ความคิดเห็นที่ 1   แล้วปันนาก็มายืนเคว้งอยู่ในห้องสมุดขนาดใหญ่ ตระการตา ถึงจะไม่ใหญ่โตเท่ากับห้องสมุดมหาวิทยาลัยคณะแพทย์ที่ปันนาเคยใช้บริการสมัยเป็นนักศึกษาแพทย์ แต่ก็ใหญ่โตหรูหราเกินห้องสมุดประจำบ้านธรรมดาทั่วไป เพราะห้องเป็นโถงกว้างครึ่งทรงกลม ชั้นหนังสือเป็นกำแพงโค้งสูง วางหนังสือเรียงรายตามหมวดหมู่เดียวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ตรงกลางเป็นโต๊ะเก้าอีนั่งสบายสองสามชุด สำหรับนั่งอ่านหนังสือ ดูจากจำนวนโต๊ะเก้าอี้ที่ตั้งไว้ เห็นได้ชัดว่าเจ้าของบ้านมิได้ตั้งใจให้มีบุคคลภายนอกมาร่วมใช้ห้องสมุดแต่อย่างใด น่าแปลกที่กำแพงหนังสือมีหนังสือตรงเป้าหมายของปันนาอย่างน่าอัศจรรย์ นอกจากหนังสือการแพทย์เฉพาะทางแผนกสูตินรีเวชแล้ว ยังมีหนังสือการแพทย์ทั่วไป และฉุกเฉินอีกหลายเล่ม นอกจากนี้ยังมีหนังสือบันเทิง นิตยสารเกี่ยวกับอาหารหลากหลายตำรา หนังสือการ์ตูนภาษาญี่ปุ่น ทั้งแปลภาษาไทยแล้ว และยังไม่ได้แปล ทั้งเล่มใหม่เล่มเก่า ไม่น่าเชื่อ เขาเตรียมหนังสือเหล่านี้ให้ปันนาหรือ เขารู้รสนิยมของหล่อนได้อย่างไร เขารู้ว่าปันนาชอบอ่านหนังสือตำราอาหาร โดยเฉพาะที่มีรูปภาพประกอบสีสวยสดใส ปันนาสามารถเอามานั่งดู นั่งดมประหนึ่งว่าอาหารในภาพเหล่านั้นกระโดดออกมาอยู่ข้างนอกเลยทีเดียว ปันนาชอบอ่าน ชอบดู ทั้งที่นอกจากลวกไข่ ต้มมาม่าแล้ว หญิงสาวทำอาหารไม่เป็นสักอย่าง แม้แต่หุงข้าว ยังกะน้ำไม่ถูก ข้าวสวยกลายเป็นข้าวต้ม ข้าวต้มเละตุ้มเป๊ะกลายเป็นโจ๊ก หรือแม้แต่ทอดไข่ดาว ยังไหม้เกรียม จะทำไข่เจียวทรงเครื่องให้ปารมี น้องสาวหล่อนยังทนไม่ได้ แย่งไปทำเอง แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ พี่เตยยังชื่นชม มีความสุขทุกครั้งหากได้ลิ้มชิมรสอาหารฝีมือปันนา นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า เฉินฮ่าวหมิง นายรู้ได้อย่างไร นายเป็นคนยังไงกันแน่ นายเป็นใครกัน (ขอตัดฉากมาที่โรงพยาบาลเพชรธานีหน่อย เดี๋ยวนึกว่าเป็นนิยายรักติงต้องอย่างเดียว ฉากต่อจากตอนหมอฉัตรผ่าตัดคนไข้โจรเรียกค่าไถ่แล้ว ผ่านไปพอดีสี่วัน ฉากนี้จะได้เห็นว่าหมอก็มีหัวใจ จะตรงเผง รักทั้งคนดีคนชั่วเหมือนกันหมด อย่างที่หมอฉัตรว่าจริงหรือเปล่า  อิอิ แอบวาระซ่อนเร้น)     ภาพหมอหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ นั่งคอพับคออ่อนอยู่ข้างเตียง ดูจะเป็นภาพที่เขาคุ้นเคยที่สุด ทุกครั้งที่ลืมตาตื่นขึ้นมา กี่วันผ่านไปแล้ว เขาไม่อาจรู้ได้ เหยื่อที่เขาจับมาคงยังอยู่ในตึกร้าง ที่สร้างคาไว้ เพราะเจ้าของล้มละลาย จะเป็นอย่างไรบ้างไม่รู้ แพทย์ท่านนี้เขาจำได้ลางๆ ถึงจะบาดเจ็บสาหัส แขนหักข้างหนึ่ง ม้ามแตก กระดูกซี่โครงหักทิ่มปอด เนื้อปอดฉีกขาด สารพัดอะไรที่แตกๆตามที่พยาบาลบอกเล่าให้ฟัง หากทุกอย่างได้รับการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้วด้วยฝีมือหมอที่นั่งสัปหงกอยู่ข้างๆนี้เอง "ถึงอาการจะดีขึ้น แต่ก็ต้องคอยระมัดระวังโรคแทรกซ้อนที่อาจตามมาได้" นี่เป็นเหตุผลที่อาจารย์หมอฉัตรตามที่ได้ยินพยาบาลเรียก ต้องมานั่งเฝ้าดูแลเขาเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะ ทุกคนอยากรู้ว่าเขาซ่อนเหยื่อไว้ที่ไหน แต่กระนั้นทุกคนในห้องไอซียู ปฏิบัติต่อเขาเฉกเช่นคนไข้ทั่วไป ไม่มีใครแสดงท่าทีรังเกียจแม้แต่น้อย ยกเว้นตำรวจและญาติที่เข้ามาเอะอะโวยวายเขย่าตัวเขาจะเอาคำตอบเรื่องที่อยู่ของเหยื่อให้ได้ ทั้งที่ยังมีท่อช่วยหายใจคาปากอยู่ จนหมอเจ้าของไข้ เจ้าของชีวิตของเขาต้องดันตัวออกไปและให้คนล็อกประตูทางเข้าไว้ ในที่สุด เขาตัดสินใจ ไม่รู้จะสายเกินไปไหม เขาใช้แขนข้างที่ดีกระชากท่อช่วยหายใจออกอย่างแรง จนหลุดมาทั้งยวง คนที่ทำท่านั่งสัปหงกข้างเตียงเงยหน้าขึ้น พยาบาลวิ่งกรูเข้ามาสองสามคน เตรียมท่อช่วยหายใจ จะให้หมอใส่กลับเข้าไปใหม่ หากฉัตรมงคลโบกมือห้าม "อยู่ตึกร้าง..." เสียงแผ่วโหยกระซิบข้างหูนายแพทย์ฉัตรมงคล ที่ก้มเอียงหูฟังอย่างใกล้ชิดชนิดไม่ให้ตกหล่นแม้แต่คำเดียว พอรู้ที่อยู่ หมอผละจากไปทันที ลืมแม้กระทั่งสั่งพยาบาลตามคนมาใส่ท่อช่วยหายใจ วันนี้วันที่สี่ เลยกำหนดชะตาชี้เป็นชี้ตายของเหยื่อค่าไถ่ผู้ชราหนึ่งวัน ชายหนุ่มหวังว่า ทุกอย่างจะยังไม่สายเกินไป   แสงไฟสีน้ำเงินกระพริบวิบวับพร้อมเสียงเปิดไซเรนดังหวีดหวิว เมื่อรถพยาบาลหักเลี้ยวจนเสียงล้อรถครูดถนนเสียงดังเอี๊ยด ก่อนจะแล่นปรู๊ดปร๊าดออกจากประตูใหญ่หน้าโรงพยาบาลไปด้วยความเร็วสูง เป็นจุดสนใจที่หลายคนอดจะเหลียวมองตามไม่ได้ "สงสัยต้องคนไข้ด่วนแหง ถึงซิ่งซะขนาดนั้น" [ ค้นหาเว็บบอร์ดทุกโรงเรียน แวะไปล่างสุดโฮมเพจ Dek-D ] แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 21:32:56 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 21:12:14 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 21:05:14 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:57:07

ความคิดเห็นที่ 2 ขนาดตัวอักษร : เพิ่มขนาด | ลดขนาด            “ผมจะไปเยี่ยมลูกที่โรงพยาบาล จะไปด้วยกันไหม?” 2-3 วันหลังจากที่ปันนามาอยู่ที่บ้านฮ่าวหมิง ชายหนุ่มก็หายหน้าหายตาไปเพราะบินกลับฮ่องกง ตามที่ได้ทราบมาจากป้านิ่ม   ช่วงที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ ปันนารู้สึกปลอดโปร่ง สบายหูสบายตามากเป็นพิเศษ           แต่อิสระได้ไม่ถึงห้าวัน จู่ๆเขาก็โผล่หน้าเข้มมายืนกอดอกพิงประตูหน้าห้องทอฝันโดยไม่ยอมเดินเข้ามาในห้อง    เอ่ยชวนใครสักคนที่แม้ไม่ได้เอ่ยชื่อเป็นกิจลักษณะ แต่การที่เขาจำกัดสายตาเขม็งอยู่ที่ใบหน้าปันนาก็เท่ากับบอกให้รู้ตรงๆว่า คนที่เขาตั้งใจชวนก็คือหมอปันนานั่นเอง ปันนาทำหน้างงๆในครั้งแรก ปรับความรู้สึกให้รับรู้ว่า     อ้อ เขากลับมาเมืองไทย ถึงบ้านแล้ว และยังต้องปรับใจให้รับรู้ว่า เขากำลังชวนหล่อนไปโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมลูกสาวของเขาเอง ที่จริงถึงจะไม่ต้องไป หล่อนก็รู้ความคืบหน้าของอาการทารกน้อยดีอยู่แล้ว จากคำบอกเล่าของหมอแพรวาเพื่อนสนิท ทั้งยังหมอวิกรมที่ขยันโทรมารายงานบ่อยๆ หญิงสาวหันหน้ากลับมามองคุณมาลีพันธ์ พยาบาลอาวุโสที่เข้าเวรเฝ้าทอฝันรอบบ่ายแวบหนึ่ง   ก็เห็นฝ่ายนั้นกำลังก้มพนมมือไหว้เจ้าของบ้าน ทั้งที่เขาไม่ได้ชำเลืองมองเลยด้วยซ้ำ   ความหมั่นไส้กับเรื่องเก่าๆยังไม่ทันจางหาย แล้วก็กลับมาพูดจาด้วยราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ทำให้คนถูกชวนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คนอื่นเขามีชื่อ ไม่รู้จักเรียก ก็ไม่ต้องคุยกัน แอบนึกค่อนในใจ “ว่าไงครับ จะไปด้วยกันไหม คุณหมอปันนา” คราวนี้ เขาเลยเรียกชื่อหล่อนเต็มยศ “ไปตอนนี้เลยหรือคะ” ปันนาจะทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป ก็กระไรอยู่ พี่มาลีพันธ์กำลังจ้องเขม็งอยู่ข้างเตียงทอฝัน ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าหล่อนทำปั้นปึ่งเพื่อเรียกร้องความสนใจ ฮ่าวหมิงพยักหน้า หญิงสาวก้มดูเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่อย่างไม่ค่อยแน่ใจ   กางเกงยีนทรงสกินนี่สีครีม เสื้อผ้าฝ้ายลายจุดสีน้ำตาลอ่อน แขนสามส่วน  ก็ดูเรียบร้อยดี   พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเขากำลังกวาดตามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยเช่นกัน   ฉวยโอกาส มองตามเฉย   “ขึ้นไปเปลี่ยนก่อนก็ได้ ผมจะรอ” เขาบอกหลังถอนสายตาออกจากตัวหล่อนได้ ก่อนจะผลุบหายไปอีกครั้งตามเคย จึงไม่ทันเห็นปันนาที่แอบค้อนให้หนึ่งที   ไม่เคยฟังคนอื่นพูดเล้ย พยาบาลที่อยู่ในห้องยิ้มขำหมอปันนากับฮ่าวหมิง ปันนาเดินหน้างอตามออกไป ชายหนุ่มเพิ่งจะทรุดตัวลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟาในห้องรับแขกด้านหน้า เมื่อเห็นหญิงสาวตามมา ก็เงยหน้าขึ้นมอง ถามเรียบๆว่า “พร้อมแล้วหรือ” “ใครว่าไม่พร้อม คุณพูดเอง ฉันไม่ได้บอกสักคำว่าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” หญิงสาวเถียง   ฮ่าวหมิงไม่ตอบโต้ ลุกขึ้นเดินนำไปที่รถประจำตัวที่จอดรอหน้าตึก ซานหลงยืนนอบน้อมอยู่ข้างประตูรถที่เปิดอยู่แล้ว ชายหนุ่มแบมือไปข้างหน้า บอกว่า “ผมจะขับไปเอง” ซานหลงชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะวางกุญแจลงบนฝ่ามือที่รอรับนั้น ก็แน่ล่ะ ไม่แปลกใจได้อย่างไร ตั้งแต่ที่รู้จักท่านมา ท่านของซานหลงไม่เคยขับรถเให้ผู้หญิงนั่งแม้แต่คนเดียว คุณจางเหม่ยหลินก็ไม่เป็นข้อยกเว้น เจ้านายของซานหลงรับกุญแจไป แล้วไปยืนรอที่ประตูรถด้านข้างคนขับ ผายมือเชื้อเชิญ กึ่งๆหยอกล้อ ให้ปันนาเข้าไปนั่ง ปันนาขมวดคิ้ว ลังเลชั่วแวบ นี่หมายความว่าหล่อนต้องนั่งรถไปกับเขาเพียงสองคนเท่านั้นหรือ ไม่ได้กลัว มีอะไรเกิดขึ้น หล่อนช่วยเหลือตัวเองได้อยู่แล้ว   นายเฉินต่างหากยังไม่รู้ว่าหล่อนน่ะ ยอดนักยูโดเชียวนะ   ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดี    ปันนาก้าวเข้าไปนั่งอย่างตัดสินใจได้ ฮ่าวหมิงค่อยๆปิดประตูรถให้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะเดินอ้อมไปยังฝั่งที่นั่งด้านคนขับ สีหน้าแม้จะเรียบเฉยยากจะอ่านความรู้สึกได้ แต่สำหรับสายตาคนคุ้นเคย เคยเห็นชายหนุ่มบ่อยๆ จะรู้ว่าหน้าอย่างนี้แหละ ถือว่าอารมณ์ดีแล้ว เปรียบกับทะเลก็ช่วงไร้คลื่นลมนั่นเชียว     “ผมไม่อยู่ ไปติดต่องานที่ฮ่องกงสองวัน แล้วก็ไปประชุมที่ซีอานต่อ เสร็จแล้วก็รีบกลับมาทันที ไม่ได้เถลไถไปไหนเลย” คำชี้แจงยาวเหยียดโดยไม่จำเป็น   ปันนาหันหน้ามองออกไปนอกรถ แอบค้อนกับลมกับแล้ง ไม่รู้จะพูดอะไร ใครสนใจว่านายจะไปไหนกันเล่า “ทอฝันเป็นไงบ้าง?” คำถามนี้เรียกให้หมอของทอฝันหันมาทันที “ก็ดูตอบสนองมากขึ้น ลืมตาบ่อยขึ้น เวลาเจ็บก็ปัดแขนปัดขาโดนเป้าหมายมากขึ้น” ตอบแล้ว ก็แอบนินทาในใจต่อ ทำไมเมื่อกี้ ไม่แวะเข้าไปดูเองให้เห็นกับตา ไหนๆก็มาแล้วแต่กลับยืนอยู่หน้าห้อง ไม่ยอมเข้าไปดู “ผมไม่อยากเข้าไปดูทอฝันบ่อยๆ ดูแล้ว ไม่ค่อยสบายใจ อยากเห็นอีกที ก็ตอนเขาฟื้นขึ้นมาเลย ถ้าเขาฟื้นขึ้นมา ขอให้เขาฟื้นเถอะ ผมจะจัดงานฉลองใหญ่โตเลย” เขาถอนหายใจ “หมอปันนาคงไม่เคยมีญาติเป็นเจ้าหญิงนิทรา เลยไม่รู้ เวลาเห็นเขาพูดคุยกับเราไม่ได้ มันทรมานใจแค่ไหน” ชักขนลุก อีตานี่ วันดีคืนร้ายก็เหมือนแอบมานั่งอยู่ในใจของหล่อน รู้ไปโม้ดว่าคิดอะไรอยู่    “เมื่อเช้า มารุตโทรบอกว่า ลูกผมใกล้จะกลับบ้านได้แล้ว” หน้าตาเขาดูสดชื่นขึ้นเมื่อพูดถึงลูกสาว “พอถึงบ้านปั๊บ ก็เลยชวนหมอไปด้วยกันเลย ยังไงหมอก็คงอยากไปดูด้วยใช่ไหม?” เขาชำเลืองมองหล่อนนิดหนึ่ง “ก็ใช่คะ” หญิงสาวยอมรับโดยดี “พวกเราทุกคนก็พากันลุ้นทั้งนั้น ว่าเมื่อไหร่เด็กจะหายและกลับบ้านได้เสียที” เสียงของปันนาอ่อนลงเมื่อพูดถึงเด็กน้อยลูกสาวของฮ่าวหมิง  “อยู่บ้านผม สบายดีไหม มีอะไรไม่พอใจ ก็บอกนะ ผมจะจัดการให้” เขาเปลี่ยนเรื่องอีก มีอะไรไม่พอใจ ก็จะมีอาไร้ ก็เจ้าของบ้านคนเดียวนี่แหละ ที่ทำให้หงุดหงิด วุ่นวายกับชีวิตคนอื่นมากเกินไป ใช้อำนาจบาตรใหญ่ แต่ที่ตอบออกมาคือ “ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ส่วนใหญ่ คนในบ้าน ก็น่ารักกันทั้งนั้น” หล่อนเน้นเสียงตรงคำว่า ส่วนใหญ่ คนที่ถูกพาดพิงเป็นคนส่วนน้อยยิ้มน้อยๆ  “มีอะไรขาดตกบกพร่อง อยากได้อีกไหม?” “ไม่อยากได้อะไรแล้วค่ะทุกอย่างก็เห็นเตรียมพร้อมหมดแล้ว” หญิงสาวหมายถึงเครื่องมือเครื่องใช้ทางการแพทย์ของทอฝัน   เมื่อรถแล่นมาถึงโรงพยาบาลพอดี ปันนาในฐานะที่เป็นเจ้าของสถานที่ จึงตามเขาไปที่ลานจอดรถด้วยเพื่อพาเขาไปแผนกเด็ก ซึ่งขณะนี้ลูกสาวของทอฝันและฮ่าวหมิงย้ายออกมาอยู่ห้องเด็กแรกเกิดแล้ว “อ้าวหมอกล้วย เป็นไงบ้างคะ ไม่ได้เจอเสียนาน” พยาบาลหลายคนกรูกันเข้ามาจับไม้จับมือทักทาย แต่แล้วก็พากันชะงักเมื่อเหลือบเห็นชายหนุ่มร่างสูงตาคมที่เดินตามมาข้างหลัง ทุกคนพนมมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม ถึงเวลานี้ ต่างก็รู้กันแล้วว่า พ่อของเด็กมีอิทธิพลเพียงใด ใหญ่โตเพียงใด บารมีของเขาจึงไม่มีใครกล้าทักทาย ตีสนิทด้วย "สวัสดีค่ะคุณอลัน เฉิน" พี่ณัฐ หัวหน้าพยาบาลวอร์ดเด็กอ่อนกล่าวทักทายตามหน้าที่ ชายหนุ่มก้มศีรษะรับพร้อมกับบอกอย่างเป็นกันเองว่า "สวัสดีครับ เรียกผมว่าอลันก็ได้" ปันนาหันไปมองเขาตรงๆ ก็เห็นเพียงใบหน้ายิ้มน้อยๆเท่านั้น เออ กลับจากฮ่องกงคราวนี้ ดูเขาอารมณ์ดีขึ้น เห็นชัดเจน "ลูกสาวคุณอลันดูดนมเองได้ ไม่ต้องให้ทางสายยางแล้ว สายน้ำเกลือทางสะดือก็เอาออกหมดแล้ว" คุณณัฐรายงานอาการลูกสาวของฮ่าวหมิงขณะเดินนำปันนาและคนเป็นพ่อมาที่เตียงเด็กในห้องเลี้ยงเด็กอ่อน "หมอพรชัยบอกว่าน่าจะกลับบ้านได้ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์" ชายหนุ่มก้มดูเด็กน้อยตัวกระจิ๊ดริด สีชมพูออกคล้ำเล็กน้อยตามผิวสีของผู้เป็นมารดา เด็กน้อยลืมตามองไม่มีจุดหมาย ดิ้นขลุกขลักไปมาบนเตียง สภาพดีขึ้นผิดหูผิดตาจากครั้งแรกที่ได้เห็นราวกับคนละคน  "ผมจะอุ้มได้ไหม" เขาถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาจากเตียงเด็ก "ได้สิคะ แต่ต้องล้างมือและสวมเสื้อคลุมปลอดเชื้อก่อนค่ะ" พยาบาลบอก พร้อมกับพาเขาไปล้างมือที่อ่างล้างมือด้านหลังวอร์ด ก่อนจะเปิดตู้หยิบเสื้อคลุมสีเขียวที่พับเรียบร้อยจากตู้เสื้อผ้าข้างๆให้ชายหนุ่มสวมคลุมทับเสื้อผ้าชุดเดิม "อ้าว หมอปันนาไม่ใส่เสื้อด้วยล่ะครับ" พ่อเด็กหันมา เมื่อเห็นปันนายืนละล้าละลัง "ไม่ล่ะค่ะ คุณอุ้มคนเดียวเถอะ" "ขอบคุณมากครับคุณพยาบาล ไปทำงานตามสบายเถอะ เดี๋ยวผมดูลูกเสร็จแล้ว จะออกไปเรียกอีกที มีหมอปันนาอยู่ ผมคงไม่ทำอะไรผิดพลาดให้เด็กได้รับอันตรายหรอก ไม่ต่องห่วง" พ่อเด็กรีบผลักไสไล่ส่งพยาบาลกว้างขวางคอชิ้นใหญ่ออกไปทันที "งั้นฝากหมอกล้วยด้วยล่ะ" หัวหน้าวอร์ดเด็กรับไม้ทันที ใจจริงก็เกรงว่า ญาติคนไข้คนอื่นที่อยู่ในห้องเด็กจะพากันคิดว่า พอคนไข้เป็นเศรษฐี ก็มาประจี๋ประจ๋อเอาอกเอาใจเกินหน้า การที่ชายหนุ่มยื่นโอกาสมาให้ จึงไม่กระบิดกระบวนแสดงท่าทีอิดออดแต่อย่างใด ปล่อยปันนาไว้ตามลำพังกับพ่อเด็ก   ลูกดีแล้ว ต่อไปก็ลุ้นแม่ต่อ อย่าว่าแต่ฮ่าวหมิงจะเลี้ยงฉลองใหญ่โตเลย เชื่อว่า ท่านผู้อำนวยการก็คงจะเลี้ยงฉลองด้วยเช่นกัน ลงท้าย ปันนาก็ต้องไปล้างมือและใส่เสื้อคลุมปลอดเชื้อจนได้ เมื่อเห็นท่าทางเก้ๆกังๆของพ่อมือใหม่ "นี่คุณอุ้มยังไง เดี๋ยวเด็กก็ตกลงไปหรอก" "ก็ผมเคยมีลูกที่ไหนเล่า เด็กที่ผมเคยอุ้มประจำก็โตกว่านี้" ปันนาไม่ทันสังเกตสีหน้าคนพูดยามกล่าวประโยคท้าย เขาจ้องมองหล่อนแน่วนิ่ง นัยน์ตาคมกริบมีแววหวานลึกเร้น ครั้นพอปันนาสอนวิธีอุ้มเด็กให้ ชายหนุ่มก็ควักมือถือขึ้นมาถ่ายรูปหล่อนกับเด็กหน้าตาเฉย "นี่คุณ มาถ่ายรูปฉันทำไม?" ปันนาโวย "รูปคุณ? ผมถ่ายไปทำไม เปลืองที่เก็บ ผมถ่ายรูปลูกของผมต่างหาก" เขาปฏิเสธหน้าตาเฉย ทั้งที่เห็นชัดๆว่าตอนถ่าย เขาเล็งกล้องมาที่หน้าของหล่อนโดยเฉพาะ ปันนาขี้เกียจเถียงด้วย หล่อนทำท่าจะยกเด็กคืนให้เขา แต่ชายหนุ่มไม่ยอมรับคืน แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ หยุดยืนข้างๆหญิงสาว ยกมือถือขึ้นสุดแขน เอียงหน้าเข้าชิดศีรษะของหล่อน และอย่างรวดเร็วเกินกว่าปันนาจะเบี่ยงตัวหลบได้ทัน แชะ เขากดถ่ายรูปสามคน เขา ปันนาและเด็ก ญาติคนไข้ที่เข้ามาดูลูกของตนในห้องเด็กอ่อน รวมทั้งพยาบาลประจำวอร์ดพากันอมยิ้มอย่างชื่นชม พ่อแม่เด็กคนอื่นที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเบื้องหลังอะไร ก็พากันคิดว่าทั้งสามเป็นพ่อแม่ลูกกัน พ่อก็หล่อ เท่ แม่ก็หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ส่วนพยาบาลที่รู้เบื้องลึกดี กลับอดสงสัยไม่ได้ว่า ความสัมพันธ์ระหว่างหมอปันนากับพ่อของเด็กดูท่าทางจะใกล้ชิดกันเกินกว่าปกติเสียแล้ว นี่ถ้าหมอวิกรมเห็นเข้า คงได้โวยบ้านแตก สายตาของบุคคลอื่นทำให้แก้มปันนาระเรื่อด้วยความขัดเขิน แต่คนต้นเหตุกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้   ร้ายเดียงสา จนน่าถวายผางอีกสักรอบจริงๆ   เป็นคราวประจวบเหมาะ คนที่มาเห็นก็จำเพาะต้องรวมยายกระปุก ซีเอ็นเอ็นตัวแสบประจำโรงพยาบาล ที่รู้ทันข่าว กระจายข่าวได้รวดเร็วสมฉายา   