รักนั้น...ชั่วคราวหรทอยาวนาน บทที่1
|
|
กันนิรา สาวน้อยธรรมดาๆ กระ:-)กระสนไปเรียนต่อต่างประเทศ อยากกลับมาเก่งอังกฤษปร๋ออย่างคนอื่นเขาบ้าง ตั้งใจไว้ว่าไปเรียนอย่างมากก็ 4 ปี เอาปริญญา แล้วกลับเมืองไทย ว่างๆ เหงาก็ออกเดตเล่นเรื่อยๆ คบไป 2-3 คนก็หายเหงาเพลินๆ ดี สุดท้ายหัวใจเล่นตลกให้เธอผูกพันกับใครบางคน แผนชีวิตเปลี่ยน แต่เขาเห็นเธอเป็นของเล่นๆ แก้เหงานะสิ จะทำยังไงดี
บทที่1
กันนิรา สาวน้อยผู้ชื่นชอบวิชาภาษาอังกฤษมาตั้งกะตัวกะเปี๊ยก ก็มันเรียนได้ดีวิชาเดียวนี่นะ วิชาอื่นๆ โดยเฉพาะเลขกับวิทยศาสตร์ ตกตลอดไม่ก็เฉียดฉิว กันนิราเป็นลูกคนเดียวที่พ่อแม่เลี้ยงมาอย่างทะนุทนอมปานหินหุ้มด้วยยางรถยนตร์ ก็หมายความว่า พ่อแม่รักนะ แต่ให้เผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริงตั้งแต่เล็กๆไง ด้วยว่ามาจากชนชั้นกลางแสนธรรมดาของสังคมกรุงเทพ ปากกัดตีนถีบ มือยันหน้าเชิด ทำงานหาเงินเลี้ยงปากท้องไปวันๆ ไม่ได้มีกินเหลือเฟือเหลือใช้ แต่ก็ไม่ได้ขัดสนถึงขนาดหลังคาบ้านรั่ว กลัวไม่มีข้าวเย็นจะกิน
ชีวิตกันนิราไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปจากคนกรุงเทพอีกสี่ล้านห้าแสนกว่าคนที่อยากไปเรียนต่อต่างประเทศ อยากพูดภาษาอังกฤษเก่ง อยากเท่ห์ อยากเล่นหิมะ อยากใส่รองเท้าบูต ใช่แล้ว กันนิราอยากไปเรียนอเมริกา แต่ในเมื่อพ่อแม่ไม่มีทุนทรัพย์สนับสนุน กันนิราก็ต้องขวนขวายหาทางเอง เริ่มจากพยายามสอบชิงทุนมันทุกทุนที่เป็นไปได้
หลังจากสมัคร สอบ สัมภาษณ์ ชิงไปกว่าหกร้อยกว่าครั้ง ผิดหวังไปเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ผลาญเงินค่าสมัครไปหลายเงิน สุดท้ายทุนกึ่งเอกชนกึ่งรัฐบาล ในข้อแม้ที่ต้องกลับมาใช้ทุนครึ่งหนึ่งของทั้งหมดที่ใช้ไปก็ประกาศชื่อผู้ผ่านการคัดเลือกออกมา โดยมี นางสาวกันนิรา แสงใส เป็นหนึ่งในผู้มีสิทธิ์ใช้ทุน
"แม่ แม่ นิสอบได้แล้วแม่" กันนิราวิ่งเข้าบ้านกรีดร้องตะโกนดีใจ หลังกลับจากไปดูผลประกาศที่หน้าบริษัทอันเป็นเจ้าของทุนกึ่งหนึ่ง
แม่หันหน้ามา หน้าตาไม่บอกดีใจหรือเสียใจ งง มากกว่า แล้วแม่ก็ยืนยันว่า งง จริงๆ
"สอบอะไรได้ แกไปสอบอะไรเอาไว้อีกล่ะ"
"ก็ที่นิมาขอตังค์แม่ไปสอบทุนเมื่อสองเดือนก่อนไง แหม แม่ทำลืม"
"ไม่ได้ลืม เรื่องเงินนะ ฉันจำได้ จดไว้หมดแหละ"
"จริงเหรอ แม่จดไว้หมดเลยเหรอ" กันนิราออกสีหน้าสยองในความละเอียดของผู้บังเกิดเกล้า
"จริง เรื่องเงินแม่ไม่เคยพูดเล่น"
"เอาน่า นิได้ไปเมกาแล้วแม่ คราวนี้กลับมาจะทำงานหรูๆ เงินเยอะๆ คืนแม่ให้หมดเลย"
"ไปเมือไหร่"
"เดี๋ยวต้องรอเขาส่งเอกสารรายละเอียดมาอีกทีอ่ะแม่" กันนิราตื่นเต้น เรื่องรายละเอียดยังไม่น่าสนใจเท่ากับว่า สอบผ่านแล้ว "หนูโทรไปบอกไอ้ฝ้ายก่อนนะ"
