ความคิดเห็นที่ 1 -------------------------------------------------------------- จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 13:23:53

ความคิดเห็นที่ 2 ****************************************************** วันนี้ ภัคจิราตื่นแต่เช้าอาจจะเพราะเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เมื่อได้ยินเสียงไก่นา ขันจึงลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา ออกมายืนสูดอากาศบริสุทธิ์ หน้าเรือนไม้ที่พัก อากาศ ยามเช้า ทำให้หญิงสาวรู้สึก สดชื่นได้ไม่น้อย หญิงสาวมองออกไปทางหน้าเรือน ใหญ่ เห็นปาริตา ดูเหมือนเพิ่งกลับจากการใส่บาตร ภัคจิราเห็นปาริตาสั่งอะไรสองสามอย่างกับ เด็กรับใช้ ก่อนจะเดินตรงมาทางหญิง สาว ภัคจิราส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ปาริตาเองก็ยิ้มกึ่งรับกึ่งสู้ออกจะรู้สึกเขินๆอยู่ บ้างที่ตัวเองต้องเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน “วันนี้ตื่นเช้านะคะ” “จ๊ะ ไปใส่บาตรมาเหรอ” “ค่ะ ถ้าพรุ่งนี้ ... พี่ภัคตื่นเช้าจะไปใส่บาตรด้วยกันไหมคะ” ปาริตาชวน ประโยคหลังเหมือนเด็กยังกล้าๆกลัว อยู่ คนถูกชวนยิ้ม “ก็ดีสิ พรุ่งนี้พี่ตื่นรอนะ” “เอ่อ..พี่ภัคเช้านี้ไปทานข้าวกันที่ท้ายไร่ดีไหมคะ” คนโดนชวนตาวาวรีบตอบรับทันที “ไปสิ งั้นเราเข้าไปในครัวเตรียมของไปกินกันดีไหม” “ดีค่ะ” ปาริตายิ้มกว้างถูกใจ สองสาวพากันเดินเข้าเรือนใหญ่ เพื่อเตรียมอาหาร ปาริตาจัดแจง หา นม ขนมปัง โดยมีแม่สายใจช่วย ส่วนภัคจิราได้แต่ยืนมองข้างๆ มองดูสาวน้อยที่กำลัง เตรียม ของกินอย่างสนุกเพลิน “ทำอะไร” เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าดังขึ้น ทำให้ภัคจิราที่กำลังมองปาริตาเพลินถึงกับสะดุ้งโหยง ราวเด็กโดนผู้ใหญ่จับผิดอะไรสักอย่างได้ รณภพหรี่ตามอง แล้วมองเลยไปยัง ตะกร้าใหญ่ที่ตอนนี้บรรจุของกินพร้อมรบ “จะไปไหนเหรอ” เสียงนุ่มนั้น ราบเรียบแต่ชวนขนลุกพิกล “ปาจะไปกินอาหารเช้ากับพี่ภัคค่ะ” ปาริตาเดินเข้ามากอดแขนพี่ชายยิ้มหยี “ที่ไหน” “ท้ายไร่” ภัคจิราเอ่ยเสียงเบา กลัวๆอยู่ว่าจะโดนห้าม ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกๆ เดินออกไปด้านนอก ภัคจิราถอนใจยาว “เป็นอะไรหรือคะพี่ภัค” ภัคจิราปรายตามองคนถาม ทำหน้าทำตาหวาดเสียว หันมองตรงทางที่ชายหนุ่มเพิ่ง จะเดินออกไปเมื่อครู่ให้แน่ใจว่า เขาไม่อยู่แล้วจริงๆ “เสียงโหดแต่เช้า ทำอย่างกับว่าพวกเราจะหนีเที่ยวอย่างนั้นแหล่ะ” ปาริตาหัวเราะคิกพลางว่า “ถ้าพี่รุธตื่นเช้า เขาจะเป็นแบบนี้แหล่ะค่ะ พวกความดันต่ำ ตื่นเช้าก็อารมณ์บูด แต่ ว่า เดี๋ยวก็หาย” ภัคจิราหยักคิ้วสูง เพิ่งรู้แหะ เห็นนิ่งๆเงียบๆทุกที ไม่รู้ว่า โหดเงียบๆก็เป็นด้วย “ปรกติรุธนอนตื่นสายเหรอ” “พี่เขากว่าจะนอนได้ก็ตีสอง ตีสาม ตื่น เก้าโมงเช้า ไม่ก็ สิบโมง” “แล้วงานในไร่ล่ะ ปรกติ อืม..