ความคิดเห็นที่ 1 ฮาลองมีสีหน้าตกใจมาก “แล้วท่านจะทำได้อย่างไร” องเลิ้งกุ๋นมองหน้าของฮาลอง นัยน์ตาของเขาแข็งกร้าวเป็นอย่างมาก “ถ้าจะครองเขมรได้ ก็ต้องถอนรากถอนโคนราชวงศ์เขมรให้สิ้นไป” ทันสำทับ “ท่านคิดจะจับเจ้าหญิงทั้งสี่ฆ่าทิ้งไปเลยเหรอ” องเลิ้งกุ๋นหันไปหาทัน “ไม่หรอก ข้าคงไม่ทำอย่างนั้น การทำอย่างนั้นอาจทำให้ ชาวกัมพูชาลุกฮือ และอีกอย่างองค์หญิงสี่นางนี่อาจเป็นประโยชน์กับเราในภายภาคหน้า” องเลิ้งกุ๋นลุกขึ้นยืนเดินไปตรงโถงกลางห้อง ก่อนจะหันมากล่าวว่า “การล้างราชวงศ์ของกัมพุชประเทศนั้น คิดแค่องค์หญิงสี่คนนี้ไม่ได้หรอก ไหนจะพวกขุนนางในราชสำนักอีก ไหนจะนักองค์อิ่มกับนักองค์ด้วง ที่อยู่ในอ้อมอกของเสียมอีก ถ้าจะล้างโคตรกันจริงๆคนทั้งหมดนี้ จะต้องอยู่ภายในกำมือของเรา” ทันเห็นด้วย “ใช่แล้วท่าน ท่านช่างเป็นเลิศในเรื่องนี้จริงๆ ถ้าจะเอากันจริงๆ ก็ต้องให้ทั้งหมดอยู่ในกำมือเรา เราต้องวางแผนอย่างแยบยลมากๆ” องเลิ้งกุ๋นหันไปถามฮาลอง “ตอนนี้นักองค์อิ่มกับนักองค์ด้วงอยู่ที่ไหนกัน” “นักองค์อิ่มซึ่งมีตำแหน่งเป็นสมเด็จพระศรีไชยเชษฐ์ พระมหาอุปราชทรงเป็นเจ้าเมืองพระตะบอง ส่วนนักองค์ด้วงทรงเป็นเจ้าเมืองมงคลบุรี” ฮาลองกล่าวอย่างเชื่อมั่น จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 23:22:52

ความคิดเห็นที่ 2 มาปาดค่ะ อ่านอยู่นะคะ ^ ^ รู้สึกทั้งชื่อและประวัติศาสตร์ฝั่งกัมพูชานี่ไม่ค่อยคุ้นหูเลย เหมือนไกลตัวมากๆ แต่ที่จริงอยู่ใกล้ไทยนิดเดียวเอง จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 23:42:22

ความคิดเห็นที่ 3 องเลิ้งกุ๋นแสยะยิ้ม “แสดงว่าเสียมเชื่อมั่นในเขมรสองคนนี้มาก ข้าว่าเรามาเล่นเกมส์กัน หน่อยดีกว่า มาลองดูสิว่าระหว่างความเป็นพี่เป็นน้อง เป็นอาเป็นหลานกับอำนาจ ราชศักดิ์ อะไรมันจะสำคัญกับมนุษย์เรามากกว่ากัน เกมส์ๆนี้จึงต้องวางเดิมพันค่อนข้างสูง” ทันและฮาลองยังงงอยู่และตามไม่ทัน ทันถามขึ้นมาก่อน “แล้วท่านจะวางแผนอย่างไร” องเลิ้งกุ๋นตอบออกไป “ตอนนี้จุดที่ข้ามุ่งไปคือตัวของพระศรีไชยเชษฐ์หรือเจ้านักองค์อิ่มนั่นแหละ เจ้าคนนี้แหละจะเป็นหมากตัวแรกที่ข้าจะลองใจมัน” “ทำไมต้องเป็นพระศรีไชยเชษฐ์ด้วย” ทันยังไม่หายสงสัย องเลิ้งกุ๋นตอบให้ทันหายสงสัย “ตอนนี้ศัตรูของเราคือเสียมกับเขมร การจะเอาคืนสองชาตินี้ให้กระอัก ก็ต้องให้นักองค์อิ่มเป็นหมากตัวแรก อย่างน้อยมันก็เป็นคนที่เสียมไว้ใจ ถึงยอมให้มันเป็นเจ้าเมืองพระตะบอง พวกเจ้าอย่าลืมว่าพระตะบองเป็นด่านหน้าของเสียม ถ้าเราทำให้พระตะบองสั่นคลอน ก็เท่ากับว่าทำให้เสียมสั่นคลอนไปด้วย” “ท่านช่างล้ำลึกมาก” ทันกล่าวชมองเลิ้งกุ๋น องเลิ้งกุ่นยังกล่าวถึงแผนของเขาต่อไป “แล้วพวกเจ้าอย่าลืมว่านักองค์อิ่มเป็นพระอนุชาของพระอุทัยราชา และยังเป็นอาของนักองค์มี แล้วถ้าเราทำให้นักองค์อิ่มหักหลังหลานของมันได้ นักองค์มีจะเจ็บช้ำแค่ไหน” “ท่านจะทำได้อย่างที่พูดเหรอ” ฮาลองสงสัย องเลิ้งกุ๋นตอบฮาลองอย่างหงุดหงิด “เจ้าลืมแล้วเหรอว่าองค์อิ่มอยากจะเป็นกษัตริย์มาก ตอนที่พระอุทัยสวรรคต ถ้าพระเจ้ามินมางไม่โปรดให้นักองค์มีเป็นกษัตริย์  ป่านนี้เจ้าองค์อิ่มคงกระ:-)กระสน จนได้เป็นกษัตริย์ไปแล้ว” จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:12:31

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ lovereason ปาดได้จัวหวะเวลามากๆครับ เพราะเมื่อกี้เผลอหลับครับ ตอนนี้เพิ่มตื่น เลยเป็นการลงนิยายที่ใช้เวลานานผิดปกติ 5555555 จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:14:59

ความคิดเห็นที่ 5 ทันยิ้มอย่างมีเลศนัย “แสดงว่าท่านจะหลอกล่อให้มันมาติดกับด้วยความบ้าอำนาจของมัน” “ใช่แล้ว” องเลิ้งกุ๋นตอบอย่างเต็มคำ ฮาลองอดถามถึงนักองค์มีไม่ได้ “แล้วเจ้าหญิงมีล่ะท่าน” องเลิ้งกุ๋นหัวเราะออกมาด้วยเสียงอันดัง “ถึงเวลาที่เจ้าหญิงจะเสด็จไปเมืองเว้แล้ว” ทันอดถามไม่ได้ “แล้วเจ้าด้วงล่ะ ท่านจะทำกับมันอย่างไร” องเลิ้งกุ๋นตอบอย่างเบาใจ “มันเป็นแค่เจ้าเมืองมงคลบุรี คงไม่มีพิษสงอะไรหรอก เอาไว้จัดการที่หลังก็ได้” องเลิ้งกุ๋นและทันหัวเราะกันด้วยเสียงอันดัง ผิดกับฮาลองที่เขาเริ่มเป็นห่วงองค์หญิงทั้งสี่ ออกญาไชยและออกญาชู พร้อมกับทหารประมาณ 10 นายกระ:-)กระสนหนีการตามล่า ของฮาลองมาหลายวัน และจากการช่วยเหลือของพรานไพรกลุ่มหนึ่งทำให้พวกเขามาถึง พระบรมมหาราชวังที่กรุงเทพจนได้ โดยทั้งหมดได้โผล่มาตรงป้อมมหากาฬ ทหารของกรุงเทพเลยต้องออกมาจากประตูเมืองเพราะตะโกนไต่ถามกันสักพักก็ไม่ได้ความ สิ่งที่ทหารยอมออกมาเพราะสังเกตเห็นว่าทหารกลุ่มนี้มีหลายนายบาดเจ็บ และมีจำนวนน้อยมาก จึงไม่น่าที่จะมาเพื่อที่จะรุกรานราชธานี ทหารจากป้อมมหากาฬได้ออกมาพูดคุยกับทหารกลุ่มนี้อยู่นาน จนรู้แน่ชัดว่าเป็นทหารจากกำปงโสม นำโดยออกญาไชยและออกญาชู ทั้งสองอ้างว่าหนีทัพขนาดกลางของพวกญวณมาจากกำปงโสม ออกญาสองพี่น้องคิดว่าพวกญวณโดยเฉพาะองเลิ้งกุ๋นคงรู้ที่พวกเขาจะ ยกทัพไปช่วยนักองค์มี เลยยกกำลังมาโจมตีก่อน ในท้ายที่สุดทหารทุกนายขอพึ่งบุญบารมีของพระเจ้ากรุงสยาม จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:19:28