พยาบาลสาวพาร่างกระปุ๊กลุ๊กวิ่งถลาเข้ามาหาปันนาทันที   “หมอกล้วย แหม! กว่าจะเจอตัวได้ ไม่เห็นมาซ้อมเลย โทรไปก็ไม่รับสาย เสื้อเชียร์ลีดเดอร์มาแล้วนะ จะลองหรือเปล่า” หล่อนฉอดๆใส่ไม่ยั้ง ครั้นพอสบตาคมกริบที่แลตรงมาก็ตาโตเท่าไข่นกกระจอกเทศ   ใครหว่า หน้าตาหล่อบาดใจ มีหนวดเคราจางๆ แมนมากๆ   ปันนาแทบอยากจะเอานิ้วจิ้มลูกตายายกระปุกที่เอาแต่เบิ่งจ้องเฉินฮ่าวหมิงจนลูกตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า   “เอ้อ ขอโทษนะคะที่รบกวน ดิฉันชื่อกระปุก เป็นพยาบาลอยู่ที่นี่ค่ะ”   ถ้าเป็นเวลาปกติ หญิงใดแสดงกิริยาสนใจเขาออกนอกหน้า ชายหนุ่มคงเดินหนีไม่คุยด้วย หากนี่คำว่าเชียร์ลีดเดอร์ ทำให้เขาหูผึ่ง   ปันนาจะเป็นเชียร์ลีดเดอร์?..อีกแล้ว “ไม่เป็นไรครับ ผมชื่ออลัน เป็นพ่อของลูกทอฝัน” เขาแนะนำตัวเอง   ทำไมไม่กล้าบอกเป็นสามีทอฝันเสียเลยล่ะ ปันนานึกค่อนในใจ   “คือพอดีที่โรงพยาบาลกำลังจะมีงานแข่งกีฬาการกุศลหาเงินเข้ามูลนิธิเพชรธานี หมอปันนาได้เป็นเชียร์ลีดเดอร์...”   “หมอคงต้องปฏิเสธ” ปันนารีบขัด  “ตอนนี้ไม่ได้อยู่โรงพยาบาล ออกไปทำงานข้างนอก ไม่มีเวลามาซ้อมหรอก”   “โอ ถ้าเป็นงานกุศล ผมก็ต้องสนับสนุนสิครับ” เขารีบพูดแซง   เกิดจะมาเป็นคนใจบุญอะไรตอนนี้ นายเฉิ่ม     ปันนานึกเขม่น   “ไม่ต้องเกรงใจนะหมอกล้วย จะมาซ้อมเมื่อไหร่ ผมจะให้ซานหลงมาส่ง”   ปันนาได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน   อีตาบ้า ทำไมนายต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันด้วย     ฉะนั้นเมื่อเข้ามาในรถ ปันนาจึงนั่งหน้างอหน้าหงิก ไม่พูดไม่จา     มีแต่คนต้นเหตุเท่านั้นที่ขับรถไป ฮัมเพลงไปอย่างมีความสุข   แกล้งชาวบ้านคืองานของนายเฉิ่ม   “ไม่น่าเชื่อเนอะ ว่าจะมีคนเอา...เอ๊ย คุณหมอจะเป็นชียร์ลีดเดอร์ได้” อยู่ๆเขาก็ชวนพูดขึ้นมาลอยๆ   น้ำเสียงกลั้วหัวเราะนั้นทำให้ปันนาฉุน   “ขำอะไร ทำไมฉันจะเป็นไม่ได้ ฉันน่ะถูกเลือกขึ้นมานะ ไม่ใช่นึกอยากเป็นก็เป็นได้” หล่อนคุยอวด ถึงจะไม่ได้อยากเป็นก็เถอะ แต่มาดูถูกกัน ยอมไม่ได้   ฮ่าวหมิงแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ภาพสาวน้อยร้อยชั่งในสมัยยังนุ่งกระโปรงผูกเปียสองข้าง หนึ่งในคณะเชียร์ลีดเดอร์ในงานแข่งขันกีฬาสีประจำปีของโรงเรียนมัธยมปลายผุดขึ้นมาในห้วงความคิด เชียร์ลีดเดอร์จำเป็นที่ถูกครูบังคับ เพราะเชียร์ลีดเดอร์ตัวจริงที่ถูกวางตัวไว้แต่แรก เกิดป่วยเป็นไข้หวัดใหญ่กะทันหัน แม่กล้วยของเขา เชียร์ลีดเดอร์ตัวสำรองที่มาทำหน้าที่แทน  ทั้งที่มีเวลาซ้อมไม่ถึงสองครั้ง แต่แม่กล้วยกวนก็ยังคุยโต “ไม่เห็นยากเลย แค่ดูเขาซ้อมครั้งสองครั้งก็ได้แล้ว” พอถึงวันแสดง แม่กล้วยกวนทั้งเต้นทั้งส่าย สะโพกไหวไปทั้งตัว มือก็กวัดไกว โบกสะบัดพู่สีชมพูสดใสในมือไปมา แต่ไปคนละทางกับคนอื่นเกือบตลอด คนอื่นส่ายไปขวา แม่กล้วยกวนหันมาทางซ้าย คนอื่นยกขาเตะไปข้างหน้า แม่กล้วยกวนกางขาเตะไปข้างๆ ผลคือเพื่อนที่โชคร้ายอยู่ใกล้แม่กล้วยกวนที่สุด ถูกแรงเหวี่ยงจากปลายเท้ายายกล้วยเข้าไปเต็มๆ ไม่ทันตั้งตัว เซไปหาเพื่อนข้างๆด้วยปฏิกิริยาลูกโซ่   สุดท้ายทั้งแถวเรียงหนึ่งล้มครืนลงไปนอนแอ้งแม้งกับพื้น โดยมีแม่กล้วยกวนคนต้นเหตุเอนทับอยู่ข้างบนสุดอย่างสบาย ไม่เจ็บตัวอยู่คนเดียว เพราะมีพื้นรองรับเป็นเนื้อนุ่มๆถึง 3 คน   ส่วนพู่ในมือกระเด็นหลุดปลิวหวิวไปครอบอยู่บนศีรษะนักกีฬาหนุ่มคนหนึ่งในสนามพอดิบพอดี ถ้าหากนักกีฬาคนนั้นจะไม่กำลังเตรียมเตะลูกโทษ ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะแค่พู่ฟองฟูนั้นน้ำหนักเบา ไม่ทำให้เกิดอันตรายใดๆ แต่เมื่อไปตกในเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม กับลูกตัดสิน รู้แพ้รู้ชนะกันในวินาทีนั้น จึงเป็นเหตุให้ลูกโทษนั้นเบี่ยงเบนออกนอกประตูไปชนิดห่างโกลด์เป็นเมตร ทีมที่แม่กล้วยกวนเป็นเชียร์ลีดเดอร์จึงแพ้อย่างไม่ขาวสะอาดนัก และวันนั้น แม่กล้วยกวนถูกครูเรียกไปดุ ออกจากห้องครู คนที่ยืนรอรับปลอบขวัญแม่กล้วยกวน