ต้องเข้าไร่กันแต่เช้าไม่ใช่เหรอ” “งานเช้าเป็นของพี่พงศ์ค่ะ รายนี้เขา ชอบนอนแต่หัวค่ำ เลยตื่นแต่เช้า สลับกัน” ภัคจิราฟังเงียบ รู้สึกเหมือนตัวเองได้รู้ความลับอีกอย่างของ 'เจ้าชาย' นึกถึงสมัย ก่อน ที่เธอมักจะคุยโทรศัพท์กับรณภพจนดึกดื่น             “นี่ไม่นอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนสายเหรอ” “ก็เรียนสาย เรียนรอบบ่าย” “อะไรกันมีเรียนแบบนี้ด้วยเหรอ” “อืม ก็ ปวช เขาก็มีกันรอบเช้า รอบบ่าย จะไปนอนแล้วเหรอ” “ยังหรอก” “ไม่นอนเหรอ เรียนเช้านี่”           “ไม่นอนหรอก รุธยังไม่นอน ภัคก็อยู่กับรุธนี่แหล่ะเดี๋ยวค่อยไปหลับในห้อง เรียนก็ได้” แล้วเสียงหัวเราะในลำคอของชายหนุ่มก็ดังขึ้นเบาๆ “ดีจัง วันนี้ ได้ยินเสียงรุธหัวเราะด้วย” “พี่ภัค..พี่ภัค..พี่ภัคคะ” เสียงปาริตาดังขึ้นปลุกหญิงสาวขึ้นมาจากภวังค์ คนโดนเรียกกระพริบตาถี่เรียกสติ “จ๋า มีอะไรเหรอ” “เรียบร้อยแล้วค่ะ อาหาร ไปกันหรือยัง” ปาริตาว่าพลางจับตระกร้าให้ดู “จ้ะ ไปกันเลย” ภัคจิรายิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยถือ พอสองสาวเดินพ้นออกมาจากห้องครัว ก็เห็นรณภพที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มรับตะกร้าสองใบไปถือไว้ซะเอง “มีแค่นี้แล้วจะพอกินเหรอ” ภัคจิรามองหน้าคนถามแปลกใจ “ทำไมใจลอย” “ห๊า..?” คำพูดลอยๆนั่นเล่นเอาภัคจิราใจหายวาบ สายตาที่พลันไปสบกับอีกสายตาที่มอง ตรงมาเล่นเอาใจเต้น หน้าเธอรู้สึกจะร้อนผ่าวๆ อย่าบอกนะ...ว่าตอนนี้เธอกำลังหน้าแดงน่ะ... เสียงหัวเราะหึๆ ของชายหนุ่มลอยมาเบาๆ หญิงสาวรีบเดินเลี่ยงไปหลบหลังของปา ริตาทันที คนที่จู่ๆต้องเป็นเกาะกำบัง กระพริบตาปริบๆ “พี่ภัค..” “ไปกันเถอะ” ภัคจิราพูดเสียงเบา “ไปสิ” รณภพพูดขึ้นเดินนำไปยังรถที่ตนเตรียมมาจอดรอ นี่...เขาจะไปด้วยเหรอ??...ไม่เอานะ ...เฮ้อ..ทำไมวันนี้เธอเป็นแบบนี้ล่ะเนี่ย... รู้สึกเหมือนจะคุมอาการไม่อยู่แบบทุกครั้ง...เพราะใบหน้าขาว คิ้วคมได้รูป หรือ เพราะ รอยยิ้มยวนๆ ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย ...เฮ้อ...ตายแน่ๆ รู้สึกเหมือนโดน แกล้งเลย o(≧v≦)o  ================================= o(≧v≦)o ต่อ ๆๆ คร่าา v v v แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 13:55:14 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 13:29:43