ความคิดเห็นที่ 6 ทหารในป้อมมหากาฬจำต้องปรึกษากับทหารจากป้อมยุคนธรกับป้อมมหาปราบ ซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมากนัก หลังจากหารือกันแล้ว เห็นว่าควรนำความกราบบังคมทูล พระเจ้าอยู่หัวโดยตรง เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ จะไปปรึกษาเจ้านายฝ่ายเขมรก่อน ก็ไม่มีใครอยู่ในกรุงเทพแล้ว เพราะพระศรีไชยเชษฐ์ก็ทรงไปเป็นเจ้าเมืองพระตะบอง ส่วนนักองค์ด้วงก็ไปเป็นเจ้าเมืองมงคลบุรี หลังจากตกลงกันแล้ว จึงส่งตัวแทนทหาร นำความไปกราบบังคมทูลพระเจ้าอยู่หัวต่อไป ขณะนั้นพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงปรึกษากับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ โดยทรงสอบถามว่าราษฎรได้เรียกรัชกาลที่ 1 และ 2 ว่าพระพุทธเจ้าฟ้าจุฬาโลกและ พระพุทธเลิสหล้านภาลัยจนเคยชินกันแล้วหรือยัง ขุนนางทูลว่าเรื่องทำนองนี้จะต้องใช้เวลา พระเจ้าอยู่หัวทรงมีดำริจะเปลี่ยนนามของเมืองหลวงอีก เพราะถึงแม้ว่ารัชกาลที่ 1 ทรงเรียกราชธานีสยามว่า “กรุงรัตนโกสินทร์อินท์ อโยธยา” แต่ราษฎรยังติดที่จะเรียกชื่อ กรุงเทพตามราชธานีของกรุงศรีอยุธยาว่า “กรุงเทพมหานคร บวรทวารวดีศรีอยุธยา มหาดิลกภพ นพรัตนราชธานี บุรีรมย์” พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 3 เลยทรงดำริที่จะเปลี่ยนชื่อของเมืองหลวงใหม่เป็น “กรุงเทพมหานคร บวรรัตนโกสินท์ มหินทอยุธยา” ขณะทรงหารืออยู่นั้น ทหารฝ่ายในนำความกราบบังคมทูลเกี่ยวกับออกญาสองพี่น้อง หลังจากทรงทราบเรื่องราว พระองค์ทรงรับสั่งให้นำออกญากับพวก ไปพักนอกพระราชวัง และทรงให้นัดเจ้าพระยาบดินทรเดชา เพื่อจะปรึกษาหารือเรื่องนี้ต่อไป องเลิ้งกุ๋นรีบส่งสารไปยังพระราชวังหลวง กรุงเว้  ความทราบถึงพระเจ้ามินมาง หลังจากอ่านสารแล้ว พระเจ้ามินมางได้เรียกขุนนางคนสนิทมาหารือ โดยแผนขององเลิ้งกุ๋นดูไม่ซับซ้อนมาก แต่จะต้องมีการเตรียมการอย่างดี พระราชวังหลวงในกรุงเว้นี้ก็จะต้องเตรียมการอย่างดีด้วย ขุนนางคนสนิทได้ปรารภว่า “ข้าแต่พระองค์ การที่จะนำราชวงศ์ทั้งหมดมาเว้นั้นนับว่าแยบคายมาก” พระเจ้ามินมางทรงตรัสว่า “ดีแล้ว เพราะพวกมันจะได้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ของพระราชวังหลวงกรุงเว้ พวกมันจะได้รู้สำนึกเสียบ้างว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่” จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:26:47