ก็คือนักศึกษาแพทย์ปีที่ 4 พี่เตยคนนี้แหละ คนที่อุตส่าห์หนีเรียนมาดูแม่กล้วยกวนเชียร์ลีดเดอร์โดยเฉพาะ และวันนั้นทั้งวันเขาไม่ได้กลับไปมหาวิทยาลัยอีกเลย เพราะต้องตระเวนพาแม่กล้วยกวนไปกินไอศกรีมทั่วสยามแสควร์ กินจนพุงป่องกางเป็นหนังหน้ากลอง เอามือเคาะเบาๆ ยังได้ยินเสียงปึ๋งๆ ปั๋งๆ กว่าแม่กล้วยกวนจะหยุดบ่น หยุดร้องไห้กระซิกๆ นอนบนหลังเขา ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืน   คราวนี้ ยายกล้วยจะมีโชว์สุดพิเศษอะไรอีก หึหึ ต้องงดนัดหมายทุกอย่างเพื่อวันสำคัญวันนั้น   “เกือบจะหกโมงแล้ว  ไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านดีกว่า" อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่องเข้าโหมดการกินหน้าตาเฉย   “ไม่ดีมั้ง ป้านิ่มรออยู่” ปันนายกหัวหน้าแม่บ้านขึ้นมาอ้าง อยู่บ้านยังไม่อยากร่วมโต๊ะด้วย เรื่องอะไรจะมากินสองต่อสองข้างนอก   “ผมบอกป้านิ่มแล้วว่าไม่ต้องเตรียมอาหารให้เราสองคน” คำว่าเราสองคนฟังแล้วแปลกๆพิลึก   “มีร้านอะไรแนะนำไหม” เขาถาม   “ฉันยังไม่หิวเลย”   “ไม่หิวก็ไม่เป็นไร ไปนั่งดูผมกินก็พอ”   สรุปว่า ไม่ว่ายังไง หล่อนต้องไปกินข้าวเย็นกับเขาจนได้ [ ค้นหาเว็บบอร์ดทุกโรงเรียน แวะไปล่างสุดโฮมเพจ Dek-D ] แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 21:08:27 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 21:06:48

ความคิดเห็นที่ 3 รถมาถึงร้านอาหารที่ปันนาบอกพอดี ชายหนุ่มนำรถไปจอดในลานจอดรถด้านหน้าก่อนจะกดรีโมทล็อกรถเดินตามปันนาไปข้างใน ร้านอาหารแห่งนี้แม้จะอยู่ไกลออกมาแถบชานเมือง แต่ก็มีลูกค้านั่งเกือบเต็มทุกโต๊ะ เป็นร้านอาหารและเบเกอรี่สไตล์โฮมเมดขนาดกลาง มีบริการทั้งอาหารฝรั่งและอาหารไทย  การจัดตกแต่งร้านเน้นบรรยากาศสบายๆ ผ่อนคลาย ด้วยการใช้ไม้เป็นหลัก  โดยผสมผสานระหว่างของเก่าที่เจ้าของร้านสะสมไว้แล้ว ไม่ว่าจะเป็นโคมไฟหรือเครื่องใช้เซรามิกโบราณ กับของใหม่เช่นเฟอร์นิเจอร์ที่สั่งทำพิเศษให้เข้ากับร้าน เช่นโต๊ะไม้ท็อปกรุกระเบื้องลายโบราณ ผนังอิฐสีนวลตา จัดตกแต่งรูปภาพและภาชนะเครื่องใช้ได้อย่างน่ารักน่ามอง ร้านแบ่งพื้นที่บริการเป็นสองส่วน ทั้งภายในร้านหรือจะนั่งสูดอากาศบริสุทธิ์นอกร้านก็ได้ บรรยากาศอบอุ่นเป็นกันเอง เฉินฮ่าวหมิงพาปันนาไปนั่งด้านนอก  ลมเย็นพัดเอื่อยๆ บรรยากาศเงียบสงบราวกับกำลังนั่งเล่นรับประทานอาหารภายในบ้าน “สั่งให้ผมด้วยแล้วกัน” เขายื่นเมนูให้หญิงสาวพร้อมอธิบายเหตุผลว่า “หมอเป็นคนแนะนำร้านนี้ คงรู้ว่ามีอะไรน่ากิน” คนถูกโบ๊ยให้เป็นคนสั่งอาหารเผื่อมองค้อน “แต่ฉันไม่รู้รสปากของคุณนี่ สั่งมา กินไม่ได้ อย่ามาโทษก็แล้วกัน” “แค่หมอเป็นคนสั่งให้ ก็อร่อยแล้ว” พนักงานที่มายืนรอรับออเดอร์ลอบอมยิ้ม หนุ่มจีบสาวซึ่งๆหน้า ปันนาไม่ต่อปากต่อคำ ลงมือสั่งอาหารให้เขาเป็นอาหารฝรั่ง ส่วนตัวเองเป็นต้มยำกุ้ง กับข้าวเปล่า เฉินฮ่าวหมิงขมวดคิ้ว ปันนาสั่งอาหารรสเผ็ด ทั้งที่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะอาหาร สิบปีที่เขาไม่อยู่ ไม่มีใครดูแลสุขภาพการกินอยู่ของหล่อนเลยหรือ   ชายหนุ่มลอบมองร่างเล็กตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง  วันเวลาเก่าๆหวนคืนกลับมาอีกครั้ง หากมารับประทานอาหารกับพี่เตย ปันนาจะสั่งอาหารหลายอย่าง ไม่ซ้ำแบบ หล่อนจะจิ้มโน่น จิ้มนี่กินอย่างละนิดอย่างละหน่อย ทั้งของเขา ทั้งของหล่อน จานไหนอร่อย ปันนาก็จะยกไปกินคนเดียว อันไหนไม่อร่อย หล่อนจะยกให้เขาทาน ด้วยวิธีนี้ หล่อนจะได้ลองชิมทุกจาน หากเมื่อครอบครัวเขาเกิดวิกฤติ บิดามารดาเสียชีวิตพร้อมกันด้วยอุบัติเหตุ หญิงสาวก็เลี่ยงการสั่งอาหารอย่างสุรุ่ยสุร่ายอีก ไปกินข้าวที่ไหน ก็จะสั่งเพียงแค่กินได้หมด แต่เขาต่างหากที่เป็นคนสั่งให้หล่อนเลือกมากมาย ว่าที่เจ้าสาวของเขาเจริญอาหารแค่ไหน ทำไมเขาจะไม่รู้ เตชิตไม่ได้ลำบากจนถึงกับไม่สามารถให้ความสุขเล็กๆน้อยๆกับบุคคลที่สำคัญที่สุดในชีวิตได้ เมื่ออาหารถูกนำมาตั้งโต๊ะเรียบร้อย