ความคิดเห็นที่ 3 ******************************************************** รณภพขับรถพาสองสาวไปยังกระท่อมไม้ท้ายไร่ ในใจภัคจิรารู้สึกนิดๆถึงความอึดอัด และขัดเขิน หนึ่งคือเด็กสาววัยแรกแย้มที่เธออยากจะทำความรู้จักด้วย อีกหนึ่งคือคนที่ เอาแต่นิ่งเงียบราวกับจะมาคุมว่าเธอจะแอบนินทาอะไรเขาให้น้องสาวฟัง ภัคจิราได้แต่ถอนใจจนลืมไปว่าตอนนี้เขาอยู่ข้างหลังเธอ รอจะให้เธอส่งตะกร้าของกินที่ ออกมาให้ เสียงลมหายใจที่ดูจะดังไปหน่อยบวกกับสีหน้าหนักใจของเธอ เป็นเหตุให้คน ข้างหลังขมวดคิ้ว “ไม่อยากให้มาเหรอ” คำถามลอยๆ หากตรงใจ ทำให้คนที่กำลังโดนถามใจหายวาบ “ไม่ใช่สักหน่อย” หญิงสาวบ่นอุบ กลัวอีกฝ่ายเดินหนีหากเธอเผลอพูดอะไรไม่ถูกใจ “ทำไมถอนหายใจซะดัง” “ก็..มัน..อืม...คือ..เฮ้อ...ไม่มีอะไรหรอก” ภัคจิราลังเลที่จะตอบ สุดท้ายก็ทำ ท่าจะเดินเลี่ยงออกไป หากคนตัวโตไวกว่า คว้าข้อมือเล็กไว้ทัน แล้วประจุไฟฟ้าในตัวเธอก็ไหลผ่านไปยังข้อมือใหญ่โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ กำลัง ไฟฟ้าสถิตนั่นเล่นเอาคนตัวโตเจ็บจี๊ดส์ ปล่อยมือ.. ภัคจิราเองก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกันเงยหน้าสบตาคนตัวโต หากเห็น ชัด ลูกตาพราวราวกับหัวเราะได้ ...เขา กำลังหัวเราะเธอ.. หญิงสาวจึงสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างไม่คราวนี้ไม่ปล่อยให้คนข้างหลังคว้ามือ ไว้ได้อีก ‘น่าหมั่นไส้ชะมัด..คนอะไรพูดก็ไม่พูด เอาแต่หัวเราะในลูกกะตา’ ภัคจิราบ่นในใจรีบเดินตรงไปยัง ปาริตา ที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดอาหารขึ้น โต๊ะ กับ เด็กรับใช้อีกคน เมื่อพ้นร่างบาง รณภพก็ยกมือให้ดู เสียงหัวเราะเบาๆดังตามหลัง เธอจะรู้หรือ เปล่านะ ว่าตอนนี้เขารู้สึกดีใจแค่ไหน ที่เธอ..ยังคงเหมือนเดิม... ‘คนอะไร ปล่อยกระแสไฟฟ้าก็ได้ด้วย’ รณภพยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างขำๆ ภัคจิราเดินทำใบหน้าที่บอกบุญไม่รับเข้ามายังโต๊ะยาวริมระเบียง ชักไม่เข้า ใจ ทำไม ‘เจ้าชาย’ ของเธอ ถึงได้ยียวนกวนประสาทได้ขนาดนี้ ไม่ต้องทำอะไรเธอมาก หรอก แค่สายตา...สายตาแบบนั้น...สายตาที่ทำให้เธอใจเต้นและหวั่นไหวได้ตลอด สายตาที่ตอนนี้ ยียวนกวนประสาทที่สุด “เป็นอะไรหรือคะพี่ภัค ทำหน้าเหมือนหงุดหงิดอะไรเลย?” ปาริตาเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าของผู้หญิงที่เธอหมายมั่นว่าจะเอาเป็นพี่สะใภ้ คนรองให้ได้ ภัคจิรามองคนถามกระพริบตาปริบๆ พยายามปรับเปลี่ยนอารมณ์ แต่ยังไม่ทัน ได้อ้าปากอธิบายอะไร เสียงของคู่กรณีก็ดังขึ้น “ปลาไหลไฟฟ้า” ภัคจิราหันขวับไปทางต้นเสียงนั้น จิกสายตาอย่างเอาเรื่อง “อะไรคะ ปลาไหลไฟฟ้า มันมีในน้ำตกนี่หรือคะ” ปาริตารีบชะโงกมองลงดูใน น้ำอย่างตกใจ ก็ปลาไหลไฟฟ้านับเป็นสัตว์ที่อันตรายชนิดหนึ่งเลย..แต่..เอ..