ความคิดเห็นที่ 7 พอทางพระเจ้ามินมางเห็นด้วยกับแผนอันแยบยลขององเลิ้งกุ๋น องเลิ้งกุ๋นก็ไม่รอช้า รีบดำเนินการตามแผนทันที หมากตัวแรกที่เขาต้องจัดการคือนักองค์มี อีกสี่วันต่อมา องเลิ้งกุ๋นกับทหาร 50 นาย ขึ้นไปบนพระที่นั่งนาวา และเข้าไปในห้องส่วนพระองค์ของนักองค์มี ตอนนั้นมีบุเรอยู่ด้วย ทั้งนักองค์มีและบุเรหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ต่างคนต่างตกใจมากที่องเลิ้งกุ๋นบุกมาถึงที่ องเลิ้งกุ๋นแสยะยิ้ม “ตามสบายทั้งพระเจ้ากรุงกัมพูชาและทหารคนสนิท” นักองค์มีและบุเรมีสีหน้างุนงงปนสงสัยว่าวันนี้องเลิ้งกุ๋นจะมาไม้ไหน องเลิ้งกุ๋นยังดำเนินตามแผนต่อไป “วันนี้ข้ามาดี ข้าเอาเทียบเชิญจากพระเจ้ามินมางมาให้ พระองค์ทรงเชิญพระเจ้ากรุงกัมพูชาและข้าราชบริพารทั้งมวลเสด็จพระราชวังหลวงกรุงเว้ เนื่องจากทางเว้เห็นชอบกษัตริย์องค์ใหม่ของกัมพูชา แต่ยังไม่เคยได้พบเห็นพูดคุย ปรึกษาหารือเรื่องการบ้านการเมืองกันเลย ช่วงเวลาแบบนี้นับเป็นโอกาสอันดี ที่ทั้งสองราชวงศ์จะเจริญสัมพันธไมตรีกัน” จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:32:35

ความคิดเห็นที่ 8 องเลิ้งกุ๋นส่งเทียบเชิญให้นักองค์มี แล้วก็เดินออกจากห้องไป เขาไม่รอฟังด้วยว่า นักองค์มีจะคิดเห็นเป็นประการใด นักองค์มีหันไปถามบุเร “เจ้าคิดว่าแปลกไหมที่มีเทียบเชิญจากพระเจ้ามินมาง เชิญพวกเราทั้งหมดไปพระราชวังหลวงกรุงเว้” บุเรนิ่งคิด “ก็นับว่าแปลกอยู่ แต่ก็ไม่ถึงขัดหู เพราะเป็นไปได้ที่พระเจ้ามินมางอยากจะพบกับพระองค์ แต่ถ้าจะถึงต้องกับเสด็จมา พระเจ้ามินมางอาจคิดว่าเป็นการเสื่อมเสียเกียรติ” นักองค์มีเดินไปทางหน้าต่าง สายพระเนตรทอดยาวไปไกล “ข้าไม่เคยไว้ใจคนๆนี้เลย ตั้งแต่เขาอาจหาญกักขังข้าไว้ที่พระตำหนักนาวา ไม่เคยเลยสักครั้งที่ข้าจะไว้ใจเขา แต่ถ้าข้าจะไม่ไปตามเทียบเชิญนี้ เจ้าจะว่าอย่างไร” บุเรตอบอย่างมีสติ “อาจเป็นข้ออ้างให้พระเจ้ามินมางยกทัพมาตีเราได้โดยอ้างว่า เราไม่ให้เกียรติพระองค์ ถ้าทำอย่างนั้นจริงๆอาจมีชาวกัมพูชาต้องตายเป็นจำนวนมาก” นักองค์มีทรงแย้มพระสรวลแบบประชด “หลายคนคิดว่าเป็นกษัตริย์แล้วสบาย พวกเขาหารู้ไม่ว่ากษัตริย์ไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้เลย แม้แต่วินาทีเดียว จะทำอะไรก็ต้องนึกถึงราษฎรอยู่ตลอด และยังต้องนึกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น ทั้งในทางที่ดีและไม่ดี ต้องคิดอย่างถี่ถ้วนจริงๆถึงจะตัดสินใจกระทำอย่างหนึ่งอย่างใดได้” บุเรรู้สึกสงสารและเห็นใจมหาราชินีองค์น้อย พระชันษาเพียง 20 กว่าๆเท่านั้น แต่พระองค์ต้องทรงแบกรับความกดดันรอบกาย ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็มิอาจวางใจผู้ใดได้ บุเรได้แต่คิดอยู่ในใจว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องอยู่เคียงข้าง พระองค์ จวบจนลมหายใจสุดท้าย โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:37:24

