินไปอย่างก้ำกึ่ง เพราะเขาไม่แสดงออกชัดเจนว่ารู้สึกต่อเธอเช่นไร หรือแท้จริงแล้ว ลึกๆ ในหัวใจเขา ก็มีเธอนั่งแอบอยู่ในนั้น วันนี้ การกระทำของเขาจึงเปลี่ยนแปลงไปราวพลิกฝ่ามือ
“ตัวเล็กครับ” เห็นมณิการ์ยังนิ่ง จึงเรียกชื่อเธอซ้ำอีกครั้งให้ดังขึ้น ปลุกผู้หญิงที่หลงงมอยู่ในมนต์สะกดของหนุ่มจากแดนทะเลทรายให้รู้สึกตัว สมองและร่างกายกลับมาทำงานอีกครั้ง แม้จะไม่เต็มประสิทธิภาพก็ตามที

“คุณเอริค” กว่าเสียงแผ่วจะสะกดชื่อเขาออกจากริมฝีปากสวยก็นานนับนาที เอริคยิ้มแล้วหัวเราะกับท่าทางแสนตลกของมณิการ์ เพราะเธอประหม่ามากกว่าครั้งแรกที่พบกับเขาหลายเท่านัก
“นึกว่าลืมผมเสียแล้ว ทำผมใจเสียหมดเลยรู้รึเปล่า นี่ครับดอกไม้ของคุณ” เขายื่นดอกไม้ให้เธออีกครั้ง เพราะถือค้างไว้กลางอากาศอยู่เป็นนาน

พอสมองและร่างกายเริ่มกลับเข้าภาวะที่เกือบปกติ มือก็ยื่นไปรับกุหลาบช่อนั้นมาถือไว้ ความประหม่ายังไม่ลดลง รู้สึกเหนื่อยเพราะอัตราการเต้นของหัวใจไม่ต่างอะไรกับวิ่งผลัดสี่ร้อยเมตร เหงื่อเริ่มซึมตามตัว ริมฝีปากแห้งผาก หากเขาเกิดผลีผลามทำบางอย่างที่เป็นอันตรายต่อหัวใจของเธออีก คงขาดใจตายลงตรงหน้าเขาแน่แท้

“ดูเหมือนคุณไม่ค่อยสบาย หน้าซีดเชียว ไปนั่งก่อนนะครับ” เอริคช่วยพยุงผู้หญิงที่เอาแต่จ้องหน้าเขาตาวาวอย่างไม่เคยเห็นมานั่งลงที่โซฟาตัวยาว แล้วคนมีน้ำใจก็เดินเร็วเข้าครัวไปอย่างชำนาญทาง หาเครื่องดื่มเย็นๆ สำหรับตัวเขาและมณิการ์ เพราะเข้ามารอมณิการ์อยู่เกือบชั่วโมง จึงมีเวลาสำรวจบ้านนักออกแบบสาว พอได้รู้บ้างว่าห้องน้ำและห้องครัวต้องเดินไปทางใด ยิ่งเห็นสภาพเจ้าของบ้านเมื่อครู่นี้แล้ว แขกอย่างเขาคงต้องบริการตัวเอง และดูแลเจ้าของบ้านไปด้วยพร้อมกัน แต่เอริคยิ้มและน้อมรับหน้าที่นั้นด้วยความเต็มใจ หากไม่ใช่เพราะเขาจู่โจมมณิการ์แบบเมื่อครู่ เธอก็คงไม่ประหม่า เสมือนจิตวิญญาณหลุดออกจากร่างเช่นตอนนี้

พ่อเทพบุตรหายไปจากระยะการมองเห็น มณิการ์ก็ถอนหายใจโล่งอกได้บ้าง แต่จุมพิตอ่อนละมุนที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ยังสะกดให้ก้อนเนื้อในอกลิงโลดรัวจังหวะร็อคจนต้องยกมือขึ้นกดระงับมันเอาไว้ สูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ หลายครั้งเพื่อควบคุมสมาธิ และเรียกสติสตังของตัวเองกลับคืนมา แบบนี้หรอกหรือ ความรู้สึกของคนที่ถูกจูบ เคยแต่อ่านนิยายแล้วเบ้ปากใส่บรรดานางเอกที่อ่อนระทวยในอ้อมแขนพระเอกเพราะฤทธิ์ของจุมพิตเร่าร้อน มาเจอกับตัวเองจึงรู้ซึ้ง ว่าอาการแขนขาไร้เรี่ยวแรงแบบฉับพลันทันด่วนมันเป็นยังไง