มันอาศัย อยู่ในน้ำตกหรือ? เท่านั้นเสียงหัวเราะของชายหนุ่มก็ดังขึ้น ก็มันอดขำไม่ได้นี่ ท่าทีน้องสาวที่ไม่รู้ เรื่องรู้ราว กับหญิงสาวอีกคนที่กำลังนั่งจิกสายตามาทางเขา “ไม่ได้อยู่ในน้ำ .. อยู่บนบกนี่ล่ะ คนอะไรปล่อยไฟฟ้าได้ด้วย” เท่านั้นแหล่ะภัคจิราก็หมดความอดทนดีดตัวออกมาหยิกต้นแขนคนพูดแบบ ไม่นับ “โอ๊ย..ภัค..ผมเจ็บนะ” “ก็เจ็บน่ะสิ..หยิกให้เจ็บ..เจ็บแล้วจะได้จำ..ล้ออยู่ได้ ภัคโกรธนะ” “โอย..โอย..ภัค ไม่ล้อแล้ว ไม่ล้อแล้ว หยุดเถอะนะ” “ไม่เชื่อหรอก นี่แหน่ะ นี่แหน่ะ..ล้อดีนัก ตัวเองไม่เป็นหรือไง มันออกจะเป็น เรื่องปรกติในเวลาที่อากาศร้อนชื้นแบบนี้ ร่างกายคนเรามันจะมีกระแสไฟฟ้าออกมา จะ ต้องให้อธิบายกี่รอบนะ” ภัคจิราพูดไปพลาง หยิกเนื้อที่ต้นแขนชายหนุ่มไปพลาง “โอย..โอย..พอนะ..ภัค..ผมเจ็บ” ปาริตามองพี่ชายตัวเองที่คอยหลบมือเล็กๆพัลวัน นั่นอย่างขำๆ ภาพสองหนุ่มสาวที่เหมือนกำลังหยอกล้อกันอย่างสนุกสนานนั้นนับว่าเป็นภาพ ที่น่าดูไม่น้อย ไม่น่าเชื่อว่าพี่ชายของตนจะมีใบหน้าและแววตาที่ดูน่ารักและอ่อนโยน แบบนี้ และในหน้าสวยสดที่ยิ้มหวานๆตลอด เวลาเอาจริงก็ดูเอาเรื่องเช่นกัน ปาริตามองภาพนั้นเพลิน แม้จะไม่เข้าใจว่าที่ชายของตนพูดถึงอะไรแต่เธอ ก็ชอบ บรรยากาศที่ดูน่ารักและอบอุ่นแบบนี้             “เล่นอะไรกัน” เสียงหนึ่งดังขึ้น ภัคจิราหยุดอาการหยอกล้อทันที หันมองผู้มาใหม่ ชายหนุ่มที่เมื่อครู่ประกาย ตาวิบวับด้วยความสุข ไหววูบ เดินเลี่ยงไปนั่งอีกมุม หยิบขนมปังไปคู่หนึ่งกลบเกลื่อน “ก็รุธว่าภัค เหมือนปลาไหลไฟฟ้าอีกแล้วนี่” ภัคจิราฟ้องท่าทางอ่อนลง พัคพงศ์หลิ่วตามองน้องชายก่อนจะส่งสายตาขี้เล่นไปทางภัคจิรา “นั้นแปลว่า สปาคกันอีกแล้วสิ” คำพูดหยอกแรงๆ นั้นเล่นเอาภัคจิราคอแข็งไปทันที หญิงสาวเดินมาหยิบขนม ปังบ้าง ก่อนจะเดินไปนั้นเก้าอี้อีกมุม ตรงข้ามกับคู่กรณี “เหอะ” พัคพงศ์ทำเสียงในลำคออย่างมีความหมาย ก่อนจะเดินมาหยิบของกิน มานั่งกินบ้าง ปาริตามองภาพนั้นอย่างแปลกใจ ต้องแปลกใจสิ คนที่ก้าวมาใหม่คนนี้ สามารถทำให้ บรรยากาศอบอุ่นเมื่อครู่ หายไปได้เพียงแค่คำพูดประโยคเดียว..ไม่สิ.. ต้องบอกว่า เพียงแค่ย่างกายเข้ามาเท่านั้น ตกลงว่า..มันเรื่องอะไรกันแน่ เธอไม่เคยเห็นท่าทีของพี่ชายคนรอง ที่ แสดงออกกับพี่ชายคนโตแบบนี้เลย..ท่าทีเย็นชา..มันดูช่างเจ็บปวดเหลือเกิน แต่นั่นล่ะ เธอต้องรู้ให้ได้ ...สามคนนี่ ..ต้องมี อะไรแน่ๆ o(≧v≦)o  ================================ o(≧v≦)o ต่อ ๆๆ คร่าา v v v จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 13:34:52

