คนที่คุณเรียกเขาว่า "คนเร่ร่อน"(ส่งครั้งแรก ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ)
|
|
เบื้องหน้าสายตาทอดยาวไปยังสนามหญ้าสีเขียวกลางใจเมืองหลวง เพื่อรอเวลาพระอาทิตย์ลับขอบฟ้า เจอะเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ที่กำลังทำกิจกรรมของตนเอง ดำเนินชีวิตในรูปแบบของตัวเอง
เดินบ้าง วิ่งบ้าง นั่ง นอน หลากหลายอริยาบถแตกต่างไปผมมานั่งที่นี่ได้ซักครึ่งชั่วโมงได้แล้ว และยังงงตัวเองว่ามาอยู่ที่นี่ทำไม บางทีผมอาจจะยังสับสนอยู่กับเป้าหมายของตัวเองเหมือนกันกับใครบางคนในที่แห่งนี้ ผมว่าทุกคนที่มาที่นี่ต่างมีเป้าหมายเป้นของตัวเองกันหมดทั้งนั้นจากสายตาที่ผมได้สัมผัส มันเป็นอะไรที่รู้สึกได้ ทุกสายตาต่างมีความหวังจากเป้าหมายที่ตนตั้งไว้แต่คุณรู้มั้ยว่า คนบางคนเขาอยู่ ณ ที่แห่งนี้ทุกวัน เป็นใครไปไม่ได้ บางคนเรียกเขาว่า "คนเร่ร่อน"ซึ่งได้พบเจอได้ทั่วไป ผมนั่งมองผู้ชายคนนึ่งได้ซักพักแล้ว เขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก อายุซัก 50 ได้ผิวตัวค่อยข้างดำ ผมเห็นเพราะว่าเขาไม่ได้ใส่เสื้อ เขามาพร้อมถุงพลาสติกสีม่วงใบใหญ่ เขานั่งยิ้ม พร้อมทำปากบ่นพรึมพรัม บ่นไรไม่รู้ ไม่ได้ยินเนื่องจากนั่งห่างกันพอสมควรบางคนบอกว่าผู้ชายคนนี้ หรือพวกเขาที่เป็นแบบนี้ อาจจะมองว่า เป็นปัญหาสังคม ไม่น่าดู ไม่น่ามองเสียภาพลักษณ์ ทำให้สังคมเสื่อมถอย แต่ผม...กลับมาว่าพวกเขาโดนสังคมรังแกถูกสังคมทอดทิ้ง ไม่มีใครดูแล ไม่มีหน่วยงานใดมารับผิดชอบและแก้ไขอย่างจริงจัง
ผมมองว่าเขาเป็นคนหนึ่งที่อยู่ร่วมโลกกับเรา บนโลกนนี้(บนโลกที่สวยงามของใครบางคน)
บางทีผมก็แอบนึกว่า "เขามีความสุขในสิ่งที่เขาเป็นน่ะ" อย่างที่ผู้ชายที่ผมพบเห็นอยู่นี้เขาก็ทำกิจกรรมของเขาเหมือนคนอื่นๆ บางทีก็พูดอยู่คนเดียว ทำโน้นนี่ บางครั้งเขาก็เหมือนคุยกับใครอยู่
ทำอะไรๆ กับใครบางคนอยู่ ทั้งที่เขาอยู่คนเดียว ผมไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาไม่มีที่ไป เขาอาจจะชอบที่นี่ ชอบอากาศที่นี่ ชอบผืนดินและต้นหญ้าเหมือนที่คุณชอบและทำให้คุณอยากมาเพื่อสิ่งเหล่านี้เหมือนกัน สิ่งที่เขาต้องการกับสิ่งที่คุณต้องการก็อาจจะเหมือนกันบางคนที่เดินผ่านเขา มองเห็นพวกเขาทำสายตาที่แบบว่า...ประมาณว่า รังเกียจ! เซ็ง! ไม่น่าเจอเลย! เสียบรรยากาศ ซะงั้นผมว่านิสัยคนเราชอบแบ่งแยกน่ะ ไม่ว่าจะเป็น ฐานะ บารมี การศึกษา ตำแหน่งหน้าที่การงานบอกว่าคนนั้นดี คนนี้ไม่ดี ตัดสินคนอื่นจากความคิดของตัวเอง แล้วมีเยอะในสังคมคนไทยด้วย!ผมกำลังจะบอกว่า คุณ เขา หรือ ผม จุดเริ่มต้นและจุดจบ ทุกคนเหมือนกัน เกิดมาแล้วตายแต่ที่แตกต่างกันมันคือเส้นทาง ไม่ใช่สิ่งที่คุณยึดติดไม่ เส้นทางมียากง่าย ทุกข์มาก ทุกข์น้อยต่างกันไปบางคนเกิดมาที่บ้านพอมีฐานะหน่อย ได้เรียนที่ดีๆ ทำงานที่ดีๆ เส้นทางโปรยด้วยกลีบดอกไม้ โลกนี้สวยงามไปหมด
แต่บางคนเกิดมาพร้อมกับความยากลำบาก แบบว่าหาที่เรียนหนังสือยังยาก ต้องใช้แรงงานช่วยครอบครัวทำมาหากิน เลี้ยงกันเพื่อความอยู่รอดไปวันๆ หรือผู้ชายคนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ได้ไง ใครหาข้าว หาน้ำให้เขากินจะอยู่ยังไง นอนยังไง แล้วป่วยมาทำไงใครรักษา???
นี่ไม่ใช่ปัญหาสังคม ไม่ใช่ปัญหาของเขาหรือใคร แต่เป็นปัญหาที่เราต้องรับผิดชอบร่วมกัน
ช่วยเหลือกัน ให้เขาอยู่ได้ในสังคม โดยที่เราไม่ให้เห็นเขาแตกต่างจากคนอื่น ให้มองว่าเขาก็เหมือนกันกับเราๆ ทุกคนยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น แล้วให้เขาได้เป็นในสิ่งที่เขาควรเป็น ให้เขาได้สิ่งที่เขาควรได้จากสังคมนี้
ตอนนี้ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปพักใหญ่แล้ว มีแสงจาหหลอดไฟมาแทนแสงจากพระสุริยะ
ผู้ชายที่ผมกล่าวถึง เขายังนั่งอยู่ที่เดิม ผมคิดว่าเขาก็คงนอนที่นี่น่ะ เหมือนทุกวันหล่ะมั่ง
ตอนนี้้ผมได้รู้คำตอบแล้วว่าผมมานั่ง ณ ที่แห่งนี้ทำไม???บางคนบอกว่าถ้าเราได้ไปที่ใหม่ๆ ไปพบเจอสิ่งใหม่ๆ เราอาจจะจะได้แรงบันดาลใจใหม่ๆ ความคิดใหม่ๆแต่ที่แห่งนี้ไม่ใช่ที่ใหม่ที่ผมเคยมา แต่หารู้มั้ยว่าผมรู้สึกเหมือนเพิ่งเคยมาที่นี่เสมอ เพราะว่ามาทีไรก็ได้เจอคนใหม่ๆ ไม่เคยซ้ำหน้ากันซักที
ส่งท้ายกับบทความนี้ ขอบคุณที่อ่านจนจบ คุณอาจมองเห็นในสิ่งที่ผมเห็นได้!!! ^___^
| จากคุณ |
:
Kritlive 
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 พ.ย. 55 14:43:54
|
|
|
| 
