ความคิดเห็นที่ 1 เวลาผ่านไปสองชั่วโมงพายุจึงสงบลง ร่างสูงของชายหนุ่มโงนเงนขณะค่อยๆลุกขึ้นยืน รู้สึกงุงงงไปหมด เขาหลับตาแน่นและกระพริบถี่สองสามครั้งพร้อมทั้งสะบัดศีรษะอย่างแรงเพื่อคลายอาการมึนชา กว่าร่างกายจะปรับตัวได้ใช้เวลาอยู่เกือบสิบนาที                “เราอยู่ที่ไหนว่ะเนี่ย” ตรัยพึมพำถามตัวเอง จะหันไปมองทางไหนก็เห็นแต่ความเวิ้งว่างว่างเปล่า กับแสงสุดท้ายแห่งวันที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้าไป                “บาลีไปไหนนะ บาลี! นายอยู่ไหน บาลี!” ตรัยลองตะโกนเรียกหา หันรีหันขวางไปรอบตัว ไม่พบใครอื่นเลยนอกจากเขาเพียงคนเดียวที่อยู่แถวนี้                “โอ้ย สงสัยพายุคงพัดบาลีหลงกับเราแล้วสิ” เขาคิดอย่างท้อแท้ ก้มตัวลงพร้อมถอนใจเฮือกใหญ่ คิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปดี                เมื่อไม่มีคนนำทาง ไม่มีอูฐหรือพาหนะใดมาช่วย จำเป็นต้องเดินเท้าไปเอง โชคดีอยู่อย่างที่ตรัยเดินพบกระเป๋าสะพายหลังประจำตัวไม่ไกลจากที่ตัวเองสลบอยู่ ข้าวของทุกอย่างอยู่ครบแต่จะใช้การได้หรือไม่นั้นคงต้องหาสถานที่สักแห่งเปิดดู                ยิ่งผ่านไปนานเท่าใด แสงสว่างที่ใช้เดินทางเริ่มน้อยลงทุกที ขาสองข้างของตรัยก็เริ่มล้าและก้าวช้าลง ทั้งเหนื่อยและรู้สึกกระหายน้ำ ลำคอแห้งผากแทบเป็นผุยผง  แต่ไม่มีวี่แววว่าจะพบใครสักคนเดินผ่านมาเพื่อขอความช่วยเหลือ                “นี่มันบ้าอะไรวะ ทำไมสวรรค์ถึงต้องลงโทษฉันแบบนี้ ให้ใครมาฆ่าฉันให้ตายยังจะดีกว่า!” ตรัยตะโกนเสียงดังก้องเป็นการระบายอารมณ์หงุดหงิด หนีจากการจับกุมมาได้แล้วก็จริง แต่กลับต้องมาเจอเรื่องน่าตกใจกว่า เขาจะต้องมาพบจุดกลางทะเลทรายแห่งนี้จริงหรือ ไม่มีแม้แต่คนจะสั่งเสียดูใจ กระทั่งศพเขาคงจะไม่มีใครหาพบ                “เสียงอะไรนะ” ชายหนุ่มชะงักเมื่อได้ยินเสียงคล้ายน้ำไหลอยู่ข้างหน้า                เมื่อนึกถึงว่าเป็น “น้ำ”  ตรัยแทบอยากจะกระโดดลอยตัวไปให้ถึงแต่มีแค่แรงเพียงน้อยนิดเท่านั้น เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริง พอโผล่พ้นเนินทรายก็พบกับความเขียวขจีเบื้องหน้า  ถัดไปเป็นผืนน้ำอยู่ข้างหลังแนวไม้                “ต้องเป็นโอเอซิสที่บาลีบอกมาแน่”                ชายหนุ่มไม่รอช้า ตรงดิ่งเข้าไปที่ริมน้ำพร้อมเหวี่ยงกระเป๋าวางพื้นลงไปวักน้ำดื่มด้วยความกระหาย การได้ความชุ่มฉ่ำของสายน้ำมาช่วย ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้นมาก กำลังวังชาเริ่มกลับมา                “ใกล้ค่ำแล้ว สงสัยเราคงต้องนอนพักที่นี่ก่อน แต่หิวชะมัดเลย” ตรัยลุกขึ้นยืนพร้อมกวาดสายตาสังเกตทั่วบริเวณ  ไม่มีต้นไม้ต้นไหนพอจะให้ผลกินได้ ถ้าเป็นป่าดงดิบในเมืองไทย อย่างน้อยก็ยังมีพวกกล้วยป่าช่วยประทังชีวิต                “ทะเลทรายนี่แห้งแล้งเสียจริงวุ้ย กระทั่งจะหาแมลงกินสักตัวยังไม่มี” เขาบ่นเป็นบ้าเป็นบอ พระเจ้าให้เขารอดตายมาได้ด้วยการให้พบแหล่งโอเอซิส ทำไมถึงไม่ประทานอาหารมาให้เขาด้วย                นึกแล้วก็พาลโมโหโชคชะตาตัวเอง แต่จะมาท้อตอนนี้ไม่ได้ในเมื่อเดินมาถึงจุดนี้แล้ว ถึงจะพบทางตันก็ต้องหาทางอื่นต่อไป ตรัยหันกลับมามองทางแหล่งน้ำอีกครั้ง เขาเป็นลูกน้ำประมง จึงมั่นใจว่าที่ไหนมีน้ำที่นั่นย่อมมีสัตว์น้ำอยู่                “เอาวะ ได้ปลาประหลาดสักตัวมาเป็นอาหารก็ยังดี”ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลงมือถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว ขณะกำลังจะลงน้ำ ได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าคนอยู่ไม่ไกลจากที่เขาอยู่                “มีคนอื่นอยู่แถวนี้อีกหรือ” เขาลองเงี่ยหูฟัง เสียงมาจากขวามือหลังพุ่มไม้สูง จึงลองเดินเข้าไปใกล้แล้วแหวกดู                “เฮ้ย อุ๊บ” ตรัยแทบปิดปากตนเองไม่ทัน เพราะคนที่เขาเห็นตรงหน้าในเวลานี้เป็นผู้หญิงกำลังเล่นน้ำอยู่เพียงคนเดียว หน้าตาเธอสวยคมสมวัย ผิวพรรณเนียนนวลชวนมอง ตรัยก็เหมือนกับผู้ชายคนอื่น เวลาเห็นสาวสวยเปลือยกายอาบน้ำอยู่ตรงหน้า  ก็อดระงับใจตนเองไม่ได้                “ไม่ได้ๆ เราต้องเป็นสุภาพบุรุษวุ้ย” พอคิดได้รีบหันหน้าหนีออกมา                “กรี๊ด”                  เสียงร้องจากข้างหลังทำให้เขาลืมตัว หันหลังกลับไปอีกครั้งพร้อมกระโจนผ่านพุ่มไม้ เห็นเธอคนนั้นยืนหน้าซีดเซียว ริมฝีปากสั่นระริกคล้ายกำลังตกใจสุดขีด แต่ที่ทำให้ชายหนุ่มแทบหัวใจวายไปในนาทีนั้นก็คือภาพร่างเปลือยเปล่าที่ปรากฎตรงหน้าเขา                เขาเห็นหมดทุกอย่างแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่รูปร่างสวยมากคนหนึ่ง ผิวพรรณเนียนละเอียดผุดผ่องไปทั้งเรือนร่าง ทรวงอกอวบอิ่มอมชมพูน่าสัมผัส ตรัยเกือบมองต่ำกว่านี้แต่ยังรู้จักยับยั้งใจได้ทัน หล่อนเหมือนจะรู้ตัวด้วยว่ากำลังยืนเปลื้องผ้าต่อหน้าผู้ชาย รีบเดินไปหลบตรงหลังพุ่มไม้ที่ใกล้ที่สุด                “ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาเห็นคุณในสภาพนี้ แต่ได้ยินเสียงร้องของคุณ คุณเป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ” กว่าจะเอ่ยปากถามได้ ปากเขาก็หนักคล้ายมีอะไรถ่วงไปหลายนาที ตรัยสื่อสารกับเธอด้วยภาษาอังกฤษ  ก้มหน้ามองไปทางอื่น                “งู มันอยู่ตรงนั้น”                “ไหนครับ”                “นั่นไง อยู่ทางขวามือคุณ”                ชายหนุ่มเอี้ยวตัวมองตามมือเธอที่ชี้ไปข้างหลังเขา เห็นอสรพิษร้ายกำลังแผ่แม่เบี้ยขู่ฟ่ออยู่ ตรัยอ้าปากค้างตกตะลึง พยายามคุมสติให้มั่นคง ก้าวเท้าไปอยู่กลางระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับงู                “ไปซะ ถ้าเจ้ากับเราไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ขออย่าได้มาทำร้ายกันเลย เราต่างคนต่างอยู่เถอะ”                ลุงของตรัยเคยเป็นหมองูเก่าและได้ถ่ายทอดมนต์ไล่งูง่ายๆให้ เขาไม่รู้ว่างูทะเลทรายกับงูทางใต้บ้านเกิดจะเข้าใจภาษาคนเหมือนกันหรือไม่ แต่สักพักใหญ่ อสรพิษร้ายก็ยอมสยบลงแล้วเลื้อยหนีหายลงไปในน้ำ                ตรัยถอนใจโล่งอกที่ไม่มีใครต้องโดนงูกัด หันหลังกลับมาอีกที พอนึกได้ว่าหล่อนกำลังเปลือยเปล่าอยู่ก็ผลุบหน้าลงต่ำมองเท้าตัวเอง “ผมว่าคุณไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยดีกว่านะ”                เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองจึงไม่รู้ว่าเธอเดินไปทางไหน ห่างกันไม่กี่นาทีเขาได้ยินเสียงฝีเท้าคนมาจากหลังและเสียงหวีดร้องของหล่อนดังลั่นตามมา                “อย่า !จามิล”ตรัยยังไม่ทันหันกลับไปมอง ชำเลืองหางตาเห็นเงาของอะไรสักอย่างจากด้านข้าง                “ผลัวะ”                เสียงตุ๊บดังก้องเข้าไปในหู ความเจ็บปวดเกิดขึ้นมาฉับพลันตรงบริเวณท้ายทอยด้านหลัง เขารู้สึกได้ว่าโลกกำลังหมุนติ้ว เหมือนมีอะไรหนักๆมาถ่วงศีรษะ จากนั้นไม่นานทุกอย่างก็ดับวูบลง                “พี่นีวาพี่เป็นไงบ้าง ไอ้บ้านี่มันทำอะไรพี่เปล่า” คนทำร้ายตรัยโยนไม้ทิ้งรีบวิ่งข้ามร่างที่นอนสลบอยู่ พร้อมทั้งถอดเสื้อนอกคลุมร่างเปลือยเปล่าให้เธอ นีวายืนหน้าซีดเผือด มองชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตเธอไว้ด้วยสายตากังวล                “จามิล เจ้าทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม” เธอหันมาดุน้องชาย                “ทำอะไรหรือพี่นีวา ก็ช่วยพี่จากไอ้บ้าหื่นกามตัวนี้ไง”                “เจ้านี่มันวู่วามอย่างที่ท่านพ่อบอกไว้จริง”                นีวาเดินเข้าไปนั่งข้างร่างที่นอนหมดสติอยู่ด้วยอาการร้อนใจ หันมาเรียกให้น้องชายช่วยกันพลิกร่างเขาขึ้นมา                “เขายังไม่ตาย แต่บาดเจ็บสาหัส เราต้องพาตัวเขากลับไปรักษา” เธอใช้มือจับที่ต้นคอชายหนุ่ม  โล่งอกที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่                “อะไรนะพี่นีวา จะพาไอ้นี่กลับไปที่บ้านเรา ข้าเห็นมันกำลังจะเข้ามาไม่ดีไม่ร้ายพี่นะ แล้วพี่ยังเอ่อ” จามิลมองร่างพี่สาวแวบหนึ่งแล้วรีบเมินหน้าหนีทางอื่นเช่นกัน ถึงจะเป็นสายเลือดเดียวกันแต่เขาก็เป็นผู้ชาย                “ใช่ เพราะเจ้าทำร้ายเขาจนสลบ ส่วนไอ้ที่เจ้าเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะ แล้วพี่จะเล่าให้ฟังทีหลัง จามิลรีบอุ้มเขาใส่หลังม้า เดี๋ยวพี่จะไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อน เราต้องพาเขาไปถึงมือหมอก่อนจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้”                จามิลไม่มีทางเลือกจำต้องทำตามคำสั่งพี่สาวแม้จะไม่ค่อยอยากช่วยไอ้หมอนี่ก็ตาม สองพี่น้องช่วยกันพาร่างของชายหนุ่มแปลกหน้ามาถึงมือหมอที่โรงพยาบาล                “หมออังเดรคะคะ อาการเขาเป็นไงบ้าง”นีวาถามชายวัยกลางคนในชุดกราวที่เพิ่งออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยน้ำเสียงร้อนรน หลังจากบุรุษพยาบาลเข็นร่างของชายหนุ่มเข้าห้องไปเมื่อเกือบชั่วโมงที่ผ่านมา เธอแทบไม่รู้ว่าคนข้างในจะยังมีชีวิตอยู่ตายไปแล้ว                “เขาไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่อ่อนเพลียเท่านั้น ส่วนอาการบาดเจ็บที่ศีรษะด้านหลังหมอได้ทำแผลให้แล้ว เราคงต้องลองเขาฟื้นก่อนถึงจะรู้ว่ามีอย่างอื่นแทรกซ้อนไหม”                “อย่างอื่นแทรกซ้อน หมายความว่ายังไงคะหมอ”                “หมอไม่แน่ใจนะ อาจมีเลือดคลั่งในสมองจนจำเป็นต้องผ่าตัด หรือไม่เช่นนั้นอาจมีผลต่อความทรงจำของเขา”                “อะไรนะคะ ถึงขนาดความจำเสื่อมเลยหรือคะ”                “อาจจะเป็นไปได้นะ แต่เราต้องรอเขาฟื้นมาก่อนถึงจะรู้ หมอขอตัวไปสั่งยาให้คนป่วยก่อนนะ”                นีวายืนอึ้งนิ่งราวับถูกใครตรึงไว้กับที่ จนจามิลที่เพิ่งเข้ามาต้องไปช่วยเขย่าแขนพี่สาวให้รู้สึกตัว                “พี่นีวาฮะ พี่นีวา”                คนถูกเรียกหันหน้าเคร่งเครียดไปทางน้องชาย “แย่แล้วล่ะ จามิล ผู้ชายคนนั้นเขา..”                “เขาเป็นอะไรพี่นีวา อย่าบอกนะว่าตายแล้ว”                “ไม่ใช่ แต่ยิ่งกว่าอีก ตอนนี้เราคงต้องกลับบ้านก่อน เดี๋ยวท่านพ่อจะเรียกหาแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง ส่วนทางนี้พี่จะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลไปก่อน ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาดูอาการเขาใหม่”                “ได้พี่นีวา ข้าขอโทษนะที่ข้าใจร้อนไปหน่อย พี่เลยต้องเดือดร้อน ข้าไม่รู้นี่นา ก็ข้าเห็นเขากำลังยืนจ้องพี่แก้ผ้าอยู่”                นีวารู้สึกว่าใบหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีที่ได้ย้อนกลับไปนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา                “พี่นีวาเป็นอะไรไป ทำไมหน้าแดงๆ ฮั่นแน่ อายละสิ” จามิลสังเกตอาการของพี่สาวได้จึงแกล้งพูดหยอกล้อเล่น                “อายอะไรกัน พูดอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระ ไปรอพี่ที่รถเลยเดี๋ยวพี่จัดการทางนี้เอง เสร็จจะตามไป”                กลัวว่าจะถูกจับสีหน้าได้อีก จึงทำเป็นเสียงแข็งเอ็ดใส่แล้วรีบเดินหนีไปเสีย  จามิลอมยิ้มขำ พี่สาวตัวเองท่าจะเขินจริงจนถึงกับไม่กล้าอยู่ให้น้องชายกระเซ้าแหย่ต่อ                หมออังเดรอนุญาตให้ผู้ป่วยใหม่ออกจากห้องฉุกเฉินไปพักรักษาตัวห้องคนไข้ธรรมดาได้เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอาการอื่นผิดปกติอีก แต่ยังคงต้องอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิด                ร่างบางทรุดตัวลงข้างเตียง นั่งเฝ้ามองคนบนเตียงที่นอนหลับสนิทอยู่ นีวาเพิ่งมาเห็นหน้าเขาชัดๆ ตอนนี้เอง ดูไม่น่าใช่คนในเมืองเซอร์ไบ คงเป็นคนต่างถิ่นหรือไม่ก็นักท่องเที่ยว เสียงประตูห้องถูกผลักเปิดเข้ามา นีวาหันไปเห็นจามิลเดินเข้ามาในห้อง                “เขาเป็นอย่างไรบ้างฮะ”                “ยังไม่ฟื้นเลย หมออังเดรบอกว่าถ้าเขาตื่นขึ้นมาแล้วให้รีบไปเรียกหมอมาดูอาการทันที แต่ป่านนี้ยังหลับอยู่ ไม่รู้จะอีกนานแค่ไหนนะ หรือว่าจะไม่ฟื้นเลยนะ”                “ใจเย็นๆ พี่นีวา เขาคงไม่เป็นอะไรมากหรอก” คำพูดของจามิลดูเหมือนจะปลอบใจตัวเองมากกว่า ที่จริงเขาก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่วู่วามเกินไป                “หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ไม่งั้นเราสองคนคงบาปไปตลอดชีวิต”                “ข้าคนเดียวที่บาป พี่ไม่บาปหรอก ข้าเป็นคนตีหัวเขาจนสลบไป โดยไม่ดูให้ดีเสียก่อน”                “ช่างเถอะ จะมาโทษว่าใครผิดใครบาปคงไม่ได้แล้ว สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้ก็คือ ทำยังไงเขาถึงจะรู้สึกตัวเสียที พี่กลัวเหลือเกินจามิล กลัวว่าพอพื้นขึ้นมาอาจความจำเสื่อมก็ได้นะ”                “คงไม่ร้ายแรงขนาดนั้นมั้งฮะ พี่นีวา”                “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันจามิล แต่หมออังเดรบอกกับพี่แบบนี้ อะไรก็เกิดขึ้นได้” นีวาหันกลับไปดูชายหนุ่มอีกครั้ง เขายังคงหลับสนิทอยู่ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น “แล้วถ้าเขาจำอะไรไม่ได้จริง จะทำยังไงดีล่ะ เราจะรู้ได้ไงว่าเขาเป็นใครมาจากไหน”                “แต่ข้ารู้แล้วว่าเขาเป็นใคร แล้วมาจากไหน”                “เจ้ารู้หรือว่าเขาเป็นใคร เจ้ารู้จักเขากันมาก่อน”                “ไม่ใช่ ข้าไม่คิดว่าข้าควรจะไปทำความรู้จักกับเขา ไอ้นี่ต่างหากบอกข้าว่าเขาเป็นใคร”                 เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดยื่นสมุดเล่มเล็กเล่มหนึ่งออกมาตรงหน้า “หนังสือเดินทางของผู้ชายคนนั้น เขาชื่อแม๊กซ์คิม เป็นนักท่องเที่ยวชาวอเมริกา ข้าเจอมันในกระเป๋าเขา อ้อเห็นมีคอมพิวเตอร์เครื่องเล็กด้วย แต่ข้าเปิดมาแล้วมีรหัสผ่านเลยเข้าไม่ได้ แต่แค่หนังสือเดินทางเล่มเดียวก็พอแล้ว”                นีวาทำหน้านิ่วขณะยื่นมือออกไปรับมาดู “จามิล นี่เจ้าแอบค้นกระเป๋าของเขา ทำไมถึงได้ละลาบละล้วงของของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต”                “เราจำเป็นนี่พี่นีวา เกิดเขาเป็นคนไม่ดีขึ้นมาจะได้ส่งทางการเสียเลย  ”                “แล้วใช่ไหมล่ะ”                “ข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี แต่เราก็รู้แล้วไม่ใช่หรือว่าเขาเป็นใครมาจากไหน”                ถึงอยากจะดุด่าว่ากล่าวอะไรมากกว่านี้ แต่คำพูดของน้องชายฟังดูก็มีเหตุผล “ช่างเถอะ เอาหนังสือเดินทางเก็บที่เดิม แล้วเอากระเป๋าของเขามาให้พี่ เดี๋ยวพี่เก็บเอาไว้ให้เอง”                “ตามใจพี่แล้วกัน พี่จะกลับบ้านพร้อมข้าเลยไหม เมื่อวานท่านพ่อถามหา  ข้าบอกว่าพี่ไปซื้อของในเมืองกลับค่ำเลยต้องค้าง ถือว่ารอดตัวไปวัน แต่ถ้าวันนี้พี่ไม่กลับบ้านอีก พ่อต้องสงสัยแน่”                “แล้วผู้ชายที่ชื่อแม๊กซ์คิมนี่ล่ะ จะปล่อยเขานอนคนเดียวแบบนี้หรือ”                “เขาไม่ได้นอนคนเดียวสักหน่อย เราก็จ้างพยาบาลพิเศษเหมือนเดิมสิ พี่ไม่ได้นอนทั้งคืนแล้วนะ เป็นห่วงตัวเองบ้าง”                นีวาลังเลใจ หันไปมองชายหนุ่มอีกเป็นครั้งสุดท้าย เธอเป็นห่วงเขามากเกินไปหรือเปล่า ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน                “ไปเถอะพี่นีวา แค่คืนเดียวคงไม่ตายหรอกมั้ง” จามิลคะยั้นคะยอพี่สาว นีวาจำต้องยอมตามน้องชายไป เอาเถอะเผื่อพรุ่งนี้เขาอาจจะฟื้นขึ้นมาก็ได้ จะได้รู้กันเสียทีว่ามีอาการผิดปกติหรือไม่                สองพี่น้องออกไปจากห้องพักผู้ป่วย เมื่อพยาบาลพิเศษมาถึง ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าคนที่พวกเขากำลังกล่าวถึงอยู่ได้ยินทุกอย่างที่ทั้งสองคุยกันจนหมดสิ้น ตรัยเริ่มรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่จามิลเข้ามาในห้องแล้ว แต่เปลือกตาอันหนาหนักของเขาทำให้ไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาโดยทันที แต่หูได้ยินทุกเสียงที่อยู่รอบกาย                ตรัยไม่รู้ว่าคนที่กำลังพูดคุยอยู่ข้างเตียงเป็นใคร รู้แต่ว่าเป็นพี่น้องกัน คนเป็นพี่สาวชื่อนีวา ส่วนน้องชายชื่อจามิล จามิลเป็นคนทำร้ายเขาจนบาดเจ็บสาหัสแล้วยังรื้อค้นกระเป๋าของเขาเพื่อหาหลักฐาน ที่สำคัญหากเจอความลับเข้า ชีวิตของเขาต้องมีอันตรายแน่นอน                ชายหนุ่มค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมา ธรรมชาติของร่างกายช่วยให้เขาปรับสายตาเห็นเพดานด้านบนชัดเจนทีละน้อย รู้สึกเจ็บที่ศีรษะแต่ยังสามารถทนได้                “โอ้ย ปวดหัวชะมัด ตกลงเรายังไม่ความจำเสื่อมใช่ไหม ไอ้บ้านั่นแสบจริง อุตส่าห์ช่วยชีวิตพี่สาวไว้ ยังจะมาตีหัวกันอีก” ตรัยเอามือจับที่ท้ายทอยที่มีผ้าผันแผลโพกอยู่ จำได้ว่าก่อนหน้านั้นอยู่ที่โอเอซิสกับผู้หญิงคนหนึ่ง จากนั้นเหมือนมีอะไรหนักมากระแทกข้างหลัง แล้วหมดความรู้สึกไป                “แล้วถ้าเราจำอะไรไม่ได้จริง ๆ พวกนั้นจะทำยังไงกับเรานะ” ตรัยนึกอยากแก้เผ็ดขืน โทษฐานที่ทำให้เขาต้องมานอนจ็บตัวอยู่ในโรงพยาบาลทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด สองพี่น้องคู่นั้นต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำกับเขา                มีคนเปิดประตูเข้ามา ตรัยรีบหลับตาลง แต่แอบหรี่มอง ไม่ใช่สองพี่น้องคู่นั้นแต่เป็นนางพยาบาลสาวสวยคนหนึ่ง เขาจึงทำเป็นว่าเพิ่งตื่นนอน                “คุณรู้สึกตัวแล้วหรือคะ” เสียงหวานของพยาบาลถามเขา ตรัยฝืนยิ้ม แกล้งไอเพื่อขอน้ำแต่ที่เขารู้คอแห้งจริง                “สักครู่นะคะ” นางพยาบาลหันไปเทน้ำจากเหยือกใส่แก้วแล้วเอาหลอดให้เขาจิบ ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นเมื่อรับน้ำเข้าไป                “ผมอยู่ที่ไหนครับ”                “คุณอยู่โรงพยาบาลค่ะ คุณหนูนีวากับน้องชายเธอพาคุณมาส่ง บอกว่าพบคุณถูกทำร้ายบาดเจ็บอยู่กลางทะเลทราย”                นอกจากจะลงมือทำให้เขาต้องเจ็บตัวมานอนโรงพยาบาลแบบแล้ว ยังจะโกหกคนอื่นอีกด้วยว่าตัวเองไม่ได้ทำผิด เขาน่าจะแกล้งคนพวกนั้นเสียหน่อยก่อนจะหาทางออกไปจากที่นี่                “คุณรู้สึกอย่างไรบ้างคะ” นางพยาบาลถามเมื่อเห็นผู้ป่วยหนุ่มเงียบไป                “รู้สึกเจ็บๆที่หัวครับ ”                “แล้วอาการอย่างอื่นละคะ เช่นเวียนหัว มึนงง อยากจะอาเจียนมีบ้างไหม”                “ไม่ครับ” เขาโคลงศีรษะที่บาดเจ็บของตน “แค่ยังเจ็บๆ อยู่แต่บางทีก็รู้สึกมึนงงเหมือนกัน”                “แล้วคุณพอจะจำอะไรได้ไหมคะ เอ่อคุณชื่ออะไรคะ”                “ผมชื่อเอ่อ..” ตรัยลังเลใจว่าจะบอกชื่อไหนดี หรอว่าแกล้งทำเป็นจำไม่ได้อย่างที่พวกนั้นกลัวดีไหม “ผม เอ่อ ทำไมผมจำไม่ได้นะว่าชื่ออะไร ผมชื่อ โอ้ย”                แกล้งทำเป็นปวดหัวเพื่อให้สมจริง นางพยาบาลสาวทำหน้าตื่นตกใจ รีบดึงตัวผู้ป่วยลงนอน                “ฉันว่าคุณพักผ่อนก่อนดีกว่าค่ะ ฉันจะไปตามหมอให้”                “ครับ ผมอยากนอนเหมือนกันรู้สึกง่วงเหลือเกิน” ตรัยหลับตาลง ที่จริงอยากนอนนานๆเหมือนกันเพราะรู้สึกเหนื่อยและเพลียมากเหมือนคนเดินทางไกลมาหลายวัน                หมออังเดรทำหน้าเคร่งเครียดขณะมองฟิลม์เอ็กซเรย์กะโหลกศีรษะมนุษย์ เขาเคยเจอผู้ป่วยเคสนี้มาแล้วตอนอยู่ปารีส แต่น้อยคนมากที่ผู้ป่วยถูกทำร้ายศีรษะจะลืมทุกอย่างในชีวิตไปหมดแม้แต่ชื่อตัวเอง หรือไม่ก็จะจำได้ในอีกไม่กี่อาทิตย์ต่อมา                “หมออังเดรคะ” นีวารีบรุดเข้าในห้องเอ็กซเรย์อย่างรีบร้อน เมื่อได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาล “เขาอาการหนักมากหรือคะ”                หมอวัยกลางคนพยักหน้ารับพร้อมลอบถอนใจอย่างเสียไม่ได้ “เป็นอย่างที่หมอเคยบอกเอาไว้ ว่าบางทีเขาอาจจะได้รับการกระทบกระเทือนจนความทรงจำมีปัญหา ”                “แล้วเราไม่มีทางรักษาเขาให้หายเลยหรือคะหมอ”                “ทางรักษาพอจะมีอยู่นะครับ คุณหนูนีวา แต่คงต้องใช้เวลาหน่อย”                “นานแค่ไหนคะหมอ พอจะกะเวลาให้ได้ไหม”                “แล้วแต่อาการครับคุณหนู บางคนไม่กี่วันความทรงจำจะค่อยๆ กลับมา บ้างใช้เวลาหลายเดือน แต่ก็มีนะที่ความจำเสื่อมอยู่หลายปี นานแค่ไหนหมอเองก็ตอบไม่ได้”                นีวายืนหน้าซีดขาวราวกับเลือดได้หายออกไปจากตัวหมด ไม่คิดว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอกลับต้องมาเจอกับโชคร้ายซึ่งมาจากน้องชายตัวเอง                “หมอคะ ยังไงฉันขอให้หมอช่วยเขาเต็มที่นะคะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ฉันเป็นคนออกเองค่ะ”                “หมอต้องทำแบบนั้นอยู่แล้วครับ แต่การที่จะให้ความทรงจำเขากลับมาหมด เราต้องช่วยไปกระตุ้นเขาด้วยนะ อย่างเช่นหาทางพูดคุยหรือหาสิ่งของของเขามาช่วยให้เขาจำได้มากขึ้น”                “ฉันจะพยายามทำตามที่หมอแนะนำอย่างสุดความสามารถค่ะ แล้วเขาจะออกไปจากโรงพยาบาลได้วันไหนคะ หรือต้องอยู่รักษาตัวจนกว่าความจำจะกลับมา”                “อีกไม่เกินอาทิตย์ครับคุณหนู คงไม่ต้องรอจนถึงวันที่ความทรงจำกลับมาหรอกครับ ไม่งั้นคงได้ใช้โรงพยาบาลเหมือนบ้านแน่เลยครับ เดี๋ยวหมอจะให้เขาจัดยาให้ก่อนกลับบ้านและนัดวันมาตรวจสมองใหม่”                “ขอบคุณค่ะ หมออังเดรที่ช่วยชีวิตเขาไว้”                “เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วครับ อย่าถือเป็นพระคุณเลย เอาเป็นว่าหมอจะรักษาเขาให้ดีที่สุด หมอขอออกไปข้างนอกก่อนนะ พอดีมีเคสผ่าตัดด่วน”                ทั้งห้องเอ็กซเรย์ในเวลานี้เหลือเพียงแต่ร่างบางของดรุณีน้อยอยู่เพียงลำพังผู้เดียว บุตรสาวคนโตของชีคมูราคทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้สีขาว ทอดสายตามองไปยังฟิลม์เอ็กซเรย์ที่วางไว้ด้านบน                จากนี้ต่อไปที่เธอต้องทำ คือต้องรับผิดชอบชีวิตผู้ชายคนหนึ่งซึ่งได้รับเคราะห์จากตัวเองแท้ๆ จากคุณ : myjay เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 10:24:45

ความคิดเห็นที่ 2 นีวาจำเป็นต้องให้จามิลช่วยหาที่อยู่ใหม่ให้กับชายแปลกหน้าที่เธอรู้จักแต่ชื่อเขา แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักนิด วันแรกที่เธอได้พบหน้าเขาเมื่อตอนที่ฟื้นตื่นขึ้นมาแล้ว เธอไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี บอกความจริงให้หมดทุกอย่างดีหรือไม่ ว่าสาเหตุใดทำให้เขาต้องความจำเสื่อม แต่แล้วเธอก็เลือกที่จะบอกเพียงบางอย่างเท่านั้น                “คุณเป็นใคร แล้วผมมาอยู่ที่นีได้ไง” ตรัยแกล้งถามออกไปเพื่อให้ดูสมจริง นอกจากความสามารถในการเป็นแฮกเกอร์ เขายังเล่นละครบางบทได้แนบเนียน นั่นเป็นเพราะบางครั้งเขาต้องไปโจรกรรมข้อมูลในสถานที่เสี่ยงอันตรายประจำ                “ฉันชื่อนีวา แล้วนี่น้องชายฉันจามิล เราพบคุณนอนสลบอยู่ที่โอเอซิส จึงพาคุณมาโรงพยาบาล หมอบอกว่าคุณถูกทำร้ายจนความจำเสื่อม ฉันไม่แน่ใจนักว่าเป็นฝีมือของพวกไหน อาจเป็นโจรทะเลทรายสักกลุ่มที่ทำร้ายคุณ”                “อะไรนะครับ ผมหรือถูกทำร้ายจนความจำเสื่อม”                “ใช่ค่ะ แต่ถ้าคุณคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นแบบนั้น คุณบอกฉันได้ไหมคะ ว่าคุณชื่ออะไร เป็นใคร แล้วมาจากไหน”                ตรัยทำหน้านิ่ว สีหน้าขรึมแลดูเครียด ก้มมองพื้นลอบระบายลมหายใจออกมแผ่วเบาด้วยเกรงว่าเธออาจจับผิดเขาได้ อันที่จริงเขาไม่อยากทำแบบนี้เลย แต่เพื่อความปลอดภัยของตนเอง จำเป็นต้องทำ                        “ใช่ผมจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แม้แต่ชื่อตนเองผมก็จำไม่ได้”เขาเล่นบทซื่อได้อย่างแนบเนียน แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่มีทางสังเกตเห็นได้                “คุณชื่อแม๊กซ์คิม ฉันได้ชื่อคุณมาจากหนังสือเดินทางในกระเป๋า ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าคุณเป็นใครเลยถือวิสาสะรื้อค้นกระเป๋าคุณ”                “แม๊กซ์คิม หรือครับ ชื่อผมแบบนั้นจริงๆหรือ”                “คุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ฉันขอเรียกคุณว่าแม๊กซ์สั้นๆดีกว่านะคะ จะได้จำง่าย”                “คุณจะเรียกผมเป็นอย่างอื่น ผมคงปฏิเสธไม่ได้เพราะผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร อีกอย่างคุณเป็นคนช่วยชีวิตผมไว้ด้วย”                นีวาฝืนยิ้ม รู้สึกกระดากใจที่ต้องโกหกออกไปแบบนั้น แต่ถ้าให้เขารู้ว่าน้องชายเธอเป็นคนทำร้ายเขาจนความจำเสื่อม เกรงว่าอาจโกรธเคืองจนเตลิดหนีไป                “ฉันว่าตอนนี้คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ เราต้องเดินทางออกจากโรงพยาบาลกันวันนี้”นีวาหันไปหยิบเอาเสื้อผ้ามาให้เขา ตรัยมองชุดผู้ชายในมือเธออย่างลังเล                “เราจะไปไหนกันครับ”                “บ้านของคุณค่ะ ฉันหมายถึงบ้านที่ฉันหาไว้ให้คุณอยู่ คุณต้องออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ เพราะโรงพยาบาลขนาดเล็กมาก เราจำเป็นต้องสละเตียงให้คนอื่นที่ป่วยหนักกว่า”                “คุณหาที่อยู่ให้ผมหรือครับ”                “ใช่ค่ะ ต้องขอโทษด้วยที่พาคุณไปบ้านฉันไม่ได้เพราะเหตุผลบางอย่าง และคุณไม่จำเป็นต้องรู้ เอาเป็นว่าคุณไปอยู่รักษาตัวที่บ้านพักก่อน ถ้าอาการดีขึ้นเราค่อยว่ากันใหม่”                แววตาที่เธอแสดงออกมาบอกถึงความจริงใจใสซื่อบริสุทธิ์ ตรัยรู้สึกไม่สบายใจนักที่ต้องหลอกเธอ แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้ว เขาจำเป็นต้องเล่นละครต่อจนจบ                บ้านที่จามิลช่วยหาให้กับชายหนุ่มแปลกหน้าไม่ใช่บ้านเป็นหลังใหญ่อย่างที่เขาเข้าใจแต่แรก แต่เป็นอาคารเก่าๆอยู่ท้ายเมืองเซอร์ไบ นีวาไม่ค่อยพอใจนักที่น้องชายไม่ได้ทำตามคำสั่งจนหมด                “เจ้าหาบ้านอะไรให้เขา จะให้เขาอยู่อุดอู้แบบนี้ไม่ได้นะ”                “ข้าหาได้เท่านี้แหละพี่นีวา จะเอาอะไรนักหนา ข้าเที่ยวไปถามเสียทั่วจนคนเริ่มสงสัยกันแล้ว ขืนให้เขาอยู่บ้านหลังดีๆ เป็นจุดเด่น ใครต่อใครได้พากันมาหาเขาแน่”                จามิลพยายามอธิบายให้พี่สาวฟัง ถึงเขาจะไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งของนีวาเสียทีเดียว แต่เหตุผลที่บอกมาก็น่าฟัง                “พวกของใช้ในบ้านคงไม่มีขาดตกบกพร่องใช่ไหม” นีวาถามเรื่องอื่นต่อ                “ข้าหามาให้เขาจนเพียงพอ ยกเว้นเขาอยากได้อย่างอื่นอีก”                            ตรัยมองสองพี่น้องยืนโต้เถียงกันอยู่นาน จะแทรกพูดขึ้นมาบ้างแต่หาจังหวะไม่ได้ เขาอยากบอกว่าเขาอยู่ได้ไม่ลำบากอะไร ออกจะดีกว่าที่คิดไว้ด้วยซ้ำไป แต่เธอคนนั้นหันหน้ามาถามเขาก่อน                “อยากได้อะไรอีกไหมคะ คุณแม๊กซ์”                “เอ่อ ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรใช้อะไรบ้าง แต่ช่วยเรียกผมว่าแม๊กซ์เฉยๆดีกว่าครับ จะได้ไม่รู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้า”                “ได้ค่ะ คุณแม๊กซ์ เอ่อ แม๊กซ์” เธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกใจสบายขึ้นมาอย่างประหลาด                “ผมต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนครับ”                “จนกว่าจะหายดีหรือไม่เราหาทางพาตามหาญาติของคุณพบ”                ตรัยส่งยิ้มบางๆ ลอบก้มหน้าถอนใจเสียงเบา คิดในใจว่าเธอคงต้องตามหาญาติเขาจนชั่วชีวิตแน่นอน เพราะชายที่ชื่อแม๊กซ์ คิม ไม่มีตัวตนอยู่ในโลกใบนี้                “ฉันกับน้องชายต้องกลับก่อนนะคะ อาหารฉันจะให้คนเอามาส่งให้ทั้งทุกมือ้ แต่มีข้อแม้ว่าเวลาเขาถามอะไร คุณอย่าไปตอบเด็ดขาด คนที่นี่ขี้ระแวง เกรงว่าพวกเขาอาจจะทำให้คุณเดือดร้อนได้”                “ผมจะทำตามที่คุณหนูสั่งกำชับมาครับ”                นีวาเผลอเผยรอยยิ้มขันแต่หวานน่ารักขึ้นมาอีกครั้ง “คุณเรียกฉันเหมือนหมออังเดรเลย เรียกชื่อฉันก็ได้นะ”                “คุณเป็นคุณหนู เดาว่าคงเป็นลูกคหบดีใช่ไหมครับ”                “เข้าใจอะไรไวเหมือนกันนี่  ใช่ ข้ากับพี่สาวข้าเป็นทายาทของชีคที่ปกครองรัฐนี้ เรียกคุณหนูถูกต้องแล้ว แต่เอ๊ะข้าชักสงสัยแล้วว่า ตกลงแกความจำเสื่อมแน่นะ ทำไมพูดจาดูมีหลักมีการจริง” จามิลพูดแทรกขึ้นมาหลังจากเป็นฝ่ายฟังอยู่นาน  รู้สึกไม่ชอบสายตาของไอ้หนุ่มแปลกหน้าคนนี้เอาเสียเลย ดูไม่น่าไว้ใจ                “เจ้าพูดอะไรของเจ้ากันจามิล เห็นๆกันอยู่ว่าเขาจำอะไรไม่ได้”                จามิลยักไหล่ทำหน้ายียวน ตรัยรู้อยู่อย่างว่าเขาไม่สามารถตบตาเด็กหนุ่มท่าทางเฉลียวฉลาดคนนี้ไปได้ตลอดเวลา คงต้องระวังตัวมากขึ้นกว่าเก่า แต่ตราบใดที่เขายังแกล้งความจำเสื่อมอยู่ เขาก็ยังปลอดภัย                “ฉันต้องขอโทษแทนน้องชายด้วยนะ เขาอาจพูดจาไม่ค่อยเข้าหูคนเท่าไรแต่เป็นคนมีน้ำใจ”                “ครับคุณหนู ผมไม่ถือสาอะไรหรอกครับ ทั้งคุณหนูและจามิลเป็นผู้มีพระคุณของผม” บอกจะทำตัวให้ดูแสนซื่อ หล่อนก็ช่างเชื่อเขาง่ายดายไปหมด                “ฉันกลับก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้เราเจอกันใหม่”                เธอเอ่ยปากลาเขา ก่อนไปได้สั่งให้จามิลช่วยดูแลเรื่องความปลอดภัยของตัวบ้านจนเรียบร้อย และเมื่อได้กลับมาอยู่คนเดียวอีกครั้ง ตรัยถึงได้หายใจหายคอได้อย่างปลอดโปร่ง ร่างสูงทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มอย่างเหนื่อยล้า                “เรื่องชักจะไม่สนุกเท่าไรแล้วสิ”                เขาบ่นพึมพำพลางหลับตาลง ยังรู้สึกงุนงงอยู่ นึกไม่ออกว่าทำไมเหตุการณ์ถึงได้เปลี่ยนแปลงไปจากที่เขาคิดไว้มากถึงเพียงนี้ พอได้นึกย้อนกลับไป ภาพหญิงสาวสวยเปลือยเปล่าไปทั้งร่างก็ล่องลอยเข้ามาในความคิด ใช่ว่าไม่เคยผ่านเรื่องแบบนี้มาเสียเมื่อไรกัน หากแต่เธอคนนั้นทำให้เขารู้สึกสับสนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก                “ไอ้บ้าตรัย นี่นายมีความคิดสกปรกตั้งแต่เมื่อไร”                ชายหนุ่มพยายามสลัดภาพทุกอย่างที่เกี่ยวกับนีวาออกไป จริงอยู่ถึงเธอเป็นสาวน้อยน่ารักทั้งกายและใจ และมีน้ำใจกับเขาถึงแม้จะเป็นการทำเพื่อไถ่โทษก็ตาม แต่เขาไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบ อาชญากรข้ามชาติกับบุตรสาวเจ้าเมือง ช่างเป็นเรื่องตลกในมุมเศร้าเสียเหลือเกิน                ตรัยหันไปคว้าเอากระเป๋าสะพายประจำตัวขึ้นมาจากพื้น ในนั้นมีหนังสือเดินทางปลอมเล่มหนึ่งอยู่ด้วย เขานึกขอบคุณคนที่สร้างสิ่งนี้มาให้เขา ใช้เป็นเครื่องมืออำพรางตัวได้อย่างแนบเนียน                “โชคดีที่คอมพิวเตอร์ไม่พัง” เขาลองเปิดโน้ตบุ๊กประจำตัวดู ทุกอย่างเป็นปกติ พอใส่รหัสผ่านหน้าจอทำงานที่มีแต่เขาคนเดียวสามารถเปิดได้ก็โผล่ขึ้น “แล้วมือถือละ”                เขาควานหาอุปกรณ์อีกชิ้นในกระเป๋า เมื่อพบว่ายังอยู่ก็โล่งอก ดูเหมือนจามิลไม่สนใจของพวกนี้เลย คงคิดว่าเป็นสิ่ของนักท่องเที่ยวธรรมดาที่หาได้ทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษมากนัก                แต่จามิลหรือคนอื่นๆคงไม่รู้หรอกว่า มือถือหน้าตาแสนเชยเครื่องนี้แตกต่างไปจากเครื่องอื่นโดยสิ้นเชิงเพราะถูกออกมาแบบมาเพื่อใช้สำหรับการสอดแนมโดยเฉพาะ ทั้งความสามารถถ่ายรูปในที่มืด บันทึกเสียงพูดได้ในระยะไกล และยังสามารถส่งข้อมูลไปยังอีกสถานที่หนึ่งผ่านดาวเทียมโดยที่ไม่มีใครดักจับข้อมูลได้                “อันนี้ก็ไม่พัง โชคดีชะมัด” เขาถอนใจโล่งอก นึกว่าจะต้องเสียเครื่องมือหากินไปแล้ว                ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดสนิท เพราะแสงจากดวงจันทร์ข้างแรมไม่อาจสาดส่องมาถึงซอกหนึ่งของตัวอาคารที่เขาอยู่ได้ แต่เงาสะท้อนของเนินทรายทำให้พอมองเห็นได้ว่าตรงไหนเป็นหมู่บ้านและตรงไหนกันเป็นพื้นที่โล่งแจ้ง ตรัยยืนมองความสลัวของบรรยากาศด้านนอกผ่านหน้าต่าง สูดเอากลิ่นราตรีแห่งท้องทะเลทรายเข้าไปสุดลึก รู้สึกสดชื่นขึ้นมาได้                “ป่านนี้แม่จะเป็นอย่างไรบ้างนะ”                ตรัยเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์สีนวลสุกสกาวกลางท้องฟ้าสีกำมะหยี่ที่ประดับด้วยหมู่ดาราลอยกลาดเกลื่อน  ท้องฟ้าผืนนี้เป็นผืนเดียวกับที่แม่ของเขาซึ่งอยู่ซีกโลกได้เห็นเหมือนกัน หวังว่าความห่วงใยที่เขามีให้จะส่งผ่านไปถึงผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดในชีวิต                นีวากับจามิลย่องเข้าบ้านของตัวเองหรือจะให้ดีควรเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่าเมื่อเทียบกับความใหญ่โตโออ่าของสถานที่ ทั้งเธอและน้องชายออกไปจากบ้านแต่เช้าแล้วกลับอีกทีเกือบค่ำ คนในบ้านย่อมต้องสงสัยถามแน่นอน                “ไปไหนมา นีวา”                ร่างบางสะดุ้งโหยง ชะงักฝีเท้าหยุดยืนอยู่กับที่ จามิลที่ตามมาด้วยหยุดตัวเองไม่ทันจึงเดินชนพี่สาวอย่างจัง                “ลูกไปเอ่อ ไปซื้อของใช้ในเมืองมาเพิ่มเติมจ้ะ” หล่อนก้มหน้าก้มตาตอบไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ชีคมูราคก้าวลงจากบันไดวนมาหยุดตรงหน้าเด็กทั้งสอง จ้องเขม็งราวกับจะจับผิด                “ซื้ออะไร” เสียงดุยังคงคาดคั้นถามต่อ                “พวกนมแพะและของแห้งจ้ะ พอดีในคลังเราขาดของพวกนี้ และนี่ก็ใกล้หน้ามรสุมแล้ว ลูกเกรงว่าถ้าไม่รีบกักตุนไว้พวกเราจะลำบาก” นีวาตอบได้อย่างไม่ติดขัดเพราะเธอได้ของมาจริงแต่เวลาที่เหลือหลังซื้อข้าวของเสร็จ บิดาเธอจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด                ชีคมูราคเบนสายตามาทางจามิล อ้าปากเหมือนจะตั้งคำถาม สุดท้ายกลับหุบปากลงอย่างเดิม                “วันหลังอย่ากลับบ้านเกือบค่ำแบบนี้อีกนะทั้งสองคน รู้ไหมว่าพ่อเป็นห่วง โชคไม่ดีอาจไปเจอพวกกองโจรในทรายเข้า” น้ำเสียงชีคมูราคอ่อนโยนลง แววตาบอกถึงความรู้สึกห่วงใยอย่างแท้จริง                “จ้ะ ท่านพ่อ  ข้าขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ จะได้มาเตรียมอาหารมื้อค่ำให้ท่านพ่อ”                ก่อนที่เธอจะเดินผ่านเลยไป ชีคมูราคได้หันหลังกลับไปสั่งการบุตรีอีกครั้ง “วันนี้เจ้าช่วยเพิ่มอาหารให้อีกที่นะ”                “เพิ่มอีกที่ ใครจะมาหรือจ๊ะท่านพ่อ ทำไมลูกไม่รู้มาก่อน”                “คืนนี้ฟาเรลกลับมาจากนำของไปค้าขายที่ท่าเรือ เห็นว่าผ่านมาทางนี้จะแวะมาเยี่ยมพ่อด้วย คงอาจจะขอค้างกับเราสักคืน ถ้ายังไงลูกช่วยจัดการเรื่องที่พักให้ด้วยนะ”                “จ้ะ ท่านพ่อ” นีวาหุบยิ้มแทบจะทันทีที่รู้ว่าใครมา แต่ต่อหน้าบิดาต้องรักษาสีหน้าให้เป็นปกติ จำใจรับปากทั้งที่ไม่เต็มใจนัก เธอไม่ชอบสหายของพ่อคนนี้เลยนับจากพบกันวันแรกเมื่อสองปีก่อน สายตาที่เขามองเธอมาดูเจ้าชู้ไม่ธรรมดา และเธอก็เกลียดผู้ชายประเภทนี้มากด้วย ทั้งมือไวใจเร็ว คอยหาโอกาสจะแตะเนื้อต้องตัวบ่อยครั้ง แต่ยังไม่กล้ารุกมามากนักเพราะยังเกรงใจชีคมูราคอยู่                โต๊ะอาหารถูกจัดเสร็จเรียบร้อยในเวลาไม่นาน ด้วยฝีมือของคุณหนูนีวา ธิดาเจ้าผู้ครองรัฐ ฟาเรลมาถึงก่อนเวลามื้อค่ำเล็กน้อย และไม่ลืมที่จะขนของฝากมาให้ครอบครัวของเธอ                “อันนี้เป็นโสมแท้จากดินแดนตะวันออก กินแล้วช่วยบำรังกำลังเป็นอย่างดี ข้านำมากำนัลให้ท่านชีค”บุรุษหนุ่มท่าทางเจ้าสำอางค์ แต่ใบหน้าเข้มคมคาย ยกขวดโสมมอบถึงมือชีคมูราค                  “ขอบใจมากที่ยังนึกถึงกัน” ชีคมูราคยิ้มรับของขวัญจากสหายต่างรุ่น นอกจากฟาเรลจะเป็นแขกคนสำคัญ เขายังเป็นหุ้นส่วนใหญ่ในทุกกิจการของชีคมูราค ทั้งที่เปิดเผยได้และในตลาดมืด                “แล้วอันนี้ของคุณหนูครับ” ฟาเรลหยิบกล่องกำมะหยี่สี่เหลี่ยมผืนผ้าออกมาวางต่อหน้านีวา พร้อมเปิดให้ดูเป็นขวัญตา ข้างในเป็นชุดเครื่องเพชรเม็ดงามสะท้อนกับแสงไฟส่องประกายวิบวับ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงมองตาลุกวาว แต่กับนีวากลับตรงกันข้าม เธอไม่นึกยินดีอยากได้เลย                “สวยมากค่ะ แต่ฉันไม่กล้ารับของมีราคาแบบนี้หรอกนะคะ คงไม่เหมาะกับฉันหรอกค่ะ แพงไป”                ฟาเรลหุบยิ้มลง ชำเลืองสายตาไปทางชีคมูราค ไม่ว่าจะนานแค่ไหน นีวาไม่เคยเปลี่ยน หล่อนไม่คิดจะยอมรับไมตรีจากเขาสักครั้ง                “รับไปสิ อย่าเสียมารยาท พี่เขาอุตส่าห์นำมาฝาก อย่าให้เขาต้องเสียน้ำใจ” ชีคมูราคหันไปส่งเสียงเข้มใส่ ด้วยสายตาดุดันเช่นนี้ นีวารู้ดีว่าเธอไม่ควรขัดใจบิดา ยอมเอื้อมมือยื่นออกไปจะรับแต่อีกฝ่ายดึงกล่องกลับไปถือไว้เอง                “พี่ว่า พี่ใส่ให้นีวาดีกว่านะ”                ถึงนีวาอยากปฏิเสธ แต่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นเพราะบิดาของเธอจับตามองอยู่ ต้องยอมให้ฟาเรลเดินอ้อมไปข้างหลังเพื่อสวมสร้อยให้                “สวยมากเลยรู้ไหม เหมาะกับน้องนีวามาก” ฟาเรลยิ้มกว้าง ปลาบปลิ้มใจกับของขวัญล้ำค่าที่เขามอบให้เธอ ตรงกับข้ามกับคนรับที่ทำเพียงฝืนยิ้มแล้วพยักหน้าตามมารยาท                หลังมื้ออาหารค่ำ ชีคมูราคกับฟาเรลสนทนาเรื่องการค้าขายและการเมืองภายในประเทศกัน นีวาเห็นว่าถ้าทนอยู่ต่อคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วเธอเป็นผู้หญิงด้วย ไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายกำลังเถียงกันอยู่ จึงขอตัวเลี่ยงออกมา                เพชรในกล่องกำมะหยี่ถูกโยนเข้าในลิ้นชักเก็บมิดชิด ต่อไปคงไม่เอาออกมาอีกแล้วเพราะนีวาไม่นึกชอบของสิ่งนี้เลยสักนิด ร่างบางนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ยกมือลูบแก้มตนเองไปด้วยขณะมองกระจก                “ผิวแห้งไปหน่อย” นีวามองหาครีมทาหน้า พอพบก็เทออกมาลูบไล้ไปทั่วใบหน้าและลำคอ เลยไปยังท่อนแขน เหมือนตอนที่เธออาบน้ำจะค่อยๆ บรรจงขัดผิวให้เนียนละเอียดทีละส่วนอย่างที่มารดาสอนมา                พอนึกถึงเรื่องนี้ ใบหน้าเนียนขาวอยู่ดีๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นอมชมพูระเรื่อ ทั้งเนื้อตัวทรวดทรงองค์เอว เขาคนนั้นเห็นของเธอจนหมดสิ้นแล้ว ไม่ต่างอะไรกับการตกเป็นผู้หญิงของชายแปลกหน้าไร้ที่มาผู้นั้น                “บ้าชะมัด ไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ โชคดีที่เขาดันมาความจำเสื่อม”                เธอไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีของตนหรือเพราะความโชคร้ายของเขากันแน่ๆ แต่นีวารู้ว่าอย่างน้อยเขาก็จำทุกอย่างที่เขาเห็นไม่ได้ ลดความรู้สึกผิดกระดากอายลงได้บ้าง                ตรงกันข้ามกับตรัย เขากลับจำทุกอย่างที่เห็นด้วยตาตัวเองได้อย่างไม่มีวันลืม สาวน้อยนีวาเพิ่งเริ่มแตกเนื้อสาวได้ไม่กี่ปี รูปโฉมภายในจึงยังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล อีกทั้งทรวงอกกลมอวบอิ่มสวยอมพูเต็มไม้เต็มมา ใครได้เห็นหัวใจคงแทบหยุดเต้นในวินาทีนั้น ถึงเขาไม่อยากคิดอกุศลกับคนที่ทำให้เขาบาดเจ็บและได้ช่วยชีวิตเขาไว้ แต่เพราะตรัยเป็นผู้ชาย อดไม่ได้ที่จะเก็บเอามาคิดเวลาสมองว่าง                นีวารอเวลาที่ฟาเรลกับบิดาออกไปนอกเมืองด้วยกัน แอบออกมาหาชายหนุ่มแปลกหน้าที่เธอได้ให้ความช่วยเหลือเมื่อวันก่อน ในเมื่อไม่แน่ใจว่าเขามีที่มาอย่างไรและไม่อยากให้ชีคมูราคผู้เป็นพ่อรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมาอยู่ในความดูแลของเธอกับจามิล จึงยอมเก็บเป็นความลับไม่บอกใครเสีย                เมื่อมาถึงบ้านพักของชายหนุ่ม กลับพบเพียงห้องที่ว่างเปล่าแทน นีวาทั้งตกใจและร้อนใจเมื่อเห็นเขาหายไป เที่ยวออกตามหาไปทั่ว                “ไปไหนของเขานะ บอกแล้วว่าอย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่าน ยิ่งจำอะไรไม่ได้อยู่”                นีวาบ่นหัวเสียง หันรีหันขวางมองรอบถนนหน้าตึก เมื่อหาจนรอบที่พักไม่พบ จำต้องเดินออกตามหาที่อื่นแทน หมู่บ้านเล็กๆ แบบนี้คงไปไหนไม่ได้ไกลนัก นอกจากขึ้นอูฐเดินรอบแรมกลางทะเลทราย                “หลีกหน่อยครับ หลีกหน่อย ม้าพยศกำลังคลั่งแล้ว หนีไปเร็ว!”                เสียงตะโกนโหวกเหวกดังลั่นมาจากทางขวามือ หญิงสาวหันขวับไปทางต้นเสียง เห็นผู้คนวิ่งหนีแตกฮือกันมา สักพักม้าสีน้ำตาลสนิทควบออกมาจากซอกตึกหนึ่ง วิ่งไล่ชมผู้คนมาทางที่นีวากำลังยืนอยู่พอดี                มัวแต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันจนลืมกระโดดหลบ กว่าจะรู้สึกตัวก็สายไปแล้ว ม้าพันธุ์ชั้นดี ตัวสูงล่ำจวนเจียนจะถึงตัว นีวาทำได้แต่เพียงอ้าปากค้างแล้วหลับตาไม่กล้าเห็นภาพอันน่าหวาดเสียง                “ระวัง คุณหนู!”                มือใครสักคนเอื้อมมากระชากร่างบางให้ถอยกลับไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว ม้าพยศวิ่งฉิวผ่านหน้าแต่ไม่โดนตัวใครรักคน นีวาลืมตาอีกทีก็พบว่าตัวเธอเองอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง                “เกือบไปแล้วนะครับคุณหนู ไม่เป็นไรใช่ไหม”                นีวาใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ จ้องหน้าคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้พร้อมทำหน้านิ่วใส่ ค่อยๆลุกขึ้นยืนโดนมีมือของชายหนุ่มประคองตัวไว้ให้ รีบเอาตนเองห่างจากเขาเมื่อรู้สึกว่าอยู่ใกล้เกินไป                “คุณหนู มาคนเดียวหรือครับ  แล้วจามิลเล่าครับ ไม่มาด้วยกันหรือ”                “ฉันมาคนเดียว ออกมาตามหาคุณ  คุณออกมาข้างนอกทำไม ฉันบอกไม่ใช่หรือว่าให้เก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน”                “ผมขอโทษครับ คุณหนู ผมแค่เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำเลยอยากออกมาเดินเล่นบ้าง ”                “คุณควรเชื่อพวกเรานะ รู้ไหมว่าฉันใจหายวาบเลยที่ไม่เห็นคุณอยู่ในบ้าน” นีวาบ่นอย่างเสียไม่ได้ ถอนใจอยู่หลายตลบๆ ชายหนุ่มยิ้มๆ รู้สึกดีที่เธอแสดงความเป็นห่วงเป็นใยเขา                “เรากลับกันเถอะนะ วันนี้ฉันทำซุปวัวมาฝาก เอาไว้ช่วยบำรุงกำลัง แผลที่ศีรษะจะได้หายไว”                นีวาชักชวนชายหนุ่มกลับบ้าน ก้าวผ่านหน้านำทางก่อนคนแรก ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้อีกครั้ง                “ขอบคุณนะคะที่ช่วยชีวิตฉันไว้”                “เอ่อ ไม่เป็นไรครับ” ตรัยเกาหัวแก้เก้อ “ถ้าเป็นคนอื่นก็คงทำแบบผม ใครจะยอมให้สาวสวยอย่างคุณหนูต้องตกอยู่ในอันตรายล่ะครับ”                “ถึงอย่างไรฉันก็ต้องขอบคุณคุณอีกครั้ง ถ้าไม่ได้คุณยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไง”                “ครับคุณหนู ผมบอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร ผมว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะครับ เย็นมากแล้วครับ เดี๋ยวคุณหนูจะกลับบ้านค่ำอันตรายนะครับ”                สองหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันตามลำพังสองต่อสองในห้องเช่าของอาคารเก่าๆ ที่รอบด้านมีแต่กำแพงว่างเปล่ากับเตียงนอนกลางเก่ากลางใหม่หนึ่งเตียง นอกจากนั้นมีแต่ของใช้ที่จำเป็นเท่านั้น กระทั่งเสื้อผ้ายังมีใส่ไม่กี่ตัว นีวาไม่ค่อยชอบสภาพแบบนี้เลย เธอรู้สึกเหมือนกับว่าดูแลเขาไม่ดีพอ                “พักที่นี่ไปก่อน สามสี่วันนะคะ แล้วฉันจะหาที่อยู่ให้ใหม่”                “ไม่ต้องหรอกครับคุณหนู ผมเกรงใจ อีกอย่างผมว่าที่นี่ก็น่าอยู่นะครับ เงียบสงบ ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวาย แถมคุณหนูยังให้คนหาอาหารมาให้ผมทุกมื้อ ผมว่าต่อไปผมหาอาหารกินเองได้ ขอแค่หางานให้ผมทำไปพลางๆ ก่อนได้ไหมครับ”                “คุณอย่าเพิ่งดิ้นรนเลยดีกว่านะคะ ไว้หายสนิทแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่” นีวาบ่ายเบี่ยงที่จะพูดเรื่องนี้ เดินถือชามซุปมาให้ชายหนุ่ม “ทานนี่ก่อนนะ หิวหรือยังคะ”                “หิวนิดหน่อยครับ แล้วของคุณหนูล่ะครับ เห็นมีแต่ของผมคนเดียว คุณหนูไม่หิวหรือครับ”                “เดี๋ยวฉันกลับไปทานข้าวบ้านกับพ่อฉันค่ะ คุณต่างหากต้องกินตอนนี้เวลานี้ เพราะต้องทานยาต่อ”                “ครับ” ตรัยรับคำ ดึงชามซุปมาใกล้ตัว หยิบเอาช้อนมาตักใส่ปากทาน นีวานั่งลงฝั่งตรงข้าม ดูชายหนุ่มทานซุปอย่างเอร็ดอร่อย                “เป็นไงบ้างคะแม๊กซ์ พอทานได้ไหม” เธอยิ้มทั้งดวงตาขณะเอ่ยปากถามเขา                “อร่อยมากครับ ผมไม่เคยทานซุปวัวที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อน” เขาตอบพลางก้มหน้าก้มตารับประทาน ดูจะถูกปากเขาจริงถึงได้ไม่ยอมแม้แต่จะวางช้อนเงยหน้าตอบคำถาม                “ค่อยยังชั่วหน่อย ฉันนึกว่าจะเค็มเกินไปเสียอีก เพิ่งทำเป็นครั้งแรกนะเนี่ย”                ตรัยเงยหน้าขึ้นมา ทำสีหน้าฉงนเล็กน้อย “คุณหนูทำมาให้ผมกับมือเลยหรือครับ”                “ก็ใช่นะสิ แล้วใครจะทำล่ะ”                “เอ่อ ผมเกรงใจครับ วันหลังผมไม่รบกวนดีกว่านะครับ” ตรัยวางช้อนลงเมื่อซุปในชามเหลือก้นถ้วย ยกน้ำขึ้นมากระดกดื่ม                “ทานข้าวแล้วก็ทานผลไม้ต่อนะ เดี๋ยวฉันจะปอกแอปเปิ้ลให้นะ มีอินทผาลัมมาด้วยล่ะ”                คุณหนูคนสวยลุกจากที่นั่งจะไปเตรียมผลไม้ให้ชายหนุ่ม ตรัยพยายามจะห้ามไม่ให้เธอทำอะไรให้เขาอีก แต่ดูเหมือนเป็นเรื่องยาก นิสัยคุณหนูคนนี้เท่าที่เขารู้จักได้ไม่กี่วัน เป็นคนที่ลองตั้งใจทำอะไรแล้วต้องทำให้ได้                      นีวาคว้าเอาผลแอปเปี้ลมาล้างทำความสะอาด ก่อนจะหยิบเอามีดปอกผลไม้ที่พกติดตัวมาด้วยจัดการปอกเปลือกนอกอย่างชำนาญ หันมาคุยอวดเพื่อนใหม่ของเธอ                “แอปเปิ้ลนี่ พ่อฉันสั่งนำเข้ามาเชียวนะคะ หากินได้ยากมากเพราะในเขตทะเลทราย ถ้าจะปลูกกินเองต้องปรับพื้นที่ขนานใหญ่ ผลไม้ในทะเลทรายจะมีก็แต่อินทผลัมเป็นหลัก คุณเคยทานไหมคะ หวานอร่อยดีนะ อุ้ย!”                มัวแต่คุยเพลินมีดในมือจึงพลาดโดนปลายนิ้ว ตรัยรีบรุดลุกขึ้นไปดูหญิงสาว พอเห็นมีเลือดออกมารีบจับมือเรียวดึงมาใกล้ริมฝีปาก                “อย่าค่ะ มันสกปรก” นีวาห้ามไม่ให้เขาใช้ปากห้ามเลือดให้ พยายามดึงมือกลับแต่ชายหนุ่มกลับจับมือเธอไว้เสียแน่น                ประตูห้องถูกผลักเปิดออกมาโดยคนที่มาใหม่ จามิลตะลึงเมื่อเห็นว่าคนทั้งสองกำลังทำอะไรกันอยู่                “ไอ้แม๊กซ์ นี่แกแอบจูบมือพี่ฉันงั้นหรือ” เด็กหนุ่มเลือดร้อนไม่ฟังเหตุผลใดๆทั้งสิ้น ตรงดิ่งเข้ามาจะทำร้ายตรัย นีวารีบกระชากมือตัวเองออกมาทันทีพร้อมเดินเข้าไปกันไม่ให้น้องชายหาเรื่องใส่                “หยุดนะจามิล ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าเห็นนะ ฟังพี่ก่อน”                “พี่ปกป้องมันทำไม เห็นๆ อยู่ว่ามันฉวยโอกาสจูบมือพี่”                “เข้าใจผิดกันใหญ่แล้วจามิล พี่ทำมีดบาดมือตัวเอง เขาเลยห้ามเลือดให้ นี่ไงเห็นมั้ย” นีวายกนิ้วมาให้น้องชายดู จามิลเห็นหลักฐานกับตาแล้วก็จริง แต่ยังคงตั้งแง่อคติอยู่                “แล้วทำไมต้องห้ามเลือดด้วยปากเล่า แบบนี้ต้องคิดเกินเลยกับพี่แน่ๆ”                “เป็นช่วงกะทันหันครับ ผมนึกวิธีอื่นไม่ออกจำต้องใช้วิธีนี้ ต้องขอโทษด้วยนะครับถ้าหากว่าเป็นการล่วงเกิน”                “แกไม่ควรจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แม๊กซ์” จามิลกำหมัดตั้งท่าจะหาเรื่องต่อ นีวาเห็นว่าขืนให้ทั้งสองประจันหน้ากันอยู่แบบนี้ เธอคงต้องเหนื่อยกับการห้ามทัพอีกเท่าตัว                “พอได้แล้วจามิล มานี่ดีกว่า ออกไปข้างนอกกับพี่หน่อย พี่จะถามเรื่องที่ให้ไหว้วานให้เราไปทำ แม๊กซ์คะ คุณทานผลไม้ไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” เธอรีบดึงแขนน้องชายออกไป  ตรัยก้มหน้าลอบถอนใจ รู้สึกลำบากใจในการวางตัวอยู่ที่นี่ เขายังไม่เป็นที่ไว้ใจของคนอื่นอีกนอกจากนีวาคนเดียว                งานที่นีวาให้จามิลไปทำคือการติดต่อไปยังสถานทูตอเมริกาประจำประเทศเพื่อขอให้ช่วยเหลือในการตามหาญาติพี่น้องของแม๊กซ์ คิม                “เขาบอกว่าจะให้คนช่วยสืบตามที่อยู่บนหนังสือเดินทางให้ แต่ไม่รับปากนะว่าจะพบ ไอ้แม๊กซ์คนนี้มีที่มาลับลมคมนัยชอบกล ข้าไม่ไว้ใจเท่าไรเลย ทางที่ดี ถ้าเขาหายดีแล้ว เรารีบไล่เขาออกไปจากเซอร์ไบดีกว่า”                “เราจะทำแบบนั้นไม่ได้นะจามิล ถ้าเขาความจำเสื่อมจะกลับบ้านยังไง อย่าลืมสิไม่ใช่เพราะพวกเราหรอกหรอ เขาถึงเป็นแบบนี้”                จามิลปั้นหน้าเบื่อหน่าย พร้อมพยักไหล่เป็นเชิงจำใจยอมรับ “ก็เพราะแบบนี้ไง ไม่งั้นไอ้หมอนั่นได้เตลิดไปตั้งแต่วันแรกแล้ว ไม่ได้มาเสนอหน้าอยู่แบบนี้หรอก พี่จะให้เขาอยู่ที่นี่ต่อก็ตามใจพี่แล้วกัน ข้าแค่เป็นห่วงเท่านั้น”                “ขอบใจที่ยังฟังพี่สาวคนนี้อยู่ แล้วนี่เจ้าตั้งใจจะมาดูเขาใช่ไหม”                จามิลพยักหน้ารับ “ข้าก็กลัวเขาจะมีอันตรายเหมือนกัน แล้วอาจนำความเดือดร้อนมาให้เราด้วย หวังว่าคงไม่มีอะไรให้ต้องแก้ปัญหากันอีกนะ”                ตรัยที่แอบฟังสองพี่น้องคุยกันอยู่ในหน้าประตูห้องรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกันที่บังเอิญมารับรู้ความลำบากใจของเธอ นีวาช่วยเหลือเขาทุกอย่างทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน มากเกินกว่าสิ่งที่เธอควรชดเชยให้เขา นับว่าเป็นคนดีมีน้ำใจมากทีเดียว ครั้งจะไปทำให้ต้องเดือดร้อนใจ เขาเองก็รู้สึกอึดอัดใจไม่น้อยเช่นกัน  ถ้ารักษาตัวหายเมื่อไร คิดว่าควรจะต้องไปจากที่นี่ทันที จากคุณ : myjay เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 10:25:43

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาอ่านและเป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : โอ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 11:03:51