ความคิดเห็นที่ 4 ************************************************************* แล้วหลังจากที่ทังหมดอิ่มกันแล้ว สองหนุ่มก็เข้าไปทำงานในไร่ต่อ ปล่อยให้สองสาว นั่ง กินลมชมวิวต่อไปเมื่อสบโอกาส ปาริตาก็ตั้งข้อสักถามทันที “พี่ภัค รู้จักกับ พี่ปาทั้งสองคนเลยหรือคะ” ภัคจิราทำหน้างง ต่อคำถามนั้น ก่อนจะตั้งคำถามขึ้นซะใหม่ “จะถามว่า พี่รู้จักกับ รุธแล้วก็พี่พงศ์ ยังไงนะเหรอ” “ค่ะ นั่นล่ะ” ปาริตาหยักหน้าหงึกๆ ภัคจิราที่เห็นปาริตาหยักหน้าหงึกๆ นั่นก็อดเอ็นดูไม่ได้ หญิงสาวเหม่อมองออกยังสาย น้ำ พลางเริ่มต้นว่า “พี่เป็นรุ่นน้องพี่พงศ์ที่โรงเรียนมัธยม ส่วนรุธก็..อืม..เจอกันตรงหน้าอำเภอล่ะมั้ง แล้วก็ บังเอิญที่ สองคนนี้เป็นพี่น้องกัน” “หืม..?? เป็นเรื่องบังเอิญที่..” ปาริตาทำตาโต กับข่าวที่เพิ่งรับมาใหม่ “แปลกใช่ไหมล่ะ” ภัคจิราต่อให้อย่างเข้าใจ ความจริงเธอก็เคยรู้สึกอย่างนั้น “แล้วต่อมาล่ะคะ” “ต่อมาก็ คุย แล้วก็..คุย..ก็เลยสนิทกัน คิดว่านะ บางทีพี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า จะเรียก ว่าสนิท ได้หรือเปล่า เพราะบางทีดูเหมือน ที่พี่คิดว่ารู้..บางที มันก็ไม่ใช่” “บางที เยอะจังนะคะ” “อืม..นั่นสินะ แต่ก็นะ แล้ว เวลามันก็เลยมาจนตอนนี้ มาได้พบกันอีกครั้ง เหมือน ได้มี โอกาสย้อนเวลากลับไป แต่..จะย้อนไปดีหรือเปล่านี่สิ” ภัคจิราพูดเหมือนทิ้งปริศนา ย้อนเวลากลับไปหรือ?..เวลาที่ผ่านมา เป็นอย่างไรกันนะ ปาริตา แอบคิด เป็นเพราะเธออยู่กับน้าที่กรุงเทพนานเกินไปหรือเปล่าทำให้เธอไม่ค่อย จะรู้เรื่อง เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ กับพี่ชายของเธอทั้งสองคน.. “พี่น่ะ รู้อยู่แล้ว ว่า พี่พงศ์ มีน้องสาวอีกคนด้วยนอกจากน้องชาย แต่ว่า น้องสาว เรียน อยู่กรุงเทพ แล้วก็พักอยู่กับน้าสาว นานๆ อาจจะ เสาร์ อาทิตย์ หรือไม่บางที ก็เทอมละ ครั้ง ถึงจะกลับบ้าน” “อืม พี่ภัครู้ระเอียดจัง ตอนนั้น ปาคิดถึงบ้านมากแต่แม่สิ ไม่ยอมให้กลับ ปาอยากเรียน ที่นี่มากกว่าแต่ก็อีกแหล่ะค่ะ แม่ไม่ยอม” ภัคจิรายิ้มกว้าง กับท่าทีเสียอกเสียใจนั่น “แต่ตอนนี้ก็ได้กลับมาอยู่บ้านแล้วนี่” “ค่ะ แต่ว่า แม่ก็ทำท่าจะไล่ปาไปอีกแล้ว” “ไปไหนล่ะ” “แม่บอกว่า ปาโตแล้วให้แต่งงานไปได้แล้ว” ภัคจิราถึงกับหัวเราะคิก เฮ้อ..นี่ล่ะหนอ หัวอกคนเป็นแม่ อยากให้ลูกเรียนดีๆ เรียนจบ ก็ ออกเรือนกับคนดีๆอีก.. “แต่ปาไม่แต่งหรอก .. แต่งไม่ได้ด้วย..” “ทำไมล่ะ” “ต้องรอพี่รุธแต่งก่อน พี่รุธก็บอกว่า รอพี่พงศ์แต่งก่อน” ภัคจิราหัวเราะอีกครั้ง กับท่าทีถอดถอนใจ “แล้วตกลงว่า ปาอยากแต่งหรือเปล่า” “ถ้าได้ผู้ชายแบบ พี่รุธหรือพี่พงศ์นะคะ ปาจะแต่ง แล้วพี่ภัคล่ะคะ มีคนที่อยากแต่งด้วย หรือเปล่า” คำถามตรงๆนั้นเล่นเอาภัคจิราอึ้งไปพักก่อนจะตอบกึงรับกึ่งสู้ว่า “ถ้าคนๆนั้นอยากแต่งล่ะนะ แต่อันที่จริงก็ไม่เกี่ยวหรอก คนอย่างพี่ ใครเขาจะอยากอยู่ ด้วยทั้งชีวิต..