ความคิดเห็นที่ 9 แถมภาพแผนที่ป้อมทั้ง 14 ป้อมกับกำแพงเมืองกรุงรัตนโกสินทร์ครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:40:09

ความคิดเห็นที่ 10 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 1 และตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12447981/W12447981.html ตอนที่ 3 และตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12469609/W12469609.html#10 ตอนที่ 5 และ ตอนที่ 6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12668421/W12668421.html ตอนที่ 7 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12758259/W12758259.html ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12844756/W12844756.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12889322/W12889322.html ตอนที่ 10 และ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12894150/W12894150.html ตอนที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12899209/W12899209.html ตอนที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12927302/W12927302.html ตอนที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12942482/W12942482.html#12 ตอนที่ 15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12952600/W12952600.html จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:43:31

ความคิดเห็นที่ 11 ติดตามอ่านตอนเก่าๆได้ที่ dek-d.com นะครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:47:13

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาคุยกับคุณ lovereason ต่อครับว่า เห็นด้วยมากๆที่ประวัติศาสตร์ของกัมพูชา อยู่ใกล้ๆเราแท้ๆเรากลับไม่รู้ ยิ่งตอนต้นรัตนโกสินทร์นั้น ราชวงศ์กัมพูชามาข้องเกี่ยวกับเราหลายคน แต่เรากลับไม่รู้เลย อย่างตัวผมเองก็รู้จักพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 กับพระนางมารีอังตวนเน็ต ก่อนนักองค์มีกับองเลิ้งกุ๋น และพระเจ้ามินมางตั้งหลายปี มันก็เป็นเรื่องที่น่าคิดนะครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 01:58:46

ความคิดเห็นที่ 13 วันนี้ก่อนจากขอแนะนำโบราณสถานของอินโดนีเซียครับ จริงๆแล้วโบราณสถานของอินโดนีเซียที่เราคุ้นเคยกันคือบุโรพุทโธ แต่สถานที่แห่งนี้เกิดหลังบุโรพุทโธครับ แต่เกิดก่อนนครวัด หลายคนสันนิษฐานว่าสถานที่แห่งนี้เป็นต้นแบบของนครวัด แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานชี้ชัดนะครับว่าใช่รึเปล่า สถานที่แห่งนี้คือ ปรัมบานันครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:17:35

ความคิดเห็นที่ 14 หลายคนนิยมเรียกว่าหมู่เทวาลัยปรัมบานันครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:19:01

ความคิดเห็นที่ 15 นี่เป็นอีกภาพที่สวยมากครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:22:30

ความคิดเห็นที่ 16 ส่วนภาพนี้ดูขลังมากๆเลยครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:24:21

ความคิดเห็นที่ 17 ภาพนี้ก็ดูขลังพอๆกันครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:26:37

ความคิดเห็นที่ 18 และนี่คงเป็นภาพสวยๆภาพสุดท้ายของคืนนี้ครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 02:30:10

