ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 3 คุณครูที่รัก เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยวัยกำลังน่ารักทั้งหญิงทั้งชายแข่งกันท่องประโยคสนทนาภาษาอังกฤษแบบง่ายๆ บนกระดาน ดังมาจากคูหาหนึ่งของอาคารพาณิชย์สีครีมหลังคาสีอิฐแดงที่พิชชาอรจ่ายค่าเช่าเป็นรายเดือนเพื่อเปิดโรงเรียนสอนภาษาเล็กๆ สำหรับเด็กประถมและเด็กอนุบาล วัยที่พ่อแม่เล็งเห็นความสำคัญของภาษาอังกฤษและอยากปูพื้นให้ลูกน้อยก่อนขึ้นชั้นมัธยม              “This is a pencil” เสียงเด็กวัยซนอายุตั้งแต่สี่ถึงหกขวบ พยายามเลียนแบบสำเนียงให้คล้ายคลึงกับเสียงของคุณครูให้มากที่สุด โรงเรียนสอนภาษาของพิชชาอรเปิดสอนเด็กทุกวัน ในวันธรรมดาหลังเลิกเรียนเริ่มจากหกโมงเย็นถึงสองทุ่ม รับสอนเด็กที่กำลังเรียนอยู่ชั้นประถมสี่ถึงหก เนื้อหาจะเน้นหนักกว่ารุ่นเล็กๆ โดยเฉพาะเด็กที่กำลังศึกษาชั้นประถมหก เพราะต้องเตรียมพร้อมเพื่อสอบแข่งขันเข้าเรียนชั้นมัธยม ส่วนเด็กเล็กๆ ชั้นอนุบาล พิชชาอรจะนัดเรียนในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แบ่งเป็นเด็กเล็กวัยอนุบาลช่วงเก้าโมงเช้าถึงเที่ยงวัน ส่วนเด็กโตหน่อยวัยประถมหนึ่งถึงสาม ช่วงบ่ายโมงถึงบ่ายสามโมง เช้าวันนี้เป็นวันหยุด นักเรียนในห้องเรียนพิเศษของเธอ จึงเป็นเด็กน้อยวัยอนุบาลนับได้ราวยี่สิบคน              “This is a” พิชชาอรชี้ไม้บรรทัดในมือลงบนโปสเตอร์ที่ติดไว้กับกระดานไวท์บอร์ด ให้นักเรียนได้ออกเสียงเติมคำที่เหลือว่ารูปที่เธอชี้นั้นคืออะไร               “Flower” คำว่าฟาวเว่อร์ดังตอบมาให้ครูผู้สอนชื่นใจ เพราะเธอกำลังชี้รูปดอกไม้เบ่งบานสะพรั่ง                “This is a” พิชชาอรเลื่อนไม้บรรทัดในมือลงมาที่รูปด้านล่าง แล้วยิ้มกับนักเรียนที่ขมวดคิ้วครุ่นคิด ว่าภาษาอังกฤษที่ใช้เรียกโทรทัศน์นั้นคืออะไร                “Television” ผู้ต่อประโยคได้ถูกต้องไม่ใช่นักเรียนในห้องของคุณครู แต่เป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ พิชชาอรตกใจหันขวับไปมองเพราะจำเสียงทุ้มของคนพูดได้เป็นอย่างดี เช่นเดียวกับนักเรียนในห้องก็ไม่เคยลืมแขกผู้ไม่ได้รับเชิญคนนี้เช่นกัน                 “เจ้าชาย เจ้าชายมาแล้ว” เสียงแจ้วดังลั่น เด็กน้อยรีบลงจากเก้าอี้ กรูกันไปเต็มที่ประตูห้องด้วยความดีใจ เมื่อเจ้าชายผู้เลอโฉม นักเล่านิทานที่เคยแวะมาเรียนด้วยกันบ่อยๆ กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง หลังจากหายไปนานหลายเดือน               “Hello baby”              “Hello prince” เมื่อเจ้าชายผู้เลอโฉมเอ่ยทัก เด็กน้อยผู้น่ารักก็ทักตอบอย่างชำนิชำนาญ ไม่เคยลืมคำทักทายที่ใช้กันตลอดมา              “เจ้าชายหายไปไหนมาคะ พวกเราคิดถึงเจ้าชายทุกวันเลย ถามครูพรีม ครูพรีมก็ไม่รู้ว่าเจ้าชายหายไปไหน” เด็กหญิงช่างพูดเกาะแขนเจ้าชายแจถามเสียงใสแล้วเอียงคอน่าเอ็นดู                 “จริงด้วยครับ อยากฟังนิทานสนุกๆ ของเจ้าชายอีก” เด็กชายแย่งพูดบ้าง แล้วเกาะแขนอีกข้างของเขา                 “เจ้าชายกลับไปเยี่ยมแดทกับมัมที่พระราชวังมาครับ แต่ว่าวันนี้กลับมาแล้ว มีขนมมาฝากทุกคนเยอะแยะเลย” เอริคตอบคำถามแล้วยกกล่องขนมหลายกล่องขึ้นชู พร้อมเดินนำเด็กๆ เอาขนมโดนัทหลายชนิดที่เด็กๆ ชื่นชอบไปวางไว้บนโต๊ะเรียน ไม่ลืมทักทายครูสาวที่ยืนอึ้งอยู่ข้างกระดาน                “สวัสดีครับครูพรีม” เอริคยิ้มหวานให้ผู้หญิงตาสวย ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะตอบอะไร เขาก็ถูกเด็กๆ ลากแขนพาไปแกะกล่องขนม เสียงนักเรียนในห้องครูพรีมเจื้อยแจ้วดังกว่าปกติ คุณครูจึงไม่อาจยืนเฉยแล้วปล่อยให้เอริครับมือกับนักเรียนของเธอตามลำพัง                  “เข้าแถวค่ะนักเรียน อย่ารุมเจ้าชายแบบนั้นนะคะ มาเข้าแถวทีละคนค่ะ” พิชชาอรออกโรง สั่งเด็กน้อยจอมซนที่ตื่นตาตื่นใจเมื่อเห็นขนมโดนัทหลากสีสัน ดูน่ารับประทาน เมื่อนักเรียนของคุณครูเข้าแถวเป็นระเบียบ เธอก็ย้ายไปช่วยเอริค คีบขนมใส่ห่อกระดาษและแจกให้เด็กๆ พร้อมกระดาษทิชชู่แผ่น                      “ขอบคุณนะครับ” เอริคมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาที่ยังเปี่ยมล้นไปด้วยความหลงใหล เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน อยู่ใกล้ๆ เธอแล้วเขามีความสุข แม้จะได้แค่มองและอยู่ในฐานะคนไม่มีสิทธิ์ก็ตามที                        “เด็กๆ บ่นถึงคุณทุกวัน ฉันเองก็ตอบไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าคุณหายไปไหน” พิชชาอรไม่กล้ามองสบตากับบุรุษร่างสูงสง่า เธอยังจดจ่อกับการคีบขนมใส่ห่อให้ตามที่นักเรียนต้องการ                     “ผมกลับอียิปต์น่ะครับ เพิ่งกลับมาเมืองไทยเมื่อไม่กี่วันนี้เอง ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้บอกคุณ” ที่ไม่บอกเพราะกลัวตัดใจจากพิชชาอรไม่ได้ ไม่พบ ไม่เจอ คงเป็นผลดีกับหัวใจของเขามากกว่า แต่ห้าเดือนที่พ้นผ่านทำให้เอริคได้เรียนรู้แล้ว เขาไม่มีวันตัดพิชชาอรออกจากหัวใจได้เลยแม้แต่น้อย เพราะหากเขาทำได้จริงๆ วันนี้เขาคงไม่แวะมาที่ห้องเรียนเล็กๆ แห่งนี้                    “ผมคิดถึงเด็กๆ น่ะครับ ไม่ได้มาเสียนาน ดีใจที่เด็กๆ ยังไม่ลืมผม หวังว่าคุณพรีมจะไม่ว่าอะไรนะครับ” เอริคยกเด็กๆ ขึ้นมาอ้าง เพราะเห็นสีหน้าลำบากใจของพิชชาอร เขารู้ว่าพิชชาอรไม่สะดวกอยู่กับเขาตามลำพัง ทุกครั้งที่เขาแวะมา ดูเหมือนเธอจะเป็นกังวล คงกลัวมีปัญหากระทบกระทั่งกับคู่หมั้นคู่หมายกระมัง                    “ฉันคงห้ามอะไรคุณไม่ได้หรอกค่ะ เด็กๆ คงโกรธฉันแน่ หากฉันห้ามไม่ให้เจ้าชายของพวกเขามาหา”                   ครูสาวเก็บกล่องเปล่าลงถุงของมัน ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้าชายของเด็กๆ เพราะหัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรง คล้ายดีใจเหลือเกินที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะนึกถึงกล่องของขวัญสีสวยที่เธอเคยเตรียมเอาไว้ให้เขา แต่เขาไม่ล่ำลาบอกกล่าว ซ้ำหายหน้าไปนานหลายเดือน วันนี้ที่เขากลับมาอีกครั้ง เธอคงไม่กล้ายื่นมันให้กับเขาอีกแล้ว แม้จะสั่งตัวเองว่าไม่ควรอยู่ใกล้เอริค แต่ความรู้สึกที่แอบซ่อนอยู่ในใจลึกๆ กลับทรยศความคิดจนหลงลืมความเหมาะสม อยากอยู่ใกล้เขา ในฐานะเพื่อนคนหนึ่งก็ยังดี                  “เจ้าชายขา อยู่เรียนกับพวกเรานะคะ” เห็นเจ้าชายเตรียมเก็บข้าวของ หนูน้อยแก้มยุ้ยก็เข้ามารั้งเขาเอาไว้ ก่อหวอดให้เพื่อนร่วมชั้นพากันมาล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่ยอมปล่อยให้เจ้าชายหนีไปไหน                   “นะคะๆ อยู่กับพวกเราก่อนนะคะ”                  “ว่ายังไงครับครูพรีม” เอริคหันไปถามครูสาว เด็กๆ รบเร้ากันขนาดนี้มีหรือที่ครูใจดีจะกล้าขัด พิชชาอรจำต้องพยักหน้าแล้วยิ้มให้เด็กๆ ตาสวยสีน้ำผึ้งมีแววดีใจเคล้าเป็นกังวล แต่ดูเหมือนเจ้าความรู้สึกยินดีปรีดาจะครองพื้นที่ไปเกินกว่าครึ่ง                 “เย้ๆๆ” นักเรียนทั้งห้อองกระโดดโลดเต้นแล้วรีบลากแขนพาเจ้าชายไปนั่งยังที่ของเขาซึ่งถัดจากกระดานไวท์บอร์ดของครูพรีมไปไม่มากนัก                   ตลอดการสอนทั้งเช้า บ่าย มีนักเรียนโข่งที่เด็กๆ พากันเรียกว่าเจ้าชาย เพิ่มมาสร้างสีสันให้ห้องเรียนอีกคน บรรยากาศในห้องสนุกสนานครื้นเครงแบบในทุกๆ ครั้งที่เอริคแวะมา เพราะเขาสามารถแสดงท่าทางตลกให้เด็กๆ ขำกลิ้งได้ไม่หยุด ไม่ใช่แค่เด็กๆ เท่านั้น ครูพรีมเองก็แอบยิ้มและมีความสุขไปพร้อมๆ กัน                  พิชชาอรรู้จักกับเอริคโดยบังเอิญเพราะเขาหลงทาง วันนั้นเธอเป็นคนอาสาพาเขาไปส่งยังที่พัก แต่เอริคกลับยื่นข้อเสนอให้เธอเป็นไกด์นำทางพาเที่ยวชมวัดพระแก้วอันโด่งดังและวิจิตงดงาม และพร้อมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้เธอ พิชชาอรไม่ปฏิเสธ เต็มใจเป็นเจ้าบ้านที่ดีพาคนต่างถิ่นเข้าชมความอลังการของวัดพระศรีรัตนศาสดาราม หรือวัดพระแก้วตามที่ชาวบ้านเรียกขาน เธอทำหน้าที่ของเธอได้ดี อธิบายรายละเอียด และประวัติคร่าวๆ ของวัดพระแก้วด้วยภาษาอังกฤษอย่างชำนิชำนาญ จบการทัวร์ด้วยการทำบุญ ถวายสังฆทานตามแบบของไทย ปล่อยนก ปล่อยปลา ให้อาหารสัตว์ ที่วัดระฆังโฆสิตารามวรมหาวิหาร หรือวัดระฆัง ตั้งอยู่ทางฝั่งธนบุรี วัดโบราณที่มีมาแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา ที่ชาวบ้านพากันเรียกว่าวัดระฆัง เพราะในสมัยรัชกาลที่หนึ่งมีการขุดพบระฆังโบราณในเขตวัด ถึงเรียกกันติดปากว่า ‘วัดระฆัง’ จนบัดนี้                 จบทัวร์ในวันนั้น ทั้งสองรู้จักกันมากขึ้น เมื่อรู้ว่าพิชชาอรเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ เอริคจึงไม่ปล่อยโอกาสดีๆให้หลุดลอย เขารีบยื่นข้อเสนอให้พิชชาอรสอนภาษาไทยให้กับเขาเมื่อคุยกันถูกคอ และพิชชาอรก็สังเกตเห็นว่าเอริคมีความสนใจหลายสิ่งหลายอย่างในประเทศไทย จึงยอมรับข้อเสนอนั้น และความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ดูจะคืบหน้าเพราะความใกล้ชิดสนิทสนม จนมาถึงจุดหนึ่งที่พิชชาอรต้องถอยห่าง เพราะเอริคเริ่มแสดงออกให้เห็นว่าเขาคิดกับเธอเกินเลยอย่างไม่สมควร ไม่สมควรเพราะเธอมีคู่หมั้นคู่หมาย และไม่อาจรับความรู้สึกดีๆ จากเขาได้ สำหรับเธอแล้ว เอริคเป็นได้แค่เพื่อน เขาเป็นได้แค่นั้นจริงๆ                “ให้ผมไปส่งนะ” ปิดห้องเรียนครูพรีมเรียบร้อย นักเรียนโข่งก็รีบขันอาสา แต่เมื่อครูสาวไม่ยอมตอบ ก็เดินไปดักหน้า ทำตาเศร้าๆ แล้วอ้อนวอนอีกครั้ง                 “Please” ได้โปรดเถอะ สองตาเขาสื่อความหมายแบบนั้น                 “อย่าดีกว่าค่ะ ฉันต้องแวะจ่ายตลาดอีก คุณคงไม่สะดวก”                 “ผมโอเค ให้ผมไปส่งเถอะนะครับ ผมจะได้ไปเดินชมตลาดกับคุณด้วย พลีส”                 “ก็ตามใจคุณเถอะค่ะ” พิชชาอรอ่อนใจจะคัดค้าน เคยเจอลูกอ้อนของพ่อหนุ่มนัยน์ตาสีนิลคนนี้บ่อยๆ เบื่อตัวเองเหมือนกัน ที่หลงตามใจเขาทุกครั้งไป                            ตลาดสดไม่ใหญ่นักก่อนถึงบ้านพิชชาอรไม่กี่กิโลมีสีสันขึ้นกว่าทุกวัน พ่อค้าแม่ขาย รวมทั้งแม่บ้านที่ออกมาจับจ่ายหาซื้อผักสดเนื้อสด ต่างตื่นตาตื่นใจ เมื่อจู่ๆ พ่อเทพบุตรสุดหล่อ ราวรูปปั้นแห่งกรุงโรม จำแลงแปลงกายลงมาเยือนตลาดเล็กๆ ในชุดที่ติดแบรนด์ทั้งตัว ดูจะไม่เหมาะสมกันเลยสักนิดเดียวระหว่างบุคคลและสถานที่ ยิ่งพ่อค้าแม่ขายที่คุ้นหน้ากันเอ่ยทัก ก็ทำเอาพิชชาอรตอบคำถามไม่ถูก ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว                “แฟนเหรอจ๊ะหนูพรีม หูย หล่อยิ่งกว่าพระเอกหนังบ้านเราเสียอีกนะ” นั่นแหละ พิชชาอรถึงรู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัด รูปร่างหน้าตา บุคลิกอย่างเอริค ควรจะได้เดินเท่ห์ในห้างชั้นนำของประเทศ ไม่ใช่ตลาดสดเล็กๆ อย่างตอนนี้                “ไม่ใช่หรอกจ้ะป้า เพื่อนพรีมจ้ะมาจากอียิปต์”                “สวัสดีครับ”                “อุ๊ยต๊ายๆ พูดภาษาไทยชัดซะด้วย มีเพื่อนเป็นครูช่วยสอนก็ดีอย่างนี้ล่ะเนอะหนูพรีม ว่าแต่น่าเสียดายนะ หล่อๆ แบบนี้ ใครได้เป็นแฟนคงโชคดีมากๆ เลย หนูพรีมไม่สนเหรอจ๊ะ นี่หากป้าเกิดช้ากว่านี้สักยี่สิบปีนะ ป้าจะจีบพ่อหนุ่มคนนี้นี่แหละ หล่อเหลือเกินพ่อคู๊ณ หาที่เปรียบไม่ได้เลย” ป้าขายผักจ้อยาวเสียงดัง จนพิชชาอรรู้สึกอาย รีบควักเงินจ่ายแล้วพาเอริคออกจากตลาดให้เร็วที่สุด                 “เมี้อกี้เขาพูดอะไรน่ะ ผมฟังไม่รู้เรื่อง” กลับเข้ามานั่งในรถเอริคก็หันไปถามครูสาวที่ถอนหายใจไปแล้วสองรอบติด                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ป้าแกชมว่าคุณหล่อ” ไม่แปลกที่เอริคจะฟังป้าขายผักไม่รู้เรื่อง เพราะนอกจากจะพูดเร็วราวรถไฟด่วน เสียงป้าแกยังดังจนแสบแก้วหู ชวนให้น่ารำคาญเสียมากกว่าจะอยากฟัง                   “แค่นั้นเหรอ” เอริคขมวดคิ้ว ไอ้คำว่าหล่อน่ะเขาก็พอจะฟังออกบ้าง แล้วไอ้ประโยคที่เหลือเล่า คืออะไร สงสัยต้องฝึกภาษาไทยให้มากกว่านี้ เลือกเฉพาะบทสนทนาฉบับรถไฟด่วน                     “รีบกลับเถอะค่ะ ฉันยังมีงานต้องทำอีกเยอะ” พิชชาอรรบเร้าเมื่อนาฬิกาบอกว่าได้เวลากลับไปเตรียมอาหารเย็นสำหรับครอบครัว เอริคจึงไม่อยากเซ้าซี้ เคลื่อนรถออกจากตลาดเล็กๆ มุ่งตรงกลับบ้านของพิชชาอร                       “จอดตรงนี้แหละค่ะ บ้านฉันอยู่ข้างหน้านี่เอง” พิชชาอรไม่สะดวกให้เอริคไปส่งถึงหน้าบ้าน เพราะเบื่อจะตอบคำถามคนในบ้านว่าเธอลงจากรถของใคร ให้เขาส่งเธอห่างจากตัวบ้านสักหลังสองหลัง คงจะปลอดภัยมากกว่า                    “ให้ผมช่วยถือของมั้ย”                  “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากที่มาส่งฉัน” พิชชาอรรีบลงจากรถคันหรู ไม่ทันให้เอริคได้กล่าวอะไร ชายหนุ่มที่ตั้งใจจะมอบของฝากจากบ้านเกิดให้พิชชาอร จึงต้องลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปหาเธอ                    “เดี๋ยวครับคุณพรีม” เอริควิ่งไปดักหน้า พิชชารจำต้องหยุดแล้วมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ                    “มีอะไรเหรอคะ”                    “สำหรับคุณ” เอริคยื่นถุงพลาสติกแข็งสีเหลือบทอง ภายในบรรจุน้ำหอมแบรนด์ฝรั่งเศสอันเลื่องชื่อ แต่น้ำหอมขวดนี้พิเศษมากกว่า ตัวขวดเป็นแก้วเจียรไนชั้นดีรูปทรงสีสันงดงาม สลักชื่อเขาเป็นภาษาอังกฤษด้วยตัวอักษรสีทองลวดลายอ่อนช้อยไว้ที่คอขวด ตั้งใจให้ผู้ใช้ได้นึกถึงเขา เอริคสั่งช่างชาวอียิปต์ออกแบบให้เป็นพิเศษ แล้วให้ผู้ชำนาญการเรื่องน้ำหอมสรรหากลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังตามที่เขาต้องการ ก่อนจะบรรจุลงขวดแก้วงดงามที่เขาตระเตรียมไว้                   “รับไว้เถอะครับ ผมตั้งใจให้คุณจริงๆ” เอริคไม่รอให้พิชชาอรปฏิเสธ คว้ามือที่ว่างของเธอมาคล้องถุงสวยใส่ไว้ที่ข้อมืออย่างยัดเยียด “หวังว่าคุณจะชอบนะครับ” เอริคยิ้มมีเสน่ห์อีกครั้งแล้วรีบเดินกลับไปที่รถ ไม่อยู่รอให้พิชชาอรคืนของที่เขาอยากให้ด้วยใจ                   รถหรูของเอริคเคลื่อนไปไกล พิชชาอรก็หันมาคลี่ยิ้มให้ถุงใบสวย มองเห็นขวดน้ำหอมหรูหราบรรจุอยู่ในกล่องใสลวดลายดอกไม้สีเงิน แต่ยังไม่ทันได้ชื่นชมความงามตามใจต้องการ เสียงแว้ดดังกระทบโสตประสาทบอกให้พิชชาอรรู้ว่าต้องเตรียมรับมือ                 “ยัยพรีม นั่นใครมาส่งแก” เป็นเสียงของพิชยา พี่สาวแท้ๆ ของพิชชาอร ที่มีอายุห่างกันเพียงปีเดียว แต่ทั้งสองมีอุปนิสัยที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ชนิดที่ว่า ต่างกันราวฟ้ากับดิน                  “ไม่ต้องมาเดินหนี ตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร สารรูปอย่างแกไปรู้จักกับคนหล่อๆ รวยๆแบบนั้นได้ยังไง” น้องสาวคร้านจะตอบแต่พี่สาวก็ยังไม่เลิกราวี พิชยาไม่มีวันยอมหลีก หากไม่ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ                  “เพื่อนพรีมค่ะ เขามาจากอียิปต์ บังเอิญเจอกัน เขาเลยอาสามาส่ง” ตอบไปแบบเบื่อๆ นึกว่าไม่มีใครเห็นเอริคเสียแล้ว โชคไม่ดีเลยที่คนเห็นเขาคือพิชยา                  “ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดเถอะ อย่าลืมนะว่าแกยังมีคุณเปรมอยู่ จะไปไหนมาไหนกับผู้ชายที่ไม่ใช่คู่หมั้นสองต่อสองน่ะมันน่าเกียจ” เปรม หรือเปรมยศ ลูกชายนักการเมืองคนดังที่พิชยายัดเยียดให้น้องสาว ในครั้งที่ถูกผู้เป็นป้าบังคับคลุมถุงชน                 “พรีมรู้ว่าพรีมกำลังทำอะไร พี่พีชไม่ต้องห่วงพรีมหรอกค่ะ”                “รู้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่ขึ้นชื่อว่านางวันทองสองใจ ให้คุณป้าได้อาย” พีชยาจีบปากจีบคอ แล้วตะล่อมถามถึงบุรุษรูปหล่อที่พิชชาอรอ้างว่าเป็นเพียงเพื่อนกัน                 “ว่าแต่เพื่อนแกคนนั้นชื่ออะไรเหรอ ฉันจีบได้มะ ตรงสเปคมากกก” ท้ายเสียงลากยาว ซ้ำยังทำหน้าทำตาจนพิชชาอรส่ายศีรษะ เอือมระอา               “เอาไว้เจอเขาอีก พี่พีชก็ถามเองแล้วกันค่ะ พรีมขอตัวไปทำกับข้าวก่อน” พิชชาอรตัดบทเดินหนีพี่สาวเข้าบ้าน  เบื่อนิสัยรักง่ายหน่ายเร็วของพิชยานัก เพราะเป็นคนรักสนุกไม่ชอบผูกมัด ในครั้งที่ผู้เป็นป้าบังคับให้หมั้นหมายกับเปรมยศ คนหัวแข็งอย่างพิชยาจึงต่อต้านทุกวิถีทาง ขู่ผู้มีพระคุณว่าจะหนีออกจากบ้าน และหอบผ้าหอบผ่อนตามผู้ชาย ไม่ก็ยอมเป็นเมียน้อยใครต่อใครให้รู้แล้วรู้รอด ประชดป้าที่บีบบังคับให้ยอมหมั้นหมาย กับผู้ชายที่พิชยาให้คำจำกัดความว่า จืดชืด ไร้เสน่ห์ ซ้ำยังหล่อไม่เท่าบรรดาหนุ่มๆ ของเธอสักคน ควงไปไหนคงได้อายใครต่อใครไปทั้งประเทศ แม้ฐานะทางบ้านและสังคมจะเลิศเลอแค่ไหนก็เถอะ แต่หากไม่หล่อเร้าใจ รูปร่างไม่สูงสง่า ไม่ดูดีสามร้อยหกสิบองศา คนอย่างพิชยาก็ไม่ชายตาแล เมื่อคนเป็นพี่ไม่ยอม เคราะห์กรรมเลยตกมาที่น้องสาวอย่างพิชชาอร  ป้าอนงค์ตกปากรับคำครอบครัวของเปรมยศไปแล้วเรียบร้อย ว่าจะยกหลานสาวคนใดคนหนึ่งให้เป็นคู่หมั้นคู่หมาย พิชชาอรที่หัวอ่อนกว่า และว่านอนสอนง่ายกับผู้มีพระคุณ จึงต้องแบกรับอย่างกล้ำกลืนฝืนทน                    “นังบ้า จะเก็บไว้กินเองคนเดียวซิไม่ว่า” น้องสาวเดินเข้าบ้านไปแล้ว พี่สาวก็บ่นตามหลังอย่างขัดใจ วินาทีแรกที่พ่อสุดหล่อก้าวลงจากรถ พิชยาที่กำลังจะก้าวเท้าเข้าเขตประตูรั้วถึงกลับชะงักงัน แล้วเพ่งสายตาโฟกัสตรงไปยังเอริคทันทีทันใด บอกได้คำเดียวว่าผู้ชายแบบนี้แหละที่เธอใฝ่หามาทั้งชีวิต เพอร์เฟคจนหาที่ติไม่ได้ ผลไม้เมืองไทยลิ้มรสจนเริ่มเบื่อ คงถึงเวลาเปลี่ยนรสนิยม ลองชิมผลไม้เมืองนอกเมืองนาดูสักครั้ง อยากรู้เหมือนกัน ว่าพ่อหนุ่มเมืองทะเลทราย จะเร้าร้อน เร้าใจ สมคำร่ำรือที่เขาว่ากันเอาไว้หรือไม่ ................................................................................................................ เพราะเบื่อจะลับฝีปากกับพ่อนักออกแบบสวนที่บ้านอย่างเมื่อวานนี้ ทันทีที่ตื่นนอนในบ่ายวันอาทิตย์ มณิการ์จึงแวะมาขลุกอยู่ที่ร้านคนเหงา หวังจะให้ปาหนันและปัทมาเป็นที่พึ่งทางใจ แต่ดูท่ามณิการ์จะคิดผิด เพราะคุณแม่มือใหม่ทั้งสองเอาแต่ชวนคุยเรื่องลูกน้อยในครรภ์ เรื่องการดูแลครรภ์ คุยกันยาวไปถึงอนาคต เรื่องโรงเรียนอนุบาล โรงเรียนประถมที่ไหนดี ไม่เว้นแม้แต่มหาวิทยาลัย ที่มณิการ์ก็ไม่เข้าใจว่าจะคิดไกลกันไปทำไมเพราะทารกน้อยก็ยังไม่คลอดออกมาเสียหน่อย กว่าจะโตจนเข้ามหาวิทยาลัยได้ ก็อีกหลายปีดีดัก คนคอเดียวกันคุยกันก็สนุกสนาน แต่คนโสดเช่นเธอจะสนุกด้วยได้อย่างไร ที่เบื่ออยู่แล้วก็ยิ่งเบื่อไปอีกทบทวี ได้แต่นั่งแหง่ว อือ ออ อ๋อ และ เอ๋อ ไปตามลำดับ สุดท้ายทนไม่ไหว เพราะยิ่งฟังก็ยิ่งเครียด