“น้ำองุ่นเย็นๆ ครับ จะได้รู้สึกสดชื่นขึ้น” เอริควางน้ำผลไม้ที่รินจากกล่องในตู้เย็นลงเสิร์ฟ แล้วนั่งลงที่โซฟาอีกตัว เว้นระยะห่างไม่ให้มณิการ์อึดอัดกับการมีเขาอยู่ใกล้ๆ จู่ๆ เขาก็โผล่มาอยู่ในบ้านของเธอ เธอคงช็อคและตกใจไม่น้อย มณิการ์คงไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ ดังนั้นเขาไม่ควรรุกหนักเกินเธอจะรับไหว

“ขอโทษด้วยนะครับที่ผมเสียมารยาท เข้าไปยุ่งวุ่นวายในครัวของคุณ” เห็นมณิการ์ยกน้ำองุ่นขึ้นดื่มแล้วช้อนแววตาสงสัยขึ้นมอง เขาก็รีบบอกกล่าวไปตามสมควร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันซะอีกที่ต้องขอโทษ เพราะควรจะดูแลคุณในฐานะเจ้าบ้าน” ร่างกายเริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ และพูดรู้เรื่องขึ้น พอมีสติก็รู้สึกผิดเล็กๆ ที่ปล่อยให้แขกหาน้ำหาท่าดื่มเอง ซ้ำยังต้องบริการเจ้าของบ้านไม่เอาไหนเช่นเธอ
“ว่าแต่คุณเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไงคะ”

“ก็คุณไม่ได้ล็อคประตู ทั้งประตูรั้ว และประตูบ้าน”

“ตายจริง! นี่เมื่อเช้าฉันรีบมากจนสะเพร่าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” มณิการ์อุทาน ยกมือทาบอกอย่างตกใจ ดีที่เป็นเอริค ไม่ใช่โจรสี่ซ้าห้าร้อยที่ไหน นึกไม่ออกเหมือนกัน ว่าหากเปิดประตูแล้วมหาโจรอาวุธครบมือกำลังยกเค้าบ้านเธออยู่ สภาพของเธอตอนนี้จะเป็นเช่นไร

“ยังไงก็ขอโทษอีกครั้งนะครับที่ผมเสียมารยาท และไม่ได้โทรบอกคุณล่วงหน้า เพราะแค่อยากจะเซอร์ไพร์สคุณน่ะครับ”

“เซอร์ไพร์สมากเลยนะคะ หัวใจฉันเกือบวาย” มณิการ์ดูผ่อนคลายและกลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้ง ความประหม่าลดน้อยลง ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง อดทนรอคอยเขามานานแสนนาน

“แต่ผมก็ส่งจดหมายมาบอกคุณล่วงหน้าแล้วนะครับ นึกว่าคุณจะเตรียมใจไว้แล้วซะอีก”

“จดหมาย” มณิการ์คิดทบทวนก่อนจะตาโตเมื่อที่มาของจดหมายปริศนากระจ่างชัด “นี่อย่าบอกนะคะ ว่าจดหมายนั่นมาอยู่ที่บ้านฉันได้เพราะฝีมือคุณ”

“ร้ายไม่เบาเลยนะคะ” มณิการ์เหน็บเมื่อเขาพยักหน้ารับ ไม่นึกแปลกใจแล้วว่าจดหมายที่ไม่มีตราประทับจากไปรษณีย์ถูกส่งมาถึงเธอได้อย่างไร ที่แท้ บุรุษไปรษณีย์นอกเครื่องแบบคนนี้นี่เอง นำมันมาใส่เอาไว้ในกล่องรับจดหมายหน้าบ้านของเธอ

“มีอีกเรื่องที่ผมอยากจะขอโทษคุณ”

“ไม่ต้องขอโทษอะไรฉันแล้วล่ะค่ะคุณเอริค ฉันไม่โกรธคุณหรอก”

“ไม่โกรธหรือครับ ที่ผมขโมยจูบแรกของคุณไปแบบนั้น” เพราะท่าทางไร้เดียงสาของมณิการ์ ทำให้คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาพอสมควรรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงตัวเล็กยังไม่เคยผ่านมือชายใด เธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง จนเขารู้สึกผิดที่ล่วงเกินเธอไปเช่นนั้น