พี่เป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองเป็นอันดับแรกน่ะ” ปาริตาฟังแล้วสายตาประกาย ..คนๆนั้น..หมายถึงพี่รุธหรือเปล่าน้า...หรือ..พี่พงศ์.. o(≧v≦)o  ================================ o(≧v≦)o ช่วงบ่ายปาริตาแวะมาหารณภพ ที่โรงเก็บดอกกล้วยไม้ตัด หวายม่วง หวายขาว และ หวายเหลือง กองพะเนิน พร้อมส่งตามออร์เดอร์ หญิงสาวทำทีเป็นเลือก กล้วยไม้ไว้ใส่บาตรเช้าพรุ่งนี้ เมื่อสบโอกาสอยู่กันสองคน ปาริตาก็เปรยขึ้นมาทันที “ไม่รู้ว่า พี่ภัคจะชอบกล้วยไม้แบบไหนนะคะ” หญิงสาวพูดพลางเลือกกล้วยไม้สลับไปมา ระหว่างหวายม่วง กับ หวายขาว “ตุ๊กตาเริงระบำ” รณภพพูดขึ้นเบาๆ “คะ? พี่รุธว่าอะไรนะคะ” “เราถามถึงกล้วยไม้ที่พี่ภัคชอบไม่ใช่เหรอ” รณภพตอบ พลางสำรวจกิ่ง ก้าน ใบ ถึง ความอุดมสมบูรณ์ของผลผลิตอยู่ ปาริตาเอียงหน้าอย่างแปลกใจ พี่ชายของเธอที่ไม่เคยมีทีท่าว่าจะสนใจผู้หญิงคนไหน ไม่เคย ส่งดอกไม้ หรืออะไรที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความระเอียดอ่อน แต่เขากลับ รู้.. ดอกไม้ที่ชอบ ของผู้หญิงที่...เพิ่งก้าวเข้ามาในชีวิตคนนี้ “ตกลงว่า พี่รุธ รู้จักพี่ภัคมากี่ปี กันแน่คะเนี่ย” “8 ปี” คำตอบสั้นๆ ของพี่ชายเล่นเอา คนถามตาค้าง “ห๊า..8 ปี แล้วทำไม ปาไม่เคยรู้เลยล่ะคะ ทำไม ปาไม่เคยเห็นพี่เขาเลยล่ะ” รณภพ หันมองน้องสาว ยิ้มอ่อนๆ ยิ้ม อย่างที่เธอรู้แน่ว่า จะไม่มีวัน ได้คำตอบ “ใจร้าย รู้จักผู้หญิงน่ารักๆ อย่างนี้แต่กลับไม่ยอมพามาให้รู้จัก ทีบางคน กลับยอมให้เขา มาที่บ้าน” “นั่นเขามาเอง ไม่ได้พามานี่” “คุยอะไรกันพี่น้อง” เสียงทักของ พัคพงศ์ดังขึ้น “ก็ พี่รุธรู้จักกับพี่ภัคมาตั้ง 8 ปีแล้ว พี่พงศ์รู้หรือเปล่าคะ” ปาริตาร้องเสียงหลงฟ้องพี่ชาย คนโต พัคพงศ์นิ่วหน้า เหมือน นับอะไรในใจ “8 ปีแล้วหรือนี่ อืม..จริงสินะ รวมปีนี้ด้วยใช่ไหม อืมๆ เร็วจริงแหะ” “อะไรกันคะ พี่พงศ์ก็รู้ด้วยเหรอ” “พี่บอกเราแล้วนี่ ว่า ภัคเป็นรุ่นน้องพี่ พี่ก็ต้องรู้สิ” “แล้วทำไม ปาไม่รู้ล่ะคะ พี่ๆไม่เห็นบอกปาเลย” พัคพงศ์หยักไหล่ มองน้องชายที่ทำท่าจดบันทึกอย่างไม่สนใจ หน้านิ่งๆ แบบนี้ ไม่รู้เป็น ไงสิ มันยวนให้น่าเตะนัก “พี่ ผมอาจจะเข้ากรุงเทพนะ จะไปดูอะไหล่เครื่องสูบหน่อย เดี๋ยวใช้ได้ ใช้ไม่ได้ รำคาญ มันจะไปซื้อมาซ่อมสักที” "อืม แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ" "ก็ยังไม่รู้หรอก ต้องดูตารางงานอีกที แต่คิดว่าเร็วๆนี้ล่ะ" พัคพงศ์พยักหน้าเข้าใจ และกำลังจะอ้าปากถามเรื่อง ออเดอร์สินค้า หากน้องชาย ตอบกลับมาอย่างนึกรู้ “แปลงแคทลียาสีม่วง ออเดอร์เต็มแล้ว สีขาวยังได้อีก 200 ต้น โต้งมันพึ่งสรุปมาให้ นี่ รายการ” รณภพพูดพลางเลือกกระดาษที่ซ้อนกันอยู่ในแฟ้มส่งให้พัคพงศ์ “แล้วไร่ออนซี่ ของแกล่ะจะว่าไง มีลูกค้าสองราย สนใจจะมาดู” “ก็มาดู” คำตอบสั้นๆ นั่นเล่นเอา พัคพงศ์อดมองน้องอย่างหมั่นไส้ไม่ได้ ไอ้นี่..