มณิการ์จึงลุกขึ้นแล้วบอกเพื่อนทั้งสองอย่างเซ็งในอารมณ์                “กลับก่อนนะ”                “อ้าว จะรีบกลับไปไหนล่ะแก อยู่คุยด้วยกันก่อนซิ กำลังสนุกเลยนะ” ปาหนันหันมาท้วง แน่ล่ะ สนุกกันตามประสาแม่ๆ อยู่สองคน คนยังไม่เป็นแม่ก็เบื่อจะนั่งฟัง แวะไปหาที่ร่มรื่นพักใจคงจะดีกว่า                 “ไม่ล่ะ ลืมว่ามีธุระ ไปก่อนนะคะคุณลูกปัด” มณิการ์จับกระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินออกจากร้านไปแบบเหงาๆ ขับรถคู่ใจตามถนนที่ค่อนข้างพลุกพล่าน เลี้ยวเข้าช่องทางคุ้นเคยมุ่งตรงสู่สวนสาธารณะขนาดใหญ่ของโครงการบ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง มณิการ์แวะมาที่นี่บ่อยเพราะติดอกติดใจบรรยากาศอันร่มรื่นและแมกไม้มากมาย รวมไปถึงสระน้ำที่ขุดไว้กว้างและลึกพอสมควร แถวบ้านเธอมีแต่สวนเด็กเล่นและป่าคอนกรีต หาธรรมชาติร่มรื่นอย่างสวนสาธารณะแห่งนี้ก็ยากเต็มทน คงเพราะเหตุนี้กระมัง ตัวเธอชอบธรรมชาติ ต้นไม้ ดอกไม้ แม่จึงลงทุนจ้างคนมาออกแบบสวนที่บ้านเพื่อเอาใจลูกสาว ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่แม่ลงทุนทำเพื่อเธอขนาดนี้ ได้คิดแล้วสมองก็ย้อนนึกถึงหน้าคมของเขมินทร์อีกครั้ง มณิการ์ดุตัวเองในใจไม่ให้คิดถึงเขา แล้วรีบลงจากรถไปสูดความสดชื่นให้เต็มปอด จะได้ลืมเรื่องวุ่นวายของผู้ชายที่ชื่อเขมินทร์                     เดินเรื่อยมาจนถึงที่ประจำ ใต้ต้นราชพฤษ์หรือต้นคูนต้นใหญ่ที่ออกดอกสะพรั่งสีเหลืองย้อยเป็นพวงเต็มต้น มณิการ์แอบผิดหวังเล็กๆ เมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งจับจองที่นั่งของเธอไว้เสียแล้ว มณิการ์ยังไม่เดินจากไปซะทีเดียว เธอแอบมองผู้หญิงคนนั้นด้วยความสนใจ ผมตรงดำสนิทยาวสลวยเกือบถึงบั้นเอว ทำให้มณิการ์อยากเห็นนัก ว่าหน้าตาเจ้าของเรือนผมจะงดงามสักเพียงใด ว่าแล้วก็ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ทำเหมือนมาพักผ่อนหย่อนใจ ยืดเส้นยืดสาย ไม่ได้จับตาดูใครเป็นพิเศษ ทั้งที่สองตาอยากรู้พยายามชำเลืองมองผู้หญิงผมสวยใต้ต้นคูนนั้นอยู่ตลอดเวลา รอจังหวะให้เธอเงยหน้าจากการปักผ้าเช็ดหน้าในมือ                ได้เห็นแค่เสี้ยวหน้า มณิการ์ก็สรุปกับตัวเองทันทีว่าผู้หญิงคนนี้สวย สวยแบบไทยๆ ผิวดูเข้มกว่าเธอนิดหน่อย แต่รูปร่างดูจะสมส่วนกว่า ไม่ใช่ทรงเด็กมัธยมอย่างเธอแน่นอน มณิการ์เกือบจะละความสนใจจากผู้หญิงสวยกว่าคนนั้นแล้วเชียว แต่สงสัยดวงจะสมพงศ์กัน เพราะผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งที่ผู้หญิงผมสวยปักไว้เรียบร้อยและวางไว้เฉยๆ ข้างตัวถูกลมแรงพัดมาทางเธอเสียนี่ พอดีเกิดมาถูกสอนให้มีน้ำใจ มณิการ์จึงเก็บผ้าผืนนั้นไว้แล้วเดินไปคืนให้เจ้าของ                  ผ้าเช็ดหน้าปักลวดลายด้วยด้ายหลากสีอย่างปราณีต มณิการ์มองลวดลายบนผืนผ้าด้วยความอึ้ง ทึ้ง ปนประหลาดใจ มันอ่อนช้อยไม่ต่างอะไรกับภาพวาดลายเส้นจากปลายพู่กัน วาดลายได้งดงามแบบนี้ก็ว่ายากแล้ว ปักมือด้วยเข็มและด้ายให้อ่อนช้อยงดงามมันยากยิ่งกว่า แต่ผู้หญิงผมสวยคนนี้กลับทำได้ ไม่ธรรรมดาเสียจริง สงสัยจะมีเลือดศิลปินเช่นเดียวกับเธอ                “ผ้าเช็ดหน้าของคุณค่ะ” ชื่มชมความงดงามแล้วก็รีบคืนให้เจ้าของ ที่ดูท่าจะเพลินกับผ้าเช็ดหน้าในมือ จนไม่รู้ว่าผ้าที่ปักไว้สวยๆ ถูกสายลมลักพาไป                “ตายจริง ขอบคุณนะคะ” พิชชาอรอุทานตกใจเพราะไม่รู้ว่าผ้าเช็ดหน้าปลิวไปตอนไหน ก่อนจะรีบขอบคุณในความมีน้ำใจของผู้หญิงผมสั้นที่ยิ้มเป็นมิตรน่าเอ็นดู                 “ระวังหน่อยนะคะ ลมมันแรง สวยๆ แบบนี้ปลิวหายไปคงเสียดายแย่เลย” มณิการ์คืนผ้าเช็ดหน้าให้เรียบร้อยก็เดินห่างออกจากผู้หญิงสวย