ฟังคำของเอริค มณิการ์ก็นิ่งงันพูดไม่ออกไปหลายนาที สองแก้มเริ่มแดงจัดอีกครั้งจนต้องก้มหลบดวงตาสีนิลคู่สวย แล้วยิ้มเกลื่อนความอาย มือไม้เริ่มหาที่วางไม่ลงตัว เสยผมก็แล้ว บิดเสื้อตัวเองก็แล้ว ยังรู้สึกไม่ดีขึ้นเลย รู้สึกขายหน้านิดหน่อย เอริคคงมองว่ามันน่าขันที่อายุพ้นยี่สิบมาก็ตั้งหลายปี แต่ยังไม่เคยมีจูบแรกกับผู้ชายสักคน
“ตลอดระยะเวลาห้าเดือน ผมไม่ได้ติดต่อกับคุณเลย แม้แต่อีเมลสักฉบับ ไม่ใช่ว่าผมไม่มีเวลาหรอกนะครับ ผมแค่ต้องการพิสูจน์ตัวเอง ว่าผมรู้สึกกับคุณยังไง” เอริคเงยหน้าขึ้นมองมณิการ์อย่างมีความหมาย

“จนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ได้เห็นหน้าคุณ ผมถึงได้รู้ ว่าคิดถึงคุณมากแค่ไหน ผมไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินคุณ แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ ผมขอโทษอีกครั้งนะครับ”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะค่ะ ตัวเล็กไม่ถือโทษคุณหรอกค่ะ” มณิการ์รีบบอกเพราะไม่อยากให้เอริครู้สึกผิด สีหน้าของเขาดูเป็นกังวลเหลือเกิน และเธอก็รู้สึกจั๊กกะจี้หัวใจที่จู่ๆ เขาก็พร่ำบรรยายว่าคิดถึงเธอจนควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนั้น
“ถ้าคุณตัวเล็กไม่โกรธ คืนนี้ให้เกียรติทานข้าวกับผมสักมื้อนะครับ” ทั้งน้ำเสียงและแววตาดูออดอ้อนจนมณิการ์ใจอ่อนตกปากรับคำ

“ก็ได้ค่ะ”

...............................................................................................................

เพราะหลงมนต์เสน่ห์ของเมืองไทย ร้านดินเนอร์สุดหรูของเอริค จึงเป็นภัตราคารอาหารไทยเลื่องชื่อบนดาดฟ้าโรงแรมหรูระดับห้าดาว มณิการ์รู้สึกไม่มั่นใจเท่าใดนัก แม้ชุดแสนสวยที่เธอสวมจะเป็นของขวัญชิ้นพิเศษจากเอริคก็ตาม แต่กระนั้น ผู้หญิงธรรมดาเดินดิน กินข้าวแกงข้างถนน ก็ยังเกรงจะเผลอทำอะไรเปิ่นๆให้เอริคได้อาย

“วันนี้คุณสวยมาก ไม่ต้องกังวลนะครับ” แววตาของมณิการ์บ่งบอกว่าเธอไม่มั่นใจ อาจจะไม่คุ้นกับชุดแซกกระโปรงที่สวม โดยมากมณิการ์ชอบแต่งตัวทะมัดทะแมงเน้นไปทางกางเกงทรงสบายมากกว่าชุดกระโปรงเกาะอกอย่างที่สวมอยู่ตอนนี้

“แน่นะคะ” มณิการ์ก้มลงมองชุดเกาะอกสีโอรสที่ตัวกระโปรงจับจีบพลิ้วสวยตกแต่งชายขอบด้วยผ้าลูกไม้โปร่ง ยาวเหนือเข่าเพียงเล็กน้อยอีกครั้งด้วยแววตาที่ยังประหม่า เธอเคยสวมกระโปรงอยู่บ้าง แต่เสื้อเกาะอกนี่แหละตัวปัญหา ใช่ว่าไม่มีอกให้เกาะ เพราะแม่ก็ให้เนื้อหนังน่ามองมาพอสมควร ไหล่เปลือยเปล่านี่ต่างหากเล่าที่ทำเอาคนขี้หนาวไม่ค่อยมั่นใจ