กันนิราต่อสายถึงสุนิสาเพื่อนรัก "ฝ้าย ฝ้าย ฝ้าย แกเรามีข่าวจะบอก"
"ทำไม แกได้ไปเมกาแล้วสิ" สุนิสาส่งเสียงประชดประชันมาตามสาย พูดไปงั้นแหละ ก็ในชีวิตของกันนิราเห็นหายใจเข้าออกก็อยากไปอเมริกา ถ้าเจ้าหล่อนจะดีใจก็คงมีเรื่องเดียวแหละ แต่ก็เห็นผลสอบทุนไม่ผ่านสักที บวกกับจำได้เลาๆ ว่าผลสอบออกวันนี้
"เออ" กันนิรารับคำง่ายๆ ยังไม่ทันขยายความต่อ
"เอาน่า ไอ้นิ เดี๋ยวเดือนหน้าเราช่วยแกหาทุนที่เขาเปิดใหม่ก็ได้ ไม่ต้องเสียใจไป"
"เออ" กันนิรารับคำเดิมอีกรอบ แต่คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
"คราวนี้แกจะเอาปลอบใจร้านไหน ส้มตำแจ่มใสนะ แซ่บอร่อยดี"
"เออ" เสียงกันนิราชักจะฉุน ไอ้เพื่อนบ้าไม่ฟังกันเลย
"งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ" สุนิสาวางสายไปแล้ว กันนิรายังไม่ทันได้แก้ความเข้าใจผิดอะไรทั้งนั้น
กันนิราวางสาย หันไปบอกแม่ว่าจะออกไปเจอเพื่อนที่ร้านส้มตำแจ่มใส กินฉลองสอบผ่าน แม่พยักหน้าให้ง่ายๆ
"ไอ้นิ" สุนิสาตะโกนเรียกมาจากโต๊ะนั่งด้านในสุด
"สั่งยัง เอาตับหวานด้วยนะแก" "แกเลี้ยงใช่ไหม" กันนิราหรี่ตาถามเพื่อความแน่ใจก่อนจะถล่มเพื่อน
"เออ ปลอบใจแกไง พอดีเมื่อวานไ่ปช่วยเจ๊เฮียงมา แกให้พิเศษมาสองร้อย" สุนิสามาจากครอบครัวแม่ค้าขายไข่ในตลาด พ่อตายไปนานแล้ว โชคดีว่าแม่ของสุนิสาขายของเก่ง พูดเก่ง เจ๊เฮียงที่ว่าก็แม่ของเจ้าตัวนั้นแหละ แต่เรียกตามคนทั้งตลาด
"วันนี้ไม่ต้องปลอบ แต่ฉา-หลองโว้ย" กันนิราปิดน้ำเสียงตื่นเต้นไม่มิด พยายามกระซิบกระซาบเสียงเบา ลากเสียงเน้นคำว่า ฉะ-หลอง เผื่อไอ้เพื่อนจอมดูถูกจะได้เลิกเข้าใจผิดซะที
"ฉลองอะไรว่ะ" สุนิสายังงง ตามเพื่อนไม่ทัน
"ผ่านแก สอบผ่านแล้ว" คราวนี้ตะโกนออกมา คนยืนรอส้มตำหน้าร้านยังได้ยินเลย
"ฮ้า แกได้ไปเมกาแล้วเหรอ" สุนิสาหน้าตาดีใจไม่แพ้เพื่อน
"เออสิ ฉันจะไปเมกาแล้วโว้ย" กันนิราออกเสียงสูง อยากจะลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นไปด้วย ติดแต่ว่าไม่ได้อยู่บ้านแต่เป็นร้านส้มตำกลางตลาดสด
"ฉลองๆๆๆ ไอ้นิแกสั่งเลย" สุนิสาดีใจไปกับเพื่อนรักด้วย กะว่าฉลองส้มตำให้เพื่อนเต็มที่ด้วยทุนสองร้อยที่มีอยู่ เอาน่าเงินไม่มากแต่ก็พอกินอิ่มกันสองคนละน่ะ
เย้ๆๆๆ ได้ไปอเมริกาแล้ว กันนิราเนื้อเต้น กระโดดกอดคอแม่ หอมพ่อ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน สุนิสาเพื่อนซี้ฉลองส้มตำให้ งานนี้ดีใจกันทุกฝ่าย กันนิราเองแน่นอนว่าดีใจได้ไปอเมริกาอย่างที่ฝัน พ่อแม่ดีใจว่าลูกสาวเลิกขอเงินไปจ่ายค่าสมัครสอบทุนเสียที สุนิสาดีใจงวดนี้ไม่ต้องนั่งปลอบใจเพื่อนหลังประกาศผลอย่างทุกที
จบบทที่ 1
| จากคุณ |
:
AccordingTo  
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 พ.ย. 55 13:17:22
|
|
|
| 