คนไม่ยอมเลือกเองตั้งแต่แรกมองจานอาหารตรงหน้าของตนเองกับของปันนาสลับกันไปมา พอปันนาเริ่มตักน้ำแกงชิม  เขาก็สังเกตปฏิกิริยาของปันนา หล่อนไม่มอง ไม่สนใจสิ่งแวดล้อม นอกจากตักข้าวสวยกินอย่างมีความสุข คราวนี้คนมองโวยทันที ตาคมมองจ้องไปที่อาหารในจานของปันนาตาเป็นมัน "อะไรนี่ ของหมอดูน่ากินกว่าผมตั้งเยอะ"   "ต้มยำกุ้งมะพร้าวอ่อน ข้าวสวยร้อนๆ หอมชื่นใจ" เขาสูดจมูกฟืด  "โหแค่ได้กลิ่น ก็น้ำลายหกแล้ว" "นี่คุณอย่ามาทำเป็นคนประเภทอาหารจานของคนอื่นน่ากินหน่อยเลย อาหารที่ฉันสั่งให้คุณน่ะ เป็นอาหารที่ทางร้านแนะนำทั้งนั้นนะ ไม่ได้สั่งสุมสี่สุ่มห้า" หญิงสาววางช้อนลง พยายามอธิบาย “นี่ดูดิ อาหารแนะนำมีหอยเชลล์ทอดกับกะหล่ำบด คู่กับต้นหอมกับซอสเปรี้ยว แล้วก็ปลาแฮริบัดกับมันฝรั่งบดคู่กับซอสเนย...” "ผมไม่ได้บอกให้หมอสั่งตามร้านแนะนำสักหน่อย” เขาไม่ยอมฟังต่อ  “ผมอยากกินที่หมอแนะนำต่างหาก แล้วนี่ดูสิ ตัวเองยังไม่ยอมกิน มาสั่งให้คนอื่น แกล้งกันชัดๆ" เขาทำหน้าบึ้ง บอกให้รู้ว่าเริ่มไม่พอใจแล้ว "ของคุณน่ะ อาหารแนะนำ ใครมาที่ร้านนี้ครั้งแรกก็ต้องสั่งอย่างนี้ทั้งนั้น คุณลองกินก่อนสิ ไม่อร่อยค่อยโวย" หล่อนพยายามชักจูงให้เขาลองลิ้มรสอาหารเต็มที่ "ไม่รู้ล่ะ อร่อยไม่อร่อย แค่เห็นก็รู้แล้ว ของหมอต้องอร่อยกว่าแน่นอน" เร็วเท่าคำพูด เพราะยังไม่ทันพูดจบ ช้อนจากมือใหญ่ก็ยื่นมาตักน้ำแกงสีแดงควันฉุยเข้าปากหน้าตาเฉย แล้วก็ทำท่าซู๊ดปากอย่างพอใจ และเร็วจนปันนาไม่ทันคิดว่าเขาจะทำ มือใหญ่ยื่นมาเลื่อนถ้วยแกงตรงหน้าปันนาที่เพิ่งจะชิมไปมาไว้ตรงหน้า ซ้ำเอามือโอบไว้ทั้งสองข้างเมื่อเห็นปันนาทำท่าจะยื่นมือมาแย่งคืน "เอาของฉันคืนมานะ" ปันนายื่นมือออกไปทำท่าจะดึงอาหารของตนกลับคืนมา "ไม่ เอานี่ไป" เขาผลักจานอาหารของตนออกไปไว้ตรงหน้าปันนาแทน "ไม่ เอ๊ะคุณนี่ เล่นอะไรเป็นเด็กๆ" "ผมเล่นที่ไหน เอาจริงเลยล่ะ" "เอาของฉันคืนมานะ ฉันไม่ชอบกินอาหารฝรั่งนี่" "นี่ไง ว่าแล้วไม่ผิด ตัวเองยังไม่ชอบ แต่มาสั่งให้คนอื่น”   ปันนาอึ้ง เถียงไม่ออก สุดท้ายหล่อนต้องทนกินอาหารฝรั่งแสนจืดนั้นเอง   ถึงจะทะเลาะแย่งของกินกัน หากลึกๆในใจ ปันนากลับรู้สึกสนุก เหมือนย้อนกลับไปในอดีตไม่มีผิด  หญิงสาวแอบมองเขา ฮ่าวหมิงเหมือนตัวแทนของปันนาในอดีตไม่ผิดเพี้ยน ส่วนหล่อนกลายเป็นพี่เตย   อาหารในจานของพี่เตยมักอร่อยเสมอ และปันนาไม่เคยที่จะไม่แย่งมาชิมดู   “นี่คุณ มองหน้าผมแล้วกินอาหารอร่อยขึ้นหรือไง” ฮ่าวหมิงเงยหน้าขึ้นฉับพลัน เร็วจนปันนาหลบสายตาไม่ทัน แก้มป่องสีชมพูโดยธรรมชาติของหล่อนจึงแดงระเรื่อขึ้นมาทันที   “เฮ้อ” หล่อนเสถอนหายใจ “ฉันแค่นึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่นิสัยคล้าย.. “ หากยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีเสียงเหมือนของหนักบางอย่างตกลงบนพื้น ดังขึ้นเสียก่อน   โครม!   สองหนุ่มสาวเหลียวไปมองพร้อมกัน ก็เห็นชายชราอายุไม่น่าจะเกิน 70 ปี ล้มลงไปนั่งที่พื้น พร้อมกับเก้าอี้ขาหักเอียงกะเท่เร่อยู่ข้างๆ   ท่าทางเขาดูน่ากลัว ตาเบิ่งพอง กระสับกระส่าย เหงื่อแตก มือกุมอยู่ที่คอหอยแสดงอาการขาดอากาศหายใจ   "ช่วยด้วย พ่อผมหายใจไม่ออก"   เสียงคนเป็นลูกชายร้องขอความช่วยเหลือ     ขณะเดียวกันลูกสาวอีกคนก็เอามือคอยลูบไหล่ลูบหลังผู้เป็นบิดาบางครั้งก็ทุบด้านหลังไปด้วย   ฮ่าวหมิงกับปันนาลุกพรวดพราดขึ้นพร้อมกัน ตรงไปที่คนป่วยฉุกเฉิน    พอเห็นสภาพคนเจ็บใกล้ๆ  เฉินฮ่าวหมิงก็รีบยกมือถือขึ้นกดเรียกรถพยาบาลและเช็กเวลาที่รถจะมาถึง เมื่อเห็นว่าทุกคนมัวแต่ตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่ทันทำอะไร     เขายังเดินเลยไปกระซิบอะไรบางอย่างกับเจ้าหน้าที่ในร้านที่รีบวิ่งมาดู   ฝ่ายนั้นที่กำลังตกใจ กลัวจะมีคนมาตายคาร้านพยักหน้าแล้วผลุบหายไปเตรียมของที่ฮ่าวหมิงร้องขอ   "ฉันเป็นหมอนะคะ ขอดูคนไข้หน่อย" ปันนาเอ่ยแนะนำตัวเอง ก่อนจะนั่งคุกเข่า ถามคนที่กำลังขาดอากาศหายใจว่า   "คุณลุงสำลักอาหารหรือเปล่าคะ?"   