“เข้าไปข้างในเถอะครับ เดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอง” เอริคฉวยเอามือบางมาคล้องที่ลำแขนล่ำแล้วยิ้มให้กำลังใจมณิการ์อีกครั้ง สาวเจ้าจึงจำใจก้าวตามเอริคไปอย่างว่าง่าย ในชุดสง่าพร้อมสรรพด้วยเครื่องประดับเลอค่า ทั้งสร้อยคอ สร้อยข้อมือลายเก๋ แถมด้วยกระเป๋าและรองเท้าที่กลมกลืนกันดีกับชุด ทั้งหมดนี่คือของขวัญชิ้นพิเศษนอกเหนือจากกุกลาบแดงช่อนั้น

“เห็นมั้ย ว่าวันนี้คุณสวยแค่ไหน ทุกคนมองคุณเป็นตาเดียวเลย”

“ไม่ใช่สักหน่อย พวกเขากำลังสนใจคุณมากกว่า” มณิการ์เห็นต่างไปจากเอริค แม้วันนี้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่คู่ควรกับเทพบุตรสุดหล่อ แต่สายตาทุกคู่ในห้องอาหาร ไม่ได้โฟกัสมาทางเธอ หากแต่จับจ้องพ่อหนุ่มร่างสูงจากแดนทะเลทรายที่แสนสง่างามข้างกายเธอต่างหากเล่า โดยเฉพาะสาวๆ จ้องกันตาเป็นมัน ไม่เกรงอกเกรงใจคู่เดทที่มาด้วยกันสักน้อย เห็นแบบนี้แล้วมณิการ์ก็เริ่มยิ้มออก วันนี้เธอมีคู่เดทที่แสนเพอร์เฟคจนใครต่อใครพากันอิจฉา เช่นนี้แล้วเธอจะรู้สึกอายอีกทำไมกัน ได้เดทกับผู้ชายในฝันทั้งที ควรจะตักตวงความสุขไว้ให้เต็มกระเป๋า จะได้ไม่ร้องเสียดาย เพราะไม่รู้ว่าโอกาสดีๆเช่นนี้ จะหวนมาหาเธออีกเมื่อใด

“ของโปรดของคุณ ผมจำได้” ครั้นอาหารที่สั่งจองไว้ล่วงหน้าทยอยเสิร์ฟจนเต็มโต๊ะ เทพบุตรสุดหล่อก็ตักหมึกไข่นึ่งมะนาวใส่จานมณิการ์ให้อย่างรู้ใจ

“ขอบคุณนะคะ” มณิการ์ฉีกยิ้มจนแก้มแทบปริ แอบดีใจลึกๆ ที่อย่างน้อยเขาก็จดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของเธอได้บ้าง อย่างเช่นอาหารจานโปรดของเธอ

“ส่วนนี่ก็ของโปรดของคุณ ฉันจำได้เหมือนกันค่ะ” มณิการ์ตักปูนิ่มผัดผงกระหรี่ใส่จานให้เอริคบ้าง เขาจะได้รู้ ว่าเธอเองก็ไม่เคยลืมทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเขาเช่นกัน

“จำได้ด้วยเหรอครับ”

“จำได้ซิคะ” มณิการ์ยิ้มกริ่มแล้วหลบสองตาคม ก้มมองจานข้าวของตัวเองแทน อาหารบนโต๊ะล้วนน่าทานไปเสียหมด แต่แปลกที่วันนี้เธอรู้สึกตื้นตัน อิ่มอกอิ่มใจจนทานอะไรไม่ค่อยจะลง แค่นั่งมองเอริคตักนู้นตักนี้เข้าปากอย่างอร่อย แล้วบรรยายรสชาติอาหารแต่ละจานให้เธอฟัง ก็เป็นสุขใจอย่างประหลาด

ระหว่างมื้ออาหารที่แสนโรแมนติกท่ามกลางแสงสลัวจากเชิงเทียนบนโต๊ะ และเสียงเปียโนที่นักดนตรีบรรเลงขับกล่อม ยังมีเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะของเอริคและมณิการ์เป็นระยะๆ เอริคมีเรื่องเล่ามากมายจากประสบการณ์ตลอดห้าเดือนที่กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดของตัวเอง เขาเล่าเรื่องครอบครัวของเขา บ้านเกิดของเขา และอาหารการกินที่นั่นให้มณิการ์ฟังอย่างสนุกสนาน มณิการ์เองก็เป็นคู่สนทนาที่ดี เธอตั้งอกตั้งใจฟังเป็นที่สุด และซักถามบางคำถามอย่างสนอกสนใจ อีกทั้งยังแลกเปลี่ยนเรื่องราวของวัฒนธรรมไทยกับเขาด้วยเช่นกัน