มันไม่น่ารักเอาซะ เลย “แกจะเอาราคาเท่าไหร่ พี่จะได้ ต่อรองเขาถูก เดี๋ยวแกไม่อยู่ พี่จะได้ต่อรองกับเขาเลย” รณภพเงยหน้า สายตามองยาวไปยังหวายเหลืองที่อยู่ปลายสุดของไร่ “ไม่รู้จะตัดได้เท่าไหร่ ออเดอร์มาก่อนแล้วกัน แล้วจะคำนวณอีกที” “ทำไม มันยังตัดไม่ได้หรือ หรือว่า มีออเดอร์อื่น” รณภพตวัดสายตาจากหวายเหลืองมาเป็นใบหน้าของพี่ชาย ก่อนจะเปลี่ยนมองกระดาษ ตรงหน้า ยิ้มบางๆ “นี่ๆ ปา ยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้นะคะ” ปาริตาร้องเรียกความสนใจ พัคพงศ์หัวเราะหึๆ ก่อนยกมือลูบหัวน้องสาว “พี่ก็รู้นี่” “ก็พี่พงศ์พูดอยู่แต่กับพี่รุธ” น้องสาวพูดทำท่างอนๆ “เอาน่ะ เรามีอะไรว่ามา” “ไม่ว่าหรอกค่ะ แค่อยากรู้พวกพี่ๆจะสนใจหรือเปล่าน้า..เรื่องที่ปาคุยกับพี่ภัค เฮ้อ..แต่ก็ ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องของผู้หญิงๆ เขาคุยกันนี่นะ ไม่บอกดีกว่า” ปาริตาพูดไปพลางทำ ท่าคิดไปพลาง รณภพเหลือบสายตาขึ้นมอง รู้ว่าน้องสาวเขา กำลังยั่วให้เขาเค้นความจริง แต่ว่า ชาย หนุ่มกลับนิ่ง แต่อีกหนุ่มไม่เหมือนกัน ยีหัวน้องสาวพลางว่า “รีบพูดมาเร็วๆ พี่อยากรู้สิ ว่าน้องสาวพี่อีกคนน่ะ เขาคิดอะไร หรือว่า เขาจะเบื่อที่นี่ล่ะ” “ไม่ใช่หรอกค่ะ เราคุยกัน เรื่อง...” สองหนุ่ม มองหน้าน้องสาวพร้อมกัน เมื่อคนพูด หยุดพูดเฉยๆ ปาริตามอง พี่ชายคนโตที พี่ชายคนรองที พลางคิดว่าจะแกล้งให้อยากรู้จนอกแตกตาย ไปเลยดีหรือเปล่า แต่ พัคพงศ์ คงไม่ยอมให้เธอทำอย่างนั้นแน่ สายตาอยากรู้ของพี่ ชายคนรอง มันก็ช่างเว้าวอนอยู่เงียบๆ เฮ้อ..อย่างนี้เธอจะแกล้งลงหรือ.. “เรื่อง แต่งงานค่ะ” “ห๊า..อะไรใครแต่ง...” พัคพงศ์ เผลอตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ ส่วนอีกหนุ่มก็ใจหายไม่ แพ้กัน ปาริตาได้ทีจึงหัวเราะก๊ากตัวงอ “บ้า..ไม่มีใครขอ จะแต่งได้ยังไง” “อ้าว..แล้วมันยังไง นี่รีบพูดมาซะนะ ยัยตัวแสบ” “โธ่ พี่พงศ์ก็ใจเย็นๆสิคะ ดูสิ พี่รุธยังนิ่งอยู่ได้เลย เอ..หรือว่า จะมี something กับพี่ภัคจริงๆคะนี่” “อะไร ซัมตง ซัมติง รีบๆพูดมา” “ก็ ปาคุยกับพี่ภัค เรื่อง ที่แม่อยากให้ปาแต่งงาน เบื่อจะให้ปาอยู่บ้านนี้แล้ว แต่ว่า ปาจะ แต่งได้ยังไงล่ะ พี่รุธยังไม่แต่งนี่ ปาเป็นน้องก็ต้องรอให้พี่แต่งก่อน ส่วนพี่รุธก็บอกว่า เขาก็เป็นน้อง ต้องรอให้พี่พงศ์แต่งก่อน” “อืม..แล้วยังไง” “แล้วคราวนี้ ปาก็ถามพี่เขา ว่า เขามีคนที่อยากแต่งด้วยหรือเปล่า” ปาริตาพูดพลาง นึกถึงประโยคที่ภัคจิราตอบ ใบหน้าที่ตอบเหมือนกับมีใครบางคนที่ยัง ไม่ลืม อยู่ในใจ ปาริตาถอนใจไปพลาง คิดไปพลาง ใครกันน้า..