กลัวเหลือเกินว่ารัศมีความงามของพิชชาอรจะกลบรัศมีที่ไม่ค่อยจะมีของเธอเสียหมด                  “สวยมากกก” เดินมาไกลพอควรก็เอ่ยกับตัวเองด้วยความชื่มชม ไม่เคยเห็นใครตาสวยเท่าผู้หญิงคนนี้มาก่อน แค่มองตาก็เห็นความอบอุ่น อ่อนโยน และดูมีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล ครบเครื่องลงตัว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอสวย และดูเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่มณิการ์ไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปเทียบเลยแม้แต่น้อย งานบ้านงานครัว เย็บปักถักร้อย ไม่ใช่สิ่งที่มณิการ์อยากจะชายตาแล งานศิลปะชนิดเดียวที่เธอพอมีพรสวรรค์ คือการวาดรูป ระบายสี ถักนิตติ้ง ถักโครเชต์ เย็บผ้าเย็บผ่อน ให้คนใจร้อนเช่นเธอลงมือทำ คงได้รุ่งริ่งมากกว่ารุ่งโรจน์อย่างแน่นอน              ผู้หญิงผมสั้นตัวเล็ก ผิวขาวใสชวนมองเดินออกไปแล้ว แต่พิชชาอรยังไม่ถอนสายตา รอยยิ้มยังประดับบนหน้าสวย รู้สึกชื่นชมในความน่ารักของผู้หญิงคนนั้น ดูคร่าวๆ คงอายุอานามน้อยกว่าเธออยู่หลายปี น่าเสียดายที่ไม่ได้ทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็ถามชื่อเสียงเรียงนามเอาไว้ เพื่อจะได้มิตรใหม่อีกสักคน                ยามเย็นหากว่างเว้นจากงานสอนและไม่ต้องรีบกลับไปทำกับข้าว พิชชาอรจะแวะมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะของหมู่บ้าน บ้านจัดสรรหลังโตที่ผู้เป็นป้าเพิ่งพาเธอและพี่สาวย้ายมาอยู่เมื่อปีที่แล้วนี่เอง เพราะมีบิดาของเปรมยศคู่หมั้นของเธอเป็นเจ้าของโครงการ ป้าจึงได้ส่วนลดพิเศษจากการซื้อขาย และเพราะเหตุนี้ ทำให้ผู้เป็นป้าไม่อาจปฏิเสธคำขอของท่าน ส.ส.ปรีชา เมื่อท่านออกปากอยากให้บุตรชายเพียงคนเดียวมีคู่หมั้นคู่หมาย เพราะหวังกลบข่าวซุบซิบนินทาว่าเปรมยศเป็นพวกชอบพอไม้ป่าเดียวกัน การมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนคงทำให้ข่าวด้านลบของเปรมยศซาลงไปได้บ้าง               ในใจพิชชาอรคัดค้านความคิดของผู้เป็นป้า แม้ท่านส.ส.ปรีชาจะเอ็นดูเธอและพี่สาว เหตุผลหนึ่งเพราะเธอไม่ได้รักเปรมยศ สอง เธออยากยืนได้ด้วยขาของตัวเอง ไม่หวังพึ่งสมบัติและทรัพย์สินของใคร ไม่อยากถูกตราหน้าว่าเธอมีแต่ตัวหวังเกาะเปรมยศกินไปวันๆ แม้บิดามารดาจะเคยเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในสังคม แต่ท่านจากไปเสียแล้วเมื่อครั้งเธอและพี่สาวยังเด็ก ครอบครัวของเปรมยศยอมรับเธอ เพราะคุณงามความดีของบิดามารดาที่ยังมีเหลืออยู่บ้าง แต่หากวันหนึ่งพวกเขาเกิดหมดศรัทธาในตัวบิดามารดาของเธอแล้ว ความดีที่จารึกได้สูญหายไปกับกาลเวลา เมื่อนั้น เธอคงถูกเขี่ยให้กระเด็นออกมาทันที เช่นนั้นแล้วพิชชาอรจึงตั้งมั่นจะยืนให้ได้ด้วยสองขาของตัวเอง หายใจได้ด้วยตัวเอง ไม่อยากหยิบยืมจมูกของใครต่อใครใช้หายใจอย่างที่ป้าเคยเซี่ยมสอน                   ‘แต่งงานกับคุณเปรมน่ะ สบายไปทั้งชาติ สมบัติเขามีมากมายจนสาธยายได้ไม่หมด แกก็น่าจะเข้าใจป้านะยัยพรีม ป้าเลี้ยงพวกแกสองคนมาน่ะมันเหนื่อยมากแค่ไหน สมบัติของพ่อแม่แกก็ร่อยหรอลงทุกวันๆ จะหมดเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หากไม่รีบหาบ่อเงินบ่อทอง เราก็จะแย่ กับยัยพีชน่ะป้าไม่หวังอะไรกับมันหรอก แต่กับแก แกเป็นเด็กดี ป้ารู้ว่าแกจะช่วยป้าและจะไม่ทำให้ป้าผิดหวัง’                  ‘คนไม่ได้รักกัน แต่งงานกันไปจะมีความสุขเหรอคะคุณป้า’                 ‘การแต่งงานกับใครสักคนน่ะ ความรักมันแค่ปัจจัยรองนะยัยพรีม ผู้หญิงเราก็หวังจะสบายด้วยกันทั้งนั้นแหละ หากมีแต่ตัวล่อนจ้อนกับความรัก แล้วต้องไปกัดก้อนเกลือกิน แกจะทนได้ยังไง ความรักมันกินไม่ได้หรอก เงินต่างหากล่ะ จะทำให้เราสบายไปทั้งชาติ มีเงินเดี๋ยวก็มีความสุขไปเองนั่นแหละ อยู่ด้วยกันเดี๋ยวก็รักกันเอง เชื่อป้าเถอะพรีม หมั้นกับคุณเปรมซะ คิดว่าทำเพื่อป้านะ ท่าน ส.