“แล้วคุณชินทร์กับคุณหนัน สบายดีรึเปล่าครับ” เล่าเรื่องของตัวเองไปพอสมควรก็วกมาถามมณิการ์ถึงคนอื่นบ้าง

“สบายดีค่ะ ตอนนี้ยัยหนันท้องได้หกเดือนแล้วนะคะ เด็กในท้องเป็นผู้หญิงค่ะ พี่ชินทร์ก็กำลังเห่อลูกตัวเองเชียวค่ะ”

“ดีจังเลยครับ เอาไว้ว่างๆ ผมจะแวะไปแสดงความยินดีกับพวกเขา แต่คุณต้องไปกับผมด้วยนะครับ”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

“ได้ข่าวว่าเครื่องประดับของเลิฟลี่กำลังเป็นที่นิยมมาก คุณคงจะยุ่งมากเลยนะครับ” ได้ติดตามข่าวสารในวงการอัญมณีอยู่ทุกวันเพราะมีความสนใจเป็นทุนเดิม เอริคจึงได้รู้ว่าบริษัทผลิตและออกแบบเครื่องประดับเลื่องชื่ออย่าง Lovely Jewelry กำลังได้รับความนิยมทั้งตลาดในและนอกประเทศ

“ค่ะ พี่ชินทร์เพิ่งสั่งงานชิ้นใหม่ เมื่อไม่กี่วันนี้เอง”

“หากบริษัทเลิฟลี่ขาดนักออกแบบฝีมือดีๆ อย่างคุณตัวเล็กไปสักคน ก็คงจะลำบากเหมือนกันนะครับ”

“คงไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันมีหน้าที่แค่ออกแบบ งานจะออกมาดีมาเนี๊ยบจนไม่มีที่ติ ต้องอาศัยหลายส่วนงานช่วยกัน ไม่ว่าจะการขาย การตลาด การประชาสัมพันธ์ สำคัญที่สุดก็การผลิต นักออกแบบเก่งๆ มีอยู่มากมายค่ะ ขาดฉันไปสักคน บริษัทก็อยู่ได้ค่ะ” มณิการ์พูดถึงความเป็นจริง เธออาจไม่ใช่คนสำคัญที่สุดในบริษัท ขอแค่ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดก็เพียงพอ

“พูดแบบนี้ แสดงว่าคุณเองก็ไม่คิดจะอยู่กับเลิฟลี่ตลอดไป” เอริคถามหยั่งเชิงไปอย่างนั้น เพราะเขาก็อยากรู้ความคิดของมณิการ์เช่นกัน

“ไม่หรอกค่ะ ฉันจะอยู่กับเลิฟลี่ ทำงานให้พี่ชินทร์จนกว่าพี่ชินทร์จะไล่ฉันออก หรือไม่ก็จนแก่จนเฒ่า ทำงานให้เขาไม่ไหวนั่นแหละค่ะ”

“ดูเหมือนคุณจะรักคุณชินทร์มากเลยนะครับ หากคุณไม่เคยบอกผมว่าคุณนับถือคุณชินทร์เหมือนพี่ชาย ผมก็คงคิดว่าคุณแอบรักเขา”

“พูดอะไรแบบนั้นคะ ฉันไม่เคยคิดอกุศลกับพี่ชินทร์หรอกค่ะ พี่ชินทร์ดีกับฉันมาก ตอนฉันเรียนจบใหม่ๆ ก็ได้พี่ชินทร์นี่แหละค่ะ ที่ให้โอกาส ให้ฉันได้แสดงฝีมือ พี่ชินทร์รับฉันเข้าทำงาน แล้วยังมอบหมายงานให้ฉันได้พิสูจน์ตัวเอง ยังจำได้เลยนะคะ ว่าตอนนั้นพี่ชินทร์ถูกทีมออกแบบรุ่นเก่าของบริษัทต่อต้าน เพราะมอบงานให้เด็กไร้ประสบการณ์แบบฉันทำ แต่พี่ชินทร์ก็ไม่สน ยังยืนยันและเชื่อมั่นในฝีมือของฉัน คอยเป็นกำลังใจให้ฉัน จนสุดท้ายฉันก็พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นได้ว่าเด็กจบใหม่แบบฉัน ก็ไม่ธรรมดา” พูดจบก็ยิ้มกริ่มให้คนที่นั่งเท้าคางตั้งอกตั้งใจฟังอย่างสนใจ