ความคิดเห็นที่ 19 แวะเข้ามาค่ะ ประทับใจมากที่เห็นความตั้งใจของคนเขียนในการแปะ (แต่ยังไม่ได้อ่านเนื้อเรื่องนะคะ) ทีนี้มีข้อแนะนำอยู่นิดหนึ่ง นั่นคือ ปัญหาของพันทิพที่รูปจะขึ้นตรงด้านท้ายของคห.เท่านั้น จึงทำให้ความตั้งใจของคนเขียนที่จะให้มีภาพประกอบเลยต้องใช้หลายคห.ในการโพสท์ข้อความ และปัญหาที่ว่านั่น เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ไม่น่ามองไม่น่าอ่านเท่าไร เพราะมันเยอะเกินไปค่ะ ศิลปะการนำเสนอ บางทีต้องดูสถานที่ที่เราใช้ว่าเป็นรูปแบบไหน อย่างที่นี่ การเว้นวรรค คห. จะทำให้อารมณ์อ่านสะดุดไม่ต่อเนื่อง ถ้าสังเกต 1 คห. จะใส่ได้แค่ 2 -3 ย่อหน้าเท่านั้นเอง แล้วก็เว้นอีกแล้ว เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ เหมือนหายใจแล้วกระตุกเป็นห้วงๆ ค่ะ มันเลยไม่ค่อยน่าอ่านเท่าที่ควรทั้งที่คนเขียนดูตั้งใจมาก ข้อแนะนำก็คือ ต้องเลือกค่ะ เท่าที่ดูคร่าวๆ ตอนนี้คงได้สัก 6 หน้ากระดาษเอสี่ (แบบไม่ double space) ให้เว้นคห.ต่อเมื่อเปลี่ยนฉากก็พอ แล้วค่อยใส่รูปเข้าไปตรงท้ายฉาก เท่ากับว่าอาจจะได้สัก 2 คห. และใส่ไปสัก 2 รูป ส่วนรูปอื่นๆ ที่หามาถ้าเสียดายก็ให้ใส่เพิ่มเวลาที่ต้องการเล่าเกี่ยวกับเกร็ดประวัติศาสตร์ ตอนจบตอนไปแล้ว ตอนนั้นจะใส่ไปกี่รูป จะเล่าไปกี่คห.ไมว่ากัน แบบนี้น่าจะดีกว่าค่ะ ปล. ที่รู้เพราะเคยทำอย่างนี้มาก่อน พอย้อนกลับไปมองแล้วรู้สึกว่ามันอ่านยาก เราต้องการเน้นเนื้อเรื่อง ไม่ใช่รูปประกอบ เพราะฉะนั้นต้องโฟกัสให้ถูกจุด อาจจะเสียดายบ้างแต่ก็ต้องตัดใจเลือกเหมือนกัน ทีนี้พอเห็นคุณภคสิตทำอย่างที่เราเคยทำ ก็เลยอดเข้ามาแนะนำไม่ได้ค่ะ จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 24 พ.ย. 55 21:09:19

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณคุณ peiNing มากเลยครับสำหรับคำแนะนำที่ดีและมีประโยชน์ คาดว่าผมเองคงติดมาจากการเขียนสารคดีขนาดสั้นและงานเขียนเรื่องราวแบบสั้นๆ ซึ่งต้องใช้จำนวนย่อหน้ามากเพื่อไม่ให้ผู้อ่านเบื่อ พอหันมาเขียนนิยายเลยก็ยังติดการกระทำแบบนั้น โดยที่ผมเองก็ลืมไปว่ากลุ่มเป้าหมายน่าจะคนละกลุ่มกันอย่างชัดเจน ประกอบกับการที่เพิ่งได้ Login มาไม่นาน ก็เลยเห่อการลงภาพประกอบมากไปหน่อย ทำให้งานเขียนอาจเกิดปัญหาตามที่คุณ peiNing บอกมาได้ ซึ่งถ้าคุณไม่ทักซะก่อน ต่อไปก็อาจเกิดปัญหามากขึ้น และเห็นด้วยที่คุณบอกว่า คนมาอ่านนิยายต้องการอ่านเนื้อความมากกว่าชมภาพประกอบ ผมเห็นว่าการวิจารณ์ครั้งนี้ของคุณตรงจุดมาก และน่าจะก่อให้เกิดประโยชน์อย่างเอนกอนันต์ ซึ่งผมเองก็จะรับข้อติชมและข้อเสนอแนะไว้สำหรับการลงงานเขียนในตอนต่อไปครับ จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 07:33:27

ความคิดเห็นที่ 21 นักองค์มี ราชินีนครวัด ตอนที่ 17 และ ตามรอยนักองค์มีฯ ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W13063209/W13063209.html#16 จากคุณ : ภคสิต เขียนเมื่อ : 14 ธ.ค. 55 04:38:58