ส. น่ะมีบุญคุณกับป้ามาก เงินที่ป้าหยิบยืมท่าน ท่านก็ไม่เคยคิดทวงคืน ช่วยเหลือค้ำจุนป้ามาตลอด นะพรีมนะ คิดว่าเห็นแก่ป้านะ’                  พิชชาอรนึกถึงคำของผู้เป็นป้า ในวันนั้นเธอรับปากหมั้นหมายกับเปรมยศ ใช่ว่าเชื่อฟังคำสอนของป้าแต่อย่างใด เธอทำไปเพราะความกตัญญู อยากทดแทนบุญคุญที่ป้ามีกับเธอและพี่สาวมากกว่า สำหรับเธอแล้วไม่มีเวลาว่างพอตามหารักแท้ เวลาของเธอหมดไปกับงานและงาน เธออยากมีเงินเก็บสักก้อนเพื่อเปิดธุรกิจของตัวเองโดยไม่ต้องขอหยิบยืมใคร แต่มันก็แค่ฝัน ไม่รู้เลยว่าเธอจะเดินไปถึงวันนั้น เมื่อไหร่กัน ************************************* มาตามลุ้นตามเชียร์แต่ละคู่กันต่อนะคะ ใครจะคู่กับใคร หรือจะมีดราม่ากันอย่างไร อันนี้ต้องลุ้นกันต่อจ้า แต่เรื่องนี้ไรเตอร์เทใจให้พ่อเขมินทร์มากกว่าเอริคค่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม 555+ ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจที่ติดตามกันจ้า เม้นต์คุยแลกเปลี่ยนความเห็นกันได้เต็มที่นะคะ บ้านนี้จะได้ไม่เหงาจ้า แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 55 13:01:01 จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 13:00:37

ความคิดเห็นที่ 2 ตกลงที่เอริคมาไทยแล้วทำมาจีบมัช เพราะเพื่อจะลืมพิชชาอร แต่ดันมาเจอพิชชาอรจริงๆ ความรู้สึกที่เก็บไว้เลยสปาร์กงั้นเหรอ สงสารนางเอกอ่ะ จากคุณ : chenjiayi เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 14:56:09

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ chenjiayi อันนี้ต้องตามลุ้นกันไปเรื่อยๆนะคะ ว่าเอ๊ะทำไมเอริคต้องมายุ่งกับตัวเล็กด้วย ทั้งๆที่ใจก็ไม่เคยลืมพิชชาอรเลยสักวัน ต้องการคนดามหัวใจหรือมีเหตุผลอะไรกันแน่ แต่แอบกระซิบดังๆ ว่าหัวใจเอริคลืมพิชชาอรไม่ได้หรอกค่ะ ก็รักแรกอ่ะเนอะ ตกหลุมรักไปแล้วอย่างจัง ขึ้นไม่รอดเลยค่ะ นางเอกน่าสงสารจริง ๆ ค่ะ แต่ก็ยังมีคนรอดามใจอยู่นะคะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 55 16:38:42 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 55 15:39:15 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 55 15:38:59 แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 55 15:34:31 จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 15:34:15

ความคิดเห็นที่ 4 แต่เอริคน่ารักกว่าเขมินทร์อีกนะไรเตอร์ ^ ^ จากคุณ : lovereason เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 21:13:42

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : มาโซคิส เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 07:10:00

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ lovereason สำหรับไรเตอร์แล้ว เอริคดีแค่หล่อค่ะ 555+ จะน่ารักเฉพาะเวลาอยู่กับหนูพรีมเท่านั้น อิอิอิ ส่วนเขมิทร์ ถึงจะหล่อสู้ไม่ได้ แต่เขาก็จริงใจน้า รักใครเชียร์ใคร เต็มที่เลยนะคะ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 08:11:31

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ มาโซคิส ขอบคุณที่แวะมานะคะ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 08:12:09

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 13:42:09

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณที่แวะหอบกำลังใจมาให้นะคะ แก้ไขเมื่อ 23 พ.ย. 55 15:24:45 จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 15:24:35