“ฉันพูดซะยาวเชียว ไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจรึเปล่า” เพราะเอริคทำหน้าคล้ายครุ่นคิด ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ใช่คนไทย เธอร่ายยาวเป็นชุดขนาดนั้น ไม่รู้เขาจะเข้าใจเธอสักกี่คำเชียว

“เข้าใจครับ พอจะเข้าใจ” เอริคพยักหน้ารับ เวลาว่างๆ เขาจะเรียนภาษาไทยด้วยตัวเอง ทั้งฟัง พูด อ่าน เขียน ทำให้วิวัฒนาการของเขาก้าวหน้าไปพอสมควร เขาชอบภาษาไทย และรู้สึกว่าเป็นภาษาที่เข้าใจง่าย อย่างน้อยก็ง่ายกว่าภาษาอียิปต์โบราณ ที่คุณตาของเขาคะยั้นคะยอให้เรียนเป็นไหนๆ

“คุณเก่งมากเลยรู้มั้ยคะ เก่งจนคนไทยบางคนยังอายเลยล่ะค่ะ เพราะคุณเป็นชาวต่างชาติ ที่พูดภาษาไทยได้ชัด ใช้คำได้ถูกต้อง ไม่เหมือนพวกวัยรุ่นสมัยนี้ ชอบพูดอะไรแปลกๆ เขียนอะไรแปลกๆ จนภาษาไทยสวยๆ เอกลักษณ์ของชาติไทย เริ่มจะวิบัติไปหมดแล้ว” มณิการ์กล่าวชมเขาเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่วเพราะคิดว่าเขาจะเข้าใจเธอได้ดีกว่า

ทั้งคู่นั่งคุยกันอีกสักพักก่อนจะออกจากร้านเมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาสี่ทุ่มตรง สามชั่วโมงเต็มๆ ที่หัวใจดวงเล็กของมณิการ์ได้รับการเติมเต็มจนล้นเอ่อไปด้วยความสุข อยากตะโกนขอบคุณคนบนฟ้าที่มอบวันดีๆ ให้เธอ อย่างน้อย วาเลนไทน์ปีนี้ก็ไม่น่าเบื่อเหมือนทุกปีที่ผ่านมา รู้สึกชอบวันวาเลนไทน์ขึ้นมาบ้างแล้ว อาจเพราะโลกของเธอกำลังแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูกระมัง สมองจึงรู้ซึ้งถึงความหมายของวันแห่งความรัก

“วันนี้ผมมีความสุขมาก” รถหรูราคาหลายล้านจอดเทียบที่รั้วบ้านกฤตภาส เจ้าของรถก็หันมาบอกคนนั่งข้างด้วยแววตามีความหมาย
“ฉันก็เหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้วันวาเลนไทน์ของฉันมีความหมาย” มณิการ์มองสบตาหวานของเขาด้วยความลุ่มหลง บอกได้อย่างไม่อายว่าเธอตกหลุมรักผู้ชายโรแมนติกคนนี้แล้วอย่างถอนตัวและหัวใจไม่ขึ้น “แฮปปี้วาเลนไทน์นะคะคุณเอริค”

มณิการ์ยิ้มหวานให้เขาอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันที่ขาเรียวจะก้าวลง แขนเล็กก็ถูกมือใหญ่รั้งไว้ เอริคดึงเธอให้เอนเข้าหาเขา แล้วฉวยประทับจมูกคมสันลงข้างแก้มนุ่มของเธอไปฟอดใหญ่

“ฝันดีนะครับ” คนฉวยโอกาสตีหน้าซื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะปล่อยแขนเรียวให้เป็นอิสระ

“ฝันดีค่ะ” เสียงแผ่วคล้ายละเมอ มณิการ์ก้าวลงจากรถของเอริคด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ในวินาทีที่เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ เธอใจหายนึกว่าเขาจะจุมพิตเธอเป็นรอบสอง นับว่าเขายังปราณีแค่หอมแก้มกัน เพราะหากเขานึกพิเรนจูบเธออีกครั้ง คงหัวใจวายตายคารถหรูของเขาแน่นอน พับผ่าซิ ผู้ชายอะไรนะ เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ

ขับรถหรูจากบ้านกฤตภาคเข้าสู่ถนนสายหลักได้สักครึ่งชั่วโมง จากกำลังผิวปากอย่างอารมณ์ดีต้องชะงักลงโดยพลันเมื่อแลเห็นร่างคุ้นตาที่นั่งอยู่ในใจเขามานานนับแต่วินาทีแรกที่พบกัน

“คุณพรีม” ชื่อเล่นของผู้หญิงที่ยืนชะเง้ออยู่ที่ป้ายรถเมล์เอริคไม่เคยลืม พิชชาอร ครูสอนภาษาคนสวย หญิงไทยคนแรกที่ทำให้เขาคลั่งไคล้แม้แต่ยามหลับใหล ไม่เคยมีสักนาทีที่เขาจะลืมดวงหน้างดงามของเธอ แม้จะพยายามมากเพียงใดก็ตาม พิชชาอรเป็นผู้หญิงตัวเล็ก แต่ไม่เล็กเท่ากับมณิการ์ เรือนร่างของเธอได้สัดส่วน ไม่ใช่ผู้หญิงผอมบาง แต่ดูมีน้ำมีนวลชวนให้มอง ผมตรงดำสนิทดุจแพรไหมยาวเกือบถึงบั้นเอว ดวงตาคู่งามของพิชชาอรมีเสน่ห์ ทุกยามที่เขาเผลอจ้องตาคู่นั้น คล้ายถูกพลังบางอย่างดึงดูดไว้ จนไม่สามารถละสายตาจากเธอไปได้ ดวงตาสีน้ำผึ้งสวยละลายหัวใจเขาได้ง่ายดาย ยิ่งหลอมรวมกับรอยยิ้มของเธอด้วยแล้ว บอกได้คำเดียว ว่าอยากลักพาตัวพิชชาอร จับเธอมัดไว้ในห้องของเขา ให้เธอยิ้มและมองเขาแต่เพียงผู้เดียว แต่นั่นก็แค่ความคิดพิเรนทร์ที่เอริครู้ดีว่าทำไม่ได้ พิชชาอรมีเจ้าของ เธอมีคู่หมั้นคู่หมาย ผู้ชายที่เขาคิดว่าโชคดีที่สุดในโลก

เห็นพิชชาอรอยู่ห่างไปไม่ถึงสิบเมตร เอริคก็เทียบตัวรถเข้าข้างทาง มือใหญ่เปิดประตูเตรียมลงไปหาคนที่หัวใจต้องการ แต่ทันทีที่ประตูถูกปลดล็อค เขาก็ต้องชะงักความคิดนั้น แล้วจับมันโยนทิ้งไปไกลๆ เมื่อเป้าหมายของเขามีแขกไม่ได้รับเชิญก้าวเข้าไปหา ในมือของชายหนุ่มผู้นั้นมีช่อดอกไม้แสนสวยมอบให้พิชชาอร เธอยิ้มให้เจ้าของดอกไม้ด้วยรอยยิ้มที่เอริคหวงแหนอยากเก็บไว้แต่เพียงผู้เดียว แล้วรับช่อดอกไม้ไปครอง ก่อนชายหนุ่มที่เอริครับรู้มาตลอดว่าเป็นคู่หมั้นคู่หมายจะเชื้อเชิญพิชชาอรให้ขึ้นรถคันงามที่จอดเทียบอยู่ไม่ไกล

“บ้าจริง” เอริคบ่นตัวเองแล้วกระชากปิดประตูรถสุดแรงมือ เขาควรตัดใจจากพิชชาอรไปตั้งนานแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็แพ้ความปรารถนาลึกๆ ของตัวเอง เขาจากเมืองไทยไปนานหลายเดือน เพราะหวังว่ากลับมาอีกครั้งจะทำใจให้ลืมผู้หญิงมีเจ้าของคนนั้นให้จงได้ แต่สุดท้ายก็หมดท่า เขายังพ่ายมนต์เสน่ห์ของผู้หญิงไทยนามว่าพิชชาอรอยู่ร่ำไป
...............................................................................................................

ขอกำลังใจด้วยนะคะ ติชมกันได้ตามสบายเลยค่ะ

จากคุณ : บ้านสายไหม

เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 10:36:29