ที่ภัคจิราหมายถึง.. “อ้าว เร็วยัยปา ภัคตอบว่ายังไง” เสียงพัคพงศ์ปลุกให้ตื่นจากความคิด ใบหน้าของผู้เป็นพี่ทั้งสองมีริ้วรอยกังวลไม่แพ้กัน จนปาริตาต้องแอบขำก่อนจะตอบเหมือนท่องมาเลยว่า “ถ้าคนๆนั้นอยากแต่งล่ะนะ แต่อันที่จริงก็ไม่เกี่ยวหรอก คนอย่างพี่ ใครเขาจะอยากอยู่ ด้วยทั้งชีวิต..พี่เป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองเป็นอันดับแรกน่ะ” พัคพงศ์หันมองน้องชายยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนน้องชายเสมองช่อกล้วยไม้ ที่อยู่ปลายสุดของ แปลง ใคร??... ‘คนๆนั้น’...คือ...ใคร?? ปาริตาแอบมองพี่ชายทั้งสองคนไปมา จับผิด เผื่อใครจะยอมเผยพิรุธออกมา แต่ ว่า ดูจากท่าทางแล้ว เธอก็ยังไม่รู้อยู่ดี คนหนึ่งทำแววตากรุ้มกริ่มราวกับนี่เป็นเรื่อง ตลกขบขัน ส่วนอีกคนนิ่งเฉยเหมือนไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงของช่อกล้วยไม้ เท่านั้น หญิงสาวแอบพ่นลมหายใจ ไม่สำเร็จแหะ..แผนนี้... “เอาล่ะ เมื่อพี่ๆไม่รู้ว่า คนๆนั้นเป็นใครก็ช่างเถอะ ปาจะต้องสืบให้ได้เลย แล้วถ้ารู้ เมื่อไหร่นะ ปาจะเป็นแม่สื่อให้เอง เพราะปาคิดว่าคนที่พี่ภัคชอบนะ ต้องเป็นคนดี แน่ๆ” หญิงสาวทิ้งท้ายไว้แค่นี้ ก่อนจะหันหลังฮัมเพลงเดินจากไปอย่างสบายใจ อย่าง น้อยแม้จะไม่รู้ว่า คนๆนั้นคือใครแต่ว่า ต้องเป็น หนึ่ง ในสองคนนี้แน่ๆ พัคพงศ์ตบบ่าน้องชายแรงๆทีก่อนจะ แยกตัวออกไปทำงานของตน ปล่อยให้คนที่ พิจารณาก้านกล้วยไม้คิด..คิด..ถึงคำพูดที่น้องสาวพูดไว้ ..ถ้า..คนๆนั้น อยากแต่งนะ... ...แล้วใครกัน คนๆนั้น.. o(≧v≦)o  ================================ o(≧v≦)o โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ........................................ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 13:50:03 จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 13:48:10

ความคิดเห็นที่ 5 น่ารักเนอะ ภัคจิรา เนี้ย 555 (รุธ) ผู้ชายคนนี้ จำรายละเอียดเล็กน้อยได้ด้วย ตุ๊กตาเริงระบำ ;p จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 14:46:48

ความคิดเห็นที่ 6 หน้าตา มันก็ประมาณนี้อ่ะนะ กล้วยไม้ พันธ์นี้ดยู่ทนดีด้วยนะ จากคุณ : ริญรภัสร์ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 15:17:13

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 22:26:06

ความคิดเห็นที่ 8 ยิ่งอ่านยิ่งสงสัยยยยย พี่น้องสองคนนี้จะเอายังไงกับช้านนนนนนนน ฉันงงนะ สรุปจีบทั้งคู่ป่าว ฮ่าๆๆ ปาสืบให้หมดเปลือกเลยนะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 23:59:49