ชายชราพยักหน้า   “สงสัยหมูติดคอ พอพ่อกลืนลงไป ก็สำลักหายใจไม่ออก” ลูกสาวช่วยตอบ   “พูดได้ไหมคะ” คนถูกถามไม่พูด   ปันนาหน้าเสีย แสดงว่าทางเดินหายใจถูกอุดกั้นเต็มที่ คนเจ็บหน้าเปลี่ยนสีจากแดง เป็นซีดและเขียว "หมอกำลังจะช้วยกระทุ้งให้อาหารออกมานะครับ" เสียวฮ่าวหมิงช่วยอธิบายแทนปันนา   หญิงสาวรีบขยับไปด้านหลัง โอบแขนสองข้างมาข้างหน้า มือข้างหนึ่งกุมทับมือที่กำไว้บริเวณลิ้นปี่แล้วกระแทกเข้าหาตัวในแนวเฉียงขึ้นเต็มแรง    สิ่งเดียวที่เปลี่ยนคือ ชายชราแน่นิ่งหมดสติ   "ว๊าย"   "ตายแล้ว"   "ตาเถร"   เสียงคนร้องระงมรอบข้างรวมทั้งลูกชายคนเจ็บ ใบหน้าเคร่งเครียดแสดงอาการโกรธขึ้ง เหมือนจะโทษหมอ   พ่อเมื่อกี้ยังรู้ตัว หมอกระแทกทีเดียว ตอนนี้หมดสติคอตกไปแล้ว   ปันนาเองก็ตกใจ ทำอะไรไม่ถูก เหมือนอึ้งไปชั่วครู่   วิธีช่วยก็ถูกต้อง แต่ทำไมคนไข้แย่ลง   เมื่อเห็นปันนาหน้าซีด อึ้งไป เฉินฮ่าวหมิงรีบช่วยจับตัวผู้เคราะห์ร้าย นอนหงาย   ชายหนุ่มรีบคลำชีพจรที่ข้อมือ     “ยังมีชีพจร” เขาบอกหล่อน   สมองปันนาเร่งเรียบเรียงขั้นตอนที่เคยเรียนมา แต่ยังไม่เคยได้ปฏิบัติจริง  คนไข้ยังมีชีพจร ยังไม่ต้องซีพีอาร์   ลองต่ออีกครั้ง   หล่อนตัดสินใจนั่งคร่อมบนตัวผู้สำลักบริเวณเข่าสองข้าง เหยียดแขนตรง ประสานมือกันวางตรงจุดเดิม กดกระแทกในแนวเฉียงขึ้นบน   ไม่มีอะไรกระเด็นออกมาจากปากผู้เคราะห์ร้าย   "เลิกทีเถอะ ยิ่งทำยิ่งแย่ หมอจริงหรือเปล่า"   เสียงไทยมุงคนหนึ่งร้องอย่างไม่พอใจ   ฮ่าวหมิงบดกรามแน่น โกรธแทนปันนา   พวกมือไม่พาย เอาเท้าราน้ำ   ไม่รู้เลยว่าคนเป็นหมอต้องเสี่ยงตัวเองแค่ไหน กับการช่วยชีวิตวิธีนี้ และโดยเฉพาะคนอายุขนาดนี้   หมอจะเดินหนีไปเฉยๆก็ยังได้ ใครจะรู้   เขาคุกเข่าข้างๆส่งกำลังใจให้ปันนา ไม่สนใจเสียงนกเสียงกา   คนดูบางคนเข้าใจ หมอกำลังพยายามใช้แรงกระแทกกระทุ้งให้เกิดแรงดัน จนสิ่งที่ติดคอหลุดออกมาเอง   ขณะสมองใช้งานอย่างหนัก ปันนายังรู้สึกรังสีอำมหิตแผ่กระจายรอบตัว     เหมือนได้ยินเสียงโทรจิตร้องเตือน   ถ้าพ่อกูเป็นอะไร เมิงเดือดร้อนแน่    ฮ่าวหมิงใช้นิ้วแตะชีพจรที่ข้อมือแล้วเลื่อนมาที่ต้นคอ   เขาส่ายหน้า   ปันนาหน้าเสีย   เริ่มซีพีอาร์ ปั๊มหัวใจ    หากในใจ   พ่อกับแม่ขาช่วยน้องกล้วยด้วย   ระหว่างช่วงวินาทีความเป็นความตาย ท่ามกลางรังสีอำมหิต ท่ามกลางความสงสัย ขาดความเชื่อถือของคนรอบข้าง ทำไมหล่อนรู้สึกอบอุ่น ไม่โดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างที่แล้วมา   สัมผัสลึกๆ เหมือนพี่เตยอยู่ใกล้ๆ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 21:21:40 จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 21:13:43

ความคิดเห็นที่ 4 กิฟหมด อดแจกหัวใจ T T เม้นต์แทนแระกัน อิอิ หมอปันนามาแล้ว  ;p แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 21:41:00 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 21:38:11

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาชมค่ะ (อุตส่าห์โพสต์ติดๆ กันเลย เสมือนเราเป็นเนื้อคู่ ฮาาาาาาา) นางเอกเรื่องนี้ฮาได้ใจดีค่ะ ว่าแต่อยากถามนานแล้วว่าคนเขียนเป็นหมอด้านไหนคะ (เผื่อว่างๆ จะขอไปตรวจด้วยนะเออ) จากคุณ : ณ พิชา เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 21:43:39

ความคิดเห็นที่ 6 ลุ้นระทึก  ตล้อดกับหมอปันนา จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 22:36:58

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นหมอไม่ง่ายเลยเนอะ อยู่ระหว่างความเป็นความตายของคนตลอดเลย แล้วหมอปันนายิ่งโก๊ะๆอยู่ >< จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 23:47:40

ความคิดเห็นที่ 8 หมอปันนาไปที่ไหนก็โชคร้าย มีคนไข้ให้รักษาตลอดเลย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 10:04:56

ความคิดเห็นที่ 9 เฮ้อ ชีวิตคุณหมอมันช่างลำบากใจ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 25 พ.ย. 55 20:24:01